برای خاطر حُسن‌یوسف‌ها

عادت دارم روز آخر سال فریم به فریم سالی را که گذشت، مرور کنم و قصه بگویم اما امسال دلم نرفت. چون در ماه‌های اول سال چیزهایی داشته‌ام که حالا ندارم. این است که اسم امسال را گذاشتم:
از دست دادن و نمُردن!

سال عجیب و غلیظی بود. خیلی زیاد کار کردم و اعتراف می‌کنم به اندازه‌‌ی کار کردنم، پول به‌دست نیاوردم. این هم نقطه‌ای است که باید برگردم و به خودم نگاه کنم و در شکل کار کردن بازنگری داشته باشم.

سه دوستی مهم و عزیزم را از دست دادم. گرچه شاید از دست دادن کلمه‌ی درستش نباشد اما به‌هرروی فقدان سه دوستی را تجربه کردم که باعث شد بیشتر به مفهوم و چرایی دوستی فکر کنم و بیشتر دنبال خودم بگردم. برای همین به سوگ نشستم و صبر کردم تا مزه‌ی تنهایی و بی‌دوستی را عمیقا بچشم و از بیانش ابایی نداشته باشم اما بعد که آب‌ها از آسیا افتاد، با آدم‌های تازه ملاقات و معاشرت کردم.
توی پرانتز. دوستان عزیز دیگرم در این میانه کنارم بودند و مایه‌ی شکرگزاریِ امسال. پرانتز بسته.

جُستاری را که دو سال در سرم می‌لولید، نوشتم که کمک کرد عبور کنم؛ از خودم و از دیگری.
از آن گذشته، نوشتن جستار و کلاس‌های شمیم، فهم تازه‌ای از جهان نوشتن به من داد که شاید بعدتر بیایم و از آن بنویسم.

یک تجربه‌ی کاری متفاوت داشتم و آن آموزش یک نفر در تیمم بود. خیلی وقت‌ها حالم از مدیریت خودم به‌هم خورد. ولی درنهایت بابت شکل حضورم و چیزی که ساختیم، خوشحالم که درباره‌ی این هم بعدتر می‌نویسم.

بروجرد و گرگان را دیدم که هر دو نهایتِ خوشی و زیبایی بودند. من هم آن‌جا زیباتر بودم.

تشک صندلی‌های ناهارخوری را عوض کردم، یک رومیزی توری خریدم و دو تا کوسن که یک‌سال می‌خواستمشان. خرید یخچال هم در برنامه بود که نشد و به‌جایش گوشی خریدم.

مهمان‌های زیادی نداشتم اما مهمان‌های عزیزی داشتم و میزی که همیشه دلم می‌خواست را چیدم.
دوست داشتم و دوست داشته شدم و زیاد دنبال خودم گشتم.

توی دفترچه‌ی اول سال، هدف‌گذاری جزئی نکرده بودم اما نوشته بودم می‌خواهم رهاتر باشم. آدم‌های تازه ببینم. جمع‌های تازه تجربه کنم و از منطقه‌ی امنم، پیش‌تر بروم.
خب... رفتم
و همان‌طور که ملاحظه می‌کنید، نمُردم.

🌱 @Sara_Anahid

اسم سال ۱۴۰۳ رو گذاشتم:
از دست دادن
و نمُردن!

دیشب که دو ساعت با گریه توی خیابان راه می‌رفتم، مدام می‌گفتم من نمی‌خواهم برگردم به آن خانه.
«آن خانه» یعنی خانه‌ی خودم. خانه‌ی به‌جان‌بسته‌ام که دست‌کم یک‌بار با آن خوانندگان این‌جا را زخمی کرده‌ام.
حالا تبدیل شده به جایی که ازش فراری‌ام. یک هفته است دستم نمی‌رود مرتبش کنم و نمی‌دانم از کجا شروع کنم. چه را؟
کثافتی که توی آشپزخانه راه افتاده را.
شنبه از شرکت برگشتم و دیدم آب از سقف شره می‌کند. تمام آشپزخانه را هم برداشته بود. فرش، لچِ آب بود و از دیوار و کابینت‌ها زنگآب می‌ریخت.
مثل همیشه اول زنگ زدم به برادرم و واحد بالایی را خبر کردم که معلوم شد لوله‌های آن‌ها پوسیده. تا آخر شب درگیرش بودیم. از ترس کلی گریه کردم و دیگر قرار شد واحد بالا لوله‌هایش را عوض کند.

بدی‌اش این بود که این هزینه‌ی غیرمترقبه باعث شد خرید پمپ آب ساختمان یک‌جورهایی لغو شود. قرار بود همین هفته بگیریم که این طبقه بالایی زد زیر کاسه و کوزه و این‌بار دیگر صاحبخانه‌ها همکاری نمی‌کنند و قضیه روی هواست.
به همه‌ی این دلایل و یک دلیل دیگر، دلم پرنمی‌کشد برای این خانه. دلم می‌خواهد همان بیرون بمانم. کار کنم. راه بروم. گریه کنم. اما با این آشپزخانه‌ی زنگارگرفته مواجه نشوم. چون من این‌جوری‌ام. ترجیح می‌دهم چیزها جلوی چشمم نباشند تا باورشان نکنم. یک‌جور خوش‌بینی احمقانه که توی ژنم کار گذاشته‌اند و خیلی وقت‌ها حواسم هست بهش تن ندهم اما وقت‌های لای منگنه دیگر زورم نمی‌رسد و می‌گذارم ژن‌ها کارشان را بکنند. کارشان هم همین است؛
ندیدن و زیر فرش انداختن چیزها.

🌱 @Sara_Anahid

و این قصه، تموم می‌شه...

🌱 @Sara_Anahid

#از_خنیاها