🇵🇸•كآفِه رَحيـــٓــمی•🇮🇷

مغزِ برانداز و ضدانقلاب واقعاً پدیده‌ست.
اولش که می‌گه این عکس‌ها و فیلم‌هایِ ۲۲ بهمن همه‌ش درخت و فتوشاپه! برایِ مثال بنده امروز یک چنار بودم که در انبوهِ سَرو و کاج‌هایِ خیابون آزادی نمی‌تونستم راه برم. بعد دیگه خیلی بخواد به مغزش فشار بیاره؛ «هرسال» می‌گه این عکسِ «پارساله»، و با این ادعا هم در‌‌واقع هرسال تایید می‌کنه که همون سالِ گذشته‌ای که باز می‌گفته اینم عکسِ پارساله؛ جمعیتِ ۲۲ بهمن شلوغ‌تر از همیشه‌ بوده. حالا هرچی بهش می‌گی عزیزم یه‌ ثانیه ۲۲ بهمنِ امسال بیا تو خیابون که خودت به چشمِ خودت این «مردمِ‌عزیز» رو ببینی؛ می‌گه نه نمی‌خـوام جزوِ اون جمعیت باشم. و باز هم تایید می‌کنه که جمعیت زیاده.

امسال هم منتظر باشید از خواب بیدار بشن، بعد همه باهم یک‌صدا بگن این عکسِ پارساله، پارسال هم عکسِ سال قبل بود. سالِ قبل هم عکسِ سال قبلی‌ش و اصلاً همه‌تون درخت‌اید.
و این دورِ‌تسلسلِ بلاهت و سفاهتِ «امسال دیگه سالِ‌ آخرتونه»یِ ۴۶ ساله که پایانی ندارد!

به ایمان قسـم، به عشق، به آزادی، به حقیقت، به شَرف! که در قلبِ آن‌کَس که «حُبِّ وطـن» دارد، همیشه نوری هست.
همیشه چراغی، همیشه شعله‌ای، آفتابی، روشناییِ بی‌پایانی..

- نادر ابراهیمی.
ایران وطنم؛ مأمنِ مَردانِ خدایی..
تهران- ۲۲ بهمن ۱۴۰۳.🤍

چرا ۲۲ بهمن رو «حتماً» خواهم رفت؟!
آیا این به معنیِ تاییدِ تمامِ عملکردهای مسئولینِ اجرایی‌ست؟! نه. طبیعتاً نه.

من «هویّتم» رو به این انقـلاب مدیونم؛ نه بخاطرِ ۱۱ برابر شدنِ سرعتِ رشدِ علمی نسبت به متوسط جهانی، یا بابتِ رتبهٔ ۱ ارتقایِ علمی در منطقه، یا ارتقا به رتبهٔ ۱۱ جهان در هوافضا در سال ۹۸، یا ارتقا به رتبهٔ ۱۶ جهان در نانو در سال ۹۸، یا ارتقا به رتبهٔ ۱۰ جهان در ثبتِ اختراع در سال ۹۷، یا رشد دوبرابریِ خطوطِ راه‌آهن طبقِ امار سال ۹۷، افزایشِ نسبتِ پزشکان فوق‌تخصص زن به ۳۰٪، افزایش نسبتِ متخصصینِ حوزه زنان و زایمان به ۹۸٪، یا آمار بیش از ۹۵۰۰ مولفِ زن و ۸۴۰ ناشرِ زن، رشدِ بیش از ۵۰ درصدیِ دانشجویانِ دختر و افزایش بیش از ۹۰درصدیِ سواد در جامعهٔ جوانان و … و بسیاری دستاوردِ دیگه! نه.

انقلابِ اسلامی، هویتِ ایرانی-اسلامی رو در من زنده کرد؛
به من قدرتِ تحلیلِ سیاسی داد، به من یاد داد که «ایرانی‌بودن» یک هویّته؛ فراتر از مرزها‌! نه یه‌تیکهٔ اضافی که رویِ کاغذ کنارِ واژهٔ «سگ» نوشته بشه و روی شیشه چسبونده بشه تا در کشورِ خودش، تحتِ عنوان کاپیتولاسیون از ورودش به اماکنِ مختلف جلوگیری کنن. به من یاد داد «مقاومت» به تعدادِ مدال‌هایِ خودخوانده‌ای رویِ سینهٔ فلان‌شاهِ بی‌حاصل نیست که با وجودِ یک ارتشِ پر یال و کوپال؛ در عینِ بی‌طرفی در جنگِ جهانی، در برابر تجاوزِ بیگانه حتی یک شبانه‌روز طاقتِ استقامت نباشه و کشور از شمال و جنوب تحتِ سیطرهٔ اجنبی دربیاد. به من یاد داد «هر وجب از خاکِ کشور» عینِ ناموسه، و ادمِ باشرف به ناموس‌ش عنوانِ «بحرین دخترِ ما بود، عروسش کردیم» نمی‌ده. به من یاد داد با دستِ خالی در جنگ با حضورِ تمامِ کشورها، می‌شه خاک نداد و خاکِ داده رو هم پس گرفت؛ حتی اگه صدها روز در اِشغال باشه. به من یاد داد «آرارات و دشتِ ناامید» جزئی از تاریخِ منه که برایِ عشوهٔ نگاهِ اجنبی؛ بخشیده شد و برنگشت. به من یاد داد که می‌شه در برابرِ «فرمانِ خلعِ سلاح و تسلیمِ کامل»ِ قلدرها ایستاد و گفت «نه!» قلدرهایی که به گواهِ تاریخ؛ اولین‌مجرمینِ اتمیِ جهان‌اند! که دستت رو خالی می‌کنن تا راحت‌تر محبوس باشی! نه این‌که شاهِ مملکت‌ برای عزل و نصبِ فلان وزیر؛ برای کسبِ اجازه از این قلدرها تا فلان کشورِ خارجی سفر کنه و اخرِ قصه با «نامِ مستعار» جایی گوشهٔ این دنیا در تاریخ دفن بشه. به من یاد داد «برترینِ شما، باتقواترینِ شماست» و تقوایِ من به قیمتِ امروز و فردایِ دلاری نیست که با تَقّی، وا بره و پشتِ پا بزنم به جان‌فدایی‌هایِ مرد و مردانی که سی‌سال خواب به چشم راه ندادن؛ به من یاد داد «امّت» باید بود در برابرِ زیاده‌خواهیِ نمرودی که امروز ادعایِ خدایی می‌کنه، که امّت مرز ندارد! از اون افریقاییِ سیه‌چرده‌ای که سال‌ها زیرِ استعمارِ قلدرها بوده و امروز خودش رو به ایران می‌رسونه تا زیرِ عَلَمِ این «امّت» جا بگیره؛ تا اون بچه‌هایی که با بازماندهٔ موشک‌هایِ ایرانی عکسِ یادگاری می‌گیرن و اشکِ شوق می‌ریزن که «این اولین‌شبی بود که بمب‌هایِ ممنوعهٔ صهیونیستی سرمون آوار نشد»، تا اون دانشجویِ کفِ دانشگاه‌هایِ اروپایی که پلاکاردِ free Palestine رو تویِ دست می‌گیره و بلند می‌کنه و با شنیدنِ نامِ ایران چشم‌هاش برق می‌زنه؛ چون براش تجسمِ طلایه‌دارِ مبارزه با شَرِّ مطلق‌ه. و نامی که وسطِ این پرچمِ سه‌رنگ جای‌ گرفته؛ صاحب و پشتیبانِ امّتِ آزاده‌ای‌ست که عیارِ اون‌هارو با «توحید»شون می‌سنجن؛ نه با عدد. این «آرمان» و این مفاهیمِ مقدس؛ به جایی فراتر از این مرزهای جغرافیایی رسیده، من از این آرمان و این «انقلاب» تمام‌قد دفاع می‌کنم و با افتخار بخاطرش قدم برمی‌دارم؛ خودش، عواملِ ایجاد و عواملِ بَقاش.

گله‌هایِ من و نتیجهٔ ناکارامدیِ یک «انتخاب»‌ جایِ خودش؛ اون نماینده و مسئولی که پشتِ نامِ مقدسِ این انقلاب پنهان شد تا در بزنگاه خلافِ آرمانِ این انقلاب عمل کنه جایِ خودش؛ اون مسئولی که حالا به اقتضایِ زمان به این آرمان‌ها پشتِ‌پا می‌زنه جایِ خودش؛ من از این «خانواده» در برابرِ چشمِ خیرهٔ دوربین‌هایِ جهانیِ قلدرهایی که با قلدری به هم‌پیمانانِ خودشون هم رحم نمی‌کنن اما به «میدانِ‌خالی» امّید بسته‌ن؛ دفاع می‌کنم. خانواده‌ای در یک مقیاسِ بزرگ، درختی با ریشه‌هایِ محکم. با افتخار!


پ.ن:
* کتابِ “صعود‌‌چهل‌ساله” رو که براساس آمارهایِ بین‌المللی گردآوری شده، بخونید. همچنین کتاب “ایران‌مقتدر” که خلاصه‌ای کوتاه از صعودِ چهل ‌ساله‌ست.

چهل‌وشش ساله شدی؛
چشـمِ حَسـودانت کور..

«الله‌اکبـ🇮🇷ـر»
یعنی خدا بزرگ‌تر است از تمامِ محاسبه‌‌هایِ غلط، از فشارهایِ حداکثری! از کدخدایانِ قُلدرِ محــورِ شرارت، از بمب‌هایِ سنگرشکن، از فراخوان‌هایِ ناکام، از قدرت‌‌هایِ بشری؛ از نَمرود که می‌خواست به جنگِ خدایِ آسمان‌ها و زمین برود و با پشـه‌ای از پای افتاد، از فرعون که می‌گفت «من خدایی جز خودم برایِ شما سراغ ندارم» و شکافِ دریا برایِ لشکرش تنگ شد؛ که خدا بزرگ‌تر است از نمـرودیان و فرعونیانِ امروز، خدا بزرگ‌تر است از همه‌چیز!
یعنی به قولِ حاج‌ابراهیم‌عقیل؛ نه تنها در صورتی که کـوه‌ها، بلکه حتی اگر کهکشــان‌ها هم از بین‌ بروند؛ تو ثابت‌قدم بمانی. چرا؟
چون تنها خودت و الله را می‌بینی...

یعنی طلایه‌دارانِ پرچمِ مزین به نامِ «الله» بدانند، بزرگ‌ترین قدرتِ هستـی؛ «الله» در مقابل جبهـهٔ زور و زَر و الحاد؛ حامیِ آن‌هاست.


یعنی؛ «الله‌فی‌السّاحه» خدا در میدان است! یعنی؛ «قطعاً سَنَنتَصــر»
•به‌نامِ نامیِ الله، الله‌اکبر.

«خداوندا! تو را شکرگزارم که پس از عبدِ صالح‌ات خمینـیِ عزیز، مرا در مسیر عبدِ صالحِ دیگری که مظلومیتش اعظم است بر صالحیتش، مردی که حکیمِ امروزِ اسلام و تشیّع و ایران و جهانِ سیاسیِ اسلام است، خامنـه‌ایِ عزیز -که جانم فدایِ جانِ او باد- قرار دادی.»

——————-
این روزها بیشـتر از هر زمانِ دیگـه‌ای؛ این جملاتِ حاج‌قاسمِ عزیز‌ رو با جان و دل می‌پذیرم و عاقلانه و عاشقانه در آغوش می‌گیرمش. بینِ این هیاهوها و ادّعاهایی‌که گوشِ‌فَلَک رو کَر می‌کنه؛ خدا عنایتی کنه و به ما قدرتِ «فهــم و شـناختِ» ‌این مردِ حکیم رو بده.
قدرتِ فهمی، حتی مُقدّم بر شُکر نعمت! همین.

*این ویدیوی اقای راجی، واقعاً دیدنیه.

ساده‌لوحانه‌ست که بی‌توجه به پشت‌پردهٔ جریان مشکوکِ مجازی-رسانه‌ای که در اطرافِ دولت هم دیده می‌شن و این‌روزها هشتگِ استعفایِ دولت رو پررنگ می‌کنن؛ با همراهی با این هشتگ‌ها فکر کنیم سوءمدیریت‌ها و بی‌برنامگی‌های دولت حل می‌شه.
علاوه بر این‌که این موضوع تبدیل به «راهِ فرار از مسئولیت» برایِ مسئولینِ مربوطه و دستگاه‌هایِ نظارتی که باید «بی‌تعارف» بر عملکردِ مسئولین نظارت و اون‌ها رو به مسیرِ اصلی اولویت‌هایِ کشور برگردونن ‌خواهد شد؛ در نهایت ‌چیزی که با این هشتگ عایدِ مردم می‌شه؛ آشوب و نتیجتاً ناامنیه! گویا عزیزان هنوز شناختی از عوامل و پشت‌پردهٔ اغتشاشاتِ ۱۳۸۸ که ناشی از یک ادعایِ دروغ و بی‌مدرک ولی هزینه‌زا و پرآسیب بود ندارن؛ ادعایِ دروغی که تحریم‌هایِ بی‌سابقه‌ای رو هم در پی داشت! در این شرایط «الزام به انجامِ مسئولیت و رسیدگی به اولویت‌هایِ اصلی» باید توسطِ نهادهایِ نظارتی- به‌ویژه مجلس- دنبال بشه. درواقع مطالبهٔ اصلی اینه. از وزارت‌ اقتصاد شروع کنید که وزیرش با وجودِ عملکردِ چندسالهٔ منفی در بانکِ مرکزی، باز به یک سمَتِ اقتصادی برگشته و حالا می‌گه اوضاعِ افسارگسیختهٔ ارز و پولِ ملی بهش ربطی نداره!

وفاقِ اصلی هم اینه که با‌علم به بدعهدیِ چندبارهٔ طرفِ‌ مقابل در مذاکرات؛ تخم‌مـرغ‌هاتون رو در سبدِ این «توهُّم» نچینید که حالا در مواجهه با «واقعیتـی که برخـلافِ میلِ شماست» ناگهان وفاق رو بهم بزنید و به استعفا و … رو بیارید؛ که این عینِ فــرار از مسئولیته نه چیزِ دیگه. خـطاب به‌ بعضی از مجازی‌بازها و رسانه‌چی‌هایِ حامـیِ دولت!

و دقیقاً برایِ همین در ایّامِ انتخابات می‌پرسیدیم: این تنها ‌ایدهٔ شما برایِ «مذاکره با امریکا»، راهِ پرتکرار و عبرت‌آموزی‌ست که بارها امتحان شده و هیچ نتیجه‌ای نداده که هیچ؛ ضررهایِ متعدد هم به ما تحمیل کرده. مثلاً ۸۰۰ تحریم رو به ۱۵۰۰ تحریم تبدیل کرده! [و دلایلِ واضحی که بارها و بارها گفته شده] برایِ اداره و اجرایِ وظایف در قوهٔ مجریه؛ بجز تمرکز رویِ این ایدهٔ امتحان ‌پس‌ داده، چه برنامهٔ‌دیگه‌ای دارید؟ بارها پرسیدیم و برنامهٔ مشخصی ندیدیم، چون برنامهٔ مشخصی نبود!

امشب ساعت ۲۰ |شبکهٔ یک |برنامهٔ جریان.
با موضوعِ تجربهٔ مذاکره. ببینید.

یه عده‌ای از همون ابتدا دربارهٔ مذاکره با امریکا، صریحاً اعلامِ موضع کردن و بارها تبیین کردن و توضیح دادن که اقا این راهش نیست؛ چرا؟ چون شما بارها این مسیر رو رفتی و جز ضرر و خسارت و دروغ چیزی ندیدی؛ همه تعهداتِ خودت رو انجام دادی و طرف به محضِ این‌که دید شما تعهداتت رو انجام دادی؛ زد زیرِ میز و دستت رو گذاشت لایِ پوست گردو. برای تو آورده‌ای نداشت اما برایِ طرفِ مقابل چرا. سال‌ها در صنعتِ هسته‌ای -که در حوزهٔ پزشکی و محیط‌زیستی و … کاربرد داره- عقب افتادی ولی «هیچ‌چیز» در مقابل دریافت نکردی. تازه با چاله‌ای بنام چُماقِ مکانیسم‌ماشه بالایِ سرت هم مواجه شدی که این‌که ناشی از ساده‌لوحیِ خودت بود؛ اما منافعِ ملی به خطر افتاد. چرا بابتِ نجات از چاله‌ای که بابتِ ساده‌لوحی و اعتمادِ بیش از حد به طرفِ بدعهد غربی بهت تحمیل شده؛ مجدداً داری همون تِزِ گذشته رو تکرار می‌کنی؟ چرا مجدداً داری همون مسیرِ گذشته رو بعنوان راه‌نجات و پلنِ مدیریتی خودت بینِ مخاطب جا میندازی؟ به فرض که توافق هم کردی؛ طبقِ تجربه طرفِ مقابل تو هرگز به عهدِ خودش وفادار نیست! نقد رو می‌گیره و به تو وعدهٔ توخالی می‌ده. اگه باز ناکامی دیدی و در جوابِ بدعهدی طرف گفتی «عوضش کاپِ اخلاق دریافت کردیم!» پلنِ بعدی‌ت چیه؟ باز می‌خوای ناکامیِ ناشی از عبرت‌ نگرفتن از تجربیات پرتکرارِ اعتماد به غرب رو بندازی گردنِ بقیه؟ از همه مهم‌تر، چه تضمینی ارائه می‌دی؟ چرا همین فرصتی که داری رویِ چانه‌زدن بر سرِ این موضوع اختصاص می‌دی رو رویِ مسائلِ جدی‌تر و واقعی‌تر و شدنی‌تر در عرصهٔ داخلی و ظرفیت‌هایِ مختلفِ خارجی که به معنیِ واقعی «احترامِ متقابل به منافعِ ملی» رو تضمین می‌کنه، متمرکز نمی‌کنی؟ ماه‌ها بلاتکلیفیِ مدیریتی و دوگانه‌سازی بر سرِ بدیهیات رو به مخاطب تحمیل می‌کنی، بی‌اینکه از خودت و از مخاطبت بپرسی که «خب من که یه بار نه، بارها این مسیر رو رفتم و نشد! در تجربهٔ تاریخی هم خیلی‌ها این مسیر رو رفتن و نشد! راستی چرا نشد؟»

اما بعضی روزنامه‌ها و صفحاتِ مجازی و خیلی از تریبون‌دارها این دغدغه‌مندی رو بنامِ «تندروی و تحجّر» تموم کردن؛ درحالی‌که این‌ مسائل توضیحِ واضحات بود! عیب نداره، انتظار می‌ره لااقل الان برایِ تفهیمِ بهترِ موضوع برایِ مخاطبی که مدت‌هاست با دریافتِ یک آدرسِ غلط؛ در دامِ یک د‌وگانهٔ غلط‌تر افتاده، به مصادیقِ این «تجربه‌ها» بپردازن.

تغییرِ موضع ناگهانی و یا شکستنِ سکوت از طرف بعضی چهره‌ها و تریبون‌دارانِ سیاسی-خصوصاً در مجازی- خیلی جالبه برام. وقتی نسبت به چیزی که واضح، مُبرهن و عیان بود سکوت کردید یا موضعِ دوپهلو گرفتید تا حالا که ولی‌فقیه برای بارِ چندم -و صریح‌تر- مسئله رو تبیین کنن و در‌نهایت حامیانِ «مذاکره به هر قیمت» بجایِ پاسخگویی نسبت به آدرسِ غلط دادن به مخاطب؛ نوکِ پیکان رو به سمتِ ایشون بگیرن؛ پس نسبت به فضاهای غبارآلود که تا این حد واضـح نیست، چه می‌کنید؟

چه عادتِ بدیه، این عادتِ سِپَـر کردنِ ولی‌فقیـه برایِ خود؛ که این‌روزها هم زیاد دیده می‌شه.

دشمــن خـودش رو کامـلاً لخـت و عریـان مقـابلِ چشمِ ما قرار داده! مراقبِ عهــدهای‌قلّابیِ این‌ها باشید.«عدمِ‌دشمن‌شناسی»؛ سرعت‌گیرِ پیروزی!

