بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن)

https://t.me/hadimohitpoems/11
کانال «شعر طوطی»

شاید حقیقت آن دو دست جوان بود
آن دو دست جوان
که زیر بارش یک‌ریز برف مدفون شد...


۲۴ بهمن‌ماه است و سال‌مرگ خانم فرخزاد؛
یادش گرامی است!


بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

با من برقص ای شکوه ازدست‌رفته
ای وقاحت عاشقانه که هیچ مرگ از تو جان سالم به در نبرد
برقص میان ترس
ايمن به گرد دوزخ
نشانم بده چگونه به‌آرامی ذوب می‌شوی در آن میانه که می‌رقصی
با آن تضعیف ناگهانیِ اتفاق‌افتاده در تن
میان بوسه‌های بلندشده هربار از کناره‌های زبان
در باد وحشی حروف
برقص كه ما هر دو نيازمندیم
ما هر دو به این هولناکی
با دو تخطی مجاز
انگار دو ناتوانیِ کنشمنديم
كه هربار به فکر خودکشی می‌افتیم
هر زمان بر زمین به‌آسودگی
میان موسيقی مردگان و شیپورهای فقیر
در هم می‌آميزيم.
ای بطالت غیرواقعی
حد اعلای کلمات ناپسند
در آن لحظه که نمی‌بینمت به‌ سرسختی نزدیکی
ای ابتذالِ زاری
با من در آغوشی که چنين به زیبایی نيست برقص!
كجاست جسارتی كه به چشم خیره شود بگوید: «احمق!»
آن‌چه از تو می‌خواهم عفیف است
من تنت را می‌خواهم در برخوردی جنسی
بگذار امور قبیح بیرون پرده اتفاق بیفتند كه عشق
آن دیو نورانی
سر درآورده از دوستت دارم‌های عامیانه و تو خالی
بگذار اين جمله‌ی آبکی در خفا
بی‌خيرگی به چشم اتفاق بیفتد
بگذار تو را برهنه برابر تماشاچیان کنم آرام‌آرام
آن‌گونه که ديوانه شوند از ابتدا
آن‌گاه به ذهن‌های منزوی بپیوندم
آن‌جا که لمس بدن بی‌اندازه معمولی‌ست
مثل شعرهای دوستانم که چون برای تو نیست بی‌اندازه شاعرانه معمولی‌ست
مثل صلح نامه‌ای که امضا می‌شود بی‌توجه به خشونت پوستت پس بی‌اندازه انسان
دوستانه معمولی‌ست
مثل بيماری که عشق برایش بی‌اندازه احمقانه معمولی‌ست
فراتر از آن‌ها برقص كه به دنبال ناممکن‌اند در بی‌هوشیِ اخلاق و انبوه کتاب
ناتوان از رقصیدنی عاطفی
قهقهه بزن، فرمان بده، اندامت را قطعه‌قطعه کنم، ای خشونت عفيف!
محبوب من، کسی ما را آموزش نمی‌دهد
من همان اندازه نابلدم که تو
بگذار زیبایی‌ات به گریه‌ام بیندازد
به این دشواری بی‌قیدوبند نمی‌شود با بلوغ پاسخ داد
اما زبانِ اشک هم‌زاد واقعيت است
وقتي اویی که دوستش دارم
اویی که دوست دارم نيست
و اويي كه دوست داردم او نيست
این.جاست که نامش مقدس است
آن‌چنان که از نزدیک شدن به تنش هول می‌كنم
نامش فلج‌کننده است
شبحی که نمی‌شود نشانش داد
گذاشته‌ام هر چه می‌خواهند خطابم کنند اما همچنان بر خطای دیداری‌ام اصرار می‌ورزم
كه حال همواره در گذشته‌ی ساده
«عاشق شدم»
با اين اعترافِ روح پریشان
او را ازدست‌رفته می‌پندارند اما
تو هنوز نیامده‌ای و من شاهدت بودم آن زمان که خواهی آمد
و اين منتهای فراروی تخيل از تخیل من است.
بر خود بمالم كلمات را
چرا كه تو در آن‌ها می‌رقصی و من
آن‌چه به لحاظ تجربی ناممکن در وهم مرتكب شده‌ام.

#سحر_بیانی
#بیداد_موریانه‌_ها 
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

ماه را دوباره روشن کن
ترانه‌ی تاریک
پس باد
ترانه‌ی تاریک زمین بود
که بر گوش زمین شنی
می‌خواند
و بر خاک زرد
خط می‌نوشت
تا به یاد بماند
آن‌چه ویران کرد
و باد بود
دست تاریکی
که ابر روشن را
به هم می‌ریخت
مباد ببارد
پاک شود
دست‌نوشته‌ی شومش
و باد بود
به جست‌وجوی کوچه‌ی ویران
که بی‌هوا
تک‌سو چراغ پشت پنجره را
می‌کشت

#نازنین_نظام‌_شهیدی
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

طالع لیلی‌ست
در شوریدگی‌هاش
آواز ساربان
سرخ گونه‌اش
می‌پرد از رنگ
هنگام که ادای سفر بالغش می‌کند
کدام معجزه
شتاب خلخال از شانه‌ی علف خواهد گرفت؟
مگر بداند
پی سایه‌اش
چیزی از ویرانه باقی‌ست
که غروب را بر دست می‌برد
و تنها تویی
که طلوع
از این منظومه‌ی خیس می‌کنی
به نفس‌خوانی‌ت
لبی که بوسه بر ریگ می‌داند و می‌پرهیزد
غبار
در مذاق قدم شور و
آه... بادیه!
هزار آهو بر خیزران تپید و تو
چه چشم‌هایی داشتی؟
سرخ __

لیلی‌ست که خون می‌خورد از
جان‌سخت‌ترین موریانه‌ها
دمی که
فسردنم از پوست پیش می‌رود
به فرمانی
بر خار پاشنه

اما دل به آواز نمی‌دهی ای باد!
بگو کدام جنون
گریه می‌رباید از من
تا راه خواب بپذیرم به جانبی روشن


اکنون
سهره‌ای پلک‌بسته
تکه‌خورشیدی به نُک می‌برد
که نگرفته‌ای از روز.

#عاطفه_انتظامی
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

دعوت از شاعران زن فارسی‌زبان؛

آه ای صدای زندانی
ای آخرین صدای صداها

بیداد موریانه‌ها در ادامه‌ی سنت دیرین خود ویژه‌نامه‌ی نوسال شعر زنان را تقدیم خواهد کرد.
لطفاً، دوستان شاعر از تاریخ یکم بهمن تا سی‌ام بهمن دو شعر در فایل word، فقط‌وفقط، به ایمیل‌آدرس درزیرآمده ارسال کنند.

این ویژه‌نامه
با احترام تقدیم می‌شود به #بتول_عزیزپور

[email protected]

بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

آه ای صدای زندانی
ای آخرین صدای صداها

بیداد موریانه‌ها در ادامه‌ی سنت دیرین خود ویژه‌نامه‌ی نوسال شعر زنان را تقدیم خواهد کرد.
به‌زودی، اطلاعات مربوط به این ویژه‌نامه از طریق کانال تلگرامی بیداد موریانه‌ها در دسترس شما دوستان قرار خواهد گرفت.

