👺හොල්මන්☠️කතා🔆©

අදිසි 03

පෙර කොටසින්..

මගේ නාසයට දැනුනේ කියාගන්න බැරි තරම් කුණු ගදක්.එතනින් එහාට ඒ අයියගෙවත් කට හෙලවුනේ නෑ......හයියෙන් කොටපු අකුණක සැරෙන් අවටම ඒකාලෝක වුනා.හරියටම මුහුණවත් නොපෙනුන මේ දෙන්නගේ මූණ බලාගන්න තවත් අකුණක් කොටනකන් මං බලන් හිටියා..


අද එතැන් සිට...

මම බලාගෙන හිටපු මොහොත උදා වෙන්න මිනිත්තුවක් වගේ යන්න ඇති.කෙටූ විදුලි ආලෝකෙන් මුහුණ බලන්න හදද්දිම අක්කා මගේ අත අල්ල ගත්තා....ඒක මොන ලෝකෙක අතක්ද මට හිතා ගන්න බෑ අයිස් කුට්ටියක් වගේ...

යමන් අපිත් එක්ක...(ඒ අක්ක කෙනෙක් උනාට මට ආවෙම හරි ගොරහැඩි හඩක්) කටින් හමපු කුණු ගද ඉවසන්න පුළුවන් කමක් මට තිබ්බෙ නෑ.

යමන් ....යමන් ..යමන්..ඒ කෑ ගැහිල්ල නැවැත්වුනෙම නෑ..

මට බය හිතුන පාර මං අයියේ කියලා කෑ ගහගෙන අයියා හිටි පැත්තට හැරුනත්...එතන හිටි අයියෙක් නෑ....බෙල්ල දිගටම කුණු වෙලා ඕජස් ගලන විරූපි රූපයක් විතරයි එතන තිබුනේ...මගෙ කකුල් සීතල වෙන්න ගත්තා...


අකුණු සරින් මට අක්කගෙ මූණ පෙනුනා....බඩේ ලොකු තුවාලෙකින් කුණු ලේ වැගිරෙමින් තිබුනා...ඇස් කන් නාසා තිබුන තැනක්වත් හොයන්න බැරි වුනා..

යමන්..වරෙන් පෙන්නන්න අපි ඉන්න තැන උබට....යමන් කියාගෙන ඒ සීතල අතින් මාව හන්තාන රක්ශිතය පැත්තට අදින්න උත්සහ කලා....

මට මතක එච්චරයි...මං නැගිටිද්දි මම හිටියේ බෝඩිමේ ඇදේ...

යාළුවෝ කිව්වෙ එයාලා ක්ලාස් ඉවරවෙලා බෝඩිමට එද්දිත් මං නිදාගෙන හිටියා කියලා විතරයි....


ප්‍රශ්න කෝටියක් එක්ක ඊට පහුවෙනිදත් මං පන්ති යන්න පයින් ඒ පාරෙම ආවා....පොර බැදීම වුන තැන පාරෙ අයිනෙක මගෙ අත් ඔරලෝසුව වැටිල තිබිලා මං අහුලගත්තා.......එහෙම දෙයක් නොවුනනම් ඒ අත් ඔරලෝසුව එතනට කොයින්ද...ඒ වෙලාවෙ අතින් ඔරලෝසුව ගිලිහුන බවත් මට මතකයි...


අනේ මන්දා...
එයාල කවුද?..
ඇයි මාව ඇදන් යන්න හැදුවෙ...
ඒ හීනයක් නොවෙයි..


එතකොට ඒ මොකක්ද හරි කුතුහලයක් මට..



මම දෙව්...


කතාව අවසානය තෙක් කියෙව්වට බොහොම ස්තූතියි..



