ترجمانک | فاطمه مدیحی‌ بیدگلی

بهترین ابزارهای رایگان هوش مصنوعی برای پژوهش.

✨ copilot.microsoft.com 
- جستجو با هوش مصنوعی 
- سوال و جواب از فایل و سایت 
- دستیار مطالعه مقاله 
- درک و توضیح تصویر 

✨ gemini.google.com 
- جستجو با هوش مصنوعی 
- درک و توضیح تصویر 

✨ chat.openai.com 
- پاسخ به سوالات 
- درک و توضیح تصویر 
- درک مقاله و پرسش و پاسخ 

✨ researchrabbit.ai 
- دسته‌بندی مقالات 
- ساخت مجموعه مقالات 
- پیدا کردن و اتصال مقالات مشابه 

✨ semanticscholar.org 
- جستجوی مقاله 
- پیدا کردن مقالات مشابه 

✨ consensus.app 
- پاسخ به سوال براساس مقاله 
- پیدا کردن رفرنس برای سوالات 

✨ elicit.com 
- پاسخ به سوال بر اساس فایل مقاله 
- استخراج لیست مفاهیم برای مقاله 
- استخراج اطلاعات از مقالات 

✨ typeset.io 
- پاسخ به سوال بر اساس مقالات 
- ساخت جدول اطلاعات از فایل مقاله 
- دستیار مطالعه مقاله 
- بازنویسی متن 

✨ scite.ai 
- استناد جملات به مقالات 

✨ connectedpapers.com 
- پیدا کردن مقالات مشابه 


✨ scholarcy.com 
- خلاصه‌سازی مقاله 

✨ glasp.co 
- یادداشت‌برداری از مقالات 

✨ paperpal.com 
- کمک به نوشتار مقاله 

@mkhoshsaligheh
@tarjomanak

چون دیگه جونی‌ نمونده. :)

T.me/tarjomanak

گاهی هم این‌طور است. تو زیبایی، اما هیچ سنخیتی با محیط اطرافت نداری: قایقی رهاشده‌ای کنار خیابان، وسط یک منظرهٔ پاییززده و فقط چند کیلوتر دورتر از دریا. فقط چند کیلومتر دورتر. فقط چند کیلومتر دورتر. حتی شاید صدای دریا را می‌شنوی؛ صدای محیطت را. صدای جایی که می‌دانی اگر به آن برسی، آزاد خواهی بود و شاد خواهی بود و در اوج خواهی بود و در وطن. ولی آنجا نیستی. مثل یک تکه گوشت بی‌مصرفی که افتاده یک کناری. دارد می‌گندد و گند می‌زند به اطرافش. غریبی. هیچ تکه‌ای از پازلی که به‌زور تو را وسطش چپانده‌اند نیستی. فقط هستی؛ وجود داری، بی هیچ معنایی. لاشه‌ای افتاده در چندکیلومتریِ وطن. تلف‌شده. هدررفته. تشنه‌ای که درست جلوی برکه‌ای آب زلال با زنجیر میخش کرده‌اند به زمین تا ببیند، بشنود، بخواهد، بداند که اگر در آن برکه بود همه‌چیز در بهترین حالت خودش بود، اما نتواند کاری بکند. هیچی. لاشه‌ای که پوسیدن خود را به‌تماشا نشسته‌است.

تعداد تب‌هایی که تو مغزم باز کرده‌م اون‌قدر زیاد شده که می‌تونم فامیلیمو عوض کنم به طباطبایی‌.

ولی تو به چیزهای خوب فکر کن!
T.me/tarjomanak
چاره‌ای نداریم؟
باید دووم بیاریم همین‌جا؟

خوش به حال کسی که بیچاره نیست و می‌تونه از اینجا بره.

#رادیو_فرهنگ

🌱 دیشب(چهارشنبه ۲۳ام)، در برنامه جهان ترجمه رادیو فرهنگ، که به ترجمه‌های سووشون و چیزهای دیگر می‌پرداخت، این سخنرانی از سیمین دانشور رو پخش کرد.
(این تکه سخنرانی رو از برنامه‌ جدا کردم)

🔹️اگر با حرف‌هاش موافق نبودید یا اصطلاحاتی که می‌گن رو نمی‌دونستید، اهمیتی ندید و این ۹ دقیقه رو بشنوید.
متن سخنرانی نویسنده‌هامون، برای من همیشه جذاب بوده و چیزی کمتر از آثارشون نداشته.

