قصه‌گو @ghessegoo_sf Channel on Telegram

قصه‌گو

08 Feb, 09:42

معرفی نیمه‌ی کال عزیزم از خانم داودی عزیز

پنجاه‌وهشتمین مطالعه‌ی کتاب از چالش #کتاب۱۴۰۳
آیا تجربه‌ی دیدار با مادری که فرزندش را از او گرفته‌اند داشته‌اید؟ آیا احساس زنی که در بی‌خبری از فرزندش به سر می‌برد را می‌توانید درک و تصور کنید؟ آیا تا به حال پای صحبت‌های زنی که از همسرش محبتی ندیده نشسته‌اید؟ آیا تا امروز حرف‌های زنی که همسرش او را فریب داده شنیده‌اید؟

زنان در جامعه‌ی ایران، به دلیل قوانین مرد سالارانه، همواره در محاکم قضایی مورد ستم قرار می‌گیرند و مگر در مواردی خاص، دیگر در هیچ‌کجا نمی‌توانند تکیه‌گاهی مطمئن برای خود پیدا کنند و با تکیه بر آن از حق تضعیف‌شده‌ی خویش دفاع کرده و به آن‌چه لایقش هستند برسند.
رمان #نیمه‌_ی_کال ، نوشته‌ی خانم #فرزانه_صفایی_فرد از #نشر_برکه_خورشید را خواندم. این رمان زندگی زن جوانی به نام آواز است که در شروع داستان او را در حالی می‌شناسیم که دچار فروپاشی روانی شده و خواب آرام به سبب کابوس‌هایی که در عالم خواب می‌بیند، بر وی حرام شده.
دلیل این به‌هم ریختگی روانی، وقوع اتفاقی است که نزدیک به شش‌ماه پیش در زندگی‌اش افتاده. همسر آواز، یک روز صبح، بی‌هیچ دلیل و توضیحی، کودک نوزادشان را برداشته و از خانه رفته است. در این مدت هم هیچ تماس و دیداری با آواز نداشته و از طریق وکیل با فراهم‌کردن چند سفته و مدرک می‌تواند غیابی آواز را طلاق بدهد؛ اما این تازه اول ماجرا است چرا که بعد از گذشت چندماه، پسربچه‌ای جلوی در حیاط منزل پدری آواز می‌آید و برگه‌ی یادداشتی به او می‌دهد که در آن آدرس خانه‌ای نوشته شده و از او خواسته‌اند برای دیدن کودک شش‌ماهه‌اش به آن‌جا برود.
آواز سراسیمه به آن آدرس می‌رود و این آغاز برملا شدن رازهای تکان‌دهنده‌ی مرتبط با زندگی همسرش و حتی زندگی متاهلی خود آواز است، به‌طوری که...،...،...
داستان با ضرب‌آهنگی متناسب با وقایع و ساختار انتقاد اجتماعی در بستر خانواده که تعلیقی تحسین برانگیز دارد، مخاطب را غرق در وقایع خود می‌کند. جذابیت ماجرا و همچنین خلق صحنه‌های مهیج و دور از انتظار، سبب می‌شود مدام در پی دنبال‌کردن اتفاقات داستان باشیم. پایان‌بندی سنجیده و منطقی داستان نیز مهر تایید آخر و محکمی است که باعث می‌شود در انتها تاکید فراوان داشته باشم بر مطالعه‌ی این رمان به شما.
از خواندن این کتاب بی‌نهایت لذت بردم، اگر با من هم‌سلیقه باشید مطمئنم شما هم از خواندنش لذت زیادی خواهید برد و ضمن دنبال‌کردن یک ماجرای پرتعلیق، در انتها نکات عبرت‌آموز داستان را هم هرگز فراموش نخواهید کرد.

30

قصه‌گو

07 Feb, 12:42

سلام سلام
امیدوارم که خوب باشید.
پست بیشتر گذاشتم که وقفه‌ی پیش اومده رو کمی جبران کنه.
مرسی که همراهم هستید.
مرسی که هما رو می‌خونید و مرسی که رمان‌هام رو به دیگران معرفی می‌کنید. 🍎

130

قصه‌گو

07 Feb, 12:38

#هما378

قرص‌ها را یکی‌یکی می‌خورم و سعی می‌کنم باور کنم که هرگردی گردو نیست!
ـ خوبم... آمپول لازم نیست.
لیوان را با نصف آبمیوه توی پیش‌دستی می‌گذارم. اجازه نمی‌دهد. لیوان را به سمت دهانم می‌آورد و می‌گوید:
ـ همه‌ش رو بخور.
بی‌میل می‌خورم. بلند می‌شود و مانتو و شال شب قبل را به‌طرفم می‌گیرد.
ـ بپوش عزیزم... یه لقمه هم برات گرفتم رو میز آشپزخونه‌ست. من می‌رم ماشینو از پارکینگ دربیارم... نمی‌خواد عجله کنی.
در برابر نگاه کنکاشگرم بیرون می‌رود. چرا باورم نمی‌شود که اینقدر راحت از خیر گردی گردو گذشته است؟

🍂🍂🍂

131

قصه‌گو

07 Feb, 12:38

#هما377

مازیار در جواب تشر می‌زند:
ـ مشتری آتلیه‌ست، کیه؟! شنیدی که آقامرتضی بود! می‌خوای تو برو سفارش مشتری رو تحول بده.
نمی‌بینمشان و نمی‌دانم چه می‌شود که مازیار می‌گوید:
ـ هرگردی گردو نیست داداش! چه‌ته؟ شما داشتی آب میوه می‌گرفتی گمونم!
کنایه‌ی لحنش واضح است. عقب‌عقب تا اتاق می‌روم و داخل می‌شوم. ذهن خسته و بیمارم ستوده و گردی گردو را کنار هم می‌گذارد و جان می‌کند. نه خیلی زیاد، به‌قدر چند ثانیه و... در صفحه‌ی سفید ذهنم فقط یک اسم و فامیل باقی می‌ماند: «نسترن ستوده»
ده دقیقه بعد از رفتن مازیار در اتاق باز می‌شود. فرید با لیوان آبمیوه و داروهایم داخل می‌آید. با دیدنم لبخند می‌زند.
ـ بیداری... بهتر شدی؟
نمی‌توانم دست از کنکاش نگاه و حالت چهره‌اش بردارم. فقط سرم را در جوابش تکان می‌دهم. جلو می‌آید. دستش را روی پیشانی و گونه‌ام می‌گذارد و انگار خیالش از دمای طبیعی بدنم راحت می‌شود. لیوان آبمیوه را دستم می‌دهد و مشغول درآوردن قرص ها از لفافشان می‌شود
ـ نرفتی سر کار؟
کف دستش را با دو قرص مقابلم می‌گیرد.
ـ هرشش ساعت باید یکی از هرکدوم بخوری... خودم حواسم هست.
نگاه منتظرم را که می‌بیند اضافه می‌کند.
ـ دیرتر می‌رم... اینارو بخور آماده شو بریم آمپولت رو بزن.

🍂🍂🍂

108

قصه‌گو

07 Feb, 12:37

#هما376

صدای تق‌و‌توقی که می‌آید نشانه‌ی حضور فرید است و بعد هم صدای مازیار که مثل همهمه‌ای دور به گوش می‌رسد. کمی تنم را بالا می‌کشم و ژاکتم را از روی صندلی کنار تخت برمی‌دارم. دیشب تا صبح فرید روی همین صندلی نشسته بود.
نمی‌دانم بیرون بروم یا منتظر رفتن مازیار بمانم. کمی بعد بلند می‌شوم. تنم کرخت است و ضعف دارم. صدای زنگی می‌آید و بیرون که می‌روم صدای مازیار واضح‌تر می‌شود.
ـ سلام آقا مرتضی... نه دیر می‌آم. تا یک ساعت دیگه... کاری که نیست؟
هردو در آشپزخانه‌اند. مازیار پشت میز نشسته و فرید روی کابینت دارد آبیموه می‌گیرد... برای من. نگاهم روی دست‌هایش ثابت می‌شود.
ـ خانم ستوده کیه؟
چرخش آنی سر فرید، نگاه من را هم به مازیار می‌دهد که بی‌هوا از روی صندلی بلند شده و زیر نگاه خیره‌ی فرید می‌گوید:
ـ باشه متوجه شدم، مشکلی نیست... می‌آم خودم.
دستپاچگی‌اش عیان است. فرید هم دست از کار می‌کشد و زل می‌زند به او.
ـ بگو عکساشون آماده‌ست... می‌آم خودم حالا.
اوضاع جوری شده که حس می‌کنم دیده نشوم بهتر است. دو قدم به عقب برمی‌گردم. فرید با لحن مشکوکی می‌گوید:
ـ چی شده؟
ـ هیچی... باید برم آتلیه.
ـ ستوده کیه؟
اخم‌هایم توی هم می‌روند. یک نام فامیل چرا این همه حس منفی دارد؟

🍂🍂🍂

81

قصه‌گو

07 Feb, 12:37

#هما375

می‌خواهد لحاف را کنار بزند. نمی‌گذارم. حوصله‌ی دکتر و درمانگاه را ندارم.
ـ پاشو عزیزم... حالت خوب نیست.
دلم می‌خواهد بگویم؛ تو باشی خوب می‌شوم. یا نه، بگویم خیلی وقتت را نمی‌گیرم تو اگر فقط چند دقیقه، نه اصلاً چند ثانیه‌ی دیگر دستت را روی پیشانی‌ام نگه داری و کنارم بمانی و مهربان باشی، خوب می‌شوم؛ اما خفه می‌مانم. چون دیگر این را همه‌ی عالم می‌دانند که دست‌های او سهم من نیست و اینبار در برابر کشیده‌شدن لحاف هیچ مقاومتی نمی‌کنم. او هم بلند می‌شود و در کمد را باز می‌کند. با مانتو و شالی بی‌ربط به‌طرفم می‌آید. دلم قهقهه می‌زند. این هم از اولین باری که لباس‌هایم را تو انتخاب می‌کنی! آخ خدا من چقدر خوشبختم!
***
کمک می‌کند تا شال و مانتو‌ام را درآورم. بالش را هم زیر سرم مرتب می‌کند و پتو را تا زیر چانه‌ام بالا می‌کشد.
ـ چیزی نمی‌خوای؟
بی‌حال سرم را تکان می‌دهم.
ـ یکی از داروهات رو داروخانه نداشت. می‌رم برات از جای دیگه بگیرم... زود می‌آم باشه؟
چشمانم از اثر تزریق مسکن‌ها سنگین می‌شوند.
***
صدای زنگ آیفون چشمانم را باز می‌کند. نور پاشیده شده به اتاق خبر از صبح و روشنایی می‌دهد و روح من توی تاریکی شب و زیر دست فرید که مرتب دمای بدنم را چک می‌کرد، جامانده است.

🍂🍂🍂

75

قصه‌گو

07 Feb, 12:37

#هما374

گوشی از دستم می‌افتد. باز هم به‌خاطر من فرید باید سیبل ترکش‌ها می‌شد...
***
صدای در حواسم را جمع می‌کند. خودم را زیر لحاف مچاله کرده‌ام و هنوز اثری از گرما درونم نیست. تنها کار مفیدی که کرده بودم تماس با دایی و جواب‌دادن به سوالاتش بود تا فرید بیشتر از این تنهایی گرفتار نشود. ازش خواسته بودم تا قبل از آمدنش به فرید چیزی نگوید و اعصابش را به‌هم نریزد.
در اتاق که باز می‌شود سعی می‌کنم تکان نخورم و منظم نفس بکشم. دلم نمی‌خواهد متوجه بیدار بودنم شود. هرچند خوابیدن در این ساعت از عصر به‌قدر کافی عجیب هست اما بهتر از این است که او سرخی چشمان من را ببیند و من عذاب نگاه او را ببینم.
منتظرم در بسته شود اما صدای خش‌خش شلوارش نزدیک‌شدنش را تایید می‌کند. نفس‌هایم از ریتم خارج می‌شوند. به‌ی تخت می‌نشنید و آرام صدایم می‌زند. دیگر فیلم بازی‌کردن مسخره است. چشمانم را باز نمی‌کنم. فقط می‌گویم:
ـ سرم درد می‌کنه. می‌خوابم بخوابم.
ـ هنوز سردته؟
جواب نمی‌دهم.
ـ خونه خیلی گرمه هما، پاشو بریم دکتر...
دستش را که روی پیشانی‌ام می‌گذارد، بغض تنگ گلویم می‌نشیند.
ـ تب داری هما.
تب داشتم و فقط سرما را حس می‌‌کردم؟!

🍂🍂🍂

78

قصه‌گو

07 Feb, 12:36

#هما373

نفس کشیدن سخت می‌شود. یقه‌ی اسکی لباسم را جلو می‌کشم، شاید راه گلویم باز شود. ما دوتا کاری نکرده‌ایم من به تنهایی این گند را به زندگی همه زده بودم.
ـ تقصیر فرید نیست دایی...
ـ جریان اون دختره چیه هما؟ آخه چه غلطی کرده این پسر ناخلف من که پریچهری که همیشه سنگش رو به سینه می‌زد، حتی اسمشم نمی‌آره و می‌گه همین الان باید بیام ایران، هان؟
نمی‌توانم جلوی گریه‌ام را بگیرم.
ـ تقصیر فرید نیست... تقصیر منه.
گیج و مهبوت می‌پرسد:
ـ هما؟! گریه می کنی؟
بهت و دستپاچگی‌اش را حس می‌کنم. شاید از حرف‌های مامان هم آنقدرها مطمئن نشده بود که واقعاً اتفاق مهمی بین ما افتاده است. اتفاقی که همه‌اش زیر سر احساس مسخره‌ی من بود!
ـ گریه نکن عروسکم... بگو ببینم چی شده که اشک تو و مادرت رو درآورده؟
ـ دایی تقصیر فرید نیست.
نفسش را بیرون می‌دهد.
ـ خیلی خب... گوش کن به من... همه‌ی سعیم رو می‌کنم که بتونم زودتر از تاریخی که قرار بود، بیام ایران.
و حرص‌آلود ادامه می‌دهد:
ـ خوب می‌دونم چه‌جوری اون پسره‌ی احمق رو بشونم سرجاش... تو ناراحت نباش.

🍂🍂🍂

84

قصه‌گو

07 Feb, 12:36

#هما372

ـ سلام عزیز دایی... سلام پرنسس من... خوبی عروسکم؟
من کجا و پرنسس کجا. عروسک اما برازنده‌ است. عروسک خیمه شب بازی این دل صاحب مرده. درواقع من فقط یک آدم مزاحم و نفرت‌انگیزم دایی‌جان به گمانم اشتباه گرفته‌ای!
ـ الو... هماجان... صدامو داری؟
بغضم را پس می‌زنم.
ـ بله دایی‌جون ممنونم... شما خوبین؟
ـ از احوالپرسی عروس و پسرم!
کنایه می‌زند؛ اما دلگیری‌اش بیشتر به چشم می‌آید. به غیر از رابطه‌ی تیره و تارش با فرید، این فاصله هم دلیل دیگری برای بی‌خبری‌هایمان از هم بود. انگار خودش هم قبول دارد که بی‌انتظار حرفی از من می‌گوید:
ـ فرید که نیست؟
ـ نه.
ـ بهتر! از دیروز عصر منتظرم یه وقتی تماس بگیرم که خونه نباشه... می‌خواستم با خودت صحبت کنم.
خب واضح است که چه می‌خواهد بگوید و این ناراحتم می‌کند. حالا دیگر همه راز بی‌ریخت زندگی‌ام را می‌دانند.
ـ جریان چیه هما؟
جوابی ندارم.
ـ چی شده که پریچهر با اون حال زنگ می‌زنه به من؟ شما دوتا چیکار کردین؟

🍂🍂🍂

75

قصه‌گو

07 Feb, 12:35

#هما371

***
ثانیه‌های آخر را با صدای بلند در سکوت کشدار خانه می‌شمارم. حالا درست چهل‌وهشت ساعت از سیلی مامان می‌گذرد و من دارم توی این سرمای عجیب در حسرت دیدن دوباره‌ی نگاه پر امیدش می‌سوزم.
صبح از فرید خواسته بودم شومینه را روشن کند، چون لرز کرده بودم. شوفاژها هم روشن هستند و با این همه لباسی که پوشیده‌ام کم از اسکیموها ندارم؛ اما گرم نمی‌شوم. فرید اصرار داشت به دکتر بروم اما قبول نکردم. آدم وقتی روحش یخ می‌‌کند، دیگر توی آتش نشستن هم گرمش نمی‌کند.
سرم هنوز درد می‌کند. دلم بخشش مادرم را می‌خواهد و مادرم علاقه‌ای به بخشیدنم ندارد و هامون چاره‌اش را فقط صبر می‌داند.
صدای زنگ تلفن تنم را هوشیار می‌کند. به امید شنیدن صدای مامان به‌سمتش می‌روم و دیدن شماره‌ی دایی‌پرویز لرزم را بیشتر می‌کند. روی صندلی می‌نشینم و گوشی را بر‌می‌دارم. الو که می‌گویم. اول صدای خودم را می‌شنوم و با تاخیر صدای دایی پرویز به گوشم می‌رسد:
ـ الو... هما...
ـ سلام دایی.

🍂🍂🍂

73

قصه‌گو

07 Feb, 12:35

#هما370

.
ـ کار خوبی کردی عزیزم.
دوباره کیسه را روی صورتش می‌گذارد. حس می‌کنم باید تنهایش بگذارم.
سمت در می‌روم. صدایم می‌زند. می‌ایستم.
ـ به‌خاطر همه چیزایی که شنیدی، معذرت می‌خوام.
ـ مهم نیست.
آنقدر گنگ و نامفهوم می‌گویم که خودم هم نمی‌شنوم. بغض دارد خفه‌ام می‌کند.
برای خورن مسکّن سمت آشپزخانه می‌روم. مازیار کنار گلدان‌های پژمرده‌ام است. دارد برگ‌های زدشان را جدا می‌کند. شاید هم به دنبال گلدان اهدایی‌اش می‌گردد. قدم‌هایم خودبه‌خود به‌طرفش تغییر جهت می‌دهند و زبانم خودسرانه عمل می‌کند.
ـ ممنون که... اومدی.
نگاهش میان من و گلدان‌ها حرکت می‌کند. لبخند می‌زند و می‌گوید:
ـ کار خاصی نکردم.
و نمی‌دانم چرا باز خودم را توجیه می‌کنم.
ـ فقط می‌خواستم دعوا تموم شه.
باز لبخندش را تکرار می‌کند. اینبار مطمئن‌تر از قبلی...
ـ کار خوبی کردی.
برگ‌های زرد توی دستش را نشانم می‌دهد و می‌گوید:
ـ حواست بهشون نیست...
چند ثانیه به صورتش خیره می‌مانم. دیگر لبخندی ندارد. اخمی کمرنگ چهره‌اش را می‌پوشاند. نگاهم می‌افتد روی برگ‌های زرد. انگار خودم را تویشان می‌بینم. انگار دلم را توی دستش گرفته و می‌گوید: «ببین حواست بهش نیست.» بی‌هوا پوزخند می‌زنم.
ـ حواست، به خودتم نیست.
تن صدای گرفته‌اش کاملاً آرام است؛ اما می‌شنوم. سرم بالا می‌آید. قبل از آنکه قلاب نگاهم توی چشم‌هایش گیر بیفتد، سرش را سمت گلدان‌ها می‌چرخاند. حالا او هم شبیه همان برگ‌های زرد است... فرید هم. به‌سمت آشپزخانه می‌روم. باید علاوه بر مسکُن، آرامبخش هم می‌خوردم.

🍂🍂🍂

79

قصه‌گو

07 Feb, 12:34

#هما369

***
با کمپرس یخ جلوی در اتاق می‌ایستم. مازیار تند‌تند توی گوشش چیزهایی می‌گوید و فرید فقط شنونده است. هر‌چند به شنونده‌بودنش هم شک دارم. یک‌ قدم برمی‌دارم. متوجه حضورم می‌شوند. مازیار بلافاصله سر از گوش فرید بیرون می‌آورد و با تک‌سرفه‌ای بلند می‌شود. می‌خواهم کیسه را به او بدهم تا به فرید بدهد اما زود از کنار می‌گذرد و بیرون می‌رود. ناچار جلو می‌روم و کمپرس را سمت فرید می‌گیرم. با مکث کیسه را از دستم می‌گیرد و روی صورتش می‌گذارد. حالم خوب نیست و باز زبانم در برابر افکار به زانو می‌افتد.
ـ نباید می‌گفتم؟
کیسه را برمی‌دارد.
ـ مهم نیست...
آرام می‌گویم:
ـ پس هست.
چیزی نمی‌گوید. شاید نشنیده‌ است...
انگشتانم توی هم پیچ می‌خورند.
ـ داشت می‌زدت...
هوا را از دهانم بیرون می‌دهم.
ـ می‌خواستم جلوی در و همسایه بیشتر از این آبروریزی نشه...
به چشم‌هایم نگاه می‌کند و سر تکان می‌دهد.

🍂🍂🍂

101

قصه‌گو

26 Jan, 11:04

#هما368

بالاخره قدمی سمت در برمی‌دارد. خشایار می‌گوید:
ـ کجا فرار می‌کنی بی‌ناموس... بگو کجا بردیش کثافت؟!
صدای قدم‌هایش پشت سرم بلند می‌شود. ترسیده به‌طرفش می‌چرخم. کنارم می‌زند و خودش را به فرید می‌رساند. مازیار هم می‌آید و باز همه‌چیز درهم می‌شود. اینبار خشایار یقه‌ی فرید را می‌گیرد و مازیار قصد جداکردنشان را دارد، اما خشایار هم دیوانه شده و زور کسی بهش نمی‌رسد. مشتش را که به صورت زخمی فرید می‌کوبد، طاقتم تمام می‌شود.
ـ ولش کن... رفته پیش داییش... برو سراغ اون.
به آنی دست‌های هرسه‌شان خشک می‌شود. خشایار یقه‌ی فرید را ول می‌کند و به‌سمت من می‌چرخد. گیج می‌گوید:
ـ داییش!؟
نگاه من به مشت‌ فرید است که همانطور محکم، کنار تنش ول می‌شود. نگاهم بالاتر می‌رود... تا آرواره‌هایش که چیزی به خردشدنشان نمانده و چشمانی که بسته شده‌اند...

🍂🍂🍂

335

قصه‌گو

26 Jan, 11:04

#هما367

به‌زور فرید را از روی خشایار بلند می‌کند. واقعا خون جلوی چشم‌هایش را گرفته است. مازیار فرید را سمت دیوار هل می‌دهد و من روبه‌رویش می‌ایستم. صدای نفس‌زدنش گوشم را پر کرده است. از ترس حمله‌ی دوباره دستم را روی بازوهایش می‌گذارم و سرم را سمت خشایار می‌چرخانم. مازیار می‌خواهد کمکش کند که پسش می‌زند. این دیوانه دست بردار نیست انگار که باز نیشخند لعنتی اش را به رویمان می‌پاشد.
ـ جهنم و ضرر! می‌ذارم پای تلافی دیروز... اما اصل مطلب هنوز مونده... کجا قایمش کردی؟
عضلات فرید زیر دستم منقبض می‌شوند. ترسیده نگاهش می‌کنم.
ـ خجالت نکش بگو. زنت که اصلا انگار این چیزا براش مهم نیست!
با جلو آمدن تن فرید زیر دستم، با آخری قدرت سمت دیوار هلش می‌دهم و التماس می‌کنم که بس کند. مازیار در جوابش می‌گوید:
ـ تموم می‌کنی یا پلیس خبر کنم؟
ـ ببین آقای وکیل مدافع، من فقط می‌خوام بدونم نسترن کجاست؟!
ـ ما نمی‌دونیم برو از عموت بپرس.
پوزخند می‌زند.
ـ که شما نمی‌دونید؟
از ترس دعوای دوباره دست فرید را به هزار زور و ضرب سمت در می‌کشم.
ـ بیا بریم فرید.
تمام تنم از ترس می‌لرزد و سرم از درد تیر می‌کشد.
ـ بیا دیگه، خواهش می‌کنم.

🍂🍂🍂

269

قصه‌گو

26 Jan, 11:03

#هما366

با هم درگیر می‌شوند. کوچه خلوت است، اما صدای باز و بسته‌ شدن پنجره‌ها می‌آید و اشک‌هایم راه می‌افتند. باز جلو می‌روم و بازوی فرید را می‌گیرم.
ـ بسه، ولش کن.
فرید که برای دورکردن من می‌چرخد، خشایار با شدت هلش می‌دهد. تعادش را از دست می‌دهد و به درخت پشت سرش کوبیده می‌شود و جیغ خفه‌ی من رسوایی را بیشتر می‌کند.
خشایار دیوانه ول کن نیست. راهم را می‌بندد و می‌گوید:
ـ یه‌کم چشمات رو باز کن! بهت گفته بودم شوهرت رو جمع نکنی خودم برات جمعـ...
فرید از پشت یقه‌اش را می‌گیرد و روی زمین پرتش می‌کند. سرخ سرخ است رگ‌هایش همه بیرون زده‌اند و چیزی به انفجارش نمانده است. روی تن خشایار خیمه می‌زند و مشتش را به صورتش می‌کوبد. کنترلش را از دست داده است. دیوانه شده است. هرچه صدایش می‌کنم و دستش را می‌کشم، فایده ندارد. صدای توقف ماشینی می‌آید و...
ـ فرید!
انگار فرشته‌ی نجات است. به‌طرفش می‌چرخم.
ـ یه‌کاری کن مازیار.
به‌طرف‌مان خیز برمی‌دارد.
ـ بسه فرید.. ولش کن... بسه ... آروم باش... فرید.

🍂🍂🍂

155

قصه‌گو

26 Jan, 11:03

#هما365

فرید سرخ از عصبانیت باز می‌خواهد به‌طرفش برود که بازویش را می‌گیرم.
ـ بیا بریم فرید، ولش کن.
ـ این همه اعتماد خوب نیست، خانم. اونم واسه شوهری که دختر بلند می‌کنه!
ـ خفه شو عوضی!
فرید بی‌هوا به‌سمتش حمله می‌کند و مشتش را به صورتش می‌کوبد. خشایار غافلگرشده روی کاپوت ماشین می‌افتد. قلبم توی حلقم، توی دهانم، توی کل تنم می‌کوبد. فرید که دوباره خیز برمی‌دارد، من هم خیز برمی‌دارم و بازویش را می‌گیرم.
ـ فرید، تو رو خدا!
ـ حرف حق زور داشت، نه؟
فرید دستم را پس می‌زند و سرش را به‌طرفم می‌چرخاند. صورتش سرخ است. باز فقط می‌گوید:
ـ گفتم برو تو، هما.
خشایار در همین فاصله‌ی کوتاه خودش را جمع‌ می‌کند. دستش را به‌جای مشت فرید می‌کشد و می‌گوید:
ـ آره برو تا دست شوهرت رو نشه.
ـ ببند دهنت رو.
تنم می‌لرزد. باز دست فرید را می‌گیرم.
ـ فرید، بیا بریم ولش کن.
ـ آره برید، فقط بدون شوهر با وفات هنوز با دخترعموی من رابطه داره... دیگه نمی‌دونم تا کجاها پیش رفتن!
لحنش کثیف است. حالم را به‌هم می‌زند. فرید باز ناغافل به‌سمتش حمله می‌کند.
ـ کثافت عوضی!

