قطعاتِ تفکر

شاهکار بازیگری #نیکول_کیدمن رو در 20 ثانیه

8 حالت گریه، خنده، عصبانیت، اشک، شوق، استرس، ترس، غافلگیری را به نمایش می‌گذارد

@Aphorismos

شما وقتی تحصیل کرده هستید که بتوانید تقریبا هرحرفی را بشنوید، بدون آن‌که عصبانی شوید یا اعتماد به نفس‌تان را از دست بدهید.

#رابرت_فراست

https://telegram.me/Aphorismos

یک روز می‌آیی که من
دیگر دچارت نیستم
از صبر ویرانم ولی
چشم‌انتظارت نیستم

@Aphorismos

The Beauty of DavidLynch

@Aphorismos

گفته‌اند که سکوت نیرویی است، درست از جنبۀ دیگری، سکوت نیروی سهمگینی است در اختیار معشوق. سکوت بر دلشورۀ منتظران دامن می‌زند. هیچ چیز به اندازۀ آنچه جدایی می‌اندازد آدم را به نزدیک شدن به دیگری دعوت نمی‌کند، و چه سدی گذرناپذیرتر از سکوت؟ نیز گفته‌اند که سکوت شکنجه‌ای است، و می‌تواند زندانیان محکوم به سکوت را به دیوانگی بکشاند. اما چه شکنجه‌ای بزرگتر از نه سکوت کردن، که سکوت دلدار را دیدن! روبر با خود می‌گفت: «چکار می‌کند که هیچ خبری ازش نیست؟ حتما دارد با کسان دیگری به من خیانت می‌کند.» و همچنین: «مگر چه کرده‌ام که این‌طور مرا بی‌خبر گذاشته؟ شاید از من متنفر است، برای همیشه.» و خود را گنه‌کار می‌دانست. بدین‌گونه سکوت، با القای حسادت و پشیمانی دیوانه‌اش می‌کرد. وانگهی، چنین سکوتی، بس سنگ‌دلانه‌تر از سکوت زندان، خود زندانی است. حصاری بی‌گمان غیرمادی، اما رخنه‌ناپذیر است این ورطه که گرچه از خلاء آکنده است، پرتو نگاه‌های محکومِ رها شده از آن نمی‌تواند گذشت. آیا روشنایی دهشتناک‌تر از سکوت هست که دلداری غایبی را نه یکی، که هزار تن می‌نایاند هر یک در کار خیانت دیگری؟ گاهی، در آرامشی ناگهانی، روبر می‌پنداشت که در همان آن سکوت پایان می‌گیرد، و نامه‌ای که منتظرش بود می‌رسد. نامه را می‌دید که می‌آمد. برای هر صدایی گوش تیز می‌کرد، دیگر آرام شده بود، زیر لب می‌گفت: «نامه! نامه!» و پس از لحظه‌ای تماشای این واحۀ مجازی مهربانی، دوباره خود را در کویر حقیقی سکوت بی‌کرانه آواره می‌یافت.

