https://s.channelcom.tech/lBofbU?from=copy_link
ТАФСИРИ ОСОНБАЁН
@tafsir_quraan
ТАФСИРИ ОСОНБАЁН.
Сураи Аъроф
وَإِذَا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَأَنْصِتُوا لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ ﴿٢٠٤﴾
204. Чун Қуръон хонда шавад, ба он гӯш фаро диҳед ва хомӯш бошед, шояд шомили раҳмати Худо шавед!
ТАФСИРИ ОСОНБАЁН (Tajik)
Дар каноли муддати аҷойи жадидӣ, худро аз танҳо музофоти тарҷимавӣ набинед ва Шаҳри Рамозонро ҳар рӯз бо барномаҳо ва муборизаҳои дигар дар Telegram наср кунед. Таърихи фиристодани «ТАФСИРИ ОСОНБАЁН» ва хамчунин мундарижаҳои мезанӣ ба Шаҳри Рамозон, сўрҳоварзӣ ва сураси хуб дар Розаи Анҷумон дар каноли оқибатӣ ба Китоби мубарак Қуръон пешгузор мебошад.
Каноли мусиғаҳо, дарсхандаҳо, ва кишиъёти онлайн, ки мехоҳанд китоби мубориз Қуръонро бо тафсир ва шарҳи он бо забони Тоҷикӣ дар Telegram хандан ё савол ва дархостони худро озод кунанд, метавонанд ба каноли «ТАФСИРИ ОСОНБАЁН» як пайванд навъ созед ва аз хабарномаҳо, тавсияҳо, ва маълумотҳои зарурӣ дар бораи Қуръон ва муборижаҳои дигар аз Аҳли хандани канол эҷод кардан.
Дар каноли «ТАФСИРИ ОСОНБАЁН» фаслҳои мухтасар ва дархостҳои дигар аз мутафарриҳон ва муддайи Китоби мубарак дар фасли Қуръон барои муовинони ҳар сангари Китоб онгушифт мешавад. Меояд, ки фаслҳо дар сеанслар ҳар рӯз паём бардошта шаванд ва бо мақсади фарзиёт дар чомилавдиҳои қисми гапҳои Қуръон тафсир ва шарҳи он насб баргузоред.
Маълумоти каме дар бораи канол ва кифоят дар паёмаш барои китоби вақтин кушода шудааст, пайғамбариолии ба ҳамаи чои канол барои қисми кандакжуҳонӣ қатъ кардааст. Одамонро ба истифода гузоред ва ба каноли «ТАФСИРИ ОСОНБАЁН» танзимат ва мунодигариёти худро эҷод кунед. Ҳамчунин, метавонед дар ташаббуси китоби мубориз Қуръон ва касиҳи савол ва дархости худ барои тафсир ва шарҳи он аз китоби мароҳили Қуръон ба истифода гузаред.
ТАФСИРИ ОСОНБАЁН
31 Jul, 17:51
Сураи Нас Ояти 6
مِنَ الۡجِنَّةِ وَالنَّاسِ ٦
Мина-л-ҷиннати ва-н-нас. 6.
6. (Хоҳ) аз ҷинси ҷин (бошад) ё аз ҷинси инсон».
Ин оят дар дили мардум васваса андозандагонро ба ду гурӯҳ тақсим кардааст: Яъне шайтони ҷин ва шайтони инс. Ин ҳарду дар навбати худ як амалро иҷро мекунанд, ки он ҳам бошад дилҳоро бо васвасаи худ ба роҳи ғайри табиӣ ба фасод кашондан аст. Бинобар ин, аз ин ду гурӯҳ ба Аллоҳтаъоло паноҳ бурданро Парвардигор зимни маънои ояти мазкур таъкиду муҷассам сохтааст.
Ин ақида саҳеҳ аст, ки мегӯянд: "Меъёри васвасаи шайтони инсӣ аз шайтони ҷинӣ шадидтар аст". Метавон васвасаи шайтони ҷиниро ба шурӯъ дар тоъату ибодати Аллоҳтаъоло, ё ба гуфтани Аъузу биллоҳ, Астағфируллоҳ ва ё гуфтани дигар зикрҳое, ки Расулуллоҳ (с) ба мо таълим додааст, дур сохту наҷот ёфт. Аммо аз васвасаи шайтони инсӣ халос шудан душвор аст. Локин Аллоҳтаъоло касеро, ки дар ҳимояи Худ гирад, албатта, аз чунин васвасаҳо наҷот меёбад. Тамоми амалҳое, ки дар олам зидди табиати инсон рух медиҳад, мисли фитнаву фасод бо васвасаву зиннат додани корҳои қабеҳ ва ҳаракатҳои шайтонҳои инсӣ анҷом мешавад. Ё Аллоҳ, бо лутфу меҳрубонии Хеш моро аз макру ҳила ва васвасаи чунин шайтонҳо дар паноҳи худ нигоҳ дор! Омин!
Он Ҳазрат (с) фармуданд: “Ҳар кӣ ин ду сураро бо ихлосу бо такрор хонад, Худованд ӯро аз тамоми сеҳру ҷоду ва аз тамоми бадиҳои "шаётинул-инс" ва "шайотинул-ҷин" нигоҳ медорад.” Ҳамчунин Пайғамбарамон (с) таъкид карда, гуфтаанд, ки таъвизҳо "Қул ҳуваллоҳу аҳад", Қул аъузу бираббил фалақ" ва "Қул аъузу бираббин нос" беҳтарин сураҳои Қуръонанд.” Аз рӯйи ривояти Имом Бухорӣ Паёмбарамон (с) пеш аз хоб рафтан ин се сураи муборакро себорӣ хонда, бар ду кафи худ медамиданд ва ба тамоми баданашон мемолиданд.
З-инҳор аз қарини бад зинҳор,
Ва қино раббано азобан нор.
Поёни сураи “Нос”. Ва лиллоҳил ҳамд.
Эй номи Ту беҳтарин сароғоз,
Бе номи Ту нома кай кунам боз.
ДУОЪИ ХАТМИ ҚУРЪОН
مِنَ الۡجِنَّةِ وَالنَّاسِ ٦
Мина-л-ҷиннати ва-н-нас. 6.
6. (Хоҳ) аз ҷинси ҷин (бошад) ё аз ҷинси инсон».
Ин оят дар дили мардум васваса андозандагонро ба ду гурӯҳ тақсим кардааст: Яъне шайтони ҷин ва шайтони инс. Ин ҳарду дар навбати худ як амалро иҷро мекунанд, ки он ҳам бошад дилҳоро бо васвасаи худ ба роҳи ғайри табиӣ ба фасод кашондан аст. Бинобар ин, аз ин ду гурӯҳ ба Аллоҳтаъоло паноҳ бурданро Парвардигор зимни маънои ояти мазкур таъкиду муҷассам сохтааст.
