Існуе легенда, што ў часы Кацярыны ІІ у мясцовыя балаты саслалі сялян Протаса і Зіновія, а яны тут адбудаваліся і пусцілі карані. А хавалі кожны свой род на сваіх могілках. Легенду цяжка праверыць, але ў Какорыцы і цяпер ёсць «могліцы Зіновічскія і Протасевічавы», як кажуць мясцовыя. І хоць цяпер там сустракаюцца і іншыя прозвішчы, але сапраўды большасць прозвішчаў на адных - Пратасевіч, а на другіх - Зіновіч. Зараз жа хаваюць там, дзе бліжэй да свайго раёна. У пасляваенны час у вёсцы значылася больш за 300 жыхароў, а цяпер менш за 40. Сама вёска раскінулася на кіламетры і сярод леса можна пабачыць ужо закінутыя «нівы».
Чаму столькі сардэчак на ліштвах і могілках нам ніхто не патлумачыў.
На перадапошняй фотцы "банка" - так называюць мясцовыя посуд для збору смятаны і вяршкоў. А ў вас як такую штуку называлі?
Чаму столькі сардэчак на ліштвах і могілках нам ніхто не патлумачыў.
На перадапошняй фотцы "банка" - так называюць мясцовыя посуд для збору смятаны і вяршкоў. А ў вас як такую штуку называлі?
