کارگاه طراحی و نقاشی بامداد رضوانیان

چه فقیر باشی چه ثروتمند میتوانی لحظه‌ایی به یک برگ خشکیده شده که نور روی آن افتاده است ، نگاه کنی . به سایه برگهای خشکیده شده که از درخت روی زمین ریخته است .
لحظه ایی میتوانی بایستی و غرق در نگاه کردن بشوی و از دیدن این همه نور و رنگ کیف کنی . شاید دوباره غرق در نگرانی افکارت بشوی و به راهت ادامه بدهی . احساس یک لحظه نگاه کردن به چهره ایی که نور روی آن افتاده ، کشف سایه ها و رنگهای آن .
چه فقیر باشی و گرفتار فکر لحظه های بعد و آینده ، چه ثروتمند باشی و در احساس آسایش امنیت لحظه های پیش رو .بی نصیب نیستیم از لحظه های دیدن .با شکوه تر از همه دقایق ، لذت دیدن .

اولین کلاس نقاشی که رفتم یازده سال بودم.
فرهنگسرای نیاوران. تابستان بود . نام معلم کلاس خانم بهبهانی و مثل همه کلاسهای تابستانی شلوغ بود .چند جلسه ایی با بچه ها در کلاس ترکیب رنگ کار کرد و من یاد گرفتم که چطور با ترکیب رنگهای اصلی رنگهای دیگر را بسازم.
تابستان بعد کلاسی نزدیک خانه عمویم برایم پیدا کردند .در واقع مغازه نقاشی فروشی بود که کلاس هم در آنجا برگزار میشد . نام معلم آقای وزیری بود .چند جلسه‌ای با من سیاه قلم کار کرد و چند جلسه رنگ روغن کپی منظره .
که بیشترش را هم خودش به پایان رساند تا مبادا شاگردش نقاشی خامی به خانه ببرد!!!
این تابستان هم گذشت و من همچنان در حسرت کلاس نقاشی خوبی گذران کردم . دبیرستان رفتم و با مکافاتی تجربی خواندم .
روحش شاد پدرم مانند هر پدر دیگری میخواست من پزشک بشوم و من نام هنرستان نقاشی را شنیده بودم .
تا آخر دیپلم خیال نقاش شدن دست از سرم برنمیداشت .شانزده هفده ساله بودم از روزنامه کیهان ستون آموزشگاه های نقاشی کلاسی پیدا کردم .نام کلاس کنکور هنر نوین بود .با خوشحالی تمام آدرس گرفتم و رفتم . خیابان جمهوری طبقه ششم ساختمان آلومینیوم.
معلمی مهربان و خوش اخلاق به نام حسن کیوان استاد بود .خودش نقاشی در دانشگاه هنر خوانده و پر از انرژی بود .
اولین بار بود که روی دیوار کلاس چند طراحی قاب شده می‌دیدم .طراحی از زنی که روی صندلی نشسته یا مردی که سیگاری لای انگشتانش داشت و حرف میزد .برای من خیلی احساس خوبی بوجود آورد و احساس کردم جای درستی آمدم .در کلاس مجسمه ایی قرار داشت و اشیا مختلف برای طراحی . اولین بار در این کلاس از روی مجسمه طراحی کردم .چیزی که بیش از همه چیز من را جذب می‌کرد نگاه دلسوزانه و در عین حال جدی و متعهد معلم به هنر بود .اولین بار واژه «نقاشی بازاری » را آنجا شنیدم . بازاری ؟ نقاشی که فقط به فکر بزک کردن و خالی از درونمایه بود و برای فروختن کار میشد .گپ های زیادی می‌زدیم و کتابهای نقاشی آنجا ذهن من را درگیر میکرد .این کلاسی بود که برای کنکور هنر انتخاب کرده بودم اما از بخت خوب من با یک نقاش مواجه شده بودم .خودش جوان بود و کار میکرد و هر بار که به آتلیه اش میرفتم طراحی یا نقاشی تازه ایی کار کرده بود و من از دیدنش لذت می‌بردم .در آنجا دیدم یک معلم طراحی نقاشی خودش میبایست به طور جدی کار کند و بیانش با کارش همساز باشد .
شاید امروز برخی از معلمها فکر میکنند که دوران کار کردنشان به پایان رسیده و فقط میبایست تئوری را منتقل کنند . انتقال یک معنی یا مهارت و دانش بدون عمل کردن جدی ، چطور آموزشی است؟ شاید خیال معلم راحت باشد که با گفتن مطالب به صورت شفاهی حق مطلب را ادا کرده است ،اما تأثیر اندکی دارد . یک هنرجو احتیاج به یک همراه واقعی به معنی کلمه دارد تا احساس کند که او را درک میکند و میتواند راه را نشان بدهد . امروزه چه بسیار فیلمهای آموزشی طراحی نقاشی که در رسانه ها وجود دارد .اما به اعتقاد من هیچکدام جای حضور در کلاس و انتقال تجربه یک معلم واقعی را پر نمیکند . معلمی که از نزدیک دست بر آتش دارد و مداوم برایش چیستی و چگونگی هنر اهمیت دارد .
معلم طراحی - نقاشی