Ин ақида саҳеҳ аст, ки мегӯянд: "Меъёри васвасаи шайтони инсӣ аз шайтони ҷинӣ шадидтар аст". Метавон васвасаи шайтони ҷиниро ба шурӯъ дар тоъату ибодати Аллоҳтаъоло, ё ба гуфтани Аъузу биллоҳ, Астағфируллоҳ ва ё гуфтани дигар зикрҳое, ки Расулуллоҳ (с) ба мо таълим додааст, дур сохту наҷот ёфт. Аммо аз васвасаи шайтони инсӣ халос шудан душвор аст. Локин Аллоҳтаъоло касеро, ки дар ҳимояи Худ гирад, албатта, аз чунин васвасаҳо наҷот меёбад. Тамоми амалҳое, ки дар олам зидди табиати инсон рух медиҳад, мисли фитнаву фасод бо васвасаву зиннат додани корҳои қабеҳ ва ҳаракатҳои шайтонҳои инсӣ анҷом мешавад. Ё Аллоҳ, бо лутфу меҳрубонии Хеш моро аз макру ҳила ва васвасаи чунин шайтонҳо дар паноҳи худ нигоҳ дор! Омин!
Он Ҳазрат (с) фармуданд: “Ҳар кӣ ин ду сураро бо ихлосу бо такрор хонад, Худованд ӯро аз тамоми сеҳру ҷоду ва аз тамоми бадиҳои "шаётинул-инс" ва "шайотинул-ҷин" нигоҳ медорад.” Ҳамчунин Пайғамбарамон (с) таъкид карда, гуфтаанд, ки таъвизҳо "Қул ҳуваллоҳу аҳад", Қул аъузу бираббил фалақ" ва "Қул аъузу бираббин нос" беҳтарин сураҳои Қуръонанд.” Аз рӯйи ривояти Имом Бухорӣ Паёмбарамон (с) пеш аз хоб рафтан ин се сураи муборакро себорӣ хонда, бар ду кафи худ медамиданд ва ба тамоми баданашон мемолиданд.
З-инҳор аз қарини бад зинҳор,
Ва қино раббано азобан нор.
Поёни сураи “Нос”. Ва лиллоҳил ҳамд.
Эй номи Ту беҳтарин сароғоз,
Бе номи Ту нома кай кунам боз.
ДУОЪИ ХАТМИ ҚУРЪОН
ТАФСИРИ ОСОНБАЁН
31 Jul, 17:51
Сураи Нас Ояти 5
الَّذِىۡ يُوَسۡوِسُ فِىۡ صُدُوۡرِ النَّاسِۙ ٥
Ал-лазӣ ювасвису фӣ судури-н нас. 5.
5. Он ки дар дилҳои мардум (бо роҳи насиҳат) васваса меафканад.
Мазмуну эзоҳи ин оят дар ояти боло тақрибан баёни худро ёфта буд, аммо дар ин ҷо баъзе паҳлуҳои он бо ибораи дигар, иншоаллоҳ, эзоҳ меёбад. Яъне он шайтони хабиси Ханнос бо макру ҳила дар дили инсонҳо орзуҳои махфии дилфиреби худро, бо роҳи васваса меандозад.
Локин ба васвасаи шайтон гирифтор шудан аз худи инсон вобаста аст. Яъне инсон аз зикру дуъою ибодати Аллоҳтаъоло бозмонад, албатта, ба иғвои шайтон гирифтор мешавад.
الَّذِىۡ يُوَسۡوِسُ فِىۡ صُدُوۡرِ النَّاسِۙ ٥
Ал-лазӣ ювасвису фӣ судури-н нас. 5.
5. Он ки дар дилҳои мардум (бо роҳи насиҳат) васваса меафканад.
Мазмуну эзоҳи ин оят дар ояти боло тақрибан баёни худро ёфта буд, аммо дар ин ҷо баъзе паҳлуҳои он бо ибораи дигар, иншоаллоҳ, эзоҳ меёбад. Яъне он шайтони хабиси Ханнос бо макру ҳила дар дили инсонҳо орзуҳои махфии дилфиреби худро, бо роҳи васваса меандозад.
Локин ба васвасаи шайтон гирифтор шудан аз худи инсон вобаста аст. Яъне инсон аз зикру дуъою ибодати Аллоҳтаъоло бозмонад, албатта, ба иғвои шайтон гирифтор мешавад.
ТАФСИРИ ОСОНБАЁН
31 Jul, 16:55
Сураи Нас Ояти 4
مِنۡ شَرِّ الۡوَسۡوَاسِ ۙ الۡخَـنَّاسِ ٤
Мин шарри-л-васваси-л ханнас. 4.
4. Аз шарри васвасакунанда, пасраванда.
Яъне аз шарри чунин шайтоне, ки дар дилҳои мардум васваса андохта, дили инсонро ба бадкирдорию гуноҳ майл мекунонад, ба Аллоҳтаъоло паноҳ мебарам.
Инсон, вақто ки аз зикру ибодати маъбуди барҳаққи худ дар ғафлат монад, шайтон метавонад, бар дили ӯ васваса андохта, аз болои ақлаш ҳокимӣ кунад. Бо роҳҳои гуногун ӯро дар иҷрои амалҳои гуноҳ ташвиқ кунад ва ба осонӣ ба мақсад расад.
Аммо инсоне ба зикру ибодати Парвардигори хеш дар вақтҳои маълумкардашуда ҳақиқатан, аз таҳти дил машғул бошад, шайтон аз чунин шахс навмед шуда, худро ба ақиб мекашад. Ба ибораи дигар: Шайтон "биннӣ", яъне "хартум"-ашро бар дили инсоне, ки аз зикри Аллоҳ ғофил аст, мехалонад ва ҳар вақто ӯ ба зикри Аллоҳ ҳарчи қадар зиёд машғул шавад, ӯ "хартум"-и худро оҳиста-оҳиста пас мекашад. Дар натиҷа дили инсон бо шунидани ҳар панду мавъиза ва амру боздошти илоҳӣ лаззат мебарад. Аммо дар акси ҳол боз дили ғофилро тасарруф месозаду ҳамон васвасаро идома медиҳад. Аллоҳ донотар аст.
مِنۡ شَرِّ الۡوَسۡوَاسِ ۙ الۡخَـنَّاسِ ٤
Мин шарри-л-васваси-л ханнас. 4.
4. Аз шарри васвасакунанда, пасраванда.
Яъне аз шарри чунин шайтоне, ки дар дилҳои мардум васваса андохта, дили инсонро ба бадкирдорию гуноҳ майл мекунонад, ба Аллоҳтаъоло паноҳ мебарам.
Инсон, вақто ки аз зикру ибодати маъбуди барҳаққи худ дар ғафлат монад, шайтон метавонад, бар дили ӯ васваса андохта, аз болои ақлаш ҳокимӣ кунад. Бо роҳҳои гуногун ӯро дар иҷрои амалҳои гуноҳ ташвиқ кунад ва ба осонӣ ба мақсад расад.
