بهرام بیضائی

آی‌بانو: آری این کلمات همه‌ جا پراکنده شود؛
زنان فرزندان خود را با نفرت از جنگ به دنیا بیاورند.
دنیا به دست قهرمانان خراب شده؛
با ماست که بسازیمش!


#فتحنامه‌_کلات
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

شرزین:
روزِ اول قلم در مرکب فرو بردم و بر کاغذ آوردم،
از آن خون بر صفحه جاری شد.
پوستِ کاغذ شکافت؛
خونِ هزار کس در هر سطر می‌جوشید.


#طومار_شیخ_شرزین
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

هیچ عدد بی‌صفر بزرگ نشود
چنان که هزار بی‌صفرهایش بیش از یک نیست
بدان که رعیت هیچ می‌نماید و بیش از همه است

#طومار_شیخ_شرزین
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

تارا:
تبرآشوب؛ تو تبر خوب می‌زنی
ولی نباید اونو به چیزی
غیر از درخت می‌زدی...


#چریکه_تارا
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

من مردی بودم،
نامم گُم از جهان،
که پدر مرا کار دانش فرمود،
و گفت این سود مردم است،
و من چون گاوی بارکش،
که هزاران پوست‌نوشته از چرم همگنان را در ارابه‌ای می‌کشد،
وز آنها چیزی نمی‌داند،
ندانسته بودم که سود کس نیست،
مگر زیانِ کسی.
مرا یاد از آن روز است، که زمین از کُشته‌های دیوان پُر بود، و دُهل‌های آشوب‌شان از بانگ و غوغا افتاد.

من از فراز بر کُشته‌ها نگریستم.
پس به سه‌کُنجی شدم،
و در به روی خود بستم،
و به سال‌ها این جام پرداختم،
از بهرِ نیکی آن.
و اگر روزی ما را داوری کنند، که این جام سود است یا زیان؛
مرا بر خویشتن دشنام خواهد بود، یا دریغ، آفرین یا نفرین؛
اگر در آینه‌ی دانشِ من، به سود کسی، دیگری را زیان کنند.


#کارنامه_بندار_بیدخش
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

به بهانه‌ پنجم دی‌ماه زادروز بهرام بیضایی

شرزین:
بِدانند که مَردُمان همه یکسانند و از تقلبِ روزگار است که برخی صدر می‌نشینند و برخی ذیل...
پس بنگرید در خویش بنگرید:
پایه‌های تختِ سلطان بر دوشِ شماست و پایه‌های تختِ خلیفه بر دوش سلطان، پس آن نیز بر دوش شماست.


مرد:
تو حساب می‌آموزی
حساب کن اگر بُزرگان را بیاموزی چه مُزدهای گران داری!

شرزین:
بیش از اندازه گران من حساب می‌گویم ولی حسابگر نی‌ام
بسیاری می‌آموزند تا ثروت خود را بشمرند من فقرم را می‌شمرم
رعیت صفر است _تا بدانی_ رعیت را در شمار صفر آور و بزرگان همه عددند و سلطان و سالاران برتر شماره‌اند. سلطان نُه است و وزیران و چاکران و سالاران و دیوانان هشت و هفت و شش و پنج و چهار و سه و دو و یک‌اند و رعیت صفر است. با این‌همه بهای هر سلطان به رعیت است و هیچ عدد بی‌‌صفر بزرگ نشود، چنانکه هزار بی صفرهاش بیش از یک نیست؛ بدان که رعیت هیچ می‌نماید و بیش از همه است.


#طومار_شیخ_شرزین
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

و روزی، آن‌گاه که از راهی می‌رفتم کور و تنگ و بی‌خود و بی‌انجام، و نیِ خود را با درد می‌نواختم، در راهِ خود من ناگهان ایستادم. به آسمان بنگریستم که بی‌پایان بود؛ و به راهِ خود که در دلِ بی‌پایانی ناپیدا شده بود. من ایستادم، و به این دو نگریستم؛ و با زمینِ زیر پای خود لرزیدم. با دل خود گفتم که آیا من گریخته‌ام؟ و بر آسمان ابرِ اندوه می‌روئید. و فریاد درد برآوردم: من چرا گریخته‌ام؟ و از آسمان ابرِ اندوه می‌بارید. پس من نیِ چوپانی خود را با دست‌های خود شکستم! و اینک مارهای سرکشِ جانم با خروش برخاستند. من گفتم به سوی شهرم که در آن دادگری نیست باز خواهم گشت. و اینک پای دیوارهای بلندِ شهرم بودم که در آن دادگری نبود!


