WarWaveMKD

Покрај постоењето на различни календари во различни култури, универзално се смета дека живееме во 2024 година од нашата ера и сме во исчекување на 2025 година. Најголемот дел од луѓето знаат дека појдовната точка за сметањето на времето од и пред нашата ера е раѓањето на Исус Христос, но кога започнало таквото броење на годините?

Новиот начин на сметање на времето прв пат бил претставен во годината која денес ја нарекуваме 525 oд нашата ера, кога монахот Дионисиј Мали (Dionysius Exiguus), работејќи на табела за пресметување на датумите на кои се паѓа Велигден, решил да го замени претходниот систем на сметање на годините кој се засновал на Ерата на Диоклецијан - anno Diocletiani (нарекувана Ерата на мачениците - anno Martyrium од христијаните) бидејќи не сакал да го одржува поменот на император кој ги прогонувал христијаните. Во старата табела која ја дополнувал биле означени датумите на Велигден до 247 година од Ерата на мачениците (односно 247 години од почетокот на владеењето на Диоклецијан), а Дионисиј годината по неа ја запишал како 532 година од Воплотувањето на Христос.

Сметањето на времето на овој начин започнало да се шири низ Европа во 8 век, почнувајќи од неговата употреба од англискиот монах Беда Преподобниот кој во својата книга „Црковна историја на англискиот народ“ го употребувал изразот anno Domini („во годината на Господа“ или „лето Господово“), или во целост anno Domini nostri Jesu Christi („годината на нашиот Господ Исус Христос), а во континентална Европа системот бил употребуван од англискиот духовник и учител Алкуин (инаку ученик на Беда) кој учителствувал во дворецот на франкискиот цар Карло Велики. Употребата од Карло Велики и неговите наследници го рашириле овој систем низ Франкиското Царство, а со тоа и низ голем дел од Европа и католичкиот свет, стекнувајќи се со засилена употреба помеѓу 11 и 14 век – последната западноевропска држава која го прифатила била Португалија во 1422 г.

Кај православните доминирал византискиот календар (кој го сметал времето од „создавањето на светот“ - Anno Mundi – со почеток од 5509 г. п.н.е.), а преминот кон новиот систем започнал со неговото прифаќање од страна на Русија во 1700 г.

Не е целосно разјаснето како Дионисиј ја пресметал годината на раѓање на Христос. Во Евангелието е запишано дека Христос бил покрстен во р. Јордан во петнаесетата година од власта на императорот Тибериј (Лука 3:1 и Матеј 2:16), односно околу 29 г. н.е., а Тој тогаш бил на возраст од околу 30 години (Лука 3:23). Дионисиј најверојатно одземал 30 години од споменатата петнаесета година од власта на Тибериј и така стигнал до својата пресметка, без конкретно да запише која година бил роден Христос, или дали Воплотувањето на кое се повикал се однесува на зачнувањето или раѓањето на Христос, бидејќи јасна разлика помеѓу двете се појавила во 9 век.

Сепак, оваа пресметка е проблематична бидејќи според Евангелието по Јован знаеме дека мисијата на Христос траела три години, па оттаму и претпоставката дека Христос имал 32 или 33 години кога бил распнат на крстот, а истовремено од Лука е запишано дека Христос се родил во времето на кралот Ирод Велики за кој мнозинството историчари се согласуваат дека починал во 4 г. п.н.е., што би го сместило распнувањето во 29 г. н.е.

Лаврентиј Суслига, полски историчар и езуит, бил првиот кој во 1605 г. ја претставил тезата дека Христос бил роден пред 1 г. н.е. и 1 г. п.н.е. според системот воспоставен од Дионисиј, а посочил дека бил роден во 4 г. п.н.е. или пред тоа. Денес најголемиот дел од историчарите се согласуваат дека најверојатно Христос бил роден помеѓу 6 и 4 г. п.н.е. (воглавно врз основа на годината на смрт на Ирод и тоа што тој ја наредил смртта на сите деца под двегодишна возраст), додека воглавно теориите како можна година на раѓање на Христос го опфаќаат периодот помеѓу 6 г. п.н.е. и 1 г.н.е.

Во контекст на нашата христијанска вера, дали Христос се родил во 4 г. п.н.е. или 1 п.н.е., или дали имал 30 или 33 години кога бил распнат, е прашање со мало и споредно значење во однос на тоа што Христос го постигнал и тоа што го претставува за нас.

