روان‌کاوی زندگی روزمره

«شاید روزی از این تنگنا بیرون بیایم اما حس می‌کنم که موجوداتی بی‌نام و نشان در اندرون من می‌لولند. با آن‌ها چه کنم؟»

● @freudisalive
آلبر کامو
کالیگولا

مصاحبه اختصاصی Adam Phillips، روانکاو برجسته بریتانیایی حول محور کتاب اخیرش «On Giving Up» با Hermione Lee نویسنده، منتقد ادبی و استاد دانشگاه آکسفورد.

● @freudisalive

«آسیب به خود» شامل نقض مرزهای بدن است – چه از طریق بریدن پوست و چه از طریق بلع دارو یا یک ماده سمی.

مرز بدن پیوندی میان بیرون و درون، ذهن و بدن، و خود و دیگران برقرار می‌کند. نقض پوست و نفوذ به درون این مرز می‌تواند به‌عنوان تکرار و بازنمایی ناهشیار در نظر گرفته شود، جایی که باز شدن پوست و جاری شدن خون ممکن است بیانگر خواستی ناهشیار برای بیرون کشیدن و پاک کردن چیزی باشد که به‌عنوان «بد» تلقی شود، و تلاشی برای رهایی از افکار و احساسات غیرقابل تحمل.

عبور از مرزهای بدن می‌تواند نماد نوعی «گذار» باشد: گذار از بیرون به درون از طریق بلع ماده سمی، از درون به بیرون از طریق جریان خون، و از زندگی ذهنی درونی به واقعیت بیرونی.

ایده‌ی گذار نشان می‌دهد که آسیب به خود ممکن است راهی برای بیان دشواری‌هایی باشد که فرد در مقاطع گذار زندگی با آن‌ها روبه‌رو می‌شود و چالش‌هایی که این دوره‌ها به همراه دارند. این دشواری‌ها ممکن است بازتابی از گذارهای پیشین در دوران کودکی و نوجوانی باشند، گذارهایی که با دلبستگی‌ها و گسست‌های رخ داده در رابطه با افراد مهم زندگی ارتباط دارند.

● @freudisalive

رویکردهای روان‌پویشی در مورد خودکشی 2017

هدف اصلی روان‌کاوی بالینی بازیابیِ تدریجیِ تجارب ازخودبیگانه‌ای است که از گفت‌وگوی با خود و دیگران جدا افتاده است، یعنی فرآیندی که به یمن آن بیمار می‌تواند بیش از پیش بداند و دریابد که کیست و که خواهد شد.

درمان‌جو، از رهگذر بازیابیِ تجارب ازخودبیگانه، در مقام موجودی تاریخمند و دارای ذهن، زندگی را انسانی‌تر خواهد زیست.

او خواهد توانست با خود و دیگران عمیق‌تر (با ازخودبیگانگی کمتر) گفت‌وگو کند. نیز از آنچه پیشتر نادیده گرفته‌است کمتر می‌هراسد، و مآلاً رهاتر می‌شود.

● @freudisalive

تامس آگدن
ماتریس ذهن
علیرضا طهماسب و مجتبی جعفری

● آدام فیلیپس
تسلیم _ امیرقاجارگر

رُمان مرد بی‌خصلت نوشته روبرت موزیل، طبق خلاصه‌ی مفیدی از جاناتان لتم که فکر می‌کند افکار فروید، هم‌عصر موزیل، رمان اورا تحت‌تاثیر قرار داده به موضوع زیر می‌پردازد.

اشراف‌زادگان و بورژواهای رده‌بالای وینی در تلاش‌اند که جشن سالگرد سلطنت باشکوهی برای امپراتور اتریش_مجارستان تدارک ببینند و این جشن نباید از جشن‌های باشکوه پروس، که قرار است سال آینده برگزار شود، چیزی کم داشته باشد. اشتیاق برای عزت و احترام‌دادن به این امپراتوری دورگه‌ی روبه‌زوال که از اساس غیرممکن است...

این گروه مضحک تلاش می‌کنند به چیزی برسند که در رمان، «فکروحدت‌بخش» نامیده‌شده‌است، هدفی والا، چیزی که همه‌ی آن‌ها بتوانند از صمیم قلب به آن باور داشته باشند و حمایتش کنند، و این چیزی است که متحدشان خواهد کرد.

موزیل می‌نویسد:
هیچ‌چیز بیش‌از احیای اتحاد بین ابنای بشر ضروری نبود، اتحادی که به‌خاطر شکافی بس بزرگ، بین منافع اعضای جامعه ازدست رفته بود. اکنون این پرسش مطرح می‌شود که آیا مردم امروز هنوز هم می‌توانند چنین ایده‌های وحدت‌بخشی داشته باشند؟ البته تمام پیشنهادهایی که تا اینجا(ازسوی کمیته) مطرح شده است عالی بودند، اما اختلاف زیادی باهم داشتند که خود نشان می‌داد هیچ‌کدام نیروی وحدت‌بخش ندارند.

● @freudisalive

از نظر من روان‌کاوی در متهورانه‌ترین و جسورانه‌ترین اشکال علمی و حیات‌گرایانه‌اش، متعادل‌ترین و البته سرسخت‌ترین پادزهر نهیلیسم است.

روان‌کاوی پناهگاه و سپر محافظ ابَر انسان است.

● @freudisalive

ژولیا کریستوا
در آغاز عشق بود
مهرداد پارسا

جلسه دوم از رویداد پرفسور جاش کوهن

با موضوع: عشق، غیرت، عدالت و خلاقیت
حول محور کتاب All The Rage

◇ فردا جمعه ۱۹ بهمن
◇ ساعت ۱۷:۱۵


برای کسب اطلاعات بیشتر از طریق آیدی تلگرام زیر اقدام نمایید.