معنی عجیبی برای still life متداول شد . طبیعت بیجان.
این معنی جا افتاد و تبدیل شد به یکی از موضوع های مهم در نقاشی . اینکه نقاش چه چیزهایی را انتخاب میکند برای نقاشی کردن ، برمیگردد به احساسی که نسبت به اشیاء پیرامونش دارد .فرم و رنگ بطریها ، گلدان ، میوه‌ها و چیزهایی از این دست احساساتی را برای نقاشی برانگیخته میکند . درخشیدن رنگها ،همنشینی شکلهای ناهمسان، نسبت آنها با یکدیگر ،معنی غریبی در ذهن ایجاد میکند .این معنی چیست؟ طبیعت بیجان فقط نشان دهنده کیفیت جنسیت ،رنگها ، نور و سایه ها نیست . اشیاء ، احساسی از لحظه های در جریان را به ما نشان میدهند . لحظه هایی از امروز ، دیروز و حال و هوای ذهن نقاش .
طبیعت بیجان

سبز ، تویی که سبز می خواهمت ...‌.
بخشی از شعر لورکا
گوشه ایی از کارگاه

بارها این سوال برایم پیش آمده که یک نقاش وظیفه ایی نسبت به پیرامونش و جایی که در آن زندگی میکند دارد ؟
آیا نقاش فقط می‌باید به دنبال جستجوی بیان خویشتن باشد و این بیان جدای از زندگیش است؟
پاسخها زیاد است و قابل بحث .در طی این سالها که گذشت احساس میکنم «آموختن » هم برای دیگران و هم خودم مسئله مهمی بوده است.
چه چیزی را باید یاد بگیرم تا بتوانم آنرا منتقل کنم ؟ پاسخ این جواب برمیگردد به نسبت زندگی در « اینجا » و نیازی که نسبت به آن داریم . احساس کردم یاد گیری هنر نقاشی به غیر از برآورده کردن نیاز به عواطف و احساسات زیباشناسی ، دید بهتری نسبت به پیرامون و هستی را به وجود میآورد .
دریافت این مطلب که چه چیزهایی در جهان ما در جریان است ، احساس آگاهی اندکی برای نقاش را شکل میدهد که بسیار با ارزش و دارای ویژگی والای معنوی است .به مرور زمان دریافتم که نقاش بر آمده از محل زیستن خویش است و پاسخ دهنده به آن . زیبایی ها ، شادی‌ها ، دردها ،رنجها و احساسات به تمامی بر او اثر میگذارد و آینه وار در کارهایش منعکس می‌شود .
شاید از نگاه دیگری ، پرداختن به «هنر» ظاهراً امری تفننی و سرگرم کننده باشد و وسیله ایی برای فرار از روزمرگی و سرسام روزهای سخت و ایجاد نشاطی آنی . ایرادی به این نگاه نمی‌گیرم ، اما اگر جدی تر به آن نگاه کنیم ، متوجه می‌شویم کشف جهان از طریق هنر باعث میشود که طور دیگری به نسبت خودمان با جهان بیاندیشیم و به قول معروف بفهمیم خودمان که هستیم و چه باید بکنیم .

