İnsanın tüm acizliğiyle Rabbinin kapısında durması, zayıflığını itiraf etmesi ve her şeye gücü yettiğine dair inancıyla O'ndan istemesi; işte kulun Rabbi ile olan bağını kuvvetlendiren ve kalbine sekinet veren şey budur. Ne istesek ve ne kadar istersek isteyelim bu Allah'ın yanında çok kolaydır hatta O, O'ndan çok isteyenleri sever. Ibn kayyım رحمه الله 'ın dediği gibi insan Rabbinden ne kadar çok isterse Rabbi onu daha çok sever. Süleyman aleyhisselam da mülkün gerçek sahibinden istediğini yakîn ile bildiği için {bana benden sonra kimsenin ulaşamayacağı bir mülk ver} demiştir. Bu halde bizim çizdiğimiz sınırların bir önemi olabilir mi... Mü'min suresinde {Bana dua edin, kabul edeyim} buyuruyor. Bize verecek olan Rabbimiz bizi duaya, O'ndan istemeye çağırırken bundan uzak durmak en büyük kayıp ve bunun lezzetinden kalbi mahrum bırakmak yazık olmaz mıydı?
https://t.me/SabahAksamDualar/6127