Бир киши ҳийла билан бир қушни тузоққа туширди. Қуш тилга кириб, унга ёлворди:
– Эй улуғ инсон, сен катта-катта ҳўкизлару қўйларни, туяларни сўйиб единг. Бу дунёда уларга тўймадинг. Кичкинагина қушни еб тўярмидинг? Агар мени қўйиб юборсанг, сенга учта насиҳат айтаман. Сен уларга амал қилсанг, оғиринг енгил бўлади.
Биринчи ўгитни қўлингда туриб айтаман, агар маъқул бўлса, мени қўйиб юборасан. Иккинчисини том устига, учинчисини эса анави баланд дарахтга қўниб, айтаман.
Одам қушни маҳкам ушлаб: – Қани, айт-чи, насиҳатларингни ёқтирсам, сени қўйвораман, – деди.
Бечора қуш биринчи насиҳатини айтди:
– Бўлмайдиган гапга, ким айтса-айтсин, асло ишонма! Одам қушни қўйиб юборди.
Қуш учиб, том четига қўнди, сўнг иккинчи насиҳатини айтди: – Ўтиб кетган нарса, бой берилган фурсат учун хафа бўлма, оҳ-воҳ чекма.
Қуш яна бир оз учиб, баланд дарахт шохига қўнди ва: – Қорнимда оғирлиги ўн бир дирҳамли дур бор эди. Қўйиб юбормаганингда у сеники бўларди, – деди.
Буни эшитган одам афсус чекди, сочларини юлди. Унинг бу ҳолини кўриб, қуш: – Мен сенга: «Ўтиб кетган нарса, бой берилган фурсат учун оҳ-воҳ қилиб, хафа бўлма», дедим-ку. Фурсатни бой бердинг, энди нега ғамга ботяпсан? Ёки насиҳатимни эшитмадингми? – деди.
Қуш яна давом этди: – Сенга тағин: «Бўлмайдиган гапга ишонма!» дедим. Ахир, менинг оғирлигим уч дирҳам, қорнимда қандай қилиб ўн бир дирҳамли дур бўлсин?!
Шундагина одам ўзига келди: – Бўлди, бўлди! Энди яхши англадим. Қани, учинчи ўгитни айтақол, – деди
Шунда қуш: – Ҳой, Худо хайрингни бергур, икки ўгитга риоя қилмасдан, учинчисини сўрайсанми? Ухлаб ётганга ўгит бериш – унумсиз тупроққа уруғ экиш кабидир. Аҳмоқлик ва ношудлик, илмсизлик йиртиққа ямоқ ҳам бўлмайди, – деди-ю, учиб кетди.
“Маснавийи маънавий”
Мавлоно Жалолиддин Румий
🍃 Самимият соғинганлар
https://t.me/odamlar_orasida2