kianrad_Therapist

اپیزود دومِ گفت و گوی من با رادیو انتخاب رو میتونید از این لینک بشنوید.
باشد که نوری کوچک شود در دلِ تاریکی.🕯

https://castbox.fm/app/castbox/player/id6368785/id776090048?v=8.22.11&autoplay=0

منابع ( و منابعی برای مطالعه‌ی بیشتر) دوره‌ی عشق و انزوا که در پاییزِ ۴۰۳ برگزار شد.

#نیلوفر_کیان‌راد
#عشق_و_انزوا

Channel photo updated

امشب (سه‌شنبه، دوم بهمنِ سال ۰۳) ساعت ۲۱.۳۰ به وقت ایران، یک برنامه‌ی لایوِ اینستاگرامی خواهم داشت، در بابِ دوره‌ی پیشِ رو؛ سانسور و صمیمیت.
خوشحال میشم سوالاتتون راجع به موضوع و دوره رو بتونید در این لایو بپرسید.
این لایو به میزبانیِ صفحه‌ی (عبور) در اینستاگرام برگزار خواهد شد.
#نیلوفر_کیان‌راد
@niloofarkianrad
@_oboor_

سانسور؛ از آزادی تا اسارت در صمیمیت
( الگوهای ناهشیارِ بازتکرارِ رابطه‌ی نخستین)

سرفصل‌های دوره:
_مرزهای استقلال و دلبستگی در یک رابطه‌ی صمیمانه‌ی امن کجاست؟
_خودسانسوری و دیگرسانسوری؛ عاملِ بقا یا تخریبِ صمیمیت؟
_اولین الگوی رابطه‌ی عاشقانه/صمیمانه‌ای که شاهدش بوده‌ایم، چگونه دنیای رابطه‌ای ما را شکل می‌دهد؟
_چگونه ساختنِ زبانِ مشترک دشوار یا گاهی غیرممکن می‌شود؟؛《خود》ی که من می‌بینم و 《خود》ی که تو می‌بینی.
_چگونه سازوکارهای دفاعیِ نیمه‌هشیار، در خدمتِ سانسور و سانسور در خدمتِ تخریبِ صمیمیت عمل می‌کند؟
_چگونه سازوکارهای دفاعی، صمیمیتِ ما با دیگری را طراحی می‌کنند و اراده‌ی ما مغفول می‌ماند؟ (در ادعا؛ در جستجوی آزادی و در عمل؛ شیفته‌ی اسارت).
_چگونه بدونِ آنکه بدانیم دیگری را دعوت می‌کنیم آزادی‌مان را محدود کند؟
_سیرِ تبدیلِ رابطه‌ی تک صدایی به صمیمیتِ آزادانه و دو صدایی.
_سانسور؛ رهاوردِ ذهنِ محافظه‌کار و صمیمیت، رهاوردِ دلِ پُرتمَنّا: چگونه این تعارض را زندگی کنیم؟

#نیلوفر_کیان‌راد

برای نام‌نویسی و راهنماییِ بیشتر می‌تونید به صفحه‌ی اینستاگرام عبور، دایرکت بدید.
@_oboor_

در این اپیزود از پادکستِ (رادیو انتخاب)، گپ و گفتی داشتم با پونه‌ی نوذری عزیز، در بابِ برداشت‌ها و سوءبرداشت‌ها از روان‌درمانی و روانکاوی.
#نیلوفر_کیان‌راد