#اژدهاک
#بهرام_بیضایی

ترجمان:
دختر خاقان از مرگ خود خبر یافت. و از آن پس آواز خود را همراه با اشک خواند. در روز پنجم از ماه اول پیش از مرگ، از بیست و پنج خاستگار بزرگ که از همه جا گرد آمده‌بودند، و هفت حکیم منچوری و تبت و سراندیب و ولایت شمالی پرسید خوشبختی چیست؟ و همه‌ی این بزرگان سکوت کردند.

سندباد:
خوشبختی چیست؟
[به فریاد] خوشبختی چیست؟
در همه‌ی راه بازگشت پرسیدم خوشبختی چیست؟ و دیدم که سکوت ابرها چه تلخ و تمسخرآمیز است.

و ‌من می‌اندیشم اگر خوشبختی افسانه باشد!



#هشتمین_سفر_سندباد
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

از خود می‌پرسم همایِ سعادت چرا در شهرِ ما آوازی نخواند؟
پرسیدم، گفتند در شهری که شایستگیِ زادنِ همای سعادت را ندارد، همایِ سعادت چگونه می‌تواند آوازش را بخواند؟ و سپس فریاد کردند باید بهاری باشد تا پرنده بخواند.
من شاهد سپید شدنِ یک‌یکِ تارهای مویش بودم. در غروبِ یک روز در همین ماه در میدانِ خالی از هر کس، آکنده از ارواح؛ او نعره زد و خود را نفرین کرد. او فریاد کرد که باید حقیقت را بیابد، حتی اگر در جستجویِ آن هزار سال سرگردان بماند...

#هشتمین_سفر_سندباد
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

سردار:
نان کشکینش بده و سپس به تازیانه ببند تا سخن گوید. ﺑﭙُرسش ﺷﻤﺎﺭِ ﺗﺎﺯﻳﺎﻥ ﭼﻨﺪ ﺍﺳﺖ؟ ﮐﺪﺍﻡ ﺳﻮﻳﻨﺪ؟ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺳﺮ ﺩﺍﺭﻧﺪ؟
ﺳﻮﺍﺭﻩﺍﻧﺪ ﻳﺎ ﭘﻴﺎﺩﻩ؟ ﺩﻭﺭ می‌شوﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﺰﺩﻳﮏ؟
ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﮔﺬﺷﺘﻦﺍﻧﺪ ﻳﺎ ﻣﺎﻧﺪﻥ؟ او ﭘﻴﮏ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺧﺒﺮﭼﻴﻦ ﻳﺎ ﭘﻴﺶﺁﻫﻨﮓ؟
ﺑﭙﺮسش ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﭼﺮﺍ می‌ساﺯﻧﺪ!؟
ﺁﺗﺶ ﭼﺮﺍ میﺯﻧﻨﺪ!؟
ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺮﺍ میﭘﻮﺷﻨﺪ!؟ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﮐﻪ می‌گوﻳﻨﺪ ﭼﺮﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺍﺳﺖ؟

#مرگ_یزدگرد
#بهرام_بیضایی
https://telegram.me/bahram_beyzaee

#دیوان_نمایش
#بهرام_بیضایی
#جلد_اول
@bahram_beyzaee

ما کارگران نمایشیم
نشسته در ردیف اول تهمت؛
از تیره‌ی آن مرغ دانه‌بر
که در عروسی و عزاش هر دو سر می‌بُرند.