Comment danna🥰

අදිසි 02

පෙර කොටසින්...
ඒ වැස්සෙ අන්ධකාරේ කිසිම කෙනෙක් පාරෙ හිටියේ නෑ.මගේ ජංගම දුරකථනය පවා ඒ වෙද්දි ක්‍රියාවිරහිත වෙලයි තිබ්බෙ.මම " වල" දිහාවට සේන්දු වෙද්දිම වැස්සෙ තෙමි තෙමි "වලේ "ඉදන් ආවේ කපල් එකක්.එයාලා දෙන්න ඩ්‍රාමා එකක් කරන්න වගේ සැරසිලා හිටියා.වැස්සට තෙමිලා හිටිය ඒ දෙන්නගෙ ඇදුම් ගතටම ඇලිලා තිබ්බා...

.....එතැන් සිට

මම ඒ දෙන්න දිහා බැලුවෙ හරිම පුදුමෙන්.වලේ ඩ්‍රාම එකක් තිබ්බත් මේ දෙන්න විතරක් මෙතන තෙමි තෙමී ඉතුරු වෙන්නෙ කොහොමද.මේ මහා වැස්සෙ.එයාලගේ මූනුවල කිසිම හැගීමක් තිබුනෙත් නෑ.


ඒත් මං මවාගත්තු හිනාවක් පෙන්නුවෙ හීතල නිසා වෙව්ල වෙව්ලමයි.

නංගි කොහෙටද යන්නෙ..?
මගෙන් ඒ කපල් එකේ හිටපු පිරිමි ලමයා ඇහුවා.

මං බෝඩිමට යන ගමන්...අයියලා කොහෙද මේ යන්නෙ.ලග කුඩයක් නැද්ද...මටත් දුක හිතුන ඒ දෙන්න දැක්කම.


නෑ.අපිත් මහකන්දෙ පාරේ තමයි බෝඩ් වෙලා ඉන්නෙ.ඒ අයියා උත්තර දුන්නා...අක්කගෙනම් හැල හොල්මනක් නෑ.හරියට මූණු පේන්නෙත් නැති නිසා මං ගොඩක් උත්සහ කලා මූණට එබිලා හරි මූන බලාගන්න.

එයාලත් මාත් එක්කම වගේ යන්න ගත්ත.මං කුඩේ යටින් ගියත් මාත් තෙතබරිත වෙලයි හිටියේ.එයාලා දෙන්නත් තෙමි තෙමීම ඇවිදින්න ගත්තෙ හරි හිමින්.

කතා කරපු නිසා මාත් හිමින් හිමින් එයාලත් එක්කම යන්න ගත්තෙ තනියම යනවට වඩා තව දෙන්නෙක් එක්ක මේ වැස්සෙ යන එක හොදයි කියල හිතුන නිසා...

වැස්ස තව තව වැඩි වුණා මිස අඩු වුණේ නෑ.හිටි හැටියේම හන්තානෙන් හමාගෙන ආපු සුළං රැලි කිව්වෙම හරි ගුප්ත රහසක්..

කුඩේ පවා හුලගේ යන්න වගේ.පරිසරෙත් හරි කලුවර වුනත් හිල්ඩා නේවාසිකාගාරයේ හා ඒ අවට විදුලි පහන් දැල්වෙමින් තිබුනා.

මගේ නාසයට දැනුනේ කියාගන්න බැරි තරම් කුණු ගදක්.එතනින් එහාට ඒ අයියගෙවත් කට හෙලවුනේ නෑ......හයියෙන් කොටපු අකුණක සැරෙන් අවටම ඒකාලෝක වුනා.හරියටම මුහුණවත් නොපෙනුන මේ දෙන්නගේ මූණ බලාගන්න තවත් අකුණක් කොටනකන් මං බලන් හිටියා..


මම දෙව්...
තුන්වෙනි කොටසෙන් හමුවෙමු

අදිසි 01

හොල්මන් කියන්නෙ විශ්වාසයත් අවිශ්වාසයත් අතර දෝලනයක්...ඒත් මං කවදාවත් අල්ප මාත්‍රවත් විශ්වාසයක් තිබ්බෙ නෑ හොල්මන් ගැන.



