[ وجودیَت ]

بیاید واسه این موزیک بمیریم.
@vojodiat

کاش میشد غصه رو پیمانه‌ای کرد و یا حتی حد مجازش رو دونست. مثلاً پیامک میشد برات که " کاربر عزیز حجم غصه‌ی امروز شما یک پیمانه است." و وقتی که از یک پیمانه بیشتر میشد آلارم میداد که هی ببین بچه‌جون ! نمیتونی بیشتر از حد تعیین شده غصه بخوری. و اونجا میفهمیدی واسه امروز کافیه و به بقیه‌ی زندگیت بپردازی.
اما چه کنم که آدمیزاد ؟ همیشه با غم آمیخته‌ست.

اینجانب بسیار بنده‌ی آدم‌های درلحظه هستم. اونایی که متوجهِ زندگی هستن و در "الان" به‌سر میبرن.

بازی دادن احساس گناه والدین:
مگه به غیراز تو کی رو دارم!

باشه این بود جواب زحمات من!

بیا اینم بچه بزرگ کردن بهت اهمیت نمیده!

هر بلایی که سرم میاد بخاطر حرص دادنهای شماست!

من بخاطر شماها تو این زندگی موندم!

قهر کردن و بی توجهی کردن بهتون!

دادن این احساس که فرزند بدی هستین!

قربانی بودن تو تمام مراحل زندگی و گفتن اینکه تو شرایطشون نقشی نداشتن!

اینکه تنهان و غیراز شما کی رو دارن که بهش پناه ببرن!

یادتون باشه حتی اگه به فرض حرفای والدینتون درباره زندگیش درست هم باشه، شما بدنیا نیومدین که والدینتون رو از جهنم خودساخته اشون نجات بدین،در اصل اونا بودن که باید شما رو نجات میدادن ولی توی جهنم خودشون سهیمتون کردن!
غرق شدن تو احساس گناهی که بهتون میده، تبعاتش روی روانتون جبران ناپذیره.

یجا هم خوندم نوشته بود "اما گاهی من آنقدر قوی نبودم که نشان دادم، حتی گاهی آزرده‌تر از دیگران بودم، اما چون میدانستم کسی نیست که به او تکیه کنم، وانمود کردم همه چیز خوب است، شاید قوی نبودم، مجبور بودم. "

متاسفانه یکی از باگای زیاد درک کردن و سکوت کردن و رنجت رو متقابلاَ نگفتن ، اینکه وقتی تصمیم میگیری رنجتو بیان کنی جمله‌هایی میشنوی که عمیقاً قلبت رو میشکنه‌.
مثلِ چی ؟ " بابا تو زیاد سخت میگیری " ، " مگه‌فکر کردی همه خوشبختن فقط تو بدبختی " ، " توام که همیشه حالت بده " و ..
خلاصه عزیزانم. هرموقع کسی از حال بدش به شماها گفت و شماهم اون لحظه خیلی ناراحت بودید ، بنظرم نیاز نیست خودتونو پرفکت نشون بدید. گاهی آدمای اطرافتون نیازه بدونن شماهم آدمیزاد هستید و رنج خودتون رو دارید.

هیچ اصراری برای نگه داشتن دوستان قدیمی نداشته باشین، آدم‌ها عوض میشن، عوض شدن آدم‌ها رو بپذیرید و ازش عبور کنید.

میگفت نجات دهنده در آینه است ولی بیاید قبول کنیم نجات دهنده گاهی خانواده است، رفیقه، یه کتابه، یه پادکسته، یه مهارته، گاهی آشنایی با آدم‌ها و تجربه‌های جدیده، همیشه دنبال نجات دهنده تو آینه نگرد، اون هم گاهی خسته میشه و از پس خودش بر نمیاد.

[حضورش در اندازه‌ای نبود که بتواند تمام جاهای خالی را پر کند. اما نبودنش خلأ معرکه‌ای بود. ]

صلاح‌الدین علی | ترجمه سیامک تقی‌زاده

راستش واسه من اینکه میگن این نیز بگذرد آرامش بخش نیست، چون نگرانی من بابت نگذشتنش نبوده، نگرانیم از اینه که وقتی گذشت، از من چی باقی مونده.

‏از روابط انسانی خستم،کاش یه پیوند کوالانسی بودم.

به مو میرسه، پاره هم میشه، گریه‌ات هم درمیاره.

من بی تو خسته‌ام ‌‌..

حالا لازم نیست همه رو از خودمون راضی نگه داریم ولی حداقل بی‌دلیل، علتِ حالِ بد هم نباشیم. زندگی به اندازه‌ی کافی خودش سخت هست. سخت‌ترش نکنیم.

از یه سنی به بعد تنها چیزی که کنار آدم‌ها نگه‌ات میداره اعتماد و آرامشه، چون دیگه گوشت از حرف‌های قشنگ پره.

اعتمادبنفسی که از دستاوردها حاصل بشه، اعتمادبنفس نیست بلکه کمالگراییه!
کسی اعتمادبنفس داره که اعتمادبنفسش رو بند به دستاوردها و موفقیت هاش ندونه!
از طرفی همیشه تو جامعه بهمون القا کردن که دستاورد یعنی موفقیت تحصیلی، پولدار شدن، مهاجرت کردن، ولی هیچ وقت از دستاوردهایی که دیگران نمیتونن ببینن حرف نمیزنن!
خیلی از دستاوردها میتونه رسیدگی به سلامت روانت و درست کردن حال خوبت باشه، میتونه لایف استایل سالم باشه، میتونه ورزش کردن و خوردن غذاهای سالم باشه، ساختن رابطه سالم یا حتی ایجاد عادت های جدید باشه!
دستاورد فقط چیزهایی نیست که جامعه برای ما تعیین میکنه، خیلی اوقات دستاورد آرامش درونی هست که براش جنگیدیم تا بهش رسیدیم ولی برای کسی جز خودمون قابل دیدن نیست!

بالاخره یجایی از این زندگی باید بعضی‌ها رو از زندگیت خط بزنی که حداقل بتونی خودت رو ببخشی، بخاطر انتخابت و اعتمادی که به بعضی آدم‌ها کردی.

@vojodiat