Gallery;

“وستیال توچیا” که متهم به زیرپا گذاشتن عفت و پاکدامنی شده بود، با غربال بر لبه رود تیبر می ایستد که آن را با دو دست بالای سرش آورده و به این ترتیب به الهه وستا دعا می کند: "آه ای الهه قدرتمند، اگر همیشه به قربانگاه تو نزدیک شده باشم، با دستان پاک، به من اجازه ده تا این غربال را از آب تیبر پر کنم و به معبد تو ببرم!
“ هنرمند در هماهنگی کامل با این واقعه، خلوص طرح و رنگ آمیزی خنک و عفیف را به کار گرفته است. سواحل و اسکله های تیبر با حقیقت محلی دقیق ارائه شده است. تمام علاقه به شکل توچیا تلاقی می‌کند، در حالی که توده‌های دور مردم، گروهی از وستال‌ها، و یک پسر ماهیگیر منزوی در پیش‌زمینه، او را در انتظار آزمایش معجزه‌آسای او تماشا می‌کنند.

“The Vestal Tuccia” By French painter “Louis Hector Leroux” (1829-1900)
Oil on Canvas/ 4.5 ft . 8ft/ 1874

در سال 1835 میلادی، در اسپانیا، دو دختر جوان به نام‌های “مانویلا گارسیا” و “آنتونیا بلتران” به دلیل رفتارهایشان که برخلاف هنجارهای اجتماعی و اخلاقی آن زمان وستیال ها بود محکوم به مجازات شدند. این دو دختر که به طور غیرقانونی در شب‌های خاصی با مردان ملاقات می‌کردند و در برخی موارد فعالیت‌هایی مانند قاچاق مواد مخدر یا رفتارهای جنسی نامشروع انجام داده بودند، قوانین و اصول را زیر پا گذاشتند و در نهایت دستگیر و محاکمه شدند.
طبق قانونی که در آن زمان به شدت به اخلاق و قوانین اجتماعی توجه داشت، مجازات آن‌ها نیز مطابق همان اصول قانون‌گذاری سخت‌گیرانه اعمال شد. به این ترتیب، آنها محکوم به “اعدام” شدند. در نهایت، آنها با چهره‌های ظاهراً بی‌گناه در حال مواجهه با مجازات و مرگ، نمادی از شکنجه و قوانین سنگین زمان خود شدند. این نقاشی مانویلا گارسیا را که به وضوح از صورتش‌ ترس و اضطراب و پشیمانی دیده می‌شود نشان می دهد. در پس‌زمینه نقاشی، جویندگان قانون، از جمله افسران و مقامات دولتی، که به شدت متمرکز بر اجرای مجازات هستند، دیده می‌شوند. این اثر هنری از جنبه‌های مختلف قانون، مجازات و احساسات انسانی بهره می‌برد تا دیدگاه‌های مختلف اجتماعی را در برابر اقدامات سخت‌گیرانه قانونی به تصویر بکشد. همزمان، مخاطب را به تفکر در مورد اهمیت عدالت و لزوم توازن میان قانون و انصاف دعوت می‌کند. عبارت "Dura lex, sed lex" در نقاشی به معنای آن است که حتی اگر قانون سخت و غیرانسانی باشد، همچنان باید پیروی شود و رعایت آن ضروری است. این پیام، به نوعی به نقد و چالش‌های قوانین بی‌رحم و مجازات‌های بی‌رحمانه آن زمان اشاره دارد، در حالی که هنوز تأکید بر احترام به قوانین به عنوان بخشی از جامعه وجود دارد.

