Marathi Story

शाळेसारखं सुख नाही....!

मी खिडकीच्या बाहेर आनंद शोधत बसलो,
तोवर दहावीचा शेवटचा पेपर आला.
मी गेलो हायस्कूल सोडून,
माझा वर्गातला बेंच तिथेच राहिला.
बाहेर जाताना कळत नव्हतं,
आता येथे परत येणे नाही.
आयुष्याच्या पानावर मित्रांनो अन् मैत्रिणींनो,
शाळेसारखं सुख नाही.

आता दिवसाला आणतो मी,
खूप सारे पैसे कमवून.
पैसा-पैसा म्हणत-म्हणत,
जातो साऱ्या गर्दीत हरवून
त्या भल्या मोठ्या रक्कमेला,
आईच्या एक रुपयाची सर नाही.
अन् आयुष्याच्या पानावर मित्रांनो,
शाळेसारखं सुख नाही.

अफाट रस्त्यावर आता,
गाडी माझी सुसाट असते.
भली मोठी गाडी पण,
सोबत त्यात कोणीच नसते.
चार चाकीच्या गाडीला मात्र,
मित्रासोबत डब्बल सीट फिरणाऱ्या,
सायकलीची सर येणार नाही,
अन् आयुष्याच्या पानावर मित्रांनो
शाळेसारखं सुख नाही.

कैक हॉटेल आहेत आता,
दुपारचे जेवण करण्यासाठी.
वेगवेगळ्या डिश अन्,
वेगवेगळे पदार्थ खाण्यासाठी.
त्या सगळ्या जेवणाला मात्र,
मित्रांसोबत शाळेत खालेल्या,
डब्यातील जेवणाची चव नाही.
अन् आयुष्याच्या पानावर मिंत्रानो
शाळेसारखं सुख नाही.

आता झालो मोठे आम्हीं,
कळते आम्हा सर्व.
शाळेतून बाहेर पडल्यावर,
मिटला सारा गर्व.
एक हाती लॅपटॉप अन्,
बॉस कामाचे मेल पाठवतो.
दंग झालेल्या या जिवनात मग,
शाळेचा बेंच पुन्हा आठवतो.
पण जेंव्हा कळायला पाहिजे होते,
तेंव्हा माणसाला कळत नाही.
अन् आयुष्याच्या पानावर मित्रांनो
शाळेसारखं सुख नाही.
✍️

एकदा एक छोटा मुलगा होता ज्याचे नाव राजू होते. राजू एक चांगला आणि दयाळू मुलगा होता. तो नेहमी इतरांना मदत करायला तयार असायचा.

एक दिवस, राजू रस्त्यावरून चालत होता. त्याला एक वयस्कर म्हातारी दिसली. म्हातारी रस्त्याच्या कडेला बसली होती आणि रडत होती. राजू तिच्याकडे गेला आणि तिला विचारले, "काय झाले, आजी? तुम्ही का रडत आहात?"

म्हातारीने राजूला सांगितले की तिचा पर्स हरवला आहे. तिच्या पर्समध्ये तिचे सर्व पैसे आणि कागदपत्रे होती. म्हातारी खूप काळजीग्रस्त होती.

राजूने म्हातारीला दिलासा दिला. त्याने तिला सांगितले की तो तिला मदत करेल. राजूने म्हातारीसोबत रस्त्यावर शोध सुरू केला. ते दोघेही खूप वेळ शोधात होते, पण त्यांना पर्स सापडला नाही.

राजू खूप निराश झाला. तो म्हातारीला म्हणाला, "मला माफ करा, आजी. मी तुमचा पर्स शोधू शकलो नाही."

म्हातारीने राजूला म्हणाले, "अरे, तू माझ्यासाठी खूप प्रयत्न केलेस. तू एक चांगला मुलगा आहेस."

राजू म्हातारीला घरी सोडण्यासाठी तिच्यासोबत चालला. राजूने म्हातारीच्या घरी पोहोचताच तिला सांगितले की तो दुसऱ्या दिवशी परत येईल.

दुसऱ्या दिवशी, राजू म्हातारीला भेटायला गेला. त्याने तिला एक नवीन पर्स दिला. पर्समध्ये पैसे आणि कागदपत्रे होती.

म्हातारी खूप आनंदी झाली. तिने राजूला धन्यवाद दिले. ती म्हणाली, "तू माझ्यासाठी एक देवदूत आहेस. तू माझ्या आयुष्यात आल्याबद्दल मी खूप कृतज्ञ आहे."

राजूला म्हातारीच्या चेहऱ्यावरील आनंद पाहून खूप आनंद झाला. त्याला समजले की मदत करणे किती चांगले वाटते.

राजूने त्यानंतरही अनेक लोकांना मदत केली. तो नेहमी गरजू लोकांना मदत करायला तयार असायचा. त्याच्या मदतीमुळे अनेक लोकांना सुख मिळाले.

या कथेचा शिकवण असा की, मदत करणे हे एक चांगले कार्य आहे. जेव्हा आपण इतरांना मदत करतो, तेव्हा आपण स्वतःलाही सुखी बनवतो.

आपल्या सर्व मित्रांना सेंड या चॅनेल ला ऍड करून त्यांना मराठी कथांचा हा संग्रह मिळवून द्या.

https://t.me/Marathistory

एकदा एक तरुण माणूस होता. तो खूप मेहनती होता आणि त्याला पैसे कमवायचे होते. तो दररोज खूप मेहनत करायचा आणि त्याच्या मेहनतीने त्याला बरेच पैसे मिळायचे.
एक दिवस त्याला एक विचार आला की, "मी इतके पैसे का कमावतो? मी या पैशाचा काय करणार आहे?"
त्याने विचार केला की, "मी या पैशाने एक मोठा बंगला बांधणार आहे. त्यात सर्व सोयी सुविधा असतील. मी एक मोठी गाडी घेणार आहे. मी जगभर फिरणार आहे."
त्याने त्याच्या मेहनतीने खूप पैसे कमावले आणि त्याने त्याच्या कल्पनेनुसार सर्व काही केले. त्याने एक मोठा बंगला बांधला, एक मोठी गाडी घेतली आणि जगभर फिरला.
पण त्याला आनंद मिळाला नाही. तो अजूनही दुःखी होता. तो विचार करू लागला की, "मी इतके पैसे कमावले, तरी मला आनंद का मिळत नाही?"
एक दिवस त्याला एक वृद्ध माणूस भेटला. वृद्ध माणूस त्याला म्हणाला, "तुम्ही खूप मेहनती आहात, पण तुम्ही चुकीच्या गोष्टींचा मागोवा घेत आहात. पैसा हा आनंद नाही. आनंद हा तुमच्या मनात असतो."
तरुण माणसाला वृद्ध माणसाचे बोलणे पटले. त्याने त्याच्या विचारात बदल केला. तो पैशाच्या मागे लागणे बंद केले आणि त्याने त्याच्या जीवनात आनंद शोधण्यास सुरुवात केली.
तो आता इतरांसाठी मदत करतो. तो गरीब आणि दुर्बल लोकांना मदत करतो. तो त्यांच्यासाठी त्याच्या पैशाचा वापर करतो.
आता तरुण माणसाला खरा आनंद मिळाला आहे. तो आता दुःखी नाही. तो आनंदी आणि समाधानी आहे.
बोध
पैसा हा आनंद नाही. आनंद हा तुमच्या मनात असतो. तुम्ही इतरांसाठी मदत केल्याने तुम्हाला खरा आनंद मिळतो.

