Cɪɴᴇᴍᴀ Tᴡᴇᴇᴛs | سینما توییتز

‍ ساختار فانتزى اساساً نجات بخش است. بدان علت كه فانتزى به جاى تامين جواب در سطح تفكر، صحنه‌اى برپا مى‌كند، مى‌تواند جنبه الزاما نامرئی ساختار نمادين را به ما نشان بدهد. فانترى سوژه را به فراتر از قواعد حاكم بر تجربه ممكن – فراتر از محدوديت‌هاى فهم – مى‌برد و به سبب آن، چنانکه در هركدام از فيلم‌هاى لينچ ديديم، ناممكن را تجسم مى‌كند.
تصور فراسو از يک سو سوژه را چنین اغوا مى‌كند که گویا او به ابژه‌ای كه واقعاً در اختيارش نيست دسترسى دارد؛ اما از سوى ديگر٫ سناريوى خيالى امكان ورود به مكانى را به سوژه مى‌دهد که در آن جا قواعد رايج معتبر نيست. ما با فرورفتن در فراسو و اعتقاد به منطق فانتزى نظم متفاوتى از عليّت رادر دنياى پدیداری القا می‌كنيم. به اين لحاظ، همذات انگاری كامل با انحراف فانتزى، عملى اخلاقى است كه در آن به كلِ عرصه بازنمايى و دستورات قانون نمادين بى‌اعتنا مى‌شويم.
فانتزى تنها وقتى امكان كشف آزادى ما را به ما مى دهد كه آن را نه گريز از واقعيت خود بلكه واقعى‌تر از واقعيت خود بدانيم. امر واقعى در تقلب آشكار فانتزى نمايان مى‌شود. ما با همذات‌انگارى كامل با فانتزى به منزله چيزى واقعى، اختلال خيالى در هستى را بر خود هستى ترجيح مى‌دهيم – و به اين واسطه شكاف ساختار ايدئولوژى و رخنه در قلمرو عليّت را ترجيح مى‌دهيم. با قبول فانتزى خود به طور همگانى و ترک ایده فانتزى به منزله عقب نشينى شخصى از دنيا، عملى ناظر بر اخلاق جمعى انجام داده‌ايم.(۱)
سينما مكان ممتاز تسهيل چنین اعمالى است، چون فرم آن نمايش فانتزى شخصى به شكل همگانى است. اما سينما براى تحقق اخلاق فانتزى بايد بتواند فانتزى را تا نقطه انتها تعقيب كند. ديويد لينچ با جداكردن دنياى فانتزى به منزله قلمرو مجزا در چارچوب تجربه سينمايى اين كار را انجام مى‌دهد. او به ما نشان مى‌دهد كه سرسپاری مطلق به فانتزى شخصى، آزادى را برای سوژه به ارمغان مى‌آورد. نزد لينچ، فانتزى نه عقب نشينى خيالى از واقعيت ناخوشايند، بلكه مسيرى است كه ما را به فراسوى محدوديت‌هاى كاذب
واقعيت روزمره مى‌برد، ما با تعهد مطلق به فانتزى، سرشت خود واقعيت را تغيير می‌دهیم.

– سینمای دیوید لینچ (تحلیلی بر پایه اندیشه‌های فروید، لاکان و هگل)؛ تاد مک‌گوان؛ ترجمه محمدعلی جعفری

۱. كانت آزادى و عمل ناظر بر اخلاق جمعى را به يک معنا می‌گیرد. توانايى انجام دادن عمل اخلاقى ثابت مى‌كند که ما آزاديم، و تنها به وسيله عمل اخلاقى مى‌توانيم خودآيينى خود را تایید كنيم. هر چند سوژه آزاد مى‌تواند عمل اخلاقى را انتخاب نكند، اما تصميم به عدم انتخاب، نشانه تأثير عوامل آسيب شناختى و در نتيجه فقدان آزادى است.

«دیوید لینچ: ۲۰۲۵-۱۹۴۶»

مقایسه‌ی سایز اژدهایان دنیای گیم آف ترونز


@CinemaTweets | Arash

بدون شرح…

@CinemaTweets | Arash

6.01 “Wine and Roses”🥀 #BetterCallSaul

@CinemaTweets | annie

فردا قسمت آخر انیمه Attack on Titan پخش میشه.