💥 برای اینکه بتونید روزانه طراحی کنید ، چند راهکار میگم .
اول : نگران نتیجه عالی یا خراب شدن نباشید. ‌در واقع این نگرانی به شما استرس میده و فلجتون می‌کنه .حس کمال گرایی و ایده آل بودن را کنار بگذارید .
دوم : وسایل طراحی مثل مداد یا خودکار کاغذ یا دفتر را پیش چشم بذارید .گوشه ایی نگذارید که فراموش بشه .
سوم : ابتدا فقط پنج دقیقه طراحی کنید . (زمان بگیرید ) ، مهم نیست چه چیزی می‌کشید و نتیجه چطور خواهد شد .
یعنی اینکه فقط یک طراحی بکشید .
چهارم : وسط صفحه طراحی نکنید ، از گوشه ها شروع کنید تا بتونید چند چیز دیگر در صفحه بکشید .
پنجم : بعد از پنج دقیقه دوباره همان چیز را بکشید . از پاک کن استفاده نکنید . خطها را روی هم بیاورید و خط‌های نهایی را پر رنگ تر بکشید .
ششم : برای بار سوم چنانچه دیدید تمایل بیشتری به کار دارید زمان را بیشتر بکنید .
در واقع اینطوری شما سه طراحی در یک ربع از یک فرم کار کرده اید .
هفتم : اگر احساس خستگی یا کلافگی کردید ،یا زمان نداشتید ، ادامه ندهید .چند دقیقه از کار فاصله بگیرید چیزی بخورید ، به طراحیتون نگاه نکنید .
هشتم : چنانچه فرصت بیشتر داشتید دوباره برگردید سرکار و ادامه بدهید .
به این ترتیب شما روزانه یا شبانه میتونید در کمترین زمان طراحی کنید .
به مرور زمان دست شما روانتر میشه و همچنین حوصله بیشتری پیدا میکنید و طراحی کردن براتون مثل یک عادت و رفتار روزانه میشه .مطمئن باشید روزها یا شب‌های دیگری فرصت بیشتری پیدا میکنید و وقت بیشتری میتونید بذارید .
این تمرین را هر روز یا شب انجام بدهید ، بنا به وقتی که دارید .
فکر نمیکنم هیچ شخصی در سخت ترین شرایط نتونه روزی یا شبی یک ربع ساعت طراحی بکنه .( مگر اینکه واقعا علاقه نداشته باشه که یاد بگیره و پیشرفت بکنه).
💥برای نقاشی کردن (رنگ) هم به همین ترتیب . روزانه یا شبانه در ابتدا فقط نیم ساعت وقت بگذارید .
✋این نکته را فراموش نکنید ،که هیچوقت شرایط ایده آل برای طراحی یا نقاشی کردن نخواهید داشت و همیشه چیزهایی مزاحم کار شما خواهند بود که خیلی طبیعی است .

چه ساده دلانه عاشق نقاشی کردن بودیم .
قلم در دست می‌گرفتیم و می‌اندیشیدیم که رنج والایی را با تمام جانمان میچشیم.
چه عاشقانه به نقاشیها نگاه میکردیم و عمق نگاه نقاش را جستجو میکردیم .
احساس میکردیم میتوانیم حرفی بزنیم ،اگر نو نبود باکی نبود برای ما تازه بود . حیران بودیم از دیدن این همه طرح و رنگ .
گم می‌شدیم در زندگی هنرمندانه ، یله ، یکه و تنها در اندیشه ها ، غرق در نگاه نقاشیها .
چقدر سخت است صادقانه بتوانی قلمت را برای راه دل و جانت حرکت بدی .اندیشه های بزرگ و بی پایان. راسخ در راهی صعب‌العبور و مه آلود.رنج و سختی در پیش و اندکی کامیابی ، کار و کار و کار و حرف کم .
این روزها بیشترین گفتگوهایی که راجع به نقاشی می‌شنویم اینست : قیمت نقاشیها را دیدید؟ کدام گالری قرار است نمایشگاه بگذارید ؟ نقاشی ها در حراج رکورد قیمت را شکست !!! چیزی برای این دیوار ها نقاشی کنید . قیمتش چند ؟ بیمه هستید؟ ....
اینگونه هست که میتوانی با جانت چیزی را نقاشی کنی ،ساده دلانه و پای برجا .
بی ریا و پای در راه . حیران و شیدا .
نقاش