По 13 години војна во Сирија, на 8 декември 2024 г. бунтовничките сили го зазедоа главниот град Дамаск по десетдневна офанзива. Со ова беше ставен крај на 53 годишната власт на фамилијата ал Асад, а претседателот Башар ал Асад побегна во Русија. Како се дојде до оваа брза и драматична промена на состојбата во Сирија?

Од 2020 г. во Сирија немаше големи офанзивни операции, а борбите беа локализирани. Пред да се влезе во причините и објаснувањата, ова е хронолошкиот редослед на настаните од самата офанзива:
- 27.11: Почеток на бунтовничката офанзива во покраината Алепо.
- 30.11: Падот на Алепо, вториот најголем град во Сирија, за прв пат под бунтовничка контрола по 2016 година.
- 05.12: Падот на Хама.
- 06.12: Падот на Дара и Сувајда; Деир ез Зор заземен од СДС (курдските сили).
- 07.12: Падот на Палмира.
- 07/08.12: Падот на Хомс.
- 08.12: Падот на Дамаск – соборена владата на Асад.

Истовремено, Израел изврши инвазија врз и преку тампон зоната кај Голанската Висорамнина и бомбардираше воени складишта на сириската армија за да спречи нивно преземање од бунтовниците, додека САД започна со нови напади врз позиции на ИСИС за да спречи евентуален нов подем на оваа група.

Треба да се напомене дека сириската армија практично не пружи отпор и бунтовничкиот поход мина со минимален број на загуби. Но кои се бунтовниците? Станува збор за повеќе различни организации кои често водат меѓусебни борби, но успеаа барем привремено да ги здружат силите за заедничка офанзива. Предводник е исламистичката Хајат Тахрир ал Шам (ХТШ), создадена од структурите на поранешната Ал Нусра, која пак беше сирискиот огранок на Ал Каеда – оваа организација е најголема и најдобро организирана помеѓу бунтовниците, а меѓу другите се истакнуваат СНА (Сириска национална армија, под турско покровителство), НСА (Нова сириска армија, под покровителство на САД) и Штабот за операции на југ.

Со падот на владата, се очекува формирање на нова влада – процес кој може да биде проблематичен со оглед на постоењето на повеќе различни бунтовнички фракции. Како фаворит се смета Абу Мухамад ал Џулани, водачот на ХТШ, кој по освојувањето на Дамаск од Умајадската џамија прогласи „победа за целата исламска нација“.

Зошто владата на Асад не успеа да пружи ефективен отпор?

Пред сè, власта беше лишена од помошта на своите сојузници: Русија е фокусирана на Украина, Иран е фокусиран на Израел, а Хезболах во октомври повлече голем дел од силите стационирани во Сирија за да ги насочи на фронтот во Либан каде што Израел започна копнена инвазија на 1 октомври. Ова е важно бидејќи сириската влада успеа да преживее уште во раните фази на војната единствено поради сојузничката помош. Треба да спомене и дека иранската страна откри дека Сирија била предупредена два месеци порано за опасност од бунтовничка офанзива, но ова предупредување не било сериозно разгледано од Сирија.

Сириската армија беше во лоша состојба по затишјето од 2020 г.: затишјето не беше искористено за зацврстување и укрепување на одбранбените позиции, a војската беше слабо платена и во голем дел составена од мобилизирани и демотивирани млади војници без соодветнo борбено искуство, од кои многумина со поткуп на командантите си обезбедувале излез и ја минувале службата дома. Ваквата состојба дополнително ги поколеба и одврати сојузниците од намерата да вложат поголем напор за помош на неспособната армија, особено по скоро непостоечката сириска реакција на падот на Алепо.

Корупција и демотивација: лошото управување и алчноста на владини и локални функционери, честото претпочитање на верност пред способност при назначување на воени и владини позиции, лошата економска состојба како резултат на воената деструкција, изнемоштеност и отсуството на било какво нормализирање или подобрување на животот – ова се дел од причините кои доведоа до безнадежност кај голем дел од населението, намалена поддршка за власта и неволност за понатамошна борба.

Дополнително, Сирија е одговорна за 80% од светското производство на дрогата Каптагон (Фенитилин), а власта беше директно вклучена во нејзиниот извоз кој претставува голем извор на приходи – ова неизбежно доведе до зголемување на корупцијата.

За крај, треба да се спомене и за геополитичкиот фактор: Турција е можеби главниот „виновник“ за падот на Асад, бидејќи таа е одговорна за зајакнувањето и модерната опрема на бунтовниците од северниот дел; покрај повременото непријателство со ХТШ, се верува дека Турција дала амин за офанзивата. Инаку, една од главните цели на Турција е враќањето (ако треба и присилно) на сириските имигранти во државата, но преговорите за ова беа неуспешни бидејќи Асад одбиваше сериозен дијалог пред Турција да го исполни неговото барање за повлекувањето на сите турски сили од Сирија, а таквиот непомирлив став на Асад се покажа како грешка. Другата турска главна цел е сузбивањето на курдските сили, а веќе се забележани нови пресметки помеѓу СНА (под турско покровителство) и курдските сили.