එදා වැස්ස දවසක්.නුවර වැස්ස වැටෙද්දි ඉතින් කියන්න ඕනි නෑනෙ අමුතුවෙන්.වටේම කළුකරන් වැහි වළාකුලු තෙරපෙන්න ගත්ත.යෝධ වැල් එතුන මාර ගස් කළු පාට යෝධයෝ වගෙ පෙනුනා....දොඹ ගෙඩි තරම් ලොකු වැහි බින්දු වැටෙනවත් එක්කම අකුණු කොටන්න ගත්තෙ මුලු ඇගම හිරි ගඩු පිපෙන්න ගද්දි.



මම නුවරට ආවෙ ඉගෙනගන්න.මං බෝඩිම් වෙලා හිටියේ මහකන්ද පාරේ.ඒ පාර පිරිලා ඉතිරෙන්නෙ කැම්පස් ලමයි ඉන්න කාලෙට විතරයි.කැම්පස් නිවාඩු කාලේට හය පහුවුනාම ඒ පාරවල් හරිම ගුප්තයි.

එදත් මම පන්ති ගිහින් එද්දි හය පහුවෙලා.මහකන්ද පාරෙ බස් එකක්වත් එදා මට මුන නොගැහුනේ ඒ පරිසරේ තිබ්බ මූසල ගතිය එක්ක මට මුහු වෙන්න දීලමයි.


මම පේරාදෙණිය කැම්පස් එකේ හාදු වංගුව පහු කරනවත් එක්කම මට ඇහුනෙ මහා හයියෙන් පුපුරන අකුණක සද්දෙ.පාරවත් පේන්නෙ නැති තරම් මහා වැස්ස.කැම්පස් එකේ එදිරිවීර ස‍රත්චන්ද්‍ර එලිමහන් රංග පීඨය( වල) පේන මානයේ මං උන්නෙ.

ඒ වැස්සෙ අන්ධකාරේ කිසිම කෙනෙක් පාරෙ හිටියේ නෑ.මගේ ජංගම දුරකථනය පවා ඒ වෙද්දි ක්‍රියාවිරහිත වෙලයි තිබ්බෙ.මම " වල" දිහාවට සේන්දු වෙද්දිම වැස්සෙ තෙමි තෙමි "වලේ "ඉදන් ආවේ කපල් එකක්.එයාලා දෙන්න ඩ්‍රාමා එකක් කරන්න වගේ සැරසිලා හිටියා.වැස්සට තෙමිලා හිටිය ඒ දෙන්නගෙ ඇදුම් ගතටම ඇලිලා තිබ්බා...,


මම දෙව්🥰

ඊලග කොටස එක්ක ඔයාලව ඉක්මනින් හමුවෙන්නම්

https://telegra.ph/%E0%B6%AD%E0%B6%BD%E0%B6%9A%E0%B6%B8-11-10

https://telegra.ph/-11-05-1737

"පුතේ සියාතු මාමගෙ හත්දොහේ දානෙ තියෙන්නේ අද.සියාතු මාමා පුතා එක්ක ඇවිල්ල තියෙන්නෙ පුතාගේ ආරක්ෂාවට.තුන්මහේ දානේ දෙනකන් මළගිය ඥාතියා සැරිසරනවා කියලා කියනවනේ. බයවෙන්න කාරියක් නෑ දැන්. උණ ගතිය අඩු වුණාට පස්සේ පන්සල පැත්තට එන්න."

ඇත්තටම හොල්මන් අවතාර ඇත්තක්ද. සිදුවූ දේ පිළිබඳ මට තවමත් සිතාගත නොහැකිය. සියාතු මාමා පැමිණ මාගේ ජීවිතය බේරා ගත්තා.උණ ගතිය නිසා මට ඔහුගේ දානයට සහභාගී වීමට නොහැකි වුණත් පසුව අම්මාද තාත්තාද සමඟ පන්සලට ගත්ත ඔහුට පින්දීමට මා අමතක කළේ නැත.