https://castbox.fm/vb/771830582

《مرگ را پروای آن نیست
که به انگیزه‌ای اندیشد.》
این و یکی میگُف که سرِ پیچِ خیابون وایساده بود.
《زندگی را فرصتی آنقَدَر نیست
که در آیینه به قِدمتِ خویش بنگرد
یا از لبخنده و اشک یکی را سنجیده گُزین کند.》
این و یکی میگُف که سرِ سه‌راهی وایساده بود.
#احمد_شاملو
این ترانه را شاملو در رثایِ (عمران صلاحی) سروده. گمان می‌کنم اینکه ما به شکل‌های مختلفی مُردگان را به یاد می‌آوریم، ارتباطی دو سویه است.
هرکدام از ما، چه در میانِ عزیزانمان و چه در میانِ آنهایی که بدونِ نسبت‌های خونی برای‌مان عزیز و گرانقدرند، افراد مشخصی را به یاد می‌آوریم.
از این رو دوسویه، که گویی آن افراد مشخص هم به نحوی ما را فرامی‌خوانند و ارتباط با ما را طلب می‌کنند.
گاهی با رَدّی که از خود به جا می‌گذارند و آن ردّ توجهِ فرد خاصی را جلب می‌کند و اینگونه دیالوگی بین او که رفته و او که فعلا هست و هنوز قدرتِ اثر دارد و می‌تواند فعلیتی داشته باشد، شکل می‌گیرد.
انگار شبیهِ یک ماراتنِ بی‌پایان است، هرکسی بخشی از مسیر را می‌پیماید و همگی ( حتی با فاصله‌هایی به وسعتِ دهه‌ها و قرن‌ها) در شکل دادنِ این مسیر سهیم‌اند.
پس انگار واقعا مرگ پایان کبوتر نیست، و همه‌ی ما به نحوی راویانِ قصه‌های رفته از یادیم و لازم است سهم خود را در روایتی که با ما آغاز نشده و با ما هم پایان نخواهد یافت پیدا کنیم.
این مهم است که چه مردگانی توجه مرا بیشتر جلب می‌کنند، یعنی چه نقشی، چه روایتی و چه ایده و امیدی مرا فرامی‌خواند و دغدغه‌ای را در من بیدار می‌کند، که بهتر است بی‌تفاوت از کنارش نگذرم.
آنگاه می‌توانم از سوگواری حسرت‌ها دست بردارم و با قدرتی که غم و خشم و عشق ناشی از ناتمام‌ها و نیامده‌ها به من می‌دهد، انفعال را پشتِ سر بگذارم و در نسبتِ با گذشتگان و آیندگان، نقش خود را در این روایتِ بی آغاز و بی‌پایان بیابم.
متن: #نیلوفر_کیان‌راد

اصرار کردن بر امری که تمامیِ شواهدِ واقعی آن را ناممکن می‌دانند، همانقدر خودآزارانه است که رها کردن و ناامیدی از امری که با کمی حرکت و مبارزه، می‌تواند رخ دهد.
اما سوالِ مهم آن است که چرا من باید با این اصرارِ بی‌سرانجام خود را آزار دهم؟
چون جایی در دنیای درون‌روانیِ من، الگویی از ناکامی ثبت شده، الگویی از نرسیدن و نشدن، در چنین دنیایی شدن و شوقِ رسیدن، زبانی به غایت بیگانه است و حتی تصورش هم مرا وحشت زده می‌سازد.
در این دنیا آنقدر وجودِ من نه شنیده و نادیده گرفته شده، که انگار فقط منم‌ که لایقِ نه شنیدنم.
و من در ادامه مدام به خود نه می‌گویم و به دیگری آری.
پس من به حُکمِ جبرِ تکرار، روان‌زخمِ(تروما) خود را باز‌تولید می‌کنم. نه اینکه از ناکامی لذت ببرم، بلکه به این معنا که ذهن به هر قیمتی می‌خواهد دنیای آشنایش را حفظ کند، حتی اگر این دنیای آشنا زبان و فرهنگ و آداب و رسومش، نومیدی و دلسردی و نشدن باشد.
- کمک کردن‌های مکرر به آنهایی که قدردان نیستند،
- تقلاهای مستمر برای رشد آنهایی که تمایلی به رشد ندارند،
- عشق ورزیدن به آنهایی که آگاه و ناآگاه، عشق ورزیِ شما را بی‌پاسخ می‌گذارند،
- دل نبریدن از آنهایی که همیشه شما را در حسرتِ یک نگاه و گرم یک کلام ایمن منتظر می‌گذارند.
- دوندگی‌های بی‌پایان برای راضی کردنِ آنهایی که تصمیم گرفته‌اند شما را نبینند و نَشنوند.
- فریادهای زیرآبی در طلبِ همراهی از آنهایی که در اغلب مسیرها شما را دست تنها رها می‌کنند.
و ما با قدرتِ زیاد و پشتکارِ بی‌بدیل، تسلیمِ این روایتِ هرروزه می‌شویم و به ناکام‌های حرفه‌ای و بدونِ شوقِ زندگی بدل می‌شویم.
آیا حاضرم خطر کنم؟
آیا حاضرم خطرِ مواجهه به لذت و شادیِ رسیدن و شدن را به جان بخرم؟
آیا حاضرم در سرزمینِ بیگانه‌ی کامیابی/ناکامی توامان گام بگذارم؟
آیا حاضرم سرزمینِ امن و آشنای آزار و شکنجه را ترک کنم؟
آیا حاضرم از اصرارهای مزمن و آزارگرانه‌ی خود دست بردارم و رهایی از این بار سنگین را سهمِ خود کنم؟
شجاعانه ناامید شدن از رنج‌های تکراری، دریچه‌ای می‌گشاید به روی امیدهای واقعی.

