میدونی چیه ...

من کلا با مفهوم زمان مشکل دارم. احساس میکنم خیلی گیج تر از این صحبت هام که درک کنم واقعیت زمان چیه. یه وقتهایی اصلا تو کتم نمیره مثلا از یه جریانی بیست سال گذشته. نمیگم اون جریان قدیمی نیست. قدیمیه. ولی خب نه دیگه بیست سال. یه وقتهایی هم برعکسه البته. صحبت چند سال پیشه ها، اما انگار شصت سال پیش بوده. خلاصه اینکه من هر بار که به زمان فکر میکنم پشمام میریزه.

اگه ازت بر میومد انرژی خوب بده به طرف مقابلت. یه چیزی بگو، یه کاری کن که واسه چند لحظه هم که شده خوشحال شه. بهت برمیگردونه. چجوری؟ اول اینکه خوشحال میشی که تونستی خوشحالش کنی. بعدشم اصلا شاید اون در جوابت چیزهایی گفت که تو خیلی بیشتر خوشحال شدی. به نظر من اینهاست که قشنگه و ارزش داره. اینهاست که تو این دوره زمونه کمبودش احساس میشه. به تخم هم بودن مارو نابود کرده. هر روز داریم دورتر میشیم از هم. هر روز بیشتر میریم تو قیافه. و از اونجایی که دیگه خبری از توجه و تشویق و تعریف نیست، حس به درد نخور بودن بهمون دست میده. عشق بدین بابا.

مرد دیروز نون آور خونواده بود. نقشی که بهش حس ارزشمند بودن میداد. مرد امروز سربار جامعه س.

چرا اول رابطه ها حالمون خوبه؟
چون همه ش به به و چه چهه.

چه خودت به خودت بگی، چه بقیه بهت بگن، شنیدن یه سری حرفها سمه برات. کسشره ها. ولی وقتی هی تکرار میشن باورشون میکنی. باورت میشه که کسشری. تهش میرسونتت به جایی که دیگه خودتو دوس نداری. و آدمی که خودشو دوس نداره، نمیتونه کس دیگه ای رو دوس داشته باشه. اونوقت دنیات رو سیاهی میپوشونه. حالا فکر کن حرفهای خوب بشنوی یا بگی به خودت. چه قشنگی تو! چه خفنی تو! چه بامعرفتی! چه با استعدادی! چه بهت میاد! بعد یه مدت باورت میشه که واقعا قشنگی. که واقعا خفنی. که … دیگه از خودت بدت نمیاد. تو نور زندگی میکنی.

کاش از یه راهی انقد مطمئن بودم که با خاطری آسوده تا همیشه ادامه میدادمش. گه گیجه گرفتم از اراجیف مدعیانی که از یه چیزی مطمئنن و دارن تبلیغش رو میکنن. چه اونهایی که واقعا به گفته هاشون ایمان دارن، چه اونهایی که صرفا اداشو در میارن بلکه یه ویویی بگیرن. با چه سند و مدرکی میتونن قانعت کنن که کس نمیگن؟ حرف کی رو میخوای گوش بدی؟ راه کی رو میخوای ادامه بدی؟ دوست و رفیق؟ خونواده ت؟ شهدا؟ پیغمبر خدا؟ سلبریتی ها؟ ایلان ماسک؟

به تلاش برای پیدا کردن پناهگاهی که بتونی از شر فلش بک های پی تی اس دی خلاص شی، میگن امید به زندگی.

یه حرفهایی رو میتونستن بهمون بزنن، اما از ترس اینکه پررو نشیم هیچوقت به رومون نیاوردن.

اینهایی که چه باشی چه نباشی دوست دارن، انصافا خیلی دوست دارن.

+ برای داشتن یه زندگی دور از استرس چه کنم؟
- برگرد ده.

یه وقتهایی دلم میخواد با هم سن و سالهام صحبت کنم. که تا به اینجا اونها به چی رسیدن. دنیارو چه شکلی میبینن. چقد راضی ن. چند چندن با خودشون. اینکه چی ها اومده سرشون. ناسلامتی هم سن و سالیم.

خرد خرد عصبانی شو. خرد خرد فحش بده. خرد خرد اعتراض کن. خرد خرد حالشو ببر. خرد خرد بزن زیر خنده/گریه. هر کاری که ازت بر میاد رو خرد خرد انجام بده. نکنی جمع میشه جمع میشه جمع میشه. یهو میترکه. یا یه کاری دست خودت میدی، یا میزنی خشتک اونی که رفته رو مخت رو پرچم میکنی. یهو به خودت میای میبینی تویی که خط قرمزت این بود کسی رو نرنجونی، زدی خوار طرف رو گاییدی. توعه مهربون. توعه بامرام. توعه دلسوز.

