Stoicism رواقیون Telegram Posts

بهترین پناه‌گاه درون است نه بیرون

#مارکوس_اورلیوس در #تأملات می‌گوید:

«مردم برای کسب آرامش از شهر به دریا و کوهستان می‌روند. تو نیز به احتمال زیاد چنین کاری می‌کنی. اما چنین کاری می‌کنی. اما چنین کاری ویژگی افراد دون‌مایه است، چراکه همیشه می‌توان پناهگاهی درون خود یافت. هیچ‌جایی آرام‌تر و کم‌مشغله‌تر از روح تو نیست، به‌ویژه اگر مملو از آرامش باشد، آرامشی که نتیجه سامان درست است. به این پناهگاه زیاد سر بزن تا هر بار از نو زنده شوی.»


آیا تعطیلات نزدیک است؟ منتظرید آخر هفته شود تا کمی آرامش کسب کنید؟ با خودتان فکر می‌کنید شاید بعد از این که این قضیه حل شد یا بعد از این که آن داستان تمام شد. اما واقعاً تابه‌حال چقدر اوضاع به این شکل پیش رفته است؟

یک مربی ذِن می‌گوید: «هر جا بروید همان جا هستید» همیشه می‌توانیم با نگاه به درون، پناهگاه بیابیم. می‌توانیم با چشمان بسته بنشینیم و به دم و بازدم خودمان فکر کنیم. می‌توانیم به موسیقی گوش دهیم و دنیا را فراموش کنیم. می‌توانیم فناوری را کنار بگذاریم یا افکار آزاردهنده‌‌ی درون مغزمان را خاموش کنیم. فقط این کار می‌تواند برای‌مان آرامش به ارمغان بیاورد، نه چیز دیگر.

#روزنگار_رواقیگری

https://t.me/Stoicismin21

اگر به زبانهای مردم و فرشتگان سخن گویم ولی محبّت نداشته باشم، فقط یک طبل میان تُهی و سنج پر سر و صدا هستم. اگر قادر به نبوّت و درک كلّیه اسرار الهی و تمام دانش‌ها باشم و دارای ایمانی باشم كه بتوانم كوهها را از جایشان به جای دیگر منتقل كنم، ولی محبّت نداشته باشم هیچ هستم! اگر تمام دارایی خود را به فقرا بدهم و حتّی بدن خود را در راه خدا به سوختن دهم، امّا محبّت نداشته باشم، هیچ سودی عاید من نخواهد شد.
رساله قرنتیان 13

https://t.me/Stoicismin21

چگونه زیستن

شما دو وظیفه اساسی در زندگی دارید: انسانی نیک بودن و دنبال کردن کار و شغلی که دوست دارید. هر چیز غیر از این‌ها اتلاف وقت و انرژی و هدر دادن توانایی‌های بالقوه‌تان است.

فرد چگونه چنین می‌کند؟
بسیار خوب، این پرسش دشواری است.
اما فلسفه‌ای که از #رواقیون می‌بینیم این پرسش را به اندازه کافی آسان می‌سازد: به عوامل حواس‌پرتی نه بگویید، به هیجانات مخرب، به فشارهای بیرونی.

از خودتان بپرسید: چه کاری هست که فقط من می‌توانم انجامش دهم؟

بهترین طرز استفاده از زمان محدودم بر روی این سیاره چیست؟
سعی کنید وقتی موقعیت می‌طلبد کار درست را انجام دهید.
و بدانید که هر انتخاب کوچک و موضوع ریزه‌میزه فرصتی است برای جامه عمل پوشاندن به این اصول.

همین.
این همان چیزی است که به مهم‌ترینِ همه مهارت‌ها منجر می‌شود:
چگونه زیستن.

#روزنگار_رواقیگری


https://t.me/Stoicismin21

https://youtu.be/utuieEpVDLc

خونسردی در مواجهه با چالش ها : درس های رواقی برای هر روز


https://t.me/Stoicismin21

پارادوکس فلسفی الاغ بوریدان


https://t.me/Stoicismin21

عادت‌های‌مان را ببینیم

چیزهایی که ممکن است از آن‌ها به‌عنوان رفتارهای بی‌ضرر یاد کنیم، می‌توانند به‌راحتی تبدیل به عادت شوند. صبح‌ها چای می‌نوشیم و پس از مدتی نمی‌توانیم روز را بدون چای شروع کنیم. به دلایل شغلی، و یا تفریح و سرگرمی در فضای مجازی می‌چرخیم و بعد از مدتی نمی‌دانیم با زنگ پشتِ سرِهمِ یادآوری دریافتِ مطلب تازه در جیب‌مان چه کنیم. پس از مدت اندکی همین رفتارهای بی‌ضرر زندگی‌مان را شکل می‌دهند.

اجبارها و انگیزش‌های کوچکی که در زندگی برای خودمان دست‌وپا می‌کنیم، نه‌تنها ذره‌ذره آزادی و استقلال فردی را کم، بلکه ارامش‌مان را هم مخدوش می‌کنند. فکر می‌کنیم کنترل همه چیز را در اختیار داریم، اما آیا واقعاً همین‌طور است؟ فرد معتادی، اعتیاد را این‌گونه تعریف کرد:« وقتی آزادیِ پرهیزکردن را از دست می‌دهیم.»
باید این آزادی را دوباره به دست آوریم.

این که به چه چیزی عادت کرده باشید، در هر کس متفاوت است: نوشابه؟ مواد مخدر؟ غرغر کردن؟ غیبت کردن؟ اینترنت؟ ناخن خوردن؟
باید آزادیِ پرهیزکردن را دوباره به دست بیاورید، چون کنترل نفس و آرامشِ شما در این آزادی نهفته است.

