ပရ​လောကစာ​ပေ ဝတ္ထုများးး

ကိုဘသိန်း၏ တုန့်ပြန်ပစ်ခတ်မှုက ကောင်းစွာထိရောက်ခဲ့ပေသည်။ ဝေါင်းခနဲ ဝေါင်းခနဲ နာနာကျည်းကျည်း ဟိန်းလျက် ကျားသစ် လဲကျသွားသည်။

မြေပြင်ပေါ်တွင် နှစ်ပတ်သုံးပတ်မျှပင် လိမ့်လူးသွားခဲ့၏။

ကိုဘသိန်း၏ ရန်ကြီးအောင်နှစ်လုံးပြူးသေနတ်မှ O Buck ခဲသီးကျည်သုံးလုံး စုပြုံထိမှန်ခံလိုက်ရ၍ ဖြစ်ပါသည်။

တောကောင်သည် ဒဏ်ရာကြောင့် မြေပြင်တွင် လူးလိမ့်နေသည်။ နီးရာ မီရာ ချုံနွယ် သစ်ကိုင်းများကို ဒေါသတကြီး ကိုက်ဆွဲကုပ်ခြစ်လျက်လည်းရှိသည်။ လက်စသိမ်းပစ်ခတ်ဖို့ပင် မလိုတော့သဖြင့် ကျွန်တော်၊ ဘဘိုးရနှင့် ကိုဘသိန်းတို့ အန္တရာယ်ကောင်၏ ဇာတ်သိမ်းခန်းကို စိတ်အေးလက်အေး ကြည့်နေလိုက်ကြ၏။

ကျားသစ်သည် အာခေါင်ကိုခြစ်၍ နာကျင်စွာ တစ်ချက် အသံကျယ်လောင်စွာ ဟိန်းပီးနောက် ခြေလက်များ လှုပ်ရှားခြင်း မပြုနိုင်တော့ဘဲ လဲကျငြိမ်သက်သွားလေသည်။

ကျားသစ်ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှာ ဒဏ်ရာနှစ်ချက် တွေ့ရှိ ရသည်။ ကိုမြသောင်းပစ်ခတ်လိုက်သည့် (၃၀-၆၆) ဝင်ချက်စတာကျည်ဆံက တင်ပါးကို ခါးဆစ်ရိုးအား မထိမှန်ဘဲ ဖောက်ထွက်သွားသည်။

ဘဘိုးရ၏ ဒသမ (၃၀၃)ရိုင်ဖယ်ကျည်ဆံ ထိမှန်ခြင်းမရှိသဖြင့် မတွေ့ ရ။

နောက်ဆုံး ကိုဘသိန်း၏ နှစ်လုံးပြူးမှ O Buck ကျည်သုံးလုံး နှလုံးတွင်းကို စုပြုံထိမှန်သွားသည်။

အန္တရာယ်ကောင် တစ်ဇာတ်သိမ်းသွားပြီဖြစ်၍ ကျွန်တော်တို့ မုဆိုးအဖွဲ့ ဟင်းခနဲ ပင့်သက်တွေချ။ အိမ်အပြန် မျက်နှာပန်းလည်း လှသွားရ၏။

ဘိုးရနှင့် လှဒင်တို့ကမူ ဒဟပ်တောရွာသို့ ပြန်အဝင်မှာ မျက်နှာကိုမော့ရင် ရင်ကိုကော့၍ ပြုံးပြုံးကြီး လုပ်နေပုံများ မြင်ပြင်းကပ်စရာပင် ကောင်းလှတော့သည်လေ။

- ပြီးပါပြီ -
#crd#

ပတ်ဝန်းကျင်ကို လင်းလင်းချင်းချင်း မြင်ရသည်။ အင်ပင်များက လူတစ်ကိုယ်စာ၊ အချို့ တစ်ဖက်စာ ကြီးမားသော တောဖြစ်သည်။ ချုံများမှု ကျဲပါးသွားပြီး တစ်ချုံ နှစ်ချုံသာ မြင်တွေ့နိုင်တော့၏။

ဘဘိုးရက ဒသမ (၃၀၃) ရိုင်ဖယ်ဖြင့်လည်းကောင်းကျွန်တော်က (၃၇၅)မက်ဂနမ်ရိုင်ဖယ်ဖြင့်လည်း ကောင်း ကိုဘသိန်းက သုံးဆယ့်နှစ်လက်မ ပြောင်းရှည်နှစ်ဘက်ချုပ် ရန်ကြီးအောင်နှစ်လုံးပြုးဖြင့်လည်းကောင်း အသင့်အနေအထား ကိုင်စွဲလျက် ဒဏ်ရာရ သားကောင်နောက်သို့ လိုက်နေကြသည်။

ကျေးငှက်သံများ လုံးဝတိတ်ဆိတ်နေသည်။ ယုတ်စွ ကြက်တွန်သံပင် မကြားရ။ တောငြိမ်နေပုံ ထောက်ချင့်၍ တောကောင် သည်တစ်ဝိုက်တွင် ခိုအောင်း နေမည်မှာ သေချာလှ၏။ တောကောင်ငယ်များ ကြောက်ရွံ့ရသည့် တောကောင်ကြီး ရှိနေသည်မဟုတ်လား။

ဘဘိုးရသည် ပေါင်လုံးသာသာခန့် ဒဟပ်ပင်တစ် ပင်အခြေသို့ ငုံ့ကြည့်စူးစမ်းနေသည်။ ထူးခြားချက်တစ်စုံတစ်ခုကို သူတွေ့မြင်မိပုံရသည်။

ကျွန်တော်က ဘဘိုးရအနီးသို့ ချဉ်းကပ်သွားရန် ခြေလှမ်းလိုက်သည်။ ကိုဘသိန်းကလည်း ကျွန်တော်၏ နောက်ဘက်သုံးလေးလှမ်းအကွာတွင် လိုက်ပါ
လာရာက ကျွန်တော့်နောက်သို့ ဆက်လိုက်ဖို့ ခြေလှမ်းလိုက်သည်။

ရုတ်တရက် ဝေါင်းခနဲ သားရဲတစ်တောင်၏ မာန် သွင်း၍ ဟိန်းသံတစ်ချက် ကြားလိုက်ရပြီး ဘိုးရငုံ့ကြည့်နေရာ အင်ပင်၏ လက်ဝဲယွန်းယွန်းရှိ အင်ပင်တစ်ပင်နောက်မှ မည်းမည်းအကောင်တစ်ကောင် ခုန်ထွက်လာသည်။

ဘဘိုးရကား ဝါရင့်မုဆိုးကြီးဖြစ်ကြောင်း သူ့လုပ်ရပ်က သက်သေပြလိုက်၏။ 'ဝေါင်း’ခနဲ သားရဲကောင်၏ ဟိန်းသံကြားလိုက်ရသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက်တည်း သံပတ်ပေးထားသော စက်ရုပ်တစ်ရုပ်အလား ခန္ဓာကိုယ်ကို ဆတ်ခနဲ ခါးဆန့်ရပ်လိုက်သည်။

ကျည်ထိုးမောင်းတင် အသင့်ပြင်ကာ ကိုင်ဆွဲထား သော ဒသမ (၃၀၃) ရိုင်ဖယ်ကို မည်းခနဲ ခုန်ဝင်လာသော သားကောင်ဆီသို့ ပြောင်းထိုးချိန်လိုက်ပြီး တစ်စက္ကန့် နှစ်စက္ကန့် မျှပင် တုန့်ဆိုင်းခြင်းမရှိ၊ ဒိုင်းခနဲ ပစ်ထည့်လိုက်၏။

ဘဘိုးရ၏ လှုပ်ရှားမှုသည် အသက်အရွယ်နှင့် မလိုက်ဖက်အောင်ပင် မြန်ဆန်သည်။ သာမန်မုဆိုးငယ်များ သူ့လို မြန်ဆန်တုံ့ပြန်နိုင်လိမ့်မည် မထင်ပါ။ သို့ပင်ဖြစ်စေကာ လက်မတင်ကလေး နောက်ကျသွားသည်။

မုဆိုးပစ်ခတ်၍ ဒဏ်ရာရထားသော သစ်နာသည် နာကျင်၍ ဒေါသထွက်နေသည်။ ပင်ကိုယ်ကပင် ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်လှသည့်ဘသားစားသတ္တဝါ ထိမှန်ဒဏ်ရာရထားသည့်အခါ ပို၍ခက်ထန်ကြမ်းကြုတ်နေသည်။

သူ့ကို သုတ်သင်မည့်မုဆိုးကို ရင်ဆိုင်ဖို့ အသင့်ပြင် စောင့်ဆိုင်းချောင်းမြောင်းနေသည်။ တွေ့လည်း တွေ့ရော။ စက္ကန့်ပိုင်းမျှ တုံ့ဆိုင်းခြင်းမရှိ။ ပုန်းကွယ်နေရာမှ ခုန်အုပ်သည်။ မုဆိုးက တုံ့ပြန်ပစ်ခတ်လိမ့်မည်ကိုလည်း သဘာဝအသိဉာဏ်ဖြင့် သိရှိနားလည်ပြီး ဖြစ်ချိမ့်မည်။

ဘဘိုးရ၏ သေနတ်ပြောင်း သူ့ဆီအလှည့်မှာ ခန္ဓာကိုယ်ကို လူးလွန့်ရှောင်တိမ်းပစ်လိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် ဘဘိုးရ ပစ်ခတ်လိုက်သည့်သေနတ်မှ ကျည်ဖူးက သူ့ကို မထိမှန်ချေ။

သို့သော် ကျားသစ်၏ ထက်မြသော လက်သဲများကမူ ဘဘိုးရ၏ လက်ဝဲပခုံးသားများကို အမြှောင်းလိုက် ကွာကျအောင် ဆွဲခွာသွားသည်။

"အား .."

ဘဘိုးရ နာကျင်လွန်း၍ အာမေဋိတ်သံကျယ်ကျယ် လောင်လောင် ပေါ်ထွက်သွားသည်။ ကျားသစ်သည် ဘဘိုးရ၏ ပခုံးသားကို လက်သဲဖြင့် ကုပ်ခြစ်သွားပြီးသည်နှင့် တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ကျွန်တော့်ကိုယ်ပေါ်သို့ပါ ခုန်ချလိုက်၏။

ဘဘိုးရ၏ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ ကျားသစ်ခုန်ချမလာမီကပင် မည်းမည်းသတ္တဝါကို သူ့ဟိန်းသံကြောင့် သတိထားမိပြီး ဖြစ်ရကား ဘဘိုးရက ဒိုင်းခနဲ ပစ်လိုက်သည်ကိုလည်းကောင်း၊ ဘဘိုးရ၏ ပခုံးသားကို လက်သဲများဖြင့် ကုတ်ခြစ်ဆွဲခွာသည်ကိုလည်း တွေ့မြင်လိုက်ရသည့် ကျွန်တော်က ကြိုတင်သတိထားပြီးမို့ တစ်ဘက်သို့ ခုန်၍ ရှောင်လိုက်သည်။

ထို့ကြောင့် လက်တစ်ကမ်းအကွာသို့ ကျွန်တော်ရောက်သွား၏။ ကျားသစ်က ဝေါင်းခနဲ ဝေါင်းခနဲ မာန်ဖီသံဖြင့် ဒေါသတကြီး ဟိန်းလျက် ကျွန်တော့်နောက်ဘက် ခြေလှမ်းနှစ်လှမ်းအကွာတွင် ပါလာသော ကိုဘသိန်းအား ခုန်အုပ်လိုက်ပြန်သည်။

သတိထားပြီးဖြစ်၍ အန္တရာယ်ကောင်အား မျက်ချည်မပြတ် စောင့်ကြည့်နေသည့်တိုင် ကိုဘသိန်း ရှောင်တိမ်းလှုပ်ရှားမှုက စက္ကန့်ပိုင်းမျှ နောက်ကျသွားပြန်သည်။

ယင်း နောက်ကျမှုက ကိုဘသိန်း၏ လက်မောင်း သားအချို့ ကျားသစ်၏ လက်သည်းကြားတွင် ပါသွားရခြင်း ရလာဒ်ဖြစ်သွား၏။

ကိုဘသိန်းသည်လည်း အတွေ့အကြုံ ကောင်းစွာရှိပြီး မုဆိုးဖြစ်၏။ ကျားသစ်က သူ့လက်မောင်းသားအချို့ အလွှားလိုက်ကွာသွားအောင် ကုပ်ခြစ်ခံလိုက် ရသည့်တိုင် သေနတ်ကို မလွတ်တမ်းကိုင်ထားရင်းက ပစ်မှတ်ကို ပြောင်းထိုးချိန်လျက် မောင်းခလုတ်ကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။

ဘဘိုးရနှင့် ကျွန်တော်တို့ သူ့နောက်ဘက်တွင် ကံအားလျော်စွာပင် ရောက်နေကြသည်ဖြစ်ရာ ကိုဘသိန်းက သားကောင်ကို လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် ပစ်ခတ်နိုင်ခွင့်ရရှိသွား၏။

အန္တရာယ်ကောင်သည် တစ်ချီတွင် လူးလွန့်ရှောင် တိမ်းခြင်းမပြုလိုက်နိုင်။ အင်မတန် လျင်မြန်သော သတ္တဝါ၊ အရှောင်အတိမ်းကောင်းသော တောကောင်။ မုဆိုးသုံးယောက်ကို အလစ်အငိုက် ကုပ်ခြစ်ကိုက်ခဲဖို့ ကြိုးစားသော်လည်း လူသားမုဆိုးတို့၏ တုန့်ပြန်ရှောင်တိမ်းနိုင်ခြင်းက ဒင်း၏ ရက်စက်ခက်ထန်စွာ တိုက်ခိုက်မှုကို ကာကွယ်နိုင်ခဲ့၏။

"သစ်လေ . . သစ်၊ ကျွန်တော်တို့ဘက် လျှိုထွက် လာတာ မြင်လိုက်တယ်။ ခြောက်သမားတွေ ရှေ့က ကပ်လျက်ပဲ။ ကြည့်ရတာ အသာခိုပြီး လျှိုနေတာ။ တောမောင်းတဲ့လူတွေ အရမ်းနီးလာတော့မှ ထွက်တာနေမှာ။ ခုန်အထွက်မှာ ပစ်လိုက်တာ။ နောက်ပိုင်းနည်းနည်း ရောက်သွားတယ်နဲ့ တူတယ်။ တုန့်ခနဲ တစ်ချက်တော့ ဖြစ်သွားတယ်။ ပြီး ပြေးထွက်သွားတာ မြန်လွန်းလို့ နောက်တစ်ချက် ထပ်ပစ်ဖို့ တောင် အချိန်မရလိုက်ဘူး”

ကိုမြသောင်း၏ စကားသံ ဟောင်ဖွာဟောင်ဖွာနှင့် ပြောနေသည်ကို မြင်ရသည်။

"ထွန်းရှင်ကို သစ်က နောက်ကြောင်းပြန်လှည့်ဖို့အလုပ်မှာ မြင်လို့ ကုတ်သွားတာ။ နောက်က ခြောက်သမားတွေ ထပ်ကြပ်ပါလာလို့ ထွက်လမ်းကို ပြန်လှည့်ပြီး ဒရကြမ်းပြေးသွားတာ။ နို့မို့များတော့ ထွန်းရှင့်အသေပဲ။ ခုတောင် ပခုံးမှာရော ကျောမှာပါ အလွှားအလွှား ကွာသွားတာပဲ။ အရေတွေ ကွာကျနေတာ သခွားသီးခြစ်ထားတဲ့ အတိုင်းပဲ။ ထွန်းမှင်ရေ မျောခုတ်ကွာ။ သာတန်နဲ့ စောင်ပုခက်လုပ်ကြ။ အမြန်ထမ်းသွားကြရအောင်”

ဘဘိုးရက အလောတကြီး စီစဉ်နေသည်။ တော ကောင်ကို လှန့်ထုတ်လိုက်သလို ဖြစ်သွားပြီမို့ ယနေ့တောဆက်ခြောက်လျှင်လည်း အချည်းနှီးဖြစ်ချိမ့်မည်။

"ကိုင်း ဘိုးရ . . . ကျွန်တော်နဲ့ ကိုဘသိန်း တောကောင်နောက် ဆက်လိုက်ချင်တယ်ဗျာ။ အမှတ်ကလေး ဘာကလေး ကျန်ခဲ့သလား နည်းနည်းရှာကြည့်ပါဦး။ ကိုမြသောင်းပြောတော့ တစ်ချက် တုန့်ခနဲ ဖြစ်သွားတယ်လို့ သိရတယ်။ သွေးစတို့ ဖြတ်မွေးတို့ ကြည့်ကြည့်ပါဦး”

ကျွန်တော် ဘဘိုးရအား ဆွေးနွေးကြည့်လိုက်၏။ စင်စစ် သားကောင်နောက် လောလောလတ်လတ် ဆက်လိုက်ခြင်းက အကောင်းဆုံးဖြစ်သည်။

ကိုမြသောင်းကိုင်ဆောင်သော အမဲပစ်သေနတ်က ၃၀-၀၆ စပရင်းဖီးလ်ရိုင်ဖယ်ဖြစ်သည်။ အလွန်တိကျသေချာအောင် ပစ်ခတ်နိုင်သော အမဲပစ်သေနတ်ဖြစ်၏။ ကျားသစ်ကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် ချိန် ... လိုက်ချိန် ... ပစ် ။ ပစ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

လှုပ်ရှားပစ်မှတ် ဖြစ်စေကာမူ အလေ့အကျင့်ရှိပြီး မုဆိုးများအဖို့ ရွေ့လျားပစ်မှတ်ကို ပစ်ခတ်ရခြင်းကား အခက်အခဲမရှိလှ။ လုံးလုံးကြီး လွဲချော်သွားခြင်းကား မည်သည့်နည်းနှင့်မှ မဖြစ်နိုင်။ သေကွင်းမထိမှန်သည့်တိုင် ဒဏ်ရာရသွားအောင်တော့ သေချာပေါက် ထိမှန်နိုင်မည် ဖြစ်ပါသည်။

ဘဘိုးရက လှဒင်အား ဒဏ်ရာရထားသော ထွန်းရှင်ကို စောင်ပုခက်နှင့် ထမ်း၍ ဝသုန္ဒရကျေးရွာ ဆေးပေးခန်းသို့ အမြန်သွားရောက်ပို့ဆောင်ဖို့ တာဝန်ပေးလိုက်၏။ ရွာသားများကိုလည်း ရွာသို့ပြန်ကြရန် မှာကြားလိုက်သည်။

ကိုမြသန်း ကျားသစ်ကို ပစ်ခတ်လိုက်သော ပစ်ကျင်းသို့ သွားရောက်၍ စေ့စေ့စပ်စပ် ရှာဖွေကြည့်လိုက်သည့်အခါ နဘူးချုံတစ်ချုံ၏ အရွက်များပေါ်တွင် လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် သွေးစက်အချို့ တွေ့လိုက်ရ၏။

တောကောင်တိုက်သွား၍ ပေကျန်ရစ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ရင်စို့ခန့် အမြင့်ရှိ သစ်ရွက်များတွင် တင်ကျန်ခဲ့သော သွေးစက်များဖြစ်၏။ ကိုမြသောင်း ပစ်လိုက်၍ ဒဏ်ရာရသွားသည့် ကျားသစ် လန့်ခုန်ခုန်လိုက်ရာတွင် တိုက်မိပေကျန်ခဲ့သော အမှတ်များပင်။

သစ်ရွက်ပေါ် တွင် တင်ကျန်ခဲ့သည့် သွေးစက်များက ခပ်ကျဲကျဲ ဖြစ်၏။ နှလုံးကို ထိမှန်ပုံမရ။ နှလုံးကိုမှန်လျှင် သွေးက ပျစ်နေတတ်တယ်။ ကျဲနေသောကြောင့် ကျားသစ်၏ ခန္ဓာကိုယ် တစ်နေရာရာကို ထိမှန်ပုံရသည်။

သည်အတိုင်းဆို ကျားသစ် အနာတရဖြစ်သွားပြီ။ ရှေ့သို့ ဆက်ရှာသည့်အခါတွင်လည်း အမှတ်များကို တွေ့မြင်ရသည်။ မွန်းတည့်နေ၏ အပူရှိန်ကြောင့် ဒဏ်ရာမှ သွေးများ အတော်အတန် ထွက်နေဟန်တူသည်။ အင်ပင် ပင်စည်ပေါ်မှာ၊ သန်းပင် ပင်စည်ပေါ်မှာ၊ ပိစပ်ချုံ ပေါ်မှာ။ ကျွန်တော်တို့ သွေးစက်များ တွေ့ ရသည့်လမ်းကြောင်းအတိုင်း သတိကြီးစွာထား၍ လိုက်သွားသည်။

ရွာသို့ ပြန်သွားကြသည့် ရွာသားများအသံပင် စိုးစိ
မျှ မကြားရတော့။ ဂန္ဓမာရွာကိုပင် လွန်သွားလောက်ပြီထင်၏။ လုံးဝဥဿုံ ဆိတ်ငြိမ်နေသည်။ လူသူ တိရစ္ဆာန် တစ်စုံတစ်ဦး၊ တစ်ကောင်တစ်မြီးမှ ရှိမနေသည့် အသွင်ဖြစ်သည်။

"ကိုရင်တို့ သတိတော့ ထားနော။ တောကောင်တွေရဲ့ အထာကို သိပြီးသားပဲ။ တောကောင်ဆိုတာ လာလမ်းဘက် ပြန်လှည့်ကြည့်နေတတ်တယ်။ သူ့ကို နာအောင်လုပ်လိုက်တဲ့ မုဆိုးကို ပြန်ပြီး လက်စားချေဖို့ပဲ။ သစ်နာရန်ဘက် တွေ့ရင်ခက်တဲ့။ ဒီကောင် သွေးတွေလည်း ထွက်ထားတော့ တစ်ချိုးတည်း ရှောင်ထွက်ပြေးမယ့်ပုံ မပေါ်ဘူး။ တစ်ထောက် တစ်ထောက် ခိုနားပြီးမှ သွားမှာ သေချာတယ်”

