دیرپای خُجَسته

از پشتِ شیشه.

هرمز علی‌پور

ماڵی وێران کردووم چاوی
دێوانەم بۆ زۆڵفی خاوی
ئەمنی هەژار کەوتمە داوی
دەڵێم

هیچ‌کس را نمی‌شناخت. هیچ‌چیز برایش آشنا نبود‌. حس خیلی بدی داشت؛ حس جُداافتادگی. همه‌ی نگاه‌ها و حرف‌ها و صداها برایش بیگانه بود. باید به جایی می‌رسید، قراری با کسی داشت، اما نمی‌دانست کجا یا چه کسی. حسابی سردرگم بود و نفسش بالا نمی‌آمد. هرچه فکر می‌کرد به نتیجه‌ای نمی‌رسید. هرچه تلاش می‌کرد تمرکز کند و بفهمد آن‌جا چه کار می‌کند نمی‌توانست. همان‌طور می‌رفت و نمی‌رسید. جاده‌ی پیشِ رویش بی‌پایان بود و هرچه قدم بر می‌داشت باز در نقطه شروع بود.
ناگهان صدایی آشنا به گوشش رسید. آواز آشنای دشتی بود. همان‌دم موسیقی کیهان کلهر را شناخت و آن صدای آشنا را که عطار می‌خواند:
《گر تو نگیری‌م دست، کار من از دست شد
زان‌که ندارد کران، وادیِ هجرانِ من...》
زنگ ساعتش بود که به دادش رسیده بود.

نگاهت راهِ صد صنعان به یک جولان تواند زد
که باشم من که با این غولِ زیبایی درآویزم؟!

_حسین منزوی

من، نه!
شروین، می‌خند!
عارفه، من که دارم می‌رم، نمی‌مونم اینجا!

له په‌ی داری ئه‌وینداری شه‌هید بوم.

کجا می‌روی
نشر ماهی
قیمت: ۳۰۰
قیمت روز: ۶۵۰
سفارش به @mohiem8

سرمایه، جلد اول
نشر لاهیتا
قیمت: ۳۲۰
قیمت روز: ۶۸۰
سفارش به @mohiem8

هیبت عریان‌تنی صائب کم از شمشیر نیست
بی‌سلاح از عرصه‌ی ناورد می‌باید گذشت

افول و سقوط شاهنشاهی ساسانی
نشر نی
قیمت: ۳۵۰
چاپ تمام
سفارش به @mohiem8

من اولین‌بارها درد تو ادبیات رو با شما یاد گرفتم. با معلم روستاها، با علی‌اشرف درویشیان.

امشب، کنسرت تریوی اینانلو بود.

عجب موزیکالیته‌ای. استاد، سال به سال خود را رشد داده، و شهره‌است که مدرس بی‌نظیری نیز است.
ضبط، مجاز بود.
هم‌رسانی می‌کنم برای «او» و هر «او»ی غائب:

@Dardelnegashtegan

قطعه آی دلبر از موسیقی نواحی شمال خراسان.

دوتار: مختار زنبیل‌باف مقدم

@Bidad_Archive

پژمان موسوی:

هروقت بخواهم از فریدون تنکابنی یاد کنم، به یادِ این جمله‌ی او می‌افتم که انگار ماحصلِ سال‌ها کوششِ فکری اوست:《وقتی که حرف می‌زنیم بیشتر می‌خواهیم خودمان را قانع کنیم تا دیگران را. کسی که قانع شده باشد، کسی که به اندیشه‌های خود ایمان داشته باشد، اصلاً حرف نمی‌زند.》

تجربه، شماره‌ی ۳۴.

فرهنگفر زندگی می‌کرد با ساز و نوا. یعنی چه‌جوری بگم؟ این ساز براش وسیله‌ای بود تا اون رو ببره به حال‌وهوایی که می‌خواد. اتمسفری که تو سرش ساخته و شالوده‌ای از تاریخ همین کشوره با رنگ‌های مختلفش.

قطعاتی در همایون
دو نوازی سنتور و تمبک
پرویز مشکاتیان
  ناصر فرهنگفر

با عقیق لب او لعل بدخشان کم گیر
با گل عارض او لاله ی نعمان کم گیر

سخن سرکشی سرو سهی بیش مگوی
قد یارم نگر و سرو خرامان کم گیر

با وجود لب لعل و خط مشک آسایش
یاد ظلمت مکن و چشمه ی حیوان کم گیر

شب تاریک اگرت وصل میسّر گردد
با رخش چشمه ی خورشید درخشان کم گیر

میلت ار جز بتماشای گلستان نکشد
در جمالش نگر و طرف گلستان کم گیر

غمزه اش بین و دگر شوخی عبهر کم گوی
خط سبزش نگر و سبزه ی بستان کم گیر

وصل آن حور پریچهره گرت دست دهد
نام جنّت مبر و ملک سلیمان کم گیر

گوش بر قول مغنّی کن و بر طرف چمن
صبحدم نغمه ی مرغان خوش الحان کم گیر

خواجو این منزل ویرانه باندازه ی تست
از اقالیم جهان خطّه ی کرمان کم گیر

خواجوی کرمانی.

خونه آرش و بیشه یک جای امنی بود که دلت نمی‌خواست دل بکنی ازش. یک‌جای امنی بود که پرت بشی تو حفره‌ی چشم‌ها، که پنجره‌ رو باز کنی و مدام صدای پرنده‌هارو بشنوی. تو خواب و بیداری واقعی‌ترینِ خودت باشی و حرف‌هایی بزنی که گفتنشون راحت نبوده. این خونه انگار من بود، ما بود.

بعضی ناشران کارشان به‌جایی رسیده که به بلاگر‌های کتاب می‌گویند "مروج کتاب" و دعوت‌شان می‌کنند به نشست نقد و بررسی آثار فیلسوفان (!) برای فروش بیش‌تر. به قول دوستی این‌ها چیزی بیش از "کتاب‌کش" نیستند‌. واسطه‌ای برای تو پاچه کردن آثاری که ربطی به دنبال‌کنندگان‌شان -و ایضاً خودشان- ندارند.

به‌وقتِ تهران.

محمدامین چیتگران
اجرای زنده پادکست #رادیو_بندر_تهران در شیراز که ما دیدیم چیز عجیبی بود، عجیب برای جادوی موسیقی. غم‌ناک برای حال محمدامین که آمده بود با پای خودش شیرازی که دیدنش مصیبت شده.