Буюк имом.
Бир масала ўйлантирар шаҳарнинг аьёнларин,
Беором бўлишдилар тарқагач шоёнлари.
Ечим излаб, китоб титиб бўлгандан бўлишдилар,
Барча олим, вазир, домла тўлгандан тўлишдилар.
Жумбоқ оғир, ўлим хавфи тобора яқинлашар,
Юраклар дук—дук урар, бошлар эгик, биқинлашар.
Уламоларга етган шоҳ фармонин ижроси,
Мамлакатга ёйилган, ғамда фақир куброси.
"Уч кун муддат, ечим топинг илмингизда адлдирсиз,
Муаммони ечмасангиз ҳеч шубҳасиз қатлдирсиз!"
Домла дарсда хомуш турар, чироқ ёқса ёришмас,
Ўйлагани, топгани масалага қоришмас.
Келди домла олдига олти ёшли болача,
Хомушлигини сўраб кўнгил олди ўзича.
Домла деди: — Эй, бўтам тушунмайсан қийиндир,
Бош қотирма, чигал иш бу маслаҳат ҳам бир тийиндир.
Дарсингни қил, ўйнаб кулгин даврингни сур болажон,
Бу ўй сенга ёт ўй эрур, сўрамагин қийнаб жон.
Катталарнинг иши бу, ҳаммага айтишмайди,
Ҳали бундай масалага ақлинг ҳам етишмайди.
Ҳеч қўймади болакай "ёрдамим тегар,"— дея,
Ахийри айтди устоз негадир илинж ила.
Бундай ҳолда бандаси осиларкан хасга ҳам,
—Қаердасан нажот, — дея, излашар экан малҳам.
Устоз айтди воқеани подшоҳ ва аёлини,
Отасидан қолган гўзал ўғирлаб хаёлини,
Ярим тунда эшигига бориб сўнг қайтганини,
Ҳақдан қўрқиб, қайтдим дея хотинга айтганини.
Суяр ёри эшитгач, дебди" сен дўзахисан, қани сенда диёнат,
Онанг ўрнидаку у, бу иш ёмон хиёнат.
—Қилмадим ҳеч бир гуноҳ, ортга қайтдим,— дер подшоҳ,
Ўз вақтимда нафсимни жиловладимку эвоҳ.
Бўлмас ишга "дўзах" деб, аёли ҳам эзворди
"Мен дўзахи бўлсам гар, сен се талоқ", деворди.
Сўнг минг бора пушаймон қалбин ўртади армон
Суюклийди аёли, ечим топмади фармон.
Бутун шаҳар қозиси, муллосига батамом,
Уч кун муддат, топмаса барчасига қатли ом.
Болакай ўйлаб туриб бирдан ёришди юзи,
—Олиб боринг, ечим айтай,—деди қувониб кўзи.
—Йўқ болажон ёш жонингга жавр қилма, ўлдирар,
Бизга қўшиб сенинг ҳам ранги— рўйинг сўлдирар.
—Иншааллоҳ, қутилгайсиз барчангизни кутмас дор,
Подшоҳ ва аёлига манфаатли ечим бор.
Устоз, шогирд йўлга тушди, шоҳ саройига етди,
Эҳҳеее, бу гап шу ондаёқ ҳар ёнга тарқаб кетди.
Шоҳ қошига йиғилди барча олим, мумтози,
" Не ҳунар кўрсатаркин",— жон ҳовучлар устози.
Подшоҳ деди: —Не топдинг қани сўйла болакай,
—Сиз гуноҳкор, пастга тушинг мен тахтда туриб айтай.
Подшоҳ тушди, бола чиқди сўйлашини кутдилар,
Жавобини эшитиб лол, ғамларин унитдилар.
Байрам бўлиб кетди бирдан чалиниб дубулғалар,
Болакайга сарпо—суруғ, яна қанча совғалар.
Буюк имом номин олди, олти ёшли болача,
Оту карвон йўлга тушди, тўнлари бор олача
Уйига хабар кетди, эшитибоқ онаси;
"Берухсат емаганда бир тишламни отаси,
Менинг болам уч ёшида етарди бу ҳолатга".
Хабарчи донг қотиб қолди ва тушди хижолатга.
Подшоҳи, маликаси шод бўлдилар жавобдан,
Қутилдилар неча кунки эзган бағри кавобдан.
Илм шундай неьматки, юксалтирар одамни,
Мангуликка дахлдор ҳар бир босган қадамни.
Қўш дунёда номи қолар ибрат бўлиб, бор бўлиб,
Ҳар бир ихлос қўйганга кўрсатар йўл, нур бўлиб.
Жавобини айтаман ибратли ҳикоятда,
Назиат сураси; қирқ ва қирқ биринчи оятда:
" Ким нафсин енгиб, қўрқиб, ортига қайтар...
У жаннатий!!! ", дўзахиймас!!! Ҳақ Китобида айтар."
Барча бошдан ғамлар кетиб шоду хуррам бўлдилар.
Ҳамд ёлғиз Ҳаққа хосдир! кўнгиллари тўлдилар.
"Сиз жаннатий, дўзахиймас, се талоқмас жуфтингиз,
Жавоб Каломда бордир, кўтарилсин кафтингиз."
Ўзи буюк, Ўзи Қодир, ҳамду сано Ўзига
Шукур берган илм, иймон ҳамда нону тузига.
Омин, Аллоҳу акбар!!!
Хулоса шуки:
Ва кимки Ҳақдан қўрқиб нафсини енгса агар,
Оқибатда ҳовлиси жаннатул маьво жигар.
Аллоҳумма солли васаллим ва барик ала саййидина Муҳаммад.
Нуртож Сайдолим қизи.
https://t.me/nurli_toj