ဘဘိုးရက ကျွန်တော်တို့အား ရှင်းပြသည်။ အမှတ်များကို ကျွန်တော်တို့ ရှာရင်း လိုက်ရင်းနှင့် အင်တိုင်းတောသို့ ရောက်လာကြ၏။

အင်ပင်ပေါက်များ ဟိုတစ်ပင် သည်တစ်ပင် မစိပ်မကျဲ ပေါက်နေသည်။ ချုံတွေ ပါးသွားသည်။ ထို့အတွက် မြင်ကွင်းက အတော်အတန် ရှင်းသွားသည်။ အမှတ်များလည်း ရှာမတွေ့တော့။ မြေက မာနေ ၍တစ်ကြောင်း၊ ကျားသစ်လို သားကောင်မျိုးက ခြေဖဝါးပျော့သော သတ္တဝါမို့ ခြေရာမထင်နိုင်သဖြင့်တစ်ကြောင်း အခက်အခဲ တွေ့လာကြရ၏။

ခြေရာပျောက်သွားလျှင် အန္တရာယ်က ပိုကြီးသည်။ လျှော်ပင်အရှေ့မြောက်ကြောပေါ်သို့ သူတို့ ရောက်လာသည်အထိ ကျားသစ်၏ အမှတ်များကို မမြင်ကြရသေးချေ။ ညနေစောင်းချိန်မို့ နေရောင် အလင်းတန်းများ တောအတွင်းပိုင်းအထိ တိုးဝင်လျက်ရှိသည်။

နံနက်ခင်းစာကို ကောက်ညှင်းငချိပ်ပေါင်းနှမ်းထောင်းနှင့် ဆတ်သားကြော်တို့ဖြင့် တစ်ဝကြီးစားပစ်လိုက်ကြသည်။ တောသို့ဝင်စတွင် တောကြက်တစ်ကောင်နှစ်ကောင် တွန်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။ လေပြည်ညင်းကလေးက မုဆိုးတစ်သိုက် ကြားမှ ဖြတ်ပြေးသွားသည်။

ကျွန်တော်တို့ အနောက်ဘက်တွင်ကျန်ခဲ့သော ဂန္ဓမာရွာဆီမှ မီးခိုးတန်းများကို ပျပျမျှ မြင်တွေ့ရသေးသည်။ လျှော်ပင်ရွာသည်လည်း လက်ဝဲယွန်းယွန်းတွင် အတော်အတန် ဝေးကွာစွာ ကျန်ရစ်ပြီး တောက စေးပျစ်ချုံနွယ် ထူထပ်သည်။ သစ်ပင်ကြီးများ မကျဲမပါး ရှိသည်။ မြင်ကွင်းက ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမရှိ။ သက်ငယ်တောလို မလင်း။

အမှောင်ရိပ်တစ်ဝက် အလင်းကွက်တစ်ကွက်မို့ လေးသမားများ မျက်စိရှင်ရှင်ထားဖို့ ဘဘိုးရက သတိပေးသည်။ သားကောင်နှင့် ခြောက်သမားသေချာစွာ ခွဲခြားဖို့ မှာသည်။ မနေ့ကကဲ့သို့ပင် လေးသမားများအား စည်းခွဲခြားပေးသည်။

ခြောက်သမားများကိုလည်း အန္တရာယ်ကောင်က ကောက်ကျစ်ကြမ်းကြုတ်ရက်စက်သည့် တောကောင်မို့ သတိ ဝီရိယရှိဖို့ မပေါ့ဆဖို့ အတန်တန်မှာသည်။ ဝသုန္ဒရရဲကင်းစခန်းမှ သူ့တူ ရဲတပ်ကြပ်ချစ်တင်က ရိုင်ဖယ်တစ်လက်နှင့်အတူ ဘဘိုးရနှင့် အတူတကွ ခြောက်သမားအဖွဲ့နှင့် ယှဉ်တွဲလိုက်ပါမည်ဖြစ်၍ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ တောမောင်းကြဖို့ ဆော်ဩသည်။

လေးအဆုံးမှ ကိုဘသိန်း၏ လေချွန်သံ ရွှီခနဲ ပေါ် ထွက်လာသည့်အချိန်တွင် ခြောက်သမားများထံမှ ဟေးဟေး ဟားဟား တောမောင်းသံများလည်း သဲ့သဲ့ကြားရသည်။

လေးသမားများ မျှော်လင့်တကြီးနှင့် ရင်တဖိုဖို ရှိနေ သလို ခြောက်အမားများကလည်း စိုးရိမ်ကြောင့်ကြ ရင်တမမဖြင့် တောမောင်းနေကြသည်။

သူတို့ မောင်းထုတ်သည့် တောကောင်က ကျားသစ်ဖြစ်သည်။ သည်တောကောင်မျိုးက လူကို မကြောက်တတ်။ ရန်သူသဖွယ် အသေအကြေ တိုက်ခိုက် တတ်သည့် သတ္တဝါ။ ထို့ကြောင့်ပင် ခြောက်သမားများ ရင်ဘောင်တန်းလျက် ထွက်လမ်းသို့ တောကောင်များကို မောင်းထုတ်နေကြသည်။

သားကောင်ငယ်ကလေးများ ပုန်းချုံများအတွင်းမှ အလန့်တကြား ထွက်ပြေးသွားကြသည်။

တောကြက်ဖတစ်ကောင် ကြက်မ သုံးလေးကောင် တောင်ပံခတ်သံ တဝှီးဝှီးဖြင့် ဒရောသောပါး ပျံသန်းသွားသည်။

ချုံပုတ်များကို တုတ်နှင့် တစ်ဖုန်းဖုန်းမြည်အောင် ခြောက်သမားများက လက်ဆပြင်းပြင်းနှင့် ရိုက်ကြသဖြင့် တောက ညံစီနေသည်။

လှဒင်၏ ခွေးများကလည်း ခြောက်သမားများရှေ့
မှနေ၍ တရှူးရှူး အနံ့ခံကာ ပြေးနေသည်။ သားကောင်တွေ့လျှင်မူ မာန်ဖီကာ တဝေါင်းဝေါင်းဟောင်လျက် မိရာ ရရာကို ကိုက်ဆွဲဟပ်ပစ်လိုက်မည်မှာ မုချဖြစ်သည်။

မကြာ မတင်မှာ တောကောင်များ ထွက်လာတော့မည်ဖြစ်၍ မုဆိုးများ အမဲပစ်သေနတ်များ ကျည်ထိုးမောင်းတင် အသင့်ပြင်ထားသည်။ လုံခြုံရေးခလုတ်ကိုပိတ်လျှက် ငြိမ်ငြိမ်သက်သက် စောင့်ဆိုင်းနေကြသည်။

သည်တောက လင်းတစ်ကွက် မှောင်တစ်ဝက်ဖြစ်သည့်အပြင် မြင်ကွင်းအနည်းငယ်ရှုပ်သော တောဖြစ်၍ မုဆိုးများ အပေါ်စီးမှမြင်နိုင်အောင် သစ်ပင်ရှာ၍ နေရာယူကြသည်။

လက်ခုပ်တစ်ဖောင် နှစ်ဖောင် မရှိတရှိအမြင့်တွင် ခွဆုံရှိသော အပင်တစ်ပင် တွေ့ရသဖြင့် သေနတ်ကိုလွယ်ကာ တက်ရောက်နေရာယူလိုက်ရ၏။ အမြင့် မှဆည်း၍ ကြည့်ရသဖြင့် မြင်ကွင်းက ကျယ်သွားသည်။ လှုပ်ရှားမှုတွေမှန်သမျှ မလွတ်တမ်း မြင်နိုင်သည်။

ခြောက်သမားများ၏ တောမောင်းသံများ တဖြည်း ဖြည်း ကျယ်လောင်လာသည်။ သားကောင်ရှိ၍ ထွက်လမ်းသို့ ပြေးလာလျှင် တွေ့ နိုင် မြင်နိုင်လောက်ပြီ။ တောကြက်တစ်အုပ် ရစ်ငှက်တစ်စုံ ရှဉ့်ငပေါတစ်ကောင်သာ ထွက်လမ်းသို့ ပြေးထွက်လာသည်။

ချေ(ဂျီ)၊ ဒရယ် တစ်ကောင်မျှမရှိ။

သို့ဆိုလျှင် သားစားတောကောင် တစ်ကောင်ကောင်တော့ ရှိနေလောက်ပြီ။ တောကောင်ငယ်များ ကြောက်လန့်ရသော တောကောင်ကား မည်သို့သော သတ္တဝါပါလိမ့်။

အတွေးမျှမဆုံးသေးမီ ဒိုင်းခနဲ သေနတ်သံတစ်ချက် ကြားလိုက်ရ၏ လေးအစမှ ကိုမြသောင်းဆီက ဖြစ်နိုင်သည်။ (၃ဝ-ဝ၆)အမဲပစ်ရိုင်ဖယ်သေနတ်သံ။ သံရှည်ဖြစ်သည်။

သားကောင်ကို ထိမှန်သည့် သေနတ်သံသည် တို၍ပြတ်သည်။ ယခု ထိမှန်ပုံမရ။

ခဏအကြာတွင် ဝေါင်းခနဲ မတိုးမကျယ် ဟိန်းလိုက်သံကို ကြားလိုက်ရပြီးနောက် ခြောက်သမားများဆီမှ ငယ်သံပါအောင် ကြောက်လန့်တကြား အော်ဟစ်သံကို ကြားရသည်။

"လိုက်ဟေ့ . . . လိုက်ဟ၊ သစ်ဟေ့ ... သစ်။
ထွန်းရှင်ကို ကုတ်သွားပြီ”

ခြောက်သမားများ၏ အသံတွေ ဆူညံသွားသည်။ သစ်ပင်ခွဆုံတွင်ထိုင်လျက် ရှေ့မြင်ကွင်းကို သတိထားကြည့်နေမိသော ကျွန်တော်၏ရှေ့ ဝါးတစ်ပြန်လောက် ပိစပ်ချုံ တစ်ချုံ၏ဘေးမှ ကပ်လျက် ခပ်မည်းမည်းတောကောင်တစ်ကောင် ထွက်လမ်းသို့ ရိပ်ခနဲ ဖြတ်ပြေးသွားသည်။ သေနတ်ကို ပခုံးပေါ်သို့ လျှောက်တင်လိုက်ဖို့ပင် အချိန်မရလိုက်။ လှစ်ခနဲသာ တွေ့မြင်လိုက်ရပြီး မြင်ကွင်းမှ ပျောက်သွားသည်။ လေးအဆုံးမှ ကိုဘသိန်းလည်း ပစ်လိုက်ရဟန်မတူ။ ခြောက်သမားများ အသံငြိမ်သွားပြီး မကြာမီ ဘဘိုးရ၏အသံ ကြားရ၏။

“ထွန်းရှင် သစ်ကုတ်ခံရလို့ ဆေးရုံပို့ရအောင် ဒီကို လာစုကြဟေ့”

ရွာသားများအား လှမ်းအော်ပြောကြားနေသည်။ ကျွန်တော်တို့ ထွန်းရှင်အား ရွာသားများ ဝိုင်းဝန်းပြုစုနေရာသို့ ရောက်သွားချိန်တွင် ကိုမြသောင်း၊ ဦးဖေရှင်နှင့် ကိုတင့်ဆွေတို့ပါ ရောက်နေကြပြီ။

ခြောက်သမားမား၏ "တဟေးဟေး" အသံတွေ နီးလာသည်။

တုတ်ရိုက်သံများလည်း ပိုမိုကျယ်လောင်လာသည်။ ရုတ်တရက် တောခြောက်သမားတစ်ဦး၏ ကျယ်ကျယ် လောင်လောင် အော်သံတစ်ခုကို ကြားလိုက်ရသည်။

"ဆတ်ဗျို့ . . . ဆတ်ပေါက် . . . လာနေပြီ”

ခွေးအုပ်က တဝေါင်းဝေါင်း ဟောင်သံပြုသည်။ ခြောက်သမားများ၏ "ဟေး . ." ဟစ်သံ ပိုကျယ်လောင်လာသည်။

သစ်ပင်ချုံပုတ်များကို လက်ရိုက်တုတ်ဖြင့် ဗုန်းခနဲ ဗုန်းခနဲ ရိုက်သံများလည်း ညံနေသည်။

သက်ငယ်ပင်များ လေယူရာယိမ်းလာသလို လှုပ်ရှားယိမ်းယိုင်လာပြီးနောက် ခပ်မည်းမည်း ဆတ်တစ်ကောင် ခြောက်စထောင်ချိုကားကြီး တဝင့်ဝင့်နှင့် ထွက်လမ်းသို့ ပြေးထွက်လာသည်။

လေးအစမှာ ကိုတင့်ဆွေ ရှိနေသည်။ သူ့ကို ကျော်လာလျှင် စာရေးကြီး ဦးဖေမောင် ရှိနေသည်။ သည်လူနှစ်ယောက်စလုံးကိုင်စွဲထားသော သေနတ်တွေက နှစ်လုံးပြူးတွေသာဖြစ်သည်။

ဘယ့်နှယ်ကြောင့် သည်မုဆိုးတွေ ဆတ်ကို မပစ်လိုက်ကြပါလိမ့်။ ကျွန်တော့်စိတ်အတွေးထဲမှာ မေးခွန်းထုတ်နေမိသည်။

စိတ်တွင်းက အဖြေထုတ်၍မျှ မပြီးသေးမီ ဒိုင်းခနဲ ဒိုင်းခနဲ သေနတ်သံနှစ်ချက် ဆက်တိုက်ကြားလိုက်ရ၏။ ခြောက်သမားများထံကလည်း ဟေးခနဲ ဟားခနဲ ဟစ်သံတွေဆူညံလာသည်။ ခဏအကြာတွင်မူ ရွာသားများ၏ တပျော်တပါး အော်ဟစ်လိုက်သံကို ကြားရလေသည်။

“ဆတ် . . . ဆတ် . . . ဆတ်ပေါက် လဲနေပြီ”

"ဘဘိုးရ ဒီကိုလာပါဗျို့ . . . ဒီကို။ ကိုမြသောင်း ဆတ်ကြီးလှဲထားပြီ”

တောနှစ်တော မောင်းပြီးချိန်မှာ ဆည်းဆာ၏ လိမ္မော်ရောင်အလင်းတန်းများ ဝန်းကျင်တွင် ဖြန့်ကျက်လျက် ရှိနေချေပြီ။ တောကောင်ပစ်၍ ထွက်ပေါ်လာသော သေနတ်သံနှင့် ခြောက်သမားများ၏ ဆူသံညံသံများကြောင့် ကျွန်တော်တို့ ရည်မှန်းရာတောကောင် သည်တစ်ဝိုက်တွင် ခိုနေဝံ့တော့မည် မထင်ပေ။

"ဘယ့်နှယ်လဲ ဘဘိုးရ။ နောက်တစ်တောဆက်ဖို့ အချိန်မရှိတော့ဘူးနဲ့တူတယ်”

ကျွန်တော် အဘိုးကြီးအား မေးလိုက်မိ၏။

“ဟုတ်တယ် မုဆိုးရေ . . ကနေ့တော့ ဆက်မောင်းဖို့ မဖြစ်တော့ဘူးလေ။ ခဏနေ မှောင်လာတော့မှာ။ ရွာကိုပဲ ပြန်ကြတာပေါ့။ မနက်ဖြန်မနက်စောစော ထွက်လာပြီး ဂန္ဓမာနဲ့ လျှော်ပင်မြောက်တောကို မောင်းကြည့်ကြမယ်လေ။ ကိုင်း သာဟန်နဲ့ ထွန်းမှင်တို့နှစ်ယောက် ရွာပြန်ပြီး လှည်းယူလာခဲ့ကြ။ ကိုမြသောင်းလှဲထားတဲ့ ဆတ် တင်သွားရအောင်”

ဆတ်ပေါက်က ခြောက်စထောင် ချိုမကားသေးသည့် ဆတ်ဖြစ်သည်။ ဆတ်ဖားကြီး လားလားမမြောက်သေး။ အချိန်လေးဆယ်ကျော်တော့ ရှိလိမ့်မည်။

ဆတ်ဝင်ခိုနေသည့်တောမို့ ကျားသစ်မရှိသည်က သဘာဝကျသည်။ တောသုံးတော မောင်းပြီးသည့်တိုင် အန္တရာယ်ကောင်ကို မတွေ့ရသေးချေ။ ဘယ်တော ဘယ်ချောင်တွင် ခိုနေသည်မသိ။ မနက် ဖြန်တော့ သေချာပေါက် တွေ့ ရနိုင်သည်ဟု ဘဘိုးရက ရဲရဲ ဝံ့ဝံ့ အာမခံသည်။ ဒီအဘိုးကြီးနှယ်။ တစ်ပွဲစားကြီး ကျနေတာပဲ။ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ အာမခံလို့။ ကျွန်တော် ကိုဘသိန်းကို မနေနိုင်ဘဲ ရင်ဖွင့်လိုက်မိသည်။

“မုဆိုးကလဲ . . . . ဘဘိုးရက ဒီတောဒီတောင်တွေ ကို အိမ်ရှေ့ခပြင်လောက် သဘောထားတာ။ သူ ခန့်မှန်းလို့ ဘယ်တုန်းကများ လွဲခဲ့ဘူးလို့လဲ”

ကိုဘသိန်းက ငါးခူပြုံးကလေးပြုံးပြီး ပြန်ပြောလေ
သည်။

စင်စစ် ဒဟပ်တောသား မုဆိုးကြီး ဘဘိုးရသည် ဒေသတစ်ခွင်တွင် ကျင်လည်ကျက်စားသည့် တောသားကြီး စစ်စစ်ဖြစ်ပါသည်။ ဂန္ဓမာ၊ လျှော်ပင်၊ ညောင်ပင်သာ၊ ထိန်တော၊ မင်းကန်ဘုတ်၊ ဝသုန္ဒရ အစရှိသော ရွာများအပြင် ဝန်းကျင်ပတ်ချာ တောင်ကုန်း၊ ရေကန် နေရာလပ်မကျန်အောင် ခြေမချခဲ့ဖူးသည့် နေရာမရှိ၊ နှံ့စပ်ရောက်ရှိခဲ့ပြီး ဖြစ်သည်။

လူမှန်းသိတတ်စ ငယ်ရွယ်စဉ် ကိုးနှစ်ဆယ်နှစ် သားဘဝမှ ယခု အသက်ငါးဆယ်အထိ သည်အရပ် သည်ဒေသကို ကိုယ့်လက်ဖဝါးကို ကိုယ်ပြန်ကြည့်သလို ကျွမ်းကျင်သိရှိနေသူဖြစ်သည်။

တော၏သဘာဝ တောကောင်တို့၏ အလေ့အထကိုလည်း သိရှိနားလည်ပြီး ဖြစ်ပါသည်။ ကိုဘသိန်း ပြောသလိုပင် ဒီအဘိုးကြီး ခန့်မှန်းရင် ဘယ်တုန်း ကများ လွဲခဲ့ဖူးလို့လဲတဲ့။ မှန်မမှန်ကို မနက်ဖန်ဆိုလျှင် သိရ တော့မည်ပဲလေ။

ဒဟပ်တောရွာ ဘဘိုးရတို့အိမ်ဝိုင်းအတွင်း အိမ်ရှေ့ ကနားဖျင်းအောက်တွင် အဖန်ရည်ကျကျနှင့် လတ်ဆတ်သော ဆတ်သားကြော်ကိုဝါးရင်း ညစာကို စောင့်ကြသည်။ ခြောက်သမားရွာသားတွေလည်း ဘဘိုးရက တောကောင်သား စို့စို့ပို့ပို့ ကိုယ်စီဝေငှပေးလိုက်ပြီးဖြစ်၍ ဝမ်းပန်းတသာ ကျေကျေနပ်နပ် ပြန်သွားကြသည်။

မောင်လှိုင်တို့လင်မယားက ထမင်းပြင်ပြီးသည့်အကြောင်း လာပြောသဖြင့် ဘဘိုးရ၏ အိမ်ရှေ့ခန်းသို့ တက်လာခဲ့ကြ၏။ တပင်တပန်း သွားပြန် ခဲ့ကြရသည့်အတွက် မောပန်းဆာလောင်လျက်လည်း ရှိကြသည်။

ဆတ်ဝမ်းတွင်းသားကို ဆီပြန်ချက်ထားသည်။ ဒူးဆစ်ရိုးကို စွပ်ပြုတ်လုပ်ထားသည်။ မိုးခိုသားကို ကြွပ်ရွနေအောင် ကြော်ထားသည်။ ငရုတ်သီးဆားထောင်းနှင့် ထမင်းမြိန်လှသည်။

ကျေးလက်၏အလှ၊ ကျေးလက်၏ညသည် မြို့ပြသားတို့အား ညှို့ယူဖမ်းစားထားလိုက်သည်လား မပြောတတ်နိုင်။

ချိုးကလေးတစ်ကောင် လွမ်းမောဖွယ်ကူနေသည်။ နေ့သစ်ကို ကြိုဆိုနေသည့်အလားပင်။ ကျွန်တော်တို့တစ်တွေ အားလုံး လန်းဆန်းတက်ကြွနေသည်။ ယမန်နေ့က တောမောင်းခဲ့ရာ ဆတ်ပေါက်တစ်ကောင်ရခဲ့သည်။ ယနေ့ မောင်းမည့်တောများတွင် ကျွန်တော်တို့ ရည်မှန်းရာတောကောင် သေချာပေါက် တွေ့နိုင်သည်ဟု ဘဘိုးရက ဆိုထားသည်။