“The Vestal” By Spanish artist “José Rico Cejudo” (1864-1939)
Oil on canvas/ 17-19 century
In “museum of Fine Arts”, Boston, America

این نقاشی “دوشیزگان وستیال" را نشان می‌دهد، اثری مرتبط با الهه "وِستا" در اساطیر روم باستان. این نقاشی به زندگی و وظایف دوشیزگان وستیال می‌پردازد که به عنوان کاهنان معبد وِستا، مسئول نگهداری آتش مقدس بودند. آنها زنان جوانی بودند که به الهه وِستا، الهه خانه، آتش و خانواده، خدمت می‌کردند. وظیفه اصلی آن‌ها دو اصل بود؛ مراقبت از آتش مقدس در معبد وِستا که نماد حیات و دوام امپراتوری روم محسوب می‌شد و حفظ باکرگی خود. این زنان باید سوگند پاکدامنی می‌خوردند و به مدت ۳۰ سال در خدمت این مقام باقی می‌ماندند. هر گونه غفلت از آتش یا نقض پاکدامنی می‌توانست مجازات شدیدی به همراه داشته باشد.
این نقاشی به شکوه و روحانیت این مقام اشاره دارد و فضایی آرام و باوقار را برای نمایش دوشیزگان در حال انجام وظایف‌شان ایجاد کرده است. جزئیات لباس سفید و ساده آن‌ها نماد پاکدامنی و خلوص است، و آتش شعله‌ور در مرکز صحنه نماد اهمیت و تقدس این آتش است.

“The Vestal Virgins” By French painter “Jean Raoux” (1677-1734)
Oil on Canvas/ 74.5 . 89/ 17-19 century
“State Hermitage museum”, Saint petersburg, Russia

از نبودت گفتم؛
شبنم لرزید، پروانه سوخت و قلبِ سنگ شکست.

نهایت کمال، در ناکامل بودن است.

چهرم یادم میره، اما نقاشی رو هرگز.

ما هنگام بوسیدن، گریستن و رویا دیدن چشم هایمان را میبندیم، زیرا زیباترین و خالص ترین لحظات زندگی نه با چشم، بلکه با قلب تجربه می‌شوند.

نمیدانم، نمیدانم پایان این هفته کی سر میرسد، شاید قبلش من به پایان رسیدم، هرچه که هست، اینقدر سوال نفرمائید.

“Chess moon number 2” by an Iranian painter “Maahyar Charmchi” (1358)
Composition of materials on the canvas/ 170Cm . 220Cm/ 2023
In “private Collection”, Iran

درد هرکس اندازه خودش بزرگه، اما میدونی درد من نسبت به قلب کوچیکم چقدر زیاده؟

“زیبایی، توی واضح و کامل بودنته”

این نقاشی، گروهی از کارگران را نشان میدهد که در واگن درجه سه قطار، به صورت فشرده جا داده شده‌اند و به جای صندلی‌های مخملی و جادار واگن‌های درجه اول روی نیمکت‌های خشک و سخت نشسته‌اند. تیپ‌های متفاوت، همگی ناشناس و بخشی از جمعیت روبه رشد شهری، رنج رفت‌وآمد روزانه‌شان را تاب می‌آورند. مرکز تصویر خانوادهٔ خسته‌ای که در پیش زمینه به تصویر کشیده شده‌اند. آن‌ها ساده‌تر و فقیر تر از برژواهای پشت سرشان هستند و به نظر نمایندهٔ فقرای روستایی بی‌خانمان هستند که به دنبال فرصتی بهتر به پاریس آماده‌اند و اکنون به قربانیان شهرنشینی مدرن تبدیل شده‌اند. ساکت و خسته، آن‌ها در تیرگی و نومیدی ای مبالغه‌آمیز گرفتار شده‌اند و از نور درخشان پنجره‌ها جا مانده‌اند. اما نقاش آن‌ها را با وقار و شکیبا نشان داده‌است، چرا که دو زن استواری و عظمت خاصی را دارند.

