ՀԻՄԻ ԷԼ ԼՌԵՆՔ
Հիմի է՛լ լռենք, եղբայրք, հիմի է՛լ,
Երբ մեր թշնամին իւր սուրն է դրել,
Իւր օրհասական սուրը մեր կրծքին
Ականջ չի դնում մեր լաց ու կոծին:
Ասացէ՛ք, եղբայրք հայեր, ի՞նչ անենք,
Հիմի՞ է՛լ լռենք :
Հիմի է´լ լռենք, երբ մեր թշնամին,
Դաւով, հրապուրանքով տիրեց մեր երկրին,
Ջնջեց աշխարհից հայկան անունը,
Հիմքից կործանեց Թորգոմաց տունը,
Խլեց մեզանից թագ, ե՛ւ խօսք, ե՛ւ զէնք,
Հիմի՞ է՛լ լռենք :
Հիմի է´լ լռենք, երբ մեր թշնամին,
Խլեց մեր սուրը՝ պաշտպան մեր անձին,
Մշակի ձեռքից էլ խոփը խլեց,
Այդ սուր ու խոփից մեր շղթան կռեց...
Վա՜յ մեզ, շղթայով կապուած գերի ենք,
Հիմի՞ է՛լ լռենք...
Հիմի է´լ լռենք, երբ մեր թշնամին
Սոսկալի զէնքը բռնած մեր գլխին՝
Կուլ տալ է տալիս արտասուք առատ,
Աղեխարշ բողոք վարուց ապիրատ:
Մեր գլուխ լալու Եփրատ ո՞ւր փնտրենք,
Հիմի է՞լ լռենք:
Հիմի է´լ լռենք, երբ մեր թշնամին
Լիրբ գոռոզութեամբ լցրած իր հոգին՝
Արդարութեան ձայնը հանած իր սրտից՝
Արտաքսել է մեզ մեր բնիկ երկրից:
Պանդո՜ւխտ, հալածեալ եղբարք ո՞ւր դիմենք,
Հիմի է՞լ լռենք:
Հիմի է´լ լռենք, երբ մեր թշնամին
Անգոհ մեր բերած ծանր զոհերին,
Իւր լիրբ նզովեալ ձեռքը կարկառեց,
Ազգութեանս վերջին կապը պատառեց:
Հայի կորուստը մօտ է, ի՞նչ անենք,
Հիմի է՞լ լռենք:
Հիմի է´լ լռենք, երբ մեր թշնամին
Արհամարհելով մեր փառքն ազգային`
Մեր եկեղեցուն ձեռնամերձ եղաւ,
Գառնազգեստ գայլին մեզ գլուխ դրաւ:
Սուրբ խորան չունենք, արդ ո՞ւր աղօթենք,
Հիմի է՞լ լռենք:
Հիմի է՞լ լռենք, մարդիկ ի՞նչ կ'ասեն,
Երբ մեր տեղ քարինք, ապառժք խօսեն,
Չե՞ն ասիլ, որ Հայք արժանի էին
Այդ ըստրկական անարգ վիճակին:
Մեր սուրբ քաջ նախնեաց գործերը լաւ գիտենք,
Մինչև ե՞րբ լռենք:
Թո՛ղ լռէ մունջը, անդամալոյծը,
Կամ որոց քաղցր է թշնամու լուծը,
Բայց մենք որ ունինք հոգի ու սիրտ քաջ,
Ե՛կ, անվախ ելնենք թշնամու առաջ:
Գոնէ մեր փառքը մահով հետ խլենք.
Ու այսպէս լռենք:
ՌԱՓԱՅԷԼ ՊԱՏԿԱՆԵԱՆ