Tamil Stories தமிழ் கதைகள்

கதை #S890
பிரார்த்தனைகளுக்கு

ஒரு பிரபலமான புற்றுநோய் டாக்டர் ஒருமுறை மருத்துவ ஆராய்ச்சித் துறையில் ஒரு விருதைப் பெறவிருந்த மற்றொரு நகரத்தில் ஒரு முக்கியமான மாநாட்டிற்குச் சென்று கொண்டிருந்தார். விருதைப் பற்றி உற்சாகமாக இருந்த அவர், அந்த இடத்திற்கு விமானத்தில் ஏறினார். ஆனால், விமானம் புறப்பட்ட இரண்டு மணி நேரத்திற்குப் பிறகு, தொழில்நுட்பக் கோளாறு காரணமாக அருகில் உள்ள விமான நிலையத்தில் அவசரமாக தரையிறக்கப்பட்டது.

மாநாட்டிற்கு சரியான நேரத்தில் வரமாட்டார் என்று பயந்த அவர், உடனடியாக வரவேற்பறைக்குச் சென்று விசாரித்தார். தான் செல்ல வேண்டிய அடுத்த விமானத்திற்கு பத்து மணி நேரம் காத்திருக்க வேண்டும் என்று அவர் கண்டுபிடித்தார்! ஒரு காரை வாடகைக்கு எடுத்துக்கொண்டு நாலு மணிநேரத்தில் இருந்த மாநாட்டு நகருக்கு தானே ஓட்டிச் சென்றார்.

அவர் சென்ற சிறிது நேரத்திலேயே வானிலை மாறி பலத்த புயல் வீசத் தொடங்கியது. மழை அவரைப் பார்ப்பதை கடினமாக்கியது, அதனால் அவர் எடுக்க வேண்டிய ஒரு திருப்பத்தைத் தவறவிட்டார்.

வெறிச்சோடிய சாலையில் கனமழையில் வாகனம் ஓட்டி, பசி மற்றும் சோர்வுடன், அவர் நாகரீகத்தின் அடையாளத்தை வெறித்தனமாகத் தேடத் தொடங்கினார். அவன் ஒரு சிறிய கிழிந்த வீட்டைக் கடந்து வந்து கதவைத் தட்டினான். ஒரு அழகான பெண் கதவைத் திறந்தாள். அவர் தனது நிலைமையை விளக்கினார் மற்றும் அந்த பெண்ணின் தொலைபேசியைப் பயன்படுத்த விரும்பினார், ஆனால் அவளிடம் தொலைபேசி இல்லை. இருப்பினும் உள்ளே வந்து வானிலை சீராகும் வரை காத்திருக்கச் சொன்னாள். பசியும் சோர்வுமாக இருந்த மருத்துவர் அந்த வாய்ப்பை ஏற்றுக்கொண்டார். அந்தப் பெண்மணி அவனுக்குச் சாப்பிடவும் குடிக்கவும் கொடுத்தாள்.

தன்னுடன் பிரார்த்தனையில் சேரும்படி அவள் அவனைக் கேட்டாள் ஆனால் அவன் மறுத்துவிட்டான். அவரைப் பொறுத்தவரை, அவர் பிரார்த்தனையில் அல்ல, கடின உழைப்பை நம்பினார்! மேஜையில் அமர்ந்து தேநீரைப் பருகிக்கொண்டு, குழந்தையின் தொட்டிலுக்கு அருகில் அந்தப் பெண் பலமுறை பிரார்த்தனை செய்வதை மருத்துவர் பார்த்தார். அந்தப் பெண்ணுக்கு உதவி தேவைப்படலாம் என்று உணர்ந்த மருத்துவர், கடவுளிடமிருந்து அவளுக்கு என்ன தேவை என்று அவளிடம் கேட்டார், கடவுள் எப்போதாவது அவளுடைய பிரார்த்தனைகளைக் கேட்டாரா என்று கேட்டார்.

தொட்டிலில் இருந்த குழந்தையைப் பற்றி விசாரித்தபோது, அந்தப் பெண் தன் மகன் புற்றுநோயால் பாதிக்கப்பட்டிருப்பதாக விளக்கினார். மேலும், பிரபலமான மருத்துவரிடம் அவரைக் குணப்படுத்துமாறு அறிவுறுத்தப்பட்டுள்ளனர், ஆனால் அவரிடம் கட்டணம் செலுத்த போதுமான பணம் இல்லை. கடவுள் தனது பிரார்த்தனைகளுக்கு இன்னும் பதிலளிக்கவில்லை என்று அவள் சொன்னாள், ஆனால் கடவுள் ஒரு நாள் ஏதாவது ஒரு வழியை உருவாக்குவார் என்று கூறினார். அவளது பயத்தை அவள் நம்பிக்கையை வெல்ல அனுமதிக்க மாட்டேன் என்று அவள் மேலும் சொன்னாள்!

திகைத்து, பேச முடியாமல், டாக்டர் அழ ஆரம்பித்தார்! ”கடவுள் பெரியவர்" என்று உரத்த குரலில் சொல்ல வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது, மேலும் அந்த பெண்ணுக்கு நினைவுக்கு வந்தது, மோசமான நிகழ்வுகளின் வரிசை: விமானத்தில் கோளாறு, இடியுடன் கூடிய மழை மற்றும் அவர் எப்படி வழி தவறினார். கடவுள் பிரார்த்தனைகளுக்குப் பதிலளிப்பதால் இவை அனைத்தும் நடந்தன, பொருள்சார் தொழில் நாட்டத்தின் அடிமைத்தனத்திலிருந்து வெளியே வர அவருக்கு ஒரு வாய்ப்பளிக்க வேண்டும், மேலும் பணக்கார பிரார்த்தனைகளைத் தவிர வேறு எதுவும் இல்லாத ஒரு ஏழை, ஆதரவற்ற பெண்ணுக்கு சிறிது நேரம் கொடுக்க விரும்பினார்!

ஓ! என்ன கடவுள்! கடவுள் உங்கள் பிரார்த்தனைகளுக்கு உங்கள் வழியில் பதிலளிக்காமல் இருக்கலாம், ஆனால் அவர் எப்போதும் அவருடைய வழியில் பதிலளிப்பார். _திரைக்குப் பின்னால், அவர் மனிதர்கள், வானிலை, நிகழ்வுகள், சூழ்நிலைகள் போன்றவற்றை உங்களுக்குச் சிறப்பாகச் செயல்பட வைப்பார்!_ நம்புவதை நிறுத்தாதே! நம்பிக்கையை நிறுத்தாதே! உங்கள் நடனத்தைத் திட்டமிடுவதில் கடவுள் மும்முரமாக இருக்கிறார்! பொறுங்கள்! காத்திருங்கள்!

கதை #S889
சம அளவு

ஒருவன் அசைவ உணவு விடுதிக்குச் சென்று கோழிப் பிரியாணி கேட்டான். அந்தப் பிரியாணியைச் சாப்பிட்டுப் பார்த்தான். அந்தப் பிரியாணியிலிருந்த கோழிக்கறியுடன் வேறு கறி கலந்திருப்பது போல் தெரிந்தது. உடனே சர்வரை அழைத்து, “இது கோழிக்கறி மாதிரி தெரியவில்லையே. இதனுடன் குதிரைக்கறியும் கலந்திருப்பது போல் தெரிகிறதே?” என்றான். சர்வர் முதலில் மழுப்பினான்.

அதட்டிக் கேட்டதும், “ஆமாம் சார்! வாசனைக்காகக் கோழிக்கறியுடன் கொஞ்சம் குதிரைக் கறியும் சேர்ப்போம்” என்றான்.

“எவ்வளவு கலப்பீர்கள்?” என்று சர்வரின் சட்டையைப் பிடித்தான் அவன்.

“சம அளவு சார்!” என்றான் சர்வர்.

“சம அளவுன்னா? எவ்வளவுடா?” என்றான் அவன்.

“சட்டையை விடுங்க சார்! இது கூட தெரியாதா உங்களுக்கு? சம அளவுன்னா ஒரு கோழிக்கு ஒரு குதிரை தான் சம அளவு. அந்த அளவில்தான் கலப்போம்” என்றான் சர்வர்.

அவ்வளவுதான் சாப்பிட வந்த அவன் மயக்கம் போட்டு விழுந்தான்.

அந்த முகத்தில் அன்னை மகாலட்சுமி தெரிந்தார். அப்போது, இந்த உலகத்தில் “ஒருவன் பணக்காரன் ஆக இருப்பதற்கும் ஏழையாக இருப்பதற்கும் அவனுடைய எண்ணங்கள் தான் காரணம்” என்று தெரிந்து கொண்டேன். இது போய், அது வருவதற்கு பத்து நிமிடங்கள் தான் தேவை என்றும் தெரிந்து கொண்டேன். இதுதான் தேவரகசியம் ஒன்று!

மனிதர்களிடமே பெரிய திட்டங்கள் எல்லாம் இருக்கிறது. ஆனால் எந்த கார்டை வைத்து விளையாடுவது என்று தெரியாததினால் வம்பில் மாட்டிக் கொள்கிறார்கள். “பத்து வருடம் கழித்து ஒரு பணக்கார பெண்மணி குதிரை வண்டியில் வந்தாள் அல்லவா? அவளுடன் ஒரு குழந்தை கை முடமாக வந்தது அல்லவா? அதுதான் நான் இதன் அம்மா இறந்து விட்டால் யார் பார்த்துக் கொள்வார்கள் என்று நினைத்த குழந்தை. நிஜமான தாய் ஏழை. அவள் இறந்து விட்டால் கூட இந்த குழந்தையை நன்றாக பார்த்துக் கொள்வதற்கு, இதற்கு கொஞ்சம் தளர்வாக தைக்கவேண்டும் என்று சொல்கிற அளவிற்கு ஒரு பணக்கார அன்பான அம்மாவை இறைவன் தயாராக வைத்திருக்கிறான். இது எனக்கு தெரிந்த போது இரண்டாவது முறை சிரித்தேன். ஒரு எமதூதன் ஆகிய எனக்கே பச்சாதாபம் இருக்கிறபோது, இறைவனுக்கு இருக்காதா? அவன் அதற்கு ஒரு மாற்று வழி வைத்துக் கொண்டுதான் அந்த உயிரை எடுப்பான். இது எனக்கு தெரிந்தபோது இரண்டாவது தேவ ரகசியம் புரிந்தது.

கடவுள் எல்லாம் காரண காரியங்களோடு நடத்துகிறான். “மூன்று நாட்களில் சாகப் போகிறவன் இன்னும் 20 வருஷம் நான் உயிரோடு இருக்கப் போகிறேன் என்று நினைத்துக் கொண்டு, நன்றாக 20 வருஷத்திற்கு வருகிற மாதிரி துணி தை என்று சொன்னானே! எனக்குத் தெரியும் அவன் சாகப்போகிறான் என்று. அதனால்தான் நான் துணி தைக்கவே இல்லை. அவன் இறந்த அந்த நேரத்தில் துணியை கிழித்து தலையணை உறையும், மெத்தை உறையும் தைத்தேன்”.

இந்த ஜனங்கள் இந்த உலகத்தில் ஏதோ நூறு வருஷம் இருநூறு வருஷம் பட்டா போட்டுக் கொண்டிருப்பதாக நினைத்துக் கொண்டு குழம்பிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். சாவு எப்போது வேண்டுமானாலும் வரலாம்! நேற்று இருந்தவன் இன்று இல்லை. அதுதான் இந்தக் கலியுகத்தின் எதார்த்தமான உண்மை! அது தெரியாமல் ஒவ்வொருவனும் நான் மட்டும் ரொம்ப வருஷம் இருப்பேன் என்றும், மற்றவன்தான் செத்துக் கொண்டிருக்கிறான் என்றும் நினைக்கிறான் அல்லவா? அதுதான் மூன்றாவது ரகசியம்!

அதனால்தான் இந்த உலகத்தில் மனிதன் திறமையாக செயலாற்ற முடியாமல் இன்னும் 20 வருஷம் கழித்து நடக்கப் போகிற குழந்தையுடைய கல்யாணத்திற்கு இன்றைக்கு காசு இல்லையே என்று வருத்தப்படுகிறான்! அதுபோலவே இன்னும் 15 வருடம் கழித்து கல்லூரியில் படிக்கப் போகிற பையனுக்கு பணம் இல்லையே என்று இப்போதே வருத்தப்பட்டு கொண்டு இருக்கிறான்! அதனால்தான் உலகத்தில் நிம்மதி இல்லாமல் இருக்கிறது. பேசிக் கொண்டிருக்கிறபோது இப்போதே செத்துப் போவோம், என்று நினைத்தால், நீ சந்தோஷமாக இருப்பாய்!

சுருக்கமாக இந்த மூன்று ரகசியங்கள் இவை தான்.
முதலாவது ஏழையாக இருப்பதும் பணக்காரன் ஆக இருப்பதும் நம்முடைய எண்ணங்களால் நடக்கிறது. இரண்டாவது எது நடந்ததோ அதற்கு கடவுள் ஒரு மாற்றுவழி வைத்திருப்பார். மனிதனின் மனநிலையில் உள்ள ஈகோவினாலும், அறியாமையினாலும் அவர்களால் அதைப் புரிந்து கொள்ள முடிவதில்லை. மூன்றாவது எந்த நேரத்திலும் சாவு வரலாம். இது தெரியாமல் மனிதர்கள் கொட்டம் அடித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். இந்த அஞ்ஞானம்தான் உலகில் உள்ள துக்கங்களுக்கு எல்லாம் காரணம். இவைதான் அந்த மூன்று தேவரகசியங்கள். என்று சொல்லிவிட்டு விடைபெற்றான் அந்த எமதூதன்.

கதை #S888
தேவ ரகசியம்

ஒரு தாய் அப்போதுதான் ஒரு குழந்தையை பிரசவித்திருந்தாள். அந்தக் குழந்தையின் தந்தை ஒரு வாரத்துக்கு முன்னால்தான் இறந்து போனான். எமதர்மன் ஒரு எமதூதனை அனுப்பி “அந்த அம்மாவுடைய உயிரை எடுத்துக் கொண்டு வந்துவிடு” என்றான். இந்த எமதூதன் “ஐயோ பாவம் அப்பாவும் இல்லை, அம்மாவையும் நான் எடுத்துக் கொண்டு போய்விட்டால் இந்தக் குழந்தைக்கு யார் கதி” என்று தாயின் உயிரைக் கவராமல் திரும்பி விட்டான். எமதூதன் அந்த குழந்தைக்கு வேறு யார் கதி என்று நினைத்து பரிதாபப்பட்டதனால் உயிரை எடுக்காமல் போய்விட்டான். ஆனால், எமராஜாவோ, “இதோ பார். உனக்கு தேவலோக ரகசியங்கள் தெரியவில்லை. கடவுளுடைய அருளாட்சி எப்படி நடக்கிறது என்பதும் உனக்குத் தெரியவில்லை. அது தெரிகிற வரைக்கும் நீ பூமியில் போய் கிட” என்று கூறி அவனைத் தூக்கி பூமியில் போட்டு விட்டார்.

அவன் கன்னங்கரேலென்ற உருவில் ஒரு பூங்காவில் முனகிக் கொண்டு கிடக்க, அந்த வழியாக வருகிற ஒரு தையற்காரன், “என்ன இது, இங்கே முனகல் சத்தம் கேட்கிறதே” என்று அவனைப் பார்த்து பரிதாபப்பட்டு, இவனிடம் இருந்த துணியை அவனுக்குப் போர்த்தி “என்னுடன் வா” என அழைத்தான். எமதூதன் ஒரு வார்த்தை கூட பேசாமல் தையற்காரனுடன் அவன் வீட்டுக்குச் சென்றான். திண்ணையில் எமதூதனும், அந்த தையற்காரனும் படுத்துக் கொண்டார்கள்.

அந்த தையற்காரனின் மனைவி தையற்காரனை மட்டும், “வா வா வந்து கொட்டிக்கோ” என்று சாப்பிடக் கூப்பிட, அவன் “விருந்தாளி வந்திருக்கிறானே” என்று சொல்ல, அவளோ தன் கணவனை திட்டினாள். எமதூதன் ஒன்றும் சொல்லாமல் அமைதியாக இருந்தான். ஒரு பத்து நிமிடம் கழித்து அவள் “சரி சரி வா” என எமதூதனை சாப்பிட வரச்சொல்லிக் கூப்பிடுவதைக் கண்டு அவன் லேசாக சிரித்ததும். கன்னங்கரேலென்று இருந்த அவன் உடம்பு கொஞ்சம் பொன்னிறமாக மாறியது.

தையற்காரன் அவனிடம், “எனக்கு காஜா போட, பட்டன் தைக்க உதவிக்கு ஆளில்லை. உனக்கு தங்க இடம் தந்து, சாப்பாடு போடுகிறேன். எங்கள் வீட்டில் இருந்து கொள்” என்று சொன்னான்! அதன்படியே எமதூதன் தையல் உதவியாளன் ஆகிவிட்டான். அப்படியே பத்து வருடங்கள் கடந்து போனது.

ஒரு குதிரை வண்டியில் ஒரு பணக்காரப் பெண்மணி கை கொஞ்சம் முடமாக இருக்கிற குழந்தை, அத்துடன் ஒரு நல்ல ஆரோக்கியமான குழந்தை என இரண்டு பேரையும் கூட்டிக் கொண்டு வந்து தையற்காரனிடம், “இந்தக் குழந்தைக்கு நல்லா தளர்வாக தைக்க வேண்டும். கை கொஞ்சம் சரி இல்லாமல் இருக்கிறது” என்று சொன்னாள். எமதூதன் அந்த குழந்தையையும், பணக்கார பெண்மணியையும் பார்த்து சிரித்ததும் அவன் உடம்பு இன்னும் கொஞ்சம் பொன்னிறமாக மாறியது.

இன்னும் ஐந்து வருடம் கடந்து சென்றது. ஒருநாள் ஒரு பெரிய பணக்காரன் பென்ஸ் காரில் வந்து “இதில் பத்து மீட்டர் துணி இருக்கிறது. 20 வருஷம் தாக்குப் பிடிக்கிற மாதிரி சூப்பராக சபாரி சூட் தைத்து வை” என்று சொல்லி விட்டுப் போனான். அதற்குள் நம் எமதூதன் கை தேர்ந்த தையற்காரனாக மாறிவிட்டான். ஆனால் அவன் பணக்காரன் ஆர்டர் கொடுத்து விட்டுப் போன கோட்டு சூட்டை தைக்காமல் இருந்தான். முதல் நாள் போய், இரண்டாவது நாளும் கடந்து போய்விட்டது.

தையற்காரன், “நாளைக்கு தருவதாக ஒப்புக் கொண்டிருந்தோமல்லவா? அந்த பணக்காரன் வந்து கேட்டால் அவனுக்கு நாம் என்ன சொல்வது?” என்று கேட்டதும், இவன் டர்ர்ரென்று அந்த பேண்ட் துணியைக் கிழித்து அதில் ஒரு தலையணை உறை, பெட்கவர் தைப்பதைக் கண்ட தையற்காரன் அவனிடம், “நீ என் பிழைப்பில் மண்ணை அள்ளிப் போடுவதற்கு வந்தாயா? இப்போது அவன் இங்கே வந்து நான் ஆர்டர் கொடுத்த கோட்டும் சூட்டும் எங்கே என்று கேட்டால் நான் என்ன பண்ணுவது?” என்றான்.

அப்போது கார் டிரைவர் பரபரப்புடன் ஓடி வந்து, “நீங்கள் சபாரி தைக்காதீர்கள். முதலாளி இறந்து விட்டார். அதனால் அவருக்கு ஒரு தலையணை உறையும், மெத்தை உறையும் தைத்து விடுங்கள்” என்று சொன்னான். அதைக் கேட்டதும், இவன் முகத்தில் சிரிப்பு வர, அவன் முழுவதும் பொன்னிறமாக மாறி அவன் மெதுவாக உயர்ந்து மேலே போகத் தொடங்கினான்.

அந்தத் தையற்காரன், “அப்பா நீ யார்? உன் வாழ்க்கையில் இதுவரைக்கும் மூன்று முறை தான் சிரித்தாய். நீ ஒவ்வொரு முறை சிரித்த போதும் உன் உடம்பு பொன்னிறமாக மாறியது. அதனால் அதற்கு விளக்கத்தை சொல்லிவிட்டு, நீ போ” என்றான்.

அவன் “நான் எமனுடைய தூதுவன். ஒரு தாய் இறந்து போனால், அந்தக் குழந்தைக்கு யார் கதி என்று பரிதாப்பட்டு அந்த தாயின் உயிரை எடுக்காமல் விட்டதனால், பூமியில் போய் தேவ ரகசியத்தை தெரிந்து கொண்டு வா” என்று எமதர்மன் என்னை இங்கே அனுப்பினார். அதனால் தான் பூமிக்கு வந்தேன். இப்போது தெரிந்து கொண்டு விட்டேன். நான் திரும்ப எனது பணிக்கு சேரப் போகிறேன்” என்றான்.

“நீ என்ன தெரிந்து கொண்டாய்? எனக்கும் சொல்லிவிட்டுப் போயேன்” என்று இவன் கேட்டான். முதல் நாள் உன் மனைவி என்னை அடிக்க வந்தாள் அல்லவா? அப்போது அவள் முகத்தில் தரித்திர தேவி தெரிந்தது. பத்தாவது நிமிடம் என்னை சாப்பிட வா என்று கூப்பிடும் போது

கதை #S887
எறும்பு பாடம்

ஒரு துறவி சீடர்களுக்கு பாடம் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். அப்போது அவர் சீடர்களுக்கு துன்பம் வந்தால் தன்னம்பிக்கையுடன் மனதை தளராமல் இருக்க வேண்டும் என்ற ஒரு புத்தியை அவர்களுக்கு புகட்டுவதற்கு ஒரு சிறு கதை சொல்லி புரிய வைக்க நினைத்தார். அதனால் அவர் ஒரு எறும்பு கதையை தன் சீடர்களுக்கு சொன்னார்.

அதாவது ”ஓர் எறும்பு தன் வாயில் சற்று நீளமான உணவுப் பொருளை தூக்கிச் சென்றது. அப்போது அது செல்லும் வழியில் ஒரு விரிசல் தென்பட்டது. அதனால் அந்த எறும்பு அதை தாண்டிச் செல்ல முடியாமல் தவித்தது. சற்று நேரம் கழித்து, அந்த எறும்பு தன் உணவை அந்த விரிசல் மீது வைத்து, அதன் மீது ஊர்ந்து சென்று விரிசலைக் கடந்து, பின் தன் உணவை எடுத்துச் சென்றது" என்று கூறினார்.

பின் அவர்களிடம், ”அதேப் போல் தான் நாமும் நமக்கு ஏற்படும் துன்பத்தையும் பாலமாக வைத்து, முன்னேற வேண்டும்" என்று கூறினார். மேலும் அந்த சிறு எறும்பின் தன்னம்பிக்கை நமக்கு இருந்தாலே நாம் வாழ்வில் எந்த தடையையும் எளிதாக கடந்து செல்ல முடியும், துன்பமும் காணாமல் போய்விடும் என்று கூறி, அன்றைய பாடத்தை முடித்தார்.

கதை #S886
இருப்பதை விட்டுவிட்டு

ஒரு ஊரில் ஒரு குட்டிப்பறவை இருந்தது. அது பல இடங்களுக்கும் உணவு தேடி பறந்தது. ஓரிடத்தில், ஒரே ஒரு புழு சுற்றிக்கொண்டிருந்தது. பறவை அதைக் கொத்த முயன்ற போது, புழு பறவையிடம், ”என்னை மட்டும் சாப்பிட்டு விட்டால், உன் பசி தீர்ந்து விடுமா? சற்று தூரத்தில் நாற்பது, ஐம்பது புழுக்கள் இருக்கின்றன. கொஞ்ச தூரம் பறந்து சென்றால் அவற்றையும் சேர்த்து சாப்பிடலாம்.” என்றது.

இரக்கமில்லாத அந்தப் பறவை, ”அடேய், எப்போதோ கிடைக்கப் போகும் நாற்பது, ஐம்பது புழுக்களுக்காக, உன்னையும் விட்டு விட்டால் என்னாகும்? இப்போது, உன்னைத் தின்று பசியாறிக் கொள்கிறேன். பிறகு என் வழியில் நான் செல்கிறேன், ” என்று சொல்லி, புழுவை விழுங்கி விட்டது.

கொஞ்ச தூரம் பறந்து சென்று ஓரிடத்தில் அமர்ந்தது. அது அமர்ந்த இடம் ஒரு வலை. அதில் இருந்து மீள முடியவில்லை. வேடன் அதை தூக்க வந்தான். பறவை அவனிடம், ”வேடனே! நான் சாதாரண குஞ்சுப்பறவை. என்னிடம் என்ன இறைச்சி இருக்கும்! என்னுடன் வா! என் இருப்பிடத்தில் பல கொழுத்த பறவைகள் உள்ளன. அவற்றைப் பிடித்துச் சென்றால், உனக்கு நிறைய இறைச்சி கிடைக்கும்” என்று சொல்லி தப்பிக்கப் பார்த்தது.

”அடே பறவையே! நாளை கிடைக்கப்போகும் பலாக்காய்க்காக, இன்று கிடைக்கும் கிளாக்காயை எவனாவது விடுவானா? ஊஹூம். இன்றைய உணவையே நான் பார்க்கிறேன், நாளைக்குரியதை, அந்த நாராயணன் பார்த்துக் கொள்வான், ” என்றவன், பறவையின் கழுத்தை திருகி விட்டான்.

கதை #S885
எடக்குமடக்கு

ஒரு ஆசாமி, சரியான எடக்குமடக்குப் பேர் வழி. நாலு தெரு தள்ளி, ஒரு பூங்கா; அங்கேதான் நம்ம எடக்குமடக்கு தினமும் வாக்கிங் போவது வழக்கம். பூங்காவுக்கு அருகிலேயே, அம்மன் கோயில் ஒன்று பாழடைந்து கிடந்தது. விளக்கு ஏற்றக்கூட யாரும் வருவதில்லை. பாவப்பட்ட குருக்கள் ஒருத்தர், தினமும் கொஞ்சம் நேரம் கோயிலைத் திறந்து வைப்பார்.

எடக்குமடக்கின் மனைவி, ”பூங்காவைச் சுத்தும்போது, அப்படியே அந்தக் கோயிலையும்தான் ரெண்டு சுத்து சுத்திட்டு வாங்களேன்” என்பாள். உடனே எடக்கு மடக்கு, ”அந்த அம்மனுக்கு பவரே கிடையாது. பவர் இருந்தால், தன் கோயி லைப் பாழடைய விட்டிருப்பாளா?” என்று மடக்குவார்.

ஒருநாள் காலையில். வழக்கமாக பெரிய டம்ளரில் காபி எடுத்து வரும் எம மனைவி, மிகச் சிறிய டம்ளரைக் கொண்டு வந்தாள்.”ஏன். ஸ்பூன்ல கொண்டு வரது தானே?” என்று எரிச்சலானார் எடக்கு. “இது காபி இல்லை; நல்லெண்ணெய். வாய்ல புண்ணுன்னு சொன்னீங்களே. அதான்! நல்லெண்ணெயை அரை மணி நேரம் வாயிலே வெச்சிருந்து, பிறகு கொப் பளிச்சா, வாய் புண் குணமாகும்னு பத்திரிகையில படிச்சேன். நீங்க வாக்கிங் போகும் போது வாயில நல்லெண்ணெயை ஊத்திக்குங்க. வீட்டுக்கு வந்ததும் கொப்பளிச்சிடுங்க” என்று புரோகிராம் போட்டுக் கொடுத்தாள் மனைவி.

ஆனால், சோதனையாக எடக்கு வாயில் எண்ணெயை ஊற்றிக்கொண்டு தெருவில் இறங்கிய ஐந்தாவது நிமிஷம், அவருடைய ஆபீசர் எதிரே வந்தார்.”அடடே! உன் வீட்டுக்குத்தான் வர்றேன்!” என்று ஸ்கூட்டரை நிறுத்தினார். வேறு வழியில்லாமல், எண்ணெயைத் துப்பிவிட்டு அவரிடம் பேசினார் எடக்கு. வீட்டுக்குப் போனதும், நடந்ததை மனைவியிடம் சொன்னார்.

அவள் விடுவாளா! மறுநாள், எக்ஸ்ட்ராவாக ஒரு சின்ன எவர் சில்வர் தூக்கில் எண்ணெய் ஊற்றித் தந்தாள்.”வாக்கிங் போகும்போது துப்பும்படி ஆயிட்டா, இதை வாயில் ஊத்திக்குங்க” என்றாள்.

தினமும் அவர் இப்படி எவர்சில்வர் தூக்கோடு நடந்து போவதை, அடுத்த தெருவில் உள்ள ஒரு பெண்மணி கவனித்துவிட்டு, ”தினமும் எண்ணெய் கொண்டு போறீங்களே, கோயிலுக்கா?” என்று கேட்டாள். அவளிடம், தான் எண்ணெயை வாயில் ஊற்றிக் கொப்பளிப்பதை யெல்லாம் விளக்க விரும்பாமல், ”ஆமாம்” என்று தலையாட்டி வைத்தார் நம்மாள்.

மறுநாள். அந்தப் பெண்மணியின் கையில் ஒரு சொம்பு எண்ணெய்.”தயவுசெஞ்சு இதையும் சேர்த்துக்கங்க” என்று எண்ணெயை அவரது எவர்சில்வர் தூக்கில் ஊற்றினாள். இதே போலவே அடுத் தடுத்த நாளில் நிறையப் பேர் காத்திருந்து, எடக்குமடக்கின் தூக்கில் தங்கள் பங்காகக் கொஞ்சம் எண்ணெய் ஊற்றினார்கள். கோயிலுக்கு எண்ணெய் ஊற்றுவதை வேண்டாம் என்று சொல்ல மனமின்றி, அவரும் தட்டாமல் வாங்கிக் கோயிலுக்கு அந்த எண்ணெயைக் கொடுத்து வந்தார்.

நிறைய எண்ணெய் கிடைத்ததால், தினமும் கோயிலில் ஏராளமாக விளக்கேற்றி வைத்தார் குருக்கள். அதிகப்படியான எண்ணெயை விற்றுப் பிரசாதம் செய்து, வருபவர்களுக்கு விநியோகித்தார். பூங்கா கோயில் மாலை வேளையில் ஜெகஜ்ஜோதியாகிவிட்டது. காணிக்கைகள் ஏராளமாக வந்தன. கொஞ்ச நாளில் கோயில் புதுப்பிக்கப்பட்டுப் கும்பாபிஷேகமே நடந்தது.

எடக்குமடக்குவிடம் அவர் மனைவி சொன்னாள்.”அந்த அம்மனுக்கு பவர் இல்லை; தன் கோயிலையே அவளால் கட்டிக்க முடியலே”னு சொன்னீங்களே. இப்ப பார்த்தீங்களா, உங்களைக்கொண்டே அதை நிறைவேத்திக்கிட்டா!”

எதை, எப்படி, எப்போது யாருக்குச் செய்ய வேண்டும் என்பதை தெய்வத்துக்கு நாம் சொல்லித்தர வேண்டியதில்லை. தனக்கே என் றாலும், அதற்குத் தெரியும். எதை, எப்போது செய்வது என்று!

கதை #S884
கல்தானே தாத்தா

பெரியவர் ஒருவர், சிறுவன் ஒருவனை அழைத்துக் கொண்டு வழிப்பயணம் போனார். காலில் கல் தடுக்கி சிறுவன் கீழே விழுந்து விட்டான். எழுந்த அவன், எரிச்சலுடன் கல்லை எடுத்து வீசி எறிந்தான். பெரியவர் குனிந்து கல்லை எடுத்துப் பார்த்தார். அய்யய்யோ! தம்பி மோசம் போனாய் சாமியை மிதித்தாய்! இப்போது அதை வீசி எறிந்துவிட்டாய். சாமி உன் கண்களை அவித்துவிடும். அந்தச் சாமிக் கல்லை எடுத்து வா. அதோ தெரியும் கோவில் முன் நட்டு வைத்து கும்பிடு! கும்பிடு! என்று அதட்டினார்.

சிறுவன், கல்தானே தாத்தா! அதுக்குப் போய் கும்பிடு போட வேண்டுமா? என்று கேட்டான் நீ கல். கல் என்று மீண்டும் சொல்கிறாய். நன்றாக உற்றுப் பார். பூசை போட்டு, பொட்டும் வைக்கப்பட்டு இருக்கிறதே. தெரியவில்லையா? என்றார். ஆமாம், தாத்தா என்று கூறி ஓடிச் சென்ற சிறுவன், அந்தக் கல்லை எடுத்து நட்டு, விழுந்து விழுந்து கும்பிட்டான். கன்னத்தில் போட்டுக் கொண்டான்.

