WarWaveMKD

Комунистите се убедени дека можат да ги регрутираат и контролираат муслиманите за своите интернационалистички и антизападни цели, но во стварноста е обратно - тие се корисните идиоти кои служат на целите на исламистите.

(Видеото е од пропалестински протест во Скопје, од 2021 година)

ЛГБТ+ знамиња, комунистички пароли и извици „Алах акбар“ – низ Западот ова е сосема нормална слика на левичарски и пропалестински протести, а на некои од нив видовме како се манифестираат меѓусебните идеолошки разлики преку судири околу истакнувањето на геј знамиња.

Гледиштата и крајните интереси на двете страни не си одговараат. Комунистите ја гледаат секоја религија како алатка за угнетување на народот, додека муслиманите се буквално религиозна група. Знаеме какви гледишта имаат западните комунисти за жените и хомосексуалците, а знаеме како тие се третирани во исламските земји – општо едните се залагаат за егалитаризам, а другите се водат според строга и традиционална општествена хиерархија. Станува збор за два различни светогледи кои се стремат кон воспоставување на две различни општества.

Како што тоа често се случува низ историјата, две спротивставени страни се здружуваат против заеднички непријател. Таа трета страна која ги обединува комунистите и исламистите во еден несвет комунисламски сојуз е Западот. Тука треба да се биде внимателен: не Западот во смисла на анти-колонијализмот и анти-империјализмот - тоа било некогаш. Тоа што го придвижува овој фронт денес е омраза кон општата западна цивилизација, христијанството и белите луѓе. Противникот не е само САД, туку секоја една европска и западна белечка земја, без разлика дали е/била империјалистичка и/или колонизаторска сила, а ова тврдење се потврдува преку медиумската антибелечка, антихристијанска реторика и постоењето на комунисламски фронтови дури и во помалите земји кои никогаш не освојувале надвор од континентот.

Похрабрите комунисти и исламисти отворено го признаваат ова, додека поитрите кажуваат дека тоа е „одбранбен“ сојуз заснован на заедничкото угнетување кое тие како работници, ЛГБТисти, имигранти и жртви на империјализмот го трпат во и од патријархалните, христофашистички и капиталистички западни држави, покрај тоа што во мнозинството од овие држави имаат поддршка (или во најмала рака огромен праг на толеранција) од политичките елити и медиумите.

Во основа, секако, станува збор за борба за превласт: рушење на „капитализмот“ за комунистите и џихад против „западните неверници“ за исламистите. Комунистите секогаш претпочитаат други наместо своите (спротивно од националистите), за со помош на другите да дојдат до власт врз своите со кои тие како интернационалисти не се идентификуваат, па тука во игра доаѓаат имигрантите (и не секогаш ова се однесува само на муслиманските имигранти, иако тие се мнозинство). Овие дојденци од Африка и Азија пристигнуваат со чувство на огорченост кон земјата домаќин (со право или не), а тоа чувство не само што се оправдува од комунистите, неолибералите и другите левичари (кои и без имигрантите често претставуваат обединет „народен фронт“), туку дополнително се радикализира до степен на геноцидна омраза кон западното население.

Проблемот со ова е што самите западни комунисти и либерали се предимно белци, а и „неверници“ во очите на исламистите. Но и покрај тоа, во борбата против „капиталистичкиот и фашистички Запад“ тие се здружуваат со исламистите и имигрантите, насочувајќи ги против злобните западни држави, нивното население и вредности, а со тоа самите се местат да бидат жртва, предизвикувајќи опасност за себеси на долгорочен план. Во однос на исламот и имиграцијата, при рационално размислување за сегашноста и иднината комунистите би требало се стават на иста страна со тие кои ги етикетираат како фашисти, но како од идеолошки инает да прибегнуваат кон непромислени и опасни стратегии.

Двете страни – комунистите и исламистите – играат на картата дека во правиот момент ќе ја надјачаат другата страна и ќе ја придобијат или избришат. Комунистите во борбата за рушење на капитализмот сакаат да ги искористат исламистите како војници, а исламистите во борбата против неверниците и христијанскиот Запад сакаат да ги искористат комунистите како корисни идиоти. За многумина од двете страни ова е кристално јасно, но секој верува во тоа дека на крајот неговата страна ќе биде посилна.

