БЕГУНОҲЕ, КИ АЗ САБАБИ ХАТОГИИ ЯК ВЕРГУЛ ГУЗОШТАН, ҲАЛОК ШУДААСТ!
Оё хабар доред, ки аз бесаводӣ ё иштибоҳи як котиби Подшоҳ як марди бегуноҳ парронда шуд?
"Казнит нелзя, помиловат!" ("Қатл карда нашавад, шафқат карда шавад"), ин фармони шоҳро дар вақти ба мошинкаи хаттотӣ навиштан, котиб ҷойи ин як вергулро иваз мекунад. Дар натиҷа «Казнит, нелзя помиловат!». (Қатл карда шавад, шафқат карда нашавад!) менависад... Ва бо ҳамин тариқ он марди бегуноҳ қатл карда мешавад!
___
Имрӯз шабакаҳои иҷтимоӣ пур аз одамоне ҳастанд, ки ҳатто ному насаби худро навишта наметавонанд. Баъзе паёмҳо ва шарҳҳо воқеан дилгиркунандаанд. Бархе блогнависон ибораҳои хеле "ҳикматнок" ва "фалсафӣ" истифода мекунанд, ба мисли "Имрӯзҳо аксу наворҳо гап мезананд, матн дар ҷойи охир меистад!"
Пештар одами бесавод дар назди як одами босавод, ки менишаст, ҳадди худро медонист ва шарм медошт!
Ҳоло бесаводӣ гуё рамзи ифтихор гаштааст. Сухан мегӯйӣ, танқид мекунӣ, аммо мисли шири сероб пур мешаваду ҳеҷ кам намешавад.
Дар замоне, ки нуқсонҳои мо зиёд ва рушд мекунанд, гӯё мо ба забону маънавиёти худ теша мезанем. Мо аз театрҳо, рӯзномаҳо ва китобхонаҳо дур шуда истодаем.
"Маънавият лозим нест, интернет ҳаст!", гӯён тахмин мекунем.
"— Матбуот, телевизор, радио, театр нодаркоранд, шиками моро сер намекунанд!", мегӯем. Мо аз кай ба сари дигар масъалаҳои ғайри шикамӣ хати сиёҳ кашидем? Магар ғами танбалию фарбеҳӣ танҳо ба чорво дода нашудааст? Магар инсон барои он офарида нашудааст, ки аз гаҳвора то қабр андеша кунад, илм омӯзад ва донишашро ғанӣ созад?
Маҳфилҳои озод дар ҳолати бад қарор доранд. Падару модар ба ҳиссиёту шавқи фарзанд коре надоранд. Бачаро аз маҳфили бепули адабиёт ва санъат гирифта, ба клуби спортии пулакӣ мегузоранд. Аммо ӯ ба варзиш ангеза ва рағбате надорад. Вақте, ки мушовири мактаб шуда кор мекардам, шоҳиди ин чизҳо будам. Ҳар кас мехоҳад, ки фарзандаш дар оянда муваффақ бошад. Аммо на ҳама дарк мекунанд, ки насли дар дониш, тафаккур ва савод комил, на танҳо барои падару модар, балки барои ояндаи кишвар муҳим аст.
Онҳое, ки беэҳтиётона ба як вергул менигаранд, мисли кӯдаке ҳастанд, ки тугмаи бомбаи атомиро пахш карда, онро бозича мешуморанд.