این ویژه‌نامه، ضمن گرامی‌داشت نام و یاد #محمد_شعبانی و #بکتاش_آبتین،
با احترام تقدیم می‌شود به #بتول_عزیزپور


بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

زنی که آمد مرا بپوشد
حتی شبیه دریایی
 با قایق‌های پیر
زیباتر نشد زنی که آمد مرا بپوشد
ترس‌ها در خطوط آبی لو می‌روند
از ما یکی می‌خواست
خود را به شعر بیاویزد
دومی منقار خونی تو را
در زخم چرخاند و رفت
ملال زاییدن را کند کرده بود
و خستگی
روی دویدن دهان اسب می‌کشید
شراب را چکیدم
و پاییز دیگری انگورها را نوشت
تمام روزهایی که پاره کرده‌ای
در حروف غایب فشارم می‌دهد
درد را لیسیده‌ای
و چشمان سیاه
اعتنایی به زوزه‌ها نداشت
شعر قدم‌های آهسته‌ای بود
از تقلید پرنده در گودی زمین...

#آزیتا_قهرمان
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

نرگس فریاد زد
خیابان خندید: 
«این سگ غماز است...»*
نبودی
آزادی ارزان شده
خیابان
محل سقوط آزاد
از طبقه‌ی چهارم به بالا!
خیابان
محل دهن‌های دوخته،
محل شروین‌های سرگردان
که برای غزه آواز می‌خوانند!
با جلق فکری متمدن شدیم
خیابان قانون دارد!
تار مویی چند؟
توماج متمدنانه در تبعید
با دست خودش
که دست از خیابان بردارد!

تمام مغزها و بی‌مغزهای فراری  آزاد
با پدرهای پیر دخیل‌بسته به پای صندوق آرا
مادرهای آلزایمر
هی بگو
هی بخند
واتساپ آزاد…

حق‌السکوت!
تا مراسم تاج‌گذاری خدا روی زمین
دولت کریمه
دولت مقتدره
خیابان امن است.
صندوق‌تان مبارک!
نرگس فریاد زد
خیابان خندید:  «ما را به بانگ خود فضیحه کند…»
خیابان، دشنام خاموش، بخواب…

*قصه‌ی اصحاب کهف


#پریسا_کرد
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

هر بار که برمی‌گردم به تنهایی
هر بار که برگردم
چیزی موجودی
در خود بجویم
که باز نیابد تنهایی
هر بار باز به خود برمی‌گردم
که برنگردم از بیگانگی
برنگردم از سیگار ناشتا
از تلخیِ قهوه تا تلخیِ عرق
طعم لورازپام ۲ تا کجا؟
نا کجا
نفس می‌کشم و نمی‌آید به تنهایی
نفس می‌کشم و می‌آیم به تنهایی
خوش آمدی!
بگذار ببینم تو را،
ای تنهایی برآمده از تن
از روزهای کودکی آیا؟!
گوشت را بگیرم بر تن
و گلوله‌ها  بشمارم
یک‌به‌یک به تن
من تمام گلوله‌ها را
- تمام آن‌هایی که تا به امروز جمع‌شان کردم ـ
خواستم
خواستم
بتکانم
آیا شد؟
نمی‌شود
چون تو پیش از من مرده‌ای.
برنگردم به جهان اول
به لحظه‌ی تولد
در دمادم مرگ
کش می‌آید به تنهایی
از تنهایی.

#افروز_کاظم‌زاده
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

مرگ خواب می‌ماند
ساعت ۱۰ صبح
پیرزنی رو به پنجره
روزهایش در شلواری سیاه
شب‌هایش
هزار و یک شب بی‌حرف
مرگ پیر می‌شود مثل چرخ‌دستی
گوشه‌ی حیاط زوزه می‌کشد
دهانش از این‌همه خرت‌وپرت
لقوه می‌گیرد
بی‌خیال پاهایش را
به گوشه‌ای پرت می‌کند
دست‌ها کنار پنجره
زیر چانه‌ای که نیست
به افق خیره می‌شود
از افق سنگ می‌بارد
از چشم‌هاش سنگ می‌بارد
سنگ می‌بارد
سنگ می‌بارد در آواز و سوت
پیرزن به رقص می‌نشیند
مرگ در آغوش مرگ
در ریتم قدم‌هایش می‌خزد
مرگ خواب می‌ماند
ساعت ۱۰ صبح

#آنا_رضایی
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

کوچک
چون چراغی سوسوزن
نمیر
در این تالار کهن‌سال
که سیاهی نطفه‌ی هرروزه‌اش است
کوچک
چون گیاهی از دل سنگ
از انبوه لایه‌های مرده و انگار موم‌خورده
سر برمی‌آورد و می‌گوید سلام
کوچک چون سینه‌ی پرنده
دم از ترس می‌گیرد و
بازدم به بالی که می‌کشد به آسمان
آسمانی با هفت لا قبا و
ابری روبند زیبایی‌‌اش.
کوچک چون چکاوک که در کوچ خانه ندارد
بی‌امان بماند در سفر
بیم آن را نداشته باشد
جایی کنار دیوار قضاوت
بیفتد
از زبان
چشم بچراند و محو
تماشای عمر رفته را نوک بکوبد
و کوچک می‌شود پیر
و چروک می‌شود حافظه
بر پوست خط به خط
زمان نقش می‌بندد
چراغِ رو به خاموشی می‌شود و
گهواره در یاد تکان می‌خورد.
کوچکم که به زخم خندیدم
وقتی به معبر خون رسیدم
و از شانه‌های ناسورم پرسیدم
که مجبورم؟
هم از اهل قبورم
سنگی به انتظارِ سلام
شعری به سینه سپرده‌ام و
از بندر داغِ بی‌زبانی
دلی در هوای شرجی سوزانده‌ام تا
شاعر دیوانه‌ام
موجیِ این‌ گاه شود
بنویسد سلام
از دست ردِ به سینه نترسد
جلوه‌گاهِ اخته‌ی مردی
همین فرشِ چهل‌تکه
همین پامال‌شده
در خلوت خود خزیده و
چمبره بر شرع و سیاست
آوازِ دهل می‌شنود.
شاعر است و شیدایی‌ش
از قهرِ کبوتر هم می‌ترسد
پس می‌نویسد سلام
اما به خواب می‌زند خودش را
تا مرا به حالِ فقری بدنی
به سوتِ یک تصمیم تا ستاره بفرستد.
وامانده‌ام این‌جا و
فسیلِ بی‌نقشی شده‌ام
کاشف به عمل لال آمده‌
بی‌تن از هزار سال دوری برمی‌گردم
بارها و دوباره و هزارباره
نخلِ عقیمم،
خرمای خنده‌های شما
بر زخم‌هام.
چون کودکی به شوقِ شنیدنِ بوق قطار
نعشم را ریل می‌بینم،
سوت بزنید
سلام!

#نسترن_خزائی
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

هشتم دی‌ماه بود و صدای کاشته‌ی فروغ در همه‌جا رشد کرده بود.

بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

نگاهم کردی آن‌گاه 
در چشم‌های تو
انگار‌ برای اولین بار 
که بر برکه‌‌ای خم می‌‌شدم‌ 
دیدم چهره‌ای از ‌روی من افتاد
و بر صورت آب لرزید  
چهره‌ای‌ که ‌در هیچ آینه‌ای ندیده بودم ‌
و چشم‌های تو از ورای سرزمین فاصله‌ها
و فصل‌های بی‌زمان نشانم داد:
«نگاهت کن در نگاهم
که چه زیباست 
وقتی در این آینه دست می‌برد  
و پرده‌ی حجاب‌‌ تو را برمی‌‌‌‌دارد   
و می‌بیند که می‌بینی
حقیقت خود را که جه عریان‌ در
نور ساطع نامت می‌درخشد.»
...
بهار بود...  
و‌  باز هم‌ بهار... 
و هر فصل 
تکرار بهار بود  
و بهار شعر بود
و شعر جنون کلمه بود
که پروای هیچ معنایی نداشتد 
برای ما که بر‌ کنار برکه‌های دورِ خود ماندیم 
و تصاویر هم را از زیر صفحات نورانی آب صدا کردیم 
و هی از چشمه‌های حرف‌های هوایی حباب می‌شدیم... 
حباب‌هایی از غیاب که پر از هوای حضور بود در همه‌جا 
و درعین‌حال از  همه‌چیز با چشمان‌ تو نگاهم می‌کرد
مثل آن ردیف گل‌های بنفشه
‌‌که‌ تکثیر صورت تو بود
یا من چنان از عشق بنفش بودم 
که از ماورای بنفش تکه‌های شیشه‌ای ابر
و منشور الماس‌های آسمان می‌تابیدم‌
یادت هست؟
من با لباس بنفش، موهای بنفش،
لب‌های بنفش،
پلک‌های بنفش،
در سایه‌های بنفش 
از خوشه‌های بنفش
یاس تو را می‌بوییدم‌ 
که‌ نبض تو را می‌زد  
و در هر لحظه‌ام‌ ضربان داشت
بر پلکان جادو 
بر سنگ‌ریزه‌‌های سکوت تاریخ
که می‌شکست
با صدای قدم‌‌‌های من در کنار قدم‌های تو
در بال زدن آن‌همه پروانه در پر هوا 
بر پهنه‌ی ‌جاده‌هایی ‌
که سمت تو را می‌کشیدم...
که فاصله‌‌ی ما بود 
و فاصله از دو سوی دور  
ما را دو رود جاری کرد 
و در بستر دیدار دریا فروریخت 
تا در برهنگیِ ژرفنا‌ شنا کنیم‌   
و در پناه سواحل ناآشنا
از نیش‌های‌ آشنا زدوده شویم‌ 
و رها بر بال ‌پرنده‌ی باد 
و یالِ سیال جانوران آب 
هجرت کنیم
تا جغرافیای فراغت  
تا آزادی بیگانگی‌ش  
‌‌‌بیگانه با هر چه بودیم و بود  
آن‌چه باشیم
که می‌خواستیم‌ 
(و می‌دانستیم ما از زهدان اشتباه زمان‌ بر زمین اشتباه تباه می‌شدیم‌)
آن‌قدر معلق در رؤیای آب بودیم 
که تعلق‌مان را به تقدیر گرداب نمی‌دیدیم‌
که در احاطه‌‌ی محتوم‌ دوایر گردانش   ‌‌‌
کنده و پراکنده 
به ‌قعر ‌ناگزیر ‌پرتاب می‌شویم‌
و در چرخش مدارهای مکنده  
آهسته کاسته می‌شویم ‌از هم‌‌‌  
از هر چه داشتیم‌
و دوست داشتیم‌ 
و دوست‌مان‌ داشت...
و حالا همه‌چیز را از دست ‌داده‌ایم‌
حتی گریه کردن‌های‌مان را...
یادت هست؟
گفتی آن هق‌هق‌ها  
روی پله‌های ایستگاه
از قطار جا ماند 
و برای همیشه همان جا ماند 
آیا هنوز آن‌جا 
زیر پای مسافرین نفرین می‌کند؟
یا در بساط دست‌فروش‌های دوره‌گرد 
دست به دست
می‌گردد 
و کسی 
نمی‌داند چیست؟
جز زائری که از معبد برگشته باشد
و‌ ببیند پاره‌های ایمان اوست
که را از دست داده است...
پس چیست ‌آن‌چه  
زیر سکوت خاکستر 
گاه بر روی لب‌های ‌بی‌گناه می‌ریزد  
و گاه بر صلیب کتف‌هایت کشیده می‌شود...
سرشار از نشانه‌‌های تقدسی مرموز‌‌‌‌
هر بار با آن‌که انکار می‌شود 
اما هنوز هست...
که عشق همیشه اماست 
و هستی‌ش معماست 
لایه‌لایه پیچیده در لاینحل 
که باور ندارد به
«باید برود»
اما هنوز هست  
در ابهام ‌‌یک شاید 
که شاید بیاید...
به‌هرحال  
حتی بعد از هزار سال 
با زورقی شفاف از  تبلور نمک 
در لفاف زرورقی از فلز نور  
برود از دل شور آب ‌ 
تا جزایر نامرئی‌ بی‌کران  
بر بستر سرخ خواب مرجان 
و تالار صیقلی شکاف صدف 
و برکت‌ پهن سفره‌ماهی‌ها 
جایی‌ که موهبت ماوراها گناه نیست...
شاید ... شاید... شاید 
که «شاید من» نمی‌داند  
چه‌قدر از خودم باقی مانده‌‌ام
که مجال به خیال کودکی بدهد 
که در توقف کودکی‌‌اش پیر می‌شود 
یا در تردید جوانیِ تنها و اندیشناک  
که هیئت آرام‌ غمناک تو را دارد 
با آن جنون معصوم 
و شتابناک 
که‌ بی‌اعتنا‌‌ می‌خواهد 
«شاید تو» یادش برود و برود...
که می‌داند در انتظار برای شاید
وقت بیهوده 
می‌شود     
و برای گریز از تلف ایام 
همه شکایت و عتاب می‌شود

اما هنوز هست...
در انزوای ناگزیر من از همه‌چیز 
در فراموشی و
سکوت همه 
در اختصار کلمات‌ تو...
در شعر  من‌  
که همه‌چیز را به یاد دارد 
در مرگ من که همه‌چیز را از یاد می‌برد  
و تنم‌ که با گوشت خاطرات 
در جسم خاک تجزیه می‌شود 
به جزئیات کوچک آغازین 
در حافظه‌ی زمین 
(که ربط‌ها و معنا‌های قبل‌شان
را از دست داده‌اند 
و در ترکیبات جدید‌ مرکباتی دیگرند)

اما هنوز هست...
حتی در انتظار یک جمجمه‌‌‌‌ 
که سطور یک نوشتار ‌را تکرار می‌کند...
یادت هست نوشته بودی:
مرگ سراغت نمی‌آید 
چون به بیماری دیدن مبتلایی  
و  تنها با دیدن من است
که دیدن در تو کم می‌شود 
و برای تسکین عذاب دیدن 
سیصد سال است به گورستان می‌آیی
و در باران استخوان‌هایم را می‌شوری
در آغوش می‌گیری   
و دوباره با خاک می‌پوشانی 
و می‌گویی: «خیلی زود برمی‌گردم
صد سال دیگر...»