این متنی که سه سال پیش نوشتیم رو داشتم میخوندم. متن ایرادات زیادی داره اگه از لحاظ یه نقد آکادمیک و با ساختار بهش نگاه کنیم و شایدم جاهاییش غیرمنصفانه باشه. ولی به عنوان یه متن که ایراداتِ پایان بندی‌ای که فردا قراره بیاد و به طور کلی فصل آخر رو بیان میکنه، همچنان چیزایی که توش گفتیم رو سرش هستم و معتقدم ضعف‌های فصل آخر اینقدر تو چشم هستن که نمیشه ازشون گذشت.

اتک برای من به دو بخش تقسیم میشه.
سه فصل اولِ میخکوب‌کننده که کاری میکردن روزی ۲۰ اپیزود ببینم، و از اون طرف فصل آخری که سقوطِ آزادی بود برای یکی از پر پتانسیل ترین جهان‌های داستانی‌ای که مواجه شدم باهاشون.

@Cinematweets | Arash

یکی نولان رو از برق بکشه تا همه‌ی فیلم رو تعریف نکرده؛ روزی سه‌تا مصاحبه می‌کنه تو هر کدومم یه اسپویل ریز: این‌جاش سوبژکتیوه، وسطش گریه می‌کنید، آخرش مثل اینسپشنه، ترانه‌ی انتهاییش رو شادمهر خونده.
‏یه کم عزت نفس داشته باش مرد، تو نولانی باباجان باربی انقدر ترس نداره :))

@Cinematweets | احسان آهنی

‍ ‍ فروش فیلم و سریال‌هایِ مبتذل، با کمکِ افرادی تضمین می‌شود که هنرشان رذالت است. به‌جایِ توانایی هنری، آموزش، خلاقیت و... به رذالت نیاز دارند: هرچه رذل‌تر، محبوب‌تر و موفق‌تر.

به این برشِ کوتاه از به‌اصطلاح طنزشان نگاه کنید. این جملات اگر از حلقوم یک آخوندِ منبری یا بسیجی خارج شده بود، شبکه‌های اجتماعی مملو شده بود از ابراز خشم به کسانی‌‌که بازداشت می‌کنند، شکنجه و تجاوز می‌کنند و به زخمِ بازداشتی و قربانی تجاوزِ حکومتی می‌خندند.
اما وقتی نمک ریختن روی زخم، به سلبریتی و بخش خصوصیِ فرهنگی برون‌سپاری می‌شود، آب از آب تکان نمی‌خورد.
اگر انگشت‌شمار نقدی هم شکل بگیرد یا کاملا در حاشیه می‌مانند یا حتی جمعیتی از مسخ‌شدگانِ سلبریتیسم، با هزار و یک استدلال روی تعفنِ سلبریتی محبوب‌شان ماله می‌‌کشند یا از آن بالاتر به منتقد می‌گویند: این کار خودش انتقاد به سیستم است!

جمهوری اسلامی گونه‌ای از سوپرستار را تولید کرده که می‌توان نامِ وزینِ سلبریتی بسیجی را به آن اطلاق کرد.
سلبریتی‌بسیجی، بخشِ خصوصیِ رذالتِ حکومتی است. پژمان جمشیدی، نقشی را به عهده می‌گیرد، اگر به عهده‌‌ی "مجید بنی‌فاطمه" گذاشته می‌شد، نفرت از جمهوری اسلامی را تشدید می‌کرد. اما معجزه‌ی سلبریتی‌‌بسیجی این است که نه تنها نفرت تولید نمی‌کند، بلکه کاری می‌کند تا مخاطب به تجاوز جنسی در زندان‌های جمهوری اسلامی بخندد. (اگر هم نخدد لااقل بداند با تجاوز هم می‌شود شوخی کرد.) او تجاوز جنسی توسط حکومت را سخیف و عادی‌سازی می‌کند.
سلبریتی بسیجی‌ها دقیقا عروسک‌های خیمه‌شب‌بازی هستند که تسمه‌های‌شان در دست حکومت است تا بی‌توجه به شرایط حاکم بر جامعه، استفراغِ ماشین پروپاگاندای جمهوری اسلامی را از طریق صنعت سرگرمی در خانه‌های مخاطبان توزیع کنند.

سلبریتی‌بسیجی، از لحاظ پوشش با آخرین مدهای هالیوود همراه است، ظاهرش هیچ شباهتی به بسیجی ندارد، گاهی با تقسیم کار رسانه‌ای، طوری لباس می‌‌پوشد که بسیجیِ اورجینال به او چند فحش نثار کند (این فحش‌ها سلبریتی قصه‌ی ما را به قهرمان اعتراض هم تبدیل می‌کند)، به یورو دستمزد می‌گیرد و به ریال خرج می‌کند، در پنت‌هاوس چندصد میلیاردی در شمال تهران می‌نشیند و قبل از خواب در اینستاگرام‌اش می‌نویسد: «منفی‌نگر نباش.»