Аммо инсоне ба зикру ибодати Парвардигори хеш дар вақтҳои маълумкардашуда ҳақиқатан, аз таҳти дил машғул бошад, шайтон аз чунин шахс навмед шуда, худро ба ақиб мекашад. Ба ибораи дигар: Шайтон "биннӣ", яъне "хартум"-ашро бар дили инсоне, ки аз зикри Аллоҳ ғофил аст, мехалонад ва ҳар вақто ӯ ба зикри Аллоҳ ҳарчи қадар зиёд машғул шавад, ӯ "хартум"-и худро оҳиста-оҳиста пас мекашад. Дар натиҷа дили инсон бо шунидани ҳар панду мавъиза ва амру боздошти илоҳӣ лаззат мебарад. Аммо дар акси ҳол боз дили ғофилро тасарруф месозаду ҳамон васвасаро идома медиҳад. Аллоҳ донотар аст.
ТАФСИРИ ОСОНБАЁН
31 Jul, 16:55
Сураи Нас Ояти 3
اِلٰهِ النَّاسِۙ ٣
Илаҳи-н-нас. 3.
3. Ба маъбуди мардум,
Яъне Аллоҳтаъоло маъбуди ҳақиқию асосии ҳамаи мардум буда, ғайри Ӯ дигар маъбуде нест, ки барҳақ ва лоиқи парастиш бошад.
Хонандаи мухлис, эзоҳи баъзе аз ҷиҳатҳои маънои калимаи Малик дар ояти боло гузашт. Ин ҷо барои мустаҳкам гардонидани ақида эзоҳашро зарур шуморидем. Зикри калимаи "Малик" барои дафъи гумони хатои мардум аст. Мардум гумон мекунанд, ки подшоҳони дар ин дунё болои сари онҳо буда, ба ҳама кор қодиранд. Худованд бо зикри калимаи "Малик" ин гумони онҳоро радд намуда ба онҳо хабар додааст, ки болои ҳамаи инсонҳо ва подшоҳон, подшоҳе ҳаст ягона, азалию абадӣ. Ин подшоҳон ҳама подшоҳони маҷозианд, на ҳақиқӣ, бинобар ин, лоиқи парастиш нестанд. Сазовори парастиш он Худоест, ки худро дар ин оят “Илоҳин нос” гуфтааст, яъне Подшоҳи ҳамаи подшоҳон.
Маълум гардид, ки қатъи назар, аз фарди оддӣ сар карда, то подшоҳон аз бандагии Ӯ таъоло дар канор намонда, ҳама бандаи Ӯянд ва ибодатро хос барои Ӯ бояд кунанд, Зеро ибодати Ӯ таъоло бар ҳамаи онҳо лозим аст. Агар шавад, ки баъзе аз мардум ғайри Аллоҳи ягона, дигар чизҳоро мепарастанд, бояд донанд, ки ба тақозои мазмуни ояти номбурда амалҳои онҳо ботилу бесавоб аст.
Шояд тақдими се ояти боло, ки Аллоҳтаъоло ба онҳо мавсуф шудааст, барои он бошад, ки инсон мехоҳад, аз зараррасонандаҳо паноҳгоҳе биҷӯяд, аввалан ҳадди ақал Аллоҳтаъолоро ба он се сифати номбурда шинос бошад ва Ӯро маъбуди ҳақиқии хеш қарор диҳад, баъдан аз бадиҳои асосие, ки дар оятҳои зер ном бурда мешавад, ба Ӯ таъоло паноҳ барад, то паноҳгоҳи дилхоҳе ёбад. Аллоҳ донотар аст.
اِلٰهِ النَّاسِۙ ٣
Илаҳи-н-нас. 3.
3. Ба маъбуди мардум,
Яъне Аллоҳтаъоло маъбуди ҳақиқию асосии ҳамаи мардум буда, ғайри Ӯ дигар маъбуде нест, ки барҳақ ва лоиқи парастиш бошад.
Хонандаи мухлис, эзоҳи баъзе аз ҷиҳатҳои маънои калимаи Малик дар ояти боло гузашт. Ин ҷо барои мустаҳкам гардонидани ақида эзоҳашро зарур шуморидем. Зикри калимаи "Малик" барои дафъи гумони хатои мардум аст. Мардум гумон мекунанд, ки подшоҳони дар ин дунё болои сари онҳо буда, ба ҳама кор қодиранд. Худованд бо зикри калимаи "Малик" ин гумони онҳоро радд намуда ба онҳо хабар додааст, ки болои ҳамаи инсонҳо ва подшоҳон, подшоҳе ҳаст ягона, азалию абадӣ. Ин подшоҳон ҳама подшоҳони маҷозианд, на ҳақиқӣ, бинобар ин, лоиқи парастиш нестанд. Сазовори парастиш он Худоест, ки худро дар ин оят “Илоҳин нос” гуфтааст, яъне Подшоҳи ҳамаи подшоҳон.
Маълум гардид, ки қатъи назар, аз фарди оддӣ сар карда, то подшоҳон аз бандагии Ӯ таъоло дар канор намонда, ҳама бандаи Ӯянд ва ибодатро хос барои Ӯ бояд кунанд, Зеро ибодати Ӯ таъоло бар ҳамаи онҳо лозим аст. Агар шавад, ки баъзе аз мардум ғайри Аллоҳи ягона, дигар чизҳоро мепарастанд, бояд донанд, ки ба тақозои мазмуни ояти номбурда амалҳои онҳо ботилу бесавоб аст.
Шояд тақдими се ояти боло, ки Аллоҳтаъоло ба онҳо мавсуф шудааст, барои он бошад, ки инсон мехоҳад, аз зараррасонандаҳо паноҳгоҳе биҷӯяд, аввалан ҳадди ақал Аллоҳтаъолоро ба он се сифати номбурда шинос бошад ва Ӯро маъбуди ҳақиқии хеш қарор диҳад, баъдан аз бадиҳои асосие, ки дар оятҳои зер ном бурда мешавад, ба Ӯ таъоло паноҳ барад, то паноҳгоҳи дилхоҳе ёбад. Аллоҳ донотар аст.
ТАФСИРИ ОСОНБАЁН
31 Jul, 16:18
Сураи Нас Ояти 2
مَلِكِ النَّاسِۙ ٢
Малики-н-нас. 2.
2. Ба подшоҳи мардум,
Аллоҳтаъоло бар ҳама бандагони Худ баробар подшоҳу соҳиби ҷамии онҳост. Хоҳ онҳо подшоҳанду хоҳ ҳоким ё шахсони оддӣ. Ягон нафар аз бандагони Ӯ дар канор нахоҳад монд. Азизу дастболо, ё хору камбағал гардонидан ва инчунин тадбири корҳои бандагони Худ ва забту китобати амалҳои онҳо, ҳама таҳти назару фармони оламшумули Ҳаққ субҳонаҳу ва таъоло қарор доранд.
Хулоса: Аллоҳтаъоло подшоҳу ҳокими мутлақи мардум буда, ҳукми Ӯ ҳамаи мардумро мувофиқи мартабаву дараҷаашон насиб аст.
