▪️این جریان تاریخی با تلاشهایی نظیر تأسیس انجمن «غیبی نسوان» به ریاست صدیقه دولتآبادی آغاز شد؛ آن هم در دورانی که بیشتر گروهها و انجمنهای زنان نیروی خود را بر آموزش و حق تحصیل گذاشته بودند و مشارکت سیاسی زنان جزو خواستهای اولیه آنان نبود.
در مجلس دوم (۱۲۹۰)، محمدتقی وکیلالرعایا از این حق دفاع کرد، اما راه به جایی نبرد. زنان ایرانی با ایجاد نشریات، احزاب، و برگزاری تظاهرات به مبارزه ادامه دادند؛ از جمله صدیقه دولتآبادی با مجله «زبان زنان» و حزب زنان ایران به رهبری فاطمه سیاح.
🔸در دوران دولت مصدق، حق رأی در پیشنویس لایحه انتخاباتی گنجانده شد، اما با سقوط دولت در ۱۳۳۲ این اصلاحات متوقف شد. با تلاشهایی همچون تأسیس جمعیت راه نو (۱۳۳۴) و شورای همکاری جمعیت بانوان ایران (۱۳۳۵)، حرکت زنان سرعت بیشتری گرفت.
سرانجام در ۱۳۴۱ با تصویب لایحه انجمنهای ایالتی و ولایتی و اجرای اصل پنجم انقلاب سفید، زنان ایرانی رسماً حق رأی و مشارکت سیاسی برابر با مردان را به دست آوردند.
🎞 تصویر: تظاهرات زنان ایرانی برای حق رأی
📍تهران، اوایل دهه ۱۳۳۰ خورشیدی
🆔 @Women_SUT