280

ပရလောကစာပေ ဝတ္ထုများးး

26 Dec, 03:29

25 Dec, 10:23

ကယ်ရီငှားတဲ့သရဲ ( ဖြစ်ရပ်မှန်)

"ကယ်ရီတဲ့ဟေ့"
လွန်ခဲ့သော ၂၀၀၅ခုနှစ်ကာလများသည် ဆိုင်ကယ်ရှားပါးနေသောခေတ်တစ်ခုပင်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ပျော်ဘွယ်မြို့လေး ရှိ ရန်အောင်မြို့သို့ သွားသောကားဂိတ်လေးတွင် ဆိုင်ကယ်ကယ်ရီသမားများသည်လည်း ဂိတ်ထိုးကာ ပါစင်ဂျာလိုက်ပို့ခြင်းဖြင့်အလွန်အင်မတန် ဝင်ငွေကောင်းသော ခေတ်ကာလ တစ်ခုပင်ဖြစ်ခဲ့သည်။ယခုလည်း ညနေခင်းရောက်မှ ဆိုင်ကယ် ကယ်ရီငှားသော လူများရောက်လာသဖြင့် ကယ်ရီဂိတ်တခုလုံး လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်ကုန်ကြသည်။ သွားမည့် နေရာမေးကြ စျေးညှိကြဖြင့် ကယ်ရီဂိတ်လေးသည်လည်း အသက်ဝင်လှုပ်ရှား လာလေသည်။
ထို အထဲမှ မကွေးတိုင်း အတွင်းရှိ ရွာတစ်ရွာသို့ သွားမည့် လူသုံးယောက်အား ဖြိုးဝေနှင့်ဆန်းကျော်တို့ ၂စီး စျေးတည့်ကာ လိုက်ရန်ပြင်လေတော့သည်။ သွားမည့်ခရီးကာ မနီးမဝေးမိုင်၄၀ခန့်ရှိသည် မို့ အသွားအပြန်မိုင်၈၀ပတ်လည်လောက်ရှီပေမည်။ထို့ကြောင့် အပြန်တွင်သေချာပေါက်မိုးချုပ်မည်ဖြစ်သောကြောင့် လိုအပ်သော အသုံးအဆောင်ပစ္စည်းများ ယူဆောင်၍ ခရီးသည်များအား တင်ကာ သွားလိုသော ရွာသို့ဦးတည်ကာ ဆိုင်ကယ်အား မောင်၍ထွက်ခဲ့လေသည်။
ပျော်ဘွယ်မြို့မှ ရန်အောင်-သဖန်းချောင်း-ပေပင်လေး-ညောင်ကုန်းစသည်ဖြင့်ကျော်ဖြတ်လာပြီးနောက် မန္တလေးတိုင်းနယ်နိမိတ်ဆုံးကာ မကွေးတိုင်းထဲသို့ရောက်လာလေသည်။ ထို့နောက်စိုင်ဂေါင်းရွာကိုကျော်ကာ ခရီးသည်သွားလိုသော ရွာသို့ရောက်လေပြီဖြစ်သည်။ဖြိုးဝေတစ်ယောက် နာရီကို ကြည့်မိလိုက်တော့ အချိန်ကာ ည၇နာရီထိုးပေတော့မည်။ထို့ကြောင့် ပျော်ဘွယ်ပြန်ရန် အချိန်ပင်အတော်လင့်နေလေပြီဖြစ်သည်။ထို့အပြင် ခရီးသည်များကလည်း ဧည့်ဝတ်ကျေစွာဖြင့် အရက်တိုက်၍ ထမင်းပါဇွတ်အတင်းကျွေးလေသည်။ အရက်ထိုင်သောက်တုန်းရှိသေး မိုးကတဖွဲဖွဲနှင့်စတင်ရွာလာလေသည်။အရက်ကြိုက်သောဆန်းကျော် အတွက်တော့ ရာသီဥတုက သူ့ဖက်အပြည့်အဝပါနေသဖြင့် သောက်၍မပြီးနိုင်တော့ချေ။ဖြိုးဝေကား တော်သင့်ရုံ သောက်၍ ထမင်းခပ်မြန်မြန်ပင်စားကာ ပြန်ရန် ဆန်းကျော်အား လော်ဆော်လိုက်လေသည်။
ဆန်းကျော် စားသောက်ပြီးစီး၍ ပြန်ရန်ပြင်လိုက်သည့် အချိန်တွင်မူ ည ၈နာရီ၁၅မိနစ် ခန့်ပင် ရှိနေလေပြီ။ထို့ကြောင့် အိမ်ရှင်များအတန်တန် တားနေသည့်ကြားမှပင် ၂ယောက်သား ဇွတ်ထွက်လာကာ အပြန်လမ်းသို့ ဦးတည်ခဲ့လေသည်။မိုးကလည်း ဖွဲရာမှ သည်းပင်သည်းလာလေပြီ။ဆန်းကျော်ကလည်းမူးမူးနှင့် ရှေ့ကမောင်းသွာချေပြီ။ဖြိုးဝေလည်း ကျော်မတက်တော့ပဲ နောက်ကပင် ခပ်ခွာခွာလေး မောင်းလိုက်လာသည်။ထိုသို့ မောင်းလာရင်းမှ သဖန်းချောင်းရွာ အကျော်လေးတွင် လူတစ်ယောက်က ဆန်းကျော် ဆိုင်ကယ်အားတားလိုက်သည်ကို ဆိုင်ကယ်မီး အလင်းရောင်အောက်တွင်လှမ်းတွေ့လိုက်ရသည်။
