سنگ تمام

#سؤال۴۰۶۴👆👆
#جواب

پنج نکته
یکم. در تأویل بردن به مصدر، خصوصیات فعلِ موردِ تأویل فوت می‌شود.بنابراین، مفاد فعل‌های انشایی مثل امر و نهی و نیز مفاد فعل‌های مجهول در تأویل به مصدر فوت می‌شود و با فعل‌های خبری و فعل‌های معلوم یکسان خواهد شد.
و اشکالی هم پیش نمی‌آید. چون مشخص است که هویت آن فعل‌ها پیش از تأویل به مصدر، چه بوده است. وانگهی تأویل بردن که بالقوه است نه بالفعل. برای نوآموز، تأویل می‌برند.
(خاطره
سابقا یادم هست که طلبه‌ها در رشت_هنگامی که چیزی از دست می‌رفت یا مثلا کسی پول کسی را خرج کرده بود_ به شوخی می‌گفتند «به تأویل مصدر رفت» کنایه از اینکه خلاصه فوت شد و از بین رفت)

دوم. ماده «عهد» با حرف جر «باء» متعدی می‌شود. البته در کاربرد فارسی نیز چنین است. حافظ گوید:
عهد ما با لب شیرین‌ْ‌دهنان بست خدا
ما همه بنده و این قوم، خداوندانند۱

سوم. ماده «اذن» با حرف جر «لام» بکار می‌رود.

چهارم. حذف حرف جر در دو حرف مصدری «اَنْ» و «اَنَّ» قیاسی و قانونی است. پس این حذف شیوع دارد. ابن مالک در الفیه گوید:
و عَدِّ لازماً بحرفِ جرّ
و اِنْ حُذِف فَالنّصبُ للمنجرّ
نقلاً و فی اَنّ و اَنْ یَطّردُ
مَعَ اَمْنِ لَبْسٍ ک: عَجِبتُ اَنْ یَدُوا

یعنی «عَجِبتُ مِنَ دِیَتِهم»

پنجم. در تأویل بردنِ فعل منفی، یا فعل نهی، به جای حرف نفی و حرف نهی، از واژه«عدم» بهره می‌گیریم.

با حفظ این نکات پنج‌گانه می‌رویم سراغ تأویل به مصدر بردن آیات سه‌گانه:

۱.«أ لمْ اَعهد الیکم یا بنی آدم (بِاَنْ لاتعبدوا الشّیطان=بعدمِ عبادةِ الشّیطان/بعدمِ عبادتکم الشیطانَ/لِلشّیطان) با لام تقویت. مصدر را می‌توان به فاعل اضافه کرد یا به مفعول. توفیری ندارد.
۲.«و (أ لم اَعهد الیکم ) بِاَنِ اعْبدونی=بعبادتی/بعبادتکم ایّایَ.
۳.«فی بیوتٍ اَذِنَ اللهُ (لِاَنْ) تُرفع=لِرفعها»
پی‌نوشت
۱.باری؛
عهد ما با لب شیرینْ‌دهنان بست خدا
ما همه بنده و این قوم، خداوندانند 👇👇
@yosefzadehgilani1

عهد ما با لب شیرین دهنان بست خدا - استاد شجریان
https://www.aparat.com/v/w15i1k3
@yosefzadehgilani1

سلام وقت بخیر

ببخشید در ایات " یا بنی ادم أنْ لا تَعْبدوا الشیطانَ " تأویل به مصدر فعل نهی ( سوره یس ایه ۶۰ )

""فی بیوت أذن الله أن تُرْفَع و یذکر فیه اسمه " (سوره نور ایه ۳۶ ) تأویل به مصدر فعل مجهول


"أنْ أُعْبُدُونی هذا صراطٌ مستقیمٌ " ( ایه ۶۱ سوره یس ) و مصدر فعل امر میشه بفرمایید چی میشه ؟

ممنون میشم جواب بدید .

درس هفتم
متن نهج البلاغه
«اَیُّها النّاسُ! اِنّ اَخوفَ ما اَخافُ علیکم اثنتانِ:
اتّباعُ الْهویٰ و طولُ الْاَمل. فَاَمّا اتّباعُ الْهویٰ فَیَصُدُّ عن الْحقّ و اَمّا طولُ الْاَملِ فَیُنسي۱ الْآخِرةَ»۲

🖌دو ترجمه

یکم: ای مردم! همانا از شما بر دوچیز بیش‌تر می‌ترسم: از خواهش نفس پیروی کردن و آرزوی دراز در سرپروردن؛
که پیروی از خواهش نفس، آدمی را از راه حق باز می‌دارد؛ و آرزوی دراز، آخرت را به فراموشی می‌سپارد.

دوم: ای مردم! همانا از شما بر دو چیز می‌ترسم: هواپرستی و آرزوهای طولانی.
ولی پیروی از خواهش نفس، انسان را از حق باز می‌دارد، و آرزوهای طولانی، آخرت را از یاد می‌برد.

🔶ترجمه اول، طبق معمول از شهیدی است و ترجمه دوم هم از دشتی.
ترجمه اول بی‌نقص است و شیوا، اما در ترجمه دوم نقصی بزرگ خودنمایی می‌کند و آن این است که مترجم محترم «اَمّا»ی تفصیلیه در سخن امام را با «اَمّا»ی استدراکیه‌ی فارسی_که معادل است با «ولی»_اشتباه گرفته است.
در فارسی گاهی می‌گوییم «اما» و گاهی می‌گوییم «ولی».۳
پس ایشان با اشتباه مزبور، ترجمه را ناشیوا و نارسا ساخته است. ملاحظه می‌کنید که «ولی» در ترجمه مزبور نمی‌نشیند و فاقد معناست.

🔹پی‌نوشت
۱.نکته: ماده «ن.س.ی» در ثلاثی مجرد متعدی است و یک مفعولی. اما هرگاه به باب اِفعال برود و مزید گردد،یک مفعول دیگر هم می‌گیرد و دو مفعولی می‌شود. در آیه کریمه:«فانّی نسیتُ الْحوتَ و ما اَنسانیهُ الّا الشّیطانُ اَنْ اَذْکُرَهُ»(کهف/۶۳) هر دو کاربرد مجرد و مزید دیده می‌شود.
اَنسانیهُ: فعل ماضی. یای متکلم: مفعول اول. هُ: مفعول دوم. الشّیطانُ: فاعل. اَنْ اَذْکُرَهُ: بدل از مفعول دوم(=و ما اَنساني ذِکرَه الّا الشّیطانُ)
و در سخن امام«یُنسي الآخرةَ» کلمه «الآخرةَ» مفعول دوم است و مفعول اولش به جهت اختصار حذف شده است و در اصل چنین بوده است:«یُنسیکُمُ الآخرةَ»؛(آخرت را از یاد شما می‌برد)
گفتنی است نقطه مقابل ماده « نسیان» که «ذکر» است نیز چنین است یعنی در ثلاثی مجرد یک‌مفعولی است و در ثلاثی مزید دومفعولی.
۲.نهج البلاغه، خطبه۴۲.
۳.گویند دانش‌آموزی ابتدایی، درس املا را تمرین می‌کرد و یکی از تمریناتش چنین بود که می‌گفت:«اما تشدید دارد ولی تشدید ندارد»!
ظریفی که این را شنید بدو گفت بالاخره نفهمیدیم اما تشدید دارد یا ندارد!

اساتید محترم در آیه مبارکه

قَالُوا يَا شُعَيْبُ أَصَلَاتُكَ تَأْمُرُكَ أَن نَّتْرُكَ مَا يَعْبُدُ آبَاؤُنَا أَوْ أَن نَّفْعَلَ فِي أَمْوَالِنَا مَا نَشَاءُ ۖ إِنَّكَ لَأَنتَ الْحَلِيمُ الرَّشِيدُ (87)

ان نفعل به چه چیزی عطف شده است؟

#سؤال۲۵۲۷👆👆
نکته ها چون تیغ پولاد است تیز!
«اَن نَفعلَ» عطف است بر«ما»ی موصوله در«ما یَعبُدُ» که مفعول به است برای«اَنْ نترُکَ»؛ یعنی ای شعیب آیا مفاد نماز تو به ما می‌گوید که معبودهای پدرانمان را وانهیم و نپرستیم و یا با دارایی‌های خود، آنچه که می‌خواهیم، انجام ندهیم؟
چنان‌که می بینید«اَنْ نَفعلَ» در قلمرو« اَنْ نترُکَ» است و عطف است بر«ما»ی موصوله در «ما یعبد»، که این «ما»
مفعول به‌ است برای« اَنْ نترُکَ»، ودر نتیجه« اَنْ نفعلَ» نیز مفعول به برای« اَنْ نترُکَ» خواهد بود.
یعنی خروجیِ نماز تو این است که ما معبودهای خود را ترک کنیم و نيز تصرف دلخواه در اموال خود را نیز ترک کنیم.
🔷حال اگر« اَنْ نفعلَ» عطف بر« اَنْ نترُکَ» باشد،چنین معنی می‌دهد:
ای شعیب،خروجی نماز تو دو مطلب است:
یکم.ما معبودهای خود را ترک کنیم.
(که این معنی درست است)
دوم.در دارایی‌های خود،به خواسته‌ی خود رفتار کنیم.
(که این معنی نادرست است)؛ زیرا قوم شعیب با این مطلب که درباره اموال خود،به دلخواه خود تصمیم بگیرند مشکلی نداشتند(=مفادِ عطف« اَنْ نفعلَ» بر«اَنْ نترُکَ») مشکل آن‌جا بود که ‌شعیب آنان را از این تصرف دلبخواهی منع کند=مفاد عطف« اَنْ نفعلَ» بر «ما یعبدُ».
و جناب ابن هشام در اوایل باب پنجم مغنی اللّبیب،به اعراب درست آیه
که اشاره کردیم تصریح کرده است.
این است که باید گفت:« نکته ها چون تیغ پولاد است تیز!»
@yosefzadehgilani1

در خجسته‌دهه فجر انقلاب
یاد فجرآفرینان گرامی باد!
آمده موسم فتح و ایمان
شعله زد بر افق نور قرآن
در دل بهمن سرد تاریخ
لاله سر زد ز خون شهیدان...
@yosefzadehgilani1

سلام علیکم و رحمه الله بی‌زحمت می شه همین دو جمله را _ترجمه و ترکیب_ کامل انجام بدهید
خدا خیرتان بدهد اگه می شه کمکم کنید.

#سؤال۴۰۵۷👆👆
#جواب

🔹ترجمه
دو زن _در جایی_جمع شدند و هر کدام با اشاره به همسر خود، به توصیفش پرداختند.
زن اولی گفت: آن _همسرم _که پیر است از جوانی‌اش بهتر است.
و زن دومی گفت: آن _همسرم_پیر است و همسر جوان از او بهتر است.

🔸روشن است که زن اولی به ستایش همسر پیرش پرداخته،برخلاف زن دومی که به نکوهش همسر پیرش نشسته.