• استاد شجاعی| •پیشنهادِ خوب.

یه جایی توی «مستندِ غیررسمی۶» رهبری در جواب یکی از هنرمندان که درخواستِ اعلام صریح مواضعِ ایشون رو داشت؛ گفتن «اونی‌که تفسیر به رای می‌کنه؛ حرفِ صریح رو هم تفسیر به رای می‌کنه!»

چقدر این حرف دقیق بود! حالا هم بعد از بارها تاکیدِ رهبری بر چراییِ مُضر و سمِ مُهلک بودنِ مذاکره با امریکا، جریانِ همیشگیِ تحریف به‌خط شدن تا یک تفسیرِ عجیب و غریب و کاملا دور از واقعیت رو به بیاناتِ «صریح و واضحِ» امروز ایشون نسبت بدن. باتوجه به این‌که به دلایلِ متعددِ منطقی و تجربی و مکرر، مذاکره با امریکا عاقلانه، هوشمندانه و شرافتمندانه نیست؛ بنظر می‌رسه که صرفاً فاقدینِ این ویژگی‌های سه‌گانه، در برابرِ فهمیدنِ بیاناتِ صریح مقاومت می‌کنن.

عده‌ای که هیچ‌وقت بابتِ تحمیل خسارت ناشی از اعتماد به غرب از جمله مکانیسمِ ماشه، گره‌زدنِ مسائل داخلی به نگاهِ غرب، ذائقه‌سازیِ اشتباه در مخاطب، درنظر نگرفتنِ بدعهدیِ امریکا در برجام، عدم‌رعایتِ بسیاری از خط‌قرمزهای تعیین‌شده در مذاکرات، به باد دادنِ فرصت متعددِ‌ استفاده از ظرفیت‌های داخلی و خارجی بخاطــر مذاکره با امریکا و … از مردم عذرخواهـی نکردن؛ اما بعضاً امروز طلبکارند.

مذاکره با آمریکا هیچ تاثیری در رفع مشکلاتِ کشور ندارد. این را باید درست بفهمیم؛ این‌جور به ما وانمود نکنند که اگر نشستیم پشتِ میز مذاکره با آن دولت، فلان‌ مشکل یا فلان‌ مشکل حل می‌شود. نخیر؛ از مذاکره با‌آمریکا هیچ‌ مشکلی حل نمی‌شود.
دلیل؟ تجربه!

ما در دههٔ ۹۰ نشستیم با آمریکا مذاکره کردیم، حدود دو‌سال یک معاهده‌ای هم تشکیل شد. دولتِ ما نشست مذاکره کرد -دولتِ آن‌روز – رفتند، آمدند، نشستند، برخاستند، مذاکره کردند، گفتگو کردند، خندیدند، دست دادند، رفاقت کردند، همه کار کردند، یک معاهده‌ای تشکیل شد. در این معاهده طرفِ ایرانی خیلی هم سخاوت به خرج داد، خیلی امتیاز داد به طرف مقابل. اما همان معاهده را آمریکایی‌ها عمل نکردند. معاهده برای این بود که تحریم‌های آمریکا برداشته بشود، برداشته نشد تحریم‌های آمریکا!

خب این تجربه‌ست دیگر!
امتیاز دادیم، مذاکره کردیم، امتیاز دادیم، کوتاه آمدیم، اما نتیجه‌ای که مقصودمان بود به دست نیاوردیم. همین معاهده را هم با همه‌این نقص‌هایی که داشت طرفِ مقابل خراب کرد، نقض کرد، پاره کرد. با یک چنین دولتی مذاکره نباید کرد، مذاکره کردن عاقلانه، هوشمندانه، شرافتمندانه نیست. ۱۴۰۳/۱۱/۱۹.

اینک برای نخستین‌بار، در طولِ تاریخ حیاتِ بشر، آفتاب از غرب به شرق می‌آید. اینک، خمینی می‌آید؛ این چلچراغِ هزار شعلهٔ آزادی.

- نادر‌ابراهیمـی
- ابوالمشاغــل

قبلاً فکر کنم نوشته بودمش؛ نمی‌دونم آیا جایی اومده این موضوع یا نه! اما این تجربهٔ منه. دوری از اتصالاتِ معنوی، دوری از فضاهایِ سالم و نورانی، دوری از مسائل عبادی و هرچیزی که نقطهٔ اتصالِ تو با معنویاته؛ روح‌ت رو بیمار می‌کنه. به مُرور کرخت و کِدِر و مُردارگونه می‌شی. به معنیِ واقعی باتری‌ت رو تموم می‌کنه. شارژِ مجددت هم با اتصالِ دوباره‌ت با این فضاها امکان‌پذیره. گولِ فضاهایِ فیکی که عمداً دورت می‌کنه از این فضاها رو نخور. دیدی وقتی یه چیزی رو زیاد تو گنجه و طاقچه می‌ذاری، وقتی لباس‌ت رو شُستی اما پهن نکردی؛ بویِ «نا» می‌گیره؟ وقتی یه دست روش می‌کشی، دوباره آب می‌کشی، نونَوار می‌شه؟ روح‌ هم همونه. نذار روح‌ت بویِ «نا» بگیره. نذار بویِ «هیچی» بگیره.
دیدم که می‌گم.. :)

شهید مطهری(ره) می‌گن:
قرآن همیشـه در سختــی‌ها پیغمبر(ص) را به پناه یک چیز می‌برَد که از آن نیرو بگیرد و استمداد کند و آن عبادت است، به خدا پناه بردن است، زیاد به یادِ خدا بودن است.
مکرر گفته‌ایم که عبادت - عبادتی که روحِ عبادت را واقعاً داشته باشد و عبادت باشد -از نظرِ قرآن یک منبعِ استعداد و اخذِ نیروست.
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاةِ.
ای اهلِ ایمان! از صبر و از نماز مَدَد بگیرید؛

ای اهل ایمان! باتری‌تان را با عبادت پر کنید…

این‌که دوباره حسینیهٔ معلیٰ شروع شده، واقعا برام یه انگیزهٔ جدید و نابه. حقیقتاً از تماشایِ این فضا خوش‌حالم. هرشب ساعت ۱۰:۳۰ شبکهٔ سه. خداروشکر.

تیترِ روزنامه‌های زنجیره‌ای، در روزگاری نه‌چندان دورِ برجام.
سلام بر ایران بی‌تحریم؟ تحریم‌ها نرفته بود؟ یک‌شبه لغو نشده بود؟ چرا ورقِ امید به قول و قرارِ غرب در‌ پسِ یک ساده‌لوحی، برگشت؟ یکی از عُشاقِ نظریهٔ «مذاکره به هر قیمت» که امروز هم مثل دههٔ ۹۰ اصرار به این ایدهٔ بدون تضمین دارن، دلیلِ به تاریخ پیوستنِ این تیترها رو توضیح بدن لطفاً.

طرفدارانِ این نظریه در خوش‌بینانه‌ترین حالت؛ ساده‌لوحانی‌اند که «عبرت» در هیچ‌جای حیاتِ سیاسی اون‌ها جایی نداره.
مدعیانِ زبان‌دنیابلدی این‌روزها به یک استدلالِ عجیب متوسل می‌شن: «برای جلوگیری از اجرای مکانیسم‌ماشه، باید توافق کنیم!» باور می‌کنید؟ برای جلوگیری از اجرایِ اون‌‌چه که با یک خوش‌بینیِ ساده‌لوحانه در توافقِ قبلی به منافع ملی تحمیل کردید؛ مجدداً با همون‌ طرف‌ها توافق کنیم؟! پیش‌ به‌سویِ مکانیسم‌ ماشه‌ای دیگر؟ و بعد دوباره «برای جلوگیری از اجرای این مکانیسم هم باید توافق کنیمِ» دیگر؟ بحث بر سرِ نگاه به مذاکره بعنوانِ یک ابزارِ دیپلماسی نیست، بلکه بحث، این اعتیاد به مذاکره‌ بدونِ توجه به نتایجِ هیچِ گذشته‌ست!

پلنِ B برای فردایِ دوباره بر باد رفتنِ این تیترها چیه؟

دولتِ اتفاقی!

معلوم نیست وزیرِ خارجهٔ ما کیست. ظریف با وجود ابهامِ قانونی جایگاه‌ش، در سیاست‌خارجه موضع می‌گیرد و “جو ویلسون” نمایندهٔ جمهوری‌خواهِ امریکا مواضع او را «التماس برایِ مذاکره» تعبیر می‌کند. هیچ‌کدام از حامیانِ رسانه‌ای او که سابقاً “نگران و منتقد” بودند، حالا نگران عزتِ ملی نمی‌شوند. سخنگویِ دولت دربارهٔ انتقادات به حضور ظریف می‌گوید ما به دیپلماتی مثل ظریف افتخار می‌کنیم. حق دارند! البته اگر عملکردش را در دورهٔ اعتماد به وعدهٔ غربی‌ها، اطمینان‌هایش به ما مبنی بر آنکه کسی نمی‌تواند برجام را نقض کند، و تکرارِ مجددِ ایدهٔ بی‌تضمینِ مذاکره با غرب نادیده بگیریم. هنوز جایگاهِ او از نظر قانونی مشخص نیست. قوهٔ مقننه می‌گوید خلاف‌قانون است، با ظرافت کنار برو! کمیسیون اصل۹۰ شکایتش را به دیوان عدالت واصل می‌کند. ولی دولت می‌گوید جایگاهِ او حکمِ رئیس‌جمهور است!
ما هم نشسته‌ایم تا ببینیم بالاخره تهِ این ماجرا چه می‌شود؟ چه کسی پاسدارِ قانون است؟

عبدالعلی‌زاده هم برایِ خودش وزیر خارجه‌ای‌ست و حرف از گفتگوی مستقیم با ترامپِ تاجر می‌زند! انگار “مذاکره” برایِ او بیشتر شبیه به یک بازی رایانه‌ای‌ست، منافعِ ملی ما بعد از بدعهدیِ چندبارهٔ غرب، با یک دکمه سِیو می‌شود؛ چه اهمیتی دارد که «طرفِ مقابل را باید شناخت تا باز هم کلاه سرمان نرود؟» البته اقای عراقچی واقع‌بینانه‌تر از عناصری مثل ظریف و عبدالعلی‌زاده‌ست؛ دربارهٔ مذاکره می‌گوید «ما تجربهٔ خوبی نسبت به مذاکراتِ سابق نداشتیم، نوعی بی‌اعتمادی برایمان وجود دارد! پس ملاک ما همین بی‌اعتمادی‌ست، فعلاً تصمیمی برای مذاکره وجود ندارد.» علیرغمِ بعضی اختلاف‌نظرها و انتقادات، اما او واقع‌بینانه‌تر از بقیه موضع می‌گیرد. در آغوشِ غربِ بدعهد غش نمی‌کند! خودش را بندهٔ مذاکره به هر قیمت معرفی نمی‌کند که طرفِ غربی پالسِ ضعف و التماس بگیرد. اما روزنامه‌های‌شان هرکدام یک تز می‌دهند و تیتر می‌زنند! تریبون‌ها دربارهٔ سیاست‌ خارجه متعدد است. وزیرِ خارجهٔ ما کیست؟! چرا مواضعِ عراقچی بعنوان وزیر اصلیِ خارجهٔ دولت، کمتر مورد توجه داخل و خارج قرار می‌گیرد؟

همتی در حیاط هیئت دولت در پاسخ به سوال خبرنگاری دربارهٔ کاهش ارزشِ پول ملی و افزایشِ عجیب قیمتِ ارز می‌گوید «اونا رو اقای فرزین میان جواب می‌دن، به من مربوط نیست.» اما بارها دربارهٔ FATF و فیلترینگ موضع گرفته. به او مربوط می‌شود! همین اقای همتی یادش رفته در دوسال و نیمِ گذشته فضای توییتر را با توییت‌هایِ تند خود عطرآگین می‌کرد، آن‌موقع به او مربوط بود! با سابقهٔ بالاترین حد نقدینگی در ۴۰ سالِ گذشته [۴۰.۲٪ که در سال ۱۴۰۲ به ۲۴٪ رسید] رشد اقتصادیِ منفی [که در دولتِ سیزدهم به میانگینِ بالای ۴٪رسید]، رشدِ ۲۵۰ درصدی نرخِ ارز و رکوردارِ تورّم تا امروز، در دوران تصدیِ خود بر بانک مرکزی هم به او مربوط نبود؟ حالا که با وجود این سابقهٔ معلوم(!) به یک مسندِ مهم اقتصادی برگشته، چه کسی توییتر را معطر کند؟! به چه کسی مربوط می‌شود؟
هنوز چیزی معلوم نیست، فقط می‌دانیم «نباید باهم دعوا کنیم.»

چشمانمان را باز کنیم؛
«تُسِرّونَ اِلَيهِم بِالمَوَدَّة»¹» نباشیم.

¹- شما پنهانى با آنان [دشمنانِ خدا] رابطهٔ دوستی برقرار می‌كنيد..
• سورهٔ ممتحـنة، آیه ۱.

————————————-
جایتان سبز که با خونِ‌خود امضا کرديد،
پایِ آن نامــه که منشـورِ ‌وفـاداری بود..

رهبر انقلاب:
بدانیم پشت لبخندهای دیپلماسی، دشمنی‌ها و کینه‌هایِ پنهانی و باطنِ خبیث نهفته است. چشم‌هایمان را باز کنیم، تُسِرُّونَ إِلَيْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ نباشیم، حواسمان باشد با چه‌ کسی مواجه‌ایم، معامله می‌کنیم و حرف می‌زنیم. ۱۴۰۳/۱۱/۹.


- چقدر واضح و شفاف!
«تُسِرُّونَ إِلَيْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ نباشه»؛ این بخشی از آیهٔ ۱ سورهٔ ممتحنه‌ست که می‌فرماید:
«ای کسانی که ایمان آورده‌اید! دشمنِ من و دشمنِ خودتان را دوست نگیرید! شما نسبت به آنان اظهارِ‌محبّت می‌کنید، در حالی‌که آنها به آنچه از حقّ برایِ شما آمده کافر شده‌اند و رسول‌الله و شما را به خاطرِ ایمان به خداوندی که پروردگار همه شماست از شهر و دیارتان بیرون می‌رانند؛ اگر شما برایِ جهاد در راه‌من و جلب خشنودی‌ام هجرت کرده‌اید؛ (پیوند دوستــی با آنان برقرار نسازید!) شما مخفیانه با آنها رابطهٔ‌دوستی برقرار می‌کنید در‌حالی که من به آنچه پنهان یا آشکار می‌سازید از همه داناترم. و هرکس از شما چنین‌کاری کند، از راهِ راست گمراه شده است..»


هشدارِ قرآنی واضح و معنادار نسبت دوستیِ پنهان با دشمنان..
گوشِ شنوایی هست؟

این دعواهای «به‌معنیِ واقعی بچگانه و احمقانهٔ» انتخاباتی که عده‌ای با خوش‌حالی و خرسندی و نیشِ باز بهش دامن می‌زنن و توی توئیتر شادمان از این «فعالیتِ تبیینیِ ادایـی» هستن؛ به مقدارِ زیادی حال بهم‌زن شده. قشنگ نیست که به‌خط می‌شید تا مُطالباتِ قانونـی رو تبدیل به ابتذالـی ‌بکنید که شاید برایِ شما نفعی داشته باشه؛ اما برایِ عمـومِ مخاطب، خیر.
فکر می‌کنم دکمهٔ «شرمِ» افرادی که اولویت‌هارو در شرایطِ بی‌مسئولیتـیِ فاحش فعلـی گم کردن؛ خرابه. وگرنه انقدر حاشیه‌پروری و حاشیه‌پرستی در شرایطی‌که صدها اولویتِ گم‌شدهٔ قانونی برایِ مطالبه وجود داره؛ جداً منطقی نیست.

به قولِ دکتر زادبر «سیاست‌ورزی به کودکستانِ بیکارها رسیده!»

سالگردِ خطاب مستقیمِ خداوند با بهترین بنده‌‌ها؛ برایِ ابلاغِ قشنگ‌ترین مسیر بندگی، عصیان از غیرِ خدا و تسلیم در برابرِ خدا، برایِ نجاتِ عاطفه‌هایی که سال‌ها زیر زُمُختیِ جهل به‌جایِ آغوش گرم مادر؛ زنده به گورِ سردیِ خاک می‌شدن؛ برایِ «إِنَّ أَكرَمَكُم عِندَاللهِ أَتقاكُم»، برایِ لذتِ «از بندِ هرچه غیر از توست؛ آزادم کن» برایِ «الله‌اکبر! خدا بزرگتر است از غم‌ها و ناامیدی‌ها» خیلی مبارکه.

قلب‌مون رو همسو کنیم با شادیِ عرش برایِ این نعمت؛ کام‌ها رو شیرین کنیم که روزِ شکرگزاریه، به یُمن‌ش گرهِ کارِ خلق‌الله رو وا کنیم که فرشته‌ها هم عرش رو چراغونی کردن و دورِ جبرئیل رو گرفتن و به حال‌ش غبطه می‌خورن که چه خوش لحظه‌ای بود؛ لحظهٔ لبخندت به محمد(ص)، که گفتی؛ «ای محمد! تو فرستادهٔ خدایی، و منم جبرئیل..»

برایِ خوشبختیِ ما که مسلمان‌زاده‌ایم، همین بس که شیطان در بعثتِ رسول‌الله نعره کشید! که بهایِ ما شد مسلمانی به دینِ او و پیش‌قدم شدن برایِ نزدیکیِ قدم‌هایِ قائمی از آلِ او، که بهایی از این بالاتر نیست! که؛
من زِ خود هیچ ندارم
که بر آن فَخـــر کنم؛
هرچــه دارم،
همه از آلِ‌محمّد(ص) دارم..
الهی که برای این برترین پیامِ خلقت؛ امانت‌دار و دریافت‌کنندهٔ بهتری باشیم؛ و مؤمن به «و عسی أَن‌‌تَكرَهوا شَيئًا وَهُوَ خَيرٌ لَكُم ۖ وَعَســی أَن تُحِبّوا شَيئًا وَهُوَ شَرٌّ لَكُم ۗ وَاللَّهُ يَعلَمُ وَأَنتُم لاتَعلَمونَ..»

روزنامهٔ هم‌میهن بابتِ خساراتِ پی‌در‌پی کرسنت و تعطیلیِ ساختمان‌های وزارت نفت از لندن تا روتردام، با تصویر دکتر جلیلی تیتر زده «خسارتِ محض!» صفحهٔ اولِ روزنامه‌ش رو هم با عکس جواد ظریف تکمیل کرده و سفر ظریف به سوئیس رو یک «فرصت» دونسته!

بماند که «خسارتِ‌محض» عنوانی بود که رهبری به نتیجهٔ عبرت‌آموزِ اعتماد به غرب نسبت دادن؛ و بماند که هنوز حامیانِ برجام توضیحی ارائه ندادن که چرا با‌وجودِ این‌که در سال ۹۹ می‌گفتن چیزی بنام مکانیسم ماشه نداریم؛ اما الان از هولِ فعال‌ شدنِ اون، مُدام حرف از مذاکره می‌زنن؟ چطور زیرِ بار مکانیسم‌ماشه رفتن؟ نتیجهٔ برجام -البته بجز کاپِ اخلاق!- چی بود؟ و البته بماند که هنوز جایگاهِ ‌ظریف در دولت از‌نظرِ «قانونی» مشخص نیست!
به‌هرحال! یکبار برای‌همیشه بدونیم کرسنت چیه؟ چه فسادهایی در کرسنت رخ داده؟ چرا متهمینِ قراردادِ پرخسارتِ کرسنت،امروز بجای محاکمه، مدعی‌العموم شدن؟
«این‌جا» و «این‌جا» رو هم ببینید.

پ.ن:
یکی از اقداماتِ حقوقی مؤثرِ دولت سیزدهم، تلاش برایِ تجدیدِ فرآیندِ داوری در پروندهٔ کرسنت ۲ و توقفِ ادعای بی‌پایهٔ ۳۲میلیارد دلاریِ کرسنت علیه شرکت نفت ایران بود.