एका गावात एक गरीब शेतकरी राहत होता. तो खूप मेहनती आणि प्रामाणिक होता. तो आपल्या शेतात मेहनत करून आपले आणि आपल्या कुटुंबाचे पोट भरे.
एक दिवस शेतात काम करताना त्याला एक मोठे सोनेरी नाणे सापडले. तो खूप आनंदी झाला आणि ते नाणे घेऊन घरी गेला. घरी जाताना रस्त्यात त्याला एक गरीब बाबा भिक्षा मागताना दिसला. बाबांची दशा पाहून त्या शेतकऱ्याला त्याच्यावर दया आली आणि त्याने ते सोनेरी नाणे बाबाला दान दिले.
त्याच दिवशी रात्री त्या शेतकऱ्याला स्वप्नात आले की, "तुझ्या प्रामाणिकपणाची आणि दयाळूपणाची परीक्षा घेण्यासाठी मी तुझ्या रस्त्यात सोनेरी नाणे ठेवले होते. तू ते नाणे घेतले नाहीस आणि त्याऐवजी एक गरीब बाबाला दान दिलेस. तुझ्या या कृतीमुळे मी खूप खुश झालो आहे. आता मी तुझ्यावर धनवर्षा करणार आहे."
सकाळी उठल्यावर त्या शेतकऱ्याला त्याच्या शेतात खूप चांगले अंकुरले होते. त्या वर्षी त्याला भरपूर पीक आले आणि तो खूप श्रीमंत झाला. त्याने आपल्या कुटुंबाबरोबर सुखी आणि समाधानाने जीवन व्यतीत केले.


नैतिकता:

प्रामाणिकपणा, दयाळूपणा आणि परोपकाराचे फळ काही न काही वेळी मिळतेच. म्हणून आपण नेहमी प्रामाणिक आणि दयाळू व्हावे आणि इतरांना मदत करावी. असे केल्याने आपल्याला नक्कीच यश मिळेल आणि आपले जीवन सुखी आणि समाधानाने व्यतीत होईल.

भारत के जीवंत परिदृश्यों के बीच बसे एक गाँव में माया नाम की एक युवा लड़की रहती थी। उसकी आत्मा खेतों में सजे जंगली फूलों की तरह नाच रही थी और उसकी हँसी संकरी गलियों में गूँज रही थी। माया के पास एक अनोखा उपहार था - वह ऐसी कहानियाँ बुन सकती थी जो सुनने वाले हर किसी का दिल जीत लेती थी।

एक शाम, एक बुजुर्ग व्यक्ति ग्रामीणों के बीच कलह से परेशान होकर माया के पास पहुंचा। उन्होंने विभाजित समुदाय को एकजुट करने में उनसे मदद मांगी. माया ने अपनी कहानी कहने की क्षमता से गांव वालों को प्राचीन बरगद के पेड़ के नीचे इकट्ठा किया।

वाक्पटुता और शालीनता के साथ, उन्होंने दो प्रतिद्वंद्वी भाइयों की कहानी गढ़ी, जिनकी दुश्मनी ने उनके परिवार को तोड़ दिया। फिर भी, जब प्रतिकूल परिस्थितियों का सामना करना पड़ा, तो उन्हें अपने संघर्ष की निरर्थकता का एहसास हुआ और उन्होंने नाराजगी के बजाय सुलह को चुना।

जैसे-जैसे कहानी सामने आई, दिल नरम हो गए और आँखें समझ से चमक उठीं। माया की कहानी ने विभाजन को पाट दिया, ग्रामीणों के बीच सद्भाव और सहानुभूति के बीज बोए। उनके शब्द आशा की किरण बन गए, जिससे उन्हें एकता और शांति अपनाने के लिए मार्गदर्शन मिला।

उस दिन के बाद से, माया की कहानियाँ परिवर्तन के लिए उत्प्रेरक बन गईं और गाँव में करुणा और एकता का ताना-बाना बुनने लगीं। उनकी विरासत ने बच्चों को सिखाया कि कहानी कहने की शक्ति शब्दों से परे है - इसमें घावों को भरने और दिलों को एकजुट करने, समझ और एकजुटता पर बने समुदाय को बढ़ावा देने की कुंजी है।

*कंपनीचे सीईओ कंपनीचा दौरा करत होते.*
*त्याने पाहिले - एक माणूस कोणतेही काम न करता इकडे तिकडे चालला होता.तो इकडे तिकडे चमकणाऱ्या डोळ्यांनी पाहत होता.C.E.O. त्याला पाहिले आणि त्याच्या जवळ जाऊन त्याला विचारले,*
*"तुमचा पगार किती आहे?"*
*सर, दरमहा पाच हजार रुपये.*
*C.E.O. खिशातून पाकीट काढले आणि पंधरा हजार रुपये त्याच्या हातावर ठेवले आणि म्हणाले, "मी या कंपनीत कामासाठी लोकांना ठेवतो,* *कामासाठी नाही."*
*"तुला तीन महिन्यांचा पगार मिळाला आहे, आता इथून ताबडतोब निघून जा, आणि पुन्हा इथे पाऊल ठेवू नका."*
*माणूस निघून गेला.*
*C.E.O. जवळच्या कामगाराला विचारले, "कोण होता?"*
*कामगार म्हणाला, "सर, तो पिझ्झा डिलिव्हरी करणारा होता."*

*तात्पर्य :- तुम्ही कितीही उच्च शिक्षित असलात तरी प्रत्येक ठिकाणी अक्कल वापरू नये.*😂

पंचनगरीच्या प्राचीन राज्यात अमरशक्ती नावाचा एक ज्ञानी राजा निष्पक्ष आणि बुद्धीने राज्य करत असे. त्याला धैर्य, वीर्य आणि विजया असे तीन पुत्र होते. आपल्या पुत्रांना भविष्यातील जबाबदाऱ्यांसाठी तयार करण्यास उत्सुक असलेल्या राजा अमरशक्तीने आपला मंत्री विश्वास यांना पंचतंत्रातील कथांद्वारे मौल्यवान धडे देण्यासाठी बोलावले.

विश्वासची सुरुवात "द धूर्त जॅकल अँड द वाईज एलिफंट" या कथेने झाली.

एका घनदाट जंगलात कलिला नावाचा एक बुद्धिमान कोल्हा आणि गजेंद्र नावाचा एक उमदा हत्ती राहत होता. एका कडाक्याच्या उन्हाळ्यात, पाण्याचे स्त्रोत कमी होत असताना, गजेंद्रचा तलाव कोरडा पडला, ज्यामुळे जनावरांना त्रास झाला. परिस्थितीची जाणीव असलेल्या कलिलाने गजेंद्रचा शोध घेतला.

