د ګلبڼ زمزمې

غزل: پیر محمد کاروان

کټ کټ سره خاندو مونږه دواړه ماشومان یو
ژوند مې له غچۍ ګوتې نیولی دی روان یو

مینې یو په تار تړلي، موسکه راته کېږي
شنې او سرې وزرې د یوه ګوډي پَران یو

راشه راته کېنه، د رڼو اوبو پر غاړه
چغ چغار مو واوره په شنو ونو کې مارغان یو

ښکلي مو لېدلي د ګلونو دي خوبونه
غلي را ویښ شوي د بلبلو په اذان یو

پرخې پرخې راغلو په داغ داغ کې یې دمه شوو
واه د خړې دښتې پر غاټولو باندې ګران یو

نن یې نازوو ځکه چې ښکلي مېلمانه دي
هو کنه! سبا به د دې ټولو په ارمان یو

لوی واړه ته، لویه سلامي کوو کاروانه
جار یو له مېږي مېږي او جار له سلیمان یو

د ګلبڼ زمزمې. (247)

غزل: عبدالنافع ټکور

امر کوه امر له دې ځایه چېرته ځو؟
اې دقافلو سالاره وایه چېرته ځو ؟

شپه ده تروږمۍ ده او دسختې لار مزل ده
مرسته کوه مرسته لویه خدایه چېرته ځو

بیا د افغاني زلمو غرور ډولو ته ناڅي
ووایه ملکه او بډایه چېرته ځو

موږ ته دواړه یو دي که پکتیا ده که واخان ده
ستړي انتظار کړو طرف ښایه چېرته ځو؟

څه چې تا ویلي دي امنا وسلمنا
موږ دمېړنو خلکو له ګایه چېرته ځو

نن به دي ښکاره په زخمي زړه لکه ټکور ږدم
لاس په لاس کې را کانده لورایه چېرته ځو

د ګلبڼ زمزمې. (245)

غزل: پروېز بهسودوال

د اسوېليو تاو مې ګونځې اننګو کې وکړې
ته خو رښتيالاړلې ما درسره ټوکې وکړې

ورک يم ورک شواى يمه وه زما کمعقله عقله
د ځان پوښتنې مې له سيورو نه غرمو کې وکړې

آيات د صبر ترجمه راته وړې خور وکړه
که ملايکه وه خبرې يې پښتو کې وکړې

زه جهنم يم جهنم زه خو عذاب يم غذاب
د مينې درد مې څنګه پاڼې په لمبو کې وکړې

ژوند بهسودوال ته په زړه داسې پولۍ ودرولې
لکه باران چې بربړکې په اوبو کې وکړې

د ګلبڼ زمزمې. (246)

غزل: سبیل ساد

خپله مو د خپل وجود لاسونه وتړل
موږ څه په بېکاره خلکو زړونه وتړل

غږ یې د زلمو د بې ننګیو واورېده
نجونو د وطن کمربندونه وتړل

نورو، نورو خلکو، نوره خلک کړل یاران
ښکلیه موږ په تا پسې نیتونه وتړل

دې ښار کې د عشق په نوم شروع هوس بازۍ
ځکه خو مینو ګرېوانونه وتړل

غلي شئ! پاچا شو سرمعلم د ښوونځي
غلي شئ! پاچا ټول زندانونه وتړل

ساده! سپوږمۍ خویه ده، راځي په نیمو شپو
موږ ځکه له سترګو نه خوبونه وتړل

د ګلبڼ زمزمې. (244)

غزل: سید انور انځور

مات مې راوړ د یزید لۀ زمانې زړۀ
بار د عِشق وړم پۀ ذرې ذرې ذرې زړۀ

د پښتو خاطر یې پرېښود د مزاج غم
زۀ ولاړ یم خو روان دی درپسې زړۀ

هغه ځای سوزي چې اؤر ورباندې بل ؤي
ترس د باد څۀ دی؟ خوږيږي د ډېؤې زړۀ

د امېد لمن تړلې ده پۀ صبر
زۀ به څۀ کؤم پۀ دا بې حوصلې زړۀ؟

ورکؤم د یؤې ورکې تمنا درد
پۀ لاسو کې مې نیؤلی ؤي د شپې زړۀ

چې لږ رنګ ستا د هنر واخلي انځوره
درته ږدم به ستا د شعر پۀ منارې زړۀ

د ګلبڼ زمزمې. (242)

غزل: محمد الله درد

په انګور ناستې بلبلې ولې شور کړې
ژوند خو نوم د ستوماني ده پکې پایه

سرګردانه ارواح کوم مخ ته تکیه کړم
ماسره زما روانې سایې وایه

مات ګیلاس د مېخانې یم زما ربه
په ممبر او میکدو کې مې ازمایه

دا سړی د چا په سترګو کې ناروغ ښه
مه يې ښه کړې مه یې لاره ورته ښايه

درده زړه ته مې یو کیف احساسومه
دا بشر دغسې ستایه ستایه ستایه

د ګلبڼ زمزمې. (241)

غزل: پروفیسور اباسین یوسفزی

ستا يادونو خو زۀ ډير زرې - زرې کړم
زړۀ مې غواړې چې دا زړۀ د ځانه پرې کړم

د ډيوې دُود راته زلفې - زلفې کيږی
د دې غمه پۀ کالۀ کښې ډيوې مړې کړم

په يو حال کښې محبت پريښودی نۀ شم
په دروغه د ناصح سره وعدې کړم

پۀ سحر کښې د جمات پۀ ګټ کښې ناست يم
چې ماښام شې توکل د ميخانې کړم

مسکيتوب که دې ايله شو د نظره
د سپرلې ګريوان به ټول ريښې - ريښې کړم

په واړۀ زړۀ کښې بلا راځايومه
محبت خو زۀ مکان د ښاري کړم

تۀ چې ورځ په ورځ زما نه لرې وځې
زۀ خو تا ته دې خبرې درنزدې کړم

د يادونو اباسين به دې لاهو کړي
کۀ زه ډيرې دعاګانې درپسې کړم

د ګلبڼ زمزمې. (243)

غزل: ملا عبدالسلام ضعیف

اعتدال ته د اسلام پر طریقه ځم
په طاعت کې د اسلافو پر نقشه ځم

په اْسوه د حبیب ژوند د تقلید کاندم
د متبوع تابع د یار پر ملکه ځم

که د رب د یارۍ لرې شوم تباه یم
که ښکاره د ټول جهان په بدرګه ځم

دغه رمز د کامیابۍ مې دی موندلی
تجارت کوم د ګټې په أسره ځم

د ګلبڼ زمزمې. (239)

غزل: پروېز بهسودوال

دا مې قيمت نه دى چې دوى په څو اخيستى يمه
څو جوارګرو په جعلي پيسو اخيستى يمه

ګورم چې ستا غرور ماتېږي که زما حوصله؟
ته ضد نيولې يې او زه پښتو اخيستى يمه

وا بيابانه ژونده دا بې ايماني وګوره
د سمندر په کناره لمبو اخيستى يمه

سل مجبورې راپسې شاته کوي غپه غپه
شپې نابلده يم په لاره سپو اخيسته يمه

ما پټه کړې بهسودواله خاموشۍ کې ژړا
زه په خندا کې څو څو ځل سلګو اخيستى يمه

د ګلبڼ زمزمې. (238)

غزل: کړاو منګل

سرور مو ورو ورو د ژوندون له ورځو شپو نه وځي
ګوره چې څه به مو له خاورو له اېرو نه وځي

څنګه دې وساتمه پټ د مینې اور په زړه کې
چې د ډېوې تته رڼا هم له ښېښو نه وځي

خپله رضا چې ترکه نه کړي ستا په مینه کې څوک
توره څېره به لکه دود له سرو لمبو نه وځي

موږه د خپلو زولنو خاموشي نه شو لېدای
زموږ پرې څه چې ویده خلک له خوبو نه وځي

د زمانې له رویې به درته څه ووایم
څوک چې زر نه لري کړاوه له سړو نه وځي

د ګلبڼ زمزمې. (240)

غزل: عابد سمسور

دا دنیا چې غلې هم شي، بیا هم غلی شانتې شور وي
چې دا موږه یې ښه اورو، که زموږ دننه شور وي؟

دا چې ته یې مسیحا کړې، د منبر واعظ نادان ته
دا به رزق د میو نه وي، دا به بل یو پارسا زور وي!

د خپل لاس کرښې دې ګورې، بیا هم لار وړې د حسینو
خدا چې دا به لیونتوب وي، که له عشقه به کوم اور وي؟

تر پاخه ماښام اسمانه، د شفق غوندې ستا هار شوم
چې وعده به مې پوره شي، لاله زار کې به یې کور وي؟

سلسلې د درد و اه وې، او بیا لپې خوناب اوښکې
ښه له سود سره یې درکړم، وایه نور به دې څه پور وي؟

موږ په نیمې لارې پریږدي، د یوه پله کار را نه واخلي
زه یې زار له دوه رنګي شم، په دعاوو کې یې نور وي

زما به څه نصیب وي ربه، زه به رزق ستا د خلقت شم
که زرغون به مې نرګس او سور ریدی په خاورین ګور وي

ساغر نوشو له دې لوړې، سلیقې مو ساقي زار شه
تاسې یې اخلئ که پریوتی، د رند پیر په لمن تور وي

د ګلبڼ زمزمې. (236)

غزل: نظم الدین ندرت

حسن، نظر او نېمه خلاصه کړکۍ
زۀ یم اکثر او نېمه خلاصه کړکۍ

شکر لا شته د عشق پۀ دغۀ پړاو
یو نیم بشر او نېمه خلاصه کړکۍ

د دې سړي د خودکُشۍ پۀ سبب
یو خدای خبر او نېمه خلاصه کړکۍ

اخر څرګند کړي لکه ګرد مخونه
وخت لکه لمر او نېمه خلاصه کړکۍ

بس تجاهل مې د فرار وګڼه
را پورې ور او نېمه خلاصه کړکۍ

ژوند کلیشه ده او گواه ندرته!
دا ولاړ غر او نېمه خلاصه کړکۍ

د ګلبڼ زمزمې. (237)

غزل: راشد کامران

زړه کې یې اورونه او په سترګو کې دریاب وینم
کومې خوا ته لاړ شمه په دواړو کې عذاب وینم

یه د وصل جامه د دیدن تنده مې ماته کړه
دښته کې د هجر هره خوا سراب سراب وینم

غرونه، طوفانونه، مست سیندونه مې ملګري وي
یم ډاډه ډاډه روان په څنک کې چې احباب وینم

پاڼې، پاڼې ورځې مې د ژوند د کتاب یادې دي
زده علم مې هېر شي چې د ستا د مخ کتاب وینم