◇ @freudisalive1

‏من انبوهی از این بعدازظهرهای جمعه را
‏به یاد دارم كه در غروب آن‌ها
‏در خیابان
‏از تنهایی گریستیم
‏ما نه آواره بودیم، نه غریب
‏امّا
‏این بعدازظهرهای جمعه پایان و تمامی نداشت
‏می‌گفتند از كودكی به ما كه زمان، بازنمی‌گردد
‏امّا نمی‌دانم چرا
‏این بعدازظهرهای جمعه باز می‌گشتند.

● @freudisalive
‏احمدرضا احمدی

خشم همه جا اطراف ماست؛ از بحث‌های تفرقه‌انگیز در شبکه‌های اجتماعی و شکاف‌های عمیق سیاسی گرفته تا عصبانیت هنگام رانندگی و دعواهای شخصی. از جنبش‌هایی مانند «زندگی سیاه‌پوستان مهم است» و عدالت اقلیمی گرفته تا موضوعاتی مثل ترامپ، زن ستیزان و برتری‌طلبی سفیدپوستان.

وقتی خشم آشکار می‌شود، گویی برای دیده‌شدن و پاسخ‌گرفتن فریاد می‌زند. این احساس هم بر بدن ما تأثیر می‌گذارد و هم می‌تواند به پرخاش تبدیل شود.

خشم از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شود و حتی ممکن است به صورت اعمال مجرمانه ظاهر شود.

اما با این احساس چه باید کرد؟ آیا می‌توان آن را به شکلی مفید به کار گرفت؟

جاش کوهن، نویسنده و روانکاو برجسته، با استفاده از مطالعات موردی بیماران، پیشرفت‌های علوم اعصاب، ادبیات، فلسفه و رویدادهای سیاسی اخیر، به بررسی انواع مختلف خشم می‌پردازد.

او از خشم بی‌حدوحصر و ابتدایی گرفته تا خشم بدبینانه که به ناآرامی‌های سیاسی منجر می‌شود و حتی خشم پرسش‌گرانه در اعتراضات سیاسی سخن می‌گوید.

به باور او، خشم نه احساسی است که باید نادیده گرفته شود و نه چیزی منفی، بلکه احساسی بنیادی در انسان است که در زندگی شخصی و اجتماعی ما نقش مهمی ایفا می‌کند و حتی جهان سیاسی و فرهنگی ما را شکل می‌دهد.

در دنیایی که پر از نارضایتی‌های شدید و اختلافات عمیق است، و در زمانی که خشم نیرویی غالب شده، کتاب «ALL the RAGE, 2024» درکی نو و متفاوت از این احساس ارائه می‌دهد و کمک می‌کند تا بهتر بتوانیم با خشم درونی خود کنار بیاییم و از آن به شکلی سازنده استفاده کنیم.

● @freudisalive

پای بر من مفشار!
‏من این‌بار خشم هزاران دریا را در خود دارم
‏دریاهایی که مرا با هزاران پیکر بی‌سر
‏به کرانه آورد.
‏پای بر من مفشار
‏تو را غرق خواهم کرد!

● @freudisalive
‏ بیژن الهی

چرا خشم جهان را به‌پیش می‌راند؟
خشم حق‌به‌جانب
خشم کارآمد

توضیحات پروفسور جاش کوهن
درباره‌ی جلسه ۱۲و۱۹بهمن

راه ارتباطی: @freudisalive1

● @freudisalive

◇ رویداد یازدهم: پروفسور جاش کوهن
حول محور کتاب All The Rage

◇ همراه با ترجمه همزمان جناب «علی الوند»
مترجم روانکاوی

◇ امکان انتخاب شنیدن صدای سخنران به صورت مجزا

برای کسب اطلاعات بیشتر و حضور در این دو جلسه از طریق آیدی تلگرام زیر اقدام نمایید.
◇ @freudisalive1

به‌طور متناقض، اینکه به فردی گرفتار در چنگال خشمی جانکاه بگوییم که آماده‌ایم خشمش را بپذیریم، به آن گوش بسپاریم و تا هر زمانی که لازم است همراه او درباره‌اش بیاندیشیم، بیش از هر چیز یک اقدام واقعی با تأثیراتی واقعی‌ست.

این کار دنیایی برای او می‌آفریند که پیش‌تر وجود نداشته است؛ دنیایی که در آن، دیگری زندگی درونی‌اش را به رسمیت می‌شناسد، به آن علاقمند است و می‌خواهد بازتابی از آن را به او بازگرداند، تا به آن شکل و معنا ببخشد.

و این، در نهایت، همان چیزی است که از ابتدای زندگی‌اش غائب بوده و او را به ناامیدی کشانده؛ وضعیتی که از خشم دائمی و جبران‌ناپذیرش سرچشمه می‌گیرد.


● @freudisalive

Josh Cohen
All the Rage 2024

برای بسیاری از منتقدان حرفه‌ی روانکاوی، امتناع از تعیین اهداف روشن و مشخص تنها نشانه‌ای از عدم صداقت روانکاوی است. به هر حال، با این همه «تلاش کردن»، «فکر کردن»، «اما» و «اگر» و «شاید»، آیا در واقع فقط بیمارم را سرگردان نگه نمی‌دارم؟ او را به گردابی نمی‌کشانم که زمان، پول و امید را می‌بلعد، بی‌آنکه چیزی ملموس به دست آید؟

شاید تنها پاسخ صادقانه به این پرسش این باشد: شاید. کاملاً ممکن است که ما با هم کار کنیم، ماه‌ها، حتی سال‌ها بگذرد و او همچنان همان‌قدر خشمگین، سرخورده و خسته باشد. اما به نظر من، دقیقاً همین نبودِ یک نتیجه‌ی تضمین‌شده است که روانکاوی را از افتادن در ورطه‌ی عدم صداقت بازمی‌دارد.

در برابر احساساتی شدید و فلج‌کننده، ادعای اینکه می‌توان آن‌ها را رام و کنترل کرد، چیزی جز تکبری بی‌جا نخواهد بود. چنین ادعاهایی صرفاً کلماتی خوش‌آهنگ‌اند که در جامه اقدامی موثر ظاهر می‌شوند.