#روزنگار_رواقیگری

https://t.me/Stoicismin21

آیا در انزوای خود تنهاییم؟

یک بار روان‌درمانگری به من گفت شایع‌ترین شکایتی که از بیمارانش شنیده این است که احساس می‌کنند به کسی یا جایی تعلق ندارند. حس می‌کنند متظاهر هستند یا خارج از گود قرار گرفته‌اند یا ناسازگارند. نمی‌توانند به آسانی با مردم ارتباط برقرار کنند.

من این را به یک اندازه هم متناقض و هم اطمینان‌بخش دیدم.

یکی از رایج‌ترین احساسات بین افراد، احساسِ نیافتنِ جایی در جمع دیگران است بنابراین آرامش از این حقیقت عجیب به دست می‌آید که ما به تعبیری زمانی‌که حس می‌کنیم عجیب‌وغریب هستیم و احساس تنهایی می‌کنیم با دیگران بیشترین اشتراک را داریم؛

انزوا عالم‌گیرتر از این حرف‌هاست.

#روزنگار_رواقیگری


https://t.me/Stoicismin21

تعدادی از نبایدها

به چیزهایی که واقعاً نمی‌خواهی غبطه نخور.

عیب‌جویی کسانی را که با آن‌ها مشورت نمی‌کنی به خود نگیر.

از نرفتن به مهمانی‌هایی که اگر می‌رفتی احتمالاً دلت می‌خواست ترک‌شان کنی نترس.

نگران جاگرفتن در جمع دیگران نباش، دارودسته خودت باش.

با کسانی که اصلاً درکت نمی‌کنند بحث نکن.

باور نکن که کسی همه چیز را می‌داند.

تصور نکن که پول یا موفقیت یا شهرت می‌توانند تو را از درد و رنج خلاص کنند.

فکر نکن نوعی چهره، شغل یا رابطه‌ای وجود دارد که از شادی و خوشحالی محافظت می‌کند.

به چیزهایی که آرزو داری ای کاش برای رد کردن‌شان اعتمادبه‌نفس کافی داشتی بله نگو.

اگر نگران هستی، نباش.

#روزنگار_رواقیگری


https://t.me/Stoicismin21

شکاف‌های زندگی

اگر وسایلی را یکی‌یکی از اتاقی بیرون بیاوری، دو اتفاق رخ می‌دهد. اولی واضح و بدیهی است، تعدادی از وسایلی را که بیرون برده‌ای از دست خواهی داد، دومی این است که بیشتر از هر وقت دیگری متوجه وسایلی می‌شوی که باقی مانده‌اند. توجهت متمرکز خواهد شد، به احتمال زیاد کتاب‌هایی را می‌خوانی که در قفسه‌ها مانده‌اند، قدر صندلی‌های باقی‌مانده را بیشتر می‌دانی و اگر صفحه‌ی شطرنجی وجود داشته باشد، احتمالأ شطرنج بازی می‌کنی. وقتی چیزهایی از ما گرفته می‌شوند، چیزهایی که باقی می‌مانند برای‌مان ارزش بیشتری پیدا می‌کنند. نه تنها دیده‌شدن‌شان، بلکه قدرت‌شان نیز افزایش می‌یابد. آن‌چه در سطح از دست می‌دهیم در عمق به دست می‌آوریم.

#روزنگار_رواقیگری

https://t.me/Stoicismin21

‏✴️حرمت حیات:

«فصل خشکسالی و بی‌بارانی بود. در یکی از سفرهای طولانی‌مان برای کمک به نجات جان آفریقاییان، قایقمان آهسته و سنگین در طول رودخانه به‌پیش می‌رفت و در آن آب‌های کم‌عمق، به‌زحمت، راهش را از میان آبراه‌های بین کرانه‌های شنی می‌گشود.

من در کفِ قایق نشسته بودم و، غرق در اندیشه‌هایم، می‌کوشیدم مفهومی پایه‌ای و جهان‌شمول از اخلاق بیابم که در هیچ فلسفه‌ای نیافته بودم. برگه‌های کاغذ را، یکی پس از دیگری، با جمله‌هایی غیرمرتبط با یکدیگر سیاه می‌کردم، فقط به این منظور که ذهن خود را بر موضوع متمرکز نگاه دارم.
روز سوم، وقتی خورشید غروب می‌کرد، و درست در لحظه‌ای که ما راه خود را به‌سختی از میان گله‌ای اسب آبی می‌گشودیم، ناگهان و بی‌مقدمه، عبارتِ «حرمتِ حیات» در ذهنم جرقه زد. درِ آهنین گشوده شده بود: راهِ بیشه‌زار، دیگر، نمایان بود.
اکنون راهِ خود را به‌سوی اندیشه‌ای که، در آن، اخلاق و آشتی و جهان و زندگی شانه‌به‌شانه‌ٔ هم داشتند یافته بودم.»(ص۳۵_۳۶)

«احترام به رنج آدمی و زندگی او، احترام به کوچک‌ترین و ناچیزترینِ مخلوقات، باید، از این پس، قانون عالی و خدشه‌ناپذیر برای حکومت بر جهان باشد.»(ص۳۶)
‏«هر مذهب یا فلسفه‌ای که بر پایهْ حرمت حیات بنا نشده باشد مذهب یا فلسفه‌ای راستین نیست.»(ص۳۸)

«آدمی چگونه می‌تواند، جز بر اساس اصل «حرمت حیات» با زندگی خود و زندگی هر موجود دیگری که پیرامون اوست مواجه شود؟»(ص۴۳)

_ از کتاب زندگینامه آلبرت شوایتزر