رنګارنګ ګلونو کې راشده د چا نښې دي
یاد مې څو یاران شي چې نرګس، ریحان، ګلاب وینم

د ګلبڼ زمزمې. (235)

غزل: اورښت

دومره نوره هم دننه اوتر اوسم
لکه څومره چې له ځانه بهر اوسم

درېغه درېغه نه مې يار شته نه مې مينه
نن سبا لکه بې نومه ټبر اوسم

ته چې لاړ يې د کوټې غوندې خالي يم
خو تراوسه پورې نيم‌ پورې ور اوسم

يو وخت و ستا په يوه احساس ژوندی وم
اوس زخمي د خپل احساس په خنجر اوسم

خبر مه شې د وختونو له خزانه
لکه گل په نوخيزۍ کې پرهر اوسم

حوصله مې ستا يوې خبرې يوړه
له هر چا سره په نيمه خبر اوسم

لکه څوک مې چې وژلی وي اورښته
هر ساعت په داسې حال مکرر اوسم

د ګلبڼ زمزمې. (234)

غزل: نادر خان علیل

مئين درباندې نشـوم نظاره مې وګڼلې
د دَور د دردونــــــــو سهاره مې وګڼلې

ما تاته پۀ نظر دتا ونۀ کتل، خطاشوم
سپوږمۍ مې وګڼلې، ستاره مې وګڼلې

چې وځي پۀ یو رَپ کښې پورې اورې لۀ سینې نه
دکــوم آتشین حسن شــراره مې وګڼلې

بل څوک لۀ تا نزدې ؤ، نۀ لۀ تانه راته لرې
دځـــــان مې چې کڼلې،اواره مې وګڼلې

دپښولاندې دتخت خوب مې پۀ ویښه ولیدلو
د بخت د ویښیدلو اِشــــــاره مې وګڼلې

څۀ تا راوکتل، څۀ ما اوږدۀ کړل در لاسونه
ساحل مې وګڼلې، کنــــــاره مې وګڼلې

لازم دې اوس علیل ته شول لوستل، پاڼه په پاڼه
دحسن مقدسه سیپاره مې وګڼلې.

د ګلبڼ زمزمې. (323)

غزل: محمد حسن عمري

مړاوی لونګ یمه، د یار د وربل بوی غواړم
ماشوم هوس یم، لېونی - لېونی خوی غواړم

خمار مې هره ورځ ماتیږي د یارانو په نوم
زه د انګورو اوبه نه غواړم هغوی غواړم

زما د صبر ماتو څانګو، که غوټۍ وکړلې
د زندګۍ تاوان به خامخا له دوی غواړم

ته پرې راځه ستا تر قدمه لاندې ماتې ښې دي
د زړه اوبه ـ اوبه پولۍ د تا په روی غواړم

ما عمري د غزل توري په شبنم واړول
اوس مې غزل د هر موسم په ګل کې توی غواړم

د ګلبڼ زمزمې. (322)

غزل: پیر محمد کاروان

پښې یبلې ازغو کې لاروي راځي
وچ بوټي ګلونه اوبوي راځي

خوب د آزادۍ ویني غـزه ویده
امن به یې ورو ورو ویښوي راځي

ته وا ماشومان په ورېښمین ټال کې دي
زړونه اذانونه زنګوي راځي

اوښکې د یتیم فلـسطین تندر شو
برج د استکبار به نړوي راځي

ستا غزل کاروانه مینه مینه ده
ښکلي به دې خود په پلوي راځي

د ګلبڼ زمزمې. (321)

الحمدلله، د غزې لپاره د اوربند اعلان د خوښۍ لوی زېرى دی. دا د غزې د مظلومو مسلمانانو د صبر، مېړانې او قربانیو ثمره ده. الله تعالی دې دا اوربند دایمي کړي، مسلمانان دې یو کړي، او فلسطین ته دې ازادي وبښي.
الله تعالی دې د غزې قربانۍ د ټول امت د بیدارۍ او کامیابۍ وسیله وګرځوي، امین.

غزل: محمد حسن عمري

هغه ګلاب چې په ګلدان کې د هوس پروت دی
څه موده وروسته به یې ګورې چې تس نس پروت دی

د فکر شوخ یاغي بیان راګرځوی نه شم
که دې شهباز ته په قدم قدم قفس پروت دی

د تعصب غبار مو سترګې ړندوي د ایمان
لا مو د زړه پر سر غبار د خار و خس پروت دی

ژبه د شکر رانه مرګ د ناشکرۍ وړې!
په منډو ترړو زموږ ځکه وږی نس پروت دی!

تقدیر منم خو د عمل مخ مو بیخي تور دی!
د زړه نړۍ کې مو ایمان خوارکی پس پروت دی!

لا ځړېدلى عمري په ګنهګار پړي!
لا يې د ستړي ژوند په لپو کې نفس پروت دى

د ګلبڼ زمزمې. (320)

د برمل ماشومه! اوښکې دي قربان شم
زر سوالونه دي په سترګو کې راوړي
هر یو سوال دي رانه زر ځوابه غواړي
توپانونه دي په سترګو کې راوړي
ـــــ
د برمل ماشومه اوښکې دي قربان شم
زر دردونه دي پراته دي په لیمو کې
زر سلګۍ دي سپېرو شونډو ته اړم دي
زر خوبونه دي سوځلي په ککو کي
ـــــ
د برمل ماشومه سوي اسویلي دي
په ظالیم پسي د سرو سپکو په څېر شه
هره لاره یې شه ډکه له سکروټو
د لمبو طوق یې له غاړي نه چاپېر شه
ـــــ
د برمل ماشومه اوښکې دي قربان شم
ستا سلګۍ او غرېو دي دواړه ور پسې شي
ستا ماشومه نړۍ چاچې سوځولې
ستا ماشوم ازار دي واړه ورپسې شي

ریحان ببری

غزل: پیر محمد کاروان

شاعران يو په نغمو يادوو خدای
ښکلي ګورو ، په لېمو يادوو خدای

خدای بلد کړو د توبو په ماتولو
غړپ کوو له پېمانو يادوو خدای

شېخ د کاڼو په تسپو يادوي خدای
موږ د اوښکو په تسپو يادوو خدای

د ژوندون په ګوتو برګی تسپې وايو
هم په ورځو هم په شپو يادوو خدای

يم هيرجن چې هير مې نه شي راته خانده
ستا له شونډو اننګو يادوو خدای

ايا تونه دې په سترګو کې موسکي دي
ستا له سترګو پښتنو يادوو خدای

موږ کاروان د لېونو ازادي غواړو
په کړۍ د زولنو يادوو خدای

د ګلبڼ زمزمې. (320)

غزل: پروېز بهسودوال

وډار شم چې تا زما د نيت ازار ونه وهي
دا کوږ شوى بار به تر منزله لار ونه وهي

ستا خوبصورتي مې د نظر له قابو واوخته
دا د خوشبويۍ سېلاب زموږه ښار ونه وهي

چپ شئ ارمانونو ګنې ځانته زندۍ اچووم
چيغې دې زما درون کې يو بيمار ونه وهي

هسې نه چې خاورې دې په خوله شي بهسودواله
پام کوه چې سترګې دې په سر د دار ونه وهي

د ګلبڼ زمزمې. (319)

غزل: کړاو منګل

نزدیکت ته به د ډېرو کړي شا خلک
که خبر مې شي د زړه په درزا خلک

دا د کوم یوه پاچا هوا خورۍ دي؟
پرې کوي یې چې تر ننه بها خلک

اعتماد به وي په خدای باندې څرنګه
ګدایان نه دي شاهانو بلا خلک ؟

دا له ستورو څخه ډک اسمان ته ګوره
په تیارو کې هم موجود وي رڼا خلک

د کړاو په حق کې څنګه روا بولي
د دنیا هره یوه ناروا خلک

د ګلبڼ زمزمې. (318)

غزل: غزل مومند

لۀ زړۀ دې ووتمه بيا لۀ نظر پرېوتمه
زما کۀ څومره وۀ قامت لکه غر پرېوتمه

ستا د کوڅې نه بې ديدنه تلمه مړ نۀ شومه
شېندلې مالګه شوم د زړۀ پۀ پرهر پرېوتمه

ما لۀ ناکامې مينې وروسته بله مينه وکړه
لکه يؤ ځلې خوزېدلی کمر پرېوتمه

تۀ مې پۀ سر لکه ختلې سپوږمۍ وځلېږه
زۀ دې پۀ غېږ کښې لکه ستړی نوکر پرېوتمه

د کتابونه نه څنډلی غبار والوتمه
د خوبولي قام زلمو ته پۀ سر پرېوتمه

غزله زۀ د شپې پۀ ضد د رڼو ستورو پۀ څېر
د شپې راوختمه بېرته سحر پريوتمه

د ګلبڼ زمزمې. (317)

غزل: ریاض تسنیم

يخې شپې د دسمبر، واورې بادونه
زړونه رېژي کۀ د شګو کمرونه

دا پۀ لېچو مو د چا ايښي سرونه
مونږ به وژني هم دا خپل محبتونه

زړۀ د کوم دېوال چنې ته ځان دمه کړي
چرته کوز کړي لۀ بڼو درانۀ بارونه

څۀ بې ځايه، څۀ ارزان - ارزان مې وېشي
دا زما واړۀ - واړۀ ضرورتونه

دي زما د شوګيرو اؤ اَواره شپو
ګواهان د کراچۍ ټول سړکونه

د خپل قد په سيوري کښېنم او دمه شم
پۀ تسنيم نشته د ونو احسانونه

د ګلبڼ زمزمې. (316)

غزل: سبیل ساد

کړم دې بدنامه، داسې نه وه په کار
ورک شې الزامه! داسې نه وه په کار

زه دې د خوش له دایرې وویستم
د سترګو جامه! داسې نه وه په کار!

د مازیګر د شغلو خون دې واخېست
تیاره ماښامه! داسې نه وه په کار

کاکا په شرنګ پیسو دې وپلورلم
شومه غلامه، داسې نه وه په کار

د زړګي ور دې را ټک، ټک کړ لاړې!
د یار سلامه! داسې نه وه په کار

د راز خبرې دې دنیا ته وکړې
د ساد کلامه! داسې نه وه په کار

د ګلبڼ زمزمې. (315)

غزل: مهاجر شاکر داوړ

د فِراق تاو ته نیولی مې دی خام ، رنګ
زما مخ اخیستی سَوی د ماښام ، رنګ

زۀ دې داسې ګُزارونو ته ولاړ یم
چې زخمونو مې نیولی د اِلزام ، رنګ

د دونیا د اخِري ګړنګ پۀ ژیو
ډکې سترګې غړاوَمه د ناکام ، رنګ

پرهرونه مې د سترګو د زغم نۀ دي
بدل شوی دی د ښکلي اِحترام ، رنګ

راکړه غیږ د مُقدسې مینې حد دی
ستا لۀ سترګو مې څټلی د اِلهام ، رنګ

نۀ وزیر شوې نۀ پاچا د زمانې شوې
شیخه! هسې دې بدرنګ کړ د اسلام ، رنګ

پرې به نښې د شاکر داوړ پراتې وي
پۀ دې لارو به یې وینې د انجام ، رنګ

د ګلبڼ زمزمې. (314)

د شهید الحاج خلیل الرحمن حقاني تقبله الله په یاد کې د مولوي عبدالدیان تکل شعر.

