Pure Dudes

در 23 آگوست 1989، حدود دو میلیون نفر از لتونی، استونی و لیتوانی یک زنجیره انسانی تشکیل دادند که هر 3 کشور را متحد کرد تا تمایل خود را برای فرار از اتحاد جماهیر شوروی به جهان نشان دهند.
@Pure_Dudes

در ستایشِ خواندن و داستان

متن زیر، برگردانِ گزیده‌ای از سخنرانیِ ماریو بارگاس یوسا است به‌هنگام دریافت جایزه‌ی نوبل ادبیات در سال ۲۰۱۰. یوسا در این سخنرانیِ فاخر به‌لحاظ ادبی، و پربار از نظر تاریخی و سیاسی، از زاویه‌ای متفاوت و بدیع به رخداد «خواندن و داستان» می‌نگرد. او ضمن بازگفتنِ حسب حالِ ادبیِ خود، به پرسش‌هایی پاسخ می‌دهد که برای خواننده‌هم نافع است هم خواندنی؛ پرسش‌هایی از این دست که: چگونه داستان در کهن‌روزگارانِ باستان تولد یافت؟ داستان چگونه راه به عصیان و اعتراض می‌بَرد؟ چرا خودکامگان از گشت‌وگذار آزادِ خیال در جهان‌های‌ادبی می‌هراسند؟ دستگاه سانسور از چه رو برپا می‌شود؟ گذار از دیکتاتوری به دموکراسی مشروط به چه شرطی است؟ وطن چیست و وطن‌دوست کیست؟ ناسیونالیسمِ کوته‌نظرانه چه تفاوتی با میهن‌دوستیِ بلندنظرانه دارد؟

اگر داستان‌نبود، نه از اهمیت آزادی برای زندگیِ در خورِ زیستن آگاه بودیم، و نه می‌دانستیم که زندگیِ پایمال‌شده در زیر پای یک خودکامه، یک ایدئولوژی یا یک مذهب، به چه دوزخی بدل می‌شود. کسانی که تردید دارند که ادبیات ما را، فزون بر غرقه‌ساختن در نیکبختی، از هر گونه بیدادگری آگاه می‌سازد، باید از خود بپرسند که چرا رژیم‌هایی که مصمم به کنترلِ ز گهواره تا گورِ رفتارهای شهروندانِ خود هستند این‌قدر از ادبیات می‌هراسند و از چه رو سیستم‌های سانسور را برای سرکوب ادبیات و پاییدنِ نویسندگان مستقل پدید می‌آورند؟ آن‌ها این کارها را می‌کنند چون از خطر گشت‌وگذارِ آزادِ تخیل در کتاب‌ها آگاه‌اند و می‌دانند که داستان‌چقدر فتنه‌انگیز است وقتی خواننده، آزادیِ موجود در داستان را با تاریک‌اندیشی و ترسی که در دنیای واقعی در کمینِ اوست، مقایسه می‌کند. نویسنده با داستان‌سرایی، خواسته یا ناخواسته، دانسته یا نادانسته، نارضایتی را ترویج می‌کند و نشان می‌دهد که دنیا به‌طرز بدی ساخته شده و زندگیِ خیالین، سرشار‌تر از زندگیِ روزمره‌ی ماست. اگر این حقیقت در هشیاری و حساسیتِ خواننده ریشه بدواند، او دیگر به‌راحتی بازی نمی‌خورد و این دروغِ‌بازجوها و نگهبانان را نمی‌پذیرد که پشت میله‌ها، زندگی بهتر و امن‌تری دارد.

ادبیات، نمایشی کاذب از زندگی است؛ با این حال، ادبیات سبب می‌شود که زندگی را بهتر دریابیم و در هزارتویی که در آن زاده می‌شویم، از آن می‌گذریم و در آن می‌میریم، راهِ خود را بازیابیم. ادبیات، پس‌روی‌ها و درماندگی‌هایی را که زندگیِ واقعی بر ما روا می‌دارد جبران می‌کند. به‌یُمن ادبیات است که می‌توانیم، تا اندازه‌ای، از هستی ِهیروگلیف‌واری رمزگشایی کنیم که برای اکثریت عظیمِ انسان‌ها موجودیت دارد؛ به‌ویژه کسانی از ما که بیش از یقین، تردید داریم و به سرگشتگی‌مان در مواجهه‌ی با موضوعاتی از قبیل استعلاء، سرنوشت فردی و جمعی، روح، معنا یا بی‌معنایی تاریخ، و زوایای دانش عقلانی، اذعان می‌کنیم.