மதிய உணவு நேரம். சத்திரத்தில் சாப்பிட்டு விட்டுப் போய்விடலாம் என்று எண்ணி இருவரும் சென்று உண்ணத் தொடங்கினர். அப்போது, பெரியவர் வாயில் கல் ஒன்று சிக்கிற்று. தூவென்று துப்பினார். சிறுவன், என்ன தாத்தா? என்றான். கல் என்றார், தாத்தா. சிறுவன் ஓடிச் சென்று கை அலம்பினான். தாத்தா உமிழ்ந்த கல்லை எடுத்து ஓரமாய் வைத்துவிட்டு, அதன்முன் விழுந்து கும்பிட்டான்.

ஏன்டா. மடையா சோற்றில் விழுந்த கல்லைக் கும்பிடுகிறாய். அறிவு இருக்கிறதா, உனக்கு? ஆத்திரப்பட்டார் பெரியவர் என்ன தாத்தா. தெருவில் கிடந்த கல்லை சாமி என்று சொல்லி கும்பிடச் சொன்னீர்கள். இந்தக் கல் சோற்றில் அல்லவா கிடந்தது. இந்தச் சாமி உயர்ந்த சாமியாயிற்றே! இதைக் கும்பிட வேண்டாமா? என்றான், சிறுவன். தாத்தாவால் பதில் சொல்ல முடியவில்லை!

கதை #S883
சொர்க்கம், நரகம்

ஒரு மரத்தின் அடியில் ஒரு துறவி அமர்ந்து அமைதியாகக் கண்களை மூடி தியானத்தில் ஆழ்ந்திருந்தார். அப்போது அந்த வழியாக குதிரையில் சென்ற ஒரு வீரன் அமைதியாக வீற்றிருக்கும் துறவியைக் கண்டதும், குதிரையிலிருந்து இறங்கி அவரை நோக்கிச் சென்றான். பின்னர் அவர் அருகே கை கூப்பி வணங்கி நின்றான்.

சிறிது நேரம் கழித்து அந்தத் துறவி தனது கண்களைத் திறந்து அந்த வீரனை ஊடுறுவிப் பார்த்தாரே தவிர அவனிடம் எதுவும் பேசவில்லை. ஆனால் வீரன் பேசினான். “குருவே! எனக்கு நெடுநாளாக ஒரு சந்தேகம் இருக்கிறது. அதற்கு தகுந்த விடையைத் தாங்கள் தான் கூற வேண்டும்” என்றான். அப்போதும் அந்த துறவி எதுவும் பேசவில்லை.

அந்த வீரனே மீண்டும் பேச்சைத் தொடர்ந்தான். “குருவே! சொர்க்கம், நரகம் என்றெல்லாம் பலரும் சொல்லக் கேள்விப் பட்டிருக்கின்றேன். இவை இரண்டும் உண்மையிலேயே இருக்கின்றனவா? அப்படியிருப்பின் அவை எங்கே இருக்கின்றன?” என்று தன் சந்தேகத்தை அந்தத் துறவியின் முன்பாக வைத்தான். அந்தத் துறவியோ பதில் ஏதும் கூறாமல் அமைதியாகவே இருந்தார்.

ஆனால் அந்த வீரனோ பதில் கிடைக்காமல் அங்கிருந்து போக மாட்டேன் என்பது போல் அங்கேயே அந்தத் துறவியின் முகத்தைப் பார்த்தபடியே அமர்ந்துக்கொண்டான். அந்த வீரனை தீர்க்கமாகப் பார்த்த துறவி, சிறிது நேரம் கழித்து அவனிடம் ஒரு கேள்வியைக் கேட்டார், “நீ என்ன பணி செய்து கொண்டிருக்கிறாய்?” என்றார்.

அந்த வீரன் உடனடியாக “குருவே, நான் இந்த நாட்டின் தளபதி, எல்லா படை வீரர்களுக்கும் பிரதான சேனாதிபதியாக இருக்கின்றேன்” என்று பெருமையுடனும், கர்வத்துடனும் கூறினான்.

அந்தத் துறவியிடமிருந்து உடனே ஒரு கேலிச் சிரிப்பு வெளிப்பட்டது. அவனைப் பார்த்து “நீ ஒரு முழு முட்டாள், உன்னைப் போன்ற மடையனை எல்லாம் எவன் சேனாதிபதியாக நியமித்தான்?” என்று கேட்டு விட்டு மீண்டும் கேலியாகச் சிரிக்க ஆரம்பித்துவிட்டார்.

வீரனுக்கு வந்ததே கோபம்! கண்களில் நெருப்பு பொறி பறக்க, “ஏய்! என்ன சொன்னாய்?” என்று ஆவேசம் பொங்க, கர்ஜனை செய்தபடியே தன் இடையில் வைத்திருந்த உரையிலிருந்து வாளை வேகமாக உருவினான். இதனைக் கண்டவுடன் துறவி தன் சிரிப்பைக் கொஞ்சம் கூட நிறுத்தாமல் “இதோ நரகத்தின் கதவுகள் திறக்கின்றன” என்றார்.

துறவி கூறியதைக் கேட்ட அந்த வீரன் திகைத்து நின்றான். சட்டென்று எதோ விளங்குவது போல் அவனுக்கு தோன்றியது. உடனே தன் வாளை உறையில் போட்டு விட்டு, அந்தத் துறவியைப் பார்த்து இரு கைகளையும் கூப்பி வணங்கியபடியே, “குருவே! என்னை மன்னித்து விடுங்கள்!” என்று பணிவுடன் வேண்டினான். “இதோ! சொர்க்கத்தின் கதவுகள் திறந்து விட்டது” என்று புன் சிரிப்பு மாறாமல் கூறினார் அந்தத் துறவி.

நாம் நம்முடைய கோபம், ஆணவம், பொறாமை முதலிய எண்ணங்களைக் கைக்கொள்ளும் பொழுது வாழ்க்கையை நரகமாக்கிவிடுகிறோம். பொறுமை, பணிவு, தன்னடக்கம் முதலிய எண்ணங்களைச் செயல்படுத்தும் பொழுது வாழ்க்கையைச் சொர்க்கமாக்கிவிடுகிறோம்.

கதை #S882
நான் மரணித்தால்

ஒரு அரசர், நான் எனது என்ற செருக்கு நிரம்பியவர். வேட்டைக்குச் சென்றபோது ஒரு துறவியை சந்திக்க நேரிட்டது. அவர் கண்களை மூடித் தியானம் செய்து கொண்டிருந்தார்.

அந்த துறவியைப் பார்த்து அரசன் “நான் பல நாடுகளை வென்றவன், அது இது என்றெல்லாம் தன்னைப் பற்றிக் கூறிய அரசன், எல்லாம் தனக்கு இருந்தும் தான் “நிம்மதி இல்லாமல்” இருப்பதாகக் கூறி, தனக்கு எப்போது மகிழ்ச்சி கிடைக்கும் என கேட்டான்.

தியானம் கலைந்ததால் கண்விழித்த துறவி சற்றே சினமுற்று, “நான் மரணித்தால்தான் உமக்கு மகிழ்ச்சி கிடைக்கும்”. என்று கூறிவிட்டு மீண்டும் கண்ணை மூடி தியானத்தில் ஆழ்ந்தார்.

நான் எத்தனை பெரிய அரசன் என்னையே அவமானப் படுத்துகிறீர்களா?” என்றபடி சற்றும் சிந்திக்காமல் துறவியை கொல்வதற்காக கத்தியை உருவினார் அரசர்.

“மூடனே! நான் என்றால், என்னைச் சொல்லவில்லை, “நான்” என்ற இறுமாப்பு மரணித்தால்தான் உமக்கு மகிழ்ச்சி கிடைக்கும். “நான் எனும் செருக்கு” என்பது, உன் கண்ணில் விழுந்த தூசு போன்றது. அந்த தூசியை சுத்தம் செய்யாமல் உன்னால் எதையும் காண இயலாது. எனவே! நான் என்னும் செருக்கு என்கிற தூசியை சுத்தம் செய்துவிட்டு உலகத்தை பாருங்கள்” என்று விளக்கினார் துறவி.

கதை #S881
யார் தடையாக

ஒரு நாள், ஒரு மிகப் பெரிய நிறுவனத்தின் பணியாளர்கள் மதிய உணவை முடித்து கொண்டு திரும்பிய போது, முன் வாயிலில் உள்ள பலகையில் ஒரு வாசகம் இருந்தது. அதில்”நேற்று வரை இந்த நிறுவனத்தில் உங்கள் வளர்ச்சிக்கு யார் தடையாக இருந்தாரோ, அவர் இறந்து விட்டார். அவரின் இறுதி சடங்கு, உடல் பயிற்சி கூடத்தில் வைத்து நடக்க இருப்பதால், நீங்கள் யாவரும் கலந்து கொள்ளுமாறு அழைக்கப் படுகிறீர்கள்” என்றிருந்தது.

முதலில் அனைவரும் அந்த நபரின் இழப்பை எண்ணி வருந்தினாலும், சில நிமிடங்களுக்குப் பிறகு அது யாராக இருக்கும் என்று அறிய ஆவலுடன் இருந்தனர். உடல் பயிற்சி கூடத்திற்கு அஞ்சலி செலுத்த வரும் போது அவர்களின் ஆவல் பல மடங்கு பெருகியது. எல்லோரும்”நம் முன்னேற்றத்திற்கு யார் தடையாக இருந்தது? நல்ல வேளை அவர் இப்போது இல்லை” என்றவாறு யோசித்தனர்.

ஒருவர் பின் ஒருவராக பணியாளர்கள் சவப்பெட்டியின் அருகே சென்று பார்வையிட்டு திடுக்கிட்டு போயினர். எல்லோருமே மிகப் பெரிய உண்மையை உணர்ந்த அதிர்ச்சியில் உறைந்து நின்றனர். அந்த சவப்பெட்டியினுள் கண்ணாடி இருந்தது. அதில் அவனைவரும் பார்த்தது அவர்களின் பிம்பத்தை தான்.

கண்ணாடி அருகில்”ஒரே ஒருவர் தான் உங்கள் வளர்ச்சிக்கு தடையாக இருக்க முடியும். அது நீங்கள் தான். உங்கள் வாழ்க்கையை நீங்கள் தான் முற்றிலும் மாற்ற முடியும். உங்கள் மகிழ்ச்சி, உணர்வுகள், வெற்றி போன்றவற்றில் நீங்கள் தான் மாற்றம் ஏற்படுத்த முடியும். நீங்கள் மட்டுமே உங்களுக்கு உதவியாக இருக்க முடியும். உங்கள் முதலாளி, நண்பர்கள், பெற்றோர் மற்றும் சக பணியாளர்கள் மாறுவதனால், உங்கள் வாழ்க்கை மாறப் போவதில்லை. நீங்கள் மாறும் போதும், உங்கள் வளர்ச்சிக்கு தடையாக இருக்கும் சில நம்பிக்கைகள் மாறும் போதும், நீங்களே உங்கள் வாழ்க்கைக்கு பொறுப்பு என்று உணரும் போதும், உங்கள் வாழ்க்கை மாறும். “உங்களுக்கு உங்களுடன் இருக்கும் உறவு தான் மிக முக்கியமான உறவு” என்று எழுதி இருந்தது.

அமைதியான வாழ்க்கை வேண்டுமென்றால் மற்றவர்களின் குறைகளின் மீது கவனம் செலுத்தாதீர்கள். நாம் நல் எண்ணங்களோடு நம்மை நாமே மாற்றிக் கொள்ள முயற்சிக்கும் போது, மாறுதல்கள் ஏற்படும். ஒவ்வொருவரும் அந்த மாற்றத்தை கொண்டு வரும் போது, நம்மை சுற்றி இருக்கும் மனிதர்களும், சமூகமும் பெரிய அளவில் பயனடைவார்கள்.

கதை #S880
நம்முடைய கவலை

அம்மாவுக்கு கவலை, அப்பாவுக்கு கவலை, பெண்ணுக்கு கவலை, பிள்ளைக்கு கவலை, கோடிவீடு, மாடி வீடு, எதிர் வீடு, அடுத்தவீடு, பக்கத்துவீடு, முதல் வீடு, கடைசி வீடு என இப்படி எல்லார் வீடுகளிலும் கவலைக் கடலில் மூழ்கித் தத்தளித்தனர்.

அந்த ஊருக்கு ஒரு சாமியார் வந்தார்.” உங்கள் எல்லோருடைய கவலையையும் போக்கவல்ல ஒரே ஆசாமி, இறைவனே. ஆகையால் பலமாகக் கூட்டுப் பிரார்த்தனை செய்யுங்கள்” என்றார். ஊர் கூடி தேர் இழுத்தது போல, ஊரே கூடி ப்ராரத்தனை செய்தது. இறைவன் பக்தி வலையில் எளிதில் சிக்குவான். ஆகவே பகதர்களின் பிராத்தனையை செவிமடுத்து ஓடிவந்தார். “இது என்ன? இவ்வளவு பேரும் கூடிப் பிரார்த்திக்கிறீர்களே! என்ன விஷயம்?“ என்றார் இறைவன்.

எல்லோரும் சேர்ந்து ஒப்பாரி வைத்தனர். எனக்கு இந்தக் கவலை, அந்தக் கவலை என்று மூச்சுவிடாமல் அடுக்கினர். இறைவன் சொன்னார் இறைவன், “இதோ பாருங்கள். இது உங்கள் பிராரப்த கர்மம். அனுபவித்தே தீர வேண்டும் ஆனால் ஒரு சலுகை தருகிறேன். இதோ இந்த பெரிய சமவெளியில் உங்கள் கவலைகளை எல்லாம் தூக்கி எறியுங்கள்” என்றார்.

உடனே பக்த கோடிகள் எல்லோரும் கவலைகளை விட்டெறிந்தனர். கவலைகள் மலை அளவுக்கு உருப்பெற்று, இமயமலைக்குப் போட்டியாக கவலை மலை உண்டானது. கடவுள் சொன்னார், “நல்லது; இப்பொழுது இதிலிருந்து ஏதாவது ஒரு கவலையைப் பொறுக்கி எடுங்கள், பின்னர் வீட்டுக்குப் போகலாம் என்றார்.

உடனே எல்லோரும் கவலை மலை மீது பாய்ந்து, இதுவரை தான் அனுபவித்த பெரிய கவலையை ஒதுக்கிவிட்டு, ஜாக்கிரதையாக மற்றவனின் கவலையை எடுத்தனர். கண்தெரியாதவர், கண்களையுடைய முடவனின் கவலையைப் பெற்றார். குழந்தை இல்லாத மலடி தன், கவலையை விட்டு, குழந்தையுள்ளவளின் கவலையை எடுத்தாள். பணக்காரனின் கவலையை ஏழை எடுத்தான். இப்படி ஒவ்வொருவரும் தனது கவலையை விட்டு மற்றவனின் கவலையுடன் மாற்றுப் போட்டுக் கொண்டனர்.

எல்லோரும், “அப்பாடா, இனிமேல் எல்லாம் இன்பமயம்தான், நம் வாழ்வு வளம் பெறும் என்று பெரு மூச்சுவிட்டனர். மகிழ்ச்சியுடன் வீடு திரும்பினர். இரண்டே நாட்களில் ஊர் முழுதும், பெரிய முக்கல், முனகல் சப்தம். கடவுளே என்னால் இந்தப் புதிய கவலையைப் பொறுக்கவே முடியாது. பழைய கவலையே பரவாயில்லை. அதுவாவது பழகிப் போய்விட்டது என்று கதறினர்.

மீண்டும் கூட்டுப் பிராரத்தனை. கடவுள் மனமிரங்கி இரண்டாவது முறை தோன்றி, “அன்பர்களே, நண்பர்களே! இப்போது என்ன பிரச்சனை?” என்றார். எல்லோரும் “இக்கரைக்கு அக்கரை பச்சை என்று எண்ணி ஏமாந்துவிட்டோம். தயவுசெய்து எங்களுடைய பழைய கவலைகளைத் திரும்ப எடுத்துக்கொள்ள அனுமதிக்க வேண்டும்!” என்றனர்.

இறைவனும் “அப்படியே ஆகட்டும்” என்று ஆசீர்வதித்தார்.

கதை #S879
ஓவியத்தில் குறை

அவர் சிறந்த ஓவியர். ஒரு நாள் அவர் ஒரு ஓவியம் வரைந்தார். அதைப் பார்த்தவர்கள் எல்லாம் பாராட்டினார்கள். பெருமையாக புன்னகைத்துக் கொண்டார். இரண்டு காளை மாடுகள் சண்டை போடுவது போன்ற ஓவியம் அது. எனவே, அந்த ஓவியத்தை பத்திரமாக சுருட்டி எடுத்து வைத்தார். ஓவியத்தை ரசிக்கத் தெரிந்தவர்கள் வந்தால் மட்டும் அதை வெளியே எடுத்துக் காட்டுவார்.

ஒரு நாள், அலமாரியைச் சுத்தம் செய்வதற்காக, அந்த ஓவியத்தை எடுத்தார். கறையான் அரிக்காமல் இருப்பதற்காக, அறைக்கு வெளியே சூரிய ஒளிபடும்படி தொங்க விட்டார். அப்போது, தற்செயலாக அந்தப் பக்கம் வந்த ஆடு மேய்க்கும் இடையன் ஓவியத்தைப் பார்த்து வாய் விட்டுச் சிரித்தான்.

“ஓவியம் பற்றி, உனக்கு என்ன தெரியும். இவை உயிருள்ள காளைகள் போல் இருப்பது தெரியவில்லையா?” ஓவியர் கேட்டார்.

“அவை காளைகள் மாதிரி தான் இருக்கின்றன. ஆனால்”

“என்ன ஆனால்? என் ஓவியத்தில் என்ன குறை உணர்கிறாய்?”

“மாடுகள் சண்டை போடும் போது கொம்புகளை முட்டி மோதிக் கொள்ளும் போது வாலை, இரண்டு கால்களுக்கு நடுவில் வைத்துக் கொள்ளும். ஆனால் உங்கள் ஓவியத்தில், மாடுகள் தங்கள் வாலை உயர்த்திக் கொண்டு, சண்டையிடுகின்றன. மாடுகள் இப்படிச் சண்டை போட்டு இது வரை நான் பார்த்ததே இல்லை” என்று விளக்கினான் இடையன்.

படிப்பறிவை சில இடங்களில் பட்டறிவு முந்தி விடுவது இப்படித்தான்.

ஆக, நாம் என்ன தான் விவரம் தெரிந்தவராக இருந்தாலும், நமக்குத் தெரியாதது இன்னொருவருக்குத் தெரியலாம். அதை ஏற்றுக் கொள்வது தான் அழகு!

கதை #S878
மனசுக்குள்ளேயே

ஒருவர் தன் வீட்டு சுவரில் மாட்டுவதற்காக ஒரு சுவர் கடிகாரம் வாங்கினார் சுவரில் மாட்ட ஆணி அடிக்க சுத்தியலைத் தேடினார். கிடைக்கவில்ல. பக்கத்து வீட்டுக்காரரிடம் இரவல் வாங்கலாம்னு நினைத்தார். ஆனால் ராத்திரி நேரமாச்சே சரி காலையில் வாங்கிக்கலாம்னு விட்டுட்டார்! . காலைல பக்கத்து வீட்டுக்கு கிளம்பும் போது “ச்சே காலங்கார்த்தால இரவல் கேக்க வந்துட்டானே”னு நெனச்சுட்டா என்ன செய்வது. சரி அப்புறம் வாங்கிக்கலாம்னு விட்டுட்டார்!
.
இப்படியே ஒவ்வொரு நாளும் விளக்கு வைக்குற நேரத்துல சுத்தியல் கேட்டு வந்துட்டான் பார்” வெள்ளிக் கிழமை அதுவுமா இரவல் கேக்கறானே” பக்கத்து வீட்டுக்காரன் இப்படி எதையாவது சொல்லி விட்டால் அவமானமாகி விடுமே என்ற தயக்கத்திலேயே பல நாட்கள் சுத்தியலைக் கேக்காமல் விட்டு விட்டார் அந்த நபர்! மாட்டப்படாத கடிகாரம் அவர் கண்ணில் பட்டுக்கொண்டே அவரை வெறுப்பேத்தியது.

. ஒரு நாள் விருட்டுனு பக்கத்து வீட்டுக்கு போய் “யோவ் போய்யா உன் சுத்தியும் வேணாம் ஒண்ணும் வேணாம் நீயே வெச்சுக்கோ”னு சத்தம் போட ஆரம்பித்து விட்டார்! . பக்கத்து வீட்டுக்காரருக்கோ ஒண்ணுமே புரியல!
.
அடுத்தவரிடம் தங்கள் மனதில் என்ன இருக்கிறது என்று பேசாமல் அவர் இப்படி சொல்லுவாரோ அப்படி சொல்லுவாரோ என்று மாட்டப்படாத கடிகாரத்தை போல் நன்கு பழகியவர்களிடம் ஏற்படும் சிறு சிறு பிரச்சனைகளுக்கு தீர்வு காணாமல் பகைமையை வளர்கிறது
.
நெருக்கமான இருவருக்குள் பிரச்சனைகள் வருவதற்கு மூன்றே காரணங்கள் தான் இருக்கின்றன.
ஒன்று ஒருவர் சொல்லும் காரணம்
இன்னொன்று இன்னொருவர் சொல்லும் காரணம்
மூன்று உண்மையான காரணம்
இந்த உண்மையான காரணம் என்ன என்று இருவரும் உட்கார்ந்து பேசினால் தான் தீர்வு கிடைக்கும்! தங்களுக்குள் சண்டையும் சச்சரவும் வர என்ன காரணம் என்று தெரிந்து கொண்டால் அதற்கு என்ன தீர்வு என்று எளிதில் கண்டு பிடிக்க முடியும்!

கதை #S877
குரங்கை நினைக்காதே

குரு ஒருவர் ஊர் மடத்தில் வந்து தங்கியிருந்தார். ஊர்க்காரர் ஒருவர் அவரைத் தேடி வந்து, “குருவே! என்னால் வாழ்க்கையில் முன்னேற முடியவில்லை. என் நண்பர்கள், உறவினர்கள் மற்றும் அக்கம் பக்கத்தார் அனைவரும் எல்லாம் வாழ்க்கையில் முன்னேறி விட்டனர். ஆதனால் என்னால் ஒன்றும் செய்ய முடியவில்லை. ஒரு வழி சொல்லுங்கள்” என்றார். துறவி

அவரிடம் சில கேள்விகளை கேட்டார். “என்ன வேலை செய்கிறீர்?” என கேட்க, “கூலி வேலை” என்றார். “வருமானம் எவ்வளவு?” என கேட்க “போதுமானது இல்லை” என்றார். “வேறு வேலை பார்க்க வில்லையா?” என கேட்க, பயமாக இருக்கிறது, “முதலாளி எப்படி இருப்பாரோ?” என்றார். “சுயதொழில் செய்யவில்லையா?” என கேட்க “பயமாக இருக்கிறது, வருபவர் என்னை ஏமாற்றி விடுவார்களோ, நான் போட்ட பொருளை எல்லாம் இழந்து விடுவோமோ” என்று கூறினார். குரு சற்றே யோசித்தார். ஊர்க்காரர் “என்ன செய்ய வேண்டும் சொல்லுங்கள் குருவே” என்றார்.

குரு சற்றே யோசித்தவராய், “இன்று ஒரு இரவு மட்டும் நீ குரங்கைப் பற்றி நினைக்காதே” என்று கண்டிப்பாய் சொன்னார். சரி என்று சொல்லிவிட்டு சென்ற அந்த மனிதர், செல்லுகின்ற வழியெல்லாம் நினைத்ததோ குரங்கைப் பற்றி தான். ஏன்? குரு குரங்கைப் பற்றி நினைக்க வேண்டாம் என்று கூறினார் என்று சிந்தித்துக் கொண்டே சென்றான். அன்று இரவு வரை அவனுடைய சிந்தனையெல்லாம் அதைப் பற்றி தான் இருந்தது.

அன்று இரவு அவன் உறங்குவதற்கு முன்பும் அவனுக்கு குரங்கைப் பற்றிய எண்ணம் தான் வந்தது. குரங்கு அவன் அருகில் வருவதைப் போலவும், அவனது வீட்டு ஜன்னல் வழியாக அவனைப் பார்ப்பது போலவும் கதவை கீறுவது போலவும், தட்டுவது போலவும் எண்ணம் அவனுக்கு ஏராளமாக வந்தது. இப்படியே அவன் குரங்கை வெறுக்கின்ற ஒரு சூழ்நிலைக்கு வந்தான். இறுதியாக களைப்பாகி உறங்கினான், ஆனால் அவனுக்கு கனவில் கூட வந்தது இந்த குரங்கு தான்.

விடிந்ததும் முதல் வேலையாக அவன் அந்த குருவை நோக்கிச் சென்றான். “குருவே! இந்த குரங்கிடம் இருந்து என்னை காப்பாற்றுங்கள். சென்ற ஜென்மத்தில் இந்த குரங்கிற்கு நான் எதோ செய்து இருக்கிறேன்!” என்று அவன் குருவிடம் முறையிட்டான். “நான் என்னுடைய வாழ்க்கையில் முன்னேற கூட தேவையில்லை, இந்த குரங்கிடம் இருந்து என்னை காப்பாற்றுங்கள்” என்றான்.

குருவோ, அவனிடம் “நீ எந்த குரங்கையும் தொந்தரவு செய்யவில்லை. உனக்கும் குரங்குக்கும் சம்பந்தம் இல்லை, நிம்மதி கொள்” என்றார். மேலும், “உன் எண்ணங்களுக்கு நீயே அதிபதி உனக்கு எது தேவையோ அதை நினை. உனக்கு எது தேவையில்லையோ அதை நினைக்காதே. உன் வாழ்க்கையில் நீ சிந்திக்க கற்றுக் கொள். குரங்கு உனக்கு தேவையில்லாத ஒன்று, அதைப் பற்றி நினைக்க வேண்டாம்” என்று கூறியும் “நீ அதைப் பற்றி நினைத்திருக்கின்றாய். உன் எண்ணமெல்லாம் அதுவாகவே இருந்திருக்கிறது. அதை பற்றி நினைக்கும் போது தான் அது உனக்கு தவறாக மாறியிருக்கிறது. ஆக, நேர்மறையான எண்ணங்களை நீ வளர்க்கின்ற பொழுது அது உன்னை பலப்படுத்தும். எதிர்மறையான எண்ணங்களை நீ நினைக்கின்ற பொழுது அது உன் வாழ்வை பாதிக்கும்.” என்றார்.

கதை #S876
சவுக்கடி

அது ஒரு கோடை காலம், காலில் செருப்பில்லாமல், கையில் குடையில்லாமல் சோர்வாக நீண்ட நேரம் ஒருவன் பயணித்துக் கொண்டிருக்கின்றான். திடீரென்று அவன் அருகே குதிரையில் கையில் குடை வைத்து, காலில் செருப்பு அணிந்து மற்றொருவன் அதே பாதையில் பயணிப்பதை காண்கின்றான். சற்றே யோசித்தவனாய் நடந்து சென்றவன் குதிரையில் சென்றவனைப் பார்த்து, ஐயா நானும் வெகுதூரம் செல்ல வேண்டும், வெயிலோ அதிகம், அதனால் உங்களுடைய செருப்பை எனக்கு கொடுத்தால் நலமாயிருக்கும், தாங்கள் குதிரையில் தானே பயணிக்கிறீர்கள் என்று கேட்டான்.

அதற்கு குதிரையில் சென்றவன் சரிதானே, என்று தன்னுடைய செருப்பை அவனுக்குக் கொடுத்தான். அதை அதைப் பெற்றுக் கொண்ட அவன், தன்னுடைய காலில் அந்த செருப்பை அணிந்து, மீண்டுமாக குதிரையில் சென்றவரைப் பார்த்து, ஐயா தாங்கள் குதிரையில் தானே செல்கிறீர்கள் தங்களுக்கு வெப்பம் அதிகம் தெரியாது. நான் நடந்து பல தூரம் செல்ல வேண்டியது இருக்கிறது அதனால் உங்களுடைய குடையை எனக்கு தருவீர்களா என்று கேட்டான்.

அதற்கு குதிரையில் சென்றவன் இதுவும் சரிதானே என்று தன்னுடைய குடையை அவனிடம் கொடுத்தான். அதைப் பெற்றுக் கொண்டு சிறிது நேரம் யோசித்தவன், மீண்டுமாக அந்த குதிரையில் சென்றவனை பார்த்து, ஐயா உங்களுடைய குதிரையையும் எனக்கு தந்து விடுங்களேன் என்று கேட்டான்.

உடனே குதிரையில் இருந்தவன் தன்னுடைய கையிலிருந்த சவுக்கை எடுத்து அவனுக்கு சவுக்கடியை கொடுத்தான். அப்பொழுது அடி வாங்கியவன் சிரித்துக் கொண்டே இருந்தானாம். அதற்கு நான் உனக்கு சவுக்கடி கொடுக்கின்ற பொழுது, நீ சிரித்து கொண்டிருக்கிறாயே ஏன் என்று கேட்டான்.

அதற்கு அவனோ, ஐயா இதை நான் கேட்காமல் இருந்தால் என்னுடைய வாழ்நாள் முழுவதும் இதைக் கேட்கவில்லையே என்ற பேராசையில் நான் வாழ்ந்திருப்பேன். இப்பொழுது என்னுடைய ஆசைக்கு ஒரு எல்லை உண்டு என்பதை நான் உணர்ந்து கொண்டேன், இது எனக்குப் போதும் என்று கூறினானாம்.

கதை #S875
அனைவரது விடைகளும்

ஒரு ஆசிரியை பாடவேளையின் இறுதியில் மாணவிகளை உற்சாகமூட்டுவதற்காக ஒரு சிறிய பரீட்சையை நடத்தினார். அதில் வெற்றி பெறும் மாணவிக்கு புதியதொரு காலணி (செருப்பு) வழங்கப்படும் என்றும் கூறினார். அனைத்து மாணவிகளும் மிகுந்த சந்தோஷத்துடன் பரீட்சையை எழுதினர். இறுதியில் அவர்களது விடைகளை பரிசீலித்துப் பார்க்கும் பொழுது அவர்கள் அனைவரது விடைகளும் சரியாக இருந்தது.

ஆசிரியை யாருக்கு பரிசினை வழங்குவது என்று சிந்தித்து விட்டு, குலுக்கல் முறையில் இப்பரிசு கொடுக்கப்படும். எல்லோரும் ஒரு துண்டு தாளில் அவரவர் பெயரை எழுதி ஒரு பெட்டியில் போடுமாறு கூறினார். அனைவரும் எழுதிப் போடவே ஆசிரியை அப்பெட்டியைக் குலுக்கி அதில் ஒரு சீட்டை எடுத்தார். அதில் ஏழ்மையான குடும்பச் சூழலில் உள்ள மாணவியின் பெயர் காணப்படவே அம்மாணவிக்கு அப்பரிசு வழங்கப்பட்டது. அம்மாணவி தான் அவ்வகுப்பில் மிகவும் ஏழ்மையான மாணவி. பல காலமாகவே காலணியே இல்லாமல் வந்த இம்மாணவிக்கோ எல்லையில்லா மகிழ்ச்சி.

பின்னர் அந்த ஆசிரியை சந்தோஷத்துடன் வீட்டுக்கு வர ஆசிரியை நடந்த சம்பவத்தை கணவரிடம் கண்ணீருடன் கூறினார். கணவனும் சந்தோஷப்பட்டார்.

எனினும் அந்த ஆசிரியை வழக்கத்துக்கு மாறாக தொடர்ந்தும் கண்ணீர் வடிக்கவே கணவர் மீண்டும் காரணம் கேட்க நான் வீட்டுக்கு வந்து அப்பெட்டியிலுள்ள அனைத்து காகிதங்களை பிரித்துப் பார்த்தேன். அதில் அனைத்து மாணவிகளும் தங்களது பெயர்களை எழுதாமல் வகுப்பில் ஏழை மாணவியின் பெயரையே எழுதியிருந்தனர் என்று பதிலளித்தார்.

தன்னை விட பிறரை முற்படுத்தும் பிள்ளைகளாக, சுயநலமற்றவர்களாக தமது பிள்ளைகளை வளர்ப்பது ஒவ்வொரு பெற்றோரின் கடமையாகும்

கதை #S874
கீழே தள்ளி விட்டாலும்

இரண்டு அணில்கள் மரத்தில் ஏறி ஓடி விளையாடிக் கொண்டிருந்தன. அதில் ஒரு அணிலுக்குக் கடவுள் பக்தி அதிகம். எந்தக் காரியத்தைச் செய்தாலும் இறைசிந்தனை செய்துவிட்டு செய்வதும் ஒவ்வொரு நன்மையிலும் கடவுளுக்கு நன்றி செலுத்துவதும் அதன் வழக்கம். அதன் தோழனான மற்ற அணிலுக்கோ கடவுள் நம்பிக்கையே கிடையாது. திட்டமிட்டு செயல் புரியும் புத்திசாலிக்குக் கடவுளே தேவையில்லை என்று அடிக்கடி சொல்லும். அத்துடன் மற்ற அணிலையும் கேலி செய்து சிரிக்கும்.