နေမွန်းလတ်မို့ နေကကျဲကျဲပူလျက်ရှိသည်။ လေးသမားငါးယောက်ကို သူ့စည်း ကိုယ့်စည်းခွဲခြား၍ နေရာချထားသည်။ လေးအဆုံးမှ မုဆိုးကိုဘသိန်း သူ့နေရာသို့ ရောက်ရှိသွားပုံရ၏။ ရွှီခနဲ လေချွန် သံတစ်ချက် ထွက်ပေါ်လာသည်။ လေးသမားများ အသင့်ဖြစ်ပြီဟု ကြေညာလိုက်သလိုပင်။

ခဏမျှအကြာတွင် ခြောက်သမားများထံမှ အသံအချို့ တိုးတိုးသဲ့သဲ့ စတင်ကြားလာရသည်။ ဝေးလံလှသော သင်ပေါင်းပင်ကိုင်းတောအစမှ စတင်မောင်းလာကြခြင်းဖြစ်၏။

တောခြောက်သမားများ၏ အသံက တဖြည်းဖြည်းနှင့် နီးလာသည်။ တောက သက်ငယ်တောမို့ သက်ငယ့်ပင်တွေကို နင်းလာရခြင်းဖြစ်သည်ကြောင့် သက်ငယ်ပင်များကို ကျော်နင်းဖြတ်သန်းလာခဲ့ရာတွင် ဖြိုးခနဲ ဖြောင်းခနဲ အသံတွေ ဆူဆူညံညံ ထွက်ပေါ်နေသည်။

ဟေးဟေး ... ဟားဟား ဟိုနေရာအော်၊ သည်နေရာ ကဟစ်။

မုဆိုးတွေကမူ ကိုယ့်နေရာမှာကိုယ် မျက်ကွယ်ယူ လျက် သေနတ်ကို ကျည်ထိုးမောင်းတင်အသင့်ပြင်ထားကြသည်။ မျက်စိကိုဖွင့် နားကိုစွင့်ထားသည်။ သူတို့မျှော်လင့်ထားသည့် တောကောင်က အန္တရာယ်ကြီးသည့် တောကောင်ဖြစ်၏။ မုဆိုးတို့အဆိုအရ “ကျားနှင့်ရင်ဆိုင် တွေ့လျှင်နိုင်၊ သစ်နာရန်ဘက် တွေ့လျှင်ခက်” လို့ ဆိုရသည့် ကျားသစ်။

ကျားသစ်ဆိုသော သတ္တဝါက အလွန်ကောက်ကျစ်သည်။ ဉာဏ်လည်းများသည်။ ပရိယာယ်ကြွယ်ဝသည်။ ရက်စက်သည်။ သည်လိုတောကောင်မျိုးကို စောင့်ပစ်ရမည်မို့ သတိ ကြပ်ကြပ်ထားဖို့လိုပါသည်။

ကိုင်းတောအလယ်ဆီသို့ လူသံများ တစ်စတစ်စ ရောက်လာနေသည်။ ဝေါင်းခနဲ ဝေါင်းခနဲ အမဲလိုက်ခွေးအုပ်၏ အဆက်မပြတ်ဟောင်သံများ တဖြည်းဖြည်း ကျယ်လောင်လာသည်။ ကိုင်းတောအထက်မှ ဝှီးခနဲ ဝေါခနဲ ဖြတ်ကျော်လျက် တောကြက်များ အလန့်တကြား ပျံထွက်လာကြသည်။

ပြီးနောက် ကိုင်းပင်များပေါ်မှ နင်းကျော်လျက် ချေ တစ်ကောင် လေအဟုန်နှယ် ခုန်ကျော်ပြေးလွှားသွားသည်။ မုဆိုးများ အာရုံစိုက်နေသော တောကောင်က ကျားသစ်မို့ ပြေးထွက်သွားသော ချေကိုပစ်ဖို့ မည်သူမျှ စိတ်မကူးကြ။

ထို့နောက် အီခနဲ အုခနဲ ညံညံစီစီ ဟစ်အော်လျက် တောကောင်တစ်ချို့ ကိုင်းတောတွင်းမှ ထွက်လမ်းရှိရာသို့ ပြေးထွက်လာကြသည်။ ကိုင်းပင်များကား အလေးချိန်စီးသော တောကောင်များ တက်နင်းသွားသလို လေယူရာ ယိမ်းလာသလို အိကျလာနေသည်။

တောကောင်ကို မြင်လိုက်၍ပင်လား အသံကို ကြားရ၍ပဲလားမပြောတတ်။ တောခြောက် သမားများ အားတက်လျက် ‘ဝူးဟေ့' ‘ဝူးဟ' အော်သံများ၊ ဖြောင်းခနဲ ဖြောင်းခနဲ သစ်ပင်ကိုင်းပင်များကို လက်ရိုက်တုတ်နှင့် ရိုက်သံများလည်း ဆူညံနေသည်။ ခဏမျှအကြာတွင် ကိုင်းတောကို နင်းခြေလျက် တဝေါဝေါ၊ တဝုန်းဝုန်းမြည်အောင် ပြေးလွှားလာသံကို တစ်ခဏမျှ ကြားလိုက်ရပြီးနောက် ခပ်မွဲမွဲ သတ္တဝါတစ်အုပ် ပြေးထွက်လာသည်။

အစွယ်ဖြူဖြူကို ဝင့်လျက် ဇောင်းမွေးတွေ ထောင်နေပြီး မီးရထားခေါင်းတွဲ တစ်စီးလို ဝေါခနဲ့ လျင်မြန်စွာ ပြေးထွက်လာကြသည်။ တောဝက်များဖြစ်၏။

အချိန်လေးဆယ်မက ကြီးမားသော ဝက်ကြီးများ ဖြစ်သည်။ မိနစ်ဝက်ပင်မကြာလိုက်ပဲ မြင်ကွင်းမှ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ လေးကောင်တိတိဖြစ်၏။

ကျားသစ်ကို ပစ်ရဖို့ မျှော်လင့်နေကြသဖြင့် ဝက်အုပ်
ကိုလည်း သည်အတိုင်းပင် လွှတ်ပေးလိုက်ရသည်။ တောဝက်နှစ်ကောင်လောက်ဆို ဒဟပ်တောသားတွေ အီနေအောင် ဝက်သားဟင်းစားရဖို့ ဖြစ်၏။ လွတ်သည့်ငါးကြီးသည် ဆိုသမို့လား။

ခြောက်သမားများ ချွေးတွေ သံတွေရွှဲ မောကြီးပန်းကြီး ဟောဟဲ ဟောဟဲနှင့် ထွက်လမ်းသို့ ပေါက်ချလာကြ၏။ မျှော်လင့်ထားသော တောကောင်က မထွက်ပေဘဲကိုး။

ဘယ်ထွက်ပါတော့မလဲ။ ကျားသစ်မရှိ၍သာ ချေတို့၊ တောဝက်တို့သည် ကိုင်းတောတွင်းမှာ ခိုနေသည်ပဲ မဟုတ်ပါလား။

စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ကိုင်းတောအစ လွင်သာယာ မှာ အရိပ်ခိုကာ ခြောက်သမားများ နားနေကြလေသည်။

"ကိုင်း. . . တို့ရွာသားတွေ အမောပြေလောက်ပါပြီ။ အရှေ့ဘက်တော တစ်ချီတစ်လော မောင်းကြဦးစို့”

ဘဘိုးရက သူ့လူတွေကို ဆော်ဩသည်။ ဒဟပ် တောသားတွေကလည်း ညီကြ၏။ ဘဘိုးရနှင့်အတူ ပြိုင်တူထလိုက်ကြပြီး တောအစွန်းသို့ ထွက်ခွာသွားကြသည်။

သေနတ်သမားငါးယောက်ကလည်း ဘဘိုးရ ညွှန်ပြထားသည့် လေးများမှာ ကိုယ်စီသွားရောက် စောင့်ဆိုင်းကြသည်။ ကနဦးက ကဲ့သို့ပင် ကိုဘသိန်းက လေးအဆုံးသို့ ရောက်ရှိနေရာယူပြီးသည်နှင့် ရွှီခနဲ လေချွန်လိုက်လေသည်။

ခြောက်သမားများကလည် "ဝူးဟေ့ .. ဝူးဟေ့" ဝူးဟ .. ဝူးဟ" နှင့် တောမောင်းကြသည်။

ဖြောင်းခနဲ ... ဖြောင်းခနဲ သစ်ပင် သစ်ကိုင်း ချုံပုတ်များကို တုတ်နှင့်ရိုက်သံများလည်း ကျယ်လောင်စွာ ထွက်ပေါ်လာသည်။

"သည်တောက တောတောင်မထွက်ဘဲ ဟင်းစား ကောင်ထွက်လည်း ကျုပ်လူတွေ ဟင်းစားရအောင် ထွက်တဲ့ကောင် ပစ်ပေတော့ဗျာ”

တောစမခြောက်မီကပင် ဘဘိုးရက လေးသမား တွေကို စကားထည့်ထားခဲ့သည်မို့ သေနတ်သမားများ သေနတ်တပြင်ပြင် လုပ်နေသည်။ အစောတုန်းကလို တောဝက်အုပ်ထွက်လာလို့ကတော့ နှစ်ကောင်၊ သုံးကောင်တော့ လှဲပစ်လိုက်မည်ဟု စိတ်ကူးကြံစည်ထားကြလေသည်။

မကြာ မတင်မှာပင် ချိုးချိုးချောက်ချောက် အသံပြုလျက် ဖြူတစ်ကောင် လှုပ်လှုပ် လှုပ်လှုပ်နှင့် ပြေးထွက်လာသည်။

ရန်သူကိုရင်ဆိုင်တိုက်ခိုက်ဖို့ သင်းက ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင်ရှိသော သဘာဝက ပေးအပ်ထားသည့် ဖြူစူးများကို ထောင်ထားသဖြင့် တချိုးချိုး တချောက်ချောက်မြည်သံ ထွက်ပေါ်နေခြင်းဖြစ်၏။

ခဏအကြာမှာ ဖြူကောင် မြင်ကွင်းမှ ပျောက်သွားလေသည်။

ခင်မောင်အေး(မန္တလေး)
သူတစ်လှည့် ကိုယ်တစ်ပြန်

ဘဘိုးရတို့ ဂန္ဓမာရွာနှင့် ဒဟပ်တော့ရွာတွေ တစ်ဝိုက်မှာ သည်သတ္တဝါ လာရောက်သောင်းကျန်းနေသည်မှာ လချီ၍ ကြာမြင့်နေပေပြီ။ မုဆိုးတွေ နေတဲ့ အရပ်မဟုတ်လား။ သည်လိုလာကျောလို့ ဘယ်ရလိမ့်မတုန်း။ ကျင်းကျ လုပ်သည်။ သုတ်ကိုင်း ထောင်သည်။ လက်ယှက်ထိုးညှောင့် ထောင်သည်။ ဒင်းကမဖြုံချေ။

ထောင်ချောက်တွေလုပ်တုန်းက သူပါ ပါဝင်လုပ်နေသလား ထင်ရလောက်အောင်ပင် ထောင်ချောက်တွေကို ရှောင်ကွင်းသွားသည်။ ပြီး ရွာစွန်သို့ ဝင်လာ၊ ခွေးတွေကိုဆွဲ ကြက်တွေကိုကိုက်ချီသွားတော့သည်။

ရက်က တစ်ရက်ပြီးတစ်ရက် ရက်သတ္တ တစ်ပတ်ပြီးတစ်ပတ် ကြာလာတော့ ရွာသားတွေ အိပ်ရေးတွေပျက် ခြေကုန်လက်ပန်းတွေ ကျလုလုဖြစ်ပြီး ညည်းညူသံတွေ ထွက်လာသည်။

သည်လိုနှင့် လေသာတောင်ခြေက ရွာတွေမှာ ခွေး
ဟောင်သံတွေ ကြားရတာ နည်းသွားသည်။ ကြက်တွန်သံတောင် မကြားရသလောက် ဖြစ်သည်။

သည်ကျားသစ်တစ်ကောင်ကတော့ တစ်စထက်တစ်စ အတင့်ရဲလာပြီး အိမ်တွေအောက်မှာ ခြံခတ်ထည့်ထားသည့် ဆိတ်ကလေးတစ်ကောင်စ နှစ်ကောင်စပင် ပါသွားခဲ့ပြီ။ ဘဘိုးရတို့ သားအဖနှင့် လှံမုဆိုးလှဒင်တို့ကို အများက “မုဆိုးကြီးတွေ ဘယ့်နှယ်ရှိစ” ဆိုသောအကြည့်မျိုးဖြင့် ဝိုင်းကြည့်ခံရသည့်အခါ ရှက်လွန်း၍ ခေါင်းပင် ရဲရဲမမော့နိုင်ကြတော့။

သို့ဖြစ်၍ ဘဘိုးရ ဒဟပ်တောရွာမှ ကားလမ်းပေါ်တက်လာကာ ကြုံရာကားတစ်စီးပေါ် တက်လျက် မန္တလေးသို့ထွက်လာခဲ့ရ၏။ ဘဘိုးရတို့ အဆင်ချောသွားပုံများ နီလာဆွေဧည့်ရိပ်မွန်သို့အရောက်မှာ မုဆိုးကိုရော ကိုဘသိန်းကိုပါ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် မြင်လိုက်ရသည်။

လေသာတစ်ကြောက ရွာတွေမှာ တောကောင် မွှေလွန်း၍ ကပ်ဆိုက်သည့်နှယ် ဖြစ်နေရသည့်အကြောင်း များ ပြောပြရသည်။ သေနတ် လေးငါးလက်လောက်နှင့် တောမောင်းပြီး ကျားသစ်ကိုနှိမ်နှင်းက အသေအချာ ဖြစ်နိုင်သည့်အကြောင်း ဘဘိုးရက အာမခံသည်။

တောကောင်က အတော်ကြီး အတင့်ရဲပြီး အစာရှိရာ ရွာတွေအနီးမှာသာ ခိုအောင်းပြီး မှောင်တာနှင့် ရောက်လာ၊ လစ်သည်နှင့် ကြုံရာကိုဆွဲ လုပ်နေကြောင်း ပြောပြသည်။

“ကိုင်းပါလေ ကျွန်တော်တို့ ဘဘိုးရနဲ့ လိုက်ခဲ့မယ်။ သေနတ်ငါးလက်ဆို ရပြီမဟုတ်လား”

ကိုတင့်ဆွေက မေးလိုက်သည့်အခါ -

“ရတာပေါ့ . . . မြောက်ဘက်တော၊ အရှေ့ဘက် တော၊ သုံးတောလောက် မောင်းလိုက်ရင် ဘယ်နေနိုင်ပါ့မလဲ”

ဘဘိုးရ အဖြေပေးသည်။

မန္တလေးမှ ဝသုန္ဒရရွာသို့ တစ်နာရီသာသာအကြာမှာ ရောက်လာခဲ့ကြသည်။ ရွာအဝင် လှည်းလမ်းအတိုင်း မောင်းဝင်လာခဲ့ကြသည့်အခါ ဖုန်တွေတထောင်းထောင်းထပြီး ကားနောက်တွင် လွင့်ကျန်ရစ်သည်။

ဘဘိုးရတို့ အိမ်ဝိုင်းရှေ့သို့ရောက်တော့ ယခင့်ယခင် အခါတုန်းကလိုပင် ကလေးတွေတစ်အုပ်ကြီး ရောက်လာကြသည်။ ဆွမ်းခံပြန်ချိန် ရောက်နေပြီ။

ဘဘိုးရက အချိန်အလဟသ အကုန်မခံနိုင်။ ကနေ့တစ်တောမောင်းရ၊ နှစ်တောမောင်းရ မောင်းကြ မည်။ အဆင်သင့်လျင် တစ်တော၊ နှစ်တောမျှနှင့် တောကောင်ထွက်လာနိုင်သည်။

သည့်အပြင် တောကောင်က ရွာနားမှ ဝေးဝေးမခွာသွားတတ်၍ သေချာပေါက် ထွက်လာချိမ့်မည်။

ဘဘိုးရ အစီအစဉ်တွေက စနစ်ကျသည်။ ရွာတွင်း သို့သွား၍ ရွာသားတွေစုသည်။ မသွားမီ သူ့အမယ်ကြီး ရီးစံမယ်နှင့် သားမောင်လှိုင်တို့ လင်မယားတို့အား ဧည့်သည်တွေအတွက် နေ့လည်စာစီစဉ်ထားခိုင်းခဲ့သည်။

ကိုတင့်ဆွေက တောတက်ပြီဆိုသည့်အခါတိုင်း မန္တလေးမှ နာမည်ကျော်ဒံပေါက် အစိမ်းပေါက်ကို ကိုယ်စီ စားလို့ရအောင် ဝယ်လာတတ်စမြဲ။ သို့ပင်ဖြစ်စေကာမှု ကိုတင့်ဆွေ ကြက်သားဒံပေါက်ကို ဘဘိုးရတို့ မိသားစုသာ စားကြရသည်။

မြို့က ဧည့်သည် တွေက တောစာကို မက်ကြပေသည်။ နေ့လည်စာကို မြိန်မြိန် ယှက်ယှက်စားပြီးချိန်တွင် ဘဘိုးရနှင့်အတူ ရွာသားနှစ်ဆယ် အစိတ်ခန့်ပါလာသည်။ လှံမုဆိုးလှဒင်နှင့် ခွေးတစ်အုပ်လည်း ပါသည်။

ဘဘိုးရက အစီအစဉ်ကို အကြမ်းဖျင်းရှင်းပြသည်။

သူတို့မောင်းကြမည့်တောက မြောက်ဘက်တွင် ဂန္ဓမာရွာပြီး နောက် လျှော်ပင်ရွာ၊ အရှေ့ဘက်မှာက ညောင်ပင်သာရွာနှင့် ထိန်တောရွာ၊ တောင်ဘက်မှာက မင်းကန်ဘုတ်ရွာနှင့် ဝသုန္ဒရရွာ။

ရွာတွေ၏ အရှေ့ဘက်သို့ ထွက်လိုက်သည်နှင့် လေသာတောင်ခြေသို့ အင်တိုင်းတောနှင့် ကိုင်းတောများ တစ်ဆက်တစ်စပ်တည်းရှိနေသည်။ စေးပျစ်တောနှင့် သက်ငယ်တွေထူသည်။

ကနဦးမောင်းကြမည့်တောက ဂန္ဓမာ အရှေ့ဘက် သင်ပေါင်းပင်ကိုင်းတောဖြစ်သည်။

တစ်မျှော်တစ်ခေါ်ကြီး။ ကြောက ရှည်လျားသည်။ တောကို နှစ်ပိုင်းခွဲပြီး မောင်းကြမည်ဖြစ်၍ လေးသမားရော ခြောက်သမားများပါ သက်တောင့်သက်သာ မပင်ပန်းဘဲ မောင်းနိုင်သည်။

စောင့်၍ပစ်မည့် လေးသမားက သေနတ်ငါးလက်နှင့်မို့ ခြောက်သမားတွေအတွက် ဟာကွက်လစ်ကွက်မရှိ တစ်အားဖြစ်သည်။ တောကောင် နောက်သို့ ပြန်လှန်သွားလျင် အန္တရာယ်ကင်းအောင် ဘဘိုးရနှင့်အတူ ဝသုန္ဒရရဲကင်းစခန်းမှ ချစ်တင်က ဒသမ ၃ဝ၃ ရိုင်ဖယ်တစ်လက်နှင့် ပါဝင်မည်လည်းဖြစ်၏။

လေသည် တောတစ်ခွင်တွင် ငြိမ်သက်နေသည်။ လေငြိမ်နေသဖြင့် သစ်ရွက်ကလေးအချင်းချင်းပင် တိုးဝှေ့ ပွတ်သပ်ပြီး တီးတိုးစကားမဆိုကြ။

သို့သော်လည်းတစ်မတ်စေ့ကိုဘကြီးခိုင်ကဆီးဖမ်းထားလိုက်ပြီးမြေသို့ချ၍ဖနောင့်ဖြင့်နင်းထားလိုက်သည်။ထိုအခါစုန်းထီး၏တပည့်လည်း အကြံအစီမအောင်မြင်သဖြင့် ဘကြီးခိုင်ကိုစတင်တိုက်ခိုက်တော့သည်။

"ဟေ့ ထန်းပင်ပေါ်ကကောင် ခုချက်ချင်းဆင်းပြီး ဒီအဘိုးကြီးနဲ့ကလေးကိုသတ်လိုက်စမ်း"

တခဏအတွင်းမြတ်စံထွန်း၏ဆံပင်တို့လေပေါ်ထောင်တက်သွားသည်။မြတ်စံထွန်းလည်း ခြေဖျားထောက်ရင်းအပေါ်သို့ဖြည်းဖြည်းချင်းမြောက်တက်လာ၏။ထိုအခါလက်ထဲမှ ဘကြီးခိုင်၏လွယ်အိတ်ကြီးလွတ်ကျရာ ဘကြီးခိုင်လည်းဆီးဖမ်းထားပြီး ဆေးတစ်မျိုးထုတ်ယူလိုက်သည်။ထိုဆေးနှင့်မျက်လုံးကိုကွင်းကြည့်သောအခါ ပုဆိုးကွက်ထောက် ယောင်တစ်စောင်းနှင့်အရပ်ကိုးပေခန့်ရှည်သော တစ္ဆေကြီးတစ်ကောင်က မြတ်စံထွန်းကိုဆွဲမြှောက်ထားသည်ကို မြင်လိုက်ရ၏။

ထိုအခါ ဘကြီးခိုင်လည်း အင်းချပ်တစ်ခုနှင့်တစ္ဆေကြီးကိုပစ်လိုက်သောကြောင့်မြတ်စံထွန်းပြန်ကျလာသည်။မြတ်စံထွန်းကိုချီပြီး အောက်သို့အသာချရင်း စုန်းထီး၏တပည့်ကိုကြည့်လိုက်၏။

တပည့်အဆင့်ဖြစ်သော်လည်း ပညာစွမ်းကမသေးလှပေ။မြေစိုင်ခဲသေးသေးကလေးများကိုကောက်ယူပြီး ပါးစပ်နားသို့တော့ရင်းဂါထာများရွတ်ဖတ်မန်းမှုတ်နေ၏။ပြီးလျှင်ဘကြီးခိုင်ရှိရာသို့လှမ်းပစ်လိုက်သည်။မြေစိုင်ခဲကလေးများသည် ပျားပိတုန်းများဖြစ်သွားပြီး ဘကြီးခိုင်နှင့်မြတ်စံထွန်းကိုထိုးနှက်ရန်ပျံဝဲလာ၏။

ထိုစုန်းအတတ်ဖြင့်စီရင်သောပျားပိတုန်းတို့ထိုးမိလျှင် အလွယ်တကူမပျောက်ကင်းနိုင်ကြောင်းဘကြီးခိုင်ကောင်ကောင်းသိသောကြောင့်...