و منی که همیشه فکر میکردم تنهایی از پسش بر میام، الان تو اتاق انتظار نشستم تا با روانشناس صحبت کنم.

مهم نیست چند سالته. مهم نیست کجایی. مهم نیست دختری یا پسر. مهم نیست پولداری یا فقیر. مهم نیست کار میکنی یا بیکاری. مهم نیست تنهایی یا تو جمعی. افسردگی در کمین همه هست. با افسردگی نمیشه لاس زد. واقعا به صورت غم انگیزی خطرناکه. دمت گرم که با تمام وجود تلاش میکنی گردن نگیری که افسرده ای. اما خب افسردگی هست. وجود داره. اتفاق میوفته. برای بهتر شدنش هم باید به فکر چاره بود. باید پیگیری کرد. باید زیر نظر بود. باید مشاوره گرفت. تنهایی و کله خری نمیشه حلش کرد واقعا.

اکثر پسرها اینجوری فکر میکنن که روز به روز از بگیر بودنشون کاسته میشه. همش فکر طرف مقابلن.

امروز همکارم گفت پسرم که بعد مدتها بالاخره دختری که مد نظرش بود رو پیدا کرده بود، اومد بهم گفت که مامان من مطمئن نیستم نسبت به خودم. درسته طرف رو خیلی دوسش دارم، اما واقعا من با این همه مشکلی که تو زندگی خودم دارم، آیا شخص مناسبی هستم واسه طرف؟ به پسرم گفتم که چرا میخوای برای طرف مقابلتم تصمیم بگیری؟ تو هر مشکلی هم که داری، طرف رو خیلی دوسش داری. نزدیک ترین آدم به اون کسیه که همیشه میخواستی. بهش اجازه بده تا خودش تصمیم بگیره که می‌خواد باهات باشه و ادامه بده یا نه. شاید اصلا این چیزهایی که برای تو غم عالمه، برای اون اصلا مهم نباشه. و اونها چند ساله که باهمن و واقعا زندگی خوبی هم دارن.

سرقت تو فیلم و سریاله که باحاله. تو دنیای واقعی خوارکسه تر از دزد نداریم.

آلبوم عشق از فدایی رو چند بار گوش دادم. با اینکه انگار تلاش شده بود تا یه نسخه جدید از فدایی رو بشنویم، اما بازم فدایی رو شنیدیم. فدایی حتی اگه از عشق بخونه تیر و تفنگه تو شعرهاش. هع. در کل آلبوم پر پانچی بود. تو بعضی ترکهای این آلبوم یه حرفهایی میشنویم که آدم پشماش میریزه از زاویه دید فدایی. از مثالهایی که میزنه. از آرایه های ادبی که استفاده میکنه. از این همه لات بازی و پرروگری. از تلفیق همه اینها باهم. دمش گرم واقعا. من کاری به حواشی رپ فارسی ندارم. اینکه تو چه لیبل و گروهی بودن. اینکه رابطه رپرها باهم چجوره. خروجی کار برام مهمه. گادپوری هم ترک خوب بده میگم دمش گرم. هیچکسم ترک خوب بده میگم دمش گرم. حتی جی جی حاجی. این گروه تشکیل دادن و تیم شدن فن های رپ فارسی رو اصلا نیستم. که من فلانکی ام من بیسارکی ام. یه سری بچه سال متعصب اون پشت نشستن که سر آرتیست های مورد علاقه شون خوار و مادر نذاشتن برای هم.

شاید یه زمانی فکر میکردم برای ادامه دادن نیاز دارم به حضور یه سری ها تو زندگیم. شاید گاهی طول کشیده تا کنار بیام با رفتنشون. با نبودشون. شاید هنوزم یه وقتهایی یادشون بیوفتم اصلا. اما خب یاد گرفتم که کلا دیگه سمت آدمهایی که یه زمانی عزیز بودن برام نرم. نه سراغ خودشون، نه سراغ امثالشون. ترجیح میدم شانسمو با آدمهای جدید امتحان کنم تا بخوام بیوفتم به منت کشی و معذرت خواهی. دلم آشنا شدن با یه آدم جدید میخواد. یکی که برم کشفش کنم. یکی که کنجکاو باشم نسبت بهش. یکی که هیچ شباهتی به مرحومینی که یه زمانی تو زندگیم بودن نداشته باشه. یکی که منو یاد هیشکی جز خودش نندازه. تازه واسه همونشم آماده نیستم. آدمی که لنگه ش هیچ جا نیست و انقد خفنه، مسلما لیاقتش خیلی بیشتر از بودن با آدم مستاصلی مثل منه. میدونی، ظاهرا فقط دلم میخواد. و الا خوب میدونم که نه حوصله و اعصابش رو دارم، نه شرایطش رو.