هیچکدوم از ما و هرکسی که زیرِ سایهٔ یک امنیت، دست به قلم می‌بره و صحبت از «شکستِ مقاومت» می‌کنه، نمی‌تونیم ذره‌ای از دلیلِ شادی مردم غزه رو درک کنیم. حتی نمی‌تونیم خودمون رو بذاریمِ جای اون‌ها! مردمی که ده‌ها هزار شهید و مجروح تقدیمِ مقاومت کردن؛ خونه‌هاشون ویران شد، اما «لحظه‌ای» به مقا‌ومت پشت نکردن و حالا با رسیدنِ روزِ آتش‌بس از مجاهدینی استقبال می‌کنن که قرار بود اسرائیلِ دارایِ پیشرفته‌ترین سلاح‌ها و بیشترین حمایت‌های مالی و تجهیزاتیِ غربی؛ اون‌ها و تجهیزات‌شون رو نابود کنه، غزه رو بطورِ کامل تصرف و شروع به شهرک‌سازی کنه، تونل‌هایِ حماس رو از بین ببره، و بدونِ پذیرش شروطِ حماس؛ اسیران‌ش رو آزاد کنه!
اما حالا وزیرانِ تروریستِ این دولت تروریستی‌ یکی بعد از دیگری بخاطر خشم از پذیرش شروطِ حماس، استعفا می‌دن؛ مجاهدینِ مقاومت بین مردمِ غزه و روی دوشِ اون‌ها حاضر می‌شن، حماس شرط می‌ذاره و اسرائیل مجبور می‌شه تا بپذیره و همزمان که تظاهراتِ ضدصهیونیستی تو کشورهای دنیا برگزار می‌شه، اسرائیل توی برنامه‌ها و روزنامه‌هاش به «شکستِ اسرائیل» اذعان می‌کنه.

دو قاضـی‌ای که امـروز ترور شدن و به شهادت رسیدن -شهیدان رازینی و مقیسه- از قضاتِ قاطع و برجستهٔ پرونده‌هایِ سنگینی مثل منافـقین در دههٔ ۶۰ هم بودن.
نامِ قاضی مقیسه در فهرستِ تحریمی امریکا هم بود!

علتِ شادی منافقینِ سطوحِ مختلف رو باید در همین موضوع جستجو کرد.
بنظر یک معـادلهٔ درسته! ترور و شهادتِ قضاتِ قاطع و برجستهٔ پرونده‌های منافقین؛ و بعد شادیِ «جماعتِ منافق» از این ترور.
«اگر نیکی به شما برسد، آنها را ناراحت می‌کند؛ و اگـر حـادثهٔ ناگــواری برای‌ شما رخ دهـد، به سببِ آن خوشحال می‌شوند..»
آل‌عمران- ۱۲۰.

رحمتِ خدا به این بزرگواران؛
و هرکسی که به هرنحو شهادتش عاملِ خوشحالیِ این موجودات نحسه. چه معیارِ روشنی!

🇵🇸•كآفِه رَحيـــٓــمی•🇮🇷 pinned an audio file

قطعاً وقتی محوریت «ایرانِ عزیزه» بحث بر سرِ این نیست که بعضی دستاوردها به چه نامی تمام بشه؛ بحث بر سرِ اینه که در روزگاری نه‌چنـدان دورِ دولت سیزدهم، عده‌ای شیرینیِ خیلی از این دستاوردها رو با تمسخـر، تخریب، توهین و حاشیــه -بخاطـرِ منافعِ جناحی!- به کامِ مردم تلخ می‌کردن و هرگز بابتش از اذهانِ عمومی عذرخواهی نکردن. اما امروز با همون دستاوردهایی که مسخره و تخریب می‌کردن؛ پز می‌دن…

وقتی شهید‌رئیسی رفت روسیه، اکانت‌هایِ اصلاح‌طلب از هیچ‌ تخریبی علیه‌ش دریغ نکردن تا این سفر رو به حاشیه ببرن. از طول و عرضِ میز دیدار تا نمازِ شهید.
درحالی‌که هم اون میز، روتینِ دیدارهایِ روسیه در دورانِ کرونا بود؛ و هم پوتین- بعنوانِ میزبان- به زمانِ نمازِ شهید رئیســی احترام گذاشت! اما این خرده‌رسانه‌هایِ داخلی؟ نه!

این رسانه‌چی‌ها که امروز تماماً یا روزهٔ سکوت‌اند و یا به منتقدینِ دلسوز هم برچسب می‌زنن؛ حالا‌حالاها باید پیشِ همین منتقدینِ باانصاف که برعکسِ اون‌ها هدف‌شون موفقیتِ دولت رسمیِ جمهوری‌اسلامی ایران در راستایِ منافع‌ملــی و اصـولِ انقلابه، درسِ انصاف و اخــلاق یاد بگیرن.

ببینید.
رحمتِ خدا به شهید‌رئیسیِ عزیز، خادمِ مظلوم.

از عصر عاشورا زینب تجلی می‌كند.
از آن به بعد به او واگذار شده بود. رئیسِ قافله اوست چون یگانه مرد، زین‌العابدین (ع) است كه در این وقت به شدت مریض است و احتیاج به پرستار دارد تا آنجا كه دشمن طبق دستورِ كلی پسرِ زیاد كه از جنس ذكورِ اولاد حسین هیچكس نباید باقی بماند، چند بار حمله كردند تا امام زین‌العابدین را بكشند ولی بعد خودشان گفتند: این خودش دارد می‌میرد. و این هم خودش یک حكمت و مصلحتِ خدایی بود كه حضرت امام زین‌العابدین بدین وسیله زنده بماند و نسل مقدس حسین‌بن‌علی باقی بماند. یكی از كارهای زینب پرستاری امام زین‌العابدین است.

مجلس عزایِ حسین را برای اولین بار زینب ساخت. ولی در عینِ حال از وظایف خودش غافل نیست. پرستاری زین‌العابدین به عهدهٔ اوست؛ نگاه كرد به زین‌العابدین، دید حضرت آنچنان ناراحت است كأنّه می‌خواهد قالب تهی كند؛ فوراً بدن أباعبداللّه را رها كرد و آمد سراغ زین‌العابدین؛ ای‌پسر برادر! چرا تو را در‌حالی می‌بینم كه می‌خواهد روح تو از بدنت پرواز كند؟ فرمود: عمه‌جان! چطور می‌توانم بدن‌هایِ عزیزان خودمان را ببینم و ناراحت نباشم؟ زینب در همین شرایط شروع می‌كند به تسلیتِ خاطر دادن به زین‌العابدین؛

-ام اَیمَن زن بسیار مجلّله‌ای است كه ظاهراً كنیز خدیجه(س) بوده و بعداً آزاد شده و سپس در خانهٔ پیغمبر و مورد احترام پیغمبر بوده است؛ كسی است كه از پیغمبر حدیث روایت می‌كند. روایتی از پیغمبر را برای زینب نقل كرده بود ولی چون روایت خانوادگی بود؛ یعنی مربوط به سرنوشت این خانواده در آینده بود، زینب یک روز در اواخر عمرِ علی(ع) برای اینكه مطمئن بشود كه آنچه امّ‌ایمن گفته صددرصد درست است، آمد خدمت پدرش: یا ابا! من حدیثی اینچنین از امّ‌ایمن شنیده‌ام، می‌خواهم یكبار هم از شما بشنوم تا ببینم آیا همینطور است؟ همه را عرض كرد. پدرش تأیید كرد و فرمود: درست گفته امّ‌ایمن، همین‌طور است.

زینب در آن شرایط این حدیث را برای امام زین‌العابدین روایت می‌كند. در این حدیث آمده است این قضیه فلسفه‌ای دارد، مبادا در این شرایط خیال كنید كه حسین كشته شد و از بین رفت. پسر برادر! از جدّ ما چنین روایت شده است كه حسین(ع) همین جا، كه اكنون جسد او را می‌بینی، بدون اینكه كفنی داشته باشد دفن می‌شود و همین جا، قبرِ حسین، مطاف خواهد شد. آینده را كه اینجا كعبهٔ اهلِ خلوص خواهد بود، زینب برای امام زین‌العابدین روایت می‌كند.


وضع عجیبی است غیرِ قابل توصیف! دم دروازهٔ كوفه [دخترِ علی، دختر فاطمه اینجا تجلی می‌كند] این زن باشخصیت كه در عینِ حال زن باقی ماند و گرانبها، خطابه‌ای می‌خواند. راویان چنین نقل كرده‌اند كه در یک موقع خاصی زینب موقعیت را تشخیص داد؛ دخترِ علی یک اشاره كرد. عبارت تاریخ این است: «وَ قَدْ أَوْمَأَتْ اِلَی الناسِ اَنْ اُسْكُتوا فَارْتَدَّتِ الْاَنْفاسُ وَ سَكَنَتِ الأجْراسُ» یعنی در آن هیاهو و غلغله كه اگر دهل می‌زدند صدایش به جایی نمی‌رسید، گویی نفس‌ها در سینه‌ها حبس شد و صدای زنگها و هیاهوها خاموش گشت، مركبها هم ایستادند. خطبه‌ای خواند.
راوی گفت: «وَ لَمْ اَرَ وَ اللّهِ خَفِرَةً قَطُّ اَنْطَقَ مِنْها» این «خَفِره» خیلی ارزش دارد. «خَفِره» یعنی زن باحیا. این زن نیامد مثل یک زن بی‌حیا حرف بزند.
زینب آن خطابه را در نهایتِ عظمت القاء كرد. در عین حال دشمن می‌گوید: «وَ لَمْ اَرَ وَ اللّهِ خَفِرَةً قَطُّ اَنْطَقَ مِنْها» یعنی آن حیای زنانگی از او پیدا بود. شجاعت علی با حیایِ زنانگی درهم آمیخته بود.

در كوفه كه بیست سال پیش علی(ع) خلیفه بود و در حدود پنج سال خلافت خود خطابه‌های زیادی خوانده بود، هنوز در میان مردم خطبه خواندن علی(ع) ضرب المثل بود. راوی گفت: گویی سخن علی از دهان زینب می‌ریزد، گویی كه علی زنده شده و سخن او از دهان زینب می‌ریزد. می‌گوید وقتی حرفهای زینب- كه مفصل هم نیست، ده دوازده سطر بیشتر نیست- تمام شد، مردم را دیدم كه همه، انگشتانشان را به دهان گرفته و می‌گزیدند.

این است نقش زن به شكلی كه اسلام می‌خواهد؛ «شخصیت» در عینِ حیا، عفاف، عفت، پاكی و حریم. تاریخ كربلا به این دلیل مذكّر-مؤنّث است كه در ساختن آن، هم جنسِ مذكّر عامل مؤثری است ولی در مدار خودش، و هم جنس مؤنّث در مدارِ خودش. این تاریخ به دست این دو جنس ساخته شد…

-کتاب «حماسهٔ حسینی»
-شهید مرتضی مطهری.

پزشکانِ «ایرانـی» برای «اولیـن‌بار در منطقـه» «مغزِ جنینِ داخل رحمِ مادر» رو عمل کردن تا بعد از تولد دچارِ سکتهٔ مغزی نشه. هربار که این خبر رو می‌خونی باز خارق‌العاده و عجیبه! ماشاالله.

امیدوارم این خبـرها انقدر بچرخـه تا برسه ‌دستِ سیاسیونــی که این‌روزها پشتِ تریبــون‌هاشون از «خودباوری» هیچ خبری نیست! ولی از حرف‌های تکراری، چرا!

به یکی‌تون که گفتم: ممنون! ولی من مَرد نیستم. گفت: چه حرفیه داداش؟! نامَرد دشمناتن. گفتم: مرسی ولی من خانم هستم. داداش نیستم! شاکـی شد که چرا محتوایِ کانال دخترونه نیست؟ =)))
سطحِ دقت و توقعات یه مقدار عجیب شده. فکر کنم باید یه پروفایلِ صولَتی بذارم برا کانال.

بچه‌ها ممنونم که هرسال روزِ مرد رو بهم تبریک می‌گید. ولی بخدا من آقا، مَرد، پسر، مذکر نیستم. =)))))))

دیشب اسرائیل طیِ دوساعت ۲۰ حملهٔ وحشیانه به غزه انجام داد. چادرِ آوارگانِ فلسطینی‌ باز هم در آتشِ حملاتِ‌عمدی صهیونیست‌ها، با سلاح‌هایِ غربــی سوخت و چندین‌نفر شهید شدن. اما صدایی از کسی درنیومد!

سوختن با سوختن فرق می‌کنه، آتش با آتش فرق می‌کنه؛ برایِ عده‌ای که این‌روزها، بی‌تفاوت نسبت به سال‌ها کُشتار، غصب و نسل‌کشیِ عیان، فقط می‌نویسن pray for L.A.

یکی از زیبا‌ترین کلیپ‌هایی که دیدم و دیدم و بارها دیدم..
————-
«مردانگی» برای هرکسی تعریف و قالبِ خاصی دارد. و برایِ من تعریف می‌شود در این غیرت‌ها، وطن‌دوستی‌ها، پایِ عشق ماندن‌ها، معرفتِ ماندن و ساختن، مرامِ جنگیدن و جهاد، دانستنِ الفبای ایثار، امید و ایمان، روزِ مرد مبارک باشد بر مردانِ مردِ روزگارِ ما، فرماندهانی که سرباز شدند نه «سربار»، و سربازانی که هرکدام یک فرمانده‌‌اند! گمنامانِ نام‌دار؛ از آن روزهایِ جنگ تا جهادِ امروز..

این‌جا بایدن و جیمی لی‌ کرتیس- بازیگرِ امریکاییِ حامی‌اسرائیل- وضعیتِ لس‌انجلس رو به مناطقِ جنگ‌زده‌ای مثل غزه تشبیه می‌کنن! و برایِ من جدای از همه‌چی، یه چیزی عجیبه!

این‌که این‌ها وضـعیتِ خودشـون رو به مناطقی تشبیه می‌کنن که «خودِ امریکا پایِ ثابتِ جنگ و ویرانی در اون مناطق جنگ‌زده‌ست!» و در واقع وضعیتِ مناطق جنگ‌زده حاصلِ اقداماتِ عمدی عوامل نظامی و تحریمیِ تحت‌الحمایهٔ امریکاست! غزه، لبنان، افغانستان، عراق، سوریه، لیبی و … بقیهٔ کشورهایی که امروز حتی غرب‌گراها هم از شباهتِ بین لس‌آنجلسِ سوخته با اون کشورها، احساسِ ناراحتی و حقارت می‌کنن؛ یا توسطِ نظامیانِ امریکایی و غربی ویران شدن، یا سلاح‌هایِ کشندهٔ امریکایی، یا تحریم‌هایِ غربی، یا وِتویِ قطعنامه‌هایِ آتش‌بس. و این چیزیه که خیلی از صفحات مجــازی غیرایرانی دارن این‌روزها بهش می‌پردازن.

سوالم اینه:
چرا از این مقایسه، احساسِ حقـارت می‌کنن؟! مگه این کشورهای جنگ‌زده‌ که در بحبوحهٔ جنگ هم از تحریم‌ها، وتوها و ممانعت‌هایِ اینا از دریافتِ کمک‌های بشردوستانه هم در امان نبودن؛ از روزِ اول چنین اوضاعـی داشتن؟ [مثلاً] بیروتِ لبنان عروسِ خاورمیانه نبود؟

ترامپ گفته بود:
«اگه تا روزِ تحلیف من گروگان‌هایِ اسرائیلـی در غزه آزاد نشن، در خاورمیانه جهنمی به‌پا می‌شه!» اما حالا همهٔ تصاویری که در فیلم‌های اخرالزمانی هالیوود می‌دیدیم؛ در آتش‌سوزی منطقهٔ معروف و سلبریتی‌نشین در کالیفرنیای امریکا می‌بینیم.

درحالیکه امریکا ۴۰ میلیارد دلار به اسرائیل برایِ جنگ و کُشتار و نسل‌کشی و به بار آوردنِ ویرانی در غزه کمک کرده؛ خسارات این آتش‌سوزی به ۱۵۰ میلیارد ‌دلار رسیده!
تصاویرِ سوختن مک‌دونالد در آتش، پر کردنِ آب داخل کیف‌دستیِ خانم‌ها توسط اتش‌نشان‌ها برای مهارِ آتش! تخلیهٔ بیمارستان، فرارِ مردم و سوختنِ خانه‌های اعیانی، دزدی و غارت از خانه‌ها، گریهٔ جیمز وود بازیگرِ امریکایی -که حامیِ نسل‌کشی در غزه بود- روی آنتن سی‌ان‌ان! اگه یکی از این تصاویر از ایران مخابره می‌شد؛ نمی‌دونم چندتا سلبریتی و بلاگر و فعالِ مجازی می‌خواستن با عبارتِ «مملکتِ نفرین‌شده! این‌ها همه‌ش بخاطر اون شعار‌های مرگ بر امریکاست که می‌گید! بجای کمک به غزه و لبنان، به خودتون برسید! ای جهان‌سومی‌ها!» رو زخمِ بقیه نمک بپاشن.

امریکا اینترنشنال و سلبریتی و خودتحقیر نداره که این‌جور وقتا اظهار‌فضل کنن؟

ما باید فهمِ خودمون از دین و انقلاب رو، به یک «فهمِ تمدنی» تبدیل کنیم. باید نقش خودمون رو درست پیدا و ایفــا کنیم و وقت‌مون رو برایِ «هیچ» هدر ندیم!
چون در حالِ برداشتن تعیین‌کننده‌ترین گام‌ها، برای ظهورِ امام‌مهدی (عج) هستیم!

•استاد شجاعی| پیشنهادِ به‌موقع و خوب.👌🏻

هفت‌تپه یکـی از هـزاران کارخـانه‌ای بود که در دولتِ شهیدرئیسی به آرامش رسید؛ دوبار نگران شد..

کارگران این کارخانه انقدر نجیب‌اند که اعتراضِ صنفیِ خودشون رو که مجدداً بخاطر نگرانی‌ها کلید خورده؛ در ایام شهادت حاج‌قاســم، و به احترامِ سردار، متوقف کردن.
محمد خنیفر- یکی از فعالین کارگریِ هفت‌تپه- توی مصاحبه‌ای از اقدامات شهید‌رئیسی برای این کارخانه حرف می‌‌زد؛ از تبرئهٔ همهٔ کارگرها در زمان ریاست بر قوهٔ قضاییه تا احیای کارخانه و شنیدنِ حرف همهٔ کارگرهای هفت‌تپه و هپکو و… در زمان ریاست‌جمهوری! وسطِ حرف‌ بارها می‌گفت «خدا رحمتش کنه، خدا رحمتش کنه شهید بزرگوار رو»، و تو یه مصاحبهٔ دیگه گفت «شهید‌رئیسی مثلِ منجی برای هفت‌تپه بود! ما هیچ‌وقت فراموشش نمی‌کنیم…» رحمتِ خدا به سید ابراهیم رئیسیِ عزیز…

معنی، منشاء و هدفِ واقعی شعارِ «زن‌زندگی‌آزادی» در چندثانیه! پِلَنی که «حقوق بشر غربی» با شعارِ صلح و آزادی برایِ کشورها چیده.

از یادگاری خبرنگارِ اینترنشنال بر ویرانه‌هایِ نوارِ‌ غزه؛ با پشت‌صحنهٔ تخریب و غصب و نسل‌کشی؛ کُشتار بیش از ۵۰ هزار انسان، تجــاوز و شکنجه، بمبارانِ خبرنگار و پزشک و زن و بچه و بیمارستان و مدرسه و پناهگاه! تا یادگاری رویِ دیوار سفارت ایران در سوریه و پاره کردنِ عکس حاج‌قاسم؛ با پشت‌صحنهٔ بمباران و تخریبِ همهٔ زیرساخت‌های سوریه، اشغال سوریه توسط اسرائیل و حملات بی‌امان و تثبیت پایگاههای نظامی توسطِ غربی‌ها، کُشتار دسته‌جمعی و شکنجهٔ مردم کفِ خیابان توسطِ تروریست‌های داعشی؛ که سابقهٔ سر بُریدن و تجاوز و ایجاد جوی‌هایِ خون رو در کارنامه‌شون دارن. تروریست‌هایی که زنان رو در خیابان اعدامِ خیابانی می‌کردند!
و این بین، شاید پیامِ ویژهٔ نتانیاهو برای ایرانی‌ها مهم‌ترین تفسیر از هدفِ این شعار برای ایران بود.


