–Мұхтар Әуезовқа деген көңіліңіз жібімеді ме?
– Жібіген! Әттең, бірақ, ұлы жазушы дүниеден аттанып кеткен соң... Тірісінде өзі жібіткісі келген! Ұлының ұлылығы да иіле білінуінен көрінсе керек. Иә, есімде, қалай ұмытайын, 1947 жылдың жазы еді. Көше бойында бетпе-бет ұшырасып қалған Мұхтар ағамды елемегенсіп кетпек боп едім, сұңғыла кісі өзі тоқтатты. "Аз ғана кідір, кешір, жаным!" деді ол үні дірілдеп. "Кезінде басқа түскен пендешілік адамға не істетпейді, ауыздан шыққан сөз ұшқан құс тәрізді ұстай алмайсың. Өткенге салауат, сені көрмегелі талай жылдар өтті. Жақаңның, Гая (шешесі Ғайнижамал), Әлтайдың (інісі) арты қайырлы болсын, өзің аман бол, соңдарында қалған жалғыз көзісің ғой", деп көңіл айтты. Именіңкіреп, көздеріне қарасам, жас іркіліп қалыпты... Тағы да ескертемін, ұлы Мұхтар ағаны да түсінуге болады. Басына нақақтан үйірілген қара бұлттан қорғалақтауы табиғилық! Әбден жүнжіп, зәрезап болған бір байғұстың: "Мені қашан қамауға аласыңдар?" деп "үш қаріпке" қоңырау шалғанын да естігенбіз. Сол залым саясатпен сипатталатын заманнан не күтуге болар еді-ау!
Гүлнәр Міржақыпқызының естелігі
PS. Бүгін ұлы жазушы Мұхтар Әуезовтың туған күні.
https://t.me/sadaq_zh