"ဟဲ့ မူလပြန်"

မျက်နှာရှေ့မှာပင် ခဲလုံးကလေးများပြန်ဖြစ်သွားပြီး ​မြေပေါ်သို့တစ်လုံးချင်းကျလာ၏။မြတ်စံထွန်းမှာမိမိ၏အမေကိုသတ်သောကြံရာပါအား သတ်ချင်လောက်အောင်မုန်းတီးသောစိတ်များနှင့်ကြည့်နေ၏။

​ဘကြီးခိုင်မှာအချိန်မဆွဲတော့ဘဲ ရှေ့သို့တိုးသွားလိုက်သည်။စုန်းထီး၏တပည့်မှာနောက်သို့မ​ဆုတ်ဘဲနေ၏။ဘကြီးခိုင်လည်းစုန်းထီး၏အရိပ်ကိုနင်းမိသည်နှင့်တပြိုင်နက် ဂါထာအချို့နှင်အတူအရိပ်၏ဦးခေါင်းနေရာသို့ဖနောင့်ဖြင့်ပေါက်လိုက်သည်။

"အား......"

စုန်းထီး၏တပည့်မှာ ဦးခေါင်းကိုလက်နှင့်အုပ်ရင်းနေရာမှာပင်ပွဲချင်းပြီးသေဆုံးသွားတော့၏။နားထဲမှလည်းသွေးများထွက်လာသည်။ထိုအခါမြတ်စံထွန်းလည်းကျေနပ်အားရသွားပြီး ဘကြီးခိုင်နှင့်အတူအလောင်းကိုကျော်ခွရင်းခရီးဆက်ခဲ့ကြ၏။

တစ်နေရာ၌....

"မြတ်စံထွန်း"

"ဗျာ... ဘကြီးခိုင်"

"မင်းကို အရွယ်ရောက်တဲ့အခါ လောကီပညာ မှော်ပညာတွေတစ်ဖက်ကမ်းခတ်တတ်မြောက်စေရမယ်လို့ ငါကတိပေးတယ် မင်းအမေကိုသတ်တဲ့သူကိုပါ လက်စားချေရမယ် မင်းဦးကြီးဦးတင်မြိုင် မသိစေနဲ့ကွ"

"ဟုတ်ကဲ့ပါ ဘကြီးခိုင်"

ဆက်ရန်. . . . . . . . .
#crd

နှုတ်ဆက်စကားပြောသောအခါ ဒေါ်ခင်မြိုင်အကြောင်းကိုပြောမိကြပြန်သည်။ မြတ်စံထွန်းသည် ဆရာခိုင်အား သူ့မိခင်သေဆုံးရပုံကိုပြောသောအခါမှ ကိုက်သွားသောမြွေကို အခြားသူတစ်ဦးကောက်ယူသွားသည်ဟုကြားသောကြောင့် ဆရာခိုင် မျက်နှာပျက်သွား၏။

မြတ်စံထွန်းကို သွားရောက်ဆော့ကစားစေပြီးမှ.....

"မြွေကိုတစ်ယောက်ယောက်ကောက်သွားတယ်ဆိုတာ
ခင်များမမြင်ဘူးလား မောင်တင်မြိုင်"

"ကျုပ်ဖြင့် ခင်မြိုင့်ကိုပြေးထူလားပွေ့လားနဲ့မို့ မမြင်မိပါဘူးဗျာ ဘာကြောင့်များလဲဆရာကြီး"

"မင်းနှမ အသတ်ခံရတာကွ...ကိုက်သွားတဲ့မြွေကတိုက်မြွေ သတ်တဲ့သူကလည်းပညာသည်ပဲ မင်းနှမစုန်းတတ်တာမင်းလည်းအသိလေ ပညာစက်ကိုနှုတ်ယူချင်လို့လုပ်တာကွ အခုဆို ခင်မြိုင့်ပညာစက်တွေကိုမြွေစွယ်ကနေတစ်ဆင့် သူရပြီး ကဝေဖြစ်အောင်ကျင့်ကြံနေလောက်ပြီ"

"ဒီပညာရပ်တွေနဲ့မနေဖို့ ကျုပ်အတန်တန်တားပါတယ်ဆရာကြီးရယ် မျိုးရိုးစဥ်ဆက် ပညာဗူးက သူကျမှပါသတဲ့လေ အခုဆိုရင် မြတ်စံထွန်းကိုတောင်အရွယ်ရောက်လာရင်စိုးရိမ်ရတယ် သူ့မှာလည်း ပညာစက်တွေရှိနေမှာဗျ"

"ဘကြီးခိုင်....ကျုပ်ဘကြီးနဲ့ ယောကိုလိုက်မယ်...ကျုပ်အမေကိုသတ်တဲ့ပညာသည်ဆိုတဲ့ကောင်ကို ကျုပ်လက်စားချေချင်တယ်...ဘကြီးခိုင်ကျုပ်ကိုဒီပညာတွေသင်ပေးပါ.."

မြတ်စံထွန်းသည်ဆော့ကစားနေခြင်းမဟုတ်ဘဲ မီးဖိုခန်းထဲမှနားထောင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ အကြောင်းစုံကိုလည်းကြားသိသွားသဖြင့် ဆရာခိုင်နှင့် ဦးတင်မြိုင် အခက်တွေ့လေပြီ။

"အေးအေး ခေါ်သွားပါမယ်ကွာ အခုတော့ငါမပြန်သေးပါဘူး သွားဆော့ချေ"

ဆရာခိုင်၏စကားကြောင့် မြတ်စံထွန်းစိတ်ချမ်းသာသွားသည်။အိမ်နှင့်ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ကြိုးတစ်ချောင်းနှင့် မြွေအလမ္မာယ်ပြသည့်ဆရာတစ်ဦးသဖွယ်ကစားနေတော့၏။

"ဘယ်လိုလဲမောင်တင်မြိုင် မင်းတူကတော့စိတ်အားထက်သန်နေတယ် ငါခေါ်သွားရမှာလား"

"ကျုပ်သဘောကိုပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ဆရာကြီးရယ် ဒီကလေးကိုသူ့အမေလိုမဖြစ်စေချင်ဘူး ကျုပ်လည်းဘာပညာမှ မတတ်တော့အရွယ်ရောက်တဲ့အခါ ဒုက္ခတွေ့လိမ့်မယ် "

"အဲ့ဒီတော့"

"ဆရာကြီးပဲခေါ်သွားပါ ဒါပေမယ့်ဒီကလေးမသိအောင် သူ့ဝမ်းတွင်းပညာစက်တွေကိုဖယ်ရှားပြီး လူကောင်းကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်အောင် စောင့်ရှောက်ပေးဖို့ ကျုပ်မေတ္တာရပ်ခံပါတယ်"

အတန်ကြာအောင်စဥ်းစားကြပြီးနောက်ဆရာခိုင်က

"ဒီတစ်နည်းပဲရှိတယ် တင်မြိုင်...မင်းစိတ်ချပါ ငါစောင့်ရှောက်နိုင်တယ်"

မြတ်စံထွန်းကို ထိုလောကီအတတ်ပညာများနှင့်အဝေးဆုံးတွင်ထားချင်သော်လည်း အရွယ်ရောက်လျှင်သူ့မိခင်ခဲ့သို့ပညာထုတ်ယူခံရမည်စိုးသောကြောင့် ဆရာခိုင်၏ မှော်ပညာဖြင့် ဝမ်းတွင်းစက်များကိုဖျက်ရန် ယော သို့ထည့်ပေးလိုက်တော့သည်။

မြတ်စံထွန်းသည် ဦးကြီးတင်မြိုင်ကို ဦးချကန်တော့၏။ဦးကြီးတင်မြိုင်မှာ မြတ်စံထွန်းကိုသံယောဇဥ်ရှိသော်လည်း ခွဲခွာရမည်ဖြစ်သောကြောင့်စိတ်မကောင်းချေ။

"အေးအေးအေး....ငါ့တူကြီး သွားလေရာမှာ ဘေးအန္တရာယ်အပေါင်းကို အောင်မြင်နိုင်ပြီး မကောင်းသူပယ် ကောင်းသူကယ်နိုင်ပါစေကွယ်"

"ပေးတဲ့ဆုနဲ့ပြည့်ပါစေဗျာ ကျုပ်ဒီရွာနဲ့ဦးကြီဆီကိုတစ်နေ့တော့ ရောက်အောင်ပြန်ခဲ့ပါမယ် သွားပြီနော်ဦးကြီး...."

ဆရာခိုင်နှင့်မြတ်စံထွန်းတို့ ဦးကြီးတင်မြိုင်ကိုနှုတ်ဆက်ရင်း ရွာပြင်သို့ထွက်ခဲ့ကြ၏။....

ရွာပြင်တစ်နေရာသို့ရောက်သောအခါ မြတ်စံထွန်း၏ နားရွက်အနီးသို့ ယင်တစ်ကောင်ခဏခဏပျံဝဲနေသည်ကို ဆရာခိုင်သတိထားလိုက်မိသည်။

"ဟေ့ကောင် "

"ဗျာ..."

"ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း...." "ဖောင်း"

"ဟာ....ဘာလို့နားရင်းရိုက်တာလဲဘကြီးခိုင်ရ"

"ယင်ကောင်ကိုရိုက်တာဟ ဒီမှာကြည့်"

ဘကြီးခိုင်၏လက်ထဲ၌ ပြားကပ်၍သေနေသော ယင်ကောင်ကြီးကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ခဏအကြာမြတ်စံထွန်းနားအနီး၌ တဝီဝီကြားရပြန်သည်။မြတ်စံထွန်းလည်းမိမိကိုယ်မိမိပြန်ရိုက်သည်။သို့သော်ယင်ကောင်ကိုမမိပေ။ဘကြီးခိုင်ရိုက်သောအခါထပ်မိပြန်၏။ထိုအထိထူးခြားမှုမရှိသော်လည်း ရွာနှင့်အနည်းငယ်ဝေးသောအခါ တတိယအကြိမ်ယင်ကောင်ဝဲပြန်သည်။

"အား... နားထဲဝင်သွားပြီ ဘကြီးခိုင်လုပ်ပါအုံး အား.....ပူတယ်ဗျ"

ထိုအခါမှ ဘကြီးခိုင်လည်းသာမာန်ယင်ကောင်မဟုတ်သည်ပညာသည်စေလွှတ်ထားသောယင်ကောင်များဖြစ်နေသည်ကိုသိလိုက်တော့သည်။ချက်ချင်းပင်မြတ်စံထွန်း၏ခေါင်းကိုကိုင်ပြီး တောက်တစ်ချက်ခေါက်ရင်း တစ်ဖက်နားမှရိုက်လိုက်ရာ ဝင်သွားသောယင်ကောင်သည်ဝီခနဲပျံထွက်သွားတော့၏။ထို့နောက် ခြုံအကွယ်မှလူတစ်ယောက်ထွက်လာ၏။

"ဟား ဟား ဟား ဟား....ယောနယ်ကမှော်ကိုးပါးပညာရှင်ကြီး ကလေးထိမ်းရတော့မှာပါလား"

"မင်းဘယ်သူလဲ ဘာကိစ္စကလေးကို သတ်ဖို့အထိကြံစီနေတာလဲ"

"ကျုပ်က ဒေါ်ခင်မြိုင်ကြီးကိုသတ်လိုက်တဲ့စုန်းထီးရဲ့တပည့် အခုသူလွှတ်လိုက်တာ ကျူပင်ခုတ် ကျူငုတ်ပါမကျန်ရှင်းဖို့အတွက်ဆိုပါတော့"

"မင်းဆရာကို သတ္တိရှိရင်ကိုယ်တိုင်လာခဲ့လို့ပြောလိုက်ငါစိန်ခေါ်တယ်"

"ကလေးသတ်ဖို့လောက်အတွက်နဲ့ ကျုပ်ဆရာမလိုဘူးလေ ဒါလေးနဲ့တင်သေတယ် ကဲရော့"

စုန်းထီး၏တပည့်သည် လက်ထဲမှအကြွေစေ့ကလေးတစ်ခုနှင့်မြတ်စံထွန်းကိုလှမ်းပစ်လိုက်၏။လူသေကူးတို့ခ တစ်မတ်စေ့ဖြစ်ပြီး ထိုအရာနှင့်အပစ်ခံရသောသူကို ချက်ချင်းမဟုတ်ဘဲ ရောဂါစွဲကပ်ပြီး သေစေတတ်အောင်စီရင်ထား၏။

ထို့နောက် မြွေကြီးများနှင့်အတူ အဆိပ်ရာထင်နေသောပွဲအုန်းသီးအနီးသို့တရွေ့ရွေ့တိုးလာ၏။ပြီးလျှင်သူမ၏လက်ထဲမှ ခပ်ရဲရဲဆေးနီတောင့်ကလေးကို မြွေစွယ်ရာထင်နေသောပွဲအုန်းသီးပေါ်တင်လိုက်သောအခါ ညိုပြာမည်းပုပ်သောအဆိပ်တို့ တစ်စက်ချင်းထွက်ကျပြီး ပွဲအုန်းသီးလည်းအကောင်းပကတိပြန်ဖြစ်သွားတော့၏။

ဒေါ်ခင်မြိုင်ရောင်းသောဆေးမှာ မြွေမကိုက်သောဆေးမဟုတ် မြွေကိုက်ခံရပါက အဆိပ်မတက်သောဆေး တစ်နည်းအားဖြင့်မြွေဆိပ်ဖြေဆေးဖြစ်သည်။စည်းဝိုင်း၏အပြင်၌ မြွေထည့်သည့်ပခြုပ်အခွံကလေးများကို သားဖြစ်သူ "မြတ်စံထွန်း"နှင့် ဦးကြီးတင်မြိုင်တို့ ကပိုက်လျက်ရှိသည်။

ဒေါ်ခင်မြိုင်ကြီးယခုရောက်ရှိနေသော ပေပင်ကုန်းရွာသည် ထိုကဲ့သို့ပွဲမျိုးကိုတစ်ခါမျှ မကြည့်ဖူးသည်ကတစ်ကြောင်း ၊ လယ်တောထဲတွင်ဖြတ်သန်းသွားလာရသည့်တောင်သူလယ်သမားတို့ဘဝ မြွေကိုကြောက်ရ၍ ဆေးစွမ်းကောင်းကိုအလိုရှိသည်ကတစ်ကြောင်း နှင့်ထိုအဆိပ်ပြင်းမြွေကြီးများကိုကိုင်တွယ်၍လက်တွေ့ပြသနေသောဒေါ်ခင်မြိုင်အား ဝိုင်း၍အားပေးကြသည်။

ဒေါ်ခင်မြိုင်၏ ပွဲနှင့်မနီးမဝေးတွင်ရှိသော တောစပ်၌လက်ကိုင်တုတ်တစ်ချောင်းနှင့်လူလတ်ပိုင်းအရွယ်ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးက တစ်စုံတစ်ခုကိုကြံစည်နေသည်။သူ၏ဘေးတွင် တပည့်တစ်ယောက်လည်းပါသေး၏။ထိုသူသည် ဤရွာဝန်းကျင်၌ ဒေါ်ခင်မြိုင်ကဲ့သို့ပင် ဆေးကုသည်ဟု ပြောကြ၏။ ၎င်းသည် သူ၏ပိုက်နက်နယ်မြေကိုကျော်၍ဆေးလာရောင်းသော ဒေါ်ခင်မြိုင်ကို အဆုံးစီရင်ရန် ကြံစည်ထား၏။သို့ရာတွင် ဒေါ်ခင်မြိုင်သည် ရေယဥ်ကတော်ကြီး၏ လက်အောက်ငယ်သားတစ်ဦးဖြစ်သည့် ကဝေမြောက်စုန်းမကြီးတစ်ဦးဖြစ်သည့်အပြင် ပညာစက်မှာမသေးလှသဖြင့် ပရိယာယ်သုံး၍သာအနိုင်ယူရန်ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ သူ၏အဆင့်သည် စုန်းထီးအဆင့်သာရှိပြီး ဒေါ်ခင်မြိုင်၏ပညာဗူးကိုရရှိပါက ကဝေအဆင့်သို့တက်ရန်လွယ်ကူမည်ဖြစ်သည်။

ဒေါ်ခင်မြိုင်သည်လည်းဆေးစွမ်းကိုသာမက သူ၏အတတ်ပညာဖြစ်သော မြွေတို့ကိုခေါ်ခြင်းနှင့်အနီးအပါးမှမြွေတို့ကိုဝေးရာသို့နှင်ခြင်းအတတ်များကိုပါ ပြသလေ့ရှိသည်။

"ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲဆရာ စည်းထဲဝင်ပြီး ပွဲကိုဖျက်လိုက်ရင် ဆရာ့အစီအစဥ်အောင်မြင်မယ်မဟုတ်လား"

"နေစမ်းပါကွာ စည်းထဲဝင်လို့ဟိုမိန်းမကြီးမြင်သွားရင် မင်းရောငါပါသေချင်းဆိုးသေသွားမှာပေါ့ အခြေအနေအချိန်အခါကိုကြည့်လုပ်ရမယ်"

ဒေါ်ခင်မြိုင်မှာ မိမိ၏အလုပ်ကိုသာအာရုံစိုက်နေသဖြင့် ထိုကောက်ကျစ်စင်းလဲသောစုန်းထီးကိုသတိမထားမိပေ။

"နောင်...နောင်.."

