زمان اغتشاشات بارها این سؤال مطرح میشد که چرا صدای مردم عادی که در خیابانها حضور دارند شنیده نمیشه؟ دلیلش روشن بود: عدهای فرصتطلب با خرابکاری، آتش زدن آمبولانسها، آسیب زدن به اموال عمومی و ایجاد درگیری، زمینه رو برای برخوردهای امنیتی فراهم میکردند. دولت هم، برای حفظ امنیت جان و مال مردم، مجبور به اقدام می شد.
حالا دقیقا همین وضعیت در میان انقلابیون هم به نوعی تکرار شده. ما نقدهایی داریم که بر اساس ادله، منطق و استدلال مطرح میشه، اما در این میان عدهای، چه بهخاطر بیفکری و چه شاید در بازی اصلاحطلبان، با تجمعات نابخردانه و درخواستهای غیرمنطقی، اصل نقدهای ما رو به حاشیه میبرند. به جای پاسخگو کردن چهرههایی مانند ظریف، این رفتارها اونهارو در مقام مظلوم نشان داده و توجه رو از مسائل اصلی منحرف میکند.
سؤال اساسی این است که این تجمعات چرا و چگونه مجوز میگیرند؟ چه کسی پشت مدیریت آنهاست؟ اگر این اشخاص نفوذی نباشند، قطعا کسانی هستن که هیچ درکی از مصالح جبهه انقلاب ندارند و با این اقدامات نسنجیده، در حال ضربه زدن به بدنه انقلاب و بدنام کردن آن است.