▪️ترکیب

اِجتمعتْ: فعل.
امرأتانِ: فاعل.
وَ: عطف.
اَشارتْ: فعل.
کلُّ: فاعل. مضاف.
واحدةٍ: مضاف‌الیه.
الی زوجِها: جارٌّ و مجرورٌ،متعلقٌ بـِ«اَشارتْ». و مضافٌ و مضافٌ الیه.
فقالتْ:فعل. عطفٌ علی «اَشارتْ».
الاُولیٰ: مرفوعٌ تقدیراً. فاعلٌ.
هذا: فی موضع رفعٍ. مبتدأٌ.
شیخاً: حالٌ. مِنْ «ذا» لانّه فی معنی«اُشیرُ الیه» فالعاملُ فی «الحال» هو هذا المعنیٰ المعنویُّ.
اَحسنُ: خبرٌ.
منه: متعلقٌ بـِ«اَحسنُ».
شابّاً: حالٌ اَیضاً. و ذوالحال هو الضّمیرُ المجروریُّ فی «منه» و عامل الحال هو «اَحسنُ».
والجملةُ من المبتدأ و الخبر فی موضع نصب، مفعولٌ بها لـِ«قالتْ».
وَ قالتِ الاُخریٰ: فعلٌ و فاعلٌ. هذه الجملة معطوفة علی الجملة السّابقة(فقالتِ الاُولیٰ).
هذا: مبتدأٌ.
شیخٌ: خبرٌ.
اَحسنُ: خبرٌ مقدّمٌ.
منه: متعلقٌ بـِ:«اَحسنُ».
شابٌ: مبتدأٌ مؤخّرٌ. و هذه الجملة فی موضع رفع، نعتٌ لـِ :«شیخٌ».
و الجملة المعطوفة فی موضع نصب، مفعولٌ بها لـِ«قالتِ» الثانیة.
مَنْ: اسمُ استفهامٍ. فی موضع رفع، مبتدأٌ.
مَدَحَتْ: فعلٌ و الضمیر المستتر فیه (هی) فاعلٌ.
زَوجَها: مفعولٌ به لـِ:«مَدَحَتْ» و مضافٌ و مضافٌ الیه.
و الجملة فی موضع رفع خبرٌ.
وَ مَنْ ذَمّتْهُ: عطفٌ علی«مَنْ مدحتْ زوجَها» تُعربُ اِعرابَها.(همانند جمله قبلی ترکیب می‌شود)
@yosefzadehgilani1

اجتمعت امرأتان و أشارت كل واحدة إلى زوجها.
فقالت الأولى : هذا شيخًا أحسنُ منه شابًّا.
قالت الأخرى : هذا شيخٌ أحسنُ منه شابٌّ .
من مدحت زوجها و من ذمته؟

با سلام
دوستان توجه کنند گروه «کارگاه شیوانویسی» بر محور کتاب گران‌سنگ نهج البلاغه تشکیل شد.
جهت ثبت نام به این‌جانب یا آقای یعقوبی پیام دهید.
با سپاس
@Yosefzadeh110
@Yaghoobi_53

دکتر عبدالکریم سروش:«خمینی مردمی‌ترین و باسوادترین رهبر تاریخ ایران بود»
https://www.aparat.com/v/y97pp58
@yosefzadehgilani1

@yosefzadehgilani1

@yosefzadehgilani1

@yosefzadehgilani1

... در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب
که خود در میان غزل‌ها بمیرد...
@yosefzadehgilani1

حواشی(قسمت چهارم)
نمونه‌ دیگر از اشتباه گرفتن اسم فاعل با صفت مشبهه در تفسیر تسنیم، واژه «کاذب» است. صاحب تسنیم در ذیل آیه مباهله:
«... فنجعلْ لعنة الله علی الکاذبین»۱ گفته است:
«... الکاذبین، صفت مشبهه است که معنای ثبوتی دارد، نه اسم فاعل که معنای آن حدوثی است و به دیگرسخن، کاذب یعنی کسی که کارش دروغ‌گویی است،نه کسی که مثلاً یک بار دروغ گفته است»۲

نقد قویم
(نقد را در تصویری که از کتاب «نُه نقد نمونه»۳ ذیلا خواهد آمد ملاحظه بفرمایید)

پی‌نوشت
۱.آل عمران/۶۱.
۲.تفسیر تسنیم،ج۱۴،ص۴۸۲.
۳.این اسم به جهت سهولت در تلفظ و نیز زیبایی آن است. اما در واقع مشتمل است بر ۳۶ نقد.👇👇
@Yousofzadehghilani

حواشی‌(قسمت دوم)_انتشار برای اولین بار
بسیار مهم(اشتباه گرفتن اسم فاعل با صفت مشبهه در تفسیر تسنیم به طور وفور)
در تکمیل آن بحث خبط و خطاها و اشتباهات در تفسیر تسنیم که دو مورد را ملاحظه کردید (اشتباه گرفتن اذای شرطیه با اذای فجائیه و اشتباه گرفتن بای حرف جر در« کفیٰ بِاللّه شهیداً» با بای حرف جر در «أ لیس الله بکافٍ عبده») اشتباه دیگری که خیلی در تفسیر تسنیم چشم‌گیر است و ذهن‌ها را مشوش کرده و خصوصا مبتدیان را سرگشته می‌کند، اشتباه گرفتن اسم فاعل با صفت مشبهه است و بر پایه این اشتباه، آیه را هم اشتباه تفسیر می‌کند.
از باب مثال ایشان کلمه «جاعل» را در آیه «اِنّی جاعلٌ فی الاَرضِ خلیفةً»_ که اسم فاعل است و این مسأله از فرط بداهت و کثرت وضوح، احتیاج به احتجاج ندارد_ صفت مشبهه گرفته و چنین گفته:
«حرف تأکید اِنّ در جمله اِنّی جاعلٌ فی الارض خلیفةً، دلالت بر جدی بودن تصمیم جعل خلیفه دارد؛ چنان که اسمیه بودن این جمله و صفت مشبهه بودنِ "جاعل" دلیل بر استمرار وجود خلیفة الله است»۱
نقد قویم
واژه «جاعل» اسم فاعل است به معنی«قرار دهنده» نه صفت مشبهه. زیرا صفت مشبهه «لازم» است و بی‌مفعول و از فعل لازم گرفته می‌شود۲ در حالی که واژه «جاعل» در این‌جا متعدی است و نه تنها یک مفعول، بل دو مفعول گرفته است.۳
منشأ اشتباه اسم فاعل با صفت مشبهه در تفسیر تسنیم
منشأ اشتباه آشکار و خطای عظیم تفسیر تسنیم، افاده‌ی استمرار است یعنی چون کلمه «جاعلٌ» در آیه کریمه مفید استمرار است(جعل خلیفه از ناحیه خداوند پیوسته و مستمر است) از این رو آن را صفت مشبهه گرفته!
در حالی که اولا، چنان‌که گفتیم صفت مشبهه «لازم» است و از فعل «لازم» ساخته می‌شود اما کلمه «جاعل» متعدی است.
ثانیا، صفت مشبهه مفید ثبوت است نه استمرار(و اگر استمراری در آن باشد، استمرار ثبوتی است_مثل سفید بودن برف _نه استمرار حدوثی، مثل بارش ممتد باران).
ثالثا،این اسم فاعل است که همانند فعلش (مضارع) مفید استمرار حدوثی است،نه صفت مشبهه۴؛ چنان‌که در همین آیه محور بحث (آیه ۳۰ سوره بقره) پس از واژه «جاعلٌ» فعل مضارع آن _که تجعل باشد_نیز به کار رفته است و هر دو استمراری‌اند:
«و اذ قال ربّک للملائکة: اِنّی جاعلٌ فی الاَرضِ خلیفةً؛ قالوا أ تَجعلُ فیها مَن یُفسِدُ فیها و یَسفِکُ الدّماء؟»
و اساسا اسم فاعل در جمله اسمیه هر گاه خبر قرار گیرد، معنای مضارع اخباری می‌دهد، مثل«اَنا ذاهبٌ»؛(من می‌روم) کما فی قوله تعالی «... اِنّی ذاهبٌ الی ربّی سیهدینِ»۵؛(من به سوی پروردگارم می‌روم؛ او مرا رهنمون خواهد کرد) و دقیقا به همین دلیل کلمه «جاعلٌ» در آیه به معنی اَجعلُ می‌باشد:
«من در زمین جانشینی می‌گمارم) و از این رو ملائکه هم در مقابلِ «جاعلٌ»(=اَجعلُ) فعل مضارع «تَجعلُ» به کار بردند:«قالوا أ تجعل فیها...» و هذا خیرُ دلیلٍ علیٰ اَنّه اسمُ فاعلٍ و اگر جاعل، صفت مشبهه بود فاقد معنا می‌نمود یعنی نمی‌توان آن را معنا کرد.
رابعا، همین استمرار حدوثی است که مناسب مقام(جعل خلیفه در آیه کریمه) می‌باشد، نه استمرار ثبوتی. فتأمّل!
بنابر این، آقای جوادی ثبوت را _که مفاد صفت مشبهه است_ با استمرار _که مفاد اسم فاعل است_اشتباه گرفته است.
به جهت اجتناب از تطویل، و مراعات اختصار، نتیجه و جمع‌بندی تفسیری این بحث بسیار مهم و اساسی را در ادامه این سلسله حواشی خواهید خواند. گفتنی است این نقد بسیار جدی و جدید در کتاب بسیار متنوع«نُه نقد نمونه» آمده است.
پی‌نوشت
۱.تفسیر تسنیم،ج۳،ص۳۶.
۲.کما قال ابن مالک:
وَ صَوغُها مِن لازمٍ لِحاضر
ک: طاهرِ القلبِ جمیلِ الظّاهر
۳.مفعول اول آن «آدم» است که مقدر می‌باشد، و مفعول دوم آن «خلیفةً» است و «فی الارض» متعلق است به «جاعلٌ» یا «خلیفةً». فالاصل:«اِنّی جاعلٌ آدمَ خلیفةً فی الارض».
۴.که بر خلاف فعلش مفید ثبوت است.
۵.صافّات/۹۹.

@yosefzadehgilani1

@yosefzadehgilani1

اشکال شماره(۳۳۵۶) بر تفسیر تسنیم
متن تسنیم
«فاِن لم تفعلوا و لن تفعلوا فاتّقوا النّار الّتی... اُعِدّتْ لِلکافرین»۱
با توجه به اختصاص نداشتن جهنم به کافران، لام در للکافرین به معنای ارتباط است(!!) یعنی هر عملی با عامل خود ارتباط دارد(!!)
(تفسیر تسنیم، ج۲،ص۴۴۶)

🖌نقد قویم
۱.ماده«اَعَدَّ» با حرف جر «لام» متعدی می‌گردد، مانند:«و اَعِدّوا لَهم ما استطعتم مِن قوّة»۲، و:«و لا اَعْدَدْتُ لِبالي ثوبي طِمْراً»۳،
و:« مَن اَحَبّنا اهلَ البیت فَلْیَستَعِدَّ لِلْفقر جلباباً»۴ که در این شواهد مزبور بحث «عمل» مطرح نیست و معنای «ارتباط» در آنها بی‌مبناست و مهمل. و هکذا الآیة المبحوث عنها اَعني:«... اُعِدّتْ لِلکافرین»
۲.با توجه به نکته یکم، در جمله«اُعِدّتْ لِلکافرین» اساسا مسأله اختصاص(اختصاص نار به کافران) مطرح نیست تا حرف «لام» را بر معنایی بی‌مبنا و مهمل(ارتباط) حمل کنیم!
و کیفیت طرح جمله هم عادی است و فاقد لسان حصری! آیه_که در باره تحدّی و به چالش‌کشیدنِ منکرانِ وحیانی بودنِ قرآن است_ می‌گوید:
«و اگر چنین نکردید(سوره‌ای نتوانستید بیاورید)پس(بلوف نزنید و) از آتشی پروا کنید که هیزم آن، مردمان و سنگ‌هاست؛ برای کافران آماده شده است».