ထိုအချိန်တွင် ဖြိုးဝေလည်း အပေါ့သွားချင်လာတာကြောင့် နောက်နား ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ရပ်လိုက်ကာ ဆင်း၍ အပေါ့သွားလိုက်သည်။ထိုအချိန်တွင် ဆန်းကျော်နှင့် ထိုလူတို့စကားပြောနေသံကိုကြားလိုက်ရသည်။
""ကဲ ကိုယ့်ဆရာ ဆိုင်ကယ်ကို တားလိုက်တာက ဘာကိစ္စလဲဗျ ဘယ်သွားမလို့လဲ"
"ဘယ်ရယ်လို့တော့ မဟုတ်ပါဘူး ခင်ဗျားတို့သွားတဲ့အထိ လိုက်မလို့"
ထိုသို့ပြောနေစဉ်အတွင်း ဖြိုးဝေ လည်း ဆိုင်ကယ်ကိုပြန်တက် စက်နှိုးကာ ဆန်းကျော်တို့ အနားသို့ မောင်းသွားလိုက်သည်။ ဆိုင်ကယ်မီးရောင်အောက်တွင် မြင်နေရသော ထိုလူ၏ ပုံစံကား ပုဆိုးကို တိုတိုဝတ်ထားလျက် မိုးရွားထဲတွင် အင်္ကျီလက်တိုတထည်ဝတ်ထားကာ နှီးခမောက်တစ်လုံးကို ဆောင်းထားလေသည်။ခမောက်ဆောင်းထားသည် ဆိုတာထက် ပုခုံးနှစ်ဖက်ပေါ်တွင် တင်ထားသကဲ့သို့ပင်ရှိနေသည်။ထို့ကြောင့် ဖြိုးဝေလည်း မျက်လုံးအစုံကို ပြူးပြဲကာဖြင့်သောချာအောင်ထပ်မံကြည့်လိုက်သည်။ဆိုင်ကယ်မောင်းလာသည်မှာ လည်းတဖြည်းဖြည်းနှင့်ဆန်းကျော်နှင့် ထိုလူအနားသို့ပင် နီးကပ်လာချေပြီ။
သေချာသွားပါပြီ ဦးထုပ်ကိုဆောင်းထားသည်မဟုတ် ပုခုံးနှစ်ဖက်ပေါ်တွင် တင်ထားကာ ခေါင်းပါသည့်ပုံစံ အယောင်ဆောင်ထားခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ဒါဆိုရင် ခေါင်းကမပါတာလားဟု ဖြိုးဝေတစ်ယောက် အူကြောင်ကြောင်ဖြင့် တွေးနေမိသည်။လူဆိုရင် ခေါင်းပါရမည်ဖြစ်သည်ပဲလေ အာ့ဆိုရင်ဒါက လူမဟုတ်တာလား ဟုတှေးလျိုကျမိသညျနှငျ့တပွိုငျနကျ ဆိုင်ကယ်ပေါ်တွင် အသင့်ဆောင်ထားသည့် ဒုတျတျိုဖွငျ့ ထိုလူ၏ ဦးထုပ်အား လွှဲပစ်လိုက်လေသည်။
"ဝှီးးးးးးးးးဖတ် ဘုတ်""
ဟူသောမြည်သံနှင့်အတူ ဦးထုပ် သည် မြေကြီးပေါ်သို့ လွင့်ကြသွားလေတော့သည်။ဦးထုပ်မရှိတော့သည်နှင့်မြင်လိုက်ရသည်ကာ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကြားတွင်လည်ပင်းငုတ်တို လေးသာ ရှိနေသည်။ ဦးခေါင်းကားမပါတော့ပေ။ထိုအခါမှ ဖြိုးဝေလည်း
"""ဟေ့ကောင် ဆန်းကျော် အဲ့ဒါ လူမဟုတ်ဘူး သရဲဟသရဲ နင့်မေကလွှားတဲ့ မူးနေတာ မောင်းဟမောင်းမောင်း"
ဖြိုးဝေလည်း ဆန်းကျော်အား အော်လဲပြော ကိုယ်တိုင်လည်း ဆိုင်ကယ်အား လီဘာကုန်အောင်ဆွဲကာ မောင်းပြေးလေတော့သည်။နောက်မှကျန်နေခဲ့သောဆန်းကျော် လည်း အားကျမခံ လီဗာ အသားကုန်ဗျင်းကာ မောင်းပြေးလာသည်မှာ ရှေ့က ကြိုမောင်းပြေးနေသော ဖြိုးဝေ ဆိုင်ကယ်ကိုပင် ကျော်ကာ ဖင်မီးမမြင်အောင်ပင် မောင်းလေတော့သည်။