கடவுள் பக்தியுள்ள அணில் இதையெல்லாம் கண்டு கொள்வதேயில்லை. விளையாட்டு மிகவும் சுவாரஸ்யமாகத் தொடர்ந்தது. நேரம் போவதே தெரியவில்லை உற்சாகத்துடன் ஓடிக் கொண்டிருக்கும் போது பத்திமான் அணில் பிடி வழுக்கி மரத்திலிருந்து கீழே விழுந்து விட்டது. காயம் எதுவும் படவில்லை என்ற போதிலும் கொஞ்சம் வயிற்றில் அடிபட்டு வலித்தது. பெரிய ஆபத்திலிருந்து என்னைக் காப்பாற்றிய கடவுளே. உங்களுக்கு நன்றி என்றது.

இதைக் கேட்டதும் மரத்தில் இருந்த அணில் “சிரி சிரியென்று சிரித்தது. கீழே விழுந்து மண்ணைக் கவ்வினாலும் உனக்கெல்லாம் அறிவே வராது.
உன் கடவுள் எதுக்காக உன்னைத் தள்ளி விட்டாருன்னு கொஞ்சம் அவர்க்கிட்டேயே கேட்டு சொல்லேன்” என்று சொல்லி மீண்டும் கிண்டலாய் சிரித்தது.

பக்தியுள்ள அணில் சொன்னது “கடவுளை நம்புற நாங்கள் எல்லாம் துன்பப் படுத்தப்பட்டும் கைவிடப்படுகிறதில்லை. கீழே தள்ளப்பட்டும் மடிந்து போகிறதில்லை. அதனால கடவுள் எங்கள கீழே தள்ளி விட்டாலும் அதிலும் காரணம் இருக்கும்” என்றது.

“ஆமாம்! கீழே விழுந்தாலும் மீசையில் மண் ஒட்டுறதில்லை” மீண்டும் விழுந்து விழுந்து சிரிக்கும் தன் நண்பனை வேதனையோடு பார்த்தது.

கண்களை மூடி விண்ணை நோக்கி “கடவுளே! இந்த அவமானத்துக்கும் வலிக்கும் ஏதுவாய் நான் ஏதேனும் தவறு செய்திருந்தா மன்னித்திடு!” என்றது.

அது கண்களைத் திறக்கும்போது ஒரு கொடூரமான காட்சியைக் கண்டு நடுங்கி விட்டது. மரத்தில் இருந்த அணில் இன்னும் குலுங்கிக் குலுங்கி சிரித்துக் கொண்டிருந்தது.

அதற்குப் பக்கவாட்டிலிருந்து ஒரு பாம்பு அதை நெருங்கி வந்துகொண்டிருந்
தது. உன் பக்கத்துல பாம்பு என்று மரத்தின் கீழிருந்து கதறுகிற சத்தம் அதன் காதில் ஏறவில்லை. கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில் பாம்பு மரத்தில் இருந்த அணிலை லபக்கென்று கவ்விக் கொண்டது. தன் தோழன் மரத்திலிருந்து தவறி விழுந்ததற்கும் கூட ஒரு காரணம் இருந்திருக்கிறது என்று உணரும்போது அது முழுமையாய் விழுங்கப் பட்டிருந்தது.

சில வேளையில் நாம் தடுமாறி விழும்போது உலகம் கேலியாய்ச் சிரிக்கலாம். அது நம்முடைய உயிரை காப்பதற்காகக் கூட இருக்கலாம். நமக்கு எது நிகழ்ந்தாலும் இறைவன் அதை நன்மைக்கு தான் செய்கிறார் என்பதை உணர்ந்து கொண்டால் வேதனைக்கு இடம் ஏது!

கதை #S873
எதிரிகள் சூழ்ந்தாலும்

கடும் கோடை வெப்பத்தால் பசுமை இழந்து காய்ந்து கிடந்த வனாந்தரத்தின் சமவெளி பகுதியில் மான் ஒன்று மேய்ந்து கொண்டிருந்தது. திடீரென அதன் உள்ளுணர்வு ஏதோ ஆபத்தை உணர்த்த தலை தூக்கி பார்த்த மான் தன்னை வேட்டையாட 30 தற்கும் மேற்பட்ட புலிகள் கூட்டம் நான்கு திசையிலிருந்தும் பதுங்கியபடி நெருங்குவதை கண்டது. அதிர்ச்சி அடைந்த மான் தப்பித்தல் சிரமம் என்பதை உணர்ந்து யோசிக்க தொடங்கியது.

இந்நேரம் புலிகள் அதனை நெருங்கி இருந்தன. தலையை தூக்காமல் கனத்த குரலில் பேசியது மான். “நில்லுங்கள் புலிகளே. இன்று எனது மரண நாள் என்பதையும் அது இங்கே தான் நிகழ வேண்டும் என்பதையும் முன்கூட்டியே நான் அறிவேன். ஆனால் 3 புலிகளுக்கு மட்டுமே நான் இரையாக வேண்டும் என்பது எனது மரண சாபம். அதையும் மீறி உங்களில் நான்காவதாக யாரேனும் என்னை தாக்கி உண்ண முயன்றால் உடனே செத்து மடிந்து விடுவீர்கள். எனவே உங்களில் யார் அந்த 3 பேர் என்பதை நீங்களே முடிவு செய்துவிட்டு என்னை இரையாக்கி கொள்ளுங்கள் “என்று துளியும் பதட்டமின்றி மான் கூறியது.

அதன் உறுதியான பேச்சும் 30 பேருக்கான உணவாக அது இல்லை என்பதாலும் மானின் பேச்சை நம்பி சில புலிகள் வேறு இரை தேடி அங்கிருந்து நகர்ந்து விட்டன. மீதமிருந்த புலிகளும் தங்களுக்குள் விட்டு கொடுக்க மனமின்றி பரஸ்பரம் உறுமி கொண்டிருக்க மான் ஒரு யோசனை கூறியது.

“இங்கிருந்து ஓடிச் சென்று அதோ தூரத்தில் தெரியும் பட்ட மரத்தை சுற்றி முதலில் வரும் உங்களில் 3 பேர் என்னை தாக்கி இரையாக்கி கொள்ளுங்கள். சீக்கிரம் என் சாவு நேரம் நெருங்கி விட்டது” என்றது மான்.

ஓட்டப் போட்டிக்கு தயாராக 10 புலிகள் அணிவகுத்து நிற்க. மற்றவை சீச்சி இந்த பழம் புளிக்கும் என அங்கிருந்து நகர்ந்து விட்டன. என் சாவுக்கு நானே மணியடிக்கிறேன் என சூப்பர் பெர்மாமன்ஸ் கொடுத்த மான் ரெடி ஜூட் சொல்ல பட்டமரத்தை நோக்கி 10 புலிகளும் பாய்ந்து ஒடின.

அடுத்த நிமிடமே எதிர்திசையில் நான்கு கால் பாய்ச்சலில் ஓடி மறைந்து உயிர் தப்பியது மான். மைதானம் முழுக்க எதிரிகள் சூழ்ந்தாலும் எல்லார் பார்வையும் மான் மீதே. மதிநுட்பம் தால் உயிர் தப்பி ஆட்ட நாயகனாக கில்லி கில்லி அடித்தது மான்.

கதை #S872
குதிரைக்கு அடையாளம்

குதிரை ரேசில் நிறைய பணம் சம்பாதிக்க வாய்ப்பிருப்பதையறிந்த இருவர் ஆளுக்கொரு ரேஸ் குதிரையை வாங்கினர். ஒருத்தன் கேட்டான், ”நாம் நம் குதிரைகளை அடையாளம் தெரிந்து கொள்வதற்கு ஏதாவது செய்ய வேண்டும், என்ன செய்யலாம்?". ஒருத்தன் இன்னொருத்தன்

அதற்கு இன்னொருத்தன் சொன்னான், ”என் குதிரைக்கு மட்டும் வாலைக் கட் செய்து எடுத்து விடலாம், அதை வைத்து அடையாளம் தெரிந்துக் கொள்வோம்" என்றான். அதுபோல் ஒரு குதிரையின் வால் கட் செய்யப்பட்டது. ஆனால் அன்றிரவு அந்த வீட்டில் இருந்த குறும்பு பையன் இன்னொரு குதிரையின் வாலையும் கட் செய்து விட்டதால், அடுத்தநாள் இருவரும் ஒரு குதிரையின் காதை எடுத்துவிட்டனர்.

இது இரு குதிரைகளும் தங்களுடைய காது, மூக்கு, கண் என்று உறுப்புகளை இழக்கும் வரை தொடர்ந்தது. குதிரைகள் நான்கு காலையும், கொஞ்சம் உயிரையும் வைத்துக் கொண்டு நின்றது.

இதைப்பார்த்து கவலைப்பட்ட இன்னொருத்தன் சொன்னான்,”சரி இனி சிகப்பு குதிரை உன்னது, வெள்ளை என்னது"

கதை #S864
பெரியோர் வாழ்த்து

முன்னொரு காலத்தில் அரசன் ஒருவன் வேட்டையாடுவதற்காகக் காட்டிற்குச் சென்றான். அப்போது பறவை ஒன்று இறக்கைகளைப் படபடவென்று அடித்தபடி கூவியது. பறவைகளின் மொழி அறிந்த வீரனை அழைத்தான் அவன்.
“இந்த பறவை என்ன சொல்கிறது?” என்று கேட்டான்.

“அரசே! அந்தப் பறவை நம்மைப் பற்றி ஒன்றும் சொல்லவில்லை. உழவன் ஒருவன் புல் வெட்டுவதற்காக வருவான். அவன் பாம்பு கடித்து இறந்துவிடுவான் என்று சொன்னது!” என்றான் அவன். அப்போது கையில் அரிவாளுடன் உழவன் ஒருவன் அந்த வழியாக சென்றான்.”பறவை சொன்னதில் பாதி நடந்து உள்ளது. மீதியும் நடக்கிறதா?” என்று அறிய ஆவல் கொண்டான் அரசன். தன் வீரர்களுடன் அங்கேயே தங்கினான்.

மாலை நேரம் வந்தது. தலையில் புல் கட்டுடன் அந்த உழவன் திரும்ப வந்தான். இதைப் பார்த்த அரசன் குறி சொன்ன வீரனை அழைத்தான். “இந்த உழவனைப் பாம்பு கடிக்க மறந்துவிட்டதா அல்லது இவன் எமனை ஏமாற்றி விட்டானா? உன்னால் எனக்கு ஒருநாள் வீணாயிற்று. சாவில் இருந்து இவன் எப்படித் தப்பித்தான். காரணம் சொல். இல்லையேல் உன்னை யாரும் காப்பாற்ற முடியாது!” என்று கோபத்துடன் கத்தினான்.

“அரசே! பறவை சொன்ன மொழி இதுவரை தவறியது இல்லை. இவன் உயிர் பிழைக்க ஏதோ காரணம் இருக்க வேண்டும். இவனை விசாரித்தால் உண்மை தெரியும்!” என்றான் அந்த வீரன்.

தலையில் புல் கட்டுடன் அவர்கள் அருகில் வந்தான் உழவன். அந்தப் புல் கட்டில் அரிவாள் ஒன்று செருகப்பட்டு இருந்தது. “உழவனே! புல் கட்டைக் கீழே போடு!” என்றான் அந்த வீரன். அவனும் புல் கட்டைக் கீழே போட்டான். புல் கட்டு விழுந்த வேகத்தில் அதைக் கட்டியிருந்த கயிறு அறுந்தது. உள்ளே இருந்த புற்கள் பரவலாக விழுந்தன. அதில் பாம்பு ஒன்று வெட்டப்பட்டு இறந்து கிடப்பது தெரிந்தது.

இதைப் பார்த்து எல்லாரும் வியப்பு அடைந்தனர். அந்த வீரன், ”அரசே! இந்தப் பாம்பு இவனைக் கொல்ல வந்திருக்கிறது. இது எப்படி இறந்தது என்று தெரியவில்லை!” என்றான். அந்த உழவனைப் பார்த்து அரசன், ”நீ புல் வெட்டக் காட்டிற்குள் சென்றாய். அங்கே விந்தையான நிகழ்ச்சி ஏதாவது நடந்ததா?” என்று கேட்டான்.

“அரசே! அப்படி எதுவும் நடக்கவில்லை. வழியில் முதியவர் ஒருவர் வந்தார். நான் அவரைப் பணிவாக வணங்கினேன். நீடூழி வாழ்க என்று என்னை வாழ்த்தினார்!” என்றான் அவன். இதைக் கேட்ட அந்த வீரன், ”அரசே! அந்த முதியவரின் வாழ்த்துதான் இவனைக் காப்பாற்றி உள்ளது.

உயர்ந்த சான்றோர்களின் சொற்கள் விதியையும் மாற்றும் வல்லமை வாய்ந்தவை!” என்றான். அதைக் ஏற்றுக் கொண்ட அரசன் அந்த வீரனுக்கும், உழவனுக்கும் பரிசு அளித்துச் சிறப்பித்தான்.

நாமும் பெரியோர் வார்த்தை பெறுவோம்.

கதை #S863
இறந்து போனது யார்

ஒரு குருவின் ஆசிரமம். அன்றைய வகுப்பிற்கு சிலர் தாமதமாக வந்தனர். குரு, சீடர்களிடம் தாமததிற்கான காரணத்தை கண்களால் வினவ, ”ஐயா, பக்கத்துத் தெருவில் ஒருவர் மரணம் அடைந்து விட்டார். அந்த தெருவை சுற்றிக்கொண்டு வந்ததால் தாமதம்” என்றனர் சீடர்கள்.

“இறந்து போனது யார்” என்றார் குரு. “எப்போதும் தெருவில் எல்லோரிடமும் தகராறு செய்து கொண்டிருப்பானே” அவன் தான். குருவுக்கு நினவுக்கு வரவில்லை.

“தனது தகப்பனாரை, சதா தெருவில் இழுத்துப்போட்டு அடித்துக் கொண்டிருப்பானே” அவன் தான். அப்போதும் நினைவில்லை.
“எப்போதும் குடித்துவிட்டு ஆடிக்கொண்டிருப்பானே.” ம். ஹூம். நினைவில்லை. இப்படி பலவற்றை நினைவில் கொண்டுவந்து சொல்லியும் பலனில்லை.

இறுதியாக,”நம் ஆசிரமத்துக்கு ஒரு தடவை 10 படி அரிசி கொடுத்தானே. அவன் தான்” உடனடியாக நினைவுக்கு வந்துவிட்டது குருவுக்கு.

இருந்தாலும் மறைந்தாலும் எல்லோர் உள்ளங்களிலும் நினைவாக தங்க வேண்டுமாயின் நல்லன மட்டுமே செய்யுங்கள்.

கதை #S862
மந்திர வார்த்தை

ஒரு ஊரில் நண்பர்களான இரண்டு இளைஞர்கள் ஒருநாள் வெளியூருக்குச் சென்றார்கள். போகும் வழியில் இரவு நெருங்கிவிட்டதால் குளிரவும் தொடங்கி விட்டது. இருந்தாலும் இருவரும் பல விஷயங்களைப் பற்றி பேசியபடியே பயம் தெரியாமல் நடந்தார்கள். நேரம் நகர்ந்துகொண்டே போனதில், இரவும் வளர்ந்து கும்மிருட்டு ஆனது. சரி. ஏதாவது ஒரு மரத்தில் ஏறி இரவைக் கழித்துவிடலாம் என்று அவர்கள் நினைத்தபோதுதான் அந்த பயங்கரம் நிகழ்ந்தது.

எதன்மீதோ தடுக்கி எப்படியோ உருண்டு அழமான கிணறு ஒன்றில் விழுந்துவிட்டார்கள் அவர்கள். இருவருக்கும் நீச்சல் தெரியும் என்பதால் நீரில் மூழ்கவில்லை என்றாலும் மிக ஆழமான பாசிபடர்ந்த கிணறு என்பதாலும், இருட்டு என்பதாலும் அவர்களால் வெளியே வரமுடியவில்லை. கிணற்றில் விழுந்த நிலவின் பிம்பம் மட்டுமே துணையாக இருக்க இருவரும் விடியும்வரை கிணற்றுக்குள்ளேயே இருந்தார்கள். விடிந்தது. வெளிச்சம் பரவ ஆரம்பித்ததும் அவர்களுக்கு இருந்த கொஞ்சம் நம்பிக்கையும் இருண்டுபோனது.

காரணம், கிணறு அவர்கள் நினைத்ததைவிட மிக மிக ஆழமாக இருந்தது. அதைவிட மோசமாக, அதில் இருந்து ஏறி வர எந்தப்பிடிப்போ படிகளோ எதுவுமே இல்லை. சுருக்கமாகச் சொன்னால், எப்போதோ இயற்கைச் சீற்றத்தின்போது ஏற்பட்ட வெகு ஆழமான பள்ளம்போல் இருந்தது அது. சேறும் சகதியும் நிறைந்திருந்த அதில் இருந்து வெளியேறுவது எதாவது அதிசயம் நிகழ்ந்தால்தான் முடியும்.

நிலவரம் என்ன என்பது தெரிந்ததுமே இளைஞர்களில் ஒருவன் கலவரம் அடைந்து சேர்ந்து போனான் மற்றவனோ சற்று நேரம் அமைதியாக தியானத்தில் அமர்ந்தான். பிறகு யோசிக்க ஆரம்பித்தான். அப்போது, கிணற்றின் ஒரு மூலையில் காட்டு மரம் ஒன்றின் கனமான வேர் பரவி இருப்பது அவன் கண்ணில் பட்டது. அதைப் பார்த்ததும், அவனுக்கு ஒரு யோசனை தோன்றியது.

சட்டென்று கிணற்றுக்குள் மூழ்கியவன் அதன் அடியில் இருந்து ஒரு கல்லை எடுத்து வந்தான். அந்தக் கல்லால் வேரைத் தட்டித்தட்டி சிறு கழி போல் இரு துண்டுகளை வெட்டி எடுத்தான். இந்த வேர்க்குச்சிகளை பிடிமானமாகப் பயன்படுத்தி மேலே ஏறுவோம். வா! என்று மற்றவனை அழைத்தான். ஆனால் அவன் பயந்து நடுங்கி வர மறுத்தான். அவனைச் சுமந்து கொண்டு வெளியேறுவது முடியாத விஷயம்.

அதே சமயம் நண்பனை கிணற்றுக்குள்ளேயே விட்டுவிட்டுப் போகவும் முடியாது. என்ன செய்து? மறுபடியும் யோசித்தான் இளைஞன். ஒரு சில நிமிடங்களுக்குப் பின் தன் நண்பனிடம் நண்பா எனக்கு ஒரு மந்திர வார்த்தை தெரியும். அதைச் சொன்னால் எந்தவித பயமும் நமக்கு வராது. அதைத்தான் நான் இவ்வளவு நேரம் சொல்லி தியானம் செய்தேன்.

நீயும் சொல். உனக்கும் அச்சம் இருக்காது. சுலபமாக நாம் வெளியேறிவிடலாம் என்றான். அதைக் கேட்டதுமே இரண்டாவது இளைஞன் முகத்தில் ஒரு மலர்ச்சி வந்தது. அவசர அவசரமாக கேட்டான், என்ன மந்திரம் அது, சொல். இளைஞன் சொன்னான்”நமஇவெயா".

நமசிவாய தெரியும். இது என்ன நமஇவெயா? உனக்கு கிணற்றை விட்டு வெளியேற ஆசை இருக்கிறதா இல்லையா? இருக்கிறது! அப்படியானால் கேள்வி எதுவும் கேட்காமல் மந்திரத்தைச் சொல். இரண்டாவது இளைஞன் மந்திரத்தைச் சொன்னான். அவன் மனதிலும் நம்பிக்கை எட்டிப் பார்த்தது.

அப்புறும் என்ன, இருவரும் சிரமப்பட்டு வெளியில் வந்தார்கள். கொஞ்சநேர ஓய்வுக்குப் பின் அவர்கள் பயணம் தொடர்ந்தது. வழியில் இரண்டாவது இளைஞன். நண்பனிடம் கேட்டான். எனக்குத் தெரியாமல் நீ எப்போது மந்திர தந்திரங்களைக் கற்றாய்? நீ சொன்ன மந்திர வார்த்தையைச் சொன்னபோது எனக்குள் ஒருவித ஆற்றல் பொங்கி எழுந்தது. அபூர்வமான இந்த மந்திரத்தைப்போல் இன்னும் ஏதாவது தெரியுமா உனக்கு? அவற்றையும் சொல்லித்தருகிறாயா?

முதல் இளைஞன் சிரித்தான். நண்பா என்னை மன்னித்துவிடு. எனக்கு மந்திரம் எதுவும் தெரியாது. நான் உனக்கு செல்லித் தந்தது. மந்திர வார்த்தையும் அல்ல! அப்படியானால் என்னை ஏன் ஏமாற்றினாய்? நான் ஏமாற்றவில்லை.

உன் மனதில் இருந்த எதிர்மறை எண்ணத்தை வெளியே தள்ளி, நீ நம்பிக்கையுடன் செயல்பட உதவினேன். அவ்வளவுதான். நீ சொன்ன மந்திர வார்த்தை? அது, நம்பிக்கை மனதில் இருந்தால் வெல்லலாம் யாவரும் என்ற வார்த்தையின் முதல் எழுத்துக்கள்தான். புரிந்ததா?

கதை #S861
பாழுங்கிணறு

காட்டில் அலைந்து கொண்டிருந்த ஒருவன், ஒரு பாழுங்கிணற்றில் விழுந்து விட்டான். இவனை காப்பாற்ற ஆளில்லை. "யாராவது என்னை தூக்கி விடுங்கள். கஷ்டம் தாங்க முடியவில்லை. காப்பாற்றுங்கள்" என்று கூவி கூவி கதறினான். இவனை காப்பாற்ற ஒருவர் வந்து விட்டார். வந்தவர், குழியில் இவன் விழுந்து இருப்பதை பார்த்து, ”அடடா! கீழே விழுந்து விட்டாயா! கவலைப்படாதே நான் உன்னை காப்பாற்றுகிறேன்" என்றார். முடிச்சுகள் உள்ள கயிறை போட்டு, ”இதோ! இந்த கயிற்றில் உள்ள முடிச்சை பிடித்து இடுப்பில் கட்டிக்கொள்! நான் உன்னை தூக்கி விடுகிறேன்" என்றார். இவனோ! கயிறை பிடித்து கொள்ள மறுத்தான்.

"ஏனப்பா! நான் தான் கயிறை போட்டு இருக்கிறேனே! இங்கு என்னை தவிர ஆள் கிடையாது. இந்த கயிறை பிடித்துகொள். நீ விழுந்து கிடக்கிறாய். நான் உன்னை காப்பாற்ற வேண்டியவன். நம்பிக்கையோடு கயிறை பிடித்துக்கொள்" என்றார் வந்தவர்.
"அது சரி. நான் இந்த கயிறை பிடித்து கொண்டு ஏறும் போது பாதியில் அறுந்து விட்டால்?” என்றான் விழுந்தவன்.
"கவலையே படாதே! இது அறுகவே அறுகாத கயிறு. நிச்சயமாக நான் உன்னை தூக்கி விட்டுவிடுவேன்" என்றார் வந்தவர்.

" கயிறு அறுகாது சரி. நான் பாதி ஏறும் போது, நீங்கள் கயிறை நழுவ விட்டு விட்டால் என்ன செய்வது?” என்றான் விழுந்தவன்.
"கவலையே படாதே! நான் கை விடவே மாட்டேன். சளைக்க மாட்டேன். நீ இடுப்பில் இந்த கயிறை கட்டி கொண்டு விட்டால், உன்னை நிச்சயமாக இழுத்து விடுவேன் என்றார் வந்தவர்.

"இழுத்து விடுவேன் என்று சொல்கிறீர். என்னை இழுக்க உங்களுக்கு தெம்பு உண்டா?” என்றான் விழுந்தவன்.
"தெம்பு இருப்பதால் தானே இப்படி சொல்கிறேன்.” என்று வந்தவர் சொல்ல,
"தெம்பு இருப்பதாக நினைத்து கொண்டு இப்படி சொல்கிறீரோ?” என்று சந்தேகத்துடன் விழுந்தவன் கேட்க,
"நான் ஒருக்காலும் விழவே மாட்டேன் கவலையே படாதே!” என்று வந்தவர் சொல்ல,

"அது சரி. நீங்கள் விழ மாட்டீர்கள் என்றாலும், என் பலத்தையும் சேர்த்து, நீங்கள் எப்படி தூக்க முடியும்? என்னை கரையேற்றுகிறேன் என்று சொல்லி நீங்களும் விழுந்து விட்டால்?” என்று விழுந்தவன் கேட்க,
"நான் திடமானவன் நான் திடமானவன் என்பதாலேயே நானும் விழ மாட்டேன். பிறரையும் விழ செய்யவும் மாட்டேன். தைரியமாக அந்த கயிறை பிடி" என்றார் வந்தவர்.

"அதெல்லாம் முடியாது. நீங்கள் போங்கள். ஒருவேளை நீங்கள் என்னை கரையேற்றி விட்டாலும், காப்பாற்றியதற்கு பணம் கொடு என்று கேட்பீர்கள்" என்றான் விழுந்தவன்.
"நீ எனக்கு ஒன்றுமே கொடுக்க வேண்டாம். நீ கஷ்டப்படுகிறாய். என்னால் காப்பாற்ற முடியும். கஷ்டப்படுவது உன் நிலையாக உள்ளது. காப்பாற்றுவது என் சுபாவம். என் சுபாவப்படி உன்னை காப்பாற்றுகிறேன் என்று இருக்கும் போது, பணம் எனக்கு தேவையே இல்லை" என்றார் வந்தவர்.

" பணம் வேண்டாம் என்று சொல்கிறீர்கள். இந்த பாழுங்கிணற்றிலிருந்து காப்பாற்றியதால், ”நான் தான் உன்னை காப்பாற்றினேன். நான் தான் காப்பாற்றினேன். நீ எனக்கு அடிமை” என்று ஆக்கி கொண்டு விட்டால் என்ன செய்வது?” என்றான் விழுந்தவன்.
"வேண்டவே வேண்டாம். நீ எனக்கு அடிமையாக இருக்கவே வேண்டாம். சுதந்திரமாகவே இரு காப்பற்றுவது என் சுபாவம். நான் உன்னை காப்பாற்றாமல் விடவே மாட்டேன்" என்றார் வந்தவர்.

"நீங்கள் என்ன சொன்னாலும், எனக்கு உங்கள் மேல் சந்தேகம் வருகிறது.
ஒரு வேளை என்னை தூக்கி விட்ட பிறகு, ”ஏண்டா. கவனிக்காமல் இந்த பாழுங்கிணற்றில் விழுந்தாய்?” என்று நீங்கள் அடித்துi விட்டால்? அதனால், நான் இங்கேயே இருக்கிறேன். என்னை விடுங்கள்.” என்றான் விழுந்தவன்.

"நான் உன்னை கரையேற்றுகிறேன் என்று ஆசையோடு வந்தும், ”பாழுங்கிணற்றிலேயே இருக்கிறேன், பாழுங்கிணற்றிலேயே இருக்கிறேன்” என்று இப்படி அசட்டு பிடிவாதம் செய்து கொண்டு, அடம் செய்தால் நான் என்ன தான் செய்வது?” என்றார் வந்தவர்.

இப்படி காப்பாற்றுபவர் வந்தும், காப்பாற்ற ஒரு பிடியாக முடிச்சுகள் உள்ள கயிறை கொடுத்தும், போட்ட கயிற்றின் மீது சந்தேகப்பட்டு கொண்டு, காப்பாற்றுபவன் மீதும் சந்தேகப்பட்டு கொண்டு, பிடிவாதம் செய்து கொண்டு பாழுங்கிணற்றிலேயே இருந்து வந்தான். அவரும் இவன் எப்பொழுதாவது தன்னை நம்புவானோ என்று அங்கேயே இருந்தார். வந்தவர் கடவுள்.

கதை #S860
காளை மாட்டின் வால்

ஒரு அழகான இளைஞன் விவசாயி ஒருவனின் மகளை திருமணம் செய்ய விரும்பி அவனிடம் சென்று அனுமதி கேட்டான். அதற்கு அந்த விவசாயி அந்த இளைஞனைப் பார்த்து சொன்னான். இளையனே நீ என்மகளை மணக்க விரும்பினால், நான் வளர்க்கும் மூன்று காளைகளை அடுத்தடுத்து அவிழ்த்து விடுவேன்.

அதில் ஏதாவது ஒன்றின் வாலை நீ தொட்டால் போதும், என் மகளை மணமுடிக்க சம்மதிக்கிறேன் என்று சொல்ல அவனும் ஒத்துக் கொண்டான். மாடுகள் அடைக்கப்பட்டிருந்த தொழுவத்தின் கதவுகள் திறந்தது.

முதலில் ஒரு மாடு வந்தது. மிகவும் முரட்டுத்தனமான தோற்றம் கொண்ட அந்த மாடு சீறியபடி பாய்ந்து வந்தது. அதைப் பார்த்த இளைஞன் வாலைப் பிடிக்க தயங்கி அடுத்த மாட்டை பார்க்கலாம் என்று விட்டு விட்டான்.

சிறிது நேரத்தில் அதை விட பெரிய மாடு வெளியே ஓடி வந்தது. பார்க்கவே பயங்கரமான தோற்றம். அவனைக் முட்டி மோதி கொல்வதற்காக கடும் வேகத்துடன் ஓடி வந்தது. இளைஞன் அச்சப்பட்டு இதுவும் வேண்டாம். மூன்றவதைப் பார்க்கலாம் என்று முடிவு செய்து வேகமாக ஓடி பாதுகாப்பான இடத்தில் நின்று கொண்டான். ஓடி வந்த. மாடு அதே வேகத்தில் வேலிக்கு வெளியே ஓடிச் சென்றது.

மூன்றாவது முறையாக கதவு திறக்க, அப்போது வெளியே வந்த மாட்டைப் பார்த்து இளைஞன் முகத்தில் புன்சிரிப்பு வந்தது. அவன் வாழ்க்கையில் பார்த்ததில் இதுவே மிகவும் பலவீனமான மாடு. எலும்பும் தோலுமாய் பார்ப்பதற்கே பரிதாபமாக ஓட முடியாமல் ஓடி வந்தது. இந்த மாட்டை விடக்கூடாது. இதைத்தான் நான் பிடிக்க வேண்டும் என்று தீர்மானித்து அதன் வாலைத் தொட தயாராக இருந்தான். மாடு அருகில் வந்ததும், ஒரு தாவு தாவி மாட்டின் வாலைத் தொடப்போனான். ஆனால் அதிர்ச்சி அடைந்தான். ஆம். அந்த மாட்டுக்கு வாலே இல்லை.

நமது வாழ்க்கையும் இப்படித்தான். அது பல வாய்ப்புகளை நமக்கு வழங்குகிறது. சில வாய்ப்புகள. எளிதாகத் தோன்றலாம். சில வாய்ப்புகள் கடுமையாக இருக்கலாம். ஆனால் எளிதானவற்றைக் கண்டு ஆசைப்பட்டு, மற்றது கடுமையாக உள்ளது என்று நம்பி அதைத் தவற விட்டால் அந்த வாய்ப்பு மறுபடியும் நமக்கு வராது.

கதை #S859
உடம்பின் மதிப்பு

ஒருநாள் காலை நேரம் சிந்தனையாளர் ஞானி நடந்து போய்க் கொண்டு இருந்தார். எதிரே ஒரு இளைஞன் தற்கொலை முயற்சியில் ஈடுபட்டு கொண்டு இருந்தான். உடனே அவர் சென்று அவனைத் தடுத்து நிறுத்தினார்.

"எதற்காக இப்படிச் செய்கிறாய்?” என்று கேட்டார் ஞானி.

"ஐயா. நான் ஏதாவது தொழில் செய்து பிழைக்கத்தான் ஆசைப்படுகிறேன்ஆனால் அதற்கு மூலதனமாக என்னிடம் எதுவும் இல்லையே? வறுமை வாட்டுகிறது தற்கொலை செய்து கொள்வது தவிர எனக்கு வேறு வழி தெரிய வில்லை”என்றான் அந்த இளைஞன்.

உடனே ஞானி, "நான் உனக்கு நூறு தங்க காசுகள் தருகிறேன். அதற்குப் பதிலாக உனது ஒரு விரலை மட்டும் தருவாயா?” என்றார் ஞானி.
"ஒரு விரலா! அது முடியாது.”

"சரி, நூறு தங்க காசுகள் தருகிறேன். ஒரு கண்ணைத் தருவாயா?”

"ஒரு கண்ணா! இதுவும் முடியாது.”

"அப்படியென்றால் ஆயிரம் தங்க காசுகள் தருகிறேன். இரண்டு கால்களில் ஒன்றை மட்டுமாவது கொடு.”