و همگی با یک جمله؛ زن‌زندگی‌آزادی!
بنظرم باید از این رسانه‌ها تشکر کرد! طور دیگه‌ای نمی‌شد هدفِ واقعـیِ از تکرار این شعار توسطِ این اوباش رو برایِ ایرانی‌ها ترسیم کرد.

🇵🇸•كآفِه رَحيـــٓــمی•🇮🇷 pinned an audio file

ما می‌شینیم یه گوشه و مشغولِ غر زدن می‌شیم تا از قافله عقب نیفتیم؛ اما یادمون می‌ره در شرایطی‌که یک کشور بغل گوشِ ما تحت سلطهٔ تروریست‌های آنکارد‌کردهٔ کت‌شلوارپوش قرار گرفته و تروریست‌ها با حمایتِ غربی‌ها و صهیونیست‌ها در منطقه به آزادی عمل رسیدن؛ تامینِ امنیتِ مراسم‌هایی مثل سالگردِ شهادت حاج‌قاسم و لیلهٔ‌الرغائب و این قبیل مراسم‌ها، چه زحمت و تلاش شبانه‌روزی‌ای رو پشتِ سر گذاشته. منتظریم اتفاقِ تلخی بیفته تا صفر تا صدِ زحمات عاملان امنیت رو زیرسوال ببریم؛ درحالی‌که حواس‌مون به این زحمت‌ها و تلاش‌ها که در این سکوتِ خبری- و در این شرایطِ منطقه- اتفاق میفته؛ نیست!
خدا به عاملانِ تامینِ امنیت که گمنا‌م‌ و نامدارند؛ سلامتی، قوّت، ایمانِ روزافزون و توانِ بیشتر و بیشتر بده.

کسی که «شُکرگزاری» نصیبش شد؛ باید بهش گفت تولدت مبارک! چون اون‌موقع‌ست که به مقامِ انسانی می‌رسه.

به تعبیر و فرمایشِ امام‌هادی(ع)؛ اون شُکرِ‌نعمتی که به‌جا میاری، تورو به سعادت نزدیک‌تر می‌کنه تا خودِ اون نعمت! نعمت کالای دنیاست؛ اما شُکرگزاری هم خاصیتِ دنیایی داره و هم اخروی!

پس بیا یه دفتر برداریم؛ بنامِ دفتر شکرگزاری!
•استاد شجاعی| پیشنهادِ خوب!

🇵🇸•كآفِه رَحيـــٓــمی•🇮🇷 pinned «»

🇵🇸•كآفِه رَحيـــٓــمی•🇮🇷 pinned «»

«تو هم برایِ ما دعا کن، آقایِ سلیمانی..»

- چه خوش رسمِ رفاقت اَدا کردی، آقا‌سیّد!

-در لیلة‌الرغائب این «لیلا»یِ توعه که بهت قیمت می‌ده.

-استاد شجاعی می‌گن لیلة‌الرغائب به معنیِ شب آرزوها نیست که شما بشینی لیستی از آرزوهایِ دنیویِ خودت رو بنویسی؛ گرچه اینم خوبه. ما جز خدا کسی رو نداریم که بتونه ارزوهای ما رو برآورده کنه؛ اما امشب باید انسان به کمالی برسه که بتونه آرزوها و رغبت‌هایِ خودش رو تنظیم کنه؛ اون کمالی که رغبت‌هایِ انسان رو به اوج می‌رسونه لیلایِ آدمه. اوجِ خواستن‌هاست. آدم رو صاحب‌نیت می‌کنه. لیلا یعنی اونی‌که صبح تا شب برایِ رضایتش زندگی می‌کنی؛ چشمت به گنبد حرم میفته یادش می‌کنی؛ تو با لیلایِ خودت محشور می‌شی. اگه می‌بینی یکی با یه شکستِ عاطفی و مادی از راهی که توش قرار گرفته پا پس می‌کشه؛ یعنی اون آدم «لیلا» نداشته. لیلایِ اون شخص خودش بوده که به محضِ این‌که در خطر افتاد؛ خسته شد. چنان خشکسالی شدن اندر دمشق؛ که یاران فراموش کردند عشق…
رزمنده‌هایِ دفاع مقدس رو می‌بینید؟ ما‌ه‌ها از خونه و زندگی و آسایش و آرامشِ خودشون دور بودن اما از مسیرِ حق کوتاه نیومدن ‌و خسته نشدن؛ مجاهدینِ حزب‌الله رو می‌‌بینید که با چشم‌ها و دست‌هایِ از دست‌داده هم دست از ارمانِ خودشون برنمی‌دارن؟ چون «لیلا» داشتن، چون «لیلا» دارن. چون صاحبِ نیت بودن و رغبت‌هایِ خودشون رو جوری تنظیم می‌کردن که با وجودِ تمام سختی‌ها و مشکلات و بمباران‌ها و شاهدِ شهادت رفقا بودن؛ اون رغبت اون‌ها رو سرِ پا نگه داشت. مهمه که امشب آدم بگرده لیلایِ خودش رو پیدا کنه؛ لیلایِ من کیه که بخاطرش با وجودِ وضعیت‌هایِ نابسامانی که توش قرار دارم؛ از مسیرِ درست کوتاه نیام…؟
رغبت و لیلا داشتن یعنی همونی‌که باعث می‌شه در دستهٔ «أَلَآ إِنَّ أَوۡلِيَآءَ ٱللَّهِ لَاخَوۡفٌ عَلَيۡهِمۡ وَلَاهُمۡ يَحۡزَنُون» جا بگیری…


ای صاحبِ تمامــیِ رغبت‌ها! رغبت‌هایِ ما رو از جنسِ رغبت‌هایِ منتظرانی با ارادهٔ آهنین و زمینه‌سازانِ ظهورِ اون لیلایی قرار بده؛ که جهانی رو چشم‌انتظارِ او قرار دادی؛
«اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَعْوَانِهِ وَ الذَّابِّینَ عَنْهُ وَ الْمُسَارِعِینَ إِلَیْهِ فِی قَضَاءِ حَوَائِجِهِ وَ الْمُمْتَثِلِینَ لِأَوَامِرِهِ‏ و الْمُحَامِینَ عَنْهُ وَ السَّابِقِیـــن إِلَى إِرَادَتِهِ وَ الْمُسْتَشْهَدِینَ بَیْنَ یَدَیْهِ…»

ای ستونِ خیمـــه‌ای که، گفته او..

«خداوندا!
تو را شکرگزارم که پس از عبدِ صالح‌ات خمینیِ عزیز، مرا در مسیر عبدِ صالح دیگری که مظلومیتش اعظم است بر صالحیتش، مردی که حکیمِ امروز اسلام و تشیّع و ایران و جهانِ سیاسیِ اسلام است، خامنـه‌ایِ عزیز -که جانم فدایِ جانِ او باد- قرار دادی.»

- حاج‌قاسم سلیمانی -

تاریخ شهادت خواهد داد؛ که نه‌تنها معاصرینِ تو، که حتی آیندگان هم مدیونِ توأند.
مدیونِ راه و آرمــانِ تو، اعتقـاد و باورِ تو، رهبر و مقتدایِ تو، مجاهدان و سربازانِ تو. ما تا همیشه مدیونِ توییم و اگر گاهی یادمان می‌رود که اگر نبود سلیمانی و نبودند سلیمانی‌ها؛ دختر‌هایمان لابه‌لایِ دستانِ اشقیاء دست به دست می‌شدند و جنین از شکمِ زنان‌مان بیرون می‌کشیدند و طفل‌ها را از مادرها جدا می‌کردند و روی آتش سرخ می‌کردند و به خوردِ مادران می‌دادند و مردان‌مان را در خیابان سر می‌بُریدند و مست می‌شدند از جویِ خون و تکه‌پاره شدنِ این خاک؛ از بی‌معرفتیِ ماست. از بی‌معرفتیِ ماست که یادمان می‌رود چه کسی و چه کسانی تو را از ما گرفتند. که یادمان می‌رود همین مدعیانِ وقیحِ صلح و آزادی؛ نیمه‌شبی دستورِ مستقیم دادند به ترورِ تو، تو که قهرمانِ مبارزه با توحّشِ تکفیــری‌ها، تروریست‌ها و قاتلانِ صلح بودی! خدایِ تو کاش این بی‌معرفتی‌هایِ ما را ببخشد. رفیقِ عزیزِ صمیمیِ آقاسید‌علیِ عزیزِ ما.

خودِ من به قبل و بعدِ ۱۳ دی‌ماه ۹۸ تقسیم شدم؛ به دو قسمتِ نامساوی! یک قسمت بی‌شما و بی‌ولایت و بی‌انتظار، یک قسمت با کفهٔ سنگینِ با شما و با حُبِ ولایت و با شوق و استیصالِ انتظار. دومی برایِ من قشنگ‌ است، شیرین است بااین‌که گاهی دردم می‌‌گیرد از این روزها! دردِ داغ ولی آرامی که به من می‌گوید که هنوز زنده‌ای! زنده‌ای که درد می‌کِشی و نگاهت را به بالا دوخته‌ای و سر به هوا بودن؛ اینجور وقت‌ها چقدر خوب است.
اقای ساعت یک و بیست! اندازهٔ تمام روزهای این پنج‌سال دلم برای شما و روزهایی که بودید تنگ شده؛ این روزها بیشتر. اندازهٔ تمام ثانیه‌هایِ امید برایِ انتشارِ تکذیبیه‌ای، چیزی! اندازهٔ لحظاتِ دلهرهٔ ناتمامِ شبی از شب‌های اردیبهشتِ ۱۴۰۳، ‌شبی که سخت صبح شد! باز «انّالله…»ِ تلویزیون درِ گوش‌ ما گفت «آه از غمی که تازه شود با غمی دیگر»، صلواتِ خاصهٔ حضرت رضا(ع) که پخش شد؛ فهمیدیم خادم‌الرضا پیشِ شما و حضرتِ رضا مهمان شد. به اندازهٔ ثانیه‌هایِ جانکاهِ شبی از شب‌هایِ مهرماهِ ۱۴۰۳، که سیدحسن هم از گودال به مهمانیِ آسمانی‌ها رسید. و به اندازهٔ همهٔ شب‌هایی که سخت، صبح شدند!
آدم‌حسابی‌هاییِ روزگارِ من! حالا که جمعِ شما در آسمان حسابی جَمع است؛ که زنده‌اید و در خندهٔ مستانه‌تان عندربّهم‌یرزقون‌اید حسابی، نگاهی به این پایین اگر بکنید؛ ملالی نیست جز دوریِ شما. جز دل‌تنگی برای شما و جَمع‌تان که هرکدام‌تان نخِ اتصالِ «منِ ‌هیچ» بودید؛ به آنهایی که «همه‌‌چیزند!»
من منتظرم. هنوز و تا همیشه. منتظرم تا در خیلِ صالحان برگردید؛ در رکابِ امام‌مان. من منتظرم و این شوق و استیصالِ انتظار را در بامدادِ ۱۳ دی‌ماه ۹۸، شما به من هدیه دادید. و حالا من منتظرم تا یک شبی، بینِ این شب‌هایی که سخت به صبح رسیدند؛ صبحِ وصال برسد...


اقای ساعت یک و بیست! به اندازهٔ تمامِ سال‌های جان‌فدایی‌تان که خسته شدید ولی خواب به چشم‌تان نیامد؛ از شما ممنونم، به شما مدیونم! و دلم برای شما تنگ است. خیلی! همین!

«یوم‌اللهِ» ۹ دی ۸۸ رو مردمِ ایران رقم زدند. در جواب به اون عده‌ای که با اعلامِ «توهّمِ پیروزی» پیش از موعد در رسانه‌ها، با تئوریِ بی‌مبنایِ داماد لرستان؛ به نظام انگِ تقلب در انتخابات زدند؛ درحالی‌که حتی یک برگ و یک‌خط مدرک برای این «ادعا» نداشتند که در پاسخ به دعوتِ رهبرِ انقلاب برایِ بررسی «سندِ این ادعای دروغ» ارائه بدن؛ عده‌ای که غالباً طلبکار و مدعیِ دموکراسی و جمهوریت‌اند؛ اما انتخابِ مردم در انتخاباتِ ۸۸ با مشارکت بیش از ۸۵درصدی رو زیرسوال بردند و اساساً جمهوریت برای اون‌ها تا زمانی معنا داره که نتیجه به کام‌شون باشه؛ عده‌ای که در خلوت گفتند «ما نمی‌گوییم تقلب شده!» ولی هیچوقت بابتِ ایجاد ناآرامی در کشور، تحریم‌ها‌ علیه ملت، زیرسوال بردنِ انتخابِ مردم و مهم‌تر از همه «اهانت به ساحتِ صاحبِ عاشورا» عذرخواهیِ علنی نکردند! ‌ روزهایی که فتنه «سبز رنگ» بود! روزهایی با ارمغانِ «تحریمِ بیشتر» و «ایجاد شکاف و دودستگی» در جامعه! سناتور جان ‌مک‌کینِ امریکایی دربارهٔ تحریم‌های اون‌روزها گفته بود «بالاخره قطعنامهٔ تحریم‌های بیشتر علیهِ ایران به تصویب رسید! ما باید کنار این جنبش بایستیم، لازم است که اهداف آنان را اهداف خود بدانیم. منافع آنان منافع ماست و تلاش‌هایشان، تلاش‌های ما!» اما حامیانِ فتنهٔ اون‌روزها، امروز نگرانِ تحریم‌ها و ارتباط با دنیا شدند؛ به هدفِ القایِ سازش، بنامِ تنها راهِ نجات و آشتی! روزهایی که ناآرامی‌هایِ ۱۴۰۱ پیشِ اون‌ها بیشتر شبیه به یه اپیزودِ کوتاه از یک سریال بلند بود! روزهایی با هلهله، کف و سوت در عاشورایِ ۸۸. اما باز هم «عاشورا» بود که نقطهٔ عطفِ بیداری مردم شد.

نباید فراموش کرد؛ که ما با عناصرِ «فتنهٔ تقلب» آشتی نمی‌کنیم. حتی اگر امروز تغییر نام و عنوان ‌داده باشند!

گفتم حالا که دل‌گیری و گره افتاده به کارهات؛ حتماً می‌ری مشهد. امام‌رضا که ول‌ت نمی‌کنه! رفتی، زیارت که کردی، بشین این‌جا، همین پایینِ عکس. هرچی حرف تو دلته بریز بیرون؛ ساعت‌ها بشین همین‌جا. این‌روزهای عجیبی که داره می‌گذره رو خلاصه کن تویِ «کم‌گوی و گُزیده گوی» تا گره‌ وا بشه به معجزهٔ سکوت.
رفتم و نشستم همین‌جا؛ دوسه‌ ساعت! آدم‌هارو نگاه می‌کردم؛ یه دخترخانمِ نابینا اومد کنارِ عکس وایساد؛ عینِ همون سه ساعتی که من نشسته بودم؛ اون وایساده بود و اشک می‌ریخت. یه پیرزنی از دور اومد گفت «سیّد بالام هارداسان؟» دست کشید رو عکس رو رفت. یه دختربچه‌ای به مامانش گفت «مامان این کیه؟» مامانه گفت «رئیس‌جمهورمونه» اون خانمه هیچی نگفت؛ فقط نگاهِ عکس کرد. فاتحه هم نخوند، انقدر نگاه کرد تا اشکش ریخت. اون‌یکی می‌گفت روحت شاد سید! بگذر ازمون. یکی دیگه کنارم نشسته بود؛ دید زل زدم به عکس. گفت «چه‌می‌دونم! شاید اگه بجایِ روستاها و سفرهای استانی و افتتاحِ پروژه و احیایِ کارخونه‌های تعطیل‌شده و شب و روز کار کردن؛ می‌رفت کنسرت یا پشت میزی و جلویِ دوربینی بود؛ الان بینِ خودمون بود! اما حالا مهمونِ آقاست.»

آه کشیدم، بغض‌م شکست! همین.

اونجا‌که حاج‌مهدی‌رسولی می‌خونه:
«شــرح و شأنِ ذی‌القُربیٰ زهراست؛
نـور و تطــهیر و طــوبیٰ زهـراست..
از حدیثِ کســاء فهمیدم
محــورِ آلِ‌عبا زهراست..»

همون‌جا که وقتی خداوند فرمود «اى فرشتگانِ من و اى ساكنانِ آسمانهایم! به‌راستی كه من نیافریدم آسمانِ بنا‌شده و نه زمینِ گســترده و نه ماهِ تابان و نه مهرِ درخشان و نه فلکِ چرخان و نه دریایِ روان و نه کشتیِ در جریان را! مگر بخاطرِ دوستی این پنج تن، اینان‌كه در زیر کَساء هستند..» حضرت‌جبرئیل پرسید اين پنج‌نفرى كه اين‌همه فضائل دارن و آسمان‌ها و زمين و همهٔ موجودات به بركت وجودِ این بزرگواران خلق شده، چه كسانى هستن؟ و خداوند پاسخ داد: «هُمْ فاطِمَةُ وَاَبُوها وَبَعلُها وَبَنُوها»
«آنها فاطمه،پدر،همسر و فرزندانِ اویند..»


قربونِ اون خدایی که شمارو آفرید…
بابتِ این مسلمانی، شُکر.♥️

روزِ مادر ، روزِ زن مبارک!
که «زن مَگــو، مرد‌آفـرینِ روزگار…»🤍

مترس از شبِ یلدا،
بهار آمدنی‌ست،
به‌ خاکِ‌ کوچـهٔ‌ دیـدار، آب‌ می‌پاشند،
بخـوان‌ ترانه، بزن‌ تار، یار آمدنی‌‌ست!
صــدایِ‌ شیههٔ‌ رخشـش‌ ز دور می‌آید،
خبر دهید به‌ یاران؛ سوار آمدنی‌‌ست..
بس است هرچه پلنگان به ماه خیره شدند،
یگانه فاتحِ این کوهسار،
آمدنی‌ست…


- امیری اسفندقه-
العَجَل،العَجَـــل..

برگردیم به یلدایِ سال گذشته…
در سفر استانی بود؛ که مهمانِ سربازان شد.
—————-
برایِ من طولانــی‌ترین شبِ عمرم، تا امروز و با اختلاف؛ شبی از شب‌هایِ اردیبهشت ۱۴۰۳ بود. طولانی‌ترین و چشم‌به‌راه‌ترین..