333

ပရလောကစာပေ ဝတ္ထုများးး

25 Dec, 03:07

22 Oct, 13:41

"ဘာဖြစ်ရမှာလဲ ကြက်ပွဲမှာ ကျုပ်ရှိတယ် ဦးလေးရ ဒီကောင်တွေက လူပါးဝတာ သူတို့ကြက် ပြေးကာနီးကို ကောက်တာ"

"ကောက်တဲ့ကောင်က ရှုံးတယ်လေကွာ "

"အေးလေဗျာ အဲ့တာကို ကြက်တိုက်သူတိုင်းသိတယ် ဒါကို ဒီကောင်တွေက သူတို့ ကြက်က ခွပ်နိုင်တယ် တမင် မတိုက်ချင်‌ တော့လို့ ကောက်တာဆိုပြီး ညစ်တာဗျ "

"ဟိတ်ကောင်တွေရ ညစ်ရင် ရိုက်ရောပေါ့ကွာ "

"ရိုက်တော့ ရိုက်တယ် ဦးစံလှရ "

မောင်ရဲသည် ပြုံးစစနှင့် ဦးစံလှအား ဝင်ပြောလေသည်။ ထိုအခါ ဦးစံလှသည် မောင်ရဲအား တချက်ကြည့်လိုက်ကာ