आपल्या बुद्धीचा वापर करून कलिलाने एक योजना आखली. त्याने गजेंद्रला जंगलात खोल लपलेल्या पाण्याच्या झऱ्याकडे नेले. हुशार कोल्हेला मार्ग माहित होते आणि त्याने कृतज्ञ हत्तीला त्याची तहान शमवण्यासाठी मार्गदर्शन केले. गजेंद्र खूप कृतज्ञ होता आणि त्याने कलिलाला आवश्यक तेव्हा मदत करण्याची ऑफर दिली.

एका रात्री, कलिला झोपला असताना, भुकेल्या लांडग्यांचा एक थवा जवळ आला, त्याला मेजवानी देण्यास उत्सुक होता. त्यांच्या गुरगुरण्याने जागृत झालेल्या कलिलाने गजेंद्रच्या संरक्षक सोंडेखाली आश्रय घेतला. हत्तीने, त्याच्या शब्दावर खरा, कलिलाला हानीपासून वाचवले, लांडग्यांना घाबरवण्यासाठी त्याच्या मोठ्या आकाराचा वापर केला.

विश्वासने कथा संपवताना, त्याने मैत्री, विश्वास आणि परस्पर दयाळूपणाच्या सारावर जोर दिला. राजा अमरशक्तीचे पुत्र, धैर्य, वीर्य आणि विजया यांना कलिलासारख्या बुद्धिमत्तेचे महत्त्व आणि गजेंद्रने दाखवलेली निष्ठा आणि सामर्थ्य समजले. प्रेरित होऊन, त्यांनी त्यांच्या जीवनात या सद्गुणांचे अनुकरण करण्याची, मैत्री वाढवण्याची आणि त्यांच्या बुद्धीचा वापर त्यांच्या राज्याच्या अधिक चांगल्यासाठी करण्याची शपथ घेतली.

कथेने त्यांना शिकवले की शहाणपण आणि निष्ठा आव्हानांवर मात करू शकते आणि भारतीय संस्कृतीत पिढ्यानपिढ्या रुजलेल्या मूल्यांची प्रतिध्वनी करून चिरस्थायी नातेसंबंध निर्माण करू शकते.

mar-anutai wagh-bio.pdf

2019_07.pdf

डोळ्याचा भाव
 
रात्री दहा-अकराची वेळ. शहरात निजानीज झाली होती. दिवसा गर्दीगोंगाटाने गजबजून गेलेले शहर आता शांत होते. अशा शांत वेळी शहरातील रिकाम्या रस्त्याने एक भिकारी मोठमोठ्याने ओरडत चालला होता-
 
“देवा, तू मला काही दिलं नाहीस. मला राहायला घर नाही. अंगावर घालायला कपडे नाहीत. भरपूर खायला-प्यायला नाही. देवा, तू माझ्यावर फार अन्याय केला आहेस रे."
 


त्या गल्लीत एक श्रीमंत माणूस राहात होता. लांडीलबाडी न करता सचोटीने व्यापारधंदा करून त्याने पुष्कळ पैसे मिळवले होते. या वेळी तो एका नामांकित गवयाचे गाणे ऐकत आपल्या दिवाणखान्यात बसलेला होता. गाणे छान रंगले होते आणि तशात भिकाऱ्याचे ओरडणे ऐकू आले- 

" देवा, तू मला काही काही रे दिलं नाहीस. आनंद होईल अशी एखादी जरी गोष्ट माझ्यापाशी असती तरी मी तकार केली नसती; पण देवा, तू मला भिकाऱ्यापेक्षा भिकारी केलं आहेस."

गाण्यात रमलेले त्या श्रीमंत माणसाचे मन ते ओरडणे ऐकून कळवळले. त्याने हात वर करून म्हटले,
 
" गवई महाराज, माफ करा. थोडा वेळ गाणं थांबवा !”
आणि त्याने आपल्या नोकराला रस्त्यावर पाठवले. नोकर भिकाऱ्याला थांबवून म्हणाला, 

आमचे धनी तुला बोलावत आहेत. जरा वर चल.

भिकारी थोडा घाबरला. असे बोलावणे त्याला कधी आले नव्हते. त्याला वाटले, हे मोठे घर कोणा मोठ्या अधिकाऱ्याचे असेल. आपल्या ओरडण्यामुळे त्यांना राग आला असेल.
काय होईल ? फार तर रट्टे मिळतील. हळू आवाजात ओरड अशी ताकीद मिळेल.
 
मग तो भिकारी त्या श्रीमंतापुढे जाऊन उभा राहिला. श्रीमंताने त्याला विचारले, “बाबा रे, तू रस्त्यानं काय ओरडत चालला होतास ? "
 
महाराज, मी तुमचं नाव नाही घेतलं. मी आपला देवाच्या नावानं ओरडत होतो. 
 
“ का बरं? देवानं असं तुझं काय वाईट केलंय ?”
 
महाराज, देवानं मला काही दिलं नाही. तुमच्यासारखा मोठा वाडा नाहीच; पण साधं घरसुद्धा नाही. तुमच्यासारखे रेशमी कपडे तर नाहीतच, पण अंग झाकण्यापुरते कपडेही त्यानं मला दिले नाहीत.
 
श्रीमंताने विचारले,
“तुला पैशाची गरज आहे का ? "

“पैसे मिळाले तर यांपैकी काही गोष्टी मी विकत घेईन.

“ मी पैसे देईन, त्याबद्दल तू तुझी काही वस्तू मला दिली पाहिजेस."
 
भिकारी म्हणाला,
“सावकार माझी गरिबाची चेष्टा करताय ? तुम्हांला द्यावं असं माझ्यापाशी काय आहे ? " 

श्रीमंत म्हणाले, “मला तुझा एक डोळा पाहिजे. देशील ?”
 
“डोळा ? खुशाल घ्या की !” " काय किंमत घेणार ? "
 
“शंभर रुपये घेईन!"
 
“ठीक आहे. दिवाणजी, दया याला शंभर रुपये. "
एकाएकी भिकाऱ्याला वाटले, आपण सांगण्यात काही चूक तर केली नाही ? – तो घाईघाईने म्हणाला, “नाही महाराज. थांबा. मी एक हजार रुपये घेईन. म्हणजे दहा शंभर. "
 
"काही हरकत नाही. दिवाणजी, दहा शंभर दया.
 
भिकारी गोंधळला. इतक्या लवकर सौदा ठरतो आहे, तेव्हा आपण फारच कमी किंमत सांगतोय. दहा शंभर ही काही डोळ्याची खरी किंमत नसावी, असे त्याला वाटले.
 
'महाराज, मी दहा हजार घेईन. "
 
" ठीक आहे. दिवाणजी याला दहा हजार दया.
 
आता मात्र भिकारी फार गोंधळला. बाजारात डोळ्यांचा भाव नक्की काय आहे, हे त्याला कळेना. तो पुन्हा ओरडून म्हणाला, “महाराज, माफ करा. मला एक लाख रुपये म्हणायचं होतं. ते चुकून तोंडातून दहा हजार गेलं. "
 
" काही हरकत नाही. एक लाख घे."
 