می‌گفتید شـش‌کلاس دارد! حالا دنیا ماند برایِ «فیلسوفانِ پرادعایِ زبانِ‌دنیا‌بلد و تریبون‌دارانِ هتّاکشــان! که پشتِ دیوارهای بلنــد و درهایِ بسته، بنامِ مردم؛ با مدیران دیدار ‌کنند…»

بخشی از مخاطب، «بازیگری» رو دوست داره و با بهانه‌هایِ متفاوت براش توجیه می‌تراشه؛ بازیگری به معنیِ ظاهربینی! اکت‌های نمایشی و پربازدید رو می‌پسنده؛ براش مهم نیست که بطنِ ماجرا چیه! مدل راه‌رفتن؛ یه‌کَتی و لاتی! کج یا راست! غر زدن‌هایِ بی‌راه‌حل و بدونِ داشتن یک‌ خط ‌برنامه، اصطلاحات عامیانه، حرکت‌هایِ عوامانه، تِیک‌آف‌هایِ خلبانیِ ویوبگیرِ مناسبِ تیتر! انگلیسی‌ حرف زدن‌هایِ بدونِ توجه به محتوا! هشتگ‌هایِ عــوام‌فریبانه، تیترهایِ زرق و برق‌دارِ رسانه‌هایِ خاصِ جنجال‌سازی که به استانداردهایِ دوگانه مشهورند، اولویت‌هایِ هشتگ‌سازِ مناسبِ دعوا و سروصدا! مثلِ قومیّت و جنسیت و مذهب و… مجموعه‌ای از این‌ فاکتورهایِ صرفاً شکلیِ تیترساز رو می‌پسنده و معیارِ انتخاب قرار می‌ده؛ خواه دربارهٔ اونی که برایِ خوانندگی مناسب نیست اما کلیپِ آواز خوندن‌ش میلیون‌ها ویو می‌گیره؛ خواه دربارهٔ بازیگری که اساساً بازیگرِ خوبی نیست؛ اما چهرهٔ زیبایی داره پس فروشِ بیشتری داره! یا فیلمی که سناریویِ زننده و بی‌محتوایی داره اما بخاطر حضور سلبریتی‌هایِ معروف رکورد فروش رو می‌زنه!
و یا دربارهٔ فرد و تیمی که -هرچند فاقدِ سوء‌نیت- بدیهی‌‌ترین فاکتور برایِ قرار‌گرفتن در مهم‌ترین مسئولیتِ سیاسی در قوهٔ مجریه رو نداره؛ مثل «لااقل یک‌خط برنامه»، «یک ایدهٔ کلی و حداقلی نسبت به مسائلِ ‌پیش‌رو» و «تسلّطِ کافی یا حداقلی به مطالبِ مورد ارائه در جلساتِ مهم»، اما…

شاید برایِ همینه که یه عده «رسانه‌ساز» و «رسانه‌باز» در واکنش به بعضی از اتفاقاتِ مشابهِ این توصیف‌ها، این‌روزا می‌گن «خب چی می‌شه مگه؟ چی شده مگه؟ اخّی. چه اکت‌هایِ خوبی!» و بی‌تفاوت به اصل و اولویت‌ها و سوءمدیریت‌ها و بی‌برنامگی‌ها، مشغولِ دستاوردسازی‌ از همین حاشیه‌هان.

🇵🇸•كآفِه رَحيـــٓــمی•🇮🇷 pinned «یه مدته که گوش دادنِ چندباره به صوت‌هایِ کامل بیانات رهبری رو بعنوان یه روتین تو برنامه‌م قرار دادم؛ و بعد اگر بتونم، خوندنِ متنِ کامل. و وقتی فیلم یا صوتِ کامل رو در جلسات یا موضوعات مختلف می‌بینم و می‌شنوم؛ تعجب می‌کنم از بعضی برداشت‌هایِ ابتر و ناقص که…»

مودِ یه عده، این‌روزها این‌شکلیه‌!
البتـه جدید نیست؛ قبلاً گالیور وجودِ همچــین تحلیلگری رو کنارِ خودش تجربه‌ کرده. با وجودِ این‌ «ناتحلیلگرهایِ در نقشِ تحلیلگر فرو رفته» احتمالاً دیگه باید احساسِ نیاز به ستون پنجــمِ دشمن رفع شده باشه.

🇵🇸•كآفِه رَحيـــٓــمی•🇮🇷 pinned «شهید مطهری در کتابِ قیام و انقلابِ مهدی(عج) نکتهٔ خیلی دقیقی بیان می‌کنه که احتمالاً با احوالِ خیلی از ما منطبق باید باشه: «انتظارِ فرج و آرزو و امید و دل‌بستن به آینده دو‌گونه است: •انتظاری که سازنده و نگهدارنده است، تعهّدآور است، نیروآفرین و تحرّک‌بخش است؛…»

در همین راستا، کتابِ «قیام و انقلابِ مهدی(عج)» شهید‌مطهری(ره) و کتابِ «عصرِ ظهور» نوشتهٔ علامه‌کورانی، در نرم‌افزارِ طاقچه تخفیف خورده. پیشنهاد می‌کنم حتماً استفاده کنید.

پ.ن:
درصددِ تطبیقِ علائم و نشــانه‌‌ها نباشید.

شهید مطهری در کتابِ قیام و انقلابِ مهدی(عج) نکتهٔ خیلی دقیقی بیان می‌کنه که احتمالاً با احوالِ خیلی از ما منطبق باید باشه:

«انتظارِ فرج و آرزو و امید و دل‌بستن به آینده دو‌گونه است:
•انتظاری که سازنده و نگهدارنده است، تعهّدآور است، نیروآفرین و تحرّک‌بخش است؛ به‌گونه‌ای که می‌تواند نوعی عبادت و حق‌پرستی شمرده شود.
•انتظاری‌که گناه است، ویرانگر است، اسارت‌بخش است، فلج‌کننده است و نوعی “اباحی‌گری” باید محسوب شود.
این دو نوع انتظارِ فرج؛ معلولِ دو نوع برداشت از ظهورِ عظیمِ مهدیِ موعود(عج) است و این دو نوع برداشت به نوبهٔ خود؛ از دو نوع بینش دربارهٔ تحولات در انقلاب‌هایِ تاریخی ناشی می‌شود.»

———————
چقدر دقیق!
درواقع شما با دیدگاهِ اول درصددِ زمینه‌ســازیِ ظهـور و انجام‌وظیفه در راستایِ ایجادِ حکومتِ مهدوی برمیای؛ به همین دلیل انگیزهٔ جهاد در هر زمینه‌ای داری. نه‌تنها به زمینه‌سازی باور داری؛ بلکه به وظیفهٔ انسانی و مسلمانیِ “خودت” هم مسلط و عامِلی! از «به‌ظاهر شکست‌ها» ناامید نمی‌شی چون به یک غایتِ قطعی ایمان داری. به جلو پیش می‌ری!
ولی با دیدگاهِ دوم فکر می‌کنی ماهیتِ ظهور یک ماهیتِ انفجاریه. که صرفاً از اشاعهٔ گناه و فساد و ظلم و ستم و در نهایت؛ خفه‌شدنِ دنیا از ظلم‌ ناشی می‌شه. پس؟ مقابلِ هرشخص و جریانی که بخواد در برابرِ ظلم و گناه بایسته؛ قد علَم می‌کنی و به تقابل می‌پردازی. چون معتقدی دنیایِ پر از ظلم و ستم کمکِ بیشتری به ظهور می‌کنه. با هر تحرک، اصلاح و جهادی مخالفت می‌کنی! شاید به ظاهر خودت رو “منتظر” بدونی اما در باطن؛ نه تنها با اون گناه و ظلم، بلکه با ظالم هم موافقت می‌کنی. چون هردو رو عاملِ ظهور می‌دونی. در نتیجه با همچین تفکّری؛ دچار یأس، ناامیدی و گوشه‌نشینی می‌شی. این تفکّرِ عافیت‌طلبانه؛ چه بسیاره این روزها بینِ خودِ ما.

قبل از هرچیزی؛ این‌روزها باید تکلیفِ خودمون رو با خودمون روشن کنیم…

🇵🇸•كآفِه رَحيـــٓــمی•🇮🇷 pinned an audio file

مهم نیست این سیاسیونِ فراواقع‌گرای محـبوس در فانتزی‌هایِ خودساخته‌؛ چقدر پیگیرِ اثباتِ این «توهّمات‌»اند که با دنیا دعوا ندارند و دنبالِ تنش نیستند و «غرب اگر اقداماتِ سازنده کند، آمادهٔ مذاکره‌ایم!»
مهم این است که دنیایِ مدنظرِ آن‌ها با همه دعوا دارد؛ با هرکسی و هرچیزی که جلویِ قُلدری‌ش بایستد و شبیه‌ش فکر نکند، دعوا دارد. اصلاً دعوا بر سرِ موجودیت و ربوبیّت و بقاست!

دنیایِ مدنظرِ آن‌ها «امان‌نامهٔ نفاق‌آلودِ خوش‌خط و خال» می‌دهد تا راحت‌تر وعده‌هایِ زهرآلودش را قالب کند. بعد به شکلِ عبرت‌آموزی زیرِ پایشان را خالی می‌کند.

هشدار‌هایِ صـریح و چندبارهٔ رهبری گواه همین است. فهمِ این واقعیت در دنیایِ افسارگسیختهٔ سیاست کارِ سختی نیست؛ عاقبتِ آن‌هایی که به این وعده‌ها دل‌خوش کردند جلویِ چشم ماست! این وعده‌های توخالی نه آزادی به ارمغان می‌آورد، نه دموکراسی! و نه رفعِ تحریم. فهمِ این‌ها راحت است، مگر اینکه اساساً اراده‌ای برایِ فهمیدن، چشمی برای دیدن و گوشی برای شنیدن نباشد!

🇵🇸•كآفِه رَحيـــٓــمی•🇮🇷 pinned an audio file

من از یک «دفاعِ مقدس» می‌گویم.

ارتشِ بعثِ عراق ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ تجاوزِ خود به خاک مقدس جمهوری اسلامی را آغاز کرد و صَدّام در همان آغاز جنگ، وعده داد سه‌روزه خوزستان را فتح می‌کند و ادامه سخنرانی‌اش هم باشد برای یک‌هفته بعد در تهران!
اما نیروهایِ مردمی و پاسداران و نیروهایِ مسلح، با توانِ نظامیِ بسیار کم و تعدادِ کمِ نیروهایِ انسانی، با وجودِ خیانت‌ها و کارشکنی‌هایِ متعددِ بنی‌صدر؛ ۳۴ روز در برابرِ بعثی‌ها «مقاومت» کردند، بسیاری شهید و مجروح شدند تا صدّام خیالِ سخنرانی در تهران را به گور ببرد!
و بعدتر، همین مردم و نیروهایِ مسلح، با همان توانِ نظامیِ اندک خرمشهر را که ۵۷۸ روز در اشغالِ بعثی‌ها بود، پس گرفتند. خاک که ندادند هیـچ؛ با دستِ خالی «مقاومت» کردند و خاکِ اشغال‌شده‌شان را هم پس گرفتند.

با آن‌که موانع برایِ مقاومت و بهانه برایِ تقدیم‌ کردنِ وجب‌به‌وجبِ خاک و در نتیجه سقوط بسیار بود؛ اما «مقاومت» از دلِ همان جملهٔ جهان‌آرا برآمده؛ «شهر که سقـوط کرد پسش می‌گیریم! مراقب باشید ایمان‌تان سقوط نکند!»

«محورِ مقاومت» بر پایهٔ همین ایمان؛ زاده، رشد، تربیت و تکثیر می‌شود؛ آن‌هایی که از محوریتِ ایدئولوژیِ ریشه‌دارِ مقاومت فاصـله گرفتند، در نهایت تسلیمِ تزویر شدند.

این روزها و این صبح‌هایی که در ۱۴۰۳ دیدیم رو «صبح‌هایِ بُهت‌زدگی» نام‌گذاری می‌کنم؛ ولی نااُمید نه! هرگز.
و بله! راست می‌گفت که روزگاری می‌رسه که از «امید» گفتن و نوشتن، از مُد میفته و به سُخره گرفته می‌شه. اما باورِ قلبیِ من همینه؛ مبتنی بر وعده‌هایِ تخلّف‌ناپذیر.

بازارِ داغِ تحلیل‌ها -خصوصاً از ناحیهٔ ناتحلیلگرها- به قدری صفر و صَدی‌ست که نه‌تنها هیچ‌چیز به مخاطب اضافه نمی‌کنه؛ بلکه از اعتمادش کم هم می‌کنه!
در واقع در این بازارِ شامِ خبرهایی که بینِ تایید و تکذیب در رفت و آمدند، این فعالینِ عزیز خواسته یا ناخواسته دارن ذهنِ مخاطب رو که بصورتِ پیش‌فرض پر از سواله؛ به انحراف می‌کشن و در قبالِ این ساده‌سازی‌هایِ پُر مغلطه هم مسئولیتی رو نمی‌پذیرن!
چرا مسئولیت نمی‌پذیرن؟ چون متوجه نیستن یکی از ابزارِ ناامنی؛ ناامنیِ روانی و بی‌اعتماد کردنِ مخاطب نسبت به انواعِ تحلیل‌ها و تحقیرِ قوایِ نظامیِ مملکته.

ایا راهش اینه که سکوت کنیم بشینیم یه گوشه؟ خیر. راهش چیه؟ اگر خودتون رو خیلی عالِم به امور یا دلسوز می‌دونید؛ مطالبه کنید. مطالبهٔ شفاف‌ساز! اما مطالبه هم آدابی داره؛ کجای آدابِ مطالبه زیرسوال بردنِ سربازانِ کشوره؟ کجای آداب مطالبه ارائهٔ تز از زیرِ پتو و تحقیر و تمسخرِ اون‌هاییه که امروز آماجِ توهین‌هایِ شمان، و فردا به محضِ شهادت می‌شن «رفیقِ شهید»ِ شما؟ و یا کجایِ آدابِ مطالبه، ذکرِ ‌مصیبتِ مُدامِ «من می‌دونم! ما موفق نمی‌شیم! من می‌دونم! کارمون تمومه!» به سبکِ فلان شخصیتِ کارتونِ گالیوره؟

نمی‌دونم کجا و از چه کسی نقلِ قولی شنیدم که رهبرِ انقلاب- این سیدِ عزیز که امروز جایگاهِ او و فرماندهان‌ش رو مُدام به سخره می‌گیرن و فکر می‌کنن مطالبــه‌گرن!- ایران رو از ۷ جنگِ قطعی عبور داده! و بیش از ۴۰ سال در حصارِ پایگاه‌هایِ نظامی غربی به شما امکانِ زیستن در یک امنیتِ استثنائی داده. لذا اهمیتی نداره که این «امنیت» رو چقدر به تمسخر می‌گیرید!


در این آشفته‌بازارِ تحلیل و خلاء رسانه! منِ نوعی بعنوان یک مخاطبِ عادیِ بدونِ هیچ‌ تخصص نظامی؛ به رهبریِ رهبرِ عزیز، نقطه‌زن و نکته‌سنج، و به اون فرماندهانی که عمدهٔ سال‌هایِ عمرشون رو در جبهه‌هایِ مختلف سپری کردن و بارها شاهدِ پرپر شدنِ عزیزان‌ و رفقاشون بودن- رشادت‌هایی که صرفاً پُز دادن‌ش برایِ ما بوده- و نه عُشاقِ مذاکره‌هایِ ساده‌لوحانهٔ بی‌نتیجه و بدنتیجه؛ بیشتر از این تحلیل‌هایِ صفر و صدی اعتماد دارم. و البته منِ فردِ عادی هم مخاطبِ این فرمایشِ ولی‌فقیه‌ام: «کسانی‌که با فضای مجازی ارتباط دارند، به این نکات توجّه کنند! همه‌چیز را، هر چه به ذهن انسان می‌رسد، در فضای مجازی نبایستی منتشر کرد؛ ملاحظه کنید اثرش چیست؛ ببینید روی مردم، روی فکر مردم، روی روحیهٔ مردم چه تأثیری می‌گذارد!»

🇵🇸•كآفِه رَحيـــٓــمی•🇮🇷 pinned an audio file

دیدم رئیسـی خادمِ روضـــه‌ست؛
تقدیمِ زهـرا(س) می‌کند، جان را..
سیدحســن با خویـش آورده‌ست؛
مردانِ حزب‌اللهِ لبنـان را..
زهرا(س) میانِ جمع می‌گردد؛
تا که ببیند؛ مردِ میدان را..

- عجب تکمله‌ای شد از این هیئتِ تراز!
«بارون اومده..»

«وَ مَنْ يَتَّقِ‌اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً وَ يَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لايَحْتَسِبُ وَ مَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَی‌اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ‌اللَّهَ بالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ‌اللَّهُ لِكُلِّ شی‏ءٍ قَدْراً»

اگر کسی با منِ خدا معامله بکنه، خط قرمز‌هایِ منو زیرِ پا نذاره و تقوا داشته باشه؛ من راه رو براش باز می‌کنم. و از اونجایی که تو محاسباتش نمی‌گُنجه؛ براش کمک می‌فرستم!
این آیه مالِ «بن‌بست‌ها و گرفتاری‌ها»ست. اما لازمه‌ش اینه که در بحران‌ها، نبُری و نترسی!

———————-
این سخنرانیِ استاد عالی در محضرِ رهبر انقلاب، یکی از بهترین و به‌موقع‌ترین سخنرانی‌ها بود! در این وانفسایِ انواعِ تحلیل‌ها؛ حتماً گوش بدید و در تحلیل‌هاتون، از سنت‌هایِ الهی غافل نشید.

مستندِ «دولتِ دانشگاه»

یک‌بار سردبیر سازندگی نوشته بود: «محال بود مرحوم رئیسی تریبون به منتقدین بدهد!» عجب. این‌ها از هرکسی بهتر، خبر از واقعیت دارن؛ ولی کاش یک‌دور همین مستند رو ببینن و «منصفانه» قلم بزنن! گرچه «سیدابراهیم رئیسی» دیگه بینِ ما نیست…

در کادرِ ریاست‌جمهوری هیچکس حقِ ماموریت نمی‌گرفت.
شهید‌رئیسی می‌گفت «شرط سفرِ من این است؛ هرکسی نمی‌خواهد؛ نیاید! چرا دلاری که در کشور نوسان پیدا می‌کند را باید صرف حقِ ماموریت کرد؟ اگر کسی می‌خواهد؛ حق ماموریت ریالــی می‌دهیم؛ اما دلاری خیر!»
در این دوسال و نیم یک دلار؛ یک یورو هم برای سفرهایِ خارجی داده نشد…

روزنامهٔ سازندگی برایِ مخالفتِ مجلس با فوریتِ لایحهٔ دولت برای تغییر قانون بخاطرِ یک‌نفر نوشته بود «پشتِ پا به وفاق!» یادِ این نقلِ قول دکتر زادبر افتادم؛ معاون وزیرِ دولتِ شهید ‌رئیسی را که برداشتند؛ عده‌ای به شهید‌رئیسی گفتند چرا چیزی نمی‌گویی؟ اعمال قدرتی کن! شهید‌ رئیسی گفت: «کشور ظرفیتِ جنجــالِ جدید ندارد! بگذارید بگویند رئیسی را سرِ جایش نشاندیم.»

—————————-
نه تکرار می‌شوی و نه تکراری! رهبری همان‌روزها گفتند: «بنده هرچه فکر می‌کنم، هم برای خودم، هم برایِ کشور...احساس می‌کنم که هیچ جبرانی ندارد؛ خسارتِ سنگینی‌ست..»
مرورِ این‌ها -برایِ من هر‌روز- دلِ آدم را می‌سوزاند، خصوصاً وقتی یادِ تخریب‌هایِ غیرمنصفانهٔ آنهایی میفتی که حالا..!
بگذریم! بگذریم، که هیچ‌چیز از نگاهِ خداوند پنهان نخواهد ماند.

۱۴ کشور به قطعنامهٔ آتش‌بس در غزه رأی مثبت دادند، آمریکا برای چهارمین‌بار آن را وتو کرد. این پیشنهاد رد و از دستور کار خارج شد.

دقت کنید؛ هنوز دولتِ ترامپ روی کار نیامده! آن‌وقت در ایران یک طیفِ سیاسی منتظر بودند که کاملا‌هریسِ دموکرات بیاید و با او مذاکره کنند و از مذاکره با طرفی که آتش‌بس را از زنان و کودکانِ غزه دریغ می‌کند؛ دستاورد کسب کنند. برجام را هم با دولتِ دموکرات اوباما بستند و در همان دورهٔ دموکرات‌ها هم ۷ بار نقض شد و در نهایت ترامپِ جمهوری‌خواه از آن خارج شد! ما ماندیم و تعهداتی که تا خرخره انجام دادیم و امتیازی که نگرفتیم و چاله‌هایی که پیشِ روی ماست؛ چطور ممکن است زیرِ بار تعهدی بروی که چه انجام بدهی چه انجام ندهی؛ عاقبتش از چاله به چاه است؟! و آن را دستاوردِ بی‌بدیل هم بدانی! چطور ممکن است «عبرت» در هیچ‌کجایِ حیات سیاسی‌ات جایی نداشته باشد؟ حالا دوباره واردِ این سیکلِ معیوب شده‌اند و به مذاکره با ترامپ و وعده‌هایِ آتش‌بسِ این موجودات دل بسته‌اند. دورِ تسلسلی که پایانی ندارد.