مَلِكِ النَّاسِۙ ٢
Малики-н-нас. 2.
2. Ба подшоҳи мардум,
Аллоҳтаъоло бар ҳама бандагони Худ баробар подшоҳу соҳиби ҷамии онҳост. Хоҳ онҳо подшоҳанду хоҳ ҳоким ё шахсони оддӣ. Ягон нафар аз бандагони Ӯ дар канор нахоҳад монд. Азизу дастболо, ё хору камбағал гардонидан ва инчунин тадбири корҳои бандагони Худ ва забту китобати амалҳои онҳо, ҳама таҳти назару фармони оламшумули Ҳаққ субҳонаҳу ва таъоло қарор доранд.
Хулоса: Аллоҳтаъоло подшоҳу ҳокими мутлақи мардум буда, ҳукми Ӯ ҳамаи мардумро мувофиқи мартабаву дараҷаашон насиб аст.
ТАФСИРИ ОСОНБАЁН
31 Jul, 16:18
Сураи Нас Ояти 1
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ
Бисмиллаҳи-р-Раҳмани-р-Раҳӣм.
Оғоз мекунам ба номи Худованде ки беандоза меҳрубону бениҳоят бораҳм аст.
قُلْ اَعُوْذُ بِرَبِّ النَّاسِ ١
Қул аъузу би-Рабби-н-нас. 1.
1. Бигӯ (эй Муҳаммад): «Паноҳ мебарам ба Парвардигори мардум,
Аллоҳтаъоло зимни ин оят ба ҳабиби Худ (с) фармудааст, ки эй Муҳаммад (с), бигӯ, паноҳ мебарам ба Холиқу Мураббию Мудаббири ҳоли мардум! Ба Парвардигоре, ки мардумро аз адам (нестӣ) пайдо гардониду ба онҳо неъматҳои фаровон бахшид. Ба хусус инсонро (чуноне ки дар ояти 4-ӯми сураи “Тин” ишора рафт) афзали махлуқоти Худ гардонид, ва ҳамчунин (дар ояти 34 с. Бақара гузашт) Худованд фариштагонро фармон намуд, то нахустин падари онҳо Одам (а)-ро саҷда карданд ва дар ин оят номи инсонро паҳлуи номи худ фазлу шараф бахшид, ки фармуд: “Бираббин нос”, ҳол он ки Ӯ таъоло Парвардигори ҷамиъи махлуқот аст. Шояд аз ҳамин сабаб Ӯ таъоло ба бандагони худ фармудааст, ки ба хотири ҷамъ метавонанд ба паноҳи Ӯ таъоло биёянд. Зеро дигар паноҳдиҳандаи ҳақиқие барои онҳо ба ғайри Ӯ нест. Зеро ин ки Ӯ: ...
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ
Бисмиллаҳи-р-Раҳмани-р-Раҳӣм.
Оғоз мекунам ба номи Худованде ки беандоза меҳрубону бениҳоят бораҳм аст.
قُلْ اَعُوْذُ بِرَبِّ النَّاسِ ١
Қул аъузу би-Рабби-н-нас. 1.
1. Бигӯ (эй Муҳаммад): «Паноҳ мебарам ба Парвардигори мардум,
Аллоҳтаъоло зимни ин оят ба ҳабиби Худ (с) фармудааст, ки эй Муҳаммад (с), бигӯ, паноҳ мебарам ба Холиқу Мураббию Мудаббири ҳоли мардум! Ба Парвардигоре, ки мардумро аз адам (нестӣ) пайдо гардониду ба онҳо неъматҳои фаровон бахшид. Ба хусус инсонро (чуноне ки дар ояти 4-ӯми сураи “Тин” ишора рафт) афзали махлуқоти Худ гардонид, ва ҳамчунин (дар ояти 34 с. Бақара гузашт) Худованд фариштагонро фармон намуд, то нахустин падари онҳо Одам (а)-ро саҷда карданд ва дар ин оят номи инсонро паҳлуи номи худ фазлу шараф бахшид, ки фармуд: “Бираббин нос”, ҳол он ки Ӯ таъоло Парвардигори ҷамиъи махлуқот аст. Шояд аз ҳамин сабаб Ӯ таъоло ба бандагони худ фармудааст, ки ба хотири ҷамъ метавонанд ба паноҳи Ӯ таъоло биёянд. Зеро дигар паноҳдиҳандаи ҳақиқие барои онҳо ба ғайри Ӯ нест. Зеро ин ки Ӯ: ...
ТАФСИРИ ОСОНБАЁН
31 Jul, 16:18
Сураи Нас
114-уми сураи Қуръон буда, дар Маккаи мукаррама нозил шуда, аз 6 оят иборат аст.
Ин сураи муборака паноҳ гирифтану паноҳ бурданро ба Раббул Арбоб аз шарри душманони сарсахт, мисли Иблису ёрдамчиҳои ӯ чӣ аз инс бошад ё аз ҷин, ки онҳо васвасаю иғво байни мардум меандозанд, таълим медиҳаду баён месозад.
Худованди мутаъол Қуръон ин китоби бузурги азимушшаънро бо сураи “Фотиҳа” ибтидо карда, бо муъовазатайн (ду сураи паноҳҷӯӣ) хатм бахшид. Дар ин ҷо ҳусни ибтидо ва ҳусни хотима як ҷо чунон ҷамъ шуданд, ки дар ҳусну ҷамол беназир аст ва ин дастуру таълими Қуръон бар мост. Бояд инсон дар ҳар коре бо ёрдам ва мадади Худои таъоло шурӯъ кунад ва дар ҳама вақт дар ҷустуҷӯи паноҳгоҳ аз Худованди карим бошад. Қуръони азизу карим ин дарсро бар мо меомӯзонад. Шояд аз ин сабаб дар аввали Қуръони карим сураи “Фотиҳа” ва дар охири ӯ ин ду сураеро, ки паноҳбариро бар мо таълим медиҳанд, ҷой дода шудааст.
114-уми сураи Қуръон буда, дар Маккаи мукаррама нозил шуда, аз 6 оят иборат аст.
Ин сураи муборака паноҳ гирифтану паноҳ бурданро ба Раббул Арбоб аз шарри душманони сарсахт, мисли Иблису ёрдамчиҳои ӯ чӣ аз инс бошад ё аз ҷин, ки онҳо васвасаю иғво байни мардум меандозанд, таълим медиҳаду баён месозад.
Худованди мутаъол Қуръон ин китоби бузурги азимушшаънро бо сураи “Фотиҳа” ибтидо карда, бо муъовазатайн (ду сураи паноҳҷӯӣ) хатм бахшид. Дар ин ҷо ҳусни ибтидо ва ҳусни хотима як ҷо чунон ҷамъ шуданд, ки дар ҳусну ҷамол беназир аст ва ин дастуру таълими Қуръон бар мост. Бояд инсон дар ҳар коре бо ёрдам ва мадади Худои таъоло шурӯъ кунад ва дар ҳама вақт дар ҷустуҷӯи паноҳгоҳ аз Худованди карим бошад. Қуръони азизу карим ин дарсро бар мо меомӯзонад. Шояд аз ин сабаб дар аввали Қуръони карим сураи “Фотиҳа” ва дар охири ӯ ин ду сураеро, ки паноҳбариро бар мо таълим медиҳанд, ҷой дода шудааст.