“The Third-class Carriage” By a french painter “Honoré Daumier” (1808-1879)
Oil on Canvas/ 67Cm × 93Cm/ 1862
In “National Gallery of Canada”, Ottawa

روزی که نبودم، تو نقاشی هامو ببین و از خودت بپرس که چرا سال ها نا تموم گذاشتمشون؟

"The Allegory of Water" / "Wasser" By an Italian Painter "Giuseppe Arcimboldo" (1527-1593)
Oil on Canvas/ 66.5Cm × 50.5Cm/ 1566
In "Kunsthistorisches Museum", Vienna, Austria

من با آنکه انتقام‌جو و کینه‌توز نیستم، حافظه‌ام در مورد جراحات و تحقیرها، به رغم بزرگواری‌ام، بسیار قوی است.

_داستایفسکی

این نقاشی زنی برهنه را دراز کشیده روی شکم نشان میدهد. "Marie-Louise O'Murphy" / "ماری لوئیز اومورفی"، یک زن ایرلندی-فرانسوی است که به نام "لوئیسون" نیز شناخته می شود. او در سال 1737 به دنیا آمد و زمانی که برای این نقاشی مدل شد، تنها 14 سال داشت. پس از سفارش این نقاشی توسط دربار رژیم باستانی فرانسه به بوچیلی، پادشاه "لوئی پانزدهم فرانسه" چنان مجذوب این نقاشی شد که او را برای خود احضار کرد و پس از مدتی تبدیل به جوانترین معشوقه پادشاه شد. او به مدت دو سال، نزد شاه ماند تا اینکه به عنوان تهدیدی برای سایر معشوقه های شاه از جمله "مادام پومپادور" تلقی شد و در حال پرسیدن سؤالات شخصی از شاه گرفتار شد. بعداً به دستور مادام پومپادور، از "Parc-aux-Cerfs"، فاحشه خانه مخفی لویی پانزدهم بیرون رانده شد. معشوقه هایی که رابطه آنها با پادشاه بیشتر از یک شب طول میکشید به این مکان منتقل میشدند و ماری از سال 1753-1755 در آنجا اقامت داشت. مادام دو پومپادور، معروف ترین معشوقه لویی پانزدهم، به طور مرتب معشوقه های جوان را به دلیل تلاش برای نزدیک شدن به لویی پانزدهم اخراج می کرد. رنگ بندی این نقاشی، با رنگ‌های پاستلی ملایم مانند صورتی، زرد و آبی است. سایه های مختلف زرد در سراسر قطعه، لحنی آرام ایجاد می کند که تنِ برهنه و صورتی دختر را برجسته می کند. چشم بیننده به وسیله پرده هایی که در کنار اتاق آویزان است به سمت دختر هدایت می شود. کتاب باز و گل رزی تنها روی زمین رها شده اند و چهره دختر را می توان چند جور تفسیر کرد. او می تواند متعجب یا مضطرب باشد. شاید کسی در حال ورود به اتاقی است که او انتظارش را نداشت، یا ممکن است با نگرانی منتظر رسیدن کسی باشد. نقاشی، او را بسیار نرم و لطیف بیان کرده است.

"The Blonde Odalisque" Or "Resting Girl" By a French painter "François Boucher" (1703-1770)
Oil on Canvas/ 59.5Cm × 73.5Cm/ 1751
In "Wallraf-Richartz Museum", Cologne, Germany

مغزم، مغزم درد می‌کند از حرف زدن؛
چقدر حرف زده‌ام، چقدر در ذهنم حرف زده ام. خروار خروار با لحن و حالت های مختلف مغایر و متضاد. شنیده‌ام و خاموش شده و باز برافروخته‌ام، پرخاش کرده و باز خوددار شده‌ام، خشم گرفته‌ام و لحظاتی بعد احساس کرده‌ام چشمانم داغ شده‌اند و دارند گُر می‌گیرند، مثل وقتی که انسان بخواهد اشک بریزد و نتواند.

