پارَند - Paarand

چرا آلبر کامو با اعدام مخالف بود؟

اعدام، نفرت انگیزترین قتلهاست.

اعدام ابزار دولت برای سلطه بر فرد است.

اعدام ابزار رعب آفرینی حاکم از طریق یک نمایش ویژه است و پیام به انسان شورشی که شما هم می توانید انتخاب بعدی این نمایش وحشتناک باشید.

اعدام، هیچ تاثیری بر جلوگیری از جرم‌های بزرگ ندارد.

اعدام ابزار دولت برای حذف عصیانگری انسان است.

اعدام سلاح استالینیسم، نازیسم و استعمار برای حذف شورشی بود.

اعدام علیه قداست زندگی انسان با عادی کردن قتل است‌.

لغو اعدام نه راهکاری احساسی نه آرمانگرایانه که عین واقعگرایی و منطقی بودن است.

اعدام، مشروعیت بخشی به خشونت است، مشروعیتی که از مصلحت مطلق دولتی یا از فلسفه ای تمامیت خواهانه نشات می‌گیرد.

صلح پایدار بدون کنار گذاشتن مرگ از قانون ممکن نیست.

@paarandiran

https://www.instagram.com/paarandiran

https://t.me/paarandiran/157

@paarandiran

https://www.instagram.com/p/DExyao8tNBv/?igsh=NnN5ajRyb3pwa2o=

در ضرورت نه به اعدام و آری به دادرسی عادلانه

حق دادرسی عادلانه یکی از بنیادین ترین حقوقی است که می‌تواند در بطن یک جنبش سیاسی اجتماعی باشد.
قوه قضاییه به خصوص در ساختار دیکتاتوری، ابزار اعمال سلطه است نه دفاع از حقوق شهروندی.
از این منظر، نقض دادرسی عادلانه به معنای این است نهاد قدرت، قوه قضا را زایده ای بر قدرت کرده نه ناظر بر قدرت. از اینروست که اعدام، در دیکتاتوری به حذف سوژه منجر می‌شود و همه مرزهای حق و ناحق به هم می‌ریزد، چون دیکتاتوری علیه شفافیت و رویت پذیری است و در این تاریکخانه، مفاهیمی مانند کنشگری مدنی هم دستخوش دستبرد می‌شود.
از این منظر، مبارزه با اعدام و دفاع از حقوق دادرسی عادلانه متهم، سوای هر اتهامی که داشته باشد، وظیفه شهروندی است که مصداق‌های آن:
دفاع از حق برگزاری علنی دادگاه، دسترسی به وکیل، رعایت حقوق متهم، ...است‌.
البته مطالبه لغو اعدام، به خاطر ناکارآمدی این حکم و بازگشت ناپذیری جان معدوم، هم از محورهای مهم مطالبات مدنی در سالیان گذشته بوده‌. به خصوص اینکه اعدام سلاح دیکتاتوری برای حذف و ایجاد رعب است.
اما شفافیت دادرسی عادلانه، می‌تواند به تعریف صحیح کنشگری مدنی منجر شود که لازمه آن مقاومت مدنی به دور از خشونت ورزی است، به عبارتی ما کنشگر مدنی اسلحه به دست نداریم.
برای همین، مطالبه دادرسی عادلانه، می‌تواند مخرج مشترک گروههای متنوع مدنی سیاسی باشد و دیکتاتوری را تحت فشار قرار دهد چرا که هر گونه تغییر سیاسی، بدون تغییر در قوه قضاییه عقیم خواهد ماند‌.
با این استدلال، خط مطالبه گری در مورد اعدام را نه شور و هیجان یا پنهان کردن بخشی از واقعیت که تمرکز قلم و تصویر بر این چند محور پیش می‌برد:
-حکم اعدام ظالمانه است و لغو آن ضرورت
- دادگاه علنی برای متهم با وکلای انتخابی حق بنیادین است
-اعتراف با شکنجه اعتبار ندارد.
اینجاست که نفی اعدام، شکنجه و اعتراف به همراه احقاق حقوق متهم می‌تواند به کنشی جمعی برای روشن کردن مرزهای فعالیت مدنی و غیر مدنی منجر شود.