"ယခုတစ်ခါမှာတော့ ဒီရွာရဲ့အနီးဝန်းကျင်မှာရှိတဲ့ မြွေဆိုးတွေကိုခေါ်ယူမှာဖြစ်တဲ့အတွက် ရွာသားများ တစ်ဦးတစ်ယောက်မှ စည်းထဲကိုဝင်မလာဖို့သတိပေးထားချင်ပါတယ်"

မိန်းမတစ်ဦးဖြစ်သော်လည်း လွှမ်းမိုးနိုင်သောအသံသြဇာနှင့်ထိုသို့ပြောပြီး အမေရေယဥ်ရုပ်ထုကြီးကို ပွဲနှင့်ဆန့်ကျင်ဖက်စည်းအပြင်သို့မျက်နှာလှည့်လိုက်ပြီးကောင်းကင်ပေါ်သို့လက်ကိုဆန့်ထုတ်လိုက်သည်။ ပါးစပ်မှလည်း "ဥုံ ပါဒိစိသေ တေနဂ္ဂပါ"ဟူသောဂါထာကို အသက်အောင့်၍ရွတ်ဖတ်လေသည်။

ထိုအခိုက်အတန့်သည် တောစပ်ခြုံအကွယ်မှ ပုန်းကွယ်ရင်းကြည့်နေသော စုန်းထီးကောင်အဖို့အခွင့်ကောင်းဖြစ်သွားလေသည်။ ဝါးကျည်တောက်အတွင်းအသင့်ထည့်လာသော တိုက်မြွေကိုထုတ်၍ ဒေါ်ခင်မြိုင်ဆီသို့ဦးတည်၍ လွှတ်လိုက်သည်။

ထိုတိုက်မြွေသည် ဒေါ်ခင်မြိုင်ရှိရာ သို့တွန့်လိမ်လိမ်
ဖြင့်သွား၏ ။သို့သော် အုန်းပွဲပေါ်မှအင်းအစွမ်း
ကြောင့်တိုက်မြွေသည်စည်းထဲသို့မဝင်နိုင်။စည်းအပြင် ဝါးတစ်ရိုက်အကွာမှနေ၍ ပါးပြင်းကိုထောင်၏။ တဖူးဖူးမှုတ်၏။အစွယ်ကိုလည်းထုတ်ထား၏။ ဒေါ်ခင်မြိုင်လည်း စည်းထဲသို့ခေါ်မရသောအခါ ထိုမြွေဆိုးကိုဖမ်းရန်စည်းအပြင်သို့ထွက်သည်။

ရွာသူရွာသားများနှင့် ဦးတင်မြိုင်တို့မှာ ဒေါ်ခင်မြိုင်နှင့်မြွေအပေါ်အာရုံရောက်နေချိန် တောစပ်မှမထင်မရှားထွက်လာသော စုန်းထီးသည် စည်းအပြင်မှနေ၍ ပွဲအုန်းသီးပေါ်တွင်လက်ယာရစ်ချထားသော"ပါဒိစိသေ"ဟူသောအင်းဆံများကို လက်ဝဲရစ်ပြောင်းပြန်ချထားလိုက်၏။ထိုလုပ်ရပ်ကို "မြတ်စံထွန်း"တစ်ဦးသာသတိထားမိသော်လည်း အရွယ်အားဖြင့်ငယ်လွန်းသဖြင့် ဂရုမပြုမိပေ။

ဒေါ်ခင်မြိုင်သည် ထိုမြွေကြီးအားရဲရဲတင်းတင်းပင်ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ တိုက်မြွေသည်ဒေါ်ခင်မြိုင်၏လက်ထဲတွင် ကြိုးတစ်ချောင်းသဖွယ်ငြိမ်၍လိုက်လာသည်။စည်းအပြင်၌ ငြိမ်၍လိုက်လာသောတိုက်မြွေသည် ဒေါ်ခင်မြိုင်စည်းထဲရောက်လေမှ ဒေါသတစ်ကြီးနှင့် လက်ခုံကိုကိုက်ပေါက်လိုက်တော့သည်။ အရုပ်ကြိုးပြတ်လဲကျသွားသောဒေါ်ခင်မြိုင်ကိုရွာသားများဝိုင်းထူကြသည်။ ဦးတင်မြိုင်လည်းမျက်စိမျက်နှာမကောင်း။ သို့သော်မြတ်စံထွန်းသည် မိခင်ဖြစ်သူကိုကိုက်သောမြွေနောက်သို့ပြေးလိုက်၏။တောစပ်တစ်နေရာ၌ ထိုမြွေကိုကောက်ယူလိုက်သောသူအား သူသေချာမှတ်မိလိုက်၏။ ဒေါ်ခင်မြိုင်ကြီးသည်ကား ဤတွင်ဘဝဆုံးရ ရှာလေပြီ။

ရှေးသူဟောင်းတို့ဓလေ့ အရပ်တွင်ဆုံးသောဧည့်သည်ကို အရပ်၌သာသင်္ဂြိုလ်ခြင်းပြုကြ၏။​ ဒေါ်ခင်မြိုင်ကြီးမြေချမည့်နေ့၌ ယော နယ်မှဒေါ်ခင်မြိုင်၏ မိတ်ဆွေကြီးဖြစ်သည့် ဆရာခိုင် ဆိုသူရောက်ရှိလာ၏။ရက်လည်သည်အထိကူညီပေးခဲ့ပြီးနောက်ဆရာခိုင်ပြန်မည့်နေ့၌ ဦးတင်မြိုင်နှင့် နှုတ်ဆက်စကားပြောကြရင်း ကလေးအတွက်စိတ်မကောင်းကြောင်းကို ဆရာခိုင်ကစကားဆို၏။ဆရာခိုင်လည်းမြတ်စံထွန်းကိုချစ်၏။ မြတ်စံထွန်းကိုခေါ်ပြီး

""မြတ်စံထွန်း"" နှင့်
ငယ်ဘဝ ရန်ငြိုး~~~{အပိုင်း (၁)}
-----
ပေပင်ကုန်းရွာ အနောက်ဘက်သို့ ထွက်ပြီး လျှိုမြောင်ကလေးတစ်ခုအတွင်းသို့ဆင်းပါက သင်္ချိုင်းဟောင်းတစ်ခုကိုတွေ့မြင်ရမည်ဖြစ်သည်။ တောနှင့်မလှမ်းမကမ်းတွင်ရှိသောကြောင့် အုံ့ဆိုင်းမှိုင်းညို့နေ၏။

သက္ကရာဇ် ၁၂၀၀ခန့်မှစ၍ ၁၂၉၇အထိ ထိုနေရာကိုသာအသုံးပြုလာကြခြင်းကြောင့် အတော်ကလေးပင်ဟောင်းနွမ်းလှ၏။ လွန်ခဲ့သော ဆယ်နှစ်ခန့်က ရဲရဲနီအောင်ပွင့်ခဲ့သည့် လက်ပံပင်အိုကြီးသည်လည်း ယခုအခါသင်္ချိုင်းအလယ်၌ မကောင်းဆိုးရွားတစ်ကောင်ထိုင်နေသဖွယ် ငုတ်တိုသာကျန်တော့သည်။ ၎င်းအပင်ကြီး၏ အောက်၌ရှိသော မြေပုံဟောင်းတစ်ခုသည် ထိုအပင်ကြီး၏အရိပ်ကိုမရ​နိုင်တော့ချေ။

ခေါင်းရင်းရှိ ဆွေးမြည့်နေသောခပ်​စောင်းစောင်း သစ်သားပြားမှတ်တိုင်ပေါ်တွင် ""ဒေါ်ခင်မြိုင်(အသက်၄၄နှစ်)""ဟူသည့်စာလုံးခပ်ရေးရေးကိုမြင်နေရသေး၏။ ထိုမှတ်တိုင်ပေါ်သို့ လူနှစ်ယောက်၏ အရိပ်တို့ ကန့်လန့်ဖြတ်ထိုးကျလာသည်။ မှတ်တိုင်နှင့်နီးသောအရိပ်မှာ တောင့်တင်းသန်မာသော အရွယ်ကောင်းလူငယ်တစ်ဦး၏အရိပ်ဖြစ်ကြောင်းထင်ရှားသည်။ ကျန်အရိပ်တစ်ခုမှာ ကိုင်းညွတ်သောကိုယ်ထည်ရှိပြီးတစ်ဖက်တွင်လည်းတောင်ဝှေးကိုထောက်ထားသေး၏။

"ဒီမြေပုံက ငါ့တူကြီးရဲ့အမေ ဦးကြီးနှမ ခင်မြိုင်ရဲ့မြေပုံပါကွယ်"

ထိုအဖိုးကြီး၏ စကားကိုကြားသော်လည်း လူငယ်သည်မည်သို့မျှ မတုံ့ပြန်သေး။ အဖိုးကြီးလည်းဆက်၍ဆိုသည်။

"ငါ့တူကြီးက ဒီရွာကထွက်သွားတာ ဆယ်နှစ်ကျော်ပြီဆိုတော့ မြေပုံနေရာကို မှတ်မိလိမ့်မယ်မထင်ဘူး"

"ကျုပ်ကောင်းကောင်းမှတ်မိပါတယ်ဦးကြီး ဒီနေရာအထိခေါ်လာရတာက ဦးကြီးကို နှုတ်ဆက်ဖို့ပါ"

တည်ငြိမ်သော လေသံဖြင့် မျက်လွှာချထားသော ထိုလူငယ်၏ မျက်နှာကို အဖိုးကြီးတစ်ချက်မော့ကြည့်လိုက်သည်။ လည်ကုပ်ပေါ်သို့ ပြန့်ကျနေသော ဆံနွယ်ရှည်များနှင့် အနက်ရောင်ခြုံထည်အထက်ရှိ ခိုင်ခန့်သောမေးရိုးများက ဒေါ်ခင်မြိုင်၏သားပီသသည်ဟုတွေးပြီး အဖိုးကြီးလည်းအတန်ကြာငေးကြည့်နေ၏။
ထိုလူငယ်သည် လွန်ခဲ့သော ၁၅နှစ်ခန့်က အဖမရှိ အမိမဲ့ လူမမည်ကလေးငယ်တစ်ဦးဖြစ်သည့်
"မြတ်စံထွန်း" ။

"ဦးကြီးအနေနဲ့ မတားချင်ပေမယ့် ငါ့တူကိုဒုက္ခရောက်မှာ မလိုလားဘူးကွယ် သတ္တဝါတစ်ခု ကံတစ်ခု ရှိပါစေတော့လား "

"ကျုပ်ရဲ့အမေ ဦးကြီးရဲ့နှမကို အသက်ဆုံးရှုံးရတဲ့ ကံတစ်ခုကိုတော့ ဘယ်နည်းနဲ့မှခွင့်မလွတ်နိုင်ဘူး... တွေ့အောင်ရှာမယ် ရအောင်လက်စားချေရမယ်"

ချက်ချင်းပင် မြတ်စံထွန်း၏ မျက်ထောင့်တို့ရဲရဲနီနေပြီး အံ့ကိုကြိပ်လိုက်သောအခါ ကားသောမေးရိုးတို့သည် တင်းမာလာ၏။ ဖြောင့်စင်းသောနှာတံနှင့်ယာဖက်မျက်လုံးတို့ကြား၌လည်း မျက်ရည်တစ်ကြောင်းစီးဆင်းသွားသည်။မျက်နှာတစ်ခြမ်းကိုလက်ဖဝါးဖြင့်အုပ်လိုက်သောအခိုက်အတန့် လေးရူးတစ်ချက်တိုက်ခတ်သောကြောင့် ခြုံထည်နှင့်ဆံနွယ်ရှည်တို့မှာ လေတွင်တစ်လွင့်လွင့်နှင့်။ ခေါက်ထားသောအင်္ကျီလက်ကို ဖြန့်ရင်း ရှမ်းဘောင်းဘီအနက်၏ ခါးစည်းကြိုးကိုတင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက်သင်္ချိုင်း၏ အနောက်ဘက်တည့်တည့်သို့ တရွေ့ရွေ့ထွက်ခွာသွားတော့သည်။မြေပုံဘေးတွင် ကျန်နေခဲ့သော အဖိုးကြီးလည်း မြတ်စံထွန်း၏ ကျောပြင်ကိုငေးရင်း လွန်ခဲ့သော ၁၅နှစ်အလွန်ကာလသို့ တရေးရေးနှင့်ပြန်လည်မြင်ယောင်လာတော့သည်။

"နောင်..နောင်"
နှစ်ပေါက်မောင်းငယ်ကလေးကို နှစ်ချက်တီးလိုက်ပြီးစည်းအတွင်းမှ ဒေါ်ခင်မြိုင်ဆိုသည့်အသက်၄၀ ကျော်မိန်းမကြီးမှာ တောကြီးမြွေဟောက်နှစ်ကောင်ကို တစ်ဖက်တစ်ကောင်စီကိုင်ရင်း လည်ပင်းတွင်လည်းမြွေကြီးတစ်ကောင်ကို ပဝါသဖွယ်ပတ်ထားသေးသည်။

"မြွေပွေး မြွေဟောက် လက်ကောက်ဝတ်မယ်တဲ့ဟေ့"

ဒေါ်ခင်မြိုင်ကြီး မြွေဆေးရောင်းလျှင် မကြည့်ချင်ကြသူဟူ၍မရှိ။ ကလေး လူကြီး အရွယ်သုံးပါးမရွေး စည်းဝိုင်းပတ်ပတ်လည်တွင် ငေးမောကြည့်ကြမြဲ။ စည်းထိပ်တွင် အမေရေယဥ်ရုပ်ထုရှိပြီး ပွဲသုံးပွဲထိုးထားသည်။အမွှေးတိုင် များထိုးစိုက်ထားသောငှက်ပြောဖီး၏အလယ်မှ ကြွက်မြီးရှည်ရှည်နှင့်အုန်းသီးတစ်လုံးရှိ၏။ ထိုအုန်းသီးပေါ်တွင် "ပါဒိစိသေ" ဟူသော အက္ခရာလေးလုံးကို မီးသွေးဖြင့်လက်ယာရစ်ချထားသောအင်းတစ်ကွက်ရှိသည်။

ဒေါ်ခင်မြိုင်မှာ သူ၏မြွေကြီးများအဆိပ်ရှိကြောင်း၊ဆေးလိမ်ရောင်းသောအလမ္မာယ်ဆရာများကဲ့သို့​မြွေစွယ်ချိုးထားခြင်းမျိုး မဟုတ်ကြောင်းပြသလိုသောကြောင့် တောကြီးမြွေဟောက်တစ်ကောင်ကို ပွဲအနီးသို့ပစ်ချပေးလိုက်သည်။

ပွဲအနီးမြေပြင်ပေါ်သို့အရှိန်နှင့်ကျလာသော တောကြီးမြွေဟောက်ကြီးသည် အသားနာသောကြောင့် အဆိပ်များကို "ရွှီး"ခနဲတစ်ချက်မှုတ်ထုတ်လိုက်ပြီးပွဲအုန်းသီးကိုပေါက်ချလိုက်၏။မြွေစွယ်ရာနှစ်ပေါက်ပေါ်သွားသောအုန်းသီးစိမ်းမှာ ညိုပြာပြာအကွက်ကြီးဖြစ်သွားပြီးအဆိပ်ရည်အနည်းငယ်စီးကျလာ၏။

ပွဲကြည့်ပရိသတ်များ"ဟာခနဲ" "ဟင်ခနဲ"ဖြစ်ကုန်ကြတော့သည်။ဤမျှအဆိပ်ပြင်းသောမြွေကြီးများကိုကြိုးတစ်ချောင်းသဖွယ်ကစားပြနေသော ဒေါ်ခင်မြိုင်၏အစွမ်းကိုလည်းချီးကျူးကြသည်။ထိုမျှလောက်နှင့်မပြီိးသေးဘဲ မြွေဟောက်ကြီး၏ခါးကိုကိုင်ကာ သူမ၏မျက်နှာနှင့်မြွေပါးပြင်းတို့မျက်နှာချင်းဆိုင်အနေအထားဖြင့် မြွေကိုနမ်းပြနေသေး၏။ကြည့်ရှုသူရွာသားများ ပါးစပ်ပင်ယားလောက်အောင်ဆွဲဆောင်မှုရှိသောမြင်ကွင်းပေ။

"ရော့..ဓားယူပြီးခုတ်လိုက်ပါဆို....ဘီလူးလေးနိုးလာရင်ဘယ်သူမှနိုင်တော့မှာမဟုတ်ဘူးနော်..."
ဟုဆိုလိုက်မှဆေးမင်ကြောင်အပြည့်ထိုးထားသောလူတစ်ယောက်ကမောင်ရေခဲထံမှဓားအားယူလိုက်ပြီး အခင်းဖြူဖြူပေါ်မှအိပ်စက်နေသောကလေးငယ်အား မျက်လုံးအစုံမှိတ်ပြီးခုတ်ချလိုက်လေသည်။ကလေးငယ်သည်အသံအိုကြီးဖြင့်တချက်မျှငိုလိုက်ပြီး အသက်ထွက်သွားတော့၏။ဦးသောင်းလှမှာမိမိရင်သွေးလေးအားသနားသော်လည်း ညမှမဖြစ်ကြောင့်စိတ်ပြန်တင်းထားလိုက်သည်။ကလေးငယ်အား တွင်းနက်နက်တူးထားသောတွင်းနှစိတွင်းထဲသို့ခဲီမြုပ်ခိုင်းလိုက်၏။အကြောင်းမှာဘီလူးငယ်သည်
ခန္ဓာကိုယ်ပြန်ဆက်ပြီး ပြန်ထလာမည်စိုးသောကြောင့်ဖြစ်၏။အားလုံးပြီးစီးသွားသော်ဦးသောင်းလှတို့အိမ်သို့ပြန်လာပြီး ဘုရားပန်းလဲခိုင်းလိုက်၏။အိမ်တွင်ပရိတ်တရားရွတ်ဖတ်ရန်လည်းမှာထားလိုက်၏။ထိန်းချုပ်အမိန့ပြန်ထားသောသူများလည်းပြန်လည်လွှတ်ပေးလိုက်၏။
ညရောက်သော်ခက်ညိုသည်အိပိမက်ဆိုးမက်နေလေ၏။
" ဟင်း..ဟင်း...ခင်ဗျားတို့လက်ဦးသွားလို့သာကျုပ်ခံလိုက်ရတာ...ခင်ဗျားတိုကလေးကိုကျုပ်စားပြီး...သူ့နေရာမှာကျုပ်အစားထိုးဝင်လိုက်တယ်.....ကျုပ်အစွမ်းမရသေးခင်မို့ငြိမ်နေတုန်းခင်ဗျားတို့လက်ဦးသွားတယ်...မဟုတ်ရင်ချင်ဗျားတို့နှစ်ယောက်အပါ...တစ်ရွာလုံးကျုပ်ကစားမှာ...ခင်ဗျားတို့လက်ဦးသွားတယ်...တောက်!"

ဟုမက်လေ၏။နိုးလာသောအခါချွေးစောများပျံနေလေ၏။သို့ကြောင့်အချိန်မဆိုင်းတော့ဘဲအိမ်သို့ဘုန်းကြီး(ဟုမက်လေ၏။နိုးလာသောအခါချွေးစောများပျံနေလေ၏။သို့ကြောင့်အချိန်မဆိုင်းတော့ဘဲအိမ်သို့ဘုန်းကြီး(၇)ပါးပင့်ပြီးပရိတ်၊ပဌာန်းရွတ်ဖတ်ပူဇော်လိုက်၏။ထိုအချိန်မှစ၍ အိပ်မက်ဆိုးများလည်းမမက်တော့ဘဲရှိလေတော့သည်။.......။

#ပြီးပါပြီ။
#crd

သန်းခေါင်အချိန်တွင်မူ ထူးခြားမှုတစ်ခုစတင်လာ၏။
အကြောင်းမှာ မိမိတို့နှစ်ယောက်ကြား၌
အိပ်နေသောလသားအရွယ်သားလေးသည် လှုပ်လှုပ် လှုပ်လှုပ်ဖြင့်ထလာပြီး အရိပ်အခြေကြည့်ကာ ကုတင်အောက်သို့ဆင်းသွား၏။လင်မယားနှစ်ယောက်သည် လမ်းထလျှောက်နေသောသားငယ်အားကြည့်ကာအံအားသင့်သွား၏။မအော်မိအောင်
လက်ကိုကိုက်ထားလိုက်ရ၏။ကြည့်နေရင်းပင်သားငယ်သည် အသားဟင်းသိမ်းထားရာကြောင်အိမ်ဆီသို့တလှမ်းချင်းလှမ်းသွား၏။ကြောင်အိမ်ဆီသို့ရောက်လျှင်
အပေါ်ကိုမော်ကြည့်ပြီးကြောင်အိမ်အားကုတ်တက်၏။ခတ်ထားသောသော့ခလောက်အားလက်လေးဖြင့်ချောက်ချောက်ဟုခေါက်လေ လျှင်သော့ခလောက်သည်အားချင်းပွင့်သွား၏။သော့ပွင့်လျှင်သော့ခလောက်အားဖယ်ပြီး အထဲမှအသားပန်ကန်ကြီးကိုဆွဲယူကာလက်သေးသေးဖြင့်အားပါးတရကြုံး၍ကြုံး၍စားလေ၏။သွားပင်မပေါက်သေးသောကလေးသည်အသားဟင်းကြုံးစားသည်ကိုမြင်လျှင် ခင်ညိုမှာအသားများတဆတ်ဆတ်တုန်နေအောင်ကြောက်လန့်မိ၏။
သူခိုးအားရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်ရအောင်မီးထွန်းခဲ့မိသောမိမိကိုယ်ကိုပင်အပြစ်တက်နေမိ၏။ကလေးငယ်သည်အသားဟင်းအားပြောင်စင်အောင်စားပြီးသော် မူလနေရာအတိုင်းပင်ပန်းကန်အားပြန်ထားလိုက်ပြီး ကြောင်အိမ်တံခါးအားပိတ်ကာသော့ခတ်၏။
ပြီးသော်အိပ်ယာရှိရာသို့ပြန်လာ၏။သောင်းလှနဲ့ခင်ညိုမှာ ဟန်မပျက်အိပ်နေပြီးမျက်လုံးကိုအတင်းပိတ်ထားလိုက်၏။အိပ်ယာသို့ရောက်သော်ကလေးငယ်သည် သူတို့နှစ်ယောက်မျက်နှာအားတချက်စီငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီး သူတို့နှစ်ယောက်ကြားတွင်ပြန်အိပ်နေလေ၏။ထိုညအဖို့သောင်းလှတို့လက်မယားနှစ်ယောက်စလုံးမိုးမြန်မြန်လင်းရန်ဆုတောင်းနေမိတော့၏။
မနက်ရောက်သော်လင်မယားနှစ်ယောက်အစောကြီးထပြီး ဖိုးရေခဲ၏အိမ်သို့တန်းတန်းမတ်မတ်လာခဲ့လိုက်၏။
မနက်စောစောဖြစ်သဖြင့် ဖိုးရေခဲကားအိပ်ယာမှမထသေးပေ။ဖိုးရေခဲ၏မိခင်မအေးမေနဲ့သာတွေ့ရ၏။အလောတကြီးရှိလှသော သူတို့လင်မယားကိုတွေ့လျှငိမအေးမေကဆီး၍
"ဟဲ့...သောင်းလှနဲ့ခင်ညိုအစောကြီးဘာတွေပျာယီးပျာယာဖြစ်နေကြတာလဲကွဲ့"
"အရေးကြီးလို့ပါအရီးမေရယ်...မောင်ရေခဲ လေးမထသေးဘူးလားနိုးပေးပါဦးသူ့ကိုအကူအညီတောင်းစရာရှိလို့ပါ"
"အေးပါကွယ်နင်တို့ကိုကြည့်ရတာလည်းမသက်သာလိုက်တာ..ခဏစောင့်ငါသားကိုသွားနိုးလိုက်ဦးမယ်"
ဆိုကာအိမ်ပေါ်သို့တက်သွား၏။ပြန်ဆင်းလာသော်မောင်ရေခဲလေးလည်းပါလာ၏။
"ဘာဖြစ်လာကြတာလည်းဦးလှ"
"ပြောရမှာရှည်တယ်ငါ့တူကြီးရယ်..
ဦးတို့ရဲ့သားလေးမူမမှန်ဖြစ်နေလို့...
ကူညီပေးပါဦး..."
"ဘယ်လို... ဦးလှတို့သားကလသားအရွယ်ဘဲရှိသေးတယ်လေ...ဘယ်လိုမူမမှန်တာလဲ"
"ဒီလိုကွ...ဦးတို့သားက ည ညဆိုအသားဟင်းတွေ ခိုးခိုးစားလို့ကွ..ပြီးတော့သူ့ကိုကြည့်ရတာလူနဲ့မတူဘူး မကောင်းဆိုးဝါးတစ်ကောင်လိုဘဲ...ပြောရင်းနဲ့တောင်ကြက်သီးထံလိုက်တာ..."
ပြောရင်းဖြင့်လင်မယားနှစ်ယောက်လုံးနောက်ကျောမလုံသလိုဖြစ်သွားကြ၏။
"ဟာဒါဆို...ဦးတို့သားမှာဘီလူးလေးဝင်ပူးနေတာဘဲ...ဒီလိုလုပ်သူမနိုးခင်ဦးတို့မရင်ပြန်သွားနှင့်ရော့ဒီဆေးပါယူသွားး
ဒီဆေးကိုကျောက်ပျဉ်မှာသွေးပြီးမခင်ညိုရဲ့ရင်သားမှာလူးထားလိုက်...ဘီလူးလေးအချိန်အတော်ကြာအိပ်ပျော်သွားလိမ့်မယ်..

