“БИЛ, ЭЙ АБУ МАСЪУД!”
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам комил шариат билан келдилар. Кўп қонунларга асос солинди. Аммо У зот умматларидан доимо Аллоҳни кўриб тургандек ибодат этишларини, яхшиликни фақат савоб умидида қилишларини истар эдилар. Гуноҳни қонун ёки шаръий ҳад-жазодан қўрқиб эмас, Аллоҳдан қўрқиб тарк этмоқларининг талабгори эдилар. Бугун бу нарсани “шахсий тартиб” дейишади.
Бу тўғрида Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам бизга 1400 йиллар аввал Жаброил алайҳиссаломнинг “эҳсон нима?” деган саволларига жавоб қилишлари билан таълим берган эдилар: “Эҳсон – Аллоҳни кўриб тургандек ибодат қилишинг, агар Уни кўрмасанг, у мени кўриб турибди, деб ибодат қилишингдир”.
Абу Масъуд Бадрий розияллоҳу анҳу айтади:
“Бир куни ғуломимни қамчи билан савалаётган эдим. Шу пайт орқамдан бир овоз эшитдим: “Бил, эй Абу Масъуд, бил, эй Абу Масъуд, бил, эй Абу Масъуд... “Ғазабим чиқиб тургани сабаб овознинг эгасини англамадим. Овоз берган одам яқин келгач, қарасам, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам эканлар. У зот: “Бил, эй Абу Масъуд, бил, эй Абу Масъуд...” У зотнинг ҳайбатларидан қўлимдаги қамчи тушиб кетди.
Шунда у зот дедилар: “Билгилки, эй Абу Масъуд, сенинг бу ғулом устидаги қудратингдан кўра, Аллоҳнинг сенинг устингдаги қудрати олийроқдир”.
Мен: “Эй Аллоҳнинг расули! У ғулом Аллоҳ ризоси учун озоддир”, дедим. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам айтдилар: “Агар озод қилмасанг, сени дўзах тутарди”.
Мен: “Сизни ҳақ ила юборган Зот билан қасамки, энди бирор қулни урмайман”, дедим”.
Ҳой абумасъудлар, билингларки, баъзи нарсаларни қонун ҳисобга олмайди. Маҳкамалар наздида у жиноят ёки айб эмас. Аммо Аллоҳ кўради, малоикалар ёзади. Суд эса қиёматда бўлади.
У ерда китоб очилганида кичик гуноҳ ҳам, катта гуноҳ ҳам эсдан чиқиб қолмайди. У ерда қози пора олмайди, таниш-билишчилик ўтмайди.
Агар хотинингга қаттиқ гапирсанг, уни ноҳақ хафа қилсанг, эҳтимол, У маҳкамага шикоят қилмас ёки шикоят қилса-да, қози унинг шикоятини эшитмас, аммо Маҳкаматул куброда Аллоҳ уни бешак тинглайди. Унинг қалб жароҳатларини кўради. Сенинг хотинингга қодирлигингдан кўра, Аллоҳ сенга қодирроқдир!
Эҳтимол, сен ҳақини бермаган оддий ишчи сенинг устингдан керакли жойга шикоят қила олмас ёки шикоят қилса-да, сен эпчиллик қилиб қонунга ҳам чап берарсан. Аммо Аллоҳ унинг даъвосини билади, эшитади. Мабодо, кофир киши мазлум, мусулмон киши золим бўлса-да, У Зот адолат томонида туриб албатта эшитади.
Энди, мазлум одам мусулмон ҳам бўлса-чи?! Саждага бошини қўйиб, “Аллоҳим! Менга зулм қилишди, менга ёрдам бер”, деса-чи?!
Нуҳ алайҳиссалом ёрдам сўраганларида, зотга нусрат ўлароқ Аллоҳ ер юзини сувга ғарқ қилди.
Ҳаётда очиқ кўриниб турган нарсалардан бири шуки, агар кучлилар ўзаро хусуматлашса, Аллоҳ уларни сабабларга суянтиради. Улардан ҳар бири сабабларни тутгани миқдорича ғалабадан насибадор бўлади. Аммо кучли одам заиф кишига зулм қилса, Аллоҳ заифга қасосини олиб бермагунича кучли одам ўлмайди.
Аллоҳдан ўзга паноҳи бўлмаган заифларга зулм қилишдан эҳтиёт бўлинг!
“Набавий тарбия” китобидан.