مولانا چون دیگر عارفان و دانایان شنیدن را نکوتر از گفتن می داند و اصل دانایی را در نکو شنیدن می داند و آنچه باعث گفتار نیکو و افزایش علم ودانایی است،خوب شنیدن است یا در واقع خوب”گوش دادن” نه خوب سخن گفتن.
چنین است که مولانا شنیدن را نشا سخن گفتن می داند:
کر اصلی کش نبود آغاز گوش
لال باشد کی کند در نطق جوش
زانکه اول سمع باید نطق را
سوی منطق از ره سمع اندرآ
ترک گفتار باعث رسیدن به مراحلی می شود که بی کلام می توان خواسته ها را مطرح کرد و این اصلا عجیب و غیرممکن نیست.چرا که گذشتن از کثرت کلمات،آدمی را به وحدت افکار می رساند.
یعنی رهایی از پریشانی سخن و کلمه باعث تمرکز و تجمع افکار می شود وبه اتحاد منجر می گردد:
بس بود ای ناطق جان،چند از این گفت و زبان
چند زنی طبل بیان،بی دم و گفتار بیا
#جامعه_مدنی👇
@jamey_e_madani
چنین است که مولانا شنیدن را نشا سخن گفتن می داند:
کر اصلی کش نبود آغاز گوش
لال باشد کی کند در نطق جوش
زانکه اول سمع باید نطق را
سوی منطق از ره سمع اندرآ
ترک گفتار باعث رسیدن به مراحلی می شود که بی کلام می توان خواسته ها را مطرح کرد و این اصلا عجیب و غیرممکن نیست.چرا که گذشتن از کثرت کلمات،آدمی را به وحدت افکار می رساند.
یعنی رهایی از پریشانی سخن و کلمه باعث تمرکز و تجمع افکار می شود وبه اتحاد منجر می گردد:
بس بود ای ناطق جان،چند از این گفت و زبان
چند زنی طبل بیان،بی دم و گفتار بیا
#جامعه_مدنی👇
@jamey_e_madani
