سیبری، جایی بود که بسیاری به آنجا تبعید شدند و هرگز زنده بازنگشتند. با این‌حال "داستایفسکی" در یکی از نامه‌هایش که از زندان "امسک" سیبری فرستاده بود، نه هراس از مرگ، بلکه رنج دیگر ای را مهم‌ترین بحران آنجا ذکر کرده بود! این که در تمام آن سال‌ها حتی یک ساعت نیز تنها نبوده است. امری که برای او از خورد و خوراک نیز واجب‌تر بود.
داستایفسکی می‌نویسد《اگر تنهایی را از انسان بگیرند، آدمی طی زندگی اجباری مشترک خویش، به نوعِ بشر بدبین میشود. من در سالیان زندان‌ام از هر کس که اطراف‌ام بود، چه گناه‌کار و چه بی‌گناه، متنفر بودم؛ چرا که به آنان به چشم دزدانی می‌نگریستم که زندگی‌ام را از من ربوده‌اند.》
و آیا این همان بلایی نیست که ازدواج بر سر آدمیان می‌آورد؟!
وصلتی نامبارک که انسان‌ها را به زندان‌بان و شکنجه‌گر یکدیگر بدل میکند. به ناظرانی که مدام یکدیگر را می‌پایند و تنهایی یکدیگر را به گروگان میگیرند. چه بسیار عشاقی که با ازدواج، مرگ رابطه‌شان را اعلان کرده‌اند. و هیچگاه از "تبعیدگاه" خانواده زنده برنگشته‌اند. زندانیانی که به مرور زندان‌بان یکدیگر میشوند.
کسی که تنهایی‌اش را دوست ندارد، توان دوست داشتن "خود" و "دیگری" را نیز نخواهد داشت. بنابراین می‌توان گفت که ازدواج بیش از آن‌که ماحصل عشق باشد، از بیزاری و حتی نفرت سرچشمه می‌گیرد. بیزاری از خویشتن و تنهاییِ آن. از این‌رو است که ازدواج، زندگی را بدل به رینگ مشت‌زنی‌ای میکند که دو طرف آنقدر یکدیگر را می‌زنند تا در گوشه‌ای نیمه‌جان وِلو میشوند و نتیجه‌ی باخت-باخت را می‌پذیرند.
ازدواج بیش از آن که دوست داشتن و رفتن به سمت کس دیگری باشد، فرار از خود و تنهایی است. بنابراین اگر کسی از شما درخواست ازدواج کرد، بدانید که به شما اعلام عشق نمیکند، بلکه از خودش به ستوه آمده است و میخواهد این بیزاری‌اش را به سمت شما نیز هدایت کند. کاری که باید بکنید این است؛ تنهایی‌تان را بردارید و فرار کنید.
تبعیدشدگان به دنیای تاهل مجبورند ریاکارانه "نامه‌هایی" به دنیای بیرون بفرستند و بگویند همه‌چیز عالی است و ما چه‌قدر خوب‌ایم. اما ما که می‌دانیم "ازدواج، طلاقِ پنهان است".
نویسنده: عادل ایرانخواه
برگرفته از صفحه‌ی اینستاگرام نویسنده
@Tajabad70
داستایفسکی می‌نویسد《اگر تنهایی را از انسان بگیرند، آدمی طی زندگی اجباری مشترک خویش، به نوعِ بشر بدبین میشود. من در سالیان زندان‌ام از هر کس که اطراف‌ام بود، چه گناه‌کار و چه بی‌گناه، متنفر بودم؛ چرا که به آنان به چشم دزدانی می‌نگریستم که زندگی‌ام را از من ربوده‌اند.》
و آیا این همان بلایی نیست که ازدواج بر سر آدمیان می‌آورد؟!
وصلتی نامبارک که انسان‌ها را به زندان‌بان و شکنجه‌گر یکدیگر بدل میکند. به ناظرانی که مدام یکدیگر را می‌پایند و تنهایی یکدیگر را به گروگان میگیرند. چه بسیار عشاقی که با ازدواج، مرگ رابطه‌شان را اعلان کرده‌اند. و هیچگاه از "تبعیدگاه" خانواده زنده برنگشته‌اند. زندانیانی که به مرور زندان‌بان یکدیگر میشوند.
کسی که تنهایی‌اش را دوست ندارد، توان دوست داشتن "خود" و "دیگری" را نیز نخواهد داشت. بنابراین می‌توان گفت که ازدواج بیش از آن‌که ماحصل عشق باشد، از بیزاری و حتی نفرت سرچشمه می‌گیرد. بیزاری از خویشتن و تنهاییِ آن. از این‌رو است که ازدواج، زندگی را بدل به رینگ مشت‌زنی‌ای میکند که دو طرف آنقدر یکدیگر را می‌زنند تا در گوشه‌ای نیمه‌جان وِلو میشوند و نتیجه‌ی باخت-باخت را می‌پذیرند.
ازدواج بیش از آن که دوست داشتن و رفتن به سمت کس دیگری باشد، فرار از خود و تنهایی است. بنابراین اگر کسی از شما درخواست ازدواج کرد، بدانید که به شما اعلام عشق نمیکند، بلکه از خودش به ستوه آمده است و میخواهد این بیزاری‌اش را به سمت شما نیز هدایت کند. کاری که باید بکنید این است؛ تنهایی‌تان را بردارید و فرار کنید.
تبعیدشدگان به دنیای تاهل مجبورند ریاکارانه "نامه‌هایی" به دنیای بیرون بفرستند و بگویند همه‌چیز عالی است و ما چه‌قدر خوب‌ایم. اما ما که می‌دانیم "ازدواج، طلاقِ پنهان است".
نویسنده: عادل ایرانخواه
برگرفته از صفحه‌ی اینستاگرام نویسنده
@Tajabad70