🔹️خوش‌سلیقه بودن ادیتور رادیو فرهنگه که چند ثانیه ابتدایی رو هم گذاشته و حذفش نکرده تا کاملا در فضای سخنرانی باشیم.

🔹️هیچ پیش‌آگاهی هم نمی‌دم که درباره چیه تا بشنوید🙃

.
@mSaebiC
T.me/tarjomanak

عزیزِ مصرِ چمن شد، جمالِ‌ یوسفِ گل
صبا به‌ شهر در آورد بوی پیرهنش

یکی از ابیات زیبای سعدی که امروز توجهم رو جلب کرد.

کانال تازه نیما م. اشرفی در تلگرام،
با مطالبی که کمتر جایی می‌خوانید:

https://t.me/translator_voice

ما جای تو نیستیم. ما نمی‌دونیم چی به‌تو و در تو گذشت که «جامه‌دریدی» و لباس‌‌هات رو کندی.
فهمیدنِ تو نزدیک به محاله برای ماهایی که «هنوز لباس‌ تن‌مونه».
ما فقط چیزی که می‌بینیم رو ترجمه می‌کنیم و اسمش رو می‌ذاریم عصیان مثلا. و خوب می‌دونیم که ترجمه‌ی هیچ اثری، خودِ اون اثر نیست.

چیزی که مولانا هشتصدسال پیش گفت هم شاید یه‌ ترجمه‌س از حالی که تو داشتی:

گر پاسبان گوید که «هِی!»، بر وی بریزم جامِ مِی
دربان اگر دستم کشد، من دستِ دربان بشکنم!

رسم این نبود که اگر مطلبی از کسی در جایی منتشر می‌شه، ازش اجازه بگیرند؟ جالب اینه که نویسنده‌ی دوم هستم و آخرین بار یک سال و نیم پیش با نویسنده‌ی اول هم‌کلام شده‌م.
چقدر حقیر و فقیرید.
چرا بی‌خبرم گذاشتید؟ کاملاً مشخصه،
اگر اطلاع داشتم که همکاری نمی‌کردم.
الان هم من همکاری نکرده‌م اما اسمم اون‌جاست!
T.me/tarjomanak

T.me/tarjomanak

برازنده‌ی بزم غم‌انگیز غروب جمعه‌ی دلگیر پاییز. :)

T.me/tarjomanak

فکر نمی‌کنم واژه‌ی «تنگ‌دست» برای کسی ناآشنا باشه. اما اومدم یک نکته درباره‌ی #بیدگلی‌گویی بنویسم که تا حالا بهش توجه نکرده بودم. بیدگلی‌ها به‌جای صفت «تنگ‌دست» از عبارت فعلی «دست‌تنگی کشیدن» استفاده می‌کنند. از این عبارت جالب‌تر، نقطه‌ی مقابلشه: «دست‌فراوون بودن» و کشف‌های این‌چنینی، ته دل‌خوشی‌های ماست. چه دنیای ناچیز غم‌انگیزی!

@savadnameh

هادی پاکزاد، ۶ خرداد ۱۳۹۵، در سی‌وچهارسالگی خودکشی کرد.
انگار هر کسی که بیشتر زندگی رو فهمید،
با دست‌های خودش بهش پایان داد. به زندگی نویسنده‌ها و هنرمندها نگاه کن!
هر چی بیشتر می‌فهمی، تحملش سخت‌تر می‌شه.

سِحر با معجزه پهلو نزند دل خوش دار
سامری کیست که دست از یدِ بیضا ببرد


حافظ - غزل ۱۲۴ (دیوان حافظ - تصحیح راستگو)

——‏

* سامری: شخصی که در غیبت موسی، گوساله‌ای طلایی ساخت و قوم او را گمراه کرد.

* ید بیضا: دست نورانی (معجزهٔ موسی، که دست در گریبان می‌کرد و وقتی آن را بیرون می‌آورد، می‌درخشید.)

