صاحب‌ِپوتین‌های‌بزرگ

خطاب به پنج نفری که باید تا دو روزِ پیش برنامه‌ی تمرینی‌شون رو می‌فرستادم و نفرستادم، لطفاً پیام بده به من. پیدات نمی‌کنم.

آدمهای کمی جذاب‌تر از مطلقِ تنهایی ان و این علتِ موجهی برای تنها گزینیِ منه که پیدا کردم.

می‌گه: خب همه خیلی درگیری دارن، منم نمی‌خواستم بیشترش کنم که بهت چیزی نگفتم.
بهش گفتم: خب واقعاً خری. رفیق برا همینه دیگه. یه‌ذره از دردِ تو رو قرض می‌گیره، یه‌ذره هم بهت درد قرض می‌ده، ولی هر دو حالتون بهتر می‌شه. گیر نمی‌خوام بدم بهتا! خوشحالم که بهتری؛ ولی می‌خوام بدونی من خودم دوس داشتم وقتی همه‌چی سخت‌تر بود پیشِت می‌بودم.

از خواب پاشدم و با صدای بلند گفتم وای دارم سرما می‌خورم. و خوردم. وقتی مریضم شخصیتِ ساکت و مظلوم و شکست‌خورده و وصیت‌گری می‌شم.

آدمایی که زمان زیادی رو با من می‌گذرونن، اولش فکر می‌کنن یه دیوونه‌س که اینور اونورو نگاه می‌کنه و دنبال می‌کنه و قدم می‌زنه و یه چیزیو پیدا می‌کنه و لبخند می‌زنه. اما یه ذره که می‌گذره می‌فهمن که اتفاقاً یه آدمیه با حافظه‌ی به شدت تصویریِ قوی، که داره ردّ پای خاطراتِ خودشو دنبال می‌کنه تا مثلاً نوک‌های پنج‌دهمِ مدادنوکی‌شو پیدا کنه.

برخوردِ مُشفِقانه‌ی مشوّقانه با رفقا.

فکر کردنِ خالی به کسی رفته و مخصوصاً ازدواج کرده بشرطی که به عملکردِ خَر واری نرسه عیب نداره هر چند که بَعْضَ الظّنِّ اِثمْ و بعضی از فکرا گناهن. ولی خب بهش فکر بکنی که چی؟ این‌همه آدم روی کره‌ی زمینه و فقط اون‌ یه‌دونه رو برات ریده بودن؟ جمع کنید این بساطِ رومانتیک و غیر عقلانی کردنِ رومانس رو.

نوید من آدم بدی ام که به کسی که رفته و ازدواج کرده بعضی وقتا فکر می‌کنم؟

[می‌خوام بدونی که بهت دارم فکر می‌کنم.]

منم و چهار تا دیوارِ توی هم گره خورده.

حاشیه‌های‌کنار‌ِکتاب
دیوید بن‌‌گوریون اولین نخست وزیر اسرائیل و اسطوره‌ای که در تل آویو بنامش فرودگاه ساختن و «معمارِ دولت» یکی از القاب‌شه، توی همون سال‌های ابتدایی تشکیل اسرائیل، که صَرفِ پیدا کردنِ مشروعیت بین یهودیان جهان می‌شد، ذیلِ یک نوشته‌ای گفته: یهودیانی که هولوکاست رو تجربه کردن با ما همراه خواهند بود اما نسل‌های بعدی کم‌کم هویتِ صهیونیستی خودشون رو از دست می‌دن و توجهشون به ظلمی که دولت اسرائیل با هدف استقرارِ خودش به فلسطینیان و اعراب می‌کنه جلب می‌شه و حسِ همدردی خواهند کرد با مظلوم.
این یهودیِ صهیونیستِ خون‌خوارِ باهوش قریبِ هشتاد سال پیش وضعیت امروز اسرائیل رو پیش‌بینی کرده بود. خواستن مثل همیشه به بهانه‌ای نسل‌کشی راه بندازن و با المپیک و جام‌جهانی مخفیش کنن اما این‌بار رسانه‌ی مستقل و تمام رنگ‌ها و قومیت‌ها و نژادها و قاره‌ها یکصدا روایتِ اسرائیلیِ نسل‌کشی رو‌ رد کرد و اسرائیل علاوه بر میدان، جنگ رسانه رو هم باخت و برای اولین بار به‌طور رسمی جنایتکار جنگی اعلام شد و حتی آمریکا هم نتونست با استعمالِ تهدید از ایجاد اجماع جهانی علیه اسرائیل جلوگیری کنه و حتی اروپایی‌ها گفتن که به حکم بازداشت نخست‌وزیر اسرائیل عمل می‌کنن. شرایط جالبی رو زیست می‌کنیم.

شجریان می‌خونه
ستاره دیده فرو بست و آرمید بیا
شرابِ نور به رگ‌های شب دوید بیا
نیامدی! که فلک خوشه خوشه پروین داشت
کنون که دستِ سحر دانه دانه چید بیا

همه‌ی انسان‌ها یه شب، خواب و کلاسِ فردا صبحشون و شیفت ساعتِ هشت رو فدا کردن تا با یه نفر حرف یا قدم بزنن و بعد، تموم شد و گذاشتن و رفتن و دیگه کسی پیداشون‌ نکرد.

خدا وکیلی چجوری ۹۳ کیلو عضله رو پیشی صدا می‌زنن و براش قلبِ صورتی می‌ذارن.

برای عبور کردن از بعضی مرحله‌ها و زدنِ بعضی تیک‌ها، باید بطور روزانه با کاراکترایی مواجه بشم که تنها راهِ تحمل کردنشون اینه که برای ساعاتی، تمام احساسات و عواطف و انتظاراتم از یک پستاندارِ زنده رو به صفر برسونم و نیمه‌مُرده به تعامل اجتماعی بپردازم.

تنها تفاوتِ بین‌الحرمین با بهشت اینه که توی بین‌الحرمین، کفش‌ها رو درمیارن وقتی می‌خوان روی فرش قدم بذارن. فَاخْلَعْ نَعْلَيْک! إِنَّکَ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى!

نوید، نماز صبح توی بین الحرمین، رو به روی حرم حضرت ابالفضل یادت بودم.

جدی نگیرید این عشقولانه بازیا رو بابا. اسکلی؟ از دوازده گذشته و احساسات بر بشرِ بیدار غلبه کرده لذا ادا درمیاریم که مخاطب همذات‌ (همزاد، همذاد، حمضاد، حمظاد/ت) پنداری کنه و خوشِش بیاد. وگرنه که نه کسی منو بیش از سه روز تحمل می‌کنه نه من حوصله‌ دارم. پرانولِ‌تو بنداز بالا کپه‌تو بذار فرزندم. دنبال داستان و حادثه نگرد این‌جا.