@paarandiran

https://www.instagram.com/paarandiran

https://t.me/paarandiran/155

@paarandiran

https://www.instagram.com/p/DEsvIajNBJD/?igsh=MTd4OWYwbDBpZjJudQ==

حکومت بی مردم،"موشک به جای شهروند"

فاجعه «هواپیمای اوکراینی» نشانه ای بود از پوسیدگی گفتمان امنیتی که جمهوری اسلامی در طول چند دهه اخیر نمایندگی کرده بود.
درست زمانی که رسانه های حکومتی درباره انتقام ترور قاسم سلیمانی افسانه سرایی می‌کردند، شلیک دهها موشک به پایگاه عین الاسد در عراق، جان سربازان آمریکایی را به خطر نینداخت، اما شلیک موشک حکومت به هواپیمای اوکراینی جان دهها شهروند را ستاند.
اگر می‌خواهید «حکومت بی مردم» را تعریف کنید، رفتار حکومت از آنروز تا امروز را بررسی کنید. ابتدا کتمان کردند، بعد دروغ گفتند و در نهایت به خاطر افشای جنایت، مجبور به اعتراف شدند.
اما نه استعفایی در کار بود و نه محاکمه عادلانه ای. نه سرداری برکنار شد نه مسوولی توبیخ. معترضان به جنایت به جای مسوولان محاکمه و محبوس شدند.  حکومتی که به «موشک»اش بنازد و به مردمش ستمگری، «حکومت بی مردم» است.
رفتار جمهوری اسلامی در پرونده هواپیمای اوکراینی، کلاس درسی است برای ترسیم نظام حکمرانی در «حکومت بی مردم» که با فرهنگ شهروند مداری ضدیت دارد. امروز که پنج سال از آن فاجعه گذشته و محور مقاومت سست بنیاد تضعیف شده، هنوز هم حکومت از این تجربه درس نگرفته و این مسأله محوری را طرح نکرده که امنیت ملی را با موشک تعریف می‌کنند یا توسعه فرهنگ شهروندمداری؟
«موشک» اگر چه در دنیای نامتعادل آکنده از جنگ طلبی نیاز است، اما هیچ گاه جای « شهروند» را نخواهد گرفت‌.
«موشک به جای شهروند» گفتمان غالب امنیتی جمهوری اسلامی بود که پنج سال پیش به صورت نمادین نه سربازان آمریکایی را که شهروندان ایرانی را نشانه گرفت. آیا حکومت از این تجربه تلخ درس گرفت؟ خیر. به راه خویش ادامه داد: تحقیر خانواده های بازماندگان و ماست‌مالی کردن پرونده.
اگر حکومت های دیکتاتوری در ایران توان بررسی تجربه ها را داشتند، فروپاشی نمی‌شدند. دیکتاتوری در ایران محکوم به فروپاشی است.

@paarandiran

https://www.instagram.com/paarandiran

https://t.me/paarandiran/153

@paarandiran

https://www.instagram.com/p/DEanjmhNDAk/?igsh=Z2d6azB4aThvOXdm

وقتی وهم شیرین جای واقعیت تلخ را می‌گیرد

گفتار و شنیدار ۶

@paarandiran

https://www.instagram.com/reel/DEDkyAhNeIX/?igsh=OGJqZXU5c3gybTQ=

مقاومت مدنی، معنایی در شکلهای گوناگون

فرهنگ مقاومت مدنی برای تمام فصول است چرا که با زندگی پیوند خورده. مقاومت مدنی، صرفا مسأله پیش از تغییر نظام سیاسی نیست، هنگام تغییر یک نظام و پس از آن نیز، در مقام یک ضرورت مطرح می‌شود.

علت اینکه مقاومت مدنی همه زمانی همه مکانی است، برای این است که میل به سلطه و استبداد در نوع بشر هست و پادزهر آن، شکل گیری زیست جمعی بر اساس ارزش های انسانی است. از این منظر، مقاومت مدنی متناسب با شرایط، شکلهای متفاوتی می‌گیرد اما ضرورت وجودی اش همیشگی است.

هر حرکت سیاسی بدون مقاومت مدنی عقیم خواهد شد. خالی شدن عرصه از فرهنگ مقاومت مدنی به معنای تداوم،  بازتولید و بازگشت  استبداد است.

مقاومت مدنی شکلهای سلبی و ایجابی دارد، هم می‌سازد و هم نفی می‌کند. نفی استبداد، خودمحوری و ظلم می‌کند و بر همبستگی و «با هم بودن» در عین به رسمیت شناختن تکثر تاکید می‌کند.

پس همه آنها که در نفی استبداد اعتراض می‌کنند و نظم ظالمانه مستبد را به چالش می‌کشند، در خط مقاومت مدنی هستند و همه آنها که برای توانمند کردن جامعه نهاد می‌سازند و در توسعه آموزش و مبارزه با فقر فعال هستند، در خط مقاومت مدنی هستند.

مقاومت مدنی شکلهای متفاوتی دارد: از اعتراض خیابانی‌ و غیرخیابانی تا حضور فعالانه در زیست جمعی برای توسعه آموزش و بسط آگاهی، تا کارآفرینی و توانمندسازی به حاشیه رانده شدگان. اما هدف مشترک است: شکست دیکتاتوری به مثابه نظم ظالمانه و توسعه فرهنگ شهروندی برای اینکه همه ایرانیان در مدیریت کشور سهمیم شوند. اعتراض به خودکامگی و بسط توانمندسازی شهروندان، تیرهایی هستند بر چشم دیکتاتوری‌.