"ရိုက်တယ်သာပြောတာ ကွဲလာတာက တို့ရွာသားတွေပဲ မဟုတ်လား "

"ဟုတ်တယ်လေ ရိုက်တာက ချောင်းကြီးရွာသားတွေလေ ‌ကိုကျော်ကြီးတောင် ပြေးတာမြန်လို့ လွတ်တာ အဲ့တာတောင် ချက်ကြီးဆို‌တဲ့ လူက တုတ်နဲ့ လှမ်းပစ်သေးတာ "

"တောက် မင်းတို့ကောင်တွေ သူဌေးကုန်းရွာသားဖြစ်ပြီးတော့ ခံလာရတယ်လို့ကွာ ချက်ကြီးဆိုတာ ချောင်းကြီးရွာ ဘယ်အပိုင်းကလဲ "

"ရွာလယ်ပိုင်းကတဲ့ ‌ဗျ"

"တောက် တွေ့ပြီပေါ့ကွာ စံလှ ဘာကောင်လဲ ဆိုတာ သိစေရမယ် ဟေ့ကောင် မောင်ရဲ ငါ့ ဒူးလေး ယူထား ငါတောထဲကို မလိုက်တော့ဘူး "

"ဘာဖြစ်လို့လဲ ဦးစံလှရ "

"ချောင်းကြီးရွာကချက်ကြီးကို သူဌေးကုန်းရွာက စံလှအကြောင်းသိရအောင် လုပ်ပေးမလို့ဟေ့ "

"ဟာ လျှောက်မသွားနဲ့ ဟိုကောင်တွေက ခွေးလိုပဲ ဝိုင်းကိုက်တာ "

"ခွေးဆိုတော့လည်း တွေ့တဲ့ တုတ်နဲ့ ရိုက်ရုံပေါ့ကွာ "

"ပြောမရရင်လား ကျုပ်တို့ ပါလိုက်မယ်ဗျာ "

"မင်းတို့ လိုက်ရင် အကုန်သေကုန်မှာပေါ့ကွ ရွာကို ပြန်ရင်ပြန် မပြန်ရင် အမဲလိုက်ပြီး ငါ့အတွက် ဝေစုပါ ခွဲထား"

"လိုက်ခဲ့မယ်ဗျာ ဦးစံလှကို တယောက်တည်း စိတ်မချဘူး"

"ခွီးတဲ့မှပဲ ချောင်းကြီးရွာသား ချက်ကြီးကို မလုပ်ရခင် မင်းကို အရင်လုပ်မိတော့မယ် "

ဦးစံလှသည် ပုဆိုးတိုတို ၀တ်လိုက်ပြီး တယောက်တည်း ခပ်သွက်သွက်ထွက်သွားလေရာ မောင်ရဲတို့ တားသော်လည်း တား၍ မရ၍ ဆက်လက်ထားပြန်လျှင်လည်း မျက်နှာသာ ဖူးယောင်လာမည့်အရေးမို့ လွှတ်ပေးလိုက်ရပါတော့သည် ။

◾အခန်း (၄)

ဦးစံလှ‌တယောက် လက်ဗလာဖြင့် ချောင်းကြီးရွာဆီသို့ တယောက်ထဲ သွားနေသည်။အမဲလိုက်သွားမည့် မောင်ရဲတို့သည်လည်း ဦးစံလှမှ မလိုက်လာဖို့ရာ ကြိမ်းမောင်းထားသောကြောင့် သူ၏ မြင်ကွင်းရှေ့တွင်‌ ပေါ်မလာရဲပေ။ထိုလူကြီးသည် ပြောရသည်မဟုတ် ပြောလျှင်ပြောသည့်အတိုင်း လုပ်တတ်သူဖြစ်၏ ။ထို့ကြောင့် မောင်ရဲတို့အဖွဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှသာ ဦးစံလှ၏ အရိပ်အခြေကို ကြည့်နေရသည်။ဦးစံလှသည် ဘာမထီဟန်ပန် နှင့် ချောင်းကြီးရွာထဲသို့ ဝင်သွားလိုက်သည်။