#خاطرات_هنرپیشه_نقش_دوم
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

آی‌بانو: آری این کلمات همه‌ جا پراکنده شود؛
زنان فرزندان خود را با نفرت از جنگ به دنیا بیاورند.
دنیا به دست قهرمانان خراب شده؛
با ماست که بسازیمش!

#فتحنامه‌_کلات
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

تو فرزندِ من بودی نه پدرت
من بودم که تو را خواستم
و خود را چون ناهیدِ آسمان آراستم


من بودم که به شبستانِ او شدم
با تَنی تَب‌دار و دِلی بی‌تاب
و گفتم دوستدارِ آن سُهرابم که در توست


مهربانی_ چون کنیزی _چراغ پیش آوردْ!
مِهربانی_چون کنیزی_ راهِ کوشک روشن کرد
ماه در دلَم تابید، ماهِ پُر
جنگاوری که جنگاوران پیشِ وِی سِپَر افگندند، سپر افگند پیشِ من


واج‌گویان آینه گرفت که مَردُمی‌ام یا پَری؟
پِیاپِی_ سه بار _گفتن گرفت:
که اِی همهْ‌خوبی،
از همه‌گیتی پناه به تو!


آه_ مردان _شما چندین چه دروغید!
برای زنان سینه چاک می‌کنید
و چون سینه‌چاکِ شما شدند
از سر میرانید!


من از باغ گذشتم در شبِ مهتابی
و مِهربانی_ چون کنیزی _چراغِ روغن در دست
کدامِ ما به سَرْانگشت پرده را پَس زد؟
من یا مِهربانی‌ام؟
تا یک نگاه_ دُزدانه _ بنگرد
در یَلی که تو در وِی بودی
و هفت خان آمده بود
پُشتِ زین و زین بر پشت
تا تو را به من بسپارد


نگاهِ مِیْ‌ زده‌اش گرمَم کرد
و مستی از سَرِ مردِ سرگشته پرید
رُخانَم از شرم سوختن گرفت
و خواستگارنم خوابِ مرا می‌دیدند


گفتم بِهِل دیوان شبی بیاسایند
و شیران و اَژدَرها
گفتم بِهِل توران و ایران را به شبی خوابی خوش
گفتم خِفتان بِنِه و بَبریان بِدَر
گفتم زره از دشمنی بیَفگن و در دوستی نگَر


هیچ دستی چراغ نکُشت
که خودْ روشنی‌اش ما بودیم
ما دو آتشِ تَر
که زبانه کشیدیم
تا روز روشنی گرفت


گُفتمَش تو ورزیگرِ کشتزارِ مَنی
گفتم به مَنَش بسپار که خواستارِ سُهرابم
وِی خود را از تو رها کرد
آنگاه که مستِ زیباییِ من بود
نرفت تا تو را به من سپُرد
و نرفتم تا تو از آنِ من شدی
آه که در این دادوستد
ما دخمه‌ی تو را می‌ساختیم


آه بانوی آسمان که از تو هیچ نمی‌دانیم
چرا مَرا به زیباییِ خود کردی
و دل چنان سیماب
تا بر فریفتهٔ خود فریفته شود؟
چرا دل دادی تا بشکنی؟
فرزند دادی تا بگیری؟


جداشدنی نه آسان بود
زایشی نه آسان بود
تنهاماندنی نه آسان
در بارگاهِ تو مرا بهتر از این بهره‌ای نبود؟


بخواب کودکم،
دیگر تو را پای گریز نیست
از خوابی که همواره از آن می‌گریختی
بخواب و خواب شمشیر مَبین!
و از پدر مَپُرس
که هرکه نپرسید زنده ماند


آرام جانَکم؛ دیگر خوابِ بد نخواهی دید
دیگر پُرسشی نخواهی داشت
آری ما باختهٔ این جهانیم
که پیش از زادنِ ما پِیْ ریختند!