@paarandiran

https://www.instagram.com/paarandiran

https://t.me/paarandiran/150

@paarandiran

https://www.instagram.com/p/DD5PZUuRuL_/?igsh=MXdkbTFrNjM0OWFqZQ==

مقاومت مدنی شگفتی آفرین است

آزادی در اندیشه «هانا آرنت»، محدود شدن به انتخاب بین دو گزینه نیست. آزادی، ابتکار ورزیدن و آغاز کردن امر شگفت است.
آنچه که در کنسرت تخیلی « پرستو احمدی» شاهد بودیم، یک شگفتی تمام عیار بود.
صدایی که در کاروانسرایی متروک بلند شد و در شکل آوازی ماندگار، جهان ایرانی را از مشروطه به جنبش زن، زندگی، آزادی پیوند داد و در بحبوحه بحثها برای تصویب لایحه حجاب، در مقام نافرمانی مدنی به حاکم اعلام کرد چه لایحه ابلاغ شود چه نشود، وضع همین است:
شهروند آزاده در برابر قانون ظالمانه نافرمانی می‌کند.
این کنش به عنوان مصداق مقاومت مدنی در عالی ترین شکل خود بروز پیدا کرد.
«پرستو احمدی» به همراه تیم نوازنده هم در انتخاب مکان، هم در انتخاب آهنگ ها به حاکم اعلام کرد سوژه نافرمان ایرانی همچنان هست و حذف شدنی نیست و با تخیل کنسرت خواننده زن، رویای آینده ای را به تصویر کشید که در آن آزادی حجاب، خوانندگی زن، شهروند صاحب اختیار در گفتمان ایران آزاد، عاری از هر شکل دیکتاتوری، تصویرسازی شد.
مقاومت مدنی شگفتی آفرین است، خالق امکان های متنوع است.
هر جا باشد از خیابان تا زندان تا مترو و کوچه تا کاروانسرا ....همه، امکان های مقاومت اند تا روزی که تن استبداد دینی خسته و رنجور بر زمین بیفتد.

@paarandiran

https://www.instagram.com/paarandiran

https://t.me/paarandiran/148

مقاومت مدنی شگفتی آفرین است

@paarandiran

https://www.instagram.com/p/DDmwoOuIKnW/?igsh=NGhzbmt6ZmcwOTY5

قانون باید در خدمت شهروند باشد نه ابزار سرکوب

قانونی که در خدمت انسان نباشد، قانون نیست. مقاومت مدنی در برابر کاغذپاره ای که حق شهروندان ایرانی را نادیده بگیرد، مشروع است. «قانون‌گرایی» با تبعیت از استبداد فرق دارد چرا که قانون باید متناسب با روح زمانه و توافق اجتماعی بین مردم یک کشور باشد نه ابزار ظلم اقلیت رانت جو علیه اکثریت معترض.

هر کنشی که قانون ظالمانه را به چالش بکشد عین آزادی است زیرا تلاش برای «نیل به آزادی»، خود «آزادی» است. خشم، عصیان و ایستادگی علیه قانون ظالمانه، حق شهروندی است اما مهم تر اینکه نافرمانی مدنی علیه قانون آپارتایدی حجاب باید هماهنگ و با پشتوانه ملی باشد تا حداکثر نتیجه از حداقل هزینه گرفته شود. به خصوص زنان نافرمان، نیازمند حمایت همگانی‌ اند. برای پیروزی یک جنبش، هزینه ها باید تا حد امکان تقسیم شوند.

حکومت دینی با تصویب قوانینی از این دست، خود را در برابر یک نافرمانی مدنی گسترده قرار داده. این فرصتی برای نشان دادن همبستگی در میدان فراخ مقاومت مدنی است. هر نقطه از شهر، امکانی است برای ایستادگی.

قانون مترقی، محصول مقاومت مدنی در برابر قانون عقب مانده است. قانون به روز شده از آسمان هدیه داده نمی‌شود، نتیجه ایستادگی ملی در برابر استبداد است. اکنون، زمان خشمگین شدن، همبسته شدن، سازماندهی و دفن قانون آپارتایدی است‌.