भिकारी गप्प झाला. त्याच्या मनात विचार आला, की एका डोळ्याची किंमत जर एक लाख रुपये, तर काय, दोन डोळे म्हणजे दोन लाख ? दोन कान म्हणजे चार लाख ? एक नाक म्हणजे आणखी एक लाख ? मग डोळे, नाक, कान, हात, पाय- या सगळ्या शरीराची किती किंमत असेल? शिवाय हातापायाचा भाव नक्कीच जास्त असणार. म्हणजे एका एका हाताचे दोन दोन लाख. आणि हे पाय? हे डोके ? त्याचे किती लाख ?

भिकाऱ्याला हिशेब जमेना.

किती लाखांचे हे शरीर आहे, हे त्याला नक्की समजेना. तो शरमला आणि श्रीमंतापुढे बाकून हात जोडून म्हणाला, 'महाराज, मी देवाला फुकट दोष दिला. त्यानं मला घट्टकट्टं शरीर दिलं आहे, म्हणजे पुष्कळ दिलं आहे. माझी ओरड खोटी आहे. क्षमा करा.
 

काल औरंगाबाद येथील सात तरुणांचा रस्ता अपघातात मृत्यू झाला होता.
कारचा टायर फुटणे हे कारण होते.
महत्वाचे MSG
नव्याने बांधलेल्या एक्स्प्रेस वेवर सध्या वाहनांचे टायर फुटण्याच्या घटना समोर येत आहेत
ज्यामध्ये दररोज अनेकांना आपला जीव गमवावा लागत आहे.
एके दिवशी माझ्या मनात प्रश्न आला की देशातील सर्वात आधुनिक रस्त्यांवर सर्वाधिक अपघात का होतात?
आणि अपघाताची एकच पद्धत आहे आणि ती सुद्धा फक्त टायर फुटून.
हायवे बिल्डर्सनी रस्त्यावर असे कोणते स्पाइक टाकले आहेत की सगळ्यांचे टायर फुटतात?
मन वादळ झाले आहे, म्हणून आज ही गोष्ट शोधून काढावी असे वाटले.
म्हणून संघ शोधण्यासाठी जमलो
आता ऐका
आम्ही एका मित्राला प्रयोगासाठी बोलावले आणि आम्ही स्कॉर्पिओ एसयूव्हीमध्ये गेलो (लक्षात घ्या की खरी समस्या फ्लॅट टायरची आहे)
प्रथम आम्ही कोल्ड टायरचा दाब तपासला आणि आंतरराष्ट्रीय मानकांनुसार ते समायोजित केले जे 25 psi आहे
(सर्व विकसित देशांच्या गाड्यांमध्ये हवेचा समान दाब ठेवला जातो
जेव्हा आपल्या देशातील लोकांना याची जाणीव नसते किंवा ते इंधन वाचवण्यासाठी आवश्यकतेपेक्षा जास्त हवेत टायर भरतात
जे साधारणपणे 35 ते 45 PSI असते
चांगले
चला आता पुढे जाऊया
यानंतर आम्ही चार लेनवर चढलो आणि गाडी पळवली
वाहनाचा वेग 120 - 140 किमी/तास ठेवला होता
दोन तास एवढ्या वेगाने गाडी चालवल्यानंतर
आम्ही थांबून पुन्हा टायरचे प्रेशर तपासले, तेव्हा धक्का बसला.
आता टायरचा दाब ५२ psi होता
आता टायरचा प्रेशर एवढा कसा वाढला असा प्रश्न पडतो
त्यामुळे यासाठी टायरवर थर्मामीटर लावले असता टायरचे तापमान ९२.५ अंश सेल्सिअस होते.
रस्त्यावरील टायर्सचे घर्षण आणि ब्रेक घासल्याने निर्माण होणाऱ्या उष्णतेमुळे टायर्सच्या आतील हवा पसरत असल्याचे संपूर्ण गूढ आता उघड झाले आहे.
B2B टायरमधील हवेचा दाब खूप वाढला आहे
आमच्या टायर्समधील हवा आधीच आंतरराष्ट्रीय मानकांनुसार असल्याने ते फुटण्यापासून वाचले
परंतु ज्या टायरमध्ये हवेचा दाब आधीच जास्त आहे (35 -45 PSI)
किंवा ज्या टायरमध्ये कट आहे त्याचा स्फोट होण्याची शक्यता जास्त असते
त्यामुळे चार लेनकडे जाण्यापूर्वी तुमचा टायरचा दाब ठीक करा आणि सुरक्षित राइडचा आनंद घ्या
मी एक्स्प्रेस वे ऑथॉरिटीला विनंती करतो की त्यांनी ड्रायव्हर्सना जागरूक करावे
जेणेकरून महामार्गाचा प्रवास हा शेवटचा प्रवास ठरू नये
तुमच्या सर्व फेसबुक आणि व्हॉट्सअॅप मित्रांना विनंती आहे की ही पोस्ट जास्तीत जास्त शेअर करा.
असे केल्याने तुम्ही एक जीवही वाचवलात तर तुमचा मनुष्य जन्म धन्य होईल.
महत्त्वाचा संदेश सर्वांपर्यंत पोहोचणे आवश्यक आहे.

*त्यांना त्यांच्या भूतकाळाविषयी कमीपणा वाटत नाही, भविष्यकाळा विषयी तर सांगायलाच नको.*

*आणि वर्तमान तर तू त्यांच्याकडे कधी बघितलच नाहीस तर तुला कळेल कसं गं ?.....*


*त्यांचं जीवन स्पष्ट आहे आणि आपलं काय आहे ते नेमकं कळत नाही ?.....*

*आणि जे जीवन कळत नाही नां मम्मी ! त्याला जगून आणि भोगून काय उपयोग गं ?*

*मम्मी,*

*तुला आणि पप्पांना चांगला महिन्याला दीड दोन लाख पगार घरात येत असतांना सुद्धा तुम्हाला नीट झोप येत नव्हती.*

*म्हणून डोक्याला शांतता मिळावी म्हणून तुम्ही झोपेच्या गोळ्या घ्यायचे.*


*मम्मी, जसा मी शाळेत जायला लागलो तसं तू मला अभ्यास अभ्यास आणि अभ्यास कर असचं सांगत आलीस !*

*त्यामुळे माझं डोकं पुरतं अशांत झालं आहे.*

*त्या डोक्याला शांत करण्यासाठी तुझ्या त्या डबीतल्या गोळ्या नाश्त्यासारख्या खाल्ल्या.*

*आणि डोकं कायमचं शांतं केलं.*


*मम्मी,*

*मला जर भगवंताने पुढचा जन्म मानवाचा दिला तर मी सपशेल नकार देणार आहे.*

*कारण मला माणसाच्या जन्मापेक्षा भुंगा व्हायला आवडेल !*

*फुलपाखरू व्हायला आवडेल !*

*मधमाशी व्हायला आवडेल, समुद्राच्या खोल खोल अतिशय खोल पाण्यात पोहणारा मासा व्हायला आवडेल!*