● @freudisalive

Josh Cohen
All the Rage 2024

محدود کردنِ پرخاشگری، اولین و شاید سخت‌ترین فداکاری‌ایست که جامعه از فرد توقع دارد.

ما برای رام کردنِ این موجودیتِ سرکش روش نبوغ‌آمیزی بلد شده‌ایم. درست کردنِ سوپرایگویی که تکانه‌های پرخاشگری خطرناک را در دست می‌گیرد؛ مثل وارد کردنِ نیروی نظامی به مناطقی است که مُستعد شورشند.

ولی اگر از منظر روان‌شناختیِ محض به آن نگاه کنیم باید اعتراف کنیم وقتی ایگو ناچار به تسلیمِ تمایلات پرخاشگری‌ای است که خوشحال می‌شد می‌توانست علیه دیگران اِعمال کند، از این‌گونه فدا شدن به پای نیازهای جامعه خوشحال نیست. به این می‌ماند که دوراهی «بخور یا خورده شوِ»‌ حاکم بر جهان جانداران زنده به قلمروی روانی بسط داده شده است.

خوشبختانه رانه‌های پرخاشگری هیچ‌وقت تنها نیستند بلکه همیشه با رانه‌های اروتیک آمیخته‌اند. تحت شرایط تمدنی که بشر برای خود ایجاد کرده است رانه‌های گروه دوم اختیارات زیادی برای تلطیف و پیشگیری دارند.


● @freudisalive

زیگموند فروید
درس‌گفتارهای مقدماتی جدید در باب روانکاوی
علی الوند

زمانی که اضطراب به وضعیت غالبِ یک جامعه بدل شود، گسترش خشم گریزناپذیر خواهد شد.

● @freudisalive

Josh Cohen
All the Rage 2024

‌ما می‌توانیم بجنگیم و این دنیا را تغییر دهیم، اما اگر پذیرفته باشیم که خشممان بی‌منطق و زشت و دیوانه‌وار است، هرگز چنین کاری نمی‌کنیم.

احساس گناه نسبت به خشم خیلی از ما را سردرگم و مطیع کرده است. زمان تخریب و نوسازی فرارسیده، باید تفکرمان دربارۀ خشم را از نو بسازیم و حصارهای عاطفی‌ای که احاطه‌مان کرده را عقب‌تر ببریم.

برای شروع می‌توانیم به خودمان اجازه دهیم که عصبانی شویم!
● @freudisalive
ماریانا الساندری
دیدن در تاریکی
ترجمه احسان سنایی اردکانی

چگونه فروید بخوانیم
نوشته پروفسور جاش کوهن

ایشان طی دو جلسه مهمان Freud is Alive خواهند بود.

◇ برای کسب اطلاعات بیشتر و حضور در این دو جلسه از طریق آیدی تلگرام زیر اقدام نمایید.

◇ @freudisalive1

ظاهراً فروخوردن خشم آسیب مُهلکی به دنبال دارد. واقعاً این‌طور به نظر می‌رسد که ما برای این‌که خودمان را تخریب نکنیم و خود را از تمایل به خودتخریبی مصون نگه داریم، انگار لازم داریم چیز یا کسِ دیگری را تخریب کنیم. راستی که افشاگری تلخی است برای اخلاق‌گرایان!

ولی اخلاق‌گرایان خودشان را مدت‌ها این‌طور دلداری خواهند داد که گمانه‌زنی‌های ما بعید است درست باشد.

● @freudisalive

زیگموند فروید
درس‌گفتارهای مقدماتی جدید در باب روانکاوی
علی الوند

در طول یک فرآیند تحلیل روانکاوانه، بیمار اغلب
– گاهی به‌طور آگاهانه اما بیشتر اوقات ناخودآگاه – روانکاو را به‌عنوان نمادی از چهره‌های کلیدی دوران اولیه زندگی خود تجربه می‌کند: گاهی به‌صورت یک والد، زمانی به‌صورت یک معلم، یک خواهر یا برادر، یک دوست، یک معشوق، یک همکار یا ترکیبی از دو یا چند نفر از این‌ها. به این پدیده «انتقال» گفته می‌شود.

انتقال معمولاً احساسات شدید و نامنظمی را در بیمار برمی‌انگیزد. روانکاو ممکن است به موضوعی برای عشق، نفرت، اعتماد، بی‌اعتمادی، ترس، آرامش، احترام یا حتی تحقیر تبدیل شود، و گاهی اوقات همه این احساسات در یک جلسه واحد تجربه می‌شوند.

اما در پس تمام این احساسات، یک حس عمیق وابستگی وجود دارد که ریشه در نخستین سال‌های زندگی دارد؛ دورانی که بقای ما به مراقبت والدین یا مراقبان‌مان وابسته بود.

◇ @freudisalive1

Josh Cohen
All the Rage 2024

پروفسور جاش کوهن عضو انجمن روانکاوی بریتانیا و استاد دانشگاه گلداسمیت لندن و نویسنده کتاب‌ «چگونه فروید بخوانیم» در دوجلسه مهمان ما خواهد بود و به بازخوانی و ارائه مطالبی از آخرین کتاب خود [All the Rage] و موضوعاتی نظیر حسادت، عشق، خلاقیت و عدالت خواهد پرداخت.

او در صدد است به این سوال پاسخ دهد: چرا خشم به تیتراول مسائل امروز در جهان تبدیل شده است؟


◇ تاریخ جلسات: جمعه۱۲ بهمن، جمعه۱۹بهمن
◇ ساعت جلسات: ۱۷:۱۵

◇ همراه با ترجمه همزمان
◇ امکان انتخاب شنیدن صدای سخنران به صورت مجزا

برای کسب اطلاعات بیشتر و حضور در این دو جلسه از طریق آیدی تلگرام زیر اقدام نمایید.
◇ @freudisalive1

● جاش کوهن

گریختن از دام کمال‌گرایی دشوار است و این امر نشان می‌دهد که جایگاه عمیقی در ساختار روان آدمی دارد. هرچند ما طوری بار آمده‌ایم که آن آدم ایدئالی را که آرزو داریم باشیم درونی‌سازی می‌کنیم.