දිල්........✍️😊✌️

කැම්පස් එකේ ඉඳලා ගෙදර යන්න පැය හය හතක් ගතවෙන නිසා මම උදේම බස් එකට නැග්ගා. බස් එකේ හටගත් දෝෂයක් නිසා ගමන පැය දෙකකින් විතර ප්‍රමාද වුණත් අනුරාධපුරෙන් බහිනකොට වෙලාව හතරයි.තව බස් එකක යන්නත් තියෙන නිසා මහන්සි නොබලා ගමට යන බස් එකේ නැගලා හන්දියෙන් බහිනකොට හයටත් කිට්ටුයි. මහන්සි නිසා හන්දියේ ගුණපාල මාමගෙ තේ කඩෙන් බිත්තර ආප්පෙකුත් කාලා ප්ලේන්ටියකුත් බිව්වා.

අපේ නංගි ආප්ප කන්න ආස නිසා අම්මටයි තාත්තටයි නංගිටයි ප්ලේන් ආපු දහයකුයි බිත්තර අප්ප හතරකුයි දාන්න කියලා මම ගුණපාල මාමට කිව්වා.

"දැන් රෑ බෝ වෙලා මේ ටිකත් අරං ඉක්මනට පලයන් පුතේ.කනත්ත පාරෙන් නොයා වටෙන් පලයන්."

කියලා ගුණපාල මාමා කිව්වා ඒත් මං ඒක වැඩිය ගණන් ගත්තේ නෑ අලි කරදර තදටම නොතිබුණත් ගමට යන පාරේ ගෙවල් අඩුනිසා හැන්දෑවේ හයෙන් පස්සේ පාරේ මිනිස්සු ගැවසෙනවා අඩුයි.මේ වෙල් එලි වල පොඩි කාලේ ඉදන් ඉතිං කරක් ගහපු මට ගමේ ඇවිදින එක මහ ලොකු දෙයක් නෙවෙයි.😏

අපේ හන්දියෙන් ගම පැත්තට හැරිලා ටික දුරක් එද්දි මට අමුත්තක් දැනුනා. කවුරු හරි පස්සෙන් එනවා වගේ.නහය කඩාගෙන සැර කුනු ගදකුත් එනවා. හරියට බල්ලෙක් කුනු වෙලා වගේ.කනත්ත ගාව දාලා තියෙන ලයිට් කනුවේ ලයිට් එක ඈත තියාම ඉතා හොඳ එළියකින් මට පැහැදිලිව පෙනුනා. 🌙 එලිය හොදට තිබ්බත් සතුන් සර්පයන් ගැවසෙන හින්දා ෆෝන් එකේ ටෝච් එකත් ගහගෙන මම අඩිය ඉක්මන් කරලා ආවා. එකපාරම කොහේදෝ ඉඳලා කළු තඩි බල්ලෙක් මගේ ඇඟට කඩාගෙන පැන්නා. කටත් මහා හයියෙන් ඇරගෙන ඌ එන්නේ මගේ බිත්තර ආප්ප දාපු මල්ලට පනින්නමයි. ගලක් අරං ඌට ගහන්න හැරෙද්දි ඌ නෑ.ඒත් මම හිතුවා ඌ බයට දුවන් ඇති කියලා. 😅