حاج‌آقا حاج‌علی‌اکبری در پاسخ به سوالی دربارهٔ این‌که از نظرِ رهبر انقلاب در چنین شرایطی برایِ موفقیتِ جبههٔ مقاومت، چه دعای بخوانیم بهتر است؟ گفتند:
رهبرِ عزیزمان، خواندنِ سورهٔ فتح، دعای چهاردهم صحیفه سجــادیه و دعایِ توسل را برای موفقیتِ جبههٔ مقاومت توصیه کردند.

بخوانیم.🌱

در ابتدای سر دادنِ شعار «وفاق» می‌پرسیدیم خب محدودهٔ این وفاق کجاست؟ منظورتان از وفاق چیست؟ وفاق با چه کسی و به چه منظوری؟ هرکسی سازِ خودش را می‌زد. حالا با مرورِ زمان بیشتر مشخص می‌شود. روزنامهٔ سازندگی بخاطر مخالفتِ ۲۰۷ نماینده با فوریتِ لایحهٔ دولت مبنی بر تغییرِ قانون برای حضور یک‌نفر در دولت؛ تیتر زده «پشتِ پا به وفاق!»

یعنی از نظرِ این طیفِ همیشه طلبکارِ مدعی، اگر نماینده‌ای اعتراض کند که اقای دولت! در میانِ این‌همه اولویتِ فوری؛ مثلِ بازگشتِ قطعی‌هایِ برق و خساراتِ وارده به مردم به واسطهٔ آن، خالی شدنِ ذخایرِ گازوئیل نیروگاه‌ها در سه‌ماهــهٔ گذشته، گرانیِ دستوریِ ۳۰درصدیِ خودرو- دقیقا نقطهٔ مقابلِ شعارتان در ایام انتخابات- بودجهٔ تورم‌زایی که تنظیم کرده‌ای؛ برنامه‌ت برایِ اصلاحِ قیمت سوخت- برای جلوگیری از تکرارِ فاجعهٔ آبان ۹۸! مسئلهٔ ارز و نان و … الان چه وقتِ فوریتِ لایحهٔ اصلاح فلان قانون است؟ آن‌هم بخاطرِ یک‌نفر؟ به «وفاق» پشتِ پا زده. پس وفاق یعنی هرچه ما می‌گوییم کسی مخالفت نکند، موافقت کنید تا خش برندارد چینیِ نازکِ وفاقِ ما. بی‌برنامه و بلاتکلیف!

به مناسبتِ ده سالگیِ طاقچـه؛ تعدادِ زیادی از کتاب‌های موجود در این نرم‌افزار تخفیف‌هایِ خوبی خوردن. مثلا «خار و میخک» که شهید یحیی‌سنوار در طولِ سال‌های طولانی اسارت در زندان‌های اسرائیل نوشته، ۷۰٪ تخفیف خورده. اگر خواستید از این فرصت استفاده کنید.

بخاطر یک‌نفر، می‌خواهند قانون را عوض ‌کنند؟

دولتی‌ها میانِ این‌همه دغدغه و اولویتِ فوری؛ دور هم نشسته‌اند یک لایحه‌ای تنظیم کرد‌ه‌اند و به مجلس تحویل داده‌اند مبنی بر آنکه «قانون نحوهٔ انتصابِ اشخاص در مشاغل حساس» را اصلاح کنند و به واسطهٔ آن آقای ظریف که احتمالاً خانواده‌ش دو تابعیتی محسوب می‌‌شوند -توضیح خاصی دراین‌باره ارائه نداده‌اند!- را بتوان در دولت به‌کار گرفت! چون به‌کار‌گیریِ ظریف در دولت خلافِ قانون است! کارشناسانِ این حوزه می‌گویند اگر انگیزهٔ حضور در عرصهٔ خدمت را داری؛ تابعیت مضاعف‌ات را می‌توانی ترک کنی. که امروز مجلس طیِ یک حرکتِ مبارک با رایِ قاطع ۲۰۷ نمایندهٔ مخالف با فوریتِ این لایحه مخالفت کرد تا به‌ صورتِ عادی به کمیســیونِ اجتماعی ارجاع شود.
نماینده‌ای گفت «مگر قحط‌الرجال است؟! الان مگر دغدغهٔ ما در این شرایط دوتابعیتی‌هاست که می‌نشینید لایحه با فوریت برایش تنظیم می‌کنید؟!»

فعلاً اوضاع همین است. و بله واقعاً عجیب است؛ یک بلاتکلیفیِ فاحش و زیست در حاشیهٔ دولت! هشــتگ‌هایی در دنیایِ موازی؛ در میانِ لیستی از اولویت‌هایِ فوری!

آن‌روزها تا منتقدینِ برجام دهان باز می‌کردند، عاشقانِ دوآتیشهٔ برجام به آنها می‌تاختند که ای تندر‌ها! به جهنم که می‌ترسید؛ بروید جایِ گرم که نترسید! اصلِ حرف را نفهمیدند؛ برجام را با آن‌همه خسارتِ از پیش تعیین‌‌شده گرفتیم و همهٔ تعهدات را هم انجام دادیم و ماه‌ها صبر کردیم و «هیچ» نگرفتیم؛ حالا ماندیم با این‌همه خسارتِ آتی که خودمان امضا کردیم! بی‌آنکه باز چیزی بگیریم.

آقای عراقچی هم دیشب همین‌ها را دربارهٔ برجام گفت. همین‌هایی که ثابتی هم می‌گفت ولی به او هم تاختند! اما هنوز عده‌ای می‌گویند «نه آقا! شما با همهٔ دنیا- صرفاً غرب- قهرید! مذاکره بکنید برود؛ تحریم‌ها تمام شود و دنیا گلستان شود و ترامپ بیاید با ما گلف بازی کند و دلار بریزد از سر و رویِ‌مان! بروید تو راهرو‌ها ببینید ترامپی، ایلان‌ماسکی و پمپئویی چیزی گیر می‌آورید که یه عکس یادگاری‌ای چیزی بگیرید؟ هرکسی هم که می‌گوید توافق نه؛ تندرو و کاسبِ تحریم و جهان‌سومی‌ست!»

ذوق‌زده تیتر می‌زنند «با دشمنان مدارا!» درحالی که نه‌تنها خودشان را به بی‌خبری از خساراتِ آتی برجام می‌زنند؛ بلکه همچنان تضمینی هم برای برجام‌هایِ بعدی نمی‌دهند!
خسارتِ محض!

-
به شانه کشیدی غمِ سینه‌ش را؟
و یا چون بقیــه، تو سربارِ یاری…

خدایا به رویِ درخشانِ مهدی(عج)
مرا دائم‌الاشتیاقش بگردان..

نوشته بود:
ما در دنیایی هستیم که حضرت زهرا(س) طعــمِ آرامش را نچشیده. در دنیایی که علی(ع) را کافر خواندند و بر نمازش کنایه زدند که «چون مشـرک شوی همهٔ اعمالت بر باد است»؛ تو از قضاوت‌ها و تهمت‌ها دلگیری؟

مصیبتِ اعظــم؛ محرومیتِ مردم از متخصصِ معصوم؛ و محرومیتِ امام از حاکمیت بر فرزندانش برای رسوندنِ اون‌ها به هدف خلقته!
حضرت زهرا(س) به ما یاد می‌دن؛ جایی که مصیبتِ اعظم قراره برای جامعه پیش بیاد؛ ما باید به مصیبتِ عظیم تن بدیم! یعنی با همهٔ وجودت وسط بیای تا نگذاری معصوم از حاکمیتِ برحقِ خودش محروم بشه.

حالا ببینید الان کی بالاسرِ ما نیست و ما از چه کسی محروم هستیم؟
امام‌زمان آمدنی نیست؛ آوردنی‌ست!
تو کجایِ این ماجرایی؟ باید شروع کنی آرزوهاتو دست‌کاری کنی؛ غصه‌هاتو با غصه‌هایِ حضرت زهرا(س) و امام‌زمان(ع) یکی کنی…

•چقدر عجیب بود و مناسبِ حالِ هرکسی که تو بلاتکلیفیِ این روزایِ خودش غرقه… |گوش بدیم.|

امام‌صادق(ع) از قولِ پیامبر(ص) فرمودند «نور فاطمه(س) پیش از آفرینشِ زمین و آسمان‌ها آفریده شد…»
خدا به ما منّت گذاشت و شما رو بهمون داد…

ما که جز اهل‌بیت کسی رو نداریم که حتی برایِ جنبه‌هایِ مادی و پایینِ حیات‌مون بهشون توسّل کنیم؛ اما جفاست که با اهل‌بیت در جنبه‌هایِ پایینی ارتباط داشته باشیم اما در جنبه‌هایِ بالا این ارتباط‌مون کور بشه؛ اون‌ها می‌خوان، مشکل از سمتِ ماست…


چقدر این کلیپِ استاد شجاعی خوب بود!

با این‌که در اوجِ غائله صحنه بر خیلی‌ها عیان بود؛اما ریزش‌ها‌ و رویش‌هایی رو شاهد بودیم؛ حالا که اپوزیسیون هرکدوم به نحوی به آوارگی و فلاکت و ناکامی دچار شدن؛ با دیدنِ این چند‌ثانیــه یادِ این بخش از خطبهٔ ۹۳ نهج‌البلاغه افتادم:
«فتنه‏‌ها وقتی كه روى آرند؛ عاملِ اشتباه شوند، و چون از ميان بروند؛ حقيقتِ آن بر همه معلوم گردد. فتنه‌‏ها‌ به وقتِ آمدن ناشناس‌‏اند، و هنگام رفتن شناخته می‌شوند…»

کارفرما خیلی وقته نقاب از چهره برداشته؛ خواه پند گیر و خواه ملال!

ترامپ گفته ما به مدتِ چهارسال درگیرِ هیچ جنگی نبودیم؛ بلکه در نبرد با داعش تونستیم اونو شکست بدیم.
[نبرد با داعش! با ترورِ سردار سلیمانی که دشمنِ درجه‌یکِ داعش بود؟ یا با تجهیز و تاسیسِ داعش و گروه‌هایِ تروریستیِ مشابه داعش؟]


و بر اساسِ وعده‌هایِ جدیدش مبنی بر پایان ‌بخشیدن به جنگ‌ها [که در همهٔ اون‌ها امریکا پایِ ثابت بود] بعضی از سیاسیونِ داخلی، متاسفانه و طبقِ معمول ابرازِ امیدواری کردند. یکی از اعضایِ دولت دوازدهم هم گفته «اگر مواضعی که ترامپ در دوران رقابت‌های انتخاباتیِ اخیر مطرح کرده، بر مبنای تفکر و به شکلِ صادقانه مطرح شده باشد، با بسیاری از سیاست‌های هشت‌سال گذشتهٔ او در زمان ریاست‌جمهوری اولش متفاوت است!» حتی بعضی از چهره‌هایِ اصلاحات پیشنهاد دادند «با تبریک به ترامپ برایِ انتخاب بعنوان رئیس‌جمهور» مخاصمه رو حل کنیم بره. به همین راحتی! و همین‌قدر فانتزی.

اما ادعاهایِ ترامپ تا چه اندازه واقعیت داره؟ بر اساسِ تفکر و به‌شکلِ صادقانه؟!

آنقدر که «دلِ ما سوخت» دلِ هجر نسوخت؛ 
مرهـــمی هست اگر، رویِ دل ما بگذار…

-
«ظرفیت تولیدِ برق در هشت سال دولت تدبیر و امید، فقط ۲۳٪ افزایش داشت. این درحالی بود که افزایش ظرفیت تولید برق در دولت‌های نهم و دهم (قبل روحانی)، ۸۵٪ بوده و به وضوح نشان‌دهنده کم‌کاری و غفلت دولتِ دوازدهم است، درحالی‌که بعد از هشت سال درجا زدنِ صنعتِ برق در دوره روحانی، دولت رئیسی توانست با ساخت ۶ هزار مگاوات نیروگاه در سال اول فعالیت خود، رکورد تاریخی افزایش ظرفیت تولید برق را افزایش داده و به ۱۰۶۵ مگاوات برساند.» دانشجو./

——————————
چطور امروز بجایِ رسیدگی به دغدغهٔ عامهٔ مردم- نه تعرفهٔ آیفون و بازگشت فردوسی‌پور- باز هم عملکردتان را گردن نمی‌گیرید؟ می‌گویند نیروگاه نداریم؟ میراثِ رئیسی‌ست! گازوئیل نداریم؟ میراثِ رئیسی‌ست! عجب. کو وفاق؟ مگر قرار نبود دعواها را تمام کنید؟ چرا هرچه که بتوان با آن پُز داد را میراثِ رئیسی نمی‌دانید؟ بریکس و شانگهای و احیایِ هزاران کارخانهٔ تعطیل شده و ساماندهیِ واکسن‌هایِ کرونا و … میراثِ رئیسی نیست؟ چرا نمی‌گویید که در بهمن ۹۶ می‌گفتید «ساختِ نیروگاه برای جوابگویی به ۲۰۰ ساعت مصرف، توجیهِ اقتصادی ندارد»؟ درحالی‌که فقط در سالِ اول دولت سیزدهم ۶ هزار مگاوات نیروگاه ساخته شد!

شاید «بازگشتِ فردوسـی‌پور» و «ریجستریِ ایفون» و امثالهم که این‌روزها در صدرِ اخبار مربوط به دولت برایش هشتگ می‌زنند؛ واقعاً مهم‌ترین دغدغه‌هایِ آدم‌هایی‌ست که حیاتِ سیاسی‌شان با حاشیه گره خورده!!!

این روزها برایِ بار چندم مشغول خوندنِ این کتاب + کتابِ «مسئلهٔ حجابِ» شهید مرتضی‌ مطهری‌ام. چندباری سعی کردم قسمت‌هایِ جالبش رو تو کانال بذارم اما مطالب به هم پیوسته‌ست و این پیوستگیِ آثارِ شهید مطهری؛ ارتباط عجیبی با شبهاتِ امروز داره. پیشنهاد می‌کنم اگر در این حوزه سوال دارید و خصوصاً فکر می‌کنید به واسطهٔ دین، حقوقِ زنان نادیده گرفته شده، این دوتا کتاب رو بخونید.

این چاپِ هشتم و مربوط به سال ۵۷عـه. برایِ همین جلدِ کتاب کهنه‌ست.

گویا بناست کلیدواژه‌ها روز به روز بیشتر به ابتذال کشیده بشن. وفاق! شانس! یا شانسِ وفاق؟!

اون‌چیزی که این روزها اکانت‌هایِ حامیِ دولت بنامِ «بد‌شانسی» ازش بهره می‌برند؛ نوعی بی‌برنامگی و عدمِ درک صحیح از اقتضائاتِ واقعی جهانه. این‌که شما برایِ کسبِ موفقیت، روی «شانسِ پیروزی ‌هریس» شرط بسته بودید و حالا در دنیایِ «بی‌هریس» دچار گیجیِ ناشی از رویارویی با واقعیت شدید، نشون می‌ده نه تنها هیچ درکی از دنیایِ سیاست ندارید؛ بلکه در مسیرِ هواداری از دولت هم دچارِ انحراف هستید. قمار رویِ حسابِ باز نکردهٔ طرفِ بدحساب؟

به این جملات ترامپ که در یکی از میتینگ‌هایِ انتخاباتی‌ش گفته بود، دقت کنید؛ «در زمانِ من ایران ورشکسته بود، حالا میلیاردها دلار دارد. آن‌ها همهٔ این پول را در دو سال و نیمِ گذشته به دست آورده‌اند. آن‌ها ورشکسته بودند. ایران ضعیف بود و می‌خواست توافق کند!» گرچه مناسبتِ این لفاظی‌ها و گنده‌گویی‌ها رقابت انتخاباتی بود؛ اما هدف از تن‌دادنِ احتمالی به یک «توافق» رو هم بیان کرد. پس اون‌چیزی که شما اسمش رو «بدشانسی» می‌ذارید؛ ناشی از عدمِ شناخت صحیحِ دشمنه.

مگه دموکرات‌هایِ امریکا، چه قول و تضمینِ ویژه‌ای -بجز امضایِ کری- به شما داده بودند که حالا با اومدنِ جمهوری‌خواه‌ها «بدشانس» شدید؟ مگه بیشترین تحریم‌ها از دولتِ اوباما بر ایران تحمیل نشد؟ مگه در دولت بایدن بیش از ۶۰۰ تحریم مجدد علیهِ ما اعمال نشد؟ چرا سناتورِ امریکایی از رکوردِ فروش نفت در دوسال و نیمِ گذشتهٔ ایران شاکی بود؟ اگر دموکرات‌ها با منطق و «بدونِ دادنِ امتیاز اضافه» حاضر به مذاکره بودند؛ چرا در دولتِ بایدن شاهدِ حمایت تمام‌عیار از یک نسل‌کشی واقعی در غزه و لبنان، و یک وعدهٔ تماماً دروغ دربارهٔ آتش‌بس بودیم؟ بعلاوه؛ مگه در دولت سیزدهم یک جنگِ ترکیبیِ همه‌جانبه علیهِ ایران- از انجلینا ‌جولی تا رجوی و کومله- عملیاتی نشد؟ پس توفیقاتِ سیاست ‌خارجهٔ دولتِ سیزدهم -از شانگهای و بریکس، تا نایب‌رئیس مجمع عمومی سازمان ملل و آزادسازی پول‌های بلوکه‌شده و حل مناقشهٔ گازی با ترکمنستان- از رویِ شانس بود؟

خیر. نوع مواجههٔ با بحران‌ها رو «برنامه» و «هدف» و «باور» تعیین می‌کنه. و برایِ هرکدوم از این‌ها اگر چشم به اجنبی بدوزید و بعد از ناکامی‌ها‌، گردنِ «شانس» بندازید و «عبرت» نگیرید؛ عاقبت همان است که بود!

——————————
اصل اینه و غیرِ این نیست؛
وَلا تَهِنوا وَلا تَحزَنوا وَأَنتُمُ الأَعلَونَ إِن كُنتُم مُؤمِنينَ
و سست نشوید! و غمگین نگردید! و شما برترید اگر ایمان داشته باشید!

در این زمانهٔ بدنامِ ناجوانمــردی؛
به نامِ نامــیِ «مَـــردانِ» روزگار؛
بِایست…
———————-
«مَرد» از یک «مَرد» می‌گوید.

«با هر خطابهٔ تو، علی زنده می‌شود،
مبهوتِ ذوالفقارِ کلامت، خطیب‌ها..»

- محمد فردوسی

فعالیتِ موثر اجتماعی خیلی خوبه. انسان باید در طولِ زندگی‌ش رسالتِ خودش رو پیدا کنه و در واقع «به درد بخوره.» در عینِ حال یه الگــویِ ثابت نداره و بنا به علاقه و احساسِ دغدغه‌مندی در هر فرد متفاوته! اما:

اجازه ندیم خانمـی در حینِ پر کردنِ یک فُرم، از نوشتنِ عنوان «خانه‌دار» در قسمتِ «شغل» احساسِ خجالت کنه. و اجازه ندیم «مُد» ذهنِ مارو به سمتی ببره که یک خانم/مادرِ خانه‌دار نقشِ خودش رو بعنوانِ همسر/مادر و در واقع محورِ اساسیِ خانواده [بعنوان اولین اجتماعی که انسان به محض باز کردنِ چشمش با اون مواجه می‌شه] کمرنگ و بی‌اثر و بی‌اهمیت بدونه؛ تا جایی‌که احساسِ ناکافی‌بودن بکنه و برایِ این‌که از جَوِ غالب زندگی‌های اسلایدیِ اینستاگرامی عقب نمونه؛ دست به هرکاری بزنه و در دورِ یک مسابقهٔ بی‌انتهایِ قیاس بیفته.

«فعالیت و هویّتِ اجتماعی» یک رقابت نیست که الزاماً با حضور فیزیکیِ مستمر در جامعه معنا ‌بشه؛ گاهی شما می‌تونی مادرِ یک دانشمند یا هر فردِ فرهیختهٔ متعهــدی باشی؛ که ثمره و تاثیرِ حضورت بسیار پررنگ‌تر و «مفیدتر» از اون‌هایی باشه که به هر قیمتی، یک ویترین از خودساختگی ساختن.