ချောင်းကြီးရွာသားများသည် ဦးစံလှအား သူဌေးကုန်းရွာ သားဆိုသည်အားသိသော်လည်း လက်ဗလာနှင့်မို့ မည်သည့် အန္တရာယ်မှမပေးပဲ ကွက်ကြည့် ကွက်ကြည့်နှင့် အခြေအနေ အား အကဲခတ်နေကြသည်။ဦးစံလှသည် လမ်းတွင် တွေ့သည့်လူတယောက်အား

"ကောင်လေး ဒီရွာက ချက်ကြီး ဆိုတဲ့ကောင်ရဲ့ အိမ်ငါ့ကို ပြလို့ရလား"

"ရတယ် ဒီလမ်းအတိုင်းသာသွား အိမ်ကြီးတအိမ်ရဲ့နောက် ဖေးမှာ မီးဖိုချောင်ကို ကန့်လန့်ဆောက်ထားတဲ့ အိမ်က ကိုချက်ကြီးရဲ့အိမ်ပဲ "

"အေး အေး "

ဦးစံလှသည် ချက်ကြီး၏အိမ်သို့ သွားနေချိန် သူ၏ မလှမ်းမ ကမ်းမှ ချောင်းကြီးရွာသားများ လိုက်လာကြသည်။ထိုအရာကိုလည်း စံလှ သတိထားမိသည်။သို့ပေမဲ့ နောက်ပြန်လှည့်မကြည့် ဘဲ ချက်ကြီး၏ အိမ်သို့သာသွားနေလိုက်သည်။မကြာသော အချိန်တွင် လမ်းမှ ကောင်လေးပြောပြသော အိမ်ကို တွေ့ရ၍ ခြံအတွင်း သူဝင်လိုက်သည် နှင့် ကြက်ဖတကောင်ကို ပွေ့ ၍ အစားကျွေးနေသည့် ချက်ကြီးကို တွေ့လိုက်ရပြီး ဦးစံလှအား

"ဟေ့လူ ခင်ဗျားက သူဌေးကုန်းရွာက မဟုတ်လား ကျုပ် မြင်ဖူးတယ် "

"မင်းက ချက်ကြီး ဆိုတာလား "

"ဟုတ်တယ် ခင်ဗျားက ဘာလာလုပ်တာလဲ "

"ငါက ဘာလာလုပ်စရာရှိရမှာလည်း မင်းကို အကြွေးလာတောင်းတာပေါ့ "

ဦးစံလှသည် ပြောပြောဆိုဆို ချက်ကြီးထံသို့ တရှိန်ထိုး ပြေးသွားပြီး တွန်းလှဲလိုက်ကာ ချက်ကြီး၏ ရင်ဘတ်ပေါ် ကားယားခွလိုက်ပြီး မျက်နှာအား ပယ်ပယ်နယ်နယ်ထိုးကာ ပါးစပ်မှ လည်း

"မင်းလားကွ ချက်ကြီး ကျော်ကြီးအတွက် ငါက လက်သီး ပေးရတာပေါ့ကွာ ရော့ အင့် အင့် "

စိတ်ကျေနပ်အောင် ထိုးပြီးချိန်တွင်တော့ ချက်ကြီး၏ မျက် နှာတွင် သွေးအလိမ်းလိမ်းနဲ့ ဖြစ်နေပေပြီ။ထိုအချိန်မှ သူ့နောက် လိုက်လာသော ချောင်းကြီးရွာသားများ ဦးစံလှဆီသို့ ပြေးဝင် လာ၏။ဦးစံလှသည် ပြေးဝင်လာသော ချောင်းကြီးရွာသားများအား