Сведоштво за борбите за ослободување на Скопје од борец од 2-от баталјон на 12-та ударна бригада, прикажано во документарната емисија „Градот на нашата младост - Диверзантските групи на Скопје“ од 1974 година:

Железничката станица: „Вечерта на 11 ноември се даде заповед за ослободување на Скопје. 12-та бригада со сите баталјони беше распоредена во местото Горно Соње и веднаш тргнавме за Скопје. Така, 2-от баталјон на 12-та бригада имаше распоред од Водно до улицата „Маршал Тито“ [денес ул. „Македонија“], заземајќи ги сите важни позиции каде што беа Германците сè до населбата Нерези. Најмногу и најжестоки борби се водеа во Железничката станица и Учителската школа. Железничката станица беше место каде што Германците се припремаа за конечно повлекување. Цели композиции на товарни и патнички вагони во кои беа сместени Германци - жива сила или вооружување - беа покрај коридорот на Железничката. Кога влеговме во станицата, целата беше минирана. Во текот на борбите се разруши само дел од првиот коридор, или подземен влез, на Железничката станица. Меѓутоа, ние успеавме да ги пресечеме каблите кои беа на вториот и третиот влез и успеавме да ја спасиме Железничката станица."

Радио Скопје: "По налетот на единиците на 2-от баталјон, 2-ра и 3-та чета, требаше да се ослободи зградата на Радио Скопје, која беше поврзана со целиот Балкан преку комуникациски средства на германската армија. Требаше истовремено да ја спасиме, бидејќи беше минирана како и сите други објекти. Меѓутоа, не можевме директно да навлеземе од улицата каде што се наоѓаше зградата, па бевме принудени да направиме обрач. Излегувајќи од месноста на сегашниот бул. „ЈНА“ [денес бул. „Климент Охридски“] навлеговме во зграда во која беа сместени неколку Германци. Тие ноќта спроти 12 ноември беа дојдени од Грција и се повлекуваа кон Качаник. Ноќта требаше да преспијат тука и потоа да продолжат, меѓутоа ние неколку борци влегувајќи кон задниот дел од Радио Скопје бевме изненадени од оваа група на Германци. По кратка борба успеавме да ги ликвидираме, а еден од Германците се самоуби извикувајќи „хајл Хитлер“. За да се заземат овие делови спроти поштата требаше да се заземе радиостаницата. Неколку пати вршевме јуриш, а за таа цел беа одбрани најдобрите скоевци од 3-та чета на 12-та бригада. Ние потоа навлеговме во зградата на радиостаницата преку соседниот двор и оттаму спрат по спрат, канцеларија по канцеларија, успеавме да ја ослободиме со ликвидација на преостанатите Германци во зградата."

Учителската школа: "Со помош на 3-та бригада, опколувајќи ја зградата на Учителската школа, ги принудивме Германците да се предадат, бидејќи видоа дека сме подобро вооружени, побројни и похрабри - немаа друг излез освен да се предадат. Така еден дел од 45 Германци се предаде на чело со нивниот командант, додека дел се извлече од тешката ситуација и успеаја да се повлечат преку паркот кон Качаник.“

Добар ден ✋🏻

📌 Live from Warsaw, Poland.

White Countries
for
White People!

@WhiteLivesMatterOfficial
@WLMOfficial14

Модерниот Национален радикален табор (полски: ONR, Obóz Narodowo-Radykalny) е основан во 1993 година и е наследник на истоимената ултранационалистичка и профашистичка организација која делувала во Полска во 1930-тите.

Националистичкиот блок на овогодинешниот марш во Варшава. Блокот е предводен од полската националистичка организација ОНР (на македонски: Национален радикален табор). Тие се всушност првите организатори на овој марш, кој во изминатата деценија се популаризираше и прерасна од радикален националистички марш во општ полски марш.

Во нивните редови можат да се видат знамиња од повеќе држави, а на маршот беа забележани и истакнати националистички интелектуалци и претставници на националистички движења и партии од целиот континент.

11.11.2024 🇵🇱 Live from Warsaw - Polish Independence Day

@ultrasnotreds8

decata idat na maskembal, sledno shto e? dogodina analen seks, bestiality i shpricanje heroin kje napraat u prazink

Секоја година се повторуваат едните исти дебати околу одбележувањето на некои традиции со странско потекло. Халоуин (или Ноќ на вештерките) е еден од поводите за таква дебата.