කනත්තේ අලුත වළලපු සොහොනක සැරසිලි ලයිට් එළියට හොදට පේනවා. කවුද මැරුනේ........ කියලා කල්පනා කර කර මම කනත්ත පහු කරනවාත් එක්ක කවුරු හරි පස්සෙන් එන සද්දේ ඇහිලා පස්ස හැරිලා බැලුවත් කවුරුත් පේන්න නැහැ. හිත පොඩ්ඩක් කලබල උනත් මම ඉක්මනට අඩිය තියලා ආවා. එක පාරම චරාස් ගාලා මගේ වම් පස පාරේ කෙළවරෙන් මොකද්දෝ කලු ගුලියක් පදුරු අස්සෙන් නැගිට්ට. මම ගල් ගැහිලා වගේ ඉබේම පාර මැද හිටවුනා.කෝකටත් ෆෝන් එකේ ටෝච් එක ඒ පැත්තට ඇල්ලුවා. අනේ මේ මීහරක් නාම්බෙක් මගේ අඩි සද්දෙට ඌ හිටපු තැනින් නැගිටලා මගේ දිහා බලාගෙන ඉන්නවා.දැන් නම් මගේ හිතත් පොඩ්ඩක් කලබල වෙලා වෙලා. ඉහින් කනින දාඩිය බේරෙනවා. දැන් මගේ ගමනට කීපාරක් නම් බාධා වුණාද කියල හිත හිත මම අඩිය ඉකමන් කලා. රැහැයියන්ගේ සද්දේයි බස්සොන්ගේ සද්දෙයි වෙල් හුලගයි අර සැර කුනු ගදයි නිසා මට වෙනදා නැති බයක් දැනෙනවා. ඒ කුනු ගද එන්න එන්න වැඩි වෙනවා.

ආයිත් දැන් කවුරු හරි මගේ පිටිපස්සෙන් හති දාගෙන දුවගෙන එන සද්දෙ ඇහෙනවා.සද්දේ විතරයි කවුරුත් නෑ.දැන් ඒ සද්දෙ මගේ ළඟින්ම ඇහෙනවා. මම හොදටම බය වෙලා දුවන්න ලෑස්ති උනා. ඒත් එක්කම කවුදෝ මන්දා සුදු නැෂනල් එකක් ඇඳපු පිරිමි කෙනෙක් ඉස්සරහ ගුරු පාරෙන් හැරිලා මගේ ඉස්සරහ පාර මුදුනට ආවා.අනේ ඔහු දැක්කම මට පුදුම සැනසීමක් ආවේ.ඔහු ඉතා හෙමින් හෙමින් ඉදිරියට යනවා පේනවා.මමත් දුවලා දුවලා ගිහිල්ලා ඔහු කිට්ටුවටම ගියා.
"ආ මේ සියාතු මාමනේ.කොහෙද මාමේ යන්නේ මේ රෑ අනේ මාමා ආපු එක හොදයි."
සියාතු මාමාගෙන් කිසිම ප්‍රතිචාරයක් නැත.ඔහු මා දෙසවත් නොබලා ඉදිරිය බලාගෙන මාත් සමගම ගමන් කරයි. ටික දුරක් ගමන් කර එකපාරම හඬ අවදි කර සියාතු මාමා
"රෑ දෙගොඩ හරියේ ගමන් බිමන් එච්චර හොඳ නෑ කොල්ලෝ මොනවද මේ මල්ලේ තියෙන්නේ? හරිම සුවඳයි"
ඔහු මා දෙස බැලුවේ වත් නැ. ඒත් ඔහු මගේ මල්ල දිහා බලාගෙන ඉන්නවා මගේ ඇස් කොනෙන් මට හොදට පේනවා.

"බස් එක කැඩුන හින්ද ටිකක් රෑ වුනාම මාමේ. ඔව් මේ ගෙදර කට්ටියට ආප්ප ටිකක් ගත්තා."