*कारण हे कमी कालावधीच्या आयुष्यात खूप सारा आनंद उपभोगतात.*

*मलाही तसचं स्वच्छंदी, निर्विकार, जीवन जगायचं आहे.*


*पुढच्या जन्माण अपेक्षापुर्तीचं ओझं वाहणारं जीवन कधी, कधी, कधीच नको आहे.*

*बस थांबतो...... कायमचाच......*

*तुझाच*
*आयुष*



*मी ह्या भावनांनी भरलेलं पत्र वाचून विनय पाटलाच्या हातात दिलं.*

*आणि त्यांच्या बंगल्यावर खकारुन थुंकलो.....*

*जिची कांती बघून माझी शांती भंग व्हायची आज ती मला अतिशय कुरूप आणि विद्रूप भासत होती.*

*तिच्याकडे बघायची माझी अजिबात इच्छा नव्हती परंतु आज मी अखेरचे तिच्याकडे घृणास्पद नजरेने क्षणभर बघितले आणि दिर्घश्वास घेऊन तिला बोललो.....*

*साले, तुम्ही कशाचे आईवडील रे !*

*तुम्ही तर एन्काऊंटर स्पेशालिस्ट आहात !*

*जे अपेक्षा पुर्तीसाठी अनेक रूपात, अनेक बंगल्यात, स्वत:चेच मुलांचे एन्काऊंटर करतात.....*

*आणि माझ्या कानात एकच आवाज भणभणायला लागला.....एन्काऊंटर..... एन्काऊंटर..... एन्काऊंटर.....*


*👆 वाचण्यात आलेला सुंदर लेख.*


*🌹धन्यवाद.🙏🌹*


●┈┉❀꧁꧂❀┉┈●

*एकमेकांना न बोलता जो तो ज्याचा त्याचा रुममध्ये गेले.*


*९७ चे ९५ झाले म्हणून तिच्या घरात दुखवटा झाला होता.*


*तिचा मुलगा त्याच्या बेडरूममध्ये गेला.*

*त्याचा बेडरूम म्हणजे अतिशय आकर्षक पीओपी केलेला.*

*लाल, निळे पिवळे, दूधी अशा प्रकाश देणाऱ्या विद्युत दिव्यांनी सजवलेली ती बेडरूम.*



*सकाळ झाली होती, आज रविवार होता.*

*सुटीचा दिवस असतांना सुद्धा कधी नव्हे एवढा आवाज तिच्या घरातून येत होता.*


*माझी बायको मला म्हणाली.....*

*"अहो ! बघा तर, कशाचा आवाज होतोय तो ?*


*मी तसाच टावेल कमरेला गुंडाळत पायात चपला न घालता तिच्या घराकडे पळालो.*


*वीस वर्षांत पहिल्यांदा तिच्या घरात मी प्रवेश करत होतो.*

*तिच्या पतीला आरडाओरड करण्याचे कारण विचारले तर ती म्हणाली...*

*"सकाळपासून माझ्या मुलाने दरवाजा उघडला नाही."*

*"आणि आम्ही आवाज देतो तर तिकडून काही एक प्रतिसाद येत नाहीये."*


*मी त्यांना धीर दिला आणि दरवाजा तोडण्याची तयारी केली.*


*तो दरवाजा अतिशय भक्कम होता.*

*तिने तिच्या मुलाच्या सुरक्षिततेसाठी पिवर सागाच्या लाकडाचा दरवाजा बनविला होता.*

*आणि दरवाज्याला मेड इन जर्मनीचे लोखंडी कडी कोंडे बसविले होते त्यामुळे ते तुटता तुटत नव्हते.*


*शेवटी आम्ही तीन चार जणांनी तीन तासाच्या प्रयत्नांनी तो दरवाजा तोडला.*

*तिचा मुलगा त्या बेडरूममधील आरामदायी बेडवर निपचित पडला होता.*

*तोंडातून फेस येत होता.*

*त्याचा जीवनाचा प्रवास त्याने येथेच पूर्णविराम देऊन थांबविला होता.*


*तिने त्या मुलाला बघताच टाहो फोडला आणि छाती ठोकू लागली.*


*विनय सर नेहमीप्रमाणे मुकपटातल्या नायका सारखे भिंतीला पाट लावून बसले होते.*

*त्या मानसशास्त्र शिकविणाऱ्या सरांनी आपली मान दोन्ही गुडघ्यांच्या मध्ये घातली होती आणि त्या महागड्या फ्लोरींगवर आपले कवडीमोल अश्रू गाळीत होते.*


*बाजूलाच त्या मुलाचा स्टडी टेबल होता.*

*त्या स्टडी टेबलावर त्याच्या सुंदर अक्षरात त्याच्या मम्मीसाठी अखेरचा निरोप सोडला होता.*


*प्रिय मम्मी,*

*मला माफ कर मी तुझ्या नव्व्याणव ते शंभर टक्के पाडण्याच्या अपेक्षा पूर्ण करू शकलो नाही.*

*पण मम्मी हे गुण मला का पडले नाही तर मी मध्यरात्री पर्यंत विचार केल्यावर मला त्याचं कारण गवसलं.....*

*कोट्याच्या या आख्ख्या दोन वर्षात मी एकेदिवशी मित्रांसोबत एक चित्रपट बघितला कदाचित त्यामुळे माझा एक मार्क कमी झाला असेल.....*

*या दोन वर्षात मी एकदा मित्रांसोबत एन्जॉय म्हणून फिरायला गेलो होतो त्याचा एक मार्क कमी झाला असेल.....*


*मम्मी, मी तुला कधीच सांगितलं नाही गं.....*

*माझ्या क्लासमधील मुळची राजस्थानचीच असलेली* *'रुक्सार'* *मला बघून एकदा हसली होती.*

*त्यामुळे संपूर्ण एक रात्र तिच्या हसणाऱ्या चेहऱ्याला पुन्हा पुन्हा डोळ्यासमोर आणून घालविली होती.*

*कदाचित त्याचा पण एक मार्क कमी झाला असेल.....*


*एकदा किनी मम्मी मी हातगाडीवरची पाणीपुरी आणि वडापाव खाल्ला होता.*

*त्याची चव लैच झ्याक होती.*

*आणि मी त्या दिवशी तुला फोनवर सांगितले पण तू फार रागावली होतीस.*


*आणि म्हटली होतीस की, बाहेरचं खात नको जाऊ, पोट खराब होतं, अभ्यासावर परिणाम होईल!*

*या विचारातच माझी रात्र गेली.*

*कदाचित त्याचाही एक मार्क कमी झाला असेल.....*


*आणि मम्मी, मी एक दिवस ठरविलं होतं की, क्लासला दांडी मारून कोट्टा शहर बघावं म्हणून मी दांडी मारलीच आणि एकटाच आनंद घेत फिरलो.*