پیشاپیش از همۀ دردهای جدایی‌ای رنج می‌برد که در وقت‌های دیگری گزیرپذیرش می‌پنداشت، بی‌آن‌که حتی یکی از آن دردها را فراموش کند، همانند کسانی که همۀ کاروبارشان را در انتظار تبعیدی سروسامان می‌دهند که پیش نمی‌آید، تبعیدی که فکرش (که نمی‌داند فردا باید کجا قرار بگیرد) موقتا در بیرون از آنان به همان‌گونه در تپش است که قلبی که از سینۀ بیماری بیرون کشیده شده است و جدا از تن او همچنان می‌تپد. در هر حال، امید بازگشت معشوقه او را همان‌سان به پایداری در قهر توانا می‌کرد که باور به زنده بازگشتن از نبرد آدم را در رویاروی با مرگ یاری می‌دهد. و از آن‌جا که، در میان همۀ گیاهان انسانی، عادت آنی‌ است که از همه کم‌تر به خاک خوراک‌آور نیاز دارد تا زنده بماند، و پیش از همه بر خشک‌نماترین صخره‌های برهوتی می‌روید، شاید اگر سن‌لو در آغاز به تجربۀ متارکه وانمود می‌کرد سرانجام صادقانه به آن خو می‌گرفت اما دودلی او را دستخوش حالتی نگه می‌داشت که با خاطرۀ آن زن پیوند داشت و به عشق می‌مانست. با این‌همه می‌کوشید برایش نامه ننویسد (شاید می‌پنداشت که بدون معشوقه سر کردن رنج آسان‌تری دارد تا بودن با او در شرایطی. یا این‌که، پس از جدایی‌شان به آن صورت، باید منتظر پوزش‌خواهی او می‌ماند تا حسی که روبر می‌پنداشت معشوقش از او در دل داشته باشد که اگر نه عشق، دستکم ارج و احترام بود، باقی بماند). به همین بسنده می‌کرد که به تلفنخانه برود و از زن خدمتکاری که نزد معشوقه گماشته بود خبر بگیرد یا دستورهایی به او بدهد. اما این مکالمه‌ها پیچیده بود و وقت بسیاری می‌گرفت زیرا معشوقه روبر، به پیروی از عقیدۀ دوستان ادبیش دربارۀ زشتی پایتخت، اما بیشتر به خاطر حیواناتش (سگها، میمون، قناریها و طوطی‌اش) که صاحب‌خانۀ پاریسی دیگر تحمل سروصدای بی‌وقفه‌شان را نداشت، بتازگی خانۀ کوچکی در پیرامون ورسای اجاره کرده بود. در این حال، در دونسیر، حتی یک لحظه هم خواب به چشم سن‌لو نمی‌آمد. یک‌بار، در هتل من، فرسوده از خستگی چرتی زد. اما ناگهان، به حرف افتاد، می‌خواست بدود، مانع چیزی بشود، می‌گفت: «صدایش را می‌شنوم، شما نباید...نباید...» از خواب پرید. گفت که خواب دیده بود در روستا در خانۀ سراستوار است. و او می‌کشید سن‌لو را از بخشی از خانه دور نگه دارد. سن‌لو حدس می‌زد که ستوان بسیار ثروتمند و بسیار هرزه‌ای که می‌دانست به معشوقه‌اش بسیار نظر دارد در خانه استوار است. و ناگهان، در خواب به روشنی جیغ‌هایی متناوب و منظمی را شنید که معشوقه‌اش همیشه هنگام هماغوشی می‌کشید. سن‌لو کوشید استوار را وادارد که او را به آن اتاق ببرد، اما او می‌کوشید از رفتن بازش بدارد و در این حال از ‌آن همه بی‌ملاحظگی او حالت آزردگی به خود گرفته بود که سن‌لو می‌گفت هرگز آن را فراموش نخواهد کرد.

#در_جستجو_ی_زمان_از_دست_رفته #مارسل_پروست #مهدی_سحابی

https://telegram.me/Aphorismos

@Aphorismos

Concerto in D Minor
Alexandra Streliski

@Aphorismos

نی‌نامه مولانا
گروه کرال بهار پاریس

@Aphorismos

یکی از مهم‌ترین اصول سلامت روان، یادگیری رهایی از روابطی است که دیگر جایی در زندگی ما ندارند. وقتی کسی تو را فراموش کرده یا انتخاب کرده که در مسیر دیگری قدم بردارد، حفظ او در زندگی‌ات به معنای انکار نیازهای واقعی خودت است. رهایی، برخلاف تصور رایج، نشانه ضعف نیست؛ بلکه نشانه بلوغ عاطفی است که به ما اجازه می‌دهد فضای ذهن و قلبمان را برای چیزهایی که به رشد ما کمک می‌کنند، باز کنیم.
آن‌چه یک رابطه را ارزشمند می‌کند، لحظات سختی است؛ زمانی که کسی انتخاب می‌کند در کنار تو بایستد، حتی اگر گزینه‌ای ساده‌تر و راحت‌تر پیش رویش باشد. این همراهی، ارزش واقعی یک رابطه را مشخص می‌کند.
اما شاید مهم‌تر از همه، درک این نکته است که رابطه‌ی سالم نیازی به اجبار ندارد. آن‌چه حقیقی است، به‌طور طبیعی در مسیر زندگی تو باقی می‌ماند. در نهایت، چیزی که از هر رابطه‌ای باقی می‌ماند، نه کلمات و نه وعده‌ها، بلکه احساسی است که آن فرد در قلب تو به‌جا گذاشته است. این احساس، همان چیزی است که همیشه به یاد خواهی داشت: نحوه‌ی رفتار و تأثیری که در وجودت ایجاد کرده‌اند.

محمدرضا شکیب

@Aphorismos

با آرزوی بهترین‌ها

@Aphorismos

تو تکثیر فرداهایی

#پرستو_احمدی
#Parastoo_Ahmadi

@Aphorismos

از کدام راه؟
#روسیه
از این راه به خدا نمی‌رسی حاجی
به خانه خدا شاید...