🍂🍂🍂

143

قصه‌گو

26 Jan, 11:02

#هما364

ـ کجا بره... وایسا خانم! تازه می‌خوایم حرف بزنیم.
فرید نفسش را پوف می‌کند و تقریبا به‌سمت داخل هلم می‌دهد.
ـ گفتم برو تو.
خودش به‌طرف خشایار می‌رود. بی‌طاقت برمی‌گردم. فرید می‌غرد:
ـ چی می‌خوای؟
خشایار به مسخره می‌گوید:
ـ چه صورت زیبایی!
نگاهش را به من می‌دهد.
ـ قبول دارم، یه‌کم زیاده‌روی کردم.
ـ حالیت نیست که به قید وثیقه بیرونی!
می‌خندد و با همان لحن مسخره می‌گوید:
ـ ببین امروز برای دعوا نیومدم.
باز به من نگاه می‌کند.
ـ اومدنم فقط محض خیرخواهیه خانم!
ـ گورت رو گم کن!
در یک قدمی فرید می‌ایستد.
ـ برای من دور برندار. می‌دونی که کاملاً پتانسیل کشتنت رو دارم... اما الان اومدم که فقط حرف بزنم.
ضربان قلبم تند می‌شود. فرید با پشت دست به شانه‌اش می‌کوبد و جویده جویده می‌گوید:
ـ تا با پلیس تماس نگرفتم، گمشو!
خشایار دست‌هایش را به حالت تسلیم بالا می‌آورد و باز رو به من نیشخندی می‌زند که دلم را آشوب می‌کند.
ـ می‌دونی چه شوهر سر‌به‌راهی داری؟

🍂🍂🍂

124

قصه‌گو

26 Jan, 11:02

#هما363

تا رسیدن به فرودگاه جز سکوت خبری نیست. به محض رسیدن بلیط اولین پرواز به مقصد اصفهان را می‌گیرد. باز هم ما را آدم حساب نمی‌کند. اصلا انگار نه انگار که همراهش هستیم. کاش غریبه بودیم تا حداقل سهمی از نگاهش بهمان می‌رسید. حتماً می‌داند این بدترین تنبیهی است که می‌تواند در پیش گیرد تا زیر بار این عذاب لهمان کند. خیلی زود کارت پروازش را می‌گیرد و به‌سمت گیت بازرسی می‌رود. نه روی نگه‌داشتنش را دارم، نه از ترس خشایار جرئتش را و نه دل جدایی با این حال... چه برزخی!
خودش یک‌دفعه میانه‌ی راه می‌ایستد. تردید دارد انگار. بالاخره به‌طرفم برمی‌گردد. ناخودآگاه یک قدم بلند به‌طرفش می‌روم.
ـ فکر نکن با رفتنم همه‌چیز تموم می‌شه... حالا می‌رم؛ اما با پرویز برمی‌گردم تا تکلیفتون رو روشن کنم.
و بلافاصله می‌چرخد و می‌رود...
***
با توقف ماشین چشمانم را باز می‌کنم. انگار از سفری چند ساله برگشته‌ام. به‌زور در را باز می‌کنم. صدای بسته‌شدن درهای ماشین نوبتی توی سکوت می‌پیچد. مثل لشکر شکست خورده سمت در خانه می‌رویم. فرید کلید را در قفل فرومی‌کند و...
ـ به‌به خانم و آقای فرجاد.
نفسم حبس می‌شود و دست فرید خشک. مازیار خبر داده بود که رفته، اما انگار سمج‌تر از این حرف‌ها بود.
فرید زودتر به خودش می‌آید. در را باز می‌کند و من را سمت در می‌کشد.
ـ تو برو هما.

🍂🍂🍂

161

قصه‌گو

23 Jan, 11:00

#هما362

ـ کجا می‌‌ری مامان؟
ـ فرودگاه می‌ریم خانم.
ـ برو کنار هما.
ـ عمه‌جان صبر کنید.
صدای گرفته‌ی فرید نگاه مامان را از من می‌گیرد. دوباره قصد سوارشدن می‌کند. فرید کنارم می‌زند و دست مامان را می‌گیرد.
ـ عمه خواهش می‌کنم. من شرمنده‌ام. می‌دونم دیگه هیچ ارزشی پیشتون ندارم. حق دارید. اشتباه کردم.
ـ چی شد خانم؟
فرید در جواب راننده می‌گوید:
ـ شرمنده آقا ماشین نمی‌خوان.
مامان می‌خواهد مخالفت کند که فرید می‌گوید:
ـ عمه‌جان لطفاً. جون هما بیاین... من خودم هرجا بخواین می‌برمتون... خواهش می‌کنم.
روی نگاه‌کردن بهش را ندارم، اما صدایش که رو به راننده عذرخواهی می‌کند، نفس حبس شده‌ام آزاد می‌شود. فرید به‌سرعت به‌سمتی می‌دود و چند دقیقه بعد با ماشینش روبه‌رویمان می‌ایستد. در جلو را برای مامان باز می‌کنم، اما در عقب را باز می‌کند و می‌نشیند. بی‌محلی‌اش دقم می‌‌دهد! در را می بندم. ماشین را دور می‌زنم و کنارش می‌نشینم. نگاهش به پنجره ‌است. سرد و جدی می‌گوید:
ـ می‌رم فرودگاه.
ـ فرودگاه چرا؟ عمه خواهش می‌کنم... خونه‌ی ما رو دوست ندارید، باشه. می‌ریم خونه‌ی بابا... اما نمی‌ذارم برید.
هرچند حضور خشایار زنگ خطر است، اما هیچ‌کدام راضی به رفتن مامان با این حال نیستیم.
ـ لازم نکرده.
ـ تو رو خدا اینجوری نرو مامان...
ـ بمونم که سریال دروغ زندگی شما رو نگاه کنم.
هردو در جا خفه می‌شویم. مامان که انگار آتش خشمش دوباره فوران کرده است، دستش را روی دستگیره‌ی در می‌گذارد. فرید زود راه می‌افتد و می‌گوید:
ـ باشه عمه، ببخشید... می‌رم، چشم.

🍂🍂🍂

213

قصه‌گو

23 Jan, 10:59

#هما361

نفس‌نفس می‌زند. انگار در حال دویدن است.
ـ آره... تو کجایی؟
ـ تو با ماشین خودت اومدی؟
گیج می‌گویم:
ـ نه با تاکسی اومدم... برای چی؟
ـ خیلی خب. همون‌جا باش تا بیام سوئیچ رو بدم بهت.
ـ سوئیچ واسه چی؟
ـ من می‌رم خونه... مازیار رفته دنبال خشایار، می‌گه یک ساعته جلوی خونه‌مون بست نشسته... این تا زهرش رو نریزه نمی‌ره...
مکث می‌کند و کلافه می‌گوید:
ـ قصدش تویی، هما... می‌خواد اعصابت رو به‌هم بریزه... حالا تو این وضعیت عمه رو هم ببینه!
دهانم خشک‌تر شده است. قبل از آنکه چیزی بگویم، از دور می‌بینمش. تماس را قطع می‌کنم و به‌‌طرفش می‌روم. سوئیچش را به‌طرفم می‌گیرد.
ـ فقط خونه نیاین تا خبر بدم بهت.
دستش را پس می‌زنم.
ـ نمی‌خواد فرید. می‌خوای بری چیکار؟ بذار اون روانی انقدر وایسه تا جونش بالا بیاد... من با هامون حرف...
ـ اون عمه‌ست داره اون طرفی می‌ره؟
سریع به پشت می‌چرخم. مثل این چند ساعت بی‌آنکه نگاهی به‌سمت ما بیندازد، راه خودش را می‌رود. خمیده و خسته...
به‌طرفش می‌روم. هجوم جمعیتی عزادار فاصله‌ی بینمان را بیشتر می‌کند. نمی‌بینمش. فقط به‌همان سمتی که رفته بود می‌روم. آنقدر می‌روم تا تاکسی‌ها را می‌بینم و البته پیدایش می‌کنم. به یکی از راننده‌ها چیزی می‌گوید و سمت در عقب می‌رود. با شتاب خودم را مقابلش می‌اندازم. مات و مبهوت نگاهم می‌کند. انگار نه فقط حضور من که خودش را هم فراموش کرده است.

🍂🍂🍂

151

قصه‌گو

23 Jan, 10:59

#هما360

ناامید زمزمه می‌کنم:
ـ من تجربه دارم، خشایار خوب بلده با حرفاش آدم رو بسوزونه. براشم مهم نیست حرفی که می‌زنه راسته یا نه... می‌ترسم جلوس مامان یه چیزی بگه...
با مکث نفسش را بیرون می‌دهد و می‌گوید:
ـ نگران نباش مامان قصد موندن نداره. بیشتر به‌خاطر اوضاع من...
ـ یعنی امروز برمی‌گرده؟
باز هم با کمی مکث می‌گوید:
ـ دیروز بعد از شنیدن حرفام شوکه شده بود... تا همین چند وقت پیش فکر می‌کرد بین این همه گرفتاری حداقل تو خوشبخت شدی... اینا رو نمی‌گم که ناراحت بشی... مامان فکر می‌کنه برای تو کم گذاشته. پریشونیش باعث شد این همه راه و بیاد و به یه تلفن رضایت نداد... انگار باورش نمی‌شه هما... حالا خودشم مونده این وسط نمی دونه چی کار باید بکنه.
با صدای گروه عزادارانی که از نزدیکی‌ام می‌گذرند، به خود می‌آیم. تماس چند دقیقه پیش قطع شده بود اما صدای هامون توی گوش من، نه...
به‌سمت مسجد می‌روم و به قسمت زنانه سرک می‌کشم. شانه‌های افتاده‌اش را رو به قبله می‌بینم. نیم‌رخش به من است. بی‌حرکت و خیره به دیوار مانده است. قلبم تیر می‌کشد. برمی‌گردم و با تمام قوا از این صحنه هم فرار می‌کنم.
خودم را به سکویی می‌رسانم و می‌نشینم. شماره‌ی فرید را می‌گیرم، بار اول اشغال است و بار دوم به سرعت جواب می‌دهد.
ـ الو هما، مسجدین هنوز؟

🍂🍂🍂

125

قصه‌گو

23 Jan, 10:58

#هما359

صدای فرید در گوشم می‌پیچد که می‌گوید:
ـ پشت خطی دارم هما... مازیاره... بهت زنگ می‌زنم.
تماس قطع می‌شود. شماره‌ی هامون را می‌گیرم. مامان بی‌شک تابِ تحمل شیرین‌کاری‌های خشایار را ندارد.
ـ الو هما، چی شد؟
ـ هیچی... افتضاح‌تر از این نمی‌شد.
ـ خیلی شکاره از دستت، آره؟
ـ ناامیدش کردم...
ـ دیگه کاریه که شده... از این به بعد تصمیم درست بگیر!
جمله‌اش را به‌روی خودم نمی‌آورم. تصمیم درستی که او می‌خواهد را دوست ندارم!
ـ خشایار رفته سراغ فرید.
سکوتش انگار از سر تحلیل است که یک‌دفعه تُن صدایش بلند می‌شود:
ـ اون فرید دروغگو که می‌گفت یارو برگشته لندن و همه‌چیز تموم شده!
ـ دروغ نگفته... دوباره برگشته ایران... دیروز رفته سراغ فرید زده صورتش رو هم داغون کرده.
ـ فرید رو زده؟!
ـ آره... رفتن نسترن رو از چشم فرید می‌بینه... الانم رفته سراغ مازیار، می‌خواد آبروریزی راه بندازه... چیکار کنم هامون؟
سکوتش نگاهم را باز به‌سمت ورودی مسجد می‌کشاند.
ـ به مامان گفتم جفتشون رفتن... نمی‌خواستم خیلی حساس بشه تو این شرایط... یه‌جوری گفتم که دیگه مشکلی از جانب اونا نیست.

🍂🍂🍂

144

قصه‌گو

20 Jan, 08:16

#هما358

می‌‌رود و مثل جوجه اردکی ترسیده به دنبالش روان می‌شوم.
کاش از سرم می‌افتاد... ای کاش.
تا مسجد به‌دنبالش می‌روم. گوشی‌ام زنگ می‌خورد. فرید است.
ـ کجایین هما؟
ـ الان روبه‌روی مسجد. یعنی مامان رفت داخل.
ـ عمه خوبه؟
نگرانی برای حال مامان به کنار، لحنش انگار حرف‌های دیگری هم در خود دارد.
ـ خوبه، یعنی نه، نمی‌دونم... تو چه‌ته؟
ـ خودت خوبی؟
کلافه می‌گویم:
ـ نه... باز چی شده فرید؟
صدای نفسش را می‌شنوم.
ـ عمه تا کی... یعنی می‌دونی می‌خواد بمونه یا بره؟
ـ نه، نمی‌دونم... برای چی؟
ـ ببین هما... خشایار رفته سراغ مازیار.
ـ خب به مامان چه ربطی داره؟
ـ شک ندارم می‌خواد آبروریزی راه بندازه... فکر کن عمه اون دیوونه‌ رو هم ببینه، دیگه نورعلی‌نور می‌شه... یه‌وقت یه چیزی می‌گه جلو عمه...
با دلی شورافتاده ورودی مسجد را نگاه می‌کنم. دیگر نمی‌دانم که مفهومی به اسم آرامش اصلاً وجود خارجی دارد یا نه؟

🍂🍂🍂

245

قصه‌گو

20 Jan, 08:15

#هما357

زمان در سکوت دیوانه‌کننده‌ی او و عذابی می‌گذرد که مثل باری سنگین شانه‌ام را خم کرده است. تمام تنم از بی‌حرکتی خشک شده است، اما مهم نیست. تا وقتی مامان دلگیر باشد و نبخشدم هیچ‌چیز مهم نیست.
صدای اذان که پخش می‌شود. بی‌توجه به من که مثل سنگی در این قبرستان خشک شده‌ام، بلند می‌شود و می‌رود. مسیر قدم‌های خواب رفته‌اش را دنبال می‌کنم. می‌خواهم بلند شوم و دنبالش بروم که به‌سمتم می‌چرخد و می‌گوید:
ـ دنبال من راه افتادین که چی؟
یعنی ممکن بود این غیظ، این ناامیدی و این همه حواس تلخ یک روز تمام شود؟
ـ فکر کردی جبران می‌شه؟ فکر کردی غلطی که کردی یادم می‌ره؟
سرم باز هم خم می‌شود. قلبم از فکر نبخشیدنش تیر می‌کشد. قدم‌های رفته را برمی‌گردد. دستش را زیر چانه‌ام می‌گذارد و سرم را بالا می‌آورد. چند لحظه فقط نگاهم می‌کند. اشک‌هایش را توی چشم‌هایش جمع کرده است.
ـ این حال و روزت ارزشش رو داشت که پیه اون شرط‌وشروط رو به تنت بمالی؟ آره هما؟!
هقی نصفه از دهانم بیرون می‌زند. چانه‌ام را ول می‌کند.
ـ کاش به‌زور با خودم و هامون برده بودمت اصفهان... باید انقدر تو خونه حبست می کردم تا عشقش از سرت بیفته... اشتباه کردم.

🍂🍂🍂

243

قصه‌گو

20 Jan, 08:15

#هما356

کف‌ دست‌هایم را به صورتم می‌چسبانم و سرم را تا جای ممکن خم می‌کنم. هیچ حرفی برای گفتن ندارم.
ـ می‌بینی سعید، می‌بینی دخترت رو؟
بغض صدایش مثل وزنه‌ای روی شانه‌هایم قرار می‌گیرد.
ـ تقصیر از منه. بلد نبودم بچه بزرگ کنم... تو هم تنهام گذاشتی با این دو تا. حالا خودتم بیا جمعشون کن.
تا ته دنیا هم خودم را سرزنش می‌کردم، تلخی حسی که به مامان داده بودم، جبران نمی‌شد.
ـ آخه این چه کاری بود که با زندگیت کردی هما؟ می‌خواستی به من ثابت کنی برات مادری نکردم که سر خود این تصمیم رو گرفتی، آره؟ که برای یه مشورت خشک و خالی هم آدم حسابم نکردی؟
کاش کلمه‌ها یاری می‌کردند.
ـ مامان خواهش می‌کنم اینجوری فکر نکن. تو رو خدا... تو کم نذاشتی برام. من... نتونستم بهت بگم.
ـ هزار بار بهت فرصت دادم تا خودت حرف بزنی هما... تا کجا می‌خواستی پنهون کنی؟
کلمات بی‌مصرفند. سکوت می‌کنم و او با با تاسفی عمیق می‌گوید:
ـ من چیکار کنم با تو و زندگیت؟ می‌خواستی من نگران نشم؟ آفرین موفق شدی؛ چون من دیگه نگران نمی‌شم، به‌جاش روزی هزار بار دق می‌کنم برای کاری که کردی!
آخ خدا لعنتت کند، هما!

🍂🍂🍂

158

قصه‌گو

20 Jan, 08:14

#هما355

هرچقدر هم که فرار کنم باز توی گردی این دایره گیر کرده‌ام. سختی دیدن مامان کمتر از دیدن فرید نیست. در چند قدمی‌اش می‌ایستم. اینبار گله از من را پیش شوهرش آورده است. پیش بابا. روبه‌رویش می‌نشینم. خسته‌ام. از این همه دردی که به اطرافیانم داده‌ام، خسته‌ام.
مهم نیست که خیره به سنگ مزار پدرم هستم، تصویر فرید و مامان از جلوی چشمم پاک نمی‌شود.
ـ ببخشید مامان.
صدایم می‌لرزد. دیگر دلیلی برای پنهان‌کاری ندارم. اشک‌هایم را پاک نمی‌کنم. ذهنم خالی از حرف و پر از تصویر است.
ـ فقط نمی‌خواستم نگران من باشید.
ـ باید ازت تشکر کنم؟ واقعاً اون موقع که داشتی با فرید قرارمدار می‌ذاشتی، نمی‌خواستی منو نگران کنی! بعد اینجوری گند زدی به زندگیت؟!
زبانم نمی‌چرخد تا از حس دیوانه‌واری بگویم که انگار از بدو تولد دورنش گیر افتاده‌ام. فقط می‌گویم:
ـ ببخشید.
ـ پشیمون نیستی هما.
چه خوب می‌فهمد...
ـ چی‌کار کنم باهات؟ تو حتی مثل اون فرید مادرمرده به زبون نمی‌آری که اشتباه کردی!

🍂🍂🍂

179

قصه‌گو

10 Jan, 13:32

#هما354

ـ عمه، من...
صدای مامان کمی بالا می‌رود.
ـ هیچی نگو فرید... تو اگه دختر منو نمی‌خواستی غلط کردی عقدش کردی، فهمیدی؟! غلط کردی! هما هرغلطی کرده، گناه تو کمتر از اون نیست، اینو تو اون مغزت فرو کن.
همین که پایش را بیرون می‌گذارد با منِ خشک‌شده روبه‌رویش مواجه می‌شود. آب دهانم را قورت می‌دهم و نگاهم را می‌دزدم. سکوتش آشوب دلم را بیشتر می‌کند. باز دزدانه نگاهم را به چشمانش می‌دهم. نگاهش روی گونه‌ام می‌چرخد و به سرعت از کنارم رد می‌شود.
می خواهم دنبالش بروم، اما تصویر روبه‌رو پاهایم را روی زمین میخ می‌کند. قامت در هم شکسته‌ی فرید در قاب چشمانم نقش می‌بندد. این فرید درهم شکسته، ساخته‌ی دست من بود... نتیجه‌ی خودخواهی من...
دو قطره اشک از چشمم بیرون می‌ریزد. بی‌اراده قدمی به‌سمتش می‌روم. زمزمه‌‌اش که فقط تکرار «بابااتا»ست، دیوانه‌ام می‌کند. لحنش یک سوگواری‌ تمام‌وکمال است. توی دلم زمزمه می‌کنم: «چی کار کردم باهات؟» دستم را به دهانم فشار می‌دهم. همه‌ی توانم را جمع می‌کنم و چشم‌هایم را به‌روی این صحنه می‌بندم و خیلی واضح فرار می‌کنم. از فریدی که با خودخواهی خودم ساخته بودم... از فریدی که با عشق بی‌خاصیتم ساخته‌ بودم... با آخرین قوا می‌گریزم.

🍂🍂🍂

461

قصه‌گو

10 Jan, 13:32

#هما353

به دیوار تکیه می‌دهم و صدای فرید هم نیازش به تکیه‌گاه را فریاد می‌زند.
ـ به خاک مادرم می‌خواستم جبران کنم.
بغض بیخ گلویم را می‌گیرد. خودم را لعنت می‌کنم. به‌خاطر من و دلم همه داشتند عذاب می‌کشیدند.
ـ برو فرید. نمی‌خوام حرفی بزنم که شرمنده‌ی فریده‌ی خدابیامرز بشم...
انگار مامان هیچ‌جوره قصد کوتاه‌آمدن ندارد.
از زمزمه‌ی فرید دلم می‌سوزد.
ـ شما چرا عمه؟ اونی که شرمنده‌ی عالم و آدمه منم.
می‌خواهم تنم را تکان دهم و داخل بروم تا فرید، تنهایی سیبل ترکش‌ها نباشد اما صدای مامان باز متوقفم می‌کند.
ـ به چه دردی می‌خوره این شرمندگی؟ هان؟ الان این زندگیه که شما دارین؟
ـ درستش می‌کنم.
ـ چی رو؟ هان! چی رو؟ من این مدت دخترم رو به کی سپرده بودم؟
صدایی از فرید نمی‌شنوم و باز مامان می‌گوید:
ـ آخه من چی بگم به تو که عزت دخترم رو حفظ کرده باشم؟ که بیشتر از این کوچیک نشه؟
لحنش، معنای جملاتش، تنم را می‌لرزاند. کمی سرم را پیش می‌برم. فرید پشت به من با شانه و گردنی خمیده رو به مامان ایستاده و مامان دارد از سر مزار شهربانوجان بلند می‌شود. سرم را عقب می‌کشم.
ـ حداقل وقتی داشتی برای دختر عمه‌ت شرط‌وشروط می‌ذاشتی، حرمت منو حفظ می‌کردی.

🍂🍂🍂

303

قصه‌گو

10 Jan, 13:31

#هما352

دلشوره، ترس، شرم و هزار حس آزاردهنده‌ی دیگر توی وجودم جریان دارد. مامان فقط یک ‌جمله به فرید گفته بود: «پا تو خونه‌ای که از درودیواراش دروغ می‌باره، نمی‌ذارم.»
مامان برای فرید هم مثل مادر بود و حدس خرابی حالش اصلاً سخت نبود.
آه می‌کشم. هیچ‌وقت تصورش را هم نمی‌کردم که یک روز تا این حد برای فرار از مادرم اشتیاق داشته باشم.
***
نزدیک آرامگاه کوچک بابااتا و شهربانوجان می‌ایستم. نگاهم روی ورودی‌اش می‌چرخد.
ـ دخترت رو ناامید کردم بابااتا.
پاهایم را به‌زور حرکت می‌دهم و دستم را دور بند کیفم مشت می‌کنم. نفسم را که می‌لرزد، آرام بیرون می‌دهم. کاش یکی بود تا پشت سرش قایم می‌شدم.
باز حس تهوع‌ام زیاد می‌شود. دو قدم مانده به در دوباره متوقف می‌شوم.
ـ اشتباه از من بوده... خواهش می‌کنم یه چیزی بگید، عمه.
پس انگار هنوز قصد شکستن سکوتش را ندارد.
ـ لطفاً بیاید بریم خونه، من همه‌چیز رو بهتون توضیح می‌دم.
سکوت بی‌پایان مامان ناامیدش می‌کند انگار که مستاصل می‌گوید:
ـ باید به جای هما می‌زدی تو گوش من...
ـ حساب تو باشه با پرویز!
سکوت شکسته بود، اما چه شکستنی. چی بدتر از این جمله برای فرید؟ جایشان وارونه می‌شود. سکوت سهم فرید می‌شود و...
ـ من توی تربیت دخترم کوتاهی کردم. لازم باشه بازم می‌زنمش.

🍂🍂🍂

154

قصه‌گو

10 Jan, 13:31

#هما351

***
لرزش دست‌هایم مانع بستن سریع دکمه‌هاست. دو دکمه‌ی آخر را ول می‌کنم و توی آینه نگاهی به جای انگشت‌هایش روی صورتم می‌اندازم. کیف و موبایلم را برمی‌دارم و از اتاق بیرون می‌روم.
از رویارویی باهاش می‌ترسم و خجالت می‌کشم. از یخبندانی که توی نگاهش شکل گرفته فراری هستم و چاره‌ای هم ندارم. آهی می‌کشم و از خانه هم بیرون می‌روم.
قبل از ازدواج که دلم فقط برای رسیدن به فرید پر می‌زد و چیزی جز او به حوالی ذهنم هم نمی‌رسید، از کجا باید می‌فهمیدم که سرنوشت قدم‌هایمان را تا اینجا دنبال خودش می‌کشد؟ اصلا به مغزم هم خطور نمی‌کرد که اگر کسی از جریانات بینمان باخبر شود، چه می‌شود. اصلاً مغزم کار نمی‌کرد. تقصیر سرنوشت هم نیست. مشکل از من بود که اگر می‌دانستم هم باز همین راه را پیش می‌گرفتم.
صدای تک‌بوق راننده به قدم‌هایم سرعت می‌دهد. ترس و اضطراب باعث حس تهوع‌ام شده است. قبل از نشستن توی ماشین، دو تا نفس عمیق می‌کشم. توی ماشین پنجره را پایین می‌دهم و در جواب راننده که می‌گوید:
ـ بهشت‌ زهرا تشریف می‌برید؟
سرم را به‌تایید تکان می‌دهم. دست‌هایم را توی هم مشت می‌کنم. مامان بی‌توجه به فرید سوار تاکسی شده و فرید هم تا سوار ماشینش شود و دنبالش راه بیفتد و بعد هم مسیرش را بفهمد، یک‌سره دنبالش رفته بود. وقتی خبری ازشان نشده بود، با ترس‌ولرز تماس گرفته بودم و فرید با حالی گرفته گفته بود که مامان به‌کل ندیدش گرفته است.

🍂🍂🍂

179

قصه‌گو

04 Jan, 09:18

دوستان در حال حاضر فقط فایل فروشی رمان بهشت موجوده و من راضی به خوندن فایل باقی رمان‌هام(به جز شهربازی) نیستم.
ممنونم که توجه می‌کنید.

353

قصه‌گو

03 Jan, 16:49

#هما350

مشتم را محکم به زمین می‌کوبم و به خودم فحش می‌دهم.
با فشار مشتم روی زمین بلند می‌شوم. جز درد صورتم که یادگاری مامان است، هیچ دردی حس نمی‌کنم. تمام حواسم شده اندازه‌ی کف دست مامان که به صورتم چسبید. لنگ‌لنگان داخل می‌روم و خودم را به تلفن می‌رسانم که صدای زنگش قطع نمی‌شود. گوشی را برمی‌دارم.
ـ الو هما؟
ـ هامون.
لحنم انگار گویای همه‌چیز هست که بدون توضیح شنیدن می‌گوید:
ـ دیروز که تلفنی صحبت کردیم مامان خونه نبود و من نفهمیدم آخرای صحبتمون رسیده خونه و حرفام رو شنیده... دقیقا از اومدن اسم نسترن...
تازه دلیل تلفن دیشب مامان برایم روشن می‌شود.
ـ خلاصه که شب با عکس بابا اومد نشست روبه‌روم... قسمم داد هما... نتونستم نگم.
صدایش شرمنده است. فقط می‌خواهم بدانم تا کجا را گفته، تا کجای زندگی آشفته ام را...
ـ چی گفتی بهش؟
ـ اینکه... خب یعنی...
نفسش را بیرون می‌دهد.
ـ تا شرط‌و‌شروط قبل از ازدواجت.
یعنی همه‌چیز.
ـ همون دیشب می‌خواست بیاد... کلی باهاش حرف زدم فکر کردم قانع شده اما صبح که از خواب پاشدم دیدم یادداشت گذاشته که باید بره... فکر کنم با پرواز صبح زود رسیده. دیشب که دنبال بلیط بود باید می‌فهمیدم... فکر کردم شب راه نیفتاده یعنی به حرفم گوش داده... تقصیر من شد هما...
ته مانده‌ی جانم می‌شود آهی عمیق... تقصیر من بود. فقط من.