"မင်းတို့ရော သေချင်လို့လား စံလှ ဘာကောင်လည်းဆိုတာ ဟောသည်မှာ ကြည့်ကွာ "

ဦးစံလှသည် အသံကျယ်ကြီးနှင့် အော်ဟစ်ကာ ချက်ကြီး၏ အိမ်တိုင်အား ခေါင်းနှင့် ပြေးဆောင့်ပြလေသည်။ကျွဲတကောင် ခတ်သည့်အလား အိမ်ကြီးသည် တဝုန်းဝုန်းနှင့်ပင်။ဦးစံလှမှာမူ မည်သည့် ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်မှမရ နာကျင်သည့်ပုံပေါ်လည်း မပေါ်ပဲ အိမ်တိုင်ကိုသာ ခေါင်းနှင့် ပြေး ပြေး ဆောင့်ပြနေလေသည်။ထိုအချင်းအရာကို မြင်သော ချောင်းကြီးရွာသားများ သည် ဦးစံလှအားတိုက်ခိုက်ခြင်း မပြုကြတော့ပေ။ခပ်လှမ်း လှမ်းမှ ကြောင်ငေးကာ ရပ်ကြည့်နေခြင်းကိုသာ တတ်နိုင်တော့ သည်။အတန်ကြာမှ ဦးစံလှသည်လည်း တိုင် နှင့် ခေါင်းတိုက်

230

ပရလောကစာပေ ဝတ္ထုများးး

22 Oct, 13:41

"ဦးစံလှရာ ကျုပ်တို့ ဒီလောက်အော်ခေါ်နေတာ ခင်ဗျားမကြားဘူးလား "

"ကြားတယ်ဟ ရွာလူကြီး ခေါ်လာပြီး ငါ့ကို ဖမ်းမဲ့လူတွေ ထင်လို့ "

"ဟာဗျာ ခင်ဗျားကလည်း "

"ဦးပေါက်စတပည့်တွေက မသေပါဘူးဗျာ လာလိုက်ခဲ့ "

"လိုက်ရမှာပေါ့ကွာ သွားကြရအောင် "

မောင်ဘိုးထင်တို့သည် ဦးစံလှကြီးကို ကြည့်ပြီး ရယ်ချင်စိတ်မနည်း ထိန်းနေရသည်။ဦးစံလှကြီးသည် သူခေါင်းတိုက်လိုက်သော ဦးပေါက်စ၏ တပည့်များကို သေပြီထင်ကာ တောထဲ ရှောင်နေပုံထောက်လျှင် သူ၏ ဦးခေါင်းတိုက်ချက်ကို အတော် ယုံကြည်ပုံပေါ်လေသည်။ယခု‌တွင်တော့ ဦးစံလှကြီးသည် ပြုံးရွှင်နေပြီး စိတ်လက်ပေါ့ပါးနေဟန်ရှိသည်။မောင်ဘိုးထင်တို့အား အမဲလိုက်သည့်အကြောင်းများကို ဖောင်ဖွဲ့ပြောကြရင်း ရွာသို့ ပြန်လာခဲ့ကြပါတော့သည် ။

◾အခန်း (၆)

သူဌေးကုန်းရွာလေးတွင် မောင်ဘိုးထင်တို့သည် သိန်းဇော်၏ အိမ်တွင် ဆက်နေလိုက်ကြသည်။အကြောင်းမှာ ဦးစံလှတို့နှင့် တောလည်လိုက်သွားချင်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။ဦးစံလှသည် သူ တောလည်သွားခဲ့သည့် အတွေ့အကြုံများကို အာဘောင် အာရင်းသန်သန်နှင့် ပြောပြနေသောကြောင့် သူတို့အားလုံး တောလည်ချင်သည့်စိတ် တဖွားဖွားဖြစ်ပေါ်လို့ နေကြသည်။ဦးစံလှသည် သိန်းဇော်တို့အိမ်ကို ရောက်သည်နှင့် ပြောသော အကြောင်းအရာများမှာ