*कदाचित त्यामुळे एक मार्क कमी झाला असेल.....*


*मम्मी, तुझी शप्पथ घेऊन सांगतो गं !*

*हे पाच दिवस सोडले ना, तर मी संपूर्ण दोन वर्षे फक्त आणि फक्त अभ्यासच केला आहे.*


*मम्मी, अशी नाराज होऊ नकोस गं !*

*खरचं तू माझ्यावर खूप खर्च केलास त्याबद्दल तुझा आणि पप्पांचा आभारी आहे.*


*मम्मी, जाता जाता तुला एक गोष्ट सांगाविशी वाटते.....*

*ते आपले बाजूचे काका आणि मावशी आहेत ना !*

*ते त्यांच्या मुलाला काहीच सांगत नाही गं, त्यांची त्यांच्या मुलांकडून मोठी अपेक्षाही नाही.*

*हां ते त्यांच्या मुलांवर खूप रागावतात, कारण तो रात्र रात्र जागरण करुन पबजी खेळतो, दिवसभर झोपतो.*


*परंतु मम्मी त्याला थोडेसे जरी यश मिळाले तरी त्यांचं कुटुंब त्याचा यशाचा किती एन्जॉय करतात गं ?*

*मम्मी त्यांच्या मुलांवर त्यांचं रागावणं म्हणजे ते मुलांची काळजी करणारं असतं.....*

*त्या रागावण्यात कुठल्याच अपेक्षा नसतात, कुठलाही हिशोब नसतो, त्यांना खाली मान घालायची भिती नसते, कोण काय म्हणेल याच्याशी त्यांचं देणघेणं नसतं, नावं ठेवणाऱ्यांचा उद्देश ते तपासून बघतात.*


*माझी प्रिय प्रिय मम्मा,*

*तू त्या शेजारच्या काकांची फेसबुक फ्रेंड आहेस ना !*

*मी पण त्या काकांचे लिखाण तुझ्या अकाऊंटवर वाचत होतो.*


*त्यांचं जीवन ते कसं स्पष्टपणे जगासमोर मांडतात.*

*तेवढ्या वेळात माझ्या बायकोने एकदम स्पेशल चहा केला होता.*

*खास तिच्यासाठी !.....*


*मी तिच्या बाळाला प्रश्न केला...*

*"तू काय करणार आहेस बेटा पूढे ?"*


*तो म्हणाला मम्मी पप्पा सांगतील तेच मी करणार आहे.*


*तेवढ्यात तिच्या ओठातून शब्द बाहेर आले...*

*"त्याला बारावी करायची आहे."*

*"बारावी नंतर हैदराबाद किंवा दिल्ली येथे आयटी साठी पाठवायचे आहे."*

*"आणि जेईई च्या परीक्षेच्या तयारी साठी त्याला राजस्थान येथील कोट्टा येथे क्लासेस लावायचे आहेत."*

*"कोटाच्या क्लासमुळे त्याला बारावीला ९९%टक्के गुण मिळतीलच अशी आम्हाला खात्री आहे.*


*मी तिच्या बोलण्याकडे टक लावून लक्ष देत होतो.*

*तिचा मुलगा तिच्यासारखाच कोमल आणि नाजूक होता.*

*त्यातल्या त्यात अतिशय सोज्वळ होता.*


*थोड्याच दिवसात तिचा मुलगा कोटाकडे निघाला.*

*त्याला पोहचविण्यासाठी ती, तिची छकुली, तिचा भाऊ व तिचे पतीदेव सारेच जण गेलेत स्वतःच्या फोर व्हीलने गेले.*


*दोन लाख रूपये क्लासेसची फी, खाण्याचे व रहायचे वेगळे असे करून वर्षाला चार पाच लाखाचा खर्च म्हणाली होती ती !*

*माझं कारटही निघालं होतं नाशिकच्या गव्हर्नमेंट पाँलिटेक्निक कालेजात मँकेनिक डिप्लोमा शिकायला .....*


*हळूहळू एक वर्ष पूर्ण झालं.*

*माझं कारटं पहिलं वर्ष डिप्लोमा पास झालं.*

*त्याची आई अधूनमधून नाशिकला त्याला भेटायला जायची.*

*माझ्या कारट्याची मावशी नाशिकच्या आंबेडकर नगरमध्ये रहायची ती नेहमीच त्याचे पालक म्हणून कालेजात भेट द्यायची.*


*मी मात्र एकदाच गेलो त्याला भेटायला.*

*कारण माझं पूर्ण शिक्षण बोर्डिंग आणि वसतिगृहात झालं पण माझा बाप एकदाच मला भेटायला आला होता.*

*माझ्या बापाचा बदला मी माझ्या कारट्या कडून घेत होतो.*


*मी माझ्या मुलाच्या शिक्षणाच्या बाबतीत निश्चिंतं झालो होतो.*

*पण तिची काळजी दिवसेंदिवस वाढतच होती.*


*तिच्या मुलाचं बारावीचं वर्ष म्हणून ती मुलाला सारखा फोन करायची.*

*महिन्यातून एकदा पतिदेवांसोबत कोट्याला जायची.*

*त्याच्या आरोग्याविषयी विशेष काळजी घ्यायला सांगायची.*

*आणि क्लासेसचं सांगाल तर तिच्या मुलाच्या चाचणी परीक्षेचे गुण तिला फोनवर मेसेज द्वारे कळत होते.*


*तिचा मुलगा प्रत्येक विषयात ९५,९७,९८ गुण मिळवत होता.*

*गणितात तर तो शंभर पैकी शंभर गुण मिळवत होता.*


*ती रात्री गच्चीवर जाऊन त्याच्याशी फोनवरून बोलायची.*

*मी माझ्या ओट्यावर बसून ऐकत रहायचो.*


*ती म्हणायची तू अजून अभ्यास कर, मन लावून अभ्यास कर.....*

*तुझ्यासाठी किती खर्च करीत आहोत आम्ही.*

*प्रत्येक विषयात शंभर पैकी शंभर गुण मिळाले पाहिजेत.*

*आयटी साठी किती स्पर्धा आहे तुला माहिती आहे का?*

*अठरा अठरा तास अभ्यास कर.*


*तिच्या मुलाने तिच्या आज्ञेचं पालन करीत खूप अभ्यास केला.*

*तिच्या मुलाला अभ्यास करून करून पाठीला वाक आला होता.*


*माझं कारटं दुसऱ्या वर्षाला काँलेजला दांड्या मारायला लागलं होतं.*

*प्राध्यापकांशी हुज्जत घालत होतं, प्रक्टीकल बुडवत होतं, विद्यार्थी संघटनेत सहभागी होत होतं.*

*मित्रांसोबत कधी हाटेलात बिऱ्याणी खात होतं तर कधी सिगारेट फुकत होतं.....*


*एकदा तर त्याच्या मित्रांशी पैज लावून दारु पिऊन चक्क मला फोन केला.*

*म्हणतो कसा बाबा आज मी ड्रिंक घेतली आहे.*

*आणि आय लव यू बाबा..... तूम इन्सान नही, इन्सान के रुप मे खूदा हो.....*


*माझ्या कारट्याला त्याच्या आईने अँन्ड्राईड मोबाईल घेऊन दिला होता.*

*त्याच्यावर स्टेट्स ठेवलं होतं.....*

*"जिंदगी का सफर युही कटता चला खुशीसे...... मेरे हिसाबकी मुश्कीले भी मेरे वालिद उठाते रहे.....*