Во целата ситуација најголем губитник е Иран, кој вложи премногу и на крајот загуби сè – сите сириски бунтовнички сили се настроени против Иран и проиранските шиитски милиции во регионот, а Израел (главниот ирански непријател) штотуку се ослободи од опасноста од иранското присуство во Сирија и ова ќе влијае позитивно на израелскиот воен напор против Хамас и Хезболах, кои сега се отсечени од директна врска со Иран преку Сирија и Ирак.

Ова е и голем пораз за Русија. Таа ќе ја загуби поморската база во Тартус, која е единствената официјална руска поморска база во странство и која со директен излез на Медитеранското Море служи како главен логистички центар за руски пратки кон Либија и Африка – со ова значително ќе се ослабе рускиот напор за проширување на своето сè посилно влијание во Африка. Удар претрпува и рускиот углед, бидејќи неуспехот да ја задржи власта на Асад (како и неуспехот на руските миротворци во Нагорно Карабах во 2023 г.) е показател за слабоста на нејзините безбедносни гаранции за сегашните и потенцијалните сојузници.

На местото на Иран и Русија, сега доминантното надворешно влијание во Сирија преминува кај Турција, САД и Израел – моментално сите овие имаат директно воено присуство во државата.

Овој 28 ноември по кој знае кој пат се докажа дека оваа држава не е ништо повеќе од Maqedonisë së Veriut, банана држава без правила и закони, без органи на ред и мир.

Најпрво да расчистиме: малцински заедници има секаде, а во Македонија имаме големо албанско малцинство. Во многу села и во некои градови македонските Албанци се мнозинство. Тие го имаат секое право да ги негуваат своите култура, јазик и чувството на национална припадност, а со тоа и да си ги одбележуваат своите национални празници – тој што се противи на ова создава наратив кој едноставно е неодбранлив и кој не придонесува апсолутно ништо позитивно за македонската страна.

Зошто тогаш таква одбивност кај нас Македонците во однос на прославата на вчерашната прослава?

Денот на прославата на албанското знаме во Македонија е пред сѐ демонстрација на сила врз Македонците, а потоа сѐ останато. Вчера видовме:

- Сквернавење на македонските државни и национални обележја;
- Безброј прекршувања на законот за употреба на знамиња;
- Јавни истакнувања на иредентистички знамиња со мапа на Голема Албанија;
- Јавни истакнувања на знамиња на терористичката организација УЧК (вклучително и во училишта);
- Блокирање на градски улици со автомобилски конвои – меѓу другото и во делови во кои нема никакво албанско население и со единствена цел провокација на Македонците (забележани се и пукотници од огнено оружје);
- Оштетување на приватни возила во улици со доминантно македонско население (конкретно и докажано барем во Куманово)
- и ред други антимакедонски провокации.

Вреди да се напомене дека полицијата во ниту еден град и во ниту еден момент не интервенираше и не се ни обиде да воведе ред. Притоа, во сите градови со големо или доминантно албанско население имаше свечени прослави организирани официјално од локалните власти, а сепак антимакедонскиот сентимент беше присутен во сите од тие градови – тоа значи дека тој сентимент не е никаков израз не пркос или отпор против некаква дискриминација од страна на државните власти (кои директно учествуваат во финансирањето и организирањето на албанските прослави), туку просто и едноставно е неиспровоциран израз на омраза кон македонската држава и македонскиот народ.

Што треба да се направи во врска со ова?
Најпрво, тоа што не треба да се прави е плукање и обвинување на Албанците, или пак молење да си го подобрат однесувањето. Тие си знаат што прават и го прават тоа што им е дозволено од властите. Барање одговори од нивна страна е залуден обид за наоѓање на разумно решение – нешто пробано безброј пати и безброј пати докажано дека не вродува со плод.

Соживотот е МРТОВ – секој кој ве убедува во спротивното ВЕ ЛАЖЕ. Секој со очи гледа дека си имаме работа со генерации на Албанци задоени со омраза кон сѐ што е македонско - дополнителна македонска кроткост само ќе допринесе за поттикнување на провокациите и агресијата врз Македонците. За да се дојде до некакво решение прво треба да се прифати таа стварност и од таа точка да се тргне во потрага по решение.