🔶پی‌نوشت‌ها
۱.بقره/۲۴.
۲.انفال/۶٠.
۳.نهج‌البلاغه،نامه۴۵.
۴.نهج‌البلاغه،کلمه۱۱۲.

نکته
این‌که بارها گفتیم تفسیر تسنیم«ولنگاری تفسیری» و یا«من‌درآوردی» و به زبان علمی،«تفسیر به رأی» است یعنی تفسیری مثل نمونه بالا.

@yosefzadehgilani1

@yosefzadehgilani1

درود عزیز👆👆

«مَرَحاً»۱ در آیه«لاتَمشِ فی الارضِ مَرَحاً۱» مصدر است و حال اَیْ لاتمشِ فی الارضِ مَرِحاً۲؛ یعنی «در زمین مغرورانه گام مزن».
و این تعلیل که چون در آیه «فی» آمده و نه «علیٰ» پس باید منظور از «مشی» را مسافرت گرفت و «مَرَحاً» را مفعول له. کاملا علیل است چون اولا، ماده «مشی» هم با «فی» بکار می‌رود و هم با «علیٰ». یقال«مشیٰ فی‌الارض» و «مشیٰ علی الارض»،« فی» به اعتبار ظرفیت است_ به هر حال انسان در زمین راه می‌رود نه در هوا_ و «علیٰ» به اعتبار استعلا است_باز به هر حال انسان بر زمین راه می‌رود نه بر هوا.
استعمال« مشی» با «علیٰ» درآیه ۶۳ سوره فرقان آمده است:«و عباد الرّحمان الذین یَمشُون علی الارضِ هَوْناً» که در این‌جا نیز «هَوناً» مصدر است در موضع حال اَی یمشون علی الارض هیّنین متواضعین؛(بندگان خاص خدا روی زمین با آرامش و فروتنانه راه می‌روند)
و ثانیا، اگر منظور از «مشی» در آیه مسافرت باشد و« مَرَحاً» مفعول‌له.آیه فاقد معنی خواهد بود.چون« مسافرت نکن به خاطر غرور» مهمل است و بی‌معنی. فرد عادی چنین حرفی نمی‌زند چه رسد به متکلم علیم یعنی خداوند کریم از زبان لقمان حکیم.
بنابراین، حال نگرفتن «مَرَحاً» و «مفعول له» گرفتن آن، از بی‌حالی است و اضافه کنید بر بی‌حالی، بی‌پایگی و بی‌مایگی و استاد‌ندیگی را.
اساسا آیه در بیان مسافرت نیست بلکه به راه رفتن تصریح کرده که چگونه باید باشد.
و البته مشخص شد که آن گوینده،خود از پله سوم به پله دهم پریده و اظهار لحیه کرده و به زعم خود،به تفسیر قرآن نشسته.
بنده بارها به این بی‌پایگان گفته‌ام که کلی و کیلویی حرف نزنید و عِرض خود به رایگان نبرید بیچاره آن مبتدیان و نابالغان فکری، که فکر می‌کنند چنین تهی‌مغزان و تهی‌دستان چیزی در چنته دارند و گول حرف‌های کیلویی آنان را می‌خورند!
دو نکته
یکم.ایشان گفتند که ۹۹٪ از نحوی‌ها کلمه «مَرَحاً» را حال گرفته‌اند که باید گفت نه عزیز. نحوی‌ها_ و معربین و مفسرین‌‌۱٠٠٪ گفته‌اند حال است.
حال،ایشان که می‌گوید ۹۹٪ از دو حال خارج نیست یا منظورش از ۱٪ باقی‌مانده_که «مَرَحاً»را مفعول‌‌له گرفته_ خودش است یا غیر خود.
اگر منظور خودش باشد که باید گفت که اساسا ایشان در جایگاهی نیست که نظر دهد و در درصدگیری به حساب آید.
و اگر منظورش کسی دیگر است از نحویون.بگویند آن نحوی کیست؟!
دوم. بنده بدین جهت از باب «انّ الحدید فیه بأسٌ شدید» وارد شدم. چون از ده سال پیش به این سو در فرد معلوم الحال مزبور، هیچ تغییری از نظر دانش و بینش ندیدم یعنی هیچ چیز جدیدی در این ده سال فرا نگرفته و کما کان حرف‌های کلی و کیلویی می‌زند. وظیفه بنده است که مشت چنین افرادی را باز کنم و خالی بودن آن را به همگان حالی کنم. تا فریب نخورند
وگرنه بنده با کسی خصومت شخصی ندارم.

پی‌نوشت
۱.بفتح الرّاء. یقال«مَرِحَ الرّجلُ مَرَحاً» ک:«فَرِحَ فَرَحاً».
۲.لقمان/۱۸؛اسراء/۳۷.
۳.بکسرالرّاء، صفةٌ مشبّهة. گفتنی است «مارح» نداریم.
@yosefzadehgilani1

همین ساده انگاری باعث میشه کسی که نحو و صرف خونده از پله سوم بپره پله دهم و بخواد قرآن بفهمه که پله های زیادی نیاز داره و نتیجه ش آراء نیش غولی میشه


مثال :در آیه ولا تمش فی الارض مرحا 99درصد گفتن مرحا حال هست و حالت و نوع راه رفتن رو میگه.. ولی وقتی با توجه به بیان جاهلی این آیه رو کنار آیه وعباد الرحمان اللذین یمشون علی الارض هونا بگذارید. در یکی مشی فی هست یکی مشی علی.. اولی مسافرت معنا میشه در زبان عرب و دومی نوع راه رفتن و در نتیجه مرحا مفعول له هست نه حال

سلام و عرض ادب به محضر اساتید عزیز و بزرگوار

نوشته فوق، نظر یکی از عزیزان هست.
خواستم بپرسم که نهایتا واژه مرحا در آن آیه، حال هست یا مفعول‌له؟

قلم قدیمی‌ها
نویسندگان قدیمی_خواه در قلمرو نثر و خواه در حوزه نظم_ معمولا از قلمی فاخر و استوار برخوردار بودند و از این رو آثاری سَخته و پخته ارائه می‌دادند. آیا سعدی‌ها در حوزه نظم و ابن عمیدها در قلمرو نثر، تکرارپذیراند؟!
و هر چه روزنگارِ روزگار را ورق بزنیم و گام به گام پیش‌تر بیاییم و به قلم امروزی‌ها در حوزه‌های مختلفِ نثر و نظم، نظر بدوزیم و آن‌ را با قلم دیروزی‌ها بسنجیم به روشنی، تفاوت‌ها را درمی‌یابیم.
امروزه(روزگار معاصر)، ما قلم‌بدستانی را سراغ داریم که ممکن است ده‌ها جلد کتاب هم نوشته باشند و یا هزاران بیت سروده باشند اما در مجموع از نگاه کارشناسی، یک شاهی هم نیرزند و باید به دریا بریزند...
دل آدم‌ بر آن کاغذهای نازنین و آن جوهر قلم‌های رنگین _که به رایگان هرز می‌رود و وقت افراد بسیط و بسته و مبتدی و نابالغ را می‌گیرد_ به درد می‌آید و چون سپند بر آتش می‌سوزد. فتأمّل*! و:

تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل!

*وجه تأمّل:قلم‌بدستان مزبور که خروجیِ فعالیت‌های آنان،کتاب‌هایی است بی‌محتوا و پر از خبط و خطا؛ غالبا از انواع رانت استفاده می‌کنند و به اصطلاح رانت‌خوارند و ویژه‌خور!
در واقع،آثار یادشده، برآمده از بودجه‌‌های کلان دولتی و خروجیِ باج‌های سیاسی است، نه خروجیِ دانش و اندیشه.
نکته: بعضی‌ها هم ممکن است یکی دو اثر بیش‌تر ننوشته باشند اما چون به مرکزی شبه دولتی وصل‌اند، آن مرکز مزبور، عهده‌دار طبع و نشر کتاب و اثر بی‌محتوای او می‌شود و حتی با زد و بندی که دارند، آن کتاب را متن درسی قرار ‌می‌دهند!
بیچاره،خوانندگانِ آن اثر یعنی مبتدیانِ از همه‌جا بی‌خبر!
متن درسی باید بسیار وزین و سنجیده آید و فاقد ایراد لفظی و معنایی باشد.
باید قدرت انتقال داشته باشد و استعداد بقا.
باید تحقیق‌پرور باشد نه تهوع‌آور!

@yosefzadehgilani1

به یاد او که بزرگ بود
و از اهالی امروز بود
و با تمام افق‌های باز نسبت داشت...
حائری را می‌گویم
محی‌الدین شیرازی
متفکر، نکته‌پرداز
استاد بی‌بدیل
در فن تمثیل
او یک پای دفاع مقدس هشت‌ساله بود۱
در دست هر رزمنده، جزوه‌ای از برداشت‌های نغز و پرمغز قرآنی و روایی با چاشنی ابیات حافظ و سعدی بود
به گفته سردار شهید قاسم سلیمانی حوزه علمیه مانند او را صدسال دیگر هم نمی‌تواند بپروراند!
بی‌تردید درست گفت آن شهید سعید...

مشارالیه پس از شهادت شهید محراب آیة الله دستغیب_امام جمعه شیراز_به سمت امامت جمعه شیراز برگزیده شد و در اولین خطبه نماز جمعه گفت:
«آمدم که بگویم آماده‌ام»

۲۹آذر سال‌روز رحیل آن بزرگ‌مرد بود.
روانش شاد و راهش پررهرو!
پی‌نوشت
۱.پای دیگر جبهه صادق آهنگران بود
اولی خردها را تغذیه می‌کرد و دومی دلها را...
@yosefzadehgilani1

عهد ما با لب شیرین دهنان بست خدا - استاد شجریان
https://www.aparat.com/v/w15i1k3
@yosefzadehgilani1

سلام وقت بخیر

ببخشید در ایات " یا بنی ادم أنْ لا تَعْبدوا الشیطانَ " تأویل به مصدر فعل نهی ( سوره یس ایه ۶۰ )

""فی بیوت أذن الله أن تُرْفَع و یذکر فیه اسمه " (سوره نور ایه ۳۶ ) تأویل به مصدر فعل مجهول


"أنْ أُعْبُدُونی هذا صراطٌ مستقیمٌ " ( ایه ۶۱ سوره یس ) و مصدر فعل امر میشه بفرمایید چی میشه ؟

ممنون میشم جواب بدید .