روان‌کاوان نام این را خودِ آرمانی گذاشته‌اند، تصویری از خودِ کامل که در نوزادی انعکاس آن را در نگاه ستایش‌آمیز پدر و مادر یا مراقبان خود دیده‌ایم.
اما در آن برهۀ زندگی سوپرایگویی را هم کسب می‌کنیم، صدای درونی‌شدۀ عیب‌جویی‌های سختگیرانۀ پدر یا مادر که معمولاً سال‌ها بعد توسط بزرگ‌سالان دیگری که در موضع قدرت هستند، مثل معلمان و رئیسان، تشدید می‌شود. هر دو نقاب شخصیتی که در روان ما زندگی می‌کنند می‌توانند اتهام‌زننده باشند. کمال‌گرایی حاصل عشق به خود و تحقیر خود است.

● @freudisalive

● جاش کوهن
چگونه فروید بخوانیم؟ ___صالح نجفی

نیچه در ۱۸۸۶ می‌نویسد: «هرچیز ژرفی شیفته‌ی نقاب است» و این زمانی بود که فروید رفته‌رفته به روان‌درمانی علاقه‌مند می‌شد. فروید بعدها به خودداری‌ورزیدنش از خواندن نوشته‌های نیچه اعتراف کرد، _ و درباره‌ی نیچه گفت_ «که حدس‌ها و الهام‌هایش در اغلب موارد به شگفت‌ترین وجه ممکن با یافته‌های حاصل از کوشش و تقلای روان‌کاوی توافق دارند»

● @freudisalive

«اینکه یک انسان دیگری را دوست داشته باشید
این شاید سخت‌ترین کار ما باشد،
آخرین، آخرین آزمون و اثبات
کاری که تمام کارهای دیگر آماده‌سازی برای آن هستند.»

● @freudisalive

راینر ماریا ریلکه

در زمانه غمناکی به سر می‌بریم که چندان مجال امیدواری به آدم نمی‌دهد. معلوم است که حیرانم و گاهی فکر می‌کنم به سال‌های سپری شده، هنگامی که به تغییر باور داشتیم. آن وقت‌ها آسمان در دسترس بود، اما دستمان نرسید ستاره‌ها را بچینیم و بخت از کفمان رفت...

ما همیشه به مرزهایی برمی‌خوریم و باید از آن‌ها عبور کنیم تا به خودمان برسیم. این مرز‌ها کمتر مرزهای جغرافیایی‌اند، بیشتر آن‌ها را در ذهن داریم. آلبر کامو در این مورد گفته‌ی در خور تأملی دارد. گفته است: «قلمرویی هست که از آن بیرون رانده شده‌ایم و مدام به دنبال آن می‌گردیم.»

● @freudisalive

آنجلوپولوس
فیلم‌ساز

● جاش کوهن
چگونه فروید بخوانیم؟ __صالح نجفی

کودک از بدو تولد اسیر لذت است، اسیر رانه‌های دارای سرشت شهوی(لیبیدویی) که از درون فریاد برمی‌آورند تا ارضاء شوند. اما تجربه و تنبیه و تادیب آدم‌بزرگ‌ها به او یاد می‌دهند که این درخواست‌های رام‌نشده‌ محکوم به‌شکست‌اند.

ازاین کشف نسبتاً پیش‌پا افتاده که اگر بیش‌از‌اندازه آب‌نبات‌چوبی بخورد حتماً مریض خواهد شد تا محال‌بودن ارضای میل‌جنسی، ارضایی که نه به لحاظ زیست‌شناختی آمادگی‌اش را دارد و نه به لحاظ اجتماعی اجازه اش را.

او به این کشف نایل آمد که زندگی موانع بی‌شماری میان میل به لذت و تحقق آن می‌گذارد؛ این فرایند اساساً چرخشی است آهسته و بی‌رغبت از وفاداری به اصل لذت به‌سوی وفاداری به اصل واقعیت.

این چرخش را نباید به‌منزله‌ی ترک ساده‌ی اصل لذت قلمداد کرد، برعکس، چنان که فروید در مقاله‌۱۹۱۱ می‌گوید: نشستن اصل‌واقعیت به‌جای اصل لذت به‌هیچ روی به‌معنای به‌زیرکشیدن اصل‌لذت نیست، صرفاً راهی است برای محافظت از آن.

کام‌جویی شتابزده و آنی که ناپایدار و نا ایمن است جای خود را به ‌کام‌یابی‌های سنجیده‌تر و ایمن‌ترِ مبتنی‌بر به‌تعویق‌انداختن ارضا می‌دهد.

● @freudisalive

زیاد به دلیل و معنای کارهایتان توجه نکنید. با کسی هم درباره‌ی آن صحبت نکنید زیرا درصورتی‌که پای عقل را به میان آورید همه‌چیز آن‌قدر ترسناک می‌شود که دیگر به خود اجازه نخواهید داد آزادانه پیش روید و با واقعیت درونی‌تان مواجه شوید.

● @freudisalive

گفت‌وگو با دیوید لینچ(۲۰۲۵_۱۹۴۶)
ریچارد بارنی
آرمان صالحی

بسیاری از کودکان تنفر از خودشان را امن‌تر از آن می‌دانند که با ابراز عصبانیت یا فرار رابطه‌شان را با مراقبانشان به خطر بیاندازند.

● @freudisalive
بسل‌ ون‌درکولک
بدن‌ فراموش نمی‌کند
اکبر درویشی

باید از افتادن در دام «واقعه عظیم» بپرهیزیم و کانون توجه را به سمت «واقعه کوچک» (روابط و مناسبات خانوادگی) بگردانیم.
● @freudisalive
اسلاوی ژیژک
صالح نجفی

افراد کمی در این دنیا هستند که واقعاً همیشه بدجنس باشند؛ آن‌هایی که ما را می‌رنجانند، خودشان نیز در عذاب‌اند.