Во отсуство на било каква поддршка од државните органи и незаинтересираност за справување со овој проблем, останува само една опција. Запрашајте се самите:

- Дали албанските иредентисти и провокатори ќе ја блокираа „Партизанска“ и палеа македонски знамиња во центарот на Скопје, доколку ние Македонците самоорганизирано ги блокиравме мостовите на р. Вардар?

- Дали албанските провокатори ќе оштетуваа приватна сопственост на Македонци, доколку Македонци ги блокираа доминантно македонските делови во градовите со малцинско или мнозинско албанско присуство?
-
- Дали владиниот кабинет и македонските министри ќе бидат неми набљудувачи на анархијата, доколку се свесни дека нивната пасивност ќе предизвика двојно посилна реакција кај Македонците?

Во такви хипотетички ситуации, самата полиција ќе биде приморана да реагира и да ги спроведува државните закони, за да одржи ред и да спречи ескалација. Самите Албанци, доколку знаат нивното дивјаштво ќе наиде на реакција, ќе мораат да размислат два пати пред да провоцираат во македонски средини.

Знајте дека тука не се работи само за провокации со знамиња, туку станува збор за многу поширок проблем - нашиот молк е амин за заробеништвото на оваа држава од страна на нецивилизирани варвари и мафијаши кои ги уништуваат сите институции и органи кои ќе ги допрат. Но сѐ зависи од нашата волја и колку сме подготвени да предизвикаме промена.

"Вечерва не зборуваме за политика"

Две чаши вода подоцна:

Комунистите се убедени дека можат да ги регрутираат и контролираат муслиманите за своите интернационалистички и антизападни цели, но во стварноста е обратно - тие се корисните идиоти кои служат на целите на исламистите.

(Видеото е од пропалестински протест во Скопје, од 2021 година)

ЛГБТ+ знамиња, комунистички пароли и извици „Алах акбар“ – низ Западот ова е сосема нормална слика на левичарски и пропалестински протести, а на некои од нив видовме како се манифестираат меѓусебните идеолошки разлики преку судири околу истакнувањето на геј знамиња.

Гледиштата и крајните интереси на двете страни не си одговараат. Комунистите ја гледаат секоја религија како алатка за угнетување на народот, додека муслиманите се буквално религиозна група. Знаеме какви гледишта имаат западните комунисти за жените и хомосексуалците, а знаеме како тие се третирани во исламските земји – општо едните се залагаат за егалитаризам, а другите се водат според строга и традиционална општествена хиерархија. Станува збор за два различни светогледи кои се стремат кон воспоставување на две различни општества.

Како што тоа често се случува низ историјата, две спротивставени страни се здружуваат против заеднички непријател. Таа трета страна која ги обединува комунистите и исламистите во еден несвет комунисламски сојуз е Западот. Тука треба да се биде внимателен: не Западот во смисла на анти-колонијализмот и анти-империјализмот - тоа било некогаш. Тоа што го придвижува овој фронт денес е омраза кон општата западна цивилизација, христијанството и белите луѓе. Противникот не е само САД, туку секоја една европска и западна белечка земја, без разлика дали е/била империјалистичка и/или колонизаторска сила, а ова тврдење се потврдува преку медиумската антибелечка, антихристијанска реторика и постоењето на комунисламски фронтови дури и во помалите земји кои никогаш не освојувале надвор од континентот.

Похрабрите комунисти и исламисти отворено го признаваат ова, додека поитрите кажуваат дека тоа е „одбранбен“ сојуз заснован на заедничкото угнетување кое тие како работници, ЛГБТисти, имигранти и жртви на империјализмот го трпат во и од патријархалните, христофашистички и капиталистички западни држави, покрај тоа што во мнозинството од овие држави имаат поддршка (или во најмала рака огромен праг на толеранција) од политичките елити и медиумите.

Во основа, секако, станува збор за борба за превласт: рушење на „капитализмот“ за комунистите и џихад против „западните неверници“ за исламистите. Комунистите секогаш претпочитаат други наместо своите (спротивно од националистите), за со помош на другите да дојдат до власт врз своите со кои тие како интернационалисти не се идентификуваат, па тука во игра доаѓаат имигрантите (и не секогаш ова се однесува само на муслиманските имигранти, иако тие се мнозинство). Овие дојденци од Африка и Азија пристигнуваат со чувство на огорченост кон земјата домаќин (со право или не), а тоа чувство не само што се оправдува од комунистите, неолибералите и другите левичари (кои и без имигрантите често претставуваат обединет „народен фронт“), туку дополнително се радикализира до степен на геноцидна омраза кон западното население.

