| ضــ |

تنهایی و فیلم مورد علاقت و کمی طراحی و خدایی که هست. دیگه آدم چی میخواد از این دنیا.

چرا هرچی جلوتر میریم آداب اجتماعیمون کمتر میشه واقعا؟ آموزش‌ها در مسائل زندگی روزمره به پایین‌ترین سطح خودش رسیده. عجیب نیست که هر آنچه نداریم رو به شدت نمایشی کردیم و هر آنچه باید داشته باشیم رو اتفاقا بلد نیستیم؟

- روبه‌راهی؟
+ میگذره خداروشکر
(و هردو به خودشان در صورت یکدیگر خیره شدند)

اگر اینستاگرام رو از ملت بگیریم؛ خیلی‌ها دیگه باشگاه نمیرن؛ صبح زود از خواب بیدار نمیشن؛ رژیم غذایی رو هم می‌ذارن کنار. همش خودنمایی و عقده‌ی توجه دیدنه.

بعضی شبا یه‌جوریه انگار غم عالم رو رَنده کردن توی دلت

بازه‌ی کوچیکی از زندگیم بود که خوشحال بودم. با چیزهای الکی. الان که دقت می‌کنم چون «می‌خواستم» که خوشحال باشم، حالم خوب بود. امروز هم چیزی در من هست که «نمی‌خواد» خوشحال باشه.

همیشه یکی از دوست‌داشتنی‌هام این بود بهت بگم منو ببخش و وقتی می‌بخشیدی حالم خوب میشد؛ نه به این خاطر که عذاب‌وجدانم کم شده بود، به این خاطر که میفهمیدم دوستم داری...

ترجیحت بر این باشه که دو سه نفری رو کنارت داشته باشی که شوق بودنت بهشون انگیزه بده برای ادامه دادن‌ها؛ نه این‌که ترسِ نبودن تو ازشون دشمن بسازه برات

نیستی و من حتی حوصله‌ی خالی کردن زیرسیگاری را هم ندارم. زندگی را کثافت برداشته. همه‌چیز زود کهنه می‌شود. دیگر تلوزیون را روشن نمی‌کنم؛ مثل چراغ‌ها. لم داده‌ام به دیوار و این خالیِ بزرگ را تماشا می‌کنم.

او در انتهای روز نهم آبان؛ دیگر خودش نبود. اندازه‌ی دوست داشتنش، سنجیده می‌شد با یک درخت، میانِ کویر؛ با یک لیوان آب در دستانِ تشنه‌ای؛ با کمی هیزم، وسط زمستانی سرد و با آخرین نسیمی که از تابستان خداحافظی می‌کرد. دوست داشتنش، معمولی‌ بود؛ هر ساله بود، کم و کوچک بود، اما ادامه داشت...

درگیری‌های ذهنم : | م |

مدارا، مماشات، مغالطه، میسر، مسیر، مباهات، متارکه، مدینه، مبارک، مطلب، ممفیس، مضراب، مطنطن، متروکه، مادر، مونالیزا، منجنیق، مثقال، مدرسه، مسلسل، مردم، مزدور، مچ‌گیری، موسیقی، مریض، مرض، مصدر، ممزوج، مثال، مداد، ملت، مقدار، منظره، مصداق، منفور، محبوب، مشهور، منقول، مدار، منزل، مرگ

من همیشه طنز می‌گویم، از هرچیزی جنبه‌ی مسخره‌اش را در ذهنم مجسم می‌کنم و راجع به آن یاوه می‌گویم. این‌ها نشانه‌ای برای آدمی‌ست که ترسیده است. من همیشه می‌ترسم. از قدم‌زدن در خیابان می‌ترسم، از بوق ماشین‌ها، از صدای خنده‌ی بلند هر شخصی که نزدیک است، حتی از صدای موتورپمپ آب که بیرون درب خانه‌ام روشن است هم می‌ترسم. ترسیدن و خندیدن، این بهترین شیوه‌ی پنهان کردن است. اما باقی مواقعی که نمی‌ترسم، عصبانی‌ام. از خیابان، از بوق ماشین‌ها، از صدای خندیدن، از صدای موتورپمپ آب. از همه‌ی این‌ها عصبانی‌ام و البته از خودم. از خودم بیشتر از همه عصبانی‌ام و البته می‌ترسم. فقط به یک دلیل. چون هیچ‌وقت به خودم فرصت عزاداری و سوگواری نداده‌ام. چون هیچوقت گریه نکرده‌ام...

کمتر چیزی به اندازه‌ی خشم؛ آدم رو در برابر خودش قرار میده

انتظار فهم از بعضیا، اثبات نفهمی خودته

کافی است جای من باشید، با دیگران سخن بگویید و پاسخشان را بشنوید، تا علت سوالتان درباره‌ی کناره گرفتن از آدم‌ها و جمع‌ها را متوجه شوید.

از هرکسی خاطراتی خوب و شاید هم بد به جا بماند. از من هم همین‌طور است. نگرانیِ خاصی بابت هیچ‌کدام از آن‌ها ندارم اما چیزی که ذهنم را شب‌ها مثل زالو می‌مکد این است که آیا با نبودنم؛ ردپای خاطرات خوبم از بین می‌رود یا نه؟ چون می‌دانم که اغلب افراد گذشته‌ی خودشان با هرشخص را با نقص‌ها و کاستی‌ها به یاد می‌آورند؛ اما می‌خواهم مطمئن شوم که اگر نباشم، سهم خوبی‌هایم پاک می‌شود که دیگر نخواهم حتی دوباره با آن‌ آدم‌ها روبه‌رو شوم یا نه...؟!

‏به قول تولستوی همه چیز برای کسی که می‌داند چگونه صبر کند، به موقع اتفاق می‌افتد.

میگن فلان دعانویس مردم رو‌ فریب داده. کاملا اشتباهه! اونها سال‌ها قبل از اینکه برن پیش دعانویس، ⁧«فریب‌خورده»⁩ بودن. خرافاتی‌ها خودشون خالقِ ⁦افراد⁩ شَیادن

دانلود یک کشورِ جدید

کسی که صبر نمی‌کنه، یه روز مجبوره به‌خاطر تمام صبر نکردن‌هاش، صبوریِ اجباری کنه