🍂🍂🍂

349

قصه‌گو

03 Jan, 16:48

#هما349

برمی‌گردد و با تاسف خیره به چشم‌هایم می‌گوید:
ـ ازتون توقع نداشتم... برای جفتتون متاسفم!
به‌طرف در می‌رود. یک‌دفعه می‌ایستد و با صدایی لرزان می‌گوید:
ـ تقصیر شما نیست... من کم گذاشتم.... برای خودم متاسفم.
سرش را کمی به‌طرفم می‌چرخاند.
ـ بهت گفتم هما، ترجیح می‌دادم همه‌چیز رو از زبون خودت بشنوم، اما تو برای حرفم ارزش قائل نشدی.
نفس‌ها منقطع از دهانم بیرون می‌زنند و دو قطره اشک از چشم‌هایم بیرون می‌ریزد. سرم را سمت فرید می‌چرخانم که با اخم سربه‌زیر شده است. صدای بسته‌شدن در سرم را به‌سمت جای خالی مادرم برمی‌گرداند.
این لحظه‌ها مثل خوابند. باورم نمی‌شود. خیره به در بسته‌شده مانده‌ام که فرید به‌سمت در خیز برمی‌دارد. به‌خودم می‌آیم و بی‌هوا قدم برمی‌دارم، غافل از اینکه روی تک‌پله‌ی جلوی ورودی ساختمان هستم و... نقش زمین می‌شوم.
ـ ای وای، هما.
فرید به‌طرفم برمی‌گردد. روبه‌رویم خم می‌شود. دستم را جلوی دهانم می‌گیرم و نگاهش می‌کنم. نگاه نگرانش بین من و پشت سرش که جای خالی مامان است گردش می‌کند. بین ماندن و رفتن گیر کرده است. می‌خواهد کمک کند تا بلند شوم اما من جانی ندارم. دستش را پس می‌زنم و همراه با ریزش اشک‌هایم می‌گویم:
ـ برو دنبال مامانم، فرید... ندازه بره.
ـ می‌آرمش عزیزم... بلند شو برو تو خونه.
بلند می‌شود و از خانه بیرون می‌دود.
ـ احمق! گند زدی... گند!

🍂🍂🍂

271

قصه‌گو

03 Jan, 16:48

#هما348

ـ مادرتم... که اگه نبودم و برات کم گذاشتم، تو حق نداشتی انقدر خودسر بشی که با زندگیت اینجوری بازی کنی.
قاطعیت صدایش یک‌دفعه فرومی‌ریزد.
ـ ناامیدم کردی هما.
ـ تقصیر هما نیست، عمه.
نگاه مامان از من جدا و به پشت سرم کشیده می‌شود و با لحنی جدی که هیچ‌وقت ازش نشنیده‌ بودم، می‌گوید:
ـ حساب تو باشـ...
حرفش نصفه و دهانش باز می‌ماند. چشم‌هایش گرد می‌شوند. انگار تازه وضع خراب چهره‌ی فرید را می‌بیند. نگرانی‌اش حالا پررنگ می‌شود.
ـ تو... تو... چرا...
از کنار تن بی‌جانم رد می‌شود و هراسان سمت فرید می‌رود.
ـ تو چه‌ت شده؟ این چه وضعیه؟ای خدا! شما دوتا دارین با زندگیتون چه غلطی می‌کنید؟
صدای فرید اما زمزمه‌ای بیشتر نیست:
ـ چیزی نیست عمه...
ـ گفتم چی شده؟
ـ تصادف کردم.
کاسه‌ی صبرش سر می‌رود.
ـ انقدر خامید که نمی‌فهمید طناب دروغ پوسیده‌تر از این حرفاست که شما دوتا دم‌ودقه بهش چنگ بزنید... بس کنید دیگه!

🍂🍂🍂

173

قصه‌گو

03 Jan, 16:47

#هما347

نگاهی به‌ آیفون و نگاهی به اخم‌های فرید می‌اندازم و سراغ آیفون می‌روم. دلم انگار شوره‌زار است و خیلی خوب می‌دانم که جواب سوالاتم را در پس همین زنگ پیدا می‌کنم.
انتظار دیدن هرچیزی را دارم جز دیدن مامان در مانیتور آیفون. نفسم بند می‌آید. چشم‌های تا جای ممکن باز می‌شوند. دنبال یک نشانه‌ی کوچک می‌گردند تا خیال خودشان را راحت کنند که توهم زده‌اند اما حقیقت زیادی واضح است. یعنی مادرانه‌هایش او را اینطور آشفته به اینجا کشانده است؟
صدای زنگ دوباره تکرار می‌شود. تنم می‌لرزد. دستم برای بازکردن در پیش نمی‌رود؛ اما مگر چاره‌ای هست؟ دکمه را فشار می‌دهم و پاهایم سمت در راه می‌افتند. در را که باز می‌کنم او هم در را هل می‌دهد و داخل پارکینگ می‌آید. همه‌چیز را می‌بینم و هنوز باور نمی‌کنم. نگاهش سرد است. می‌فهمم و باز هم باور نمی‌کنم. قدم‌هایمان زودتر از انتظارم به‌هم می‌رسند. قدم بی‌جان من و قدم‌های عصبانی او... قبل از آنکه دهانم باز شود، اصلاً قبل از آنکه مغزم به‌کار بیفتد و فرمان بازشدنش را بدهد، ضرب شستش هوش از سرم می‌پراند. گوشم سوت می‌کشد و فقط صدای مبهوت فرید را می‌شنوم.
ـ عمه...
ـ تو ساکت فرید!
سرمای لحنش ته دلم را خالی‌تر می‌کند. سر کج شده‌ام از شدت ضربه‌اش را آرام‌آرام صاف می‌کنم. نگاهم توی چشم‌های خیس و لرزانش ثابت می‌شود. هردو در نگاه هم می‌لرزیم و من از سرمای نگاهش یخ می زنم.
انگشت لرزانش را مقابل صورتم می‌گیرد.
ـ اینو زدم تا یادت بیاد من...
به سینه‌اش می‌کوبد.

🍂🍂🍂

172

قصه‌گو

30 Dec, 12:35

#هما346

فرید هم از آشپزخانه بیرون می‌آید و می‌گوید:
ـ چیزی شده؟
شانه بالا می‌دهم و خطاب به هامون می‌گویم:
ـ هامون حرف بزن، خوبی خودت، مامان خوبه؟
ـ آره آره خوبیم... ببین من با فرید کار دارم... گوشیش رو جواب نمی‌داد... لطفا گوشی رو بده بهش.
مطمئنم که می‌خواهد چیزی را از من پنهان کند؛ اما گوشی را به‌طرف فرید می‌گیرم تا هرچه سریع‌تر همه‌چیز مشخص شود.
ـ با تو کار داره!
روبه‌رویش می‌ایستم و زل می‌زنم به چشم‌هایش تا فکر پیچاندنم به سرش نزند. هرچند او فقط شنونده است و هرلحظه فقط غلظت اخمش بیشتر و نگاهش انگار نگران می‌شود.
دلواپس و بی‌قرار نگاهش می‌کنم که صدای زنگ آیفون در خانه می‌پیچد. فرید بالاخره خطاب به هامون می‌گوید:
ـ فکر کنم... رسید!

🍂🍂🍂

281

قصه‌گو

30 Dec, 12:35

#هما345

مشغول هم‌زدن چایش در فکر است. نمی‌توانم افکارم را توی سرم نگه دارم.
ـ چیز... می‌گم... خشایار...
نگاهش بالا می‌آید.
ـ چی‌کارش می‌کنی؟
ـ هیچی، اون که صددرصد با وثیقه اومده بیرون.
ـ رضایت می‌دی؟
ـ رضایت‌ندادنم دردی از ما دوا نمی‌کنه.
نمی‌توانم نگرانی‌ام را مخفی کنم.
ـ باهاش درگیر نشو فرید، اون دیوونه‌ست.
ـ نگران نباش. کاری نمی‌کنه.
به صورتش اشاره می‌کنم و ناراحت می‌گویم:
ـ آره خب، کارش رو کرده.
با صدای زنگ تلفن از آشپزخانه بیرون می‌روم. دیدن اسم هامون ابروهایم را بالا می‌‌‌برد. ساعت نه است اما برای هامون این ساهت حکم کله‌ی سحر را دارد و همین تماسش را عجیب می‌کند.
ـ چی‌ شده سحرخیز شدی خان‌داداش؟
ـ سلام هما خوبی؟
لحنش دلم را آشوب می‌کند. شوخی از یادم می‌رود و هول می‌گویم:
ـ تو خوبی؟ چیزی شده؟
ـ آره... یعنی نه... خوبم... فرید خونه‌ست؟
اضطراب نهفته در صدایش اخم‌هایم را در هم می‌کند.
ـ چی شده هامون؟
ـ هیچی...

🍂🍂🍂

294

قصه‌گو

30 Dec, 12:35

#هما344

***
دستم را جلوی بینی‌ام می‌گیرم و نفس می‌کشم. عطر موهایش به پوست دستم چسبیده است. حتی یک ذره هم احساس خستگی نمی‌کنم.
میز صبحانه را که می‌چینم، لباس پوشیده در چارچوب در ظاهر می‌شود. نگاهِ او مرا می‌کاود و نگاه من او را. نگاهم صورتش را جزءبه‌جزء بررسی می‌کند. ورم‌ها کمتر شده اما کبودی‌ها تازه دارند خود را نشان می‌دهند.
ـ بهتری عزیزم؟
به‌جای جواب‌دادن به سوالم می‌گوید:
ـ دیشب... خسته شدی.
نگاهم را می‌گیرم و چای می‌ریزم. کاش نفهمد امروز از شوق دیشب بعد از مدت‌ها به خودم رسیده‌ام. کاش نفهمد که دستم از انرژی نوازشش اندازه‌ی دست آهنگری تنومند جان گرفته است.
روی صندلی می‌نشیند. تا نزدیکی صبح سنگرم را در کنارش حفظ کرده بودم. کمی معذب بودم. مخصوصاً گاهی که حس می‌کردم او هم بیدار است. در نتیجه به‌سختی دلم را قانع کردم تا دل از نگاه‌کردن به صورت و نوازش موهایش بکند و آرامش و خاطره‌ی همان ساعات را به غنیمت برای خودش ذخیره کند.
استکان را مقابلش می‌گذارم و ناراضی می‌گویم:
ـ می‌خوای بری شرکت؟ فکر کردم نمی‌ری.
سرش را تکان می‌دهد. نگاهی به ساعت می‌اندازد و می‌گوید:
ـ یه‌کم دیرتر می‌رم.

🍂🍂🍂

256

قصه‌گو

30 Dec, 12:34

#هما343

وقتی شاکی بود لفظ سرد و اجباری «بابا» به «داییت» تنزل مرتبه پیدا می‌کرد.
قبل از آنکه چیزی بگویم، می‌گوید:
ـ می‌دونستی؟
دلخوری‌ام را پنهان نمی‌کنم و گله‌مند می‌گویم:
ـ انتظار داشتم تو بهم بگی؟
ـ دیروز می‌خواستم بگم بهت، که خب نشد... بعدشم یادم رفت.
سرش را کمی جابه‌جا می‌کند. کمپرس یخ را از روی صورتش برمی‌دارم.
ـ دوست ندارم بیاد، هما.
دلم از کلافگی‌اش می‌گیرد. هروقت دایی می‌آمد تا مدت‌ها روحیه‌اش به‌هم ریخته بود. شاید دایی‌پرویز هم فهمیده بود که دیر به دیر می‌آمد.
ـ تنها می‌آد؟
ـ نمی‌دونم.
حرفی برای آرام‌کردنش ندارم. فقط می‌گویم:
ـ سخت نگیر... می‌گذره.
جلوی دستم را می‌‌گیرد تا دوباره کمپرس یخ را روی صورتش نگذارم.
ـ خوبه هما، یخ کردم... صورتم بی‌حس شده.
کمپرس یخ را روی میز بالای سرش می‌گذارم.
ـ یه چیزی بیارم بخوری؟
ـ نه، بخوابم بهتره.
اصرار نمی‌کنم. بلند می‌شوم و پتوی تاشده پایین کاناپه را برمی‌دارم و رویش می‌اندازم. دوباره که می‌نشینم، چشمانش را باز می‌کند. کمی نگاهم می‌کند و باز چشمانش را می‌بندد. دلم نمی‌خواهد تنهایش بگذارم و او هم اعتراض نمی‌کند. و من، با حسی عجیب و ناشناخته اولین شبِ با هم بودنمان در خانه‌ی بختمان را نشسته در کنارِ همسرم به صبح می‌رسانم. با دستی که به آرزوی همیشگی‌اش برای نوازش تار‌به‌تار موهای او رسیده و چشمی که گاهی برای حسرت‌هایش خیس می‌شود؛ اما خواب به خودش راه نمی‌دهد.

🍂🍂🍂

159

قصه‌گو

30 Dec, 12:34

#هما342

***
پنبه را روی زخم بینی‌اش می‌کشم. صورتش که جمع می‌شود، ته دلم بیشتر خالی می‌شود.
ـ اگه شکسته باشه چی؟
ـ نشکسته.
کمپرس یخ را از روی صورتش برمی‌دارد.
ـ بذار رو صورتت فرید، ورم داره.
ـ مهم نیست. بالاخره که جاش می‌مونه.
دستش را پس می‌زنم و کمپرس را روی صورتش نگه می‌دارم. ناراضی می‌گوید:
ـ بی‌خیال هما خسته می‌شی.
شانه‌هایش را هل می‌دهم تا کامل بخوابد. کمی روی لبه‌ی کاناپه عقب‌تر می‌روم تا راحت‌تر باشد. دست آزادم بی‌اراده بالا می‌آید و آرام روی زخم‌هایش کشیده می‌شود. نگاه خیره‌اش هم باعث نمی‌شود تا دستم از نوازش زخم‌هایش دست بردارد. نمی‌دانم از کنترل خارج‌شدن حرکاتم را فهمیده‌ است یا نه، اما با بی‌قراری دلم راه می‌آید. آنقدر می‌ترسم این فاصله‌ی کم را هم از دست بدهم که دهانم را می‌بندم و نمی‌گویم بیاید راحت روی تخت بخوابد.
سکوتمان معذب‌کننده می‌شود. به‌زور دستم را عقب می‌کشم و دنبال حرفی برای خارج‌شدن از این حالت می‌گردم. باز هم کمک می‌کند و نگاه خیره‌اش را از چشم‌هایم می‌گیرد و اخم می‌کند. با یادآوری خبری که هامون داده بود، می‌گویم:
ـ خب... چه خبر؟
ـ هیچی.
ـ مطمئنی؟
دوباره به چشم‌هایم خیره می‌شود و انگار متوجه منظورم می‌شود که اخم‌کرده می‌گوید:
ـ داییت می‌خواد بیاد ایران.

🍂🍂🍂

201

قصه‌گو

24 Dec, 13:38

من تعریفش رو شنیدم، پیشنهاد می‌کنم بخونید که نظرم بدید دیگه، وگرنه چرا اینجا دور هم جمع شدیم؟ 🤭

395

قصه‌گو

24 Dec, 06:52

#راز_درخت_های_سوخته
خوشحال می‌شم اگر قصه‌ی عارف و بهارین رو خوندید، نظرتون رو برام بنویسید🤗

468

قصه‌گو

22 Dec, 13:28

#هما341

و با مکث اضافه می‌کند:
ـ دفعه‌ی اولم که نیست!
دندان‌هایم را روی هم می‌سایم.
ـ انگار عادت داره هرچند سال یه بار بیاد تو رو داغون کنه و بره!
اشاره‌ام به سال‌های دور و حضور تازه‌ی نسترن در زندگی‌اش را می‌گیرد و می‌گوید:
ـ اون‌دفعه من ناکارش کردم.
چپ‌چپ نگاهش می‌کنم و روی زخم قدیمی کنج ابرویش انگشت می‌کشم.
ـ خوبه یادگاریش هنوز اینجا هست! خودم برات بستمش.
آرام می‌گوید:
ـ آفرین عزیزم. تو که سابقه داری، بیا اینا رو هم خودت ببند که من دکتر برو نیستم.
ناامید بلند می‌شوم و به قصد آوردن جعبه‌ی کمک‌های اولیه به رختکن حمام می‌روم.

🍂🍂🍂

421

قصه‌گو

22 Dec, 13:27

#هما340

ـ نستـرن چی؟
سرش را می‌چرخاند و نگاهم می‌کند. دقیق و عمیق. ترسم را می‌فهمد انگار که پوف کلافه‌ای می‌کشد و می‌گوید:
ـ از رفتن نسترن پیش داییش خبر نداشته. الان که اومده فهمیده... حالا هم اومده بود حرصش رو سر من خالی کنه... هرچند منم براش کم نذاشتم.
ـ زدیش؟
ـ اگه نامردی نکرده بود و از پشت غافلگیرم نمی‌کرد که زنده نمی‌ذاشتمش... کشوندمش کلانتری تا حالش جا بیاد.
باز زخم‌هایش را نگاه می‌کنم. حالا با سایه‌ی نحس خشایار روی سرمان چه می‌کردم؟
ـ چرا اومده سراغ تو... رفتن اون که به تو ربطی نداشت.
ـ عموش رو که نمی‌تونه بزنه، هرچند با اونم شکرابه... به هرحال همه‌چیز رو از چشم من می‌بینه.
با دلشوره‌ای که رهایم نمی‌کند، بلند می‌شوم.
ـ پاشو بریم بیمارستان.
سرش را به کاناپه تکیه می‌دهد.
ـ لازم نیست.
دستش را می‌کشم.
ـ پاشو فرید.
ـ هما ول کن تازه از دست مازیار نجات اومدم... جون عمه بی‌خیال شو.
کنارش وا می‌روم.
ـ چرا قسم می‌دی؟!
ـ خوبم هما، به خدا خوبم.

🍂🍂🍂

313

قصه‌گو

22 Dec, 13:27

#هما339

و بغلم می‌کند. حیف که نمی‌توانم توی طعم بی‌نظیر بهشتم غرق شوم. باید می‌فهمیدم چه بلایی به سرش آمده بود. با فشار تنم را عقب می‌کشم و صورتم دوباره روبه‌روی صورت درب‌و‌داغانش قرار می‌گیرد و تنها فکری را که به ذهنم می‌رسد، به زبان می‌آورم.
ـ کار مازیاره؟
تک‌خندی می‌زند و باز چهره‌اش از درد جمع می‌شود.
ـ چی تصور کردی اون بیچاره‌ رو؟! مازیار اهل این کاراست؟
نمی‌دانم. مغزم کار نمی‌کند.
ـ فقط بگو کی این بلا رو سرت آورده؟
باز بغلم می‌کند. کاش می‌توانستم همین‌جا برای همیشه گم‌وگور شوم.
ـ باشه، دیگه گریه نکن، می‌گم برات.
ـ بگو.
اول صدای بیرون‌دادن نفسش می‌آید و بعد زمزمه‌اش:
ـ با خشایار درگیر شدم.
شنیدن این اسم مثل شوکی گریه‌ام را تمام می‌کند. فقط چند ثانیه طول می‌کشد تا ذهنم همه‌چیز را برای خودش تجزیه‌وتحلیل کند. ازش فاصله می‌گیرم و دلگیر می‌گویم:
ـ بازم بهم دروغ گفتی؟ خشایار که رفته بود، چی شد پس؟
اخم می‌کند.
ـ دروغ نگفتم... دوباره برگشته.
ـ برای چی خب؟
کلافه سرش را تکان می‌دهد و کمرش را به پشتی کاناپه می‌چسباند. فکر برگشتن نسترن مثل حمله‌ی ملخ‌ها به ذهنم هجوم می‌آورد.

🍂🍂🍂

189

قصه‌گو

22 Dec, 13:26

#هما338

و هق‌هق نمی‌گذارد که بیشتر بگویم. چند روز گذشته مدام خودم را کنترل کرده بودم و حالا انگار وقت خالی‌شدنم از اشک‌های تلنبارشده درونم بود.
ـ چیزیم نیست. ببین من خوبم، یه زخم جزئیه فقط... آروم باش.
کنارش روی کاناپه می‌نشینم. نمی‌توانم با این قیافه ببینمش و آرام باشم. بینی متورم و کبود، زیر چشم کبود، پیشانی زخمی و ورم‌کرده؛ اینها واقعاً چیزی نبود؟!
انگشتم که پوست کبود زیر چشمش را لمس می‌کند، صورتش از درد جمع می‌شود. بعد می‌گوید؛ چیزی نیست!
ـ دعوا کردی؟
ـ نه، چیزی نیست. تصادف کردم... خوبم به خدا.
عصبی ردِ اشک‌های روی صورتم را پاک می‌کنم و می‌گویم:
ـ این مال تصادفه؟ با چی تصادف کردی؟ با مشت؟! من خرم؟! فرق تصادف و کتک‌کاری رو نمی‌فهمم؟
دو بار دیگر هم محکم دستم را به صورتم می‌کشم تا اشک‌ها را پاک کنم. دستم را می‌گیرد و کمی به‌طرفم خم می‌شود.
ـ آروم باش هما، خواهش می‌کنم. حرف می‌زنیم.
ـ نمی‌خوام... فقط بگو کدوم آشغالی این بلا رو سرت آورده؟
جای جواب‌دادن به صورتم اشاره می‌کند و می‌گوید:
ـ صورتت رو زخم کردی.
و من باز دست آزادم را محکم روی اشک‌هایم می‌کشم و می‌گویم:
ـ به جهنم... به درک... الهی بمیرم... دماغت شکسته... چشمت باز نمی‌شه... پیشونیت خونیه... تو اصلاً خودت رو توی آینه دیدی.
ـ خوبم هما. خوبم عزیزم.

🍂🍂🍂

169

قصه‌گو

22 Dec, 13:26

#هما337

بی‌هوا بلند‌شدنم باعث خوردن سرم به در باز کابینت طبقه‌ی بالا می‌شود و از درد ضعف می‌کنم. دستم را روی سرم فشار می‌دهم و اشک‌ها دانه‌دانه از چشمم بیرون می‌ریزند. چند دقیقه طول می‌کشد تا خودم را جمع‌وجور کنم. شدت ضربه آنقدر زیاد بود که همین حالا جایش برآمده شده است. زیر لب به در و درد و همه‌چیز فحش می‌دهم و در بازمانده را محکم می‌بندم.
این ضربه و درد هم باعث نشده که صدای فرید و حالت عجیبش در ذهنم کمرنگ شود. به‌سمت اتاقش کشیده می‌شوم. پشت در دستم بالا می‌آید و چند ضربه بهش می‌زند.
ـ هماجان بذار برای بعد عزیزم.
اخم‌هایم محکم به‌هم گره می‌خورند. دلم شور می‌زند. نمی‌توانم بی‌خیال شوم. بی‌فکر در را باز می‌کنم. صدای نچ‌‌کردنش را می‌شنوم. اتاق تاریک است اما هیبتش را روی کاناپه می‌بینم.
ـ چی‌ شده فرید؟
همزمان چراغ را هم روشن می‌کنم و... با دیدن صورتش رنگ از رخم می‌پرد. صدایی از گلویم بیرون می‌زند و انگار لکنت می‌گیرم.
ـ فـ....فرید! چه‌ت... شده؟»
باز نچ می‌کند و دستش را از روی پیشانی‌اش برمی‌دارد. کبودی و خون‌های خشک‌شده بر چهره‌اش کامل پیدا می‌شوند. اشک‌هایم بدون دانستن دلیل راه افتاده‌اند، شاید درست از لحظه‌ی روشن شدن چراغ. به‌طرف کاناپه می‌روم.
ـ چیزی نیست هماجان... گفتم که.
نمی‌توانم جلوی گریه‌ام را بگیرم. به صورتش اشاره می‌کنم.
ـ این... چیزی نیست؟...

🍂🍂🍂

215

قصه‌گو

22 Dec, 13:25

#هما336

***
برای بار هزارم ساعت را نگاه می‌کنم. نیمی از ذهنم پیش نیامدن فرید است و نیم دیگر درگیر تماس مامان که اصرار داشت از هر‌چیزی حتی بی‌اهمیت و جزئی برایش بگویم‌. جمله‌ی آخرش هم که به‌کلی به‌همم ریخت و زبانم را بست: «ترجیحم این بود که همه‌چیز رو از زبون خودت بشنوم.»
صدای در رشته‌ی افکارم را قطع می‌کند. قلبم انگار با صدای چرخش کلید در قفل کار می‌کند که یک‌دفعه شدت تپش‌هایش سر به فلک می‌گذارد.
از دیروز و آن مکالمه دیگر او را ندیده بودم و او هم سراغی ازم نگرفته بود. هردو محتاج تنهایی بودیم و دلیلی برای کنار هم بودنمان نبود. صبح هم بعد از رفتنش از اتاق بیرون آمده بودم و حالا با حضورش وسط آشپزخانه گیر افتاده‌ام. مشغول مرتب‌کردن کابینت می‌شوم. نمی‌دانم چه باید بکنم، که صدایش با تُنی تودماغی‌شده و کمی هول در گوشم می‌پیچد:
ـ سلام من خسته‌ام، می‌رم بخوام. برای شام بیدارم نکن.
قدم‌هایش با سرعت دور می‌شوند و در اتاق بسته می‌شود و سکوت...

🍂🍂🍂

191

قصه‌گو

20 Dec, 11:18

ـ دلم برات تنگ می‌شه.
نفسش را کنار گوش لاله رها کرد و گفت:
ـ خوبه که...
ـ منتظرتم.
این‌ بار حجم نفسش آه شد. آغوشش را دور تن لاله تنگ‌تر کرد و گفت:
ـ این‌بار بیام با خودم می‌برمت.
ـ همین الانم می‌آم.
هردو آرام خندیدند.
ـ می‌برمتا!
لاله بیشتر خندید. خنده‌ای که از کنار بغض چسبیده به گلویش رد می‌شد.
ـ حوصله ندارم ناز کنم... اگه می‌تونی ببرم واقعاً.
.
.
.
#راز_درخت_های_سوخته

272

قصه‌گو

18 Dec, 05:26

#هما335

ـ بببن هما تو هرکسی رو بذاری سر کار منو نمی‌تونی! دایی‌پرویز قراره بیاد و فریدم می‌دونه، دیشب از حرفای مامان فهمیدم... اینکه این وسط فقط تو نمی‌دونی چه دلیلی می‌تونه داشته باشه غیر از اینکه هنوز مشکلتون حل نشده ... یعنی شما دوتا با هم دیگه حرفم نمی‌زنین؟
بی‌حواس و بدون فاصله دادن گوشی از دهانم، آه می‌کشم
ـ بزرگش نکن هامون. حتما یادش رفته بگه... بعدم خودت که می‌دونی اومدن دایی دلخواه فرید نیست که بخواد خبرش رو پخش کنه.
ـ حالا تو هی طفره برو... به هرحال هروقت بخوای من هستم هما.
ـ مرسی خان‌داداش.
...

