آیا میدانید که در حقیقت، زبانی به نام «دری» وجود نداشته و ندارد. بلکه نام زبان رسمی کشور ما در طول تاریخ، «فارسی» بوده است که «دری» صفت آن بوده است.
همین زبانی که در جغرافیای خراسان دیروز و افغانستان امروز، فارس دیروز و ایران امروز و کشور تاجکستان امروز رواج دارد و نیز در شبه قارۀ هند چندین قرن زبان رسمی بوده، زبان فارسی بوده است؛ نه زبان دری!
اطلاق واژۀ «دری» بر زبان فارسی در شعر شاعران و متون قدیم که گاهی صورت گرفته، به گونۀ مجازی بوده است؛ یعنی که صفت را به جای موصوف به کار بردهاند؛ نه اینکه نام زبان، «دری» بوده باشد. این اطلاق کلمۀ «دری» به گونۀ مجازی بر این زبان، در شعر شاعران فارس قدیم و ایران امروز نیز به کار رفته است.
بنابراین احمقانه است که این زبان را در افغانستان، «دری» بگویند، در ایران فارسی بگویند و در تاجکستان «تاجیکی» بگویند. بلکه نام اصلی این زبان در همه قلمرو این زبان، همان «فارسی» است و کلمۀ «دری» صفت زبان «فارسی» است؛ نه نام زبان. چه این زبان در طول تاریخ قبل از اسلام و در تمام دوران اسلامی تا امروز، به حیث زبان دربار شاهان و امیران مطرح بوده است. بدین اساس، «فارسی دری» گفته شده است.
بنابراین خوب است که در کشور ما زبان «فارسی دری» اطلاق شود؛ یعنی زبان فارسیی که در دربارها رواج داشته و نسبت به سایر لهجهها سرهتر و سوچهتر است؛ چه جایگاه اصلی پیدایش این زبان، همانا خراسان و ماوراء النهر بوده و دربارهایی که این زبان در طول تاریخ در آن رسمیت داشته، بیشتر در خراسان اسلامی بودهاند که بیشتر کشور ما را احتوا میکند.
نوشتۀ فضل الرحمن فقیهی استاد دانشگاه هرات
@Aayenayidil
.