سلام عزیز👆👆

پنج نکته

یکم. در تأویل بردن به مصدر، خصوصیات فعلِ موردِ تأویل فوت می‌شود.بنابراین، مفاد فعل‌های انشایی مثل امر و نهی و نیز مفاد فعل‌های مجهول در تأویل به مصدر فوت می‌شود و با فعل‌های خبری و فعل‌های معلوم یکسان خواهد شد.
و اشکالی هم پیش نمی‌آید. چون مشخص است که هویت آن فعل‌ها پیش از تأویل به مصدر، چه بوده است. وانگهی تأویل بردن که بالقوه است نه بالفعل. برای نوآموز، تأویل می‌برند.
(خاطره
سابقا یادم هست که طلبه‌ها در رشت_هنگامی که چیزی از دست می‌رفت یا مثلا کسی پول کسی را خرج کرده بود_ به شوخی می‌گفتند «به تأویل مصدر رفت» کنایه از اینکه خلاصه فوت شد و از بین رفت)

دوم. ماده «عهد» با حرف جر «باء» متعدی می‌شود. البته در کاربرد فارسی نیز چنین است. حافظ گوید:
عهد ما با لب شیرین‌ْ‌دهنان بست خدا
ما همه بنده و این قوم، خداوندانند۱

سوم. ماده «اذن» با حرف جر «لام» بکار می‌رود.

چهارم. حذف حرف جر در دو حرف مصدری «اَنْ» و «اَنَّ» قیاسی و قانونی است. پس این حذف شیوع دارد. ابن مالک در الفیه گوید:
و عَدِّ لازماً بحرفِ جرّ
و اِنْ حُذِف فَالنّصبُ للمنجرّ
نقلاً و فی اَنّ و اَنْ یَطّردُ
مَعَ اَمْنِ لَبْسٍ ک: عَجِبتُ اَنْ یَدُوا

یعنی «عَجِبتُ مِنَ دِیَتِهم»

پنجم. در تأویل بردنِ فعل منفی، یا فعل نهی، به جای حرف نفی و حرف نهی، از واژه«عدم» بهره می‌گیریم.

با حفظ این نکات پنج‌گانه می‌رویم سراغ تأویل به مصدر بردن آیات سه‌گانه:

۱.«أ لمْ اَعهد الیکم یا بنی آدم (بِاَنْ لاتعبدوا الشّیطان=بعدمِ عبادةِ الشّیطان/بعدمِ عبادتکم الشیطانَ/لِلشّیطان) با لام تقویت. مصدر را می‌توان به فاعل اضافه کرد یا به مفعول. توفیری ندارد.
۲.«و (أ لم اَعهد الیکم ) بِاَنِ اعْبدونی=بعبادتی/بعبادتکم ایّایَ.
۳.«فی بیوتٍ اَذِنَ اللهُ (لِاَنْ) تُرفع=لِرفعها»
پی‌نوشت
۱.باری؛
عهد ما با لب شیرینْ‌دهنان بست خدا
ما همه بنده و این قوم، خداوندانند 👇👇
@yosefzadehgilani1

@yosefzadehgilani1

جواب کاربری که به تسمیه کتاب «سنگ ناتمام» اشکال کرده بود:
اولا، در تسمیه، ادنی مناسبت کفایت می‌کند. فلامناقشة فی التّسمیة.
ثانیا،تعبیر«ناتمام»در« سنگ ناتمام» درست است که وصفی است اما بنده آن را در مقابلِ معنای وصفی_لغویِ تعبیر «تمام» در تعبیر «سنگ تمام» به کار برده‌ام_که نام دیگرْاثر نگارنده است. چه،« سنگ تمام» علاوه بر کاربرد کنایی۱، دارای معنیِ وصفی(لغوی) نیز هست یعنی در لغت به معنی وزنه‌ای است که تمام و کمال است و کمی و نقصان ندارد؛ نقطه مقابل «سنگ کم». صائب گوید:
به میزان می‌شود سنگِ تمام از سنگِ کم،ظاهر
غنا و فقر در آیینه‌ی محشر شود پیدا۲
کلمه «کم» در این تعبیر که حتما وصف است یعنی« ناقص» که معادلش می‌شود «ناتمام»؛ برهانی است قاطع بر صحت کاربرد ترکیب«نا تمام».
پی‌نوشت
۱.« سنگ تمام» کنایه است از «تلاش بالغ و سعی بلیغ».
۲.گویا صائب این گفته‌اش را از امیر سخن، امام علی علیه السلام گرفته:
«الغنیٰ و الفقر بعدَ العرض علی الله»؛(توانگری و درویشی آنگاه آشکار شود که _ در محشر _ بر کردگار عرضه گردد)
@yosefzadehgilani1

و نقد زیر را هم یک روز پیش از نوشتن نقدی که در باره «ربّ» خواندید، نوشتم که به نکته‌سنجان پیشکش می‌کنم:

متن تسنیم
کفر اهل کتاب... از آن روست که خدا و غیر خدا را در عرض یکدیگر قرار داده، گفتند: خدا سومین از سه تاست.
تفسیر تسنیم، ج۸،ص۱۵۵

🖌نقد قویم
اهل کتاب گفتند «خدا سومین از سه تاست» یا «خدا یکی از سه تاست»؟ و الصّوابُ الصّحیحُ هو الثّانی، و الاوّلُ خطأٌ غلطٌ قطعاً.
توضیح
در آیه ۷۳ مائده آمده:«لقد کفر الذین قالوا: اِنّ اللهَ ثالثُ ثلاثة».آن سخن صاحب تسنیم در ذیل همین آیه است.
دو تعبیر مزبور
۱.خدا سومین از سه تا است.
۲.خدا یکی از سه تا است.
بررسی تعبیر اول
اگر معادل «ثالثُ ثلاثةٍ» را در فارسی _همانند بسیاری از مترجمان قرآن کریم _سومیِ سه تا» یا «سومینِ سه تا» و یا مثل آقای جوادی«سومین از سه تا» بگیریم و بگوییم و آیه را چنین معنی کنیم:
«بی‌گمان، آنان که گفتند خدا سومینِ از سه تاست، کافر شدند»
قطعاً اشتباه کرده‌ایم و مراد گوینده را نگرفته‌ایم. چون تعبیر اهل کتاب:«خدا سومینِ از سه تاست» حاوی سه خبر است که خبر اول و دوم از آن سه خبر _به زعم آنان۱_درست است و منظورشان را تأمین می‌کند اما خبر سوم نادرست است که در واقع منظور اهل کتاب نیست.
خبر اول: سه خدا وجود دارد.
خبر دوم: خدا یکی از آن سه خدا است.
خبر سوم: خدا در مرتبه‌ی سوم قرار دارد.
(آیا اهل کتاب می‌خواهند بگویند خدا در رتبه‌ی سوم است؟! روشن است که پاسخ شما منفی است)
یک مثال:«علی سومیِ سه فرزندِ محمد است» یا «علی سومین از سه فرزندِ محمد است» که این جمله، سه خبر دربر دارد:
خبر اول: محمد سه فرزند دارد.
خبر دوم: علی یکی از آن سه فرزند است.
خبر سوم: علی فرزند سوم است.
(البته در این مثال، مفاد هر سه خبر درست است و فاقد ایراد است)
بررسی تعبیر دوم
تعبیر دوم یعنی«خدا یکی از سه تا است» کاملا درست است و منظورِ گویندگانِ «ثالثُ ثلاثةٍ» است و چنانکه خواهد آمد مطابق است با لغت و ادب عرب.
این تعبیر دوم حاکی از دو خبر است و هر دو خبر زعم باطل اهل کتاب است:
خبر اول: سه خدا وجود دارد.
خبر دوم: خدا یکی از آن سه خدا است.
که در این‌جا چنانکه می‌بینید_بر خلاف تعبیر اول_ خبری از خبر سوم (بیان رتبه‌ی سوم خدا) نیست.
دقیقا مانند این مثال:
«علی یکی از سه فرزند محمد است»
که این مثال، حاوی دو خبر است:
خبر اول: محمد سه فرزند دارد.
خبر دوم: علی یکی از آن فرزندان است.
که در این‌جا رتبه‌ی علی بیان نشده است.

نکته
گفتیم برداشت درست ما یعنی معادل «ثالثُ ثلاثةٍ»،«خدا یکی از سه تا است» مطابق قاعده‌ی لغت و ادب عرب است. و آن قاعده این است که هرگاه عدد بر وزن فاعل بیاید و اضافه شود به عدد اصلی، افاده‌ی وحدت می‌دهد.مثل«ثانی اثنین» یعنی یکی از دو تا۲،و مثل همان«ثالثُ ثلاثةٍ» یعنی یکی از سه تا، و مثل«رابعُ اربعةٍ» یعنی یکی از چهار تا، و مثل«خامسُ خمسةٍ» یعنی یکی از پنج تا. و همین‌طور تا «عاشرُ عشرةٍ» یعنی یکی از ده تا.
تعبیر ابن عاشور در «التحریر و التنویر» چنین است:
«ثالثُ ثلاثةٍ؛ معناه واحدٌ من تلک الثّلاثة؛ لاَنَّ العرب تصوغ من اسم العدد من اثنین الی عشرة، صیغةَ فاعلٍ مضافاً الی العدد(الاصلیّ) المشتقّ هو منه لارادة اَنّه جزءٌ من ذلک العدد»۳.

پی‌نوشت
۱.اما به اعتقاد اهل توحید، هیچ‌یک از آن سه خبر درست نیست.
۲.در گزاردن این تعبیر نیز پای مترجمان قرآن در ذیل آیه ۴۰ توبه لغزیده است:«الّا تنصروه فقد نصره الله اذ اخرجه الذین کفروا ثانیَ اثنین...» و معادلش را «دومیِ دو تا» یا «دومینِ دوتا» یا «دومین از دو تا» آورده‌اند که نادرست است. ثانی اثنین یعنی یکی از دو تا.
۳.التحریر و التنویر، ج۵،ص۱۷۲.
@yosefzadehgilani1
با سلام
عطشناکان تحقیق و مشتاقان تدقیق، خصوصا کسانی که دغدغه فهم درست و دقیق آیات قرآنی را دارند، جهت تهیه کتاب‌های «مناظره مکتوب»، «نقدی قویم بر تفسیر تسنیم»، «نُه نقد نمونه»۱،«نود نقد نمونه»_که این آثار، نقدی جامع و همه جانبه است بر تفسیر تسنیم آقای جوادی آملی_و نیز جهت تهیه سایر آثار مثل «کشکول گیلانی»_مجموعه‌ای از جد و طنز_، «نقد رشتی بر دشتی»_نقدی جامع و تحلیلی بر ترجمه مرحوم محمد دشتی از نهج‌البلاغه_،«سنگ ناتمام»۲_نقد دقیق کتاب بدایة التمارین آقای صفایی بوشهری_و «هزار و یک پاسخ»_مجموعه پاسخ‌های تفصیلی نگارنده به سؤالات رنگارنگ _عمدتا ادبی، لغوی، بلاغی_کاربران گرامی در فضای مجازی _به نگارنده پیام دهند.
با سپاس
پی‌نوشت
۱.این کتاب در واقع حاوی۳۶ نقد است. توضیح این مسأله در مقدمه‌اش آمده است.
۲.با «سنگ تمام» که بسیار مفصل است و چند جلد_که نقد بدایة النحو آقای صفایی بوشهری است و در شرف انتشار است_اشتباه نشود.
@yosefzadehgilani1