قطعه‌ای از فیلم #کمال_الملک ساخته #علی_حاتمی

@Aphorismos

#فریدریش_نیچه #اراده_ی_قدرت

Repost: Sound of Philosophy

@Aphorismos

#چنین_گفت_زرتشت #فریدریش_نیچه

Repost: Sound of Philosophy

@Aphorismos

#آرش_نراقی

@Aphorismos

#فئودور_داستایفسکی

Repost: Sound of Philosophy

@Aphorismos

#فریدریش_نیچه

Repost: Sound of Philosophy

@Aphorismos

#مارتین_هایدگر و #پرسش_بنیادین

Repost: Sound of Philosophy


@Aphorismos

@Aphorismos

Repost: WorldPoets

#در_ستایش_بطالت
#احسان_عبدی_پور

@Aphorismos

#فئودور_داستایفسکی

@Aphorismos

#سرناد، موسیقی یا آواز عاشقانه‌ای بود که شب هنگام عاشق زیر پنجره‌ی خانه‌ی معشوق آن‌را می‌نواخت.
این موزیک را با مهر تقدیم کنید به بهترین‌ آدم‌های زندگی‌تان.

#Serenade by #Schubert

@Aphorismos

درخت
شعرش را روی پاییز می‌نویسد،
پاییز
شعرش را روی درخت
من بر پاییز نوشته‌ام
بر درختان افتاده..
دریغا من،
دریغا پاییز،
دریغا درخت!

#بیژن_نجدی

@Aphorismos

آدم‌های خاکستری

یکی از تجربه‌های دردناکِ زندگی این است که فرد دلبستۀ آدم‌های خاکستری شود. آدم‌های خاکستری همیشه تو را در وضعیت تعلیق نگه می‌دارند: نه به تو دل می‌دهند و نه می‌گذارند که از آنها دل بکنی. تو را در میانۀ زمین و هوا معلّق می‌خواهند. تا وقتی که تو را دلدادۀ خود می‌یابند، با تو سرد و بافاصله‌اند و تا احساس می‌کنند که از آنها دل می‌کنی، با تو گرم و نزدیک می‌شوند، اما فقط تا آنجا که بدانند رشته را نمی‌گسلی و از چنگ‌شان نمی‌گریزی. به تو دل نمی‌دهند، اما مانع دل کندت می‌شوند.

بعضی از این آدم‌های خاکستری خودشان بلاتکلیف و معلّق‌اند؛ یعنی تکلیف خودشان را با خودشان نمی‌دانند، و این سردرگمی و پادرهوایی را در روابطِ عاطفی‌شان با تو بازمی‌تابانند. گاهی هم دچار نوعی بیماری روانی‌اند؛ ملغمۀ آشفته‌ای از عدم اعتماد به نفس و اعتماد به نفس مفرط؛ یعنی چندان به خود اعتماد به نفس دارند که تو را مفتون خود کنند، اما چندان به خود بی‌اعتمادند که به محبتت پاسخِ درخور بدهند. تو را در فضای خاکستری رابطه معلّق نگه می‌دارند، تا شهد عشقی را که نثارشان می‌کنی، بمکند، اما چیزی از جان‌شان برایت مایه نگذارند.

آدم‌های خاکستری خواسته، یا ناخواسته تمام خونِ عاطفه‌ات را می‌نوشند، اما بر مرده‌ات فاتحه هم نمی‌خوانند. لحظه‌های تلخ زندگی‌شان را با تو تقسیم می‌کنند، اما خوشی‌هایشان را با دیگران شریک می‌شوند. با جذابیت‌هایشان آرام‌آرام به دورت تار می‌ننند و تا به خود می‌آیی، خود را گرفتار دامشان می‌یابی. ته دل می‌دانی که شهدت را می‌نوشند و تفاله‌ات را تف می‌کنند، اما برای بی‌مهری‌هایشان مدام بهانه می‌تراشی. می‌دانی که وضعیت هرگز بهتر نمی‌شود، اما مدام برای آنها عذر و برای خودت امیدهای واهی می‌تراشی. آنقدر می‌مانی، تا بپوسی.

عشق آدم را آسیب‌پذیر می‌کند و آدم‌های خاکستری دقیقاً از همان نقطۀ آسیب‌پذیر است که دست‌شان را تا آرنج در قلبت فرومی‌کنند. این رابطه‌ها عشق نیست، بیماری است؛ نوعی اعتیادِ ویرانگر است و اگر کسی در این دام بلِا افتاد، باید هوار بزند و از دیگران برای نجات جانش کمک بخواهد. هرچه بیشتر در این دام بمانی، گرفتارتر می‌شوی. از آدم‌های خاکستری باید مثل طاعون گریخت.