* دست بردن: غلبه کردن، پیروز شدن

خلاصه‌ای از نشست آنلاین و رایگان دانشگاه دامغان
با موضوع تفاوت‌های ترجمه‌های دانشگاهی و ترجمه‌های حرفه‌ای
از نگاه دکتر خزاعی‌فر
۵ آبان ۱۴۰۳


T.me/tarjomanak

نشست آنلاین و رایگان دانشگاه دامغان
با موضوع تفاوت‌های ترجمه‌های دانشگاهی و ترجمه‌های حرفه‌ای
با حضور دکتر خزاعی‌فر
۵ آبان ۱۴۰۳

T.me/tarjomanak

ما خوشبختیم که در فضایی کار می‌کنیم که به زبان فارسی مرتبط است. تنها یک چیز است که همه‌ی ایرانی‌ها را به هم متصل نگه می‌دارد و آن زبان فارسی است. زبان فارسی مانند اقیانوسی از گوهر است که نه عمق آن پیداست و نه پایانش.





از سخنرانی دکتر خزاعی‌فر با موضوع تفاوت‌های ترجمه‌ی دانشگاهی و ترجمه‌ی حرفه‌ای، ۵ آبان ۱۴۰۳، با حضور ترجمانک در نشست آنلاین و رایگان دانشگاه دامغان.

T.me/tarjomanak

در دنیای دانشگاهی، ترجمه از یک‌جا شروع می‌شود و در یک‌جا تمام می‌شود.
در دنیای حرفه‌ای ترجمه خیلی زودتر آغاز می‌شود. پیش از اینکه حتی فکرش را بکنید.
تقریباً از تمام مترجم‌ها پرسیده‌ام که شما از کی فهمیده‌اید که عاشق کلمه‌اید؟
اکثراً می‌گویند از کودکی یا نوجوانی.
از چه زمانی شوق به نوشتن و شور کلمات در دل شما جوشید؟
به‌نظر من ترجمه از آن‌جا شروع می‌شود. ترجمه به‌نظر من یعنی نوشتن به زبان مادری.





از سخنرانی دکتر خزاعی‌فر با موضوع تفاوت‌های ترجمه‌ی دانشگاهی و ترجمه‌ی حرفه‌ای، ۵ آبان ۱۴۰۳، با حضور ترجمانک در نشست آنلاین و رایگان دانشگاه دامغان.

T.me/tarjomanak

یادتونه یه زمانی اینجا سعدی می‌خوندیم که سعدی‌خوانی مد نبود؟ خوشحالم که همچنان در زندگی‌م جریان داره، هر چند خیلی حال و حوصله نداشته‌م که اینجا بنویسم. این بیت هم سهم شما از سعدی‌خوانی امروزم:

از خنده‌ی شیرینِ نمکدانِ دهانت
خون می‌رود از دل، چو نمک‌خورده‌ کبابی

پیشکشی به زنان ویراستار
به‌همت زنان امروز

گام‌ آخر و غیر قابل چشم‌پوشی در تولید محتوای مجلات زنان و زنان امروز ویرایش متون بوده و همچنان نیز هست.
این را همۀ همکاران و نویسندگان می‌دانند و الزام و ابرام ما بر ضرورت ویرایش مذاق بعضی را شیرین‌ می‌آید و کام بعضی دیگر را تلخ. برخی از مولفان و مترجمان معتقدند که مجله در ویرایش سخت‌گیر است و گروهی دیگر خرسند از پاکیزگی متنی که از نظر ویراستاران می‌گذرد. در شرایطی که بسیاری از رسانه‌های ایران هنوز تمایلی به ارائۀ محتوای ویراسته به مخاطب ندارند، ویرایش برای ما حرف آخر است و مهر سلامت. از این رو انتخاب بخش ادبیات در پنجاهمین شمارۀ مجله موضوع ویرایش است. این صفحات شامل یادداشتی است از فرزانه طاهری، پیش‌گام این حوزه، و نیز گفت‌وگو با مژده دقیقی دربارۀ ویرایش.
لیلا صمدی، سیما سودخواه و هایده عبدالحسین‌زاده ویراستاران مجلات زنان و زنان امروز بوده‌اند که حدود سه دهه بار گران ویرایش مطالب دو مجله را بردوش داشته ‌اند. در این بخش یادداشتی از هایده عبدالحسین ‌زاده داریم و با تاسف بسیار، تالمات روحی دو همکار دیگرمان که هریک عزیزی را از دست داده‌اند امکان نوشتن به آنها نداد. جای قلمشان در این شماره خالی است اما جای خودشان سبز و امیدواریم در فرصتی دیگر بتوانیم از تجربه‌های ارزندۀ این همراهان سخت‌کوش بهره ببریم.