ТАФСИРИ ОСОНБАЁН
31 Jul, 16:07
Сураи Фалак Ояти 5
وَمِنۡ شَرِّ حَاسِدٍ اِذَا حَسَدَ ٥
Ва мин шарри ҳасидин иза ҳасад. 5.
5. Ва аз бадии ҳасудон, ҳар вақто ки ҳасад баранд».
Ва, эй Муҳаммад (с) паноҳ бар ба сӯйи Парвардигори хеш аз шарри ҳасадхӯрандагон (мисли Лабид ибни Аъсам) Дар ривояте омадааст, ки Лабиди яҳуд бо ҳамроҳии духтаронаш ба воситаи як хизматгор якчанд дандонаи шона ва мӯйи сари Он ҳазрат (с)-ро пайдо намуда, дар ресмоне 11 гиреҳ андохта, дар ҳар гиреҳе сӯзан, дандонае аз шона ва мӯи он ҳазрат ниҳода, дам андохта, ҷоду намуда, онро дар зери санге дар як чоҳ пинҳон намуданд. Ба ривояте ҳазрати Расули Акрам (с) то муддати 6 моҳ назди модарҳоямон рафта натавонистанд.
Баъди 6 моҳ Худованд он сеҳргар, сеҳр ва ҷойи онҳоро ба воситаи малоик ба Расули Худ (с) дар хобаш нишон дод. Он ҳазрат (с) ба ёронаш фармуд ва он ресмонро оварданд. Худованд Ҳабибашро ба хондани ин ду сураи муборака амр намуд. Ҳангоме ки ҳар як оятеро аз ин сураҳо мехонд, яке аз он гиреҳҳо кушода мешуд ва Расули Худо (с) дар худаш як сабукие ҳис мекард. Чун ҳамаи оятҳои ин ду сура хонда шуд, ҳамаи он гиреҳҳо кушода шуд. Он ҳазрат (с) аз ҷояшон бархостанд, мисли ин ки аз банд озод шуда бошанд. Ба ҳамин мазмун дигар ривоятҳои дароз ҳам ҳаст, лекин мо ин ҷо мухтасарашро овардем.
Инчунин паноҳ талаб кун ба сӯйи Парвардигори худ аз захми чашм, чунки он асар мекунад. Дар таъсири захми чашм шак ва шубҳае нест.
Хулоса: ҳасад бадтарин сифатҳои инсон аст, зеро бухлу туғёнро ба миён меорад. Инсон набояд ҳасад барад, балки аз Худо талаб кунад, ки мисли неъматҳои ба касе додааш, бар ӯ низ ато кунад.
Аввалин бадкориҳои ҳаёти олам низ аз ҳасад сар шудааст. Ба ёд оред қиссаи Ҳобилу Қобилро ё ҳазрати Одаму шайтони лаъинро. Шайтон бар Одам (а.с.) ҳасад кард, рондаи даргоҳи Илоҳӣ шуд. Аз ин рӯ, аз ин хулқи бад "ҳасадбарӣ", ки бар сари ҷамъияти инсон оқибатҳои нохуш меорад, ба куллӣ даст кашидан лозим аст. Ҳасад бурда, "оҳу-воҳ" кашидан нодуруст аст. Ба ҷойи ин "Мошоаллоҳ" гӯед, чашматон ба касе ё чизе таъсир намекунад.
Поёни сураи “Фалақ”. Ва лиллоҳил ҳамд.
Адибе гуфтааст.
Ҳасадро оташе дон, ки чун барафрӯхт,
Ҳасуди лаъинро ҳамон лаҳза сӯхт.
Гирифтам ба сурат ҳамдин шавӣ,
Ҳасад кай гузорад, ки ҳамдин шавӣ?
وَمِنۡ شَرِّ حَاسِدٍ اِذَا حَسَدَ ٥
Ва мин шарри ҳасидин иза ҳасад. 5.
5. Ва аз бадии ҳасудон, ҳар вақто ки ҳасад баранд».
Ва, эй Муҳаммад (с) паноҳ бар ба сӯйи Парвардигори хеш аз шарри ҳасадхӯрандагон (мисли Лабид ибни Аъсам) Дар ривояте омадааст, ки Лабиди яҳуд бо ҳамроҳии духтаронаш ба воситаи як хизматгор якчанд дандонаи шона ва мӯйи сари Он ҳазрат (с)-ро пайдо намуда, дар ресмоне 11 гиреҳ андохта, дар ҳар гиреҳе сӯзан, дандонае аз шона ва мӯи он ҳазрат ниҳода, дам андохта, ҷоду намуда, онро дар зери санге дар як чоҳ пинҳон намуданд. Ба ривояте ҳазрати Расули Акрам (с) то муддати 6 моҳ назди модарҳоямон рафта натавонистанд.
Баъди 6 моҳ Худованд он сеҳргар, сеҳр ва ҷойи онҳоро ба воситаи малоик ба Расули Худ (с) дар хобаш нишон дод. Он ҳазрат (с) ба ёронаш фармуд ва он ресмонро оварданд. Худованд Ҳабибашро ба хондани ин ду сураи муборака амр намуд. Ҳангоме ки ҳар як оятеро аз ин сураҳо мехонд, яке аз он гиреҳҳо кушода мешуд ва Расули Худо (с) дар худаш як сабукие ҳис мекард. Чун ҳамаи оятҳои ин ду сура хонда шуд, ҳамаи он гиреҳҳо кушода шуд. Он ҳазрат (с) аз ҷояшон бархостанд, мисли ин ки аз банд озод шуда бошанд. Ба ҳамин мазмун дигар ривоятҳои дароз ҳам ҳаст, лекин мо ин ҷо мухтасарашро овардем.
Инчунин паноҳ талаб кун ба сӯйи Парвардигори худ аз захми чашм, чунки он асар мекунад. Дар таъсири захми чашм шак ва шубҳае нест.
Хулоса: ҳасад бадтарин сифатҳои инсон аст, зеро бухлу туғёнро ба миён меорад. Инсон набояд ҳасад барад, балки аз Худо талаб кунад, ки мисли неъматҳои ба касе додааш, бар ӯ низ ато кунад.
Аввалин бадкориҳои ҳаёти олам низ аз ҳасад сар шудааст. Ба ёд оред қиссаи Ҳобилу Қобилро ё ҳазрати Одаму шайтони лаъинро. Шайтон бар Одам (а.с.) ҳасад кард, рондаи даргоҳи Илоҳӣ шуд. Аз ин рӯ, аз ин хулқи бад "ҳасадбарӣ", ки бар сари ҷамъияти инсон оқибатҳои нохуш меорад, ба куллӣ даст кашидан лозим аст. Ҳасад бурда, "оҳу-воҳ" кашидан нодуруст аст. Ба ҷойи ин "Мошоаллоҳ" гӯед, чашматон ба касе ё чизе таъсир намекунад.