ادامه...
@Pure_Dudes

آهنگ ظهر سه‌شنبه‌ی شما

@Pure_Dudes

یاد بخشی از این رساله‌ی عزیزالدین نَسَفی که «در بیان عشق» نام دارد، افتادم.
بند هفتم:

وقت باشد که عاشق چنان مستغرق معشوق شود که نام معشوق را فراموش کند، بلکه غیر معشوق هر چیز که باشد جمله فراموش کند. حتی نام معشوق را که جدا از معشوق است.

@Pure_Dudes

این صفحه‌ی اینستاگرام این شاعر است.

شاید دوست داشته باشید این شعر را به زبان اصلی و بدون ترجمه و زبان الکن من گوش کنید.

@Pure_Dudes

شعر جایی بین حس از دست دادن و خاطراتی که از عاشقی باقی می‌ماند، و نارسیسم یکی و مازوخسیم دیگری در نوسان است.
گویی همیشه دوست داری کسی این طور عاشق‌ت باشد، و در عین حال می‌دانی که از دست رفتن چنان عاشقانگی‌ای چه قدر می‌تواند ویرانگر و هولناک باشد.
ولی مگر آدمی تجربه‌ی همین‌ها نیست؟

عاشق امثال من نشو
من ویران‌ت می‌کنم
به زیباترین شکل ممکن
و وقتی که تََرک‌ت می‌کنم
بالاخره خواهی فهمید
که چرا نام آدم‌ها را روی توفان‌ها می‌گذارند.

(من هرگز یاد نمی‌گیرم که نرم باشم.
من ترک می‌کنم.
همیشه این طور بود)

-کیتلین سیل

عاشق امثالِ من نشو
لازم باشد نام خودم را هم فراموش می‌کنم
اگر پایِ یادگرفتن نام تو درمیان باشد
من باعث می‌شوم که فکر کنی
توفان‌ها، ملایم‌اند،
درد یک نعمت است.

در نومیدی گم می‌شوی.
در حسرت آن‌چه که گویی همیشه در حال وصال است
ولی دست‌نیافتنی‌ست

عاشقِ امثالِ من نشو
امثالِ من تو را آن چنان عمیق دوست خواهند داشت
که به سنگ بدل می‌شوی،
به مجسمه‌ای که مردم می‌آیند و شگفت‌زده تماشا می‌کنند، که چقدر طول کشیده تا آن نگاهِ دوردست را در چشمان‌ت بتراشند.

عاشقِ امثالِ من نشو
من تو را به موزه‌ها و پارک‌ها و بناهای تاریخی خواهم برد
و هر جای زیبایی تو را خواهم بوسید
تا هرگز نتوانی به آن مکان‌ها برگردی
بی‌آن که طعم‌ِ من را چون خون در دهان‌ت حس کنی.

عاشقِ امثالِ من نشو!

این عنوان شعری انگلیسی بود از دختر جوانی به اسم «کیتلین سیل» که چند سال پیش در فیسبوک دیدم. شعر عجیبی در مورد عشق.

امروز تسبیح گونه این بیت رو زمزمه و تکرار می‌کردم:

رنگ حناست بر کف پای مبارکت
یا خون عاشقیست که پامال کرده‌ای؟

از فکری اصفهانی
این سوال رو یک شاعر غریب گم‌شده در تاریخ ما فارسی زبان‌ها از معشوقش پرسیده.
چیه این زبان فارسی که شاعرهای گمنام گم شده‌ش اینجور شعر می‌گن. شب و روزگار خوش.