@paarandiran

https://www.instagram.com/paarandiran

https://t.me/paarandiran/146

@paarandiran

https://www.instagram.com/p/DDNJmyatCTi/?igsh=MTh2czE4aDkweXBzag==

ناکامی قتل‌های زنجیره‌ای

گفتار و شنیدار ۵

@paarandiran

https://www.instagram.com/reel/DDE80DpNUvG/?igsh=MXNkaTB3OTN4dzBlNw==

رنج،مقاومت، زندگی
سه فراز از زندگی باغچه بان ایران

جبار باغچه بان معلمی را وظیفه و خود را به مردم بدهکار می‌دانست؛ برای همین هیچ‌گاه رنج هایی که برای تاسیس نخستین مدرسه ناشنوایان بر او تحمیل شدند را به رخ نکشید و آخر هم تاکید کرد هر آنچه کرده ام برای جامعه بوده.
او ثروت را نه در مال و منال که در کسب سرمایه اجتماعی از طریق کاهش رنج دیگری می دانست و برای همین با افتخار نوشت:" اگر در زندگی توانسته‌­ام احترام همنوعان خود را به دست آورم، به این سبب بوده است که مردم مرا یک بدهکار خوش حساب دانسته اند که همیشه ادای دین را وظیفه خود دانسته ام و در این راه زحمت کشیده ام. از این رو گرچه به ظاهر ندار و بی‌چیز هستم، ولی در باطن خود را بی‌نهایت غنی و بی نیاز می‌شناسم."
باغچه بان، در فرهنگ مردسالار، مخفیانه به دخترها آموزش می داد، مکتب خانه را رها کرد و در ساختار غیررسمی آنروزها رشد کرد.
همانگونه که «میرزا حسن رشدیه» برای تاسیس مدارس جنگید، رنج دید، آواره شد و کتک خورد؛ باغچه بان هم برای تاسیس مدرسه کر و لال ها ایستاد، مقاومت کرد و به رغم مخالفت رئیس اداره فرهنگ آذربایجان، نخستین مدرسه کرولال ها را در سال هزار و سیصد و سه در تبریز تاسیس کرد.
اما کارشکنی ها به انحلال مدرسه‌ منجر و باعث مهاجرت او شد تا اینکه در سال هزار و سیصد و شش در شیراز موفق به تداوم چنین کاری شد. او بعدها انجمنی را در حمایت از کر و لال ها، با مشقت فراوان تاسیس کرد.
باغچه بان ایران، مدرسه ساخت و روشهای نوین آموزش را به کار برد تا دانش آموزان با داستان، شعر و قصه، یاد بگیرند.
داستان باغچه بان، داستان رنج پیشروان مدنی، داستان همه ایرانسازان است: برآمدن از رنج و برای کاستن رنج دیگری فداکاری کردن. «رنج، مقاومت، زندگی»، این سه حلقه از زندگی ایرانسازی است که گفت هر چه کردم وظیفه ای بود برای ادای دین به مردم و کشورم و برای جبران آن همه آسایشی که گذراندم.
«رنج، مقاومت، زندگی» داستان ساختن ها از دل آوارهاست، ایستادن بر فراز سختی هاست و لمس شورمندانه زندگی با کاستن از رنج دیگری است.

@paarandiran

https://www.instagram.com/paarandiran

https://t.me/paarandiran/143

@paarandiran

https://www.instagram.com/p/DCzWgp4tOok/?igsh=MXA0bngzb2FoMTlteQ==

«نه» کامو به خودکشی: پوچی را به رسمیت بشناس و عصیان کن!

پیام آلبر کامو در اثر خود « افسانه سیزیف» صریح است: پوچی را به رسمیت بشناس و به جای خودکشی، عصیان کن.

کامو در این اثر، تمام پاسخ‌ها به حیرانی انسان در برابر دنیایی پررمز و راز و هستی آکنده از پرسش و تردید را ناکافی می داند: از ایمان مذهبی تا عقل خودبنیاد.
در نظر او، حقیقت دست نیافتنی است و این نسبیت، انسان را در حیرت و بعضا یاس قرار می‌دهد و برای همین کامو، خودکشی را تنها مسأله فلسفی واقعا جدی انسان می‌داند. اما در «افسانه سیزیف»، او بر این گزاره تاکید می‌کند، اگر پوچی دنیا را به رسمیت بشناسیم، به سمت یک کنشگری پورشور حرکت می‌کنیم، عصیان شورمند در جهان بی شور.
از این‌رو، آثار و رمان‌های او نه در صدد ارایه تصویری از انسان بی تفاوت و تسلیم پوچی که در راستای شناسایی وضعیتی است که مقابله با آن یک راه دارد: عصیانگری و کنشگری علیه پوچی. پس پیام کامو به مخاطبش این است در برابر پوچی وضعیتی که در آن گرفتار هستی، نه خودکشی که عصیان کن.
برای همین نگاه کامویی، مبارزه برای رهایی را فارغ از نتیجه اش لذت بخش می‌داند و کنشگری را علیه پوچی ارج می‌نهد، همان تلاش شورمندانه سیزیف در بالابردن سنگی که از کوه می افتاد اما دوباره اراده می‌کرد تا تکرار کند. این تکرار، عصیان شورمندانه علیه پوچی است. به عبارتی این عصیان انسان است که به جهان بی معنا، معنا می‌دهد.

@paarandiran

https://www.instagram.com/paarandiran

https://t.me/paarandiran/141

@paarandiran

https://www.instagram.com/p/DCkLjeBx2WP/?igsh=MXBnM29od3RucXgzNg==

مقاومت مدنی علیه انتحار

مقاومت مدنی، انتحار و دست شستن از زندگی نیست، جستجوی [زندگی] است.