لینک خرید این شماره:

http://store.zananemrooz.com/محصول/نسخه-چاپی-شماره-۵۰/

وقتی همه‌چیز در آستانه‌ی ازدست‌رفتن باشد و تو هم راه خروجی نداشته باشی، دیگر اصلاً به آن فکر هم نمی‌کنی.


- صفحهٔ ۲۰۹ -

بله دوستان.
«برگِ زمین‌خورده» هم عجب تعبیر رسایی است. برگ، تا چنگ بر شاخه دارد، هیاهوی باد را به هیچ می‌گیرد. امّا اگر به خاک افتاد، اگر زمین خورد، کیست در بیچارگی بالاتر از او؟

در این دیارِ غریب ای دل، نشانِ ره ز چه کس پرسم؟
که همچو برگِ زمین‌‌خورده، اسیرِ پنجهٔ طوفانم..

#نادر_نادرپور

خاطره‌ای در یک کلمه!

قبل از اینکه تلگرام به دنیا بیاید،
من فقط در یکی از شبکه‌های اجتماعی حضور مؤثر داشتم و آن هم فیس‌بوک بود.

شاید باورتان نشود اما آن‌روزها من و دوستان فیس‌بوکی‌ام آن‌قدر بچه‌مثبت بودیم که توی فیس‌بوک هم درس می‌خواندیم.

نفر اول کنکور آن سال‌ها را فکر می‌کنم این روزها تقریباً همه‌تان می‌شناسید: نیما م. اشرفی.

احتمالاً کتاب نقشه‌هایی برای گم شدن را خوانده‌اید. کتاب را بردارید و به نام مترجم نگاهی بیندازید.

در تمام این سال‌ها، به دوستی با او افتخار کرده‌ام و هر چند که هنوز همدیگر را از نزدیک ندیده‌ایم اما از دور به مترجم‌بودنش دل‌گرم بوده‌ام.


امشب یکی از پیام‌های فیس‌بوکی ده سال پیش را برایم فرستاده و مثل کودکی که با ذوق، کشف تازه‌ای را به خواهرش نشان می‌دهد، برایم نوشته: «ببین چی پیدا کرده‌م!»

پرت می‌شوم به ده سال پیش و باورم نمی‌شود که آن پیام نه‌چندان مرتب، نوشته‌ی من بوده باشد! به آدمی فکر می‌کنم که ده سال پیش بودم و افکاری که داشتم. به اتفاقاتی که افتاد و نیفتاد!

ده سال... یک عمر است. حدود یک‌سوم از عمرم. به این فکر می‌کنم که چقدر باامیدتر و پرتلاش‌تر و دل‌شادتر بودم.

خوشحالم از اینکه در این دنیای پربالاوپایین، دوستی‌های ده‌ساله ساخته‌ایم و ازش مراقبت کرده‌ایم.

امیدوارم که تا هوای پاییز دلبری می‌کند،
گذارت به دیدار این دوست و هم‌رشته‌ی قدیمی هم بیفتد، مترجم کثیرالسفر!

اگر قرار باشد خاطراتم از فیس‌بوک را در یک کلمه خلاصه کنم، بی‌شک چهار حرف نام تو خواهد بود نیما، که در آن روزها راه‌نشانم بودی و در این روزها هنوز هشدار خاطرات خوش و پیش‌گام اتفاقات نویدبخشی.


شما هنوز هم در فیس‌بوک فعالیت می‌کنید یا می‌توانید خاطراتی را که سال‌های سال با فیس‌بوک از سر گذرانده‌اید، در یک کلمه خلاصه کنید؟

کلمه فرانسوی قرضی‌ چی سراغ دارین؟
T.me/tarjomanak

تماشام کن!
همه زهرمو کشیده‌ن ولی،
کشنده‌م هنوز!
.
@tarjomanak

لنگر حِلم تو ای کشتی توفیق کجاست؟

هان کانگ از کره جنوبی نوبل ادبیات ۲۰۲۴ را از آن خود کرد.

T.me/tarjomanak

هانیه می‌گوید:
«همسرم رفته هفت‌تا فنجون خریده آورده، بهش میگم چرا هفت‌تا؟! میگه برای اینکه اگه یه‌دونه‌ش شکست، دستش ناقص نشه!»