@Cinematweets | Blackfishvoice

ژان-لوک گدار: «ژاک روزیه در کایه دو نبود ولی به تنهایی یک موج‌ نوی تمام و کمال بود.»


Jacques Rozier (1926-2023)

@Cinematweets

🎥 Twin Peaks

@Cinematweets | Arash

اوه اوه پول اینا رو بدین تا بگامون ندادن

#Succession

@Cinematweets | Arash

🎥 Marvelous Mrs. Maisel

@Cinematweets | Arash

مدتی بود که دنبال یه سریال خوب بودم که ناگهان با این سریال “میلیاردها” آشنا شدم سریالی که با توجه به ژانر آن که درام هست اصلا خشک و خسته کننده نیست و این قدر پتانسیل بالایی داره که در اولین اپیزود آن شما رو شکار خودش میکنه و دو کارکتر اصلی این ماجرا میبینم ویژگی مشترکشون باهوش بودن هست و دست به هر کاری میزنن حتی شرافتشون لکه‌دار می‌کنن که صدر قدرت بمونن و سمت دیگری رو شکست بدن، جنگی که خیلی لذت داره به شدت توصیه می کنم.

#پیشنهاد_سریال

@Cinematweets | Hossein

هی همه جا میگن pilot لاست بهترین بود و این حرفا.
خب اگه خوب بود پس چرا هواپیما سقوط کرد؟

@Cinematweets | Arash

هنوز میبینم که تو گروه های سینمایی هی به همه میگن تاپ تن بده،باو به چه زبونی بگیم:

۱۰.دوستان عزیز
۹.واقعا
۸.ده
۷.سریال
۶.برتر
۵.وجود نداره
۴.و نمیشه
۳.تاپ تن
۲.داد
۱.سوپرانوز

@Cinematweets | Arash

جالبه بدونین که کریستوفر نولان برای فیلم اینتراستلار،که بعد ها دانشمندان ازش به عنوان منبع برای کشف سیاه چاله استفاده کردن، یه مزرعه ذرت واقعی کامل کاشت و بعد از فیلم با فروش ذرت ها سود کرد!!!!

#Fact

@Cinematweets | Arash

نیازی نیست هر اثر هنری‌ای را تعبیر و تفسیر کنیم و بکر بودنش را از بین ببریم. فیلم تکان‌دهنده‌ی ژووافسکیِ لهستانی، تسخیر (Possession، ۱۹۸۱) چنین خاصیتی دارد؛ پر از رمز و راز و به شکل بی‌رحمانه‌ای خشن و زننده. فیلمی که حتی یک لحظه هم متوقف نمی‌شود و چنان ذهن را تسخیر می‌کند که بعد از پایانش باید کمی بنشینید، مکث کنید و دنیای غریب‌ش را درون‌تان هضم کنید. طبعاً نوشتن درباره‌ی چنین فیلم عجیبی، ساده نیست و چنان که گفتم، نیازی هم به این کار نداریم. بلکه حس و حال توصیف‌ناشدنیِ فیلم، تمام آن چیزی‌ست که باید دریافت کنیم. این اثر آنقدر بزرگ است که پای خود را به دیگر جنبه‌های هنر هم باز می‌کند. به‌گونه‌ای که گروه تریپ‌هاپ شناخته‌شده‌ی Massive Attack در ساخت یکی از موزیک‌ویدیوهای خود یعنی Voodo In My Blood از آن الهام میگیرد.
داستان این ترک حول یک تفکر توهم‌آور و ترسناک برای شخصیت اصلی می‌چرخد که از رابطه‌ای جدید، هرچند خوب یا بد می‌ترسد. اتفاقی که در موزیک‌ویدیو به رباتی تشبیه می‌شود که او را کنترل می‌کند.
در یوتیوب ببینید.

@Cinematweets

توئین پیکس: بازگشت – دیوید لینچ

– در میان آینده تاریک گذشته – جادوگر به انتظار آوایی است – بین دو جهان که بر او بانگ زند – آتش؛ با من گام بردار…

– نقاشی از دیوید لینچ

@Cinematweets | CinemaParadisooo

تصمیم گرفتم اینجا رو تا از این خراب تر نشده تمومش کنم ممنون از همه کسایی که تا اینجا باهامون بودن و همچنین از ادمین ها بدرود

@They_call_me_sami

مایکل امپریولی کنار یکی از طرفداراش



@cinematweets