مقاومت مدنی، پذیرش زیستن در رنج و همزمان تکاپو برای رهایی از رنج است. به عبارتی تلاشی مستمر برای اعاده زندگی است؛ پس هر لحظه از زندگی در مقاومت مدنی، غنیمت است و مقامت مدنی حرکت از «زنده بودن» به سوی «زندگی کردن» است.

اولی، بودن در یک وضعیت طبیعی است اما دومی خلق کردن برای معنا بخشیدن به زندگی است. مقاومت مدنی، در راستای اعاده زندگی است نه مرگ.

قائلان به مقاومت مدنی خودکشی  را درک می‌کنند، اما تایید نمی‌کنند. ظرفیت آدمها از بار سنگین رنج را می‌فهمند، اما به زندگی بیشتر دعوت می‌کنند. کسی که خودکشی را ابزار اعتراض کرده را به رسمیت می‌شناسند، اما تنها ‌‌و تنها «زندگی» را انتخاب می‌کنند و ترویج می‌دهند‌.
مقاومت مدنی برای اعاده زندگی است نه به آغوش مرگ رفتن. بدن معترض، حتی  به گونه رنجور، خسته و زخمی، کابوسی برای دیکتاتوری است. خودکشی نکنید، برای اعاده زندگی، خلق معنا کنید.

@paarandiran

https://www.instagram.com/paarandiran

https://t.me/paarandiran/139

@paarandiran

https://www.instagram.com/p/DCe3dQBtVot/?igsh=ajJpc2RjYzM4ZHBn

چرا #نه_به_دیکتاتوری و #نه_به_جنگ، خالق گفتمان پیشروی سیاسی است.

@paarandiran

https://www.instagram.com/paarandiran

موشک یا مردم؟
در نقد ساده سازی ها. در نقد نگاه تک بعدی به قدرت...
گفتار و شنیدار ۴

@paarandiran

https://www.instagram.com/reel/DB1JIRwtdpT/?igsh=MTE1dTIxOHR4NHQwbw==
#پارند، #ایران، #خاورمیانه،#جنگ،#دموکراسی،#موشک،#شهروند

جنگ علیه جنبش‌های مدنی، در خدمت استبداد و ناامنی

«در کوله سربازان خارجی، دموکراسی یافت نمی شود».
عده ای در نقد این گزاره می گویند، چرا آلمان پس از جنگ جهانی از نازیسم رهایی یافت و دموکراسی شد؟چرا ژاپن بعد از بمباران اتمی و تسلیم توسعه یافته و دموکراتیک شد؟ این پرسش از اساس خطاست؛ چرا که به دام « کانتکست پریشی» گرفتار شده.
ایران کجا؟ آلمان کجا؟ خاورمیانه کجا؟ اروپا کجا؟ شرایط ما چه نسبتی با شرایط ژاپن بعد از جنگ جهانی دوم دارد؟ آلمان و ژاپن سالهای هزار و نهصد و چهل کجا؟ ایران سالهای دوهزار و بیست کجا؟
نتیجه نسخه « جنگ» را باید در سرنوشت افغانستانی دید که فتح شد و دموکراسی لرزانی در آن مستقر شد، اما در نهایت به طالبان هدیه شد. سرنگون شده، بدون مزاحمت بازگشت.
سوای انبوه کشته های پس از فتح عراق در حمله بوش، آیا کشوری که هر قوم و مذهبی بر اسب مراد خود سوار شده را می‌توان دموکراسی نامید؟
جنگ، عراق با ثبات هدیه نداد، اگر دخالت‌های قدرتهای غربی و همسایه ها نبود، امروز پرچم داعش جای پرچم عراق بود.
« جنگ» در خاورمیانه اگر محدود باشد، تقویت کننده دیکتاتوری است، چرا که دیکتاتوری، بر فضای امنیتی سوار می‌شود و دموکراسی‌خواهی را بیشتر و شدیدتر سرکوب می‌کند. اگر جنگ فراگیر باشد و به سقوط منجر شود، هیچ تضمینی برای ممانعت از بازتولید استبداد نیست‌. ضمن اینکه دموکراسی بر بستر « ثبات» رشد می‌کند، و جنگ حامل ناامنی و جولان ترور خواهد شد.
در نتیجه وقتی در مذمت « جنگ طلبی» می گوییم، متناسب با شرایط ایران حرف می‌زنیم و کلی سخن نمی‌گوییم.
جنگ یا استبداد را تقویت می‌کند یا ناامنی و بی ثباتی را. برای همین، « جنگ طلبی»، علیه جنبش های مدنی دموکراسی‌خواه، تقویت کننده استبداد است یا مولد هرج و مرج و بی ثباتی.