از وقتی هانیه این را تعریف کرده، من دارم به فنجانِ هفتمی فکر می‌کنم؛ به حال و به آینده‌اش. به‌ این‌که تا وقتی آن‌شش‌تا در سلامت‌اند، حضورش بی‌معنی‌ست و اساساََ فلسفه‌ی وجودی‌ش درهم‌تنیده با مرگ‌ است؛ مرگِ دیگری.
او از زندگی‌ش هیچی نمی‌فهمد، الّا این‌که این‌پا و آن‌پا کند و انتظار بکشد تا یکی نابود شود‌. به‌ این فکر می‌کنم که کاش زودتر خودش را ازین شش‌تا بکند و برود یک‌ دستِ ناقصِ پنج‌تایی برای خودش پیدا کند، برود جایی که بی‌‌درنگ درآغوش‌اش بکشند. من می‌گویم حتی اگر نشد، تنها زندگی کند اصلاََ.
این‌جا ماندن و چشم‌دوختن به شکست و زوالِ دیگران، از او موجودِ خبیثی خواهد ساخت.‌..

✍🏼محمدجواد اسعدی

به زخم‌خورده شکایت کنم ز دست جراحت
که تن‌درست، شکایت کند چو من بخروشم

سعدی

برای کانال کلمه‌بازی کامنت گذاشتم. ادمین معتقد بود که کامنتم اشتباهه اما بلاکم کرد که دیگه نتونم کامنت بذارم. :)

چگونه شاد شود اندرون غمگینم؟

حاصل بیداری دیشب...






آسمان پر از ستاره های سرخ رنگ کوچک است
شهر امن نیست
هر صدای کوچکی بلند می‌شود
فکر می‌کنم که موشک است
شور می‌زند دلم برای چشم‌هات
شور می‌زند تو هم دلت در این دقایق مهیب؟
مرد سنگی صبور من...

از  تو تا سوال می‌کنم
نصف جمله از دهان من هنوز در نیامده
جنگ می شود!
جنگ واقعی سکوت در کلام توست...

فکر می‌کنم به این‌که در چنین دقیقه‌ای اگر
بمبی آمد و مرا شبیه یک انار
تکه تکه کرد
خونم از کنار آستین این سیاست کثیف چکه کرد
بعد از این‌که باخبر شوی، دل تو تنگ می شود؟
کاش واقعی شود
قشنگ می‌شود...!

شور می‌زند دلم چقدر...

یار دور من
هیج چیز در جهان مهم تر از تو و
حفظ خاک نیست
یکی از یکی مقدس و عزیزتر...
هردو بی پناه و در شرایط خطر...
ترسناک نیست؟

ای تویی که صلح‌جو ترین ِ شاعران
ای که پشت آن نقاب اخم، مهربان
ای تو که هنوز دست‌هات هست بر گلوی من
زورگوی من...
عمر ما مگر چقدر طول می‌کشید؟
زور تو چرا فقط به قلب من رسید؟
من چرا به جای اینکه در کنار تو؛
در مقابلت بایستم؟
من که سال‌ها
با خیال زل زدن به خنده‌های تو گریستم
من مقاومت نمی‌کنم؛ اگر تو شاد می‌شوی
انتقام هرکسی دل تو را شکسته را بگیر از دلم
گرچه واضح است
من مقصر شکست‌های قبلی تو نیستم...

ای غم عمیق...
فرصتی نصیب من نمی‌کنی
و من به هرطریق
قبل لمس بوسه تو کشته می‌شوم
یا میان جنگ با تو 
یا میان جنگ دشمنان
حیف ما که عمرمان میان جنگ رفت
حیف ما رفیق...




#فاطمه_تنبیه


@fatemeh_tanbih

به خودم افتخار می‌کنم که هنوز لطف استادم، دکتر خزاعی‌فر، مرا به دنیای ترجمه متصل نگه می‌دارد. نمی‌دانید چه ذوقی دارد اینکه هر بار با گردش ایام، یک نسخه از فصلنامه مترجم، پیش از پخش سراسری به دستم می‌رسد.
سی‌ام سپتامبر روز جهانی ترجمه مبارک باد بر قلب‌هایی که عاشقانه و بی‌تکلف برای هم‌زبانی می‌تپد.