متن: #نیلوفر_کیان‌راد

kianrad_Therapist pinned «عشق و انزوا دکتر نیلوفر کیان‌راد مدت دوره: ۱۰ ساعت زمان دوره: شنبه‌ها از ۱۲ آبان تا ۱۰ آذر ۱۴۰۳؛ ساعت ۱۸ تا ۲۰ دوره به صورتِ آنلاین برگزار خواهد شد. جلسه اول: دیباچه امیالِ متعارض و رکود عاطفی جلسه دوم: بی‌نقص‌طلبی در خدمتِ تردیدِ بیمارگونه و هر دو…»

عشق و انزوا

دکتر نیلوفر کیان‌راد

مدت دوره: ۱۰ ساعت

زمان دوره: شنبه‌ها از ۱۲ آبان تا ۱۰ آذر ۱۴۰۳؛ ساعت ۱۸ تا ۲۰

دوره به صورتِ آنلاین برگزار خواهد شد.


جلسه اول: دیباچه
امیالِ متعارض و رکود عاطفی

جلسه دوم: بی‌نقص‌طلبی در خدمتِ تردیدِ بیمارگونه و هر دو سازوکاری با دو نقشِ ظاهری و باطنی؛
در ظاهر؛ در خدمتِ مراقبت و سعادت
در باطن؛  در خدمتِ خودآزاری و انزوا

جلسه سوم: عشق و سازوکارهای دفاعیِ نیمه‌هشیارِ محافظت‌کننده/ویرانگر

جلسه چهارم: عشق و دوگانه‌ آزادی/سلطه

جلسه پنجم: عشق و صمیمیت؛ آمدنی/آموختنی(ساختنی)


