Во Македонија во ВСВ, како и во претходните конфликти, не изостанала великосрпската вооружена пропаганда. По брзата окупација на Југославија од страна на силите на Оската во 1941 г., остатоците од кралската југословенска армија биле реорганизирани во т.н. Југословенска војска во татковината, позната и како Рамногорско/Четничко движење.
Оваа српска воена формација започнала со организирање на чети во Македонија уште од почетокот на окупацијата и била распространета ширум Вардарска Македонија, со главно упориште во североисточниот дел, каде што бил формиран Првиот вардарски четнички корпус во јуни 1943 г. Во споредба со останатите вооружени групации кои делувале во Македонија, четниците не биле значаен военополитички фактор, но со своето постоење го забавувале развојот на македонското народноослободително движење. Поради тоа, македонската НОВ преземала дејства за разбивање на Вардарскиот корпус на почетокот на 1944 г.
По успехот на Февруарскиот поход во 1944 г., на 26 февруари 1944 г. од три баталјони во Кумановско била формирана Третата македонска ударна бригада. Таа ја добила задачата за справување со четниците во тој крај, каде што се смета дека дејствувале околу 800 четници, кои погрешно проценувајќи ја состојбата ги групирале своите сили во реонот на Сејац во подготовка за напад на 1 март врз македонскиот Главен штаб во манастирот „Прохор Пчињски“.
Тој план не се исполнил бидејќи пред неговиот почеток на 29 февруари тие биле нападнати од здружените сили на Третата македонска ударна бригада, два јужноморавски баталјони, косовскиот баталјон и бугарскиот баталјон „Христо Ботев“. Во борбите во реонот на Сејац, кои се воделе скоро цел ден, четниците биле отфрлени од своите позиции и опколени во долината на реката Пчиња, каде многумина се удавиле во обид за бегство, 97 биле заробени и било запленето големо количество на оружје. Останатите четници кои побегнале се распрснале низ теренот.
По борбите кај Сејац продолжило гонењето на српските четници и на 3 март повторно дошло до битка, кај Ново Село. По кратка борба, четничката група била разбиена со големи загуби, а 30 биле заробени. По овој пораз, четниците се повлекле во внатрешноста на Србија. Некои се обиделе да се кријат во селата во околината, но биле откриени и фатени, заедно со големи количества на храна и воен материјал.
Поистакнатите четници биле гонети и во наредните години – еден од нив е и Миливоје Трбиќ, четнички командант и син на озлогласениот четнички војвода Василие Трбиќ кој учествувал во задушувањето на Тиквешкото востание. По долга потрага, Миливоје бил уапсен од УДБА во с. Рилево во јануари 1947 г., а по изречување на смртна казна во Скопје бил стрелан на 24 септември 1947 г.
Победата врз Вардарскиот четнички корпус овозможила македонските сили да создадат поголема слободна територија во североисточниот дел од Македонија, а со тоа се овозможило и свикувањето на Првото заседание на АСНОМ.