دلته ناست دی خو په تن سړی شهيد دی
د جرګو او د وطن سړی شهید دی

فاتحه يې د حرم کوتري اخلي!
په زمزم باندي مين سړی شهيد دی

چې وهلې يې مرۍ د ښکېلاکونو
د هغو تورو د فن، سړی شهيد دی

نن دمه کوي د هجر له مزلونو
يوې لقاء ته ارمانجن سړی شهيد دی

مهاجر مرغان دي نه شي تش ججوري
لپه سره ده، نشته ږدن، سړی شهيد دی

له لمبو نه چې راوتی و تکله!
يو خليل او بت شکن سړی شهيد دی

د ګلبڼ زمزمې. (313)

غزل: محمد حسن عمري

د تروږمیو مسافر سبا ته ورسېدل
وږمه، وږمه لکه د ګل هوا ته ورسېدل

دوی په ډېوو پسې روان د ازادۍ پتنګان
د مرګ په غاړه د ژوندون رڼا ته ورسېدل

د ازادۍ پولۍ یې غلې، غلې ماتې شولې
او په ژړا، ژړا، ژړا خندا ته ورسېدل

پۀ ابریهه یې لکه غرونه کاڼي وغورځول
د ابابیل لښکر ، د وخت بلا ته ورسېدل

له بدرنګیو نه یې ښکلی بغاوت کړی وو.
ښکلا پلوي، اخر هم ښکلا ته ورسېدل

د جبر سرې غرمې یې طی کړې، یبلې پښې حسنه!
دا لارویان څه په تکلیف معنا ته ورسېدل

د ګلبڼ زمزمې. (312)

د مبارکۍ پیغام!
الحمد لله چې د اسلامي امت زړونه یو ځل بیا د فتحو په زیري خوشحاله شول. د شام او دمشق سپېڅلې ځمکه د اسلامي لښکرو په مېړانه، قربانیو او الهي نصرت سره فتحه شوه. دا مبارکه بریا د اسلامي تاریخ نوې پاڼه ده او د مظلومو مسلمانانو د دعاوو ښکاره نتیجه ده.

د الله تعالی له دربار څخه مو هیله ده چې د اسلامي امت ټولې ځورېدلې سیمې د حق پالونکو مجاهدینو په لاس آزادې کړي، مسلمانانو ته یووالی، عزت او په دین باندې د ثبات توفیق ور په برخه کړي.

د ټولو هغو مجاهدینو قربانۍ ته سلام چې د دین او ملت د عزت لپاره یې خپل سرونه قربان کړل. الله تعالی دې شهیدانو ته لوړې درجې او مجاهدینو ته لا نورې بریاوې ور په برخه کړي.

وما النصر إلا من عند الله العزیز الحکیم!

په درنښت،
د اسلامي ادب ګلبڼ

غزل: پیر محمد کاروان.

د څاڅكو په لېمو مې سمندر ليدلى دى
په ټولو آئينو كې مې دلبر ليدلى دى

شهيد مازيګرى كوي شغلې لكه حسين
شفق مې سور په غشو د شمر ليدلى دى

له زړه مې چې كړي جوړه وچو شوندوته كوزه
ورځم پسې چا داسې كوزه ګر ليدلى دى؟

دا مستې مستې اوښكې چې جوپې جوپې راځي
دې پېغلو مې په سترګو كې ګودر ليدلى دى

بتګر د تخيل مې جوړه وي بت د جانان
په روح كې زما كان يې د مرمر ليدلى دى

ته پوې يې چې دا څنګه شو كاروان غزل، غزل؟
دا نن يې ايله يو نظر خيبر ليدلى دى

د ګلبڼ زمزمې. (311)

غزل: پروېز بهسودوال

ځکه خو له ياده مې وتلى نوم په خوله راغى
نن راته د ډکي په ځاى چايو کې وېښته راغى

مينې نه منکر د محبت ښار کې ايمان راوړو
کاڼى کاڼى تللى وو اوبه اوبه اوبه راغى

روح په ما کې دومره په عذاب دى ترې پازاب يمه
غړو نه مې ساه وخته ستوني ته مې زړه راغى
۰
پريښى خداى زه هم چرته تش لاسونه نه يمه
ماهم ځکه وبخښه دښمن مې په کاله راغى

نشته بهسودواله څه احسان د مرګ په ما باندې
ما لمر پرېواته غوښتى وو دا په لمر خاته راغى

د ګلبڼ زمزمې. (310)

غزل: عصمت تمیم

لمر به له غرونو، نه غورځېږي کله
مزل د ستړو به لنډېږي کله

ته به له ما په کوم انداز تللی یې
هغه صحنه مې نه یادېږي کله!

ما د خپل ذات د مینې رنګ درکړی
ستا په رګو کې به خورېږي کله

د الفتونو دعوېدار راغلي
دی به محفل ته رارسېږي کله

زه خو پرې ناز د خپلې مینې کوم
هغه په ما باندې نازېږي کله

تمیمه هېر به یې کړم ورو، ورو مګر
د زخم داغ به مې جوړېږي کله

د ګلبڼ زمزمې. (309)

غزل: محمد الله درد

نه پيدا کېږمه که لارې که کوڅې لټووم
داسې دې ورک کړم چې تمامې دروازې لټووم

د کوم موسی مخې ته ودرېږم وژاړم او
د بېخودۍ په ساز به څومره هديرې لټووم

ته خو پرادي ماښام ته کېناستې دودونه کوې
زه به مې زنې ته د کوم زیارت کيسې لټووم

زما په حال باندې دې نه سوزېږي نه دې ژاړي
که هديرو کې غرغړې کړم که ايرې لټووم

زما په سترګو پسې درده زیاتي مه توېږه
نه دې رانجه راټولوم نه دې آئینې لټووم

د ګلبڼ زمزمې. (308)

غزل: هلال عیان

ګلاب شـ..هيد شو، وينو دارې وکړې
شعر مې زخمي زړونو ته لارې وکړې

له مانه مه له خداى نه و شرمېږه
خوب کې نارې راته هندارې وکړې

زما بېلتون کړلې خرابه شايد
چغې دې ځکه بې اختيارې وکړې

زړګى مې اوس هم بې قراره دى جوړ
پېښې مې ډېرې ګنهګارې وکړې

ستا د ښايست عيانه! ښه دوران ٶ
ټولې کيسې راته وريندارې وکړې

د ګلبڼ زمزمې. (307)

غزل: شفق اپرېدی

نـيم نیم مې وژني دَ پـــــوره لمـحې قـــضا اِلـٰهي!
چـــيغې وهي دَ مـــــنـظرونو نـــيمگــــړتــيا اِلـٰهي!

روح دَ روان عـــصر پـــوشاک دَ بېزارۍ اغوستی
دَ مـــــظاهِــرو له څـــــــهرو څاڅي سـتـړیا اِلـٰهي!

د خــــالي کــــــور دَ تــــنهایۍ وحـشت ونۀ وژلم
خو دَ وجــــــود کـمي تصویر کړم دَ صحرا اِلـٰهي!

لمس د لـمدې مالگینې غاړې مې حواس اخستي
عرقِ‌گــــلاب مې سېزي خــوږ خوږ سر آ پا اِلـٰهي!

خو دَ سپين سترگو گُمانونو تماشه یې خوښ یم
دَ تـــــــعالۍ ســر ته دې خېژي اســـــــتغنا اِلـٰهي!

ولې زموږ تر میان جومات شي د اړیکې خُـونه؟
ولې زموږ تر میان بـــچي راوړي خــــــــلا اِلـٰهي؟

دَ نــــالیـکلې صــدمې درد ښـکاري وژلی شـــفق
لکه غــزل دی خـالي سپــين کاغـذ گـــــويا اِلـٰهي!

د ګلبڼ زمزمې. (306)

غزل: انعام الحق انصاري

د انصاف تله سېلاب وړې ده، آخره مو ده
په ډېرو چیغو مو راوختې په خوله تڼاکې

د ژوند شمال دی، خو نادره دی، څه سخته څپه!
د ځینو لاس تڼاکې، زموږ ور پکې زړه تڼاکې

ادا مې نه کړ د توبې حق، په معیار د بنده
څه پاړ د شونډو قبول، ومنه یو څه تڼاکې

کاڼي ور وار کړي او له غږه یې خوند هم اخلي
انسان خپل سات تېروي، درد کاندي اوبه تڼاکې

انصاري بوج د ژوند په شاه وړمه په دغه هیله!
چې په جنت کې به نه ستړې وي او نه تڼاکې

د ګلبڼ زمزمې. (305)

غزل: عرفان الله شرفزوی

خیرن شوي په دې ښار کې ایمانونه لکه زړونه
په خدای پاتې مونږ ته ندی زمونږ زړونه لکه زړونه

نه خپلېږي، نه سمېږي، نه ماتېږي، نه کږېږي
پښتانه لکه سیندونه لکه غرونه لکه زړونه.

د سـ..نګر یاران مې خدایه له دوه مخي ژونده ساته
خدایه مه کړې ښایستونه ګلابونه لکه زړونه

چې مو هر سړی کافر دی، چې مو هر سړی شهید دی
په یوه خوله زمونږ ندي کتابونه لکه زړونه

نېږدیوالی پیغورونه جدایي هم پیغورونه
واړه تور دي په دې چم کې ګومانونه لکه زړونه

د ګلبڼ زمزمې. (304)

غزل: اجل احمدزی

خدايزده چې باور به بيا د چا پر هغې پاتې وي
چانه چې نيمګړې خپلې ټولې وعدې پاتې وي

ستا د پښو په خاورو مې قسم دی که زه مړ هم شم
ستا د الله هو غږ به مې غوږ کې ادې!! پاتې وي

ماسره له خپلې شاعرۍ نه سېوا هېڅ نشته
مانه به میراث کې څو یتیمې مصرعې پاتې وي

دوئ دي، چې زما یې هر یو غم بدرګه کړی دی
نور به راته څوک له خپلو اوښکو نږدې پاتې وي

دا حسن پرست زړه د یوې خبرې چرته دی
دې نه د هر ښکلي پښو کې ماتې توبې پاتې وي

لاړ شئ څوک هغه مغرور ته ووایئ اجله! چې
ژاړې به خو بیا به درته تشې خازې پاتې وي

د ګلبڼ زمزمې. (303)

غزل: جمال ثاقب

خلک بوځي تر جنتونو، خلک دغسې وي
د پېغمبر د میراثونو خلک دغسې وي

نه انسانان شو، نه د خدای پر لاره سم روان شو
هو! د پنځه زره کلونو خلک دغسې وي

په نورو زړونو پاچاهي د زړه په وینو کېږي
لږ ځان ته وګورئ، د زړونو خلک دغسې وي؟!