و استخوان‌هام در  انتظار نمی‌پوسند 
و از حفره‌ی خالی قلبم
از هسته‌ی هستن تو درختی می‌روید
اما میوه‌هایش  نرسیده می‌ریزد
میوه‌هایی که به رسیدن نمی‌رسند 
میوه‌های نرسیدن...
مثل آن درخت هلو که خودش میوه‌هایش را کال می‌ریخت 
وقتی به آن که هسته‌ی قلبش را کاشته بود نمی‌رسید...
داستانش را در کودکی‌‌ام خوانده بودم‌ 
شاید برای تو...

یادت هست؟
چه‌قدر کودکی‌ام را دوست داشتی 
وقتی هنوز به دنیا  نیامده بودی  
و از ماورای زمین نگاهم می‌کردی
که بر برکه‌ای 
خم  شده بودم‌ 
و دیدم ‌نگاه تو
از روی من افتاد 
و بر آب لرزید 
و من زیبا شدم‌ 
آن‌گاه از پهلوی خود
تو را نامیدم
حالا برو...
راستی،
می‌دانی صد سال دیگر  در خاک چه‌قدر طول می‌کشد؟

#طلایه_رؤیایی
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

منتشر شد.

خون‌های منجمد معاصر
#افسانه_پورقلی
انتشارات سیب سرخ

بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

ایوان خانه‌‌ام‌
به وسعت قبری‌ست‌
از آفتاب و خاک‌
نشسته‌ام به وسعت قبر
و منتظرم‌
که دست رهگذری‌
ادامه‌ی دستانم باشد
و قفل خانه را بگشاید

صدای خسته‌ی کفشی می‌آید
صدای تیزی زنگ‌
از قعر پلکان‌
مهمانی آمده‌ست بگوید
امروز هم هوا دوباره گرفته‌ست‌
امروز هم هوا دوباره خراب است‌
در این سکون سکوت‌آلود
پیکار پلکان را
یاران بر خود
با رنج این خبر سال‌های سال
هموار می‌کنند
امروز هم هوا دوباره گرفته‌ست
امروز هم هوا دوباره خراب است‌

#طاهره_صفارزاده
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

در شنل سیاهی که تمامِ تنش را
می‌پوشاند
به رنگ چکمه‌های سیاهش
پله‌ها را
همچون زندگی بالا رفت

وقتی که مرد
پنجه‌های او را بر زندگیش حس کرد
لب‌هایش برای کشیدن فریادی از هم
باز شد
و صدایش
- صدای پای سایه‌ای
که در دالانی در گذر است -
چون موج کوچکی
از روی عقربه‌های ساعت‌ به‌تندی
لغزید
و در آب‌های ساعت ۲۵
فرورفت.


#طاهره_بارئی
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

مقاله‌ی «واژگونی پدر شاعرانه»، با بهره‌گیری از نظریه‌های «اضطراب تأثیر» هارولد بلوم و «اضطراب نویسندگی» گیلبرت و گوبار، به بررسی تلاش شاعران زن معاصر فارسی، از جمله آتفه چهارمحالیان و پگاه احمدی، برای مقابله با سنت‌های ادبی مردسالارانه و نفوذ «پدران شعر مدرن فارسی»، نیما یوشیج و احمد شاملو، می‌پردازد. این شاعران با نقد الگوهای پدرسالارانه و جست‌وجوی الهام از «مادران شعری»، از جمله فروغ فرخزاد، به بازتعریف نقش زن در شعر فارسی و خلق زبان و بیان شعری جدید پرداخته‌اند. این مقاله به تنش میان سنت‌های ادبی تثبیت‌شده و نوآوری‌های فرمی زنان در ادبیات معاصر توجه ویژه دارد.

#فرشاد_سنبل‌دل

#پگاه_احمدی
#آتفه_چهار_محالیان


بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

https://poets.iranicaonline.org/article/dismantling-the-poetic-father-an-antithetical-reading-of-nimaic-poetry-in-the-1370s-1990s-and-1380s-2000s-case-studies-of-atifah-chaharmahaliyan-and-pigah-ahmadi/

راه تو رفته است
و راه رفته روی راه مانده افتاده است
بی‌جان

و گرگ سفيد برخواهد خواست
و شب بر دنده‌های شكسته
شب‌پره نور خواهد شد
و شب / نقره‌ای در دهان گرگ
ماه كاملی كه جيوه می‌چكد از پلک‌هاش
و شب چون زحل چرخ خواهد زد و
گرگ سفيد قلب تو را خواهد دريد
ای مقاوم!
ای انگشت شكسته‌ی اشاره!
ای نقض و منقرض!
گرگ سفيد قلب تو را خواهد دريد
و بر مرده‌ات
خواهد ايستاد
درفش راه بر بادها
استخوانی كه می‌کوبد بر حلب: اينک ايست!
كه راهِ ادامه نشسته به زاری قلب‌ها
آن‌جا كه برای ابد محو می‌شوی و
يخی آراسته
يخی از هياكل عجب
يخی از دنده‌های ماموت
يخی از دوردست مفلوج
از زبان بريده‌ات در حلق
از گلوی جوشيده‌ات به دور زنجيرها
يخی به عزای شعله‌های قلب
به بلندای آب
به بلندای اشک
بر تو خيره
و تو را می‌پوشاند
و تو برای هميشه آب می‌شوی
شبنم هراس‌ها!
غول بازنده!
قطره!
قطره‌ی بی‌گناه!
بخار افيونی توده‌ها!

ای شيب!
ای دره‌ی هميشه‌ مرگ!

#پریماه_اعوانی
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

... اگر همیشه چشم به آسمان می‌دوختیم، در نهایت بال درمی‌آوردیم.
گوستاو فلوبر
 
دیگر نشسته‌ایم
طوری که رنگِ جانوریم
چسبیده به کاشی‌ها و گوشه‌ها
گوشه‌های کُرکیِ بی‌نام...
تصمیم گرفته بودیم بکوبیم
تصمیم گرفته بودیم خودمان کلّه‌پاش کنیم
می‌خواستیم همین که تمام شد جنگل را خبر کنیم
از خونِ ریخته بی‌خبر شویم و بِجَویم
بِجَویم      گوشت و پوستش را بِجَویم
•
دورتر       در استخری خالی نشسته‌ایم
همه‌چیز را ویران کرده‌ایم و قلب نداریم
همه‌چیز را ویران کرده‌ایم     درد نداریم
جانِ ملولمان را تقدیمِ آخرین جراحات می‌کنیم
سرریز از همین فعل‌های معمولی...
بو پریده و صدا غایب است
دست گذاشته‌ای روی آخرین رگِ خونی‌ات، مگر نچکد
ماری از سکّو پایین می‌خزد
می‌رود روی ظرف‌های غذا زهرش را امتحان کند
می‌گوییم حالا بپر      و نمی‌پری
دوباره می‌گوییم
چند کاغذ از پوستت بیرون کشیده‌ای
می‌گویی خواب سربازی را دیده‌ای که راهرویی درازِ دراز را با نوک زبانش تِی می‌کشد
وکیل گرفته‌ای جدا بشوی
وکیل گرفته‌ای بچه‌ات را بدزدد
وکیل گرفته‌ای مادرت را از خاک بیاورد بیرون
جدا نمی‌شوی اما
بچه‌ای نداری اما
مادرت از خاک پریده و رفته است جنوب
تا روی بالشتی از عهد عتیق بخوابد
روی دنده‌ای از طلا پهلو به پهلو شود
و صبح را مگر به یاد آوَرَد
مار از سکّو می‌رود بالا
نقطه‌هایی کوچکیم ما     همه کوچکیم
مار خطی مقطع بر خاک می‌کشد
مژه‌هایش را بر پیشانی‌ات گذاشته می‌گوید خواب دیده دو دست دارد
از شتاب نمی‌ترسد
گوش‌هایش را به زمین نمی‌کشد و مادرش
مادرش را در خواب دیده است
مارْ خوابِ ابدیت دیده است   «خیزابِ سردِ ابدیت»
چشم دوخته‌ای به آخرین صددلاری‌ات
چشم دوخته‌ایم ما
آن بالایی و می‌گوییم بپر      اما نمی‌پری
دوباره می‌گوییم
خودت را به بشکۀ نفت می‌رسانی
بچه‌ات را می‌خواهی
نام مادرت را صدا می‌زنی    که رفته‌ است بخوابد
کوسۀ شعله‌ور می‌خواهد بپرد
بادی بلند می‌شود و گُر می‌گیرد
 