#آرش_نراقی

https://telegram.me/Aphorismos

تقصیرِ تو نیست
هرچه هست زیرِ سرِ پاییز است
که به نسیمی عقل را می‌رباید
تا دل
بی اگر و امایی
تنگِ تو شود...

#آ_کلوناریس
#احمد_پوری

@Aphorismos

Ya Ana Ya Ana
#Fairouz

@Aphorismos

آن‌چه که امروز از ما به یغما رفته، #خیال ماست...
از پیج پادکست #انسانک

@Aphorismos

من، برای آن‌که از خودم خبر بگیرم باید از تو شروع کنم...

@Aphorismos

The music of the movie #Gladiator by #Hans_Zimmer

@Aphorismos

Repost @Babaktgzd

@Aphorismos

هیچ چیز "کمر خُردکن‌تر" از جشن ِ اشتباهی برای آدمِ اشتباهی نیست.. ما در زندگی آدم‌های زیادی را جشن گرفتیم که آمده بودند بروند! حتی داشتیم گُل روی سرشان می‌ریختیم حینی که از روی سرمان رد شدند. آدم‌هایی که چاهِ تنهایی را عمیق‌تر کردند برایمان و رفتند...

#احسان_عبدی_پور

@Aphorismos

@Aphorismos

ما گناه را نمی‌بینیم مگر آن‌که زنی مرتکب آن شود.
#غاده_السمان

@Aphorismos

@Aphorismos

لبانت به ظرافت شعر
شهوانی ترینِ بوسه‌ها را
به شرمی چنان مبدل می‌کند
که جان دارِ غار نشین
از آن سود می‌جوید
تا به صورت انسان در آید...

#احمد_شاملو

@Aphorismos

به تو دست می‌سایم و
جهان را درمی‌یابم،
به تو می‌اندیشم و
زمان را لمس می‌کنم
معلق و بی‌انتها
عُریان.

می‌وزم،
می‌بارم،
می‌تابم.

آسمانم
ستارگان و زمین،
و گندمِ عطرآگینی که دانه می‌بندد
رقصان
در جانِ سبزِ خویش.

از تو عبور می‌کنم
چنان که تُندری از شب.

می‌درخشم
و فرومی‌ریزم.

#احمد_شاملو

@Aphorismos

فایل صوتی کامل گفتگو دکتر #مصطفی_مهرآیین بل سجاد صفار هرندی در پلتفرم آزاد در خصوص مساله محور مقاومت و وضعیت سیاسی- اجتماعی ایران.

@Aphorismos

وقتی تئودور آدورنو از صنعت فرهنگ می‌گوید.

@Aphorismos

جرج حبش یکی از فعالان عرب

بهترین کاری که می‌توانید برای آرمان فلسطین انجام دهید مبارزه با حکومت‌های ارتجاعی خودتان است...

@Aphorismos

بعد از انقراض انسان چه اتفاقاتی رخ می‌دهد؟

@Aphorismos

من عاشق حرف زدن با کسی هستم که فردا می‌رود...

نام فیلم:
#پل_های_مدیسن_کانتی

گوینده متن: #احسان_عبدی_پور

@Aphorismos

من تنها زنجیر او را از خودم جدا کردم.
او بعد از جدایی به همان سمتی رفت که قبل از زنجیر زدن خودش به من می‌خواست برود.
من فقط آزادی‌اش را به او نشان دادم،
و او به سمت آزادی‌اش پرواز کرد.
چه چیزی با شکوه‌تر از این وجود دارد که به آدم‌هایی که دوستشان داریم، زنجیره‌هایشان را نشان دهیم و بعد، بر فراز کوه تنهایی‌مان، اوج گرفتن آن‌ها را با اشکی همراه با لذت به تماشا بنشینیم؟
شکوهِ دیدنِ انسانی آزاد و پرقدرت، که به سمت تجربه‌هایی که همیشه دوست داشته است تجربه کند، در حال حرکت است.
بدون زنجیر، بدون احساس گناه و آگاه از عشقی بی‌قید و شرط از سمت ما… چه چیزی باشکوه‌تر از این است؟

@Aphorismos

@Aphorismos

با خودم گفتم هرچقدر هم سوسک له کنیم، باز زادوولد می‌کنند. فقط همان طبیعتی که به وجودشان آورده می‌تواند آن‌ها را از بین ببرد. دقیقا قضیه آدم‌هاست؛ هرچقدر هم آدم‌های شرور نابود شوند، عده‌ای دیگر در قامت مرشد و متولی و سیاست‌مدار ظاهر می‌شوند.