*त्याचं स्टेटस वाचून आपण बाप आहोत याची जाणीव व्हायची.*


*पण दारुच्या बाबतीत विचार यायचा सालं ज्या गोष्टीला मी कधी स्पर्श केला नाही ते माझा कारटा वयाच्या अठराव्या वर्षी करत आहे.....*

*पण ह्रदयावर हात ठेवीत मी आल इज वेल आल इज वेल म्हणून स्वतःला शांत केले.*


*बारावीच्या परीक्षा होऊन निकाल जाहीर झाला.*

*तिच्या मुलाला ९५%टक्के गुण मिळाले.*

*तिच्या घरात स्मशान शांतता होती.*


*मी पेढ्याची वाट बघत होतो आणि तिचीही.*

*या दोन वर्षात परत ती माझ्याशी एक शब्द सुद्धा बोलली नव्हती.*

*ती तिच्या मुलावर भयंकर रागावत होती.*


*तिने त्या मुलाला धारेवर धरले होते.*

*"तू आमचा अपेक्षा भंग केला आहेस, आणि असाच जेईई ला पण आमचा अपेक्षा भंग करशील."*

*"आम्ही केलेला एवढा खर्च वाया जाणार, तू आम्हाला खाली मान घालायला लावणार, लोक आमच्यावर हसतील."*

*"नातेवाईक काय म्हणतील?"*

*"दहावीला सत्त्याण्णव टक्के होते, बारावीला रिव्हर्स झाला."*

*"आम्ही काय तोंड दाखविणार ".....*


*ती त्याला टार्चर करत होती.*

*आणि तो सुन्नपणे तिच्याकडे बघत होता.*


*त्याचा पप्पा ज्याच्या नावातच विनय होता तो एक शब्द त्याच्या बायकोला बोलला नाही.....*


*ती रात्री जेवली नाही म्हणून घरात कुणीच जेवले नाही.*

*👉_"एन्काऊंटर..."_*

*तिचा मुलगा व ती पेढ्याचा बॉक्स घेऊन माझ्या घरी आले.*

*मी कमरेला टॉवेल गुंडाळून हॉलमध्येच चटईवर पडून पडून टीव्हीवर चित्रपट शो बघत होतो.*

*चित्रपटाचे नाव होते* *"हम दिल दे चुके सनम".....*

*आणि ओट्यावर खुर्ची टाकून माझी बायको किशोर शांताबाई काळे लिखित* *"कोल्हाट्याचं पोर"* *हे पुस्तक वाचत बसली होती.*


*ती दारात येताच माझी बायकोला आश्चर्याचा पण सुखद धक्का बसला.*

*आणि मला म्हणाली, "अहो ! ऐकता का, आपल्या बाजूच्या सुवर्णा मॅडम आपल्या कडे आल्या आहेत !"*


*मला वाटलं माझी बायको माझी मस्करी करत असेल.*

*पण त्या दोघीचा आवाज ऐकला आणि मी पटकन टॉवेल कमरेला गुंडाळून उठलो आणि मागच्या खोलीत पळत गेलो.*

*माझ्या काळपट तोंडावर डव साबण लावून पाणी मारले व चालूच इस्त्री केलेली पॅंट घालून हाँलमध्ये आलो.*


*तोपर्यंत माझ्या बायकोने तिला बसायला प्लास्टिकची खुर्ची दिली होती.*

*अजुन मी घरात फर्निचर बनवले नव्हते.*

*फक्त एक लोखंडी कपाट होते आणि त्यातही माझ्या वाचनाची पुस्तके ठेवलेली होती.*


*खरं म्हणजे फर्निचर बनविण्यासाठी मी ग.स. बँकेतून कर्ज घेण्यासाठी अर्ज केला होता.*

*पण विद्यमान संचालक मंडळाने करोडो रुपयांचा भ्रष्टाचार केल्यामुळे प्रशासक बसला होता.*

*आणि बँकेत ठणठणाट झाल्यामुळे माझं फर्निचर बनवायचं स्वप्न दुभंगलं होतं.....*


*ती आज पहिल्यांदाच माझ्या घरी आली म्हणून त्या प्लास्टिकच्या खुर्चीवर बसून ती इकडे तिकडे माझ्या घरभर नजर फिरवीत होती.*

*तिच्या बंगल्यात आणि माझ्या घरात मनातल्या मनात तुलना करत होती.*

*तुलनेत तिने माझी किमत केल्याचं स्पष्ट तिच्या चेहऱ्यावर दिसत होतं.*


*तिने मला तिच्या हाताने माझ्या हातात केसरी पेढा ठेवला व तिच्या मुलाने माझ्या बायकोच्या हातात पेढा दिला.*


*मावशीचे पाया पडुन घे राज्या !*

*तिच्या मुलाने माझ्या बायकोच्या पायांना स्पर्श करीत आशिर्वाद घेतला.*

*मग ती माझ्या बायकोबरोबर गप्पा करायला लागली.*


*मी समोरच असलेली खाट घरात आणली व त्यावर बसत तिच्या मुलाला जवळ बसविले.*

*तेवढ्यात तिच्या ओठातून शब्द बाहेर पडले.....*

*आज दहावीचा निकाल होता ना !?*

*आमच्या राजा बेटाने शाळेत प्रथम क्रमांक पटकावला.*

*आणि ९७ टक्के गुण मिळवले.*


*मी तिच्या मुलाच्या डोक्यावर हात फिरवून पाठीवर शाबासकीची थाप दिली आणि मनापासून अभिनंदन, कौतुक केले.*


*तोच तिचा पुढचा प्रश्न ओठातून निघाला.....*

*तुमचा मुलगा सुद्धा दहावीला होता ना ?*

*मग त्याच्या निकालाचं काय झालं ?*

*तो काही दिसत नाही घरात ?*


*तिच्या या नाजूक प्रश्नामुळे माझ्या बायकोला थोडं अवघडल्यासारखं झालं.*

*तीनं माझ्या कडे नजर टाकत आपल्या मानेला चोळत चोळत म्हणाली हो हो तो पण गेला आहे निकाल घ्यायला..... येईलच एवढ्यात !*


*माझ्या बायकोनं तिच्यासाठी दुधात पाणी न टाकता चहा ठेवला..... तितक्यात माझं कारटं त्याच्या मित्रांसोबत जोरजोरात गप्पा हाणत घरात घुसलं.....आणि थेट किचन रुममध्ये गेलं !*