ဘုရားရှိခိုးပြီးကျွန်တော်လိုက်လာခဲ့မယ်ဗျ"
"ဪအေးအေး...အဲဆိုအဒေါ်တို့အရင်ပြန်မယ်...သေချာပေါက်လာခဲ့နော်တူလေး.."
ဆိုကာ အိမ်သိူ့အမြန်ပြန်သွားပြီးမောင်ရေခဲမှာသည့်အတိုင်း ပြုလုပ်လိုက်၏။ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင်ဘီလူးလေးမနိုးသေး၍တော်တော့၏။လိမ်းထားပြီးညကကိစ္စကိလြင်မယားနှစိယောက် မသိချင်ယောင်ဆောငိကာနေလိုက်၏။ဘီလူးလေးသည်နိုးလာလျှင်အသံအိုကြီးဖြင့်ငိုနေ၏။ခင်ညိုလည်း
အံကျိတ်ပြီး ရအောင်နို့တိုက်ထားလိုက်၏။
ဘီလူးလေးသည်နို့အားကိုက်ဆွဲပြီးစို၏။
ခဏကြာသော် အိပ်ပျော်သွားလေ၏။
မောင်ရေခဲလည်းမကြောက်တတ်သူ
ယောကျာ်းသားလေးငါးယောက်အားခေါ်လာခဲ့၏။ထိုအိမ်သိုရောက်သော် လွယ်အိတ်ထဲမှဆရာဖြစ်သူဖိုးသူတော်ရုပ်အားထုတ်ပြီး အရပ်ရှစ်မျက်နှာတခွင်ဝေ့ရမ်းပြလိုက်ပြီး
"ဒီအိမ်ဝန်းကျင်မှာရှိနေတဲ့နကောင်းဆိုးဝါးနာနာဘာဝဟူသမျှငါ့အမိန့်မရမချင်းမလှုပ်ရှားနိုင်စေရ.....ဦးသူတော်ကြီး၏လက်အောက်ခံနတ်ဘီလူးညီနောင်လည်း ဤအိမ်အတွင်းမှရှိနေသောဘီလူးလေးအား
နိုင်နင်းရာတွင် မကူညီရ...ငါ့ဆရာဦးသူတော်၏အမိန့်...ငါရေခဲ၏အမိန့်...."
ထိုသို့အမိန့်ပြန်လိုက်လျှင်လေမတိုက်ဘဲပတ်ဝန်းကျင်ရှိသစ်ပင်များယိမ်းထိုးသွား၏။
"ကဲ..ဘီလူးလေးနိုးမလာခင်အရင်လက်ဦးမှုယူရအောင်ကလေးကို သင်္ချိုင်းကုန်းကိုသယ်ခဲ့...မြန်မြန်အချိန်မရှိဘူး..."
ဆိုကာဦးသောင်းလှကိုယ်တိုင်ကလေးကိုချီသွားခိုင်းလိုက်၏။သင်္ချိုင်းသို့ရောက်သော
တွင်းနှစ်တွင်းအားခပ်ဝေးဝေးတူးစေလိုက်၏။ပြီးလျှင် အစီအရက်လုပ်ထားသော
သံသေဓားကိုထုတ်လိုက်ပြီး
"ရော့ဒီဓားကိုယူပြီးကလေးကိုနှစ်ပိုင်းပိုင်းလိုက်ပါ...မြန်မြန်..."
ဟုဆိုကာပါလာသောယောကျာ်းသားတိုအားဓားပေးလိုက်သော်လည်းတစ်ယောက်မှမယူဘဲရှိလေ၏။ဘီလူးလေးသည်အပြစ်ကင်းစင်သော ကလေးတစ်ယောက်ပမာနှစ်ခြိုက်စွာအိပ်မောကျလေ၏။

မောင်ရေခဲနဲ့သားဘီလူး
****
"မိန်းမ... ညနေတုန်းကအိမ်ကိုဘယ်သူလာသေးလဲ"
သောင်းလှကဇနီးဖြစ်သူခင်ညိုအားမေးလိုက်ခြင်းဖြစ်၏။နွားစာစဉ်းနေသောခင်ညိုက" ဘယ်သူမှမလာပါဘူးတော်....ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ငါမြောက်ရွာကအပြန်ဝယ်လာတဲ့အသားတွဲတိုင်မှာချိတ်ထားတာမရှိတော့လို့ကွ...ခွေးတွေကြောင်တွေများဆွဲသွားတယ်ဆိုလဲ
တစ်ပိဿာတွဲကြီးကွ...အဲဒါအိမ်ကိုလာတဲ့လူတွေစစနောက်နောက်နဲ့ ဝှက်ထားခဲ့သလားလို့..."
"အိုတော်...စောနငါသားကိုသိပ်တုန်းကတောင်အသားတွဲကြီးရှိနေပါသေးတယ်...အိမ်လည်းဘယ်သူမှမလာသေးဘူး...ခွေးတွေကြောင်တွေလည်းအဲလောက်အမြင့်ကြီး
တပ်မဆွဲပါဘူးဟယ်..."
"အေးလေ...ငါလည်းအဲဒါပြောတာ
နင်နေရာရွေ့ပြီးမေ့သွားတာများလား...ပြန်စဉ်းစားကြည့်ပါဦးကွ...."
"ကျွန်မ လည်းနေရာမရွေ့ရဘူးတော့...
ထမင်းချက်ပြီးနွားစာလာစဉ်းတာဘဲ..."
"ဒီညတော့ချည်ပေါင်ကြော်နဲ့ဘဲမျိုချရတော့မယ်ထင်ရဲ့....အသားလေးစားချင်လို့ဝယ်လာပါတယ်...ဘ်ာကလေကဝခွေးကဆွဲသွားတာလဲမသိဘူးကွာ...မိမှတစ်ခါထဲ
မှတ်လောက်အောက်ဆုံးမလိုက်မယ်
သောင်းလှတဲ့ကွ..."
အလုပ်မှအပြန်ရသည့်လုပ်အားခလေးဖြင့်ဆွဲယူလာသည့်အသားတွဲ နတ်ဝှက်သလို
ပျောက်ချင်းမလှပျောက်သွားသောကြောင့်သောင်းလှအလွန်ဒေါပွသွား၏။သူတို့တွင်လင်မယားနှစ်ယောက်နှင့်အတူလသားအရွယ်သားငယ်တစ်ယောက်သာရှိ၏။
ရက်ကြာလာသော် ထိုကိစ္စကိုမေ့မေ့ပျောက်ပျောက်ဖြစ်သွားကြ၏။သားငယ်လေးမှာငိုလည်းမငိုတတ်ပေ။အစဉ်အတိုင်းပြူးကျယ်စူးရဲသောမျက်လုံးတို့ဖြင့်ကြည့်နေတတ်၏။နို့စို့လျှင်လည်း နို့ကိုတအားကိုက်ဆွဲပစ်၏။သားငယ်လေးသူတို့ဘဝထဲရောက်လာချိန်မှစပြီး သူတို့လင်မယားနှစ်ယောက်လုံးဘုရားတရားကိုမေ့မေ့ပျောက်ပျောက်ဖြစ်လာ၏။အိမ်ဘုရားအိုးစင်ရှိပန်းတို့သည်ကား မီးမြိုက်လျှင်လောင်မည့်သဘော ခြောက်သွေ့လျက်ရှိ၏။သို့သော်လင်မယားနှစ်ယောက်လုံး ဘုရားပန်းလဲဖို့စိတ်ထဲမရှိကြပေ။သားငယ်ကားသုံးလသားအရွယ်ပင်ရှိသေးသော်လည်း အစားအလွန်ကြီး၏။ခဏခဏနို့တောင်း၏။အင်းအဲလုပ်ကာ အသံအိုကြီးဖြင့်ငိုလျှင် ခင်ညိုခမျာနို့လှန်ကာတိုက်ရမြဲ။ကိုက်ကိုက်ဆွဲတတ်သောသားအား နို့တိုက်ရန်လန့်နေမိ၏။
တစ်နေ့သော်ကိုလှသောင်းအလုပ်မှပြန်လာစဉ်ကြက်သားသည်နဲ့တွေ့သဖြင့်
ရင်အုံတချမ်းဝယ်ခဲ့လိုက်၏။အရင်ကမစားလိုက်ရသောအသားအစား ယခုညတဝစားမည်ဟုကြံရင်းအိမ်အပြန်ခြေလှမ်းတိူ့သွက်နေ၏။အိမ်ရောက်သော် ဇနီးဖြစ်သူအား
"မိန်းမ ရေ...ဒီညဘာဟင်းချက်ဖို့ပြက်နေလည်းဟေ့...ဒီမှာယောကျာ်းကြက်သားဝယ်လာတယ်...မိန်းမရဲ့စပါယ်ရှယ်လက်ရာလေးနဲ့ချက်ဟေ့"
ဆိုကာ အိုးထဲသို့ထဲ့ပေးလိုက်၏။စီဘီကြက်ရင်အုံကြီးသည်တပိဿာခန့်ရှိ၏။ရေခဲသေတ္တာမရှိသောကြောင့် အနံ့နံမည်စိုးသဖြင့်
အကုန်လုံးချက်ထားလိုက်၏။ပြီးမှ မနကိအတွက်ဖယ်ထားလိုက်မည်။ချက်ပြုတ်ပြီးစီးသော် လင်မယားနှစ်ယောက်မြိန်ရေရှက်ရေစားသောက်ကြ၏။ဟင်းကောင်းမစားရသည်မှာကြာပြီဖြစ်သောကြောင့် တပန်းကန်ပြီးတပန်းကန်ထဲ့စားကြသဖြင့်ဗိုက်တင်းသွားကြပြီး စောစောပက်အိပ်ယာဝင်ခဲ့ကြသည်။မနက်စာအတွက်ပိုနေသောကြက်သားဟင်းကိုကား ကြောင်အိမ်ထဲတွက်သေချာထဲ့သိမ်းထားလိုက်၏။အမဲသားတုန်းကလိုထပ်ပျောက်သွားမည်စိုးသော်ကြောင့်ပင်။
ခင်ညိုတစ်ယောက်ထမင်းချက်ပြီး
ညကချက်ထားသောဟင်းအားနွေးရန်ကြောင်အိမ်ထဲသို့ကြည့်လိုက်ရာ ဟင်းမှာတတုံးမှမရှိတော့ပေ။သေချာရန်မီးထိုးကြည့်သော်လည်းပေနေသောခွက်မှအပဘာဆိုဘာမျှမရှိတော့ပေ။ထိုအခါအိပ်နေသောခင်ပွန်းသည်အား
"ကိုသောင်းလှ...တော့...ကိုသောင်းလှ ရေ...ညကရှင်ထမင်းတွေဘာတွေထစားသေးလား..."
အိပ်ယာထက်မှပိုသောင်းလှကလည်း
အိပ်ချင်မူးတူးအသံဖြင့်
"ဟာမိန်းမရယ်...ပေါက်ပေါက်ရှာရှာကွာ...ငါနင်နဲ့ညကအတူစားကြတာလေ
ည ည့်နက်စာငါမစားဖူးတာလဲနက်အသိသားနဲ့ကို..."
"ရှင်မညာနဲ့နော်...ဒါဆိုညကကြောင်အိမထဲကျွန်မသေချာထဲ့ခဲ့တဲ့ကြက်သားဟင်းဘာလို့နဲနဲမှမကျန်တော့တာလဲ.."
ထိုအသံကြားသော်ကိုသောင်းလှသည်ချက်ချင်းထလာပြီး
"ဘာကွမိန်းမ...အသားဟင်းပျောက်ပြန်ပြီလား...နှစ်ခါရှိပြီဘယ်သူတောင်းစားကလာစားပြန်ပြီလဲမှန်းပြစမ်းမိန်းမ"
ဆိုကာမိန်းမကိုင်ထားသောကြက်သားပန်းကန်အားကြည့်လိုက်၏။
"ဘာကောင်လည်းကွအရိုးရင်းပါမကျန်မြိုလိုက်တာများငတ်ကြီးကျလိုက်တာ..."
"ကိုသောင်းလှ..ဒီကိစ္စ....မိန်းမ အထင်သိပ်မရိုးတော့ဘူးနော်..."
"မိန်းမ ကဘယ်လိုထင်လို့လဲယောကျာ်းခိုးစားတယ်ထင်လို့လား..."
"မဟုတ်ပါဘူး...မိန်းမ ထင်တာမိန်းမတို့အိမ်မှာသူခိုးကပ်နေသလားလို့ပါ"
"ဟာ..မိန်းမ ရာသူခိုးဆိုတခြားဟာဘဲခိုးမှာပေါ့...ဟင်းကြီးခိုးစားပါ့မလားကွ"
"အိုတော်... ရှင်ကလည်းငတ်ကြီးကျနေတဲ့သူခိုးနေမှာပေါ့တော့်"
"မသိတော့ဘူးကွာ..မနက်စာအဖို့ဟင်းတစ်ခုခုစီစဉ်လိုက်ကွာ...အလုပ်ကသွားရဦးမယ်..."
ထိုနေ့အဖို့ခရမ်းသီးနပ်ဖြင့်စားလိုက်ရ၏။
နောက်ထပ်အနည်းငယ်ကြာ်သော်
အိမ်၌အသားဟင်းချက်စားကြပြန်၏။ထုံးစံအတိုင်း ကျန်ထားသောဟင်းတို့ပျောက်သွားပြန်၏။တစ်ခါလည်းမဟုတ်နှစ်ခါလည်းမဟုတ်သောကြောင့် လင်မယားနှစိယောက်လုံး တိတ်တဆိတ်သူခိုးထောင်ဖမ်းရန်တိုင်ပင်လိုက်ကြ၏။ဦးစွာအသားတစ်ပိဿာကိုချက်ကာကြောင်အိမ်ထဲသို့သေချာသော့ခတ်သိမ်းထားလိုက်၏။ညတွင်အိပ်ချငိယောင်ဆောင်ကာ နိုးကြားသောသတိဖြင့်သူခိုးထောင်ဖမ်းကြ၏။အစောပိုင်းတွင်အခြေအနေမထူးသော်လည်း

မောင်ဘိုးထင်တို့ အိပ်နေရာမှ ထလိုက်ကြပြီး လှည်းအောက်သို့ ဆင်းလိုက်ကြသည်။သန့်ရှင်းသပ်ရပ်နေသော အိမ်ဝိုင်းထဲတွင် လှည်းနှစ်စီးကို ယှဉ်ရပ်ထားပြီး အိမ်ဝိုင်းခြံစည်းရိုးနေရာတွင် ခံတက်ပင်များ၊မန်ကျည်းပင်များနှင့် အုန်းပင်များရှိ နေသည်။အိမ်ဝိုင်းထဲတွင် ပြောင်ရှင်းနေပြီး အိမ်လေး၏ထရံအား ဆင်မမျက်ကွင်းပုံဖော်ထားကာ အတော်သပ်သပ်ရပ်ရပ်ရှိသည်။ထရံအနားသတ်များကို ဖြစ်ကတတ်ဆန်း မလုပ်ထားပဲ သေသပ်ကျနစွသတ်ထားရာ အတော်ကြည့်ရကောင်းသည်။ မကြာမီ အိမ်ဝိုင်းထဲသို့ ဆံရစ်ဝိုင်းနှင့် အမျိုးသမီးလေးများ၊ဆံတောက်နှင့် မိန်းမပျိုလေးများ ဝင်လာကြ၏။သူမတို့၏ လက်ထဲတွင် လင်ပန်းလေးများပါ ကိုင်လာကြသေးသည်။ထို့‌နောက် မိန်းမပျို‌လေးများသည်

"အမေညွန့် သမီးတို့ ရောက်ပြီ"

"အေး အေး အရှေ့က တန်းလျားမှ ချထား နင်တို့တွေ ဆန်ဖွတ်ရမယ် ငါ့အိမ်က စပါးလာယူ ပြီးရင် အိမ်စေ့လိုက်ပို့ရမယ် ကြားလား"

"ဟုတ်ကဲ့ပါ အမေညွန့် "

"ရွာထဲမှ ကာလာသားတွေကို စပါးမျိုးလာယူခိုင်းလိုက်ဦး ငါပေပင်ရွာကနေ စပါးမျိုး တင်လာသေးတယ် "

"ဟုတ်ကဲ့ အမေညွန့် "

မောင်ဘိုးထင်တို့သာမက ဖိုးထွေးနှင့် သာရကပါ အံ့ဩနေကြသည် ကြောက်စရာကောင်းသော ရွာတရွာသာဖြစ်မည်ဟု သူတို့ထင်မှတ်ထားကြသည်မှာ တက်တက်စင်အောင်လွဲမှားနေပြီ ဖြစ်သည်။ကဝေရွာလေးသည် အတော်သန့်ရှင်းသပ်ရပ်ပြီး ဝတ်စားဆင်ယင်မှုအရ ယဉ်ကျေးသော ရွာတရွာဖြစ်နေသည် မဟုတ်ပါလား။ထို့နောက် ငေးကြောင်ကြည့်နေသော သူတို့အား ဒေါ်‌ညွန့်မှ သတိပေးလိုက်ရသည် ။

"ဟေ့ကောင်လေးတွေ ငေးမနေနဲ့ နင်တို့တွေ မနက်ဖြန်ညပဲ ပြန်တော့ "

"ဗျာ ဘာလို့လဲ "

"နင်တို့မပြန်ရင် ငါ့မိတ်ဆွေ ငကဲ သေတော့မယ် "

"ဗျာ"

"ဗျာ မနေနဲ့ အဲ့ မယားတရူးကို ကူညီပေးလိုက်ကြဦး "

"ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ "

"ကဲ ကဲ မျက်နှာသွားသစ်ကြ ပြီးရင် မနက်စာစား "

"ဟုတ်ကဲ့ "

သူတို့စကားပြောနေစဉ် ခါးကုန်းကုန်းနှင့် အဖွားအိုတယောက်သည် အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းလာပြီး ဒေါ်ညွန့်အား စကားဆိုလေသည်။

"သမီး မညွန့် ပြန်လာပြီလား "

"ပြန်လာပြီ အမေ "

"နင် နောက်တခါ လူသားနဲ့ မျှားခေါ်ရင် သွားတဲ့အကျင့်ကို ပြင်စမ်းဟယ် "

"အင်းပါ အမေ "

"ဧည့်သည်တွေ ပါလာတာလား "

"ဟုတ်တယ် အမေ စပါးတွေ လိုက်ပို့ပေးတာလေ "

ထို့နောက် အဖွားအိုသည် မောင်ဘိုးထင်တို့ရှိသည့်နေရာလောက်ကို မှန်းပြီး လမ်းလျှောက်လာရာ ဒေါ်ညွန့်မှ တွဲပြီး လိုက်ပို့လေသည်။ထို့နောက် အဖွားအိုသည်

"လူလေးတို့ရေ အဖွားက အသက်ကြီးပြီဆိုတော့ မျက်လုံးက မွဲပြီကွယ့် အဖွားသမီး အပြောအဆိုမတတ်ရင် အဖွားကပဲ တောင်းပန်ပါတယ်ကွယ် သူက စကားပြောရင် တုတ်ထိုးအိုးပေါက် ရွာလူကြီးသာလုပ်နေတာ စကားပြောက မတတ်ဘူး"

"ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ် အဖွား ဒါနဲ့ အဖွားက "

"ဒီက ‌မညွန့်ရဲ့ အမေ ဒေါ်ကွန့်လေ "

"ဪ "

"ကဲ ကဲ မျက်နှာသစ်ကြမှာ မဟုတ်လား။သွားကြ သွားကြ ဘာမှ အားမနာနဲ့ စားစရာရှိတာကို အားရပါးရသာ စား အဖွားတို့က ရွာမှာ ‌ဘာပညာမှ မသုံးရဘူးဘူးဆိုတဲ့ စည်းကမ်းလေးထုတ်ထားတယ် အကုန်လုံးကသာမာန်လူတွေလိုပဲ နေကြပါတယ် အပြင်ရောက်မှပဲ သူတို့ပညာတွေကို အသုံးချခိုင်းတာ "

‌အဖွားအို၏စကားကြောင့် မောင်ဘိုးထင်တို့ သဘောကျနေကြသည်။သူတို့၏ရွာတွင် သာမာန်လူများကဲ့သို့ နေစေပြီး အပြင်ရောက်မှသာ ပညာရပ်များအားအသုံးပြုခိုင်းခြင်းသည်က ကဝေရွာလေး အေးချမ်နေမှု့၏ အဓိကအကြောင်းအရာဆိုတာ သူတို့တွေးလိုက်ကြပြီးနောက် အိမ်နောက်ဘက်ရှိ စဉ့်အိုးများဆီသို့ မျက်နှာသစ်ရန် ထွက်လာကြပါလေတော့သည် ။