இளைஞன் கோபத்தோடு சட்டென்று சொன்னான், "எதுவும் என்னால் கொடுக்கமுடியாது உங்களுக்கு என்ன பைத்தியமா?” என்று சொல்லிக் கொண்டே நகர்ந்தான்.

அப்போது ஞானி சிரித்துக் கொண்டே, "தம்பி. இங்கே வா. உன்னிடம் விலை மதிக்க முடியாத உடல் உறுப்புகள் இருக்கின்றன என்பதை இப்போது நீ புரிந்து கொண்டாயா? இதுதான் மூலதனம். .இதை நன்றாகப் பராமரித்துப் பயன்படுத்து. நீ விரைவிலேயே செல்வந்தனாவாய்” என்றார்.

அப்பொழுதுதான் அந்த இளைஞன் தனது உடம்பின் மதிப்பை உணர்ந்தான்.

ஆரோக்கியம் என்பது விலை கொடுத்து வாங்க முடியாதது. அதனை இழந்தபின்தான் பலரும் அதன் அருமையை உணர்கிறார்கள்.
இப்போதே உணர்ந்து அற்புதமான நமது உடலைப் போற்றுவோம்! ஆரோக்கியமாக வாழ்வோம்.

ஆர்வம் அதிகமாக உள்ளதை இழந்து விடாமல், பொழுது போக்காகவோ இரண்டாவது துறையாகவோ வைத்துக் கொள்ளலாம். ஆர்வம் மாறிக் கொண்டே இருக்கும். ஆனால் திறமை அப்படி அல்ல. தவிர, திறமையைத் தொடர்ந்து பட்டை தீட்டிக் கொண்டே இருக்க வேண்டும். எனவே அதற்கு அதிக முயற்சி தேவைப்படும். எனவே தங்களது திறமையைக் கண்டு கொண்டு, அதில் ஆர்வத்தை வளர்த்துக் கொண்டு சிறப்பாக வருவதே சிறந்த வழியாக இருக்க முடியும்.

கதை #S858
இளமை

உலகின் மிகப்பெரிய பணக்காரர் தினமும் காலையில் காலாற நடைப்பயிற்சி செய்வது வழக்கம். அப்போது, ஒரு இளைஞன் விரக்தியுடன் நடப்பதை கவனித்தார். என்னவென்று விசாரித்தபோது, அவனுக்கு வாழ்க்கையில் பல்வேறு பிரச்சனைகள். அவன் தற்கொலை செய்துக்கொள்வதற்காக செல்வதாக கூறினான். அவர் அவனை பல்வேறு விதங்களில் தேற்ற முயற்சித்தார்.

அந்த இளைஞன் கூறினான். "உங்களுக்கென்ன, நீங்கள் உலகின் பணக்காரர். உங்களுக்கு எல்லாம் எளிதில் கிடைக்கும். உங்களுடைய எல்லா சொத்துக்களையும் எனக்குத் தர முடியுமா? " என்றான்.

"தாராளமாக தருகிறேன். ஆனால், அதற்கு பதிலாக, எனக்கு நீ ஒன்று மட்டும் கொடு. உனது இளமை. உன்னுடைய இளமையை எனக்கு நீ தந்துவிட்டால், நான் மறுபடி உழைத்து, இத்தகைய சாம்ராஜ்யத்தை உருவாக்க முடியும்." என்றார் பணக்காரர்.

இதைக்கேட்ட இளைஞன், தனது பிரச்சனையை சமாளிக்கும் தன்னம்பிக்கையை அடைந்து, உழைத்து வாழ்வதென்று முடிவெடுத்தான்.

உலகத்தின் மிகப்பெரிய பணக்காரரும், கடந்த இளமையை மறுபடி பெற இயலாது. வாழ்க்கையில் மறுபடி இளமை திரும்பி வராது. அந்தந்த காலகட்டங்களை அப்போதே பயன்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும்.

காலம் பொன் போன்றது

கதை #S857
எதிர்பார்ப்பும் இன்றி

ஒரு நாள் அரசர் பிரார்த்தனை செய்து கொண்டிருக்கும் போது, வெகு தொலைவிலிருந்து அவருக்கு ஒரு பாடல் கேட்டது. ஒரு சாது சாதாரணமான தம்புரா போன்றது வாத்தியத்தில் அவர் பாட்டு இசைப்பதை கேட்ட அரசர் பேரானந்தம் அடைந்தார்.

அரசர் தர்பாருக்கு திரும்பியதும் அரண்மனை கவிஞரிடம்”உன் இசையை விட சாது இசை என்னை ஏன் மெய் மறக்கச் செய்தது?” என்று விசாரித்தார்.

அதற்கு கவிஞர், ”அரசரே, நான் பாடும் போது உங்களின் திருமுகத்தைப் பார்த்துக் கொண்டு பாடுகிறேன். நீங்கள் பாராட்டி எனக்கு ஏதேனும் பரிசுகள், நவரத்தினம் அல்லது நிலம் தருவீர்கள் என்ற எதிர் பார்ப்புடன் பாடுகிறேன். உங்களை பாராட்டி மட்டுமே பாடுவேன். ஆனால் அந்த சாதுவோ எந்த எதிர்பார்ப்பும் இன்றி, கடவுளை தியானித்துப் பாடுகிறார். பொன், பொருள் எதுவும் எதிர்பார்க்காமல் அவர் பாடுகிறார். அதுதான் வித்தியாசம்” என்றார்.
¬
எந்த விதமான எதிர்பார்ப்பும் இன்றி கடவுளை நினைத்துச் செய்யும் செயல்கள் நிறைந்த மகிழ்வை அளிக்கும். ஒரு செயலை செய்து முடிப்பதற்கு முன் அதன் முடிவு எப்படி இருக்குமோ என்று அச்சப்படாமல், மனதை ஒருமுகப்படுத்தி செயல்பட்டால் இலக்கை அடையலாம்

கதை #S856
சரணாகதி

ஒரு நபர் இரண்டு உயரமான கோபுரங்களுக்கு இடையில் கட்டப்பட்ட கயிற்றில் நடக்க ஆரம்பித்தார். அவர் கைகளில் ஒரு நீண்ட குச்சியை சமன் செய்துகொண்டு மெதுவாக நடந்து கொண்டிருந்தார். அவர் தனது மகனை தோள்களில் அமர்த்தியிருந்தார். தரையில் உள்ள ஒவ்வொருவரும் அவரை மூச்சுமுட்ட பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்கள், மிகவும் பதட்டமாக இருந்தார்கள்.

அவர் மெதுவாக இரண்டாவது கோபுரத்தை அடைந்ததும், ஒவ்வொருவரும் கைதட்டி, விசில் அடித்து பாராட்டினர். அவர்கள் அவருடன் கைகுலுக்கி செல்ஃபி எடுத்தார்கள். அவர் கூட்டத்தினரிடம் கேட்டார், ”இந்த பக்கத்திலிருந்து அந்த பக்கத்திற்கு இப்போது அதே கயிற்றில் நான் திரும்பி நடக்க முடியும் என்று நீங்கள் அனைவரும் நினைக்கிறீர்களா?” என்று.

அனைவரும் ஒரே குரலில்”ஆம், ஆம், உங்களால் முடியும்.” என்று கத்தினார்கள். "நீங்கள் என்னை நம்புகிறீர்களா", என்று அவர் கேட்டார். அவர்கள் ஆம், ஆம், நாங்கள் உங்களை வைத்து பந்தயம் கட்ட தயாராக இருக்கிறோம் என்று சொன்னார்கள். அவர் சொன்னார்”சரி, உங்களில் யாராவது உங்கள் குழந்தையை என் தோளில் உட்கார வைக்க முடியுமா?”என்று. "நான் குழந்தையை மறுபுறம் பாதுகாப்பாக அழைத்துச் செல்வேன்" திகைப்பான மௌனம் நிலவியது. ஒவ்வொருவரும் அமைதியாகிவிட்டார்கள்.

நம்பிக்கை வேறு. சரணாகதி வேறு.

கதை #S855
உரிமையாளர்

ஒரு மாடு மேய்ச்சலுக்காக ஒரு காட்டுக்குள் சென்றது. மாலை நேரம் நெருங்கியது. ஒரு புலி தன்னை நோக்கி வருவதை மாடு பார்த்தது. மாடு பயத்தில் ஓட ஆரம்பித்தது. அந்த புலியும் அதன் பின்னால் ஓட ஆரம்பித்தது. ஓடும் மாடு முன்னால் ஒரு குளத்தைக் கண்டது. பயந்துபோன மாடு குளத்துக்குள் நுழைந்தது. புலியும் அதனை பின்தொடர்ந்து குளத்திற்குள் நுழைந்தது. அந்த குளம் மிகவும் ஆழமாக இல்லை, அதில் கொஞ்சம் தண்ணீர் இருந்தது மற்றும் சேறு நிரம்பியிருந்தது. அவற்றின் இடையிலான தூரம் மிகவும் குறைவாக இருந்தது.

ஆனால் இப்போது புலி சேற்றில் சிக்கியதால் எதுவும் செய்ய முடியவில்லை. மாடு மெதுவாக சேற்றுக்குள் மூழ்கத் தொடங்கியது. புலியின் அருகில் மாடு இருந்தபோதும் புலி அதனை பிடிக்க முடியவில்லை. அவர்கள் மெதுவாக சேற்றுக்குள் மூழ்க ஆரம்பித்தனர். இருவரும் சேற்றுக்குள் கிட்டத்தட்ட கழுத்து வரை மூழ்கிவிட்டனர். சிறிது நேரம் கழித்து, மாடு புலியைக் கேட்டது,

மாடு: உனக்கு மாஸ்டர் அல்லது உரிமையாளர் இருக்கிறாரா?
புலி: நான் காட்டில் ராஜா. நான் யாருக்கும் சொந்தமில்லை. நானே இந்த காட்டின் உரிமையாளன்.
மாடு: ராஜாவா இருந்து என்ன பலன்? நீயும் என்னைப் போல மாட்டிக்கிட்டு இருக்க.
புலி: நீயம் தான் என்ன போல சாகப்போற. உங்கிட்ட மாஸ்டர் இருந்தாலும் உன் நிலை என்னுடையது போலவே தான் இருக்கு.

மாடு: இல்லவே இல்லை. என் எஜமானர் மாலையில் வீட்டிற்கு வந்து என்னை தேடி பார்ப்பர், அவர் நிச்சயமாக என்னைத் தேடி இங்கு வந்து என்னை இந்த மண்ணிலிருந்து வெளியே எடுத்து வீட்டிற்கு அழைத்துச் செல்வார். உங்களை யார் அழைத்துச் செல்வார்கள்? சிறிது நேரத்தில், ஒரு மனிதன் அங்கு வந்து மாட்டை சேற்றிலிருந்து வெளியே எடுத்து தன் வீட்டிற்கு அழைத்து சென்றார்.
செல்லும்முன், மாடு மற்றும் அதன் உரிமையாளர் இருவரும் நன்றியுடன் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டனர். அவர்கள் விரும்பினாலும் புலியை சேற்றில் இருந்து வெளியே எடுக்க முடியவில்லை, ஏனெனில் அது அவர்களின் உயிருக்கு அச்சுறுத்தலாக அமையலாம்.

மாடு மனத்தாழ்மையுள்ள இதயத்தின் சின்னம். புலி இறுமாப்புள்ள மனம். உரிமையாளர் கடவுள் குளம் இதுதான் உலகம். யாரையும் நம்பாமல் இருப்பது ஒரு நல்ல விஷயம், ஆனால் நான் தான் எல்லாம், எனக்கு யாருடைய ஆதரவும் தேவையில்லை என்ற ஆணவம், அழிவின் விதையை விதைத்துவிடும்.

கதை #854
குதிரையின் விசுவாசம்

செல்வச் செழிப்புடன் வாழ்ந்து வந்த செல்வந்தன் ஒருவன் பல ஊர்களுக்கு வணிகம் செய்வதற்காகச் செல்ல வேண்டி இருந்தது. இதற்காக விலை உயர்ந்த குதிரை ஒன்றையும் அவன் வாங்கி வைத்திருந்தான். அந்தக் குதிரை காற்றை விட வேகமாக ஓடக் கூடியது. அந்தக் குதிரையின் வேகத்திற்கு இணையாக எந்தக் குதிரையாலும் ஓட முடியவில்லை. அவனும் அந்தக் குதிரையின் அருமை தெரிந்து அதை நல்ல முறையில் கவனித்து வந்தான். அந்த நகரத்தில் வாழ்ந்த அனைவருக்கும் அந்த குதிரையைப் பற்றியும் அதன் வேகத்தைப் பற்றியும் தெரிந்திருந்தது.

ஒரு முறை வணிக வேலையாக தொலைவிலிருந்த நகரத்துக்குக் குதிரையில் சென்ற அவன் தான் கொண்டு சென்ற பொருட்களை உடனுக்குடன் விற்று நிறைய பணம் சம்பாதித்தான். அந்தப் பணத்துடன் அந்த நகரத்தில் இருக்க விரும்பாத அவன் உடனே வீடு திரும்ப விரும்பினான். குதிரை சற்று கூட ஓய்வெடுக்க முடியாமல் களைத்துப் போயிருந்தது. வணிகனும் உடனே திரும்ப வேண்டி வந்ததால், குதிரையை மெதுவாக ஓட்டிச் செல்வோம் என்று அந்தக் குதிரையின் மேல் அமர்ந்தான்.

காட்டு வழியாக குதிரையில் வந்து கொண்டிருந்த அவனை குதிரையோடு வழிப்பறித் திருடர்கள் சுற்றிச் சூழ்ந்து கொண்டார்கள். முதலாளியைக் காப்பாற்ற விரும்பிய அந்தக் குதிரை திருடர்களைக் காலால் உதைத்துத் தள்ளியபடி முன்னால் ஓடத் துவங்கியது. திருடர்களும் குதிரையைத் தாக்கத் துவங்கினார்கள். குதிரையின் உடலெங்கும் காயம் ஏற்பட்டது. அந்தக் காயத்தைப் பொருட்படுத்தாத குதிரை தன் முதலாளியைக் காப்பாற்றும் நோக்கத்தில் வேகமாக ஓடத் துவங்கியது. திருடர்கள் வந்த குதிரையால் இந்தக் குதிரையின் வேகத்தைப் பிடிக்க முடியவில்லை. குதிரை தன் முதலாளியை வீட்டில் கொண்டு வந்து சேர்த்ததுடன் வாயில் நுரை தள்ளியவாறு அப்படியே மயங்கி விழுந்தது. தன் உயிரையும் பொருளையும் காப்பாற்றித் தந்த அந்தக் குதிரையை நன்றியோடு பார்த்த முதலாளி வீட்டுக்குள் சென்றான்.

அங்கிருந்த பணியாட்கள் அந்தக் குதிரையின் மயக்கத்தைத் தெளிவித்தார்கள். அதற்கு உணவு அளித்தார்கள். அதன் உடலெங்கும் ஏற்பட்ட காயம் ஆறப் பல நாட்கள் ஆகியது. அந்தக் குதிரை நலமடைந்து விட்டாலும் அதனால் முன் போல் வேகமாக ஓட முடியவில்லை. நொண்டியபடியே நடந்தது. பயனற்ற அந்தக் குதிரையைச் செல்வந்தன் கவனிக்கவில்லை. அதன் கண்களும் பார்வை இழக்கத் துவங்கின. அதன் நிலை பரிதாபமாக ஆனது. பயனற்ற குதிரையால் தேவையற்ற செலவு வருவதாக எண்ணிய அந்த செல்வந்தன், அந்தக் குதிரையை வீட்டை விட்டு விரட்டும்படி பணியாட்களுக்குக் கட்டளையிட்டான். பணியாட்களும் அந்தக் குதிரையை வெளியே தள்ளி கதவைத் தாழிட்டார்கள். பசியால் துடித்த அது நகரம் முழுவதும் அலையத் துவங்கியது.

அந்நகரத்தில் யாருக்காவது ஏதேனும் குறை ஏற்பட்டால் ஊர் மத்தியில் அமைக்கப்பட்டிருந்த மணியை அடிப்பார்கள். உடனே அந்த ஊரின் முக்கியமான பெரியவர்கள் கூடி அவரின் குறையைத் தீர்த்து வைப்பார்கள். அது அந்த ஊரின் வழக்கமாக இருந்தது. பசியுடன் வந்த குதிரை அந்த மணிக்காகக் கட்டப்பட்டிருந்த கயிற்றை வைக்கோல் என நினைத்துத் தின்பதற்காக அதைப் பிடித்து இழுத்தது. மணியோசை கேட்டு வந்த அந்த நகரப் பெரியவர்கள் அந்தக் குதிரையைப் பார்த்தார்கள். எலும்பும் தோலுமாக இருந்த அந்தக் குதிரையைப் பார்த்த பெரியவர்கள் அது செல்வந்தனின் குதிரை என்பதையும் செல்வந்தனை திருடர்களிடமிருந்து காப்பாற்றிய குதிரை அது என்பதையும் அறிந்து செல்வந்தனை விசாரணைக்காக வரச் செய்தார்கள்.

அவனோ இந்தக் குதிரை பயனற்றது, அதனால் விரட்டி விட்டேன். என்மீது எந்தத் தவறுமில்லை என்று வாதிட்டான். இந்தக் குதிரை எவ்வளவு அருமையான குதிரை. எவ்வளவு வேகமாக ஓடியது. உன்னைத் திருடர்களிடமிருந்து காப்பாற்றியதால் தானே இது இப்படி ஆனது. உன் உயிரைக் காப்பாற்றிய இந்தக் குதிரையிடம் உமக்கு சிறிது கூட நன்றி இல்லையா? இதற்கு நாள்தோறும் நல்ல உணவு அளித்துப் பாதுகாக்க வேண்டியது உன் பொறுப்பு. ஒவ்வொரு வாரமும் எங்களில் ஒருவர் வந்து இந்தக் குதிரையைப் பார்வையிடுவோம். இந்தக் குதிரைக்கு ஏதேனும் தவறு நேர்ந்தால் உமக்குக் கடுமையான தண்டனை கிடைக்கும். என்று தீர்ப்பு வழங்கினார்கள்
.
தலை கவிழ்ந்த அந்த செல்வந்தன் அந்தக் குதிரையைத் தன் வீட்டிற்கு ஓட்டிச்சென்றான். சில நேரங்களில் விலங்குகளுக்கு இருக்கும் விசுவாசமும், நன்றியும் மனிதருக்கு இருப்பதில்லை.

கதை #S853
ஒட்டக வியாபாரி

ஒரு காலத்தில் ஒரு பணக்கார வியாபாரி வாழ்ந்து வந்தார். அவர் பிறவிப் பணக்காரர் அல்ல. அவரது பெற்றோர்கள் அவருக்கு சிறிதளவு சொத்துக்களையே விட்டுச் சென்றனர். அதனால் இரவு பகல் கடினமாக உழைத்து பணம் சேர்த்தார். இறுதியில் எண்பது ஒட்டகங்களுக்கு உரிமையாளரானார். இந்த ஒட்டகங்களை மற்ற வணிகர்களுக்கு வாடகைக்கு கொடுத்து பணம் சம்பாதித்து வந்தார். ஒட்டகங்கள் வாடகைக்கு போகாத நாட்களில் அந்த ஒட்டகப் பாலை விற்று பணம் சேர்த்து வந்தார். ஒட்டகங்களை வாடகைக்கு எடுக்கும் வியாபாரிகள் அந்த ஒட்டகங்களில் சரக்கு ஏற்றி வெளியூருக்கு கொண்டு சென்று வியாபாரம் செய்து வந்தார்கள்.

ஒரு நாள் அந்த வியாபார் தன்னிடமிருந்த எண்பது ஒட்டகங்களையும் அழைத்துக்கொண்டு ஒரு நகரத்தை நோக்கிச் சென்றார். நகரத்தின் அழகையெல்லாம் ரசித்துக் கொண்டே வந்தார். நீண்ட பயணத்தினால் களைப்படைந்த அந்த வியாபாரி தனிமையான ஓர் இடத்தில் ஒய்வு எடுக்க தங்கினார். அந்த சமயத்தில் எங்கிருந்தோ ஒரு துறவி வந்தார். அந்தத் துறவி வியாபாரியிடம் `உனக்கு பெரும் செல்வத்தை அடைய ஆசை இருக்கிறதா?” என்று கேட்டார். துறவி இப்படி கேட்டதும் வியாபாரிக்கு ஒரே திகைப்பு! இப்படியும் ஒருவர் வந்து கேட்பாரா?” என்று வியந்து போனான் வியாபாரி.

துறவி மேலும் தொடர்ந்தார். `இங்கிருந்து சற்று தூரத்தில் ஒரு மிகப்பெரிய செல்வக் குவியல் மறைத்து வைக்கப்பட்டுள்ளது. நீ உனது எண்பது ஒட்டகங்களின் மீது சரக்குகளை நிரப்பினாலும், அதில் பாதிக்கு மேல் மீதமிருக்கும். உன்னால் கொண்டு போக முடியாத அளவு செல்வம் அங்கே மறைத்து வைக்கப்பட்டுள்ளது”

மகிழ்ச்சியடைந்தான் வியாபாரி, ` ஐயா! நீங்கள் துறவியாகி விட்டதால் இந்த உலகத்து செல்வம் உங்களுக்கு ஒரு பொருட்டே அல்ல. அந்தச் செல்வக் குவியல் எங்கே இருக்கிறது என்று சொல்லுங்கள். நான் எனது ஒட்டகங்களின் மீதுள்ள சாக்குகளில் அதை நிரப்புகிறேன். பின் தங்கம் நிரப்பிய ஒரு ஒட்டகத்தை உங்களுக்கு பரிசாகத் தருகிறேன்”.என்றார்.

துறவி சிரித்தார் ` நீ செய்வது அநியாயம் என்று உனக்குத் தோன்றவில்லையா? செல்வக்குவியல் இருக்கும் இடத்தை நான் உனக்குச் சொல்லப்போகிறேன். அதனால் தங்கத்தால் நிரப்பப்பட்ட நாற்பது ஒட்டகங்களை நீ எனக்குத் தரவேண்டும். நாற்பது ஒட்டகங்களை எனக்குக் கொடுத்தால் உனக்கு இன்னும் ஆயிரம் ஒட்டகங்கள் கிடைக்கச் செய்வேன்” என்றார் துறவி. வியாபாரியும் ஒத்துக் கொண்டான்.

இருவரும் பொக்கிஷம் இருக்கும் இடத்தை நோக்கி பயணம் செய்தனர். இருபுறமும் மலைகளால் மூடப்பட்ட ஒரு பள்ளத்தாக்கை அடைந்தனர். ஒட்டகங்களால் உள்ளே செல்ல முடியவில்லை. `ஒட்டகங்களை படுத்துக் கொள்ளச் சொல்” என்றார் துறவி. பின் அதன் மீது காய்ந்த மரத்துண்டில் நெருப்பை பற்ற வைத்து அதன்மீது வாசனை திரவியத்தை ஊற்றினார். அதிலிருந்து ஒரு பெரிய புகை எழும்பியது. துறவி அந்தப் புகையை இரண்டாகப் பிளந்தார். அதன் நடுவிலிருந்து ஓர் அழகான அரண்மனை தோன்றியது. அந்த அரண்மனைக்குள் அவசரமாக நுழைந்தார் வியாபாரி. எல்லா இடங்களிலும் தங்கம் கொட்டிக் கிடப்பதைக் கண்டதும் வியாபாரியால் தன்னைக் கட்டுப்படுத்திக் கொள்ள முடியவில்லை. மகிழ்ச்சியால் துள்ளிக் குதித்தார். தங்க நாணயங்களையும், நகைகளையும் குவியல் குவியலாக ஒட்டகங்களின் மீது ஏற்றினார்.

கிளம்பும் நேரம் வந்த போது அரண்மனையின் ஒரு மூலையிலிருந்து ஒரு ஜாடி ஒன்றை துறவி எடுத்தார். `நான் இதனை எடுத்துக்கொள்கிறேன். இதில் அற்புதமான ஒரு களிம்பு ஒன்று இருக்கிறது” என்றார். வியாபாரிக்குத் துறவி சொன்னதில் எந்த வித ஆர்வமும் ஏற்படவில்லை. அத்தனை தங்கத்துடன் வீடு திரும்ப விரும்பினார். ஒத்துக் கொண்டபடி துறவிக்கு ஒட்டகங்களைக் கொடுத்தான். இருவரும் பிரிந்து சென்றனர்.

சிறிது தூரம் சென்றதும் `ஒரு துறவி நாற்பது ஒட்டகங்களை வைத்துக்கொண்டு என்ன செய்வார்? என்று யோசித்தான் வியாபாரி துறவியிடம் ஒடினான். `ஐயா! தங்களுக்கு ஒட்டகச் சவாரி கடினம் என்று நினைக்கிறேன். நாற்பது ஒட்டகங்களை தங்களால் சமாளிக்க முடியாது. பத்து ஒட்டகங்களை எனக்கு தந்தால் என்ன? என்று கேட்டான். துறவியும் யோசிக்காமல் பத்து ஒட்டகங்களை வியாபாரிக்கு கொடுத்துவிட்டார்.

ஆனால் பேராசை வியாபாரியை விடவில்லை. சிறிது தூரம் சென்றதும் மறுபடியும் துறவியிடம் ஓடி வந்தான். இன்னும் பத்து ஒட்டகங்களைக் கேட்டான். துறவியும் யோசிக்காமல் இன்னும் பத்து ஒட்டகங்களை வியாபாரிக்குக் கொடுத்தார்.

சிறிது தூரம் சென்ற வியா பாரிக்கு மறுபடியும் சபலம் தட்டியது. மறுபடியும் துறவியிடம் ஓடினான். இன்னும் பத்து ஒட்டகங்களை தரும்படி கேட்டான். அவரும் தயங்காமல் பத்து ஒட்டகங்களை கொடுத்தார். அடுத்த முறையும் போய் மீதமிருந்த பத்து ஒட்டகங்களையும் வாங்கி வந்தான் வியாபாரி.

இப்போது வியாபாரிக்கு இன்னும் பேராசை. அவர் வைத்திருக்கும் ஜாடிக்குள் என்ன இருக்கும்? என்று நினைத்தான். அவரிடம் போய் `ஐயா அந்த ஜாடியை எனக்குத் தரவேண்டும்” என்று கேட்டான்.

துறவி சொன்னார் `இந்த ஜாடியில் இருக்கும் களிம்பை இடது கண்ணில் தடவினால் உலகத்து பொக்கிஷங்கள் அனைத்தும் தெரியும். இன்னொரு கண்ணில் தடவினால் இரு கண்களும் குருடாகிவிடும்” என்றார்.

அப்படியே இடது கண்ணில் தடவினான். பொக்கிஷம் தெரிந்தது. இன்னொரு கண்ணிலும் தடவினால் என்னாகும் என்று அடுத்த கண்ணிலும் தடவினான்.
அவன் பேராசையினால் அவன் குருடாகிப் போனான்.

கதை #S852
ஆண்டவனிடம் கேட்டேன்

ஒரு ராஜா ஒரு கோவிலில் தன் குழந்தையின் பிறந்த நாளை முன்னிட்டு அன்னதானம் செய்துகொண்டிருந்தான். அப்போது ஒரு பரம ஏழை வந்து வரிசையில் நின்றான். அவனை பார்த்த மற்றவர்கள் முகம் சுளித்து ஒதுங்கி நின்றனர். இதை உணர்ந்த அந்த ஏழை, இவர்களுக்குத்தான் நம்மை பிடிக்கவில்லையே, வரிசையில் நிற்காமல் ஒதுங்கி நின்று எல்லோரும் அன்னதானம் பெற்றபின்பு நாம் வாங்கிக்கொள்வோம் என்று தள்ளி நின்றான்.

நேரம் போய்க்கொண்டே இருந்தது. இவன் தள்ளி நின்றதால் இவனுக்குப் பின்னால் வந்தவர்கள் எல்லாரும் அன்னதானம் பெற்றார்கள். சிலர் அன்னதானம் பெற்றுக்கொண்டு இவனை ஏளனம் செய்து சிரித்துவிட்டுப் போனார்கள். இவன் வாயைத் திறந்து எதுவும் சொல்லவில்லை என்றாலும் மனதிற்குள் ஒரு சோகம். எல்லோருக்கும் தரப்படும் அன்னதானம் கூட நமக்கு கிடைக்க எவ்வளவு காத்திருப்பு? எவ்வளவு போராட்டம்? எவ்வளவு இழிசொல்? போன ஜென்மத்தில் என்ன பாவம் செய்தோமோ இப்படி தவிக்கிறோமே? என்று தன் விதியை நொந்துகொண்டான்.

மாலை வரை காத்திருந்து காத்திருந்து, சரி நமக்கு இன்று பட்டினி என்று எழுதியுள்ளது போல”அப்பனே ஆண்டவா. என்னை ஏனப்பா இப்படி ஒரு இழி பிறவியில் பிறக்கச் செய்தாய்” என்று கோபுரத்தை பார்த்து மனதில் உள்ள தன் குமுறலைச் சொல்லி, கோவில் அருகே உள்ள குளத்தங்கரையில் அமர்ந்தான். குளத்து நீரை கையில் எடுத்து முகத்தை கழுவி, படியில் சோர்வாக அமர்ந்தான்.

ராஜா அன்னதானம் கொடுத்து முடித்து, அந்த படித்துறையில் காலாற நடந்து வந்தார்.”என்னப்பா. சாப்பிட்டாயா?" என்று ஒரு பத்தடி தூரத்திலிருந்து குளத்தில் தன் முகத்ததை பார்த்துக் கொண்டிருந்த அந்த ஏழையிடம் கேட்டார். கேட்பது ராஜா என்று தெரியாமல்”ஊரே சாப்பிட்டது. என் தலையில் இன்று பட்டினி என்று எழுதியுள்ளது போல அய்யா" என்று விரக்தியாக, முகத்தை திருப்பாமல் குளத்துநீரை பார்த்தபடியே பதில் சொன்னான் அந்த ஏழை.

அவன் சொன்ன பதில் ராஜாவின் மனதை உருக்கியது. என் முதல் குழந்தை பிறந்தநாளில் ஊர் மக்கள் யாரும் பசியுடன் உறங்கச் செல்லக் கூடாது என்றுதானே அன்னதானம் ஏற்பாடு செய்தோம்? ஒரு அப்பாவி ஏழை இப்படி விடு பட்டுள்ளானே என்று அவன் அருகில் சென்று அவன் தோளில் கை வைத்து”மன்னித்துவிடப்பா. ரொம்ப பசிக்கிறதா உனக்கு?" என்று கேட்க.

குளத்து நீரில் தலையில் கிரீடம், காதில் குண்டலம், நெற்றியில் திருநீர், முகத்தில் வாஞ்சை என்று ராஜா தெரிய திடுக்கிட்டு எழுந்தான்.”ராஜா.
நீங்கள் என்று தெரியாமல் அமர்ந்துகொண்டே பதில் சொல்லிவிட்டேன்.
மன்னிக்க வேண்டுகிறேன்” என்று பதறினான். இவனின் பண்பை பார்த்த ராஜா சத்தமாக சிரித்தார்.”வா. இன்று நீ என்னோடும் குழந்தை ராணியோடும் விருந்து உண்ணப்போகிறாய்” என்று அவனை பேசவிடாமல் எழுத்துச் சென்று அவரின் தேரில் ஏற்றிக்கொண்டு, அரண்மனைக்கு விரைந்தார்.

”போய் குளித்துவிட்டு வா” என்று தனக்கென்று வாங்கி வைத்திருந்த புதிய ஆடைகளில் ஒன்றை அவனுக்கு கொடுத்தார். குளித்து, புத்தாடை அணிந்தது வந்தான். அறுசுவை விருந்து கொடுத்தார். சாப்பிட்டு முடித்து அவன் கையில் ஒரு குடம் நிறைய பொற்காசுகளை கொடுத்த்தார். ”இன்றிலிருந்து நீ ஏழை இல்லை. இந்த பணத்தை வைத்து நீ விரும்பும் தொழிலை நேர்மையாக செய்து கௌரவமாக வாழ்" என்று வாழ்த்தினார்.

அதுவரை அமைதியாக இருந்த ஏழையின் கண்ணில் தாரை தாரையாக கண்ணீர் கொட்டியது.”ஏனப்பா அழுகிறாய்?” என்று ராஜா கேட்க.”நான் இதுநாள் வரை பிறவி ஏழை என்று மட்டும்தான் நினைத்திருந்தேன் ராஜா. இந்தத் தருணம்தான் நான் ஒரு பிறவி முட்டாள் என்று புரிந்துகொண்டேன்" என்று சொன்னான். ராஜா ஏன் அப்படிச் சொல்கிறாய் என்று கேட்க

”வாழ்க்கையில் இன்றுதான் முதல் முறையாக கோபுரத்தை பார்த்து என்னை ஏன் இப்படி வைத்திருக்கிறாய் என்று ஆண்டவனிடம் கேட்டேன். கேட்ட சில நிமிடங்களில் உங்களை அனுப்பி என் தலையெழுத்தையே மாற்றிவிட்டான். கடவுளிடம் கேட்டால் நாம் கேட்டதைவிட இன்னும் பல மடங்கு தருவான் என்று இன்றுவரை புரியாமல் ஒரு முட்டாளாகத்தானே இருந்துள்ளேன்" என்று சொல்லி அழுதான்.