تراشیدن نوک مداد

اگر فکر میکنی همه بادها باید در جهت تو باشند که کاری کنی ، در اشتباهی .
اگر فکر میکنی باید همه شرایط طلایی خلق کردن در انتظارت باشد که کاری کنی ، در اشتباهی .
اگر فکر میکنی ناملایمات باید پایان یابد تا کاری کنی ، در اشتباهی.
همیشه طوفانهای نا بسامان زندگی در کمین هستند .رنجها ، سختی‌ها ، ...
اگر فکر میکنی باید صبر کنی تا طوفان پایان یابد تا کاری کنی ، در اشتباهی .
برخیز ، آتش درونت هست ، خود طوفانی به پا کن .
برخیز ، قلم بردار روی کاغذ روی بوم خلق کن ،
کار کن ، بی وقفه کار کن طوفان در درونت است .

س: این پرتره شخص خاصی است ؟
ج : نه . هر چهره ایی زیبایی خودش را دارد .به زیبایی فرم‌ها و رنگها و حس پرتره نگاه کنید .
تذکر: شما می‌باید چهره افراد مشهور و تاثیر گذار را نقاشی کنید تا فروخته بشود ‌. یا مثلاً عروس دامادی که دوست دارند نقاشی یا سیاه قلمی از خودشان به دیوار بزنند !!!
سالها ست که این جمله ها را شنیدم .
سالهای زیادی در کارگاهم و دانشگاه پرتره درس دادم و به شاگردانم توضیح میدادم که به پرتره نگاه زیبا شناسانه و درونی داشته باشید . مهم نیست پرتره چه شخصی را می‌کشید ، زشت و زیبا وجود ندارد (آیا زشتی در چهره انسان هست ؟) مهم نگاه عمیق به رابطه بین فرمها و زیبایی است که برخاسته از مطالعه نقاش میباشد .
لطفاً عکس من را جوانتر بکشید !!!
من را پیر نکشید !!!
چهره من برای نقاشی زیبا نیست . دماغ قشنگی ندارم !!!
پرتره کسی را میتوانیم بفروشیم که مشخص نیست چهره شخص خاصی است !!!!
مگر شخص فوت شده که چهره اش را کشیده اید ؟!!!!
این چهره چه شخصی است که به دیوار بزنیم !!!!
نقاش خود شیفته بوده که چهره خودش را می‌کشیده ؟!!!!
...و جملات بسیار مشابه این گونه در باره نقاشی پرتره .
هر بار که به چهره ایی نگاه میکنم زیبایی در حالتها و رابطه بین رنگها ، نور و سایه و احساس میبینم .مگر به یک درخت یا یک شاخه گل یا حتی یک منظره نگاه میکنیم چیزی به جز زیبایی میبینیم ؟ چه احساسی را در ما زنده میکند؟ چرا فکر میکنیم یک پرتره را که میبینیم باید اول بپرسیم چهره چه کسی است ؟.
هر بار که به نقاشیهای پرتره نگاه میکنم ، احساسات انسانی را میبینم که در زمان جاری است و چگونه با قلمش با ما سخن میگوید .
این احساسات شاید اندوه ، شادی، تفکر ، هیجان و .... در ما برانگیزد اما همگی زیبا و جزو احساسات انسانی هستند . مانند نگاهی که به یک چشم انداز زیبا می‌اندازیم .
- پرتره