۱۵ درصد تخفیف تا ۲۰ مهر
۱۰ درصد تخفیف تا ۳۰ مهر
۵ درصد تخفیف تا ۵ آبان

لینک ثبت‌نام:
https://nimaghorbani.com/product/isolo/

تمامیِ الفاظ جهان را در اختیار داشتیم
و آن نگفتیم که به کار آید
چرا که تنها یک سخن در میانه نبود،
آزادی!
ما نگفتیم
تو تصویرش کن.
#شاملو
اسارت در قیدِ تردید‌های ذهنی از آن دست اسارت‌هایی است که زنده را به مرده بدل می‌کند. مُرَددها برنده‌ی دنیای ذهن‌اند و بازنده‌ی وادیِ عمل.
آنها گمان می‌کنند لحظه‌ی معجزه آسای یقین همچون نوری، ناگهان بر آنها ظاهر خواهد شد. اما آنکه مرتبه‌ی یقین را تجربه کرده‌ می‌داند که یقین، ذره ذره ساخته می‌شود و هزینه بردار است.
اما این تردیدِ فلج کننده، زمانی پناهی بوده برای کودکی که طعمِ همیشگیِ تحقیرِ امیالش را چشیده. تردید حاصلِ تحقیر شدنِ خواستن‌‌ها است. کودکی که اغلب خواست‌ها و ذوق‌هایش بی‌ارزش و حقیر شمرده شده است، پناه می‌برد به مردد شدنِ وسواس‌گونه راجع‌به تمایلات‌اش، چرا که تردید قاتلِ شور و شوق است و از این رو دیگر چیزی برای تمسخر وجود ندارد و وقتی من با تردیدِ خودآزارانه خواستن‌ها را از خود دریغ کنم، ذوقی هم نیست که تحقیر شود.
از سویی، تردید منطقی مرا بزرگسالی عاقل جلوه می‌دهد که کمتر اشتباه می‌کند، چرا که برای برخی از ما اشتباه کردن، بزرگترین وحشتِ زندگی‌مان است.
تردید فریبنده‌ترین سازوکار دفاعی و سکه‌ی رایجِ بازارِ منطق است. سازوکاری که ما آدم‌های مدرنِ متفکرِ حسابگر بدجور شیفته و آلوده‌اش هستیم.
ذهنِ طمع‌کارِ مدرن، تابِ باختن ندارد، او یک محتکرِ حرفه‌ای است و خزانه‌اش باید همیشه پر باشد از دستاورد؛ ثروت، قدرت، اعتبار، زیبایی، انبوهی از روابطِ در آب نمک خوابانده تا مبادا اَنبانش خالی بماند.
از این رو ما در سودایِ امنیت، لحظه‌های یقین را از دست دادیم.
هرچه بیشتر احتکار کردیم تا شاید خیالمان راحت شود و آنگاه همای اوج سعادت به دامِ ما افتد، ناامن‌تر شدیم و مردد‌تر.
و سخت به خود بالیدیم که من به همه چیز شک می‌کنم تا بهترین انتخاب‌ها را داشته باشم، غافل از آنکه تردید رهاوردی جز زمین‌گیر شدن و رکود نداشت و اینگونه ما به مرددهای کم‌خطا اما بی‌ذوقی تبدیل شدیم.
پویایی در باختن و به دست آوردنِ توامان است، تحملِ بیم و امید است که یقین را رقم می‌زند و به ما شجاعتِ لمسِ زندگی را می‌دهد و آنگاه طعمی از آزادی را می‌چشیم‌.

متن: #نیلوفر_کیان‌راد

همیشه عاجزِ کلام از گفتن معنیِ ناب❤️

(انکارِ عشق را چُنین که به سرسختی، پا سِفت کرده‌ای،
دشنه‌یی مگر به آستین اَندر
نهان کرده باشی
که عاشق اعتراف را چنان به فریاد آمد،
که وجودش همه بانگی شد.)
《شاملو》