تصنیف زمن نگارم از ساخته‌های درويش‌خان
ترانه سرا: محمدتقی بهار
خواننده پریسا
@Pure_Dudes

"چهارمضراب ماهور" از معروف‌ترین آثار درویش خان
به روایت استاد ابولحسن صبا
نوازنده: استاد محمدرضا لطفی
@Pure_Dudes

انیمیشن سیم ششم درمورد داستان اضافه شدن سیم‌ ششم به تار و تصادفیه که منجر به مرگش می‌شه.
سازنده انیمیشن: بهرام عظیمی
نوازنده تار: علی قمصر
آهنگساز: فردین خلعتبری
@Pure_Dudes

یه فکت جالب اینه که درویش خان اولین کسی بود که به‌وسیله تصادف اتوموبیل تو ایران کشته می‌شه.
همینطور همون کسی بود که سیم ۶ رو به تار اضافه کرد.
@Pure_Dudes

امروز نود و هشتمین سال‌مرگ نابغه‌ی موسیقی ایرانی، غلامحسین درویش خانه (#درویش_خان) مرگی که حاصل تصادف کالسکه‌‌ش با اتومبیل فورد تو امیریه تهران بود. مزار مهجور درویش‌خان، رهبر ارکستر انجمن اخوت، تو گورستان ظهیرالدوله تهرانه‌
@Pure_Dudes

داستان اینکه چرا اسم این ترک «اصفهان»ـه و آقای «لنگستون هیوز دوم» اینو کاور کرده و نسخه‌ی اوریجینالش واسه «دوک الینگتون»ـه، جالبه.
سال «۱۹۶۷» جایزه‌ی «گرَمی» نصیب آلبوم «Far East Suite» از آرتیست معروف یعنی «Duke Elington» می‌شه!
حالا تیم الینگتون یه تور مسافرتی چند ساله رو شروع می‌کنن که اکثر کشورهای شرقی رو شامل می‌شه و ایران یکی از اون‌ها بوده و تو ایران سراغ چندین شهر می‌رن (تهران، آبادان، اصفهان) و موسیقی که با حال و هوای ایران باشه رو می‌نوازن و اسمشو می‌ذارن «اصفهان»
حالا بعد گذشت دهه‌ها آقای «لنگستون» دوباره این کار رو کاور می‌کنه و با همون اسم روانه‌ی رسانه‌ها می‌کنه که خیلی هم خوب و دقیقا مشابه با نسخه اصلی کار رو درآورده.

@Pure_Dudes
Langston Hughes II - Isfahan
Duke Ellington - Isfahan

Langston Hughes II - Isfahan

@Pure_Dudes

«توصیف والتر بنیامین از فرانتس کافکا»
.
ادای حق مطلب درمورد سیمای کافکا، با تمامی خلوص و زیبایی غریبش، هرگز نباید از یک چیز غافل شد:
این سیما سیمای یک شکست است. شرایط تحقق شکست گوناگون‌اند. آدمی وسوسه می‌شود که بگوید: به محض آنکه او از شکست غایی‌اش اطمینان یافت، همه‌ی ذغدغه‌های طول راه برایش همچون در یک رویا حل و فصل گشت. هیچ چیزی به‌یاد ماندنی‌تر از شور و شوقی نیست که کافکا به‌واسطه‌ی آن بر شکست خویش تاکید داشت.

@Pure_Dudes

از من پرسیده‌اید دلخواه من چیست؟
 
من می‌خواهم این زندگی را با تمام رنج، با تمام مصائب و دشواری هایش به صورتی روی نوار متحرک و فیلم درآورم.

@Pure_Dudes
بخشی از نامه سهراب شهید‌ثالث 
به عمویش، پاریس، 1966

علی اکبر مرادی
تکنوازی تنبور
@Pure_Dudes

داستان‌خوانی هوشنگ گلشیری

@Pure_Dudes

بنگر! به این بزم باشکوه
در سال‌های واپسین تنهایی
جمعی از فرشتگان
با بال‌های افراشته و آراسته
نقاب بر چهره و اشک‌ریزان
در تماشاگهی به نظاره نشسته‌اند
نمایشی از بیم و امید را.
و نوازندگان ساز کرده‌اند،
نوای افلاک را.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
شارل بودلر در کتاب «نقاش زندگی مدرن» درمورد اشعار پو می‌گوید:
در قصه‌های پو هرگز عشقی وجود ندارد. حتی لیجیا و النورا به‌معنای دقیق کلمه داستان‌های عشقی نیستند؛ فکر اصلی هریک از آن‌ها چیز به کلی متفاوتی است.شاید او فکر می‌کرد که زبان نثر از پس این احساس غریب و تقریبا غیر قابل برگردان بر نمی‌آید، چون اشعار او، برعکس، در آن غوطه می‌خورند. در آنجا شور الهی با همه‌ی ابهت خود ظاهر می‌شود، درحالی که دورارورش را ستارگان فراگرفته‌اند و همواره در ماخولیای درمان‌ناپذیری پوشیده شده است.
و چنان که گویی عشق چیزی است که حتی آوردن نامش باعث می‌شود قلم شروع به لرزیدن کند.