ඔහුගේ අසලින් ගමන් කරන මට පුවක් මල් සුවඳට සමාන සුවඳක් දැනේ. අර කුනු ගදද දැන් නැත.ඔහුගේ ගමනද ඉතා ශාන්තය. අවුරුදු 75ක් පමන වන සියාතු මාමා ඉතා හොද මනුස්සයෙකි.ගොවියෙකි.හැමෝටම උදව් පදවු කරගෙන සිටින අයෙකි.පහු ගිය කාලේ ලෙඩින් හිටියත් දැන් නම් තරුනයෙකු මෙන් ගමන් කරන සියාතු මාමා ගේ මින් පෙර කිසිදාක නුදුටු අමුත්තක් මා ඔහුගෙන් අද දකියි.මගේ බයද දැන් පහව ගොස්ය. අපේ ගෙදර කඩුල්ල මුලටම සියාතු මාම මාව එක්කගෙන ආවා. ගෙදර ගාව දාලා තිබුණු ලයිට් කණුව එලයිට දැන් නම් මට සියාතු මාමා හොඳට පැහැදිලිව පේනවා.මාමාට ස්තුති කරලා ගෙදර යන්න මම ගේ දිහාවට හැරුණා.කඩුල්ල පනිනවාත් එක්කම.....

"ඔහොම නැවතියන්.මම නැත්තං අද උඹ පන පිටිං ගෙදර එනවා බොරු. උබ ගෙනියන්න උබේ පස්සෙන් මහ එකා ආවා . මම උබේ ජීවිතේ බේරගෙනත් උබ ඔහොමද මට සලකන්නේ. ඔය උලව්ව දිපං මට."

කියා ඔහු මා දෙසට කඩා පැන්නේය.සියාතු මාමගෙ කටහඬ ඉතාම රෞද්‍ර වී ඇත. මූන රතු වී ඉදිමි රැස් දෙක ගිනි බෝල දෙකක් සේ පෙනේ.සියතු මාමාගෙ දත් නැති කටේ ඇදුන බියකරු සිනාව දුටු මට බුදු අම්මෝ කියවුනි.

එච්චරයි මතක. ඇහැරෙන කොට මම හිටියේ ගෙදර ඇදේ. පන්සලේ හාමුදුරුවන් වහන්සේ මට නූලක් බැඳ පිරිත් සජ්ඣායනය කර ඇත.තවමත් මාගේ උණ ගතිය පහව ගොස් නැත. සිදුවූ සියල්ල මුල සිටම මම එතන සිටි අයට කිව්වා.

https://bit.ly/ghost2024sinhala

මේක පොඩි Incident එකක්. කුරුණෑගල බෝයගනේ කෑම්ප් එක කට්ටිය දන්නවා ඇති. ඔන්න ඔය කෑම්ප් එක පැත්තෙන් පාරක් තියෙනවා සාමාන්‍ය ගමට යන්න. කෑම්ප් එකේ Racing track එක පිටිපස්සෙන් යන පාර..

මේක වෙනකොට මං A/L කරනවා.මාත් එක්ක ක්ලාස් යන මගේ යාළුවෙක් දෙන්නෙක් ඉන්නවා ඔය කෑම්ප් එකට පල්ලෙහා ගමේ. තල්කොට කියන ගම! අපි ක්ලාස් ඉවර වෙලා ටවුමෙ ඇවිදලා කරලා සාමාන්‍යයෙන් 6.30 පැනලා තමයි ගෙදර එන්නෙ. අපේ ගෙදරට ඕනෙ වෙලාවක යන්න එන්න පුළුවන් කොළඹ 6 පාර ලඟ තිබුණට ඔය තල්කොට පැත්තට යන්න 5 පස්සෙ බස් නෑ. ඉතින් ගොඩක් වෙලාවට මම තමයි යාළුවන්ව බයිසිකලේ 🚲 ගිහින් ගෙදරට දාලා එන්නෙ. හයිවේ එක හදන්න කලින් නයිලිය හන්දිය , තල්කොට පැත්තට යන්න තියෙන පාරවල් ඉඳන් පට්ට පාළුයි. හරි මූසල ගතියක් දැනෙන්නේ , ඉතින් ඔය ක්ලාස් ගිහින් 6.30-7 කියන්නෙ කළුවර වේගෙන එන වෙලාව...
යාළුවත් ගෙදර දාලා ආපහු මට එන්න තියෙන්නෙත් ඔය පාළු මූසල පාරවල් වලින්. ඒ කාලෙ ලයිට් එහෙමත් නෑ නයිලිය හන්දියෙ ඉඳන්. දැනටත් ඔය කෑම්ප් එක පැත්තෙන් පාරේ කෑම්ප් එක පහුකරනකම් ලයිට් නෑ ⚠️