اگر ما بخواهیم رازی را پنهان کنیم، بهترین راه کدام است؟
هزار و یک راه وجود دارد، اما پرت کردنِ حواسِ دیگران، از آن روش‌هایی است که در طولِ تاریخ جواب داده.
آنقدر شلوغ کنیم که لحظه‌ای حواسشان سمتِ رازِ مگوی ما نرود.
رازِ مگوی ما انسان‌ها نیازمان به تعلقِ خاطر و صمیمیت است که در طولِ زندگی‌مان می‌آموزیم که زیرِ نقابِ شرم پنهانش کنیم.
ما انسان‌ها زیاد راجع‌به این نقاب صحبت نمی‌کنیم، اما لحظه به لحظه زندگی‌اش می‌کنیم و همان‌طور که گفتیم باید آنقدر رنگ و لعابِ فریبنده داشته باشد تا حواس‌ها را از رازِ نهفته پنهان کند.
هنگامی که از 《شرم》صحبت می‌کنیم فقط منظورمان یک آدم خجالتی و گوشه‌گیر نیست.
خیلی وقت‌ها نقابِ شرم از ما یک آدمِ فعال و پر از موفقیت و دستاورد به دیگران معرفی می‌کند، یا سرشار از روابطِ گسترده و گشوده با دیگران.
زیرا که کودکِ شرم‌زده تحسین را با عشق اشتباه گرفته.
زیرِ این نقابِ باشکوه، کودکی هراسان و دردمند و آلوده به احساسِ بی‌ارزشی نشسته، که هر لحظه نگران است پرده بیفتد و دیگران او را نخواهند، نظرشان عوض شود و ترکش کنند.
زیرا او با درد آموخته که همه چیز تقصیرِ اوست و مهر و توجه، فریبی بیش نیست که برای زنده ماندن باید نمایشش را بازی کنیم. رابطه در دنیای او پیدا کردنِ مقصر است، یا از خود عصبانی است یا با لحظه‌ای بی‌مهری از 《دیگری》، کینه به دل می‌گیرد و بازی را بهم می‌زند.
پس خلاقانه هر روز در تدبیرِ نقابِ شکوهمندتری است تا پسِ پشتِ آن با خیالِ آسوده پناه گیرد، حال آنکه خود می‌داند در قلعه‌اش تنهاست با زخم‌هایی که از سال‌های دور و نزدیک با خود یَدَک می‌کشد و تمنّای حضورِ امنِ 《دیگری》 که مِهری را با او ردّ و بَدَل کند، بی نیاز از پنهان‌کاری و رنگ و لعاب به حسرتی دست نیافتنی مبدّل شده.
(قلعه‌ای عظیم
که طلسمِ دروازه‌اش
کلامِ کوچکِ دوستی‌ست).
《شاملو》

متن: #نیلوفر_کیان‌راد
#درس‌گفتار_شرم_خودشیفتگی_حسرت_صمیمیت

چهارشنبه، ۲۷ تیرماه، ساعت ۲۱
با رفقای نازنینِ (عبور) گپ و گفت اینستاگرامی خواهم داشت، درباره‌ی (شرم و صمیمیت) و دوره‌ای که به زودی در همین زمینه با مجموعه‌ی (عبور) برگزار خواهم کرد.

kianrad_Therapist pinned «در این درس‌گفتار برآنیم که به 《شرم》به عنوانی احساسی که اصلی‌ترین دیوار و مانعِ صمیمیت به شمار می‌رود، بپردازیم و سیرِ تکوینِ 《خودشیفتگی》به عنوانِ مهم‌ترین آسیبِ ناشی از شرم و احساسِ بی‌ارزشی را مورد گفتگو قرار دهیم. از این رو سرفصل‌های زیر را با هم به گفتگو…»