مسئله، مسئلهٔ تاریخ‌سازیه!
هیچــکس به این توجه نمی‌کنه و همه می‌خوان حرفِ خودشون رو بزنن! گاهی لازمه ما «اطاعت‌ ‌کردن» رو هم تمرین کنیم.

این صوتِ استاد شجــاعی هم مناسبِ احوالاتِ ماست؛ و مناسبِ افرادی که در بسترهایِ مختلف فعالیت می‌کنن. اینم گوش بدیم.

به دورانِ قبل از ظهور؛
«دورانِ حیرت» گفته می‌شود…

•پیشنهاد می‌کنم حتماً گوش بدید.

اهداف اعلامیِ اسرائیل حذفِ کامل حماس و نابودیِ زیرساخت‌ها و توان نظامی مقاومت، برگردوندنِ اُسرا و تسلطِ کامل بر نوار غزه [و لبنان و به مرور تمامِ منطقه در قالبِ نقشهٔ خاورمیانهٔ جدید]‌ست. حالا بعد از گذشت بیش از یک‌سال از طوفان‌الاقصی؛ با وجودِ کُشتار بیش از ۴۰ هزار نفر و ترورِ فرماندهان برجستهٔ مقاومت توسطِ اسرائیل، نه حماس نابود شد، نه حزب‌الله ساماندهی و استحکامِ خودش رو از دست داد، نه اسرایِ اسرائیلی آزاد شدن، نه برخلافِ ادعای رژیم به توانِ نظامیِ مقاومت خدشه وارد شد و نه نوار غزه به تسلطِ اسرائیل دراومد. خساراتِ سنگین رژیم در جنگ با لبنان و عقب‌نشینی از مرزهای لبنان هم یکی از اعترافاتِ مقامات صهیونیستی‌ه.
حالا در بحبوحهٔ جنگی که یک‌طرفش گروه‌هایِ مقاومت‌اند و یک‌طرفش ارتشی مجهز به انواعِ تسلیحات و منابعِ مالی غربی؛ افرادی از نزدیکانِ نتانیاهو بخاطر درزِ اطلاعات حساس دستگیر می‌شن، وزیرِ جنگِ اسرائیل برکنار می‌شه و مخالفانِ نتانیاهو به خیابون‌ها میان و نتانیاهو پا به فرار می‌ذاره. درحالی‌که سردارِ ما از دست فرماندهٔ خودش «نشانِ فتح» دریافت می‌کنه.


ابعادی از یک «شکستِ غیرقابل‌ترمیم!»

حقیقتاً بعد از جریان اپوزیسیون، جریانِ غرب‌گرا در ایران قابل‌ترحّم‌ترین قشره. جریانی که قبلهٔ آمالِ خودش رو مطلقاً خارج از توانایی‌های داخلی می‌بینه و با تغییرِ رؤسایِ جمهور غرب -و مشخصاً امریکا- قند توی دلش آب می‌شه. در عجبم از این گروه که نه اوجِ تحریم‌ها در دوران اوباما رو دید؛ نه نقضِ برجام در همون هفتهٔ ابتدایی توسطِ اوباما - در دورانِ اوباما برجام ۷ بار بطور آشکار نقض شد- و نه خروج ترامپ از برجام. و نه حتی اعترافِ وزیرِ خارجهٔ بایدن به این‌که علیرغمِ تحریمِ بیشتر ما، اما ایران تونست در فروش نفت در دورانِ دولت رئیسی رکورد بزنه!
این گروه ریشهٔ توفیق در عرصه‌هایِ مختلف رو نه در توانِ داخلی، بلکه در «ارفاقِ طرفِ خارجی» می‌بینه و به نوعی نقش ماهیت و عزتِ‌نفسِ ملی در کنش‌گری‌ها رو فدایِ واکنش‌هایِ طرف خارجی می‌کنه.

مثال‌ش رو هم زیاد دیدیم:
اگر فروشِ نفتِ بالایی داشتید؛ به این دلیله که بایدن پیچِ تحریم‌ها رو شُل کرده! اگر ما در زمینه‌ای ناکامی داشتیم؛ به این دلیله که شماها روی موشک شعار نوشتید و نذاشتید تا با طرفِ خارجی پای میز مذاکره بشینیم. با وجود اینکه امریکا یک‌طرفه از برجام خارج شد و اساساً حیثیت و ماهیتِ تعهدات و توان هسته‌ای ما به خطر افتاد؛ اما اگر شماها قانون اقدامِ راهبردی رو تصویب نمی‌کردید؛ امریکا به برجام برمی‌گشت. اظهاراتِ بعضی از مقاماتِ ایرانی باعث محکومیتِ ما در دادگا‌ه‌هایِ امریکایی شده! پس مقامات باید در اظهارات خودشون مراقبتِ لازم رو به عمل بیارن تا محکوم نشیم. مهم نیست که امریکا از سال‌هایِ پیش از جمهوری‌اسلامی هم خباثتِ خودش رو نسبت به ایران با کودتاها و دخالت‌ها و کاپیتولاسیو‌ن‌ها اثبات کرده بود و حتی در برجام هم خساراتِ جبران‌ناپذیری به ما وارد کرد و در نهایت از اون خارج شد؛ مهم اینه که شماها با همهٔ دنیا -خلاصه شده در غرب- قهر هستید! امریکا می‌تونه با یک دکمه همهٔ زیرساخت‌هایِ ما رو نابود کنه. درسته که امریکا سراسرِ کشور رو با پایگاههای نظامی خودش محصور کرده؛ اما اگر شماها جنگ‌طلبی نکنید؛ جنگ سراغِ ما نمیاد. مشابه این تفکر در زمانِ جنگ تحمیلی از سمت بنی‌صدر دیده می‌شد! تفکّرِ لیبرالی که معتقد بود اگر شما جنگ درست نکنید صَدّام به ایران حمله نخواهد کرد…


تفکّری محصور در یک دنیایِ خودساختهٔ بیش از حد فانتزی، که با کمرنگ‌کردنِ نقشِ «فاعلِ اصلی» بعنوانِ اصلی‌ترین عاملِ تنش و دخالت و جنگ‌افروزی و تحریم، رویِ ناکامی‌هایِ خودش در رابطه با «دنیای واقعی» سرپوش می‌ذاره. و درکی از این نداره که سیاست‌هایِ غرب به گواهِ تاریخ و تجربه و عملکرد؛ از بدوِ ایجاد استعماری و استثماری و سلطه‌جویانه‌ست!
و تنها تفاوتِ احزابِ سیاسی‌ش در اینه که یکی با پنبه سر می‌بُره و سیاست‌هایِ خصمانه‌ش رو به تدریج و با لبخند تحمیل می‌کنه، به نحوی که فکر می‌کنی این «باج‌‌گیری» لطفی از سمتِ اونه؛ و دیگری پنجه‌هایِ چُدَنی ذاتیِ امریکا رو بدونِ دستکشِ مخملی و با چهره‌ای واقعی‌تر رسوا می‌کنه. همین!

شرمنده‌ام!
خجالت زده‌ام که حمزهٔ من در راه صیانت و حراست از اسلام و نظام و رهبری رفت؛ لٰکن مجالِ همراهی من و طفلانم نبود…
به همسرم قول داده‌ام اشک نریزم؛ مگر اشکِ شوق اقامهٔ نماز به امامتِ شما در مسجد‌الاقصیٰ!


- قهرمانانِ ما این‌شکلی‌ان! از نسلِ امّ‌وهب، مقتدر، نجیب، باصَلابت و باحیــا؛ به‌طوری که «کلمات» در برابرِ توصیفِ شکوه‌شون قاصره.
طبیعتاً تیغِ سانسورِ جریان باطــل، به شما اجازه نخواهد داد تا این اقتــدار، شکــوه و نجابت رو ببینید؛ اینکه دشمنانِ قهرمانانِ ما، بجــز «غرایزِ جنسی و حیوانی» نمادی برای عَلَم کردن در تقابل با جریانِ حق و برایِ کتمانِ خباثت و جنایت‌شون ندارن؛ مسبوق به سابقه‌ست!

اما چون این امّ‌وهب‌ها بسیارند؛ در هر سویِ این مَردستان!

-
اگر این ویدیو رو دیدید؛ صحبت‌هایِ اقای راجی رو هم دربارهٔ FATF بشنوید. فکر می‌کنم این صوت تقریبــا سال ۹۶-۹۷ ضبط شده. بعد از شنیدنش متوجه می‌شید که چرا این‌همه اصرار روی FATF، اون‌هم در چنین شرایطی انقدر عجیب، غیرعقلانی و دور از مصلحته.

از زمان انتخابات بحثِ FATF داغ شد، بعد از تشکیل دولت هم همّتی به رییس‌جمهور نامه زد و دربارهٔ حل مشکلاتِ FATF درخواست ‌داد؛ اخیراً سخنگویِ دولت هم گفت پیگیر کاهش فشار بر مردم هستیم و موضوع FATF هم از همین مسائله. جالبه. درحالی‌که ظریف در مهـر ۹۷ می‌گفت هیـچ تضمینی نمی‌دیم که مشکلات با این لایحه حل بشه!
حتماً این خبر رو هم شنیدید که در بحبوحهٔ جنگ در لبنان؛ FATF تصمیم گرفت تا این کشور رو در لیستِ خاکستری قرار بده! دقیقاً در شرایطی‌که لبنان نیازمند کمک‌هایِ بین‌المللیه.

سوال اینه؛
چه تضمینی هست که بعد از تصویب و اجرایِ کامل FATF بگید اصلاً هدف از این اقدام، اقتصادی نبود؟! وقتی سابقاً تضمینی ندادید؛ این‌همه اصرار رویِ این موضوع، که دقیقاً از جنسِ اصرار رویِ برجام هست؛ به چه علته؟

-برایِ توضیحِ FATF به زبانِ ساده، «این‌جا» رو ببینید؛ علتِ قرار گرفتنِ لبنان در چنین شرایطی در فهرست خاکستری رو متوجه می‌شید!
-لایحهٔ ‌CFT [همون قانون مبارزه با تامینِ‌مالی تروریسم] که توی تصویر نوشته؛ یکی از لوایحِ چهارگانه FATF هست. از آقایانی که اصرار دارند؛ بپرسید «از نظر گردانندگانِ FATF چه کسانی و چه نهاد‌هایی تروریست هستند؟!»

من واقعاً در عجبم از اینایی که هنوز پیگیرِ بازگشت امریکا به برجام‌اند. بعد از کُشتار بیش از ۴۰ هزار زن و بچهٔ بی‌گناه و حمله به لبنان به هدفِ اشغالگری و تعدّیِ نظامی به خاکِ وطن که همگی و همگی با پشتیبانیِ مالی و تسلیحاتیِ امریکا انجام شد؛ همچنان باید اخباری مبنی بر برجام و FATF و تاثیرِ محال‌ش بر رفعِ تحریم‌هایی که از همون ابتدا که تحمیل شد؛ بنایِ رفع نداشت و امثالهم بخونیم و بیش از پیش از این‌همه ساده‌لوحی -خوش‌بینانه!- متحیّر بشیم و از این «دنیایِ خود‌ساختهٔ فانتزیِ این‌ها» در این سکوتِ تلخ فرو بریم.

سندروم استکهلم که این‌جا نوشتم؛ یعنی همین! یک اختلالِ روانی که در اون گروگان هرچه بیشتر از گروگان‌گیرِ خودش آسیب، تهدید، خطرِ جانی و امنیتی و صدمه و خیانت و شکنجه ببینه؛ بیشتر بهش وابســته می‌شه و در‌ نتیجه با کمالِ میل، خودش رو در اختیارش می‌ذاره.

با آب‌طلا بنویسید و قاب کنید و بر سر‌ درِ محــافلِ حضــوری و مجــازی بیاویزید..

گاه از نبودنت مثلاً گریه می‌کنند؛
شرمنده‌ام،
از این‌همه کذب و اَدایِ شهــر…

هر روز دیده می‌شــوی،
اما کسی تو‌را نشناخت!
‌ای غریبه‌ترین آشنایِ شهر…

تو گریه می‌کنی و صدایت نمی‌رسد
گُم می‌شود صدایِ تو
در خنده‌های شهـــر…

آقا دلم گرفته؛
شبیهِ هوای شهــر…

ماهِ من امشب
بگو کجــایی..؟

سلام؛
به قبیلــــهٔ نورت،
به هوایِ ظهـورت،
به مسـیرِ عـبورت،
که همین نزدیکی‌هاست..

•به وقتِ دلتنگی..

ما نه تنها خجالت نمی‌کشیم از کمک کردن به جبهــهٔ مقاومت؛ بلـکه افتخـــار هم می‌کنیم.

چرا بخشـی از بودجهٔ ارگان‌هایِ نظامـیِ ما «باید» برای کمک به جبههٔ مقاومت هزینه بشه؟ از منظرِ استراتژیک ببینید.
+ این «صوت» رو هم گوش بدید.

———————————-
ژنرال وسلی کلارک:
«قرار بود بعد از ۱۱ سپتامبر، ما ۷ کشور را در ۵ سال نابود کنیم. با عراق شروع می‌شد و بعد سوریه، لبنان، لیبی، سومالی، سودان و در نهایت؛ با ایران به اتمام می‌رسید..»

«بریکس» نمونه‌ای از همون اسبِ زین‌شده‌ایه که مثلِ خیلــی چیزایِ دیگه مسخــره‌ش می‌کردن. :)

رحمتِ خدا
به شهید‌رئیسیِ مظلوم ما..

شهید سید‌هاشم صفی‌الدین سه هفته پیش ۱۲ مهرماه با ۷۳ تُن بمب سنگرشکن مورد هدف قرار گرفت؛ نکتهٔ جالب توجه برای من اینه که در همین سه هفته ده‌ها عملیات از سمت حزب‌الله علیه صهیونیست‌ها انجام شده و ده‌ها تلفات ازشون گرفته شده. در بیانیهٔ حزب‌الله دربارهٔ درگیری‌ها در مناطق مرزی؛ به بیش از ۷۰ کُشته و ۶۰۰ زخمی از افسران و نظامی‌های ارتش صهیونیست، انهدامِ بیش از ۲۸ تانک مرکاوا، ۴ دستگاه بولدوزرِ نظامی، سه پهپاد هرمس ۴۵۰ و یک پهپاد هرمس ۹۰۰ و … اشاره شده. بعلاوه حملاتِ مکرر به محل تجمع نظامیان صهیونیستی مثلِ مقر تیپ گولانی و … تلفاتی که در خاک فلسطین اشغالی به دشمن بار شده هم آمار جدا می‌طلبه. ضمن اینکه حزب‌الله مسئولیتِ حمله به «اتاق‌خواب» نتانیاهو رو هم پذیرفت و این چیزی جز تسلطِ فوق‌العاده حزب‌الله و مقاومت به اهدافش و ناتوانی اسرائیل در رهگیری و مقابله نیست. در بیانیهٔ اخیرِ حزب‌الله گفته شده که یک‌ شرکتِ تسلیحاتی در حومهٔ تلاویو‌ هم با موفقیت مورد اصابت قرار گرفت. مسئول رسانه‌ای حزب‌الله هم اعلام کرده بطور میانگین روزانه ۲۵ عملیات انجام می‌دیم!

علیرغم شهادت مجاهدان و فرمانداران برجستهٔ حزب‌الله و مقاومت؛ به قدری ساختار حزب‌الله خدشه‌ناپذیر و مستحکمه که همچنان وجودِ یک فرماندهیِ متمرکز، قوی، منسجم و هماهنگ در همهٔ عملیات‌ها و تحرکات حزب‌الله حس می‌شه.
لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ.

سیّــد بعد سیّـــد
صالح بعد صالح…

نوشته‌بود:
-در آخرالزمان آنقدر به ابتلائات دچار می‌شوید، که بفهمید؛ تنها نداشته‌تان مَهـدیِ‌موعود(عج) است..
اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْکو إِلَیْک..

«برید سراغِ کارهایِ نشدنی؛ تا بشود…
خب! پس رنج‌هاش چی؟ زحمت‌هاش چی؟»

این همون چیزیه که مدت‌هاست بهش نیاز دارم. «امیدی» بعد از هر «نشدن»؛ با صدایِ این مَردِ بزرگ و دوست‌داشتنی…

بعد از اینکه شبکهٔ اسرائیل «به فارسی» دربارهٔ اهدای طلا و وجه نقد برای حزب‌الله و مقاومت، دچارِ سوزش شد و حرفِ مفت ارائه داد؛ بعضی از خودخفن‌پندارها هم توی دلشون گفتن «بد هم نمی‌گه‌ها!» و شروع کردن به تعیینِ تکلیف کردن دربارهٔ این‌که فلان خانمِ تبــریزی یا فلان اقایِ شمالی اموالِ شخصی خودش رو چطور خرج کنه:

«اره این خانمه که ترجیح داده طلاهایِ خودش رو صرف کمک به جبههٔ مقاومت کنه؛ اشتباه کرده! باید خرجِ فقرای خودمون می‌کرد! اره اون آقاهه که دیگه هیچی! به چه حقی خونهٔ خودش رو گذاشته برای فروش و کمک به جبههٔ مقاومت؟! باید پول‌ش رو می‌داد به فقرایِ خودمون!»

درواقع دوستِ عزیزمون رفته خیلی فکر کرده؛ گفته خب الان تو این موقعیت که اسرائیل جلوی هرگونه کمک‌های بشردوستانه رو می‌گیره؛ و صداش از این کمک‌هایِ مردم ایران که بعد از فرمانِ رهبری موجِ تازه‌ای گرفته؛ دراومده! ما چی‌کار کنیم که متفاوت به‌نظر برسیم؟! پس بیایم دربارهٔ این‌که مردمِ داوطلب؛ اموالِ خودشون رو چطور و کجا خرج کنن تصمیم بگیریم و در صفحاتِ مجازی خودمون ابرازِ افاضات کنیم!
به هرحال می‌دونید دیگه؟ «به هرقیمتی متفاوت بودن» عنصر جدانشدهٔ فضای مجازیِ امروزه.
دریغ از این‌که:


• اولاً مردم اختیارِ چگونه هزینه کردنِ اموالِ شخصی خودشون رو دارن. خیلی بدیهیه. و این‌که ترجیح بدی بخشی از اموالِ خودت رو در این دنیایِ «احتکار کن و دلار بخر که رفت بالا سود کنی» صرفِ جبههٔ مقاومت کنی؛ خیلی دلِ بزرگی می‌خواد. این دلِ بزرگ داشتن هم کمیابه.
• دوماً از کجا می‌دونید این خیّرین خیلی وقت‌ها به نیازمندانِ اطراف خودشون نمی‌پردازن؟ خیلی از این افراد که امروز از اموال و تعلقاتِ مادیِ شخصی خودشون می‌گذرن؛ همون افرادی هستن که به‌موقعش به نیازمندانِ دور و برِ خودشون هم کمک می‌کنن! نمونه‌ش رو هم به شخصه می‌شناسم. فردی که امروز برای جبههٔ مقاومت سرمایه‌‌ش رو بخشید؛ و دوسال پیش هم بخش دیگه‌ای از سرمایه‌ش رو صرفِ ساختن مدرسه در مناطق محروم کرده بود! اگر شما نمی‌بینید؛ ایراد از این خیّرینی نیست که در هر برهه‌ای پایِ ثابتِ از خود گذشتن هستن.
• سوماً اگر واقعاً دغدغهٔ شما از این افاضات، کمک به نیازمندان هست؛ از خودتون شروع کنید. طلا و خونه و ماشین و لباس و تلفن‌همراه و … خودتون رو صرفِ این عزیزان کنید و اعلام کنید. نیتِ ریا نداشته باشید ریا هم نمی‌شه و به نوعی فرهنگ‌سازیه.
• چهارماً قبل از این‌که خیّرینِ امروز رو به ناحق متهم و قضاوت کنید؛ سراغِ یقه‌گیریِ افرادی برید که در همین مملکت پَروار شدن؛ و در بزنگاه‌ها به همین مملکت پشتِ پا زدن. اون افرادی که در ماه‌هایِ محرم و صفر از هیچ دُرّ پراکنی‌ای دریغ نمی‌کنن و معتقدن باید پولِ نذری‌ها و هیئت‌ها رو صرفِ فقرا کرد؛ اما وقتی از خودشون می‌پرسی «چرا بجایِ این‌که این‌همه خرجِ لمینتِ دندون‌ سگت کنی و عکسش رو هم منتشر کنی؛ به فقرا نمی‌رسی؟» لا به لایِ توییت و ریتوییت‌هایِ صفحه‌شون محو می‌شن.