සයිකලේ පැදගෙන එනකොට කෑම්ප් එකේ මායිම පටන්ගන්නවත් එක්කම තියෙන්නෙ කන්දක් නගින්න. බයිසිකලේ ඔය හරියට එද්දි මාර හැක්. දන්න අය දන්නවා එතන හැටි, ඉතින් පයින් යන ගානට හරිම හෙමීට තමයි ඔතන පාගන්නෙ. පාගනවා නෙමෙයි පෑගෙනවා ඇත්තටම 🙉

සමහර දවස්වලට ඔය හරියට එද්දි කෑම්ප් එකේ මායිම් කණුව හම්බෙනකොටම කවුරුහරි අඩිය ලඟ ලඟම තියලා ඇවිදින්න පටන්ගන්න සද්දෙ ඇහෙනවා මට. අර නිකං අපි එනකම් බලාගෙන ඉඳලා අපිත් එක්කම යන්න පිටත්වෙනවා වගේ. හරියටම මගේ පිටිපස්සෙන් ඇවිදගෙන එනවා කවුරුහරි. ඔය හරියෙ එක පැත්තක කෑම්ප් එකේ රේස් පදින ට්‍රැක් එක. අනිත් පැත්තට කැලේ වැහිලා තියෙන පස් කන්ද. මායිම්ව කලින් තියෙන අන්තිම ගෙදර වත්තෙ ඉඳන් තමයි කොල පාගගෙන ඇවිදින්න පටන්ගන්නෙ..

මරුම වැඩේ ඔතන ඉන්නවා පල්ලෙහා බල්ලො රංචුවක්, මං හොඳට බලලා තියෙනවා අනිත් හැමදාම ඕකුන් ටික බුරාගෙන පන්නගෙන එනවා උනත් ඔය ඇවිදින සද්දෙ ඇහෙන දවසට උන්ව යටකරගෙන ආවත් සද්දයක් නෑ. පාරෙත් නෑ උන්ටික!

හරි , ඉතින් ඔය සද්ද සීන් එක මුලින් බයවුනා ට පිටිපස්ස හැරිලා බලලා පණබයේ පැනලා පැදලාම හුරුවෙලා තිබුනා. දවසක් ඔය විදිහටම ටිකක් වෙනදට වඩා රෑ වෙලා යන්න උනා මට, 7.30 විතර..
සිද්ධිය දැන් හුරු නිසා මටත් ලොකු වෙනසක් නෑ. වෙනද වගේම බල්ලොත් නෑ. අදත් ඇවිදින සද්දෙ ඇහෙනවා කියලත් හැරෙන කොටම මං දන්නවා. ඒ උනාට වෙනදා වගේ නෙමෙයි හන්දියෙ ඉඳන්ම අද කරන්ට් එකත් නෑ. වෙනදා ලයිට් දාන ගෙවල් ටිකත් කළුවරේම තියෙනවා මිනිස්සු නෑ වගේ. ඕනෙ මඟුලක් කියලා කොහොමත් යන්න ඕනෙ නිසා මම ටිකක් හයියෙන් ඇදලා යනවා කියලා කන්ද පාගන්න ගත්තා...