🍂🍂🍂

364

قصه‌گو

18 Dec, 05:25

#هما334

ـ نه هامون! آخه اون کی منو اذیت کرده؟
می‌خواهد چیزی بگوید که زود می‌گویم:
ـ نگران نباش هامون... من خوبم... یعنی ما خوبیم.
ـ وای به حالت هما اگه بازم چیزی رو ازم مخفی کنی.
ـ نمی‌کنم. تو حرص نخور... یه‌کمم اون اخلاق گندت رو درست کن، مامان گناه داره.
ـ خیلی خب بابا.
می‌خواهم برای فرار از دست کلانتر محله زود خداحافظی کنم که می‌گوید:
ـ راستی هما خبر دارین؟
ـ از چی؟
ـ دایی‌پرویز، می‌خواد بیاد ایران.
تنم که برای بلندشدن نیم‌خیز شده بود دوباره روی صندلی ول می‌شود و صندلی محکم به عقب حرکت می‌کند.
ـ کِی؟
ـ نمی‌دونم. دیشب شنیدم مامان داشت باهاش تلفنی حرف می زد... فرید نمی‌دونه؟
اخم‌هایم گره می‌خورند.
ـ نمی‌دونم.
ـ پس شکرابین هنوز!
پایم را به زمین می‌چسبانم تا صندلی حرکت نکند. آنقدر توی فکر خبرش هستم که متوجه منظورش نمی‌شوم.
ـ چی؟ چه ربطی داره؟

🍂🍂🍂

268

قصه‌گو

18 Dec, 05:24

#هما333

کوتاه می‌خندد. هرچند حسرت لحنش حین گفتن زن‌داداش را حس می‌کنم.
کاش لااقل این مسیر برای هامون این همه پیچ‌وخم نداشت.
ـ چه فایده وقتی خانواده‌ش محاله رضایت بدن.
فقط دعا می‌کنم که اینطور نباشد، چون نمی‌توانم الکی بهش دلداری بدهم.‌ برای اینکه کمی از این حال‌و‌هوا خارجش کنم به در شوخی می‌زنم.
ـ حالا تو اول ببین با اون گندی که زدی خودش رضایت می‌ده بعد به فکر خانواده‌ش باش... خوب نیست این همه اعتماد به نفس داداش.
خوب است که او هم دنباله‌ی شوخی‌ام را می‌گیرد:
ـ باز من به تو رو دادم؟
ـ باز تو احترام به بزرگتر یادت رفت؟
ـ باشه بابا! حالا نرو تو فاز اون یک‌سال‌وشیش ماه.
لبخند می‌زنم و آرام نفسم را دور از گوشی بیرون می‌دهم. چه بی‌حسی بدی بود...
ـ تو چه خبر؟
لحن جدی‌اش راه را برای برگشتن به شوخی و خنده می‌بندد.
ـ خبری نیست؟
ـ باز شروع کردی؟
ـ چی بگم خب؟ فرید که از صبح تا عصر شرکته منم یا تو خونه‌ام یا می‌رم بیرون، همین.
ـ نسترن چی شد؟
ـ اون خب... رفت... قبل از اینکه ما برگردیم رفته بود.
ـ فرید دیگه اذیتت نمی‌کنه؟

🍂🍂🍂

194

قصه‌گو

18 Dec, 05:24

#هما332

ـ تند نرو هامون! من فقط یه‌بار رفتم دیدنش اونم قبل از این بود که حالت بد شه. حرف خاصی هم نزدیم. بعدم که حالت بد شد من همه‌ش بیمارستان بودم. یه روز اتفاقی دیدم دم در بیمارستان ایستاده رفتم سراغش. داود گفت احتمالاً از طریق دوستای مشترکتون فهمیده. روز آخرم که خودت دیدیش دم بیمارستان. فقط چند روز پیش زنگ زد به من و خب منم...
عصبی می‌توپد که:
ـ آمار منو بهش دادی.
ـ آره چون فکر کردم اگه نگمم خودش با دوبار کشیک کشیدن می‌فهمه... بعدم تو چرا خودتو می‌زنی به خریت... یعنی انقدر نمی‌شناسیش که فرق بین دوست‌داشتن و ترحم رو بفهمی؟
سکوتش کش می‌آید. چیزی نمی‌گویم تا با خودش کنار بیاید. بعد از کمی زمزمه‌اش را می‌شنوم:
ـ نمی‌خوام بدبختش کنم.
ـ بذار خودش تصمیم بگیره هامون.
ـ الان چند روزه موقع دیالیز می‌آد بیمارستان. کارم که تموم می‌شه، حالم رو از دکتر می‌پرسه و بعدم می‌ره... یک کلمه با خودم حرف نمی‌زنه. انقدر غریبه رفتار می‌کنه که گاهی فکر می‌کنم شاید کلا کار دیگه ای داره که می‌آمد بیمارستان.
لبخند روی صورتم کش می‌آید. انگار فقط خود بیتا حریف برادر یک‌دنده‌ی من بود.
ـ پس بگو چرا توپت پره! اون تحویلت نمی‌گیره سوختی می‌خوای تلافیش رو سر من دربیاری‌؟ می‌بینم که راه سختی در پیش داری هامون‌خان تا دل زن‌داداش رو به‌دست بیاری.

🍂🍂🍂

160

قصه‌گو

18 Dec, 05:24

#هما331

***
وسط خانه راه می‌روم و صدای بوق‌ها را در گوشم می‌شمارم. می‌خواهم قطع کنم که صدای سلام‌گفتن گرفته‌اش در گوشی می‌پیچد.
ـ سلام خواب بودی؟
ـ نه بابا خواب کجا بود!
روی صندلی راک می‌‌نشینم و پاهایم را توی شکمم جمع می‌کنم.
ـ صدات چرا گرفته؟
ـ خوبم هما تو دیگه مثل مامان گیر نده، حوصله ندارم.
ابروهایم بالا می‌پرند. توپش حسابی پر است. نمی‌دانم باید رک‌وپوست‌کنده بگویم یا خودم را به کوچه‌ی علی چپ بزنم. صدایش اینبار با لحنی شاکی در گوشم می‌پیچد:
ـ هما چرا این کارو کردی؟
آرام و مردد می‌گویم:
ـ چی کار کردم؟
شاکی‌تر می‌شود:
ـ تازه می‌گه چیکار کردم! برای چی رفتی سراغ بیتا؟ برای چی کشوندیش بیمارستان؟ می‌خواستی دلش برام بسوزه؟ خب موفق شدی سوخته!
موهای بلند مزاحمم را پشت گوشم می‌زنم و می‌گویم:

🍂🍂🍂

171

قصه‌گو

18 Dec, 05:23

#هما330

***
چین‌های روتختی را صاف می‌کنم و از اتاق بیرون می‌روم. چند ثانیه پشت در اتاق شوهرم می‌ایستم. "شوهر" چه واژه‌ی نامانوسی... داخل می‌روم. پتوی افتاده پایین کاناپه را برمی‌دارم و مرتب روی دسته‌‌اش می‌گذارم. اهمیتی به غوغای عقلم نمی‌دهم. رویش می‌نشینم و صورتم را توی بالش فرید فرو می‌کنم و نفس می‌کشم. چه بی‌فایده و بی‌اثر!
به دسته‌ی کاناپه تکیه می‌دهم و اتاقش را نگاه می‌‌کنم. حرف‌هایش را دوره می‌کنم. روی زبان و لابه‌لای جملاتش کاملاً زن و شوهر بودیم، پس چرا همین که شب سایه‌اش را روی سر خانه‌مان می‌انداخت، بی‌قرار می‌شد؟ چرا میل به فرار از من و این خانه از چشم‌هایش سرمی‌رفت؟ چرا فقط او می‌شد تنها کارمند شرکت که با یک کوله از کارهای عقب افتاده تا صبح درگیر بود؟ چرا بدون آنکه حرفی از زبان لال‌شده‌ام دربیاید، خودش شروع به توجیه فرارهایش می‌کرد؟
کاش به‌جای این همه چرای بی‌جواب، تکلیفم با خودم و این زندگی روشن می‌شد.

🍂🍂🍂

195

قصه‌گو

08 Dec, 19:42

دست بجنبونید🤗

153

قصه‌گو

08 Dec, 19:41

#چاپ_اول رو به اتمام😎

📕 کتاب: #راز_درخت_های_سوخته
📝نویسنده: #فرزانه_صفایی_فرد
📖 تعداد صفحات: ۵۶۸ صفحه
💰قیمت: ۴۸۵/۰۰۰ تومان
✅ #چاپ_اول

📖‌‌‌‌لذت متن:
«منم بخوام که باشی، آخرش بقیه نمی‌ذارن... واسه همین گفتم بری.»
«چرا اجازه می‌دی برات تصمیم بگیرن؟»
«چون هرکی رو دوست داشتم، ازم گرفتن.»

راه‌های ثبت سفارش:
✅دایرکت @shaghayegh_pub
✅تلگرام @shaghayegh_pub261
✅واتس‌اپ 400 95 96 0938
✅وبسایت انتشارات shaghayeghbooks.ir
.

145

قصه‌گو

08 Dec, 05:18

#هما321

***
ـ هنوز به نبودتون عادت نکردم.
دو دستی سینی زیر گلدان را به‌طرف خودم می‌کشم و شانه‌ام را برای ثابت نگه‌داشتن گوشی بالاتر می‌آورم.
ـ منم... هامون چطوره؟
ـ چه می‌دونم؟
اخم‌کرده دست از کار می‌کشم.
ـ یعنی چی؟ حالش بده؟
ـ نه مامان‌جان منظورم روحیه‌شه... شده مثل خروس جنگی... به زمین و زمان گیر می‌ده.
ـ چرا آخه؟
ـ فکر کنم به‌خاطر دیالیزشه... سه چهار روز می‌شه که از این‌رو به او‌ن‌رو شده... دیگه می‌ترسم حتی یک کلام باهاش حرفش بزنم.
تاریخ را در ذهنم مرور می‌گنم. دقیقاً پنج روز پیش در خانه‌ی شادی با بیتا صحبت کردم و فردای آن روز هامون نوبت دیالیز داشت.
ـ شما هم برای دیالیز همراهش می‌ری؟
شاکی می‌گوید:
ـ مگه این برادر یه دنده‌ت اجازه می‌ده!
ـ پس تنها می‌ره؟
ـ نه با داوود.
ـ آهان! مامان شما خیلی بهش سخت نگیر... حق داره دیگه خسته شده... کم‌کم دوباره عادت می‌کنه.
من امیدوار از حضور بیتا و او ناامید از ندانسته‌هایش، حرفم را تایید می‌کند و دیگر حرفی از هامون نمی‌زند. کمی با طفره‌های فراوان برایش، از خودم و زندگی فوق‌العاده و وضعیت رو به راه و رابطه‌ی سامان گرفته‌ام قصه می‌بافم و بعد هم یک کلام:
ـ خداحافظ.
بلند می شوم و گوشی را سر جایش می‌گذارم. نگاهی به گلدان‌ها می‌اندازم. دیگر از هیچ زاویه‌ای گلدان قهروآشتی مازیار در معرض دید نیست و خودم هم نمی‌دانم که چرا با خیال راحت آن را بیرون نمی‌اندازم!

🍂🍂🍂

155

قصه‌گو

08 Dec, 05:17

#هما320

این‌ها همه حرف بود و باد هوا... چه خاکی باید به سرم می‌ریختم.
ـ خودت داری می‌گی تازه فهمیده از باباش رودست خورده و تو شوک کار اونه، فکر می‌کنی به همین راحتی از عشقش می‌گذره... عشقی که تازه فهمیده بی‌گناهم هست و این مدت عزادارش بوده؟!
نچ می‌کند و سر تکان می‌دهد.
ـ نمی‌دونم هما! اما مهم اینه که الان رفته... اصلاً تو چرا همه‌ش فکر بد می‌کنی؟ آدم منطقی ندیدی تو زندگیت؟ تموم کن این فکرها رو، بچسب به زندگیت، بچسب به فرید، الان تو زنشی تو کنارشی تو باید اونو هم از این حال دربیاری.
چه خوش‌خیال است. اصلاً من حالا با این نفرتی که جایش را به عذاب الیم داده، چطور زندگی کنم؟ یا اصلاً چطور باور کنم که...
ـ نسترن از فرید نمی‌گذره، برمی‌گرده... کور که نیست، خودش دید فرید برای گفتن حقیقت بهش چه‌جوری خودش رو به آب و آتیش زد... الانم فقط شوکه‌ست.
ـ مهم اینه که الان رفته... اصلاً برگرده هم تو زن فریدی و انگار هنوز حالی خودت نشده! پاشو خودت رو جمع‌ کن، داره نگاهت می‌کنه...
سکون و ماتی‌ام را که می‌‌بیند، غر می‌زند که:
ـ ای بابا! کاش بهت نگفته بودم... عجب غلطی کردم.
نگاهم می‌چسبد به نگاه فرید. نگاه غمگینش... غمی که من می‌فهمیدم... حالا من با این دل دیوانه چه کنم؟ با این مرد سرشار از عذاب‌وجدان... با مادر و برادر نگرانم... با خودم، با... نسترن؟

🍂🍂🍂

126

قصه‌گو

08 Dec, 05:17

#هما319

ـ خب چرا الان اومده ایران؟ چرا زودتر نیومد؟
ـ پدرش به بهونه‌ی بیماری قلبی خودش و نگرانی برای حال نسترن بهش اجازه نمی‌داده، تا اینکه شما دو تا واقعا با هم ازدواج می‌کنید و اون فشارها برداشته می‌شه.
ـ حالا چی شد که فهمید؟ پدرش متحول شده؟
شانه‌اش را بالا می‌دهد.
ـ نمی‌دونم. خودش می‌گفت چون خشایار توی چند تا معامله پدرش رو دور زده، رابطه‌شون ریخته به‌هم و پدرش این‌جوری تلافی کرده.
دلم ناخودآگاه به هردری می‌زند تا یک تقصیر پیدا کند و به گردن نسترن بیندازد و آن تنفر را سرجای خودش باقی بگذارد.
ـ خب حالا الان اومده بود که چی بشه؟
باز شانه‌اش را بالا می‌دهد.
ـ چه می‌دونم. می‌خواسته با چشم خودش ببینه تا باور کنه که فرید اونجوری که پدرش و خشایار تو مغزش کردن، بازیش داده... ولی با فهمیدن اصل جریان همه‌چیز می‌ریزه به‌هم... الانم که اصلاً از شوک کار پدرش روحیه‌ی خوبی نداشت و یه‌بار توی حرفاش گفت که تازه می‌فهمه مادرش چی کشیده... که خب من دیگه نرفتم تو بحر این یکی قصه.
با درماندگی نگاهم را از چشمانش می‌گیرم. خیره به میز زمزمه می‌‌کنم:
ـ حالا چی می‌شه؟
جدی و محکم می‌‌گوید:
ـ هیچی هما! چی قراره بشه؟ تو و فرید ازدواج کردین و خدا رو شکر اون از شماها عاقل‌تره که رفت دنبال زندگیش... تو هم سعی کن زودتر از این حال بیای بیرون.

🍂🍂🍂

113

قصه‌گو

08 Dec, 05:16

#هما318

کلافه از اینکه یک‌وقت واقعاً پشیمان شود و دیگر چیزی نگوید، می‌گویم:
ـ خیلی خب شادی، اصلاً من دیگه حرف نمی‌زنم. بگو...
پشت چشمش را برایم نازک می‌کند و می‌گوید:
ـ به‌خاطر کمای طولانی روبه‌راه‌شدنش طول می‌کشه... انگار فراموشی‌ مقطعی و مشکلات حرکتی و گفتاری هم داشته. وقتی هم که سراغ فرید رو می‌گیره، بهش می‌گن که همون موقع بعد از تصادف ازدواج کرده، با یه سری عکس تقلبی و شاهد دروغی...
نفسش را آرام بیرون می‌دهد.
ـ الان که فهمیده پدرش توی همه‌ی این برنامه‌ها با خشایار همدست بوده، ریخته به‌هم. احتمالاً پدرش، برادر‌زاده‌ش رو گزینه‌ی بهتری می‌دونسته تا فرید که فقط عکسش رو دیده بوده و چند بار تلفنی باهاش صحبت کرده بوده...
وزن قلبم را حس می‌کنم که با هرجمله‌اش سنگین‌تر شده است و دنبال دست‌آویزی برای آرام‌شدن می‌گردد.
ـ خب یه نامه‌ای، تماسی، چیزی، نمی‌تونسته یه ارتباطی بگیره؟
ـ انگار همه‌چیز برنامه‌ریزی شده بوده... یه دخترخاله‌ی ناتنی داره تو ایران، خودشم نمی‌دونه که بحث علاقه درمیون بوده یا پول، هرچی که دختره تو تیم خشایار بوده... فریدم که بعد از تصادف و نابود‌شدن گوشیش خطش رو عوض کرده بود و شماره‌ی دیگه‌ای تو ذهن نسترن نمونده بوده. گفت هرکاری می‌‌کرده، تهش می‌رسیده به سدِ خشایار که باقدرت همه‌ی راه‌های ارتباطی این دو تا رو بسته بوده... البته الان که جریان رو کامل فهمیده همه‌چیز داره براش واضح می‌شه. اون‌موقع همه‌چیز خیلی تمیز و طبق برنامه بوده...

🍂🍂🍂

130

قصه‌گو

03 Dec, 19:00

#هما317

دستم را می‌کشد و می‌گوید:
ـ بشین ببینم چه لوس شده. فقط نمی‌خوام جلوی فرید دوباره به‌هم بریزی. شوهرت این روزا دست خروس جنگی رو از پشت بسته... آدم می‌ترسه دو کلوم حرف بزنه باهاش.
و همه علت خروس‌جنگی شدنش را می‌دانند... با دیدن چهره‌ی درهمم نچ می‌کند و نگاهش آن‌طرف کانتر کشیده می‌شود. سهیل و مازیار مشغول پچ‌پچ‌اند و فرید پشت به ما و رو به پنجره ایستاده است. «به چی فکر می‌کنی؟»
ـ ببین هما من هرچی رو که می‌دونم، بهت می‌گم اما تو هم قول بده که بعدش فراموش کنی و بچسبی به زندگیت.
دلم می‌خواهد بگویم نگو، غلط کردم، نمی‌خواهم بشنوم. اما در سکوت فقط نگاهش می‌کنم.
ـ مثل اینکه پدرش و خشایار باهم یه قرارمداری داشتن که نتیجه‌ش می‌شه حذف فرید از زندگی نسترن... برای همین خبر فوتش رو پخش می‌کنن.
ـ این سه سال تو کما بوده؟
ـ نه انگار یک سال ‌و‌ دو سه ماه این حدودا تو کما بوده. تصادف سختی داشته و زنده موندنش مثل معجزه بوده.
ـ چرا زودتر نیومد؟ قبل از اینکه ما ازدواج کنیم؟
ابروهایش کمی به‌هم نزدیک می‌شوند. انگار واقعاً در گفتن تردید دارد. شاید او هم فقط قصد رساندن پیغام نسترن را داشته تا مثلاً از شنیدن خبر رفتن همیشگی‌اش به آرامش برسم...
ـ ببین شادی اگه نگران حال منی، بدون که تو بگی یا نه تاثیری توی حال من نداره. پس بگو راحتم کن!
دستش را روی میز دراز می‌کند تا دستم را بگیرد.
ـ مامانم همیشه می‌گه با قسمت نمی‌شه جنگید... تو هم قبول کن قسمت شما سه تا این بوده و دیگه خودت رو اذیت نکن.
ـ فقط آدم مرده نمی‌تونه با قسمت بجنگه نه منی که زنده‌ام و هرلحظه نمی‌دونم ممکنه باز چه اتفاقی بیفته... قسمت من و فرید و نسترن هنوز ادامه داره و هر‌کدوممون می‌تونیـم تغییرش...
ـ بس کن هما! اصلاً فرید راست می‌گه که تو ندونی بهتره.

🍂🍂🍂

260

قصه‌گو

03 Dec, 18:59

#هما316

پشت چشمی نازک می‌کند و می‌گوید:
ـ نه بابا. فکر کرده من کم می‌آ‌رم پیشش.
بعد یک‌دفعه آه می‌کشد.
ـ هرچند اونم حق داره. امیدوارم این روزا خیلی زود بگذره و زندگیتون آروم بشه.
پشت میز می‌نشینم و لیوان را روبه‌رویم می‌گذارم. شربت آلبالوی دست‌ساز مادرش است. بین گفتن و نگفتن با خودم درگیرم. حس می‌کنم اگر همین امروز برای همیشه همه‌چیز را بشنوم، بهتر است تا هر روز با شنیدن یک تکه‌اش اوقاتمان زهرمار شود. حتی اگر فرید علاقه‌ای به دانستنم نداشته باشد.
ـ می‌دونی چی از پدرش فهمیده که دیگه نمی‌خواد برگرده پیشش؟
روبه‌رویم می‌نشیند و کمی تنش را روی میز جلو می‌کشد.
ـ یه چیزایی سربسته.
منتظر نگاهش می‌کنم. به بیرون آشپزخانه اشاره می‌کند و می‌گوید:
ـ بعداً حرف بزنیم؟
کلافه می‌گویم:
ـ چه فرقی می‌کنه؟ شما که همه‌تون می‌دونین.
مردد چند ثانیه نگاهم می‌کند.
ـ حالا چیز خاصی هم نیست. اصلاً شاید فرید راست می‌گه... چه فایده که بدونی؟ فقط ذهنت مشغول می‌شه.
پوزخند می‌زنم. انگار فرید کار خودش را کرده که شادی هم از صرافت گفتن افتاده است. نیم‌خیز می‌شوم و می‌گویم:
ـ باشه نگو. از خودش می‌پرسم.
دروغ است. اگر شادی نمی‌گفت. من هم در همین برزخ ندانستن باقی می‌ماندم.

🍂🍂🍂

229

قصه‌گو

03 Dec, 18:59

#هما315

سایه‌ی فرید که رویم می‌افتد، سرم را بلند می‌کنم. کمی خم می‌شود و می‌گوید:
ـ خوبی؟
چشم‌هایم بی‌هوا خیس می‌شوند. خدا لعنتم کند. سرم را تکان می‌دهم و سریع بلند می‌شوم.
ـ می‌خوای بریم خونه‌مون؟
از کی تا حالا آن خانه برای فرید "خونه‌مون" شده بود؟!
حیف که نه حرف‌هایش به دلم می‌نشینند نه کارهایش. چرا داشتم توی دلم می‌خواندم که: «هرچه از دل براید لاجرم بر دل نشیند.»؟
سرم را در جوابش به‌نفی تکان می‌دهم.
ـ خوبم... می‌رم کمک شادی.
از کنارش می‌گذرم و زود نگاهم را از چهره‌ی اخم‌آلود مازیار می‌‌‌گیرم. همای عاشق‌پیشه‌ی درونم بند کرده که به مغز و دل دلگیرم حالی کند، دارم زیادی سخت می‌گیرم و فرید دارد تلاشش را می‌کند. بی‌هوا زمزمه می‌کنم:
ـ اینجوری نمی‌خوام.
ورودم به آشپزخانه صحبت سهیل و شادی را تمام می‌کند. سهیل با لبخندی بیرون می‌رود. توی دست شادی یک لیوان شربت است. جلو می‌آید و لیوان را به‌طرفم می‌گیرد. رد می‌کنم.
ـ خودت بخور.
ـ برای تو درست کردم داشتم می‌آوردم تو اتاق.
لیوان را از دستش می‌گیرم.
ـ بهتری؟
ـ ببخشید. فرید ناراحتت کرد.

🍂🍂🍂

208

قصه‌گو

03 Dec, 18:58

#هما314

تماس را که قطع می‌کنم دیگر صدایشان نمی‌آید. به اتاق می‌روم و مردد وسطش می‌مانم. خودم را توی آینه نگاه می‌کنم. افتضاح‌تر از چیزی هستم که تصور می‌کردم. مگر چقدر گریه کرده بودم که اثرش اینقدر در چشم‌هایم واضح بود؟! نچی می‌کنم و نگاهی به در بسته‌ی اتاق... بالاخره که باید بیرون می‌رفتم.
بیرون که می‌روم، اولین تصویر مربوط به مازیار و فرید است که گوشه‌ی سالن ایستاده و با صدای مثلاً آرامی، نا‌آرامی‌شان را رو به هم بیرون می‌ریزند. از حرکت دست و مدل نگاهشان معلوم است که صحبت درباره‌ی همان موضوع ناخوشایند است.
شادی و سهیل در آشپزخانه‌اند. آن‌طرف کانتر آن‌ها هم دارند با هم پچ‌پچ می‌کنند. هیچکس حواسش به من نیست. نمی‌دانم به کدام سمت بروم که مزاحم حرف‌‌هایشان نباشم که یک‌دفعه سر مازیار به‌طرفم می‌چرخد و نگاهمان به‌هم گره می‌خورد.
اولین چیزی که از این اتصال به ذهنم می‌آید گلدان قهر و آشتی و خاطرات مزخرف آن روز است. ناخودآگاه اخم می‌کنم و نمی‌دانم چرا حس می‌کنم فکرم را می‌خواند. نگاهم را می‌گیرم و سمت نزدیک‌ترین مبل می‌روم. صدایش مهر به حضور بی‌صدایم می‌کوبد:
ـ سلام... خوبی؟ رسیدن بخیر.
زیر لب سلام و تشکر می‌کنم و نگاهم را روی زانویم نگه می‌دارم. او هم دیگر چیزی نمی‌گوید.
اینکه آدم دلش می‌خواهد، میان زندگی شخصی‌اش و دیگرانی که شاید خیلی هم بهش نزدیک باشند، پرده‌ای حایل باشد و رازهایش، هرچه که هست پشت پرده باقی بماند، عادی و طبیعی است، اما پرده‌ی زندگی من جوری دریده شده که جا برای هیچ آبرو داری‌ای باقی نمانده است و همین نمی‌گذارد توی این جمع حالم خوش باشد.

🍂🍂🍂

154

قصه‌گو

01 Dec, 04:56

#هما313

تصویر کشیک‌کشیدنش جلوی در بیمارستان پررنگ‌ترین تصویر ذهنم می‌شود و زود شماره‌اش را می‌گیرم. او هم زود جواب می‌دهد:
ـ سلام بیتاجون، ببخشید که نتونستم جواب بدم... چیزی شده؟
ـ شما ببخشید، بد موقع مزاحم شدم.
صدایش گرفته است.
ـ مزاحم نیستی. خودت خوبی؟
ـ ممنون... شما خوبین؟ یعنی... پاتون بهتر شده؟
دخترک بیچاره...
ـ من خوبم، پام بهتره... هامونم خوبه.
دیگر با آمدن اسم هامون جبهه نمی‌گیرد. سکوتش که طولانی می‌شود، خودم باز می‌گویم:
ـ دوباره برنامه‌ی دیالیزش شروع شده، سه روز در هفته روزای فرد ساعت دو می‌ره همون بیمارستانی که بستری بود... تا چند ماه دیگه که بدنش دوباره برای پیوند آماده بشه انشاالله.
کمی بعد می‌گوید:
ـ من... خب‌...
آه می‌کشد و زمزمه می‌کند:
ـ ممنونم.
ـ من ممنونم و امیدوارم اتفاقات خوبی براتون بیفته... فقط...
ـ چی؟
ـ می‌خوام بدونی که... به چیزی مجبور نیستی.
هرچند مکثش طولانی می‌شود اما جوابش دلم را گرم می‌کند.
ـ هستم... به‌خاطر دلم مجبورم.