◾အောက်လမ်းဘိုးထင်နှင့် ကဝေရွာသည်က ဤမျှသာ ။ မကြာမီ အောက်လမ်းဘိုးထင်နှင့် ဦးကဲ အရှုပ်တော်ပုံ အမည်ရဇာတ်လမ်းလေးအား တင်ဆက်ပေးပါမည်။

စာဖတ်သူများကို လေးစားစွာဖြစ်
#crd

"မဆိုင်တာ အကိုရယ် အကို့ဘာသာ ကဝေမကလို့ အဲ့ဒီကဝေရဲ့အဘိုးဖြစ်နေပါစေ ညီမအပေါ်ကို ကြင်နာတဲ့သူကို ဘာလို့မုန်းရမှာလဲ "

"ညီမ တကယ်ပြောတာလား "

"တကယ်ပေါ့ "

"ညီမ အကိုနဲ့ ခွဲနိုင်လား ခွဲနိုင်ရင် ညီမအိမ်အပြင်ကို ထွက်လိုက်‌ပါ"

ခွန်းလူမှ ထိုသို့ပြောလာသည့်အခါ မကွန့်သည် သူ့အနားသို့ တိုးကပ်သွားကာ ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး

"အခုမှ ညားတာ ဘယ်လိုလုပ်ခွဲနိုင်မလဲ အကိုရယ် "

"နှစ်တွေကြာရင်တော့ ခွဲနိုင်တယ်ပေါ့ "

"အဲ့တာတော့ မပြောတတ်ဘူးလေ"

အပြင်မှ ဆဲဆိုကြိမ်းမောင်းသံ၊ရာဇသံပေးသံများ ညံဆီနေပေမဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်မှာ ထိုအရာများကို လျစ်လျုရှုထားပြီး တယောက်ကိုတယောက် တင်းကြပ်စွာပွေ့ဖက်ထားသည်။ ထို့‌နောက် ခွန်းလူသည် သူ၏လက်မောင်းကို သူ့ပါးစပ်နှင့် ပြန် ကိုက်လိုက်ပြီး ထွက်လာသောသွေးများကို မကွန့်အား သောက်စေသည်။မကွန့်သည် ကြောက်လန့်နေသော်လည်း အချစ်၏ တန်ခိုးများကြောင့် စွမ်းအားများတိုးကာ အကြောက်တရားကိုဖယ်ပြီး ခွန်းလူ၏လက်မောင်းမှ သွေးတို့အား သောက်လိုက်သည်။ထို့နောက် ခွန်းလူသည် မကွန့်၏ဦးခေါင်းကို သူ၏လက်ဖြင့် ကိုင်လိုက်ကာ များစွာသောမန္တန်များကို ရွတ်လိုက်ပြီးနောက် တယောက်လက်ကိုတယောက် ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်ရာ မကြာသောအချိန်တွင် အရိပ်များအဖြစ် တဖြည်းဖြည်းပြောင်း လဲကာ ပျောက်ကွယ်သွားပါလေတော့သည် ။

◾အခန်း (၆)

"အရီး အဲ့တာဆို သူတို့ ဘယ်ကို ပျောက်သွားတာလဲ "

"ငါ့အဖေက ငါ့အမေ့ကို ပညာတွေပေးပြီး ခေါ်သွားတယ်လေ နောက်တော့ အဖေက သဖန်းရွာမှာ ကျန်ခဲ့တဲ့သူ့အမေနဲ့ အမေရဲ့ ကြီးတော်ကို ဒုက္ခပေးရင် ရွာကို ဒုက္ခပေးဖို့ ကြံထားတာ သဖန်းရွာကလူတွေက အဖွားနှစ်ယောက်ကို ဒုက္ခမပေးပဲ ကူညီပေးသေးတယ်ဆိုပဲ "

"အဲ့လိုကြတော့လည်း သဖန်းရွာသားတွေက မဆိုးဘူးနော် "

"အေးဟယ် လူတွေကလည်း ဘာတွေမှန်းမသိပါဘူး အဲ့တာနဲ့ ငါ့အမေလည်း အဖေနဲ့အတူ လူတွေနဲ့ဝေးတဲ့နေရာမှာ နေတယ် နောက်တော့ ဘဝတူကဝေတွေကို ကူညီရင်း အခုလို ရွာတရွာဖြစ်သွားတာပဲ "

"ရွာနာမည်ကရော အရီး "

"ရွာနာမည်လား ဘာလားမသိဘူး ငါမွေးကတည်းက ကဝေရွာလို့ပဲ ခေါ်တာ"

ဒေါ်ညွန့်သည် ကဝေရွာဖြစ်ပေါ်လာပုံကို မောင်ဘိုးထင်တို့အား ပြောပြနေသည်။မိုးလည်းချုပ်ပြီမို့ ငြိမ်၍နားထောင်နေသော ဖိုးထွေးနှင့် သာရအား ‌ခရီးဆက်ရန် သတိပေးလိုက်ရာ သူတို့သည် နွားများကိုဆွဲကာ လှည်းတွင် တပ်လိုက်ပြီးနောက် ကဝေရွာဆီသို့ ခရီးဆက်လိုက်ကြပါတော့သည် ။

◾အခန်း (၇)

လရောင်သည် အချိန်လင့်မှ ခပ်ပျပျထွန်းလင်းလာသည် ။ပုရစ်အော်သံများထွက်ပေါ်နေပြီး တချက်တချက်တွင် ညဉ့်ငှက်‌တို့အော်သံမှာလည်း ထွက်ပေါ်နေသေးသည်။ထိုအချိန်တွင် နွားခြူသံ၊လှည်းဝင်ရိုးသံတို့က တိတ်ဆိတ်နေသောညကို ထိုးဖောက်လာသည်။တခါတရံ နွားအား အော်ငေါက်သံလည်း ထွက်ပေါ်လာတတ်သေးသည်။ထိုအချိန် လှည်းများပေါ်မှ စကားပြောသံတို့သည်လည်း ခပ်တိုးတိုးထွက်ပေါ်လာသည်။

"အရီးတို့ ရွာကလည်း ဝေးလိုက်တာ ကျုပ်တို့ ဒီထက်ဝေးတဲ့ ရွာတွေကိုတောင် သွားဖူးတယ် လှည်းသွားလှည်းလာတွေ တွေ့ပါတယ် အခုတော့ ဘာမှကို မတွေ့ရဘူး"

"ဪ ငါတို့သွားနေတာက ကဝေရွာလေ ပွဲလမ်းသဘင်သွားသလိုတော့ စည်ကားနေပါ့မလားတော်"

"အဲ့တာလည်း ဟုတ်တာပဲ ကဝေရွာဆိုတော့ ကြောက်စရာကြီးနေမှာပဲနော် "

"ပေတူးကလည်း အရီးမျက်နှာကိုပဲ ကြည့်ပါလား သူတောင် ဒီလောက်ကြောက်စရာကောင်းနေတာ ရွာကလည်း ကြောက်စရာကြီး နေမှာပေါ့"

"ဟဲ့ကောင်လေးတွေ နင်တို့နှစ်ယောက် ဖိုးထွေးလှည်းဆီကိုပဲ ပြန်ပါလား တော်တော်စကားများတယ် "

"အရီးရာ အဲ့လို မပြောပါနဲ့ ကျုပ်နဲ့ သာအေးက အရီးနဲ့ စကားပြောချင်လို့ ဘိုးထင်နဲ့ လှည်းပြောင်းစီးတာလေဗျာ "

ဟုတ်ပေသည်။စပ်စုသော သာ‌အေးနှင့် ပေတူးသည် ဒေါ်ညွန့်ရှိသော သာရ၏လှည်းပေါ် ပြောင်းစီးလာပြီး ဘိုးထင်အား အနောက်မှ ဖိုးထွေးလှည်းပေါ် ပြောင်းစီးစေသည်။စထွက်လာကတည်းကမေးသောမေးခွန်းတို့မှာ ညသန်းခေါင်ယံကျော် သည်အထိ ကုန်ပုံ မပေါ်သေးသောကြောင့် ဒေါ်ညွန့် စိတ်မရှည်ဖြစ်မိသည်မှာ မဆန်းလှပေ။‌ဒေါ်ညွန့် နောက်ထပ်မည်သည့်မေးခွန်းကိုမှ ထပ်မဖြေသောအခါ သကောင့်သားနှစ်ယောက်သည် အချင်းချင်းစကားနာထိုးပြီး လိုက်ပါလာကြသည်။ အချိန်အတော်လင့်မှသာ သူတို့နှစ်ယောက်သည် လှည်းပေါ်တွင်အိပ်လိုက်ကြသည်။သူတို့သည် လှည်းပေါ်အိပ်ရင်းမှ ကောင်းကင်ကြီးရှိ လခြမ်းကွေးလေးနှင့် ကြယ်တာယာများကို ကြည့်ရင်းဖြင့် တဖြည်းဖြည်းအိပ်ပျော်သွားပါလေတော့သည်။

◾အခန်း (၈)

လှည်းဆွဲနေသည့်နွားတို့အား ရပ်တံ့စေရန် တကျွတ်ကျွတ်လုပ်သည့်အသံနှင့်အတူ လှည်းနှစ်စီးစလုံး ရပ်တံ့သွားသည်။ ဝေလီဝေလင်းအချိန်ရောက်လာပြီမို့ ပတ်ဝန်းကျင်အား အထင်းသားမြင်နေရပြီဖြစ်သည်။လှည်းပေါ်တွင်တော့ ကလေးသာသာအရွယ်မောင်ဘိုးထင်သည် ဖိုးထွေး၏လှည်းတွင် အိပ်ပျော်နေပြီး သာအေးနှင့် ပေတူးသည်လည်း သာရ၏လှည်းပေါ်တွင်အိပ်ပျော်လျက် ရှိသည်။ထို့နောက် သာရနှင့် ဖိုးထွေး သည် သူတို့အား နှိုးလိုက်ကြသည်။

"ဟေ့ကောင်တွေ ထ ထ ရွာရောက်ပြီ "

"ရွာ‌ရောက်ပြီလား"

သူ၏ငယ်ပေါင်းမိုက်ဖော်မိုက်ဖက်များနှင့် ရင်ဖွင့်စကားဆိုနေသည် ။

"တောက် တို့ရွာသူကို ခွေးစားတာ နာတယ်ကွာ "

"မင်းက အခုမှ ဖြစ်နေ အစောကတည်းက လှုပ်ရှားပါဆိုတာ ရင်ထဲက အချစ်မပါပဲဘာပဲညာပဲနဲ့ သောက်ကြီးသောက်ကျယ်စကားတွေ ပြောနေခဲ့ပြီးတော့ "

"မင်းတို့ပြောလည်း ခံရမှာပဲ ဒင်းတို့က ဒီလောက်ထိ မြန်မယ် မထင်လို့ပေါ့ "

"အဲ့ဒီတော့ ခံပေတော့ ငွေသိန်းရေ အပွဲပွဲနွှဲလာတဲ့ကောင် အခု ခွန်းလူဆိုတဲ့ ငနဲနဲ့မှ ခံရတယ်လို့ကွာ "

"မင်း‌တို့ကောင်တွေကလည်း ခံစားနေရလို့ ရင်ဖွင့်ပါတယ်ဆိုမှ သောက်ပြစ်တွေချည်း တင်နေတယ် သူတို့တွေ ငါ့အကြောင်း သိရမှာပါ နတ်ဆရာဖိုးအောင်ရဲ့သား ငွေသိန်းဆိုတာ ရွာလူကြီးထက် အာဏာကြီးတယ်ဆိုတာ ဒင်းတို့သိစေရမယ် "

ငွေသိန်းတို့အဖွဲ့ မကျေမနပ်ဖြင့် ဝိုင်း၍စကားဆိုနေကြသော အရက်ဆိုင်ထဲသို့ လူငယ်လေးတယောက် အမောတကောနှင့် ၀င်လာလေသည်။ထိုလူငယ်လေးသည် ငွေသိန်းတို့အားတွေ့သည်နှင့် ငွေသိန်းအနား နားကပ်လာကာ လေသံတိုးတိုးနှင့် ပြောလိုက်ပြီးနောက် အရက်ဆိုင်အပြင်သို့ ပြန်လည်ထွက်ခွာသွားလေသည်။ထိုအခါ ငွေသိန်းသည် သဘောကျစွာပြုံးလိုက်ပြီး ရှေ့တွင်ရှိသော အရက်ခွက်ကို မော့သောက်လိုက်ကာ

"ဟေ့ကောင်တွေ ‌ငါ မကျေနပ်တဲ့သူတွေကို ဒုက္ခပေးဖို့ အကွက်တော့ တွေ့ပြီကွ"

"ဘာတုန်း ငွေသိန်းရ "

"ခွန်းလူတို့သားအမိအကြောင်း ငါ စုံစမ်းခိုင်းထားတာလေ ဒီနေ့တော့ အဖြေရပြီ "

"ဘာတုန်းကွ ငါတို့ကို ပြောပြဦးလေကွာ "

"အေးပါကွာ မင်းတို့အကူအညီလည်း လိုတယ် အဓိက အကူအညီယူရမှာက ငါ့အဘဆီကပေါ့ကွာ"

အကြံကြီးသူငွေသိန်းမှာ မစားရသည့်အမဲအား သဲနှင့် ပက်ရုံပင် မဟုတ်ပဲ ပြာချဖို့အထိပါ ကြံစည်နေပါလေတော့သည် ။

◾အခန်း (၅)

မီးတုတ်များမှအလင်းရောင်သည် ပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံး ဖြာကျလျက်ရှိသည်။ရွာထဲရှိ တယူသန်စိတ်ရှိသောလူများနှင့် ယုံလွယ်၊အကြောက်လွယ်ကြသူများသည် တုတ်၊ဓား၊လက်နက်များသာမက မီးတုတ်များပါကိုင်ပြီး အိမ်နှစ်အိမ်ကို ဝိုင်းထားကြသည်။သူတို့၏ရှေ့တွင်တော့ အသက်ကြီးရင့်နေပြီဖြစ်သော အမျိုးသမီးကြီးနှစ်ယောက်သည် ရွာသားများအား တောင်းပန်နေသည်။သူတို့မှာ ဒေါ်မင်းမူနှင့် ခွန်းလူ၏မိခင်ကြီးဖြစ်သည်။

"ငါ့တူတို့ရယ် အရီးရဲ့သားက ဘယ်သူ့ကိုမှ ဒုက္ခပေးတာမဟုတ်ပါဘူး "

"တော်စမ်း ခင်ဗျားတို့ ငြိမ်ငြိမ်နေ "

"နင်တို့ မတရားမလုပ်ကြနဲ့နော် "

"မင်းမူ နင်ကသာ ဦးနှောက်မရှိတာ"

လူအုပ်ကြားထဲမှ အသံနှင့်အတူထွက်လာသူမှာ နတ်ဆရာ ကြီးဖိုးတော ဖြစ်သည်။သူ၏အကြံအစည်ဖြစ်နေ၍ ရွာလူကြီးမှာလည်း မည်သို့မှမတတ်နိုင်သလို တခြားသူများမှာလည်း တတ်နိုင်မည် မဟုတ်ပေ။အပြောကောင်းအဆိုကောင်း ဦးဖိုးတောသည် ရိုးအသောရွာသူရွာသားများအား ချော့တခါခြောက်တလှည့်ဖြင့် မင်းမူနေပြီး ယခုလည်း ခွန်းလူအား သူ၏သားတော်မောင် ငွေသိန်း၏စနက်ကြောင့် ဒုက္ခပေးဖို့ရာ ရောက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ဦးဖိုးတောသည် ဒေါ်မင်းမူအား စူးစိုက်ကြည့်ရင်း

"မင်းမူ နင့်တူမရဲ့ယောက်ျား ခွန်းလူရဲ့အကြောင်းကို နင်ဘယ်လောက်သိလဲ ဒီကောင်က တခြားရွာတွေက နှင်ထုတ်ထားလို့ ငါတို့ရွာကို လာနေတာပဲ ဒီကောင်က မကောင်းဆိုးဝါးကဝေတကောင်ပဲ "

"မဟုတ်တာရှင် တကယ်လို့ ဟုတ်ခဲ့ရင်တောင် အခု သူက ဘယ်သူတွေကို ဒုက္ခပေးနေလို့လဲ "

"ဟဲ့ အဆိပ်ရှိတဲ့မြွေကို ခါးပိုက်ထဲ ထည့်ထားလို့ ဖြစ်မလား ငါတို့ လွှတ်ပေးလိုက်ရင် ဒီကောင်က တခြားရွာတွေကိုသွားပြီး ဒုက္ခပေးမှာပဲ ခွန်းလူရဲ့အမေက သာမာန်လူမို့ ငါတို့ ဒုက္ခမပေးဘူး မကွန့်မှာလည်း ပညာမရှိဘူးဆိုရင် ငါတို့ ဘာဒုက္ခမှ မပေးဘူး ကဝေကောင်ကိုတော့ ငါတို့ လွှတ်မပေးနိုင်ဘူးဟေ့ "

"ဟုတ်တယ် ဒီကဝေကောင်ကို အသေသတ်ပစ်ရမယ် ဒီကောင်ရဲ့သင်္ချိုင်းက ဒီသဖန်းရွာပဲ "

ရွာသားများမှာ ဦးဖိုးဝောာ၏စကားကြောင့် သွေးဆူကာ အော်ဟစ်နေကြပြီး အိမ်လေးဆီသို့ တိုးကပ်သွားကြသည် ။ ထို့နောက် ဦးဖိုးတောသည် ဘေးရှိ ရွာသားတယောက်၏လက်ထဲမှ မီးတုတ်ကိုယူလိုက်ကာ ခွန်းလူနှင့် မကွန့်တို့ ရှိနေသောအိမ်လေးကိုကြည့်ပြီး အော်ဟစ်သတိပေးလေသည်။

"မကွန့် ငါက နတ်ဆရာဖိုးတောပဲ နင် အိမ်ပြင်ကို ထွက်လာခဲ့ ငါတို့ အချိန်ခဏပဲစောင့်မယ် နင် မထွက်လာရင် နင့်လင်နဲ့အတူ သေရလိမ့်မယ် "

ဦးဖိုးတော၏ပြောစကားများအား အိမ်ထဲတွင်ရှိနေသော မကွန့်မှ ကောင်းစွာကြားရသည်။မကွန့်သည် သူမတို့ဘာဖြစ်နေသည်မှန်း မသိရိုးအမှန်ပေ။ယောကျာ်းဖြစ်သူခွန်းလူမှလည်း အံတကြိတ်ကြိတ် တောက်ခေါက်ခေါက်နှင့်ဖြစ်နေရာ သူမ ဘာမှကို နားမလည်ပါ။အချိန်အနည်းငယ်ကြာလာသောအခါ အပြင်ကပြောနေသော ကဝေဆိုသည့် အသုံးအနှုန်းကြောင့် အနည်းငယ်နားလည်စပြုလာပေမဲ့ ခွန်းလူအား အကြောင်းစုံမေးမြန်းလိုက်လေသည်။

"အကို ကျမကို ဘာတွေဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ သေချာပြောပြစမ်းပါ "

"ဘာဖြစ်ရမှာလဲ ညီမတို့ ရွာသားတွေက အကို့ကို ရန်ရှာနေတာလေ "

"အကို အမှန်အတိုင်းပြောပြပါ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အမှန်အတိုင်း ပဲ သိချင်တယ် "

မကွန့်၏စကားကြောင့် ခွန်းလူသည် အတန်ကြာအောင်တွေး နေပြီး သက်ပြင်းမသိမသာချလိုက်ကာ

"အကိုက သူတို့ပြောသလို ကဝေတယောက်ဖြစ်နေခဲ့ရင် ညီမ အကို့ကို မုန်းမှာလား"

သက်ကယ်ဘောရောင်းခြင်း ဖြစ်သည်။ယခုလည်း အိမ်လေး၏အောက်တွင် သက်ကယ်ပျစ်နေသော မကွန့်အား သူမ၏ကြီးတော်ဖြစ်သူမှ ထမင်းချက်နေရင်း စကားလှမ်းဆိုသည် ။

"မကွန့် နင် ရွာလယ်က ငွေသိန်းတို့အိမ် သက်ကယ်တရာပို့ရမှာမလား"

"ဟုတ်တယ် ကြီးတော် "

"ငွေသိန်းဆိုတဲ့ကောင်က တဏှာရူးနော် သူ့အိမ်ထဲကို ဝင်ပါတို့ ဘာတို့ခေါ်ရင် မဝင်နဲ့ ကြားလား ဒီကောင်က နာမည်ပျက်နဲ့ ဟဲ့ "

"ကျုပ်လည်း သိပါတယ် ကြီးတော်ရယ် ရုပ်က နှာဘူးဆိုပြီး နဖူးမှာ စာကပ်ထားစရာတောင် မလိုဘူး "

"အေး အေး မသိမှာစိုးလို့ ပြောတာဟေ့ နင်က တောသူသာပြောတာ သနားကမားနဲ့ ဘယ်သူနဲ့ တူတာလဲ မသိဘူး "

"ကြီးတော်နဲ့တူလို့ နေမှာပေါ့ "

"ငါနဲ့ တူတာတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူးဟေ့ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ငါ့အသားက မဲပြာနေတာ လင်လိုချင်တာတောင် ယူမဲ့သူမရှိလို့ အခုလို အပျိုကြီးဖြစ်နေတာ"

"ကြီးတော်ကတော့ မကြီးမငယ်နဲ့ ပေါက်ကရပြောရော့မယ် "