د یو اغزي لپاره ټوله ډنډر نه‌ماتوي
چې وي مئین په ګلابونو، خلک دغسې وي

نه یار ته پړه وي، نه رقیب ته سترګې ټیټې نیسې
د محبت د کتابونو خلک دغسې وي

لکه پسونه په هر شنه پسې مخ نه‌اړوي
د پرمختللیو ملتونو خلک دغسې وي

ږیرې اوږدې شوې، پـ..ـګړۍ لکې په سرونو شولې
ثاقبه یاره! د وختونو خلک دغسې وي

د ګلبڼ زمزمې. (302)

غزل: محمد علیم بسمل

نه همنوا نۀ هم نظر وختې
او نۀ هم راز نۀ هم سفر وختې

ستا لۀ لکۍ نه پټېدی شوای سترګې
مشکله دا چې ښکرور وختې

خفه پۀ دې نه یم چې لتې وهې
خفه پۀ دې یمه چې خر وختې

کۀ قطمیر* هم شې سپیه، بیاهم سپی یې
کۀ جنتي او بختور وختې

جنت کې څۀ نۀ ؤ شیطانه خوتۀ
اېله آدم ته درد سر وختې

د ګلبڼ زمزمې. (301)

د ګيلان ابابيل: اکرام الدین مفتون

په چپه لاره تلل ځکه اکثر چپه کېده
بدبخته وو چې څوک به دې له در چپه کېده

عجيبه وه نظر چې مې په چا پسې مجنون وو
عجيبه وه هغه مې له نظر چپه کېده

زمونږ د وس کار نه وو د جهان چپه کول
په غږ باندې د الله اکبر چپه کېده

د خړ جومات ملا به چې يو چوف ورباندې وکړ
منتر به ترېنه هېر شوجادوګر چپه کېده

د بدر کيفيت به خپلاوه هغه وخت جنګ
پټکى چې د غازي طالـ..ـب له سر چپه کېده

يو داسې باروتي توفان راغلى وو هېواد ته
ځوانان لکه چپنار لکه نښتر چپه کېده

تر دې حده د کفر دبدبه وه جمهوريت کې
امام شـ.هيدېدلو او ممبر چپه کېده

زابله! چې رهبر رحلت کاوه فکر دې څه وو؟
قيامت وو؟ او که نا د غيرت غر چپه کېده

ګيلانه ستا له غيږې به چې يو ابابيل والوت
د وخت د ابرهه به غونډ لښکر چپه کېده

کافر ځکه د دې وخت له عـ،مر څخه ډاریږي
شيطان به د هغه وخت له عــ،مر چپه کېده

چې کله به چپاٶ پرې مــ،،جاهدو زلمو راوړ
قطار قطار به هرځاى يرغلګر چپه کېده

طالـ،،ـبه رب دې هغه ابدالي کړه چې له نوم يي
څوک لر چپه کېده او څوک به بر چپه کېده

اوس شکر دى زمونږ د کلي هره ورځ اختر دى
يو وخت وو چې له کلي مو اختر چپه کېده

مفتونه! چې د سـ،،ـپين بيرغ کاروان ورباندې راغى
شراب وو که شرير و او که شر چپه کېده

د ګلبڼ زمزمې. (299)

غزل: حنیف حیران

ستا د ښکلا په انتها پسې ونه رسېده
دنيا روانه وه، خو تا پسې ونه رسېده

که د شهاب په سپين وزرو ستورو هم کېناسته
بيا هم تياره وه، په رڼا پسې ونه رسېده

په شنه سهار کې کوم کېفيت دې غَزَوَنو درلود
چې د خوبانو هيڅ ادا پسې ونه رسېده

حيرانه! زه او ژوند مې دواړه وو په منډه منډه
ژوند رانه لاړ، خو زما ساه پسې ونه ورسېده.

د ګلبڼ زمزمې. (300)

غزل: سبیل ساد

ستا د زلفو وږم یې راوړی دی تر کلي
لاس کې مو ګلونه دي هوا ته یې شیندو

زموږ څه شوګیرې دي خو ازار اخلو د ځان
سترګو کې خوبونه دي سبا ته یې شیندو

خلاصې دې کړي بندې دروازې د جنتونو
لپو کې مو زړونه دي پاچا ته یې شیندو

سترګې مو په لارو کې کرلي دي صاحبه!
نور څوک شته خو وۀ لالیه تاته یې شیندو!

ساده زموږ ځولیو کې که څه دي، خو بس دادي
مینه ده او مینه ده دنیا ته یې شیندو

د ګلبڼ زمزمې. (298)

غزل: کړاوو منګل

د یو وجود قدر سایه غواړي
ژوند څومره لویه حوصله غواړي

په ایینو باندې به نه ګرځېده
اوس ترینه څه خپله څېره غواړي

زه خو د خپلې برخې ویر کومه
نور رانه څه ماتمکده غواړي

د لیونیو خواهشونه ګوره
څوک دي چې خپله تماشه غواړي

د وجود سیر دومره خبره نه ده
یوازې زړه لږ ایینه غواړي

په ځمکه ویړې شوې د ستورو جلوې
کړاوه نور رانه څه شپه غواړي

د ګلبڼ زمزمه. (297)

غزل: غزل مومند

زۀ خلۀ راجوړه کړمه تاته خو قېصه ونۀ کړم
کومې سودا پسې چې درشمه شمه هغه ونۀ کړم

زۀ د بې کچه مينې تنده ماته نۀ غواړمه
تاله دې درشمه خو تاسره دې شپه ونۀ کړم

د وصال شپه ده خو ستا مخ ډيوې تۀ نۀ ښائمه
بايد د خدای نه پس پۀ هېچا بروسه ونۀ کړم

ما پۀ کوټه کښې کړل خوندي ځان سره ستا يادونه
اوس پۀ دې نۀ يم ملامت چې ترې پرده ونۀ کړم

نوحه حرامه ده، پرته ده جنازه د ضمير
زړۀ به مې وچوي کۀ پۀ دې مړي نوحه ونۀ کړم

زۀ لاروی د خپل غزل سېوري ته کېناستمه
بيا تر منځله به پۀ بل سېوري دمه ونۀ کړم

د کلبڼ زمزمې. (296)

غزل: کریم سلطاني

د درد لمبو ته دې په ورین تندې سینه ورکړې
ځانه! منم دې دومره غم ته دې اوږه ورکړې

ما څومره هیلې دې بې ننګه پورې وتړلې
زه څه خبر وم چې ړانده ته مې ډېوه ورکړې

زما په څېر بدرنګ بدرنګ مخونه هم زغمای شي
دغې هندارې ته خدای څومره حوصله ورکړې

هغه په لار کې لېونی سړی خو وینﺉ کنه!
دې ته یو تللي کس د بیا راتلو وعده ورکړې

د زهر زهر شپي په غېږه کې یوازې ناست یم
کریمه! خپلو زنګنو ته مې تکیه ورکړې

د ګلبڼ زمزمې. (295)

نظم: شرر ساپی

زر یاران مې و په زرو لارو لاړل
څلور لاری کې ولاړ یمه حیران یم
نیمه شپه ده د زرغون څراغ رنا شوه
زړه مې نه ورځي خو بیا هم ور روان یم

ساړه باد مې لاس په سوي ځیګر کېښود
د شپیلۍ د سوي غږ په څېر روان شو
يو نری نری زبیرګی مې تر غوږ راغې
پسې تالندی شو شړکنده باران شو

د چا مات بانه مې یبله پښو کې لاړه
د کوم چا په سپین مړوند مې قدم کېښود
د شلیدلي هار دانې مې کړې راټولې
ورسره مې د خوږو سترګو نم کېښود

په یوه قبر مې کږه شناخته کړه سمه
لکه خوب مې د دوه سترګو مخکې تېر شو
د جګړې بلا خوړلی و ویده و
ښایسه نوم یې و خو اوس راځنې هېر شو

رنګ په رنګه بیرغونه دي ولاړ دي
ځینې سپین دي ځينې شنه ځینې څو رنګه
شاه زلمي یې د ابد په خوب ویده دي
داسې ښکاري ستړي شوي دي له جنګه

د څراغ په لور هم هغسې روان یم
څو قدمه وو رڼا ته ورنیږدې شوم
شمعه نه وه رڼا نه وه ډيوه نه وه
د یو خوږ زړګي درزا ته ورنیږې شوم

یوه مور د یوه قبر سر ته ناسته
وایي زویه غږ مې اورې او که نه اوري
د مور غیږې ته دې راشه هله هله
چې دې پاکې کړې له تورو سترګو خاورې

یخ جسد د بورې مور په مزار پریوت
د باران څاڅکو د شمعې رڼا مړه کړه
پوهه نه شومه په سترګو مې تیاره شوه
چې باران و کې بېدردې هوا مړه کړه

د ګلبڼ زمزمې. (294)

غزل: راشد کامران

د رنګونو او خوشبو خط یې په تن دی
د ګلونو په وطن کې یې مسکن دی

عاشقان که پتنګان ترېنه را تاو دي
دغه څوک دی چې څراغ د انجمن دی

راته ښکاري چې کوم ستوری د اسمان دی
رالوېدلی د دې ځمکې په لمن دی

په قدم قدم کې لپې لپې مینه
د غمیو په دریاب کې غوطه زن دی

تکبیرونه د دمـ..ـشق منارې وایي
مؤذن د محمد پکې دفن دی

څه خوشبو له مقدسې خاورې خیږي
عنبرې وږمې د زلفو که ختن دی

میدانونه په لښکرو فتحه کیږي
خو اخلاق د ماتو زړو ګټلو فن دی

دا سړی چې واړه حسن پرې تمام دی
دا راشده د کږې تورې څښتن دی

د ګلبڼ زمزمې. (293)

