MUNOJOT
Yetar!
Shoir berma dunyoga, Tangrim,
Ruhi xastalarni xo‘rlama,
yetar!
Ummon arzimaydi ular ohiga,
Osmon arzimaydi,
gullar arzimas.
Zarrasi – Himolay gunohin sudrab
mozorda izg‘igan qullar arzimas.
Yozarkan qon yutar, qaysi johilning ko‘ngliga tegsa gar –
Qon qusar tag‘in.
Nazokat, nafosat kushandalari
quzg‘unday yoprilib kuylagan mahal,
Tilidan haqiqat to‘kilmasin deb,
bosarkan qalbiga jarohat – nag‘al,
Qoniqmay bo‘yniga soxta ayb yuklab,
Shunchaki ermakka,
tomosha uchun
terisin shilarlar,
osib, otarlar.
Yetar!
Shoir berma dunyoga, Tangrim,
Yoningda olib qol.
Gohida do‘zax,
Gohida jannatga o‘tib hurlarning
ko‘nglini xushlasin
ko‘z oldingda shod.
Qiyomat sharpasi kezinib yurgan
olam shaltog‘iga ag‘anab yotsin,
Shoirsiz kun botsin,
she’rsiz tong otsin –
Chirkin chehralarga go‘zallik uvol.
To Odam Atodan bugunga dovur
ro‘shnolik ko‘rdimi birorta kuychi?
Sinadi, zaharga to‘ladi, ammo
kosasi oqarmas bundan keyin ham.
Mayli, olim yubor,
avliyo ulash,
Dahodan qisma,
botir tug‘ilsin.
Devona, fohisha, qotil tug‘ilsin,
Ahdingni buzgin-u, payg‘ambar yo‘lla.
Axir tarix guvoh, O‘zing guvohsan,
Tuyg‘ular qarg‘ishi urgan zohirni.
O‘liklar hukmron yer kurrasida
zamin ko‘tarolmas TIRIK shoirni!
Dunyo ko‘tarolmas TIRIK shoirni!
Yetar!
Shoir berma dunyoga, Tangrim.
© Jontemir
@mirsaidov_sahifasi