ꜰᴀᴠ

بعد این هفته نسبتا سخت بیاید یه عالمه حرف بزنیمـ.

هیچ‌چیز به قدر آدمِ محکم انسان رو جذب نمی‌کنه! آدمی که تکلیفش با خودش و جهان اطرافش مشخصه! نمی‌خواد بری تو معادلات پیچیده‌ی ریاضی بگردی تا نتیجه‌ی احساساتش رو بفهمی، نمی‌خواد ساعت ارسال پیامش رو از ساعت دریافت پیام تفریق کنی، تا میزان اهمیت ‌دادنش روبسنجی... تو دنیای پر از ابهام، آدم محکم مثل یک قطب‌نما عمل می‌کنه؛ راه رو نشون می‌ده و بهت یادآوری می‌کنه که زندگی یعنی انتخاب، نه تردید.

از منطق پرت شدم به احساس...

خدایا، تک‌تک نشونه‌هایی که اختصاصا برامون می‌فرستی رو بهمون نشون بده. یعنی شعور دیدن و چشم دیدن نشونه‌های اختصاصی و عمومی رو بهمون بده. اینجوری خوشحال‌، شکرگزار، دارا و آروم‌تریم.

•مهم ترین کُدهای زندگی حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها

سال‌ها طول کشید تا یاد بگیرم که آدم‌ها را نباید رعایت کرد. بلعکس، جایی که فهمیدید این‌جا آخر راه است، جایی که تشخیص دادید این آدم، آن آدمی که می‌پنداشتید نیست، باید بگذارید و بروید. از گوشه و کنار هم نه، از وسط آن آدم باید رد شوید؛ طوری که رفتن شما را به وضوح ببیند. باید بدون خداحافظی بگذارید و بروید، باید بدون خرج کردن معجزه‌ی نگاه آخر بگذارید و بروید.

در زندگی‌ام اشتباهات زیادی کرده‌ام؛ اشتباهاتی که گاهی از فکر کردن به آنها هم ترسم می‌گیرد. از آن دست اشتباهاتی که با تک‌تک‌شان می‌توانستم هفته‌ها خودم را تجزیه کنم. اما بزرگترین اشتباه در نظر من صبر و رعایت کردن آدم‌هایی بود که در زندگی‌ام در نقش هیچی بودند؛ آدم‌هایی که شاید از خودشان هم بپرسند: «تو کجای داستان زندگی من بوده‌ای؟» و به «مِنُ مِن» بیفتند و سری به ندانستن تکان دهند.

آخرِ آخر این داستان، همه‌ی ما تنها می‌مانیم. هرچقدر شلوغش کنیم، هرچقدر دنیا و آدم‌هایش را به درون زندگی‌مان دعوت کنیم، باز هم آخرش تنهای تنهاییم. بنظرم ترس از کنار گذاشتن احمقانه‌ترین کار دنیاست. خیلی وقت‌ها کنار گذاشتن راهی برای بدست آوردن آرامش است، نه تنها تر شدن.

دنیای خودمان را الک کنیم و بگذاریم آن‌هایی بمانند که واقعاً حقشان بوده است. همین...

بدبختی‌های روزگار ما آدم‌ها از آنجایی شروع شد که خواستیم همه‌ی آدم‌های اطرافمان را راضی نگه‌داریم. کاری که مدت‌ها طول کشید تا بفهمم چقدر عبث و بیهوده است. هرچقدر خوب باشید و هرچقدر موجه، هرقدر مبادی آداب، هراندازه که مراعات کنید، هرچقدر لی‌لی بگذاریم به لای لای دیگران، هرچقدر خنده‌هایمان را زورکی تقدیم آدم‌ها کنیم، هرچقدر ملاحظه و درک خرج زندگی این و آن کنید، در نهایت فقط خودتان را گرفتار کرده‌اید و بس. سال‌ها طول کشید تا بفهمم که آدم‌های دوروبرمان آن چیزی که تو هستی و می‌خواهی باشی را نه می‌بینند و نه قبولش خواهند کرد. مردم آن چیزی را در تو می‌بینند که خودشان دوست دارند. حقیقت این است که اولویت آدم‌ها خودشانند، نه تو.

سال‌ها طول کشید تا بفهمم که آدم‌های بیخودی زندگی را نباید ادامه داد. آدم‌هایی که خودشان هم نمی‌دانند با خودشان در بازی زندگی چند چند هستند؛ آدم‌هایی که حتی نمی‌دانند در چه دقیقه‌ای از بازی زندگی‌شان حضور دارند. فهمیدم که نباید از آن حرف‌های کلیشه‌ای قرون وسطایی زد و گفت "هر کسی جایی به کمکت می‌آید"... اتفاقاً می‌خواهم بگویم خیلی از این‌هایی که دمار از روزگار خودتان درآوردید تا همیشه راضی نگه‌شان دارید، وقتش که برسد چنان زیر پا لگد مالتان خواهند کرد که در تخیلاتتان هم نگنجد.

تركتُ لَك الكثير مني في أغنية؛ إِسمَعني...
مقدار زیادی از خودم را درونِ آهنگی برایت جا گذاشتم؛ به من گوش کن...

وقتی اطرافتو نگاه می‌کنی، می‌بینی چقدر دشواره امید داشتن؛ ولی وقتی یکم با دقت نگاه می‌کنی، می‌بینی امید نداشتن خیلی دشوارتره. درب‌و‌داغونیم، ولی سوخت‌ِ ماشین‌مون اُمیده باباجان. آجر خونه‌مونه. باتری ساعتمونه. بند کفش‌مونه. نور آشیانه‌مونه. نباشه پنچریم، ساکن ایم، تاریکیم.

چی میتونه روزم رو خراب کنه وقتی امروز با بارون شروع شد؟:)))

نزديكترین آدم‌ها، غریبه‌ترین افراد میشن و دورترین انسان‌ ها از ناکجا میان و عزیزت میشن؛ و این چرخه مداوم بیشتر از همیشه بیهودگی روابط انسانی رو بهم نشون میده.