غزل: نظم الدین ندرت

د رنګ پۀ محوه شوي کیفیت نۀ وایي څۀ
سایه خو د وجود پۀ حقیقت نۀ وایي څۀ

نه! نۀ ده خاموشي د نۀ ویلو پۀ معنی
دریاب به د موجونو پۀ شدت نۀ وایي څۀ

زۀ ولې هوش لۀ سره پۀ وتلو کړم بدنام
ګلاب چې د وږمو پۀ حرکت نۀ وایي څۀ

بې تا مې ناتکمیله افسانه غواړي تکرار
دنیا پۀ قضاوت د نیم صورت نۀ وایي څۀ

تۀ کینه! چې پۀ سترګو کې دې وګورمه فال
تقدیر مې د تندي پۀ تلاوت نۀ وایي څۀ

ندرته! دلته کار د قافیه چینو دی روان
هیڅوک هم د غزل پۀ نزاکت نۀ وایي څۀ

د ګلبڼ زمزمې. (291)

غزل: محمد حسن عمري

پاتې څۀ دي پۀ باور او اعتبار کې
آئینه څۀ وي د کاڼو پۀ بازار کې

مومن لاره طی کوي د خدای د مینې
څه که پښې یبلې روان وي په انګار کې

د اقصـ.ـی له منارو نه حیا راشي
د لونګو بوټي نه ږدمه دستار کې

اذیت د بیلتانه کډه لېښلې
مینه ورکه شوه، د ښکلو په دیار کې

پسرلي د فکر دښته کې ودان کړه
ځان به وګورې د ګلو په قطار کې

شیطاني فکر به اور واخلي حسنه!
که زاهد زُهد ثابت کړي په کردار کې

د ګلبڼ زمزمې. (290)

غزل: انس حقـ.اني

نظر به د جانان پرېوت مدام په دېوالونو
‏موږ ځکه باید وکاندو اوس پام په دېوالونو

‏منمه چې بدن به یې ټول خاورو وي خوړلای
‏خو موږ یې لا تر اوسه وینو نام په دېوالونو

‏جلوې د خدای د فضل شي حلقې د سکون جوړې
‏موندلای نه شي ځان ته څوک ارام په دېوالونو

را لوېږي په پردیو اوږو بر ختلي خلک
‏تر څو به ځان بالا وساتي بام په دېوالونو

‏صحرا ځکه محبوبه ده چې هر سړی ورتلای شي
‏محل که ښایسته دی، دی ناکام په دېوالونو

‏کیسې د محبت به مو انسه ښاپېرۍ شي
‏لیکلې مو په وینو د باګرام په دېوالونو

د ګلبڼ زمزمې. (289)

ګرانو مینوالو!

له دې وروسته به په د ګلبڼ زمزمې کانال کې یوازې لیکلي شعرونه نه، بلکې وخت نا وخت غږیز آنلاین لنډکي ترنمونه هم درته نشروو. ستاسو له پاملرنې او ملاتړ سره به دا نوښت لا بریالی شي. مهرباني وکړئ، زموږ صفحه تعقیب او نشر کړئ ترڅو نور هم له دې ښکلي هنر څخه برخمن شي.

په درنښت،
د ګلبڼ زمزمې ټیم

زمونږ لینک!👇👇👇👇
https://whatsapp.com/channel/0029VaRuZuH47XeBTAbS4o1v

غزل: محمد علیم بسمل

زه د خدای په رنګ کې رنګ يم؛ د یوې ډلې هم نه یم
که نا اشنا يم مؤمنانو! یو دې داسې هم په کې وي

د رقیب کړنې به زغمو، په مرګي مو پېرزو نه دی
دا خو ژوند دی ای يارانو! یو دې داسې هم په کې وي

ما به خدای بخښي شېخانو! خالي لاس به ځم جنت ته
خدای به وايي جنتيانو! یو دې داسې هم په کې وي

دا به هم د خدای تقدیر وي؛ چې دا کوږ لرګی سيخ نه شو
بسمل پرېږدئ ملايانو! یو دې داسې هم په کې وي

د ګلبڼ زمزمې. (288)

د جنازې خبرتیا !

په ډېرې خواشینۍ سره مو خبر ترلاسه کړ چې د افغانستان د اسلامي امـ.ـ.ـارت د ترنم ځلاند ستوري او نوموتي ترانه خوان الحاج ملا فقیر محمد دروېش مېرمن او د خوست د اطلاعات او کلتور رئیس ملا شبیر احمد عثماني خور د اجل داعي ته لبیک ووايه او وفات شوه.
جنازه یې نن، دوشنبه د ماسپښین په دوه بجې د خوست ولایت اسماعیل خېلو او مندوزیو ولسوالۍ په دوه سرکه عیدګاه کې اداء کیږي.

ټول دوستان او ملګري دې خبر وي.

إنا لله وإنا إليه راجعون

غزل: جیلاني جلان

په لمن یې ستا لپاره پاکومه
لار له کلي نه تر ښاره پاکومه

د کور خلک مې بیا بل څه بل څه وایي
پیغامونه دې له ډاره پاکومه

درد په درد باندې له خپل وجوده باسم
دا مرداره په مرداره پاکومه

تودې اوښکې مې په مخ درتویومه
په لمدو ګلو هېنداره پاکومه

داسې وخت دې په جلان باندې رانشي
چې له زړه نه به دې یاره پاکومه

د ګلبڼ زمزمې. (287)

غزل: نظم الدین ندرت

که لازمي نۀ وه پۀ ما پورې سایه ولې بیا
وه پۀ خلل د تنهایۍ کې راسره ولې بیا

زۀ خو یې مخ ته د ولاړ ساعت پڅیر وم ولاړ
لکه لمحه راسره نۀ ایساریده ولې بیا

مونږ خو دعوه د کوم شعور پۀ ارتقاء کوله
تایدیده د عادتونو نظریه ولې بیا

رایګاني ده د شهرت، ښه نو خرڅیږي لا هم
پۀ دکانونو کې هندارې سرچپه ولې بیا

چې پۀ زوال یې د امکان یمه خبر ندرته!
پۀ هغه لار مې ځان ته ورکړله دوکه ولې بیا

د ګلبڼ زمزمې. (286)

غزل: محمد علیم بسمل

د یو بل و لاس ته لوېږي لکه خښتې
په یوه ګوزار ماتېږي لکه خښتې

د دې وخت منافقین دوه مخي نه دي
په شپږ اړخه څرګندېږي لکه خښتې

دې بې سر او پښو مخلوق ته زه حیران یم
چې په هر طرف درېږي لکه خښتې

ضمیر وژني په لوی لاس ورته ماتېږي
چې کوم قد کې نه ځایېږي لکه خښتې

نه پوهېږم سړی څه فتوا پرې ورکړي
څټ او مخ يې نه ښکارېږي لکه خښتې

د خپل ذهن او د فکر په قالب کې
خرڅېدلو ته جوړېږي له خښتې

په دنیا کې خو خام پاتې شول بسمله!
په دوزخ کې به پخېږي لکه خښتې

د ګلبڼ زمزمې. (285)

غزل: رفیق مهران

باید چې وساتي زما د زړه پروا هوا
نه دې لګیږي په تېزۍ سره په تا هوا

زما پر وړاندې د ګلونو پاڼې مه دوړوه
ما خو لیدلې د دردونو انتها هوا

په لونګين چې معطره شي نو يو ډوَل شي
دې کې شک نشته د جنت هوا او دا هوا

ما ويل خاوره دې خوږه ده راته ويې ويل
د دې وطن صفا اوبه دي او صفا هوا

بيلتانه وسومه مهران غم دې ايرې ايرې کړم
اوس يې رضا ده چې مې وړي په هره خوا هوا *

د ګلبڼ زمزمې. (284)

غزل: عبدالدیان تکل

زړه به دې نور شي نا ارامه ګیله نه وي پکار
له ځینو سترګو نه بې پامه ګیله نه وي پکار

بېرته له سره امکان نه لري چې پېل دې شي
د ژوند کیسه چې شي تمامه ګيله نه وي پکار

مونږ د سهار د لمانځه نیت تړلی خوبه صبر
په اقتدا کې له امامه ګیله نه وي پکار

له تانه مخکې دې سایه تر ما راورسېده
دومره نو مخکې له سلامه ګیله نه وي پکار

په هغه ورځ چې دېوالونه کاڼه نه وي د ښار
اول په زوره بیا له بامه ګیله نه وي پکار

تکله ښه دی څو شېبې د زړۀ د قبر عذاب
کله چې خاصه وي په عامه ګیله نه وي پکار

د ګلبڼ زمزمې. (283)

غزل: عصمت تمیم

د ژوند په لاره د ګامونو درک نه لږېده
ځکه زموږ د اوازونو درک نه لږېده

په سرو غرمو زه د غونډیو په سرو تاوېږم
ستا د نظر د سرابونو درک نه لږېده

د ډک سیګرت خمار مؤ مات کړو په وړوکې چټې
دلته نزدې د دوکانونو درک نه لږېده

یوازې ته نه یې ککړ ښکلیه په تور د مینې
پر موږ د ډېرو الزمونو درک نه لږېده

دا بې روخي د کوم حسین وه، چې چاپېر وه رانه
زما د ستړو اندامونو درک نه لږېده

د ګلبڼ زمزمې. (282)

غزل: همت کوچی

د بیلتانه د درد تأثیر به مې په سترګو کې وي
څو چې ژوندی یم ستا تصویر به مې په سترګو کې وي

ماته معلوم دی خپل قسمت د مرګ تر ورځې پورې
سخت انتظار ستړی شبګیر به مې په سترګو کې وي

ډېرې مودې کیږي چې ته مې پرې لیدلی نه یې
کیدایشي څه ناڅه تغیر به مې په سترګو کې وي

ستا له تګ وروسته به له ماسره نور هیڅ نه وي خو
چیغي،فریاد،اوښکې، او ویر به مې په سترګو کې وي

زه به په خوله دې تا په اړه چاته هیڅ نه وایم
ستا ده خوږې مینې تفسیر به مې په سترګو کې وي

هغه چې غرونه غوندې درد غزل غزل کړي هغه
هغه همت هغه شاعِر به مې په سترګو کې وي

د ګلبڼ زمزمې. (281)

غزل: پیر محمد کاروان

رایشه په زړه کې مې یو کیف و سرُور کېنوه
مسته جزیره په کې د مینې د نُور کېنوه

تکې شنې د ژوند اوبه لښتي لښتي ورتېرې کړه
روغ چې شي تر څنګ یې د نرګسو رنځور کېنوه

چیغه یې چې شنه لمبه د دار په کړۍ پورې کړي
بیا یې تماشې ته د مستانو منصور کېنوه

پرېږده د شپېلۍ په سوي غږ یې نړۍ ویښه شي
دا پښتون شپونکی هم پاس په سر کې د طور کېنوه