"ဟဲ့ ပေါက်ကရမဟုတ်ဘူး ငါ့အိမ်မှာ မှန်မဝယ်တာကိုပဲကြည့် ဒီလောက်ဆိုးတဲ့ မျက်ခွက်ကို ငါ့အမေ နင့်အဖွား ဘယ်လိုလုပ်ပြီး မွေးလာတာလဲ မသိပါဘူး ငါ့အမလည်း ဘာထူးလဲ နင် မမှတ်မိလို့ ငါနဲ့ တထေရာတည်း"

"အဘက ရုပ်တော်လို့ နေမပေါ့ "

"ဘယ်ကသာ နင့်အဘကလည်း မျောက်နဲ့ လူနဲ့ မှားမွေးလားသလားတောင် ထင်ရတယ် ငါဆို နင့်အဘကို မြင်ဖူးခါစက ငါ့ညီမ ရူးများရူးသွားပြီ ထင်တာ "

"ဘာဖြစ်လို့လဲ ကြီးတော်ရဲ့ "

"ဘာဖြစ်ရမှာလဲဟယ် ကာလသားမှန်သမျှ ကြိုက်ကြတဲ့ ငါက နင့်အဘကိုမြင်တော့ လင်စိတ်သားစိတ်တွေ ကုန်ပါရောဟယ် အဲ့တာကြောင့် ငါက အပျိုကြီး ဖြစ်နေတာနေမယ် ဟားးးဟားး "

မကွန့်၏ကြီးတော် ဒေါ်မင်းမူသည် အတော်ပျော်တတ်ပြီး ရွှတ်နောက်နောက်လုပ်တတ်သူ ဖြစ်သည်။ပြောစရာရှိတာကိုအားမနာတမ်းပြောတတ်ပြီး လူချစ်လူခင်ပေါများသူ တယောက်လည်း ဖြစ်သည်။သူမတို့နှစ်ယောက် ရယ်ကာမောကာ နှင့် စကားပြောနေချိန်

"အိမ်ရှင်တို့ ဗျို့အိမ်ရှင်တို့ "

"ဧည့်သည်တွေ ထင်တယ် ၀င်ခဲ့ကြပါ"

အိမ်အောက်တွင် သက်ကယ်ပျစ်နေသော မကွန့်သည် အိမ်ဝိုင်းထဲသို့ဝင်လာသော လူနှစ်ယောက်ကို လှမ်းကြည့်ပြီး အိမ်ထဲသို့ ဝင်ခိုင်းလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ဝင်လာသူနှစ်ယောက်မှာ သူမ နှင့် ရွယ်တူအမျိုးသားယောက်နှင့် ထိုအမျိုးသား၏မိခင်ဖြစ်ဟန်တူသည့် အမျိုးသမီးကြီးတယောက်တို့ ဖြစ်သည်။မကွန့်သည် ဧည့်သည်များရောက်နေကြောင်း ကြီးတော်ဖြစ်သူကို လှမ်းအော်၍ ပြောလိုက်ရာ မကြာသောအချိန်တွင် ဒေါ်မင်းမူအိမ်ပေါ်မှဆင်းလာပြီး အိမ်အောက်တန်းလျားတွင် ထိုင်နေသည့် ဧည့်သည်သားအမိနှင့် စကားပြောနေသည်။မကွန့်မှာဖြင့် သက်ကယ်ပျစ်နေရင်းမှ သူမနှင့်ရွယ်တူ ရုပ်ဖြောင့်ဖြောင့်ကောင်လေးအား မကြာမကြာကြည့်မိနေသည်။သူ့နည်းတူ ဧည့်သည်ကိုလူချောသည်လည်း မကြာခဏလှမ်းကြည့်နေရာ အကြည့်ချင်းဆုံမိချိန် ရင်ထဲတွင် အမျိုအမည်မသိသော ခံစားချက်တို့ ဖြစ်ပေါ်မိသည်။အတော်ကြာသည်အထိ စကားပြောဆိုပြီးသွားသောအခါ ဧည့်သည်များ ပြန်လည် ထွက်ခွါသွားကြသည်။မကွန့်မှာ သူမ၏ကြီးတော်အား ခပ်မြန်မြန် အမေးစကားဆိုလေသည် ။

"ကြီးတော် ဘယ်သူတွေတုန်း"

"နင်တောင်မသိတာ ငါက သိမလား"

"ဘာလာလုပ်တာတုန်း ကျုပ် မကြားရလို့"

"ငါတို့အိမ်ဘေးက မြေကွက်ကိုဝယ်ချင်လို့တဲ့ဟဲ့ "

"ကြီးတော်က ရောင်းမှာလား"

"ငါ့သဘောကတော့ ရောင်းချင်တယ် ညည်းကရော ညည်းသိတဲ့အတိုင်းပဲ တို့ရွာမှာ မြေလာဝယ်တယ်ဆိုတာ ဖြစ်တောင့်ဖြစ်ခဲပဲလေ ဒီလောက်ခေါင်တာ "

"ကြီးတော်သဘောပါပဲ ရောင်းချင်သပဆို ရောင်းပေါ့"

"အေးဟယ် ငွေလေးရရင် ဝတ်ချင်တာ စားချင်တာလေးတွေ ဝတ်လိုက်စားလိုက်ဦးမယ် လူကသာ သေခါနီးနေတာ ငါ အပျိုကတည်းက ဝတ်ချင်တဲ့အဆင်လေးတွေ အခုထိ မဝတ်ရဘူး"

မကွန့်သည် ဟာသနှောပြီးပြောနေသော သူမ၏ကြီးတော်ကို ပြုံး၍ကြည့်ပြီး ဝမ်းသာနေသည်။အပျိုကြီးသာ ဆိုသည် သူမအား သားသမီးတယောက်ပမာ ငယ်ငယ်ကတည်းက ပြုစုစောင့်လျှောက်ခဲ့ပြီး သားသည်မိခင်တယောက်ကဲ့သို့ ဘဝကိုဖြတ်သန်းခဲ့သော ကြီးတော်‌တယောက်လည်း ဖြစ်သည်။ယခုသူမ၏ကြီးတော်ဖြစ်သူ ပျော်ရွှင်နေသည်ကို မြင်ရ၍ သူမဝမ်းသာနေမိသည်။ဤသို့ဖြင့် သူမတို့၏ အိမ်ဝိုင်းတဝက်ကို ရောင်းဖို့ရာ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ပါတော့သည်။

◾အခန်း (၄)

မကွန့်နှင့် ကိုခွန်းလူတို့ ညားကြပြီ ဖြစ်သည်။မြင်ကတည်းက ချစ်မိကြိုက်မိနေကြသော ခွန်းလူနှင့် မကွန့်တို့မှာ အိမ်နီးနား ချင်းများအဖြစ် နေထိုင်လာရာ ခြောက်လဝန်းကျင်အကြာ၌ သူတို့နှစ်ယောက် ညားသွားကြသည်။ရွာထဲတွင် အရပ်အခေါ် ကလေးတောင်းဖြင့် မင်္ဂလာဆောင်ပြီးနောက် အရာအားလုံးမှာ အဆင်ပြေလျက်ရှိသည်။ရွာသားများသည် သူတို့လင်မယားအား နေနှင့် လ၊ရွှေနှင့် မြဟု သမုတ်ကြသည်။အရက်ကို ပေါပေါသီသီတိုက်သောကြောင့်လည်း ပြောခြင်းဖြစ်နိုင်သလို အမှန်တကယ် စိတ်ရင်းနှင့် ပြောခြင်းလည်း ဖြစ်နိုင်သည်။အမှန်တရားတခုသည်က ရွာသားအများစုသည် မကွန့်အိမ်ထောင်ရက်သားကျသွားသည်ကို ဝမ်းသာနေကြသည်။သို့ပေမဲ့ အနည်းငယ်သောကာလသားများမှာတော့ သဘောမကျပေ။ထိုအထဲတွင် နတ်ဆရာကြီး၏သားဖြစ်သူ ငွေသိန်းသည် ထိပ်ဆုံးမှဖြစ်သည်။ယခုလည်း ငွေသိန်းသည် ရွာလယ်တွင် ဖွင့်ထားသောအရက်ဆိုင်တွင် အပေါင်းအသင်းများနှင့် ထိုင်ကာ မကျေနပ်ချက်များအား

◾အောက်လမ်းဘိုးထင် နှင့် ကဝေရွာ

(၇၀)

◾အခန်း (၁)

ပေပင်ရွာလေး၏ ရွာအထွက်လမ်းတွင် လှည်းနှစ်စီးသည် စပါးများကို ရိုင်ပတ်ပြီးတင်ကာ သယ်ဆောင်လာသည်။လှည်းပေါ်တွင်တော့ ချွေးသံရွှဲရွှဲ နှင့် လူငယ်လေးများ ပါလာသည်။လှည်းနှစ်စီးကိုမောင်းသူများမှာ ဖိုးထွေးနှင့် သာရတို့ဖြစ်ပြီး သာရ၏လှည်းမှာ အရှေ့မှမောင်းပြီး လှည်းပေါ်တွင် ကဝေမြောက်စုန်းဒေါ်ညွန့် နှင့် မောင်ဘိုးထင်တို့ ပါလာ၏။အနောက်မှ ဖိုးထွေးမောင်းသောလှည်းတွင်တော့ သာအေးနှင့် ပေတူးတို့ လိုက်ပါလာသည်။မောင်ဘိုးထင်သည် စပါးများပေါ်တွင် စပါးအိတ်အခွံများခင်းကာ ထိုင်နေသော နံဘေးရှိဒေါ်ညွန့်အား ကြည့်ကာ စကားဆိုလေသည် ။

"အရီးက စက်ကြိုးစီးပြီးသွားနှင့်ရောပေါ့ ဘယ်နားမှာ စောင့်နေမယ်ဟေ့ဆို ကျုပ်တို့က အဲ့ဒီနေရာကို မောင်းခဲ့မှာပေါ့"

"နင်တို့က ယုံရတာမဟုတ်ဘူး အခုလည်း လှည်းခဆိုပြီး စပါးတဆယ်တောင်းတယ် တကယ်ဆို နင်တို့က အလကားတောင်လိုက်ပို့ရမှာ "

"အရီးက ကျုပ်တို့ကို အလကားကူညီထားတာဆိုတော့ "

"ထားလိုက်တော့ ငါ နင်တို့လှည်းနဲ့ပဲ လိုက်မယ် ရွာက စထွက်တည်းက နင်က စက်ကြိုးပဲ စီးခိုင်းနေတာ ဘာလဲ စပါး‌တွေ အလစ်သုတ်မလို့လား "

"မဟုတ်ပါဘူးအရီးရာ အရီး ပင်ပန်းလို့ပါဗျ"

"မပင်ပန်းဘူးဟေ့ ကဝေရွာကို ရောက်အောင်သွားမှာ "

"ကဝေရွာ ကျုပ်တို့ဖြင့် ကြားတောင်မကြားဖူးဘူး"

"ကြားဖူးမလားဟဲ့ အဲ့တာကြောင့်ပဲ နင်တို့ စပါးတရာပေးရတာလေ စပါးလေး တရာရပါတယ် လှည်းခက တစီးကို တဆယ်ပေးရတယ်လို့အေ "

ဒေါ်ညွန့်သည် အဖိုးအခအဖြစ်ရထားသည့် စပါးများထဲမှ ဖိုးထွေးနှင့် သာရအား တဆယ်စီပေးရသည်ကို ယခုထိ ကျေနပ်ပုံမပေါ်ပေ။ဤသို့ဖြင့် သူတို့ ခရီးဆက်လာရာ ညနေ နေဝင်ချိန်သို့ပင် ရောက်ရှိလာပြီဖြစ်သော်လည်း ယခုထိ ကဝေရွာကို မရောက်သေးပေ။ထို့ကြောင့် လှည်းမောင်းနေသော သာရသည် ဒေါ်ညွန့်ကို ငဲ့စောင်းကြည့်လိုက်ကာ

"အရီး မရောက်သေးဘူးလားဗျာ့ ကျုပ်နွားတွေ ပင်ပန်းလွန်းလှပြီ"

"အေးဟယ် မရောက်သေးဘူး နင်တို့နွားတွေကို အနားပေး လိုက်ဦး ရှေ့နားလေးမှာ ရေကန်လေးရှိတယ် ရေခပ်တိုက်ကြ "

"အရီးပြောပုံအရ တော်တော် ဝေးသေးတယ် ထင်ပါ့ "

"ဝေးသေးတာပေါ့ဟဲ့ ကဝေတွေချည်းပဲနေတဲ့ ရွာကို လွယ်လွယ်နဲ့သွားလို့ ရမှာတဲ့လား"

"အင်းပါဗျာ ဟုတ်ပါပြီ အဲ့တာဆို ကျုပ်တို့ရှေ့မှာ ခဏနားကြတာပေါ့ ဟေ့ ဖိုးထွေးရေ ရှေ့ကျရင် နွားတွေကို ခဏအနား ပေးမယ်ဟေ့ "

သာရသည် ဒေါ်ညွန့်အားပြောအပြီး ဖိုးထွေးကိုပါ လှမ်းအော်ပြောလိုက်သည်။များမကြာသောအချိန်တွင် လှည်းလေးအား ရပ်လိုက်ပြီး ရုံးသားဖြင့်ပြုလုပ်ထားသော လှည်းထောက်ဂွကို လှည်းဦးမှာ ထောက်ထားလိုက်ပြီးနောက် နွားများကို လှည်းမှဖြုတ်ကာ ခေတ္တခဏလွှတ်ကျောင်းရင်း သူတို့သည်လည်း လှည်းဘေးတွင် ထိုင်ကာ အနားယူနေကြပါတော့သည် ။

◾အခန်း (၂)

"အရီး "

"အေး ပြော"

"ကျုပ်တို့ ခဏနားရင်း အရီးကို မသိတာတွေ ‌မေးချင်လို့ဗျ"

"မေး ငါ သိသလောက် ဖြေမယ် "

ထိုစကားပြောနေသူမှာ မောင်ဘိုးထင်နှင့် ဒေါ်ညွန့်တို့ဖြစ် သည်။ဘိုးထင်တို့သည် နွား‌များကို လွှတ်ကျောင်းထားရင်း မည်သည့်အလုပ်မှ မရှိသည်မို့ ပေတူးနှင့် သာအေးလည်းအပါအ၀င် သူတို့ သိလိုသည်များကို ဒေါ်ညွန့်အား မေးမြန်းလာကြသည်။

"ကျုပ် သိချင်တာက ကဝေရွာကို ဘယ်သူက စတည်တာလဲ အရီး"

"ငါ့အမိဒေါ်ကွန့် တည်ခဲ့တာလေ "

"ဟုတ်လား သူက ဘာလို့ ကဝေရွာကိုတည်ခဲ့တာလဲ အရီး"

"နင်တို့က အဲ့လိုမေးလာပြီဆိုတော့ ငါလည်း ပြောပြရတာပေါ့ ငါကလည်း ပြောပြချင်နေတာဟဲ့ "

"အဲ့တာဆို ပြောဗျာ ကျုပ်တို့လည်း ပျင်းနေတာနဲ့အတော်ပဲ "

"ကဝေဆိုတာ တကယ်တော့ စုန်းပညာသည်တွေထဲမှာမှ အမြင့်စုန်းပေါ့ကွယ် လူတွေက စုန်းမဆို တယောက်ကို တယောက် ဆဲရေးတိုင်းထွာရာမှာ သုံးကြတယ်မလား"

"ဟုတ်တယ်အရီး ရွာထဲက ကောင်မလေးတွေဆို တယောက်ကို တယောက် စုန်းမကြီးလို့ ဆဲရင် မကြိုက်ကြဘူး "

"ကဝေရွာ ဘယ်လိုဖြစ်တည်လာလဲဆိုတာ ငါ ပြောပြမယ် နားထောင်ကြ"

ဒေါ်ညွန့်သည် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ နွားများ မြက်စားနေသည်ကို ငေးကြည့်ရင်း လွန်ခဲ့သောအတိတ်က ကဝေရွာ မည်သို့ပေါ် ပေါက်လာခဲ့သည်ဆိုတာကို မောင်ဘိုးထင်တို့အား ပြောပြလာပါလေတော့သည် ။

◾အခန်း (၃)

သဖန်းရွာလေးသည် တောတောင်များကြားတွင် တည်ရှိပြီး တခြားသော ကျေးရွာများနှင့် လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေး ခဲယဉ်းလှသည်။သစ်ခုတ်ဝါးခုတ်နှင့် လွှဆွဲလုပ်သားများ စုစည်းပြီး နေထိုင်ကြရာမှ ရွာတရွာဖြစ်လာခဲ့ဟန်ရှိပြီး လယ်ယာလုပ်ကိုင်ခြင်း မရှိပဲ ဆိုခဲ့ပြီးသော အလုပ်များနှင့် မုဆိုးအလုပ်များဖြင့်သာ အသက်မွေးကြသူ များ၏။ရွာလေးမှာ အိမ်ခြေတရာပင် မပြည့်သည့် ရွာသေးသေးလေးဖြစ်သည်။အင်မတန်ခေါင်သော ရွာလေးမို့ ဘုန်းကြီးကျောင်းမရှိပဲ အများစုမှာ နတ်ကိုးကွယ်သူ များ ဖြစ်ကြသည်။ရွာထဲတွင် နတ်ဆရာများ၊နတ်ဝင်သည်များသာ တန်ခိုးထွားပြီး ရွာသူကြီးကပင် နတ်ဆရာ၏စကားကို နားထောင်သည်။ထိုရွာလေး၏အစွန်တွင် မကွန့် အမည်ရသော မိန်းမပျိုလေးတယောက်ရှိသည်။သူမသည် မိဘများမရှိတော့ပဲ ‌ကြီးတော်အပျိုကြီးနှင့်သာ ဒိုးတူဘောင်ဖက် လုပ်ကိုင်စားသောက်‌သည်။သူမ၏ အဓိကအလုပ်မှာ သက်ကယ်ပျစ်ခြင်းနှင့် သက်ကယ်ရိတ်ပြီး

ကျွန်တော့မှာအံ့အားသင့်ပြီး ဪ-တယ်ဟုတ်တဲ့မိန်းမပါလား။ငါအထင်မှားမိပြန်ပြီလို့တွေးတောမိပါတယ်။ပြီးမှငွေထုတ် စပါးဝယ်၊စက်ကိုသွင်းတော့ ၊ဈေမကိုက်တာနဲ့ငွေ ၇၀၀ကျပ်လောက်ရှုံးပါတယ်။
အခုတော့မသန့်ကို ယုံကြည်အားကိုးစိတ်ရှိနေတာနဲ့ချက်ခြင်းပဲရှုံးတဲ့အကြောင်းပြောပြပါတယ်။အတော်လာတဲ့မိန်းမဆရာရေ့၊ရှုံးတဲ့ဟာကိုသူကဝမ်းသာတယ်တဲ့။ အဲ့ဒီရှုံးတာဟာကျွန်တော်ကုန်သည်အလုပ်မှာပိုမိုကနားလည်ဖို့တဲ့ဗျ။သူဟာဟုတ်တယ်ဆရာရေ့၊အဲဒီရှုံးပြီးကတည်းကကျွန်တော်ရောင်းရာဝယ်ရာမှာအင်မတန်ဆင်ခြင်စဉ်းစားပြီးဟန်လောက်မှရောင်းဝယ်ခြင်းကိုပြုပါတယ်၊ဒုတိယတစ်ခါသွားသွင်းတော့အရှုံးကျေပါတယ်။နောက်တစ်ခါတော့အမြတ်ပေါ်တာပေါ့ဆရာရဲ့။
အဲဒါနဲ့လူကဲကိုခတ်နေတဲ့စက်ပိုင်က မကြာခင်ပဲငွေအရင်းထုတ်ပေးပါတယ်။တိုတိုပြောကြစို့ဆရာရယ်။ ၃-၄ လအတွင်းမှာပဲ ပွဲခရော ဘာရော ၃၀၀၀ကျပ်လောက်ကျန်ပါတယ်။ဒီတော့မသန့်က-
‘ကိုင်း ဒီငွေဟာရှင့်အစွမ်းနဲ့ရတာ ၊ဘဏ်မှာရှင့်နာမည်နဲ့ပဲထားပေတော့’
‘ဟာ -ဘယ်ကကျုပ်အစွမ်းဟုတ်ရမလဲမသန့်ငွေနဲ့ရင်းလို့ရတာ ၊ ဒီတစ်သက်မှာမသန့်ကိုပဲအလုံးစုံယုံကြည်အားကိုးစီမံသမျှခံပါတော့မယ်။အလုံးစုံကိုပဲလွှဲပါရစေတော့ ကျေးဇူးရှင်မမခင်ဗျား’လို့တောင်ကျွန်တော်ကရယ်မောပြောင်လှောင်ပြောလိုက်ပါသေးတယ်။
အဲဒါပဲဆရာရေ့ သူကနိုင်တာမဟုတ်ဘူး၊ကျွန်တော်ကအနိုင်ခံတာပါ။ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ၊သူဟာအနိုင်ကောင်းမဟုတ်လားဆရာရယ်”ဟုပြောပြီးနားလေ၏။
ကျွန်ုပ်မှာလည်းတပြုံးပြုံးနှင့်နားထောင်လာခဲ့ရာ ပြီးဆုံးသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက်ကျွန်ုပ်စိတ်မြောက်ပြီး “အဲဒါငါ့တပည့်အစစ်ကွဲ့” ဟုလွှတ်ခနဲအသားယူ၍ဆိုလိုက်မိလေ၏။
ထိုအခါမောင်မြကလည်း အားကျမခံဆိုဘိသကဲ့သို့ “အဲဒါမှ ကျွန်တော့်မယားအစစ်ဆရာရဲ့” ဟုလေလုံးထွားထွားနှင့်ကြွားလိုက်လေသတည်း။ ။

#ဦးဖိုးကျား
ဦးဖိုးကျား၏ကိုယ်တွေ့ဝတ္ထုများမှ
#crd