با ناراحتی گفتم : نمره ام هشت نمیشد .
این ورقه شما . بسیار مبادی آداب بود .
لطفاً نگاه کنید به جوابهاتون .
خط‌های ضربدری که روی پاسخهایم کشیده شده بود .سردرگم به ورقه ایی که پر از نوشته بود نگاه میکردم .
استاد اسم «پولایولو » را که نوشتم !!. (از اولین هنرمندان دوره رنسانس که آناتومی را به تصویر کشیده بود .)
استاد : اسمش « پولایو ئولو » است .
تشریح ترکیب بندی «خانواده پزارو » اثر تیسین را که نوشتم !!.
استاد : اینا جوابش نیست !!.
و .... یک نمره هشت جانانه از استاد دریافت کردم .ناراحت رفتم روی صندلی نشستم .درست نخوانده بودم ، فکر میکردم بلد بودم و در واقع جوابها را به هم بافته بودم .ترم بعد جبران کردم و دقیق خواندم .شاید استاد ارفاق کرد و نمره بیست از همان درس گرفتم .
درس تاریخ نقاشی جهان بود .
سر کلاس سوالهایی میکردم ، می‌بخشید: دلیل اینکه در نقاشیهای مصر باستان چشم را تمام رخ در صورت نیم رخ می‌کشیدند ، این نبوده است که میخواستند کامل بودن نگاه را به تصویر بکشند !؟
استاد : بله امکانش بوده است .
و سوالهای زیاد .
با متانت و آگاهی پاسخ می‌گفت ‌.خودش نقاش بود و آگاهی وسیعی به سنتهای تصویری داشت .دنبال چاپ مقاله در فلان مجلات علمی یا نوشتن کتابی نبود ، انتقال آگاهیش را در کلاس درس انجام میداد و تمام .
نمیدانم چرا در دانشگاههای هنر مداوم نوشتن مقاله و چاپ در مجلات علمی اینقدر مهمتر از ارتباط با دانشجو و یاد دادن شده است .
نمیخواهم بگویم که فقط معلم‌های قدیمی‌ هنر ، دانش را از طریق تجربه عمیق و درونی خودشان کسب میکردند و آنها می‌دانستند که اگر خودشان عمل جدی به کار نکنند ، نمی‌توانند هنری را منتقل بکنند .
در طی دوران تحصیل و تدریس دیدم کسانی که اثر گذار بودند ، خودشان عمیقاً عشق به کار و آگاهی داشتند و قلم در دست .

در طی دوران تحصیلم پایین ترین نمره ها را از بهترین استاد هایم گرفتم .
هفت ،هشت ، ده ، دوازده ...
هر بار از گرفتن این نمره ها ناراحت میشدم و احساس میکردم استاد با من کدورتی دارد .
فحش به زمین و زمان و اینکه چرا من را نمی‌فهمند و برایشان اهمیتی ندارد .
بعد از اینکه معلم شدم ، فهمیدم که آنها به من یاد دادند بیشتر کار کنم و راحت از چیزی نگذرم . عیب از آنها نبود ، مشکل را باید در درون خودم جستجو میکردم .
هر بار میخواستم نمره ایی به دانشجو هایم بدهم ذهنم درگیر میشد و با خودم میگفتم : نکند احساساتشان را جریحه دار کرده باشم .
میدانم بعضی از آنها ناراحت میشدند و من بارها این موضوع را توضیح میدادم که هدف نمره نیست و نمره فقط ملاک میزان کار است و بس .سخت گیری برای دانشجو هنر با آنهمه احساسات آزاردهنده است اما دقیقاً سخت گرفتن بود که کارساز میشد .
هنوز سخت گیرترین معلمهایم در ذهنم روشنترین هستند .
هفت ،هشت ، ده ، دوازده ....
نمره

کارگاه طراحی و نقاشی بامداد رضوانیان pinned «🔴 عزیزان در کلاسهای طراحی و نقاشی این موضوع ها تدریس میشود . در کلاس طراحی مقدماتی این سرفصل ها را کار میکنیم :آشنایی با ارزش خطی ، تناسبات ،تنالیته ، هاشور زدن ، سایه روشن ،حجم پردازی ، جنسیت پردازی ، پرسپکتیو ،ترکیب بندی. در کلاس طراحی نحوه استفاده…»

کارگاه طراحی و نقاشی بامداد رضوانیان pinned «🔴 کلاسهای ترم پاییز ۱۴۰۳ صبحها : ۱۰ـ۱/۳۰ سه‌شنبه چهارشنبه پنجشنبه جمعه عصرها : ۳-۶/۳۰ سه‌شنبه چهارشنبه پنجشنبه برگزار میشود . در تمام کلاسها آموزش حضوری است . شیوه آموزشی آکادمیک و بر مبنای مشاهده مستقیم از مدل می‌باشد .»