Халоуин кај нас не се слави, туку се одбележува претежно од младите (не сите) на разни начини, воглавно: излегување со друштво со некакви маски или шминка, маратон на хорор филмови, гејмање хорор видео игри, украсување на тикви и истакнување на таа портокалова есенска естетика, собирање и конзумирање на бонбони и слатки.

Тоа што Халоуин НЕ Е за младите во Македонија е сатанистички ритуал или религиски настан. Никој (никој) не го чека овој ден за да принесува жртви на мрачни сили. Во ниту еден од баровите/кафулињата кои организираат Халоуин забави не се врши демонизација (барем не поразлична од таа секојдневната). За организаторите е повод за маркетинг кампања, а за младите е повод за една забава со тематика поразлична од секојдневната. Не постои млад Македонец кој преку Халоуин одлучил да се посвети на сатанизам и мрачната страна.

Девојката која Халоуин го искористила за да се маскира во мачка, зомби болничарка или Среда од „Фамилијата Адамс“ и со друштвото отишла да испие неколку коктели, по забавата се враќа дома и животот продолжува без придавање на специјално значење на Халоуин повеќе отколку на било кој друг ден и било која друга забава.

Младината не се губи на Халоуин забави повеќе од било која друга забава во дискотека или редовниот „кафе пијам-ништо не ме интересира“ животен стил. Нацијата не страда од Халоуин повеќе отколку што страда од било кој маскенбал со хорор маски или паганските бадникови огнови на кои од многумина им се придава централна улога за Бадник и Божик.

Нема потреба од тензии, деморализација и создавање на поголем отпор кон традиционалното преку нерационален отпор кон сè што не е „традиционално“. Состојбата е под контрола. Халоуин не е спиритуална закана, бидејќи е еден толку неважен настан што повеќе штета се прави преку пропаганда против него, со која му се врачува бунтовничка моќ и вештачки и непотребно му се создава таа сатанистичка основа, која инаку не игра никаква улога кај младите кои само бараат забава.

Италија излегла од ПСВ со „осакатена победа“: дала половина милион животи, но не ги добила териториите кои ги барала; економската состојба била влошена и имало висока невработеност; внатрешните поделби, кои требало да бидат отстранети преку победа во војната, само се продлабочиле.

Вербата во либералниот поредок почнала да се губи, а политиката да се радикализира. Започнале „Црвените две години“ (1919-20) одбележани со левичарски демонстрации, штрајкови, окупирање на обработлива земја и на фабрики, но во 1920 г. неодлучноста на левото политичко и синдикално водство довело до стишување и замирање на револуционерниот полет.

Општо, во Италија владеела состојба на анархија која властите не можеле да ја контролираат. Стравот од револуција како таа во Русија довел до жестока реакција во форма на паравоените сквадристи и фашистичкото движење предводено од Мусолини, кое било во зародиш и составено од разни класи и политички идеи. Неговата бројност пораснала од 17.000 до 100.000 во 1920 г., 320.000 до есента 1921 г. кога прераснало во партија и 477.000 до летото 1922 г.

Годините 1921-1922 („Црните две години) биле исполнети со сè поголемо улично насилство, во кое фашистите се стекнале со борбена надмоќ. Во изборите од мај 1921 г. фашистите за прв пат влегле во парламентот, со 33 пратеници како дел од коалицијата Национален блок (105 од вкупно 535 пратеници). Од изборите до летото 1922 г. се промениле три владини кабинети, а започнало да се говори за можен фашистички преврат. Мусолини бил свесен дека немале доволно сили за таков чин, но политичката клима била поволна и имале јавна поддршка како единствени кои можат да воспостават ред и мир во државата.

Ноќта помеѓу 27 и 28 октомври фашистите започнале со окупација на јавни објекти низ повеќе градови пред да почнат да се слеваат кон Рим. Владата изготвила план за воена состојба, но кралот, стравувајќи од граѓанска војна, одбил да го одобри. Наместо тоа, на 29-ти Мусолини добил понуда да состави нова влада. На 30-ти фашистичкиот марш пристигнал во Рим, а на 31-ви, додека 25.000 црнокошулци парадирале низ градот, Мусолини ја формирал новата влада. На тој начин фашистите легално се стекнале со власт.