در این درس‌گفتار برآنیم که به 《شرم》به عنوانی احساسی که اصلی‌ترین دیوار و مانعِ صمیمیت به شمار می‌رود، بپردازیم و سیرِ تکوینِ 《خودشیفتگی》به عنوانِ مهم‌ترین آسیبِ ناشی از شرم و احساسِ بی‌ارزشی را مورد گفتگو قرار دهیم. از این رو سرفصل‌های زیر را با هم به گفتگو خواهیم نشست:
۱. کدام تروماها می‌تواند منجر به احساسِ بی‌ارزشی و شرم شود؟
۲. کودکی که با شرمِ سَمّی دست و پنجه نرم می‌کند چگونه در شکل دادن و حفظِ صمیمیت دچارِ بحران می‌شود؟
۳. چگونه زندگیِ روانی_اجتماعیِ یک بزرگسالِ شرم‌زده دچار زوالِ پنهانی می‌شود، اما مکانیسم‌های دفاعی، ظاهرِ زندگی او را حفظ می‌کنند؟
۴. چگونه خودشیفتگی و بی‌نقص‌طلبی به عنوانِ نقاب‌هایی مجلل و ارزشمند، احساس شرم و بی‌ارزشیِ درونی را التیام‌ می‌بخشند؟
۵. چگونه می‌توانیم با شناخت و حل‌ و فصلِ احساس شرمِ بیمارگونه، خود را از نقاب‌های مُخلِّ صمیمیت رهایی بخشیم؟
۶. در صورتی که با بزرگسالی در ارتباطِ صمیمانه هستیم که شرم و اجتنابش، رابطه را دشوار می‌سازد، چگونه می‌توان مرزهای صمیمیت را با او تنظیم کرد؟
۷. اگر برای من زیاد تکرار می‌شود که با افرادی با خوشیفتگیِ بیمارگونه، واردِ رابطه می‌شوم، آیا من نیز رگه‌هایی از این ویژگی را دارا هستم؟
۸.‌ بررسیِ پیوستارِ خودشیفتگی از یک ویژگی به عنوان مکانیسمی دفاعی و مانعِ صمیمیت تا اختلال شخصیتی که صمیمیت را غیرممکن می‌سازد.
۹. تجربه‌ی شرمِ مزمن، خود اضطراب و نارضایتی‌ای تولید می‌کند که فرد در تن و روانش تجربه می‌کند و بابتِ مزمن بودنش از خود عصبانی و کلافه است و این چرخه‌ی معیوب از شرم و اضطراب و هراس از آشکار شدنِ نشانه‌های تنی و روانی، فرد را به اجتناب از روابط و آدم‌ها سوق می‌دهد، چگونه می‌توان خود را از این چرخه‌ی معیوب آزاد ساخت؟
۱۰. احساسِ ارزشمندی‌ای که سالها پیش توسطِ دیگران تخریب شده، آیا اکنون و توسطِ خودم قابل بازسازی است؟ تا چه مرزی و در چه سیری؟ (نقشِ من/نقشِ شرایط)
#درس‌گفتارِ_شرم،_خودشیفتگی_و_حسرتِ_صمیمیت
#نیلوفر_کیان‌راد
#عبور

شرم، جلوه‌های مختلفی دارد؛ از نقشِ قهرمانی بی‌نیاز و برآورده کننده‌ی نیازهای دیگران گرفته تا انسانِ موفق و تحسین‌برانگیزی پر از دستاورد و رشک‌برانگیز.
#نیلوفر_کیان‌راد

kianrad_Therapist pinned «https://nimaghorbani.com/product/intimacy/ لینکِ ثبتِ نام دوره‌ی: (عشق و انزوا) در مجموعه‌ی (بینشِ نو).»

https://nimaghorbani.com/product/intimacy/
لینکِ ثبتِ نام دوره‌ی: (عشق و انزوا) در مجموعه‌ی (بینشِ نو).