🔴 کلاسهای ترم پاییز ۱۴۰۳ صبحها : ۱۰ـ۱/۳۰
سه‌شنبه چهارشنبه پنجشنبه جمعه
عصرها : ۳-۶/۳۰ سه‌شنبه چهارشنبه پنجشنبه
برگزار میشود .
در تمام کلاسها آموزش حضوری است .
شیوه آموزشی آکادمیک و بر مبنای مشاهده مستقیم از مدل می‌باشد .

به چشمها و نگاه‌های زیبا و شاد این دختران نگاه کنید .آنها منتظر ورود به دانشگاه هستند .پس از گذشتن از سالهای سخت و شک ها و تردیدها انتظار اتفاقی مهم در زندگیشان را دارند . برایش جنگیدند و زحمت کشیدند بعضی بیشتر بعضی کمتر ،
تا به عنوان یک هنرمند ،
یک انسان ، برای خودشان اعتباری کسب کنند . تعدادی از آنها بعد از دانشگاه خاطرات دورانی زیبا با سختی‌ها را مرور میکنند و تعدادی هنرمندان و معلم های قابلی خواهند شد .امید و ادامه دادن را سالهای زیادی در کنار این بچه ها یاد گرفتم .
هر کدامشان ستاره ایی هستند درخشان در این آسمان پر از دود و مه برای فردا .

بارها این سوال را در کلاس شنیدم :
خراب نشده ؟ خراب نکردم ؟ یا : خراب شد .
همیشه فکر میکنیم خراب کردن یعنی از دست رفتن اعتماد به نفس ، یعنی زشت شدن ، یعنی مورد پسند نبودن .
مثالهایی میزنم .
اگر انسان کوه را تخریب نمی‌کرد
آهن و طلا را پیدا میکرد؟
اگر میکل آنژ سنگ مرمر را تخریب نمی‌کرد ،مجسمه داوود را پیدا میکرد ؟
اگر خط‌های خراب نگذاریم چطور خط‌های درست را پیدا میکنیم ؟
اگر لکه های رنگی اشتباه نگذاریم ، چطور رنگ درست را پیدا کنیم ؟
اگر پیکاسو ،ساختار نقاشی را خراب نمی‌کرد ، چیز جدیدی پیدا میکرد؟
شاید منظور از خراب کردن و تخریب کردن متفاوت باشد .در خراب کردن نا آگاهی وجود دارد و در تخریب آگاهی . اما در هردو ، عنصر تخریب مشترک است یعنی خراب کردن .
اگر خراب نکنیم ، چیز جدیدی پیدا نمی‌کنیم ، اگر خراب نکنیم نمی‌دانیم چه چیزی را باید درست کنیم ، اگر خراب نکنیم ،نمیدانیم چه چیزی را باید آباد کنیم .
نگران خراب کردن نباش ، تا دلت میخواهد خراب کن ،آنوقت میفهمی که کجا را باید درست کنی .

از همه کسانی که باعث شدند درهای کوچکی به رویم بسته شود سپاسگزارم .برای اینکه درهای بزرگتری به رویم باز شد .