கதை #S851
தங்கத்தட்டு

ஒருநாள் கோவிலில், திடீரென்று, ஏதோ உலோகம் விழும் ஒலி கேட்டது. பார்த்தால், தரையில் ஒரு தங்கத்தட்டு கிடந்தது. கர்ப்பக்கிரகத்தின் முன்னிருந்த அரங்கத்தின் உச்சியிலிருந்த திறந்தவெளி வழியே அது விழுந்திருக்கவேண்டும். எல்லோரும் ஆச்சரியத்துடன், அதைச் சூழ்ந்து நின்றனர். அதனருகே தலைமைப் பூஜாரி சென்று கூர்ந்து பார்த்தார். "என் பிரியமான பக்தனுக்கு உரியது இது" என்று அதில் எழுதப்பட்டிருந்தது.

புரோகிதர் அதை உரக்கப் படித்தார். எல்லாப் பூஜாரிகளும் அதைப் பிடுங்கிக்கொள்ளப் போட்டிபோட்டனர், "என்னைவிட யார் பெரிய பக்தன்? எனது நேரம், திறமை, பலம் எல்லாவற்றையும் நான் விஸ்வநாதரைப் பூஜிப்பதிலேயே செலவிடுகிறேன்!" என்றனர். ஆனால், யார் தொட்டாலும் அந்தத் தட்டு மண்ணால் ஆனதாக மாறிப்போனது. தங்கத் தட்டைப் பற்றிய தகவல் காட்டுத்தீ போல எங்கும் பரவியது. பண்டிதர்கள், பாடகர்கள், கவிஞர்கள், உபன்யாசகர்கள் என்று எல்லோரும் அங்கே வந்தனர். ஆனால் யாருக்கும் அதிர்ஷ்டம் இருக்கவில்லை. காலம் உருண்டோடியது. தங்கத்தட்டு கேட்பாரில்லாமல் இருந்தது.

ஒருநாள் ஓர் வெளியூர்க்காரன் அங்கே வந்தான். கோவில் வாசலில் நின்றிருந்த பிச்சைக்காரர்கள், கண்ணிழந்தோர், காது கேளாதோர், அங்கம் குறைந்தோர் போன்றவர்கள் பிச்சை கேட்கும் பரிதாபக்குரலைக் கேட்டு, அவன் கண்களில் நீர் நிரம்பியது. அவர்களுடைய துன்பத்தையும், பசியையும் தன்னால் நீக்க முடியவில்லையே என்று அவன் வெட்கமடைந்தான். அதற்காக தெய்வத்திடம் பிரார்த்திக்கலாம் என்றெண்ணிக் கோவிலுக்குள் நுழைந்தான்.

ஓரிடத்தில் மக்கள் கும்பலாக நின்றுகொண்டு, எதையோ விவாதிப்பதைப் பார்த்தான். அவர்களிடையே நுழைந்து பார்த்தான். நடுவில் ஒரு தங்கத்தட்டு இருந்தது. அதன் கதையைக் கேட்டறிந்தான். அங்கிருந்தவர்களும் பூஜாரிகளும் தெய்வத்தின் பெற முயலாமல், தங்கத்தட்டை அடைய முயற்சிப்பதை அறிந்து அவன் வருத்தமுற்றான். தங்கத்தட்டை அவன் கண்டுகொள்ளவில்லை என்பதைப் பார்த்து பூஜாரி அவனிடம், அந்தத் தட்டை எடுக்கும்படிக் கூறினார்.

அதற்கு அவன், "மரியாதைக்குரியவரே! எனக்கு வெள்ளியோ, தங்கமோ ஒரு பொருட்டல்ல. கடவுளின் கருணை ஒன்றுக்காகவே, நான் ஏங்கித் தவிக்கிறேன்" என்றான். பூஜாரிக்கு அவன்மீதிருந்த மரியாதை கூடியது. "எங்களுக்காகவாவது நீ அதை உன் கையில் எடு" என்றார் அவர். அதன்மீது சற்றும் பற்றில்லாமல் அதைத் தொட்டான். என்ன ஆச்சரியம்! அந்தத் தட்டு பலமடங்கு ஒளிவீசியது!

எல்லா புரோகிதர்களும், அவனைச் சூழ்ந்துகொண்டு, "ஐயா, நீங்கள் எங்கிருந்து வருகிறீர்கள்? என்ன படித்திருக்கிறீர்கள்? எந்தெந்த கல்விப் பிரிவுகளில் நீங்கள் வித்வான்? எத்தனை ஆண்டுகள் நீங்கள் தவம் செய்திருக்கிறீர்கள்?" என்றெல்லாம் கேட்டனர்.

"நான் எவ்வூரையும் சேர்ந்தவனல்ல. கடினமாக உழைத்து சம்பாதிக்கிறேன். நான் நாமஸ்மரணம் என்னும் சாதனை ஒன்றுமட்டுமே செய்கிறேன். அது என் இதயத்தைத் தூய்மையாக்கி, அன்பாலும் கருணையாலும் நிரப்பியிருக்க வேண்டும். என் மனதையும் புலன்களையும் அடக்கும் ஆற்றலை அது எனக்குத் தந்தது. எந்த சாஸ்திரத்தையோ கல்வியையோ நான் கற்கவில்லை. தெய்வ நாமத்தைச் சொல்லும் கலை ஒன்றைத்தான் நான் கற்றுள்ளேன். நான் செய்யும் ஒரே செயல், ஏழைகளுக்கு கருணை காட்டுவதுதான்" என்றான் அவன்.

தெய்வத்தின் அன்பைப் பெறுவதற்குத் தேவையான தகுதி, கருணையும் புலனடக்கமுமே. முழுமையான நம்பிக்கையோடு தெய்வத்தின் பெயரை இடையறாமல் ஜபிப்பதன் மூலம் இவற்றைப் பெறமுடியும்.

கதை #S850
வாழ்க்கை வெவ்வேறானது

காட்டுக்கு நடுவுல ஒரு அஞ்சு பேரு வழிதவறி மாட்டிக்கறாங்க. மேப்பு, காம்பஸ்சுன்னு எதுவும் உதவிக்கு இல்ல. எந்த திசையில போறதுன்னு யோசிக்கறப்ப, அவங்கவங்களுக்கு தோணியபடி பண்றாங்க. ஒருத்தன் இடப்பக்கம், ஒருத்தன் வலப்பக்கம், ஒருத்தன் போய்கிட்டிருந்த அதே திசையில், அப்புறம் ஒருத்தன் வந்த வழியே திரும்பி போக முடிவு பண்றாங்க. இந்த மனதைரியம், உளமனஉணர்வு, குருட்டாம்போக்கு, என்று அவங்க எல்லோரும் ஒரு காரணத்த சொல்லி அதன்படி பிரிஞ்சி போறாங்க.

கடைசி ஆள் மட்டும் என்ன பண்றதுன்னு தெரியாம நிக்கிறான். அப்புறம் நிதானமா யோசிச்சி பாக்கறான். அறிவுபூர்வமா சிந்திச்சி பாக்கறான். உயரமா இருக்கற ஒரு மரத்துல ஏறி சுத்தி முத்தி பாத்தான். ஒரு திக்குல ஏதோ கிராமம் இருக்கற மாதிரி தெரிஞ்சது. கூரைகள், புகை, ஒத்தயடிப்பாதை எல்லாம் தெரிய, அந்த திக்குல போறான்.

லெப்டுல போனவன் ஒரு அரிதான மூலிகையை கண்டுபுடிச்சான். ரைட்டுல போனவன் ஒரு ஓநாய் கூட்டத்துல மாட்டி தப்பிச்சி அடுத்த நகரம் போய்விட்டான். வந்த வழி திரும்பி போனவன் தொலஞ்சி போன வேற குரூப்பை சந்திக்கிறான்; அவங்க வந்த பாதை, இவன் வந்து போன பாதை எல்லாத்தையும் கம்பேர் பண்ணி எலிமினேஷன் முறையில வழி கண்டுபிடிச்சிடறாங்க. சிறந்த நண்பர்களும் ஆய்டறாங்க.

நேரா போனவன் ஒரு காட்டின் அருகில் இருந்த வேறொரு கிராமத்தில் தஞ்சம் அடைந்தான். அங்கு ஒரு விவசாயி குடும்பத்தின் வீட்டில் ரெண்டு நாள் தங்கப்போக, அந்த வீட்டு பொண்ண புடிச்சி போக, கல்யாணம் பண்ணி நிம்மதியாக வாழறான். ஒவ்வொருத்தனுக்கும் ஒவ்வொன்னு கிடைச்சது.

அப்புறம் நம்மாளு மரத்துல ஏறி வழி கண்டுபிடிச்சு அந்த கிராமத்துக்கு போயி, தன்னோட ஊருக்கு/வீட்டுக்கும் பத்திரமா போய் சேர்ந்துடுறார்.

இந்த "பத்திரமா வீடு போய் சேர்ரதை மட்டும் தான்" நாம எல்லோரும் வெற்றி/ முன்னேற்றம் அப்படின்னு நினைச்சுக்கிட்டு இருக்கறோம். ஆனா இந்த ஐந்து நபரும் வெற்றி பெற்று உள்ளனர். ஆனால் வேறு வேறு வழிகளில்.

எல்லோருக்கும் வாழ்க்கை வெவ்வேறானது. இங்க முன்னேறாதவன் தோத்தவன்னு எவனுமே கிடையாது.

கதை #S849
மூன்று சிறுவர்கள்

மூன்று சிறுவர்கள் தங்களுக்குள் போட்டி வைத்துக் கொண்டார்கள். ஒற்றை தண்டவாளத்தில் கீழே இறங்காமல் யார் அதிக நேரம் நடக்க முடியும் என்பதுதான் போட்டி. மூன்று பேரில் இருவர் ஒல்லியானவர்கள், ஒருவன் குண்டானவன்.

ஒல்லியானவர்கள் இருவரும் கொஞ்ச நேரம் கூட நடக்க முடியாமல் அடுத்தடுத்து தடுமாறிக் கீழே விழுந்து விட்டார்கள். ஆச்சர்யமாக, குண்டு சிறுவன் மட்டும் தடுமாறாமல் அதிக நேரம் நடந்து வெற்றி பெற்றான்.

ஒல்லியான நண்பர்கள் இருவரும், ”எப்படி உன்னால் இதை சாதிக்க முடிந்தது?” என்று அவனிடம் கேட்கிறார்கள்.

“ஒற்றை தண்டாவாளத்தில் நடக்க வேண்டும் என்று முடிவு செய்த பிறகு என் காலைப் பார்க்கவில்லை. ஒரு குறிக்கோளை செய்ய வேண்டும் என்று நினைத்து விட்டால், தவறான இடத்தில் பார்க்காமல் இருப்பதுதான் வெற்றியைத் தேடித் தரும்! நீங்களோ உங்கள் கால்களைப் பார்த்து தேவையில்லாமல் பதற்றமாகி கீழே விழுந்து விட்டீர்கள்" என்றான் குண்டு நண்பன்.

கதை #S849
மூன்று சிறுவர்கள்

மூன்று சிறுவர்கள் தங்களுக்குள் போட்டி வைத்துக் கொண்டார்கள். ஒற்றை தண்டவாளத்தில் கீழே இறங்காமல் யார் அதிக நேரம் நடக்க முடியும் என்பதுதான் போட்டி. மூன்று பேரில் இருவர் ஒல்லியானவர்கள், ஒருவன் குண்டானவன்.

ஒல்லியானவர்கள் இருவரும் கொஞ்ச நேரம் கூட நடக்க முடியாமல் அடுத்தடுத்து தடுமாறிக் கீழே விழுந்து விட்டார்கள். ஆச்சர்யமாக, குண்டு சிறுவன் மட்டும் தடுமாறாமல் அதிக நேரம் நடந்து வெற்றி பெற்றான்.

ஒல்லியான நண்பர்கள் இருவரும், ”எப்படி உன்னால் இதை சாதிக்க முடிந்தது?” என்று அவனிடம் கேட்கிறார்கள்.

“ஒற்றை தண்டாவாளத்தில் நடக்க வேண்டும் என்று முடிவு செய்த பிறகு என் காலைப் பார்க்கவில்லை. ஒரு குறிக்கோளை செய்ய வேண்டும் என்று நினைத்து விட்டால், தவறான இடத்தில் பார்க்காமல் இருப்பதுதான் வெற்றியைத் தேடித் தரும்! நீங்களோ உங்கள் கால்களைப் பார்த்து தேவையில்லாமல் பதற்றமாகி கீழே விழுந்து விட்டீர்கள்" என்றான் குண்டு நண்பன்.

கதை #S848
முழு கவனம்

ஒரு நாட்டில் உள்ள அரசன் ஒருவன் இறைவன் மீது மிக்க பக்தி கொண்டிருந்தான். தினமும் கடவுளுக்கு பூஜை செய்யாமல் அவன் உணவு அருந்தியதே இல்லை. ஒரு சமயம் வேட்டையாடுவதற்காக காட்டுக்குள் சென்ற மன்னன், இரவு நெடுநேரம் ஆகிவிட்டதால், அங்கேயே தங்க வேண்டி வந்தது. மறுநாள் வழக்கம்போல் விழித்தெழுந்த மன்னன், காலைக்கடன்களை முடித்தபின் இறைவனை பூஜிக்கத் தயாரானான். சற்றே மேடான இடத்தில் மண்ணைக் குவித்து அதனையே கடவுளாக பாவித்து, காட்டு மலர்களால் பூஜித்துவிட்டு தியானத்தில் ஆழ்ந்தான்.

அப்போது, அந்தப் பக்கமாக ஒரு வேடன், மான் ஒன்றைத் துரத்திக் கொண்டு வந்தான். மான் ஓடிய பாதையில் தாண்டி, தாவிக் குதித்து ஓடித் துரத்தினான். அப்போது அவனது கால், மன்னன் கடவுளாக பாவித்து வழிபட்ட மண்மேட்டின் மேல் போடப்பட்டிருந்த பூக்களின் மேல் பட்டது. ஆனால், வேடன் அரசனையோ அங்கிருந்த மற்றவர்களையோ அர்ச்சிக்கப்பட்டிருந்த மலர்களையோ கொஞ்சமும் சட்டை செய்யவில்லை. அவனது கவனம் முழுக்க மான்மீதே இருந்தது.

தொடர்ந்து மானைத் துரத்தியபடி ஓடினான். எல்லாவற்றையும் கவனித்த அரசனுக்கு கோபம் பொத்துக் கொண்டு வந்தது. பூஜிக்கப்பட்ட பூக்களை மிதித்ததோடு என்னையும் மதிக்காமல் போகிறான். என்ன ஆணவம்? பிடியுங்கள் அந்த வேடனை. ! என்று ஆணையிட்டான். உடனே புறப்பட்ட வீரர்கள், காட்டில் ஓடிப் பழக்கப்படாததால் வேடனின் வேகத்துக்கு ஈடுதர முடியாமல் தோல்வியோடு திரும்பினார்கள். அதனால் மன்னனின் கோபம் மேலும் அதிகரித்தது

. கொஞ்சநேரம் கழிந்தது. அந்த வேடன், வேட்டையாடிய மானை சுமந்து கொண்டு அந்தப் பக்கமாக வருவதைப் பார்த்தார்கள் வீரர்கள். ஓடிப்போய் அவனைப் பிடித்து அரசன் முன் நிறுத்தினார்கள். அப்போதுதான் மன்னரைப் பார்த்தான் வேடன். வேந்தே வணக்கம். வேடர்களின் வசிப்பிடமான இங்கே வந்திருக்கும் உங்களை வரவேற்கிறேன். வணங்குகிறேன்! என்று அரசரைப் பணிந்தான். அவனை எரித்து விடுபவர் போல் பார்த்தார் மன்னர்.

இதே வழியாக மானைத் துரத்தியபடி சென்ற நீ, நான் இறைவனுக்கு சமர்ப்பித்த பூக்களை மிதித்ததோடு என்னையும் கவனிக்காதவன் போல் அவமானப் படுத்திவிட்டல்லவா போனாய். இப்போது மாட்டிக்கொண்டதும், பணிவானவன்போல் நடிக்கிறாயா? சீற்றமாக கேட்டார்.

மன்னிக்க வேண்டும் மன்னா, வேட்டையின் போது என் கவனம் முழுதும் மான் மேல்தான் இருந்தது. அதனால்தான் நான் எதையும் கவனிக்கவில்லை. வேடன் சொல்ல அரசனுக்கு ஏதோ உறுத்தியது; வேட்டையில் இருந்த வேடனின் கவனம் இரை மீது குவிந்திருந்திருக்கிறது.

ஆனால் தியானத்தில் ஆழ்ந்திருந்த நம் மனம் இறை மீது குவிந்திருக்கவில்லையே. அதனால் அல்லவா நாம் வேடனை கவனிக்க முடிந்தது. நினைத்த அரசன், தனக்குப் பாடம் உணர்த்திய வேடனுக்கு வெகுமதியளித்து அனுப்பினான்.

பிறகு மவுனமாக அமர்ந்து யோசிக்க ஆரம்பித்தான். தன் மனம் இறை நினைவில் இருந்து விலகியது ஏன்? வழக்கம்போல் தன்னால் இறை தியானத்தில் ஆழமுடியாமல் போனது எதனால்? புதிய சூழல், அச்சமூட்டும் இடம், முதல் நாள் வேட்டையாடிய களைப்பு, சுற்றிலும் விதவிதமான பறவை, விலங்குகளின் சத்தம் இப்படி ஒவ்வொன்றாகப் புரிந்தது அரசனுக்கு.

ஒவ்வொருவரும். லட்சியப் பாதையில் இருந்து மனம் விலகி சோர்வடைவதற்கான காரணத்தைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும். லட்சியத்துக்குத் தடையாக இருப்பதைக் கண்டுபிடித்து நீக்கிவிட்டால் போதும், வெற்றி நிச்சயம் நமக்கு கிட்டும்.

கதை #S847
கண்ணும் கருத்துமாக

ஒருயுத்தத்தில் எதிரி நாட்டு இளவரசனை உயிரோடு பிடித்து இராஜாவின் முன்பு நிறுத்தினர். இளவரசன் தன் உயிருக்காகக் கெஞ்சி மன்றாடி தன்னை மன்னிக்கும்படியாக கேட்டுக்கொண்டான்.

அதற்கு “ஒரு நிபந்தனை இருக்கிறது” என்றார் வெற்றி பெற்ற ராஜா. “விளிம்புவரை தண்ணீர் நிரப்பப்பட்ட பாத்திரம் ஒன்று உனது கையில் தரப்படும்.” அது முக்கிய சாலை ஒன்றின் வழியாக ஒரு சொட்டு தண்ணீர் கூட கீழே சிந்தாமல் குறிப்பிட்ட நேரத்துக்குள் ஒரு மையில் தூரம் கொண்டு செல்ல வேண்டும். கூடவே உருவிய பட்டையத்தோடு எனது வீரர்கள்வந்துக்கொண்டு இருப்பார்கள். ஒருதுளி தண்ணீர் கீழே கொட்டினாலும் கூட அவர்களின் வாள் உன் தலையைச் சீவிவிடும். வெற்றியோடு முடித்துவிட்டால் விடுதலை” என்று பேரரசர் தனது நிபந்தனையை விதித்தார்.

குறிப்பிட்ட நேரம் வந்தது. இலட்சக்கணக்கான மக்கள் அந்த சாலையின் இரு பகுதிகளிலும் குழுமியிருந்தனர். போர் வீரர்கள் சாலையைஒழுங்கு செய்து கொடுத்தனர். பேரரசர் முன்னிலையில் முழுவதும் தண்ணீர் நிரப்பிய பாத்திரம் இளவரசனின் கைகளில் கொடுக்கப்பட்டது. ஒரு பகுதியில் இருந்த மக்கள் இளவரசனை ஊக்குவித்து உற்ச்சாகப் படுத்தினர். மறுபக்கத்தில் இருந்தவர்களோ கேலியும் பரிகாசமும் செய்து கூச்சலிட்டனர். இளவரசனின் இருபுறமும் வீரர்கள் உருவிய வாளோடு தண்ணீர் சிந்துமானால் வெட்டும்படி கவனித்துக்கொண்டிருந்தனர். பாத்திரத்தை உறுதியாய் பிடித்துக்கொண்டான் இளவரசன் நடக்க சுற்றுப்புறத்திலிருந்து கூச்சலும், பரிகாசமும், ஆர்ப்பாட்டங்களும் கேட்டுக்கொண்டே இருந்தது.

எனினும் எதையும் பொருட்படுத்தாதபடி தண்ணீரிலே முழு கவனமும் வைத்து ஓட்டத்தை வெற்றியோடு ஓடி முடித்தான் இளவரசன். இளவரசனை பாராட்டிய பேரரசர் “இளவரசனே! உன்னை கேலி செய்தவர்களுக்கு நீ தண்டனை வழங்கலாம். உன்னை உற்ச்சாக படுத்தியவர்களுக்கு நன்றி சொல்லலாம். அவர்களை கவனித்து வைத்திருக்கிறாயா?” என்று கேட்டார். “என்னை போற்றுபவர்களை நான் கவனிக்கவில்லை, தூற்றுபவர்களையும் நான் பார்க்கவில்லை. எனது கவனமெல்லாம் தண்ணீரில் அல்லவா இருந்தது.”

விடுதலையோடு கூட அரசர் ஒரு ஆலோசனை தந்தார். “இளவரசனே! பாத்திரத்தில் உள்ள தண்ணீர் தான் உன் சரீரத்தில் உள்ள உயிர் வாழும் நாட்களிலே கண்ணும் கருத்துமாக இருந்து கடைசியில் அதை போற்றிபாதுகாக்க வேண்டும். போற்றுவோரைக் கண்டுபெருமை கொள்ளாமல் தூற்றுவோரைக்கண்டு சோர்ந்துப் போகாமமல் வாழ்வில் கவனம் வைத்து முன்னேற வேண்டும்” என்றார்.

ஏதேனும் நம்மை அசைத்துப் பார்க்கும்போது நம் உள்லே என்ன இருக்கிறதோ அது சிதறும் இதைச் சொல்வது எளிது கடைப்பிடிப்பது கடினம் தான். ஆனாலும் முடிந்தவரை முயற்சியுங்கள்.

கதை #S846
குதித்து விடு

ஒரு குரு மிகவும் தாகமாக இருந்தார். தண்ணீர் குடிப்பதற்காக நதியை நோக்கி போய்க் கொண்டிருந்தார். அப்போது ஒரு நாயும் தண்ணீர் குடிப்பதற்காக நதியை நோக்கி வந்தது. அதற்கும் மிகவும் தாகமாக இருந்தது. அது நதிக்குள் பார்த்தது. அங்கே வேறொரு நாய் இருப்பதை பார்த்தது. அதனுடைய பிம்பம்தான்

அதைப் பார்த்து பயந்தது. அது குரைத்தது உடனே அந்த நாயும் குரைத்தது. இது மிகவும் பயந்து போய் தயங்கிக் கொண்டே திரும்பி போனது. ஆனால் தாகம் மிகவும் அதிகமாக இருந்ததால் திரும்பி வந்தது, தண்ணீரில் பார்த்தது, அந்த நாய் அங்கேயே இருப்பதை பார்த்தது. ஆனாலும் தாகத்தினால் தண்ணீரில் எட்டிக் குதித்தது, அந்த பிம்பம் கலைந்து போய் விட்டது. தண்ணீரை குடித்து

அது ஒரு கோடை காலமாக இருந்ததால் தண்ணீரில் நீச்சலடித்து ஆனந்தப்பட்டது. குரு பார்த்துக் கொண்டே இருந்தார். அதன்மூலம் கடவுளிடமிருந்து தனக்கு ஒரு செய்தி வந்ததை புரிந்து கொண்டார். ஒருவர் எல்லா பயங்களோடும் எட்டிக் குதித்து விடவேண்டும் என்பதை புரிந்து கொண்டார்.

ஞானம் அடைந்த பின் ஒரு நாள் அந்த குரு சொன்னார். “நான் அறியாததற்குள் குதித்து விடும் ஒரு சமயம் வந்த போது ஒரு பயம் வந்தது. அந்த எல்லை வரை போய்விட்டு தயக்கப் பட்டுக் கொண்டு திரும்பி வந்து விடுவேன். அப்போது அந்த நாயின் நினைவுதான் வந்தது எனக்கு. நாய் எட்டிக் குதிக்கும்போது நான் ஏன் எட்டிக் குதிக்கக் கூடாது என்று தோன்றியது. ஒருநாள் நான் அறியாததற்குள் எட்டிக் குதித்துவிட்டேன். நான் கரைந்து அறியாதது மட்டுமே இருந்தது. அந்த நாய் எனக்கு ஒரு விதத்தில் குரு” என்று.

கதை #S845
நம்பிக்கை துரோகம்

ஒரு மனிதன் காட்டு வழியே நடந்து கொண்டிருந்தான். அந்த சமயம் புலி ஒன்று அவனை பார்த்து துரத்த ஆரம்பித்தது. அவன் உடனே அருகில் இருந்த மரத்தின் மீது ஏறிக் கொண்டான். அவனுக்கு அந்த மரத்தில் வசித்த குரங்கு ஒன்று இடமளித்தது. அவன் பசியையும் தீர்க்க பழங்களைப் பறித்து கொடுத்தது.

மரத்தின் கீழே பசியோடு இருந்த புலி குரங்கிடம் ”குரங்கே அந்த மனிதனை நீ கீழே தள்ளு, நான் பசியில் உள்ளேன்" என்றது. ஆனால் குரங்கோ இவன் என்னை நம்பி வந்தவன். அதனால் தள்ள மாட்டேன். நம்மை நம்பியவர்க்கு துரோகம் செய்யக்கூடாது என மறுத்தது.

பிறகு குரங்கு தூங்க ஆரம்பித்தது. அப்போது புலி மனிதனைப் பார் த்து, எவ்வளவு நேரமானாலும் சரி, நான் இங்கிருந்து போகமாட்டேன், ஏனென்றால் நான் மிகவும் பசியாக இருக்கிறேன் என்றது. நீ அந்த குரங்கை கீழே தள்ளி விட்டால் நான் அதை சாப்பிட்டுவிட்டு இங்கிருந்து சென்று விடுவேன் என்றது. உடனே அந்த மனிதன், தூங்கும் குரங்கை தள்ளி விட்டான். மனிதன் குரங்கை தள்ளிவிட்டவுடன், குரங்கு வேறு ஒரு கிளையைப் பிடித்துக் கொண்டு தப்பிவிட்டது.

அது மனிதனைப் பார்த்துச் சொன்னது, ”நம்பிக்கை துரோகத்தைப் போல் மோசமானது ஒன்றும் கிடையாது.” நீ என்னை நம்பி வந்ததால் நான் உன்னை தண்டிக்க மாட்டேன்

அடுத்த நாள் வழியில் ஒரு கிராமத்தில் இவர்கள் கூட்டத்தில் மாட்டிக் கொண்டனர். அந்த கிராமத்து மக்கள் ஆத்திகர்கள். அவர்கள் கடவுளை நம்புவதில்லை. அந்த கிராமத்தில் இருந்த ஒரு மிகப் பெரிய பண்டிதர் ஒருவர் இவர்களை பார்த்து கடவுள் உண்மை என்று நிரூபியுங்கள் என்று சவால் விட்டார்.

அவர்களில் ஒருவர் அந்த சவாலை ஏற்றுக் கொண்டார். மற்றொருவர் நீ என்ன செய்கிறாய் இதற்கு எவ்வளவு காலம் பிடிக்குமோ யாருக்குத் தெரியும் நாம் செல்ல வேண்டுமே என்று கேட்டார். அதற்கு அவர், எனது முழு வாழ்வும் போனாலும் சரி, இந்த மனிதன் கடவுளையும் கடவுளை பற்றிய உண்மைகளையும் சவால் விடுகிறான். என்று கூறினான். உண்மையில் அது இவனது ஆணவத்துக்கான சவால். நான் வரவில்லை, நான் இந்த கிராமத்தை விட்டு வரமுடியாது. நான் இந்த கிராமம் முழுமையையவும் மாற்றப் போகிறேன். நீ போகலாம். உண்மையில் அங்கு ஒருவர் மட்டும் தானே தேவை. என்று கூறினார்.

இப்படித்தான் அது நிகழ்ந்தது. இந்த மனிதன் தர்க்கம் செய்வதற்காக இங்கே நின்று விட்டான். ஒரே ஒருவர் மட்டும் போய் சேர்ந்தார்.

கதை #S844
ஐந்து பேர் எதற்கு

வெகு தூரத்தில் உள்ள ஒரு பள்ளத்தாக்கில் சேவை செய்து கொண்டிருந்த இளையகுரு ஒருவர் தனதுதலைமையகத்திற்கு மேலும் ஒரு இளையகுரு தேவை என்று தகவலனுப்பினார். மேலும் உடனடியாக அவரை இங்கு அனுப்பி வையுங்கள் என்றும் கேட்டிருந்தார். தலைமை மடாலயத்தின் மத குரு எல்லா சீடர்களையும்கூப்பிட்டு அனுப்பி இந்த கடிதத்தை படித்து காண்பித்துவிட்டு அவர்களிடம் நான் உங்களில் ஐந்து பேரை அனுப்ப போகிறேன் என்றார்.

ஒரு இளையகுரு, ஆனால் அவர் ஒருவரை தானே அனுப்பச்சொல்லிக் கேட்டிருக்கிறார் ஏன் ஐந்து பேரை அனுப்ப வேண்டும் என்று கேட்டார். வயதான தலைமை குரு ஏனென்று உனக்கு பின்னால் தெரியும். நான் ஐந்து பேரை அனுப்பப் போகிறேன், ஆனாலும் ஒருவராவது சென்று சேர்வது நிச்சயமில்லை. ஏனெனில் வழி மிகவும் நீண்டது, மற்றும் ஆயிரத்தோரு தடைகள் வரும். என்று கூறினார்.

எல்லோரும் சிரித்தனர். இந்த வயதான மனிதனுக்கு மூளை குழம்பிவிட்டது. ஒரே ஒருவர் தேவைபடும் இடத்திற்கு ஏன் ஐந்து பேரை அனுப்பவேண்டும் என்று கேட்டனர். ஆயி னும் அவர் வற்புறுத்தியதால் ஐவர் பயணத்திற்கு தயாராயினர். அடுத்த நாள் காலை அவர்கள் ஒரு கிராமத்தை கடக்கும்போது ஒரு அறிவிப்பாளன் அந்த கிராமத்தின் தலைமையிடம் இருந்து செய்தி கொண்டு வந்தான். எங் களது குரு இறந்துவிட்டார். எனவே எங்களுக்கு ஒரு குரு தேவை. நல்ல சம்பளம் கிடைக்கும் என்று கூறினான்.

அந்த கிராமம் நல்ல செழிப்பானதாகவும் வளமானதாகவும் தோன்றியது. அதனால் அந்த ஐந்து பேரில் ஒருவர் நான் இங்கேயே தங்க விரும்புகிறேன். ஏனெனில் இதுவும் சேவைதான். ஏன் பள்ளத்தாக்கு வரை செல்ல வேண்டும். இங்கேயும் நான் அதே வேலையைதான் செய்யப் போகிறேன். நீங்கள் நால்வரும் போங்கள் நான் இங்கேயே தங்கப் போகிறேன் என்றார். ஒருவர் குறைந்துவிட்டார்.

அடுத்தநாள் அவர்கள் ஒரு நகரத்தின் வெளிப்பாதைவழியாக சென்று கொண்டிருந்தனர். அந்த நகரத்தின் அரசன் அந்த வழியே தன் குதிரையில் வந்து கொண்டிருந்தான். அந்த நான்கு பேரில் ஒரு துறவி மிகவும் ஆரோக்கிய மானவராகவும் தேஜஸ் பொருந்தியவராகவும் அழகானவராகவும் இருந்தார். உடனே அரசன் நில்லுங்கள். நான் என் பெண்ணிற்கு ஒரு இளை ஞனை தேடிக் கொண்டிருந்தேன். நீங்கள் மிகப் பொருத்தமானவராக தோன்றுகிறீர்கள். எனக்கு ஒரே ஒரு மகள்தான். அவளை திருமணம் செய்து கொண்டு இந்த அரசையும் ஏற்றுக் கொள்ளுங்கள். என்றான். இயல்பாகவே அந்த இளம்துறவி தனது சக பயணிகளிடம்போய்வருகிறேன் என்று கூறி விடைபெற்றுக் கொண்டான். அவனும் போய்விட்டான். இரண்டாவது ஆளும் சென்று விட்டான்.