සිරාවට එදා මචං කෑම්ප් එකේ පලවෙනි මායිම පැන්නා. අර ගෙදර වත්තෙන් දැන් ඇවිදින්න පටන් ගන්න ඕනෙනෙ සද්දෙ. මමත් ඒකට ලෑස්ති පිට පදිනවා. වෙනදා ඒ ඇහෙන සද්දෙ අද නෑ මෙන්න ⚠️

මට නිකං අර වෙනසටද දන්නෑ පදින වේගෙ අඩුවුණා, නැවතුනෙ නෑ.. මං ඕක කල්පනාවෙන් ඉස්සරහට යද්දි අදටත් කියද්දි ට්‍රැක පනිනවා, බයිසිකලේ නැවතුනා..

අර නිකං අපි යාළුවෙක් පදිනකොට ඉස්සරහට වෙලා නවත්තගෙන ඉන්නෙ අත්දෙකෙන් අල්ලගෙන, අන්න එහෙම.. මට හොඳටම ෂුවර් මොකෙක් හරි අල්ලගෙන ඉන්නෙ කියලා. නැත්නම් හරියටම කන්දෙ හොඳම නැග්ම හරියෙදි බයිසිකලේ නැවතිලා තියෙයිද?? මට බයට එක්ක දැන් හයියෙන් පෑගෙනවා. සයිකලේ දශමයක් හෙල්ලෙන්නෑ.. ඉහින් කනින් දාඩිය දාගෙන මාව රත්වේගෙන එනවා දැන්, බයිසිකලේ දාලා දුවනවා කියලා හිතලා බහින්න හදනකොටම මං බලාපොරොත්තුවෙන් හිටපු අඩි සද්දෙ ඇහෙන්න ගත්තා. එච්චරයි අඩුවට තිබ්බෙ මට, දැන් මං ඉන්නෙ වෙනදාට වඩා ඈතින්. ඒත් මට හොඳට ඇහෙනවා අර වත්තෙන් පටන්අරන් වැට පැනලා ටික ටික මගේ ලඟට අඩි සද්දෙ එනවා.. වටේ නිකං සීතල වේගෙන යද්දි මට පෙනුනා එලියක්. දෙයියනේ බයික් එකක් උඩ පැත්තෙන් එනවා. ඒ ක්ෂණික අර තිබ්බ හිරවීම නැතිවුනා කියලා මට දැනුනා. එදා තරම් වේගයෙන් බයිසිකලයක් පැදල නෑ මම ජීවිතේට!

බයික් එකේ කවුරු ආවද මන්දන්නෑ. ඒ මනුස්සයට මාව කොහොම පෙනුනද මන්දන්නෙත් නෑ. මම පැදගෙන යනකොට අර ඇවිදගෙන ආපු සද්දෙ දුවගෙන එන්න ගත්තා කියලායි , හති සද්දෙ ලඟින් ඇහෙන්න ගත්තා කියලායි විතරක් මට අදටත් කියන්න පුළුවන්..

එදායින් පස්සෙ අද වෙනකම් තනියම ඒ පාරෙ රෑවෙලා ගිහින් නෑ 💔

⚠️⚠️⚠️

ඔය සීන් එක අදටත් දන්නෙ නෑ හේතුවක්, හැබැයි කෑම්ප් එකේ හවස හයට , රෑ දහයට අනුස්මරණ නලාවක් ගහනවා. යුද්ධෙන් නැතිවුන රණවිරු ස්මාරකයක් තියෙනවා. අන්න ඒකෙ තමයි ඔය සද්දෙ ගහන්නෙ. හරි අමුතු පාළු, ගුප්ත නාදයක් ඒක..

ඔන්න ඕකත් එක්ක මොකක්හරි දෙයක් ඔතන වෙනවා ඇති කියලා මට හිතෙනවා!

https://telegra.ph/%E0%B7%83%E0%B6%B1%E0%B6%B4%E0%B6%A9%E0%B6%BB%E0%B6%9C%E0%B6%B1-4-09-29

https://telegra.ph/%E0%B7%83%E0%B6%B1%E0%B6%B4%E0%B6%A9%E0%B6%BB%E0%B6%9C%E0%B6%B1-3-09-28-2