اولین بار که کتاب تاریخ هنر را باز کردم و نگاه کردم مبهوت شدم . آنقدر با دقت به صفحه های آن نگاه میکردم که دوستی با شوخی بهم گفت: که داخل کتاب چی هست که آنقدر نگاهش میکنی .آنهمه تصویر و عنوان تاریخ هنر ذهن من را دگرگون کرد . تا قبل از دیدن این کتاب فکر میکردم که نقاشی همان چیزهایی است که پشت ویترین مغازه های تابلو فروشی دیده بودم .مثل نقاشیهایی از یک کوچه باغ یا پیرمردی چپق به دست یا کودکی که اشکش جاری شده بود .
وقتی کتاب را ورق میزدم در واقع تصاویر را می بلعیدم و به عمق خاطرم میسپردم .
از هنر ایران باستان تا مصر و یونان ، بیزانس ،گوتیک ،رنسانس و....
میکل آنژ و داوینچی من را حیرت زده میکردند و نمی‌دانستم این آثار عظیم چطور نقاشی شده .کاراواجو ،رامبراند ، ولاسکز عمق احساسات من را راجع به تصویر دگرگون میکردند .نگاه فرانسیسکو گویا ، دومیه ، میله ، رئالیستها ،لکه های سرشار از رنگ امپرسیونیستها ، مونه پیسارو ، سزان ،دگا ،لوترک . بعد نقاشان واقع گرای روس.وقتی به هنر مدرن می‌رسیدم دچار سرگیجه میشدم و میخواستم بفهمم که چرا پیکاسو ساختار جهان نقاشی را منفجر میکند .
در طی سی و چند سال نقاشی کردن مداوم روی آثار نقاشانی که دوست داشتم مطالعه عملی میکردم . سخت بود که بتوانی کپی کنی و کپی کار نشوی .بعدتر متوجه شدم همه نقاشان خوب دنیا کپی کردند و تاثیر گرفتند اما مسیر خود را جستجو میکردند و چقدر اینکار سخت است که بتوانی راه خودت را از میان این حجم تاثیر پیدا کنی .تا می‌توانستم کتاب نقاشانی را که دوست داشتم می‌خریدم و کتابهای خوبی هم هدیه می گرفتم .و همه آنها منبع الهام من بودند و ساعتهای زیادی به تماشایشان می‌نشستم . این اواخر احساس میکردم جور دیگری دوست دارم نقاشیهایی را که روی من اثر گذار بود ،بازسازی کنم ،انگار که با نقاش اثر ،با زبان دیگری گفتگو میکنم .به نظرم همانطور که گذشته در حال اثر گذار است ، در آینده هم تاثیر میگذارد و تاریخ در زمان جاری است .عواطف و احساسات در طی قرن‌ها همچنان جاری هستند و بر نقاش اثر می‌گذارند . همچنان باورم اینست که جهان نقاشی از مرزها و نگرش‌ها عبور میکند و تاثیر عمیقی بر بینش جهان برجای می‌گذارد .

از شما عزیزان دعوت میکنم از نمایشگاه انفرادیم در گالری شمیس دیدن کنید .
این نمایشگاه تا اول تیرماه ۱۴۰۳ برقرار است .

🔴 عزیزان در کلاسهای طراحی و نقاشی این موضوع ها تدریس میشود .

در کلاس طراحی مقدماتی این سرفصل ها را کار میکنیم :آشنایی با ارزش خطی ، تناسبات ،تنالیته ، هاشور زدن ، سایه روشن ،حجم پردازی ، جنسیت پردازی ، پرسپکتیو ،ترکیب بندی.

در کلاس طراحی نحوه استفاده از این ابزار تدریس میشود :مداد ، ذغال ،مداد ذغالی (کنته ) ، قلم فلزی ،روان نویس ، راپید ، خودکار، آب مرکب ، پاستل گچی و روغنی ، مداد رنگی ، ماژیک .

در طراحی پیشرفته : نحوه طراحی حالت انسان ( فیگور ) مدل زنده ، اسکیس کردن (طراحی سریع ) ، طراحی مطالعاتی ( طولانی مدت ) ، پرتره ، تناسبات چهره ، حالتهای مختلف چهره و فضا سازی آموزش داده میشود .

در کلاس مقدماتی نقاشی : رنگ شناسی ، ترکیب رنگ ، تنالیته رنگی ، نحوه قلم زدن ، حجم پردازی ، جنسیت پردازی ، پرسپکتیو رنگ و ترکیب بندی تدریس میشود .

کلاس پیشرفته رنگ شامل : فیگور ، پرتره و فضا سازی است .در این کلاس شیوه های زیر رنگ گذاری ، نحوه کلی و خلاصه دیدن فرم‌ها ، شیوه های آلاپریما ، ساخت و ساز آموزش داده میشود .

