واحد حقوق و مطالعات زنان انجمن اسلامی شریف

در راستای پیشگیری، ممانعت و پیگیری این مسئله، انجمن اسلامی دانشجویان شریف قصد دارد با برگزاری نشست‌های آگاهی‌بخش، تولید محتوای آموزشی، ایجاد شبکه‌های حمایتی و پیگیری سیاست‌های نظارتی، به مقابله با آزار جنسی در محیط دانشگاه بپردازد. شفاف‌سازی رویه‌های دادخواهی، توانمندسازی دانشجویان و مطالبه‌گری از نهادهای دانشگاهی از دیگر گام‌هایی است که می‌تواند به ایجاد محیطی امن‌تر برای دانشجویان، به‌ویژه دختران، کمک کند.
به این منظور واحد حقوق و مطالعات زنان انجمن اسلامی شریف، از تمامی افراد داوطلب برای اعتلا بخشیدن به این هدف، دعوت به همکاری می‌نماید.

فرم همکاری:
https://forms.gle/JiAsyAsGnFovcbkP8

🆔 @Women_SUT
🆔 @AnjomanSUT

«چالش‌های پنهان به منظور پیگیری آزارهای جنسی‌ در دانشگاه»

🔻دانشگاه به عنوان یکی از پیشران‌های توسعه شناخته می‌شود و در فهم عامه هم دانشگاه فقط یک سلسله مراتب اداری نیست و در شرایطی که جامعه مدنی تحت فشار و سرکوب در حوزه‌های مختلف باشد، فضای جامعه نیز در دانشگاه ظهور و بروز می‌یابد و زیرنهادهای مختلف مثل حیات دانشجویی در دانشگاه به تدریج شکل می‌گیرند. به دلیل همین شکل نهادمند شدن، دانشگاه میتواند در گفت‌وگو با فرهنگ رسمی هم قرار بگیرد و خواست جمعی جامعه را مطرح کند. از طرفی در جامعه ما، از آنجاکه دانشگاه اولین نقطه ورود برای بسیاری از دختران و پسران به حوزه‌های اجتماعی است و دانشگاه همچنان جزو معدود نقاط برای تحرک اجتماعی اکثر دختران محسوب می‌شود، بنابراین پرداختن به کیفیت زندگی دختران دانشجو اهمیت زیادی دارد.

🔹در مطالعات خشونت جنسی در دانشگاه ، بحث عدم رضایت بسیار پررنگ است که این عدم رضایت در بسیاری از موارد به خصوص در موضوع استاد- دانشجو دارای پیچیدگی‌هایی است؛ در بعضی روایات اینکه بیان میشود خود فرد آزار دیده به نوعی با استاد آزارگر ارتباط صمیمی را آغاز کرده و "خودش" شروع کننده ارتباطی که درنهایت منجر به عدم رضایتش شده، می‌شود؛ مشخصا عدم توجه به این نکته که به هرحال این رابطه سلسله مراتبی است و برابر نیست، دیده می‌شود و اینکه استاد آزارگر از موقعیت فرادست خود استفاده کرده برای اینکه مطالبه جنسی خودش را پیش ببرد اغلب فراموش می‌شود. متهم بخشی از ساختار قدرت در دانشگاه است و بسیاری اوقات نظام دانشگاه با سرپوش گذاشتن بر آزار، اعتبار خودش را تداوم می‌بخشد.

🔹گفتنی ست که دانشگاه محل تقاطع جنسیت، سن، طبقه، قومیت، گرایش سیاسی و مذهبی است و سلسله مراتبی که در دانشگاه وجود دارد موقعیت را برای دادخواهی پیچیده‌تر می‌کند. با افزایش درجه فرودستی دانشجو امکان آزار جنسی برای آزارگر تسهیل می‌یابد. از طرفی اینکه موقعیت استاد آزارگر به چه صورت باشد هم اراده و نحوه برخورد با او را متفاوت می‌کند؛ هیئت علمی باشد یا مدعو، به حاکمیت نزدیک است یا خیر، امتیازات علمی بین‌المللی که حضورش به اعتبار دانشگاه می‌افزاید، دارد یا نه و عوامل دیگر.