Честит Ден на македонската револуционерна борба!

,,Од една страна, за една нација е добро само она кое произлегло од нејзината сопствена срж и нејзините сопствени потреби, без подражавања на другите нации. Бидејќи она кое на еден народ на одреден степен развој може да му биде благотворна храна, за некој друг може да биде отров. Сите обиди да се внесе некоја туѓа новина за која нема потреба и која нема корени длабоко во сржта, се лудост и сите револуции подготвувани со таква намера се безуспешни."

- Гете (1824)

1893 - 2024 💐

prosechen warwave enjoyer

Тие кои ги интересира далечната иднина знаат дека како што некогаш постоел еден суперконтинент на Земјата, така за 200-250 милиони години ќе се формира нов суперконтинент, односно сегашната географија и политичките граници се осудени на неизбежна промена – ако не поради човечки фактор, тогаш поради самата природа. Дополнително, како резултат на ширењето на јадрото на Сонцето милијарда години од сега повеќе нема да има услови за човечки живот на Земјата, која на крајот и самата ќе биде проголтана од Сонцето. Освен ако дотогаш не се најде пат надвор од планетата нашиот вид ќе изумре.

Тие кои се интересираат за минатото, знаат дека денешните национални идентитети не постоеле во праисторијата и дури и да влечат корен од антиката постојат во изменета форма во дешеницата, со разни етнички, јазични и културни примеси низ вековите, а притоа нашите предци се поистоветувале со ред други идентитети пред да се дојде до денешниот национален.

Што значи тоа што не секогаш нашите предци се сметале за Македонци и тоа што еден ден Земјата ќе исчезне, во однос на нашите денешни околности и предизвици како нација? Ништо. Ако знаеме дека нашата нација не потекнува од вечноста и нема да трае до вечноста, тогаш сосема логично е нашиот национализам пред сѐ да се заснова на сегашноста.

Затоа, да не се оптоваруваме до нездраво ниво со историски дебати или анксиозност за далечната иднина; да не објаснуваме до бесвест или да се разочаруваме за тоа кој какво историско право има и кој колку е стар; да не се губиме во морализации и рационализации за причините кои довеле до сегашните околности и до односите кои ги имаме со другите околу нас – бидејќи тоа не ги менува нашите сегашни предизвици, односот на другите кон нас и стварноста дека сме Македонци, туку да ги збиеме редовите и да се бориме за нашите национални и социјални права при стварните услови на сегашноста, на ниво на поединци, семејство или поширока заедница.

Минатото поминало, денес сме таму каде што сме, а иднината зависи од нашата дејност во сегашноста.

"Како избраниците на боговите; како Зигфрид се соочивте со змејот; како Амадис силно се боревте за дамата на вашите сништа, за да ја ослободите од вештерките; како Гарсиласо пишувавте поезија и паднавте за Империјата, без шлем и оклоп, со откриено лице, кога го напаѓавте замокот на вашите илузии.

Во земјата на грациозните палми и во близина на Средоземното Море - класично како вашата култура, сјајно како вашиот мозок и сино како вашата кошула - вашето тело сега мирува, но вашата душа веќе ќе влезе во тој рај за кој ќе пеете и каде што кај бравите на портите, заедно со ангелите со мечеви, вашите паднати чети стражарат свртени кон сонцето за Бога и за Шпанија, победничка над сите свои непријатели, без пактови и посредништво."

"Revolutionary nationalism does not believe in the possibility of eternal peace, in a humanity capable of eliminating antagonisms between different peoples."

— Karl Otto Paetel

The endgame of Civic Nationalism

This is a translatetd chapter of my best selling book “Right wing regime change” you can read for free here. I draft a right wing revolutionary strategy following Gramsci, Althusser, Sharp and others. Part of the book criticizes wrong strategies like militancy and what I call “parliamentary patriotism”. This chapter is part of the analysis of the latter.

https://martinsellner.substack.com/p/the-endgame-of-civic-nationalism


👉 English channel
____
🔋 Support my work

Good morning saar 🇮🇳

Потсетување: приклучете се во каналот за дискусија.