از استخر می‌زنیم بیرون
کوچک‌تر‌ها مانده‌اند و صدا غایب است
آب می‌آید بالا و مدّ
ظرف‌های غذا را و مار را می‌بلعد
تصمیم گرفته‌ایم به جای دیگری برویم اما جانوریم
در گوشه‌های کُرکی قایمیم ما
تقاضای بال داده‌ایم    تقاضای قلب    تقاضای عقوبت
صدا غایب است و زحمتِ شب را کشیده‌ایم
باخبریم که ظهر قرار است بپری
ساعت نداریم اما        زیرا که ظهر است، بله، دمادم ظهر است
آخرین رگ را رها کرده‌ای و باز آن‌جایی
باخبریم که وکیل‌ات را آب بُرد    پروندۀ بچه‌ات را آب بُرد
و قبر مادرت
تماسی بی‌حاصل از جنوب
زیرا صدا غایب است...
پس عقب رفته‌ایم     تا گوشه‌ها عقب رفته‌ایم   و چشم بسته‌ایم
زیرا که صبح می‌شد و ما از ترس تُهی می‌شدیم.

#سمیرا_یحیایی
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

در انتظار گودو


در تلقین آینده و خیابان تو را گم کرده‌ام 
بالا می‌رویم
موهوم
به انتظار یک پرنده از چراغ 
شهر در کوچه‌های ما تپیده است
خیابان به خیابان

امارات رجز می‌خواند برای خلیج
و توپ‌های بچه‌ها زمین را شوت می‌کند به چمن 
کافه‌ها لبریز شده از ما که نوع دیگری از انسانیم 
و موهایمان به‌ اندازه‌ی یک کیلو تی‌اِن‌تی  توجیه انتحار 

وقتی مَهزاد کوچه را پاره کرد و روی دوشش گذاشت  
رفت تا با یک خطِ اینترنت  رؤیایش را سرعت دهد  
تا کارفرمایش بر تنِ مدل‌های عربی زار نزند 

انتظار فقط برای گودو نبود 
و تقارن خیابان در امید و ترس می‌پیچید 
تو آن‌جا 
من این‌جا 
و زندگی عادی نیست 
نبوده 
وقتی هلن برای اسب تروا تنها یک انگیزه شد
و هواپیما برای ما یک پرواز عبارت از...

تو را در تلقی یک خیابان با خودم گم کرده‌ام  
دیگر فرقی نمی‌کند چه کسی از دیوار بالا بیاد 
وقتی تقارن دیوار در امتداد چوبه‌ای، موازی می‌شود تو در ذهن من آویخته شده‌ای 
نه ترس ابتدایی دارد نه نترس
تو این‌جا
من آن‌جا 

زندان   فقط یک زندان است که عبارت از دیوارهایش بالا می‌رود 
هلن   یک انگیزه‌ی چوبی 
تروا که دیگر تراموا شده‌ است    او را می‌برد تا ایشان را برگرداند

#فروغ_سجادی
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

ویژه‌نامه‌ی بیداد موریانه‌ها
#بتول_عزیزپور
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

دیپلم افتخار انجمن نویسندگان اروپا (ایوا بوگدانی)، ۲۰۲۴، مستقر در بلژیک، به سوده نگین‌تاج تعلق گرفت. بیداد موریانه‌ها این موفقیت را پاس می‌دارد و برای همه‌ی شاعران زنِ فارسی‌زبان روزهایی روشن‌ و پرامید آرزومند است.

#سوده_نگین_تاج
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

در اسمی که ما نشسته‌ایم
هوا پس است
تلخ رسید از حرف و
 فرولغزید و
پراکنده شد در احشا
چون سیاه از دودکش‌ها
لطفاً مرا بیاور به جا
حالا که صدا
دست به دست
می‌رود از گل‌دسته‌ی سر
مورمور رگ زیر لا
پس می‌رود هوا
گفت نترس، خوشگلم! من این‌جام
جایی میان مرگ یافته‌ایم
اما نمی‌دانستیم مرگ هم اسم‌های مختلفی دارد
و اسمی که ما در آن نشسته‌ایم
امن نیست
 
 -------------------
کنار رودخانه‌ی پیدرا نشسته‌ام
نه نارونی لای موهایم
نه فانوسی در استخوان دارم
بریزم بابونه تا بهانه در جنون هورمون باشم
که از دهان تو خون می‌شنوم
و از معشوقه‌ی عاشق گریزانی
برویم باغ سنگی
برویم زیر خشک و سنگ
خط بکشیم روی تاریخ‌هام
هزاره‌ی مغول بودی
و دهانت به سبزینه آغشته است
یک‌بار هم آمده بودی پشت بارگاه
که سلجوقیان در مدار من افتادند
 
 
 #نرگس_باقری
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

به او که نگاه می‌کنی کجای آفرینشم؟
زنی در مردمک‌ها
 ابد و یک روز
دست در کلماتی برده‌ای که استخوان‌های من است
گفته بودم زبان برای نگفتن
در تای تن نمی‌گردد
رها شده‌ام در لا
رها چون پوپکی که هرگز نامی از ساقه نشنیده است
و پیشِ رو پیش‌بینی باران است
این روزها زمین نقطه‌ای ست
افتاده زیر اسمم
خالی بر دامن
بعد از استخوانم
و نماز دیگر از اسکندریه به واراناسی رخت خواهم کشید
که در فراموشی روشن‌ترم
بخواب!
پیش از زیبا شدن بخواب که بیرون از ذهن جهانی!
حرف‌ها را بریز توی هوا
کلمه‌ای شو در بالا
ای که در آهنگی به سطح رسیده‌ای
و از حرکت و نور و صدا در وجدی
گفتم من دست از استخوان‌های شما برداشته‌ام
گفت دست در کلمات فرو کن و بگو این استخوان‌های من است
و خون تمام خواهد کرد


#نرگس_باقری
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

لَختی ستاره
مشتی صدای پریدن

جراحتی از چریدن باد
موسم لاله
کتف کوه و
همین ـــ

بی‌فرصتی که بمانیم
یا زنیم بر آتش‌مان
آب.