آسمان مَگِری؛ و زمین مَنال
و تو پُرخوان پُر، به یاوه مَخوان
که کار از گریستن گذشت و نیایش و نالِش


بَد مادری هستم
کنارِ خفته و فریادِ نابه‌خود
ببخش؛ بی‌تابِ دیدنَت بودم!
گفتم هنگام شد که برخیزی


پیلتَن دانَد که کارِ جهان اینَست!
مادرِ گیتی نزاد کسی را که نَکُشت!
کیست که جاودانه مانْد؟


ما سرو می‌کاریم و مرگ می‌درویم
ما همه جوان می‌میریم
پس چرا دل باید بست
چون روزی به ناچار باید برید؟

#سهراب_کشی
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

بِهِل دانش بمیرد آنجا که در پنجه‌ی مرگ‌اندیشان است؛ و سودهای آن همه بر زیان می‌کنند. آه درود بر مهربانیِ تو که پشتِ خشم و دشنه پنهان است.

#کارنامه_بُندارِ_بیدَخش
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

- آسیابان: هرچه داریم از پادشاه است
- زن آسیابان: چه می گوئی مرد؟ ما که چیزی نداریم!
- آسیابان: آن هم از پادشاه است.

#بهرام_بیضایی
#مرگ_یزدگرد
@bahram_beyzaee
https://telegram.me/bahram_beyzaee

اندوه را پایانی است
مردمان باز می‌گردند،
ویرانه‌ها ساخته می‌شود
و ساخته‌ها از مردمان پُر
بمان و نیکبخت شو...


#مرگ_یزدگرد
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

آن روز که یامای پادشاه پا به زمینِ ما گذاشت فراموشم باد!

آن روز که پدرِ مرزبانم باده‌ی سرخ به او پیشکش کرد، و یامای باده‌نوشیده‌ی بسیارنوشیده او را دوپاره کرد تا بنگرد که خون سرخ‌تر است یا باده.

و مرا که به او گفتم:
اندوه بر تو باد که خانه‌های ما را به اندوه آکندی، گفت تا تازیانه زنند؛
و تازیانه را پیش روی مردمِ کوی‌ها و برزن زنند.
و مرا که می‌بُردند دیدم که خانه‌های از چوب‌ساخته‌ی خوب‌ساخته‌ی ما آتش گرفته بود!


#اژدهاک
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

آنها سه تن‌اند که می‌میرند؛
یکی برای ظلمش،
یکی برای مکرش،
و یکی برای عدالتش!
ولی نه، حالا پس از قرن‌ها می‌دانیم واقعاً چه شد. در عمل ظالم و مکّار جان به در بُردند، و تنها سومی بود که فرقش شکافت.
بله – عدالت می‌میرد، و ظلم و مکر می‌ماند.


#مجلس_ضربت_زدن
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

پدر:
ما آنچه دانستیم را به تو آموختیم ورتا،
ولی دارویی برای اندوه نمی‌شناسیم؛
برای دلی که از بیداد می‌شکند.

#پرده_نئی
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

جمشید:
کاش مرا گریز راهی بود، آری‌؛
و بیش از هر چیز از خودم...


#کارنامه_بُندارِ_بیدَخش
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

پیاده‌ی دیگر:
عَلَمی بزرگ در دستش،
او سرمشقِ از یاد رفته‌ای را در من زنده کرد!

شبلی:
سرمشقی؟

پیاده:
زیر بار ستم نرو!


#روز_واقعه
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

تو فرزندِ من بودی نه پدرت
من بودم که تو را خواستم
و خود را چون ناهیدِ آسمان آراستم


من بودم که به شبستانِ او شدم
با تَنی تَب‌دار و دِلی بی‌تاب
و گفتم دوستدارِ آن سُهرابم که در توست


مهربانی_ چون کنیزی _چراغ پیش آوردْ!
مِهربانی_چون کنیزی_ راهِ کوشک روشن کرد
ماه در دلَم تابید، ماهِ پُر
جنگاوری که جنگاوران پیشِ وِی سِپَر افگندند، سپر افگند پیشِ من


واج‌گویان آینه گرفت که مَردُمی‌ام یا پَری؟
پِیاپِی_ سه بار _گفتن گرفت:
که اِی همهْ‌خوبی،
از همه‌گیتی پناه به تو!