🍂🍂🍂

211

قصه‌گو

01 Dec, 04:56

#هما312

ـ فقط شماها می‌دونید چی برای زن من خوبه، چی حقشه، چی به نفعشه، این وسط منم که هیچی حالیم نیست!
ـ چرا چرت می‌گی فرید...
تن صدایش هرچند پر از تمسخر؛ اما پایین می‌آید:
ـ آره چرت می‌‌گم!
شادی می‌گوید:
ـ من همچین منظوری نداشتم. حرف‌هایی هم که به هما زدم چیزایی نبود که تو بتونی بهش بگی، فقط یه پیغام بود که باید بهش می‌رسوندم... پشیمونم نیستم.
چند ثانیه سکوت می‌شود و شاخک‌هایم خودبه‌خود برای واکنش فرید تیز می‌شوند و صدایش...
ـ چی؟! چه پیغامی؟
ـ ول کن فرید، بیا بریم بیرون.
فرید اما کوتاه نمی‌آید.
ـ یعنی من نباید بدونم چی بهش گفتی که گریه‌ش انداخته.
چرا عزیزم تو از هرکسی برای دانستن، محرم‌تری، اما اینبار فهمیدن، فقط دیوانه‌ات می‌کند... پس کوتاه بیا.
ـ بسه فرید! چه‌ته باز جوش آوردی؟
این‌یکی مازیار است. سکوت می‌شود. سعی می‌کنم نه آه بکشم نه اجازه‌ی دوباره جاری‌شدن اشک‌هایم را بدهم. حیف که لحن فرید از ذهنم پاک نمی‌شود: «چی؟! چه پیغامی؟»
حواسم را به گوشی و تماس ازدست‌رفته‌ می‌دهم. دیدن اسم بیتا حواسم را بیشتر جمع گوشی و از لحن صدای فرید دور می‌کند.

🍂🍂🍂

181

قصه‌گو

01 Dec, 04:55

#هما311

تند‌تند دستم را به صورتم می‌کشم و اشک‌ها را پاک می‌کنم. صدای تقه‌هایی که به در می‌زند، ضربان قلبم را تند می‌کند. شادی سمت در می‌رود و من نفس‌های عمیق می‌کشم... حیف که همه‌اش بی‌فایده است. همین‌‌که به جای در ظاهر می‌شود، با دیدن صورتم اخم‌هایش توی هم می‌روند. تلاش بی‌فایده‌ام برای عادی‌سازی را تمام می‌کنم و به‌طرفش می‌روم تا گوشی‌ام را بگیرم.
ـ برای چی گریه می‌کنی؟
بی‌توجه به سوالش دستم را سمت گوشی می‌برم اما دستش را عقب می‌کشد و باز سوالش را تکرار می‌کند. با این تفاوت که لحنش کمی عصبی شده است.
ـ گوشیم رو بده فرید الان قطع می‌شه.
و قطع می‌شود. شادی می‌خواهد چیزی بگوید که فرید رو به او من را نشان می‌دهد و می‌گوید:
ـ ببینش، برای همین نمی‌خواستم حرفی بزنی.
شادی چیزی نمی‌گوید. فرید اینبار رو به من می‌گوید:
ـ برای همین‌ گفتم دوست ندارم بشنوی.
ـ چی شده؟
سهیل است. معذب خودم را عقب می‌کشم تا در دیدش قرار نگیرم، اما باز دستم را سمت گوشی‌ام دراز می‌کنم. نفسش را با کلافگی بیرون می‌دهد و گوشی را در دستم می‌گذارد. ازشان دور می‌شوم و به بالکن اتاق فرار می‌کنم. صدای بحثشان خیلی واضح به گوشم می‌رسد.
ـ الان فایده‌ی این حرف‌زدن چی بود؟!
ـ هرچی فریدخان! مهم اینه که حقش بود، بدونه!
ـ شادی‌جان، لطفاً عزیزم!

🍂🍂🍂

210

قصه‌گو

28 Nov, 12:56

#هما310

ـ بریم سر اصل مطلب. چیزی از سه سالی که نبوده می‌دونی؟
سرم را به نفی تکان می‌دهم.
ـ می‌خوای بدونی؟
آب دهانم را قورت می‌دهم.
ـ نمی‌دونم.
ـ ازم خواست بهت بگم که برگشتنش اشتباه بوده. خواست ببخشیش... گفت خیالت راحت باشه، دیگه مزاحم زندگی‌تون نمی‌شه.
انتظار شنیدن این حرف را نداشتم. بغض جوری گلویم را می‌گیرد که فرصت کنترل‌کردنش را پیدا نمی‌کنم. اشک‌هایم راه می‌افتند. شادی هول از روی صندلی بلند می‌شود و به‌طرفم می‌آید.
ـ چیز بدی که نگفته، چرا ناراحت شدی؟
فقط گریه می‌کنم و او دست و بازویم را نوازش می‌کند.
ـ دلت برای اون سوخت؟
نمی‌دانم این گریه‌ی بی‌موقع دقیقا برای کدام یک از دردهایم است. هیچ‌وقت فکرش را نمی‌کردم روزی برسد که مجبور باشم، دیگر از نسترن متنفر نباشم. دستم را روی دهانم فشار می‌دهم تا صدایم بلندتر نشود. حضور بی‌موقع فرید پشت در و صدای گوشی‌ام در پس‌زمینه‌اش هردویمان را دستپاچه می‌کند.
ـ هماجان؟

🍂🍂🍂

257

قصه‌گو

28 Nov, 12:56

#هما309

نگاهم را به دست‌هایم می‌دهم. هیچ‌وقت حس خوبی به نسترن نداشتم و حالا انگار قرار بود این حس عوض شود و من از این تغییر می‌ترسیدم. شادی بلند می‌شود و سراغم می‌آید. دستش را روی بازویم می‌گذارد. صدای زنگ آیفون هم بلند می‌شود و می‌گوید:
ـ حتما مازیاره... با فرید شکر آبن انگار.
ـ تقصیر منه...
ـ سهیل یه چیزایی برام گفت. برای همین می‌خواست امروز دور هم جمع بشیم... تو هم نمی‌خواد هر تقی به توقی خورد خودت رو مقصر بدونی.
صدای سهیل از همه واضح‌تر به گوشمان می‌رسد و همین تایید شکر آب بودن اوضاع آن دو است. حواسم به صداهای بیرون است که باز می‌گوید:
ـ ول کن اونا رو خودشون مشکلشون رو حل می‌کنن.
تقه‌ای به در می‌خورد و سهیل شادی را صدا می‌زند. بیرون می‌رود و من باز خیره به دست‌هایم می‌شوم.
ـ بیاین دیگه مازیارم رسید.
ـ تو برو ما هنوز حرفامون تموم نشده.
ـ حالا بعدا بگی نمی‌شه؟ نمی‌بینی اون فرید مثل برج زهرمار نشسته... مازیارم از اون بدتر... بیا که حداقل به‌خاطر شما مجبور بشن حفظ ظاهر کنن.
ـ حفظ ظاهر به چه دردشون می‌خوره... اتفاقا الان فرصت خوبیه که اونا هم با هم صحبت کنن.
سهیل باز می‌خواهد چیزی بگوید که شاید توی حرفش می‌‌رود.
ـ تو برو مواظب باش نخورن همدیگه‌ رو ما زود می‌آیم.
در را می‌بندد و روی صندلی می‌نشیند.

🍂🍂🍂

197

قصه‌گو

28 Nov, 12:55

#هما308

خنده‌اش می‌گیرد.
ـ نمی‌‌دونی هما لحظه‌ای که سه‌تاییشون منو دیدن چه شکلی شده بودن.
ـ سه تاییشون؟!
ـ آره دیگه سهیل و مازیار و نسترن... جلوی خونه‌ی داییت ایستاده بودن و سر اینکه انگار نسترن می‌خواست بره، با هم درگیر بودن... می‌دونی که منتظر داییش بودن؟
سرم را تکان می‌دهم. می‌دانستم که طبق امر همسرم همه‌چیز همانطور که او گفته بود باید پیش می‌رفت و حالا معنای حرف‌های آن روزش با مازیار داشت برایم روشن می‌شد.
ـ خلاصه اینکه داییش تماس گرفته بود که رسیده و نسترنم می‌خواست بره... انگار قبل از اونم باز می‌خواسته بره که جلوش رو گرفته بودن. آخه قرارشون برای رسوندن نسترن به دست داییش خونه‌ی داییت بوده.
چند ثانیه نگاهم می‌کند و باز حرفش را ادامه می‌دهد:
ـ اول که دیدمش می‌خواستم بزنمش، نه فقط اون، سهیل و مازیار رو هم... اون موقع هنوز نمی‌دونستم جریان ازدواج و اینا دروغ خشایار بوده... شوکه شده بودم. نمی‌دونی چه حالی داشتم... سهیلم از ترسِ حالم خودش رو رسوند و سریع همه‌چیز رو اعتراف کرد.
این‌دفعه مکثش طولانی‌تر می‌شود و باز می‌گوید:
ـ بدت نیاد، ولی دلم براش سوخت... وقتی رفتیم تو خونه نمی‌دونم سهیل و مازیار کجا غیبشون زد، اون بیچاره هم از حضور من ترسیده بود انگار. یه‌جوری نگاهم می‌کرد که حس کردم گودزیلایی چیزی هستم.

🍂🍂🍂

171

قصه‌گو

28 Nov, 12:55

#هما307

به اتاق جوجه می‌رویم. شادی در را می‌بندد و با اخم روبه‌رویم می‌ایستد. حالتش نگران است وقتی می‌گوید:
ـ این چه حال و روزیه هما؟
ـ چه حال و روزی؟
آرام گفته‌ام و اخمش تنگ‌تر شده است. از کنارش رد می‌شوم و پشت پنجره‌ی اتاق می‌ایستم. حالا که او سر اصل مطلب نمی‌رود، خودم می‌روم.
ـ کی دیدیش؟
صدای بیرون‌دان نفسش را می‌شنوم. انگار روی صندلی می‌نشنید و می‌گوید:
ـ فردای روزی که باهات حرف زدم، سهیل خیلی مشکوک شده بود... پشت هم چاخان می‌کرد برام و فکر می‌کرد نمی‌فهمم. منم برای اینکه خیال خودم و تو رو راحت کنم، تعقیبش کردم.
به‌طرفش می‌چرخم، با دست‌هایش شکمش را در آغوش گرفته است.
ـ مگه یه‌دفعه چی شد؟
ـ اول که تماس‌هاش مشکوک و زیاد شده بود. فکر می‌کرد من خوابم... داشت گمونم با مازیار حرف می‌زد و از دست فرید شاکی بود و ده بارم اسم نسترن رو آورد، خب منم گفتم برم ببینم چه خبره.
منتظر ادامه‌ی حرفش هستم که به صندلی دیگر اشاره می‌کند تا بنشینم.
ـ اینجوری نگاهم نکن خانوم مارپل، بگیر بشین حرفام طولانیه.
می‌نشینم و بی‌حوصله می‌گویم:
ـ فعلاً که خانوم مارپل تویی.

🍂🍂🍂

225

قصه‌گو

24 Nov, 14:15

#راز_درخت_های_سوخته
🌱🔥
آخرین مهلت ثبت سفارش با کمترین قیمت ممکن
🌱🔥

«منم بخوام که باشی، آخرش بقیه نمی‌ذارن... واسه همین گفتم بری.»
«چرا اجازه می‌دی برات تصمیم بگیرن؟»
«چون هرکی رو دوست داشتم، ازم گرفتن.»
.
.
رمانی معمایی و عاشقانه
.

@shaghayegh_pub261

356

قصه‌گو

23 Nov, 13:10

✅ #پیشنهاد_شگفت_انگیز
با سفارش همزمان شش کتاب نویسنده‌ی قشنگ‌مون
از تخفیف ویژه ۲۵٪ برخوردار خواهید شد…

#کلاف ۲۹۰/۰۰۰ تومان
#کافه_کوچه ۲۲۵/۰۰۰ تومان
#جاده_سیب_های_وحشی ۲۵۰/۰۰۰ تومان
#متولد_کبیسه ۲۴۵/۰۰۰ تومان
#زیر_ایوان_ماه ۴۷۵/۰۰۰ تومان
#راز_درخت_های_سوخته ۴۸۵/۰۰۰ تومان

در مجموع: ۱/۹۷۰/۰۰۰ تومان
با تخفیف‌ویژه: ۱/۴۷۰/۰۰۰ تومان
میزان تخفیف: ۵۰۰/۰۰۰ تومان

راه‌های ثبت سفارش:
✅تلگرام @shaghayegh_pub261
✅دایرکت @shaghayegh_pub
✅واتس‌اپ 400 95 96 0938
✅وبسایت انتشارات shaghayeghbooks.ir

132

قصه‌گو

23 Nov, 13:10

پکیج‌های دو کتابی تخفیف‌دار 😎

146

قصه‌گو

23 Nov, 13:10

#هما306

آرام می‌خندد و کیف سوغاتی‌ها را وارسی می‌کند. از دو بسته گز و پولکی زود می‌گذرد تا به دو دست لباس نوزادی برسد که برای جوجه‌اش بود.
ـ الان مازیارم می‌رسه دیگه.
سرم در جهت صدای سهیل می‌چرخد و نگاه فرید را روی خودم می‌‌بینم. شادی سوغاتی‌ها را به سهیل نشان می‌دهد. فرید روبه‌‌روی من می‌نشیند. وقتی شادی به سهیل می‌گوید که سوغاتی‌ها از طرف مامان است، شوخ به فرید طعنه می‌زند که:
ـ می‌دونستم از این خسیس آبی گرم نمی‌شه.
فرید هم فقط یک «برو بابا» تحویلش می‌دهد.
ـ راستی هامون چطوره... دکترش چی می‌گه؟
من باز درگیر تحلیل حالات فرید شده‌ام تا ببینم چیزهایی که از سهیل شنیده چه تاثیری رویش گذاشته، اما سکوتی که پیش می‌آید، تحلیلم را نافرجام می‌گذارد. هرسه منتظر جواب به من نگاه می‌کنند. و من همچنان حس حرف زدن ندارم.
ـ خوبه... خداروشکر.
انگار همگی منتظر ادامه‌ی حرفم هستند و من در سکوت خیره‌ی زمین می‌شوم تا اینبار فرید سکوت را بشکند و به‌جای من از اوضاع هامون بگوید.
شادی که دیگر طاقت ندارد دستم را می‌گیرد و رو به سهیل می‌گوید:
ـ تا مازیار می‌رسه از فرید پذیرایی کن، من می‌خوام وسایل جوجه‌مو نشون هما بدم.
اخم‌ها روی صورت فرید به سرعت در هم می‌پیچند. سهیل هم زیر لب باشه‌ای می‌گوید و نگاهش بین من و فرید می‌چرخد. همه می‌دانیم که قرار نیست وسایل جوجه را ببینم و نمی‌دانم دقیقا مشغول گول‌زدن چه کسی هستیم؟!

🍂🍂🍂

303

قصه‌گو

23 Nov, 13:09

#هما305

دستش را دور بازویم می‌پیچد و می‌گوید:
ـ اتفاقا برای کسایی که دوست داره اینجوری ابراز احساسات می‌کنه. بیشتر انگار منو دوست نداره! موندم این دختره انقدر وحشیه، پسر بود چی می‌شد.
کوتاه و کم‌جان می‌خندم. حواسم به فرید و سهیل است که با هم پچ‌پچ می‌کنند. دلم می‌خواهد برگردم و به سهیل بگویم که من گوش و چشم و تمام حواس زنانه‌ام را با خود می‌برم، تو هرچه خبر از یار شوهرم داری به بهش برسان.
توی هال بوی غذا با شدت به مشامم می‌رود و یادم می‌اندازد که زنی باردار را به دردسر انداخته‌ام.
ـ تو زحمت افتادی با این اوضاعت.
ـ نه بابا سهیلم کمکم کرد.
توی سالن خانه روی مبل دونفره‌ای می‌نشیند و من را هم کنار خودش می‌نشاند. هنوز خبری از فرید و سهیل نیست.
ـ خوبی هما؟
ناخواسته از شنیدن این سوال آه می‌کشم. به صورتم اشاره می‌کند و می‌گوید:
ـ این چه وضعیه آخه؟
سرم را تکان می‌دهم و سوغاتی‌هایی را که مامان همان روز آخر برایش آماده کرده بود، روی پاهایش می‌گذارم.
ـ ناقابله. مامان برات فرستاده.
ـ ای بابا دستشون درد نکنه، آخه توی اوضاعی که شما داشتین کی انتظار سوغاتی داره؟
ـ عکس سونوت‌ رو که دید از خود بیخود شد.

🍂🍂🍂

248

قصه‌گو

23 Nov, 13:09

#هما304

***
در که با دست فرید باز می‌شود، از ناکجا به اتاقک ماشین برمی‌گردم. دو ثانیه نگاهم می‌کند و می‌گوید:
ـ رسیدیم.
نگاهم در فرعی آشنای خانه‌ی شادی می‌چرخد و زیر نگاه کلافه‌ی فرید پیاده می‌شوم. هنوز قدمی سمت خانه نرفته‌ام که صدایم می‌زند. بر‌می‌گردم و کیفم و سوغاتی‌های جاگذاشته در ماشین را از دستش می‌گیرم. آرام می‌گوید:
ـ نمی‌خوای یه چیزی بگی؟
انتظارش طبیعی است بعد از همان چند جمله سر میز صبحانه باز سکوت کرده‌ام. باز حوصله‌ی حرف‌زدن ندارم. به‌طرف خانه‌ی شادی برمی‌گردم. همین‌که دکمه‌ی زنگ را فشار می‌دهم در باز می‌شود. انگار که یکی همانجا بوده باشد.
شادی پنگوئن‌وار جلو می‌آید و قبل از خودش حسرت‌ها می‌دوند و خودشان را توی بغلم می‌اندازند. چشمان احمقم، فقط دست‌ حمایت‌گر سهیل را می‌‌بیند که دور کمر شادی پیچیده‌ و جای خالی دستی را دور کمرم به رخ می‌کشد که هیچ‌وقت قرار نبود بودنش را تجربه کنم.
به‌زور نگاهم را از دست‌ سهیل می‌گیرم و تا صورت شادی بالا می‌آورم. با نگرانی نگاهم می‌کند. می‌دانم که حتی آرایش‌کردن هم تاثیری بر حال خراب چهره‌ام ندارد. شادی بغلم می‌کند و رسیدن بخیر می‌گوید. فرید و سهیل هم با هم مشغول صحبت می‌شوند.
تماس شکم برجسته‌ی شادی به تنم و لگدی که از جانب جوجه‌اش نثارم می‌شود، باز می‌اندازدم توی همان گودال حسرت. شادی خودش را عقب می‌کشد. به‌زور لبخند می‌زنم و می‌گویم:
ـ چه خوش‌آمدگویی متفاوتی. انگار منو دوست نداره.

🍂🍂🍂

115

قصه‌گو

22 Nov, 18:21

دوستان پست آخر پیج اینستاگرام قرعه‌کشی داره😎
کتاب پیشنهادی‌تون رو کامنت کنید یا کتابی که دلتون می‌خواد بخونیدش.

152

قصه‌گو

22 Nov, 16:19

دوستان در حال حاضر کتابفروشی جمعه این کتاب رو به قیمت ١۵٠ تومن می‌فروشه.
برای خرید بهشون پیام بدید.
@bookafzali

156

قصه‌گو

22 Nov, 16:18

عیارسنج رمان نیمه‌ی کال از نشر برکه خورشید.
قیمت رمان با تخفيف ویژه ١۶٨هزار تومان.
.
#نیمه_ی_کال
.
جهت سفارش به آیدی زیر پیام دهید:
@bookafzali
🎭

161

قصه‌گو

21 Nov, 04:29

خب خب ببینیم کیا اینجا سفارش‌شون رو ثبت کردن؟
می‌دونید که تا ۵آذر فرصت دارید تا با کمترین قیمت راز درخت‌ها رو داشته باشید؟
🔥🌱
راستی به‌جز خود کتاب که امضا داره، پشت بوکمارک‌ها هم امضا و متن یادگاری ثبت شده🤗

183

قصه‌گو

19 Nov, 18:01

📕 کتاب: #راز_درخت_های_سوخته
📝نویسنده: #فرزانه_صفایی_فرد
📖 تعداد صفحات: ۵۶۸ صفحه
💰قیمت: ۴۸۵/۰۰۰ تومان
✅ با تخفیف ۲۵٪ ویژه پیش‌فروش: ۳۶۳/۰۰۰ تومان
❌هزینه ارسال: ۱۰/۰۰۰ تومان

‌📖 لذت متن:‌
شاید فقط یک ‌جا شانه‌های آدم زیر بار عذاب تاب می‌آورد. جایی که قبول می‌کرد مقصر است.
مقصربودن و زور بی‌جا نزدن برای بخشش؛ پذیرش عذاب و درد، شاید بهترین درمان بود.
من هم قبول کرده بودم که مقصر هستم. دنبال توجیه هم نبودم؛ اما نمی‌توانستم از خیر بخشیده‌شدن بگذرم.
شاید برای همین بود که درد من آرام نمی‌گرفت.
نفس کشیدم. عمیق و بلند.
لازم بود بادی در مغزم بوزد و فکر‌هایم را پخش‌وپلا کند.
نزدیک خانه‌ی عارف بودیم و دلواپسی‌ام بیشتر شده بود.
ـ خبری از بابک نیست.
کوتاه سرش را چرخاند و باز خیره به راه شد. گفت:
ـ خوشبینانه‌ش اینه که نقش‌ تو رو با همون تصور خودش باور کرده باشه.
ـ چه تصوری؟
ـ پاچه‌پاره‌ای در لباس فرشته که هدفش پول طرفه!
ـ بدبینانه‌ش؟
ـ این‌که خودت رو برای ورود اژدهاگونه‌ش آماده کنی!

راه‌های ثبت سفارش:
✅تلگرام @shaghayegh_pub261
✅دایرکت @shaghayegh_pub
✅واتس‌اپ 400 95 96 0938
✅وبسایت انتشارات shaghayeghbooks.ir
.

218

قصه‌گو

19 Nov, 14:52

#هما303

ـ می‌گه یه حرفایی بینشون ردوبدل شده که می‌خواد تو حتماً بدونی...
فقط نگاهش می‌کنم.
ـ من نمی‌دونم چی گفتن و حالا شادی چی می‌خواد به تو بگه اما...
ـ دوست نداری بشنوم؟
قاطع و جدی می‌گوید:
ـ نه... دوست ندارم!
ـ چرا؟
ـ یه نگاه به خودمون بنداز... حال خودت و حال من رو ببین، نمی‌خوام این جریان کش بیاد... چه فایده داره وقتی فقط اعصابمون رو به‌هم می‌ریزه؟!
ـ الان عصبانی هستی؟
نمی‌دانم فقط جا خورده است، یا متوجه منظورم نشده... البته حق دارد چون من هم جرات نداشتم سوالم را کامل بپرسم و بگویم که: «الان عصبانی هستی که به جای نسترن، من روبه‌روت نشستم؟»
دهانش را که باز می‌کند از ترس شنیدن جمله‌ای که بیشتر به‌همم بریزد مشغول خوردن می‌شوم و زودتر از او می‌گویم:
ـ می‌خوام حرفای شادی رو بشنوم.
زیر چشمی نگاهش می‌کنم و دهانم بسته نمی‌ماند!
ـ قول می‌دم وضعمون از این گندی که هست افتضاح‌تر نشه!
دیوانه‌ی احمق! چرا نیشش می‌زدم؟ زمین‌خورده که زدن نداشت...

🍂🍂🍂

200

قصه‌گو

19 Nov, 14:52

#هما302

دلم می‌خواهد همه ی فکر‌های مزاحم را از ذهنم کنار بزنم و به این اولین‌ها فکر کنم و لحظه‌به‌لحظه‌‌اش را توی ذهنم یک‌جای مخصوص ثبت کنم تا کم‌کم بتوانم تجزیه و تحلیلش کنم و از این حالت رویاگونه درش بیاورم، اما حرف‌ها و حالاتش نمی‌گذارند. اخم‌کردنم دست خودم نیست. درماندگی‌ام هم...
ـ دیگه چی شده؟
نفسش را بیرون می‌دهد.
ـ خب شادی...
بی‌هوا و هول‌کرده نیم‌خیز می‌شوم.
ـ وای خدا چیزیش شده؟!
تند می‌گوید:
ـ نه‌نه اصلاً، حالش خوبه. فقط.. اون روز قبل از رفتنِ... نسترن، دیدتش.
جانم دوباره ته می‌کشد. تنم باز روی صندلی ول می‌شود. کی این قصه تمام می‌شد؟!
با کلافگی آشکاری می‌گوید:
ـ ببین هما اگه حرفی، سوالی داری، نمی‌دونم هرچیزی که دلت بخواد بدونی، من خودم می‌تونم بهت بگم... اما دیگه دونستن بیشتر چه فایده‌ای داره؟
بی‌توجه به حرفش می‌گویم:
ـ چطوری دیدتش؟
نفسش را پوف می‌کند و می‌گوید:
ـ به سهیل مشکوک شده، تعقیبش کرده...
خنده‌ام می‌گیرد. خنده‌ای از سر ناچاری و بدبختی که تمامی ندارد انگار!

🍂🍂🍂

172

قصه‌گو

19 Nov, 14:51

#هما301

بی‌هوا آه می‌کشم و انگار آنقدر صدایش بلند است که او یک‌دفعه به‌طرفم می‌چرخد و هول می‌کند و با دو کلمه تماس را قطع می‌کند. گوشی را توی جیب گرمکنش فرومی‌کند و دستش را به موهایش می‌کشد. نگاهم درگیر تار موهایی می‌شوند که لابه‌لای انگشتانش کشیده می‌شوند. به میز خالی آشپزخانه اشاره می‌زند و می‌گوید:
ـ بیا... صبحانه بخوریم.
نگاهم روی میز خالی گیر کرده‌ است که زود می‌گوید:
ـ همه‌چیز خریدم... منتظر بودم بیدار شی میز رو برات آماده کنم.
و زود سمت یخچال می‌رود و خیلی زود میز با هرچه به عنوان صبحانه شناخته می‌شود، پر می‌شود و خودش هم با دو تا تخم‌مرغ سمت اجاق‌گاز می‌رود.
ـ الان نیمرو هم درست می‌کنم.
چشم‌هایم تار شده‌اند. پلک می‌زنم تا دلیل تاری چشمم بیرون نریزد. این کارها به او نمی‌آید. دراصل انجام‌دادنشان حالا و با این نسبت مسخره‌ی بینمان به او نمی‌آید... نمی‌دانم باید این را به خودش هم بگویم یا نه.
جلو می‌روم و پشت میز می‌نشینم. چای می‌ریزد و جلو‌ام می‌گذارد. سه دقیقه بعد نیمرو‌یش هم آماده می‌شود. آن را هم روی میز می‌گذارد و خودش هم می‌نشیند و بالاخره می‌گوید:
ـ سهیل بود.
خیره به اولین صبحانه‌ی زندگی مشترکمان که به دست خودش هم آماده شده، می‌مانم و او باز می‌گوید:
ـ ببین خب... راستش...

🍂🍂🍂

138

قصه‌گو

19 Nov, 14:51

#هما300

سکوتش که طولانی می‌شود، می‌خواهم قدم بردارم که با سوالش وزنه‌ای سنگین به پایم آویخته می‌شود.
«اون... دیگه چیزی نگفت؟»
عشق بیچاره‌ی من! خبر از یار می‌خواهی و با این لحنِ سنگین و غریبه صدایش می‌کنی؟
توی گلویم سدی از جنس سنگ ساخته می‌شود.
«دیگه چرا به شادی گفتی تو؟!»
حالا لحنش عصبانی است.
«چه حرفی؟»
و اینبار ناراضی!
«اگه بخواد بدونه خودم بهش می‌گم.»
ای خدا! دیگر چه مانده که ازش بی‌خبر هستم!
«خیلی خب بابا... الان که خوابه ... حالا تا پاشه ببینم چی می‌گه.»
پاهایم دوباره راه می‌افتند. به آشپزخانه می‌روم. پشت به من ایستاده است.
«خیلی خب، باشه... فقط وای به حالت سهیل اگه زنت چیزی بگه وضعمون از این گندی که هست افتضاح‌تر بشه!»
نگاهم توی آشپزخانه‌ی یخ‌کرده می‌چرخد، روی او، روی خود دوست‌نداشتنی‌ام، روی تن خسته و لباس‌های نامرتبم. توی گوش دلم زمزمه می‌کنم: «راس می‌گه، افتضاحه... نه... یه گندی که فرید نمی‌خواد افتضاح‌تر بشه.»
پوزخندش را ندیده حس می‌کنم و صدای کلافه‌اش:
«چیزی که من می‌بینم درست شدنی نیست!»