#فیروزه_میزانی
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

به جبران پریدن از اسب
و امکان گسستن از اصل
مهیا کن فرصتی
تا در احیای ریشه‌هات
شهامتی یابی
به‌‌ دریدن پوستِ حیوان
که سال
سالِ حزن بود‌ و
خون بند نمی‌آمد از شقیقه‌ی درخت.

ما که از شکلِ حجیمِ فاجعه
رجعتی بلند داشتیم
و آشوبِ رمه‌های حصر
گلوی کودک‌مان می‌فشرد
فرزندِ طاغیِ عصر خویش بودیم‌ و
شتابِ پیشی‌گرفتن بر سلامتِ سنی که جوان می‌نمود

در توالی جریده‌های عصر
صبح دیگری می‌جستیم‌ و
بدن‌هامان در رنجشی تحمیل شده
به بعد مطرودتری مایل می‌شد

نه اراده‌ی معطوفِ تن
نه اشاره‌ی چشم و پلکی که در استیصالِ برهنگی
مشروطِ بریدگی از تن‌های دیگر باشد

یک قابِ بلیغ از تنهایی بشر!
تعارضِ جنسیتی مبلغ
در شهودِ گریختن از اذهانِ پرنخوت
پیچیدگی کن، ای دختر
نافرمانی کن، ای دختر
و در تمایلِ چشم‌های مترصد
تمامیتِ منفردِت را
بر اراده‌ی محتومِ قرن بتابان
چون رسوایی بلندِ آفتاب که دف می‌زند
می‌رقصد و می‌رقصاند

جهانِ منفردِ ایستاده بر هیجانِ  نظاره‌گرت باش.
ایستادگی کن، ای دختر

به افکارِ ملهجِ جمعیتت
اشتیاق بنوشان
دریدگی کن، ای دختر
که سال سالِ تو بود‌ و
خشونتِ محیط بر اضطرابِ صورت
شتاب کن، ای دختر

تزریقِ خون باش در رگ کبوتر
میلِ براندازیِ شب‌های نقاهت
تکفیرگوی مؤذن
الست* از ازل همچنان‌شان به‌گوشِ روایت‌های خونی
با سرها بریده بینی بی‌جرم و بی‌جنایتِ* داستان‌های معاصر

اما این جسارت محترم است
این جنون مبارک است
اما ما بسیار راه به‌دره‌ها برده بودیم
با دخترانِ کبوتر و آهو
با دو بال و دو رانِ وحشی
به‌رفتارِِ دویدنشان با گرگ
در عصیانِ آب و سنگ

ای مبارزه‌ی عزیز که از تو گفتن
جدالِ زبان بود در دهانِ معترض
و ما همواره زندگی را
درآغوشِ روز می‌یافتیم
به آن انکارِ مضطرب از جریانِ نور، بگو

چرا بدن‌هامان به اعتراضِ خویش خرسندند
و پاشنه‌ی آشیلمان از حدقه‌ی تاریخ بیرون زده؟!


*سعدی:
الست از ازل همچنانشان به گوش
به فریاد قالوا بلی در خروش

*حافظ:
در زلفِ چون کمندش، ای دل مپیچ کآنجا
سرها بریده بینی، بی‌جرم و بی‌جنایت

#سمیه_جلالی
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

چه کنم با آن دو چشم پُر همه تخس؟
با یک جفت دستِ مست چه کنم؟
با ناز و نحو و انحنات
خندیدنی که دلم را
دلم را
مست که می‌شوی را
که لطیف از دایره بیرون می‌افتی را چه کنم؟
خوابیدنت را ندیده‌ای
خوابیدنت را آن‌همه شوخ آن‌همه پُر آن‌همه شنگ
با خواب با بی‌خواب با خوابیدنت شوخت شنگت چه کنم؟
سر تا پات
شیوه‌ی سر تا پات
میوه‌ی سر تا پات
نحوِ سراپات صرفِ سراپات
سر تا پات یک طرف
من با له‌لهِ دو طفلِ معصوم لب‌هات
آب اگر ندهم چه کنم؟

#متین_عابدی
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

به خاطر «آرزو»...


غازهای یک‌دست سفید
در نظم صفی که نمی‌بینی
روی موج‌ها
سفیدی را نگه‌ داشته‌اند
باد می‌آید.
پوشش شما مناسب نیست. 
زیر لباس‌تان پرنده پنهان کرده‌اید.
ناخن‌هاتان را ببینم!
بنفشه‌ها
رازقی‌ها
رزهای وحشی
زرد 
سرخابی
از جلو نظام...
غازها دیگر نمی‌خوانند.
شما پوشیده‌اید؟
تن شما را پوشانده‌اند؟
شما مناسب نیستید.
بدن شما زیادی‌ زنده است.
زیادی زنده‌اید!
موج بعدی که بیاید
آب غازها را خواهد برد
رنگ‌ها را خواهد برد
دریایی از گل‌های شکسته
به خیابانی که عمود می‌ایستد.

#افسانه_نجم‌آبادی
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

مرگ
بر استخوانیِ گل‌برگ
به می‌میرد باشی و نیست

کنار زوزه‌ی توت
سیگارِ نشسته‌ای
بازو به گل‌برگِ استخوانت بکش باش
شط استخوان‌ست خاک
رقصیده باشی باش و فریادْ آخته باشی باز
شط استخوان‌ست این خاک
دریده می‌گذاردت آرام مرده باشی
تل ماهی‌ست به گل‌برگ شانه‌هات
کنار پوکه‌ی برگ
رقصیده بودی باش
بی‌که استخوان پرسیده باشی
پولک به گونه‌هاش

شط استخوان بوده‌ست خاک
تل پولک به شانه‌هاش و
زوزه به گل‌ولاش

#بهار_علیزاده
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

همیشه پای یک پرنده در میان است
 
چشم را اگر پرنده بدانیم
دو بالِ سنگینش را که باز کنیم با دو شَستِ بلاتکلیف
دوایرِ سنگینِ توی هم – تو بگو شب‌کور-
کجا معلّق باشند که مرگ مسجّل شود؟
 
پلک اگر پرنده باشد
در فواصلِ چقدر گشاد از هم بپرد خوب است
که نشستن‌اش روی سیمِ برق
محرز شود در مَراثیِ موزونِ بی‌نقص؟
-تو بگو مینا-
 
تنش را فرض کن کبوترخانه‌ی مِیبُد
زمین دهن وا کند
گلاب بشوید جوجه‌های سفیدِ کاکلی‌اش را تا آبراه
چقدر بذرِ کبوتر و بغ‌بغویِ الفاتِحَه
پروازِ بی‌برگشتش را اثبات می‌کند؟
-مرحومه‌ی باستانی-
 
می‌شود کک‌مکی‌های صورتش را کبک تصور کرد
علت مرگ: پرسه‌ی عصرگاهی در دامنه‌ی کوهی در کلِیبَر
شکلِ غریبِ چمباتمه زدنش روی تخت
قوی گردن‌تابیده دور خودش در تالاب اگر باشد
علت مرگ تنهایی‌ست
انگشت‌هایش را
منقار تیز مرغ مگس‌خوار اگر فرض کنیم
علت مرگ: نامعلوم
می‌شود سرش را مثلاً دارکوب دانست
که علت مرگش را معلوم تصور کنیم
یا لک و پیسِ روی ساق‌هایش را
به جای اسامیِ غریب پرندگانِ رأس‌السرطان
بچپانیم در گواهیِ فوت
علت مرگ: پیشروی در مناطقِ ممنوعه.
 