دوره‌ی عشق و انزوا؛
(جستاری دربابِ بحرانِ تنهاییِ آدم های مدرن و مسأله‌ی صمیمیت از منظر روانپویشی)
________
یکی از تجربه‌های زیسته‌ی انسانِ مدرن، تجربه‌ی تنهایی است. تنهاییِ اجتناب‌ناپذیر و خودخواسته و حتی می‌توان گفت به درجاتی شفا‌بخش.
اما هنگامی که به انزوا تبدیل می‌شود، رنجی است جگرسوز. در ساحتِ روانیِ موجودی که هسته‌ای‌ترین نیازش، دلبستگی و تعلقِ خاطر است، انزوا، انسجام ساختارِ روانی را برهم زده و آسیب‌های جبران‌ناپذیری بر فرد و جامعه وارد می‌آورد.
از سویی، ما از روانکاوی آموخته‌ایم که رنج‌های خودساخته از تعارض‌های ناهشیار و ناشناخته نشات می‌گیرد، که از قضا می‌توانیم آنها را به ساحت آگاهی بیاوریم.
پس برآن شدیم که در دوره‌ی پیشِ رو، یکی از تعارض‌های انسانِ مدرن را به بحث و گفتگو بنشینیم.
انسانِ مدرنی که هم هراسان و شاکی از انزوا، در جستجوی عشق و زمانِ از دست رفته است و هم تردید وسواس‌گونه و بی‌پایانش او را از خواهشِ دل دور می‌سازد و اجازه نمی‌دهد این شکنجه را پایان داده و با هزینه‌های بودن با دیگری، خود را سازگار کند.
و لاجَرَم در تاریکیِ تعلیقی بی‌پایان، بلاتکلیف و سرگشته روزگار را پسِ پُشت میگذارد.

#نیلوفر_کیان‌راد
#درس_گفتار_صمیمیت
#بینش_نو
#دکتر_نیما_قربانی

ثبت‌نام از طریق وبسایت دکتر نیما قربانی، بخشِ دوره‌های عمومی.
#بینش_نو
#دکتر_نیما_قربانی
#نیلوفر_کیان‌راد
@dr.nimaghorbani

هنگامی که به هر دلیلی، ساختارِ روانیِ ما انسجامش را از دست می‌دهد، سازوکارهای دفاعی خود را به آب و آتش می‌زنند تا ویترینِ انسجام را حفظ کنند اما واقعیت آن است که ویرانی را نمی‌توان برای مدتِ زیادی پنهان کرد.
هر سه عضوِ این خانواده‌ی از هم فروپاشیده گویی به طریقی می‌خواستند انسجامِ از دست رفته را بازسازی کنند؛ مرد با فداکاریِ افراطی‌ای که رنگ و بوی خودتنبیهی و قربانی پنداشتنِ خود داشت و زن با انکار شدیدش که اصلا مشکلی پیش نیامده و همه چیز عادی است تا قدرتش برقرار بماند و با واقعیتِ تلخ مواجه نشود و بچه که با بیش‌عقلانی شدن دنبالِ راهِ چاره بود.
و دادگاهی که همواره درونِ همه‌ی ما برپاست و می‌خواهیم به خود و دیگری ثابت کنیم که مقصر هستیم یا نه؟ من بیشتر مقصر بودم یا تو؟ یا شرایط؟
حال آنکه این دادگاه در اغلب موارد به کار نمی‌آید، چون بی‌گناهیِ من ثابت شود یا نه، فروپاشی رخ داده.
گاهی شاید لازم باشد برای لحظاتی از این دادگاه بیرون بیاییم، به دردهای زیرِ بهانه‌گیری‌ها و شکایت‌های سطحی خود و دیگری 《نگاه کنیم》و《گوش کنیم》، تا بتوانیم برای ویرانی کاری کنیم، که البته فراتر رفتن از بهانه‌گیری‌ها، چه برای آنکه بهانه می‌گیرد و چه برای او که می‌شنود، دشوارترین کار است.
چرا که بهانه‌ها فریبنده‌اند؛ او که می‌گیرد می‌تواند بدونِ اشاره به دردِ اصلی‌اش که حتما خود هم در آن نقش دارد، فقط از بیرون گلایه کند، و او که می‌شنود، مشغولِ جنگیدن برای برحق بودنش می‌شود یا آنقدر نازِ قربانی را می‌کشد که خود را فراموش می‌کند.
فیلمِ (آناتومیِ سقوط)، سرِ صبر، با ظرافت و ریتمِ کند، بیهوده بودنِ این بررسی‌های حق و ناحق و درست و غلط را، که اغلب ما در دامش می‌افتیم، به نمایش می‌گذارد.
انگار که اصل، در میانه‌ی این هیاهوهای برای هیچ گم می‌شود.
اصل، دردی انسانی‌ است که برای التیامش، چشمِ بینا و گوشِ شنوا و دلی بزرگ، همراه و دردآشنا می‌خواهد. گاهی ما آنقدر شلوغ می‌کنیم تا راحت‌تر با بی‌تفاوتی از کنارِ واقعیت‌های دردناک گذر کنیم.
متن: #نیلوفر_کیان‌راد
#معرفی_فیلم(آناتومیِ_سقوط)
#Anatomy_of_a_fall