*माठावरचा ग्लास माठात बुचकवून घटा घटा दोन ग्लास पाणी प्याला.*

*त्याचे मित्र माझ्या खाटेजवळ उभे राहिले.*


*ती अतिशय बारकाईने त्यांचं निरीक्षण करत होती.*

*माझ्या कारट्याच्या चेहरा घामाने डबडबलेला होता.*

*तो घामाळलेला चेहरा त्याच्या आईच्या गळ्यात असलेल्या ओढणीला त्याने पुसला.....*


*माझं कारटं तिच्या मुलाच्या पाठीवर थाप देत म्हणालं अभिनंदन दोस्ता..... जिल्ह्यात पहिला आलास.....I proud of you.*

*मी त्याच्या इंग्रजी बोलण्याकडे बघतच राहिलो.*


*माझा कारटा तिच्या पायांना स्पर्श करत म्हणाला..*

*"आई ! मला आशीर्वाद द्या पुढच्या शिक्षणासाठी !"*


*तिने त्याच्या बोलण्याकडे लक्ष न देता सरळ प्रश्न केला.....*

*"किती टक्के गुण मिळाले रे तुला ?"*


*माझं कारटं हसतच म्हणालं.....*

*"माझ्या बाबांपेक्षा जास्त !"*

*"माझ्या बाबांना दहावीला ६४% टक्के गुण होते. आणि मला ८९% टक्के गुण मिळाले."*

*आणि राक्षसा सारखा हसला..... हा हा* *हा.....*


*ती व तीचा राजा बेटा माझ्या कारट्याच्या चेहऱ्यावर असलेला आनंद न्याहाळत होते.*

*त्याचे मित्रही लैच खूष दिसत होते.*


*त्याच्या मित्रांपैकी एकाला ७१, दुसऱ्याला ६५ आणि तिसऱ्याला ८० टक्के गुण मिळाले होते.*


*माझ्या मुलाने लगेचच त्याच्या आईकडून शंभर रुपये मागितले.....*

*त्याच्या मित्रांना पाणी पुरीची पार्टी देणार होता तो !*

*तो सुद्धा त्याच्या सरकारी शाळेत पहिल्या क्रमांकाने उत्तीर्ण झाला होता.*


*तिने माझ्या मुलाला प्रश्न केला.....*

*"पुढे काय करणार आहेस ?"*


*माझा मुलगा हसतच म्हणाला...*

*"मँकेनिक डिप्लोमा करणार, त्यानंतर कम्प्युटर मध्ये बी.ई. करणार आणि बी.ई. झाल्यावर माझ्या बापाची शेती करणार !"*

*एवढं बोलून तो लगेचच घराबाहेर पडला.*

*आणि मित्रांसोबत सायकल घेऊन पाणीपुरी खायला निघून गेला.*

Copy paste
School bus चे काका .....

काल एका दुकानात गेलो होतो. तेथे माझ्या मुलाच्या school bus चे काका भेटले. एकदम हसतमुख गृहस्थ आहेत ते. मी सहज विचारले काय हो कसे काय? ते म्हणाले, "काही नाही, गाडीतला pen drive खराब झाला आहे, जरा नवीन चांगला बघतोय." सहज विचारले, "कोणती गाणी भरताय." आलेल्या उत्तराने माझा त्यांच्या बद्दलचा आदर वाढला.
ते म्हणाले, "माझ्या गाडीत तीन pen drive आहेत. सकाळी primary चे विद्यार्थी नेतो, त्यांच्यासाठी एक. दुपारी highschool चे विद्यार्थी नेतो, त्यांच्या साठी दुसरा व तीसरा दोघांसाठी common आहे.
सकाळी primary च्या विद्यार्थांसाठी त्यांच्याच शाळेत शैक्षणिक वर्षात शिकवल्या जाणाऱ्या कविता (poem) भरल्या आहेत. दुपारच्या highschool च्या विद्यार्थांसाठी मी कवितांबरोबरच काही सुत्रे व व्याख्या भरल्या आहेत. common असणाऱ्या pen drive मध्ये देशभक्ती पर गीते व स्वातंत्र्य विरांचे जीवन व त्यांचे कार्य (हे मात्र मराठीत) भरले आहे.
सकाळी किंवा दुपारी मुलांना शाळेत नेतांना मी आवर्जून कवितांचा pen drive लावतो. त्यामुळे शिकलेल्या कवितांची किंवा व्याख्यांची ऊजळणी होते. किंवा जे नवीन शिकवणार आहे ते कानावरून जाते व नंतर समजण्यासाठी सोपे होते. शाळेत जातांना थोडे शाळेचे वातावरण तयार होते. मुलांनाही शिकलेल्या कविता पाठ होण्यास मदत होते. ते आनंदाने pen drive मधून येणाऱ्या आवाजात आपला आवाज मिसळून म्हणतात. गाडीत वातावरण सुध्दा खेळीमेळीचे राहते व प्रवासात वेळ केव्हा गेला हे कळत नाही.
मुलांना शाळेतून घरी सोडतांना मात्र मी देशभक्ती पर गाणी व स्वातंत्र्य वीरांची माहिती लावतो. त्यामुळे त्यांच्या कानांवर चांगले विचार तेही मराठीत पडतात, व घरी जातांना ते शाळेच्या वातावरणातून बाहेर पडून वेगळ्या वातावरणात जातात.
हे pen drive मी घरी पण वापरतो. त्यामुळे मला व बायकोलाही इंग्रजी शब्द कानावर पडून कविता पाठ झाल्या आहेत. आमची मुलं या कविता शिकतांना या कविता त्यांची आईपण म्हणून दाखवते तेव्हा आमच्या मुलांचा आनंद पाहण्यात वेगळी मजा असते. मला व बायकोला शिकण्याची खुप इच्छा होती पण परिस्थितीमुळे शिकण्यापासून थोडे लांब पडलो. पण आम्हाला इंग्रजी लिहिता, वाचता आले नाही तरी pen drive मुळे आम्ही कविता म्हणून दाखवतो याचा आम्हाला आनंद आहे. याचा अर्थ पण हळूहळू समजून घेतो.
आणि सगळ्यात महत्त्वाचे म्हणजे school bus चालवणं हे माझे उदरनिर्वाहाचे साधन आहे. हल्ली बरेच व्यावसायिक त्यांचा व्यवसाय वाढावा म्हणून customer ला additional services देतात त्यातला हा प्रकार आहे. बऱ्याच पालकांना हे ठाऊक असल्याने वर्षाच्या शेवटी पुढील वर्षाचे booking ते अगोदरच करतात. माझ्या नावाचा आग्रह शाळेलाही करतात. त्यामुळे माझे पुढील वर्षाचे शाळेशी contract विश्वासाने होते. याच जोरावर या वर्षी मी आणखीन एक नवीन school bus घेणार आहे.
एका पालकांनी तर अगोदरच सांगितले की तुझ्या नवीन school bus च्या pen drive सह सगळ्या system चा खर्च मी देईन. तु फक्त किती खर्च लागला ते सांग. याच प्रेमाची आज मला गरज आहे व ते मला विद्यार्थी व पालक यांच्या कडून मिळते."
मी मनापासून school bus च्या काकांना नमस्कार केला आणि दुकानदाराला म्हणालो, "यांच्या आताच्या pen drive चे पैसे माझ्या बिलात लावा."

- कौस्तुभ परांजपे...