@Pure_Dudes

خلاصه اینکه زن ایرونی تکه.

برای دفع شیاطین و موجودات فراطبیعی

Charles-Dominique-Joseph Eisen - Fountain, 1896.

به این کار می‌گفتن «دامن‌برچینی»

«دامن‌برچینی»
عملیه که در اون، زن یا مردی (بیشتر زن) دامنش رو بالا می‌زنه تا اندام جنسیش رو نشون بده.
این کار با بدن‌نمایی که برای لذت شهوانیه، متفاوته.
دلایل مختلفی هم داره (مثلا عملی خرافی برای دفع شَره) اما می‌تونه صرفا برای خندوندنِ جمع باشه (فضا رو از حالت غم دربیاره)
و قدیم هم در جنگ‌ها در مقابل دشمن انجامش می‌دادن.

@Pure_Dudes

‏از نوشته‌های پلوتارک گفته شده که هنگامی کورش مردم پارس رو به شورش بر پادشاهی آستیاگ فراخواند نخست در جنگ شکست خورد. پس از آن، هنگامی که مردان هراسان از نبرد دوری می‌کردن زنان خودشون رو با شتاب به شهر رسوندن و دامن‌هاشون رو بالا زدن و گفتن «کجا میرید؟ اینجا پناه ببرید بزدلان»
به مردها هم بر خورد، نمی‌دونستن چی بگن و بی‌صدا در جا خشکشون زد، و ناگهان به خودشون اومدن و دلیرانه به نبرد بازگشتن و سپاه دشمن رو شکست دادن.
این چیزیه که از زبان پلوتارک گفته شده.

@Pure_Dudes

این نقاشی از قرن هفدهم میلادی اسمش هست «دلاوری زنان ایرانی» یا (De moed van de Perzische vrouwen)، تاحالا دیده بودیدش؟ آیا قضیه‌ش رو شنیدید؟

@Pure_Dudes
Otto van Veen - The Persian women, 1629.

دلیل اصلی تنهایی من این است که نمی‌دانم بخشی از کدام داستان هستم. می‌خواستم بخشی از یک داستان باشم، اما مانند یک برگ از آن بیرون افتادم.

@Pure_Dudes
‎اورهان پاموک نام من سرخ


همه‌ی ما داستانی داریم، آدم‌هایی در داستان ما هستند و نقش ایفا می‌کنند، و ما هم بخشی از داستان کسی هستیم.
تنهایی آن روزی است که هیچ جایی در داستان کسی که دوست‌ش داری نداری. گویی مثل برگی از آن کتاب بیرون افتاده باشی.

این جا وطن دزدها و قاچاقچی‌ها و زندان مردمانش است... ما در چاهَک دنیا داریم زندگی می‌کنیم و مثل کرم در فقر و ناخوشی و کثافت می‌لولیم و به ننگین‌ترین طرزی در قید حیاتیم... و مُضحِک آن جاست که تصور می‌کنیم بهترین زندگی را داریم!

@Pure_Dudes
صادق هدایت
حاجی آقا

نقاشی مادران
کته کلویتس
۱۹۱۹ میلادی

سال‌ها بی‌بودنت بودم
تن به هر بیهوده فرسودم...

@Pure_Dudes

این‌ غذاها به مجموعه دستور العمل‌های تخیلی و مجلل کتاب آشپزی سالوادور دالی نقاش سوررئالیست اسپانیایی که اسمش هست Les Dîners de Gala تعلق دارن.

در حالی که بسیاری از هنرمندان اواخر دوران حرفه‌ایشون به نوشتن خاطرات و زندگی‌نامه روی میارن، سالوادور دالی که همیشه برخلاف جریان شنا می‌کرد، در ۶۹ سالگی، تصمیم می‌گیره کتاب آشپزی منتشر کنه.
اون به عنوان یه هنرمند چند وجهی، هرگز محدود به بوم نقاشی نبود. طراحی صحنه و لباس و مد، مجسمه‌سازی، عکاسی و سینما از فعالیت‌های دیگه‌ش بود. بنابراین جای تعجب نداره که وسط این حرکت مداوم بین هنرها، آشپزی رو هم ابزاری برای بیان خلاقانه‌ش انتخاب کنه؛ کتاب عجیب و پر زرق و برق دالی انعکاسی غیر منتظره، هرچند کامل از مفهوم زیبایی‌شناسی سوررئالیسم محسوب می‌شه.