"ကောင်လေးတွေ တို့ရွာ နဲ့ နှစ်နာရီလောက် လမ်းလျှောက်ရတဲ့ သိုးမည်းတောထဲမှာ ဂျီတွေ အတော်ပေါတယ်ကွ တောဝက် လည်း ရှိတယ် တောဝက်လိုက်တာက နည်းနည်းတော့အန္တရာယ်များတယ် ပိုက် နဲ့ ထောင်တာဆိုတော့ လူများများ သုံးရတယ် "

"ကျုပ်တို့ရွာကလူတွေ တောလည်တာတော့ ဆူညံနေတာပဲ "

"အေးလေ အဲ့တာ ဂျီခြောက်တာလို့ ခေါ်တယ် တတောလုံး လိုက်တိုးရတာကွ လွယ်တော့ မလွယ်ဘူး "

" မလွယ်လည်း လိုက်ချင်တယ်ဗျာ "

"ဟိုကောင်လေး သုံးယောက်က ငယ်သေးတယ် မင်းတို့ လိုက်လို့ ဖြစ်ပါ့မလား "

"ရပါတယ် ကျုပ်တို့ အတွေ့အကြုံရအောင် လိုက်ချင်တယ် "

"အဲ့တာဆိုလည်း ပြီးတာပဲကွာ မနက်ဖြန် တောတက်မယ်စောစောထကြ ကြားလား "

"စိတ်ချ ကျုပ်တို့ အဆင်သင့် ဖြစ်စေရမယ် ဘာတွေလိုသေးလဲဗျ "

"ဘာမှမလိုဘူး မနက်စာ ငါ ထည့်ခဲ့မယ် မင်းတို့ ဒီညစောစော အိပ် ဟေ့ကောင် သိန်းဇော် မင်းရောလိုက်မှာလား "

"ကျုပ်ကတော့ မလိုက်တော့ဘူးဗျို့ ကျုပ်ကောင်တွေကို သာ သေချာဂရုစိုက် ခေါ်သွားဦး "

"စိတ်ချ မင်းကောင်တွေ ပျော်သွားစေရမယ် "

မောင်ဘိုးထင်တို့သည် မနက်ဖြန်သွားရမည့် အမဲလိုက်ခရီး စဉ်ကို တွေးပြီး စိတ်လှုပ်‌ရှားနေကြသည်။ကြက်ပစ်၊ငှက်ပစ်နှင့် ကြွက်ထောင်၊ငှက်ထောင် လောက်သာ အကြီးမားဆုံး လုပ်ဖူးသော မောင်ဘိုးထင်တို့သည် ယခု တောဝက်၊ယုန် နှင့် ဂျီတို့ကို လိုက်ရမည် ဆိုသောကြောင့် စိတ်လှုပ်ရှားနေကြခြင်း ဖြစ်ပါလေသည် ။

◾အခန်း (၇)

မနက်အာရုံတက်ချိန်တွင် သူဌေးကုန်းရွာထဲမှ လူတစုသည် ရွာအပြင်သို့ ထွက်လာနေကြသည်။ထိုလူစုမှာ ဦးစံလှဦးဆောင် သော တောလည်ထွက်မည့်လူစု ဖြစ်ကြသည်။ဦးစံလှ၏ အပေါင်းအပါများသည် မောင်ဘိုးထင်တို့အား အတော်လေး ချစ်ခင်ကြသည်။ပွင့်လင်းရိုးသားသော မောင်ဘိုးထင်တို့အား ရိုးသား‌သော တောသားကြီးများမှ ခင်မင်ကြသည်မှာအဆန်းတော့မဟုတ်ပေ။ဦးစံလှတို့သည် ယုန်ပိုက်၊ဂျီပိုက် နှင့် တော ဝက်ပိုက်များကို ထမ်းလာကြသည်။ဖိုးထွေးနှင့် သာရသည်လည်း လှံတယောက်တချောင်းဆီဖြင့် မြောက်ကြွ မြောက်ကြွဖြစ်နေပြီး မောင်းဘိုးထင်မှာတော့ မောင်ရဲဟု အမည်ရသော လူရွယ်ပေးထားသည့် ဓားမြောင်ကို ခါးတွင်ပတ်ထားပြီး ခပ်ဝင့်၀င့် လမ်းလျှောက်ပြနေလေရာ ထမင်းအုပ်နှင့် စားစရာများ သယ်ရသော သာအေးနှင့် ပေတူးတို့၏ မျက်စောင်းခဲခြင်းကို မကြာခဏ ခံနေသည်။ပေတူးသည် မ‌ကျေမနပ်နှင့် သာအေးအား တိုးတိုး စကားဆိုလေသည် ။