🍂🍂🍂

136

قصه‌گو

17 Nov, 12:10

عیارسنج

100

قصه‌گو

17 Nov, 08:50

….......🔥معما‌ رفاقت عشق🔥

ـ بهت گفتم که امروز مرخصی‌ام... خیالت راحت کسی خبردار نمی‌شه!
دوباره دستم را کشیدم و باز هم ولم نکرد.
ـ من واقعاً می‌خوام باهات آشنا بشم.
ـ منم واقعاً نمی‌خوام.
ـ شرمنده اما من زورم زیادتر از توئه!
به بازوی اسیرمانده‌ام در دستش اشاره کرد. چند ثانیه خیره نگاهم کرد و باز گفت:
ـ بذار دوست بمونیم! خب؟
🔥
🌱
#راز_درخت_های_سوخته
سفارشتون رو با کمترین قیمت اینجا ثبت کنید:
😍
@shaghayegh_pub261
🔥🌱

132

قصه‌گو

17 Nov, 08:50

#هما297

هامون نفسش را بیرون می‌دهد و می‌گوید:
ـ اگه دلت نمی‌خواد باهاش بری، خب نرو!
سعی می‌کنم گریه‌ام را تمام کنم.
ـ دلم براتون تنگ می‌شه.
ازش فاصله می‌گیرم و نگاهم را به چشمان غمگینش می‌دهم.
ـ تورو خدا مواظب خودت باش هامون.
اخم می‌کند.
ـ من خوبم. چیزی عوض نشده. چند روز فکر کردیم یه کلیه هست حالا نیست و شدم مثل سابق... من عادت دارم به این شرایط.
اشک‌هایم را پاک می‌کنم و تردید را کنار می‌گذارم و می‌گویم:
ـ بیتا چی؟
ـ ول کن هما! برای کی دارم روضه می‌خونم من؟
ـ می‌دونم اما اونم گناه داره... تو که دردکشیدنش رو نمی‌خوای! اگه کنارت باشه خودش کمتر اذیت می‌شه تا همیشه از دور نگران حالت باشه و بخواد به روی خودش نیاره... نمی‌گم همین فردا برو خواستگاریش که... می‌گم بذار خودش تصمیم بگیره... اونقدرا هم که تو گفته بودی نازنازی نیست.
چهره‌اش درهم‌تر می‌شود اما چیزی نمی‌گوید و همین سکوت امیدی می‌شود تا ته تاریکخانه‌ی دلم سوسو بزند.

🍂🍂🍂

121

قصه‌گو

17 Nov, 08:49

#هما296

مامان می‌گوید پایین منتظرمان می‌ماند و کسی هم به‌رویش نمی‌آورد که صدایش لرزیده است. صدای بسته‌شدن‌ در و ریزش اشک‌های من همزمان می‌شود. دیگر نمی‌توانم خودم را کنترل کنم. حس غریبی دارم. حس می‌کنم از این به بعد تنهایی‌هایم هزار برابر می‌شوند.
حضور فرید را پشت سرم حس می‌کنم. نمی‌توانم از هامون جدا شوم. او هم با دست‌هایش حمایتم می‌کند و آرام توی گوشم می‌گوید:
ـ حرفای من و قولای خودت، یادت نره.
هرچند قرار نبود سر قولم بمانم اما می‌خواهم تاییدش کنم که صدایش دوباره گوشم را پر می‌کند. هرچند با لحن و تنی متفاوت:
ـ قولات و حرفات یادت بره، به جون هما خودم می‌آم پدرت رو درمی‌آرم!
عذاب رابطه‌ی خراب‌شده‌ی هامون و فرید غصه‌ام را بیشتر می‌کند و صدای فرید...
ـ یادته بچه بودیم هما شکایت‌هاش از تو رو می‌آورد پیش من و منم فکر می‌کردم چه غولی هستم برای خودم... حالا جامون عوض شده و من انگار واقعاً غول قصه شدم.
آهش دلم را می‌سوزاند و گریه‌ام بیشتر می‌شود.
ـ خیالت راحت... دیگه اذیتش نمی‌کنم.
شاید می‌خواهد فضا را عوض کند که به در شوخی می‌زند و می‌گوید:
ـ عمراً بذارم دیگه جای من شکایت‌هاش رو بیاره برای تو.
حیف که همه‌چیز تلخ است. حتی شوخی و خنده‌ها... کمی بعد صدای بازو‌بسته‌شدن در خانه خبر از بیرون‌رفتنش می‌دهد.

🍂🍂🍂

98

قصه‌گو

17 Nov, 08:49

#هما295

صدایش هم لبخند‌ به لب مادرم می‌آورد. با قربان صدقه می‌گوید که داخل بیاید و خودش هم بلند می‌شود و چادرش را روی سجاده می‌گذارد. من هم بلند می‌شوم اما برخلاف مامان به استقبال فرید نمی‌روم. جواب محبت مامان را می‌دهد رو به من می‌گوید:
ـ آماده‌ای؟ کم‌کم باید بریم.
امان از رفتن. امان از خداحافظی... چهره‌ی مامان هم آویزان می‌شود و می‌گوید:
ـ برو آماده شو عزیزم.
دست فرید را گرفته است. یعنی من باید بروم و او با فرید حرف دارد. حرف‌هایی که دلم نمی‌خواهد به فرید بگوید و حالم را از چیزی که هست بدتر کند، اما چاره‌ای هم ندارم. بی صدا از کنارشان می‌گذرم و در پشت سرم بسته می‌شود.رتلاشی برای گوش‌ایستادن نمی‌کنم. به اتاق می‌روم و لباس‌هایم را عوض می‌کنم.
بغض بدی گلویم را گرفته و می‌دانم که کنترل‌کردنش دیگر از من برنمی‌آید. با چمدانم که بیرون می‌روم، دست فرید برای گرفتنش پیش می‌آید.
ـ بدش به من، سنگینه.
چمدان را ول می‌کنم و به هال می‌روم. مامان لباس پوشیده دم در ایستاده است. اصرارهایمان بی‌فایده بود، می‌گفت می‌خواهد خودش ما را به فرودگاه برساند. هامون اما حوصله‌ی همراهی نداشت و کسی هم بهش اصرار نکرده بود. یک‌راست به‌‌طرفش می‌روم و بی‌تعارف و محکم‌تر از همیشه بغلش می‌کنم. همیشه موقع خداحافظی با شوخی‌هایش نمی‌گذاشت غم و غصه زیادی میان‌مان پررنگ شود، حالا اما غم و نگرانی چشم‌هایش آن‌قدر واضح است که یکی باید بیاید و خود او را از این فضا خارج کند.

🍂🍂🍂

82

قصه‌گو

17 Nov, 08:48

#هما294

ـ اینکه می‌گن خوشی ‌و ناخوشی زندگی با همه، سختی و آسونیش با همه و باید جفتش رو قبول کرد، حرف قلنبه‌زدن و از سر شکم سیری نیست، حقیقت زندگیه... شما دوتا هم همه‌ش چند ماهه که ازدواج کردین... درسته که از بچگی با هم بزرگ شدین، اما اون رابطه با ازدواج و زن و شوهربودن زمین تا آسمون فرق داره... باید صبور باشی مامان‌جان.
او سکوت می‌کند و من تمرکزم را می‌گذارم روی زبانی که نباید بی‌موقع باز می‌شد یا بغضی که نباید می‌ترکید یا نفسی که نباید آه می‌شد.
حالت نگاهش دلخور می‌شود.
ـ آخرم به من نگفتی چی شده بود. حالا هم نمی‌خوام مجبورت کنم اما مشکلات تو زندگی همه هست... بعضی‌وقت‌ها می‌شه خودمون مشکل رو حل کنیم و بعضی وقت‌ها احتیاج به کمک داریم... لازمم نیست که حتماً اون کمک از سمت یه آشنا باشه، می‌تونه یه مشاور باشه... یه آدم بی‌طرف و آگاه...
امان از حس ششم مادرانه‌اش. امان از نگرانی‌هایش. امان از زندگی من که هیچ‌چیزش سرجای خودش نبود تا الکی دلش را به آن خوش کنم...
ـ نگران من نباش مامان، الان هامون...
ـ هامون سرجای خود تو هم سر جای خود. نگرانیم رو بذار به‌پای مادربودنم. انشاالله خودت مادر می‌شی می‌فهمی چی می‌گم... می‌خوام بهت بگم انقدر نخواه همیشه همه‌چیز رو یه‌تنه به دوش بکشی. گاهی یه حرف‌زدن ساده آدم رو سبک می‌کنه.
تقه‌ای به در می‌خورد و نگاهمان به‌سمتش کشیده می‌شود.
ـ اجازه هست؟

🍂🍂🍂

79

قصه‌گو

17 Nov, 08:48

#هما293

فصل ششم

اولین بار بعد از مرگ بابااتا است که مثل گذشته‌ها دور هم نشسته‌ایم و از این‌ور و آن‌ور با هم حرف می‌زنیم و خاطره می‌گوییم و گاهی هم با صدای بلند می‌خندیم. لبخندی هم هست که به لب‌هایمان چسبیده و سعی داریم همدیگر را قانع کنیم که حقیقت محض است. شاید لبخند مامان واقعی‌ترین باشد و باقی نقش‌هایی از سر ناچاری... چه افکارم درست باشند چه غلط، حال خودم که چندان تعریفی ندارد. از دیروز حسی تلخ و بدمزه تمام وجودم را گرفته و حضور پررنگ فرید هم تاثیری رویش ندارد.
بالاخره شب خداحافظی رسیده است. امشب من و فرید زیر نگاه امیدوار مامان و نگاه نگران هامون از این خانه می‌رویم.
از آشپزخانه که بیرون می‌آیم پچ‌پچ هامون و فرید توجهم را جلب می‌کند اما صدازدن مامان نمی‌گذارد ازش سر درآورم و ناچار به اتاقش می‌روم. روی سجاده‌اش نشسته و ذکر می‌گوید. کنارش می‌نشینم. لبخند می‌زند و می‌گوید:
ـ عمر زندگی من و بابای خدا بیامرزت خیلی بلند نشد.
تسبیحش را دور مهر می‌پیچد و روی سجاده به‌طرفم می‌چرخد.
ـ دروغ چرا، من که خیلی چیزی از زندگی زناشویی نفهمیدم...
می‌خندد و شوخ می‌گوید:
ـ اما خب نخوردم نون گندم دیدم که دست مردم.
دستم را با دست‌های مهربانش می‌گیرد و انگار راه فرارم را می‌بندد. ‌

🍂🍂🍂

105

قصه‌گو

16 Nov, 15:09

سفارش‌تون رو ثبت کردید؟😍
می‌دونید که تخفیف کتاب به‌خاطر هفته‌ی کتاب ۲۵درصد محاسبه می‌شه و الان بهترین فرصت ثبت سفارشه؟
اگه دوست دارید پاییز رو با یه عاشقانه‌ی معمایی بگذرونید، راز درخت‌های سوخته رو از دست ندید🌱
و مثل همیشه ممنون می‌شم که کتاب رو به دیگران معرفی کنید🤗

146

قصه‌گو

15 Nov, 16:53

قصه‌گو pinned «. اولین بار که نوشتمش اسمش رو گذاشتم "بنفش‌ترین سکوت ممکن". آخه یه سکوتی توی این قصه هست که صداش از جیغ بنفشم بلندتره؛ اما بعدها که کتاب داشت برای چاپ آماده می‌شد و تغییراتی هم کرده بود، اسمش رو گذاشتم "راز درخت‌های سوخته" چون کلیت قصه با این اسم جور بود…»

0

قصه‌گو

15 Nov, 08:42

#هما292

ـ چیزی عوض نمی‌شه هما... تو زن منی، زنمم می‌مونی. می‌دونم از وقتی ازواج کردیم بهت سخت گذشته، مخصوصا این مدت، اما دیگه همه‌چیز تموم شد... با هم برمی‌گردیم و سعی می‌کنیم از اول شروع کنیم... خب؟
و قبل از آنکه بگویم می‌دانم این حرف‌ها حرف دلت نیست و مجبور شدی و اسیر قول و قرارهایت با بابااتا و مامان هستی و عذاب‌وجدان کوفتی هم بیخ گلویت را ول نمی‌کند؛ جلوتر می‌آید و بغلم می‌کند... حرف‌‌های ناگفته همان‌جا در نطفه خفه می‌شوند.

🍂🍂🍂

177

قصه‌گو

15 Nov, 08:42

#هما291

چیزی در دلم تکان می‌خورد و نمی‌دانم چه بر سرم می‌آید که اشک‌ها بی‌مقدمه از چشم‌هایم بیرون می‌ریزند.
ـ دایی ناتنیشه. ارمنستان زندگی می‌کنه... دیگه قرار نیست برگرده پیش باباش... قرارم نیست ایرن بمونه.
بدون نگاه‌کردن بهش گوشی را پس می‌دهم و می‌گویم:
ـ خشایار کجاست؟
ـ با دردسری که پدر نسترن توی معامله‌ای که داشتن درست کرد، مجبور شد برگرده لندن... وگرنه نسترن به این راحتی نمی‌تونست از دستش در بره... هرچند بعید می‌دونم بی‌خیال بشه...
حالم خوب نیست. حسی بی‌نهایت بد وجودم را پر کرده است و شاید همان حس دهانم را باز می‌کند که بی‌اختیار می‌گویم:
ـ من باهات برنمی‌گردم فرید.
نمی‌دانم چرا ضربان قلبم هرلحظه تند‌تر می‌شود. حتی توی گوشم هم نبض می‌زند. صدای فرید از لای همان نبض‌ها به گوشم می‌رسد.
ـ کاری ندارم با چه شرایطی با هم ازدواج کردیم هما، اما از لحظه‌ای که اسمت اومد تو شناسنامه‌م، هیچ‌وقت به پاک‌شدنش فکر نکردم... قسم می‌خورم.
اشک‌ها این‌بار پرقدرت‌تر ظاهر می‌شوند. زود از ماشین پیاده می‌شوم. هنوز هم نمی‌دانم چه مرگم شده است، شاید هم می‌دانم. فقط دلم می‌خواهد گریه کنم. گریه می‌کنم و گریه می‌کنم... چون می‌دانم که حالا توی دل فرید چه می‌گذرد.
صدای باز‌شدن در ماشین که می‌آید می‌خواهم فرار کنم، اما خیلی زود روبه‌رویم می‌ایستد.

🍂🍂🍂

164

قصه‌گو

15 Nov, 08:41

#هما290

ـ همه‌تون من رو یه آدم بی‌غیرتِ بی‌‌شعورِ بی‌مسئولیت فرض کردید... انگار خودم حالیم نیست که چی درسته چی غلط! من فقط می‌خواستم حقیقت رو بدونه... همین!
حرص‌ها پس می‌روند... باز همه‌ی وجودم پر می‌شود از یک حس؛ حس بختکی که روی زندگی‌اش افتاده بود.
ـ وقتی فهمید با تماس پدرش رفتم سراغش، عصبی‌تر شد. یه چیزایی از کارهای پدرش و خشایار توی این سال‌ها فهمیده بود که حسابی به‌همش ریخته بود. داییش که باهاش تماس گرفت و گفت یک هفته دیرتر می‌رسه مجبور شد همراه من بیاد.
صدای پیامک گوشی‌اش بلند می‌شود. حواسم هست که دستش دور گوشی مشت می‌شود و خیره بهش می‌ماند. بعد از یک یا دو دقیقه می‌گوید:
ـ گوشی من پیش مازیار جامونده بود. وقتی بهش پیام دادی اونم با گوشی من با پدر نسترن تماس گرفت تا شماره‌ی اون رو بگیره و بتونه به من خبر بده... اون موقع ما تو جاده بودیم و منم دسترسی به تلفن دیگه‌ای نداشتم، می‌خواستم زودتر برسم، برای همین چند بار با گوشی اون تماس گرفتم که تو هم جواب ندادی.
بعد از کمی مکث و با لحنی منظوردار می‌گوید:
ـ تمام اون مدت ما تو جاده بودیم! خشایار برده بودش توی یکی از روستاهای پرت اطراف چالوس.
بالاخره نگاهم می‌کند. چند ثانیه بدون حرف... همان‌طور که انگار با چشم‌هایش هم دارد منظور جمله‌ی آخرش را توی کله‌ام می‌کند، گوشی‌اش را به‌طرفم می‌گیرد. پیام رسیده به گوشی‌اش از مازیار است. برایش نوشته: «نیم ساعت پیش داییش اومد... باهاش رفت.»

🍂🍂🍂

128

قصه‌گو

15 Nov, 08:41

#هما289

سرم را به‌‌طرفش نمی‌چرخانم. چند ثانیه بعد دوباره شروع به گفتن می‌کند:
ـ باباش گفت اون خشایار دیوونه به‌زور با خودش بردتش و می‌ترسه براش اتفاقی بیفته چون نسترن از دست خشایار فرار کرده. گفت خودش قراره یه کارایی بکنه که زمان‌بره. خواست تا اون موقع من برم دنبالش تا داییش برسه. خب منم...
ـ رفتی دنبالش... اما مگه نگفتی اون روز که برای اولین بار دیدیش خودش بهت گفت که می‌خواد با پسرعموش ازدواج کنه و کارت عروسیشون رو هم برات می‌فرسته؟ پس دیگه این به‌زور رفتن و این حرفا از کجا اومده؟!
ـ اون توی عصبانیت یه چیزی گفته و خشایارم دست گرفته بود؛ اما وقتی می‌‌بینه نسترن در عمل همچین قصدی نداره تصمیم می‌گیره مجبورش کنه...
ساکت می‌شود. من هم دوست دارم ساکت بمانم، اما...
ـ باهاش که تنها شدی، بهش گفتی همه‌ی این سه سال رو منتظرش بودی؟
سرم را به‌طرفش می‌چرخانم.
ـ گفتی به‌زور ازدواج کردی؟
حالا او سرش را سمت پنجره چرخانده و جواب نمی‌دهد. چند ثانیه که با نگاهم جفتمان را زجر می‌دهم، باز سرم را سمت پنجره می‌چرخانم و می‌گویم:
ـ می‌خوام برم خونه.
ـ وقتی منو دید جاخورد. منتظر داییش بود، نمی‌خواست همراه من بیاد.
صدای پوزخندش سرم را به‌طرفش می‌چرخاند.
ـ بهم گفت اینکه به‌جای بودن پیش زنم، رفتم سراغ اون شرم‌آوره!
ته جمله‌اش با هم پوزخند می‌زنیم.

🍂🍂🍂

115

قصه‌گو

15 Nov, 08:40

#هما288

باز نفسش را بیرون می‌دهد و حس گیجی و سوال از صورتش پاک می‌شود.
ـ من بودم... گوشیم همراهم نبود با گوشی اون بهت زنگ می‌زدم.
باز پر می‌شوم از یک مشت حس تلخ و فقط می‌گویم:
ـ چرا؟
ـ مازیار تماس گرفت و گفت پیام دادی که نگران من احمقی... منم تو راه بودم و دسترسی به تلفن نداشتم با گوشی نستـ... اون تماس گرفتم.
کامل به‌طرفم می‌چرخد و دست‌های مشت‌شده‌ام را می‌‌‌گیرد و باز می‌گوید:
ـ لطفاً فکر بیخود نکن. بذار اول جریان رو کامل برات بگم بعد قضاوت کن. باور کن منم فکر می‌کردم اونا ازدواج کردن... تماس پدر نسترن همه‌چیز رو به‌هم ریخت.
و من زور می‌زنم تا فکر‌های بیخودم را توی سطل زباله‌ی ذهنم بریزم. حیف که سر می‌رود و باز همه‌ی ذهنم را پر می‌کند. دستم را که عقب می‌‌کشم، او هم دستش را برمی‌دارد. سرم را سمت پنجره می‌چرخانم و می‌گویم:
ـ من خسته‌ام. حرفات‌ رو زود بزن و ببرم خونه... نمی‌خوام مامان و هامون رو تنها بذارم.
چند ثانیه بعد صدایش در گوشم می‌پیچد.
ـ اون روز که بهت گفتم ازدواج کردن، خشایار برام یه‌سری عکس فرستاده بود با یه نوشته‌ی مسخره که خواسته بود عروسیشون رو تبریک بگم... همون شب پدرش باهام تماس گرفت. بهم یه آدرس داد و ازم خواست برم دنبال دخترش. بهش گفتم دیگه به من ربطی نداره، اما اصرار کرد و گفت خشایار دروغ گفته.
و امان از این حرص ته‌نشین شده در من...
ـ تو هم از خدا خواسته رفتی دنبالش، آفرین خوب کاری کردی!

🍂🍂🍂

119

قصه‌گو

15 Nov, 08:40

#هما287

گوشی را می‌گیرد و می‌گوید:
ـ چیزی شده؟
سرم را تکان می‌دهم. چند ثانیه بعد با شکایتی که سعی دارد نشانش ندهد می‌گوید:
ـ چرا به‌جای پرسیدن از خودم، از مازیار پرسیدی؟
ـ چون تو طفره می‌رفتی.
نفسش را با کلافگی بیرون می‌دهد.
ـ تو که این همه صبر کردی... من که بهت گفته بودم امروز حرف می‌زنیم.
حوصله‌ی بحث‌‌های حاشیه‌ای را ندارم که هیچ ربطی به درد و مرض زندگی مشترک کوفتیمان ندارند!
ـ تا حالا شک به جونت نیفتاده؟ نمی‌دونی چه‌جوری مغز آدم رو می‌خوره؟
ـ خب جای مازیار زنگ می‌زدی به خودم!
دیگر نمی‌دانم از اینکه به مازیار زنگ زده‌ام شاکی است یا از اینکه با فهمیدنم برنامه‌ی امروزش را به‌هم ریخته‌ام!
مثل خودش شاکی می‌گویم:
ـ زنگ زدم، اما جنابعالی مشغول بودی... یک ساعت تمام! با همون شماره‌ای که گفته بودی شماره‌ی مازیاره! تو جای من بودی شک نمی‌کردی؟
و شاکی‌تر از قبل اضافه می‌کنم:
ـ تو هم جای گیردادن به تماس من با مازیار، برو ببین چرا نسترن‌خانمت زنگ زده به من!
شنیدن «نسترن‌خانمت» که با حرص از دهانم پریده بود، اخم‌هایش را در هم و ادامه‌ی جمله‌ با حس گیجی و سوال چشم‌هایش را تنگ می‌کند
ـ چی؟! کِی به تو زنگ زده؟
ـ همون روز که حال هامون بد شد و ما بیمارستان بودیم. من گوشیمو جا گذاشته بودم خونه. وقتی برگشتم خونه کلی تماس از اون شماره داشتم... هرچند تا دیروز نمی‌دونستم شماره‌ی اونه.

🍂🍂🍂

140

قصه‌گو

15 Nov, 05:44

.
اولین بار که نوشتمش اسمش رو گذاشتم "بنفش‌ترین سکوت ممکن". آخه یه سکوتی توی این قصه هست که صداش از جیغ بنفشم بلندتره؛ اما بعدها که کتاب داشت برای چاپ آماده می‌شد و تغییراتی هم کرده بود، اسمش رو گذاشتم "راز درخت‌های سوخته" چون کلیت قصه با این اسم جور بود و اسم اول فقط به یه بخش اشاره داشت.
.
خلاصه که امیدوارم بچه‌ی هفتم رو هم دوست داشته باشید...
.
به‌خاطر هفته‌ی کتاب می‌تونید با 25درصد تخفیف ویژه کتاب رو از نشر و کتاب‌فروشی‌هایی که استوری کردم، سفارش بدید.
.
معرفی:
شاید ساده‌تر بود که آدم به‌جای از ابتدا ساختن برای خودش، روی ساخته‌های دیگران حساب کنه و به‌جای تلاش برای بالاکشیدن خودش، از داشته‌های دیگران بالا بره... انقدر بالا که نوک قله‌ی طمع بایسته و حتی نفهمه زیر این کوهی که به خيال خودش فتح کرده، یه عالمه آدم و زندگی و رویاهاشون رو زیر پاهاش له کرده و بازم بیشتر بخواد...
غافل از اینکه یه روز بالاخره یه نفر از زیر همون رویاهای له‌شده، دست‌هاش رو بیرون می‌آره و راهش رو می‌بنده.
شاید اولش برای آروم‌کردن عذاب‌وجدانش باشه، اما کم‌کم عشق راه خودش رو پیدا می‌کنه تا یه‌وقت آدم‌هایی که داشتن زیر اون همه فشار له می‌شدن، فراموشش نکنن.
فقط حیف که گاهی دیر می‌شه. اون‌قدر دیر که لاله‌‌های واژگون تا آخر عمر از غصه‌ی سیاوش، آروم و بی‌صدا اشک می‌ریزن.
.
.

#راز_درخت_های_سوخته
ثبت سفارش:
@shaghayegh_pub261

174

قصه‌گو

14 Nov, 08:06

#پیش_فروش_پاییزی_شقایق 🍁

📕 کتاب: #راز_درخت_های_سوخته
📝نویسنده: #فرزانه_صفایی_فرد
📖 تعداد صفحات: ۵۶۸ صفحه
💰قیمت: ۴۸۵/۰۰۰ تومان
✅ با تخفیف ۲۵٪ ویژه پیش‌فروش: ۳۶۳/۰۰۰ تومان
❌هزینه ارسال: ۱۰/۰۰۰ تومان

📁 فایل عیارسنج در کانال تلگرام و وبسایت نشر
🖊️همراه با امضای نویسنده
🏷️ همراه با بوک‌مارک اختصاصی کتاب
📦ارسال کتاب: ۵/آذر

‌📖 لذت متن:‌
ـ چرا ان‌قدر تنهایی عارف؟
گلوی خودم از حجم "تنها"یی که به زبان آورده بودم، تیر کشید. انگار در کلام هم تنهایی‌اش آن‌قدر بزرگ بود که به‌سختی از گلویم بیرون آمد. سکوت کرده بود. نه این‌که پیش از این حرف بزند، اما انگار سکوت‌کردن آدم ساکت هم با سکوت دائمی‌اش فرق داشت.
پایش لحظه‌ای متوقف شد. نگاهش خیره‌ام ماند. گفتم:
ـ دوست نداری با من حرف بزنی؟
زلزله افتاده بود به جان مردمک چشم‌هایش که قرار نمی‌گرفتند. پاهایش دوباره راه افتادند. نگاهش را از صورتم کَند و کلاهش را باز پایین کشید. قدم‌ جامانده را بلند‌تر برداشتم و هم‌قدمش شدم. خیره به روبه‌رو، جوری که به گوشش برسد، گفتم:
ـ من امروز زده به سرم!