● @freudisalive
آلن دوباتن
سیرعشق
زهرا باختری

«نامه‌ای که کافکا برای پدرش نوشت،
اما تمام پدران باید آن را بخوانند...»

کافکا در این نامه از احساس نابسندگی، شرم و ترس‌هایی که در کودکی تجربه کرده پرده برمی‌دارد. این احساسات به‌صورت مستقیم به ساختار روانی او مرتبط می‌شود و آثار او را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد. میل به نوشتن، در اینجا، شکلی از پالایش روانی (Catharsis) برای اوست، چرا که زبان نوشتاری به او امکان می‌دهد تا با پدرش -که قادر به گفت‌وگو با او نیست- مواجهه‌ای نمادین داشته باشد.

نامه به پدر را می‌توان همچنین نمونه‌ای از ناتوانی در حل‌وفصل عقده ادیپ دانست؛ کافکا در این متن تلاش می‌کند تا جایگاه خود را به‌عنوان یک فرد مستقل از پدر تعریف کند، اما هم‌زمان همچنان در قید احساسات حل‌نشده‌ی گذشته باقی می‌ماند.

این اثر نه‌تنها یک نامه، بلکه یک سند زنده از مبارزه یک روان شکننده در برابر اقتدار است. کافکا به ما یادآوری می‌کند که چگونه روان انسان می‌تواند تحت تأثیر روابط اولیه شکل بگیرد و چگونه نوشتن، ابزاری برای بازیابی خویشتن است.
● @freudisalive

آن چه پدر ناگفته گذارد، در پسر به زبان می‌آید؛
و ای بسا پسر را راز از پرده بدر افتاده‌ی پدر یافته‌ام.

● @freudisalive
فردریش نیچه
چنین گفت زرتشت
داریوش آشوری
Patrick Melrose - 2018

جناب کرنبرگ در بخشی از مقدمه‌ی خود بر این کتاب می‌نویسد:

مضمون نهان این کتاب، جدایی انتقادی، اما همراه با قدردانی یک روانکاو لکانیِ فرانسوی است از پیشینه نظری‌اش، و در عین حال قدم برداشتن او درجهت یافتن مسیر خود به‌سوی جریان فکری اصلی معاصر در روانکاوی فرانسه.

کریستوا که پیش‌تر در زمینه psycholinguistics نقش مهمی داشته است، در این اثر، بیانی جامع از رویکرد خود به روانکاوی بالینی ارائه می‌دهد. برخلاف لکان، او به‌جای زبان، عواطف را در مرکز محتوای ناهشیار قرار می‌دهد و در این زمینه از آندره گرین، یکی از منتقدان برجسته لکان، پیروی می‌کند. گرین نیز به ضعف نظریه لکان در نادیده گرفتن اهمیت بنیادین عواطف اشاره کرده بود.

با این حال، کریستوا ایده لکان مبنی بر نیاز به رابطه دیالکتیکی میان امر خیالی و امر نمادین را حفظ می‌کند؛ رابطه‌ای که برای درک "امر واقعی" ضروری است.

● @freudisalive

In the Beginning Was Love
Julia Kristeva

با عرض احترام،
این لینک مربوط به یک مستند ویدئویی هست با نام «بحران هویت» و با حضور جناب جوزف برگو.

حدودا برای ۴۸ ساعت آینده تماشای این مستند در X (توییتر) رایگان هست. بر روی لینک کلیک کنید و پس از چند لحظه می‌توانید مستند را مشاهده کنید.

Parents silenced. Kids manipulated. Doctors profiting. 'Identity Crisis' tells the stories the mainstream media won’t.

https://www.dailywire.com/news/daily-wire-and-tpusas-powerful-new-doc-identity-crisis-now-streaming-on-x?topStoryPosition=1

فروید، همچون کامو_به‌صورت ضمنی و نه‌مستقیم_ معتقد بود که تنها پرسش، اگر نگوییم که یگانه پرسش فلسفی، این است که آیا باید خودکشی کرد یا نه؟

یا آن‌گونه که خودش می‌گوید: «هدف موجود زنده مردن به شیوۀ خود است.» در نظر فروید، برای فرد مدرن مسئله صرفاً این نیست که «چگونه می‌توانم بقا پیدا کنم؟» بلکه این است که «چه چیزی به زندگی من ارزش زیستن می‌بخشد؟» «کدام لذت‌هاست که بدون آنها نمی‌توانم زندگی کنم؟»

● @freudisalive
آدام فیلیپس
حسرت
ترجمه میثم سامان‌پور

اگر وجدان خود را تربیت کنیم در همان حال که ما را می‌گزد، می‌بوسد.

● @freudisalive

فردریش نیچه
فراسوی نیک و بد
داریوش آشوری

نوروبیولوژی چه چیزی در مورد "عروس باد" اثر اسکار کوکوشکا به ما می‌آموزد؟

نقاشی کوکوشکا تصویر بسیار جالبی‌ست. با اشاره به این اثر در کتابم (The Age of Insight)، نشان دادم که چگونه یک هنرمند می‌تواند به طور مستقل یکی از جنبه‌های سنت روان‌کاوی را آشکار کند.

فروید معتقد بود که راه رسیدن به ذهن دیگری با خودکاوی آغاز می‌شود و خودنگاری روشی‌ست برای آشکار ساختن چیزی درباره خود. کوکوشکا خودنگاره‌های فوق‌العاده‌ای خلق کرده است. او سعی داشت به عمق پوست نفوذ کند تا واقعاً بفهمد در درون چه اتفاقی در حال وقوع است، از جمله درون خودش.

در این اثر او نشان می‌دهد که بدون معشوقه‌اش، آلمای مالر، چقدر احساس ناامنی می‌کند. این موضوع به‌ویژه وقتی که به رنگ‌هایی می‌نگرید که هیچ ارتباطی با واقعیت ندارند، به وضوح نمایان می‌شود. او در اینجا به شکل یک ویرانه عصبی به نظر می‌رسد؛ در حالی که معشوقه‌اش در خوابی آرام اوقات خوشی دارد.