"တောက် ဒီလိုမှန်းသိခဲ့ရင် ငါ တောလည်တာ မလိုက်ပါဘူးကွာ သူတို့ကြတော့ မြောက်ကြွ မြောက်ကြွ နဲ့ ငါတို့ကြတော့ ဒါကြီးတွေ သယ်ခ်ိုင်းတာ မတရားဘူး"

"ဟေ့ကောင် တိုးတိုးပြောဟ ဦးစံလှကြီးက တုတ်ပြီး ဓားပြီးတယ် ဆိုတာ မင်းလည်း သိတယ်နော် တော်ကြာ ခေါင်း နဲ့ ပြေးဝှေ့လို့ သေနေဦးမယ် "

"သူသယ်ခိုင်းလို့သာ သယ်ရတာ ကျန်တဲ့သူ သယ်ခိုင်းလို့ကတော့ ပေတူးတို့က ဂရုကို မစိုက်ဘူး "

"အဟမြး အဟမြး "

သူတို့ နှစ်ယောက်၏အရှေ့မှ ဦးစံလှကြီး ၏ ချောင်းဟန့်သံ ကြောင့် ပေတူးသည် ပြောလက်စ စကားကို ရပ်ပစ်လိုက်ကြသည်။သူတို့ အတန်ကြာအောင် လမ်းလျှောက်ပြီး၍ နေဝန်းနီနီမြင်ရချိန်တွင်တော့ ဇရပ်တခုတွင် နားလိုက်ကြသည်။ဇရပ်ပေါ်ရောက်သောအခါ ဦးစံလှသည် ပေတူး နှင့် သာအေးအား

"ကောင်လေးတွေ မင်းတို့နှစ်ယောက်က ချက်တတ်ပြုတ်တတ်မဲ့ ရုပ်တွေကွ အဲ့တာကြောင့် မင်းတို့ကို သက်သာတဲ့နေရာမှာ ထားတာ ငါတို့က ညနေ ဒါမှမဟုတ် နောက်နေ့မှ ပြန်ရင် ပြန်လာမှာ မင်းတို့နှစ်ယောက်က ငါတို့အတွက် ထမင်း နဲ့ ဟင်း ချက်ပေးထားကွာ တောထဲလိုက်မနေနဲ့ ပင်ပန်းတယ် "

"ဟာ ဒါတော့ မဖြစ်ဘူး ဦးစံလှကို ကြောက်တာက ကြောက်တာပဲ ဒီတခါတော့ ငြိမ်ခံမနေတော့ဘူး ကျုပ်တို့ နှစ်ယောက်က အမဲလိုက်တာ ဝါသနာပါလို့ လိုက်လာတာ ထမင်းချက်ဆို ချက်ပေးမယ် တောထဲတော့ လိုက်ရမှ ဖြစ်မယ် "

"ငါက မင်းတို့နှစ်ယောက် ပင်ပန်းနေမှာ စိုးလို့ပါကွာ "

194

ပရ​လောကစာ​ပေ ဝတ္ထုများးး