*Бугароманство забрането*

https://t.me/warwavemkdchat

Во Македонија во ВСВ, како и во претходните конфликти, не изостанала великосрпската вооружена пропаганда. По брзата окупација на Југославија од страна на силите на Оската во 1941 г., остатоците од кралската југословенска армија биле реорганизирани во т.н. Југословенска војска во татковината, позната и како Рамногорско/Четничко движење.

Оваа српска воена формација започнала со организирање на чети во Македонија уште од почетокот на окупацијата и била распространета ширум Вардарска Македонија, со главно упориште во североисточниот дел, каде што бил формиран Првиот вардарски четнички корпус во јуни 1943 г. Во споредба со останатите вооружени групации кои делувале во Македонија, четниците не биле значаен военополитички фактор, но со своето постоење го забавувале развојот на македонското народноослободително движење. Поради тоа, македонската НОВ преземала дејства за разбивање на Вардарскиот корпус на почетокот на 1944 г.

По успехот на Февруарскиот поход во 1944 г., на 26 февруари 1944 г. од три баталјони во Кумановско била формирана Третата македонска ударна бригада. Таа ја добила задачата за справување со четниците во тој крај, каде што се смета дека дејствувале околу 800 четници, кои погрешно проценувајќи ја состојбата ги групирале своите сили во реонот на Сејац во подготовка за напад на 1 март врз македонскиот Главен штаб во манастирот „Прохор Пчињски“.

Тој план не се исполнил бидејќи пред неговиот почеток на 29 февруари тие биле нападнати од здружените сили на Третата македонска ударна бригада, два јужноморавски баталјони, косовскиот баталјон и бугарскиот баталјон „Христо Ботев“. Во борбите во реонот на Сејац, кои се воделе скоро цел ден, четниците биле отфрлени од своите позиции и опколени во долината на реката Пчиња, каде многумина се удавиле во обид за бегство, 97 биле заробени и било запленето големо количество на оружје. Останатите четници кои побегнале се распрснале низ теренот.

По борбите кај Сејац продолжило гонењето на српските четници и на 3 март повторно дошло до битка, кај Ново Село. По кратка борба, четничката група била разбиена со големи загуби, а 30 биле заробени. По овој пораз, четниците се повлекле во внатрешноста на Србија. Некои се обиделе да се кријат во селата во околината, но биле откриени и фатени, заедно со големи количества на храна и воен материјал.

Поистакнатите четници биле гонети и во наредните години – еден од нив е и Миливоје Трбиќ, четнички командант и син на озлогласениот четнички војвода Василие Трбиќ кој учествувал во задушувањето на Тиквешкото востание. По долга потрага, Миливоје бил уапсен од УДБА во с. Рилево во јануари 1947 г., а по изречување на смртна казна во Скопје бил стрелан на 24 септември 1947 г.

Победата врз Вардарскиот четнички корпус овозможила македонските сили да создадат поголема слободна територија во североисточниот дел од Македонија, а со тоа се овозможило и свикувањето на Првото заседание на АСНОМ.

"Во петвековното ропство разни поробувачи ја грабеа твојата земја и го поробуваа твојот народ. Единственото средство кое не можеше да ти биде ограбено, беше борбата. Таа остана најсилното оружје во твоите раце и ти помогна да не бидеш збришан како народ."

Честит празник.

Плаќај репарации, другар! Смрт за империјализмот, слобода за народот ✊🏽

🇮🇷🇮🇱Iranian ballistic missiles fly over Jordan during Operation True Promise 2 on 10/01/2024.

🇮🇷🇮🇱BBC publishes characteristics of missiles that Iran could use to strike Israel .

The longest-range of these is the Shahab 3, which can fly 2,000 km, roughly the distance from northern Iran to Ukraine.

Ракетниот бараж врз Израел прекина. Иранската војска соопшти дека ракетен арсенал е подготвен да одговори во случај на одмазднички напад од Израел.

Израелската војска најави дека ќе има последици за денешниот напад и дека ударот ќе биде возвратен "низ Блискиот Исток". Со оглед на тоа што израелската одбранбена доктрина се заснова на "подобро не ме удирај, затоа што ќе те удрам уште посилно", може да се очекува жесток одговор.

По Телеграм каналите се споделуваат видеа од прослави на улиците низ Газа, Либан, Ирак и Иран.