Проблемот со ова е што самите западни комунисти и либерали се предимно белци, а и „неверници“ во очите на исламистите. Но и покрај тоа, во борбата против „капиталистичкиот и фашистички Запад“ тие се здружуваат со исламистите и имигрантите, насочувајќи ги против злобните западни држави, нивното население и вредности, а со тоа самите се местат да бидат жртва, предизвикувајќи опасност за себеси на долгорочен план. Во однос на исламот и имиграцијата, при рационално размислување за сегашноста и иднината комунистите би требало се стават на иста страна со тие кои ги етикетираат како фашисти, но како од идеолошки инает да прибегнуваат кон непромислени и опасни стратегии.

Двете страни – комунистите и исламистите – играат на картата дека во правиот момент ќе ја надјачаат другата страна и ќе ја придобијат или избришат. Комунистите во борбата за рушење на капитализмот сакаат да ги искористат исламистите како војници, а исламистите во борбата против неверниците и христијанскиот Запад сакаат да ги искористат комунистите како корисни идиоти. За многумина од двете страни ова е кристално јасно, но секој верува во тоа дека на крајот неговата страна ќе биде посилна.

Сведоштво за борбите за ослободување на Скопје од борец од 2-от баталјон на 12-та ударна бригада, прикажано во документарната емисија „Градот на нашата младост - Диверзантските групи на Скопје“ од 1974 година:

Железничката станица: „Вечерта на 11 ноември се даде заповед за ослободување на Скопје. 12-та бригада со сите баталјони беше распоредена во местото Горно Соње и веднаш тргнавме за Скопје. Така, 2-от баталјон на 12-та бригада имаше распоред од Водно до улицата „Маршал Тито“ [денес ул. „Македонија“], заземајќи ги сите важни позиции каде што беа Германците сè до населбата Нерези. Најмногу и најжестоки борби се водеа во Железничката станица и Учителската школа. Железничката станица беше место каде што Германците се припремаа за конечно повлекување. Цели композиции на товарни и патнички вагони во кои беа сместени Германци - жива сила или вооружување - беа покрај коридорот на Железничката. Кога влеговме во станицата, целата беше минирана. Во текот на борбите се разруши само дел од првиот коридор, или подземен влез, на Железничката станица. Меѓутоа, ние успеавме да ги пресечеме каблите кои беа на вториот и третиот влез и успеавме да ја спасиме Железничката станица."

Радио Скопје: "По налетот на единиците на 2-от баталјон, 2-ра и 3-та чета, требаше да се ослободи зградата на Радио Скопје, која беше поврзана со целиот Балкан преку комуникациски средства на германската армија. Требаше истовремено да ја спасиме, бидејќи беше минирана како и сите други објекти. Меѓутоа, не можевме директно да навлеземе од улицата каде што се наоѓаше зградата, па бевме принудени да направиме обрач. Излегувајќи од месноста на сегашниот бул. „ЈНА“ [денес бул. „Климент Охридски“] навлеговме во зграда во која беа сместени неколку Германци. Тие ноќта спроти 12 ноември беа дојдени од Грција и се повлекуваа кон Качаник. Ноќта требаше да преспијат тука и потоа да продолжат, меѓутоа ние неколку борци влегувајќи кон задниот дел од Радио Скопје бевме изненадени од оваа група на Германци. По кратка борба успеавме да ги ликвидираме, а еден од Германците се самоуби извикувајќи „хајл Хитлер“. За да се заземат овие делови спроти поштата требаше да се заземе радиостаницата. Неколку пати вршевме јуриш, а за таа цел беа одбрани најдобрите скоевци од 3-та чета на 12-та бригада. Ние потоа навлеговме во зградата на радиостаницата преку соседниот двор и оттаму спрат по спрат, канцеларија по канцеларија, успеавме да ја ослободиме со ликвидација на преостанатите Германци во зградата."

Учителската школа: "Со помош на 3-та бригада, опколувајќи ја зградата на Учителската школа, ги принудивме Германците да се предадат, бидејќи видоа дека сме подобро вооружени, побројни и похрабри - немаа друг излез освен да се предадат. Така еден дел од 45 Германци се предаде на чело со нивниот командант, додека дел се извлече од тешката ситуација и успеаја да се повлечат преку паркот кон Качаник.“

Добар ден ✋🏻

📌 Live from Warsaw, Poland.

White Countries
for
White People!