سازوکارهای دفاعی، واقعیت را به نحوی تحریف می‌کنند تا درد و تلخیِ آن ما را از پا نیندازد و ما آنقدر به این تسکین خو می‌گیریم که، در عالمِ فریب زندگیِ خود را پیش می‌بریم و نسبت به دردها کرخت و بی‌حس می‌شویم.
یکی از این‌ مسکّن‌ها سازوکاری دو سویه دارد که به ظاهر ضدِّ هم‌اند اما همدست و هم‌هدف؛ لجبازی/اطاعت.
کودکی که دو دردِ زورگویی و موردِ غفلت قرار گرفتن را تجربه کرده باشد، دو نیاز مهم‌اش برآورده نشده؛ نیاز به آزادی و نیاز به توجه (که هردوی این‌ها قرار بوده نیاز به عشق را برای وی تامین کنند).
پس کودک باور می‌کند انسانی است برده‌ی دیگری، بدون داشتنِ اختیار و آزادی و البته موجودی است که حتیِ ارزشِ دیده شدن و شنیده شدن را نیز ندارد.
و اینگونه لجبازی/اطاعت به دادش می‌رسد، با لجبازی نسیمی از قدرت را تجربه می‌کند و با اطاعت و جلب رضایتِ دائمیِ دیگران شکلی از دیده شدن را.
من با قدرتِ لجبازی، زندگی و تمامی دیگران را شکست می‌دهم.
لجبازها معمولا افرادِ بسیار توانمند و مقتدری هستند، البته فقط با بیست درصدِ توانایی‌هایشان زندگی می‌کنند و تمامیِ قدرت خود را صرفِ زندگی نکردن و ویرانیِ خودشان می‌کنند. چون در اعماقِ ناهشیارشان باور دارند که اگر به تمامی زندگی کنند پس زورگوی اولیه به خواسته‌اش می‌رسد، حال آنکه تمامِ دغدغه‌ی لجباز این است که دیگری به خواسته‌اش نرسد، چون کامیابیِ دیگری، خبر از بردگیِ من می‌دهد و اینگونه قدرتِ مخرب را با قدرتِ سازنده اشتباه می‌گیرد.
و مطیع تمامِ دغدغه‌اش این است که دیگری به کامش برسد تا شاید از این دریچه مرا هم ببیند و دوست بدارد.
و هر دو ناکام و تنها و ناراضی طیِّ طریق می‌کنند. لجباز گمان می‌کند آزاد است، حال آنکه مدام اسیرِ جنگیدن با دیگری و مایوس کردنش است و مطیع گمان می‌کند که بالاخره دوست داشته می‌شود، حال آنکه با حذف خود، روز به روز نامرئی‌تر می‌شود و بیشتر از توجه محروم.
داستانِ عشق (هر رابطه‌ای) در دنیایِ لجباز/مطیع، داستانِ سلطه است. یا دیگری برنده می‌شود یا من. حال آنکه داستانِ عشق داستانِ برابری و آزادی است. یا هر دو می‌بریم یا هردو می‌بازیم.
#لجبازی/اطاعت
#آزادی/اسارت
#سلطه/برابری

متن: #نیلوفر_کیان‌راد