به یاری حضرت باری، نقد نوشتاری تفسیر تسنیم به جلد هشتم رسید.ساعتی پیش این عبارت تسنیم را نقد کردم که ذیلا تقدیم می‌کنم.
متن تسنیم
«ربّ» به معنای مدبّر و سوق‌دهنده اشیا به سمت کمال آنهاست؛ نه مربّی. البته مربّی بودن و تربیت، لازم ربّ و مدبّر بودن است. از نظر ادبی،«ربّ» و «مربّی» جدای از هم، از دو باب و دارای دو معناست. «ربّ» مضاعف است و ریشه لغوی کلمه «مربّی» ناقص واوی و از باب تربیت است.
تفسیر تسنیم،ج۸،ص۱۸۳

نقد قویم
واژه «ربّ» صفت مشبهه است به معنی اسم فاعل یعنی «مربّی». و اتفاقا هر دو همریشه‌ و مضاعف‌اند از ماده«ر. ب. ب». بر این اساس، واژه «مربّی» در اصل «مربّب» بوده، و طبق قاعده‌ی صرفیِ تخفیف در مضاعف،«با»ی دوم مبدّل به «یاء» شده.۱
شاعر خوش‌ذوق هم به همین قاعده و نکته اشارت کرده، آن‌جا که گفته:
در مضاعف ببین چه‌ها کردند
حرف «با» بدل به «یا» کردند

بر این پایه، واژه «تربیت»(تربیة) هم در اصل «ترببة» بوده است و شده «تربیة».
پی‌نوشت
۱.نظیر «متصدّی» که با توجه به ریشه‌اش(ص. د. د) در اصل متصدّد بوده. و منه قوله تعالی:« فانت له تصدّیٰ»(عبس/۶)_«تصدّیٰ» مضارعٌ اصله«تَتَصَدَّدُ» حذفت احدی التّائین من اوله و ابدلت التّاءُ الثانیةُ یاءً(ثمّ الفاً) من آخره.
@yosefzadehgilani1

#سؤال٣١٢
در بیت معروف زیر از حضرت اُم‌ّالبنین علیها السلام:
لاتَدْعُوِنّی_ وَیْکِ_اُمَّ الْبَنین
تُذَکِّرینی بِلُیُوثِ الْعَرین
چرا به جای لاتَدْعِنّی، گفته است لاتَدْعُوِنّی؟
واوِ محذوف چرا برگشته است؟کاملا تحلیل کنید
#جواب
جواب بدین سؤال مقدمه‌ای می‌طلبد
که ذیلاً در پی می‌آید:
مقدمه
فن شریف عروض، میزان و ترازوی شعر است و آن بیت حضرت ام‌ّالبنین در بحر سریع است که هر مصراعش مشتمل بر سه مُستفعلن است
(اگر تفعیله‌ها دچار زحاف نشوند. و اگر زحافی رخ دهد ممکن است تفعیله‌ی مُستفعلن مبدل شود به مفتعلن یا مَفاعلن)
بنابراین، حضرت اُم‌ّالبنین لا تَدْعُوِنّی گفته تا بر وزن مُستفعِلُن شود
(لا تَدْ عُوِنْ=مُستفعِلُن)
(نی وَیْ کِ اُمْ=مستفعِلُن)
که اگر طبق قاعده ی صرفی می گفت:
«لاتَدْعِنّی» وزنش می‌شد مَفعولُنْ
(لاتَدْعِنْ نی=مَفعولُنْ)
که ما در اولین تفعیله‌ی بحر سریع، تفعیله‌ی مَفعولُنْ نداریم بلکه چنان که گفتیم تفعیله‌ی مُستفعلن داریم.
قاعده صرفی
تَدْعینَ(مفرد مؤنث مخاطب،صیغه دهم)
وقتی که لا ی نهی بر آن داخل شود نون عوض رفعی‌اش می‌افتد می شود لاتَدْعی. و چون مؤکد شود به نون ثقیله،
می شود لاتَدْعینَّ که بین یای ضمیر فاعلی و بین نون تأکید، التقای ساکنین صورت می گیرد که یاء برای رفع التقای دو ساکن، حذف شده، می‌شود لاتَدْعِنّ
و چون ضمیر مفعولیِ یای متکلم نیز به آخر فعل مزبور پیوست، شد: لاتَدْعِنّی
یعنی هرگز مرا اُمّ‌البنین نخوان.
🔹توضیح عروضی بیت
بیت مزبور یعنی:
لاتَدْعُوِنّی وَیْکِ اُمَّ الْبَنین
تُذَکِّرینی بِلُیُوثِ الْعَرین
از «بحر سریع» است و به جای« لاتَدْعُوِنّی» _همان طور که اشاره کردید_باید می گفت« لا تَدْعِنّی». اما این که چرا حضرت اُمّ‌البنین به جای تَدْعِنّی، تَدْعُوِنّی گفته است؟ باید گفت که در این صورت، وزن عروضی بیت مخدوش می شد. به تقطیع بیت نگاه کنید:
لاتَدْعُوِنْ=مُسْ تَفْ عِلُن
نی وَیْ کِ اُمْ=مُسْ تَفْ عِلُن
مَلْ بَنینْ:=فاعلان
تُذَکْ کِ ری:=مَفاعِلُن
نی بِ لُیُو:=مُفْتَعِلُن
ثِلْ عَرینْ:=فاعلان
این وزن درست است. حال اگر به جای لاتَدْعُوِنّی، طبق قاعده ی صرفی در صیغه دهم می گفت«لاتَدْعِنّی»(ای زن! مرا هرگز اُم‌ّالبنین مخوان) وزن عروضی بحر سریع_ که باید اولین تفعیله اش مُسْ تَفْ عِلُن باشد_ خراب می‌شد و مُسْ تَفْ عِلُن، مبدل می شد به مَفعولُن:
لاتَدْعِنْ نی=مفعولُن
در صورتی که ما در اولین تفعیله‌ی بحر سریع چنین زحافی نداریم نهایتاً اگر در تفعیله‌ی مُسْ تَفْ عِلُن بخواهد زحافی صورت بگیرد،به مفتعلن و مَفاعِلن مبدل می‌گردد.
بنابراین،در بیت،ضرورت شعری اتفاق افتاده است و توضیح این ضرورت هم از منظر عروضی بیان شد.

https://t.me/joinchat/OMqaJS-KI0E3MzAx
@Groups_SangTamam
@yosefzadehgilani1

در دانشگاه تهران، و لابد در دانشگاه‌های دیگری، رشته‌ای هست با نام «نوازندگی موسیقی ایرانی»!

«موسیقی» صدای گوش‌نوازی است که از نواختن سازها ایجاد می‌شود و خود موسیقی را نمی‌نوازند! عجیب است که نام یک رشته غلط باشد. شاید خواسته‌اند از آوردن کلمه‌ی «ساز» در عنوان این رشته پرهیز کنند، که این هم بسیار نابخردانه است، چون چیزی به اسم «موسیقی ایرانی» نداریم، بلکه «سازهای ایرانی» و «دستگاه‌های موسیقی ایرانی» داریم.

حسین جاوید
@Virastaar

کلیپ | شهید آیت‌الله دکتر "محمد مفتح"
https://www.aparat.com/v/z24hzp7
@yosefzadehgilani1

player.iranseda.ir/music-player/?g=183472&w=4&VALID=TRUE
https://player.iranseda.ir/music-player/?g=183472&w=4&VALID=TRUE

۲۷آذر سالروز شهادت دانشمند همدانی محمد مفتح _روز وحدت حوزه و دانشگاه_گرامی باد
@yosefzadehgilani1

@yosefzadehgilani1
@Groups_SangTamam

الیومَ قلعُ هذه الغدّة السّرطانیّة_اعنی اسرائیل الصّهیونیّة الّتی اَعدّتْ قُواها لهدم المسلمین و فتح دیارهم _ باَیّ نحو کان واجبٌ عیناً علی الدُّوَل الاسلامیّة فی البلاد _و لاسیّما الدّولة*فی ایران القویّة_ و الّا فلینتظروا عاقبة تقصیرهم و تأخیرهم!
(امروز کندن این غده سرطانیِ_ منطقه که در حال پیشرفت و انتشار در تمام مناطق است_یعنی اسرائیل صهیونیست‌ که نیروهایش را برای نابودی مسلمانان و فتح شهرهایشان آماده کرده است_به هر صورتی که امکان‌پذیر باشد، بر دولت‌های اسلامی منطقه _خصوصا دولت ایران نیرومند_ واجب عینی است وگرنه همه باید پیامد بس تلخِ کوتاهی‌ورزی و دیراندازی را انتظار بکشند)

*«الدّولة» بمعنی العام.فانّها تشمل جمیع الحکّام.
#قلع_الغدّة
#ایران_القویّة
@yosefzadehgilani1

#سؤال۴۰۴۸
ماده «خصّ» را با توجه به آیه «یختصّ برحمتِه مَن یشاء»۱ تحلیل کنید.
#جواب
جواب سؤال مزبور مقدمه‌ای کوتاه می‌طلبد.
مقدمه
در جمله«خصصتُ اللهَ بالعلم»، کلمه «الله» مخصوص‌به۲ است و کلمه «العلم»،مخصوص۳.
با حفظ این مقدمه، می‌گوییم که قاعده ماده «خَصَّ» در کاربرد فصیح آن است که حرف جر «باء» روی «مخصوص» آید_چنانکه در مثال می‌بینید_اما در معنا باید «باء» را روی «مخصوص‌به» بیاوریم و در ترجمه جمله مذکور بگوییم:
«علم را به خدا اختصاص دادم»
یعنی در واقع جمله«خصصتُ اللهَ بالعلم»_که عربی است_معنایش در فارسی، معادلِ این جمله عربی می‌شود«خصصتُ العلمَ بالله»۴
حال اگر در ترجمه بگویید:
«خدا را به علم اختصاص دادم»
این ترجمه دو ایراد اساسی دارد:
یکم.گرته‌برداری. یعنی فارسی را بر اساس الگوی عربی_که در پی‌نوشت گفتیم به صورت قلب است_آورده‌اید.
دوم. مفهوم ترجمه شما چنین است که خدا به علم اختصاص دارد و به جز صفت علم، صفتی دیگر ندارد!
که بی‌تردید چنین مفهومی غلط است.
بنابراین، آیه مورد سؤال یعنی «یختصّ برحمته من یشاء»_و تمام مواردی که حاوی ماده خصّ است_باید بر پایه همان قاعده یادشده، تحلیل و ترجمه شود.یعنی«خدا رحمتش را به هر که بخواهد، اختصاص می‌دهد»
گفتنی است پای بسیاری از مترجمان قرآن در گزاردن این آیه لغزیده است.
@yosefzadehgilani1

پی‌نوشت
۱.بقره/۱٠۵.
۲.یا «مقصور علیه».
۳.یا «مقصور».
۴.صورت اصلی جمله همین‌گونه است.از این رو گفته‌اند که کاربرد ماده خصّ به صورت قلب است.

