پس عشق عبریان به کشورشان یک عشق ساده نبود بلکه جنبهای از تقوا بود که به تنهایی همراه نفرت به دیگر کشورها، چندان توسط عبادت روزانه تغذیه و برافروخته میشد که باید تبدیل به طبیعت ثانوی ایشان شده باشد. زیرا عبادت روزانهی ایشان نه تنها به کل با دیگران متفاوت بلکه مطلقا علیه دیگران بود. و در نتیجهی آن، ابراز روزانهی این عبادت ناگزیر به نفرتی مستمر دامن میزد، نفرتی که در ذهن ایشان محکمتر از دیگران جایمند شده بود.
#رساله_الهی_سیاسی
فصل هفدهم
#اسپینوزا
ترجمه علی فردوسی