இப்போது இருந்த மூன்று பேருக்கும் அந்த வயதான குரு அறிவு கெட்டவரல்ல என்பது புரிந்தது. வழி மிகவும் நீண்டது, மேலும் ஆயிரத்தோரு தடைகள் என்பது புரிந்தது. இப்போது மூவரும் நாம் இதுபோன்ற ஒரு போதும் செய்யக்கூடாது என்று முடிவு செய்து கொண்டனர். ஒருவர் அரசராகவும் மற்றொருவர் மிகப் பெரிய குருவாகவும் ஆனதில் அடிமனதில் பொறாமை இருந்தது. என்னதான் நடக்கப் போகிறது இந்த பள்ளத்தாக்கில் என்று எண்ணினர்.

மூன்றாவது நாள் அவர்கள் வழியை தவற விட்டுவிட்டனர். தூரத்தில் மலைஉச்சியில் ஒரே ஒரு விளக்கு வெளிச்சம் தெரிந்தது. எப்படியோ தட்டுதடுமாறி அந்த விளக்கு வெளிச்சத்தை அடைந்தனர். அது ஒரு வீடு. அங்கே ஒரேஒரு இளம் பெண் இருந்தாள். அவள் இவர்களை பார்த்தவுடன் நீங்கள் கடவுளால் அனுப்பப் பட்டவர்கள் போலத் தெரிகிறீர்கள். எனது தாயும் தந்தையும் வெளியே சென்றவர்கள் இன்னேரம் வந்திருக்க வேண்டும். ஆனால் இதுவரை வரவில்லை. எனக்கு தனியாக இருக்க பயமாக இருந்தது. தெய்வம் அனுப்பிய தூதுவர்கள் போல நீங்கள் வந்து விட்டீர்கள். மிகவும் நன்றி. புத்தர்தான் உங்களை அனுப்பி இருக்க வேண்டும். எனது தாய்தந்தை வரும்வரை நீங்கள் என்னுடன் இருங்கள் எனக்கு பயமாக இருக்கிறது என்று கேட்டுக் கொண்டாள்.

அடுத்த நாள் காலை இவர்கள் கிளம்ப வேண்டும். ஆனால் இவர்களில் ஒருவர் அந்த பெண்ணுடன் ஆழமாக காதலில் விழுந்து விட இவளுடைய பெற்றோர் வரும்வரை நான் வர முடியாது. அது முறையல்ல என்று கூறி வர மறுத்தார். மற்ற இருவரும் இது சரியல்ல. நாம் சென்றடையப் போகிறோம். நீ வரவில்லை. மேலும் நாம் இதுபோல செய்வதில்லை என்று நாம் முடிவு செய்தோம் அல்லவா என்று கேட்டனர். அதற்கு அவன், நான் வாழ்க்கை முழுவதும் கருணையைப் பற்றியே கற்றுக் கொண்டு வந்திருக்கிறேன். இந்த பெண் தனியாக இருக்கிறாள். இவளது பெற்றோர் இன்னும் வரவில்லை. இப்படி விட்டுவிட்டு போவது நல்லதல்ல. இது கெடுதலாகலாம். கடவுள் என்னை மன்னிக்கவே மாட்டார். நீங்கள் போகலாம். நான் இங்கே தங்கப் போகிறேன் என்றான். உண்மையில் அவன் இவர்கள் சென்றுவிட வேண்டும் என விரும்பினான். மூன்றாவது நபரும் விடுபட்டு விட்டார்.

கதை #S843
இறுக்கமாக பிடித்துக்கொள்

ஒரு பூங்கா ஒன்றில் சிறுவர்கள் சிறுமியர்கள் விளையாடிக் கொண்டிருந்தனர். ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு விதமான விளையாட்டு விளையாடினார்கள். அவர்கள் அருகிலே அவர்களுடைய பாதுகாப்புக்காக பெற்றோர் தாத்தா பாட்டி இப்படி யாரேனும் ஒருவர் உடன் வந்திருந்தனர்.

அதில் இரண்டு சிறுவர்கள் பூங்காவில் உள்ள மரத்தில் ஏறிக்கொண்டு ஆளுக்கு ஒரு கிளையில் சுற்றித் தொங்கிக்கொண்டு விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் இருவரும் அடுத்தடுத்த வீட்டில் வசிக்கும் உறவினர்கள்

அவர்கள் இருவரின் அம்மாக்களும்அந்த மரத்தின் மேல் இருக்கும் குழந்தைகள் உயர ஏறிக்கொண்டிருக்கிறார்கள் அவர்கள் கீழே விழக்கூடும் என்று எண்ணினார்கள். அவர்கள் குழந்தைகளை காப்பாற்ற செல்லும் முன், திடீரென்று ஒரு பலமான காற்று வீசியது உடனே மரம் தடுமாறத் தொடங்கியது.

ஒரு அம்மா தன் மகனிடம் ” கிளையை இறுக்கமாக பிடித்துக்கொள்" என்ற கூறினார்.

இரண்டாவது பையனின் அம்மா மறு பக்கத்தில், ” விழுந்துவிடாதே!” என்றாள்.

அந்த நேரத்தில் இரண்டாவது பையன் மரத்திலிருந்து கீழே விழுந்துவிட்டான்.

வீட்டிற்கு வந்த பிறகு, இரண்டாவது பையன் அம்மா முதல் பையனின் அம்மாவைப் பார்த்து, ”இருவரும் அதே மரத்தில்தான் தொங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள், பலத்த காற்று வீசிய போது அந்த மரத்திலிருந்து என்னுடைய மகன் விழுந்து விட்டான், உங்கள் மகன் விழவில்லை எப்படி?” என்றார்.

முதல் பையனின் அம்மா, ”பலமான காற்று வீசியபோது, நீங்கள், ′விழுந்துவிடாதே′, என்றீர்கள். அது அவனுக்கு பயத்தை ஏற்படுத்தி விட்டது, பயத்தினால் அவன் கீழே விழுந்து விட்டான், பயம் என்பது நம்மை வலுவற்றவனாக மாற்றி விடும், எப்பொழுதுமே குழந்தைகளுக்குள் பயத்தை உண்டாக்காதீர்கள், என்றார் முதல் பையனின் அம்மா.

இப்போது இரண்டாவது பையனின் அம்மா, பயத்தினால் ஏற்படும் விளைவுகளை புரிந்துக் கொண்டாள்.

கதை #S842
சிறந்த தையற்காரர்கள்

மூன்று தையற்காரர்கள் இருந்தார்கள். தொழிலில் நன்றாகத் தேர்ச்சியடைந்த பின் முன்னேற்றத்தைத் தேடி மூவரும் ஒரு பெரிய நகரத்திற்கு வந்து சேர்ந்தார்கள். மூவரும் நகரின் பிரதான சாலையில் தகுந்த இடத்தை வாடகைக்குப் பிடித்து, தங்கள் தொழிலைத் தனித்தனியாகச் செய்யத் துவங்கினார்கள்.

அடுத்த நாள் காலை, முதலாமவன், தன் கடை வாசலில் கீழ்க்கண்டவாறு அறிவிப்புப் பலகை ஒன்றை வைத்தான் “நகரின் மிகச்சிறந்த தையற்காரர் இங்கே இருக்கிறார்”
அதேபோல இரண்டாவது ஆசாமியும் தன் கடை வாசலில் இப்படி ஒரு அறிவிப்புப் பலகை ஒன்றை வைத்தான். “உலகின் மிகச் சிறந்த தையற்காரர் இங்கே இருக்கிறார்”

இரண்டையும் கண்ணுற்ற மூன்றாமவன், திகைத்துப்போனான். அதே போல தன் கடை வாயிலும் ஒரு அறிவிப்புப் பலகை ஒன்றை வைக்க விரும்பினான். அத்துடன் தன்னுடைய கடைப்பலகை அவை இரண்டையும் விட மேன்மை உடையதாக இருக்க வேண்டும் என்றும் விரும்பினான். பலமாக யோசனை செய்து, அடுத்த நாள் இப்படி ஒரு அறிவிப்புப் பலகையை வைத்தான்.

“இந்தத் தெருவின் மிகச் சிறந்த தையற்காரர் இங்கே கடை வைத்திருக்கிறார். ஒருமுறை தைத்துப் பாருங்கள்” மூன்றாவது ஆசாமியிடம் கூட்டம் சேர்ந்தது!

உங்களைச் சுற்றியுள்ளவர்களுக்கு நீங்கள் என்ன செய்யப் போகிறீர்கள் என்பதுதான் அதி முக்கியமானது. அதுதான் அதிகமான வரவேற்பைப் பெறும்

கதை #S841
கடவுளுக்கு ஒரு கடிதம்

சிறுவன் ஒருவனுக்கு பயங்கர பணகஷ்டம். அவனுக்கு ஒரு அம்பது டாலர் தேவைப்பட்டது. கடவுளிடம் வெகு நாளாக வேண்டி பார்த்தான். ஒண்ணும் வேலைக்குஆகவில்லை.

கடைசியாக பணம் தர வேண்டி கடவுளுக்கு ஒரு கடிதம் எழுதினான். உறையின் மேல் பெறுநர் கடவுள், என்று எழுதி தபாலில் சேர்த்து விட்டான். தபால் அதிகாரிகள் இந்த கடிதத்தை பார்த்து ஆச்சரியபட்டார்கள்.

ஒரு விளையாட்டாக அதை அந்த நாட்டின் அதிபர் மாளிகைக்கு அனுப்பி வைத்தார்கள். அதிபருக்கு ஒரே ஆச்சர்யம். ”சரி. இந்த பையனுக்கு உதவுவோம். ஆனால் ஒரு சிறு பையனுக்கு அம்பது டாலர் எல்லாம் அதிகம். எனவே இருபது டாலர் மட்டும் அனுப்புவோம்" என்று அனுப்பி வைத்தார்.

பணம் கிடைத்தவுடன் பையனுக்கு குஷி தாளவில்லை. நன்றி தெரிவித்து கடவுளுக்கு ஒரு கடிதம் எழுதினான். ”ரொம்ப நன்றி கடவுளே! நான்கேட்ட மாதிரி பணம் அனுப்பி வச்சுட்டீங்கள். ஆனாலும். நீங்க அதிபர் ஆபீஸ் மூலமா பணம் அனுப்புனத நான் கவர பார்த்து தெரிஞ்சுக்கிட்டேன். தயவு செஞ்சு இனிமேல் அப்படி அனுப்பாதீங்க. நீங்க அனுப்புன காசுல பாதிய அந்த அதிபரும் அதிகாரிகளும் சேர்ந்து ஆட்டைய போட்டுட்டாங்க.

கதை #S840
நிதி உதவிகள்

ஒரு முறை வெளிநாட்டு சுற்றுலாப்பயணி ஒருவரிடம்” ஆண்டவனுக்காக! என்று யாசகன் கையை நீட்டியுள்ளான். அந்த சுற்றுலாப்பயணி: what? என்று கேட்டுள்ளான். அந்த யாசகன்: ஆண்டவனுக்காக! என்று மீண்டும் கேட்டுள்ளான். சுற்றுலாப்பயணி what? என்று மீண்டும் கேட்டுள்ளான். இவனிடம் கேட்டு விசயம் ஆகாது என்று நிராசையடைந்தவனாக யாசகன் போய்விட்டான்.

ஆனால் அந்த சுற்றுலாப்பயணி அந்த யாசகனை ஒரு புகைப்படம் எடுத்துக் கொண்டான். நாடு திரும்பிய சுற்றுலாப்பயணி, தமிழ் தெரிந்த தனது நண்பரிடம் “ஆண்டவனுக்காக” எனறால் என்ன? என்று கேட்டுள்ளார். அதற்கு அந்த நண்பர்” அவர் ஒரு பரம ஏழை உண்ணுவதற்காக ஏதாவது பிச்சை கேட்டுடிக்கிறார்” என்று சொல்லியிருக்கிறார்.

அந்த சுற்றுலாப்பயணி ஒரு கோடிஸ்வரராகவும் வாரி வழங்கும் தர்ம சிந்தை கொண்டவராகவம் இருந்தார். அந்த யாசகன் மீது கருணை கொண்ட அவர், ஒரு மில்லியன் டாலர்களை ஒரு பையில் போட்டு யாசகனின் புகைப்படம், அவன் இருந்த இடம் முதலியவற்றை இணைத்து தனது நாட்டு தூதரகத்தினூடாக குறித்த யாசகனிடம் ஒப்படைக்கும் படி அனுப்பிவைத்துள்ளார்.

தூதுவரிடம் பணம் வந்தபோது: ஒரு பரம ஏழைக்கு ஒரு மில்லியன் டாலர்களா! இது மிக அதிகம், இரண்டு லட்சம் டாலர்கள் போதும், இது கூட அதிகம்தான் என்று குறித்த யாசகன் இருக்கும் மாகாண சபைத் தலைவருக்கு அதனை அவர் அனுப்பிவைத்துள்ளார்.

பணம் மாகாண சபைத் தலைவரிடம் வந்த போது: இந்த ஒரு யாசகனுக்கு இரண்டு லட்சம் டாலர்களா! மிக அதிகம்! இரண்டாயிரம் டாலர்கள் போதும், என்று குறித்த பிரதே சபைத் தலைவருக்கு அதனை அனுப்பிவைத்துள்ளார்.

பிரதேச சபைத் தலைவரிடம் பணம் வந்த போது ஒரு யாசகனுக்கு இரண்டாயிரம் டாலர்களா! இருநூறு டாலர்கள் போதும், என்று அந்த பிரதேச போலிஸ் தலைமை அதிகாரிக்கு அதனை அனுப்பிவைத்துள்ளார்.

பணம் போலிஸ் தலைமை அதிகாரியிடம் வந்த போது ஒரு வெறும் பிச்சைக்காரனுக்கு இருநூறு டாலர்கள் எதற்கு! கூடாது, இருபது டாலர்கள் போதும்! என்று ஒரு சாதாரண போலிஸ் அதிகாயின் கையில் கொடுத்து அதனை அனுப்பிவைத்துள்ளார்.

இருபது டாலர்களுடன் அந்த போலிஸ் அதிகாரி குறித்த யாசகன் இருந்த இடத்தை கண்டுபிடித்து அவனிடம்: உங்களை புகைப்படம் எடுத்த இந்த சுற்றுலாப்பயணியை தெரியுமா? என்று கேட்டுள்ளார். ”ஆம், தெரியும்” என்று சொல்லியுள்ளார். "ஆண்டவன் நல்லவன், அவன் உங்களுக்கு உணவளிப்பான், அவன் உங்களை கைவிட மாட்டான்" என்று அவர் உங்களுக்கு சொல்லி அனுப்பியுள்ளார், என்று சொல்லி விட்டு அந்த இருபது டாலர்களையும் போலிஸ் அதிகாரி தனது பையில் போட்டுக் கொண்டு திரும்பியுள்ளார்.

இப்படித்தான் பாவப்பட்ட நாட்டு மக்களுக்கு வரும் வெளிநாட்டு நிதி உதவிகள், மானியங்கள் மற்றும் அபிவிருத்தித் தொகைகள் எல்லாம், பொல்லாத பல தடைகளைத் தாண்டி வரும் போது அவர்களுக்கு மிஞ்சுவது ஆண்டவனும் அவனது கருணையும் மாத்திரம்தான்.

கதை #S839
நூறு குடம் தண்ணீர்

ஒருநாள் கோவிலுக்கு இளைஞன் ஒருவன் சென்றான். அந்த கோவில் சுவற்றில் பெருமாள் விக்ரகம் இருந்ததை பார்த்து அருகில் நின்று கவனித்தான். அதன் கீழே ஒரு கல்வெட்டு இருந்தது. அந்த கல்வெட்டு எழுத்துக்கள் ஒன்றுமே புரியாது போல் இருந்தது. ஆனால் அவருக்கு அந்த எழுத்துக்களை படிக்க தெரியும். அதனால், அதை படித்து பார்த்தான்.

அந்த கல்வெட்டில் இந்த பெருமாளுக்கு யார் ஒரே சமயத்தில், நூறு குடம் தண்ணீர் அபிஷேகம் செய்கிறாறோ, அவருக்கு ராஜ பதவி கிடைக்கும்! என்று எழுதி இருந்தது. அதை படித்த கந்தன் அடடா. ராஜ பதவி என்றால் சும்மாவா?
ஒரு மந்திரி பதவிக்கே லட்ச, லட்சமாக செலவழித்து, அலையாய் அலைகின்றனர். அப்படி இருக்கும் போது, நூறு குடம் தண்ணீர் அபிஷேகம் செய்தால், ராஜ பதவி கிடைக்கிறதே! என்று நினைத்து வியந்து நின்றான்.

உடனே, ஓடிச்சென்று ஒரு குடத்தை எடுத்து, பக்கத்திலிருந்த குளத்திலிருந்து தண்ணீர் கொண்டு வந்து, அபிஷேகம் செய்ய ஆரம்பித்தான். மனதிற்குள் ஒன்று, இரண்டு என எண்ணிக் கொண்டே அபிஷேகம் செய்ய ஆரம்பித்தான். இப்பொழுது எழுபது, எண்பது, தொண்ணூறு குடம் ஆயிற்று.

உடனே இளைஞன் புலம்ப ஆரம்பித்தான், என்னடா இது! 95 குடம் அபிஷேகம் செய்தாயிற்று, ராஜ பதவிக்கான அறிகுறி ஒன்றுமே தெரியவில்லையே! கிரீடத்தை எடுத்துக்கொண்டு யாராவது வருகின்றனரா? என்று சுற்றும், முற்றும் பார்த்தான். அப்படியாரும் அங்கு வரவில்லை. இளைஞனுக்கு இருந்த பொறுமையும் குறைந்தது.

சரி எப்படியாவது நூறு குடம் தண்ணீர் அபிஷேகம் செய்து விடுவோம் என்று எண்ணி, மறுபடியும் குடத்தில் தண்ணீர் எடுத்து வந்து அபிஷேகம் செய்தான். 96, 97, 98. குடம் ஊறினான். மீண்டும் ராஜ பதவிக்கான அறிகுறியே காணோம் என்று புலம்பினான். பொறுமையை இழக்க ஆரம்பித்தான். 99வது குடமும் அபிஷேகமாகி விட்டது பலன் தெரியவில்லை. நூறாவது குடம் தண்ணீர் கொண்டு வந்து, நூறு என்று சொல்லி குடத்தை பெருமாள் தலையில் போட்டு உடைத்தான்.

உடனே, இவர் முன் பெருமாள் தோன்றி, பக்தா! நீ நூறு குடம் தண்ணீர் அபிஷேகம் செய்தது குறித்து மகிழ்ந்தேன்; ஆனால், பொறுமையை இழந்து, நூறாவது குடத்தை என் மேல் போட்டு உடைத்தது பெரிய அபசாரம்.
நூறாவது குடத்து தண்ணீரையும் பொறுமையுடன் அபிஷேகம் செய்திருந்தால், உனக்கு ராஜ பதவி கிடைக்க ஏற்பாடு செய்திருப்பேன். நீ, கடைசி நேரத்தில் பொறுமையை இழந்து, அபசாரம் செய்து விட்டதால், பொறுமைக்கு அடையாளமாக, கழுதையாக ஏழு பிறவி எடுத்து, பின்னர் மனித ஜென்மம் கிடைக்கும் போது, மீண்டும் எனக்கு நூறு குடம் தண்ணீர் அபிஷேகம் செய்தால், ராஜ பதவி கிடைக்கும்! என்று கூறி மறைந்து விட்டார்.

பொறுமை என்பது வெற்றியைப் பெற்றுத்தரும் முக்கியமான குணம் ஆகும். ஒருவருக்கு எல்லாத் திறமைகளும் இருந்து பொறுமை இல்லாவிட்டால் அவர் வெற்றி பெறுவது கடினம். பொறுமையுடன் செயல்பட்டால் வெற்றி நிச்சயம்.

கதை #S838
ஒரே இலக்கு

ஒரு தொழில் அதிபர் மகன் ஒரு நாள் தன் தந்தையிடம் எளிதில் வெற்றி பெற என்ன செய்ய வேண்டும் என்று கேட்டான். அதற்கு தந்தை, தன் வீட்டை ஒட்டியிருந்த தோட்டத்திற்கு தன் மகனை அழைத்துச் சென்றார்.

தோட்டத்திற்கு சென்று அங்கு மூடி வைத்திருந்த ஒரு கூடையை அப்படியே தூக்கினார். அதுவரை அதன் உள்ளே அடைபட்டிருந்த கோழிகள் அனைத்தும் சுதந்திரம் கிடைத்ததென்று நினைத்து தோட்டத்திற்குள் தலைதெறிக்க ஓடின. உடனே தந்தை, தன் மகனிடம், நீ விரைந்து சென்று அந்தக் கோழிகளைப் பிடித்து வரும்படி கூறினார். அவனும் அந்தக் கோழிகளை விரட்டிக்கொண்டு கோழிகளின் பின்னாலேயே ஓடினான்.

அடைபட்டுக் கிடந்த கோழிகள் தோட்டத்தில் நான்கு திசைகளிலும் மாறி மாறி ஓடிக் கொண்டு இருந்தன. கோழிகள் அனைத்தும் ஒவ்வொரு திசையில் இருந்ததால் தர்மனின் மகனுக்கு எந்தக் கோழியைப் பிடிப்பது என்று தெரியாமல் அங்கும் இங்கும் ஓடி, இறுதியில் களைப்படைந்து எதையும் பிடிக்காமல் சோர்ந்து போய் வந்தான். தன் தந்தையிடம் என்னால் எந்த கோழியையும் பிடிக்க முடியவில்லை என்று சோகமாகச் சொன்னான்.

தந்தை சிரித்துக் கொண்டே, மகனே! அதோ அந்த சிவப்பு நிறக் கோழியை மட்டும் துரத்திச் சென்று முதலில் பிடித்து வா. பிறகு மற்ற கோழிகளைப் பிடித்துக் கொள்ளலாம் என்று கூறினார். அவனும் தன் தந்தைக் கூறியது போலவே, அந்த சிவப்பு நிறக் கோழியை மட்டும் குறிவைத்து துரத்திச் சென்றான். சில நிமிடங்களிலேயே அந்த சிவப்பு நிறக் கோழி அங்கும் இங்கும் ஓடி ஓடி களைப்படைந்து ஒரு இடத்தில் நின்றது. உடனே அவன் அந்த சிவப்பு நிறக் கோழியைப் பிடித்து கொண்டான்.

சிவப்பு நிறக் கோழியை பிடித்து வந்த தன் மகனைப் பார்த்து, தந்தை நீ என்னிடம் கேட்ட கேள்விக்கு இங்கே விடை கிடைத்து விட்டது என்றார். அவருடைய மகனுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. அப்பா, நான் எளிதில் வெற்றி பெற என்ன செய்ய வேண்டும் என்று கேட்டேன். அதற்கும் இந்த கோழியைப் பிடித்து வந்ததற்கும் என்ன சம்மந்தம் என்று சற்று விளக்கமாக கூறுங்கள் என்று கேட்டான்.

உடனே தந்தை, நீ ஒரு சிவப்புநிறக் கோழியை மட்டும் குறி வைத்து துரத்திச் சென்றதால் நீ மிக எளிதாக அந்த சிவப்பு நிறக் கோழியைப் பிடித்து வந்து விட்டாய் அல்லவா, அதேபோல் தான் ஏதேனும் ஒரு இலக்கை தீர்மானித்துக் கொண்டு அந்த இலக்கை அடைவதையே முக்கிய குறிக்கோளாகக் கொண்டு செயல்பட்டால் எளிதில் வெற்றி பெறலாம் என்றார்.

கதை #S837
வைரச்சுரங்கம்

ஒரு விவசாயி ஒரு நிலத்தை விலைக்கு வாங்கினான். அதில் ஒரு வைரச்சுரங்கம் இருப்பதை அறிந்து நிலத்தை தோண்டத் தொடங்கினான். தோண்டி தோண்டி பார்த்தும் சுரங்கம் தென்படமில்லை. கடைசியில் நிலத்தை வேறு ஒருவருக்கு குறைந்த விலைக்கு விற்றுவிட்டு இன்னொரு இடத்திற்கு சென்று ஒரு நிலத்தை வாங்கித் தோண்டினான், அங்கும் தோல்விதான். பின் இன்னொரு இடத்திற்கு, இப்படியாக வைர சுரங்கத்தைத் தேடி தேடி கிடைக்காமல் அலுத்துப்போனாள்.

அவனுடைய முதல் நிலத்தை வாங்கியவர் விவசாயி, அவன் தோண்டி விட்ட இடத்திலிருந்தே மேலும் தோண்டினார். மூன்றடி தோண்டியதும் என்ன ஆச்சரியம்! வைரச் சுரங்கம் அவருக்குத் தென்பட்டது. முதலில் தோண்டிய விவசாயி தொடர்ந்து தோண்டியிருந்தால் லாபம் கிடைத்திருக்கும்.

பலரும் தங்கள் வெற்றிக்கு மூன்றடிக்கு முன்பே அதை விட்டு விடுகிறார்கள். நம்மில் நிறைய பேர் அப்படித்தான். முதலில் தோண்டியவன் முதலில் தோண்டிய இடத்தில் வைரம் கிடைக்காததால் இன்னொரு இடத்தில் தோண்டத் தொடங்கினான். அங்கும் கிடைக்காததால் இன்னொரு இடத்தில் அப்புறம் இன்னொரு இடத்தில்.

முயற்சிகள் முழுமையாக இருக்கட்டும். ஏனெனில் உங்கள் காலடியில் வைரங்கள் கிடக்கலாம்.

கதை #S836
இடுப்புத் துண்டு

ஒரு குருவுக்கு தனது சீடன் ஒருவனின் செயலில் சின்ன மனத் தாக்கம் இருந்தது. அவரிடமிருந்த மற்ற சீடர்கள் போலவே, இந்த சீடனின் தோற்றமும் பழக்கமும் மிகவும் எளிமையாகத் தான் இருந்தன. இருப்பினும், உண்மையான ஞான உபதேசம் பெற்ற சீடர்கள், அந்த எளிமையான வாழ்க்கையிலும் பற்றில்லாமல் தான் இருப்பார்கள்.

ஆனால், இந்த சீடன், தனது இடுப்பில் அணிந்து கொள்ளும் எளிமையான துண்டின் மீது ஆர்வம் கொண்டவனாய், வித விதமான துண்டுகளை நிறைய சேகரித்து வைத்திருந்தான். ஒருநாள், குருநாதர் அவனை அழைத்து, “ நீ அரண்மனைக்கு சென்று, இந்த நாட்டு அரசனுடன் சில நாட்கள் தங்கிவிட்டு வா “ என்றார். சீடன் திகைத்தான். தயங்கினான். இருப்பினும், குரு நாதரின் வார்த்தையை மதித்து அரண்மனைக்கு சென்று அரசனை சந்தித்தான்.

அரசன் அந்த சீடனை வரவேற்று, நன்றாக உபசரித்தான். அன்றிரவு, அந்த சீடனுக்கு உறக்கம் வரவில்லை. “எளிமையான, அன்பான குருநாதரின் ஆதரவில், அவரது ஆஸ்ரமத்தில் கற்றுக் கொள்ள முடியாத, எந்த ஞான உபதேசத்தை, அறிவை. செல்வ செழிப்பில் அழகாக மிளிரும் கட்டடங்களும், மது வகைகளின் அதிகமான உபயோகமும், அழகிய இளம் நங்கையர்களின் காம களியாட்டமும் நிறைந்த இந்த அரண்மனையில் எதை கற்றுக் கொள்ள முடியும்?” என்று எண்ணினான். உறக்கமின்றி அந்த இரவு பொழுதை கழித்தான்.

விடிந்ததும், அரசனே அவன் இடத்திற்கு வந்து, நீராடுவதற்கு அருகில் உள்ள ஆற்றுக்கு சீடனை அழைத்து சென்றான். அரசனும், இளவரசனாக இருந்த தனது இளம் வயதில் அந்த குருநாதரிடம், அவரது அறிவுரைகளைக் கேட்டு நடந்து அதன்படி எளிமையாக வளர்ந்தவன் தான். அதனால், குருநாதர் அனுப்பிய வைத்த அந்த சீடனுடன் மிக இயல்பாக பழகினான் அரசன்.

இருவரும் நதியில் நீராடிக் கொண்டிருக்கும்போது, திடீரென்று, மக்களின் கூக்குரல கேட்டது. “அரண்மனை தீப்பற்றி எரிகிறது. அனைவரும் ஓடி வாருங்கள் “அருகில் உள்ள மக்கள் பதற்றத்துடன் அரண்மனையை நோக்கி ஓடினார்கள். நீராடிக் கொண்டிருந்த சீடனும், நீரில் இருந்து எழுந்து அருகிலேயே இருந்த அரண்மனையை நோக்கி ஓடினான். அரண்மனையின் ஒரு பகுதியான, அந்த சீடன் தங்கியிருந்த இடம் தீப்பற்றி எரிந்து கொண்டு இருந்தது. தீயின் ஜூவாலைகள் வானளாவி சென்றன. மக்கள், மற்றும் அரண்மனை பணியாளர்கள் அனைவரும் ஒன்று சேர்ந்து தீ பரவாமல், நீரெடுத்து ஊற்றி தீயை அணைத்துக் கொண்டிருந்தனர்.

“அய்யோ! இத்தனை நாட்கள் நான் சேகரித்து வைத்திருந்த எனது இடுப்புத் துண்டுகள் அனைத்தும் தீயில் கருகி சாம்பல் ஆகிவிடுமே“ என்ற கவலையில் ஓடிய சீடன், ஒரு நிமிட நேரம் நிதானித்து, திரும்பி, அமைதியாக ஆற்றில் குளித்துக் கொண்டிருக்கும் அரசனைப் பார்த்தான். ஆச்சர்யத்துடன், அவரிடமே திரும்பி வந்தான். “அரசே, உங்கள் அரண்மனை, அங்கு தீப்பற்றி எரிந்து கொண்டிருக்கிறது. நீங்கள் இப்படி நிதானமாக நீராடிக் கொண்டு இருக்கிறீர்களே.” என்றான்.

அரசன் அமைதியாக சொன்னான், “எனது அரண்மனையா? எது? இதா? நான் பிறப்பதற்கு முன்பிலிருந்தே இந்த அரண்மனை இங்கு இருந்தது. நான் இறந்த பிறகும் என்னை விட்டு விட்டு இந்த அரண்மனை இங்கேயே இருக்கும். பிறகு, இந்த அரண்மனை எப்படி எனதாகும்? நீ உன் இடுப்புத் துணியை உனதாக நினைக்கிறாய். அதனால் பதறியபடி எழுந்து ஓடுகிறாய்“ என்றான் அரசன். சீடன், தனது அறியாமையை எண்ணி வெட்கத்தில் தலை கவிழ்ந்தான்.

கதை #835
எல்லாத்தையும் விட்டுவிட்டு

,ஒரு நாட்டிலே ஒரு துறவி ஒருவர் இருந்தார். அந்த நாட்டு அரசன் அவரிடம் அடிக்கடி சென்று அவரை சந்தித்து சில ஆலோசனைகளை பெறுவான். அப்படி இருக்கையில் ஒரு நாள் “ சுவாமி நான் உங்களை எனது அரண்மனைக்கு அழைத்துப்போக வந்திருக்கிறேன்” எனக் கூறினான்.

துறவி வரமாட்டார் நான் எளிமையானவன் எனக்கு அரண்மனை வாசம் வேண்டாம் என்று சொல்லிவிடுவார் என்று நினைத்து அவன் அவ்வாறு அவரை அழைத்தான். ஆனால் அவரும் “சரி போகலாம் போய் ரதத்தை கொண்டு வா! அரண்மனைக்குச் செல்வதற்கு எனக்கு ஆடம்பரமான ஆடைகளை கொண்டு வா” என கேட்டார். மன்னனுக்கு தூக்கி வாரிப்போட்டது உண்மையிலேயே இவர் துறவிதானா? என்ற சந்தேகம் ஏற்பட்டது ரதத்தைக் கொண்டுவந்தான். துறவி ஏறி உட்கார்ந்தார். அருகிலே அரசன். துறவி மிகவும் உற்சாகமாக இருந்தார். இவனோ சோர்ந்து போயிருந்தான்.

துறவி மரத்தடியிலே வாழ்ந்து பழக்கப்பட்டவர் எளிமையாக அரண்மனையில் ஓரிடத்திலேயே உட்கார்ந்து கொள்வார் என்று நினைத்தான். ஆனால் அப்படி இல்லை அரண்மனைக்கு வந்த உடனே துறவி அதைக் கொண்டு இதைக் கொண்டு வா என்ற அரசனுக்கு கட்டளைகளைப் பிறப்பித்துக் கொண்டிருந்தார். இரவில் சுகமாக உறங்கினார். பகலில் அரண்மனைத் தோட்டத்தில் உலாவினார். நீச்சல் குளத்தில் நீராடினார் இப்படியே பொழுதைப் போக்கினார். ஆனால் அரசனால் அவ்வாறு மகிழ்ச்சியாக இருக்க முடியவில்லை. அவனுக்கு அரசாங்க கவலைகள் ஏராளம்.