ساز و آواز
https://www.aparat.com/v/4bamN
@yosefzadehgilani1

آپارات - سرویس اشتراک ویدیو
https://www.aparat.com/v/v98rb03
@yosefzadehgilani1

شاهکار فوق العاده از استاد عبدالباسط

• کلیپ بسیار زیبای موزیک نوشته تصنیف ''قلاب''، با آواز همایون شجریان! #حتما_ببینید
✦♥️✦کانال استاد شجریان✦♥️✦

آمده ام ای شاه پناهم بده
https://www.aparat.com/v/izvfj
شاعر: حسان
صدا:محمد علی کریمخانی
آهنگ: آریا عظیمی نژاد
به مناسبت نهم آذر سالروز عروج شاعر آیینی حبیب الله چایچیان(حسان). یادش گرامی باد و روانش شاد
@yosefzadehgilani1

من از بی‌تو بودن شکستم کجایی،کجایی
نگو حقمه این همه بی‌وفایی،کجایی...
@yosefzadehgilani1

آپارات - سرویس اشتراک ویدیو
https://www.aparat.com/v/l30qr1d
@yosefzadehgilani1

@yosefzadehgilani1

دراسة المثنوی المعنوی للمولوی فریضة علی کل طالب و طالبة من الجامعی و الحوزوی.
تعلیل و تحلیل این مسأله را در قسمت دیدگاه خواهید خواند.
@yosefzadehgilani1

@yosefzadehgilani1

نسل به اصطلاح «زد» را دریابید که بر ضد همه چیز در حال تکثیرند از نوع نوشتن و گفتن نامیزانشان بگیر تا خوگرفتن با آداب جلف و عادات منحط غربی...
@yosefzadehgilani1

«عکس الحمل» داریم اما «عکس الاضافة» نداریم.
توضیح این مسأله را در پست بعدی که نقدی است جدید بر تفسیر تسنیم خواهید خواند. ان شاءالله

متن تفسیر تسنیم
اضافه «اله» به ضمیر «کُم» در «و الهُکُم الهٌ واحدٌ»۱ از باب عکس الاضافه است‌؛ زیرا همواره فرع را به اصل اضافه می‌کنند۲

نقد قویم
ما «عکس الحمل» داریم_چنان‌که در پست پیشین گذشت_اما چیزی به نام «عکس الاضافة» نداریم. و این تعلیل صاحب تسنیم که «همواره فرع را به اصل اضافه می‌کنند» علیل است و نادرست. چه، اضافه میدانی بس فراخ دارد و انواع آن بسیار زیاد و متعدد است. گاهی فرع به اصل اضافه می‌شود، مثل«ثمرُ شجرٍ»؛(میوه درخت) و گاهی هم بر عکس است یعنی اصل به فرع اضافه می‌شود، مثل«شجرُ ثمرٍ»؛(درخت میوه).
وانگهی اگر اضافه در «الهکُم» عکس الاضافه باشد،باید بتوانیم بر عکس ترکیب مزبور بیاوریم یعنی ضمیر «کُم» را به «اله» اضافه کنیم_چنان‌که در عکس الحمل می‌توانستیم موضوع و محمول را جابجا کنیم_در حالی‌که نمی‌توانیم چون «ضمیر» هرگز اضافه نمی‌شود و همانند سایر معارف،ممتنع الاضافه است.
و اگر بگویید مراد صاحب تسنیم مصداق «کُم» است یعنی «خلق» یا «عباد»، پاسخش آن است که بله مصداق مزبور درست است اما مسأله این است که بر پایه‌ی ادعای عکس الاضافة در آیه،نمی‌توان این مصداق را اجرایی کرد و گفت:«خلقُ الهٍ الهٌ واحدٌ» یا «عبادُ الهٍ الهٌ واحدٌ». که می‌بینید چنین سخنی، سخیف است و بی‌معنی.

پی‌نوشت
۱.بقره/۱۶۳
۲.تفسیر تسنیم، ج۸،ص۱۰۸.

توضیح: در قضیه «الانسانُ موجودٌ» چون «وجود» اصل است و «ماهیت» فرع؛ از این رو قضیه مزبور «عکس الحمل» است یعنی اصل آن چنین است:«الموجودُ انسانٌ»۱.
پس «عکس الحمل» داریم. اما آیا «عکس الاضافة» هم داریم؟ که در تفسیر تسنیم ذیل آیه«و اِلهُکُم الهٌ واحدٌ» مطرح شده است. جوابش را در پست بعدی پی بگیرید.

پی‌نوشت
۱.این مسأله «عکس الحمل» به قضیه مزبور اختصاص ندارد بل در تمام قضایایی که «وجود» بر «ماهیتی» حمل شده است، صادق است. مثل«الحیوانُ موجودٌ»،«المَلکُ موجودٌ»،«اللهُ موجودٌ»،«الارضُ موجودةٌ»،«السماء موجودةٌ» و...
تمام این نوع حمل‌‌ها_ که قابل شمارش نیست_همه از باب «عکس الحمل» است.

« تصنیف کیش مهر» شعری زیبا از علامه طباطبایی(قدس سره) با صدای شهرام ناظری
https://www.aparat.com/v/m67lz2f

🟢۲۴آبان روز کتاب و کتاب‌خوانی را گرامی می‌داریم و بر کتاب‌نویسان و کتاب‌‌دوستان و کتاب‌‌خوانان راستین درود می‌فرستیم. همگان باید بدانند که« کتاب» برای خواندن است نه خواباندن!
در ضمن،چهل و سومین سالروز عروج بزرگْ‌عالم ربانی و سترگْ‌مفسر آیات آسمانی، مؤلف تفسیر گران‌سنگ المیزان را نیز گرامی داشته، بر روح پرفتوح آن رحیل عظیم سلام و درود می‌فرستیم.
یادش جاودان باد و راهش پررهرو!

نماهنگ من کجا باران کجا لحظاتی دلنشین از حال و هوای حرم مطهر رضوی
https://www.aparat.com/v/eP9Jz

🌴نمونه‌ای فنی و تخصصی از کتاب جدید(نُه نقد نمونه، ص۱۳۶)
🔷مقدمه
در آیه ۱۱ سوره مجادله:«یرفع الله الذین آمنوا منکم والذین اُوتُوا العلمَ درجاتٍ»۱
با توجه به این‌که واژه «درجات» تمییز محوّل از مفعولِ مضاف است و در اصل این‌گونه بوده:
«یرفعِ الله درجاتِ الذین آمنوا منکم والذین اُوتُوا العلمَ»_و آیه را نیز در پی‌نوشت بر همین پایه ترجمه کردم_ و چنان‌که می‌بینید «درجات» مزبور مشترک است بین مؤمنان غیر عالم و مؤمنان عالم؛ از این رو زمینه‌ای برای حذف کلمه «درجةً» در جمله اول(معطوف علیه) نمی‌ماند و ادعای چنین حذفی بی‌وجه می‌نماید حتی اگر بر پایه قاعده مزبور یعنی« تمییز محوّل از مفعول» بگوییم اصل آیه چنین بوده است:«یرفعِ اللهُ درجةَ الذین آمنوا و درجاتِ الذین اُوتُوا العلمَ»؛ باز می‌بینید که این سخن، سخت سست است و غیر فصیح، و اسناد آن به خدا ناصواب است و قبیح.

🔶ایضاح
روشن‌ترین دلیل ما کیفیت کاربرد واژه «درجات» یا «درجة» در نظایر آیه‌ی مورد بحث می‌باشد که در قرآن کریم در جامه‌ی تمییز محوّل ظاهر شده است، مثل:«و رَفَعَ بعضَهم درجاتٍ۲»_«نرفع درجاتٍ مَن نشاء۳»_«فضّل الله المجاهدین باموالهم و انفسهم علی القاعدین درجةً۴»_«و لَلآخرةُ اکبرُ درجاتٍ۵»؛ که کلمه «درجاتٍ» در آیه اول و دوم و کلمه «درجةً» در آیه سوم تمییز محوّل از مفعول است و در آیه چهارم تمییز محوّل از مبتدا. والتقدیر علی التّرتیب:« و رَفَعَ درجاتِ بعضِهم»_«نرفعُ درجاتِ مَن نشاء»_«فضّل اللهُ درجةَ المجاهدین باموالهم و انفسهم علی القاعدین»_«و لَدرجاتُ الآخرة اکبر».
🟢نکته
این که مفعول یا مبتدا را از جایگاهش بر می‌دارند و تمییز قرار می‌دهند و اسمش را «تمییز محوّل» می‌گذارند، جهتش تحصیل شیوایی و زیبایی است.برای تأیید این مدعا آیه‌های یادشده را پیش از تحویل و پس از تحویل بسنجید و مقایسه كنيد.(پیش از تحویل:یرفعِ اللهُ درجاتِ الذین آمنوا منکم و الذین اُوتُوا العلمَ)_(پس از تحویل:یرفعِ اللهُ الذین آمنوا منکم والذین اُوتُوا العلمَ درجاتٍ).
با یادکرد این مقدمه می‌رویم سراغ تفسیر تسنیم ذیل آیه محور بحث یعنی آیه ۱۱ سوره مجادله.که می‌گوید:«قرآن کریم مؤمن را دارای یک درجه و مؤمن عالم را صاحب درجات می‌‌داند»۶ که این گفته برگرفته از تفسیر المیزان است:«کلمه درجةً در جمله اول به قرینه درجاتٍ در جمله دوم(معطوف) حذف شده است و این مسأله حکایت از برتری مؤمنِ عالم بر مؤمن عادی(برتری عالمان بر مؤمنان) دارد.۷
🖌نقد قویم
در مقدمه گفتم که چنین برداشتی از آیه درست نیست و بر خلاف قاعده ادبی و بلاغت قرآنی است. پس اسناد برداشت مزبور به خداوند حکیم یا قرآن کریم ناصواب است و مردود. البته برتری عالم بر مؤمن بدیهی است و در آن بحثی نیست_در این زمینه آیات پرشمار قرآنی و روایات بی‌شمار دینی در دست داریم۸_اما مسأله این است که استخراج این معنی از آیه یادشده بعید می‌نماید و تحمیل احتمال بر قرآن، تفسیر به رأی به حساب می‌آید و قاعده ادبی نیز آن را بر نمی‌تابد.