آه_ مردان _شما چندین چه دروغید!
برای زنان سینه چاک می‌کنید
و چون سینه‌چاکِ شما شدند
از سر میرانید!


من از باغ گذشتم در شبِ مهتابی
و مِهربانی_ چون کنیزی _چراغِ روغن در دست
کدامِ ما به سَرْانگشت پرده را پَس زد؟
من یا مِهربانی‌ام؟
تا یک نگاه_ دُزدانه _ بنگرد
در یَلی که تو در وِی بودی
و هفت خان آمده بود
پُشتِ زین و زین بر پشت
تا تو را به من بسپارد


نگاهِ مِیْ‌ زده‌اش گرمَم کرد
و مستی از سَرِ مردِ سرگشته پرید
رُخانَم از شرم سوختن گرفت
و خواستگارنم خوابِ مرا می‌دیدند


گفتم بِهِل دیوان شبی بیاسایند
و شیران و اَژدَرها
گفتم بِهِل توران و ایران را به شبی خوابی خوش
گفتم خِفتان بِنِه و بَبریان بِدَر
گفتم زره از دشمنی بیَفگن و در دوستی نگَر


هیچ دستی چراغ نکُشت
که خودْ روشنی‌اش ما بودیم
ما دو آتشِ تَر
که زبانه کشیدیم
تا روز روشنی گرفت


گُفتمَش تو ورزیگرِ کشتزارِ مَنی
گفتم به مَنَش بسپار که خواستارِ سُهرابم
وِی خود را از تو رها کرد
آنگاه که مستِ زیباییِ من بود
نرفت تا تو را به من سپُرد
و نرفتم تا تو از آنِ من شدی
آه که در این دادوستد
ما دخمه‌ی تو را می‌ساختیم


آه بانوی آسمان که از تو هیچ نمی‌دانیم
چرا مَرا به زیباییِ خود کردی
و دل چنان سیماب
تا بر فریفتهٔ خود فریفته شود؟
چرا دل دادی تا بشکنی؟
فرزند دادی تا بگیری؟


جداشدنی نه آسان بود
زایشی نه آسان بود
تنهاماندنی نه آسان
در بارگاهِ تو مرا بهتر از این بهره‌ای نبود؟


بخواب کودکم،
دیگر تو را پای گریز نیست
از خوابی که همواره از آن می‌گریختی
بخواب و خواب شمشیر مَبین!
و از پدر مَپُرس
که هرکه نپرسید زنده ماند


آرام جانَکم؛ دیگر خوابِ بد نخواهی دید
دیگر پُرسشی نخواهی داشت
آری ما باختهٔ این جهانیم
که پیش از زادنِ ما پِیْ ریختند!


آسمان مَگِری؛ و زمین مَنال
و تو پُرخوان پُر، به یاوه مَخوان
که کار از گریستن گذشت و نیایش و نالِش


بَد مادری هستم
کنارِ خفته و فریادِ نابه‌خود
ببخش؛ بی‌تابِ دیدنَت بودم!
گفتم هنگام شد که برخیزی


پیلتَن دانَد که کارِ جهان اینَست!
مادرِ گیتی نزاد کسی را که نَکُشت!
کیست که جاودانه مانْد؟


ما سرو می‌کاریم و مرگ می‌درویم
ما همه جوان می‌میریم
پس چرا دل باید بست
چون روزی به ناچار باید برید؟

#سهراب_کشی
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

دنیا ستم را تاب آورد؛
رهایی ما از ستم را
آیا طاقت می‌آورد؟


#پرده_خانه
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

سفیر جابلصا:
اما احساساتِ عمومی را چه می‌کنید؟

سفیر جابلقا:
خیالتان راحت؛ اینجا احساساتِ عمومی وجود ندارد. همه‌ی احساسات اینجا خصوصی است!