🔹از جمله عواملی که آزار جنسی را در دانشگاه تسهیل می‌کنند بازتولید نظام تبعیض و کلیشه‌های جنسیتی در دانشگاه است مانند اینکه از دختران می‌خواهند یا کوتاه بیایند یا انگشت اتهام به سمت دانشجوی دختر گرفته می‌شود که آنها اغواگر استادان مرد آزارگر بودند! در بسیاری از روایت‌ها دیده می‌شود که چطور استاد در بزنگاه‌هایی مانند زمان امتحان یا زمان فارغ‌التحصیلی، تلاش می‌کند جهت فشار بر دانشجو، دوگانه استاد-دانشجو را با تاکید بر اقتدار استادی مردانه‌اش پررنگ کند. درمورد زمینه‌های دیگری که فرهنگ تجاوز در آن پررنگ می‌شود : کوچک شماری خشونت جنسی، قربانی نکوهی و وجود نظامی سیستماتیک برای دفاع از آزارگر است به طوری که بسیاری از دانشجویان آزاردیده فضایی حمایتگر در دانشگاه نمی‌بینند که بخواهند مسئله را مطرح کنند و حتی فضایی وجود ندارد که بخواهند خودمراقبتی را یادبگیرند و آزار را تشخیص بدهند.

🆔 @Women_SUT
🆔 @AnjomanSUT

‍ 📌ششم بهمن سال‌روز دستیابی زنان ایرانی به حق رأی، نتیجه ۵۶ سال مبارزه پیگیرانه و کنشگری زنان ایرانی برای رسیدن به آزادی و حقوق برابر، جریانی ریشه‌دار در کشور ماست.

▪️این جریان تاریخی با تلاش‌هایی نظیر تأسیس انجمن «غیبی نسوان» به ریاست صدیقه دولت‌آبادی آغاز شد؛ آن هم در دورانی که بیشتر گروه‌ها و انجمن‌های زنان نیروی خود را بر آموزش و حق تحصیل گذاشته بودند و مشارکت سیاسی زنان جزو خواست‌های اولیه آنان نبود.
در مجلس دوم (۱۲۹۰)، محمدتقی وکیل‌الرعایا از این حق دفاع کرد، اما راه به جایی نبرد. زنان ایرانی با ایجاد نشریات، احزاب، و برگزاری تظاهرات به مبارزه ادامه دادند؛ از جمله صدیقه دولت‌آبادی با مجله «زبان زنان» و حزب زنان ایران به رهبری فاطمه سیاح.

🔸در دوران دولت مصدق، حق رأی در پیش‌نویس لایحه انتخاباتی گنجانده شد، اما با سقوط دولت در ۱۳۳۲ این اصلاحات متوقف شد. با تلاش‌هایی همچون تأسیس جمعیت راه نو (۱۳۳۴) و شورای همکاری جمعیت بانوان ایران (۱۳۳۵)، حرکت زنان سرعت بیشتری گرفت.
سرانجام در ۱۳۴۱ با تصویب لایحه انجمن‌های ایالتی و ولایتی و اجرای اصل پنجم انقلاب سفید، زنان ایرانی رسماً حق رأی و مشارکت سیاسی برابر با مردان را به دست آوردند.

🎞 تصویر: تظاهرات زنان ایرانی برای حق رأی
📍تهران، اوایل دهه ۱۳۳۰ خورشیدی

🆔 @Women_SUT

🔹در دل تاریخ پر پیچ و خم ایران معاصر، نام منیره گرجی قرآن‌پژوهی که نقش مهمی در تحولات سیاسی و اجتماعی پس از انقلاب ایفا کرد، می‌درخشد.
منیره گرجی در سال ۱۳۰۸ در تهران متولد شد و با عزم راسخ خود، راهی دشوار را در پیش گرفت. او به‌عنوان تنها زن عضو مجلس خبرگان قانون اساسی، جایگاه ویژه‌ای در تدوین قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران داشت.

🔸حضور او در این مجلس نماد مشارکت زنان در ساختارهای سیاسی نوین ایران بود. گرجی تلاش کرد حقوق زنان را در چهارچوب آموزه‌های اسلامی در قانون اساسی بگنجاند و به مسائل مرتبط با جایگاه خانواده و زنان در جامعه توجه ویژه‌ای داشت و تلاش کرد تا تصویری روشن از جایگاه زن در جامعه ایرانی ترسیم کند.

ایشان دیروز ۲۳‌دی ماه، چشم از جهان فروبست. یاد و میراثشان گرامی باد.

➖ همچنین می‌توانید متن مصاحبه‌ با ایشان را در شماره دوم نشریه فروغ که در آبان ۹۶ منتشر شد، مطالعه کنید.
🆔 @Women_SUT