Поёни сураи “Фалақ”. Ва лиллоҳил ҳамд.
Адибе гуфтааст.
Ҳасадро оташе дон, ки чун барафрӯхт,
Ҳасуди лаъинро ҳамон лаҳза сӯхт.
Гирифтам ба сурат ҳамдин шавӣ,
Ҳасад кай гузорад, ки ҳамдин шавӣ?
ТАФСИРИ ОСОНБАЁН
31 Jul, 14:30
Сураи Фалак Ояти 4
وَمِنۡ شَرِّ النَّفّٰثٰتِ فِى الۡعُقَدِۙ ٤
Ва мин шарри-н-наффасати фи-л-ъуқад. 4.
4. Ва аз бадии занони нафасзананда (ҷодугар) дар гиреҳҳо.
Дар ин оят Аллоҳтаъоло фармудааст, ки аз бадии занҳои сеҳргар, ки риштаҳоро гиреҳ мекунанду дар он гиреҳҳо нафасу дам меандозанд, то ки бандаҳои Худоро зарар расонанд ё зану шавҳарро аз ҳам ҷудо созанд, ё алоқаи зану шавҳарро банданд, ба Парвадигори худ паноҳ бар. Сеҳри соҳирон, чуноне ки дар ояти 102-юми сураи “Бақара” гузашт, ба инсон таъсир дорад.
وَمِنۡ شَرِّ النَّفّٰثٰتِ فِى الۡعُقَدِۙ ٤
Ва мин шарри-н-наффасати фи-л-ъуқад. 4.
4. Ва аз бадии занони нафасзананда (ҷодугар) дар гиреҳҳо.
Дар ин оят Аллоҳтаъоло фармудааст, ки аз бадии занҳои сеҳргар, ки риштаҳоро гиреҳ мекунанду дар он гиреҳҳо нафасу дам меандозанд, то ки бандаҳои Худоро зарар расонанд ё зану шавҳарро аз ҳам ҷудо созанд, ё алоқаи зану шавҳарро банданд, ба Парвадигори худ паноҳ бар. Сеҳри соҳирон, чуноне ки дар ояти 102-юми сураи “Бақара” гузашт, ба инсон таъсир дорад.
ТАФСИРИ ОСОНБАЁН
31 Jul, 14:30
Сураи Фалак Ояти 3
وَمِنۡ شَرِّ غَاسِقٍ اِذَا وَقَبَۙ ٣
Ва мин шарри ғосиқин иза вақаб. 3.
3. Ва аз бадии шаб, ҳар вақто ки торик шавад.
Дар ин оят амру фармони Аллоҳтаъоло бар Пайғамбари Худ (с) расидааст, ки аз бадии шаб, ҳар вақто ки маҳтоб ғоиб ва торикӣ ба дунё ҳукмфармо шавад, махлуқоти зараррасон мисли даррандагон, хазандагон, ҷинон, дузду ғоротгарон дар ҳаракат шаванд, ту, эй Ҳабиби Ман (с), аз ин ҳолатҳо дар ҳазар шуда, аз шарру зиёни онҳо аз ҷавори Раҳмати Парвардигори хеш паноҳ талаб намо, на аз ғайри Ӯ. Инчунин:..
وَمِنۡ شَرِّ غَاسِقٍ اِذَا وَقَبَۙ ٣
Ва мин шарри ғосиқин иза вақаб. 3.
3. Ва аз бадии шаб, ҳар вақто ки торик шавад.
Дар ин оят амру фармони Аллоҳтаъоло бар Пайғамбари Худ (с) расидааст, ки аз бадии шаб, ҳар вақто ки маҳтоб ғоиб ва торикӣ ба дунё ҳукмфармо шавад, махлуқоти зараррасон мисли даррандагон, хазандагон, ҷинон, дузду ғоротгарон дар ҳаракат шаванд, ту, эй Ҳабиби Ман (с), аз ин ҳолатҳо дар ҳазар шуда, аз шарру зиёни онҳо аз ҷавори Раҳмати Парвардигори хеш паноҳ талаб намо, на аз ғайри Ӯ. Инчунин:..
ТАФСИРИ ОСОНБАЁН
31 Jul, 13:09
Сураи Фалак Ояти 2
مِنۡ شَرِّ مَا خَلَقَۙ ٢
Мин шарри ма халақ. 2.
2. Аз бадии (тамоми)-он чи ки (Худо) халқ кардааст.
Аллоҳтаъоло ба ҳабиби Худ (с) фармудааст, ки аз шарри ҷамиъи махлуқоти зарардиҳанда, ки онҳоро ҳам Худованд барои ҳикмате халқ намудааст, ба Холиқи онҳо паноҳ бибар. Зеро Ӯ таъоло чунон Зотест, ки туро дар назди худ мақому паноҳгоҳ медиҳад! Инчунин:..
مِنۡ شَرِّ مَا خَلَقَۙ ٢
Мин шарри ма халақ. 2.
2. Аз бадии (тамоми)-он чи ки (Худо) халқ кардааст.
Аллоҳтаъоло ба ҳабиби Худ (с) фармудааст, ки аз шарри ҷамиъи махлуқоти зарардиҳанда, ки онҳоро ҳам Худованд барои ҳикмате халқ намудааст, ба Холиқи онҳо паноҳ бибар. Зеро Ӯ таъоло чунон Зотест, ки туро дар назди худ мақому паноҳгоҳ медиҳад! Инчунин:..
ТАФСИРИ ОСОНБАЁН
31 Jul, 13:09
Сураи Фалак Ояти 1
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ
Бисмиллаҳи-р-Раҳмани-р-Раҳӣм.
Оғоз мекунам ба номи Худованде ки беандоза меҳрубону бениҳоят бораҳм аст.
قُلۡ اَعُوۡذُ بِرَبِّ الۡفَلَقِۙ ١
Қул аъузу би-Рабби-л-фалақ. 1.
1. Бигӯ (эй Муҳаммад): «Паноҳ мебарам ба Парвардигори субҳ.
Аллоҳтаъоло ба ҳабиби Худ (с) фармудааст, ки эй Расули Ман (с), ҳар вақто ки туро паноҳгоҳу муолиҷа лозим шавад, бигӯ, паноҳ мебарам ба Парвардигори субҳ, чунон субҳе, ки бо амру фармону итоати Парвардигори худ пардаи торикии шабро медараду зоҳир мегардад.
Дар маънои калимаи "Фалақ" луғати бисёреро истеъмол кардаанд. Аммо қавли саҳеҳ бар ин аст, ки “фалақ” субҳ аст. Барои ихтисор шудани сухан якчанд ривоятҳоро, иншоаллоҳ, ин ҷо зикр мекунем.
1. (Фалақ) хонаест дар Ҷаҳаннам, чун ҳар вақто дари он кушода шавад, аз шиддати гармии хона тамоми аҳли нор ба доду фарёд медароянд.