@WhiteLivesMatterOfficial
@WLMOfficial14

Модерниот Национален радикален табор (полски: ONR, Obóz Narodowo-Radykalny) е основан во 1993 година и е наследник на истоимената ултранационалистичка и профашистичка организација која делувала во Полска во 1930-тите.

Националистичкиот блок на овогодинешниот марш во Варшава. Блокот е предводен од полската националистичка организација ОНР (на македонски: Национален радикален табор). Тие се всушност првите организатори на овој марш, кој во изминатата деценија се популаризираше и прерасна од радикален националистички марш во општ полски марш.

Во нивните редови можат да се видат знамиња од повеќе држави, а на маршот беа забележани и истакнати националистички интелектуалци и претставници на националистички движења и партии од целиот континент.

11.11.2024 🇵🇱 Live from Warsaw - Polish Independence Day

@ultrasnotreds8

decata idat na maskembal, sledno shto e? dogodina analen seks, bestiality i shpricanje heroin kje napraat u prazink

Секоја година се повторуваат едните исти дебати околу одбележувањето на некои традиции со странско потекло. Халоуин (или Ноќ на вештерките) е еден од поводите за таква дебата.

Халоуин кај нас не се слави, туку се одбележува претежно од младите (не сите) на разни начини, воглавно: излегување со друштво со некакви маски или шминка, маратон на хорор филмови, гејмање хорор видео игри, украсување на тикви и истакнување на таа портокалова есенска естетика, собирање и конзумирање на бонбони и слатки.

Тоа што Халоуин НЕ Е за младите во Македонија е сатанистички ритуал или религиски настан. Никој (никој) не го чека овој ден за да принесува жртви на мрачни сили. Во ниту еден од баровите/кафулињата кои организираат Халоуин забави не се врши демонизација (барем не поразлична од таа секојдневната). За организаторите е повод за маркетинг кампања, а за младите е повод за една забава со тематика поразлична од секојдневната. Не постои млад Македонец кој преку Халоуин одлучил да се посвети на сатанизам и мрачната страна.

Девојката која Халоуин го искористила за да се маскира во мачка, зомби болничарка или Среда од „Фамилијата Адамс“ и со друштвото отишла да испие неколку коктели, по забавата се враќа дома и животот продолжува без придавање на специјално значење на Халоуин повеќе отколку на било кој друг ден и било која друга забава.

Младината не се губи на Халоуин забави повеќе од било која друга забава во дискотека или редовниот „кафе пијам-ништо не ме интересира“ животен стил. Нацијата не страда од Халоуин повеќе отколку што страда од било кој маскенбал со хорор маски или паганските бадникови огнови на кои од многумина им се придава централна улога за Бадник и Божик.

Нема потреба од тензии, деморализација и создавање на поголем отпор кон традиционалното преку нерационален отпор кон сè што не е „традиционално“. Состојбата е под контрола. Халоуин не е спиритуална закана, бидејќи е еден толку неважен настан што повеќе штета се прави преку пропаганда против него, со која му се врачува бунтовничка моќ и вештачки и непотребно му се создава таа сатанистичка основа, која инаку не игра никаква улога кај младите кои само бараат забава.

Италија излегла од ПСВ со „осакатена победа“: дала половина милион животи, но не ги добила териториите кои ги барала; економската состојба била влошена и имало висока невработеност; внатрешните поделби, кои требало да бидат отстранети преку победа во војната, само се продлабочиле.

Вербата во либералниот поредок почнала да се губи, а политиката да се радикализира. Започнале „Црвените две години“ (1919-20) одбележани со левичарски демонстрации, штрајкови, окупирање на обработлива земја и на фабрики, но во 1920 г. неодлучноста на левото политичко и синдикално водство довело до стишување и замирање на револуционерниот полет.

Општо, во Италија владеела состојба на анархија која властите не можеле да ја контролираат. Стравот од револуција како таа во Русија довел до жестока реакција во форма на паравоените сквадристи и фашистичкото движење предводено од Мусолини, кое било во зародиш и составено од разни класи и политички идеи. Неговата бројност пораснала од 17.000 до 100.000 во 1920 г., 320.000 до есента 1921 г. кога прераснало во партија и 477.000 до летото 1922 г.

Годините 1921-1922 („Црните две години) биле исполнети со сè поголемо улично насилство, во кое фашистите се стекнале со борбена надмоќ. Во изборите од мај 1921 г. фашистите за прв пат влегле во парламентот, со 33 пратеници како дел од коалицијата Национален блок (105 од вкупно 535 пратеници). Од изборите до летото 1922 г. се промениле три владини кабинети, а започнало да се говори за можен фашистички преврат. Мусолини бил свесен дека немале доволно сили за таков чин, но политичката клима била поволна и имале јавна поддршка како единствени кои можат да воспостават ред и мир во државата.