181

قصه‌گو

13 Nov, 18:15

همزمان با آغاز هفته‌ی کتاب
از ۲۴ الی ۳۰ آبان
تمامی کتاب‌ها با تخفیف‌ویژه ۲۵٪

به بقیه‌ی مخاطبین چه کتابی رو پیشنهاد می‌کنی؟؟

تو لیست خرید خودت چه کتاب‌هایی هست؟؟

راه‌های ثبت سفارش:
✅تلگرام @shaghayegh_pub261
✅دایرکت @shaghayegh_pub
✅واتس‌اپ 400 95 96 0938

205

قصه‌گو

12 Nov, 05:24

#هما286

دلم برای خیال خامش می‌سوزد و فقط یک کلمه برای جواب به ذهنم ‌می‌رسد.
ـ چشم.
ـ راستی هما...
مکث می‌کند.
ـ جانم مامان.
لحنش پر از خواهش می‌شود.
ـ اون دلخوریه که گفتی... برطرفش کن عزیزم.
چشمم را می‌بندم و نفسم را آرام بیرون می‌دهم. باز هم فقط یک کلمه می‌گویم:
ـ چشم.
ـ بگو فرید یه زنگی هم به مازیار بزنه.
هرچند این کار را نمی‌کردم اما باز هم چشم می‌گویم که به خنده‌اش می‌اندازد و می‌گوید:
ـ چشمت روشن. شب با خبرای خوب برگردین که می‌خوام شام برای فرید پلو ماهیچه درست کنم. برو دیگه مزاحمتون نمی‌شم. بهتون خوش بگذره الهی...
به‌جای خداحافظی آه می‌کشم و بدون چرخاندن سرم سمت فرید فقط گوشی را به‌سمتش می‌گیرم...

🍂🍂🍂

246

قصه‌گو

28 Oct, 13:01

#هما264

ـ نمی‌خوام تو زندگیتون فضولی کنم عمه. آرزوم رو گفتم. حال و روز هامون رو که می‌بینید... هوای بهاره... یه روز خوبه یه روز بد...
صدایش می‌لرزد و چشمش از اشک پر می‌شود.
ـ اینم از شانس بچه‌م که بعد از عمری براش یه کلیه پیدا شد.
آه می‌کشد و دستش را زیر چشم‌هایش می‌کشد.
ـ دلم می‌خواد حداقل شما دو تا خوشبخت بشید.
با کمری خمیده بلند می شود و از آشپزخانه بیرون می‌رود. پشت هم پلک می‌زنم تا اشک‌هایم بیرون نریزند. فرید اما مثل مجسمه‌ای سنگی خیره به میز مانده و تکان نمی‌خورد.

🍂🍂🍂

126

قصه‌گو

28 Oct, 13:00

#هما263

مامان غمگین نگاهش می‌کند و دیگر چیزی نمی‌گوید. فرید قصد بلندشدن می‌کند که مامان هول‌کرده دستش را می‌گیرد و می‌گوید:
ـ کجا عمه؟ ببخش ناراحتت کردم.
فرید هم لبخند می‌زند و می‌گوید:
ـ من از شما ناراحت نمی‌شم عمه... الانم می‌خوام آماده شم برم بیمارستان.
ـ حالا بشین یه‌کم ببینمت بعد برو...
فرید مطیعانه می‌نشیند و مامان نگاهش را بینمان می‌چرخاند و محتاط رو به فرید می‌پرسد:
ـ از زندگیتون... راضی هستی؟
ای خدا! مامان می‌خواست با این حرف‌ها به کجا برسد؟ ناخودآگاه با حرصی که نمی‌دانم دقیقاً از کدام دردم است، زیرلب مثل غرغرکردن می‌گویم:
ـ نترس مامان‌خانوم من شکنجه‌ش نمی‌دم!
برخلاف انقلاب درون خودم جفتشان به خنده می‌افتند. هرچند حس می‌کنم فرید کمی هم دست‌وپایش را گم کرده است.
ـ مگه می‌شه... راضی نباشم.
مامان با حال خاصی نگاهمان می‌‌کند و می‌گوید:
ـ کی بشه من بچه‌ی شما دو تا رو بغل کنم.
به سرفه می‌افتم. مامان با لبخند نگاهم می‌کند و لابد هول‌شدنم را به پای شرم و حیا می‌گذارد. بیچاره مادرم که خبر از تختخواب بی‌مصرف جهیزیه‌ام ندارد. نفسی عمیق می‌کشم و زیر چشمی فرید را می‌پایم. نگاهش خیره به میز مانده و دست‌هایش را توی هم مشت کرده است. مامان دستش را روی مشت فرید می‌گذارد.

🍂🍂🍂

117

قصه‌گو

28 Oct, 13:00

#هما262

آرام مامان را صدا می‌زنم تا این بحث را تمام کند. اما توجه نمی‌کند. فرید با حرصی که کمی در صورت و کمی در صدایش پیداست می‌گوید:
ـ من خواهر و برادر ندارم!
ـ آخه این چه حرفیه قربونت برم؟
ـ عمه‌جان خواهش می‌کنم...
عادتم شده بود که سعی کنم همه‌چیز باب میلش باشد... جز حضور خودم در زندگی‌اش که خب...
ـ مامان‌جان که تو که می‌دونی ناراحت می‌شه... لطفا این بحث رو تموم کن.
مامان‌ هم نامردی نمی‌کند و با چشم‌غره‌ای که بهم می‌رود می‌گوید:
ـ باشه راجع‌به پرویز و زن و بچه‌ش حرف نمی‌زنم، راجع‌به خودتون که می‌تونم حرف بزنم... یا اونم مجاز نیست؟
شوکه از انفجار لفظی مامان، نگاهم را می‌دزدم و فرید بی‌شک برای دور‌شدن بحث از خودمان می‌گوید:
ـ چرا ناراحت می‌شید عمه‌جان؟ شما که خودتون همه‌چیز رو می‌دونید. بعدم من تا حالا یک‌بارم اونا رو ندیدم چه انتظاری دارید ازم؟
ـ خودت نخواستی که ببینیشون...
ـ بله خودم نخواستم، اما یادم نمی‌آد کسی هم به دیدنم اومده باشه، یا اصراری به دیدنم داشته باشه!

🍂🍂🍂

102

قصه‌گو

28 Oct, 12:59

#هما261

ـ چرا بلند شدی مامان؟
ـ خوبم مامان‌جان.
ـ بهترید عمه؟
ـ آره قربونت برم... شماها خسته شدید این چند روز.
جواب مامان باز شرمندگی فرید را بیشتر می‌کند. مامان سراغ یخچال می‌رود و می‌گوید:
ـ هما چرا میوه نذاشتی واسه فرید؟
ـ زحمت نکشید عمه.
تعارف‌کردن بی‌فایده‌ است بلند می‌شوم تا کمکش کنم. ظرف پر از میوه و پش‌دستی‌‌ها را که روی میز می‌گذاریم، بینمان می‌نشنید و با حسی عجیب‌وغریب نگاهمان می‌‌کند.
ـ شما خوبید؟
از آن سوال‌های که پوسته‌اش ساده است اما امان از وقتی که این پوسته‌ی ساده بشکند و ماهیتش را بیرون بریزد! هردو سکوت می‌کنیم. مامان نفسش را بیرون می‌دهد و رو به فرید می‌پرسد:
ـ از بابات خبر داری؟
فرید هم گرفته و سر‌به‌زیر می‌گوید:
ـ نه.
مامان آه می‌کشد و اخم‌های فرید محکم‌تر می‌شود. این بحث برای فرید دوست‌نداشتنی بود و همه این را به‌خوبی می‌دانستیم منتها مامان هم هیچ‌وقت با رابطه‌ی آشفته‌ی فرید و دایی‌پرویز کنار نیامده بود.
ـ از خواهر و برادرت چی؟

🍂🍂🍂

88

قصه‌گو

28 Oct, 12:59

#هما260

نمی‌دانم چند هزار بار دیگر باید بگویم که خوش‌خدمتی‌های ناشی از عذاب وجدانش را نمی‌خواهم!
ـ لازم نیست... کسی از تو انتظاری نداره.
اخم‌هایش در هم می‌شوند:
ـ داشته باش هما! باید داشته باشید... من شوهرتم باید ازم انتظار داشته باشی... فهمیدی؟
من جا می‌خورم از شنیدن این جملات و او ساکت می‌شود. کلافه دستش را به صورتش می‌کشد. نمی‌دانم چرا هروقت روی زن‌وشوهربودنمان تاکید می‌کند، حسم می‌کنم که انگار حکم یادآوری برای خودش را دارد. دمغ‌شده خیره به میز هستم که دستش را روی دستم می‌گذارد:
ـ فردا بعد از مرخص‌شدن هامون حرف می‌زنیم... می‌ریم بیرون تو خونه نمی‌شه.
زمزمه‌وار می‌گویم:
ـ فکر کنم تو اول باید با خودت کنار بیای.
فشاری به دستم می‌آورد.
ـ من با خودم کنار اومدم. فردا حرف با هم حرف می‌زنیم.
نگاهش می‌کنم و باز می‌گوید:
ـ بذار همه‌چیز رو توی ذهنم مرتب کنم. خیلی حرف دارم. نباید هیچ کدومش از قلم بیفته.
نمی‌‌فهمید که گفتن از این از قلم‌نینداختن هم می‌توانست تا فردا من را به جنون برساند. صدای بازشدن درب اتاق مامان مجال به‌زبان‌آوردن حسم را نمی‌دهد. چند ثانیه بعد مامان در آشپزخانه ظاهر می‌شود. ما را که در کنار هم می‌بینید چهره‌ی گرفته‌اش باز می‌شود و با لبخندی عمیق جلو می‌آید.

🍂🍂🍂

111

قصه‌گو

26 Oct, 17:33

عیارسنج رمان نیمه‌ی کال از نشر برکه خورشید.
قیمت رمان با تخفيف ویژه ١۶٨هزار تومان.
.
#نیمه_ی_کال
.
جهت سفارش به آیدی زیر پیام دهید:
@bookafzali
🎭

161

قصه‌گو

26 Oct, 12:53

#هما259

اخم می‌کنم و او دقیقاً نگاهش را می‌دزدد. نمی دانم چرا جای اینکه بگویم: «پس چرا قطع کرد؟»، فقط صدایش می‌زنم. با مکث نگاهم می‌کند.
ـ راجع‌به... راجع‌به چی می‌خواستی حرف بزنیم؟
با اخم سربه‌زیر می‌شود و دست‌هایش را در هم مشت می‌کند.
ـ هامون که مرخص شد باید مفصل از دلش در بیارم.
ـ راجع‌به این می‌خواستی حرف بزنی؟
ـ نظرت چیه هامون که حالش رو‌به‌راه‌تر شد، ببریمش پیش خودمون و عمه رو یه هفته‌ای بفرستیم مشهد؟
کلافه صدایش می‌زنم.
ـ جانم؟ بعدش اگه باز به من مرخصی دادن همه با هم بریم شمال... حال و هوامونم عوض می‌شه.
دلم از لحنش می‌لرزد و خیره‌ به نگاه سردرگمش می‌مانم. باز خودش می‌گوید:
ـ تو هامون رو راضی کن بیاد... فکر نکنم دیگه به حرف من گوش بده.
ـ فرید؟
بی‌توجه به صدازدن‌هایم سرش را تکان می‌دهد و زمزمه می‌کند:
ـ خیلی کارا هست که باید انجام بدم... خیلی چیزا رو باید جبران کنم.

🍂🍂🍂

160

قصه‌گو

26 Oct, 12:53

#هما258

به آشپزخانه می‌روم و پشت پنجره می‌ایستم. به حرف‌ها و حرکات این روزهایش فکر می‌کنم. به تماس‌هایش، به شماره‌های ناشناس لعنتی، به سکوت و خودخوری‌هایش، اما در تحلیل همه‌چیز خنگ و منگم و فقط می‌توانم اینها را به ازدواج نسترن ربط دهم.
نفسم را پرصدا بیرون می‌دهم و برمی‌گردم. نگاهم به نگاهش گره می‌خورد. با موهای خیس در چارچوب در آشپزخانه ایستاده است. نگاهم را می‌گیرم اما دلم رضایت نمی‌دهد. در بالکن را می‌بندم و آرام می‌گویم:
ـ برو سرت رو خشک کن... سرما می‌خوری.
ـ یه مسکن می‌دی هما.
کاش می‌توانستم بی‌تفاوت باشم و این نگرانی مسخره را از نگاهم دور بیندازم.
ـ چه‌ته؟
ـ یه‌کم سرم درد می‌کنه.
از قرصی که به مامان داده بودم، یکی هم به او می‌دهم. درد توی این خانه مسری شده بود. اول من، بعد مامان، حالا هم او. قرص را با لیوان آب به طرفش می‌گیرم و خودم پشت میز می‌نشنیم. او هم بعد از خوردن قرص روبه‌رویم می‌نشیند و می‌گوید:
ـ مازیار بود.
ناخودآگاه چپ‌چپ نگاهش می‌کنم.
ـ فهمیدم.
ـ نه منظورم اون دوتا تماس قبلش بود...

🍂🍂🍂

130

قصه‌گو

26 Oct, 12:52

#هما257

خسته‌ام و حوصله‌ی پلیس‌بازی ندارم. گوشی را روی میز می‌گذارم و سمت در می‌روم. صدای ویبره‌ی این‌بار عصبانی‌ام می‌کند. شاکی برمی‌گردم اما دیدن اسم مازیار کمی گره اخم‌هایم را شل می‌کند. نمی‌خواهم جوابش را بدهم. از ماجرای آن شب و گلدان کذایی دلم صحبت‌کردن با او و دیدنش را نمی‌خواهد. خیره به گوشی در افکار خودم غرقم که صدای فرید با هراسی مشخص چشم‌هایم را گرد می‌کند:
ـ کیه؟
متعجب از این لحن نگاهش می‌کنم و می‌گویم:
ـ مازیار.
با چند قدم بلند به‌سمتم می‌آید و گوشی را از دستم می‌گیرد. دلخور از برخورد عجیبش برمی‌گردم تا از اتاق بیرون بروم که همزمان با الوگفتنش دستم کشیده می‌شود و متوقفم می‌کند. با همان اخم‌ها برمی‌گردم و نگاهش می‌کنم. او هم فقط دستم را محکم‌تر می‌گیرد. مثلا می‌خواهد ثابت کند که حرف نگفته‌ای با من ندارد.
ـ بله مازیار؟
لحن خشن صدایش تعجبم را بیشتر می‌کند.
ـ پس تو اونجا چه غلطی می‌کنی؟
چشم‌هایم گرد می‌شوند. بعد لحنش کلا عوض می‌شود و کلافه می‌گوید:
ـ یعنی چی؟ همون کاری که گفتم می‌کنید مازیار...
عصبی از این وضع که نه چیزی از حرف‌هایش می‌فهمم و نه حدسی دارم دستم را تکان می‌دهم و برخلاف تصورم به‌راحتی آزاد می‌شوم. انگار او هم از خداخواسته منتظر این حرکت بوده است.
ناچار از اتاق بیرون می‌روم اما دو قدم آن‌طرف‌تر پاهایم میخ زمین می‌شوند و گوش‌هایم تیز. هرچند صدای فرید هم به پچ‌پچ تبدیل می‌شود و همین عصبی‌ترم می‌کند.

🍂🍂🍂

100

قصه‌گو

26 Oct, 12:52

#هما256

***
آرام در اتاق مامان را می‌بندم و به آشپزخانه می‌روم. لیوان و قرص‌ها را روی میز می‌گذارم و به کابینت تکیه می‌دهم. مامان فقط پرسیده بود که این دختر به هامون ربطی دارد و از سکوتم جوابش را گرفته بود انگار که تمام مدت در ماشین و حتی وقتی رسیدیم بغض کرده و دمغ توی خودش فرورفته بود.
به اتاقم می‌روم و گوشی را از روی میز برمی‌دارم. برای بیتا پیام فرستاده بودم تا حالش را بپرسم. نگرانش بودم. می‌ترسیدم با آن وضع روحی خراب بلایی سرش آمده باشد. مردد برای تماس‌گرفتن با او توی اتاق رژه می‌روم که صدای ویبره‌ی گوشی فرید سرم را دنبال صدا می‌چرخاند. موبایلش روی تشک است و صدای آب هنوز از حمام می‌آید. منتظرم تماس قطع شود اما طولانی‌شدنش پاهایم را به‌سمتش می‌کشد. تماس از شماره‌ای ناشناس است. صدای پیام گوشی‌ام حواسم را از اعداد دور می‌کند.
بیتاست و فقط نوشته که خوب است. نفسم را آسوده بیرون می‌دهم و خدا را شکر می‌کنم. می‌خواهم از اتاق بیرون بروم که دوباره صدای ویبره‌ی گوشی فرید بلند می‌شود. با اخم برمی‌گردم و باز با همان شماره‌ی ناشناس روبه‌رو می‌شوم. گوشی را برمی‌دارم و به اعداد شماره نگاه می‌کنم. وسط این همه درگیری دلم نمی‌خواهد قصه‌‌ای تازه‌ از این شماره توی ذهنم بسازم که حالا عجیب حس می‌کنم به چشمم آشناست و ذهنم به نتیجه نمی‌رسد. بین جواب‌دادن و ندادن مرددم که انگشتم خود‌به‌خود دکمه‌ی سبز را لمس می‌کند. گوشی را به گوشم می‌چسبانم و الو می‌گویم. به نظرم صدای نفس‌های شخص پشت خط را می‌شنوم اما خیلی کوتاه است و بعد دیگر هیچ! گوشی را مقابل صورت می‌گیرم:
ـ قطع شد یا... قطع کرد؟

🍂🍂🍂

124

قصه‌گو

22 Oct, 18:35

#هما255

ـ اومدی هامون رو ببینی؟
ـ نه!
بی‌شک این انکار شدید همان تصدیق است. حال دل و چشم‌هایش را از هرکسی پنهان کند، از من نمی‌تواند... وقتی همیشه توی چشم‌های خودم فرید را دیده‌ام، خیلی خوب می‌توانستم هامون را در چشم‌هایش ببینم. چشم‌هایش برای خبری از هامون دودو می‌زدند.
ـ حالش بهتره، فردا مرخص می‌شه... نگران نباش.
می خواهد بی‌تفاوت باشد و نقشش خوب از آب درنمی‌آید.
ـ نیستم... به من چه اصلاً. خودش خواست نباشم.
زود دستش را از دستم درمی‌آورد و با سرعت سمت خیابان می‌رود. توی این دنیا نیست انگار که بوق ماشین‌ها هم توجهش را جلب نمی‌کند. سوار ماشینش که می‌شود نفس حبس شده‌ام را رها می‌کنم.
ـ کی بود؟
سمت چهره‌ی پرسوال فرید می‌چرخم و چشمانم را بازوبسته می‌کنم تا اشک‌هایم را پس بزنم.
ـ یه آشنا...
مامان کمی‌ آن‌طرف‌تر با نگرانی و سوال نگاهم نمی‌کند.

🍂🍂🍂

246

قصه‌گو

22 Oct, 18:35

#هما254

با رسیدن به مامان قافله‌ی سکوت کامل می‌شود. کنار هم قدم می‌زنیم که نگاهم یک‌دفعه به دختری می‌افتد که از دیشب نیم بیشتر ذهنم را پر کرده بود. قدم‌هایم آرام کند می‌شوند. کنار ورودی بیمارستان ایستاده و معلوم است که بین ماندن و رفتن تردید دارد. بی‌اختیار به‌طرفش کشیده می‌شوم.
ـ کجا هما؟
دستم را توی هوا تکانی می‌دهم و می‌گویم:
ـ می‌آم الان.
زود خودم را بهش می‌رسانم. با دیدنم دست‌وپایش را گم می‌کند. دلم برایش می‌سوزد. معلوم است که دلش می‌خواهد می‌خواهد فرار کند اما راهش را بسته‌ام.
ـ بیتا‌جان؟
ـ اِ شما اینجایین؟ سلام... پا... پاتون خوب شد... من... از اینجا رد می‌شدم راستش... یعنی... خب اگه اجازه بدید برم... آخه کلاس دارم... دیرم شده.
آنقدر دستپاچه است که دلم کباب می‌شود. بغضم را قورت می‌دهم و دستش را می‌گیرم.
ـ آروم باش عزیزم.
چشمانش پر از اشک می‌شوند.

🍂🍂🍂

217

قصه‌گو

22 Oct, 18:34

#هما253

آنقدر جدی می‌گوید که همه‌ی‌ وجودم یکپارچه ترس می‌شود.
ـ راجع‌به چی؟
گره اخم‌هایش محکم‌تر می‌شوند.
ـ تو چرا من هروقت بهت می‌گم حرف بزنیم، می‌ترسی؟
آب دهانم را قورت می‌دهم و موتور جستجوگر مغزم را فعال می‌کنم، تا حالا چند بار حرف زده بودیم و حرف‌ها باب دل من بود؟ جستجو خیلی زود تمام می‌شود، هیچ‌ گزینه‌ای در دسترس ذهنم نبود. پس حق داشتم بترسم! با این‌حال لزومی ندارد که درباره‌اش با صحبت کنم.
ـ نمی‌ترسم.
ـ ببین هما... من، تو رو...
سکوت می‌کند و من سر بلند نمی‌کنم. جمله‌ی نیمه‌مانده‌اش می‌تواند مغزم را سوراخ کند. می‌چرخد و دستم را همراه خودش می‌کشد، مثل یک پر به دنبالش کشیده می‌شوم و زمزمه‌اش را می‌شنوم:
ـ من اونقدرا هم بی‌وجدان نیستم.
سرم بالا می‌آید و خیره‌ی نیم‌رخش پر اخمش می‌شوم. دیگر سکوتش را نمی‌شکند.

🍂🍂🍂

198

قصه‌گو

20 Oct, 19:26

#بهشت_زیر_پای_همه_ی_مادران_است؟

تقدیم به آنان که بی‌گناه قضاوت شدند.
به‌امید روزی که هیچ‌کس را در مظان اتهام قرار ندهم، قضاوت نکنم و نشکنم.
در آرزوی روزی که تمام نازآفرین‌ها و فرحنازهای سرزمینم در آغوش امن عشق آرام گیرند.
.
❌این رمان در سال 1394 نوشته شد.
در سال 1397 یک فصل جدید به انتهای آن اضافه شد.
و در سال 1402 بازنویسی شد.❌
.
.
این رمان قصه‌ی زندگی نازآفرین است که پدر و مادرش را از دست داده و در کنار خاله‌اش زندگی می‌کند. تمام زندگی او تحت تاثیر گذشته‌ای قرار گرفته که نقشی در آن نداشته و به جرم فرزند بودن سایه‌ی اشتباه مادر روی دوشش سنگینی می‌کند. تا اینکه با ورود مرموزانه سیاوش به زندگی‌اش، آرامش قرضی و البته فرضی اش به هم می‌ریزد و...
.
نازآفرین و سیاوش همون همسایه‌های حریر و نوا در رمان #جاده_سیب_های_وحشی هستن. اگر اون رمان رو خوندید و مشتاق خوندن سرگذشتشون هستید این رمان رو از دست ندید.
.
قیمت فایل این رمان 75هزار تومان است.
@alliumm
.
.
💍

175

قصه‌گو

20 Oct, 19:25

#هما۲۵۱

چه بلایی سرمان آمده بود؟ چرا عشق برای نوه‌های بابااتا اینقدر دردسر داشت؟ چرا قسمت هیچ‌کدام‌مان نشد که روی خوشش را ببینیم؟
آهی می‌کشم و می‌‌گویم:
ـ کاش نفهمیده بود.
ـ احتمالاً از طریق بچه‌های دانشگاه فهمیده... یکی دوتاشون به مجتمع زبان پدر بیتا رفت‌وآمد دارن.
ـ کاش می‌شد کاری کرد...
صدا‌زدن فرید صحبتمان را قطع می‌کند. سرمان به‌طر‌فش می‌چرخد. درواقع به‌سمت اخمی که داشت با قیافه‌ی فرید نزدیک می‌شد! نگران بلند می‌شوم.
ـ هامون خوبه؟
سرش را تکان می‌دهد و زود می‌گوید:
ـ خوبه خوبه نگران نباش.
اینبار داود می‌پرسد:
ـ کی مرخص می‌شه؟
ـ فردا ان‌شاالله.
ـ مامان کو؟
به پشت سرش اشاره می‌کند و می‌گوید:
ـ عمه رفت نمازخونه. پاشون درد می‌کرد.
داود هم عزم رفتن می‌کند. وقتی صمیمانه ازش تشکر می‌کنم، می‌گوید:
ـ انشاالله خود هامون سرپا می‌شه جبران می‌کنه برام.
قدردان نگاهش می‌کنم. با فرید هم دست می‌دهد و خداحافظی می‌کند.
چند قدم که دور می‌شود ما هم پشت سرش راه می‌افتیم. سکوت‌های فرید چیز جدیدی نبود اما این روزها هیچ‌چیز عادی نبود که بی‌خیالش شوم.
ـ چیزی شده؟

🍂🍂🍂

139

قصه‌گو

20 Oct, 19:25

#هما۲۵۲

نگاهم می‌کند. سعی‌ دارد اخم‌هایش را باز کند و نمی‌شود. سرش را به نفی تکان می‌دهد.
ـ دکتر درباره‌ی هامون چیزی گفته؟
ـ نه عزیزم، همه‌چیز خوبه.
ـ پس تو چرا...
توی حرفم می‌آید و می‌گوید:
ـ فقط یه‌کم خسته‌ام.
عقلم برای خودش مشغول سناریوسازی می‌شود اما دلم پرده‌ای جلواش می‌کشد و همه‌چیز را به همین خستگی شب‌زنده‌داری‌ها ربط می‌دهد و به زبانم فرمان می‌دهد که بگوید:
ـ ممنون که اومدی.
حس می‌کنم اخم‌هایش بیشتر می‌شوند.
ـ من خیلی کم گذاشتم برای تو، برای عمه و هامون... انقدر که هرکار ساده‌ای می‌کنم، عمه جوری ازم تشکر می‌کنه که بیشتر شرمنده می‌شم. همه‌ش تعارف می‌کنه انگار از داودم غریبه‌ترم...
آه می‌کشد.
ـ از بس که نبودم.
دلم از ناراحتی‌اش می‌گیرد. دستم بی‌اراده پیش می‌رود و دستش را می‌گیرد. می‌خواهم دلداری‌اش بدهم اما عقلم یک‌دفعه پرده‌ را پس می‌زند و زبانم بی‌هوا می‌پرد:
ـ به‌خاطر این ناراحتی؟
انگار انتظار دارم دلیل تمام غم‌های فرید، نسترن باشد. اخم‌هایش کمی باز می‌شوند اما لحنش حسابی غمگین است وقتی می‌گوید:
ـ به‌خاطر خیلی چیزا ناراحتم هما.
ـ از... منم ناراحتی؟
دستم را محکم‌تر می‌گیرد و می‌گوید:
ـ حس می‌کنم همه‌ی زندگیم غلطه... جوری غلطه که هیچ‌جوره درست نمی‌شه.
درگیر تحلیل جمله‌اش هستم که یک‌دفعه جلو می‌زند و روبه‌رویم می‌ایستد.
ـ باید باهم حرف بزنیم هما.