2. Ё чоҳест дар Ҷаҳаннам сарпӯшида.
3. Ё ишорат аст ба сӯйи Қодири мутаъол, яъне Зоте, ки бо дур кардани зулмоти сахт қодир аст. Ӯ ба дур кардани хавфу хатар аз касоне, ки аз ҷивори раҳмати Ӯ паноҳ меҷӯянд, низ қодир аст.
Баъзе аз муфассирин дар шарҳи мазмуни ояти мазкур чунин фармудаанд: "Аз байни ҳамаи махлуқот хос гардонидани субҳ ва паноҳ ҷустан ба Парвардигори субҳ барои он аст, ки одатан баъди торикии сахт равшании субҳ оҳиста-оҳиста пайдо мешавад. Инҷо ишоратест ба тартиби омадани хурсандиҳо баъди кашидани ғаму андӯҳ, омадани ҳолати оромӣ баъди хавфу хатар ва интизории дуру дароз ва ғайра".
Чуноне ки дар сураи “Зуҳо” ишора шуд, "тулӯъи субҳ" ҳам ишорат аст ва ҳам башорат. Инсон набояд дар мушкилоти худ дилшикаста шавад, балки доимо дар дуъою дар паноҳ ҷустан аз Парвардигор бошад, зеро мерасад вақте ки Аллоҳтаъоло ба ӯ кушоиш ато фармояд.
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ
Бисмиллаҳи-р-Раҳмани-р-Раҳӣм.
Оғоз мекунам ба номи Худованде ки беандоза меҳрубону бениҳоят бораҳм аст.
قُلۡ اَعُوۡذُ بِرَبِّ الۡفَلَقِۙ ١
Қул аъузу би-Рабби-л-фалақ. 1.
1. Бигӯ (эй Муҳаммад): «Паноҳ мебарам ба Парвардигори субҳ.
Аллоҳтаъоло ба ҳабиби Худ (с) фармудааст, ки эй Расули Ман (с), ҳар вақто ки туро паноҳгоҳу муолиҷа лозим шавад, бигӯ, паноҳ мебарам ба Парвардигори субҳ, чунон субҳе, ки бо амру фармону итоати Парвардигори худ пардаи торикии шабро медараду зоҳир мегардад.
Дар маънои калимаи "Фалақ" луғати бисёреро истеъмол кардаанд. Аммо қавли саҳеҳ бар ин аст, ки “фалақ” субҳ аст. Барои ихтисор шудани сухан якчанд ривоятҳоро, иншоаллоҳ, ин ҷо зикр мекунем.
1. (Фалақ) хонаест дар Ҷаҳаннам, чун ҳар вақто дари он кушода шавад, аз шиддати гармии хона тамоми аҳли нор ба доду фарёд медароянд.
2. Ё чоҳест дар Ҷаҳаннам сарпӯшида.
3. Ё ишорат аст ба сӯйи Қодири мутаъол, яъне Зоте, ки бо дур кардани зулмоти сахт қодир аст. Ӯ ба дур кардани хавфу хатар аз касоне, ки аз ҷивори раҳмати Ӯ паноҳ меҷӯянд, низ қодир аст.
Баъзе аз муфассирин дар шарҳи мазмуни ояти мазкур чунин фармудаанд: "Аз байни ҳамаи махлуқот хос гардонидани субҳ ва паноҳ ҷустан ба Парвардигори субҳ барои он аст, ки одатан баъди торикии сахт равшании субҳ оҳиста-оҳиста пайдо мешавад. Инҷо ишоратест ба тартиби омадани хурсандиҳо баъди кашидани ғаму андӯҳ, омадани ҳолати оромӣ баъди хавфу хатар ва интизории дуру дароз ва ғайра".
Чуноне ки дар сураи “Зуҳо” ишора шуд, "тулӯъи субҳ" ҳам ишорат аст ва ҳам башорат. Инсон набояд дар мушкилоти худ дилшикаста шавад, балки доимо дар дуъою дар паноҳ ҷустан аз Парвардигор бошад, зеро мерасад вақте ки Аллоҳтаъоло ба ӯ кушоиш ато фармояд.
ТАФСИРИ ОСОНБАЁН
31 Jul, 13:08
Сураи Фалак
113-уми сураи Қуръон буда, дар Маккаи мукаррама нозил шуда аз 5 оят иборат аст.
Дар ин сураи “Фалақ” Худованди меҳрубон барои мардуме, ки ба сӯйи Ӯ паноҳ мебаранд, ҳимояи худашро эълон доштааст. Ҳимояи Ӯ ҳамеша бехавфӣ, осудагӣ ва оромиро таъмин менамояд. Парвардигор меҳрубону ғамхори он мардумест, ки Ӯ таъолоро бо дуъо ёд мекунанд ва худро дар паноҳи Ӯ мегиранд.
Бинобар ин сураи “Фалақ” навъи саҳеҳу махсуси паноҳ бурдани мардумро аз бадии кулли махлуқоти зиёнрасон ба ҳимояи Раҳмон таълим додааст. Аз он ҷумла, аз бадии шаб, ҳар вақто торик шаваду фоҷирону бадкорон аз маконҳояшон берун омада, парешон шаванд ва бар нафсҳо тарсу ваҳшат ҳукмфармо шавад.
Дар хотимаи сура бошад ба Аллоҳ паноҳ бурданро аз бадии кулли соҳирону ҳасадхӯрандагон ва инчунин аз кулли бадиҳое, ки дар олам арзи вуҷуд доранд, баён сохтааст. Ин сура яке аз он ду сура аст, ки Расулуллоҳ (с) доимо худашонро ба он даму нафас менамуданд. Ин буд назаре ба муқаддимаи сураи “Фалақ”.
113-уми сураи Қуръон буда, дар Маккаи мукаррама нозил шуда аз 5 оят иборат аст.
Дар ин сураи “Фалақ” Худованди меҳрубон барои мардуме, ки ба сӯйи Ӯ паноҳ мебаранд, ҳимояи худашро эълон доштааст. Ҳимояи Ӯ ҳамеша бехавфӣ, осудагӣ ва оромиро таъмин менамояд. Парвардигор меҳрубону ғамхори он мардумест, ки Ӯ таъолоро бо дуъо ёд мекунанд ва худро дар паноҳи Ӯ мегиранд.
Бинобар ин сураи “Фалақ” навъи саҳеҳу махсуси паноҳ бурдани мардумро аз бадии кулли махлуқоти зиёнрасон ба ҳимояи Раҳмон таълим додааст. Аз он ҷумла, аз бадии шаб, ҳар вақто торик шаваду фоҷирону бадкорон аз маконҳояшон берун омада, парешон шаванд ва бар нафсҳо тарсу ваҳшат ҳукмфармо шавад.
