“ЯШАМОҚ” мутолаасидан сўнг...
Ҳар бир инсоннинг ҳаёт йўли бир тарих. Авлодлар қисмати – силсила. Ҳар бир инсоннинг ҳаёт ҳикояси ўзгача, худди бармоқ излари бир-бирига ўхшамагандек. Инсонлар тақдиридан сўзловчи асарларни ўқиганингизда янги-янги нарсалар кашф этишингиз шундан.
Хитойлик адиб Юй Хуанинг “Яшамоқ” асарини ўқиб бўлганингизда худди шу фикрлар кўнглингиздан ўтиши табиий. Асарни ўқир экансиз, эътиқодлар, миллат, тиллар бир-биридан фарқ қилса ҳам лекин барибир инсон қалби бир ҳил бўлишини ҳис қиласиз. Шу сабаб, маълум муддат асар қаҳрамонлари қисматларидан таъсирланасиз, уларнинг ҳис-туйғуларини ўзингиз ҳам ҳис қиласиз. Бу ҳолат, бир томондан, адибнинг маҳоратидан ҳам бир белгидир.
Асар давомида қалбингизда улкан пўртаналар ҳосил бўлади, қаҳрамонлар тақдиридан изтиробга тушасиз, ҳеч бўлмаса муаллиф бирор ерида қаҳрамонларига шафқат қилармикин, деб кутасиз.
Аммо, муаллиф ўта шафқатсиз, айрим ўринларда, жаллодга айланадигандек, маслагидан ҳеч қайтмайдигандек. Кўнгли бўш китобхон ундан ранжийди, ахир қаҳрамонларнинг асардаги тақдири унинг қўлида – қаламида эдику. Лекин, тарихга холис назар билан қараган муаллиф виждонига хилоф иш тутмайди. Аслида у эмас, давр – тузумлар шундай шафқатсиз, ғирром эди. Бу тузумларнинг тегирмонини сув эмас, қисмати ғам-қайғу билан ёзилган инсонлар айлантирганди.
Муаллиф қаҳрамонларининг ҳиссий кечинмаларини тўлиқ тасвирламайди, ўша вазиятларга солади, ўқувчи эса ана ўша воқеа-ходисаларда қаҳрамонларнинг ҳисларини ўзининг танасида – қалбида ҳис қилади.
Асар бош қаҳрамони Ху Фугуи. Асарда қаҳрамон ўзини шундай таърифлайди: “...олтмишни қоралаган ўқитувчим дадамга қарата: “Бу ўғлингиз катта бўлса, бошингизга битган бало бўлади”, деган эди. Ёшлигимдан бери шундай, сира одам бўлмадим. Бу ҳам отамнинг сўзлари. Муаллимлар мендан ниманидир кутишнинг ўзи беъманилик эканини, ҳеч қачон ўзгармаслигимни таъкидлашарди. Ҳозир ўйлаб қарасам, тўғри айтишган экан...”
Ху Фугуи бой хонадоннинг ягона меросхўри эди, лекин ёшлигида қимор ўйини ва фаҳшга ботиб, бор-будини қиморда ютқазади. Шоҳона уйдан қамишли кулбага кўчиб ўтади, далада оддий деҳқон бўлиб ишлайди, аёлини қайнотаси олиб кетади, аввал отасидан, сўнг онасидан айрилади. Шу зайлда умрининг қатор йилларини кечиради.
Ислоҳотлар, инқилоблар халқлар тақдирида аксар вақт салбий из қолдиради. Одамларнинг ҳаёти, умидлари йилларга ортга улоқтирилади. Бу талатўпларда омади келганлар, ҳеч бўлмаса, яшаш ёки тирик қолиш учун шафқатсиз курашга ташланади. Ху Фугуи ҳам ана шу эврилишлардан омон қолади. Тасодиф туфайли, урушга оддий мардикор қилиб юборилади, урушнинг шафқатсиз воқеълигига гувоҳ бўлади. Айниқса, ярадор аскарларнинг замбилларга юкланиб, бир четга улоқтирилишини, қишли-қировли кунларда, қор остида ёрдамга муҳтож ярадорларнинг бирин-кетин жон таслим қилишларини кузатади.
“...замбилда ташилаётган, қўллари қўпорилган ёки оёқлари синган, жароҳат олган аскарларни томоша қилардик. Орадан кўп вақт ўтмай узундан узоқ замбил карвони билан жангда яраланганлар гуруҳи олиб келинди. Уларни ташиётган аскарлар бизнинг атрофимиздаги бўш жойларга қараб ўтиб, бақиришарди: “Қани, бир, икки, уч!”. Уч дегач, замбилни ағдариб, жароҳат олганларни гўёки ахлат тўккандек ерга улоқтиришарди. Улар оғриқдан инграрди. Бу ингроқ ва йиғи овозлари бизгача эшитилиб турарди. Қария Куан замбилларни ташиётган аскарларга ўтиб кетгач, ортидан: “Ҳайвонлар!” деб сўкарди.”
(давоми бор)