Ноќта помеѓу 27 и 28 октомври фашистите започнале со окупација на јавни објекти низ повеќе градови пред да почнат да се слеваат кон Рим. Владата изготвила план за воена состојба, но кралот, стравувајќи од граѓанска војна, одбил да го одобри. Наместо тоа, на 29-ти Мусолини добил понуда да состави нова влада. На 30-ти фашистичкиот марш пристигнал во Рим, а на 31-ви, додека 25.000 црнокошулци парадирале низ градот, Мусолини ја формирал новата влада. На тој начин фашистите легално се стекнале со власт.

Честит Ден на македонската револуционерна борба!

,,Од една страна, за една нација е добро само она кое произлегло од нејзината сопствена срж и нејзините сопствени потреби, без подражавања на другите нации. Бидејќи она кое на еден народ на одреден степен развој може да му биде благотворна храна, за некој друг може да биде отров. Сите обиди да се внесе некоја туѓа новина за која нема потреба и која нема корени длабоко во сржта, се лудост и сите револуции подготвувани со таква намера се безуспешни."

- Гете (1824)

1893 - 2024 💐

prosechen warwave enjoyer

Тие кои ги интересира далечната иднина знаат дека како што некогаш постоел еден суперконтинент на Земјата, така за 200-250 милиони години ќе се формира нов суперконтинент, односно сегашната географија и политичките граници се осудени на неизбежна промена – ако не поради човечки фактор, тогаш поради самата природа. Дополнително, како резултат на ширењето на јадрото на Сонцето милијарда години од сега повеќе нема да има услови за човечки живот на Земјата, која на крајот и самата ќе биде проголтана од Сонцето. Освен ако дотогаш не се најде пат надвор од планетата нашиот вид ќе изумре.

Тие кои се интересираат за минатото, знаат дека денешните национални идентитети не постоеле во праисторијата и дури и да влечат корен од антиката постојат во изменета форма во дешеницата, со разни етнички, јазични и културни примеси низ вековите, а притоа нашите предци се поистоветувале со ред други идентитети пред да се дојде до денешниот национален.

Што значи тоа што не секогаш нашите предци се сметале за Македонци и тоа што еден ден Земјата ќе исчезне, во однос на нашите денешни околности и предизвици како нација? Ништо. Ако знаеме дека нашата нација не потекнува од вечноста и нема да трае до вечноста, тогаш сосема логично е нашиот национализам пред сѐ да се заснова на сегашноста.

Затоа, да не се оптоваруваме до нездраво ниво со историски дебати или анксиозност за далечната иднина; да не објаснуваме до бесвест или да се разочаруваме за тоа кој какво историско право има и кој колку е стар; да не се губиме во морализации и рационализации за причините кои довеле до сегашните околности и до односите кои ги имаме со другите околу нас – бидејќи тоа не ги менува нашите сегашни предизвици, односот на другите кон нас и стварноста дека сме Македонци, туку да ги збиеме редовите и да се бориме за нашите национални и социјални права при стварните услови на сегашноста, на ниво на поединци, семејство или поширока заедница.

Минатото поминало, денес сме таму каде што сме, а иднината зависи од нашата дејност во сегашноста.

"Како избраниците на боговите; како Зигфрид се соочивте со змејот; како Амадис силно се боревте за дамата на вашите сништа, за да ја ослободите од вештерките; како Гарсиласо пишувавте поезија и паднавте за Империјата, без шлем и оклоп, со откриено лице, кога го напаѓавте замокот на вашите илузии.

Во земјата на грациозните палми и во близина на Средоземното Море - класично како вашата култура, сјајно како вашиот мозок и сино како вашата кошула - вашето тело сега мирува, но вашата душа веќе ќе влезе во тој рај за кој ќе пеете и каде што кај бравите на портите, заедно со ангелите со мечеви, вашите паднати чети стражарат свртени кон сонцето за Бога и за Шпанија, победничка над сите свои непријатели, без пактови и посредништво."

"Revolutionary nationalism does not believe in the possibility of eternal peace, in a humanity capable of eliminating antagonisms between different peoples."

— Karl Otto Paetel

The endgame of Civic Nationalism

This is a translatetd chapter of my best selling book “Right wing regime change” you can read for free here. I draft a right wing revolutionary strategy following Gramsci, Althusser, Sharp and others. Part of the book criticizes wrong strategies like militancy and what I call “parliamentary patriotism”. This chapter is part of the analysis of the latter.

https://martinsellner.substack.com/p/the-endgame-of-civic-nationalism


👉 English channel
____
🔋 Support my work

Good morning saar 🇮🇳

Потсетување: приклучете се во каналот за дискусија.