این‌ها از بدیهیاته. بعد از درکِ این بدیهیات؛ گوش دادن به این صوت هم پیشنهاد می‌شه؛ که «چرا به محورِ مقاومت کمک می‌کنیم؟»

🇵🇸•كآفِه رَحيـــٓــمی•🇮🇷 pinned an audio file

داریم عادت می‌کنیم به دیدنِ تصاویرِ بچه‌هایی که نصفِ جمجمه‌هاشون بر اثرِ بمباران متلاشی شده و بدن‌هاشون سوخته، به تصاویرِ زن‌ها و مردهایی که تکه‌هایِ بدن‌شون هرکدوم یه گوشهٔ ویرانه‌ها پرت شده، به تصاویرِ زنده‌زنده سوختنِ آدم‌ها. به جنیــن‌هایی که تویِ شکمِ مادرها تیر خوردن.

این «روح» که در کالبدِ ما دَمیــده شد؛ نباید به درد کشیدنِ مظلــوم عادت کنه؛ نباید به همین راحتی با جنایات وقیحانهٔ این قصّاب‌هایِ قاتلِ فُکُــل‌کراواتی‌ کنار بیاد که سربازهاشون سرِ عددِ بچه‌هایی که کُشتن؛ شرط می‌بندن و تفریح‌شون عکسِ یادگاری گرفتن با لباسِ زیرِ زنان محجوب و مؤمنهٔ فلسطینیه. نباید به این راحتی از مجاهدتِ آدم‌حسابی‌هایِ دورانِ ما بگذره؛ قهرمانانی که حتی آخرین لحظاتِ زندگیِ مادّیِ اون‌ها هم یادآورِ حماسی‌ترین رشادت‌هاست؛ و ما داریم در عصرِ اون‌ها زندگی می‌کنیم.
تاریخ داره ورق می‌خوره، دنیا داره پیش می‌ره، روزهایِ عجیب‌تری در راهه؛ اما «طلوع» نزدیک. ما باید یه سنگ‌ریزه برداریم از سرِ راهِ خورشید…

راست گفت محمود دولت‌آبادی؛

دل و جُراتِ «مَــرد»
از «چَشمهــایش» نمایان می‌شود‌.

اومبرتو اکو می‌گوید؛ «رسانه‌هایِ اجتماعی به انبوهی از احمق‌ها اجازه داده‌ مثلِ دانشمند‌ها صحبت کنند.» مصداق‌ش همین است. عده‌ای ساده‌لوح [خوشبینانه عـرض می‌کنم. تکلیفِ بدبینانه‌اش را دستگاهِ قضایی روشن کند] این روزها شده‌اند شیپورچیِ دشمن؛ هرچه که به دستشان می‌آید بنامِ تحلیل به خوردِ مخاطب می‌دهند و مخاطب هم می‌گوید که به‌به! فلانی اظهارِ فضل کرد.

گفتند خون از دماغِ خاندان هنیه نیامده؛ دیدند بیش از ۶۰ تن از خانواده‌اش شهید شدند. گفتند نصرالله به ایران فرار کرده؛ دیدند در خطِ مقدم نبرد با صهیونیست‌ها ۸۵ تُن بمب بر سرش آوار کردند. گفتند آن سردارِ ایرانی که در کنارِ سیدحسن‌ بود،کو؟! پس پیکرش کجاست؟! دیدند پیکرش را دورِ حرم اباعبدالله و امیرالمومنین و امام‌رضا طواف دادند. گفتند سردار قاآنی کجاست؟! نبودن‌ش مشکوک است! نکند جاسوس است؟! دیدند شبانه‌روزی در حالِ جهاد است و در تشییعِ پیکر شهید نیلفروشان حاضر شد. گفتند سنوار طراحِ اصلی طوفان‌الاقصی بوده! پس جاسوس است. دیدند چه حماسه‌ای‌ آفرید؟ در غربت و تنهایی؛ با یک دست! با‌شکوه شهید شد.حالا نوبتِ کیست؟!


چرا هِی از «اشتباه» خط می‌گیرید؟
چرا مُدام در اشتباه‌اید؟

خبرنگار تونسی نوشته بود:
«نصراللهِ شیعه شهید شد؛ و عده‌ای از سعودی‌ها شادی کردند. السنوار سُنی شهید شد و برخی از سعودی‌ها باز هم خوشحال شدند. خب به ما بگو دینِ پدرت چیست؟ نکند از یهودیانِ خیبر باشد و ما نمی‌دانیم؟»

——————-
او این‌ را خطاب به سعــودی‌هایِ بی‌رگِ بی‌غیرت نوشته. اما ما از عافیت‌طلبانی که در دلِ معرکهٔ جهادِ با دشمنانِ دین؛ یک‌گوشه‌ای نشستند و به اسمِ بی‌طرفی؛ لگد به مظلوم می‌زنند این سوال را داریم که در این شرایط که تمامِ جبههٔ باطل به جنگِ تمامِ جبههٔ حق آمده و شیاطین نامِ این نبرد را «جنگِ رستاخیز» می‌گذارند و درحالی‌که مجاهدان از قلبِ مقاومت در گردان جنین پیام می‌فرستند که «به یاریِ خداوند به زودی در قُدسِ شریف جشن خواهیم گرفت و حکومتِ امام‌مهدی(عج) را برپا خواهیم کرد» و فرماندهٔ مجاهدِ حماس- یحیی سنوار- و فرماندهٔ مُجاهدِ حزب‌الله- سیدحسن نصرالله- هر دو از کلامِ مولاعلی(ع) سخن می‌گویند و در برابرِ تمامِ جبههٔ باطل می‌جنگند و به دستِ شیاطینِ عصرِ ما به شهادت می‌‌رسند؛ شما کجایید؟ برنامه چیست؟ قرار است باز هزاران‌هزار نامه فرستاده شود اما مُسلِم تنها بماند؟

در نقطه‌ای از تاریخ ایستاده‌ایم؛ که پشتِ سرمان لشکرِ فرعون است و پیشِ رویمان دریا. آن‌ها که به آن وعدهٔ صادقِ آخرِ این قصّه «ایمان» نداشته باشند؛ همین‌جا «خوف» و «شَک» راهزنِ اعتقاد و اراده‌شان می‌شود و پاهایـشان را سُست خواهد کرد.

اسرائیل خواست با انتشارِ آخرین لحظاتِ نبردِ این فرماندهٔ بزرگ، تحقیرش کند! ولی خودش تحقیر شد. بارها این ویدیو را دیدم و دیدید. چیــزی جز «شجاعت و غیرت» ندیدم.
دستِ راستش را در مقابل گلولهٔ تانک از دست داده؛ اما زمین نیفتاده. دشمن جراتِ نزدیک شدن به پیکرِ نیمه‌جانش را هم ندارد! برای شناسایی‌ش حتی سرباز هم نه؛ یک پهپاد فرستاده و او ته‌ماندهٔ جانش را جمع می‌کند و چوبی که را در دست دارد سمتِ پهپـاد پرت می‌کند. نه خودش را به مُــردن می‌زند؛ نه اَمان می‌خواهد و نه زمین می‌افتد. تا آخرین لحظه می‌جنگد، تسلیــم نمی‌شود. نه توی تونل‌ها و نه با دستانِ لرزان توی پناهگاه! «یک‌نفــر» در مقابلِ یک ارتش و پهپاد و تانک و تجهیزات! تماماً حماسه‌ست و حماسه‌.


کدام فیلم ابرقهرمانیِ هالیوودی می‌توانست چنین روایتی از اسطوره‌هایِ دوران ما بسازد و «یحیی» را در میانِ نسل‌ها تکثیر کند؟ کدام اراده‌ای می‌تواند قاسم ‌سلیمانی‌ها را، نصرالله‌ها را، عباس موسوی‌ها را، سنوارها را از یادها ببرد؟ این «مکتب» زنده‌ست و عزّت و استقامتِ آرمانش را از خدا می‌گیرد؛ تمامِ عزّت از آنِ خداست.

همه‌چیزِ زندگیِ مجاهدینِ امّتِ ما،به تنهایی یک نماد است. یک حماسهٔ تمام‌عیار!

خانوادهٔ یحیی سنوار در ۱۹۴۸ آواره شده بودند؛ او در کمپِ پناهندگان خان‌یونس بدنیا آمد. شیخ ‌احمد یاسین که حماس را تاسیس کرد؛ ‌سنوار بلافاصله به آن پیوست. در سال ۱۹۸۸ دستگیر شد و به ۴ حبسِ ابد معادل ۴۲۶ سال زندان محکوم شد. ۲۳ سال از عمرش را در زندان‌هایِ اسرائیل گذراند. در سال ۲۰۱۱ در جریان مبادله ۱۰۲۷ زندانی اسیر فلسطینی با یک نظامی اسرائیلیِ اسیر به دست حماس، آزاد شد؛ صهیونیست‌ها می‌گفتند آزادی او بزرگترین اشتباهِ ما بود! بلایِ جان‌شان شده بود. اسرائیل با هدفِ ترورِ او، خانه‌ش را در خان‌یونس شناسایی و بمباران کرد. رسانه‌های عبری مطمئن بودند که او ترور شده؛ اما پس از چند‌روز سنوار در همان محل حاضر می‌شود و خنده‌کنان رویِ مبلِ خانه‌اش عکس می‌گیرد. سال‌هاست دنبال‌ش می‌گردند. صهونیست‌ها او را مغزِ متفکرِ عملیاتِ طوفان‌الاقصی می‌دانند. عملیاتی که فلسطین را برایِ دنیا معنی کرد. ‌گفت «صلح و مذاکره درکار نیست! یا پیروز می‌شویم یا کربلاء رخ می‌دهد؛ والسلام.»
پرسیدند از ترور نمی‌ترسی؟ ‌گفت؛ «شهادت به‌دست دشمن اشغالگر برای من بهترین هدیه است؛ ترجیح می‌دهم با گلوله و موشک شهید شوم تا اینکه با کرونا، سکته یا تصادف بمیرم.»

صهیونیست‌ها، عافیت‌طلبانِ جهانِ عرب و اَیادی فارسی‌زبانِ صهیونیست به تأسی از اربابان‌شان می‌گفتند سنوار اُسرا را سپرِ بلای خود کرده! هرجا می‌رود چند اسیر را با خود می‌برد تا سپرِ جان‌ش شوند؛ می‌گفتند در تونل‌ها پنهان شده! اصلا در غزه نیست؛ جاسوس است! عادت‌شان است؛ ترورِ شخصیتِ مجاهدانی که هرکدام‌شان یک‌تنه ابلیس‌ها را زمین‌گیر می‌کند. اما او در میدانِ نبرد، با جلیقهٔ جنگی، چفیه‌ای دورِ گردن، خشابِ گلوله بر گلو، با یک‌دست، رویِ زمین و نه داخلِ تونل؛ در یک رویاییِ مستقیم با ارتشِ دشمنِ صهیونیست تا آخرین لحظهٔ زندگی‌ش؛ عزتمندانه جنگید، تسلیم نشد، زانو نزد، شهید شد.


همه‌چیزِ زندگی مجاهدین نماد است. تولدشان، زیستن‌شان، رزم‌شان، حرف‌هایشان، تنهایی‌شان، مرگ‌شان و خون‌شان. حماسه است و باشکوه! حماسه‌ را باید روایت کرد.
شکوهِ این خون‌ها، چشمِ ابلیس و ابلیسَک‌ها را کور خواهد کرد.

قسمتی از برنامهٔ جریان -قسمت اول- با حضور آیت‌الله میرباقری.
فـردی که سال‌هاست فراتر از روش‌هایِ مرسوم روی منبر؛ به تبیینِ روش‌هایِ نفوذ بنیادهای فکری غرب و نقدِ این تفکر می‌پردازه و بدونِ جنجال و حاشیه «تقابل جبههٔ کفر و جبههٔ حق» رو برای مخاطب تفهیم می‌کنه. صریح! صمیمی، مستند و مستدل.
حالا روزنامهٔ هم‌میهن نسبت به حضور ایشون در برنامهٔ جریان با این تیتر واکنش نشون داده؛ «تئوریسینِ جنگ»!!
————-
در شرایطی که حیاتی‌ترین تقابلِ تاریخ بین جبههٔ حق و باطل در حال اتفاق افتادنه؛ و منطقه به واسطهٔ آتش‌افروزی‌هایِ غرب و رژیم صهیونی و کُشتار بیش از ۴۰ هزار انسان ملتهبه؛
و مهمتر از همه جبههٔ کفر با تمامِ توان برای تقابل با «حق» به میدان اومده؛ تبیینِ اساس و دلایلِ تقابلِ جبههٔ کفر و حق بیشتر از هر‌زمانِ دیگه‌ای لازمه؛ اما هم‌میهن بجایِ تحسین مواضع ایت‌الله میرباقری بعنوان «یک تئوریسینِ اندیشهٔ محـورِ مقــاومت» به تخریبِ این شخصیت وارسته با چنین تیترِ مغرضانه‌ای پرداخته.

با دیدنِ این بخش کوتاه از گفتگوی «نقطه‌زن»ِ ایت‌الله میرباقری متوجهِ چراییِ تخریبِ ایشون توسط این جریان می‌شید.

-صوت جلسهٔ اول.
-صوت جلسهٔ دوم.

دیگر چه توقعی از شهید‌نصرالله دارید؟!
شما می‌دانید ریختنِ ۸۵ تن مواد منفجره بر سرِ یک انسان به چه معناست؟ او باید چه چیز دیگری برای شما به ارمغان می‌آورد ای امّتِ اسلام؟
ای امّتِ عرب! او چه چیز بیشتری باید تقدیم‌تان می‌کرد؟!
او پسرِ زهرا(س)ست…


- شیخ خالد الملا، از علمایِ اهل‌سنتِ عراق.
خونِ سیدِ‌ شهید مُجاهــدِ امّت اسلام برکت دارد. شهید با خونِ خود عیارِ وفا را امتحان می‌کند؛ مردانگی به وقتِ ابتلائات شرطِ وفاست؛ وگــرنه «گوشه‌نشینی، بی‌طرفی در میانِ معرکه و ادعا» را که همه بلدند…

اینترنشنال و رسانه‌هایِ فارسی‌زبانِ صهیونیست دارن باهاتون چی‌کار می‌کنن؟

رازِ کنترل افکار عمومی؛ از زبانِ اوباما:
«فقط کافیـه که ذهـنِ افراد رو با فاضلابِ خام- آلوده کردنِ افکـار عمومـی با شایعـات و اخبارِ دروغ- پُر کنید! اون‌وقت دیگه بازی تمومه.»


- جنگِ روانی بخشی از یک جنگِ تمام‌عیاره و شما بی‌اینکه بخواین نقشِ یک سرباز جنگِ روانی رو ایفا می‌کنید. چطور؟ فردی خبری رو بدونِ صحت و سُقم و از رسانهٔ بدسابقه‌ای مثل اینترنشنال می‌شنوه؛ اونو برای اعضای خانواده بازگو می‌کنه؛ اون‌ها به دوستان‌شون می‌گن، و این زنجیره همین‌طور ادامه پیدا می‌کنه و می‌رسه به شمایی که حتی ممکنه مخاطب مستقیمِ رسانهٔ بچگانه‌ای مثل اینترنشنال هم نباشید!
در شایعاتِ مضحکی که دربارهٔ سردار قاآنی منتشر شد؛ از ابتدا همه‌چیز واضح و روشن بود. دشمنی که در مِیدان به بن‌بست رسیده؛ ناچاراً بازویِ جنگ روانی رو تقویت می‌کنه و البته در نهایت هم با طمأنیهٔ حضورِ سردار -در کنارِ انجام ماموریت‌ها- رسوا می‌شه! اما روزانه هزاران شایعهٔ دیگه در حال انتشاره که بخشی از این خطِ جنگ روانی توسطِ افرادِ عادیِ زودباور انجام می‌شه.

اینو ببینید واقعاً خوبه :)))
مجری می‌گه: حضورِ اسماعــیلِ قاآنی جلوی دوربین‌‌هایِ صداوسیما به چه معناست؟!


واقعا به‌نظرتون به چه معناست؟!
یعنی چی که سردار قاآنی اومده مراسمِ شهید نیلفروشان؟ چرا ما باید تیتر بزنیم «سـردار قاآنی بعد از این‌که در بیروت و دمشق ترور شد، زیرِ بازجویی در تهران سکته کرده‌ست» ولی امروز سردار قاآنی میاد کفِ تهــران تو مراسم هم شرکت می‌کنه؟ چرا به ما نگفته؟ اصلا این‌کارا چه معنی می‌ده؟
اون یکی جوری می‌گه «بعد از دو هفته بی‌خبری» انگار تا قبل از این‌ سردار قاآنی -معروف به فرمانده‌ای در سایه‌- هرروز بهش پیامک می‌داده و می‌گفته دارم می‌رم مامــوریتِ بیروت، از اون‌جا دمشق و بغـداد و فلان؛ بعدشـــم ساعتِ ورود و خروج‌ش رو به سمع و نظرِ این می‌رسونده!


به چه معناست؟
به این معناست که دارید به‌غایت فشار میل می‌کنید، نوش‌جان :))

سرت سلامت سردار!

سردار قاآنی نه برایِ اثباتِ چیزی به اینترنشنال و میدل ایست‌آی و تحلیلگر‌هایِ آبدوغ‌خیاری که ساده‌لوحانه بر اساسِ شایعات این رسانه‌ها تحلیل می‌نوشتن؛ بلکه برایِ بدرقهٔ رفیق قدیمی‌ش- سردار شهید نیلفروشان- امروز حاضر شد، بدونِ هیچ ادعایی! بدونِ هیچ ژستی و بدونِ اهمیت به این مزخرفات. با اراده‌ای محکم و قلبی مطمئن از ادامهٔ راه. و مردم با دیدن‌ش نوای «حیدر حیدر» سر دادن.

پیکرِ سردار نیلفروشان دیروز ‌دور ضریح مطهر اباعبدالله و امیرالمومنین طواف داده شد؛ و امروز هم در میدان امام ‌حسین(ع) تهران تشییع شد. درحالی‌که تا قبل‌ش این رسانه‌ها با لودگی این شهید رو به انواع دروغ‌ها متهم می‌کردن و عده‌ای هم در داخل گرچه با نیتی متفاوت؛ اما با بی‌انصافی قلم به تاخت می‌چرخوندن. اما اون با جانِ خودش سال‌ها حضور در خط‌مقدمِ جهاد رو تضمین کرد.


اراذلِ فارسی‌زبانِ صهیونیست هیچوقت بابتِ این دروغ‌های شاخ‌دار عذرخواهی نمی‌کنن! وظیفهٔ اونا کاشتنِ بذرِ بی‌اعتمادی؛ دروغ، ترورِ شخصیتی و جنگ روانی در جامعه‌ست. اگه یه‌بار خطِ رسانه‌ایِ سربازهایِ صهیونیستی رو بشناسید؛ دیگه در دامِ این «تله‌های روانی هدف‌دار» نمی‌افتید.

ورای از تحلیل‌های خرد و جزئی تحلیلگران درباره وقایع منطقه،«آیت‌الله میـرباقــری» این‌ روزها مشغول ترسیم یک افق دید کلان و سراسر امید و واقع‌نگری درباره این نبرد تاریخی هستن.
حتما گوش بدین تا علاوه بر واقعیات میدان، با پیشینه فکری و نظری این تقابل هم آشنا بشید. فوق‌العاده!

از حقوق‌بشر و انسانیّت و رحم و منشور سازمان ‌ملل و … حرف زدن با این موجوداتِ وحشی؛ مثل اینه که از یه سگِ هارِ قلّاده‌پاره‌کرده بخوای برات سوت بلبلی بزنه!

یک صهیونیست در حالِ تمسخرِ شهدایِ فلسطینی‌ که تکه‌هایِ بدن‌شون در کیسه‌هاست…