قاب را اما اگر پرنده بدانیم
می‌شود طوطی
به زبانِ مرغ‌های دریایی
پرواز صامتش بالای تمامِ لبخندها در عکس‌های یادگاری
به زبان پرستوها می‌رود که هرسال بهار برگردد
به زبان کلاغ، همیشه هست
وَ خودش را هم که مطابق آدابِ معمول
می‌کارند توی خاک.
 
خاک را اگر پرنده بدانیم
بلوطِ بی‌بدیلِ مرا
در فاصله‌ی چقدر دور از زمین بقاپَد خوب است
که دلایلِ مرگ
به وضوح مکتوب شود در مدارکِ مربوطه؟
 
 
#بنفشه_فربس_آبادی
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

چه بسا که روز بود
و فقرات پدر 
از چهار ستون خانه بیرون زده بود 
و فقرات پدر 
جای امنی بود برای گریستن
شانه کردن موها با ناخن
و خون که هروله می‌کند از پوست
یقیناً شب است
گمانم من آخرین پرنده باشم 
که نه گلوله می‌خورد
نه زنده می‌ماند
پس ریختم به جانب کوه
و از امکانات قوس قزح
طنابی خواستم برای مرگ
مرگْ مرد نبود
زن نبود
گریه نمی‌دانست یعنی چه
دستم را گرفت
و آن‌قدر بوسیدم
که در میدان شریعتی باران گرفت...
من از بیمارستان تا خانه
به چشم‌هایت فکر کردم
و کمربند ایمنی‌ات را بستم
من از بیمارستان تا خانه
تخته‌سنگ‌ها را شمردم
دیوار کشیدم
نامه نوشتم به روزنامه‌ها
و اصرار کردم که چای بنوشند
سیگار بکشند
و بمیرند
می‌شنوی پدر؟!
بیمارستان
پر از لغات دردناک فارسی‌ست.

#معصومه_داوود_آبادی
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

جایی اگر هست همین‌جاست
غباری میانِ دست‌ها
آن منم
قبیله‌ای در باطنِ بی‌تن

رجوع کن به اجزای تن
به عکسِ بی‌عَین

روی پوست
بردار کمی اَمان
از پاره‌های مو
هوی منی
ای لمسِ برآب‌ریخته
آن کودکِ در محاق منم
که اجدادش در چاک درخت شدند!

جایی اگر هست همین‌جاست
حَمزِه‌پُورد
میانِ پریشانیِ چند گیسو‌
       و غاری ملتهب

تپشی می‌ایستد در سینه
به احترامِ جوانی
بنشان بوسه بر بی‌نشانی‌ام
با من بیا      با آهو
باید بِبَرَم حجله‌ی زلیخا را
به اولین میدانِ دیلمان
پنجه بر پنجه‌ی دو شیرِ خفته


#م‌_ب_آهو
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

آن بندِ بدنم را
از کدام انگشتت بریده‌اند
که بوسه‌اش بر حَبّه‌ی سبابه
بضاعتِ قلبم را اندازه می‌گیرد؟

ای که به بوی غنچه‌ات
ظرفِ فراموش‌کارِ سینه را
صیقل می‌دهی
فکر نمی‌کنی تو خود که می‌شکُفی
گنجایشِ منی؟

ای صحتِ دایره‌ی زهدان!
با توام، ای نخستین بلورِ عریان!
بگو  شیشه‌ات را با کدام پوستم
پوشانده‌اند
که نگاهم را در تنَم می‌گردانی؟

آن بندِ میانِ ما را که بریدند
تو در غربت دریاها به دنبال امواجِ معالج بودی
که آیا آبی‌ات می‌کنند؟

اما تو باید حُقه‌ی آب‌ها را
از انگیزه‌ی ظروف بخوانی
آری، هر اقیانوس که جنینی می‌پروَراند
قادر است اجسادِ بالغ را در گالُن‌های کوچک
از هم بشکافد

قسم به آن بندِ بالنده
که دست‌های بُرّان
از سیاهیِ قحط‌سال آمده بودند
وگرنه اشک‌های من بر فلس‌های ساحل
به حجمِ دریا نمی‌افزود

قسم به آهنگِ انگشتانت
که بوسه‌ی سَبابه بر سازها اسبابِ سفر است
که در سیاحتِ ماسه‌ها فهمیدم
آن از ریسه‌ی وابسته آویزان
من بودم



#زهرا_جهانی
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

پرت شدن
از ارتفاعِ تو افتادن
روی فریادی که سُر می‌خورد از صورتم
که همه‌چیز ربط دارد به همه‌چیز
به لیوان‌های بعدِ غروب
به آستین‌های بالازده قبل از کار
به چشم‌های شهری که جا مانده‌ای در آن
که همه‌چیز زیرِ سرِ چشم‌هاست
سری به زیر بارانی که برعکس می‌بارد به آسمان
ربط دارد همه‌چیز به
چریک‌های زندانی در سینه‌ات
به سرباز‌های مفقودالاثر توی سلول‌هات
به جنگی که هر بار می‌روی
هر بار از آن بر‌می‌گردی
در من یک نفر بیوه می‌شود
حالا صفحه سفید شده است 
سیب‌های زرد به تعداد نفرات روی میز
جاذبه 
اسامی را به جایی دور تبعید کرده است
تیتراژ
و این پایان
می‌تواند همیشه تو را
یاد همین پایان بیندازد.

#شبنم_سلطانی
۱۳۶۲-۱۳۹۷

بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

خواب‌ها سر از شانه‌های تو سبز می‌برند
دورتر از وسعت آب‌های مرجانی
راست در سرم    طی
در سرم داشتنت    در پی
دوست داشتنت    راست در سرم     هی‌هی

شب از دهان کوسه‌ها دورتر
لب‌ریزِ آب‌های تو
ریزِ قرینه‌ی لب‌های درشتش
در برهنگی کابوس بیداری

آببازِ کنار دریابارِ پهلویت
ساق بر ساقِ آرمیدگی
بر نوسان درازنای چوب    آب می‌برند    نای‌نای
پریده ساحل از کف      بریده‌ی بی‌گمان
نوبتِ لکنتِ نفس‌خوارگی
در خواب‌های متمرّد را می‌خیساند

هان! رمنده‌ی شب
شب در دهان کوسه
سپیده‌های بی‌مقدمه   های‌های
ای مسیر هال بادها

رام می‌رود بادبان
کابوس روزهای کور
در نای‌نای بوسه‌های تو دور و
ناگهان
لب‌ریزِ لاشه‌ی شب بر شانه‌هام
رونده باد نام تو از نای لبان من
اسباب تازیانه

#معصومه_فتحی
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

«الا دختر! که موهای تو بور» بود و شش گلوله به جانت
ابواب آن خزائن پنهان را
تو با حدیث گشودی
که مایه بگیرد از تو پرنده بودنم
                                         بودنم.
چیزی بگو
که از حدیث شکافد حدیث* و خون از خون
بگو که پشتِ دری
تا «آتشی که بر دلُم مثل تنوره» سرد شود.
بگو این دو گونه‌ی گل‌انداخته
از حمام خون نیامده‌اند،
                   نیامده‌اند،
                    نیامده‌اند،
«مجنون نبودُم، مجنونُم کِردی».

