Publicaciones de Telegram de Saved Messages

عزیزتر جان
چشمانت، شبیه دریایی بی‌انتهاست؛ گاهی آرام و زلال، گاهی طوفانی و پرهیاهو. وقتی نگاهم در عمق چشمانت غرق می‌شود، دیگر نیازی به هیچ کلمه‌ای ندارم. انگار تمام رازهای دنیا را درونشان می‌توان پیدا کرد. درخشش آن‌ها مثل نور ماه بر سطح آب‌های آرام است، و من مسافری هستم که در این دریای بی‌کران گم شده، اما هیچ‌وقت نمی‌خواهم راه بازگشت را پیدا کنم.
قامتت، همچون سرو بلندی که غرورش را از بادها و صلابتش را از زمین گرفته است. هر بار که در میان جمع می‌ایستی، گویی طبیعت به تماشای زیبایی بی‌همتایت سر فرود می‌آورد. حرکاتت پر از وقار و لطافت است، مثل نسیمی که برگ‌های درختان را نوازش می‌کند. تو همان شکوهی هستی که هیچ قلمی توان توصیف آن را ندارد.
و اما موهایت... موهایت دشت لاله‌هایی است که در نسیم بهاری رقصانند. هر تارش قصه‌ای از شور زندگی دارد، بویی از طراوت باران و لطافتی که هیچ دستی توان بازآفرینی‌اش را ندارد. هر بار که نسیم با موهایت بازی می‌کند، گویی طبیعت هم عاشق شده و می‌خواهد تو را لمس کند.
تو نه فقط یک زیبایی گذرا، که تصویری جاودانه‌ای. در نگاهت غرق می‌شوم، در قامتت پناه می‌گیرم، و در موج موهایت رؤیا می‌بافم. تو برای من، تعریفی از عشق هستی که در هیچ کتابی نوشته نشده، اما در قلبم حک شده‌ای.
دوستت دارم، به اندازه‌ی دریای چشمانت، به بلندای قامتت، و به وسعت دشت لاله‌هایی که از زیبایی تو سرخ شده‌اند.
همیشه در قلبم
تقدیم به تو

اگر که بگویم هرگز شاد نبوده‌ام، دروغ است. شاد بوده‌ام، اما همیشه بین هردو شادی‌ام، غمی داشته‌ام که از همه‌ی شادی‌های جهان بزرگ‌تر بوده است

گاهی از خودم می‌پرسم چطور تن ظریفی همانند تو، مقابل این حجم از زمختی زمین ایستادگی می‌کند؟

اگر درباره‌ی تو از من بپرسند، می‌گویم که او قوت قلب من است. در تمام طوفان‌های زندگی

نمی‌دانم چرا همیشه شیفته‌ی نیمه‌ی تاریک آدم‌ها بوده‌ام‌ تا آن بخش زیبا و در دسترسی که به نمایش می‌گذارند.
این چیزی فراتر از لذت کشف است. انگار نقص‌، زخم و تاریکی‌های انسان آن‌گونه که باید ستایش نمی‌شود!

من، مجبور بودم موفق باشم. وگرنه تمام رنجی که تا به حال کشیده‌ام فقط رنج بوده است

فرش را می‌توان نماد هویت ایرانی دانست، هزاران گره کور

با تو احساس ناکافی بودن می‌کردم. در دیوانگی، در لطافت، در هنر

در این جهان چیزهایی هست که هیچ‌وقت نمی‌شود کامل گفت‌. چیزهایی که وقتی به کلمه درمی‌آیند، از ابعادشان کاسته می‌شود. مثلاً ترس یا تنهایی، یا اگر بگوید من از تنهایی می‌ترسم، هیچ‌جوره نمی‌شود ابعاد این ترس را فهمید. نمی‌شود گفت منظور ترسی است که تا عضله‌ی ران بالا می‌آید یا ترسی که اتاق را پر می‌کند یا ترسی که به اندازه‌ی جهان است. ابعاد دقیق تنهایی را هم نمی‌شود معین کرد. از همین رو تردید دارم باقی ماجرا را بگویم

و فقط خدا می‌داند این چندمین‌ مرتبه است که به جای سقوط، قلم در دست گرفتم تا چیزی از تو گفته باشم