🍂🍂🍂

182

قصه‌گو

20 Oct, 19:25

#هما۲۵۰

ـ خب من واقعاً نمی‌دونم راجع‌به‌ بیتا و هامون چی دقیقاً درسته؛ اما مطمئنم که هامون هیچ‌وقت دوست نداشت بیتا توی بیمارستان یا وقتایی که حالش بد بود، ببینتش.
با این اوصاف کاری از دستم ساخته نبود.
ـ اتفاقی افتاده؟
سرم را تکانی می‌دهم.
ـ بیتا دیشب دیروقت با من تماس گرفت. یه‌جوری بود، کلاً تماسش عجیب بود، می‌گفت دیروز اتفاقی دیدم شما و مادرتون رفتید بیمارستان و حالمون رو می‌پرسید، اما انگار درباره‌ی هامون می‌دونست و اشاره‌ای هم نمی‌کرد؛ پای منو بهانه کرده بود برای رسیدن به یه خبر از هامون.
ـ گفتید بهش؟
ـ نتونستم نگم. دلم سوخت. پریشونیش واضح بود. بعدم خیلی زود تماس رو قطع کرد.
ـ پس چرا نیومد بیمارستان؟
صورتم جمع می‌شود.
ـ خودت که بهتر می‌دونی، هامون یه‌جورایی پسش زده. حتما غرورش...
یک‌دفعه ذهنم عقب می‌رود. درست به روزی که شرط‌وشروط فرید را پذیرفتم... غرور من کجا رفته بود؟
ـ هما‌خانم؟!
صدای داود فکر گیر کرده‌ام را به جنب‌وجوش می‌اندازد. زود آن تصویر را پس می‌زنم و سعی می‌کنم جمله‌ام را کامل کنم.
ـ غرورش اجازه نمی‌ده بیشتر از این جلو بیاد. اما مطمئنم خیلی دلش می‌خواست که ببینتش.
سرش را با ناراحتی تکان می‌دهد.
ـ حیف شد... هامون و بیتا انگار واقعاً برای هم آفریده شدن. هامونم بعد از تموم‌کردن با بیتا خیلی عذاب کشید...

🍂🍂🍂

142

قصه‌گو

20 Oct, 19:25

#هما۲۴۹

***
قرص مسکن را روی زبانم می‌گذارم و با کمی آب راهی معده‌ام می‌کنم. روی نیمکت کنار داود می نشینم.
ـ حالتون خوب نیست؟
ـ خوبم.
خیره به سرامیک‌های کف راهرو می‌شوم و او هم دیگر چیزی نمی‌پرسد.
دو روز پر از سکون و آرامش حضور فرید، آنقدر سریع گذشته بود که باز هم حسرتش روی دلم بود. دو روز که بیشترش در بیمارستان و خواب‌های بعد از شب زنده‌داری‌ها گذشته بود، اما حکم آرامبخشی بسیار قوی را داشت. هم برای من هم برای مامان و شاید... برای فرید.
هیچ‌کدام تلاشی برای شکستن سکوت بینمان نمی‌کردیم. او مدام در فکر بود و من جرئت چون‌وچرا کردن نداشتم. دلم به این آرامش قرضی خو گرفته بود که با تماس دیشب بیتا انگار شیشه‌اش ترک خورده بود.
کمی سمت داود می‌چرخم و صدایش می‌زنم. نمی‌دانم از کجا شروع کنم.
ـ چیزی شده؟
ـ شما بیشتر در جریان رابطه‌ی هامون و بیتا بودی... واقعاً فکر می‌کنی امیدی بهش نیست؟ هامون، بیتا رو دوست داره.
ـ چون دوستش داره این تصمیم رو گرفت.
ـ الان هردوشون دارن عذاب می‌کشن.
ـ درسته اما، من به تصمیمش احترام می‌ذارم چون می‌تونم درکش کنم.
ـ یعنی فکر می‌کنی اگه بیتا رو ببینه عصبی و ناراحت می‌شه؟
نفسی می‌گیرد و با مکث می‌گوید:

🍂🍂🍂

186

قصه‌گو

17 Oct, 15:23

#هما247

ـ منم نگفتم شکنجه‌ ‌شدم! من فقط می‌گم دست از این حرکات بردار! چجوری ممکنه با ازدواج نسترن تو از این رو به اون رو شده باشی... تو فقط عذاب وجدان داری فرید و من عذاب وجدانت رو نمی‌خوام.
نفس‌زنان از لای در پارکینگ داخل می‌روم تا فقط ازش فاصله بگیرم. دلم می‌خواهد خودش را از تنم بیرون بیندازد. ای کاش نیامده بود. من وسط این خواستن و نخواستن دیوانه می‌شدم.
طبقه‌ها را بی‌آسانسور بالا می‌روم و پشت در واحد یاد دسته‌کلید مامان می‌افتم که توی در پارکینگ مانده بود. چند دقیقه بعد فرید هم مثل لشکری شکست‌خورده از پله‌ها بالا می‌آید. نگاهش نمی‌کنم... تا لحظه‌ای که کامل جلو می‌آید و کنارم می‌ایستد.
ـ ببخش و بذار جبران کنم هما. خواهش می‌کنم، بذار همه‌چیز رو درست کنم.
دلم می‌تواند بپذیرد اما عقلم نمی‌گذارد. باز هم فرار را انتخاب می‌کنم.
ـ کلید رو بده.
خودش دستش را بالا می‌آورد و قفل در را باز می‌کند. زود داخل می‌روم. در که بسته می‌شود بدون نگاه‌کردن بهش می‌گویم:
ـ به بهونه‌ی ماموریت برو. من نمی‌تونم نقش بازی کنم... نمی‌خوام مامان بفهمه.
می‌خواهم خودم را توی اتاقم بیندازم که می‌گوید:
ـ با هم می‌ریم.
نفسم را بیرون می‌دهم، داخل می‌روم.
ـ من نمی‌آم... مامان دست تنهاست. می‌خوام پیشش بمونم. بود و نبودمم که برای تو فرقی نداره.
داخل می‌آید و داد می‌زند.
ـ داره لعنتی، داره!
بالاخره به‌طرفش می‌چرخم و مثل خودش داد می‌زنم:
ـ اگه داشت یه‌دفعه غیب نمی‌شدی!
به هدف زده‌ام. می‌دانستم که قصه‌ای پشت این دو روز غیبت بود و نگاهش که دودو می‌زند و باز حرف خودش را می‌زند، مطمئنم می‌کند.
ـ تو با من برمی‌گردی هما، همین که گفتم!
ـ نمی‌آم.

🍂🍂🍂

235

قصه‌گو

17 Oct, 15:23

#هما248

و نمی‌دانم چه می‌شود که به گریه می‌افتم. نه فقط یکی دو قطره اشک، گریه‌ای که شانه‌هایم را تکان می‌د‌هد و صدایش پشت دستم خفه نمی‌شود. اما این هم در برابر اتفاقی که در پی‌اش می‌افتد چیزی نیست. فرید جلو می‌آید و بعد... صدای قلبش گوش‌هایم را پر می‌کند. دست‌هایش را دور تنم می‌پیچد و آرام توی گوشم می‌گوید:
ـ معذرت می‌خوام هما... معذرت می‌خوام.
گریه‌ام حالا از سر ناچاری‌ است... چه غلطی کنم خدا!
باز می‌گوید:
ـ چوب‌خطام تو شرکت پر شده. یه هفته مرخصی بدون حقوق گرفتم... می‌مونیم پیش عمه و هامون. تا اون‌موقع حال هامونم بهتر شده. بعد من و تو با هم برمی‌گردیم خونه‌مون... باشه عزیزم؟
و حیف که در این نقطه‌ی زمین زبانم جز تکه‌ گوشتی بی‌مصرف نیست...

🍂🍂🍂

267

قصه‌گو

17 Oct, 15:15

#هما246

چیزی نمی‌گوید. فقط نگاهم می‌کند. نمی‌دانم دنبال همایی که می‌شناسد می‌‌گردد یا دارد همایی را می‌بیند که هیچ‌وقت برایش دیدنی نبود.
ـ کلید رو بده تا در رو باز کنم.
توجهی نمی‌کنم. خودم می‌خواهم پیاده شوم که دستم را می‌گیرد.
ـ من باز می‌کنم.
باز هم دست خودم نیست که می‌گویم:
ـ چرا فرید؟ چی الان فرق کرده؟ چرا انقدر حواست جمع شده؟
نگاهش پر از بهت می‌شود.
ـ من که همیشه حواسم بهت بوده هما... نبوده؟
لحنش نه تندی دارد نه تلخی، گیج است. انگار توی ذهن خودش هم نمی‌گنجد آن حجم از ندید‌گرفتن‌ من!
سرم را تکانی می‌دهم و باز قصد پیاده‌شدن می‌کنم؛ اما زمزمه‌اش را هم می‌شنوم:
ـ چی کار کردم من با تو؟!
مخاطب سوال خودش است و همین باعث می‌شود بیشتر دلم بخواهد همین حالا گریه کنم و البته از او هم بیشتر فاصله بگیرم... ظرفیت من از این بیشتر نبود، دیگر نمی‌توانستم توجهاتش را ببینم و به خودم نگیرم.
زود پیاده می‌شوم و او هم پیاده می‌شود. دستش برای باز‌کردن در پارکینگ پیش می‌آید. تحت تاثیر افکار خودم پسش می‌زنم و می‌گویم:
ـ بس کن فرید!
حالا او هم اخم دارد. عصبی‌ شده است.
ـ چی رو بس کنم. تو چرا یه‌جوری رفتار می‌کنی که هرکی ببینه فکر می‌کنه پیش من داشتی شکنجه می‌شدی؟
چشم‌هایم تار می‌شوند.

🍂🍂🍂

156

قصه‌گو

17 Oct, 15:15

#هما244

***
دکمه‌ی ریموت را فشار می‌دهم بلکه نشانه‌ای از ماشین پیدا کنم. اصلاً نمی‌دانم که با آن حال خراب کجا ولش کرده بودیم. عصبی و بی‌توجه به فرید که پشت‌ سرم می‌آید میان ماشین‌های دیگر می‌‌گردم و پیدایش نمی‌کنم. دلم می‌خواهد فحش بدهم و توی همین ماشینی که کنارش ایستاده‌ام مشت و لگد بکوبم که دستی سوئیچ را از دستم درمی‌آورد. با شتاب سمت فرید می‌چرخم. زود سمت خروجی اشاره می‌زند و می‌گوید:
ـ برو اونجا بشین تا من بیام.
گیجم... نه از حرفش، از این همه تغییر. از این همه توجه، که بی‌گفتن حالم را می‌فهمید!
ـ برو عزیزم.
دستش را که روی کمر می‌گذارد و کمی به جلو هدایتم می‌کند، مات‌تر می‌شوم و بی‌هوا می‌گویم:
ـ چرا یه‌دفعه انقدر عزیز شدم من؟
به آهی که می‌کشد، توجهی نمی‌کنم و سمت نیمکت سنگی کنار خروجی بیمارستان راه می‌افتم.
خیلی نمی‌گذرد که روبه‌رویم ترمز می‌کند. سوار می‌شوم و سرم را به پشتیِ صندلی تکیه می‌دهم. سکوت است و حضورش؛ که نمی‌داند مُسکن بی‌قراری‌هایم است. عضلاتم کم‌کم شل می‌شوند و به خواب می‌روم.
چشم‌هایم که باز می‌شوند، تصویر در سیاه پارکینگ جلوی چشمم جان می‌گیرد. گیج تکیه‌ام را از صندلی می‌گیرم و به‌طر‌فش می‌چرخم. اولین تصویر در چهره‌ی او هم چشم‌های خسته و سرخش است. لبخندش کمرنگ است، اما هست... به ساعتم نگاه می‌کنم و چشمانم گرد می‌شود. تقریباً دو ساعت از لحظه‌ای که بیمارستان را ترک کردیم گذشته و این درحالی‌ است که فاصله‌ی خانه و بیمارستان فقط یک ربع است.
ـ چرا بیدارم نکردی؟

🍂🍂🍂

113

قصه‌گو

17 Oct, 15:15

#هما242

کنار فرید نمی‌ایستم و سمت مامان می‌روم. فرید آن‌طرف تخت روبه‌رویم و کنار داود می‌ایستد. حتی زبانم نمی‌چرخد از حال هامون بپرسم. سردرگم و مضطرب مانده‌ام. حتی در جواب خداحافظی داود که مجبور است به کلاسش برسد هم زبانم نمی‌چرخد.
ـ دستت چی شده فرید؟
سرم را بلند می‌کنم. مامان با نگرانی تخت را دور می‌زند و دست فرید را وارسی می‌‌کند. سرم سمت هامون می‌چرخد که خیره به دست فرید مانده است.
ـ چیزی نیست عمه... تو شرکت بریده.
مامان دستش را پشت دست فرید می‌کشد و نگاه چپ‌چپش را بین من و فرید می‌چرخاند و می‌گوید:
ـ چرا مواظب خودتون نیستید شما دو تا؟!
ـ مامان بی‌خیال این دو تا شو. یکی بره ببینه من کی مرخص می‌شم.
لحن بی‌حال هامون حواس مامان را از ما پرت می‌کند.
ـ امروز رو که هستی هامون‌خان بیخودم برای من ادا و اصول در نیار، تا هروقت که خیالم از حالت راحت بشه اینجا می‌مونی!
غمگین نگاهش می‌کنم که کلافه سرش را به بالش می‌کوبد و چشم‌هایش را می‌بندد. حق دارد. تقریباً تمام عمرش را در بیمارستان گذرانده و از این مکان متنفر است. طاقت بستری‌بودن را که اصلاً ندارد. از اینکه با این حالش هم هوایم را دارد هم شرمنده می‌شوم هم دلم می‌خواهد زارزار گریه کنم.
ـ فرید تو بهش بگو رعایت کنه، شاید به حرف تو گوش کرد.
گره اخم هامون با این حرف بیشتر می‌شود اما چیزی نمی‌گوید. نمی‌دانم با فرید چه گفته و شنیده‌اند که جای آن همه حرص و کینه حالا فقط سرسنگین است. هرچند حالا هم خسته و خواب‌آلود است.

🍂🍂🍂

136

قصه‌گو

17 Oct, 15:15

#هما243

ـ هما مامان تو که کلید داری، اینم سوئیچ، با فرید برید خونه، خسته‌ست... من پیش هامون می‌مونم.
ـ همه‌تون برید، نمی‌خوام کسی بمونه.
بالاخره زبانم می‌جنبد و بی‌توجه به نارضایتی هامون سریع می‌گویم:
ـ نه مامان، من می‌مونم شما برید.
ـ شما با هما برید عمه‌جان من خسته نیستم، خودم پیشش می‌مونم.
هامون باز هم می‌گوید:
ـ می‌گم نمی‌خوام کسی پیشم بمونه!
هیچکدام به اعتراضش توجهی نمی‌کنیم. مامان باز می‌گوید که خودش می‌ماند و تا می‌خواهم اعتراض کنم می‌گوید:
ـ رو حرف من حرف نزن! با شوهرت می‌رید خونه هما... خسته‌اید هردو.
ناامید سوئیچ را از دستش می‌گیرم و خفه می‌شوم. به چه زبانی باید می‌گفتم که دلم نمی‌خواهد در این سردرگمی غریب با این به اصطلاح شوهرم تنها شوم؟!
ـ من یه دوش می‌گیرم و برمی‌گردم عمه.
قبل از آنکه مامان اعتراض کند باز می‌گوید:
ـ شما الان پیشش هستید دیگه، شب نوبت منه.
مامان کوتاه می‌آید و از برق نگاهش معلوم است که چقدر این پیشنهاد حامیانه را دوست دارد.

🍂🍂🍂

107

قصه‌گو

15 Oct, 13:24

#هما238

مشت‌های محکمم را باز می‌کند و روی خط به‌جا مانده از فشار ناخن‌ها انگشت می‌کشد. بیچاره من، که همین حرکت ساده می‌تواند دیوانه‌ام کند. دستم را با قدرت از دستش بیرون می‌کشم و تعجبش را از واکنش تندم می‌بینم. با مکث بلند می‌شود.
ـ گریه نکن هما. خواهش می‌کنم.
ـ می‌خواستی نیای اینجا که مجبور نباشی دیدن منو تحمل کنی!
فقط زهر است که با هر‌کلمه از دهانم بیرون می‌ریزد. انتظار این را هم ندارد.
ـ چرا بد برداشت می‌کنی؟ منظور من...
ـ منظورت برام مهم نیست... نمی‌خوام اینجا باشی!
تعجبش بیشتر می‌شود. معلوم است، خودم هم انتظار گفتن این جمله را نداشتم؛ بعد فریدی که یک عمر فقط شیدایی هما را دیده بود، از شنیدنش تعجب نکند؟!
ـ حق داری تعجب کنی. منم باورم نمی‌شه روزی رسیده که دلم نمی‌خواد ببینمت!
جای هرجوابی دستش به‌طرف صورتم می‌آید و اشک‌هایم را پاک می‌کند. از لمس دستش مثل برق‌گرفته‌ها در جا می‌پرم. می‌خواست با این‌ کارها دیوانه‌ام کند؟
ـ خودت شو فرید، این‌ کارها از تو بعیده!
دست در هوا مانده‌اش را محکم به چشمش فشار‌ می‌دهد و باز خیره‌ام می‌شود. می‌دانم... این هما برایش قابل درک نیست و دنبال همان همایی می‌گردد که همیشه در برابرش خفه می‌شد...
_دنبال کی می‌گردی؟ همای احمقی که می‌خواستی پستش کنی برای مامانش تا با خیال راحت بری سراغ عشقت؟ آره؟
صورتش سرخ می‌شود. چانه‌ام را محکم می‌گیرد و می‌گوید:
ـ من خودمم هما! تو هم زنِ منی؛ زنمم باقی می‌مونی... فهمیدی؟
پوزخند می‌زنم.

🍂🍂🍂

157

قصه‌گو

15 Oct, 13:24

#هما239

ـ آره، این‌ حرف‌ها رو هی به خودت دیکته کن، شاید اثر کرد.
دست شل‌شده‌اش از شنیدن جوابم را پس می‌زنم و بلند می‌شوم. پوزخند زده بودم. آن جواب را هم داده بودم اما دلم که این‌چیزها حالی‌اش نبود. او فقط فریدی را می‌دید که تا به حال خیره در صورتش این جمله‌ها را با این جدیت نگفته بود.
دستم که از پشت سر توی دستش گیر می‌افتد برق از سرم می‌‌پرد. من هم انتظار این همه سماجت را نداشتم. به‌طرفش که می‌چرخم با غمی واضح می‌گوید:
ـ من چی‌کار کنم که تو یه‌کم آروم شی هما؟
ـ فقط خودت شو فرید، انقدر برای من نقش بازی نکن.
چند ثانیه نگاهم می‌کند و می‌گوید:
ـ اگه می‌دونستی نبودت چقدر سخت گذشته اینجوری نمی‌کردی.
دلم می‌خواهد سرم را به دیوار بکوبم.
ـ یه عمر حسرت شنیدن این جمله‌ها رو داشتم و بدترین زمان رو برای گفتنشون انتخاب کردی فرید. الان دیگه باورم نمی‌شه!
سرش را تکان می‌دهد.
ـ یه‌کاری می‌کنم باور کنی... فقط آروم شو هما... خواهش می‌کنم... من به آرامشت احتیاج دارم.
خوب می‌دانم که اگر کمی دیگر همین روند جدید را ادامه دهد، درجا وا می‌دهم. فقط باید بحث را از خودمان دور می‌کردم.
ـ برو فرید، هامون عصبی می‌شه اینجا ببینتت.
ـ نمی‌ذارم عصبی بشه.
چند ثانیه نگاهش می‌کنم... یعنی آدم اگر عشقش ازدواج کند از این رو به آن رو می‌شود؟!
خسته‌ام... خسته. برمی‌گردم و روی صندلی می‌نشینم. کنارم می‌نشیند و دستش را آرام روی زانوی زخمی‌ام می‌گذارد. دست خودش هم به جای آن پانسمان بزرگ با یک چسب پهن پوشیده شده است.

🍂🍂🍂

135

قصه‌گو

15 Oct, 13:24

#هما241

می‌ایستد و نفسش را با شدت بیرون می‌دهد.
ـ عمه‌جان؟
مامان و داود به‌سمتمان می‌چرخند.
ـ اجازه می‌دید من چند دقیقه هامون رو تنها ببینم.
محال بود بگذارم!
ـ فرید؟!
دستم را محکم فشار می‌دهد اما نگاهش را از مامان نمی‌گیرد. مامان مشکوک نگاهمان می‌کند و با تردید سر تکان می‌دهد.
ـ باشه عزیزم... هامون خوشحال می‌شه ببینتت.
بالاخره دستم را ول می‌کند. یک‌ قدم که جلو می‌رود دستش را می‌گیرم. به‌طرفم می‌چرخد و خوب است که مامان و داود دیگر نمی‌توانند من را از پشت هیبت فرید ببینند.
دلم را زیر پایم می‌گذارم و فقط و فقط در جایگاه خواهر هامون می‌گویم:
ـ فرید، اگه حال هامون به‌خاطر دیدنت بد شه دیگه هیچ‌وقت نمی‌بخشمت!
لبخندش تلخ می‌شود و زمزمه می‌کند.
ـ کاش بازم بهم اعتماد می‌کردی.
می‌چرخد و زیر نگاه موشکاف مامان وارد اتاق می‌شود.
نیم ساعت بعد که زیر نگاه‌های مامان به‌قدر کافی پدرم درمی‌آید، فرید بیرون می‌آید و با لبخند اجازه‌ی ورودمان را صادر می‌کند.
مامان و داود بلافاصله داخل می‌‌روند، من اما جرئت پیش رفتن ندارم. فرید باز می‌آید و دستم را محکم می‌گیرد و دنبال خودش می‌برد.
نگاه هامون که میخ دست‌هایمان می‌شود، بی‌هوا و باتمام قدرت دستم را از دست فرید بیرون می‌کشم. مامان متوجه نمی‌شود اما اخم‌های هامون بیشتر در هم گره می‌خوردند و گیجی‌ام هزار برابر می‌شود.

🍂🍂🍂

241

قصه‌گو

15 Oct, 13:24

#هما240

ـ بهتره؟ اذیتت نمی‌کنه؟
زانویم را کنار می‌کشم و کلافه از حرکاتش می‌گویم:
ـ مامان هنوز هیچی نمی‌دونه، اما مشکوک شده... نمی‌خوام برخوردت با هامون مشکوک‌ترش کنه... غصه‌ی هامون براش بسه فرید.
ـ من خودم می‌دونم چی‌کار کنم هما... تو فقط کنارم باش.
کلافه از دستش پشت سرم را به دیوار می‌کوبم و چشم می‌بندم.
ـ فرید تو که نمی‌دونی چجوری از چشم هامون افتادی... بودنت اینجا فقط همه‌چیز رو خراب می‌کنه.
ـ نمی‌ذارم چیزی خراب شه هما... درستش می‌کنم.
ـ چجوری درستش می‌کنی؟ اصلاً مگه چیزی که بین ما اتفاق افتاده درست شدنیه؟
ـ آره، تو فقط پشتمو خالی نکن هما.
درمانده در نگاهش گیر افتاده‌ام که اسارت دستم را هم بهش اضافه می‌کند.
ـ بچه‌ها وقت ملاقاته.
سمت مامان می‌چرخم که همراه داود کمی دورتر است و نگاهش کنکاش‌گرانه روی من و فرید و دست‌هایمان می‌چرخد. بلند می‌شوم و فرید دستم را ول نمی‌کند. کلافه صدایش می‌زنم. توجهی نمی‌کند و سمت مامان و داود راه می‌افتد. حالا مامان دارد به دست‌هایمان لبخند می‌زند و همای از قفس آزاد شده نمی‌گذارد دستم را بیرون بکشم. مامان و داود جلوتر می‌روند و ما پشت سرشان.
ـ فرید چی می‌خوای بگی به هامون؟ اون حالش خوب نیست.
فقط می‌گوید:
ـ حواسم هست.
نزدیک اتاق، تصویر هامون باز پررنگ‌تر می‌شود، باز برای درآوردن دستم تقلا می‌کنم و بی‌فایده است.
ـ فرید ول کن دستمو!

🍂🍂🍂

173

قصه‌گو

13 Oct, 07:25

#هما236

***
داوود با دو تا ساندویچ نزدیکمان می‌آید و حتی فکر به خوردن هم باعث تهوع‌ام می‌شود.
ـ چرا زحمت کشیدی داودجان؟
ـ کاری نکردم که.
ساندویچ‌ها را به دست مامان می‌دهد.
ـ از صبح چیزی نخوردید. الان دیگه خدا رو شکر خیالتون راحته.
مامان آهی می‌کشد و یکی از ساندویچ‌ها را از داخال کیسه درمی‌آورد تا لابد به دست من بدهد که گوشی‌اش زنگ می‌خورد. گوشی را برمی‌دارد و می‌گوید که فرید است. خودبه‌خود صاف می‌نشینم و نگاهم را به زمین می‌دوزم.
ـ سلام عمه، رسیدی قربونت برم؟
ـ نه نه بیا ساختمون دیالیز... صبر کن می‌آم دنبالت.
هنوز بلند نشده که داود می‌گوید:
ـ من می‌رم دنبالشون.
و می‌رود. نگاه مامان را حس می‌کنم و به‌روی خودم نمی‌آورم. تصویر حال خراب هامون نمی‌گذارد در نقشم فروروم و نمی‌دانم باید چه غلطی بکنم.
ـ اومدن.
صدایش در گوشم می‌پیچد. کیسه‌ی ساندویچ‌ها روی پایم قرار می‌گیرد و خودش از جلوام رد می‌شود. هنوز توان بلندکردن سرم را ندارم. من تماس‌هایش را بی‌جواب گذاشته بودم و او مجبور شده بود با گوشی مامان تماس بگیرد.
مادر بیچاره‌ام آنقدر از خبر رسیدنش ذوق کرده بود که نزدیک بود دوباره به گریه بیفتد. اما عجیب دلم نمی‌خواست حالا اینجا باشد. اگر حال هامون با دیدنش بد می‌شد، باید چی‌کار می‌کردم؟
صدای خش‌دارش آرام است اما مثل موجی قوی به قلبم کوبیده می‌شود.
ـ سلام پسرم، سلام فریدجان، بالاخره اومدی عمه.

🍂🍂🍂

199

قصه‌گو

13 Oct, 07:25

#هما237

صدای لرزان مامان، سرم را بلند می‌کند. انگار بالاخره تکیه‌گاهش را پیدا کرده بود. چسبیده به آغوش فرید گریه می‌کند. چطور می‌توانستم خرابش کنم؟ وقتی مادرم اینطور بهش پناه برده بود؟
اینبار سنگینی این حس سرم را خم می‌کند. اشک‌هایم یکی روی شلوار و یکی روی زمین می‌افتند.
ـ خودت بهتری؟ چرا انقدر لاغر شدی عزیزدلم؟
ـ هامون چطوره؟
ـ چی بگم... داره دیالیز می‌شه... تو که هنوز صدات داغونه فرید؟
ـ من خوبم عمه... نگران نباشید.
سکوت می‌شود. می‌دانم که حالا نگاهشان به من است.
ـ داودجان می‌آی با من بریم یه صحبتی به دکتر بکنیم؟
ـ بله بله حتماً.
می‌روند و مسیر دیدم را پاهای فرید پر می‌کنند. آنقدر نزدیک ایستاده که یکی از اشک‌هایم روی نوک کفش سیاهش می‌چکد.
ـ عزیزم.
و من باز توی دلم به این محبتی که خرجم می‌شود پوزخند می‌زنم.
ـ برای چی اومدی؟
روبه‌‌رویم روی پنچه‌ی پایش می‌نشیند. مجبور به دیدن صورتش می‌شوم. صورتی که پر از حس عذاب است. دست‌هایم را می‌گیرد و می‌گوید:
ـ معذرت می‌خوام هما.
بیشتر از آنکه معذرت‌خواهی‌اش حواسم را غرق‌ خود کنند، دلیل پشتش ذهنم را درگیر می‌کند. شاید دلیلی که باعث بی‌خبری دو روز گذشته هم شده بود و همین نمی‌گذارد این عذرخواهی دلنشین باشد.
ـ برو همون‌جا که این دو روز بودی فرید... هامون نمی‌خواد ببینتت.

🍂🍂🍂

207

قصه‌گو

قصه‌گو (Persian)

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو

قصه‌گو