کوکوشکا متوجه شده که رنگ‌ وسیله‌ای برای ایجاد واکنش‌های عاطفی قدرتمند است و این احساسات، آمیگدال و قشر پیش‌پیشانی را به صحنه‌ی فعالیت وارد می‌کند.

● @freudisalive

روانکاوی، هنر و زیست‌شناسی
اریک کندل 2012

روانکاو بریتانیایی، جاش کوهن
در کتاب«Not Working»، اشاره می‌کند که امروزه با تعداد بیشتری از بیمارانی مواجه می‌شود که می‌خواهند جهان یا خودشان از حرکت بایستند.

برخی بیماران از لذت خلسه‌آور و پارادوکسیکال حاصل از خستگی کاتاتونیک صحبت می‌کنند، از صبح شادی که آزادی از کار در تعطیلات آخر هفته بر می‌انگیزد، یا خیره شدن به یک خط از روزنامه تا زمانی که آن خط به‌طور کامل حالتی تهی همچون یک مانترای بودایی پیدا کند.

کوهن توضیح می‌دهد که افراد بین اجبار به انجام هرچه بیشتر کارها و میل به هیچ‌کاری نکردن گرفتار شده‌اند.

برای بسیاری از کارمندان، ساعات کاری شبیه به دویدن مداوم بین انجام کار و گشت‌وگذار در اینترنت به نظر می‌رسد، از فکر کردن به اینکه کدام‌یک از بیست‌وسه مدل تی‌شرت سفید را بخرند گرفته، تا تماشای فیلم‌های بی‌ربط در یوتیوب یا صرف بی‌وقفه وقتشان در شبکه‌های اجتماعی.

به همین دلیل، بسیاری از مردم روز خود را در حالتی از بی‌میلی، رویا‌پردازی یا حتی نوعی بی‌اعتنایی می‌گذرانند.

● @freudisalive

فاجعه، بی‌میلی و والایش
رناتا سالِچل 2024

روانکاوان همیشه در پرداختن به ADHD از نگاه روانکاوی مردد بوده‌اند، تا حدی به این دلیل که این اختلال به‌عنوان یک اختلال عصبی طبقه‌بندی می‌شود و با ابعاد روان‌پویشی این اختلال آشنایی کمی وجود دارد. با این حال، برخی از روانکاوان ADHD را از طریق نظریه روابط ابژه، روان‌شناسی ایگو، و چارچوب‌های روان‌شناسی خود بررسی کرده و به پیشرفت‌های نظری در این حوزه نائل آمده‌اند. خلاصه‌ای از مفهوم‌سازی روانکاوانه بر ADHD در ادامه شرح داده خواهد شد:

1. رین‌واتر (2007):علائم ADHD نشان‌دهنده یک دفاع مانیک در برابر واقعیت‌های درونی دردناک هستند، به‌طوری که بیش‌فعالی به‌عنوان تلاشی برای فرار از آشفتگی‌های عاطفی عمل می‌کند. آشفتگی‌هایی که در نتیجه فرافکنی پرخاشگری خود به ابژه منجر به وحشت او از انتقام و سپس تلاش بی‌وقفه برای ترمیم آن شده که ممکن است تلاشی ناهشیار در برابر پشیمانی و موضع افسرده‌وار باشد.

2. لوزینگر-بوهلبر و فیشمان (2010): آن‌ها با تکیه بر مفاهیم بالینی کلاین و وینیکات توضیح می‌دهند که برخلاف توضیح رین‌واتر، ADHD ناشی از اضطراب‌های موضع پارانوئید-اسکیزوئید است که در آن کودکان پرخاشگری را بر دیگران فرافکنی کرده و آنها را به‌عنوان آزارگر درک می‌کنند. نقص توجه به آن‌ها این قابلیت را می‌دهد تا در لحظه تنها به یک وجه از ابژه (بد یا خوب) دسترسی داشته باشند و نگرانی‌ها و علائم کودک ناشی از ترسی است که از ابژه‌های بد ادراک شده دارد.

3. گانتر (2014): دیدگاه‌های مختلف را تلفیق کرده و ADHD را ناشی از تروماهای پردازش‌نشده، فقدان شخصیت‌های مرجع و اختلال در تبدیل تجربیات حسی به تفکر نمادین (با استفاده از نظریه عناصر بتا و آلفا بیون) می‌داند. این چارچوب بر نیاز به "containment" بیرونی توسط مراقبان یا روانکاوان تأکید دارد. گانتر اشاره می‌کند که به‌ویژه پسران مبتلا به این اختلال از فقدان یک الگوی پدر کارآمد رنج می‌برند. همچنین در این افراد داده‌های حسی و احساسات فاقد قابلیت هضم به شیوه‌های مناسب و تبدیل به افکار هستند و ناچارأ به‌طور مستقیم به سمت تکانش و بی‌قراری حرکتی سرازیر می‌شوند.

● @freudisalive


تأویل دنیای درونی کودکان مبتلا به ADHD
سالومونسون 2017

🎖بهترین فیلم‌نامه برای یک فیلم:

🏆 Peter Straughan
#GoldenGlobe2025

🎬 Conclave [2024] • movie
⏰ 120 min
🌟 7.4/10 (7.4 based on 40,450 votes!)

»برای دانلود از گزینه زیر استفاده کنید.

اگر کسی تمایل داشته باشد که این قضیه‌ی متناقض را پیش بکشد که انسان بهنجار نه‌تنها خیلی بیش ازآنچه فکر می‌کند بی‌اخلاق است، بلکه بیش‌از آنچه بتواند تصورکند دارای اخلاق است؛ روانکاوی که مسئول بخش اول مدعا است، هیچ اعتراضی به بخش دوم آن ندارد.
● @freudisalive
زیگموند فروید
ایگو و اید، ۱۹۲۳
امین‌پاشا صمدیان

در صورت غیاب «انتقال» یا اگر این انتقال منفی باشد، بیمار به پزشک و استدلال‌های او گوش نخواهد داد.