துறவி இப்படி இருப்பதை அவனால் தாங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை ஒருநாள் அவரிடம் போய் “நான் உங்களிடம் சிறிது பேச வேண்டும்” என்றான். துறவியோ “மரத்தடியில் இருக்கும் போது அடிக்கடி என்னை வந்து சந்தித்து ஏதாவது விளக்கம் கேட்பாய் ஆனால் இங்கே வந்த பிறகு என்னை சந்திப்பது கூட அபூர்வம் என்ன கேட்க வேண்டும் கேள்” என்று சொன்னார். “வேறு ஒன்றுமில்லை சுவாமி உங்களுக்கும் எனக்கும் என்ன வித்தியாசம்? இரண்டு பேரும் அரண்மனையில் தான் இருக்கிறோம். நீங்கள் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறீர்கள் என்னால் அப்படி இருக்க முடியவில்லை. இவ்வளவுக்கும் நீங்கள் முதல் இருந்தது போல் இப்போது இல்லை. தினமும் தங்கத்தேர், தரமான ஆடைகளை அணிகிறார்கள் சுவையான சாப்பாடு இப்படி இருக்கையில் உங்களுக்கும் எனக்கும் என்ன வித்தியாசம்?” என்று மன்னன் கேட்டான்.

“இதற்கு பதில் சொல்கிறேன் என்கூட புறப்பட்டு வா என்று நகரத்திற்கு வெளியே அழைத்துக்கொண்டு போனார அங்கே போய் நான் திரும்பி வரப்போவதில்லை நீ என்னோடு வருகிறாயா? திரும்பி போகிறாயா?” என்று கேட்டார். அதற்கு மன்னன் “அதெப்படி உங்களுடன் வர முடியும். என்னுடைய நாட்டினுடைய சொத்துக்கள் மனைவி மக்கள் எல்லாத்தையும் விட்டுவிட்டு என்னால் வர முடியாது” என்று சொன்னான்.

“இப்போது வித்தியாசத்தை தெரிந்து கொண்டாயா? நான் அரண்மனையிலிருந்து எல்லாவித பொருள்களும் உடையவனாக இருந்தேன். ஆனால் ஒன்றையும் சொந்தம் கொண்டாடுகிறவனாக இருக்கவில்லை. நீ எல்லாத்தையும் சொந்தம் கொண்டாடுகிறாய். இதுதான் நமக்குள் உள்ள வித்தியாசம்” என்று கூறிவிட்டு அரண்மனை ஆடைகளை களைந்து “உன்னுடைய ஆடைகளை நீயே வைத்துக்கொள்” என்று கூறிவிட்டு திரும்பிப் பார்க்காமல் அவர் நடந்து சென்று கொண்டிருந்தார். அரசனுக்கு அப்போதுதான் அவனுடைய அறியாமை புரிந்தது.

இந்த உலகத்தில் எத்தனையோ பொருள்கள் இருக்கின்றன அதை எல்லாம் முறையாக பயன்படுத்தினால் மகிழ்ச்சியாக இருக்கலாம். அதை விட்டுவிட்டு அதை நாம் சொந்தம் கொண்டாட எப்போது ஆரம்பிக்கிறோமோ அப்போதுதான் கவலைகள் நம்மை சுற்றி வளைத்து கொள்கின்றன.

கதை #S834
வெளித்தோற்றம்

அந்த நாட்டின் அரசனுக்கு ஒரே மகன். அவன் தான் பின்னாளில் அந்த நாட்டை அரசாளப்போகிறான். அரசன் தன் மகனுக்கு வித்தியாசமான உத்தரவை பிறப்பித்தார். ''நீ இதற்கு மேல் இளவரசன் கிடையாது. இந்த ராஜ்ஜியத்தை விட்டு விலகிச் சென்றுவிடு!'' என்பதே அந்த ஆணை.

இளவரசன் மீதிருந்த ஆபரணங்கள் பட்டாடைகள் எல்லாம் நீக்கப்பட்டன. அவனுக்கு கிழிந்த ஆடையே தரப்பட்டது. நள்ளிரவில் தங்கத்தேரில் அனுப்பப்பட்ட இளவரசன் நாட்டிற்கு வெளியே பிச்சைக்காரனைப் போல இறக்கிவிடப்பட்டான். வருடங்கள் கடந்தன. இளவரசன் பிச்சைக்காரனாகவே மாறிவிட்டான். தான் ஒரு இளவரசன் என்பதையே அவன் மறந்துவிட்டான். உடைக்காகவும் உணவுக்காகவும் இறுப்பிடத்திற்காகவும் பணம் தேவைப்பட்டதால் அவன் பிச்சையெடுப்பது இன்றியமையாததாக மாறிவிட்டது.

மிகக் கடுமையான கோடைக்காலம் வந்தது. அவனுக்கு உபயோகித்த இரண்டாம்தர காலணி தேவைப்பட்டது. அதனால் உணவு விடுதிக்கு வெளியே பிச்சையெடுத்துக் கொண்டிருந்தான். சாலைகள் நெருப்பைப் போல சுட்டெரித்தன. அதனால் அவனுடைய கால் பாதங்கள் வெடித்து கொப்பளங்கள் ஏற்பட்டிருந்தன. எப்படியாவது ஒரு ஜோடி பழைய காலணியை பிச்சை வாங்கியே ஆக வேண்டும் என பிச்சையெடுத்துக் கொண்டிருந்தான்.

திடீரென அங்கே ஒரு தங்கத்தேர் வந்து நின்றது. தேரிலிருந்து இறங்கியவன் ''உங்களுடைய தந்தை உங்களை அழைக்கிறார். அவர் முதுமையால் இறந்துக் கொண்டிருக்கிறார். அதனால் அரசனாக பதவியேற்க உங்களை அழைக்கிறார்'' என்றான். அந்த ஒரு கனத்தில் பிச்சைக்காரன் மறைந்து போனான். முழுமையாக அரசனாக மாறிவிட்டான். அதே உடை அதே கால்கள் தான் உள்ளுக்குள் அவன் மாறிவிட்டான்.
.
அங்கே பெருக்கூட்டம் கூடிவிட்டது. அவனுக்கு உதவி செய்யாமல் போனவன் கூட ''நான் இவருடைய நண்பன்'' என அருகே வந்து நின்றான். அரையணா காசுக்காக கெஞ்சியனுக்கு அருகே நிற்பதையே பெருமையாக மக்கள் நினைத்தனர். ஆனால் அவன் ஒருவரையும் சட்டை செய்யவில்லை. நேரடியாக தேரில் ஏறியவன் ''ஒரு அழகான இடத்திற்கு தேரை செலுத்து. நான் குளித்து மாற்று உடைகளை அணிய வேண்டும்'' என தேரோட்டிக்கு உத்தரவிட்டான்.

அரண்மனைக்குள் நுழைந்தவன் நேராக அரசனிடன் சென்று ''தந்தையே ஏன் இத்தனை வருடங்களாக என்னை மறந்துவிட்டீர்? இன்னும் சில வருடங்கள் சென்றிருந்தால் நான் பிச்சைக்காரனாகவே செத்துப் போயிருப்பேன்'' என இளவரசன் கேட்டான். அரசன் ''இதை தான் என் தந்தையும் எனக்கு செய்தார். உன்னை ஆபத்தில் தள்ளும் எண்ணம் ஏதுமில்லை. உலக அனுபவங்களை நீ பெற வேண்டுமானால் அரசனுக்கும் பிச்சைக்காரனுக்குமான இடைவெளியை உணர்ந்திருப்பது அவசியம். அதற்கு இடையே தான் எல்லாமே அடங்கியுள்ளது'' என்றார்.

''உன்னை பிச்சைக்காரனாக நினைத்தது மற்றவர்கள் தான். அது உண்மையல்ல. அங்கே நீ அரசனாகவும் இல்லை பிச்சைக்காரனாகவும் இல்லை. உன் தோற்றத்தைப் பார்த்து அவர்கள் நினைத்தது தவறாகிப் போனது. உனக்குள் இருக்கும் அரசனை அவர்கள் கண்டுகொள்ளவில்லை. இதை உணரும் வேளையில் நீ அரசனாகிவிட்டாய்'' என அரசன் சொன்னார்.

இதே போல்தான் கடவுளாகவே(ஞானமடைய) ஒரு கணத்தில் ஒருவனால் மாற முடியும். உலகில் உன் வாழ்வு வெளித்தோற்றமே. உள்ளுக்குள் இருக்கும் கடவுள் தன்மை என்றும் மாறாமல் இருக்கும்.

கதை #S833
மற்றவரின் வேலையை

அரசர் ஒருவர் இருந்தார். வளமும் செல்வமும் கொழித்த நாட்டில் பஞ்சம் எட்டிப்பார்த்தது. அமைச்சர்களுடன் ஆலோசனை செய்த போது மழை ஒன்றுதான் இதற்கு தீர்வு என்று அரண்மனையின் ஆஸ்தான ஜோதிடர் சொல்ல சரி வருணபகவானை குளிர்விக்க யாகம் செய்வோம் என்றார்.

மழை வேண்டி மிகச் சிறப்பாக யாகம் நடத்த ஏற்பாடு செய்ய உத்தரவிட்டார் அரசர். அமைச்சர்களும் யாகத்துக்கு ஏற்பாடு செய்தார்கள். வேள்வி நடத்ததொலைதூர தேசத்திலிருக்கும் வேதியர்கள் வரவழைக்கப்பட்டார்கள். மக்கள் அனைவரும் கலந்துகொள்ள வேண்டும் என்று அனைவருக்கும் அழைப்பும் விடுக்கப்பட்டது.

யாகம் நடத்தும் நாளும் வந்தது. மக்கள் அனைவரும் மகிழ்ச்சியாக ஹோமத்தில் கலந்துகொண்டார்கள். ஹோமம் சிறப்பாக முடிவடைந்து ஹோமக்குண்டலத்தில் உள்ள தீ அணைவதற்குள் வருணபகவான் பலன் அளிக்க தொடங்கிவிட்டார். மழையால் மக்கள் மனமும் பூமியும் குளிர்ந்தது. அரசனும் மனம் மகிழ்ந்தான். சரியான மந்திரங்களை முறையாக உச்சாடனம் செய்ததால்தான் மழை குறைவின்றி பெய்வதாக அரண்மனை ஆஸ்தான ஜோதிடர் கூறினார். அதைக் கேட்ட மன்னனுக்கு விபரீத ஆசை உண்டானது.

நாமே மந்திரங்கள் உச்சரிக்க கற்றுக்கொண்டால் என்ன என்று நினைத்தார். ஹோமம் வளர்த்து மந்திரங்கள் உச்சரித்த வேதியர்களின் தலைவனை அழைத்தார். மந்திரங்களில் பலனை இப்போது தான் புரிந்து கொண்டேன். நானும் மந்திரங்களைக் கற்றுக்கொள்ள விரும்புகிறேன். அதனால் நீங்கள் எனக்கு மந்திரங்களைக் கற்றுத்தர வேண்டும் என்றார் அரசர். வேதியர் கூட்ட தலைவனுக்கு அதிர்ச்சியாக இருந்தது.

நீங்கள் அரசர். உங்களுக்கு மந்திரத்தின் அதிகாரம் கட்டுப்படாது என்றான் மென்மையாக. ஆனால் அரசனுக்கு கோபம் ஒரு அரசன் உன்னிடம் இரங்கி கேட்கிறேன். நீ என்னை அவமதிக்கிறாய் என்றார். மேலும்நீ எனக்கு ஒரு சில மந்திரங்களை மட்டும் கற்றுகொடுத்துதான் ஆக வேண் டும் என்று கட்டளையிட்டார். வேதியர் தலைவன் யோசித்தான். பிறகு அரசனின் அருகில் இருந்த காவலாளியை அழைத்து உடனடியாக அரசரை கைது செய்து சிறையில் அடையுங்கள். சீக்கிரம் என் கட்டளையை நிறைவேற்றுங்கள் என்றான்.

அரசருக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. அங்கிருந்த காவலாளிகள் அரசரையும் வேதியனையும் மாறி மாறி பார்த்தார்கள். சிறிது நேரம் அங்கு நிசப் தமாக இருந்தது. சுதாரித்த அரசர் என்ன தைரியம் இருந்தால் என்னை கைது செய்ய உத்தரவிடுவாய். யாரங்கே இந்த வேதியனை கைது செய்து கசையடி கொடுத்து சிறையில் தள்ளுங்கள் என்றார். உடனடியாக ஓடி வந்த காவலர்கள் வேதியனைப் பிடித்து இழுத்தார்கள்.

அதுவரை அமைதியாக இருந்த வேதியன் பார்த்தீர்களா அரசே! நான் கூறிய வார்த்தைகளைத் தான் நீங்களும் கூறினீர்கள். ஆனால் உங்கள் வார்த்தைக்கு கட்டுப்பட்ட காவலர்கள் என்னுடைய வார்த்தைக்கு கட்டுப்படவில்லை. அப்படித்தான் மந்திரமும் எனக்கு கட்டுப்படும் மந்திரம், நீங்கள் சொல்லும் போது சித்திக்காது என்றான். அரசனின் முகத்தில் இருந்த குழப்பம் அகன்றது. வேதியனுக்கு பொன்னும் பொருளும் கொடுத்து அனுப்பினான்.

கதை #S832
எப்படியான மனைவி

ஒரு நாட்டில் கண் பார்வை இல்லாத ஒரு மன்னன் ஆண்டு வந்தான்! அவனுக்கு ஒரு பட்டத்து இளவரசன் இருந்தான்! ஒரு நாள் அவனை அழைத்து மகனே! இந்த தேசத்திற்கு நீ மன்னன் ஆகும் நேரம் வந்து விட்டது! நீ அரியணை ஏற்க வேண்டும் அதற்கு முன் உனக்கு திருமணம் செய்ய வேண்டும் உனக்கு எப்படி பட்ட துணை வேண்டும் என்று சொல்ல!

அதற்கு இளவரசன் அப்பா நம் நான்கு சிற்றரசன் மகள்கள் இருக்கிறார்கள் அவர்களில் ஒருவரை நான் தேர்ந்து எடுக்க ஆசை படுகிறேன்! ஆனால் யாரை தேர்ந்து எடுப்பது என்று தெரியவில்லை!

நீங்கள் தான் அதற்கு உதவ வேண்டும் என்று சொன்னான். அதற்கு மன்னன் கவலை படாதே அந்த நால்வருக்கும் நான் ஒரு சோதனை வைக்கிறேன் அதில் யார் வெற்றி கொள்கிறார்களோ அவர்களை நீ திருமணம் செய்து கொள்ளலாம். அதுவரை நீ அரண்மனையில் இரு! உனக்கு உடம்பு சரியில்லை வயிறு வலியில் துடிப்பதாக சொல்ல போகிறேன் என்றார்.

நான்கு இளவரசிகள் அழைக்கப்பட்டார்கள். மன்னன் அவர்களிடம் சொன்னான் பட்டத்து இளவரசன் உடம்பு சரியில்லை அவனுக்கு தீராத வயிற்று வலி ஏற்பட்டு இருக்கு அதனால் நீங்கள் ஒரு சிறந்த சூப்பை தயார் செய்யுங்கள் முதலில் நாம் அதை சுவைத்து பார்ப்பேன்! எந்த உணவு நன்றாக இருக்கிறதோ அந்த உணவை சமைத்தவர் அடுத்த பட்டத்து இளவரசி ஆவார் என்று சொல்ல!

நான்கு இளவரசிகள் போட்டி போட்டு கொண்டு உணவை தயார் செய்ய ஆரம்பித்தனர். ஒரு மணி நேரம் கழித்து மன்னரிடம் சுவைக்க எடுத்து வரப்பட்டது!
முதல் இளவரசி சிக்கனை கொண்டு நல்ல சூப் ஒன்றை தயார் செய்து இருந்தால்! மன்னர் சுவைத்து பார்த்தார் சுவை அலாதியாக இருந்தது.
இரண்டாம் இளவரசி காய்கறிகள் மற்றும் நிறைய மசாலாக்கள் சேர்த்து அருமையான சூப் தயாரித்து இருந்தார்! அதுவும் அமிர்தமாக இருந்தது.
மூன்றாவது இளவரசி வெண்ணெய் சேர்த்து மணக்கும் சூப் ஒன்றை தயார் செய்து இருந்தார்! அதுவும் சுவைக்க அமிர்தம் போல் இருந்தது!
ஆனால் நான்காம் இளவரசி செய்த சூப் உப்பு காரம் மசாலா இல்லாமல் சூடு அதிகம் இல்லாமல் இருந்தது சுவை ஒன்றும் சொல்லி கொள்ளும் படி இல்லை!

முதல் மூன்று இளவரசியும் நான்காவது இளவரசியை பார்த்து நகைத்தனர்! கண்டிப்பாக முதல் மூன்றில் ஒருவர் தான் மன்னன் தேர்ந்து எடுப்பார் என்று முடிவு செய்து இருந்தனர்! ஆனால் மன்னன் நான்காவது இளவரசியை தேர்ந்து எடுத்தார்!

அவையில் இருந்த அனைவரும் மன்னனிடம் ஏன் என்று கேட்க அதற்கு மன்னன் சொன்னார், முதல் மூன்று பேரும் எப்படி ஜெயிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் இருந்தார்கள் ஆனால் நான்காவது இளவரசி மட்டும் தான் இளவரசனுக்கு உடம்பு சரியில்லை வயிறு சரியில்லை அதனால் உப்பு, காரம், எண்ணெய் மற்றும் சூடு குறைவாக இருக்கும் சூப்பை தயார் செய்தார்! அவர் தான் உண்மையில் குடும்பத்திற்கும் ஏன் நாட்டிற்கும் சிறந்தவராக இருப்பார் என்று தீர்ப்பை சொல்லி முடித்தார்!

வந்தார்கள். அதற்கு அந்த வழிப்போக்கன் என்ன விலை கேட்டான் என்பதை கொல்லன் வாய் வழியாகவே அறிந்து கொள்ள பலரும் ஆசைப்பட்டார்கள். “இந்தக் கொல்லன் எப்படிப்பட்ட அதிர்ஷ்டக்காரன்” என்று அவர்கள் அவன் முன்னாலேயே வியந்தார்கள்.

இப்படி அவனுடைய தேனீர்சட்டி பிரபலமடைந்த பின் இன்னொரு பயமும் கொல்லனை ஆட்கொண்டது. யாராவது இதைத் திருடிக் கொண்டு சென்று விட்டால் என்ன செய்வது என்ற பயம் அவனுக்கு ஏற்பட்டது. பகல் முழுவதும் எப்போதும் அதன் மேல் ஒரு கண் வைத்திருந்தான். அவனுடைய வழக்கமான வேலைகள் எதுவும் சரியாக நடக்கவில்லை. இரவும் திருட்டு பயம் காரணமாக அவனால் நிம்மதியாக உறங்க முடியவில்லை.

இப்படியே நாட்கள் சென்றன. சில நாட்களில் வருவதாகச் சொன்ன வழிப்போக்கன் மூன்று மாத காலமாகியும் வரவில்லை. ஆனால் ஆட்களோ அந்த தேனீர் சட்டியைப் பார்க்க வந்த வண்ணம் இருந்தார்கள். அவனிடம் அது பற்றி கேட்ட வண்ணம் இருந்தார்கள். ஒரு நாள் வெளியூர்களில் இருந்தும் ஆட்கள் அதனைப் பார்க்க வந்து விட்டார்கள். அவனிடம் “நீ உண்மையிலேயே பெரிய அதிர்ஷ்டசாலி தான்” என்றார்கள்.

அவனோ பொறுக்க முடியாமல் சொன்னான். “உண்மையில் நான் துரதிர்ஷ்டசாலி தான். ஒரு காலத்தில் எளிமையான வாழ்க்கை வாழ்ந்தபடி நிம்மதியாக நான் இருந்தேன். இந்த மூன்று மாதங்களாக இந்த தேனீர் சட்டி என் நிம்மதியைக் குலைத்து விட்டது. பகலில் நிம்மதியாக வெளியே உட்கார்ந்து இதில் தண்ணீரைக் குடிக்க முடியவில்லை. ஒரு கணம் கூட என்னால் நிம்மதியாக வேலை பார்க்க முடியவில்லை. இதை யாராவது திருடிச் சென்று விடுவார்களா என்ற பயத்தில் இரவிலும் என்னால் தூங்க முடியவில்லை.”

அவர்கள் சொன்னார்கள். “அப்படிச் சொல்ல வேண்டாம். அந்த வழிப்போக்கன் கண்டிப்பாக வருவான். அதை விற்று நூறு பொற்காசுகளோடு நீ நிம்மதியாக இருக்கலாம்”

அவன் சொன்னான். “இத்தனை நாட்கள் வராதவன் இனி வருவானா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. எனக்கு இப்போது நூறு பொற்காசுகள் தேவையில்லை. என் பழைய நிம்மதியான வாழ்க்கை திரும்பக் கிடைத்தால் போதும். அதற்கு என்ன செய்வது என்று எனக்குத் தெரியும்” மற்றவர்கள் அவனைத் தடுப்பதற்குள் அந்த சட்டியை சுத்தியலால் ஒரே போடாகக் கொல்லன் போட்டுடைத்தான். அந்த தேனீர் சட்டி பல துண்டுகளாக சிதறியது. மற்றவர்கள் திகைத்துப் போய் நிற்க கொல்லனோ மாபெரும் நிம்மதியை உணர்ந்தான்.

கொல்லன் முன்பு வாழ்ந்த வாழ்க்கை எளிமையானதாக இருந்தது. அவனுக்குக் கிடைத்த வருமானம் அவன் வாழ்க்கை நடத்தப் போதுமானதாக இருந்தது. அவனுக்குப் பெரிய கவலைகளோ, பயமோ இருக்கவில்லை. ஆனால் அந்த தேனீர் சட்டி மிக அதிக விலை மதிப்புடையது என்று ஊரார் அறிந்தவுடன் எல்லாமே அவனுக்கு தலைகீழாக மாறிவிட்டது. அவன் அது திருட்டுப் போய் விடுமோ என்ற பயத்தை உணர்ந்தான். பழைய வாழ்க்கையின் கவலையற்ற தன்மையை இழந்தான்.

அவனுக்காக அவனை மதிப்பது போய் அந்த தேனீர்சட்டிக்காக அவனை மனிதர்கள் மதித்தார்கள். மற்றவர்களுக்கு அவனை விட தேனீர் சட்டி மிகவும் மதிக்கத் தக்க விஷயமாக மாறி விட்டது. எல்லோரும் அவனை அதிர்ஷ்டசாலி என்று எண்ணிக் கொண்டிருக்கையில் அவன் மட்டுமே உள்ளுக்குள்ளே ஒரு துரதிர்ஷ்டசாலியாக இருந்தான்.

செல்வமும், புகழும் அதிகரிக்கும் போது அதனுடன் கூடவே பிரச்னைகள் வரும். மனிதனை விட அதிகமாக அவனுடைய செல்வமும், புகழும் முக்கியத்துவம் பெற்று விடுமானால் அவனால் உண்மையான நிம்மதியைக் காண முடியாது. எப்படிப் பாதுகாப்பது என்ற கவலையும் சேர்ந்தே இருக்கும். அவை அவனை ஆட்டிப் படைக்க ஆரம்பித்து விடும். அவன் எண்ணம், சொல், செயல் எல்லாவற்றையும் தீர்மானிக்க ஆரம்பித்து விடும். இந்த அடிமைத்தனத்தை உடைத்து எறிந்தால் ஒழிய ஒருவன் நிம்மதியடைய முடியாது என்பதைத் தான் கொல்லன் தேனீர் சட்டியை உடைத்த பின் பெற்ற நிம்மதி மூலமாக உணர்ந்தான்.

கதை #S831
தேனீர் சட்டி

ஒரு சிறிய நகரத்தில் ஒரு கொல்லன் வாழ்ந்து வந்தான். அவன் வீட்டின் முன் பகுதியிலேயே அவன் தொழில் செய்யும் கடை வைத்திருந்தான். தன் வாழ்க்கையை நடத்த காலை முதல் இரவு வரை அவன் வியர்வை சிந்தி உழைக்க வேண்டி இருந்தது. கடையின் முன்னால் ஒரு மேசையில் ஒரு அழகான பழைய தேனீர் தயாரிக்கும் சட்டியில் நீரை நிரப்பி வைத்திருப்பான். அதன் அருகே ஒரு நாற்காலியும் வைத்திருப்பான். தாகம் எடுக்கும் போதெல்லாம் எழுந்து முன்னால் வந்து அந்த நாற்காலியில் அமர்ந்து அந்த தேநீர் சட்டியில் இருந்து குளிர்ச்சியான நீரைக் குடித்து கண்களை மூடிக்கொண்டு சிறிது நேரம் இளைப்பாறுவான். அவன் மிக அமைதியாக உணரும் தருணங்கள் அவை.

அவன் தொடர்ந்து வேலை செய்யத் தேவையான புத்துணர்ச்சியை ஏற்படுத்தும் தருணங்கள் அவை. அவன் வாழ்க்கை இப்படி அமைதியாக சென்று கொண்டிருந்தது.

ஒரு நாள் அவன் அப்படி அந்த தேனீர் சட்டியில் இருந்து தண்ணீரைக் குடித்துக் கொண்டிருக்கையில் ஒரு வழிப்போக்கன் அவனையே உற்றுப் பார்த்தான். கொல்லன் அவனிடம் கேட்டான். “ஐயா என்ன பார்க்கிறீர்கள்? உங்களுக்கு ஏதாவது உதவி வேண்டுமா?”

”உங்களின் தேனீர் சட்டியைப் பார்த்தேன். மிக வித்தியாசமாக இருக்கிறது”
கொல்லன் சொன்னான். “இந்த தேனீர் சட்டி மிகப் பழையது. என் தந்தை இருக்கும் வரை இதில் தான் தண்ணீர் ஊற்றி வைத்திருந்து குடிப்பார். அவருக்குப் பின் நான் இதை உபயோகித்து வருகிறேன். களைப்பும் தாகமும் ஏற்பட்டால் நான் இதிலிருக்கும் தண்ணீரைக் குடித்து சற்று இளைப்பாறுவேன்”

“அதை நான் சற்று ஆராய்ந்து பார்க்கலாமா?” என்று கேட்டான் அந்த வழிப்போக்கன்.

இந்த பழைய சட்டியை ஆராய என்ன இருக்கிறது என்று நினைத்தவனாக கொல்லன் அந்த தேனீர் சட்டியை அந்த வழிப்போக்கனிடம் தந்தான். வழிப்போக்கன் அந்த தேனீர் சட்டியைக் கையில் பிடித்து அதனை கூர்மையாக ஆராய்ந்து பார்த்தான். பின் சொன்னான். “ஐயா, இந்த தேனீர் சட்டி வரலாற்றுச் சிறப்பு வாய்ந்த ஒரு புராதனப் பொருள்”

இவர்கள் பேசிக் கொண்டிருக்கும் வேளையில் அக்கம் பக்கம் உள்ளவர்கள் எல்லாம் அங்கு கூடி விட்டார்கள். அவர்களில் ஒருவன் ஏளனமாகச் சொன்னான். “இந்தப் பழைய சட்டியைப் போய் இப்படிச் சொல்கிறீர்களே. பார்த்தால் சாதாரணமானதாகத் தானே இருக்கிறது”

வழிப்போக்கன் சொன்னான். “இதற்கு முந்தைய மன்னர் பரம்பரையினர் காலத்தில் இது போன்ற ஒரே மாதிரியான மூன்று தேனீர் சட்டிகள் பிரத்தியேகமாக தயாரிக்கப்பட்டன. இரண்டு தேனீர் சட்டிகள் இன்றும் நம் அரசவையில் இருக்கிறது.

மூன்றாவது தொலைந்து போய் விட்டதாகக் கருதப்பட்டு வந்தது. இதைப் பார்த்த பின்பு தான் இது இன்னமும் இருப்பது புரிந்தது. இந்த சட்டியை நன்றாகக் கழுவி சுத்தம் செய்து பார்த்தால் இதன் அடியில் முந்தைய அரசகுல முத்திரை இருப்பதை நீங்கள் பார்க்கலாம்.”

இதைக் கேட்ட அனைவருக்கும் ஒரு பரபரப்பு ஏற்பட்டு விட்டது என்றே சொல்ல வேண்டும். உடனடியாக கொல்லன் அந்த சட்டியை நன்றாகக் கழுவி சுத்தம் செய்தான். பின் பார்த்த போது வழிப்போக்கன் சொன்னது போல அந்த சட்டியின் அடியில் முந்தைய அரசகுல முத்திரை இருந்தது.

இது வரை யாரும் அப்படிப் பட்ட முத்திரை உள்ள பாண்டங்களைப் பார்த்ததில்லை. வழிப்போக்கன் கேட்டான். “ஐயா இந்த அபூர்வ சட்டியை நீங்கள் விற்க விரும்பினால் நானே வாங்கிக் கொள்கிறேன். நூறு பொற்காசுகள் வரை தர நான் தயாராக இருக்கிறேன்” கொல்லனுக்குத் தன் காதுகளை நம்ப முடியவில்லை. அக்காலத்தில் நூறு பொற்காசுகள் என்பது மிகப் பெரிய செல்வம். கொல்லன் தன் வாழ்நால் எல்லாம் கடுமையாக உழைத்தாலும் அந்த அளவு செல்வத்தை சம்பாதிக்க முடியாது. கொல்லன் சம்மதித்தான்.

வழிப்போக்கன் இன்னும் சில நாட்களில் பொற்காசுகளுடன் வந்து அந்த தேனீர் சட்டியை வாங்கிக் கொள்வதாகச் சொல்லி விட்டு சென்றான். கூடியிருந்தவர்களுக்கும் நடந்ததெல்லாம் மிக ஆச்சரியமாக இருந்தது. ஒவ்வொருவரும் அந்த தேனீர் சட்டியைக் கையில் எடுத்துப் பார்க்க விரும்பினார்கள். அந்த அரச முத்திரையைப் பார்ப்பதில் ஆர்வம் காட்டினார்கள். ஆனால் அந்த சட்டியின் மதிப்பை இப்போது உணர்ந்திருந்த கொல்லன் எல்லோரையும் எட்ட நின்றே பார்க்கச் சொன்னான்.

அன்றிலிருந்து அவன் வாழ்க்கையில் எல்லாமே மாறி விட்டது. அந்த தேனீர் சட்டியை முன்பு போல வெளியே வைக்க முடியவில்லை. மேசை, நாற்காலி, தேனீர் சட்டி மூன்றையும் வீட்டுக்குள்ளே வைத்தான். வேலை முடிந்த பின் முன்பு போல நிம்மதியாக வெளியில் காற்றாட அமர்ந்து குளிர்ந்த நீரை அந்த சட்டியில் குடிக்க முடியவில்லை. உள்ளே அமர்ந்து குடித்தால் புழுக்கமாக இருந்தது. அந்த சட்டியைத் தூக்கி அப்படியே அதிலிருந்து தண்ணீரைக் குடிக்க முடியவில்லை. சட்டியை உயரத் தூக்கும் போது கை தவறி விழுந்து உடைந்து விடுமோ என்ற பயம் வந்தது.

அவனிடம் அந்த அபூர்வ சட்டி இருக்கும் செய்தி பரவி தினமும் நிறைய பேர் அதைப் பார்க்க வந்தார்கள். அவனிடம் அந்த அபூர்வ சட்டி இருக்கும் செய்தி பரவி தினமும் நிறைய பேர் அதைப் பார்க்க

கதை #S830
சாரி தங்கச்சி

ஒரு அழகான பெண் தன் வீட்டு வாசலில் தினம் ஒரு அழகான இளைஞன் நிற்பதை பார்க்கிறாள். தினம் வருகிறான் ஒரு மணி நேரம் நிற்கிறான். எப்பவும் மொபைலை பார்த்து கொண்டு இருக்கிறான் ஆனால் அந்த பெண்ணை பார்த்து எந்த சைகையும் செய்யவில்லை! அப்பப்ப பார்ப்பதோடு சரி.

அவன் வருவதும் இவள் பார்ப்பதும் என இப்படியே ஒரு வருடம் ஓடியது. அவளுக்கு நன்றாக புரிந்தது அவன் தன்னை காதலிக்கிறான் என்று. ஆனால் தன் காதலை சொல்ல வெட்க படுகிறான் என்று, சரி நாம தான் இந்த காதலை கூட செய்ய வேண்டும் என்று தன் பெற்றோரிடம் விசயத்தை சொல்லி அனுமதி வாங்க.