۹ مهر ۱۴۰۳
۳۰ سپتامبر ۲۰۲۴

ز خون پاک جوانان ما که لاله دمید
به‌حیرتم که چه می‌روید از مزار شما؟

حالا که برگشتم به پیام یک سال پیش، یادم نمی‌آید که پارسال در چنین روزی، در کدام کافه صبحانه خورده بودم.
اگر بخواهم برای وصف احوال امروزم یک کلمه انتخاب کنم، نمی‌دانم باید بگویم خستگی یا اندوه. هر چه هست، می‌خواستم بدانید که به‌رغم همه‌چیز، این رسم هرساله، فراموشم نیست. تا شب نمی‌دانم چه در پیش دارم.
اگر دوست داشتید، خوشحال می‌شوم بدانم بر هفتم مهر شما چه چیزی گذشته است.

با سلام خدمت همکاران عزیز

من، نیما م. اشرفی (مترجم)، در راستای تدوین «فراخوان صیانت از حقوق مترجمان»، مشغول جمع‌آوری دیتابیسی از نمونه قراردادهای ناشران مختلف هستم و تا الان قرارداد نشرهای اطراف، مان کتاب، قطره، سیفتال، نوروز هنر، پرتقال، هوپا، همان و مهرگان خرد به دستم رسیده. ممنون می‌شم اگر براتون ممکنه، محبت کنید تصویر قراردادهایی رو که با نشرهایی جز این نشرها بستید به دستم برسونید تا بتونم دیتابیس رو تکمیل‌تر کنم و در نهایت آمارهای مستندی از توش دربیارم برای ارائه و ثبت تغییرات قراردادها در طولانی‌مدت.

برای حفظ محرمانگی اطلاعات، می‌تونید مشخصات و مبلغ قراردادها رو از تصاویر حذف کنید چون در حال حاضر مفاد خود بندها برای من اولویت دارن. ضمن این‌که توی این فراخوان و اسناد مربوطه‌اش هیچ کجا اسمی از کسی برده نمی‌شه و قراردادها پیش نویسنده‌ی فراخوان محفوظ می‌مونه.

پیش‌نویس دوم فراخوان رو می‌تونید از لینک زیر دانلود کنید:
http://bit.ly/3ZpsV61

اگر نظری و پیشنهادی هم درباره‌ی فراخوان دارید، توی پیام خصوصی در خدمت هستم.
ارادت
اشرفی

T.me/tarjomanak

عطر گل‌ها نیست این بوی غریب از موی توست
وین نسیم عطرگردان قاصد گیسوی توست

كیست شب‌بو تا نسیم او برآشوبد مرا؟
در من این شیدایی از یاد تن خوش‌بوی توست

زلف مشكین را به باد صبحگاهی داده‌ای
وین قیامت‌ها همه از نافه‌ی آهوی توست

هم تو سيرابم توانی کرد، ای جاری‌ترین!
ای که دریا از عطش‌پروردگان جوی تو‌ست

چشمه‌ی آب حیات است، آه خضر من! نه چشم
این‌که جوشان زیر طاق‌ طرفه‌ی ابروی توست

دو گل سرخ و سفید و پنج‌پر چون آفتاب
وا شده بر ساقه‌های همگنِ بازوی توست

چون گل خورشیدگردان محو‌ دیدار تو شد
که به هرسو می‌روی، خورشید، چشمش سوی توست

عشق نجوا کرد با دیدار تو در گوش شعر:
اینک آن کاو‌ لایقِ تختِ غزل بانوی توست!

صبح شد برخیز و بنشین رو‌به‌روی آینه
تا ببینی بهتر از خورشید رویاروی توست

حسین منزوی

میخاط

تصویر بالا را یکی از اعضای گروه «بحث خوش‌نویسی» هم‌رسان کرده بود. نستعلیق شکستهٔ میرزا غلامرضای اصفهانی است، خوش‌نویس شهیر عهد قاجار.
شعری عامیانه را تحریر کرده که ظاهراً دختربچه‌ها در آن زمان می‌خوانده‌اند:

کیچکیچَک تخم کتان
ما بودیم دخترکان
گیس داریم همچو کمان
از کمان باریکتَرَک
از عسل شیرینتَرَک
گیسمان شانه «میخاط»
شانهٔ فیروزه میخاط
حمام سی‌روزه میخاط

میرزا «می‌خواد» را «میخاط» تحریر کرده است. نمونهٔ جالبی است از دست‌کاری دستورخط برای شکسته‌نویسی.

کاش کسی همت کند و امثال این‌ها را گرد بیاورد و بفرستد برای همایش زبان و خط فارسی گفتاری.

🔗@virastarbashi