در اینجا «باورِ» او داستان پیدایش خود را تکرار می‎کند؛ باور از عشق می‌آید و در آغاز احتیاجی به استدلال ندارد.

فرد فقط زمانی به بررسی انتقادی باورها مجال می‌دهد که توسط کسی که عاشقش است پیش کشیده شوند. بنابراین عقل انسان هم فقط زمانی تأثیر می‌پذیرد که قادر به نیروگذاری لیبیدویی [libidinal cathexis] بر ابژه‌ها باشد؛ پس ما دلیل خوبی داریم که نگران میزان خودشیفتگی شخص باشیم و آن را به عنوان مانعی در برابر امکانِ تأثیرپذیری، حتی با بهترین تکنیک روانکاوانه تلقی کنیم.


● @freudisalive

زیگموند فروید
درس‌گفتارهای مقدماتی روانکاوی
علی الوند

در این واقعیت صِرف که زندگی سخت است، که انسان‌ها ناگزیرند جان بکَنند و رنج بکِشند، چیزی نیست که آدمی را خشمگین و آزرده سازد. شرایط ارضی و سماوی اکنون و همیشه چنین است، و ما قادریم آن را تاب بیاوریم.
[ویلیام جیمز]

● @freudisalive

جان‌های بیمار ذهن‌های سرحال
جان کاگ
ترجمه مهدی نصراله‌زاده

همیشه فکر کرده‌ام
زندگی بعدها شروع می‌شود.

پیش خودم مجسم می‌کنم یک روز از جا می‌پرم، با دست‌دست کردن همه‌چیز را خراب نمی‌کنم، بلکه می‌دوم بیرون و دنبال زندگی می‌گذارم، مثل اینکه دنبال یک خرگوش بگذارم. با اطمینان زیاد و خیلی سرسختانه حرکات زیگزاگی‌اش را تعقیب می‌کنم و حدودِ ظهر شکارش می‌کنم. بعد آرام و شاید هنوز هم سرخورده (شاید حتی بیشتر از قبل) برمی‌گردم به اتاقم. ولی برای من همین کافی است که یک بار زندگی را در دست‌هایم گرفته‌ام، که یک بار زندگی را دیده‌ام، که چیزی بیش از یک خرگوش پشمالو و احمق نیست که از یک زمستانِ سخت جان به در نمی‌برد. این امیدواری محتاطانۀ من بود.

حالا می‌دانم که چیز زیادی هم در دست‌هایم نخواهم گرفت. دست‌هایم خالی می‌مانند.

● @freudisalive

● مارتین والز
ازدواج‌های فیلیپس‌بورگ
اژدر انگشتری

اگر این جهان قابل‌اندازه‌گیری بود،
می‌توانستیم بگوییم که از منظر روان‌کاوی،
زندگی خوب زندگی‌ای است که در آن
به‌میزان‌کافی سرخوردگی وجود دارد،
نه بیشتر و نه کمتر.

● @freudisalive

● آدام فیلیپس
حسرت
میثم سامان‌پور

شناخت از دیگران آشکار می‌سازد که شناختِ‌دیگران چقدر کم می‌تواند مفید واقع شود، و به‌واقع، دیگران چقدر ما را مضطرب می‌سازند.

این امر احتمالاً با این واقعیت تصدیق می‌شود که وقتی دو نفر عاشق هم می‌شوند، می‌خواهند یکدیگر را بشناسند، و در مورد یکدیگر بیشتر بدانند؛ گویی در این شور آتشین با یکدیگر حرف می‌زنند که به شناختی عمیق و صمیمانه برسند. هنگامی که نوبت به عشق و عاشقی برسد، شناخت کاری از پیش نمی‌برد؛ وقتی نوبت به عشق و عاشقی برسد، عیان می‌گردد که فرد میل می‌ورزد، اما هیچ نمی‌داند که به چه یا که دارد میل می‌ورزد.

● @freudisalive
● آدام فیلیپس
حسرت
میثم‌ سامان‌پور

از ویرژیل نقل شده است و فروید هم آن را سرلوحه کتاب تاویل رویاهای خودش قرار داده است: من مناطق نفرین شده را تکان خواهم داد. جرات کنیم و وجه پنهان‌ِ شالوده‌های ناگفته‌ی زندگی روزمره‌مان را برهم زنیم.

● @freudisalive
● اسلاوی ژیژک
خشونت، پنج نگاه زیر چشمی
ترجمه علیرضا پاکنهاد

کلی‌ترین فرمول در بنیاد هر دین و اخلاق این است که: «چنین و چنان کن و چنان و چنین مکن تا سعادتمند شوی! وگرنه خود دانی ...» اساسِ هر اخلاقی، هر دینی، همین دستور است.

من این را گناهِ نخستینِ بزرگِ عقل می‌نامم و بی‌عقلی نامیرا. این فرمول در دهان من باژگونه شده است.

این است نخستین نمونه‌یِ «ارزیابی دوباره‌ی همه‌ی ارزش‌ها» که من کرده‌ام:

یک آدم درست و حسابی، یک آدم سعادتمند، می‌باید به‌غریزه کارهایی را بکند و سراغ کارهای دیگر نرود. او نظمی را که فیزیولوژیِ او به نمایش می‌گذارد به روابط خود با مردمان و چیزها فرا‌می‌برد.



● @freudisalive

فریدریش نیچه
غروب بت‌ها
داریوش آشوری

یک روز از سر بیکاری به بچه‌های کلاس گفتم انشایی بنویسند با این عنوان که فقر بهتر است یا عطر؟
قافیه ساختن از سرگرمی‌هایم بود.
چند نفری از بچه ها نوشتند "فقر" از بین علم و ثروت همیشه علم را انتخاب می‌کردند.
نوشته بودند که:
فقر خوب است چون چشم و گوش آدم را باز می‌کند و او را بیدار نگه می‌دارد، ولی عطر، آدم را بیهوش و مدهوش می کند. عادت کرده بودند مجيزِفقر را بگویند چون نصیبشان شده بود.

