پــارالـیــَن.

ببین باباجان. هم‌کفو بودن خیلی مهمه، رنگِ روح طرف مقابلت یا باید مکملت باشه یا عین خودت، وگرنه حرف همو هیچ‌وقت نمی‌فهمید. مهمه که تک‌تک رفتارهات رو به دقت ببینه، کلماتت رو درست معنی کنه و امن باشه.

فصل دوم آرکین جدا یه لول دیگه‌است.

این نوشته‌ی منم با کاپل ویکوک، به پایان رسید‌. برای دسترسی به فول‌پارت ازوالدور می‌تونید به چنلِ دیگه‌ی من ریکوئست بدید.

سریال«آقای پلانکتون» به یکی از بهترین کی‌دراماها تبدیل شد. تک تک آجرهای این فیلم درکنار هم یه بنای چشم‌نواز، روح‌نواز و سرگرم کننده‌ ساخته بودن، با چهارچوبی‌که می‌تونه خیلی خوب روی ذهن‌تون حک و ماندگار بشه.

_انگار یک عمره دارم می‌دوم به سمت خط پایان و همین که بهش می‌رسم، غیب می‌شه. به‌خاطر نیرویی‌که بهم وارد می‌شه نمی‌تونم بایستم، نمی‌دونم از کجا برم.
_از حالا به بعد هیچ هدفی برای خودت مشخص نکن؛ وقتی داری سمت چیزی می‌دوی، راهت رو گم کنی... سرگردون می‌شی مثل حالا. اگر وقتی بی‌هدف پرسه می‌زنی راهت رو گم کنی، سرگردون نمی‌شی، فقط تبدیل می‌شی به یک آدمِ پرسه‌زن. درست مثلِ من
پس نظرت چیه؟ میای باهم پرسه بزنیم؟

—Mr. Plankton 2024.

—Mr. Plankton 2024.

—Dead Poets Society 1989.

از شر جوامعِ به‌ظاهر انسانی، به گربه‌ها پناه می‌بریم.

یه جمله‌ای رو داخل کایزن نوشته بودم:«هیچ‌کس از من چیزی نپرسید، فقط انگشت اتهام رو به سمتم گرفتن.» شبیه خیلی‌هامونه.

بهم بگو چندبار تو دادگاه خودساخته‌اشون حکمِ غیابی برات صادر کردن و تو انرژی برای دفاع از خودت نداشتی. پس گذاشتی‌که بگذره، بگذره تا حقیقتِ اون‌چه که درجریان بود، تنها به کمکِ زمان برملا بشه.

تو منو شبی‌که بهم گفتی بین تو و چیزهایی‌که به وجودم گره خورده بودن، یکی رو انتخاب کنم، از دست دادی.
من میون افکار خودم می‌سوختم و تو بهم ثابت می‌کردی چقدر برای تکیه زدن ویرانه‌ای وقتی‌که هربار اعتماد بینمون با حرف‌ها یا رفتارهای دیگران می‌شکست؛ ما بلد نبودیم، فقط می‌تونستیم مثل پیچکِ سمی دور ریه‌های هم بپیچیم و از درون همه‌چیز رو نابود کنیم.
و من بارها باید خودم رو از تو جدا می‌کردم برای نجاتِ اون‌چه‌ که از میون انگشتهام فرار می‌کرد و اسمش زندگی بود. اسمش روحِ من بود، چیزی‌که هربار با واقف شدن به این‌که من اولویت اول تو نبودم، فرو می‌ریخت و درهم می‌شکست. تمام چیزی‌که پس از این باقی می‌موند، یک مشت خاکستر و قلبی بود که به زمستان می‌نشست.
—آدم‌برفی و نوامبرِ ابری؛ #تیره‌نویس

He looks so adorable.

_اون داستان‌ها که به خودمون می‌گفتیم که به زندگی ادامه بدیم چی؟ بعضی وقت‌ها اون حرف‌ها چشم آدمو کور می‌کنه.

شخصیت دین وینچستر هیچ‌وقت دوباره برای من تکرار نمی‌شه. این مرد دقیقا همون رفیق، برادربزرگتر و پناهگاهیه که هیچ‌وقت وجود نداشت و تصوری‌که می‌سازه هم ویران نمی‌شه.

Looking alive, ain't no zombies in the morgue
Don't need no battles, ain't tryna start no war
'Cause peace belongs to me.

این جمله کشش عمیق به یک احساس گمشده و رویازاد رو خوب توصیف می‌کنه:«آرزویم نه‌تنها دستیابی به تنِ او، بلکه در آغوش گرفتن انسانی بود که درونِ او می‌زیست.»

Sorry-not sorry- about your boyfriend... All those muscles didn't help much. 

حوصله نداشتم. پرده‌ها را کشیدم، چراغ‌ها را خاموش کردم، تلفن همراهم را به گوشه‌ای پرت کرده و خود را به تخت رساندم. ارتباطم با دنیای بیرون قطع شده بود، دنیای دیگری رفته رفته در زیر پتو پدیدار گشته و مرا به درون خود می‌بلعید؛ دنیایی واقعی‌تر از آنچه که هر روز زندگی‌اش می‌کردم. یا لااقل، می‌خواستم که دنیای کابوس‌ها برایم واقعی‌تر باشد. #تیره‌نویس

1994 vs. 2024

«هیولای گیونگ‌سونگ» ارزش تماشا کردن داره. به‌خصوص این‌که فصل دومش باکیفیت‌تر و هیجان‌انگیزتر از فصل یکش بود مسئله‌ای که برای هر فیلمی صدق نمی‌کنه؛ بعد یه مدت نسبتا طولانی یه فیلم‌ کره‌ای باکیفیت دیدم.

—Gyeongseong Creature S02.

You can feel when someone isn't being real with you, energy never lies.

—FROM Season 2.

تنها او، می‌توانست هم مرگ و هم حیاتش باشد؛ تنها آن یاسِ خونین می‌توانست درد و درمان بوده، او را به چرخه‌ی بی‌انتهایی از بی‌نفسی و نفسِ دوباره بیندازد گویی تمامِ جانش است.

Fight, kid
Some m*f wants your blood
And I'm not scared, I know this type of shit
They want blood but they hate the taste of it...
And I'm young so everything's alright.

بعنوان یه آدم برنامه‌ریز، خوشحال‌ترم وقتی همه‌چیز طبق نظمِ ذهنیم پیش می‌ره، اتفاقات ناگهانی و غیرمنتظره رو مدیریت یا حل می‌کنم و درنهایت تعداد بیشتری از اون لیستِ روزانه خط می‌خوره.

این قطعه خیلی روح‌نوازه.

—Shutter Island 2010.