کتاب آشپزی دالی توسط نشر تاشن در سال ۱۹۷۳ در تعداد محدود ۴۰۰ نسخه چاپ شد و این کتاب‌ها امروزه  اقلام کلکسیونی‌ان. سال ۲۰۱۶ این انتشارات نسخه یادبود و ویرایش مجدد اونو منتشر کرد و این کتاب استثنایی کمیاب رو در دسترس مخاطبان گسترده قرار داد. ۱۳۶ دستور غذای این مجموعه به دوازده فصل مربوط به دوره‌های غذایی مختلف تقسیم می‌شه.

@Pure_Dudes

می‌دونستید سالوادور دالی یک کتاب آشپزی هم نوشته و تصویرسازی کرده؟

دالی تو مقدمه کتاب نوشته:
«ما قصد داریم از آن نمودارها و جداولی که در آن‌ها علم شیمی جای غذاشناسی را گرفته‌است چشم‌‌پوشی کنیم. اگر پیرو یکی از آن کالری‌‌سنج‌‌هایی هستید که لذت غذا خوردن را به نوعی تنبیه تبدیل می‌کنند، بلافاصله این کتاب را ببندید چون برای شما بیش از حد تهاجمی و بسیار گستاخانه است!»

@Pure_Dudes

تصویر اول:
‏«هیچ»
شکستهٔ دفتری میرزا غلام‌رضا خوشنویس، ۱۳۰۰ ق.


تصویر دوم:
امضای معروف «آلفرد هیچکاک»

@Pure_Dudes

پرواز 5390 خطوط هوایی بریتانیا 10 ژوئن 1990 از بیرمنگام به اسپانیا حرکت کرد. در حین پرواز، شیشه جلو کابین خلبان شکسته شد. کاپیتان بلافاصله از دریچه به بیرون پرتاب شد. پای کاپیتان بین فرمان و صفحه کنترل گیر کرده بود.

برای جلوگیری از پرت شدن خلبان از هواپیما، مهماندار مجبور بود تا کاپیتان را تا هنگام فرود نگه دارد. مهماندار که خلبان را در دست داشت، معتقد بود که او مرده است، اما او را رها نکرد، زیرا می ترسید که جسدش وارد موتور شود و بسوزد و شانس هواپیما برای فرود ایمن را کاهش دهد.

با این حال، او زنده ماند و هواپیما صدها کیلومتر را از روی دریا پرواز کرد.
@Pure_Dudes

ویگن
شنیده بودید؟ نه.
@Pure_Dudes

زمانی کیهان درباره ایرج پزشکزاد نوشته بود:

«کارگزاران رژيم پهلوی برای ضربه زدن به حرکت مبارزاتی مردم، سالها پيش، طرح مقدماتی دائی‌جان ناپلئون را آماده کرده و در کميسيون‌های مختلف روی جزئيات آن کار کرده بودند. طرح آماده شده را به پزشکزاد دادند که آنرا بپروراند و منتشر کند.»

واکنش پزشکزاد تنها یک جمله بود:

«بايد به اينها گفت اگر رژيم پهلوی چنين کارگزاران پيش‌بين، زرنگ و برنامه‌ريزی داشت که به اين راحتی از هم نمی‌پاشيد تا زمام امور فرهنگی مملکت دست يک بازجوی اوين (شریعتمداری) و آن هم با اين درجه از عقل و درايت بيفتد!»

@Pure_Dudes

برای من آنا آنکر تصویرگر بی‌همتای غم و سوگواری است.
او پیشتر این نقاشی را در تصویر مراسم وداع پیش از خاکسپاری تصویر کشیده بود.

@Pure_Dudes

در این فضا کنتراست و تضاد فاحش موجود بین عریانی زن بلوند و پوشش سیاه و کامل پیرزن، در غم تصویر شده حل می‌شود. آن چه که آن دو را مشترک می‌کند، دردی مشترک برای از دست دادن کسی است، بر سر خاکی که برای هر دوشان سرد است.