در کلاس نقاشی : کار با رنگ روغن
اکریلیک ، آبرنگ ، گواش ، تمپرا ، پاستل و مداد رنگی آموزش داده میشود .

در کلاس سبک شناسی با سبک‌ها و آثار نقاشان جهان آشنا میشویم .

بارها با خودم فکر کردم آیا امروزه میتوان هنرمندی را پیدا کرد که مردم هم به او اقبال نشان دهند هم مورد توجه فرهیختگان یک جامعه باشد .چطور یک هنرمند میتواند طیف وسیعی از مردم را بدون آنکه کارش به ابتذال بکشد مورد توجه قرار دهد و در فرهنگ یک جامعه تأثیر گذار باشد .دانشجو که بودم با خودم می‌اندیشیدم چگونه شعرایی مانند فردوسی ،حافظ ، مولوی ،خیام و دیگرانی نظیر آنها اشعارشان را می‌توانستیم در طیف وسیعی از خانه های مردم بشنویم .که این ویژگی بزرگ یک هنر زنده است . شاید این نگاه برای جامعه پر از سلیقه امروزی بسیار ایده آل گرا باشد .مقایسه کردن ادبیات کلاسیک ایرانی یا حتی شعر نو ایران با نقاشی ایرانی . آیا میتوان در نقاشی امروز ایران این ایده آل را دنبال کرد یا اساسأ طرح این مسئله و مقایسه آن اشتباه است ؟ آیا آثار یک نقاش یا هنرمند تجسمی مردمی میشود ؟ مقصود ما از مردم کدام طیف جامعه است؟
تا دورانی که نگارگری ایرانی (مینیاتور) جای خود را به نقاشی جدیدتری نداده بود قابل فهم و محبوب بود اما طبیعتاً مانند شعر زبانش و کیفیت محبوبیتش تغییر کرد . نگارگری ایرانی برخاسته از متون ادبی فارسی بود و متصل به خیال نقاش وسینه به سینه منتقل می‌شد و با تغییراتی ادامه مسیر میداد .بعد از پدیدارشدن صنعت چاپ به مرور زمان در کتابهای اشعار و یا به صورت تک چاپ تکثیر و در خانه ها بیشتر یافت میشد .نقاشانی که به سنت استاد و شاگردی وفادار بودند به مرور زمان در کارگاه های شخصی و بعدتر در هنرستان‌ها نگارگری را تغییر شکل میدادند و تا امروز با فراز و نشیب به این سنت وفادار ماندند و مخاطبان خود را حفظ کردند .اما بعد از مواجه شدن با نوعی دیگر از نقاشی و اینکه میتوان واقعیت را تا حدودی به تصویر کشید نگاهی جدید در نقاشی باز شد و مخاطبان وسیعتری را به خود جذب کرد .اینکه بتوانید آنچه را که با چشم میبینید نقاشی کنید و هر چه به واقعیت نزدیکتر ،قابل باورتر و قابل درک تر . پس نقاش می‌توانست طیف وسیعتری از مردم را به دیدن دعوت کند و تاثیر گذار باشد .نه از آنگونه کیفیت خیالی در این نوع نقاشی دیده میشد نه از رنگهای خالص و بدون سایه روشن .گو اینکه مخاطب واقعیت را بیشتر در نقاشی طلب میکرد . دوست داشت چهره ها واقعی تر باشد یا لباسها و نماها به آنچه که در پیرامونش میدید نزدیکتر باشد . حضور عکاسی تاثیر مهمی داشت .اگر در نقاشی اروپا نقاشان نوگرا با حضور عکاسی وظیفه خود بنا بر شبیه سازی صرف را کنار گذاشتند ، در این دیار نقاشان عکس را وسیله خوبی برای نشان دادن واقعیت یافتند و این رقابت به درک بهتری می‌انجامید . (به این اصطلاح توجه کنید: عین عکس شده یا عکس من را می‌کشید ؟) ...
ادامه در متن بعدی

هدیه ای زیبا از خانم نوشین دخت صدیقی .کتابی راجع به زندگی و آثار .نوشته
هادی سیف .انتشارات یونسکو