@paarandiran

https://www.instagram.com/paarandiran

https://t.me/paarandiran/135

@paarandiran

https://www.instagram.com/p/DBt2iYoNKTt/?igsh=aXV2MjVxbDh2YWU3

این ویدیو دعوتی است به اندیشیدن درباره جنگ و دیکتاتوری.
#نه_به_جنگ
#نه_به_دیکتاتوری

@paarandiran

https://www.instagram.com/paarandiran

در دفاع از «رمانتیک بودن» در امر سیاسی

شهروند دموکراسی‌خواه، با اصولش متحد می‌شود و دولتها، اشخاص و گروه‌ها را با این اصول می‌سنجد.

نفی جنگ و خونریزی، اصل خدشه ناپذیر دموکراسی‌خواهی است و تنها دفاع ملی، از مرزهای سرزمینی در برابر تجاوز دشمن، مشروعیت دارد.

عده ای بر کودکان فلسطینی، عده ای بر یمنی ها، عده ای بر  سوری ها، عده ای بر قربانیان اسراییلی می گریند و عده ای هم می گویند فقط و فقط کودکان وطن، اما شهروند دموکراسی‌خواه همه این قربانیان را تکریم می‌کند و خشونت را در دفاع از صلح محکوم می‌کند.

هیچ ایرادی ندارد منتقدان، این دیدگاه را «رمانتیک» بنامند چرا که همین «رمانتیک بودن» است که حسگرهای شهروند دموکراسی‌خواه را نسبت به مسأله خشونت حساس می‌کند.

«رمانتیک بودن» در سیاست، تضادی با خردورزی و رویکرد استدلالی ندارد. اولی تقویت کننده دومی هم می تواند باشد، چرا که سدی محکم در برابر بی احساس بودن است و مشکل حاکمان مستبد و لشکر حامی اش، همین است که  در راستای حفظ قدرت، احساس های انسانی شان را از دست داده اند.
برای همین است نه مرگ کودک، نه آوارگی پیر، نه جوانمرگ شدن انسان، آنها را تکان نمی‌دهد.

برای دفاع از ارزشهای انسانی، « رمانتیک بودن» یک سد دفاعی محکم در برابر ماشینی شدن و بی روح شدن است، یک مانع بزرگ در برابر از خودبیگانگی انسان با خویشتن است.

@paarandiran

https://www.instagram.com/paarandiran

https://t.me/paarandiran/132

@paarandiran

https://www.instagram.com/p/DAjBwCmtdN4/?igsh=d2JqcmZ3cGNuN21x

در جنبش زن،زندگی، آزادی، بسیاری از هنرمندان، با نام و نشان و بی نام و نشان، صدای دفاع از تکثر و همبستگی، مقاومت مدنی و نفی بردگی شدند. آنها هنر را به خیابان و میدان مبارزه آوردند و زخم خوردگان را در خطی همبسته به یکدیگر پیوند دادند.

@paarandiran

https://www.instagram.com/paarandiran

دو سال مقاومت مدنی، نه در ابتدا و نه در انتها که در میانه یک مسیر سختیم.

پارند، دو سال ایستادگی ملی در برابر استبداد در کوران جنبش زن، زندگی، آزادی را بازبینی، بررسی و نقد کرده است.
@paarandiran

https://www.instagram.com/reel/C_1ERIRtyV6/?igsh=MTluOHEyZW1teDEzbw==

#ایرانسازان ۶
محمود خیامی،خدمت بدون مرز به میهن

ما در پرونده ایرانسازان، اینبار از “محمود خیامی” گفته ایم؛ یکی از کنشگران مدنی که در سخت ترین شرایط هم از ساختن خسته نشد.

“پارند” رسانه مستقل با گفتمان “ایران شهروندمدار”است. با همراهی،معرفی به دوستان و نقد، این رسانه مستقل را در ارتقای مطالب یاری کنید.
@paarandiran

https://www.instagram.com/paarandiran

ایستادگی بر مشروطیت، نفی مطلق قدرت مطلقه

از اصول مشروطیت نباید کوتاه آمد.
کوتاه آمدن از اصول مشروطیت، کوتاه کردن قد دیوار سیاست در ایران است.
مشروطیت جز در بستر دموکراسی، امکان تولد یا بقا ندارد؛
محدود شدن قدرت خیره‌سر، تاسیس نهاد عدالت خانه، حاکمیت قانون برآمده از اراده ملت را نباید پای ایده هایی چون بهبودخواهی بروکراتیک ذبح کرد، این نکته را همه ناراضیان حتی کسانی که با رویکرد سلبی در انتخابات شرکت کردند بهتر است در کانون توجه قرار دهند.
از این منظر، در برابر هر پدیده ای و رخدادی، حفظ و ارتقای رویکرد انتقادی یک اصل راهبردی است.
به همان اندازه که تخیل ورزیدن با غرق شدن در اوهام متفاوت است، واقع گرا بودن با کوتاه آمدن و تن دادن به هر سفله گری متفاوت است. در مقابله با سفله گری و سفله پروری در امر سیاسی، ایستادن در جایگاه شهروند متعلق به عرصه عمومی و تقویت و ارتقای نگاه انتقادی، تداوم نشر و بازپروری مطالبات اصیل شهروندی، نقد فراگیر و صریح نهاد قدرت، همیاری و سازماندهی شهروندی در قالب جمع ها و انجمن‌های مستقل در بستر زندگی روزمره، راهبردی ترین اصول برای بقا و ارتقاست.
قدرت مطلقه، مادر بحران‌های ملی و دشمن حاکمیت شهروندان بر ایران است.
از اصول باید مراقبت کرد؛ ایران بدون استقرار مشروطیت، فرسوده و پژمرده خواهد شد.