🔷پی‌نوشت‌ها
۱.فعل «یرفع» در آیه مجزوم است چون جواب امر است. متن کامل آیه:«یا ایّها الذین آمنوا اذا قیل لکم تفسّحوا فی المجالس فافسحوا یفسحِ الله لکم و اذا قیل انشزوا، فانشزوا یرفعِ الله الذین آمنوا والذین اُوتُوا العلمَ درجاتٍ والله بما تعملون خبیر»؛(ای باورمندان! چون در نشست‌ها به شما گویند جا فراخ کنید، انجام دهید تا خداوند به شما فراخی دهد و هرگاه گفته شود برخیزید،گوش دهید تا خدا پایه‌های باورمندان و فرهیختگانتان را بالا ببرد و خدا بدانچه می‌کنید آگاه است).
۲.بقره/۲۵۳.
۳.انعام/۸۳،یوسف/۷۶.
۴.نساء/۹۵.
۵.اسراء/۲۱.
۶.تفسیر تسنیم،ج۱۶،ص۲۰۸.
۷.تفسیر المیزان، ج۱۹،ص۱۹۶.
۸.اِن اردتَ الاستیفاء فی ذلک من الآیات و الرّوایات، فراجع بحار الانوار، الجزء الاول، کتاب العلم. در آثار بزرگ ادبی نیز به مسأله مزبور فراوان پرداخته‌اند. از باب نمونه، استاد سخن سعدی در گلستان می‌سراید:
صاحب‌دلی به مدرسه آمد ز خانقاه
بشکست عهد صحبت اهل طریق را
گفتم میان عالم و عابد چه فرق بود
تا اختیار کردی از آن این فریق را
گفت آن گلیم خویش به در می‌برد ز موج
وین جهد می‌کند که بگیرد غریق را
@yosefzadehgilani1

با سلام
این عبارت از جواهر البلاغه رو برخی از اساتید اینگونه اعراب میدهند و قرائت میفرمایند:
الثالث الغرابه و هی کون الکلمه غیر ظاهره المعنی و ... عند العَرَبِ الفَصحاء (به فتح فاء و سکون صاد) و میفرمایند بهتر است (فُصَحاء) خوانده نشود

اساتید محترم! علتش چیست؟؟

#سؤال۴۰۴۶👆👆
#جواب
هر فعلی که «فعیل/فعیلة»۱ داشت، «افعل/فعلاء» ندارد.۲ بنابراین چون «فصیح/فصیحة» داریم۳، از این رو «افصح/فَصْحاء» نداریم.۴
و تعبیر «العرب الفَصْحاء» غلط است و «العرب الفُصَحاء» صحیح است. فُصَحاء: جمع فصیح.
پی‌نوشت‌ها
۱.به عنوان صفت مشبهه.
۲.این موجبه کلیه و کبرای کلی از کاربردهای عرب به دست آمده است و یک مورد نقض هم ندارد.
۳.یقال«رجلٌ فصیحٌ» و «امرأةٌ فصیحةٌ».
۴.«نداریم» یعنی اساسا در لغت عرب به کار نرفته است و اگر امروزه کسی به کار ببرد_ مثل همان فردی که در سؤال مزبور اشاره شده_ غلط است. اما «افصح و فُصْحیٰ» که افعل تفضیل است داریم و صحیح است. یقال مثلا:«الکلامُ الاَفصحُ»  و «اللّغة الفُصْحیٰ».
نکته:هر فعلی که افعل/فُعلیٰ تفضیلی داشت، دیگر افعل وصفی ندارد.بدین بیان که صفت مشبهه اش بر وزن افعل/فَعْلاء نمی‌آید بلکه بر اوزانی دیگر می‌آید، مثل «اکبر/کبریٰ»، «افضل/فُضلیٰ» و «افصح/فُصْحیٰ» که صفت مشبهه این موارد می‌شود«کبیر/کبیرة»، «فاضل/فاضلة» و «فصیح/فصیحة».
@yosefzadehgilani1

سلام دوست عزیز
نام« سنگ تمام» را حتما شنیده‌ای. آن نقد بدایة النحو است و بسیار مفصل است و بالغ بر پنج جلد خواهد شد و هنوز چاپ نشده است. اما «سنگ نا تمام» نقد بدایة التمارین است و یک جلد است و تازه چاپ شده است. این کتاب حاوی نکات فراوان لغوی و دقائق بسیار ادبی است و کاملا کاربردی است و در بسیاری از موارد، قواعد با لطائف و خاطرات درهم تنیده می‌شود و این درهم‌تنیدگی،از یک‌سو فهم مطلب دشوار را آسان کرده،از سوی دیگر موجب ملکه شدن قواعد در ذهن شده و از سوی سوم نشاط و شادابی خواننده را فراهم می‌سازد.
کتاب مزبور همانند سایر آثار نگارنده در حوزه نقد،کارگاهی است بزرگ برای آموزش درست و دقیق نقدنگاری، و دوره‌ای است مغتنم و سودمند هم برای شاگرد و هم برای استاد.
@Yousofzadehghilani
@yosefzadehgilani1

هذا نداء الاصلاح و صاحبه سیبقیٰ
(تنها این صداست که می‌ماند)
ألیس الصّبح بقریب
بلیٰ فانّه:
اذا الشّعبُ یوماً اَرادَ الْحیاة
فلابُدَّ اَنْ يَستَجيبَ الْقَدَر
ولابُدَّ لِلَّيْلِ اَنْ ينجلي
ولابُدَّ لِلْقيدِ اَنْ يَنكَسر
@yosefzadehgilani1

به نظر می‌آید که پزشکیان مسلط‌تر است و پخته‌تر در همه ابعاد...
@yosefzadehgilani1

#سیستم_سیستانی۱
قابل توجه مشایخ قوم و زعمای حوزه علمیه قم۲
(تقدیم به متفکر فقید، استاد شهید مرتضی مطهری۳)
عالم حوزوی_مثل مطهری_ باید فرهنگی کند نه سرهنگی.در غیر این صورت اگر حوزه بخواهد تمام سوراخ سنبه‌های سرهنگی و همه‌ی خُلل و فُرج غیر فرهنگی حکومت و حاکمان را با طلبه‌ها پر کند، باید منتظر تبعات تلخ و ناگوار و عوارض عنیف و زیانبار این کار باشد.از این رو بنیان‌گذار نظام جمهوری اسلامی ایران امام راحل(روح الله خمینی) آن فقیه انقلابی فقید از ابتدای شکل‌گیری نهادهای رسمی نظام نوپای اسلامی بر آن بود که روحانی۴ نباید در مصدر کارهای اجرایی قرار گیرد_مثلا رئیس جمهور شود_و امروز هم سترگْ‌زعیم حوزه‌ علمیه عراق(سید علی سیستانی) چون همان سیستم و تز مزبور_ یعنی عالم حوزوی باید فرهنگی کند نه سرهنگی_را در عراق و نجف اجرا می‌کند و مانع ورود حوزه و حوزویان به ساحت‌ها و عرصه‌های حکومتی است از این رو می‌بینید که عالمان عراقی و نجفی_و در رأس آنان خودِ مرجع اعلا یعنی سید علی سیستانی در چشم جهانیان، بسیار محترم و محتشم‌اند و نافذالکلمه‌اند؛اگر اشاره‌ای کنند مردم با سر می‌دوند.
زعمای معظم حوزه علمیه قم! بیایید همان سیستم سیستانی را در ایران پیاده کنید و نگذارید حوزه،ذوب در حکومت شود و حوزویان تدریجا مستغرق در قدرت و ثروت گردند۵ و از مردمان عادی فاصله گیرند و مرجعیت و ملجأیت خود را نسبت به توده‌های محروم از دست دهند!
باری،عالمان سرهنگی را به سنگرهای فرهنگی برگردانید و طلبه‌های مبتدی را سیاست‌ورز بار بیاورید نه سیاست‌باز.اگر سیاست‌ورز شدند، آن‌گاه می‌توانند جامعه را به سوی دیانت و سعادت سوق دهند و به سرمنزل مقصود برسانند. آری، عالمان حوزوی در درازنای تاریخ پرافتخار و درخشانِ هزارساله‌ی گذشته،همیشه از حاکمان عدالت‌پیشه، پشتیبانی می‌کردند اما هیچ‌گاه خود را قاطی آنان نمی‌کردند.باری۶ در پشتشان بودند، نه در مشتشان، آیتشان بودند، نه آلتشان!
🟢پی‌نوشت‌ها
۱.در این سوتیتر_و موارد دیگر در این جستار_ آرایه‌ی واج‌آرایی(همْ‌حروفی) به کار رفته است که مایه‌ی زیبایی سخن است.حرف سین نمود و تشخصی خاص دارد مثل این بیت نغز حافظ:
رشته‌ی تسبیح اگر بگسست معذورم بدار
دستم اندر ساعدِ ساقیِ سیمینْ‌ساق بود
(جالب است که حافظ بسیار استادانه بین مصراع اول و مصراع دوم ارتباطی عمیق ایجاد کرده است کسی که تسبیح به دست گرفته است و سبحان الله،سبحان الله می‌گوید،این صدای سین در مصراع اول را در مصراع دوم هم به تصویر کشیده است و بازتاب داده است!)
۲.بین دو کلمه‌ی متجانسین «قوم» و «قم» جناس زاید است.
۳.بزرگْ‌نظریه‌پرداز فکری نظام جمهوری اسلامی ایران که در همه ساحت‌ها سخن برای گفتن داشت و انصافا در تمام قلمروهای فرهنگی_علمی_فلسفی سنگ تمام گذاشت و نظیر نداشت.
۴.«روحانی» و مصدر جعلی‌اش«روحانیّت» از جمله واژگان وارداتی است که از عالَم مسیحیت وارد ادبیات اسلامی شده است. ما در تعالیم دینی و قرآنی«روحانی» و «روحانیّت» نداریم بل«عالِم» و «علما» داریم.«اِنّما یخشیٰ اللهَ
من عباده العلماء»؛«علماءُ اُمّتی افضلُ من انبیاء بنی اسرائیل».البته منظور از «علماء» در این روایت_بر فرض صحت صدور_امامان معصوم است.
۵.همه می‌دانند که اکثریت مطلق حوزویان(۹۶٪) زاهدانه زندگی می‌کنند و زیر خط فقر مطلق، روزگار می‌گذرانند و تنها اقلیتی از آنان(۴٪) که به مبادی عالیه وصل‌اند از مواهب قدرت و منافع ثروت برخورداند.
۶.نکته: بار ایهامیِ بس لطیف در پشت این واژه یعنی«باری» نهفته است که بر نکته‌سنجان پوشیده نیست و به اصطلاح، ایهام تناسب دارد.
توضیح:واژه‌ی«باری» که به معنیِ «خلاصه» یا«به هر حال»است؛در این‌جا اما به قرینه‌ی دو واژه‌ی«پشت» و«مشت» دو معنیِ دیگر را نیز برمی‌تابد و در ذهن تداعی کرده،فرایاد می‌آورد و آن دو معنی عبارتند از«محموله» و«میوه» که اولی را در پشت نهاده،حمل می‌کنند و دومی را در مشت گرفته،می‌بلعند.باری،عالمان آزاد به «باری» گران می‌مانند که بر پشت حاکمان،سنگینی می‌نمایند،به میوه اما هرگز نمی‌مانند که در مشت آنان ملعبه آیند!
#سیستم_سیستانی

@yosefzadehgilani1

به رغم مدعیانی که منع عشق کنند
جمال چهره تو حجّت موجّه ماست
شخصیتی محبوب و محجوب،مردمی و بی‌تکلف، کاریزماتیک، خالق دوم خرداد۱۳۷۶،بانی گفت‌وگوی تمدن‌ها در ایران.
به امید تکرار دوم خردادی دیگر در ۱۵ تیرماه پیش رو.
به همت آزادمردان و بزرگ‌زنان.
@yosefzadehgilani1
https://t.me/Groups_SangTamam

🔺 پس از انصراف زاکانی این ویدیو مورد توجه کاربران قرار گرفته است
@khabarfarda_ir

سلام دوست عزیز
نام« سنگ تمام» را حتما شنیده‌ای. آن نقد بدایة النحو است و بسیار مفصل است و بالغ بر پنج جلد خواهد شد و هنوز چاپ نشده است. اما «سنگ نا تمام» نقد بدایة التمارین است و یک جلد است و تازه چاپ شده است. این کتاب حاوی نکات فراوان لغوی و دقائق بسیار ادبی است و کاملا کاربردی است و در بسیاری از موارد، قواعد با لطائف و خاطرات درهم تنیده می‌شود و این درهم‌تنیدگی،از یک‌سو فهم مطلب دشوار را آسان کرده،از سوی دیگر موجب ملکه شدن قواعد در ذهن شده و از سوی سوم نشاط و شادابی خواننده را فراهم می‌سازد.
کتاب مزبور همانند سایر آثار نگارنده در حوزه نقد،کارگاهی است بزرگ برای آموزش درست و دقیق نقدنگاری، و دوره‌ای است مغتنم و سودمند هم برای شاگرد و هم برای استاد.
@Yousofzadehghilani
@yosefzadehgilani1