#سلطان_مار
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

ترجمان:
دختر خاقان از مرگ خود خبر یافت. و از آن پس آواز خود را همراه با اشک خواند. در روز پنجم از ماه اول پیش از مرگ، از بیست و پنج خاستگار بزرگ که از همه جا گرد آمده‌بودند، و هفت حکیم منچوری و تبت و سراندیب و ولایت شمالی پرسید خوشبختی چیست؟ و همه‌ی این بزرگان سکوت کردند.

سندباد:
خوشبختی چیست؟
[به فریاد] خوشبختی چیست؟
در همه‌ی راه بازگشت پرسیدم خوشبختی چیست؟ و دیدم که سکوت ابرها چه تلخ و تمسخرآمیز است.

و ‌من می‌اندیشم اگر خوشبختی افسانه باشد!



#هشتمین_سفر_سندباد
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

فرق من و تو یک شمشیر است
که تو بر کمر بسته‌ای!



#مرگ_یزدگرد
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

پیاده‌ی دیگر:
عَلَمی بزرگ در دستش،
او سرمشقِ از یاد رفته‌ای را در من زنده کرد!

شبلی:
سرمشقی؟

پیاده:
زیر بار ستم نرو!


#روز_واقعه
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

ضحّاک: [بر زانو]
نامِ شما زدوده خواهد شد!
شما بی‌خردید! پهلوانان می‌آیند و مرا زنجیر می‌کنند و شما را جز سرزنش نمی‌رسد بدین که همسرانِ من بودید! در داستان‌ها که از این پیکار می‌کنند سخنی از شما نخواهد رفت. آری_ در این پیروزیِ در راه،
کسی یادی از شما نخواهد کرد!

شهرناز: من این برای نام نکردم ضحّاک؛ خواهرم ارنواز نیز‌.
ما دختران جمشیدیم؛
جهان به داد می‌گستریم
و خود ارّه می‌شویم!

#شب_هزار_و_یکم
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

صدای دختر:
شبی مرگ به خانه‌ی ما آمد، پدرم او را گفت دشمنی‌ات با من از چیست؟ گفت تو مرده‌های مرا زنده می‌کنی.


#دیباچه‌ی_نوین_شاهنامه
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

سیاوش:

روزگار چه ستمی کم دارد که ماش بیفزاییم؟
بس نیست بیماری و پیری و درد؟
بس نیست آوار و زمین‌لرزک و تندباد و تگرگ؟
بس نیست خشکسال و تندبار‌ اهریمن؟
بس نیست دیوباد آتشگون و سرمای پیرزن؟
بس نیست درندگان رمه، و شاخداران کشتکن؟
بس نیست خوابمرگ شب و مرگ‌خواب روز؟



#سیاوش_خوانی
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

مرشد: چه روزهایی بود آن روزها، که هنوز امیدی بود! امید اینکه روشنایی سرسختی کند و آسمان که سیاه بود سبز شود و روزی شاید در دشت سبز این دل سرد، گل آتشی بروید؛ و چه امیدی!


#سه_نمایشنامه_عروسکی
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee

روشنک: کدام قصه را خوش داری بشنوی؟

میرخان: مکرِ زنان.

روشنَک: خِرَد تا به زَنان بِرسد نامَش مَکْر
می‌شود، نه؟ و مَکْر تا به مَردان برسد نام عَقْل می‌گیرد!

میرخان: قصه‌هایی هم هست درباره‌ی زنان بَدکاره.

روشنَک: که نتیجه‌ی مردانِ بَدکارند!

میرخان: و درباره‌ی غلامان و کنیزان.

روشنک: که هوشیارتر از اربابِ خودند!

میرخان: و درباره‌ی بردگان.

روشنک: که به آزادی می‌رسند!

میرخان: پس تو همه را خوانده‌ای؟

روشنک: من دوست‌دار قصّه‌ی زنی هستم که پُشت پرده‌ی نئی می‌نشست و مردُمان را شفا می‌داد...

رخسان: وای خواهرَکَم! کاش من هم خوانده بودم و کنار تو می‌مُردم!

روشنک:
خواندن ارثِ من است برای تو و مهریه‌ام را به گدایان ببخش...



#شب_هزار_و_یکم
#بهرام_بیضایی
@bahram_beyzaee