*Бугароманство забрането*

https://t.me/warwavemkdchat

Во Македонија во ВСВ, како и во претходните конфликти, не изостанала великосрпската вооружена пропаганда. По брзата окупација на Југославија од страна на силите на Оската во 1941 г., остатоците од кралската југословенска армија биле реорганизирани во т.н. Југословенска војска во татковината, позната и како Рамногорско/Четничко движење.

Оваа српска воена формација започнала со организирање на чети во Македонија уште од почетокот на окупацијата и била распространета ширум Вардарска Македонија, со главно упориште во североисточниот дел, каде што бил формиран Првиот вардарски четнички корпус во јуни 1943 г. Во споредба со останатите вооружени групации кои делувале во Македонија, четниците не биле значаен военополитички фактор, но со своето постоење го забавувале развојот на македонското народноослободително движење. Поради тоа, македонската НОВ преземала дејства за разбивање на Вардарскиот корпус на почетокот на 1944 г.

По успехот на Февруарскиот поход во 1944 г., на 26 февруари 1944 г. од три баталјони во Кумановско била формирана Третата македонска ударна бригада. Таа ја добила задачата за справување со четниците во тој крај, каде што се смета дека дејствувале околу 800 четници, кои погрешно проценувајќи ја состојбата ги групирале своите сили во реонот на Сејац во подготовка за напад на 1 март врз македонскиот Главен штаб во манастирот „Прохор Пчињски“.

Тој план не се исполнил бидејќи пред неговиот почеток на 29 февруари тие биле нападнати од здружените сили на Третата македонска ударна бригада, два јужноморавски баталјони, косовскиот баталјон и бугарскиот баталјон „Христо Ботев“. Во борбите во реонот на Сејац, кои се воделе скоро цел ден, четниците биле отфрлени од своите позиции и опколени во долината на реката Пчиња, каде многумина се удавиле во обид за бегство, 97 биле заробени и било запленето големо количество на оружје. Останатите четници кои побегнале се распрснале низ теренот.

По борбите кај Сејац продолжило гонењето на српските четници и на 3 март повторно дошло до битка, кај Ново Село. По кратка борба, четничката група била разбиена со големи загуби, а 30 биле заробени. По овој пораз, четниците се повлекле во внатрешноста на Србија. Некои се обиделе да се кријат во селата во околината, но биле откриени и фатени, заедно со големи количества на храна и воен материјал.

Поистакнатите четници биле гонети и во наредните години – еден од нив е и Миливоје Трбиќ, четнички командант и син на озлогласениот четнички војвода Василие Трбиќ кој учествувал во задушувањето на Тиквешкото востание. По долга потрага, Миливоје бил уапсен од УДБА во с. Рилево во јануари 1947 г., а по изречување на смртна казна во Скопје бил стрелан на 24 септември 1947 г.

Победата врз Вардарскиот четнички корпус овозможила македонските сили да создадат поголема слободна територија во североисточниот дел од Македонија, а со тоа се овозможило и свикувањето на Првото заседание на АСНОМ.

"Во петвековното ропство разни поробувачи ја грабеа твојата земја и го поробуваа твојот народ. Единственото средство кое не можеше да ти биде ограбено, беше борбата. Таа остана најсилното оружје во твоите раце и ти помогна да не бидеш збришан како народ."

Честит празник.

Плаќај репарации, другар! Смрт за империјализмот, слобода за народот ✊🏽

🇮🇷🇮🇱Iranian ballistic missiles fly over Jordan during Operation True Promise 2 on 10/01/2024.

🇮🇷🇮🇱BBC publishes characteristics of missiles that Iran could use to strike Israel .

The longest-range of these is the Shahab 3, which can fly 2,000 km, roughly the distance from northern Iran to Ukraine.

Ракетниот бараж врз Израел прекина. Иранската војска соопшти дека ракетен арсенал е подготвен да одговори во случај на одмазднички напад од Израел.

Израелската војска најави дека ќе има последици за денешниот напад и дека ударот ќе биде возвратен "низ Блискиот Исток". Со оглед на тоа што израелската одбранбена доктрина се заснова на "подобро не ме удирај, затоа што ќе те удрам уште посилно", може да се очекува жесток одговор.

По Телеграм каналите се споделуваат видеа од прослави на улиците низ Газа, Либан, Ирак и Иран.