@paarandiran

https://www.instagram.com/paarandiran

https://t.me/paarandiran/127

@paarandiran

https://www.instagram.com/p/C_GyVNaNaap/?igsh=MXJmd2FyczVjcWxtOA==

به یاد پزشک فداکار: هر انسانی آبستن شگفتی است

آنچه که باعث شد رامین پوراندرجانی نه نقش یک پزشک مطیع که نقش یک شهروند مسوول را ایفا کند، همین کلماتی بود که در مراسم فارغ التحصیلی اش خطاب به همکلاسی هایش گفته بود:

«بچه‌ها ما وارث اسم‌های بزرگی هستیم. وارث اسم‌های بزرگی مثل جالینوس و بقراط و ابوعلی سینا و حکیم جوزجانی. روح خیلی خیلی بزرگ و مقدسی از آن زمان در قلب‌های بزرگی منتقل شده و آمده در لباسی سفید برای ما به میراث گذاشته شده. بچه‌ها ما آمده‌ایم این جا تا بگوییم که عاشقانه به راهمان ادامه می‌دهیم.»

در اواخر آبان سال هشتاد و هشت بود که خبر مرگ او توجه افکار عمومی را جلب کرد.
پزشک سرباز وظیفه‌ای که برای مداوای قربانیان به بازداشتگاه مخوف کهریزک فراخوانده شده بود، حاضر نشده بود علت مرگ جوانان معترض را بیماری "مننژیت" اعلام کند.
بازداشتگاه کهریزک با هدف طرحی با عنوان «ارتقای امنیت اجتماعی» در سال هفتاد و نه راه اندازی شده بود. هدف از این طرح جمع آوری افرادی بود که نیروی انتظامی آنها را "اراذل و اوباش" نامیده بودند. بعد از اعتراض‌های تیر هشتاد و هشت، سعید مرتضوی معاون دادستان وقت کل کشور به همراه سردار رادان رئیس پلیس تهران بزرگ، معترضان را به این بازداشتگاه واقع در محله خاک سفید تهران منتقل کردند.
راویان این بازداشتگاه از شکنجه‌هایی سخن گفتند بسیار دردآور. این همان وعده رادان بود که می‌خواست از این جوانان معترض که در خیابان رای دزیده‌شان را مطالبه کردند با گرسنگی دادن و شکنجه "موش" بسازد.
با کشته شدن محسن روح الامینی فرزند عبدلحسین روح الامینی نماینده فعلی مجلس و مشاور انتخاباتی محسن رضایی، این بازداشتگاه به سوژه اصلی رسانه‌ها تبدیل شد. فشارها آنقدر زیاد شد که به دستور مقامات جمهوری اسلامی بسته شد. پوراندرجانی در برابر فشارها ایستاد و در مجلس شهادت داد که روح الامینی نه بر اثر مننژیت که به خاطر شکنجه کشته شده است. در اواخر آبان جسد بی جان او در بهداری در تهران یافت شد در حالی که قبل از آن چندین بار احضار و بازجویی شده بود.
پوراندرجانی پیش از پزشک بودن، شهروند بود و آنچه را افشا کرد که نظام سیاسی میل به دفن دائمی اش دارد: ماشین سرکوب شهروندکش!
نام او در کنار بسیاری از شهروندان فداکار ثبت شد که سبعیت و جنایت را فاش کردند. این فاش کردن به قیمت جان او تمام شد اما هم خود‌‌ را در مقام شهروند مسوول ثبت کرد و هم پزشک فداکار وفادار به سوگندی که در محافظت از جان انسانها ادا کرده بود.
کنشگری او به سرمایه اجتماعی ایرانیان ضداستبداد افزود و این همان درسی است که از آرنت می آموزیم:
هر تولدی آبستن شگفتی است و هر انسانی مستعد خلق معجزه ای.