#دهان_های_گشاد #محمد_زفزاف

https://telegram.me/Aphorismos

نامه خداحافظی گاربریل گارسیا مارکز با صدای نصرالله مدقالچی

@Aphorismos

@Aphorismos

انیمیشن
dc league of super pets

@Aphorismos

#قصه_کوچ #لاله_پور_کریم

خوب نگاه کنید و چندبار گوش بدید به این صدای آواره‌گی که بر شانه‌هایش سنگینی می‌کند.

@Aphorismos

اگر مرا قلبی بود تنفرم‌ را می‌نوشتم روی یخ و چشم می‌دوختم به حضور آفتاب...

@Aphorismos

ای دوست، ای برادر، ای همخون
وقتی به ماه رسیدی
تاریخ قتل عام گل‌ها را بنویس.

#فروغ_فرخزاد

@Aphorismos

شخصیت اصلی رمان قمار باز داستایفسکی در مکالمه‌ای با همسرش این جمله را بیان می‌کند:

"من از تو متنفرم اما در عین حال اگر بگویی خودت را از صخره به پایین پرت کن، حتما اين کار را انجام خواهم داد.
زن می‌گوید چرا؟
مرد می‌گوید: من شما را به آن‌که امیدی داشته باشم، دوست می‌دارم "

#قمارباز #فئودور_داستایفسکی #سروش_حبیبی

@Aphorismos

#Shahin_Najafi #Hamoon

@Aphorismos

این سوی دست‌های تو من هستم
آن سوی گیسوان تو ویرانی زمین
اما جهان فریب بزرگی‌ست
تنها همین دو ساحت مجهول نیست
تو از نگاه من، شکسته‌ترین پل‌ها، عبور خواهی کرد
و رو به سوی جهانی خواهی‌رفت
روشن‌تر از حضور آینه در مهتاب.

دیر آمدی
همیشه آن‌که به من می‌رسد
دو بار دیرتر از سرنوشت می‌آید
دو مرگ بیشتر از خواب.

تو آفتاب تازه‌ترین سرزمین گمشده‌ای
من ماه دیرسال‌ترین رویاها
با آن‌که روبه‌روی یکدگریم
از همیشه دورتریم.
بی‌شک تویی همان‌که در تمام جهانش می‌جستم.
اما منم همان که تو می‌خواهی؟
زنجیرهای من، گران‌تر از آن‌اند که با نگاه تو بر خاک افتند.

همیشه آن‌که به من می‌رسد
دوبار دیرتر از سرنوشت می‌آید.

ای دیر یافته!
با من که فرصت کوتاهی‌ هستم
منشین به نوشخند
واکن به روی زخم صاعقه
هرجا که پنجره‌ای می‌بینی
شاید برای بردن نام‌ات
در خانه‌ای، شکفته‌تر از بغض سرد من
گرم و تپنده، حنجره‌ای باشد.

صدای من ملول‌ترین جانوران جهان می‌شد
اگر تو را برای شنیدن می‌خواست.
از این صدا که منم
تا سکوت سایه‌وار تو
فرسنگ‌ها ستاره گرم تماشاست.
اگر تو آن پرنده نباشی
که جست‌وجوی آشیانه به پروازش وامی‌دارد؟

همیشه آن‌که به من می‌رسد
دوبار دیرتر از سرنوشت به دنیا می‌آید.



#یوسف_علی_میرشکاک

@Aphorismos

Game of Thrones (2011)

@Aphorismos

Telegram is our home. This is where we build, communicate, and find our community.
We love this place, just as it is.

We stand with privacy and truth. We stand with Pavel and Telegram, in both good times and hard times.

We didn’t want to make it symbolic, but we are sticking to our line. And our pack.

Stay strong and united, no matter what.

#FreeDurov

@Aphorismos

We stand with you man , For 14 years, we have used Telegram's freedom of speech and now we are fighting for your freedom. Free #Pavel_Durov

#Freedurov @durov

@Aphorismos

@Aphorismos

پوشکین می‌گوید: " آنچه گذشت بازگشت ندارد" ولی از من باور کنید هیچ چیز نمی‌گذرد و هیچ چیز فراموش نمی‌شود.

نامه‌های تولستوی

@Aphorismos