گاهی در دقایق روشندلی گمان می‌کرد که شبیه خاکی است که زمانی چشمهای از آن برمی‌جوشیده است. «باریکه‌آب زلال و جانبخشی بود که به آرامی از من جاری بود. زمانی‌که زن کوشید مرا بفریبد، این آبِ زندگی راستین بود.»
اغلب به شبی که او کوشیده بود بفریبدش با وجد بسیار بازمی‌اندیشید. آن زن آن شب از این آب زندگی نوشید و زنده شد. اما از آن روز به بعد آبی از این چشمه برنجوشیده بود. هرچند که تشنگان می‌آمدند و یکدیگر را عقب می‌زدند و تمنای جرعه‌ای آب داشتند تا زنده شوند، آبی جاری نمی‌شد و تقلاشان جز گِلی لگدمال‌شده زیر پا حاصلی نداشت.
تولستوی
پدر سرگی
ترجمه‌ی سروش حبیبی، با تلخیص
اغلب به شبی که او کوشیده بود بفریبدش با وجد بسیار بازمی‌اندیشید. آن زن آن شب از این آب زندگی نوشید و زنده شد. اما از آن روز به بعد آبی از این چشمه برنجوشیده بود. هرچند که تشنگان می‌آمدند و یکدیگر را عقب می‌زدند و تمنای جرعه‌ای آب داشتند تا زنده شوند، آبی جاری نمی‌شد و تقلاشان جز گِلی لگدمال‌شده زیر پا حاصلی نداشت.
تولستوی
پدر سرگی
ترجمه‌ی سروش حبیبی، با تلخیص
![عاشقانه مذهبی[🌻🍓]](/avatar/1404/1404665785.jpg)