چگونه علف برآمده از استخوان سرت
در روزگار تنگی آب؟
چگونه دست می‌افشانی
در تنگنای گور؟
و به تناول مقصودی
در خشک‌سال مرگ؟

تو راه دوری نرفته‌ای
و هرچه «کوه و کمر بوی تو داره» هنوز
و ماه
«نشان از طاق ابروی تو ...»

ببین که از حدیث شکافد ترانه و از خونْ گل!
چیزی بگو
موهایت را به‌ آن اشارت روشن ببند
و رها نکن این شهر را به حال خودش!



*از حدیث حدیث شکافد، تاریخ بیهقی
آن‌چه در گیومه آمده از ترانه‌ای خراسانی است.

#زهرا_حیدری
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

این‌جا خاورمیانه است
و زیر چشم‌های مردم تشنه
از هفت‌تپه تا کوه‌های شنگال
تیر می‌بارد
و خدایی که در شش روز جهان را آفرید
قرن‌هاست که در روز هفتم به خواب رفته است.
این‌جا خاورمیانه است
و تمام خاک‌ها دچار عادت ماهانه‌اند
و هر بار خون‌مردگی تازه‌ای
از شرم‌گاه معابد سقط می‌شود
تفنگ‌ها تکبیر می‌گویند
و گلوله‌ها با ایمانی راسخ
اسلام می‌آورند

رادیو روی موج‌های سرخ تنظیم می‌شود
و اژدهای موسی
از  چشم‌های زیتونی زنی بیرون می‌زند
که عشق را حتی در بستر اینترنت تجربه نکرده است.
اینجا خاورمیانه است
هر قدر هم گوش‌هایت را بگیری
دهان این زخم کهنه بسته نمی‌شود.

#آیدا_مجیدآبادی
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

شب‌پا با همراهی بیداد موریانه‌ها
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

شعر و صدای رز فضلی
در پروژه مشترک بیداد موریانه‌ها و نویزپوئم
@bidaademooriyanehaa

نویزپوئم @noisepoem

رز فضلی در پروژه مشترک بیداد موریانه‌ها و نویزپوئم
@bidaademooriyanehaa

نویزپوئم @noisepoem

نهنگی‌ست كه خوابش كرده‌ام
تار و پودش را به اقيانوس ريخته‌ام
و از مرزهای لوط گذشته‌ام!
اينجا اسكلتی بود كه بر فقراتم كِبره بسته بود
بر دريايی كه همخوابه‌ام بود
و جلبک‌ها كه به موهايم وفادار بودند
ماديانی‌ست مست كه پيچيده است لای موهايم
و اين مارها كه سراسيمه بر شانه‌هايم روييده‌اند!
اسب‌هايش از مرزهای خوابم گذشته‌اند
بر آبهای خليجش سال‌هاست كه دويده‌ام
مارها بر گوشه‌های دريايی مرده‌اند
و اسكلتی كه رو به ديوار نقش بسته است!
وحشی‌ترين اسب زمينم!
كه با نهنگی خوابيده‌ام
و در بادهای مغربی پيچيده‌ام
كه بر خواب‌های نهنگی لنگر كشيده‌ام
و از راه ابريشم گذشته‌ام
و در آب‌های خليج ساكنم!
عروسِ زمينم!
عروس جهان است
كه به تسخير دنيا آمده است.
با دستی كه به جهان آلوده است
و اسب‌هايی كه بر زمين رانده است...
كه تمام آب‌های جهان من بودم!…

#رزا_جمالی
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

افرا،
        ایستاده، برهنه، تنها
                     در فراموشیِ برگ!
زمین،
       خش‌خش، زیر پا
               در  آشوب زرد!
و برگ
       آشفته، رنگ‌رنگ
               در کشاکش زمین و آسمان
                            مرگ و زندگی!
دست‌هایم
          بر آسمانْ تنها
                 کشیده در بوران
                  کشیده تا فردا
                                 تا کی بهار…

                         
#پریسا_کرد
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

پروژه‌ی مشترک نویزپوئم و بیداد موریانه‌ها با همراهی نام‌ و صدا‌ی:
• فیروزه میزانی
• کیانا برومند
• طیبه شنبه‌زاده
• انسیه اکبری
• افسانه مرادی
• پریماه اعوانی
• مهناز یوسفی
• فرزانه مرادی
• وحیده سیستانی
• صنم احمدزاده
• پروشات کلامی
• مونا زاهدی
• افسانه نجم‌آبادی
• طیبه کردمیر
• راضیه خشنود
• هلیا رهنمایی
• رز فضلی

بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa
@noisepoem

که در آغاز کلمه بود...

بیداد موریانه‌ها، ضمن قدردانی از کانال تلگرامی نویزپوئم و آرش الله‌وردی گرامی، از همه‌ی زنان شاعر دعوت می‌کند آثار خود را به آی‌دی درزیرآمده ارسال کنند.


@farhoudnegin1360

بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

#هلیا_رهنمایی
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa
@noisepoem

شعر و صدای #هلیا_رهنمایی
در پروژه‌ی مشترک نویزپوئم و بیداد موریانه‌ها
@noisepoem
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa

شعر و صدای #راضیه_خشنود
در پروژه مشترک بیداد موریانه‌ها و نویزپوئم
@bidaademooriyanehaa

نویزپوئم @noisepoem

#راضیه_خشنود
در پروژه مشترک بیداد موریانه‌ها و نویزپوئم
@bidaademooriyanehaa

نویزپوئم @noisepoem

شعر و صدای طیبه کردمیر
در پروژه مشترک بیداد موریانه‌ها و نویزپوئم
@bidaademooriyanehaa

نویزپوئم @noisepoem

طیبه کردمیر

پروژه مشترک بیداد موریانه‌ها و نویزپوئم
@bidaademooriyanehaa

نویزپوئم @noisepoem

شعر و صدای افسانه نجم‌آبادی
در پروژه مشترک بیداد موریانه‌ها و نویزپوئم
@bidaademooriyanehaa

نویزپوئم @noisepoem

افسانه نجم‌آبادی
شعر و صدا
از پروژه مشترک بیداد موریانه‌ها و نویزپوئم
@bidaademooriyanehaa

نویزپوئم @noisepoem

شعر و صدای #مونا_زاهدی

از پروژه مشترک بیداد موریانه‌ها و نویزپوئم
@bidaademooriyanehaa

نویزپوئم @noisepoem

#مونا_زاهدی
در پروژه مشترک بیداد موریانه‌ها و نویزپوئم
@bidaademooriyanehaa

نویزپوئم @noisepoem

#پروشات_کلامی
صدا و شعر شاعر
از پروژه مشترک بیداد موریانه‌ها و نویزپوئم
@bidaademooriyanehaa

نویزپوئم @noisepoem