Cinemagic

موسیقی متن فیلم نارنگی ها

Tangerines 2013

#موسیقی_متن

@Cineemagic

دوست‌داشتی و بی‌نقص!

شمایل کلی داستان، پیرامون یک پسر جوونه که بعد از اتمام دوره دبیرستان دنبال شغل می‌گرده و تو این راه، اتفاقاتی رو پشت سر می‌گذاره که به شکلی واقع‌گرایانه و هنرمندانه توسط اولمی روایت می‌شه. نقد به وضعیت کارمندی در ایتالیای دهه شصت، و به‌طور جزئی‌تر وضعیت کار در میلان، چنان در داستان فیلم حل شده که چیزی جز تشویق باقی نمی‌گذاره :))

Il Posto, 1961.
Dir. Ermanno Olmi
@Latayelat

فیلم ساده است، تکه هایی از دوران کودکی تامی و جیمی که از یک مادرند اما از دو پدر متفاوت و با مادربزرگشان زندگی می‌کنند، در حالی که مادرشان در یک آسایشگاه روانی بستری است. یک فیلم سیاه و سفید کم دیالوگ که در آن همه چیز رو به موت است. مادربزرگی رو به موت، مادری رو به موت، دهکده‌ایی رو به موت و در نهایت دوران کودکی رو به موت.

در فیلم داگلاس نقاط روشن کمی وجود دارند، اما همانها هم به سرعت در نطفه خفه می‌شوند. همه چیز تیره و تار است. بیل داگلاس، اثری خلق کرده است که تجربه‌ی تماشای آن، تجربه‌ی بغرنجی است که یقه احساسات مخاطب را می‌گیرد و به شدت تکانش می‌ دهد. تجربه ایی که در ذهن خواهد ماند.

#معرفی_فیلم

@Cineemagic

کودکیِ مرده
نگاهی به فیلم My Childhood 1972

کودکی من، اولین فیلم در کارنامه کوتاه فیلمسازی بیل داگلاس است که تنها چهار فیلم ساخت، یک سه‌گانه اتوبیوگرافیک که کودکی من اولین آنهاست و یک فیلم بلند دیگر. اما تنها با همین چهار فیلم او تاثیر بزرگی بر سینمای رئالیستی دهه هفتاد بریتانیا داشت.

در نگاه اول، میتوان عناصری از نئورئالیسم ایتالیایی و سینمای صامت را در فیلم مشاهده کرد، اما اثر نیمه بلند داگلاس، پا را فراتر می گذارد و مصائب تلخ و گزنده زندگی در یک دهکده اسکاتلندی در دوران جنگ جهانی دوم را با مینیمالیسمی شاعرانه و اندوه‌زا ترکیب می کند تا شاهد اثری باشیم که همه‌ی اینهاست و هیچ یک نیست.

مولفه‌های تکرارشونده در سینمای پل توماس اندرسون

#هایلایت

@Cineemagic

در راستای تفکر عدالت طلب اثر، تلاش آن برای جلوگیری از تقلیل به تریلری جنایت محور است، به نحوی که کاملا سرزنش و انگشت اتهام خود را متوجه سیستم می‌کند و بازتاب آن مرگ یکی از قضات با دست هایی آلوده به خون و شنیدن بانگ بی عدالتی از کلیسا پس از تشیع جنازه ی قاضیِ ابتدای فیلم است. چه کنایه آمیز که رئیس دیوان عالی _که خود مسئول قتل ها بوده _ نیز گرفتار این بازی تاریخی می‌شود و توسط قدرتی بزرگتر ترور می شود؛ در سکانس پایانی، چشم ناظر تاریخ، «روگاس» را در موزه ای تعقیب کرده و بدون اینکه از محتوای آخرین گفت و گوی او مطلع شویم، شلیک تاریخی اش را انجام می دهد و به نقطه ی اول فیلم و جسد هایی مدفون در دالان زمان، ردیفی دیگر اضافه می کند...

از «فرانچسکو رزی» در کانال ما بخوانید:
• نگاهی به سینمای «فرانچسکو رزی»؛ قسمت اول
• نگاهی به سینمای «فرانچسکو رزی»؛ قسمت دوم

#معرفی_فیلم
#سینمای_اروپا
#سینمای_ایتالیا

@cineemagic

به گونه ای که بازی قدرت و وارونگی مفهوم عدالت و خدمت آن به مجریان قدرت _نه مردم _ از کلیشه گویی و چندین شعار نخ نما شده، فاصله گرفته و اوج آن ائتلاف نمایندگان حزب چپ و بورژوازی کلاسیک و تصویر نفرت انگیز آن مهمانی، از سوسیالیسمی که در دهه 70، دیگر پایگاه مردمی ندارد و به شکل کاسبی درآمده، که همراه می شود با سکانسِ بازتاب کج و معوج آینه آن مهمانی در چشم «روگاس» و در ادامه ناپدید شدن آن، همگی حکایت از فاجعه ی سیستماتیک و باتلاق عمیقی که سرچشمه آن «دست ها روی شهر» و «سالواتوره جولیانو» بوده، دارد و حال همچون آیاتی شیطانی توسط هر کس با هر جایگاهی تکرار می شود به شکلی که رییس دیوان عالی کشور _با بازی قدرتمند «ماکس فان سیدو»_ ضعف سیستم قضایی و بی کفایتی قضات را با اجرای مراسم عشای ربانی توسط کشیشی فاسد قیاس می کند و بی اعتنا به صحت و سقم آن، تنها اجرای قانون و مناسک مذهبی _چه درست و چه غلط_ را ارزشمند می شمارد.
@cineemagic

دایره ی قدرت

نگاهی به سینمای «فرانچسکو رزی»
قسمت سوم

همانگونه که در این یادداشت اشاره شد، در فیلم «دست ها روی شهر»، «رزی» با نگاهی بیرونی به نقد جامعه ی دهقانی_فئودالی در آستانه ی فروپاشی می پردازد و در راستایِ همین نگاه بی واسطه و غیر ژورنالیستی، در دقایق آغازین «جسد های سرشناس» کارکتر اصلی فیلم، بازرس «روگاس»، همراه با قطاری که تمثیلی از گذر فکری کارگردان و حرکت چشم ناظر تاریخ به سویی دیگر است، لحظاتی با نمای لانگ شات از آن عبور می کند و با تکثر گرایی مخصوص خود، موضع فکری اش را بسط می دهد.
در سکانس آغازین شاهد عبور یکی از قضات شهر، از دالانی مملو از اجساد مومیایی شده در عمق میدان هستیم و این گذر از دالان تاریخ، همراه با قرینه پردازی دهان و چشم این اجساد با اجزای صورت قاضی ست و به نوعی چشم ناظر تاریخ، خبر از قتل قریب الوقوع قاضی و جلوتر از آن، گناهکار بودن چشم و زبان او می دهد؛ این قرینه پردازی و دایره ی بسته ای که در آغاز اثر وجود دارد، در تک تک عناصر آن جاری ست و به نوعی به فرم سینمایی آن بدل شده و مفهوم «دور باطل» را در تمامی حواس ما حک میکند؛

@cineemagic