دوې ترلې چې خویندې او تربور هم شي په ورور بدل
زړه په زړه کې مینه د ترلې او تربور کېنوه

څاڅکي د رڼا له زرغونټاله پرې ور وشینده
ومینځه ارواوې ترې غبار د غرور کېنوه

هر څو که راغلی د کاروان پر شاعرۍ خزان
خوند یې په غزل کې د میزان د انګور کېنوه

د ګلبڼ زمزمې. (280)

غزل: رفیق څارګر

ملامتي خو زما نه ده د هغې بې وسي
ما د هوا په وخت لیدلې د ډیوې بې وسي

ما دې د ټولو بې باکیو سره خدای ووهي
که به ګنا رامعلومیږي د توبې بې وسي

چا يې که خوب لیدلی هم و سر ته نه رسیده
دنیا د جبر په تبۍ شوه د ننې بې وسي

زمونږ د ژوند غوند ې کوتا یې خلک نه سنجوي
اوژده یې مه کړې لکه څه د آینې بې وسي

څارګره بیا به د چا وار ته سړی غاړه ورکړي
نه وه د عمر پاچاهي د یوې شیبې بې وسي

د ګلبڼ زمزمې. (279)

غزل: جانان خدرخېل

داسې په مات زړه، داسې په نیم زړه
خدایه څه وکړم، په دې يتيم زړه

په امتحان دې، څومره محکم کړ
هغه حلیم زړه، د ابراهیم زړه

در جاروو مې او درلېږه مې
خو تللی نه شي؛ لکه نسیم زړه

نه چا پسې شو او نه چا واخیست
نه مستقیم شو او نه تقسیم زړه

نور نو څه وکړي، ستا غلامۍ کې
ته خو يې وینې، زما تسلیم زړه

له دې بې مینې، خلکو "جانانه"
چېرته به وړمه، زه دا صمیم زړه

د ګلبڼ زمزمې. (278)

غزل: عبدالمنان اورښت

څنگه ناراضاوې مې د زړه په رضا وکړې
ستا په بورجلونو کې مې شپې په بيديا وکړې

فکر دې دی؟ څومره ډېر مخونه مو بدل کړل
څومره يارانې مو د يارۍ په ريا وکړې

ودې تخنول د ټول محفل لويدلي زړونه
گله دا څه چارې دې په نيمه موسکا وکړې

نه وای که نړۍ د ماديت خواره غريبه
ولې يې زما له کنډرونو نه غلا وکړې

خلکو زنده‌گي له سوداييو پټوله
موږه لېونو پکې يوازې سودا وکړې

وخت به مسخره د نن سبا په خلکو وکړي
خېر که نن سبا يې مسخرې په وفا وکړې

ما درته له نازه وې چې کوکې به دې باسم
تا د لېونو غوندې اورښته رښتيا وکړې

د ګلبڼ زمزمې. (277)

غزل: قاري عبدالستار سعید

له ډېرو سرابونو نه سېرابه څنګه يې
د سوي د ستومانه زړګي تابه څنګه یې

د ښار له ټيټو ټيټو دیوالونو نه پناه
د هسکو اسمانڅکو غرو عقابه څنګه یې

سپېره ښکارې کوم چا لکه چې کم درته کتلي
د کلي د خټين جومات محرابه څنګه یې

د اوښکو، د خولو او د سرو وينو په قيمت
چې پاته شوې، زموږ په تندي آبه څنګه يې

نه ته شولې ستومانه نه دې مونږه کړلو مات
د عمر همسفره انقلابه څنګه یې

سعيده د نجات له ساحل یو آواز لا غواړي
توپانه څه دې حال دی او ګردابه څنګه يې

د ګلبڼ زمزمې. (276)

غزل: هاشم ذاکر

موږ په لمر پسې روان وو موږ سپېدې پیدا کولې.
موږ د تورې شپې په زړه کې آیینې پیداکولې.

خلګو ځکه ملامت کړم زه چې ستا سترګو ته ځیر وم.
یاره ما په کې د مینې علامې پیدا کولې.

د ماښام په سیاهي کې د دې پورې غره لمن کې.
چې شپېلۍ مې غږوله ما نغمې پیدا کولې.

لیونی وم په لټون د شاپېریو پسې تلمه.
هغوی وې په کوه قاف کې ما دلې پیدا کولې.

اوس ذاکره په یوه جام او پیاله کې نه ځایېږي.
ما چې اوښکو ته د لپو پیمانې پیدا کولې.

د ګلبڼ زمزمې. (275)

غزل: محمد نور قانع

چې ستا په شتون یې په محفل کې لګولی څراغ
څه سادګان دي راڼه لمر ته یې نیولی څراغ

تڼاکې پښې به قافلې وي تيرې شوي دلته
کنه په وړاندې د توپان چا دی ليدلی څراغ

ښه! رڼاګانو به پر کومه خوا وای مخ نيولی
که د تورتم له وحشتو وای وېرېدلی څراغ

کوم پر ورغوي، کوم تاخچه کې، کوم په لاره بل و
سپيدو هر هر يو ځانته ځانته پېژندلی څراغ

هیڅ خبر نه دي چې لمنې به یې لولپه کړي
د زمانې له توپانو چې چا ساتلی څراغ

ورو ورو کورونه لرې کېږي او ورکېږي يو يو
لکه چې يو هم نه لري دغه ټول کلی څراغ

له دغو درو پرته نور هر څه افسانه وګڼه
توره تياره، د جانان ياد او بل سپېڅلی څراغ

د زړه په وينو بلومه نورقانع! په لاره
د هغه تلليو پر هر پله د وفا څلی څراغ

د ګلبڼ زمزمې. (274)

وطن ته: راشد کامران

نظر دې په یتیم اولس شه تېر لکه د پلار
لاسونه دې رنځور ته شه شاخونه د انار

وطنه د بزګر د لاس تڼاکې شه غمي
یوه دانه یې زر شه که غنم دي،که جوار

کټ مټ لکه د ستا د عنبري زلفو خوشبو
په ټکنده غرمه کې ساړه سیوري د چنار

خوږه د فطرت ژبه او نغمې د کائنات
ډبرو غوږ نیولی زمزمو ته د ابشار

توبه توبه توبه له نفرتونو نه توبه
ګنډه زړونه د مینې محبت په ستن او تار

کوو به د پکتیا د غرو نښترو ته دمه
راوړي مې راشده سره انار له کندهار

د ګلبڼ زمزمې. (273)

غزل: شفاعت ریحان

په لپه کي را ټوله کړم ژړا لکه دعا
شیندم يې ګام په ګام درپسي بیا لکه دعا

جانان لکه تسبیح، لکه درود لکه سلام
مستوره او مقبوله وي لیلا لکه دعا

را اوري دي پر مخ باندي انوار لکه باران
څڅېږي دي له سترګو نه حیا لکه دعا

په زلفو کي دي وږم دی د چا د قدرتونو
پر شونډو دي لاسونه ږدي ثنا لکه دعا

خبري دي لالیه لکه توري د کتاب
پر زړونو دي اثر کوي خندا لکه دعا

هغه لکه جمله بس د قدقامت الصلاة
او دا لکه سجده، جانانه! دا لکه دعا

ښکاره دي شفاعته نوم په خوله اخیستی نه سم
بس پټ دي زړه کي یاد کړمه په غلا لکه دعا

د ګلبڼ زمزمې. (272)

غزل: محمودي انصار

چې سم لکه د ستورو کمندونه ماتېدل
په وړانګو يې د حسن نظرونه ماتېدل

ښکلاوو چې ويده کړه د بشر نړۍ په غېږ کې
یو، یو د بدرنګیو رواجونه ماتېدل

ساتونکي د عظمت وو، د امت د ارزښتونو
غمي وو، که ګلونه، که مخونه ماتېدل

اخ دا مي څه درانه مسؤلیت ته اوږې ور کړې
له زوره چې يې غرونه اسمانونه ماتېدل

څپو د کوم وسواس و ستا رنګین یاد ورنه وړی
د خیال مازديګرونه، چنارونه ماتېدل

له سوځنده آهو سره دوعاوې عرش ته تللې
نو ځکه ولچکونه، ځنځیرونه ماتېدل

چې غر اوبه کوای شي او اوبه لمبه کوای شي
و داسي عشق ته هر راز عادتونه ماتېدل

چې ته وې پرې رنګ کړی محمودي د وخت پوچ مغزو
یو، یو دغه تورونه، الزامونه ماتېدل

د ګلبڼ زمزمې. (271)

غزل: ملا محمد علیم بسمل

بيا مې تکرار کړې ده خطا، کیسه خرابه ده
بيا مې زړه بايللی دی او بيا کيسه خرابه ده

شېخه وخت اخر دی، ته په خپل ځان باندې پام کوه
ما پسې به نه ګرځې، زما کيسه خرابه ده

شپه شوه، د يو چا د مسينجر غمی لا شين نه دی
بيا به انتظار وي تر سبا، کيسه خرابه ده

عشقه چې ته نه یې، ژوند په يوه روپۍ هم نه ارزي
ښکليه چې ته نه یې، د دنيا کيسه خرابه ده

ما خو وېل بسمله! چې په خوله هسې نارې وهې
زړۀ دې چې بايللی دی، نو بيا کيسه خرابه ده

د ګلبڼ زمزمې. (270)

‏د حال په ژبه، د ډرون او قومندان مکالمه
قاري عبدالستار سعید


قومندان په دوړو پټ په سوفه ناست دی
له راسته لاسه یې سرې وينې بهیږي
درد هم شته، خو دی په دې فکر کې ډوب دی
بې تورزن لاسه به څنګه نور جنګيږي؟

قومندان دوه شپېته کاله راتېر کړي
په هجرت، په هتکړو کې په جګړو کې
د ایمان په زور یې هر آزمون مات کړی
د سندان غوندې پوخ شوی ګوزارو کې

نن ټپي دی، نن ترې ګرمه وینه څاڅي
بې وسلې دی، تنهایي ده، کلابند دی
مګر بیا هم څوک نږدې نه شي ورتللای
که هر څو لکه زمری په جال کې بند دی

صهيوني لښکريان لور په لور خزه دي
فولادي ټانګونه هره خوا غوریږي
جرأت نشته په هیچا کې چې ورمخ شي
له ناکامه، کوچنی ډرون ورلېږل کیږي

درد نيولی قومندان چې ډرون ته ګوري
ورته وایي: ته لا څه یې؟ دلته څه کړې
ها اصلی بدي داران دې شي رامخکې
تښته! ځان به په پردي جنګ کې لمبه کړې

ډرون بُنګيږي ورته وایي زه جاسوس يم
رالېږلی یمه، ستا بدي دارانو
مګر ته راته شناخته غوندې معلوم شوې
راته ښکاري له ټولۍ د مسلمانو

