ҲИКОЯТЕ ДИГАР:
Овардаанд, ки яке аз пайғамбарон, ки на мурсал буд ва хабарҳо дар ҷавоб бад-ӯ менамуданду нидоҳо аз ғайб мешунуд, шабе дар воқеа дид, ки чун бомдод бархезӣ, ба фалон саҳро гузар кун, нахустин чизе, ки пеш ояд, бихӯр ва дуввум чизе, ки пеш ояд, пинҳон кун ва саввумро нигоҳ дору чаҳорумро ноумед магардон ва панҷум чизе, ки дар назар ояд, аз ӯ бигурез. Чун бомдод шуд, бархост ва бад-он саҳро, ки маъмур буд, равон шуд. Аввал чизе, ки пеш омад, кӯҳи баланди бузурги сиёҳранг буд. Он пайғомбар мутаҳаййир шуд, ки инчунин луқмаро чӣ гуна тавон хӯрд. Аммо чун ҳукми Худованд аст, гуфт: Аз он чора надорам ва ба тарафи кӯҳ равон шуд, ки онро тановул намояд. Чун наздик расид, дид, ки кӯҳе бад-он азамат луқмаи хурд шуда буд, онро бардошту бихӯрд: ширинтар аз ангубин ва хушбӯйтар аз мушк буд. Шукри Худой ба ҷой оварду аз он ҷо пеш рафт, таште заррин дид, дар роҳ афканда, гуфт: Маро амр кардаанд, ки инро пинҳон кун, бас, дар замин ҳуфра биканд ва он таштро дар он ҳуфра ниҳоду хоки бисёр бар болои он рехту бигзашт. Ҳанӯз ду қадам нарафта буд, ки дид он ташт бар рӯи замин аст. Дигарбора биёмаду онро пинҳон кард. Ҳанӯз фориғ нашуда буд, ки он ташт ошкоро шуд. Навбати саввум дар ихфои он кӯшиду муболиға кард, боз зоҳир шуд. Пайғамбар бо худ гуфт: Маро гуфта буданд, ки пинҳон кун, ман кори худ кардаму ончи маро фармуда буданд, ба ҷой овардам. Аз он ҷо даргузашт, мурғе дид аз боз ҳаросон шуда мепарид, гуфт: Ё набийУллоҳ, маро нигоҳ дор, ки душман дар қафои ман аст. Пайғомбар ӯро дар гиребони худ пинҳон кард. Филҳол бози хашмолуди гурусначашм пурсид, гуфт: Ё набийУллоҳ, имрӯз ҳама рӯз дар талаби ҳамин сайд будаму сайди ман паноҳ ба ту овард ва ман бағоят гуруснаам, маро навмед магардон. Пайғомбар гуфт: Акнун чӣ кунам? Корд баркашиду қадре гӯшт аз рони худ бибуриду ба сӯи боз андохт. Боз он гӯштро бардошту мурғро бигзошт. Пайғомбар пеш рафт, мурдоре дид афтодаву ганда шуда, аз вай бигрехт. Аммо чун шаб даромад, пайғомбар муноҷот кард, ки: Илоҳо, ончи фармудӣ, ба ҷой овардам, ҳикмати онҳо маро маълум гардон! Нидо расид, ки: Он кӯҳи азим, ки дидӣ ва як луқма шуд, ки бихӯрдӣ, он хашм аст: аввал азим менамояд, чун фурӯ хӯранд, ширинтар аз ҳама шириниҳо бошад. Ва дуввум, он ташти заррин, ки ҳарчанд пинҳон мекардӣ, ошкор мешуд, хайр аст: ҳарчанд касе хоҳад, ки некиро махфӣ дорад, албатта зоҳир шавад. Сайюмро маънӣ он аст, ки ҳар ки паноҳ ба ту орад, дар паноҳ гирӣ ва ҳар ки туро амин кунад, хиёнат дар амонат раво надорӣ. Чаҳорум, он аст, ки чун касе аз ту хайре талабад, ҷаҳд кунӣ, то ҳоҷати ӯ раво шавад. Панҷум, он мурдори ганда, ки дидӣ, ғайбат бувад: зинҳор ки аз ғайбат бигурезӣ, ки ғайбат кирдорри некро ботил кунад. Назм:
Марон ғайбати ҳеч кас бар забон
Ки тоат зи ғайбат фитад дар зиён.
Ба ҳар ғайбате тоате кам шавад,
Зи ғайбатгарӣ кор дарҳам шавад.
Дар хабар омада, ки уқубати ғайбат аз уқубати зино сахттар аст. Ва Ҳақ, субҳонаҳу ва таъоло, дар Қур’он фармуда, ки бояд ки баъзе аз шумо баъзеро ғайбат накунанд. Оё дӯст дорад касе, ки гӯшти бародари мурдаи худро бихӯрад ва ин ғояти таҳдид аст. Ва аз ин ҷо маълум мешавад, ки ғайбатгар монанди мурдорхор бошад ва ҳар ки роиҳаи инсоният дорад, аз мурдор бипарҳезаду аз мурдорхор бигрезад, чунончи гуфтаанд: Байт:
Аз ғайбати мардумон бипарҳез,
В-аз мардуми ғайбҷӯй бигрез.