فقط یکی از بچه ها نوشته بود “عطر"! انشایش را هنوز هم دارم. جالب بود.

نوشته بود: "عطر حس‌های آدم را بیدار می‌کند که فقر آن ها را خاموش کرده است."

● @freudisalive
فریبا وفی
رویای تبت

این پنداری طبیعی به نظر می‌رسد که شادمانی را معادل لذت بدانیم، تا آن هنگام که روشن می‌شود لذت گذاراست و شادمانی وابسته است به چیزهایی که ربط مستقیم و مداومی به لذت ندارند.

ارسطو این را دریافته بود که اظهار کرد شادمانی تجربه نیست، بلکه فعالیت است؛ بیشتر به دوستی کردن مانند است تا به لذت بردن.

● @freudisalive

۴۲ اندیشهٔ ناب
مارک ورنون
پژمان طهرانیان

شادمان بودن وضعیتی ناخودآگاه است؛ توجه بیش از اندازه به آن دستیابی به آن را بسی دشوارتر خواهد کرد.

یا چنان که جان استوارت میل گفته است: «کافی‌ست از خود بپرسید که آیا شادید، تا دیگر شاد نباشید.»

● @freudisalive

۴۲ اندیشهٔ ناب
مارک ورنون
پژمان طهرانیان

کار روانکاوی سخت و سنگین است؛ نمی‌شود مثل عینکی با آن برخورد کرد که برای مطالعه آن را می‌زنیم و موقع راه رفتن آن را برمی‌داریم. آن روان‌درمان‌گرانی که می‌خواهند هرازگاهی در بین بقیه‌ی روش‌ها از روانکاوی هم استفاده کنند تا جایی که من می‌دانم پایه‌ی روانکاوی‌شان قوی نیست. آن‌ها کلّیتِ روانکاوی را نپذیرفته‌اند بلکه به آن آب بسته‌اند – احتمالاً نیشش را کشیده‌اند؛ آن‌ها را نمی‌توان روانکاو حساب کرد. به نظرم این مایه‌ی تأسف است. ولی همکاری بین روانکاو و روان‌درمانگری که خودش را به تکنیک‌های دیگر محدود می‌کند به طور کلی در کار درمان مفید خواهد بود.


● @freudisalive

زیگموند فروید
درس‌گفتارهای مقدماتی جدید در باب روانکاوی
علی الوند

از نظر فروید، رانۀ سلطه نشان‌دهندۀ وحشی‌گری کودکی است که می‌خواهد دیگری را به انحصار خود دربیاورد و تصاحبش کند، او را به‌زور تحت سلطۀ خودش قرار دهد، نه لزوماً با هدف تخریب او، اما بدون درنظرگرفتن منافع شخصی او.

می‌توانیم ببینیم که در اکثر موقعیت‌ها، رانۀ سلطۀ یک نفر به‌شکل کم‌و‌بیش ناهشیار و غیرمستقیم با رانۀ سلطۀ یک نفر دیگر تلاقی می‌کند. چطور این اتفاق می‌افتد؟ چون رانۀ سلطه به رانۀ چنگ‌زدن تکیه می‌زند، یعنی نیروی تحکم‌آمیز چنگ‌زدن و آویزان‌شدن به یک شخص، یک فکر، یا یک موقعیت زیان‌آور، آن هم از ترس از‌دست‌دادن کنترل روی دیگری یا خود، ازدست‌دادن لذت و رضایت، و همچنین ازدست‌دادن هویت و زندگی.



از کتاب فرار از زندان عاطفی
نویسنده: ساوریو تاماسلا
مترجم: حامد حکیمی


👉@hamedhakimi8

عزیزانی که مایلند فایل ویدویی سه‌جلسه با ریچارد بوتبی را که همراه با ترجمه فارسی است، دریافت کنند
به آیدی زیر پیام دهند
موضوعات هرجلسه در تصویر اشاره شده است.

● @freudisalive1

امروز روز اول دی‌ماه است
من راز فصل ها را می دانم
و حرف لحظه ها را می فهمم
نجات دهنده در گور خفته است
و خاک ، خاک پذیرنده
اشارتیست به آرامش

صدای فروغ

● @freudisalive

Everybody hurts sometimes
Everybody hurts someday

Now my heart
feel like December

● @freudisalive

ما همچنان گزارش‌های گوناگون از کشتارهای وحشیانه و تکان‌دهنده را در اخبار می‌شنویم. این ددمنشی‌ها هدفی دوسویه دارند که واجد خصلتی تماماً سیاسی است: حذف دشمنان یک حزب یا گروه سیاسی، و هم‌هنگامْ خفه کردن صدای مخالفان از طریق فلج کردن اجتماع‌های بزرگ با ترساندنشان از تلافی‌جویی‌های همه‌گیر و همه‌حاضر.

ارعاب سیاسی، با فروپاشاندن ارادۀ مردم و تقلیل آن به سطح سیاق خیالی، فضایی نافذ و فراگیر از پارانویا را در سطح عموم شایع می‌کند. به‌واسطۀ همین پارانویا، پیوند و همبستِ بزرگ‌تر مناسبات اجتماعی از هم وامی‌پاشد، و به این ترتیب امکان دغدغه‌مندیِ اجتماعی به سطح اضطراب برای بقای فردی تقلیل می‌یابد. وقتی که هر فردی گرفتار این ترس می‌شود که شاید عضو دیگر گروه خبرچین یا دست‌نشانده باشد، پیکرۀ سیاسی اتمیزه می‌شود. بر این قرار، زمینۀ روان‌شناختی برای ظهور و برآیش یک رهبر کاریزماتیک مهیا می‌شود، کسی که ساختار امر خیالی را برای مستحکم ساختن جایگاه خود در قدرت به کار می‌بندد.

ریچارد بوتبی
مرگ و میل: نظریۀ روان‌کاوی در بازگشتِ لکان به فروید، ترجمۀ علی رستمیان

● @freudisalive