تحلیل انتخاباتی۱
(ویژه برنامه)
آقایان زاکانی و قاضی‌زاده هاشمی پوششی هستند _ به اختیار یا به اجبار و اشاره از بالا_کنار خواهند کشید و رقابت بین سه نفر خواهد بود؛ پزشکیان و قالیباف و پورمحمدی.
اگر اصلاح‌طلبان روی پزشکیان اجماع کنند، حتما آرای خاموش را با خود خواهند داشت و شبه دوم خردادی دیگر رقم خواهد خورد.در غیر این صورت با مشارکت اندک، ممکن است انتخابات به دور دوم برود.
در مناظره‌ها هم یک نفر از همه بهتر خواهد درخشید و ایده‌هایی مبنایی‌تر مطرح می‌کند و منطقی نیرومندتر دارد که پدیده انتخابات است و آن کسی نیست جز آقای پورمحمدی.۲
در ضمن،قالیباف آماده‌تر و نقدتر است تا جلیلی. قالیباف هم طراح خوبی است و هم مجری خوب_ سابقه‌اش خصوصا حضورش در نیروی انتظامی و شهرداری تهران همین را نشان می‌دهد_برخلاف جلیلی که صرفا طراح خوبی است اما هر طراح خوبی لزوما مجری خوبی نیست و ممکن است در اجرا مشکل داشته باشد.
پزشکیان هم پرونده‌ای مشابه قالیباف دارد. دوره حضور ایشان در سمت وزارت بهداشت دولت خاتمی، گواه این مدعاست.علاوه بر این‌که بر آموزه‌ها و تعالیم دینی خصوصا نهج البلاغه احاطه و اشراف نسبی دارد و کاربست منطقی آنها در حکمرانی اسلامی تأثیری شگرف در وضعیت اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی مردم خواهد داشت.البته در صورت پیروزی آقای پزشکیان، لازمه‌ی به ثمر نشستن آن آموزه‌ها در جامعه، آن است که غوغائیان _از چپ و راست_از طرف مبادی عالیه و قوه عاقله‌ی نظام مهار شوند وگرنه تنش‌ها و چالش‌ها و بحران‌هایی مشابه دوره دولت خاتمی بلکه شدیدتر و پیچیده‌‌تر از آن، پیش رو خواهیم داشت. این‌جاست که حاکمیت باید تدبیر و عقلانیت به خرج دهد و وضعیت جامعه را عادلانه مدیریت و هدایت کند و در یک طرف دعوا نایستد و با تحریک پیدا و پنهان غوغائیان بر تنور تنش‌ها ندمد و دامنه‌ی چالش‌ها را توسعه ندهد.
پی‌نوشت
۱.این تحلیل به تاریخ دوشنبه ۲۱ خرداد گذشته در یکی از گروه‌های سیاسی در فضای مجازی صورت گرفته است
۲.جالب است که تاریخ نگارش این تحلیل حدود یک هفته مانده به اجرای مناظرات انتخاباتی نامزدهای ریاست جمهوری بود.
@yosefzadehgilani1

این را توی کانالی دیدم (به‌گمانم «یکی بود، یکی نبود») و چون دیدم شاهد صدقی بر عرایض همیشه است تقدیمتان می‌کنم.
بارها و بارها عرض کرده‌ام: با آمدن روش‌های جدید برای فراگیری، دیگر لزومی ندارد خودتان را بکشید که حتماً تمام متون را پیش اساتید تراز اوّل بخوانید. بله، اگر ممکن شد که زهی سعادت! ولی دیگر ممکن نیست و اینها خواب خوشی بود که دیدیم و گذشت!
در این یادداشت، نویسنده که خود آن طرف آب بزرگ شده و سال‌هاست زبان انگلیسی تدریس می‌کند از چیزی می‌گوید که تا کنون برایش سابقه نداشته. با نوجوانان و جوانان زیادی مواجه شده که انگلیسی را بسیار روان صحبت می‌کرده‌اند، با خواندن فراوان و دیدن DVD زیاد.
ماها البتّه این علوم را از همان ابتدا آلی و پنجره‌ای برای ارتباط با کتاب و سنّت می‌دیدیم. امّا خواستم عرض کنم: حالا اگر شد، از هر علمی یک کتاب را با مدرّسی کارکشته بخوانید و برای بقیه خود را معطل نکنید؛ که عمر برف است و آفتاب تموز (با کمی تقریب = همین تیرماه که در آن هستیم)!

@doroos_erfanian
@yosefzadehgilani1
https://t.me/Groups_SangTamam

https://eitaa.com/Yousofzadehghilani

کانال آثار استاد یوسف‌زاده در پیام‌رسان ایتا

در این کانال بیش از سی اثر اعم از منتشرشده و منتشرنشده معمولا در حوزه نقد معرفی شده است و رفته‌رفته بر تعداد آثار مزبور افزوده خواهد شد.

نقدی دیگر بر این تفسیر گران‌سنک
متن المیزان
... خرجوا و اعتزلوا القومَ و هُمْ فی خطرٍ عظیمٍ یهدّدهُم و یهجم علیهم من کلّ جانب.۱
تفسیر المیزان،ج۱۳،ص۲۴۹
نقد المیزان
انّ استعمال تعبیر «خطر » هنا خطأٌ فانّه لایستعمل فی العربیّة الّا فی موضع خیر بمعنی المقام و المنزلة کما فی الدعاء:« اللّهم ارحم عبدک یا ذا الخطر العظیم»۲ و کما فی الحدیث المشهور:«النّاسُ هالکون الّا العالمون و العالمون هالکون الّا المخلصون و المخلصون علی خطر عظیم» اَیْ علی مقام رفیع اَمینٍ من الهلاک۳. نعم هذه الکلمة تستعمل فی الفارسیّة غالباً۴ فی موضع شرّ و خوف کما قال الحافظ:
قطع این مرحله بی‌همرهی خضر مکن
ظلمات است بترس از خطر گمراهی
و قال السعدی:
وصال کعبه میسّر نمی‌شود سعدی
مگر که راهِ بیابانِ پرخطر گیرند
و قال الخاقانی:
کردم خطر و بر سر کوی تو گذشتم
بسیار کند عاشق، زین گونه خطرها
فمنشأ اشکال تفسیر المیزان هنا هو النّظر الی الاستعمال الفارسیّ.
پی‌نوشت
۱.هذه العبارة فی قصّة اصحاب الکهف.
۲.بحارالانوار،ج۹۴،ص۲۶۴.
۳.والمتکلّمون و المترجمون باللّغة الفارسیّة کلّهم اجمعون اَخطئوا فی ترجمة هذا التعبیر فی الحدیث.
۴.گاهی هم در زبان فارسی در موضع خیر و مثبت نیز به کار می‌رود. مثل این بیت از حکیم سنایی:
اندر حضر نباشد آزاده را خطر
و اندر حجر نباشد یا قوت را بها
و مثل این بیت از خاقانی:
چو باد از درِ هرکس نخوانده درنشوم
چو خاک هم خود را بی‌خطر بنگذارم
و حکیم ناصرخسرو هم گفته:
گر در کمال و فضل بوَد مرد را خطر
چون خوار و زار کرد پس این بی‌خطر مرا؟
و دست آخر سعدی نیز سروده:
ندهد هوشمندِ روشن‌رای
به فرومایه، کارهای خطیر
بوریاباف‌باف اگرچه بافنده‌ست
نبرندش به کارگاهِ حریر


گروه مناظره در پیام‌رسان ایتا
بررسی نقدهای وارد بر تفسیر تسنیم و سایر مطالب ادبی
در گروه مناظره👇👇

https://eitaa.com/joinchat/2353529060Ce5681bfd21
@Yousofzadehghilani

@Yousofzadehghilani ⬅️⬅️⬅️⬅️به کانال

استاد یوسف‌زاده گیلانی خوش آمدید🌹
در این کانال حدود سی اثر عمدتا در حوزه نقد اعم از منتشر شده و در شرف انتشار معرفی خواهد شد و به تدریج بر آثار یادشده افزوده می‌شود.
@yosefzadehgilani1

سلام دوست عزیز
نام« سنگ تمام» را حتما شنیده‌ای. آن نقد بدایة النحو است و بسیار مفصل است و بالغ بر پنج جلد خواهد شد و هنوز چاپ نشده است. اما «سنگ نا تمام» نقد بدایة التمارین است و یک جلد است و تازه چاپ شده است. این کتاب حاوی نکات فراوان لغوی و دقائق بسیار ادبی است و کاملا کاربردی است و در بسیاری از موارد، قواعد با لطائف و خاطرات درهم تنیده می‌شود و این درهم‌تنیدگی،از یک‌سو فهم مطلب دشوار را آسان کرده،از سوی دیگر موجب ملکه شدن قواعد در ذهن شده و از سوی سوم نشاط و شادابی خواننده را فراهم می‌سازد.
کتاب مزبور همانند سایر آثار نگارنده در حوزه نقد،کارگاهی است بزرگ برای آموزش درست و دقیق نقدنگاری، و دوره‌ای است مغتنم و سودمند هم برای شاگرد و هم برای استاد.
@Yousofzadehghilani
@yosefzadehgilani1

(تقدیم به رئیس جمهور محبوب و مردمی
فقید سعید، سید ابراهیم رئیسی، رئیس الوزراء، خادم الرضا)
... باری؛
حرف‌های ما هنوز ناتمام
تا نگاه می‌کنی؛
وقت رفتن است
باز هم همان حکایت همیشگی!
پیش از آن‌که باخبر شوی
لحظه عزیمت تو ناگزیر می‌شود
آی...
ای دریغ و حسرت همیشگی!
ناگهان
چقدر زود
دیر می‌شود!
@yosefzadehgilani1

| Instagram
https://www.instagram.com/sarzaminesher/reel/C5_XtSFogEI/
محمد سعید میرزایی
انتخاب درست داوران
در برنامه سرزمین شعر،
به عنوان شاعر شاعران

مگر در ساعت رفتن، دلم جا مانده بود این‌جا
که از پی، کفشدارانش مرا خواندند زود این‌جا
سلامم را که پیش از لب‌گشودن، در جواب آمد؟
دخیلم را چه کس قبل از گره‌بستن، گشود این‌جا
نمازم را که پیش از بستنِ قامت، امامت کرد؟
دعایم را که پیش از گفتنِ حاجت، شنود این‌جا
ولایت چشمه‌ای دارد که در این خانه باید دید
کرامت معدنی دارد که باید آزمود این‌جا
هدایت کوکبی دارد، از این مشرق شده طالع
نبوت موکبی دارد که می‌آید فرود این‌جا
تو در بازار دل چشمی مهیّا کن چه می‌دانی
به هر آیینه چندین جلوه خواهد رو نمود این‌جا
@yosefzadehgilani1

اجرای عبدالصمد مرزوقی محفل ۲
https://www.aparat.com/v/vGL6J
@yosefzadehgilani1