Дар хотимаи сура бошад ба Аллоҳ паноҳ бурданро аз бадии кулли соҳирону ҳасадхӯрандагон ва инчунин аз кулли бадиҳое, ки дар олам арзи вуҷуд доранд, баён сохтааст. Ин сура яке аз он ду сура аст, ки Расулуллоҳ (с) доимо худашонро ба он даму нафас менамуданд. Ин буд назаре ба муқаддимаи сураи “Фалақ”.
ТАФСИРИ ОСОНБАЁН
30 Jul, 18:10
Сураи Ихлос Ояти 4
وَلَمۡ يَكُنۡ لَّهٗ كُفُوًا اَحَدٌ ٤
Ва лам яку-л лаҳу куфуван аҳад. 4.
4. Ва ҳеҷ касе бар Ӯ ҳамто намебошад».
Барои Худованди таборак ва таъоло (ҷаллат азаматуҳ) на дар зот, на дар сифатҳо мисл, назир, монанд, баробар, мушобеҳ нест зеро ин ки Ӯ: "Лайса камислиҳи шайун ва ҳувас самиъун басир" аст. Худованд молики кулли шайъ (чизҳо) ва Холиқу Розиқи кулли ҳай (зиндаҳо) аст.
Худованд дар яке аз ҳадисҳои қудсӣ фармудааст: "Дурӯғгӯйи сохт фарзанди одам Маро, ҳол он ки ӯ ҳаққи чунин корро надорад, дашном дод фарзанди одам Маро, ҳол он ки ӯ инро ҳаққ надорад.
Дурӯғгӯ сохтанаш Маро ин аст, ки мегӯяд зинда намегардонад маро ҳамчуноне, ки дар ибтидо халқам кард, ҳол он ки аз нав зинда гардонидан барои Ман аз халқи аввал, дида ҳеҷ мушкилие надорад.
Аммо дашном додани фарзанди одам Маро ин аст, ки барои Ман фалон касеро, фарзанд мехонад ҳол он ки Ман яккаву ягона ва бениёзу беҳоҷатам ва Ман зоти "Лам ялид ва лам юлад ва лам якуллаҳу куфуван аҳад" ҳастам."
Адибе гуфтааст.
Гар як сари мӯй бартар парам,
Фурӯғи таҷаллии Ту бисӯзад парам.
Камолаш рӯйи ҳар андеша барбаст,
Хирадро пушт аз ин андеша бишкаст.
Поёни сураи “Ихлос”. Ва лиллоҳил ҳамд.
وَلَمۡ يَكُنۡ لَّهٗ كُفُوًا اَحَدٌ ٤
Ва лам яку-л лаҳу куфуван аҳад. 4.
4. Ва ҳеҷ касе бар Ӯ ҳамто намебошад».
Барои Худованди таборак ва таъоло (ҷаллат азаматуҳ) на дар зот, на дар сифатҳо мисл, назир, монанд, баробар, мушобеҳ нест зеро ин ки Ӯ: "Лайса камислиҳи шайун ва ҳувас самиъун басир" аст. Худованд молики кулли шайъ (чизҳо) ва Холиқу Розиқи кулли ҳай (зиндаҳо) аст.
Худованд дар яке аз ҳадисҳои қудсӣ фармудааст: "Дурӯғгӯйи сохт фарзанди одам Маро, ҳол он ки ӯ ҳаққи чунин корро надорад, дашном дод фарзанди одам Маро, ҳол он ки ӯ инро ҳаққ надорад.
Дурӯғгӯ сохтанаш Маро ин аст, ки мегӯяд зинда намегардонад маро ҳамчуноне, ки дар ибтидо халқам кард, ҳол он ки аз нав зинда гардонидан барои Ман аз халқи аввал, дида ҳеҷ мушкилие надорад.
Аммо дашном додани фарзанди одам Маро ин аст, ки барои Ман фалон касеро, фарзанд мехонад ҳол он ки Ман яккаву ягона ва бениёзу беҳоҷатам ва Ман зоти "Лам ялид ва лам юлад ва лам якуллаҳу куфуван аҳад" ҳастам."
Адибе гуфтааст.
Гар як сари мӯй бартар парам,
Фурӯғи таҷаллии Ту бисӯзад парам.
Камолаш рӯйи ҳар андеша барбаст,
Хирадро пушт аз ин андеша бишкаст.
Поёни сураи “Ихлос”. Ва лиллоҳил ҳамд.
ТАФСИРИ ОСОНБАЁН
30 Jul, 18:10
Сураи Ихлос Ояти 3
لَمۡ يَلِدۡ ۙ وَلَمۡ يُوۡلَدۡ ٣
Лам ялид ва лам йулад. 3.
3. На зод касеро ва на аз касе зода шуд.
Яъне Аллоҳтаъоло касеро назодааст ва Ӯ Худ низ аз касе зоида нашудааст. Дар ин оят рад аст ба қавми яҳудиён, ки ҳазрати Узайр Пайғамбарро писари Худо мегӯянд ва рад аст, ба қавли насоро, ки ҳазрати Исои Масеҳро писари Худо мегӯянд ва рад бар қавли мушрикони араб аст, ки фариштагонро духтарони Худо мегӯянд. Инчунин рад аст ба тамоми қавлҳое, ки касеро ба фарзандии Худо нисбат медиҳанд, ё Ӯ зоти покро зодаи касе меҳисобанд.
Аллоҳ таборак ва таъоло азалию абадӣ аст.
Аллоҳтаъоло аз падар ва модар зоида нашудааст, зеро ки ҳар чизе, ки таваллуд шавад, ӯ ҳодис (навпайдошуда) аст. Чун касе ҳодис бошад, Аллоҳ шуда наметавонад. Хулоса, барои Худованд падару модару фарзанд интихоб кардан кори мушрикон аст, на кори мусулмонон.
لَمۡ يَلِدۡ ۙ وَلَمۡ يُوۡلَدۡ ٣
Лам ялид ва лам йулад. 3.
3. На зод касеро ва на аз касе зода шуд.
Яъне Аллоҳтаъоло касеро назодааст ва Ӯ Худ низ аз касе зоида нашудааст. Дар ин оят рад аст ба қавми яҳудиён, ки ҳазрати Узайр Пайғамбарро писари Худо мегӯянд ва рад аст, ба қавли насоро, ки ҳазрати Исои Масеҳро писари Худо мегӯянд ва рад бар қавли мушрикони араб аст, ки фариштагонро духтарони Худо мегӯянд. Инчунин рад аст ба тамоми қавлҳое, ки касеро ба фарзандии Худо нисбат медиҳанд, ё Ӯ зоти покро зодаи касе меҳисобанд.
Аллоҳ таборак ва таъоло азалию абадӣ аст.
Аллоҳтаъоло аз падар ва модар зоида нашудааст, зеро ки ҳар чизе, ки таваллуд шавад, ӯ ҳодис (навпайдошуда) аст. Чун касе ҳодис бошад, Аллоҳ шуда наметавонад. Хулоса, барои Худованд падару модару фарзанд интихоб кардан кори мушрикон аст, на кори мусулмонон.
2,162
subscribers
1
photos
111
videos