زه هم تاسو نه پردی نه یم، خو های چې!
اوس مې واک د بل لاسو ته دی لوېدلی
زه د علم د حکمت وروستی مولود یم
زما زړی ستا اسلافو دی کرلی

زه د هغه علم جوړ یم، مؤسس چې ــ
ــ یې جابر بن حیان، ابن هیثم دی
خوارزمي، البيروني چې دی پاللی
د کِندي او ادريسي په نُسخو تم دی

د عربو د رېګزارو فارِسان چې
د نړۍ په لر او بر باندې خپاره شول
ورسره شوه هم په دين نړۍ روښانه
هم هر ځای د تمدن زړي راشنه شول

ها غازيان چې د طارق له ابنا تېر شول
اروپا ته ښکلی دين یې و راوړی
تمدن، ساینس او حکمت هم ورسره و
له علومو ډک خورجين یې و راوړی

د علومو څراغ بل شو اندلس کې
راز او رمز د طبيعت په لوڅېدو شو
د حکمت، د عناصرو علوم دود شول
یو عجيب نوی جهان په کشفېدو شو

لکه شرق چې د علومو خزانه وه
په ديني او دنيوي حساب رهبر و
د یورپ په منځنو تیاره پېړیو
اندلس نه په ختو د علم لمر و

ها نهال چې تاسو کېښود اندلس کې
درنه پاتې شو همالته، بيا مو هېر کړ
ها چې تاسو وې د زړه وينې ورکړې
دښمن خپل کړلو او لاس یې پرې راتېر کړ

غرب هماغو فارمولو ته وده ورکړه
ګاليله و، که جيمز واټ و، که نيوټن و
د طوسي، د زهراوي په پلونو تلل، خو
دغه وخت تاسو پرې ایښی دغه فن و

نن چې غرب په ټول جهان باندې خاني کړي
ستا له لاس لویدلې توره یې ده لاس کې
دا سورسترګی ما ته ډېر ښه رامعلوم دی
بې له دې يې نشه نشته په ګیلاس کې

قومندان لرګي ته لاس کړل ډرون ته وایي
ځغله! ته اوس دلته چا ته لارې ښایې؟
ورشه! مړ امت له خوبه رابيدار کړه
دلته څه کړې چې دردمنو ته لګيا یې

څه چې وايې واړه سم دي مګر واوره!
تنها توره هم کافي نه ده په جنګ کې
ايمان غواړي، عزم غواړي، احساس غواړي
توره بې عزمه ده اوسپنه په څنګ کې

د الوت لپاره دوه وزر په کار دي
هم ايمان او هم کمان به درسره وي
د دنيا کار د دنيا په تدبير کیږي
خو رڼا د پاک قرآن به درسره وي

حيف، چې نن چا په ايمان منګولې ایښي
ځينو ځينو یې کمان دی غورځولی
ځينو نورو په کمان ايمان راوړی
له سينو یې حق ايمان دی غورځولی

قومندان کرار کرار له جوشه لويږي
غږ يې ټيټ خو د زړګي دربی یې لوړ دی
اراده يې د صخرې غوندې پړکا، کا
که هر څو يې ځان په خاورو باندې خړ دی

د ګلبڼ زمزمې. (267)

ګرانو مینوالو!

له دې وروسته به په د ګلبڼ زمزمې کانال کې یوازې لیکلي شعرونه نه، بلکې وخت نا وخت غږیز آنلاین لنډکي ترنمونه هم درته نشروو. ستاسو له پاملرنې او ملاتړ سره به دا نوښت لا بریالی شي. مهرباني وکړئ، زموږ صفحه تعقیب او نشر کړئ ترڅو نور هم له دې ښکلي هنر څخه برخمن شي.

په درنښت،
د ګلبڼ زمزمې ټیم

زمونږ لینک!👇👇👇👇
https://whatsapp.com/channel/0029VaRuZuH47XeBTAbS4o1v

غزل: صفت الله احساس

دښتې په گل باندې بدلې غواړو
لارې تیارې دي ډېوې بلې غواړو

څه چې زمونږ لپو له نه رسېږي
هغه څه ولې؟ غواړو ولې؟ غواړو

خلک یې رخسار ته رسیدل غواړي او
مونږ د جانان د پښو تلې غواړو

کلي نه شور د موټرونو غواړو
ښار نه گورگورې او سونځلې غواړو

خلک ساده،ساده خبرې غواړي
مونږ یې لفظونو کې پېیلې غواړو

کومو څهرو چې مونږ له درد را کړې
مونږ یې له خدایه دردېدلې غواړو

د ګلبڼ زمزمې. (266)

پخوانۍ غزل!

زړه مې درد کوي او رېږدمه ویده شم
اشنا یاد کړم که یې پرېږدمه ویده شم؟

د بېلتون شمال وهلی یم طبیبه!
په ځنګون باندې سر کېږدمه ویده شم

ناقرار زړه د سکون له غېږې تاو کړم
یو انځور دې په سینې ږدمه ویده شم

کـرۍ شـپه ورته په چیغو - چیغو ژاړم
ستا د یاد بلې ډېوې ږدمه ویده شم

انتظار په کوم الـفاظ باندې معنا کړم
زړه د کـور په دروازې ږدمه ویده شم

جهادي درفـکر ټال مې ځنګوي أو
د بېلتون په زړه ارې ږدمـه ویده شم

محمد حسن عمري 😥💔

😥

د تسلیت پیغام!
د امت ستر شهید یحیی السنوار تقبله الله:

بسم الله الرحمن الرحیم
الله تعالی په خپل کلام کې فرمایلي دي:
"له مؤمنانو څخه ځینې هغه سړي دي چې د هغې وعدې وفا یې وکړه چې له الله سره یې کړې وه؛ ځینو یې خپله لاره بشپړه کړه او ځینې نور انتظار باسي، او هغوی هېڅ بدلون ونه کړ."
(الاحزاب: ۲۳)

موږ د الله تعالی له دربار څخه دعا کوو چې د شهید اتل او زړور قوماندان یحیی السنوار شهادت په خپل فضل او رضا سره قبول کړي، او هغه ته د جنتونو لوړې درجې ور په نصیب کړي. الله دې د نوموړي وروڼه مجاهدین د یهودي غاصبانو په وړاندې بریالي کړي او د مسلمانانو صفونه نور هم پیاوړي کړي. د مسلمانانو صفونه هېڅکله په شهادتونو نه کمزوري کېږي، بلکې لا محکم او قوي کېږي، ان شاءالله.

یحیی السنوار د ټول امت شهید دی، او الله تعالی به د نوموړي له وینو څخه آزادي را زرغونوي، إن شاء الله. مونږ د هغه خدای یو او بیرته ور ستنیږو.

د اسلامي ادب ګلبڼ

غزل: نظم الدین ندرت

بند بازار او بینوا خالي لاسونه
ځم روان یم کور ته بیا خالي لاسونه

نه! نه! زۀ له وبا نۀ مرمه صاحبه!
ما به ووژني زما خالي لاسونه

د خواهش پروردګي راڅخه غواړي
د هوس د انتها خالي لاسونه

هن! دا ګل رانه د کاڼو بدل واخله
مونږه نه پریږدو د چا خالي لاسونه

خجالته! بیا مې هم تر چا اوږده کړل
د رد شوې تقاضا خالي لاسونه

تۀ دې ځان ته عفوه وغواړه ندرته!
خدای دې وبښي زما خالي لاسونه

د ګلبڼ زمزمې. (265)

غزل: عبدالمنان اورښت

قهر زړه کې نه ساتو خيالونه ماتوی نه شو
موږ حتا په خوب کې هم گلونه ماتوی نه شو

وخت سره د گوتو ماتولو چل راوښيه
نور په دې کش‌گير کې مړوندونه ماتوی نه شو

سترگې، رنگ او خوی بدلول کار د پښتانه نه دی
دا خو داسې نه دی چې لوظونه ماتوی نه شو

دا که کمزوري وي بې له شکه چې کمزوري يو
زړونه ماتوو خو د چا زړونه ماتوی نه شو

وار يې دی، راځئ چې زنځيرونه کړو کړۍ کړۍ
وخت به وي چې بيا به خپل لاسونه ماتوی نه شو

څنګه دې د چپې خولې نه حال د سوي زړه واخلو
ستړي يو اورښته بند کولپونه ماتوی نه شو

د ګلبڼ زمزمې. (264)

غزل: منصور درمان

لکه د ماتې آينې تصویر زره زره دی
داسې د ژؤند د فلسفې تصویر زره زره دی

لۀ مازدیګر یې انعکاس د خاموشۍ اخیستی
لۀ مستې ناسته د غرمې تصویر زره زره دی

اوس نۀ پۀ ویښه، نۀ پۀ خوب کې دیدنونه راوړې!
ستا د وصال د تلؤسې تصویر زره زره دی

ستا تر لقأ، کټ مټ پۀ څوکو د اغزیوو یون دی
ستا د دیدن د قافلې تصویر زره زره دی

تۀ خو پوهېږې ای پۀ زړونو خبر داره خدایه!
چې مې د روغ زړۀ د تختې تصویر زره زره دی

درپسې ځانګم، لکه پاڼه د ګړنګ لۀ څوکې
ای د نصیب خؤږې پیالې! تصور زره زره دی

منصور درمانه! لکه مړاوی ګل پۀ ملا راخم یم
د بېلتانۀ د حادثې تصویر زره زره دی

د ګلبڼ زمزمې. (263)

غزل: قیس هاشمي

ښه وږى وم وجـــدان مې اجازه نه راکوله
په ښار کې د ښار ښه کباب مزه نه راکوله

د رب واعدې مې لټ کړمه بنده ته يې محتاج کړم
منمه چې روزي راته بنده نه راکوله

د جنګ د لومړۍ کرښې د سنګر يار مې ريس شو
پرون يې سکرتر نوې شمېره نه راکوله

اوږه راته همت راکړه چې وختلم بام ته
باران و چا په کلي کې زينه نه راکوله

د خداى جنت ته تلمه بې پوښتنې خـو مګر
ددې دنيا يـوه هيواد ويزه نه راکوله

چې خداى ج نه ورکولې ما هغو ته ورکولې
څښتن مې په همدې ډېره پيسه نه راکوله

د زړه رايه مې دا وه چې قيس بيا په تا مين شم
خو ذهين مې ددې کار مشوره نه راکوله

د ګلبڼ زمزمې. (261)

