Вёскі Беларусі

Існуе легенда, што ў часы Кацярыны ІІ у мясцовыя балаты саслалі сялян Протаса і Зіновія, а яны тут адбудаваліся і пусцілі карані. А хавалі кожны свой род на сваіх могілках. Легенду цяжка праверыць, але ў Какорыцы і цяпер ёсць «могліцы Зіновічскія і Протасевічавы», як кажуць мясцовыя. І хоць цяпер там сустракаюцца і іншыя прозвішчы, але сапраўды большасць прозвішчаў на адных - Пратасевіч, а на другіх - Зіновіч. Зараз жа хаваюць там, дзе бліжэй да свайго раёна. У пасляваенны час у вёсцы значылася больш за 300 жыхароў, а цяпер менш за 40. Сама вёска раскінулася на кіламетры і сярод леса можна пабачыць ужо закінутыя «нівы».

Чаму столькі сардэчак на ліштвах і могілках нам ніхто не патлумачыў.

На перадапошняй фотцы "банка" - так называюць мясцовыя посуд для збору смятаны і вяршкоў. А ў вас як такую штуку называлі?

32. Вёска Какорыца (Драгічынскі раён)

Калі едзеш па вёсцы, немагчыма зразумець, ці гэта ўжо новая пачалася ці працягваеш рухацца па Какорыцы. Некалі яе сабралі з ніў (хутароў), назвамі якіх і да сёння называюць раёны вёскі, можна нават сказаць - мікрараёны. А некалькі мікрараёнаў складаюць раёны з іншымі назвамі (напрыклад, Крывань, Дырываще, Камняны, Рунын - гэта ўсё раён Пудозір’е ). Як вам такое?)

Адзін са старажылаў Зіновіч Міхаіл Данілавіч (на фота) намаляваў для нас прыкладную мапу вёскі Какорыца з назвамі «ніў». Вялікімі літарамі выдзяляем націскі:

КутасЫ
ПапІчычы
ГіродЫ
Ясынёвы
УснЫчный
КрывАнь
ДэрэвЫшчэ
ДоўгІ
КлыбУк
СэрЭдня
БлЫжыны
КоробочкІ (4 хаты) сыдзілы на ніве Рудаўка.
РунЫн
ГартЫмоўскя
МаліІ
Колышыў
Камняны

Нават на раскладзе аўталаўкі напісаныя раёны.