பெற்றோர்களும் “சரிம்மா! ஆனால் எதற்கும் ஒரு வாட்டி அந்த பையனிடம் ஒரு வார்த்தை பேசி விடு” என்று சொல்ல. அன்று அவன் வர. அவனிடம் போய் தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டாள்.
அவனும் “எனக்கு தெரியும்” என்று சொல்ல. “எனக்கு உங்களை மிகவும் பிடித்து இருக்கு. கடந்த ஒரு வருடமாக நீங்கள் எங்கள் வீட்டுக்கு கீழே இருந்து என்னிடம் காதலை சொல்லாமல் பொறுமையாக இருந்தது எனக்கு உங்களை மேலும் பிடித்து இருக்கு. ஐ லவ் யூ”. என்று சொல்ல.

அவன் “சாரி தங்கச்சி! நீங்கள் என்னை தப்பா புரிந்து கொண்டீர்கள். உங்கள் வீட்டில் நீங்கள் வைபை லாக் போடாமல் இருப்பதால் கடந்த ஒரு வருடமாக இங்க இருந்து பிரவுஸ் பண்ணி கொண்டு இருந்தேன். அப்புறம் தங்கச்சி! உங்க வீட்டு கீழே இருந்து தான் என் காதலிக்கு பேஸ்புக்கில் மெசேஜ் பண்ணி கொண்டு இருப்பேன்” என்று சொல்ல. அவளுக்கு சற்று மயக்கம் வந்தது.

கதை #S829
வேகமா ஓடும்

ஒரு தடவை ஒரு சைனாகாரர், நம்ம நாட்டு டூர் வந்தாரு. ஏர்போர்ட்ல இறங்கி வாடகைக்கு ஒரு டாக்ஸி பிடிச்சார். வழியில ஒரு பஸ்ஸ பார்த்தார். உடனே சொன்னார்.”இங்க உள்ள பஸ் எல்லாம் ரொம்ப மெதுவாகவும், சத்தமாவும் இருக்கு. சைனால பஸ்கள் எல்லாமே செம ஸ்பீடா ஓடும்.”

கொஞ்ச தூரம் போன உடனே ஒரு ரயில்வே பிரிட்ஜ் வந்தது. அதுல ஒரு ட்ரெயின பார்த்தாரு. உடனே சொன்னார்.”இங்க உள்ள ட்ரெயின் கூட மெதுவா தான் போகுது. சைனால ட்ரெயின்கள் எல்லாமே செம ஸ்பீடா ஓடும்.”

வழி நெடுக இப்படி சொல்லிட்டே வந்தார். டிரைவர் எதுவுமே சொல்லல. இறங்க வேண்டிய இடம் வந்ததும், சைனா காரர் மீட்டர்ல எவ்ளோ காட்டுது, எவ்ளோ வாடகை ன்னு கேட்டார்.
டிரைவர் 5200 ரூபா ன்னார்.

அதிர்ச்சியான சைனாகாரர், ”என்ன விளையாடுறியா. உங்க ஊர்ல பஸ் மெதுவா போகுது, ட்ரெயின் மெதுவா போகுது. எல்லாமே மெதுவா தான் போகும்ன்னா, எப்படி மீட்டர் மட்டும் இப்படி வேகமா ஓடும்”ன்னு கேட்டார்.

அதுக்கு டிரைவர் அமைதியா சொன்னார். ஏன்னா, மீட்டர் மட்டும் மேடின்சைனா அதனால சைனாவில எல்லாம் வேகமாக ஓடுறதால இங்கும் வேகமா ஓடியிருக்குப்போல ன்னு சொன்னார்

கதை #S828
பதற்றமடையாமல்

ஒரு ரயில் பிரயாணம். வண்டி நல்ல வேகத்தில் செல்கிறது. அப்போது ஜன்னல் அருகே விளையாடிக்கொண்டிருந்த குழந்தை தன் கையில் இருந்த தங்க மோதிரத்தை வண்டிக்கு வெளியே போட்டுவிட்டது.

அனைவரும் பதறி வண்டியை நிறுத்த முயற்ச்சிக்கின்றனர். ஒருவர் மட்டும் எந்த பதட்டமும் இன்றி அமைதியாக இருக்கிறார். சிலர் அவரை திட்டகூட செய்கிறார்கள். வண்டி சிறிது தூரம் சென்று நிற்கிறது.

அப்போது அவர் சொல்கிறார். இங்கிருந்து 70 வது மின் கம்பம் அருகே உங்கள் குழந்தையின் மோதிரம் கிடக்கிறது. சென்று எடுத்துக்கொள்ளுங்கள்.

மோதிரம் கீழே விழுந்தவுடன் அவர் பதற்றமடையாமல் அமைதியாக மின் கம்பங்களை எண்ண ஆரம்பிக்கிறார். அதனல் தான் சரியாக அவரால் சொல்லமுடிந்தது.

கதை #S827
பொறுமையும், நிதானமும்

வேட்டைக்குப் போன அரசன் ஒரு காட்டிற்குள் தனியாக வந்து சிக்கிக் கொண்டான். அரசனைப் பல்லக்கில் வைத்துக் கொண்டு அவனது நாட்டிற்கு கொண்டு போய் சேர்க்க அங்கே இருந்த காட்டுவாசிகள் நான்கு பேர் ஒப்புக் கொண்டார்கள்.

அவர்களிடம் பேசிய போது நாட்டிற்குப் போய் சேர ஆறு நாட்களாகும் என்று அறிந்து கொண்டான். அரசனுக்கோ வெகுவிரைவாக நாட்டிற்குத் திரும்ப வேண்டும் என்ற விருப்பம்.

எனவே. அரசன் அவர்களிடம். "என்னை மூன்று நாட்களில் கொண்டு போய் சேர்த்தால் மூன்றாயிரம் தருகிறேன். இரண்டே நாட்களில் கொண்டு போய் சேர்த்தால் 5000 பொற்காசுகள் தருகிறேன். " என்றான்.

பல்லக்கு சுமந்தக் காட்டுவாசிகள் பொன்னுக்கு ஆசைப்பட்டு வேகத்தை கூட்டிக் கொண்டே போனார்கள். ஆனால். நடந்ததோ வேறு. ஆறு நாட்கள் கழிந்தும் காட்டுக்குள் உள்ளேயே சுற்றிக் கொண்டு இருந்தார்கள். ஒரு கட்டத்தில் சோர்ந்து போய் பல்லக்கை கீழே இறக்கி வைத்து விட்டார்கள்.

அரசனுக்கு கோபம். ஆனால். அவர்கள் மன்னிக்க வேண்டும் மன்னா, "பொறுமையும், நிதானமும்" இல்லாமல் வேகத்திலேயே கவனம் வைத்தக் காரணத்தால் வழியைத் தவற விட்டு விட்டோம் என்று வேதனையுடன் கூறினார்கள்.

கதை #S826
உள்வாங்கப் பழகுங்கள்

ஒரு அரசருக்கு ஆட்டு மாமிசம் மிகமிக இஷ்டம். அவரே தினம்தோறும் ஆட்டைத் தேர்ந்தெடுப்பார். அவர் எதிரிலேயே அந்த ஆடு வெட்டப்படும். அந்த ஆட்டை வெட்டுகிறவரும் ஒரே நபர் தினம்தோறும் அரண்மனைக்கு வருவார். அரசர் தேர்ந்தெடுத்த ஆட்டை ஒரே வெட்டில் கோடாரியால் வெட்டி விடுவார். தலை வேறு, உடல் வேறாகிவிடும். எந்த ஆட்டையும் அவர் அரைகுறையாக வெட்டி மறுமுறை வெட்டியதாக வழக்கமே இல்லை.

அரசருக்கு ஒரே ஆச்சரியம். "இந்த கோடாரியைத் தினம்தோறும் சாணை பிடிப்பாயா?'' என்று கேட்டார்

"இல்லை சரியாக வெட்டுகிற பாணியில் வெட்டினால் கூர் மங்காது'' என்றார்.

"அது என்ன சரியான பாணி?'' என்றார் அரசர்.

"முதல் நாள் இடது கைப் பக்கமாகச் சரித்துக் கொண்டு வெட்டுவேன். அடுத்த நாள் வலது கைப் பக்கமாகச் சரித்துக் கொண்டு வெட்டுவேன். இப்படி மாறிமாறி வெட்டுவதால் இருபக்கமும் சமமான கூர்மையுடன் இருக்கும். அதுமட்டுமல்ல. வெட்டுகிறபோது கொடுக்கிற அழுத்தம் ஒரே மாதிரியாக இருக்கும். மாறாது. அதனால் இடது, வலது என்று மாறி மாறி வெட்டினால் கூர் தீட்டப்பட்ட மாதிரி ஆகிவிடும்'' என்றார் ஆட்டை வெட்டுபவர்.

"இந்தக் கலையைக் கற்றுத் தர முடியுமா?'' என்று கேட்டார் அரசர்.

"மகாராஜா அதுமட்டும் என்னால் முடியாது. காரணம் எனக்கு யாரும் இதைக் கற்றுத் தரவில்லை. என் தாத்தா வெட்டும்போது தள்ளி நின்று பார்த்தேன். என் தகப்பனார் வெட்டும்போது அருகில் நின்று கவனித்தேன். அவர்கள் யாரும் எனக்கு எதையும் சொல்லித் தரவில்லை. எந்தக் கலையுமே ஒருவர் மனசிலிருந்து அடுத்தவர் மனசுக்கு வருவது. இதை உள்வாங்கிக் கொள்ளலாமே ஒழிய சொல்லித் தந்துவிட முடியாது'' என்றார் ஆட்டை வெட்டுபவர்.

கண்ணையும் காதையும் கருத்தாகத் திறந்து வைத்துக் கொண்டு உள்வாங்கப் பழகுங்கள். எந்த கலையும் கைகூடும்.

கதை #S825
பொன்னிறக் காற்று

ஆன்மிகத்தில் நாட்டம் கொண்ட மன்னன் ஒருவன் இருந்தான். அவனுக்கு தன் மனதை தூய்மைப்படுத்திக் கொள்ளவும், இறை வழியில் வாழ்வை செலுத்தவும் விருப்பம்.”அதற்கு என்ன செய்வது?” என்று வழி தேடியவன், குரு ஒருவரை சந்தித்தான். தன்னுடைய விருப்பத்தை அவரிடம் வெளிப்படுத்தியவன், ”குருவே! நான் என்ன செய்ய வேண்டும்?” என்றான்.

மன்னனின் விருப்பத்தைக் கேட்ட அந்த குரு, ”நீ ஒரு தோட்டம் போடு” என்றார். “தோட்டம் போட்ட பிறகு என்ன செய்வது?” என்று கேள்வி கேட்டான் மன்னன். “நீர் பாய்ச்சு. பிறகு மரம் வளர். அதன் பிறகு அந்த மரங்களை பராமரித்து வா.” என்றார் குரு.

குரு ஒரு விஷயம் சொல்கிறார் என்றால், அதில் ஆயிரம் பொருள் புதைந்திருக்கும் என்பதை உணர்ந்த மன்னன், தன்னுடைய அரண்மனை திரும்பினான். அரண்மனைக்கு அருகிலேயே பெரிய இடத்தில் தோட்டம் உருவாக்கத் தொடங்கினான். ஆயிரக்கணக்கானவர்களின் துணையுடன் இதற்கான பணியில் ஈடுபட்டான்.

ஒரு சில ஆண்டுகள் பெரும்பாடு பட்டு, அற்புதமான ஒரு தோட்டத்தை உருவாக்கினான். அந்தத் தோட்டம் ஏராளமான மரங்களுடன் பச்சைப்பசேல் என்று காட்சியளித்தது. பல மரங்கள் பல்வேறு வண்ண பூக்களுடன் பூத்துக் குலுங்கின. பார்க்கும் போதே அந்த இடம் மனதிற்கு இதம் அளிப்பதாக இருந்தது. அத்துடன் மிக ரம்மியமாகவும் அந்த இடம் காட்சியளித்தது.

மன்னன், ஒரு நாள் குருவை சந்திக்கச் சென்றான். தான் ஒரு தோட்டத்தை உருவாக்கி விட்டதாகவும், அந்தத் தோட்டத்தை வந்து பார்வையிடும்படியும் குருவை அழைத்தான். அவரும் மறுநாள் வருவதாக கூறினார். குருவை வரவேற்க தடபுடலான ஏற்பாடுகளைச் செய்தான் மன்னன். தன் பணியாளர்களை வருத்தி எடுத்து, அங்கிருந்த காய்ந்த சருகுகள் அனைத்தையும் அப்புறப்படுத்தினான். காய்ந்த சுள்ளிகள், சருகுகள் எதுவும் இல்லாமல், அந்த இடம் மிகவும் தூய்மையாக பளிச்சென்று காட்சி தந்தது.

சிறிது நேரத்தில் குரு வந்தார். மன்னன் மகிழ்ச்சியுடன் அவரை வரவேற்றான். தான் உருவாக்கிய தோட்டத்தை சுற்றிக் காண்பித்தான். தூய்மையாக வைத்திருப்பதைப் பார்த்து, குரு தன்னை பாராட்டுவார் என்று மன்னன் மிகவும் ஆவலோடு காத்திருந்தான். ஆனால் அவரது முகத்தில் கோபமும், வருத்தமும் மட்டுமே தென்பட்டது. இதைக் கண்ட மன்னன், ”குருவே! தோட்டம் எப்படி இருக்கிறது? நாங்கள் எதாவது தவறு செய்து விட்டோமா?” என்று கேட்டான்.

“எல்லாம் சரிதான். தூய்மையான தங்கக் காற்றைக் காணவில்லையே? எங்கே அந்த புனிதமான பொன்னிறக் காற்று?” என்றார் துறவி.
மன்னனுக்கு எதுவும் புரியவில்லை. குரு எதையோ தேடுவதுபோல் அங்கும் இங்குமாக ஓடினார். இறுதியாக ஓரிடத்தில் சேகரித்து வைக்கப்பட்டிருந்த காய்ந்த சருகுகளையும், பழுத்த இலைகளையும் அள்ளி வந்து தோட்டத்திற்குள் கொட்டினார்.

அந்த நேரம் பார்த்து வீசிய காற்றில், வீசிய காற்றில் இலைகளும் சறுகுகளும் ஆடஒரு சலசலப்பு. இப்பொழுதுதான் இந்த தோட்டம் உயிரோட்டமாக உள்ளது. இலைகளின் நடனமும் ஒலியும் இல்லாமல் இதுவரை இந்த தோட்டம் உயிரோட்டம் இல்லமால் ஒரு ஓவியம் போல இருந்தது. மஞ்சள் நிறத்தில் இருந்த பழுத்த இலைகள் தோட்டமெங்கும் சுழன்று பறந்தோடின.

அதைக் கண்ட குரு, ”பிரமாதம். இது தானப்பா நான் கேட்ட பொன்னிறக் காற்று. இப்போது பார். உன்னுடைய தோட்டம் உயிரோட்டமாக மாறிவிட்டது” என்றார் குதூகலமாக.

மன்னன், ”குருவே! மரங்களில் உள்ள இலைகள் எல்லாம் உதிர்ந்துவிட்டால் என்ன நிகழும்” என்றான்.

அதற்கு அந்த துறவி “அங்கே பொன்னிற காற்று தவழும்” என்றார்.

பின்னர் மன்னனிடம் கூறினார், ”நாள் என்பது பகல் மட்டுமல்ல. இரவும்தான். மரணம் என்பது வாழ்க்கையின் நிறைவே. வாழ்க்கையின் கடைசி பருவம். அந்த பருவத்தையும் நேசிக்க வேண்டும். மரணத்தை எண்ணி பயம் கொள்ள கூடாது. தோட்டத்தில் இருக்கும் இந்த சருகுகளும், பழுத்த இலைகளும். எண்ணங்கள் சுழன்று ஓடுவதுதான் புனிதமான பொன்னிறக் காற்று. தியானம் என்பது அந்த எண்ணங்களை அப்புறப்படுத்தி. வெற்றி கொள்வது அல்ல. அதனைக் கடந்து சென்றுவிடுவதே” என்றார்.

கதை #S824
மன மகிழ்ச்சி

ஒரு புதிய ஊரினுள் மகான் வந்திருந்தார். அங்கு தனது போதனைகளை வழங்கிக்கொண்டிருந்தார். அப்போது சீடன் ஒருவன் மகானிடம் ஒரு கேள்வி கேட்டான். குருவே! உலக மக்களின் வாழ்க்கையாவும் ஒன்றோடு ஒன்று வேறுபட்டது, வறியவன் வாழ்வில் சிரமப் படுகிறான், செல்வந்தனோ வசதியாக இருக்கிறான். ஆனால் இருவருமே வாழ்வில் தேடுவது மகிழ்ச்சியாகவே இருக்கிறதே ஏன்?”

மகான் அந்த சீடனைப் பார்த்து புன்னகையுடன், நான் உனக்கொரு கதை சொல்கிறேன் கவனமாகக் கேள். என்றார்.

சொல்லுங்கள் குருவே! என்றான் சீடன்.

மகான் தொடங்கினார், ஒரு ஊரில், ஒரு தெருவோரத்தில் ஒரு பிச்சைக்காரன் இருந்தான். அவ்வூர் மக்களிடம் இரந்து உண்ணும் அவன், தான் தங்கி, உண்டு, உறங்கும் இடத்தை மிகவும் அசுத்தமாக, கடந்து செல்வோர் முகம் சுளிக்கும்படி வைத்திருந்தான். தெருவில் செல்வோரிடம் கையேந்துவான், பொருளோ, உணவோ கிடைத்தால் மகிழ்வான், ஏதும் கிடைக்கவில்லை என்றால் துக்கத்தில் உழல்வான்.

ஒரு நாள் அவன் வாழ்வின் கடைசி நாளாக அமைந்தது, இறந்தான். அவனை அப்புறப் படுத்திவிட்டு அவன் தங்கியிருந்த நாற்றம் பிடித்த இடத்தை சுத்தம் செய்ய முனைந்தார்கள் தெரு மக்கள். கூட்டிப் பெருக்கியும் நாற்றம் சகிக்கவில்லை, அவன் படுத்திருந்த இடத்தில் அரையடி வரை தோண்டி, மண்ணை அப்புறப்படுத்தினார்கள். நாற்றம் ஒழிந்தது.

அவர்கள் தோண்டிய இடத்தில் ஏதோ ஒரு பொருளும் ஒளிர்ந்தது. அப்பொருளை எடுத்துப் பார்த்த மக்கள், அது பொற் புதையல் என அறிந்ததும் அதிசயித்தனர். ஒரு புதையல் தனக்கடியே இருந்தது தெரியாமல் வாழ்க்கை முழுதும் இரந்து உண்டானே அந்த பிச்சைக்காரன் என எண்ணி வியந்தனர்.”

என்று தனது கதையை முடித்தார் மகான். நான் கேட்ட கேள்விக்கும் இந்த கதைக்கும் என்ன சம்பந்தம்? புரியவில்லையே குருவே! என்றான் சீடன். மகான் விளக்க ஆரம்பித்தார், இந்த கதை ஏதோ ஒரு ஊரில் வாழ்ந்த பிச்சைக்காரனின் கதை அல்ல. வாழ்வில் மகிழ்ச்சியைத் தேடும் அனைவரின் கதையும் இதுவே. மனிதன் மகிழ்ச்சியை வெளியில் உள்ள ஒரு பொருளிடமோ அல்லது மற்றொரு மனிதனிடமோ தேடுகிறான்.

கதை #S823
பிறரின் கவலைகளுக்கு முன்பு

ஒரு பேராசிரியர் தனது முதுமைக் காலத்தில் ஒருநாள் மிகவும் நெஞ்சுவலியால். அவதிப்பட்டபோது, தன்னுடைய மருத்துவருக்கு போன்செய்து, நெஞ்சுவலி அதிகமா இருக்கு, எனவே தன்வீட்டிற்கு உடனே வருமாறு அழைத்தார். அதற்கு மருத்துவர் தன்னுடைய கிளினிக்கில் நிறைய நோயாளிகள் காத்திருக்கின்றனர், எனவே தன்னால் வரமுடியாது, ஏன் நீங்க கிளினிக் வரவேண்டியதுதானே? என்றார்.

பேராசிரியர், "தன்னால் எழுந்து நடக்க முடியவில்லை", "காபி போட்டு குடிக்க முடியவில்லை". "தொடர்ந்து நிற்கவே முடியவில்லை" என்றார். சரியென்று மருத்துவரும் பேராசிரியர் வீட்டிற்கு வந்தார். மாடியில் தங்கியிருந்த பேராசிரியரை பார்க்க படியேறிவந்தார். பேராசிரியரைக் காட்டிலும் முதியவரான மருத்துவருக்கு மூச்சுவாங்க தன்னுடைய நெஞ்சைப் பிடித்தபடி சேரில் அமர்ந்துவிட்டார்.

அதைப்பார்த்து பதறிப்போன பேராசிரியர் எழுந்து சூடாக காபி போட்டுவந்து டாக்டருக்கு கொடுத்து, அவரின் நெஞ்சைத் தடவிவிட்டபடி நின்றார்.
டாக்டர், காபி குடித்து முடித்து, கூலாக தன்னுடைய பேப்பர்பேடை எடுத்து ஐந்தாயிரம் ரூபாய் பில் எழுதி பேராசிரியர்கையில் கொடுத்தார். பேராசிரியர், சிரித்துக் கொண்டே டாக்டரைப் பார்த்து, என்னப்பா டாக்டர் இது? எனக்கு வைத்தியம் பார்க்க வந்த உனக்கு நெஞ்சுவலி வந்து நான்தானே பணிவிடை செய்தேன். எனக்கே பில் எழுதி தருகிறாயே? எனக்கேட்டார்.

அதற்கு டாக்டர் உங்களுக்கு பார்த்த வைத்தியக்குத்தாங்க இந்த ஃபீஸ் என்றார். மீண்டும் டாக்டர் சொன்னார். போனில் என்னிடம் என்னவெல்லாம் பிரச்சினை சொன்னீர்கள். "எழுந்து நடக்க முடியவில்லை" என்றீர்கள். இப்போ ஓடோடிவந்தீர்கள். "உங்களுக்கே காபி போட்டுக்கொள்ள முடியவில்லை" என்றீர்கள். இப்ப எனக்கும் காபி போட்டு தந்தீங்க. "தொடர்ந்து நிற்கவே முடியலைன்னு" சொன்னீங்க. இப்போ அரைமணி நேரமா நிற்கிறீர்கள் என்று கூறிய டாக்டர் மேலும் தொடர்ந்தார். அப்பொழுது, உங்கள் கஷ்டத்தை மட்டும் பார்த்தீர்கள்; அதனால் அவை பெரிதாக தெரிந்தன. இப்போ எனது கஷ்டத்தைப் பார்த்ததால் உங்களின் கஷ்டம் மறந்துவிட்டது என்றார்.

கதை #S822
விருந்தும் மருந்தும்

புதிதாக திருமணம் இளைஞன் ஒருவன் மாமியார் வீட்டுக்கு கிளம்ப தயராக இருந்தானாம். போகும் போது தனது தாயிடம்" அம்மா, நான் எனது மாமியார் வீட்டிற்கு போய் வருகிறேன் நான் எப்போது திரும்பி வரட்டும்" என்று கேட்க அதற்கு அவனது தாயார், உனது முகம் எப்போது உனக்கு தெரிகிறதோ அப்போது நீ கிளம்பி வந்து விடு". என்று கூறினார்.

புது மாப்பிள்ளை தனது மாமியார் வீட்டிற்கு சென்றதும் மாப்பிள்ளை பெண்ணுடன் வந்ததும் மாமியாருக்கு தலையும் வாலும் புரியவில்லை. தினம் தினம் புது புது பலகாரம் செய்து போட மருமகன் ஆகா என்று எண்ணி வக்கனையா வாய்க்கு ருசியாக சாப்பாடு கிடைக்க தன் ஊர் நினைப்பே வரவில்லை. மாமியாரும் இதோ இன்று ஊருக்கு கிளம்பிவிடுவார் நாளை கிளமபுவார் என் நினைக்க நினைப்பு பொய்த்து போனது.

எத்தனை நாளைக்கு தான் வகைவகையாய் சமைத்து போடமுடியும்? எனவே முதலில் சாப்பாட்டில் இனிப்பு வகை குறைக்கப்பட்டது. ஆனால் மருமகன் அதை பொருட்படுத்தாமல் தொடர்ந்து நன்கு சாப்பிட்டு வந்தார். அடுத்து சில நாட்களில் சாப்பாட்டில் இருந்து கூட்டு வகையறா குறைந்தது. அப்பவும் மருமகன் அதை பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. அடுத்து சில நாட்களில் பொரியல் குறைந்தது. அதையும் மருமகன் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை.

மாமியாரும் பொறுதது பார்த்து சாப்பாட்டில் இருந்து ரசம் நீக்கப்பட்டது. அப்போதும் மருமகன் அசைந்து கொடுக்கவில்லை. அடுத்து சாம்பார் மோர் மட்டுமே பரிமாறப்பட்டது. அதற்கும் மருமகன் ஒன்றும் கூறவில்லை. அடுத்து வந்த நாட்களில் சாப்பாட்டில் சாம்பார் மாயமானது.

இந்நிலையில் ஒருநாள் ஒரு பாத்திரத்தில் சிறிது கஞ்சி கொண்டு வந்து வைத்தார் மாமியார். மருமகனும் ஏதோ புதிய ஐயிட்டமாக இருக்கும் என்று எண்ணி பாத்திரத்தில் என்ன உள்ளது என்று பார்க்க குனிந்தான். அதை பார்த்த அவனுக்கு அப்பாத்திரத்தில் கஞ்சி காய்ச்சி வைக்கப்பட்டு இருந்தது. அதில் அவன் முகம் தெரிந்தது. அப்போதுதான் அவனுக்கு அவன் தாயார் கூறிய வார்த்தை நினைவுக்கு வந்தது.

இதென்ன இதில் நமது முகம் தெரிகிறது. முகம் தெரிந்தால் வந்து விடு என்று தாயார். கூறியது இதைத் தானோ என்று என்னி உடனே ஊருக்கு கிளம்பிவிட்டார்.

விருந்தும் மருந்தும் மூன்று நாள். மனிதர்கள் வாழ்விலும் இப்படித்தான். குடும்பத்தில், நண்பர்களிடத்தில், அலுவலகத்தில், சமூகத்தில் தங்கள் எல்லை எதுவரை என்பதை உணர்ந்து அளவாக அடியெடுத்து வைப்பவர்கள் வாழ்வில் வென்று விடுவார்கள்.

கதை #S821
முன்னோர்கள் சேமிப்பு

ஒரு திருமண விழாவிற்கு தன் தந்தையுடன் ஒரு இளைஞன் சொகுசு கார் ஒன்றில் பயணம் சென்றான். திருமண மண்டபத்தை நெருங்கும் போது தன் தந்தையிடம் ”அப்பா உங்கள் வாழ்க்கையில் சொத்துசுகம், சேமிப்பு ஏதுமே இல்லாமல் எழுபது வயதைக் கடந்து விட்டீர்களே” என்றான்.

ஒரு திருமண பந்தலருகே போகும்போது நிறுத்தச் சொன்னார் தந்தை ”தம்பி பந்தலில் உள்ள வாழை மரத்தைப் பார்த்தாயா” இதன் சரித்திரம், என்ன, தெரியுமா? இது தன்னுடைய வாழ்நாளில் இலை, பூ, காய், கனி, பட்டை ஆகிய எல்லாவற்றையும் தானமாக கொடுத்து விடுகிறது.

இந்த வாழை மரத்தின் சேமிப்பு கன்றுகள் மட்டும்தான். அந்த வாழை கன்று வளர்வதற்கு தேவையான சத்துக்களை அதன் அடிக்கிழங்கில் விட்டு செல்கிறது. இப்படித்தான் ஒரு வாழை மரமும் தன் சந்ததியை பெருக்குகிறது. இந்த வாழ்க்கைத் தத்துவம் மணமக்களுக்கும் புரிய வேண்டுமென்பதற்காகத் தான் நம்முடைய முன்னோர்கள் மணப்பந்தலில் வாழை மரம் கட்டுவதை பழக்கமாக வைத்தார்கள்.

தந்தை கொடுத்த உயிர்தான் மனிதனுக்கு மூலதனம். அதைக் கொண்டு முன்னேறுவதுதான் தனக்கும் தன்னுடைய தந்தைக்கும் பெருமை இயற்கை விதியின்படி வாழும் மரங்களுக்கு துன்பமோ துயரமோ கிடையாது புரிந்துகொள்” என்றார் தந்தை.

கதை #S820
கண்டிசன்

ஒரு மன்னன் பணம் தேவை உள்ளவர்கள் ஒரு குறிப்பிட்ட நாளில் அரண்மனைக்கு முன்பு வந்து வாங்கிக் கொள்ளுங்கள் என்று அறிவிப்பு செய்தான். நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளில் இருந்து மக்கள் திரண்டனர்.

அப்போது அங்கே வருகை தந்த அந்த மன்னன் ஒரு அறிவிப்பை வெளியிட்டான். எண்ணிடம் எல்லோருக்கும் கொடுக்கும் அளவிற்கு பணம் உள்ளது. ஆகவே யாரும் அடித்துக் கொள்ளாமல் வரிசையாக நில்லுங்கள் என்றானாம். உடனே அணைவரும் வரிசையாக நின்றனர். வரிசை பல கிலோமீட்டர் தூரம் வரை நீண்டது.

அப்போது மீண்டும் ஒரு அறிவிப்பை வெளியிட்டான் அந்த மன்னன் அதாவது முதலில் நிற்பவருக்கு ஒரு ரூபாயும், இரண்டாவதாக நிற்பவருக்கு இரண்டு ரூபாயும் ஆயிரமாவதாக¬ நிற்பவருக்கு ஆயிரம் ரூபாயும், லட்சமாவதாக நிற்பவருக்கு ஒரு லட்சரூபாயும் என கண்டிசன் போட்டு விட்டு ஒவ்வொருவராக வாருங்கள் என அழைத்துள்ளான்.

முதலில் நின்றவர் ”இங்கு என்ன நடக்கிறது" என்று ஒதுங்கிவிட்டார். இரண்டாவதாக நின்றவர் “தாகமாக இருக்கிறது தண்ணீர் குடிக்க போகிறேன்” என சென்று விட்டார். மூன்றாவதாக நின்றவரும் நகர்ந்து விட்டார்.

இப்படியே முதலில் ஒதுங்கிய மூன்று பேரும் வரிசையின் கடைசியில் சென்று அங்கே கடைசியாக இணைந்து கொள்வோம் என்று பேசிக்கொண்டார்கள். இப்படியே அடுத்தடுத்து வரிசையில் வந்தவர்கள் எல்லோரும் ஒவ்வொருவராக கலைந்து கொண்டே சென்றார்கள். யாருமே உதவிகள் பெற வரவே இல்லை.

மனித ஆசை எப்பொழுதுமே பேராசை தான்

கதை #S819
கஞ்சனாக உள்ளாரே

பணக்காரர் ஒருவரிடம் கல்லூரிக்காக நன்கொடை வாங்க மாணவர் குழுவினர் அவரது வீட்டிற்கு சென்றனர். இரவு நேரத்தில் அந்த பணக்காரரின் வீட்டில் சில விளக்குகள் மட்டுமே எரிந்து கொண்டிருந்ததால் சற்று இருட்டாகவே இருந்தது. அவர் ஒரு மெழுகுவர்த்தியை மட்டும் ஏற்றி வைத்துக் கொண்டு மங்கலான ஒளியில் புத்தகம் படித்துக் கொண்டிருந்தார்.

உள்ளே வந்த மாணவர்கள் இவர் இப்படி கஞ்சனாக உள்ளாரே, நம் கல்லூரி கட்டிடம் கட்ட உதவுவாரா என எண்ணினர். திரும்பி சென்று விடலாம் என்று கூட எண்ணினர். அப்போது அவர்களைப் பார்த்த பணக்காரர், எதற்காக வந்துள்ளீர்கள் என்று கேட்டார். கல்லூரியில் குறைவான வகுப்பறை உள்ளதால் நாங்கள் கஷ்டப்படுகிறோம். புதிய கட்டிடம் கட்ட 30 லட்சம் செலவாகும். நீங்கள் அதற்கு 5 லட்சம் கொடுத்தால் கூட உதவியாக இருக்கும் என்று நம்பிக்கையே இல்லாமல் கேட்டனர்.

இதைக் கேட்ட பணக்காரர் 30 லட்சம் காசோலையைக் கொடுத்தார். நான் ஆடம்பரமாக வாழ்ந்து கொண்டிருந்தால் உங்களுக்கு இந்த உதவியை என்னால் செய்திருக்க முடியாது என்று கூறினார். அவரது அடக்கமான பேச்சும், எளிமையான வாழ்க்கையுமே அவரை செல்வந்தராக உயர்த்தி இருக்கும் என்று எண்ணி அவரது உதவிக்கு மாணவர்கள் நன்றி கூறினர்.