غزل: کړاوو منګل

په یو چا باندې باور رانه ونه شو
سترګې نه وې که نظر رانه ونه شو

هغه شپه چې پکې ته راتلې په ګوتو
انتظار یې د سحر رانه ونه شو

منهدم مې خپل ګنبد لکه حباب کړ
سیل په سر د سمندر رانه ونه شو

له مرغانو سره نه غواړي پرواز څوک ؟
انتظام د بال و پر رانه ونه شو

زه په ښار کې په ټاکلو لارو تلمه
پکې نور ګشت و ګذر رانه ونه شو

له خپل غم سره په غم اوړم کړاوه
که اظهار یې په هنر رانه ونه شو

د ګلبڼ زمزمې. (262)

غزل: دروېش درانی

چالاک دښمن یې ننداره له لري لري کوي
دُوی په خپل منځ کي پر یو بل باندي لښکري کوي

موږ به خبره د پخوا په شان ساده نۀ ګڼو
دا ځل مېږیان نۀ دي د مار بچي وزري کوي

که د لښکر مخته په ټینګه اراده ور اوزې
بیا دي د تن پسته څرمن هم کار د زغري کوي

دا سپېرۀ کاڼي، چي نۀ خُله لري نۀ ژبه لري
وایي دا هم له چا و چا سره خبري کوي

دروېشه! قام دي د غفلت په داسي خوب ويدۀ دی
نۀ اذان اوري، نۀ اثر پرې ستا سندري کوي

د ګلبڼ زمزمې. (259)

غزل: پیر محمد کاروان

تکیه د زړه دیوال ته ووهه آرام وکړه
د ګل سلام واخله ته هم ګل ته سلام وکړه

د یوې بلبلې نغمه اوره ترې مننه کوه
ورته موسکی شه او صفت یې په کلام وکړه

د لمر په مراندو پورته وَخَتې کوترې د ژوند
نظر د سترګو دې په هاغه پورې بام وکړه

هله وردانګه سوربخون غروب څپې څپې شو
غبار د خیال د وجود وتراشه حمام وکړه

سپوږمۍ په ورېځ کې پټه، بله ډیوه ګۍ راواخله
د چا پر لاس باندې پښه کې نه ږدې لږ پام وکړه

چې په کې تنده اوبه وڅښي زړه یې باغ شي او باغ
میناتوري د یوه ګل پر یوه جام وکړه

په سمندر کې د روانې بېړۍ واخله تصویر
د مهربانو دولفینونو احترام  وکړه

پرېږده چې پرې شي د کړیو د غوږونو پردې
د آزادۍ چیغه په سیمه کې د دام وکړه

چې دې ملګرې ده کاروانه د شاعرې اروا
په دوه لاسي سلام پَري ته د الهام وکړه

د ګلبڼ زمزمې. (260)

غزل: جانان خدرخېل

دا چې هر څه له کابله اړول دي
د شبنم څاڅکي له ګله اړول دي

د هوس د بندګانو ازادي خو
ستا پړونی له اوربله اړول دي

چې پيالې میالې رانه وړې ساقي جانه
دلته سر باندې غزله اړول دي

په مزل کې دا واړه واړه کارونه
کاروانونه له منزله اړول دي

ژوندون ټول لکه ناکامه مينه داسې
ارمانونه یو پر بله اړول دي

اوس نو لوی کار بس همدا چې دغه زړه مې
ستا د سترګو له مقتله اړول دي

د وخت تکې سرې لمبې ته وا تر څو دي؟
او پر موږ باندې تر کله اړول دي؟

له ملت سره ټکر څه دی "جانانه"
خپلې پښې په اوږو خپله اړول دي

د ګلبڼ زمزمې. (258)

غزل: مظلوم کوچی

په دیدنونو دي جانانه موړ په خوند شي سړی
په بېلتانه کي دي بیزاره له خپل ژوند شي سړی

کله په نه څه شې پخلا کله په نه څه خفه
جانانه دغي باریکۍ ته فکرمند شي سړی

که له دې خلګو قدر غواړې ځان کړه مړ صاحبه
دلته له مرګه سخه وروسته قدرمند شي سړی

دومره فرقې او نظریې دي مسلمه امت کي
ورته حیران شي چه ملګری دکوم ګوند شي سړی

ولي دي زړه د چا ازار شي په ترخه خبره
ولي دي تریخ شي خوږ دي هر وخت لکه قند شي سړی

د بل د درد احساس کولی شي په هغه وخت کي
چه مصیبت کي شي را ګیر او ښه دردمند شي سړی

د آذادۍ قدر شي هلته ور معلوم مظلومه
چه د زندان تورو تمبو وشاته بند شي سړی

د ګلبڼ زمزمې. (257)

غزل: خوشحال خان خټک

چې قانع د زمانې په خشک و تر یم
که مې پېژنې بادشاه د بحر و بر یم

نه مې تخت نه مې افسرنه مې سپاه شته
په تسخیر د درست جهان ختلی لمر یم

د طالع په سود او زیان مې نظر نشته
سر ترپایه درست وجود واړه هنر یم

که مې لاس لکه دریاب خالي لیده شي
د ټټر دننه ډک پۀ دُر ګوهر یم

که مې حلق له تندې وچ شي په همت کښې
پروادر کله په حوض د کوثر یم

لا یو شور راځنې لاړ نۀ وي بل راشي
مګر زۀ پیدا پۀ ورځ د شور او شر یم

که لوئي مې د اسمان سره سیالي کا
په پستۍ تر تورو خاورو نه بتر یم

په سپین والي که مې زړه تر واؤرې سپین دی
په تور والي د دوزخ د اور شرر یم

څوک مې پرې مه وزه د قهر تر کمرو
که په حکم په سکون لکه تور غر یم

و باطن وته مې ګوره که دانا ئې
په ظاهر صورت که هر څو محقر یم

سخاوت مې په تقلید په رسم نه دی
زه له ځایه د سخي بابا پسر یم

نه دا یو غېب زما نه ډېر هنره
چې بهرام زما پسر زه ئې پدر یم

په وګړي مې خبرې د مردۍ دي
په همت کښې په هر لورې نامور یم

څوک دې هيڅ ګمان په ما د روغو نه کا
چې په ملک کښې لېوني دي زه ئې سر یم

زېست روزګار مې د دې خلکو سره نه شي
زه خوشحال له واړه خلقه مرور یم.

د ګلبڼ زمزمې. (256)

غزل: بهسودوال

ستا د مينې له وحشته را تېرېږم
زه له داسې يو حالته راتېرېږم

په دې ښار باندې د عطرو باران شوي
که د حورو له مالته را تېرېږم

هره ورځ يو حادثې نه ژوندى وځم
هره ورځ له يو قيامته راتېرېږم

زما ستوني کې خندا سلګۍ سلګۍ شي
ژونده دا له کوم کيفيته راتېرېږم

ملامته هم هغه ده بهسودواله
زه يې مخکې خجالته راتېرېږم

د ګلبڼ زمزمې. (255)

غزل: شاهین

څۀ په باڼۀ، باڼۀ نـظـر کـې ویدۀ شوی یـمـه
وژني مې خود چې په سنګر کې ویدۀ شوی یمه

دا د رنځورې مورکۍ غېږه ده که خوب وینمه
که د لـونــګـو په ټـټـر کـې ویدۀ شـوی یــمـــه

نورو خوند واخیستۀ دژوند د بس له خلاصې کړکۍ
خـو زۀ پښتون پـه دې سفر کې ویدۀ شوی یمه

تـمـامـه شـپـه مـې د رڼـا پـه تـکـل ووهـــلــــه
داسـې کم بخت یم په سحر کې ویدۀ شوی یمه

شاهینه ډېر غمونه ډېر بې وخته خوب زیږوي
ډېر په لویدلي مازیګر کې ویدۀ شوی یـمــه

د ګلبڼ زمزمې. (254)

غزل: انس حقاني

لږه غوندې وشوه خو مثال خبره و نه شوه
ذکر د بېلتون و، د وصال خبره و نه شوه

ژوند مو دومره ښکلی لکه ښکلي باورونه و
مينه کې تر پایه د جنجال خبره و نه شوه

نه وو عارفان په خانقا کې، مريدان وو ټول
بحث و د حُسن، د جمال خبره ونه شوه

هغه خلک ځکه د غفلت ګړنګ ته ولوېدل
مدحه د کمال وه، د زوال خبره ونه شوه

زړه د انس تنګ شو د یارانو په حلقه کې نن
قال باندې که وشوه خو په حال خبره و نه شوه

د ګلبڼ زمزمې. (253)

نعت شریف: قاضي پامیر صاحبزاده

محمد چي دخوبانو ستر باچا سو
مجتبی طه یسین هم مصطفی سو

ماشومتوب يي اهراصاتو ؤ نیولي
رضعي ورور دانیسې(رض) او دشیما سو

برکت يي برکې (رض) ؤ ډیر ليدلي
په خیمه يي چي رسول تشريف فرما سو

سراقه(رض) يي له جلاله متأثرشو
په جمال کي دجلال اثر نما سو

په یارانو کي صدیق اول نمبر ؤ
په لمسیانو کي حسین دکربلا سو

خسرخیل يي يو عمر اوبل صدیق ؤ
په زمانو کي عثمان او مرتضی سو

په ناز ناز يي اسمانو ته ؤ بللي
دجبریل او انبیاؤ مقتدا سو

دجنت او د دوزخ لیده يي وکړه
مشرفه دالله ج په تجلا سو

دپامير الفاظ خوګونګ شولو یارانو
چي موصوفه فتدلا او دنا سو

د ګلبڼ زمزمې. (252)

د مینې مېلاد: محمودي انصار

لمر پنا شو ځان یې و ایست
د ناورین له وروستۍ ورځې
بختورې شپې خورې کړې
هرې هرې خواته مراندې
د سپوږمۍ له وړانګین مخه
لپې، لپې رڼا اوري
په فضاء او صحراء دواړو
د رازدارې چوپتیا شور دی
د حجاز په سوې ځمکه
خوشبودارې وږمې ناڅې
پورته ستوري لاندې شګې
په پړقا یو بل ته خاندي
د درانه انتظار شمې
اوبه کېږي، ویلې کېږي
نړۍ ویښه شوه او لاس یې
کوي داسي غځونې
چې ماڼیو کې درزونه
لارې، لارې ځي جوړېږي
د لمبو ژبې ورټولې
ساه نیولې، ساه نیولې
د مستۍ سرَپا یې ماته
مړې ایرې اتشکدې دي
ډاډ غونډۍـ غونډۍ را کوز دی
وار خطاء نا قرارۍ دي
آمنه خپله کوټه کې
نوراني بیبیانې ګوري
پیغمبر د خوږې مینې
په ورېښمینو قدمونو
د نجات زېری راوړی
زخم ـ زخم دنیاګۍ ته

د ګلبڼ زمزمې. (251)