فضای نقاشی در گورستانی آرام و خلوت است. با صلیبی بزرگ در مرکز تصویر و خورشید پشت صلیب در حال غروب کرد. صلیب آن قدر بزرگ است که گویی خورشید پشت‌ش پنهان شده. زمین سرد و آسمان هم همان قدر مغموم. حتا از رنگ‌های درخشان دم غروب هم خبری نیست.
این طوری نقاش نمادهایش را شکل داده. این ترکیب رنگ، نور و ترکیب‌بندی است که فضا را طوری ساخته که جوهر غم و اندوه و انباشته در کاراکترها را به تصویر بکشد به جای این که فیزیک آن‌ها و جنسیت‌شان ما را به جایی دور از این غم هدایت کند.

حالا این چرا اهمیت دارد؟ برای این که می‌شود دید که نقاش یک‌هو صبح از خواب بیدار نشده و فهمیده باشد چه طور می‌شود مادرانگی را تصویر کرد. تمام اجزای این نقاشی بارها تمرین شده بودند و هنرمند دقیقاً می‌دانست دارد چه کار می‌کند. پرانتز بسته.
بگذریم، برگردیم سر نقاشی خودمان

موضوعی را داخل پرانتز عرض کنم. این نقاشی را ببینید. به نظرتان شبیه نیست؟
این نقاشی هم اثر آنا آنکر است و نقاش آن را نه سال پیش از نقاشی مورد بحث ما کشیده. مدلی که نقاشی شده، مادر آنا است! او مادر خود را بارها نقاشی کرد.

در نقاشی مورد بحث ما یک زن دیگر هم حضور دارد. زنی در جامه‌ی سیاه سوگواری. تصویری مادرانه از سوگ که گویی برای خیلی فرهنگ‌ها به شکلی مشترک قابل دریافت است. در حالی که دستانش برای دعا یا از سر استیصال در هم گره خورده‌اند.

از حیث جای قرار گرفتن کاراکتر، هر دو زن در نقاشی‌های مونک و آنکر تقریباَ یک جا هستند، و از بابت ترکیب رنگ و تضادها زن آنکر وضوح بیشتری دارد، اما کمتر ممکن است رویای جنسی کسی باشد!

آن را با یک نقاشی دیگر در همین دوران مقایسه کنید. نقاشی «عریان در برابر آینه»، اثر ادوارد مونک دقیقاً در همان تاریخ.
مونک (همان که تابلوی مشهور جیغ را کشیده) هم دوره‌ی آنکر و اتفاقاً متعلق به سنت اسکاندیناوی است.

حالا نکته‌ی مهم را درخواهیم یافت. داریم نقاشی‌ای از اوایل قرن بیستم تماشا می‌کنیم، که زنی عریان به صراحت نقاشی شده و در مرکز توجه قرار گفته ولی یک اوبژه‌ی جنسی نیست.
آنا آنکر، بر خلاف نقاشان مرد روزگار خودش، بدن زن را مظهر تمایلات جنسی نمی‌انگارد.

این موضوع تنها به این خاطر نیست که زنان عریان همیشه موضوعی جذاب بوده‌اند، بلکه خود نقاش هم عامدانه طوری نقاشی کرده که کاراکتر به چشم بیاید. به جز جای قرار گرفتن، کنتراست و ترکیب رنگ را ببینید. او روشن‌ترین بخش این نقاشی است، مثل یک چراغ روشن در یک اتاق جلب توجه می‌کند.

بپردازیم به خود نقاشی. احتمالاَ اگر از شما بخواهند بعد از یک نگاه کوتاه بگویید که چه دیده‌اید اولین چیزی به خاطر خواهید آورد، زنی عریان است که پشت به بیننده روی زمین زانو زده است.

آنا آنکر، از نقاشان حلقه‌ی اسکاگن، این اثر را در سال 1902 در سن چهل و سه سالگی خلق کرد، زمانی که در فرم و محتوا و تکنیک به پختگی رسیده بود.
(همسر او هم نقاش بود و تصویر دوم سلف‌پرتره‌ی او و تصویر سوم پرتره‌ای است که همسرش از او کشیده است.)

مرگ و تنهایی و دلتنگی، و دنیایی که بر سر آدم خراب می‌شود انگار.

هنرمندانی بوده‌اند موفق شدند غم ویرانگری انسان را به تصویر بکشند.
این نقاشی یکی از آن‌هاست، «اندوه» اثر ‎آنا آنکر

@Pure_Dudes

چند پوستر تبلیغاتی

@Pure_Dudes