_محمود دولت آبادی

شماره یک، "Frederick the Great" / "فردریک کبیر (فردریک دوم)"، پادشاه پروس
شماره دو، "Johann Joachim Quantz" / "یوهام یواخیم کوانتز"، استاد فلوت پادشاه
شماره سه، "Franz Benda" / "فرانتس بندا"، ویلونیست و آهنگساز بوهمیایی
شماره چهار، "Carl Philipp Emanuel Bach" / "کارل فیلیپ امانوئل باخ"، نوازنده و آهنگساز آلمانی در حال نواختن هارپسیکورد
شماره پنج، "Gustav Adolf von Gotter" / "گوستاو آدولف فون گوتر"، دیپلمات
شماره شیش، "Jakob Friedrich von Bielfeld" / "جیکوب فردریش فون بیلفلد"، نویسنده و دولتمرد آلمانی
شماره هفت، "Pierre Louis Maupertuis" / "پیر لوئیس ماپرتویس"، ریاضیدان و فیلسوف فرانسوی
شماره هشت، "Wilhelmine von Bayreuth" / "ویلهلمین فون بایروث"، خواهر پادشاه
شماره نه، "Amalie von Preussen" / "امالی فون پروسن"، آهنگساز و خواهر پادشاه + شماره ده، یک خانم حامله، دوست امالی
شماره یازده، "Carl Heinrich Graun" / "کارل هاینریش گراون"، آهنگساز آلمانی و رهبر ارکستر دربار
شماره دوازده، "Countess Camas" / "کنتس کاماس"، بانوی مسن از اقوام
شماره سیزده، "Egmont von Chasot" / "اگمونت فون چاسوت"، دوست پادشاه

این نقاشی، یک مهمانی موسیقی قرن هجدهم را در کاخ تابستانی فردریک در پوتسدام که نزدیک برلین بود به تصویر می‌کشد که در آن قطعه‌ای موسیقی با خود پادشاه فردریک در حال نواختن بر صحنه فلوت در مرکز سالن درحال اجرا است. پادشاه بدون هیچ محافظ و مراقبتی در سالن حضور دارد و ویژگی‌های پادشاه نشان‌داده‌شده در این نقاشی بسیار ایده‌آل‌سازی شده‌اند؛ برای مثال فردریک بینی بسیار ناهموار و کج داشت، اما نقاش عادت داشت بینی او را بسیار صاف و قلمی به تصویر بکشد. در مقابل فردریک، گروه مجلسی او و پشت سر او، مخاطبانی متشکل از افراد برجسته و بانوان نجیب زاده هستند. تمرکز کار بر روی موسیقی نیست، بلکه بر فردریک و فضای ایجاد شده توسط طراحی داخلی، مبلمان، لوستر و نور شمع و لباس های استادانه خانم ها با توجه به جزئیات سرشار آنهاست.

"Fredrick the Great Playing the Flute at Sanssouci" By an German painter "Adolph Menzel" (1815-1905)
Oil on Canvas/ 142Cm × 205Cm/ 1852
"Alte Nationalgalerie", Berlin, Germany

"همه بهت اسیب میزنن، تو باید ببینی کدوم یکی ارزش اسیب دیدن داره"

سومین نقاشی، "گذشته و حال / نا امیدی"، همان عصری است که در نقاشی دوم به تصویر کشیده شده است و همسر سقوط کرده را در سایه‌های آوار شده زیر طاق‌های آدلفی، کنار رودخانه تیمز نشان می‌دهد. او دسته‌ای از پارچه‌های کهنه را در چنگ گرفته که پاهای نحیف یک نوزاد، که شاید ثمره رابطه او باشد از آن بیرون زده است. پوسترهای روی دیوار دو نمایشنامه معاصر را تبلیغ می کنند؛ "قربانیان" اثر تام تیلور و "درمان عشق" اثر تام پری، که هر دو داستان ازدواج های ناخوشایند را نشان می‌دهند. همچنین "سفرهای تفریحی به پاریس"، شاید اشاره ای به رمان بالزاک در تصویر اول نیز داشته باشد. او از جای خود در ناودان با نا امیدی تمام به ماه نگاه می کند و در بالای آن ستاره هارا می بیند.