@paarandiran

https://www.instagram.com/paarandiran

https://t.me/paarandiran/125

@paarandiran

https://www.instagram.com/p/C--v6w2NgMS/?igsh=MTl1dTRqcHpuZ3B1aw==

گفتار و شنیدار ۳
فرزند مماشات: دولت مسلح علیه دولت مدنی

@paarandiran

https://www.instagram.com/paarandiran

نظامی‌گری علیه دموکراسی‌خواهی
فکر نظامی‌گری علیه دولت مدنی است. نظامیان در سیاست هم به نظامی‌گری ضربه می‌زنند هم به امر سیاسی.
آیا کسی که نظامی بوده حق دخالت در سیاست را ندارد؟
- اگر یونیفرم را کنار نهد و به قواعد دولت مدنی تن دهد، این حق را دارد. به عبارتی به شرطی که مدنی فکر کند و نگاه کند.
آیا کسی که سابقه نظامی گری ندارد، می‌تواند در امر سیاسی، نظامی گرا باشد؟
- بله، اگر مسایل عمومی را با نگاه امنیتی نظامی پردازش کند، این فرد بدون یونیفرم نظامی هم در امر سیاسی، نظامی گراست.
مسأله این است که جامعه ایران، پادگان نیست و حل مسایل عمومی نه به چکمه نظامیان که به تدبیر نخبگان و مشارکت شهروندان بسته است‌.
در نتیجه، نظامی گرا در امر سیاسی، به جای ایستادن بر شانه های جامعه مدنی بر شانه های نهاد نظامی مانند سپاه پاسداران تکیه می‌کند.
از این‌رو، نظامی‌گری در سیاست، زهری برای مدنیت است و رویکردی که نظامی‌گری در سیاست را ترویج دهد، از دموکراسی‌خواهی دور است چرا که مسایل عمومی باید با بحث و استدلال عمومی در فضای مدنی حل شوند نه با دولت مسلح مجهز به اسلحه و زرادخانه.
در نتیجه، دموکراسی خواهی و نظامی گری با هم ناسازگارند.

@paarandiran

https://www.instagram.com/paarandiran

https://t.me/paarandiran/122

@paarandiran

https://www.instagram.com/p/C-lDrcYtKtY/?igsh=eHoxNDFrMmtiMWc4

گفتار و شنیدار ۲
در نفی همه دشمنان مشروطیت

@paarandiran

https://www.instagram.com/paarandiran

گفتار و شنیدار ۱
تصاحب فضاهای مردسالارانه

@paarandiran

https://instagram.com/paarandiran

#جامعه_مدنی_پیشرو ۱
اهمیت آموزش و پرورش از نگاه توران میرهادی
«من در حدود سال های ۱۳۳۲، ۳۳ در مطالعاتم به این نتیجه رسیدم که ریشه این فساد و اشتباه رفتن، در آموزش و پرورش است. به این نتیجه رسیدم که تمام تلاشم را متوجه آموزش و پرورش بکنم. همیشه سعی کرده ام تلاش کنم تا آموزش و پرورش، برده بار نیاورد و انسان بار بیاورد. ما در مدرسه فرهاد همیشه در این تلاش بودیم که بچه ها بتوانند خودشان باشند، فکر کنند و بیندیشند.
ما مدرسه فرهاد را دادیم دست بچه ها. آن ها قوانین مدرسه را نوشتند و مدرسه را اداره می کردند و ما در کنارشان قرار گرفتیم. شما می توانید تصور کنید که کتک کاری و رقابت از مدرسه حذف شد و بچه ها همیار شدند. به کمک هم رفتند، نمره از مدرسه حذف شد، کسی دنبال گرفتن نمره بیست نبود. هر ماه برای ارزیابی میزان پیشرفت بچه ها، پرسشی مطرح می شد و بچه ها جواب می دادند.
ما می نشستیم به تحلیل کردن و نتیجه می گرفتیم که بچه ها این مطالب را کامل فهمیده اند، آن مطالب را نفهمیده اند. به این ترتیب معلم ها هر ماه تحلیل می کردند و بین بچه ها هم در یادگیری کارگروهی وجود داشت. بچه های قوی تر به بچه های ضعیف تر کمک می کردند. مدرسه بی شاگرد اول، بی نمره و بدون بیست بود. برای تشویق هم گاهی بچه ها را به گردش دسته جمعی می بردیم».

منبع: وبسایت کتابناک تحت عنوان(توران میرهادی: آموزش و پرورش باید انسان بپروراند!)

@paarandiran

https://instagram.com/paarandiran

https://t.me/paarandiran/118

@paarandiran

https://www.instagram.com/p/C9xbW34tCOd/?igsh=MTN3bDRpOGIwMWxqbA==

چرا به رسمیت شناختن تکثر درونی در یک جنبش مدنی مهم است؟
چرا جنبش ها به صورت کلی حامل یک تکثر و وحدت به صورت توامان هستند؟
در این ویدئو به این موضوع پرداخته‌ایم.

@paarandiran

https://instagram.com/paarandiran